very-unskilled-hunter - Tumblr blog

very-unskilled-hunter · 3 years

Text

Chronicles of Agrewannar, “The inner demons” Chapter II

The weight of the day was untenable. The air filled with characteristic coolness, and the Grey Fortress was surrounded by thick fog. Thick grey clouds swept through the sky abpve the castle. However, they were not alone in their journey. That day they were accompanied by ravens, who circling over the castle, made some narration noises. The stone walls were filled with silence. Everything seemed dead.

Surrounded by the walls of her own chamber, Eugenia von Holstein sat on the Edge of a fur-covered bed. Looking towards the fire slamming in the hearth, she felt nothing but pain and grief. Clenching her jaw, she recalled the fateful day she lost her friend. All the while, she ha dan approaching cotton watt in front of her eyes which fell on them like an avalanche killing everything. In her ears, the sound of screaming and tearing flesh sounded. She still felt a strong jaw clenched on her leg and stabbing pain. The worst, however, was the image of thane Ulfric Gerhardt whose neck was clenched wolf’s muzzle. An empty look, leaking blood and paind that couldn’d been described have accompanied her for almost a week. It manifested itself when only it could, in the course of sleep, food, rest… always. Exhausted, she tied her face in her hands, trying to take a break from the images that haunted her for a while. It didn’t even help. Grief squeezed her throat. Clenching her teeth, she walked up to the mirror in the room. Tall, skinny with red hair and a remorse-induch pythoned face. Taking a deep breath, she straightened up and hurried to the door. As she walked out into the hallway, she felt the cold of raging draught. As she walked in front of her, she felt more and more bitterness. Heading towards the courtyard, she looked straight ahead. She couldn’t let herself be distracted. Through the open door she was able to see the funeral pyre. Sorrow squeezed her throat once more. Gritting her teeth, she parried directly at the group of people gathered around the pyre.

When she got close enough, the people parted allowing her to pass. She looked at her dead friend’s face and turned away from him. She looked at the gathered crowd and couldn’t imagine that they could feel the same pain. They did not know what she knew, nor did they witness what she had the opportunity to see. They knew nothing, and yet they were here. The mourning sheep lined up one by one to say their final goodbyes. Looking at them she felt nothing but anger. She didn’t wat them here. But could she blame them? Could she have hated them for saying goodbye to a dead friend the way she was saying goodbye to a thane? She looked at his face once more and, turning towards them, began her speech.

-Resident of the Gray Fortress domain – she began. – Recent events have brought us together here to say goodbye to thane Ulfric Gerhardt. He was a man of honor, brave and valorous, fearless, but also full of kindness and warmth toward all who ever inhabited these lands. With his help, the area surrounding the Grey Fortress has opened up to change. It is because of him that we are where we would only get in many years by ourselves. He let us take from his wisdom as much as we needed, he brought the place, its people and even the castle he lived in to life. Unfortunately – she continued – we will never be able to listen to his advice, enjoy his company or fight by his side again. Let’s let him go and hope that each of us can meet him in Valhalla. Because by dying a hero’s death, he showed that heroism is not just a fairy tale invention. He showed that a true hero does not wear shining armour. He showed what fidelity and nobility are, and we should all strive to let the spark that guided him through life glow in us as well.

At this point she paused. She was unable to speak further. She turned away from the crowd and placed her hand on his, clasped on his sword.

- Farwell my friend – she whispered.

Holding back tears she walked over to the hearth, in whose basket was a torch. She took it and put the fire under the pile.

Hours passed and she stood in one place the whole time. Every moment fewer and fewer people were in the courtyard. Finally, she was left all alone. Looking at the catching ashes, she tried to keep herself in check. She couldn’t stop the tears though. She clenched her eyelids and, turning away from the pile, moved toward the Fortress.

As she walked through the empty hallways, she paid no attention to the sculptures and paintings she passed. All she wanted was to be in her bed again. She reached her chamber and, being behind a closed door, sat down on her bed and gave herself fully to mourning. Tears flooded her face, and she didn’t even try to stop them. She sat back against the table and slowly calmed herself as she stare dat the sword lying on the table. The weapon absorbes all her attention. Looking at the double – edged blade, she tried to chase the horrifying memory away from her. However, she felt herself losing control over her body. Her muscles refused to obey and herm ind slipped into unconsciousness. She didn’t want to fall asleep. She longed to remain conscious, but the moment her head settled on a table, darkness fell before her eyes and she lost consciousness. When she woke up she felt the same pain she had felt before falling asleep. She couldn’t stand up to it. The next few days passed in a melancholy she could not cope with. Every sleep ended in the same nightmare. Months passed, and the thought of her friend’s death kept her awake.

„Wolves! Be careful… They’re chasing us… Wolves… No! Kill them! Ulfric… No! No! No!”

- No! – she shouted waking up violently. Horrified, she pulled her head away from the pillow only to find that nothing was happening. To her surprise, the fatigue and pain substiyuded. It had been months since she’d felt rested. She lazily rose from the bed and walked over to the mirror. She looked into her own eyes. „Would he want that?” she thought. „To see me like this? Get a hold of yourself. Remember him, but don’t nurse your grief. You have responsibilities to live up to damn it! You can’t break down now.” She felt determination fill her. She knew she had to get back to normal wether she wanted to or not.

While in the courtyard, Eugenia stormed into the stables. As she walked toward her horse’s stall she kept thinking about her promise. Determination ensured her confident gait. Reaching the mount, she quickly saddled it and left the Grey Fortress. Rushing towards the Wolf Forest, she couldn’t wait to talk to her dead friend, whose soul would make one last appearance in the world of the living. She knew that this would be her last Chance and she would not be able to let herself and most of all Ulfric down.

However, running up the path didn’t feel right. Excitement gave way to anxiety. Even the horse didn’t want to go any further. She left him in a clearing near the enterance to the forest. She went on alone. She felt something was wrong. She walked Ahead with her sword drawn. Usually calm regions, now seemed downright, distrustful and unpredictable. Like there’s something there that shouldn’t be. Every muscle in her body was tensed and ready to attack. As she entered the Ancestral Glade, she noticed what was causing the thick atmoshpere. This was the same pack that was responsible for killing Ulfric. Suddenly rage bubbled up in her. The beasts whose only desire was to inflict pain were now vulnerable and didn’t expect her. As she prepared to attack, she noticed that they were surrounding the Spirit Tree. „I will not allow these beasts to destroy anything else. Summoning up her unnatural courage, she rushed at the wolves with a roar. She cut blindly, and each of their attacks seemed to be slower than usual. Filled with raw kind of strength and determination, she attacked with increasing ferocity. In the heat of the battle, however, she noticed something else. It was a ghost. The ghost of her friend. He was the one directing her sword. She realized that this was their last fight. It was their last destined meeting. She didn’t feel regret for meeting him like that. She didn’t feel the need to talk. She knew and was proud that he was now with her and helping her avenge his death. However, she noticed that with each wolf killed, the spirit faded.

When the last of the beasts fell, the ghost was gone. She stood alone in the middle of the clearing, surrounded only by trees and the sounds of the forest. Even though the threat had passed, she continued to listen in anticipation of other dangers. When the tension subsided, she walked over to the Spirit Tree and knelt by it. She felt exhausted. Age was making its presence known. Trying to chase away the feeling of fatigue, she removed the glove from her right hand and, touching the bark, thanked her frien for his help. After a moment, she raised the head pressed to her chest and laughed sincerely for the first time in months.

- Friends even after death, huh?

Silence.

- I know you’re listening. You always listened. Even when I was coming off as the worst kind of bitch. – The thought made Eugenia laugh again. – You,re finally at peace. That’s good. You deserve it. You know what?

She waited a few moments, as if waiting for an answer, but met no response. Silence all the time.

- Thank. Take care of yourself. See you, Ulfric.

Saying these words, she pressed her forehead against the Tree and, clenching her eyelids tightly, restrained herself from crying.

After the while she rose from her knees and spent a few more hours sitting and chatting with Ulfric, who could not be heard, but she could feel that he was listening. She discussed all sorts of topics and only when dusk came did she realize how much time had passed. Lighting the torch, she took one last look at the Tree. It stood large and unmoved by human emotion. Letting out the air in her lungs, she slowly turned and started down the trail towards the clearing where her horse was waiting. Only silence and the thud of hooves accompanied her on her way to the Grey Fortress. After a few hours, she reached the castle, led her horse to the stables, and set off toward the chamber. Once again she felt a piercing fatigue, so as soon as she opened the heavy oak door her eyes wandered to the bed. As she lay there, she kept thinking about the events she had witnessed. She felt proud. Again a sort of forlorn joy accompanied her, and she gave herself up to the embrace of sleep without trying to fight for consciousness.

After a few hours she woke up, but when she got up she felt too light. Something wasn’t right. Turning toward her resting place, she noticed that her body was still immersed in sleep. Gazing at herself, she couldn’t believe what she had just witnessed. Suddenly she heard a strange sound, as if calling out. Momentarily forgetting her conditio she left the chamber to search for the source of the voice. Trying to locate it seemed an almost impossible taks, as it seemed to be coming simultaneously from everywhere and from nowhere. Circling the stone corridors, she was able to hear the mysterious noise more and more accurately.

Eventually, hearing led her to the entrance of the crypt where her ancestors rested. „Why here?”. Walking down the Winding stone staircase, she felt no fear or even anxiety. She felt that there was something waiting for her at the bottom of the stairs that could change her life. The way down seemed to be longer than usual. Eugenia had the gray stone in front of her eyes the whole time. When she finally reached her destination, a shimmering figure standing at the end of the room appeared to her eyes. Getting closer and closer, her eyes recognized new details of the spectrum. When she was close enough, she reached out in hopes of touching the Phantom. To her surprise, her fingers didn’t go all the way through, but stopped at the thick fur coat, which was warm and soft to the touch despite its ethereality.

- Ulfric? – She asked.

Hearing these words, the Phantom turned, and to her eyes appeared the familiar image of tall, powerful man witha a short, elegantly trimmed beard and a laughing eyes.

- Hello friend – he said spreading his arms, which gave a clear sign of willingness for physical contact. Without thinkinng much, Eugenia threw herself into her friend’s embrace

- It’s really you! But how? How come you’re there? You’re dead.

- Just because you can’t see me doesn’t mean I’m not there – he laughed. – Besides we didn’t get a Chance to talk at the Tree, we’ll do it here.

- Cozy…

- I know it’s not the best place, but seeing two ghosts talking in the middle of the hallway is probably not pleasant.

- You’ve got the point – she replied smiling.

Suddenly the ghost’s face clouded. The smile dissappeard from Ulfric’s lips, and there was concern in his eyes.

- I was worried about you. You weren’t yourself.

- I know, but I had plenty time to think. It got me who I am and what my responsibilities are. Besides, I knew it wasn’t something you wanted to see. – Saying these words, a faint smile crept onto her lips.

- Never mind – his eyes took of their characteristic expression again. – I’m glad you’re okay. After all, someone has to be here and in chargé hasn’t she?

- You’re right. Tell me, are you always here?

- As long as you are. I decided I’d still be useful here. And someone has to watch over you.

- What about Valhalla?

- Feasting and fighting without you is no entertainment – he said. – I’ll wait for you.

- I’m guessingnyou won’t change your mind?

- No – he replied and smiled widely. A familiar spark ignited in his eyes. – I have to ask you something though

- I’m listening. What is it?

- Your Reign has been a golden age for the Grey Fortress domain. All I ask is that it stays that way.

- I’ll do my best – she replied, smiling. – I promise.

Suddenly Ulfric’s figure began to flicker. The ghost itself seemed to be getting paler by the second.

- Ulfric? You disappear. What’s going on with you?

- Dawn is coming. Don’t worry. Every night we can get together. Besides, I’ll still be with you during the day, you just won’t see me.

- It was nice to see you again. – she said smiling.

- You too.

Eugenia noticed that her frien wasn’t the only one who was starting to disappear. She herself was also slowly dissolving into thin air. She felt herself waking up. She looked at him once more, and the last sight he gave her was his teethe bared in wide grin.

- See you around.

She rolled off the bed and, catching her breath, couldn’t believe her luck. She knew she hadn’t dreamed it. It was too real. Sitting among the furs, she began to laugh. „He is here.” She assured herself in spirit. Looking around the room, her gaze fell on a table near the bed where they had spent many an evening. „Next time, I’m not going down to the crypt. Chairs are better.” Laughing in her spirit she jumped out of the bed and dressed in light armor, with her sword by her side and her cloak over her shoulders she moved towards the largest hall where she was accustomed to sit. She knew that nothing would be the same from that day forward. Taking her place on the central throne, jarl Eugenia von Holstein was bubbling with pride and energy that had not been in her body for a long time.

#Chronicles of Agrewannar #my story #fantasy #my world #oc #fantastyka #opowiadanie #opowieść #Eugenia Von Holstein #Ulfric Gerhardt #The inner demons

30 notes · View notes

very-unskilled-hunter · 3 years

Text

Kroniki Agrewannaru, “Wewnętrzne demony” Rozdział II

Ciężar dnia był nie do wytrzymania. Powietrze wypełniał charakterystyczny chłód, a Szara Twierdza otoczona była gęstą mgłą. Na niebie nad zamkiem leniwie przetaczały się grube, szare chmury. Nie były jednak osamotnione w swojej wędrówce. Tego dnia towarzyszyły im kruki, które krążąc nad zamkiem wydawały przeraźliwe odgłosy. Kamienne ściany wypełnione były ciszą. Wszystko zdawało się być martwe.

Otoczona przez ściany własnej komnaty, Eugenia von Holstein siedziała na skraju obłożonego futrami łóżka. Spoglądając w stronę trzaskającego w palenisku ognia nie czuła nic poza bólem i żalem. Zaciskając szczękę wspominała feralny dzień, w którym straciła swojego przyjaciela. Cały czas miała przed oczami zbliżającą się watahę, która runęła na nich jak zabijająca wszystko lawina. W uszach dźwięczał jej odgłos krzyków i rwanego mięsa. Wciąż czuła silną szczękę zaciśniętą na jej nodze i przeszywający ból. Najgorszy był jednak obraz tana Ulfrica Gerhardta, na którego szyi zaciśnięty był wilczy pysk. Puste spojrzenie, wyciekająca krew i nieopisany ból towarzyszyły jej od niemal tygodnia. Objawiał się kiedy tyko mógł, w trakcie snu, jedzenia, odpoczynku, zawsze. Wyczerpana schowała twarz w dłoniach próbując choć na chwilę odpocząć od prześladujących ją obrazów. Nawet to nie pomagało. Żal ścisnął jej gardło. Zaciskając zęby podeszła do znajdującego się w pokoju lustra. Wysoka, chuda o rudych włosach i wykrzywionej żalem piegowatej twarzy. Biorąc głęboki oddech wyprostowała się i w pośpiechu pokuśtykała do drzwi. Wychodząc na korytarz poczuła zimno szalejącego przeciągu. Idąc przed siebie czuła coraz większe rozgoryczenie. Zmierzając w stronę dziedzińca patrzyła prosto przed siebie. Nie mogła pozwolić się rozproszyć. Prze otwarte drzwi była w stanie dostrzec stos pogrzebowy. Żal raz jeszcze ścisnął ją za gardło. Zaciskając zęby parła wprost na zebraną wokół stosu grupę ludzi.

Gdy znalazła się dostatecznie blisko, ludzie rozstąpili się pozwalając jej przejść. Spojrzała na twarz martwego przyjaciela i odwróciła się od niego. Spojrzała na zebrany tłum i nie potrafiła wyobrazić sobie, że mogą czuć ten sam ból. Nie wiedzieli tego, co ona, ani nie byli świadkami tego, co miała okazję widzieć. Nic nie wiedzieli, a jednak byli tu. Pogrążone w żałobie owce, które jedna za drugą ustawiały się do ostatniego pożegnania. Patrząc na nich nie czuła nic poza gniewem. Nie chciała ich tutaj. Ale czy mogła ich winić? Czy mogła nienawidzić ich za to, że tak, jak ona żegna zmarłego przyjaciela, tak oni żegnają tana? Jeszcze raz spojrzała na jego twarz i zwracając się w ich stronę rozpoczęła swoją przemowę.

- Mieszkańcy włości Szarej Twierdzy – zaczęła. – Ostatnie wydarzenia zebrały nas tu, aby pożegnać tana Ulfrica Gerhardta. Był on człowiekiem honoru, odważnym i walecznym, nieustraszonym, ale także pełnym dobroci i ciepła wobec wszystkich, którzy kiedykolwiek zamieszkiwali te ziemie. Z jego pomocą, otaczające Szarą Twierdzę tereny otworzyły się na zmiany. To dzięki niemu jesteśmy tam, gdzie samemu dotarlibyśmy dopiero za wiele lat. Pozwolił nam brać z jego wiedzy tyle, ile potrzebowaliśmy, ożywiał to miejsce, jego mieszkańców, a nawet zamek, w którym mieszkał. Niestety – ciągnęła – nie będzie nam już nigdy dane słuchać jego rad, cieszyć się jego towarzystwem ani walczyć u jego boku. Pozwólmy mu odejść i miejmy nadzieję, że każdy z nas będzie mógł spotkać się z nim w Valhalli. Bo ginąc śmiercią bohatera, pokazał, że heroizm nie jest tylko baśniowym wymysłem. Pokazał, że prawdziwy bohater nie nosi lśniącej zbroi. Pokazał, co to wierność i szlachetność i wszyscy powinniśmy dążyć, aby i w nas rozjarzyła się iskra, która kierowała go przez życie.

W tym momencie przerwała. Nie była w stanie dalej mówić. Odwróciła się od tłumu i kładąc dłoń na jego, splecionych na mieczu rękach.

- Żegnaj przyjacielu – wyszeptała.

Wstrzymując łzy podeszłą do paleniska, w którego koszyku znajdowała się pochodnia. Wzięła ją i podłożyła ogień pod stos.

Godziny mijały, a ona cały czas stała w jednym miejscu. Z każdą chwilą coraz mniej ludzi znajdowało się na dziedzińcu. W końcu została całkiem sama. Patrząc na dogasające popioły próbowała utrzymać się w ryzach. Nie mogła jednak zatrzymać łez. Zacisnęła powieki i odwracając się od stosu ruszyła w kierunku zamku.

Idąc przez puste korytarze nie zwracała uwagi na mijane rzeźby i obrazy. Pragnęła jedynie znów znaleźć się w swoim łóżku. Dotarła do swojej komnaty i będąc za zamkniętymi drzwiami usiadła na łóżku i w pełni oddała się żałobie. Łzy zalewały jej twarz, a ona sama nawet nie próbowała ich powstrzymać. Siedziała wsparta o stół i powoli się uspokajając wpatrywała się w leżący na stole miecz. Broń zaabsorbowała całą jej uwagę. Patrząc na obosieczne ostrze próbowała odgonić od siebie przerażające wspomnienie. Poczuła jednak, że traci kontrolę nad własnym ciałem. Mięśnie odmawiały jej posłuszeństwa, a umysł osuwał się do nieświadomości. Nie chciała zasypiać. Pragnęła zachować świadomość, jednak w momencie, gdy jej głowa osunęła się na stół, przed jej oczami zapanował mrok, a ona straciła świadomość. Gdy się obudziła czuła ten sam ból, jaki czuła przed zaśnięciem. Nie potrafiła mu się przeciwstawić. Kolejne dni upływały w melancholii, z którą nie mogła się poradzić. Każde zaśnięcie kończyło się tym samym koszmarem. Mijały miesiące, a myśl o śmierci przyjaciela nie dawała jej spokoju.

„Wilki! Uważaj… Gonią nas… Wilki… Nie! Zabij je! Ulfric… Nie! Nie! Nie!”

- Nie!- krzyknęła budząc się gwałtownie. Przerażona oderwała głowę od poduszki tylko po to, aby stwierdzić, że nic się nie dzieje. Ku jej zaskoczeniu zmęczenie i ból ustąpiły. Od miesięcy nie czuła, że jest wypoczęta. Leniwie podniosła się z łóżka i podeszła do lustra. Spojrzała sobie samej w oczy. „Czy on by tego chciał?” pomyślała. „Widzieć mnie w takim stanie? Weź się w garść. Pamiętaj o nim, ale nie pielęgnuj żałoby. Masz obowiązki, którym musisz sprostać. Nie możesz się teraz załamać.”. Czuła, jak wypełnia ją determinacja. Wiedziała, że musi wrócić do normalności czy tego chce czy nie.

Będąc na dziedzińcu, Eugenia niczym burza wtargnęła do stajni. Idąc w stronę boksu swojego konia cały czas myślała o swojej obietnicy. Determinacja zapewniała jej pewny chód. Dochodząc do wierzchowca, szybko go osiodłała i opuściła Szarą Twierdzę. Pędząc w kierunku Wilczego Boru nie mogła doczekać się rozmowy ze zmarłym przyjacielem, którego dusza po raz ostatni pojawi się w świecie żywych. Wiedziała, że to będzie jej ostatnia szansa i nie będzie mogła zawieść samej siebie, a przede wszystkim Ulfrica.

Jednak wbiegając na ścieżkę nie czuła się dobrze. Ekscytacja ustąpiła miejsca niepokojowi. Nawet koń nie chciał dalej iść. Zostawiła go na polanie niedaleko wejścia do boru. Dalej poszła sama. Czuła, że coś jest nie tak. Szła przed siebie z wyciągniętym mieczem. Z reguły spokojne rejony, teraz zdawały się wręcz nieufne i nieprzewidywalne. Jakby było tam coś, czego być nie powinno. Każdy mięsień w jej ciele był napięty i gotowy do ataku. Wchodząc na Polanę Przodków spostrzegła, co powodowało gęstą atmosferę. Była to ta sama wataha, która stałą za śmiercią Ulfrica. Nagle zabuzowała w niej wściekłość. Bestie, których jedynym pragnieniem było zadawanie bólu były teraz jak na talerzu. Szykując się do ataku spostrzegła, że są otaczają Drzewo Duchów. „Nie pozwolę, aby te bestie zniszczyły cokolwiek jeszcze .”. Wzbudzając w sobie nienaturalną odwagę z rykiem rzuciła się na wilki. Cięła na oślep, a każdy ich atak wydawał się być wolniejszy niż zwykle. Przepełniona nowym rodzajem siły i determinacji, atakowała z coraz większą zaciekłością. W ferworze walki zauważyła jednak coś jeszcze. To był duch. Duch jej przyjaciela. To on kierował jej mieczem. Zrozumiała, że to była ich ostatnia walka. To było przeznaczone im spotkanie. Nie czuła żalu, nie potrzebowała rozmowy, wiedziała i była dumna z tego, że jest teraz z nią i pomaga jej pomścić swoją śmierć. Zauważyła jednak, że z każdym zabitym wilkiem duch blaknie.

Gdy padła ostatnia z bestii, ducha już nie było. Stała sama na środku polany. Otaczały ją jedynie drzewa i odgłosy lasu. Mimo tego, że zagrożenie minęło, nadal nasłuchiwała w oczekiwaniu na inne niebezpieczeństwa. Gdy napięcie opadło podeszła do Drzewa Duchów i przyklęknęła przy nim. Czuła się wyczerpana. Wiek dawał o sobie znać. Próbując odgonić uczucie zmęczenia, zdjęła okalającą prawą dłoń rękawicę i dotykając kory dziękowała swojemu przyjacielowi za pomoc. Po chwili podniosła przyciśniętą do piersi głowę i pierwszy raz od miesięcy szczerze się zaśmiała.

- Przyjaciele nawet po śmierci, co?

Cisza.

- Wiem, że słuchasz. Zawsze słuchałeś. Nawet, kiedy wychodziła ze mnie najgorsza jędza. – Ta myśl sprawiła, że Eugenia ponownie się zaśmiała. – W końcu masz spokój. To dobrze. Zasługujesz na niego. Wiesz co?

Odczekała kilka chwil, jakby w oczekiwaniu na odpowiedź, jednak nie spotkała się z żadną odpowiedzią. Cały czas cisza.

- Dzięki. Dbaj o siebie. Do zobaczenia Ulfricu.

Mówiąc te słowa przycisnęła czoło do Drzewa i mocno zaciskając powieki powstrzymywała się od płaczu.

Po chwili podniosła się z kolan i jeszcze kilka godzin spędziła siedząc i gawędząc z Ulfriciem, którego nie było słychać, ale ona czuła, że on słucha. Poruszała najróżniejsze tematy i dopiero gdy nadszedł zmierzch zorientowała się ile czasu upłynęło. Odpalając pochodnię, ostatni raz spojrzała na Drzewo. Stało wielkie i niewzruszone ludzkimi emocjami. Wypuszczając zalegające w płucach powietrze powoli odwróciła się i ruszyła szlakiem w stronę polany, na której czekał jej koń. W drodze do Szarej Twierdzy towarzyszyły jej jedynie cisza i tętent kopyt. Po kilku godzinach dotarła do zamku, zaprowadziła konia do stajni i ruszyła w stronę swojej komnaty. Raz jeszcze poczuła przeszywające zmęczenie, więc gdy tylko otwarła ciężkie dębowe drzwi jej oczy powędrowały na łóżko. Leżąc cały czas myślała o wydarzeniach, których była świadkiem. Czuła się dumna. Znów towarzyszyła jej jakby zapomniana radość, a ona sama bez próby walki o przytomność oddała się w objęcia snu.

Po kilku godzinach obudziła się, lecz gdy wstała czuła się zbyt lekko. Coś było nie tak. Odwracając się w stronę miejsca swojego spoczynku spostrzegła, że jej ciało nadal pogrążone jest we śnie. Wpatrzona w samą siebie nie mogła uwierzyć w to, czego właśnie jest świadkiem. Nagle usłyszała dziwny dźwięk, jakby wołanie. Momentalnie zapominając o swoim stanie wyszła z komnaty aby poszukać źródła głosu. Próba jego lokalizacji wydawała się zadaniem niemal niemożliwym, gdyż zdawał się on dochodzić równocześnie zewsząd i z znikąd. Krążąc po kamiennych korytarzach była w stanie coraz dokładniej usłyszeć tajemniczy hałas.

W końcu słuch zaprowadził ją do wejścia do krypty, w której spoczywali jej przodkowie. „Dlaczego właśnie tu?”. Schodząc po krętych kamiennych schodach nie czuła strachu ani nawet niepokoju. Czuła, że na samym końcu schodów czeka ją coś, co może odmienić jej życie. Droga w dół zdawała się być dłuższa niż zazwyczaj. Eugenia cały czas miała przed oczami szary kamień. Gdy w końcu doszła do celu, jej oczom ukazała się stojąca na końcu sali migocząca postać. Podchodząc coraz bliżej, jej oczy rozpoznawały nowe szczegóły widma. Gdy była dostatecznie blisko, wyciągnęła rękę w nadziei na dotknięcie zjawy. Ku jej zaskoczeniu, palce nie przeszły na wylot, lecz zatrzymały się na grubym futrzanym płaszczu, który mimo swojej eteryczności był ciepły i miękki w dotyku.

- Ulfric? – zapytała.

Słysząc te słowa, zjawa odwróciła się, a jej oczom ukazał się dobrze znany obraz wysokiego, potężnego mężczyzny o krótkiej, elegancko przystrzyżonej brodzie i roześmianych oczach.

- Witaj przyjaciółko – powiedział rozkładając ręce, czym dał wyraźny sygnał chęci fizycznego kontaktu. Niewiele myśląc, Eugenia rzuciła się w objęcia przyjaciela.

- To naprawdę ty! Ale jak? Jakim cudem ty tu jesteś? Przecież zniknąłeś.

- To, że ty mnie nie widzisz, nie oznacza, że mnie nie ma – zarechotał. – Poza tym, nie mieliśmy okazji aby porozmawiać przy Drzewie, to zrobimy to tutaj.

- Przytulnie…

- Wiem, że to nienajlepsze miejsce, ale widok dwóch rozmawiających na środku korytarza duchów to chyba nic przyjemnego.

- Coś w tym jest – odpowiedziała uśmiechając się.

Nagle mina ducha spochmurniała. Z ust Ulfrica zniknął uśmiech, a w oczach pojawiło się zmartwienie.

- Martwiłem się o ciebie. Nie byłaś sobą.

- Wiem. Ale miałam dużo czasu na myślenie. Dotarło do mnie kim jestem i jakie mam obowiązki. Poza tym, wiedziałam, że to nie było czymś, co chciałbyś widzieć. – Mówiąc te słowa na jej usta wkradł się słaby uśmiech.

- Nieważne – jego oczy znów nabrały charakterystycznego wyrazu. – Cieszę się, że jesteś cała. W końcu ktoś musi tu być i rządzić nie?

- Jakby nie patrzeć masz rację. Powiedz, ty zawsze tu jesteś?

- Tak długo jak i ty będziesz. Zdecydowałem, że jeszcze się tutaj przydam. No i ktoś musi cię pilnować.

- A co z podróżą do Valhalli?

- Ucztowanie i walka bez ciebie to żadna rozrywka – powiedział. – Poczekam na ciebie.

- Zgaduję, że nie zmienisz zdania?

- Nie – odpowiedział i szeroko się uśmiechnął. W jego oczach zapłonęła znajoma iskra. – Muszę cię jednak o coś poprosić.

- Słucham. O co chodzi?

- Twoje panowanie to złoty wiek dla włości Szarej Twierdzy. Proszę tylko o to, aby tak pozostało.

- Dam z siebie wszystko – odparła uśmiechając się. – Obiecuję.

Nagle postać Ulfrica zaczęła migotać. Sam duch z każdą sekundą wydawał się coraz bledszy.

- Ulfricu? Ty znikasz. Co się z tobą dzieje?

- Nadchodzi świt. Nie martw się. Każdej nocy możemy się spotkać. Poza tym w dzień wciąż z tobą będę, tylko nie będziesz mnie widzieć.

- Miło było cię znowu zobaczyć - powiedziała uśmiechając się.

- Ciebie też.

Eugenia spostrzegła, że nie tylko jej przyjaciel zaczynał znikać. Ona sama także powoli rozpływała się w powietrzu. Czuła, że się budzi. Spojrzała na niego raz jeszcze, a ostatnim widokiem, jakim ją uraczył były wyszczerzone w szerokim uśmiechu zęby.

- Do zobaczenia.

Zerwała się z łóżka i łapczywie biorąc oddech nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. Wiedziała, że sobie tego nie przyśniła. To było zbyt realne. Siedząc pośród futer zaczęła się śmiać. „ On tu jest” zapewniała się w duchu. Rozglądając się po pokoju, jej wzrok padł na znajdujący się niedaleko łóżka stolik, przy którym spędzili wiele wieczorów. „Następnym razem nie schodzę do krypty. Krzesła są lepsze.” Śmiejąc się w duchu wyskoczyła z łóżka i ubrana w lekką zbroję, z mieczem przy boku i z płaszczem na ramionach ruszyła w stronę największej sali, gdzie miała zwyczaj przesiadywać. Wiedziała, że od tego dnia nic już nie będzie takie samo. Zajmując miejsce na centralnie usytułowanym tronie jarl Eugenia von Holstein kipiała dumą i energią, która dawno nie gościła w jej ciele.

#opowiadanie #fantastyka #mitologia #?#fantasy #opowieść #oc #Eugenia von Holstein #Ulfric Gerhardt #story #my story #Chronicles of Agrewannar #Kroniki Agrewannaru #Wewnętrzne demony

2 notes · View notes

very-unskilled-hunter · 3 years

Text

Atlantyda pustyni

Ekspedycja trwała już niemal pół roku. Sześć miesięcy błąkania się w poszukiwaniu legendarnej Atlantydy Pustyni, o której nawet nie wiadomo, czy istnieje. Z każdym dniem podróż stawała się coraz bardziej wyczerpująca. Od kiedy opuścili zachodni brzeg rzeki Ahwir upał stawał się coraz bardziej nieznośny. Każdy modlił się o prędkie odnalezienie legendarnego miejsca i powrót do rodzinnego Kaedwaru. Nie inaczej było w przypadku Sieve Walsh, która także pragnęła znowu znaleźć się za murami miasta Mordeorro. Przywódczyni ekspedycji była niemniej wyczerpana niż jej towarzysze. Nie mogła jednak pokazać zniechęcenia, gdyż los całego przedsięwzięcia spoczywał na jej barkach.

Szła sama ze swoimi myślami. Nie obchodziło jej nic innego niż odnalezienie celu. Tylko to się liczyło. Gdyby jej się udało, nie tylko ona, ale cały Kaedwar zdobyłby sławę i nieopisane bogactwo. Pocieszała się tą myślą. Drobny uśmiech wkradł się na jej usta. Po raz kolejny przywołała z pamięci legendę o zaginionym mieście, którego mieszkańcy po prostu zniknęli z powierzchni ziemi. Godziny mijały, a ekspedycja coraz bardziej oddalała się od cywilizacji. Zapadł zmrok, i chłodne powietrze zaczęło smagać ją po twarzy. Kazała rozłożyć obóz i po kilkudziesięciu minutach wszyscy siedzieli przy ognisku i odpoczywali. „Zabawne, że jeszcze kilka godzin wcześniej nie mogliśmy wytrzymać gorąca, a teraz rozpalamy ogień, żeby chociaż odrobinę się ogrzać.”. Zapatrzona w ognisko, nie zwracała uwagi na innych. Zanurzona w swoich własnych rozmyślaniach siedziała jeszcze kilka godzin, aż wszyscy członkowie wyprawy udali się na spoczynek. Została całkiem sama, a w obozie zapanowała całkowita cisza. Siedziała jeszcze kilka minut napawając się spokojem, po czym poszła do swojego namiotu, ułożyła na rozwijanym łóżku i oddała przyjemności zasypiania.

Rano wszyscy byli gotowi do drogi. Zwinęli obóz i wyruszyli na dalsze, niektórzy powiedzieliby, że przeklęte poszukiwania. Ten dzień zapowiadał się jak każdy inny. Podróż od świtu do zmierzchu, sen i dalsza podróż. W powietrzu dało się jednak wyczuć coś niepokojącego. Z każdą minutą wiatr przybierał na sile, a piasek zaczął tworzyć gęste tumany. Minęło nie więcej niż pół godziny, a burza piaskowa rozszalała się na dobre. Nie mając innego wyjścia parli przed siebie prosząc bogów o schronienie.

Nagle Sieve usłyszała coś więcej niż tylko szum piasku i ryk wiatru. Było to coś, czego nie było dane jej wcześniej słyszeć. Wokół podróżników rozległy się powarkiwania jakby głodnych zwierząt, co było nie lada zaskoczeniem, gdyż nic, co mogłoby wydać z siebie taki dźwięk nie zamieszkiwało tych terenów. Wsłuchując się w przerażające odgłosy przypomniała sobie o wściekłych duchach, które podróżowały z burzą niosąc śmierć i zniszczenie. Próbując zachować spokój rozkazała, aby stanąć w obronnym szyku. Wszyscy stali zwróceni do siebie plecami, gotowi do odparcia ataku lecz nagle powarkiwania ustały. Słyszała tylko wiatr. Nagle ze ściany pisku wyskoczyły wilkopodobne stwory. Wyglądały na martwe, miały białe oczy, odrywającą się od gnijącego ciała skórę, a co niektórym wystawały kości. Ich pyski były wyszczerzone w nienaturalnym uśmiechu, a rzędy ostrych kłów domagały się krwi. Zaczęły atakować. Sieve jednak nie zamierzała umierać. Nie na tym etapie. Była zbyt blisko celu aby teraz się poddać. Gdy jedna z kreatur na nią skoczyła, zamachnęła się mieczem i odcięła szarżującej bestii łeb. Członkowie ekspedycji bronili się dzielnie przez kilkanaście minut. Sieve pragnęła aby wszyscy wyszli z tego cało, jednak bestie zabiły już dziesięciu ludzi. Nie mogła pozwolić sobie na większe straty.

- Uciekać – krzyknęła, a pozostali przy życiu ludzie rzucili się biegiem za nią. Biegła nie mogąc złapać oddechu, co dodatkowo utrudniał smagający piasek. Cały czas słyszała za sobą warczenie i ryki goniących ich potworów.

W pewnym momencie poczuła jednak, że nie biegnie po pisaku, a wiatr ustał. Nigdzie nie słyszała także odgłosów niebezpieczeństwa. Spojrzała przed siebie i nie mogła uwierzyć własnym oczom. Stała w ogromnej, prostokątnej sali, której złote ściany ozdobione były wizerunkami rozmaitych potworów, których nazwy zostały dawno zapomniane. Kolumny podtrzymujące strop były tak grube, że nawet dziesięciu mężczyzn trzymających się za ręce miałoby problem z objęciem jednej z nich w całości. Na środku pomieszczenia stała ogromna, wciąż działająca fontanna.

- Bogowie – powiedziała. – Udało nam się… Udało nam się! Panowie, oto Atlantyda Pustyni! - krzyknęła.

Z gardeł pozostałych przy życiu ludzi wydobyły się okrzyki radości. Wszyscy podbiegli do centralnie stojącej fontanny i zaczęli pić orzeźwiająco zimną wodę.

Dając swoim ludziom czas na odpoczynek, Sieve nie mogła oprzeć się ciekawości. Poszła zbadać inne pomieszczenia. Każde kolejne było jeszcze bardziej zachwycające od poprzedniego. Przepych i bogactwo sprawiły, że zwiedzanie nie było możliwe bez szeroko otwartych ust. W każdym z nich znajdowały się transportujące wodę kanały oraz opadające ze ścian wiecznie zielone rośliny.

Z zachwytu wyrwały ją dopiero krzyki. Wiedziała, że to nie mogło być nic dobrego. Szybko wróciła się do głównej sali, jednak to, co tam ujrzała przekroczyło jej najśmielsze oczekiwania. Członkowie jej ekspedycji osaczeni byli przez chmarę nieznanych jej insektów, które zaczęły się po nich wspinać i przez usta wchodzić do ciał. Krzyki agonii odbijały się echem od złotych ścian, a gdy ustały, wszyscy leżeli martwi. Cóż, przynajmniej tak jej się zdawało. Nagle wstali i z wyciągniętą bronią zaczęli iść w jej stronę. Z ust wypływało im wszelkie robactwo, a Sieve zrozumiała, że nie ma dla nich ratunku i musi uciekać . Biegnąc przez bogate sale słyszała za sobą obłąkańcze śmiechy i charakterystyczny dla poruszających się insektów szmer.

Pokonywała kolejne pomieszczenia, a pościg nie ustawał. Nagle znalazła się w pomieszczeniu, którego drzwi zamykane były ciężką zasuwą. Zatrzasnęła je i zaryglowała. Nie mogła pozwolić sobie jednak na odpoczynek. Cały czas była w ogromnym niebezpieczeństwie. Targana emocjami dopiero po dłuższej chwili zauważyła, że znajduje się w skarbcu. Godzinę wcześniej może zachwycałaby się otaczającymi ją bogactwami, ale teraz nawet nie chciała o tym myśleć. Rozglądając się próbowała znaleźć cokolwiek, co mogłoby pozwolić na ucieczkę. Jej uwagę przykuł leżący na stosie złotych monet kryształ.

- Nie wierzę – powiedziała sama do siebie.- Kamień pragnień…

Wcześniej miała okazję o nich słyszeć, ale nigdy ich nie widziała. Radość zabrała jej dech w piersiach. „Jedno życzenie i kamień się zniszczy. Nie spieprz tego.”. Chwyciła magiczny kamień w obie ręce, zamknęła oczy, przecisnęła go do siebie i pomyślała „Dom”.

Myśląc swoje życzenie poczuła, jak jej ciało się rozpada. Nie czuła jednak bólu. Czuła się lekko i bezpiecznie. Widziała cały Kontynent Agrewannaru, od Związku Wolnych Wysp po ukochany Kaedwar. W pewnym momencie przestała czuć tą lekkość. Teraz stała na ziemi. Wzięła głęboki wdech, a jej płuca wypełniła woń wiosny Kaedwarskich wyżyn. Nie dalej niż kilometr od niej dało się dostrzec zarys miasta Daudetanan. Czując ulgę udała się w stronę lśniącej w zmroku poświaty.

Gdy dotarła do bram od razu została rozpoznana i zaprowadzona do zamku swojego męża, króla MacAllena. Nie chciała jednak się z nikim widzieć. Jedyną rzeczą, której w tej chwili pragnęła był odpoczynek. I tak był środek nocy. Zaprowadzona do swojej komnaty rozpuściła kruczoczarne włosy, które teraz swobodnie opadały jej na ramiona. Spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Jej blada twarz nosiła znaki wyczerpania i horroru jaki przeżyła w Atlantydzie Pustyni. Chcąc o tym zapomnieć rozebrała się, ułożyła w balii. Po długiej kąpieli położyła się do łóżka i odpłynęła do krainy snów.

Rankiem obudził ją znajomy głos, który przepełniony był radością i zmartwieniem.

- Sieve! – ten głos należał do jej brata. – Wróciłaś!

- Darragh! – zaśmiała się wypowiadając imię swojego brata. Miło było w końcu zobaczyć bliźniaczą twarz. Czarne włosy okalały jego szczupłą twarz. Broda wyglądała jakby dawno nie była golona, a niebieskie oczy wydawały się być równie zmęczone co jej.

- Tak się cieszę, że cię widzę. Jesteś bezpieczna. Znalazłaś ją?

Słysząc to pytanie od razu przypomniała sobie wydarzenia minionego dnia. Momentalnie jej głowę wypełnił obraz masakry dokonanej przez piaskowe bestie i tajemnicze owady. W Atlantydzie nie czekało nic poza bólem i śmiercią. Wiedziała, że gdyby o tym powiedziała, to zginęliby kolejni ludzie. Nie chciała żeby ktokolwiek jeszcze umierał. Nie w imieniu tego przeklętego miejsca.

- Niestety nie – odpowiedziała. – Przeszukaliśmy znaczną część pustyni, ale nasza ekspedycja została zaatakowana przez dzikie plemiona niedaleko Morza Ognia. Ostatni zginęli niedaleko Ahwir. Wyprawa była zbyt niebezpieczna, a my nawet nie wiedzieliśmy, czy to, czego szukamy było prawdą. Nie możemy zmuszać ludzi do udania się za kolejną i umierania za legendę.

- Cóż – powiedział. – Cieszę się, że nic ci nie jest. Chyba na jakiś czas masz dosyć przygód.

- Zdecydowanie. Za stara się na to robię – zaśmiała się. – Czy Ewan jest tutaj?

- Nie możesz się doczekać żeby go zobaczyć, co?

- Oczywiście. Jakby nie patrzeć trochę się nie widzieliśmy.

- Wyszedł godzinę temu. Wróci po południu - spojrzał się na nią unosząc jedną brew. – Też się stęsknił.

Mówiąc te słowa Darragh uśmiechał się do niej. Gdy wyszedł z pokoju, Sieve leżała jeszcze przez chwilę w łóżku dziękując bogom za swoje szczęście i cieszyła się ze spokoju po miesiącach gorąca, strachu i ciągłej walki o przetrwanie.

#my writing #fantasy #oc #original characters #my world #fantastyka #opowiadanie #opowieść #Sieve MacAllen/Walsh #Darragh Walsh #Chronicles of Agrewannar #Kroniki Agrewannaru

1 note · View note

very-unskilled-hunter · 3 years

Text

Atlantis of the desert

The expedition had been going on for nearly six months. Six months of wandering in search of the legendary Atlantis of the Desert, which is not even known to exist. With every day the journey seemed to become more and more exhausting. Since they had left the western bank of the river Ahwir, the heat started to be more overwhelming with every following day. Everyone prayed to find the legendary place quickly and return to their beloved Kaedwar. It was no different for Sieve Walsh, who also longed to be inside the walls of Mordeorro again. The leader of the expedition was no less exhausted than her companions. But she could not show discouragement, for the fate of the whole enterprise rested on her shoulders.

She walked alone with the companionship of her thoughts. She did not care about anything else than finding her goal. This was the only thing that mattered. If she managed to succeed, not only her, but the whole Kaedwar would earn fame and undescribable wealth. She was encouraging her with that thought. A small smile crept onto her lips. Once again she recalled from memory the legend of the lost city, whose inhabitants had vanished from the face of the earth. Hours passed and the expedition was getting further and further away from civilization. Dusk fell, and the chill air began to streak across her face. She had the cam set up and after a few dozen of minutes everyone was sitting around the campfire resting. „It’s funny how just a few hours earlier we couldn’t stand the heat and now we’re lighting a fire to at least get a little warmth.”. Staring into the campfire, she paid no attention to the others. Immersed in her own musings, she sat for several more hours untill all members of the expedition had gone to rest. She was sitting all alone in the silenece that shrouded the camp. She sat for a few more minutes gloating over the serenity, then went to her tent, settled down on the pull-down bed, and indulged in the pleasure of falling asleep.

In the morning, everyone was ready to set off. They broke the camp and set out on further, some would say cursed, exploration. This day promised to be like any other. A journey from dawn to dusk, sleep and onward. However, something disturbing could be sensed in the air. With each passing minute, the wind grew stronger and the sand began to form thick clouds. No more than half an hour passed, and the sandstorm raged on in earnest. Having no other choice, they pushed forward asking the gods for shelter.

Suddenly, Sieve heard something more than the sound of sand and the roar of wind. It was something, she had never heard before. The travellers were surrounded by the howls of hungry animals, which was quite a surprise, as nothing that could make such a sound inhabited this area. Listening to the terrifying noises, she remembered the angry spirits that travelled with the storm bringing death and destruction. Trying to remain calm she ordered her team to stand in the defensive formation. They all stood with their backs to each other, ready to fend off the attack, but suddenly the growling stopped. The wind was the only thing that she could hear. Unexpectedly, the wolflike creatures emerged from the wall of sand. They looked dead, with white eyes, skin peeling away from rotting flesh, and some had bones sticking out. Their snouts were bared in an unnatural grin, and rows of sharp fangs demanded blood. They started attacking. Sieve, however, was not about to die. Not at this stage. She was too close to her goal to give up. When one of the creatures jumped at her, she swung her sword and cut off the charging beast’s head. The members of the expedition defended themselves bravely for several minutes. Sieve wished for everyone to come out alive, but the beasts had already killed ten people. She could not afford to lose more.

- Run! – she shouted, and the survivors ran after her.. She ran, unable to catch her breath, which was made even more difficult by the tarrying sand. All the while she could hear the growls and roars of the monsters chasing them behind her.

At some point, however, she felt that she was not running on the sand, and the wind stopped. Nor did she hear sounds of danger anywhere. She looked Ahead and could not belive her own eyes. She stood in a huge, rectangular room, whose golden walls were decorated with images of various monsters whose names were long forgotten. The columns supporting the ceiling were so thick that even ten men holding hands would have trouble embracing one of them in its entirety. In the middle of the room was a huge fountain, still running.

- Gods – she said. – We did it… We did it! Gentleman, behold the Atlantis of the Desert! – she shouted.

Shouts of joy came from the throats of the survivors. They all ran over to the centrally standing fountain and began to drink the refreshingly cold water.

Giving her men time to rest, Sieve couldn't resist being curious. She went to investigate the other rooms. Each successive one was even more delightful than the last. The splendor and opulence made sightseeing impossible without a wide-open mouth. Each had channels transporting water and evergreens falling from the walls.

It was only the screams that snapped her out of her rapture. She knew it couldn't be anything good. She quickly returned to the main hall, but what she saw there was beyond her wildest expectations. The members of her expedition were surrounded by a cloud of unknown insects that began to climb over them and enter their bodies through their mouths. Cries of agony echoed off the golden walls, and when they stopped, everyone lay dead. Well, at least she thought so. Suddenly they stood up and with weapons drawn started walking towards her. All kinds of vermin were flowing out of their mouths, and Sieve realized that there was no rescue for them and she had to flee . As she ran through the opulent halls, she heard mad laughter behind her and the distinctive rustle of moving insects.

She covered room after room, and the pursuit did not cease. Suddenly she found herself in a room whose door was locked with a heavy bolt. She slammed it shut and bolted. However, she could not afford to rest. She was in great danger all the time. Torn by emotion, she only noticed after a long moment that she was in the vault. An hour earlier she might have marveled at the riches around her, but now she didn't even want to think about it. Looking around she tried to find anything that might allow her to escape. Her attention was caught by a crystal lying on a pile of gold coins.

- I can’t belive it – she spoke to herself. – The stone of desire…

She had heard about them, however she had never had a chnce to see one. Joy has squeezzed all air out of her lungs. „One wish and the stone will be destroyed. Don’t screw this up.”. She held the magical stone with both of her hands, closed her eyes shut and thought „Home”.

Thinking her wish she felt her body crumble. She felt no pain, however. She felt light and safe. She has seen the entire Continent of Agrewannar, from the Union of Free Islands to her beloved Kaedwar. At some point she stopped feeling that lightness. Now she stood her ground. She took a deep breath, and her lungs were filled with the scent of Kaedwarian spring heights. Not more than a kilometer away, the outline of the city of Daudetanan could be seen. Feeling relieved, she headed towards the glow shining in the dusk.

When she reached the gates she was immediately recognized and led to the castle of her husband,King MacAllen. She didn't want to see anyone, though. The only thing she wanted at the moment was rest. And so it was the middle of the night. Led to her chamber, she unbound her raven-black hair, which now fell freely to her shoulders. She looked at her reflection in the mirror. Her pale face bore the marks of exhaustion and the horrors she had endured in the Atlantis of the Desert. Wanting to forget it, she undressed, arranged herself in a log. After a long bath, she lay down in bed and drifted off to dreamland.

In the morning she was awakened by a familiar voice that was filled with joy and concern.

- Sieve – the voice belonged to her brother. – You’re back!

- Darragh! – she laughed while saying her brother’s name. It was so nice to see a familiar face. Black hair framed his slim face. His beard looked like it hadn't been shaved in a long time, and his blue eyes seemed as tired as hers.

- I’m so happy to see you. You are safe. Did you find it?

Hearing the question, she immediately recalled the events of the past days. Instantly, the image of massacre by sand beasts and mysterious insects filled her head. There was nothing waiting in Atlantis but death. She knew more people would risk if she told him. She did not want anyone else to die. Not in the name of this cursed place.

- Unfortunately not – she answered. - We searched much of a desert, but our expeditionwas attacked by savage tribes near the Sea of Fire. The last ones died near Ahwir. The expedition was too dangerous, and we didn’t even know if what we were looking for was true. We can’t force people to go after another one and die for a legend.

A look of disappointment was painted on her brother’s face, but it quickly gave way to relief.

- Well – he said – I’m glad you are okay. I think that you are done with adventures for some time aren’t you?

- Defienitly. I’m getting too old for this – she laughed. – Is Ewan here?

-He left an hour ago. He’ll be back this afternoon - he looked at her raising one eyebrow. - He missed you too.

Saying these words Darragh smiled at her. When he left the room, Sieve lay in bed for a while longer thanking the gods for her good fortune and rejoicing in peace after months of heat, fear and constant struggle to survive.

#my writing #story #fantasy #oc #original characters #fantastyka #opowiadanie #opowieść #Sieve MacAllen/Walsh #Darragh Walsh #Chronicles of Agrewannar

0 notes

very-unskilled-hunter · 3 years

Text

Chronicles of Agrewannar, “The inner demons” Chapter I

This night the clouds obscured the sky. Even the moonlight couldn’t break through the dense barier. The city of Skjoldr was shrouded in darkness.

The chamber of Gregor Branson – lord Haraldson’s trusted knight was no different. The only source of light was a candle, whose flame gave the table top a warm hue. The tongue of fire was also an object of observation to a man who sat thoughtfully in an armchair near his bed. He focused all of his attention on it hoping for dark thoughts to leave his mind. No matter how long he stared at the fire, all the time he had the jarl’s face in front of his eyes. The contorted face, full of anger, suspicion and mania, did not allow him to rest peacefully. He wondered what could have caused such state in his usually gentle master. He couldn’t find an answer for the question he had asked himself.

Hours passing and he still couldn’t collect his thoughts. Tiredness began to take control over him, but before he could fall asleep, the door to his chamber opened. The room was filled by the spark of torches and two shadows appeared on the floor.

- What? – he asked coldly knowing something bad would happen. He could feel the coming storm. Despite the reluctance to talk, the question left his mouth almost automatically.

- Jarl Haraldson requests your presence. – the man answered. A pinch of satisfaction could be felt in the guard’s voice. Something was wrong. He looked at the man’s grinned teeth, stood up and left his room without a word to go to his master ’s chamber.

Led through the corridors of the castle he admired all the sculptures and paintings. With every meter he felt the rising feeling of dread. He way to the chamber seemed to be longer than usual, however a little while later at the end of the corridor, a door shrouded in the faint glow of moon could be seen, beyond which was the jarl’s chamber.

Going inside he felt a cold blow of air on his cheeks. He looked in the direction from which he could feel the coldness and he noticed that the window on the bed’s right side was surprisingly opened. Not more than three metres away from the knight sat jarl Halvor Haraldson. He sadly noticed that he’s only a dim shadow of what he once was. His dense hair and beard were snow white after the years of stressful leadership. His face was covered in wrinkles which highlighted the grimace on his face caused by gritted teeth and furrowed eyebrows.

- My jarl. – Gregor sad and bowed right after – You wanted to see me.

- Sit down – the jarl ordered – Do you know why I ordered for you to come here?

Gregor carefully approached the armchair standing in front of the Skjoldr’s lord and sat down. He looked at Haraldson and wasn’t sure what thought were running through his mind.

- I’m sorry, but I don’t. – he answered – However I guess that it can’t be anything good.

- You think well. There are rats in the castle. But these are not the rodents living in mud and darkness, no. These are people whose minds were poisoned by rat’s venom, the ones I once loved and cared for are my enemies now, they turned their backs on me.

While saying his monologue, the jarl’s eyes weren’t foreshadowing anything except madness. Gregor knew that his master was consumed by his own demons, yet he decided not to anger him and play along.

- My jarl – he mouthed after the moment of silence which seemed to last for hours – I’ll make sure to stop and kill whoever is against you.

- You? – the old man asked and furrowed his eyebrows while tears started to fill his eyes. His face was now covered in the madman’s grimace – You! You! You! You! You, whom I called my son want the treacherous claw you led to wither and rot also by your hand? You scumbag, you bastard, you traitor!

Jarl’s words were like the punch in the face. The madman truly believed in his imagined betrayal and what was worse, he believed that his most loyal man is the brains behind the whole plan. Shocked knight remained silent. He only stared at his lord with wide opened eyes. He opened his mouth to say something, but he couldn’t catch a breath to say a word.

- Answer me damn it! – the jarl screamed - Admit it! Admit it! Guards, guards! Kill that traitor!

Gregeor was still looking at the fallen jarl’s face. Suddenly the door behind him opened. Looking at the madly laughing jarl, he heard the cheers of fight. He turned and to his eyes appeared about twenty armed men. Every one of them was ready to fight.

- Traitor! – shouted one of them and with his companions he rushed to the attack. At this moment Gregor has understood that he couldn’t stand a chance in fight and ran toward the opened window. Falling down the cliff he could hear the screams and he got struck with the thought of never coming back home. He was falling down in despair until he hit the surface of water and there was only darkness.

He opened his eyes and jumped out of his provisional bed. He sat down on the sand and covered his face with his hands while breathing heavily. He was sitting all covered in sweat and slowly went back to reality. „It’s just a drem” he thought. „Once again that same damned memory.” He stood up after a couple of minutes and shoved the sand off his body. He left his tent only to see the sunset. The perfect moment for wandering on the desert. He packed his things and went along the river Ahwir heading to the city of Babylon. He was walking right next to the river bank drinking some water from time to time. At this rate it won’t be hard to reach the city within two days. He knew that right before him was the desired goal.

The following two days were almost identical. Night wander and daily rest ended by the same nightmare. The journey was more exhaustive than he thought it would be. However, when the little shape appeared on the horizon, he felt all of his strength being restored at once. He laughed and after a moment he screamed of happiness. He ran in the direction of the sunrise. At noon he arrived to the city gates. They were opened and the vegetation shrouding the walls immediately caught his eye. He stood on the top floor of a city built on a huge oasis. The view was stunning. The buildings stood on a kind of staircase surrounding and abnormous lake fed by an underground river system. If the lake wasn’t here, the city wouldn’t even exist. It was surrounded by lush vegetation of many species. He was unfamiliar with part of them. Being fascinated, he spotted the beautiful, built in southern style palace – his destination. He was wandering through the crowded alleys and market places. He was enjoying the atmosphere. Folks were happy and enjoyed the benefits of nature, which was a huge oasis standing in the middle of the desert. At last he reached the empress’ palace.

It was a huge representative building, very different from the Skjoldr’s keep. It was built of white marble except for the golden roof. There were four decorated thin towers located in the corners of the palace, whose spires were made of gold. The center of the palace itself had two huge floors, of which the second, circular was topped with a dome ending a spike with the symbols of emperor’s power coming from god Ahur – Arman – an eagle surrounded by a Sun. The windows were large and high, there was no glass, but the silver – plated frames made a wonderful impression. He stood before a huge door, at least thirty meters tall, made of reinforced ebony. He had not expected a warm welcome, but as he approached the mighty gates opened revealing the entrance to a place that was even more stunning than its’ outer layers. The white walls were covered with golden arabesque, the hight ceiling was supported by thick marble columns. Along the path to the empress’ throne lay a carpet made of the finest materials from the city of Al. – Ahrad.

At the end of the hall Sara Hariri, the emperor herself was sitting on a golden throne. Gregor was walking alongside the beautiful hall and when he reached his destination, his eyes were blessed with the sight of the most beautiful woman he has ever seen. The petite ruler was dressed in azure robe interwoven with silver threads. Over her shoulders was a cloak made of the same material. On her chest rested a necklace with a blue diamond embedded in it. Her small, delicate hands were adorned with silver bracelets. However, they were not the ones that caught his attention the most. Her swarthy face had an amused expression. Her full lips were arranged in a pleasing smile, and her sea-colored eyes did not betray her intentions. Her black hair flowed freely to her shoulders and a silver diadem adorned her head. The sight caused a blush to cover his face and his legs began to refuse to obey him.

- Greetings Gregor Branson. – She said and her voice was mild and soothing like the spring morning. – There you are.

- My lady – he answered and bowed. He knew what he came here for. So is she. He decided to speak. – I came here to…

- I know – she interjected – I’ve heard about your „ treason”. It’ll be my pleasure to have you as my guest. However, you’re not looking for a shelter. You’re looking for a goal that was brutally taken away from you. You were the man of honor and you were ready to die for your master. You desire to get it back and every emperor must have a guard. I’ve heard much about you and it would be my honor if you would protect me.

Suddenly he felt like he had found a new purpose in his life. His journey ends here. He had someone to live for and to die for. He came here for one thing, and he achieved it. Wide smile appeared on his face.

- I will be your sword and your shield my lady. – He kneeled while saying his promise. – I swear to protect you at all costs, even with my own live. I will be your shadow, your friend and your protector.

Petite woman rose and touched his cheek with her hand. She looked him directly into his eyes and he could swear that he had seen the most gorgeous jewels of the desert.

- Then – her voice was firm – Gregor Branson. I accept your oath and believe you will be good protector. I entrust my life to you and appoint you guardian of the throne.

#story #my story #my writing #fantasy #fantasy writing #fantastyka #original characters #opowieść #opowiadanie #moje opowiadanie #Chronicles of Agrewannar #Sara Hariri #Gregor Branson #Halvor Haraldson #The inner demons

0 notes

very-unskilled-hunter · 3 years

Text

Kroniki Agrewannaru, “Wewnętrzne demony” Rozdział I

Tej nocy chmury przesłaniały niebo. Nawet światło Księżyca nie było w stanie przebić się przez gęstą barierę. Miasto Skjoldr spowite było w mroku.

Nie inaczej było w komnacie Gregora Bransona – zaufanego rycerza lorda Haraldsona. Jedynym źródłem światła była świeca, której płomień nadawał blatowi stołu ciepły odcień. Język ognia był także obiektem uważnej obserwacji mężczyzny, który zamyślony przesiadywał w fotelu niedaleko swojego łóżka. Skupiał na nim całą swoją uwagę w nadziei na to, że mroczne myśli opuszczą jego umysł. Nie ważne jak długo wpatrywał się w ognik, cały czas miał przed oczami twarz jarla. Wykrzywione, pełne gniewu, podejrzliwości i manii oblicze nie pozwalało mu na spokojny odpoczynek. Zastanawiał się, co mogło spowodować taki stan u jego z reguły łagodnego pana. Nie potrafi znaleźć odpowiedzi na postawione przez siebie pytanie.

Godziny mijały, a on w dalszym ciągu nie potrafił zebrać myśli. Zmęczenie zaczęło przejmować nad nim kontrolę, lecz zanim zdołał zasnąć drzwi do jego komnaty otworzyły się. Pomieszczenie zalał blask pochodni, a na podłodze pojawiły się rzucane przez dwóch strażników cienie.

- Czego? – zapytał zimnym tonem. Wiedział, że dzieje się coś złego. Przeczuwał zbliżającą się burzę. Pomimo niechęci do rozmowy, pytanie machinalnie wypłynęło z jego ust.

- Jarl Haraldson żąda twojej obecności. – odpowiedział jeden z mężczyzn. W jego głosie dało się wyczuć nutkę satysfakcji. Coś naprawdę było nie tak. Spojrzał na wyszczerzone zęby drugiego z nich i bez słowa wstał i dał się zaprowadzić do komnaty swojego pana.

Prowadzony przez korytarze zamku przyglądał się mijanym posągom i obrazom. Z każdym przebytym metrem narastało w nim uczucie niepokoju. Droga wydawała się dłuższa niż zwykle, jednak chwilę później, na końcu korytarza dało się zauważyć spowite w słabym blasku Księżyca drzwi, za którymi znajdowała się komnata jarla.

Wchodząc do środka poczuł na policzkach podmuch zimnego powietrza. Spojrzał w stronę, z której wydobywało się zimno i ku swojemu zdziwieniu spostrzegł, że okiennica po prawej stronie łóżka była otwarta na oścież. Nie dalej niż w odległości trzech metrów od rycerza siedział jarl Halvor Haraldson. Ze smutkiem spostrzegł, że jest on zaledwie cieniem samego siebie. Jego gęste włosy i broda były niemal siwe po latach stresu związanego z władzą. Twarz pokrywały głębokie zmarszczki podkreślające grymas spowodowany twardo zaciśniętą szczęką i zmarszczonymi brwiami.

- Mój panie. – powiedział, po czym nisko się pokłonił – Chciałeś się ze mną widzieć.

- Siadaj. – rozkazał – Czy wiesz czemu kazałem cię tutaj przyprowadzić?

Gregor ostrożnie podszedł do fotela znajdującego się naprzeciwko władcy Skjoldr i usiadł. Pytająco patrzył się na Haraldsona i nie był pewien jakie myśli przetaczały się przez głowę starca.

- Niestety nie. – odpowiedział – Domyślam się jednak, że nie chodzi o nic dobrego.

- Dobrze myślisz. W zamku są szczury. Nie są to jednak pełzające w brudzie i ciemności, a ludzie, którym szczurzy jad zatruł serca i umysły, ludzie, którzy niegdyś przeze mnie miłowani teraz są moimi wrogami, a ich zepsute dusze odwróciły się ode mnie.

W trakcie wypowiadania tych słów, oczy jarla nie zdradzały nic poza czystym szaleństwem. Wiedział, że jego pan został skonsumowany przez swoje demony, zdecydował się go jednak nie drażnić.

- Mój panie – wykrztusił po chwili ciszy, która zdawała się trwać godziny – dołożę wszelkich starań aby rozbić i zabić spiskowców.

- Ty? – zapytał starzec marszcząc przy tym brwi. Łzy napłynęły mu do oczu, a twarz wykrzywił szaleńczy grymas – Ty! Ty! Ty! Ty! Ty, którego nazywałem synem chcesz aby prowadzony przez ciebie zdradliwy szpon usechł i zgnił także z twojej ręki? Ty kanalio, ty gnoju, ty zdrajco!

Słowa jarla były jak uderzenie w twarz. Oszalały starzec naprawdę wierzył w wymyślony przez siebie spisek, a co gorsza wierzył, że jego najbardziej zaufany człowiek jest odpowiedzialny za jego organizację. Zszokowany rycerz milczał i wpatrywał się w lorda szeroko otwartymi oczami. Otworzył usta aby coś powiedzieć, ale z jego ust nie wydobył się żaden dźwięk.

- Odezwij się do cholery! – wrzeszczał jarl – Przyznaj się! Przyznaj! Straż, straż! Do mnie! Zabić tego zdrajcę!

Gregor cały czas wpatrywał się w twarz upadającego władcy. Nagle za nim otworzyły się drzwi do komnaty. Patrząc na obłąkańczo śmiejącego się jarla usłyszał Zagrzewające do walki okrzyki. Odwrócił się i jego oczom ukazało się około dwudziestu zbrojnych. Wszyscy byli gotowi do ataku.

- Zdrajca! - krzyknął jeden z nich i wraz z towarzyszami rzucił się do ataku. W tym momencie Gregor zrozumiał, że nie ma najmniejszych szans w starciu i kierowany instynktem rzucił się w stronę otwartej okiennicy i wyskoczył. Lecąc w dół klifu słyszał krzyki i w jednej chwili dotarło do niego, że nie może wrócić do domu. Zrozpaczony spadał aż w końcu uderzył w taflę wody i nastała ciemność.

Otworzył oczy i zerwał się ze swojego prowizorycznego łóżka. Usiadł na piasku i dysząc ciężko zakrył swoją twarz dłońmi. Siedział cały zlany potem i powoli wracał do rzeczywistości. „To tylko sen” pomyślał. „Znowu ten sam cholerny koszmar, to samo wspomnienie.”. Po kilkunastu minutach wstał i otrząsnął się z oblepiającego go pisaku. Wyszedł z namiotu i spostrzegł, że Słońce zaczęło zachodzić. Idealny moment na wędrówkę po pustyni. Zwinął swoje obozowisko i udał się wzdłuż rzeki Ahwir w kierunku miasta Babilon. Szedł tuż obok brzegu od czasu do czasu nabierając wody w ręce i pociągając łyk orzeźwiającej wody. W takim tempie najwcześniej za dwa dni znajdzie się w mieście. Szedł cały czas patrząc się na horyzont. Wiedział, że tuż za nim znajduje się upragniony cel.

Dwa dni minęły niemal identycznie. Nocna wędrówka i dzienny sen zawsze wieńczący się tym samym koszmarem. Podróż okazała się bardziej wyczerpująca niż początkowo zakładał. Jednak gdy na horyzoncie zamigotał kształt miasta poczuł jak wszystkie siły powróciły do jego ciała. Zaśmiał się i po chwili zaczął krzyczeć z radości. Pobiegł w stronę wschodzącego Słońca. Około południa dotarł do miasta. Bramy były otwarte, a w jego oczy od razu rzuciła się roślinność spowijająca mury. Stał na najwyższej kondygnacji miasta zbudowanego na ogromnej oazie. Widok był oszałamiający Budynki stały na swego rodzaju schodach otaczających ogromne jezioro zasilane przez podziemny system rzek. Gdyby nie ono nie byłoby miasta. Otaczała je bujna roślinność wielu gatunków. Części z nich nie potrafił nawet nazwać. Zafascynowany dostrzegł, że na drugim końcu miasta górował piękny, zbudowany w południowym stylu zamek, cel jego podróży.

Przez kilka godzin szedł przez zatłoczone, orientalnie pachnące uliczki. Podobał mu się ten widok. Ludzie byli szczęśliwi i korzystali z dobrodziejstwa natury jakim była stojąca na środku pustyni ogromna oaza. W końcu dotarł do pałacu cesarzowej. Był to wielki reprezentatywny budynek znacznie różniący się od twierdzy w Skjoldr. W całości składał się z białego marmuru z wyjątkiem obitego złotem dachu. Na czterech rogach budowli znajdowały się chude, zdobione wieże, których szpice także były wykonane ze złota. Samo centrum pałacu miało dwa ogromne piętra, z czego drugie, okrągłe, zwieńczone było kopułą zakończoną szpicem z symbolem pochodzącej od boga Ahur- Armana władzy cesarza – otoczonym przez Słońce orłem. Okna były duże i wysokie, nie było w nich szyb jednak obite srebrem framugi robiły wspaniałe wrażenie. Stanął przed ogromnymi, co najmniej trzydziestometrowymi, wykonanymi ze wzmocnionego hebanu drzwiami. Nie spodziewał się miłego powitania, jednak gdy tylko podszedł potężne wrota otworzyły się ukazując wejście do miejsca, które było jeszcze bardziej zachwycające niż jego zewnętrzne warstwy. Białe ściany pokryte były złotą arabeską, wysoki strop podtrzymywany był przez grube marmurowe kolumny. Wzdłuż ścieżki do tronu cesarzowej leżał wykonany z najlepszych materiałów dywan z miasta Al.- Ahrad.

Na końcu pomieszczenia na złotym tronie siedziała sama cesarzowa, Sara Hariri. Gregor szedł wzdłuż pięknej Sali i gdy doszedł do celu, jego oczom ukazała się najpiękniejsza kobieta, jaką kiedykolwiek widział. Drobna władczyni ubrana była w przeplataną srebrnymi nićmi błękitną szatę. Na ramionach miała wykonany z tego samego materiału płaszcz. Na piersiach spoczywał naszyjnik, w którym osadzony był niebieski diament. Jej małe, delikatne dłonie zdobiły srebrne bransolety. Jednak to nie one przykuły najbardziej jego uwagę. Zrobiło to jej oblicze. Jej śniada twarz miała rozbawiony wyraz. Pełne usta układały się w miły dla oka uśmiech, a oczy koloru morza nie zdradzały jej intencji. Czarne włosy swobodnie opadały jej na ramiona, a głowę przyozdabiał srebrny diadem. Widok ten spowodował, że jego twarz pokrył rumieniec, a nogi zaczęły odmawiać mu posłuszeństwa.

- Witaj Gregorze Bransonie . – Powiedziała, a jej głos był łagodny i kojący niczym wiosenny poranek. W końcu jesteś.

- Pani – odpowiedział skłaniając się nisko. Wiedział po co tu przyszedł. Ona też to wiedziała. Zdecydował się jednak przemówić. – Przybyłem tu aby…

- Wiem. – wtrąciła – Słyszałam o twojej „zdradzie”. Zaszczytem będzie cię tu gościć. Jednak nie szukasz tu tylko schronienia. Szukasz celu, który ci odebrano. Byłeś człowiekiem honoru i byłeś gotów umrzeć za swojego pana. Pragniesz go odzyskać, a każdy cesarz musi mieć obrońcę. Wiele o tobie słyszałam i zaszczytem będzie jeśli zechcesz mnie chronić.

Nagle poczuł jak jego życie odnajduje sens. Jego tułaczka właśnie się skończyła. Miał dla kogo żyć, kogo chronić i za kogo umierać. Przybył u w tym jednym celu, który właśnie się spełnił. Na jego twarzy pojawił się uśmiech.

- Będę twoim mieczem i tarczą moja pani. – Wypowiadając te słowa przyklęknął na jedno kolano. – Przysięgam cię chronić za wszelką cenę, choćby miało mnie to kosztować życie. Będę twoim cieniem, przyjacielem i obrońcą.

Drobna kobieta wstała i położyła swoją dłoń na jego policzku. Spojrzała mu prosto w oczy i mógłby przysiąc, że ujrzał najpiękniejsze klejnoty pustyni.

- A zatem – jej głos był zdecydowany– Gregorze Bransonie. Przyjmuję twoją przysięgę i wierzę, że będziesz dobrym obrońcą. Zawierzam ci swoje życie i mianuję strażnikiem tronu.

#fantastyka #moje opowiadanie #opowieść #opowiadanie #fantasy writing #fantasy #my writing #my story #original character #Chronicles of Agrewannar #Sara Hariri #Gregor Branson #Halvor Haraldson #Wewnętrzne demony

0 notes