#nonfictionnovels

[atsoraasayoma]

I often wonder sometimes about the zero two ending. I get hung up by the Takari ship that does not sail yet still I see more and more evidence of a relationship just falling short of getting to a romantic stage.

I follow the anime, the audio shorts, the movies, and I piece it together and still to this day I am baffled.

I don’t think I have seen Takeru go all out for anyone else except Patamon.

I have never seen him so comfortable with anyone but Hikari. They can be agents of chaos, tell wild stories, or just have this air about them that makes you think they are up to something but they really aren’t and just want you to believe that.

The way he acts around her is noticeably different than anyone else.

That being said, despite my refusal to do so I have to ask myself an all important question:

What other girl could he possibly vibe with even more than Hikari moreover fall in love with?

We’ve seen his interactions. He can smooth talk all he wants but only she can see through him and play his game. She can weather his emotions, keep him focused like how we saw in the zero two movie, and even laugh with him and making everything so much more brighter.

Now,let me ask the reverse.

What other guy could Hikari possibly vibe with even more than Takeru moreover fall in love with?

We’ve seen her voice blossom over the years. She slowly grows more assertive but still keeps her feelings locked tight. But even though she can’t say them for whatever reason, her actions show a deep bond of caring. I will say that, when it comes to her, Takeru in a way was a mentor.

He was always a bit of a jokester, and this trait of his passed on to her the more she was around him. She somehow could get on the same wavelength as him and go along while suppressing her emotions. But, she did grow more comfortable over time with that. She grew friendships with the zero two crew, but instead of Takeru being given the same treatment, that is, the same space of friendship-he is still closer to her than all the others. Heck, even her DNA digivolving partner Miyako!

So, for her to find someone more than him, I don’t think I can see it. Maybe it’s because we have not seen the spouses of the non Digidestined, but in my mind I am still not convinced they were not together in the epilogue.

But then you wonder, why would Takeru leave out that detail at the end of his nonfictionnovel-the last few minutes of the zero two epilogue?

Just why? I still can’t think of any reason aside from respecting her privacy/life since she is a teacher. But if their was something it would have to be a dam good reason.

Anyways I can hear the strong rebuttal of ‘they were never together in the epilogue. get over it. That’s why.’

And to that I say IF that’s the case, why do they always frame it otherwise? I mean, at this point, you would think they would have grown at least a little distant, but they still seem close, if not closer than ever!

So I ask you, really, what does this really say about them?

#takari #hikari yagami #takeru takaishi #compatamonability #digimon zero two #digimon adventure #digimon tri #that epilogue that makes me question everything

[magical-book-lush]

Qotd: what are you currently reading??? Aotd: I am currently reading Aristotle and Dante Discover The Secrets of The Universe and Cemetery Boys for Pride Month😍. Hello people, I have been reading, studying, working, and blogging...in short multi-tasking. Tell me, how are you, people??? Book Info: The Blue Moon Day by Santhosh Sivaraj. Pages: 256 Genre: Non-Fiction. Synopsis: Things were never the same for five ordinary individuals who got struck at crossroads and there was no way they can run back. They had no other choice but to take a plunge into their deepest fear and leave the rest to destiny. Their characters were tested out of their comfort zone and it witnessed abstruse results; a Ph.D. scholar fights to win a pizza-making contest and a tennis prodigy running for his life in a war-torn, bloodied Island. Extreme circumstances and their consequences made these ordinary individuals extraordinary. Was the test imposed on them by someone? Or did they invite it on themselves? Ratings: 🌟3/5 Stars🌟. Review: This book was nice for me. I liked the concept of the book and the idea was also unique. It is nonfiction in my opinion as it teaches us how to stay positive in all circumstances and I loved that idea a lot. The book had a special portion for each of the characters and all the endings were the same. The writing style for me was a little stretchy and had some grammatical errors too that made me quite uneasy, the punctuations in the book were not done properly and I think editing needed some more focus. The character development was smooth and I overall loved how the book ended. I think each reader who is looking for something different should try this book. Overall, a nice story with a great theory and worth trying once. So that's it, hope you enjoyed it. See you soon. Stay Safe. #thebluemoonday #santhoshsivaraj #nonfictionnovels #bookstagramfeaturesonly #booktour #bookreader #bookstagramreads #bookstagrammers #booksofinstagram #bookrecommendations #readersofinsta #ReadTheDamnTBR (at Ahmedabad, India) https://www.instagram.com/p/CQVzaAer9W-/?utm_medium=tumblr

#thebluemoonday #santhoshsivaraj #nonfictionnovels #bookstagramfeaturesonly #booktour #bookreader #bookstagramreads #bookstagrammers #booksofinstagram #bookrecommendations #readersofinsta #readthedamntbr

[ilovestilettos]

{L’adversaire} « Sublime effroi » m’a écrit mon amie Émilie quand j’ai posté la photo de cet ouvrage dans mes stories. On ne saurait mieux décrire l’état dans lequel on se trouve à la lecture de ce texte culte d’Emmanuel Carrère. On a l’impression que l’on va se brûler les doigts en tournant chaque page tant l’exercice réalisé par Carrère paraît subversif. Je n’ai pas eu cette impression en lisant « De sang froid » de Truman Capote qui est le premier texte du genre, le premier roman de non-fiction. Mais « De sang froid » est un crime du passé et lointain, de non-fiction mais totalement fonctionnel quand on le lit depuis la France en 2018. Alors que l’affaire Romand, et bien l’affaire Romand est très réelle dans mon monde. Le meurtrier vient de sortir de prison, on aperçoit encore sa tête dans les journaux. Je me souviens de la sidération à la découverte de cette affaire, de l’effarement général devant cette tragédie et l’ampleur du mensonge servant de fil conducteur à la vie de Jean-Claude Romand. Mais pire: je comprends la fascination d’Emmanuel Carrère. Bien sûr que je me suis demandé ce qui avait pu se passer dans la tête et la vie de cet homme pour en arriver « là ». Donc oui c’est effroyable, se pencher ainsi sur la vie de l’assassin quand c’est celle de victimes qu’il faudrait évoquer et commémorer. Nous ne devrions pas aimer autant nous plonger dans l’étude de l’assassin. Mais le texte de Carrère n’est jamais complaisant. On y rencontre toute une palette d’émotions et sentiments vis à vis de Romand, mais la complaisance jamais. Au terme du livre, on réalise qu’on en a savouré chaque page tant le texte de Carrère est beau et puissant, mais on le referme avec un soupir de soulagement: aller à la rencontre de l’adversaire ne se fait pas impunément. #lecture #reading #book #livre #emmanuelcarrère #folio #ladversaire #nonfictionnovel https://www.instagram.com/p/B2Q3FkKCv8m/?igshid=1xoajo7beosub

#lecture #reading #book #livre #emmanuelcarrère #folio #ladversaire #nonfictionnovel

[antigonista]

#ASangreFría #InColdBlood #TrumanCapote Relato sobre el asesinato de una familia en Kansas, la búsqueda de sus asesinatos, el juicio y la condena. El éxito de esta novela puso de moda la Non Fiction Novel, un híbrido entre la literatura y el periodismo que incluye diferentes tipos de textos, como declaraciones, artículos periodísticos, cartas, etc. La lectura se hace muy interesante por la suma de los diferentes puntos de vista, aunque es quizá demasiado larga. Recomendable. #libros #lecturas #Books #literatura #Novela #NonFictionNovel #Periodismo #Kansas #Asesinato #Suspense #Policía #Justicia https://www.instagram.com/p/BxpGx33CR2A/?igshid=171ih0e8e0lr3

#asangrefría #incoldblood #trumancapote #libros #lecturas #books #literatura #novela #nonfictionnovel #periodismo #kansas #asesinato #suspense #policía #justicia

[adragonslibrary]

I’m trying to get a little more non-fiction into my diet...

#monkey girl #edward humes #evolution #creation #creationism #christianity #christian #nonfiction #nonfiction novel #nonfiction book #nonfictionlit #nonfiction lit #nonfictionnovel #nonfictionbook #nonfiction books #nonfictionbooks #reading #currently reading #adragonslibrary #book #books #book blog #booklr #book pic #book pics #book picture #book pictures #book photo #book photos #book photography

[justforbooks]

Επίγονος του Χάμμετ και του Τσάντλερ, το στυλ των οποίων τον εμπνέει να συνεχίσει το είδος του hard boiled μυθιστορήματος, ο Τζαίημς Ελλρόυ είναι, εκτός από δεινός αφηγητής, ένας σκληρός ανατόμος της αμερικανικής ζωής και της πρόσφατης ιστορίας της. Και τα αφηγήματά του,  όπως επισημαίνει ο μεταφραστής του στα ελληνικά, Ανδρέας Αποστολίδης, είναι κάτι απροσδόκητο: «ένας δαίδαλος βίας, διαστροφής, εγκλημάτων, ψευδαισθήσεων  μέσα στην καρδιά του Αμερικανικού Ονείρου».

Ο Τζαίημς Ελλρόυ, γεννημένος στο Λος Άντζελες το 1948, είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας, ίσως ο σπουδαιότερος σύγχρονος αμερικανός συγγραφέας της εποχής μας – και όχι μόνο της αστυνομικής λογοτεχνίας. Και δεν είναι παράξενο που αυτή τη γνώμη έχει και ο ίδιος για τον εαυτό του. Χωρίς να τηρεί τους κανόνες της διακριτικότητας και της σεμνότητας, όπως τους ξέρουμε για την πλειονότητα των λογοτεχνών, δεν διστάζει να δηλώνει εδώ κι εκεί τη σπουδαιότητά του. Έχει πει, λ.χ. στους New York Times: «Είμαι ένας μάστορας του μυθιστορήματος. Είμαι ο μεγαλύτερος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων που έχει υπάρξει ποτέ. Είμαι για το αστυνομικό μυθιστό��ημα ό,τι ο Τολστόι για το ρωσικό μυθιστόρημα και ό,τι ο Μπετόβεν για τη μουσική».

Ξεκίνησε τη συγγραφική του σταδιοδρομία με το μυθιστόρημα Ρέκβιεμ για τον Μπράουν (1981). Έγραψε μετά το Clandestine (1982) και το Οι δρόμοι του δολοφόνου (1986). Και στα τρία είναι εμφανείς οι επιρροές που άσκησαν πάνω του οι μεγάλοι αμερικανοί συγγραφείς του σκληρού αφηγήματος, του hard-boiled, κυρίως ο Ντάσιελ Χάμμετ και ο Ραίημοντ Τσάντλερ, οι οποίοι, κατά κάποιον τρόπο, είχαν επιχειρήσει τη λογοτεχνική ανατομία της εποχής τους, μιλώντας για την ποτοαπαγόρευση, την ανάπτυξη των συμμοριών στις μεγαλουπόλεις και τη διαφθορά των αστυνομικών. Ο ίδιος έχει παραδεχτεί πως επηρεάστηκε και από τα αμερικανικά φιλμ νουάρ, των οποίων υπήρξε φανατικός θαυμαστής. Ακολούθησαν κι άλλα μυθιστορήματα, γραμμένα στο ίδιο γνώριμο στυλ, που δεν έφεραν τίποτα το νεωτερικό στην αστυνομική λογοτεχνία. Ήταν τα τρία ακόμα μυθιστορήματα με ήρωα τον αστυνομικό Λόυντ Χόπκινς  (Αίμα στο φεγγάρι, Νυχτερινός ταξιδιώτης, Ο λόφος των αυτοκτονιών).

Κάποια στιγμή, αποφάσισε να απογαλακτιστεί από τους πρωτοπόρους του είδους και να χαράξει τη δική του πορεία. Το πρώτο μυθιστόρημα με την προσωπική του σφραγίδα, γραμμένο δηλαδή με εντελώς δικό του αφηγηματικό στυλ, Η Μαύρη Ντάλια, βασίστηκε σ’ ένα πραγματικό γεγονός και εκδόθηκε στην Αμερική το 1987. Σε αυτό, ο Ελλρόυ αφηγείται την έρευνα για τη δολοφονία (τον Ιανουάριο του 1947) μιας όμορφης 23χρονης, της Ελίζαμπεθ (Μπέττυ) Σορτ. Η κοπέλα, γνωστή στον κόσμο της νύχτας ως «Μαύρη Ντάλια», επειδή ντυνόταν με μαύρα ρούχα, βρέθηκε γυμνή και τεμαχισμένη σε μια αλάνα του Λος Άντζελες κι η δολοφονία προκάλεσε ένα από τα μεγαλύτερα ανθρωποκυνηγητά στην ιστορία της Καλιφόρνιας. Η αστυνομία δεν κατάφερε να εξιχνιάσει το έγκλημα και η υπόθεση μπήκε στο αρχείο. Ο Ελλρόυ έγραψε το μυθιστόρημα με ιδιαίτερο τρόπο, δίνοντάς του ένα στυλ ντοκιμαντέρ – το έκανε δηλαδή να μη μοιάζει με μυθιστορηματική αφήγηση αλλά με προϊόν έρευνας. Ήδη, το 1946, ο Ραίημοντ Τσάντλερ είχε γράψει το σενάριο της ταινίας Μαύρη Ντάλια που γυρίστηκε από τον Τζορτζ Μάρσαλ με πρωταγωνιστές τον Άλαν Λαντ και τα Βερόνικα Λέικ (Μαύρη Ντάλια ήταν το όνομα ενός μπαρ). Βεβαίως, ο Ελλρόυ παραπέμπει και σε μια προσωπική πτυχή της ζωής του, αφού και η δική του μητέρα είχε βρεθεί δολοφονημένη με άγριο τρόπο, όταν εκείνος ήταν δέκα χρονών.

Η Μαύρη Ντάλια, λοιπόν, ήταν κατ’ αρχήν ένας φόρος τιμής στον Τσάντλερ αλλά, ταυτόχρονα, και ο μεγάλος αποχαιρετισμός του Ελλρόυ προς τον μέντορά του, για τον οποίο έγραψε αργότερα πως του οφείλει πολλά. Τον αντέγραψε, δήλωσε, κάτι όμως που έκαναν συστηματικά και άλλοι συγγραφείς. Με τη Μαύρη Ντάλια και τα άλλα τρία έργα της Τετραλογίας του Λος Άντζελες (Το Μεγάλο Πουθενά, Λος Άντζελες Εμπιστευτικό, Λευκή Τζαζ), η πορεία του αμερικανικού σκληρού αφηγήματος άλλαξε. Ο Χάμμετ, ο Τσάντλερ και οι επίγονοί τους μπήκαν στο χρονοντούλαπο της αστυνομικής λογοτεχνίας, για να λάμψει θριαμβευτικά το άστρο του Ελλρόυ.

Στο κείμενό του, που δημοσιεύτηκε ως επίμετρο στο μυθιστόρημα Λευκή τζαζ (εκδόσεις Άγρα, 1999), ο Ανδρέας Αποστολίδης σημειώνει πως η Τετραλογία του Λος Άντζελες «είναι ό,τι πιο ουσιαστικό έχει να επιδείξει η αστυνομική λογοτεχνία τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες: ένας δαίδαλος βίας, διαστροφής, εγκλημάτων, ψευδαισθήσεων  μέσα στην καρδιά του Αμερικανικού Ονείρου».

Στο Μεγάλο Πουθενά, ο Ελλρόυ, ο συντηρητικός Ελλρόυ – έχει κατηγορηθεί για ακροδεξιές απόψεις (μεταξύ άλλων, έχει εκφραστεί υπέρ της οπλοκατοχής), μολονότι έχει δηλώσει πως απεχθάνεται τα μέλη της οικογένειας Μπους και έχει ψηφίσει τον Μπαράκ Ομπάμα– μιλάει για την περίοδο του μακαρθισμού στις ΗΠΑ. Ήταν μια μαύρη περίοδος στη σύγχρονη αμερικανική ιστορία, όταν ήταν εν πλήρει αναπτύξει το κυνήγι των μαγισσών στο χώρο της τέχνης, ιδίως του κινηματογράφου, «μια επιχείρηση εξαγνισμού του Χόλυγουντ από τους αριστερούς», σύμφωνα με την κωδικοποίηση του Αποστολίδη.

L.A., ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟΝ

Σε γενικές γραμμές, ο Ελλρόυ γράφει αφηγήματα διαποτισμένα από τη ζωή, την ιστορία και τους ανθρώπους του Λος Άντζελες. Η ενασχόλησή του με τον υπόκοσμο της γενέτειράς του –τον γνώρισε καλά όταν ερευνούσε τη δολοφονία της μητέρας του–, μα και γενικότερα των ΗΠΑ, τον ώθησε να ασχοληθεί ιδιαιτέρως με αυτόν. Έτσι έγραψε το Εγκλήματα κατά συρροήν (Άγρα, 2001), όπου μπαίνει στη σκοτεινή πλευρά της πόλης για να συνθέσει την τοπογραφία της. Αστυνομικά αρχεία, ναρκωτικά, σκανδαλοθηρικά περιοδικά, ο κόσμος του κινηματογράφου και της σόου μπίζνες του Χόλυγουντ περιγράφονται με ενάργεια, σκληρότητα, αλλά κυρίως με αληθοφάνεια, καθώς μεταξύ άλλων στις πλοκές του εμπλέκει ονόματα διάσημων ηθοποιών και παραγωγών, περιγράφοντας και τις εκκεντρικότητές τους (πολλές από τις οποίες άπτονται του σεξ)..

Αργότερα, το επιτυχές λογοτεχνικό πείραμα συνεχίστηκε με μια άλλη σειρά, την Τριλογία του αμερικανικού υποκόσμου (AmericanTabloid, Αμερικανικό ταξίδι θανάτου, Το αίμα δεν σταματάει ποτέ). Σε αυτήν, ο Ελλρόυ προσπαθεί να μιλήσει για πιο πρόσφατα γεγονότα που σημειώθηκαν τη δεκαετία του 1960, στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου, σημάδεψαν τη σύγχρονη αμερικανική ιστορία και χαράχτηκαν στη συλλογική μνήμη με ανεξίτηλα χρώματα, καθώς αυτή την περίοδο έγιναν τρεις πολιτικές δολοφονίες. Στέκεται ιδιαίτερα στη δολοφονία του προέδρου Τζων Κέννεντυ τον Νοέμβριο του 1963 και αφηγείται γεγονότα από τα παρασκήνια της πολιτικής, καλλιτεχνικής και κοινωνικής ζωής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η πολιτική του Κέννεντυ, η αποτυχημένη απόβαση στον Kόλπο των Χοίρων της Κούβας, η CIA, το FBI και ο αρχηγός του Έντγκαρ Χούβερ, η μαφία, οι κουβανοί εξόριστοι και διάφορα ανεξέλεγκτα στοιχεία του υποκόσμου που συνωμοτούν, μπαινοβγαίνουν στη σκηνή.

Στο  Αμερικανικό ταμπλόιντ (και στη συνέχεια στο Αμερικανικό ταξίδι θανάτου),ο Ελλρόυεπιχειρεί τη λογοτεχνική ανάπλαση της δολοφονίας, χωρίς ωστόσο να τον ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες γύρω από αυτή. Θέλοντας να εισαγάγει τον αναγνώστη στο θέμα που πραγματεύεται, παραθέτει έναν  πρόλογο και αναφερόμενος στο αμερικανικό όνειρο, δεν μασάει τα λόγια του:

Η πραγματική Αγία Τριάδα της ειδυλλιακής ευτυχίας ήταν Ωραίος, Επιτυχημένος, Γαμιάς. Ο Τζων ή Τζακ Κέννεντυ ήταν το μυθολογικό πρόσωπο-βιτρίνα μιας ιδιαίτερα χυμώδους περιόδους της ιστορίας μας. Τον Τζακ τον καθάρισαν την τέλεια στιγμ�� για να εξασφαλιστεί η αγιοποίησή του. Τα ψέματα συνεχίζουν να στροβιλίζονται γύρω από την αιώνια φλόγα του. […] Ήταν κακοποιοί μπάτσοι και εκβιαστές ολκής. […] Είναι καιρός να απομυθοποιήσουμε μια εποχή και να στήσουμε έναν άλλο μύθο, από τον οχετό στ’ αστέρια…

Η γνωστή σκηνή της δολοφονίας στους δρόμους του Ντάλας, η αποτυπωμένη από την κινηματογραφική κάμερα, δεν περιγράφεται στο μυθιστόρημα και δεν μνημονεύεται ούτε μια φορά το όνομα του Όσβαλντ, του καταδικασθέντος ως δολοφόνου. Ο Ελλρόυ μιλάει για τη συνωμοσία και τους ανθρώπους που κρύβονταν πίσω της, προχωρεί όμως πιο μπροστά, φτάνοντας στο κρίσιμο, το ιστορικά σημαντικό, το παρεξηγημένο, μα τόσο πολύ ενδιαφέρον 1968, χρονιά κατά την οποία στις ΗΠΑ έγιναν δύο ακόμα πολιτικές δολοφονίες, εκείνη του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τον Απρίλιο και η άλλη, του γερουσιαστή Ρόμπερτ Κέννεντυ, αδελφού του δολοφονηθέντος προέδρου και υποψήφιου για την προεδρία της χώρας, τον Ιούνιο.    

Στο τρίτο μέρος, Το αίμα δεν σταματάει ποτέ, ο Ελρόι πραγματεύεται την εποχή των κοινωνικών και πολιτικών αναστατώσεων της περιόδου 1968-1972, μετά τις δολοφονίες των Κένεντυ και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, το κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων, τους Μαύρους Πάνθηρες και τις άλλες οργανώσεις, τα παιδιά των λουλουδιών, την αντικομμουνιστική υστερία, τα πολιτικά παιγνίδια με την Κούβα του Κάστρο, την άνοδο του Ρίτσαρντ Νίξον στην εξουσία και τη δρομολόγηση του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ.

Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ

Το μυθιστόρημα Tα σκοτάδια μου (πρωτότυπος τίτλος Mydarkplaces), δεν μοιάζει με κανένα από τα γνωστά του αστυνομικά έργα και δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας. Θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει «nonfictionnovel», όπως ήταν το Εν ψυχρώ του Τρούμαν Καπότε, ή «φανταστικό ντοκιμαντέρ ενός εγκλήματος», όπως χαρακτήριζε το Ζ του ο Βασίλης Βασιλικός. Στις λεπτομέρειες και τη ρεαλιστική περιγραφή των γεγονότων, ωστόσο, η διαφορά με τα έργα που αναφέρθηκαν μόλις, έγκειται στο ότι ο Ελλρόυ είναι ο ίδιος πρωταγωνιστής της ιστορίας.    

Ως μότο έχει στον πρόλογο τις φράσεις: «Ο θάνατός σου καθόρισε τη ζωή μου. Θέλω να βρω την αγάπη που δεν είχαμε ποτέ και να την εξηγήσω για χάρη σου». Το βιβλίο, προφανώς, έχει θέμα τη μητέρα του. Είναι απολύτως αυτοβιογραφικό και πραγματεύεται την ιστορία της δολοφονίας της. Γι’ αυτήν έχει κάνει κι αλλού αναφορές, αλλά εδώ πραγματεύεται το έγκλημα με κάθε δυνατή λεπτομέρεια, εκθέτει δηλαδή στο αναγνωστικό κοινό το προσωπικό του τραύμα.

Διότι ο Ελλρόυ ζει με το φάντασμα της μητέρας του, η οποία όταν είχε περάσει τα 40 της, βρέθηκε νεκρή, πεταμένη στο δρόμο, στις 22 Ιουνίου 1958. Τότε ο Τζαίημς ήταν δέκα χρονών κι η μνήμη του έχει συγκρατήσει τις λεπτομέρειες του φρικτού εγκλήματος που σημάδεψε τη ζωή του. Το πένθος για την απώλειά της –οι γονείς του ήταν χωρισμένοι, εκείνη νοσοκόμα, ο πατέρας του λογιστής–, τον ώθησε στην παρανομία: έκλεβε, έκανε διαρρήξεις σε σπίτια, έπαιρνε μάτι γυναίκες που γδύνονταν, δοκίμασε μαριχουάνα ώσπου να καταλήξει στη φυλακή.

Αργότερα, όμως, το πένθος μετεξελίχθηκε σε δημιουργικό οίστρο και τον έκανε συγγραφέα προκλητικών και ταυτόχρονα αξιανάγνωστων αστυνομικών μυθιστορημάτων. Πάντως, προτού ασχοληθεί με τη συγγραφή, διάβαζε παιδικές αστυνομικές ιστορίες και στη συνέχεια τα βιβλία του Μίκυ Σπιλέιν, μυθιστορήματα με πυροβολισμούς, σεξ και αντικομμουνιστική δράση. Το έγκλημα τον συνάρπαζε και τον τρόμαζε, το μυαλό του ρουφούσε σαν στυπόχαρτο τις αστυνομικές ειδήσεις. Και κατόπιν, γοητεύτηκε από τα βιβλία του Ντάσιελ Χάμμετ και του Ραίημοντ Τσάντλερ.

Το γεγονός ότι η μητέρα του ζούσε έκλυτη ζωή, καλούσε στο κρεβάτι της άγνωστους άντρες και ήταν αλκοολική, άρα δεν πληρούσε τα προσόντα για να τον μεγαλώσει, δεν τον απέτρεψαν από το να αναζητήσει μετά μανίας τον δράστη. Έτσι, στα Σκοτάδια μου, ο συγγραφέας αφηγείται το δικό του κυνήγι του δολοφόνου. Μαζί με έναν φιλόπονο ντετέκτιβ του Τμήματος Ανθρωποκτονιών του Λος Άντζελες, τον Μπιλ Στόουνερ, ξεκίνησε να βρει τον άγνωστο δράστη. Ωστόσο, αυτό το βιβλίο-χρονικό δεν είναι μόνο η εξομολόγηση ενός συγγραφέα με τραυματικά παιδικά χρόνια. Είναι η διαδρομή του συγγραφέα από την εφηβεία στην ωρίμανση.

Η καινούργια τετραλογία, η Δεύτερη του Λος Άντζελες, έχει πολλούς χαρακτήρες, πραγματικούς και φανταστικούς, από την Πρώτη και από άλλα βιβλία του Ελλρόυ. Αυτοί οι ήρωες είναι σε νεαρότερη ηλικία από εκείνη που τους γνωρίσαμε. Στο πρώτο μυθιστόρημα της Τετραλογίας, τοPerfidia, εμφανίζονται μεταξύ άλλων οι φανταστικοί χαρακτήρες Σολ Λέσνικ, Τέρνερ Μικς,  Σκότι Μπένετ, Μπάκι Μπλάιχερτ, Λι Μπλάνσαρντ, Γουίλιαμ Πάρκερ, Ντάντλεϊ Σμιθ, Ελίζαμπεθ Σορτ και  οι πραγματικοί Τζακ (Τζων) Κέννεντυ, μετέπειτα πρόεδρος των ΗΠΑ, ο πατέρας του Τζόζεφ Κέννεντυ, η ηθοποιός Τζόαν Κρώφορντ, ο μαέστρος Λέοναρντ Μπερνστάιν, η επίσης ηθοποιός Μπέτυ Ντέηβις, ο συνθέτης Σεργκέι Ραχμάνινωφ, η Ελεονόρα Ρούσβελτ, σύζυγος του αμερικανού προέδρου Φραγκλίνου Ρούσβελτ, η ηθοποιός Γκλόρια Σουάνσον, ο Ένγκαρ Χούβερ, αρχηγός του FBI, αλλά και η Ελίζαμπεθ Σορτ, η ηρωίδα της Μαύρης Ντάλιας. Σύμφωνα τον Ανδρέα Αποστολίδη, αυτή η Τετραλογία θα μπορούσε να ονομάζεται και «Μεγάλο Φλας Μπακ», αφού ο μυθιστορηματικός κόσμος του Ελλρόυ όχι μόνο προεκτείνεται, αλλά απλώνεται προς τα πίσω.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ, ΛΟΞΑ

Στην ουσία, οι τρεις σειρές μυθιστορημάτων που εκτείνονται σε μια περίοδο τριάντα ενός χρόνων (1941-1972) αποτελούν μιαν ενιαία μυθιστορηματική ιστορία, στην οποία ο Τζαίημς Ελλρόυ ξαναγράφει με τον δικό του τρόπο σημαντικά ιστορικά γεγονότα που αφορούν τις Ηνωμένες Πολιτείες.

ΣτοPerfidia πρωταγωνιστούν τέσσερις άντρες και μια γυναίκα. Ο Γουίλλιαμ Πάρκερ είναι αξιωματικός της αστυνομίας του Λος Άντζελες,  περιστοιχίζεται από τον αρχιφύλακα Ντάντλεϊ Σμιθ και τον Ιάπωνα Χιντέο Ασίντα. Η γυναίκα είναι η εικοσάχρονη Κέι Λέικ, πληροφοριοδότρια της αστυνομίας (καταδίδει κομμουνιστές). Όλα αρχίζουν στις 6 Δεκεμβρίου 1941, με μια ένοπλη ληστεία σ’ ένα ντράγκστορ κι ένα μακελειό: μια οικογένεια Γιαπωνέζοι, πατέρας, μητέρα, κόρη και γιος, βρίσκονται σφαγιασμένοι στο σπίτι τους. Την επομένη, την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου, ιαπωνικά σμήνη βομβαρδίζουν τη Χαβάη, η ναυτική βάση του Περλ Χάρμπορ δέχεται επίθεση. Ο πρόεδρος Ρούσβελτ κηρύσσει τον πόλεμο στον Άξονα Γερμανίας - Ιαπωνίας - Ιταλίας.

Ο Ελλρόυ αποκαλύπτει τις συνωμοσίες στον κρατικό μηχανισμό για την απόκτηση χρήματος και τη νομή της εξουσίας με πρόσχημα τον αγώνα υπέρ της πατρίδας, κατά των Γιαπωνέζων και του κομμουνισμού.Μιλάει για τη χώρα του, χωρίς να μασάει τα λόγια του, αφηγούμενος ιστορίες που δένονται αριστουργηματικά με την Ιστορία.

Στο λογοτεχνικό σύμπαν του Ελλρόυ δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, οι ήρωες είναι πότε καλοί και πότε κακοί, έχουν αδυναμίες και πάθη, αγαπούν το σεξ, το χρήμα, την εξουσία. Επομένως, ο αναγνώστης που κατά κανόνα προσπαθήσει να ταυτιστεί με κάποιον από αυτούς τους ήρωες θα δυσκολευτεί. Είναι αξιοσημείωτο το ότι, αφή��οντας πίσω του τον Χάμμετ και τον Τσάντλερ, προχωρώντας πάνω στον δικό του δρόμο, ο Ελλρόυ απαξίωσε τους ιδιωτικούς ντετέκτιβ, τους οποίους εκείνοι είχαν δημιουργήσει και μυθοποιήσει, δίνοντας προτεραιότητα στη δράση των αστυνομικών, εκείνων δηλαδή που εξ επαγγέλματος είναι υποχρεωμένοι να κάνουν έρευνες και να καταδιώκουν τους εγκληματίες.

Ο Ελλρόυ ξέρει να μιλάει ξεκάθαρα για το κοινό έγκλημα, ειδικά εκείνο που ξεφεύγει από τον μικρόκοσμο των παραβατών του νόμου και εμπλέκεται άμεσα με την ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε μια συνέντευξή του στον Γρηγόρη Μπέκο (Το Βήμα, 13 Σεπτεμβρίου 2015), υποστήριξε πως το «έγκλημα» είναι η «δουλειά» του, «δουλειά» των αμερικανών συγγραφέων.

Το κάναμε πρώτοι και εξακολουθούμε να το κάνουμε καλύτερα απ’ όλους. Οι ΗΠΑ παραμένουν ο μεγαλύτερος πολιτιστικός εξαγωγέας του πλανήτη. Ακόμη και οι Γάλλοι είναι ξετρελαμένοι μαζί μας.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS

[gasstationb]

On August 25, 1984, author Truman Capote died at age 59 from complications from liver disease, phlebitis and multiple drug intoxication. Known for ‘In Cold Blood’ which revolutionized the concept of the nonfiction novel and could not have been written without his partnership with longtime friend, Harper Lee, and ‘Breakfast At Tiffany’s’, the last years of his life we’re marked by excessive drug use, rehab, social ostracism, and even some sporadic writing. Gore Vidal, whom Capote was funding with, upon hearing of the author’s death, called it a wide career move. 🍸 #gasstationburrito #books #bookquotes #authorquotes #quotes # #Instaquotes #igquotes #literaryhistory #onthisday #trumancapote #incoldblood #breakfastattiffanys #august25 #narrativenonfiction #nonfictionnovel #harperlee (at Holcomb, Kansas) https://www.instagram.com/p/Bm6JXemgG2u/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=51loh4pzh2e4

#gasstationburrito #books #bookquotes #authorquotes #quotes #instaquotes #igquotes #literaryhistory #onthisday #trumancapote #incoldblood #breakfastattiffanys #august25 #narrativenonfiction #nonfictionnovel #harperlee

[tometimetea-blog]

Hey guys! Hope you had a good Monday. Today was crazy and I'm in for a lot more crazy days ahead. Latest let's play is up on my channel. You can really start hearing my hatred of our choices 😜Rose of Winter episode 3 We Picked The Wrong Guy https://youtu.be/8dRjBCGQiXE This book was recommended to me a while ago but I haven't read it yet. I don't normally read nonfiction but this seems like a useful book. No tag today. I'll try to work on it tomorrow. QOTD- what genres do you normally read? #earnwhatyoudeserve #nonfictionbooks #nonfiction #recomendedbook #pinkflowersandbook #nonfictionnovel #bibliophile

#recomendedbook #bibliophile #earnwhatyoudeserve #nonfictionnovel #nonfiction #nonfictionbooks #pinkflowersandbook

[fparvaneh]

Covering foreign affairs as a journalist is a tough business. And those who have done it well over the decades know the difference between their toilsome approach and the parachuted-in journalism practiced nowadays, in the age of 24/7 cable and Internet connectivity. . Laura Secor is one such journalist. She keeps an artisan’s eye on the Middle East, specifically Iran. She has written on Iran for The New Yorker, The New York Times Magazine, Foreign Affairs, New Republic, and other publications, and has worked at The New York Times, The Boston Globe, The American Prospect, and Lingua Franca. . Last year, she published her first non-fiction book on Iran, “Children of Paradise: The Struggle for the Soul of Iran“. She spoke to Kayhan Life about how Iran became her area of focus, and about recent events in the country. To Read our interview with Laura please visit our website (link in our main profile page) or type: http://bit.ly/-Secor in your web brower. . . #laurasecor #childrenofparadise #bestsellingauthor #iranexpert #nonfictionnovel #arabspring #iran #journalist #foreignaffairs #newyorker #bostonglobe #thenewrepublic #timesmagazine #kayhanlife #kayhanreview (at London, United Kingdom)

#thenewrepublic #bostonglobe #bestsellingauthor #foreignaffairs #arabspring #iran #kayhanreview #journalist #newyorker #kayhanlife #iranexpert #nonfictionnovel #timesmagazine #laurasecor #childrenofparadise

[fparvaneh]

Iran expert, Laura Secor has written about Iran for the New Yorker, The New York Times Magazine, The Boston Globe and many other publications. . Last year she published her first non-fiction book on Iran, "Children of Paradise: The Struggle for the Soul of Iran." Click on the link in our main page or type www.kayhanlife.com in your web browser to read our interview with Laura: . . #laurasecor #childrenofparadise #bestsellingauthor #iranexpert #nonfictionnovel #arabspring #iran #journalist #foreignaffairs #newyorker teh bostonglobe #thenewrepublic #timesmagazine #kayhanlife #kayhanreview (at London, United Kingdom)

#thenewrepublic #nonfictionnovel #newyorker #bestsellingauthor #kayhanlife #kayhanreview #foreignaffairs #iran #iranexpert #arabspring #laurasecor #childrenofparadise #timesmagazine #journalist