#lu gren | Explore Tumblr Posts and Blogs

offtoljubljana · 4 years

Text

121. *Octo stem* toekoooomst

23/06/2020

Snel even een dansende kat.

Ik heb net mijn Professionalisering eindgesprek gehad en ik heb het vak gehaald. Hoera.

Update studieproces:

UoL

GLINT: tentamen gemaakt en punt terug - afgerond

B&T: werkstukken ingeleverd, maar moet punten krijgen - nog niet afgerond

MC: tentamen gemaakt en punt terug, werkstuk ingeleverd, maar moet nog punt krijgen - nog niet afgerond

Sociologie: moet alles nog inleveren en ik ben nu aan het schrijven - nog niet afgerond

MvO A: tentamen gemaakt, maar moet nog punt krijgen - nog niet afgerond en ik wil hier nooit meer aan denken, want ik heb nog steeds stress van dit vak

Professionalisering: profielen ingevuld en feedback terug - afgerond

***

fucking yiiiikes

***

Het is veel leuker om te koken als je alleen thuis bent, want dan kan je kei vals meezingen met Hamilton. Damn, deze musical is gewoon zo goed en ja, ik ben nog steeds geïrriteerd dat Lin het heeft verkocht aan Disney, maar hierdoor kunnen mensen het wel makkelijker kijken.

Draag alleen geen witte jurk als je donkere saus gebruikt. Draag ook een witte jurk als je blauwe acrylverf gaat gebruiken. Ik ben een idioot. Ik wilde gewoon eventjes Barbara’s goedkope acryl gebruiken en ik dacht niet na.

***

24/06/2020

Raad eens wie vandaag 4 uur heeft gespendeerd aan Animal Crossing? Ik! Ik had het impulsieve idee om een “rock garden” te maken en ik wist ook dat het heel lang ging duren. Eerst een plekje zoeken voor mijn stenen. En daarna mijn hele eiland ruïneren door overal shit neer te zetten. Dat kostte een uur.

Ja, ik ben nu verkleed als Genevieve van Barbie en de 12 dansende prinsessen, maar dan Aziatisch en met turquoise haar. Eindelijk een reden om mijn ballet schoenen te gebruiken.

Oh... en stonks. Niet 558 Bells zoals verwacht, maar nog steeds.... stonks.

Oh en ja die stenen? Dat kon rond de 6 tot 30 dagen duren om te doen. Dan maar tijdreizen. Ik heb nog nooit zitten tijdreizen in de 6 jaar dat ik dit spel speel, dus woah.

Ik ben dus heel veel heen en weer gegaan en het duurde heel lang (2 uur??) voordat ik eindelijk alle stenen goed had.

VINDICATION!

En ha, lol, het is gelukt op “29 juni”. Het was shit werk, maar het was het waard. Ik moest ook nog alles opruimen, maar ik heb nu een rock garden. En nu wilt Knox verhuizen, dus hij kan er niet van genieten.

Voordat je denkt dat dit weer een Animal Crossing post wordt: nope. Ik had geen echte geweldige plannen, maar toen kreeg ik een bericht van Cristina om ijs te komen eten met Sofia. Heck yeah.

Helaas reden de bussen weg voor mijn neus en een persoon nam de laatste city bike. Yay. Gelukkig kwamen twee andere fietsers aan na een paar minuten. Eenmaal in het centrum bleek het mega druk te zijn. Er was weer een protest. Ik was een beetje verbaasd, want het linkse anti-overheid protest is normaal op vrijdag. Blijkbaar was dit het rechtse nationalistische (pro-overheid?) protest.

Oh ja. Er is dus veel politieke onrust in dit land, maar aangezien ik over een maand weg ga: “Politics, not my thing!”. Het was wel mega onrustig en er was ook mega veel politie en geschreeuw, maar ik keek erna en dacht: fuck dit. Er waren camera’s en nonnen en mensen met bloemen en ugh. Ik snap alleen niet waarom mensen zeggen dat ze tegen antifa (anti-facisme) zijn en daarna zeggen ze dat racisme slecht is. Juist.... facisme is slecht. Dus de ideologie dat facisme slecht is, is ook slecht. Ah. Politiek.

Dus ik keek er naar voor 10 hele seconden en toen liep ik naar de VIGÒ. Blijkbaar was dit dus een afscheid. Sofia heeft haar been gebroken, dus ze gaat volgende week al terug naar Spanje.

Ik denk dat de Vigò smaak de beste is en dan samen met de fruitige aardbeiensmaak is het een goede combinatie.

En toen zei Cristina iets interessants: de maskerplicht komt terug. Ik heb het net even opgezocht en het klopt. Aangezien ik nog steeds maskers droeg, verandert er niet veel. Ik had alleen geen masker op als ik ergens snel naar binnen ging, zoals snel een flesje Cola kopen voor 60 cent.

Ook is er weer quarantaineplicht vanuit Portugal en Albanië. Montenegro en Luxemburg zijn nu ook niet meer “veilig”, maar het is nog niet zo slecht als Albanië en Portugal. Ministers van Slovenië en Oostenrijk proberen om de grens open te houden.

Dat is dus de Corona update voor nu.

Oh, een ander ding: de Boni eindigt in juni. Dat wist ik niet. Oké, Cristina en Sofia waren niet zeker, maar het lijkt erop dat ik pa, ma en Lu niet de Boni kan laten zien. Hopelijk kunnen ze nog komen, want Corona... oh BOI.

Tijd om de Boni te gebruiken. Het was 20:38 en je kan Boni krijgen t/m 21:00, dus we gingen snel naar FANY & MARY. Het was mega druk en er waren maar drie obers, dus ik voelde me best wel slecht. We hadden Boni besteld, maar de ober was het waarschijnlijk totaal vergeten. We vroegen snel een ander om 20:55 en zei ook geïrriteerd: “Don’t come here 5 minutes before it ends!” en ja, daar zijn het mee eens. Dat is ook een shit iets om te doen, maar hey, we waren enigszins op tijd, dus dat vertelde we ook. Het was hun fout als we geen Boni konden krijgen. En alsnog, het was gewoon veel te druk voor maar drie man, maar ik had zin in Boni, want ik wilde niet koken.

Ergens na 22:00 was het tijd om te gaan. Sofia reed weg in een taxi en ja, het is raar. Alles komt ten einde.

Tenminste, als ik weg kan gaan. Ik ga ervan uit dat ik wel nog gewoon in juli met de auto weg kan gaan, maar Corona komt dus een beetje terug en alles is weer aan het veranderen.

(Oh, by the way, ik luister naar mijn derde nieuwe glee playlist Ultimate glee playlist. Het zijn de 442 nummers die ik eigenlijk leuk vind. Oké, er staan ook een paar op mijn Glee guilty pleasure songs lijst die net iets te cringe waren voor deze lijst, maar deze show kan ik niet laten gaan. Als ik oud en bejaard ben, dan zit ik in mijn bejaardentehuis mee te zingen met Don’t Stop Believin’.)

***

25/06/2020

Oh, het is 0:00. Een goed moment om te gaan.

#121 #blog post #june

3 notes · View notes

albania-2019 · 5 years

Photo

Woensdag 8 mei

Komani ferry

We staan om half 8 op, want we worden om 8 uur verwacht bij de ferry, die om 9 uur vertrekt. Onze Albert staat alweer vrolijk vissen te slachten. Een hele berg dikke, vette vissen zijn vannacht in zijn fuik gezwommen. Het is ons onduidelijk welk soort vis, maar ze smaken heerlijk!

We rijden door een tunnel, en komen dan uit op een minipleintje van ongeveer 15 bij 15 m2. Daar liggen twee ferry-boten aangemeerd. Aha, wij hebben kaartjes gekocht van the-new-kid-on-the-block. Door aan de toegangsweg kaartjes te verkopen, snoepen ze klandizie af van de boot met meer historie. Slim. En een geluk voor ons, want op één boot had niet iedereen gepast.

Op het ‘pleintje’ heerst een vrolijke chaos. Alle auto’s, campers, busjes moeten hun voertuig op deze vierkante postzegel keren om achteruit de ferry op te rijden, terwijl er steeds nieuw auto’s uit de tunnel komen. Langzaam komt de zon boven de berg uit. Het is heerlijk zonnig weer, maar wel fris. We rijden als eerste de ferry op. Op de boot zetten we thee, en ontbijten we, en slaan ondertussen de bedrijvigheid op de kade gade. Zo handig als je alles bij hebt. Om de lokale economie nog een beetje te spekken kopen we twee bananen bij een mannetje dat langs loopt met zijn waar.

Rond 9 uur vertrekt de andere boot, maar wij wachten nog een auto die onderweg is. Rond 10 uur varen wij ook weg. Gedurende 3 uur varen we door een kloof, die ons erg doet denken aan de Noorweegse fjorden. Ook ons boekje maakt de vergelijking met de Hurtigruten. Het is een prachtige tocht en staat terecht in de Albanië top10. Soms vraag je je af of de vaarroute niet doodloopt, maar dan blijk je toch nog een hoekje om te kunnen achter een rotswand.

Ons bootje heeft blijkbaar nog geen vaste landingsplaats in Fierzë. Daarom worden we tegen een geïmproviseerde helling aangelegd, en schept een mannetje nog even de kuil tussen de rijplank vol met grind.

Bij de lunch kijken we eens op de kaart hoe we vanmiddag onze weg vervolgen. En dan blijkt dat de route door de Albanese alpen, die we in gedachten hadden niet bestaat. Er ligt ergens van noord naar zuid een richel die ook met Brutus niet te nemen is. We schrappen dus de waterval. Maar hoe dan wel? Of we moeten onderlangs door Albanië terug naar Skodhër, of maken een oostelijke lus door Kosovo. We besluiten tot het laatste. Dan hebben we er ook weer een landvlaggetje bij op Polarsteps.

Bij de grens blijkt hier iets meer bureaucratie, we moeten een extra autoverzekering kopen, onze groene kaart is hier niet geldig. Oefenen we vast voor de grensovergangen volgend jaar, richting Mongolië is de autoverzekering ook een ding. We krijgen voor 15 euro een prachtig papier, met stempels en watermerken.

Het is wel gek om door een land te rijden dat we toch vooral van het journaal kennen van oorlog en bombardementen. We lezen nog eens na hoe dat ook alweer zat met het oude Joegoslavië. Kosovo blijkt vooral bevolkt te worden door etnisch Albanezen. Maar het heeft toch een heel andere geschiedenis dan Albanië, en het maakt ook een andere indruk. Alles lijkt hier groter, drukker en welvarender? We zien hier ook meer advertenties en westerse merken, zoals bijvoorbeeld Shell. De officiële munteenheid in Kosovo is de euro, gek want ze geen lid van de EU. We leren Kosovo niet goed kennen, want na ongeveer 100 km rijden we er weer uit, een skigebied van Montenegro in. Hoge passen, sneeuw. Veel kronkelige, steile wegen. Maar dit keer breed en voorzien van heus asfalt. Gelukkig maar, want er komt hier veel vrachtverkeer ons tegemoet.

Het wordt tijd om een overnachtingsplaats te zoeken. Google heeft geen suggesties, dus we kijken of we een overnachtingsplek zien. In het wild? Of bij een hotel op de parkeerplaats? Een vaag bordje wijst ons met een tentsymbool de weg naar een leraar Grieks, die in zijn tuin een overnachtingsplek biedt. Mooi mannetje. Weer een oude hippie? Of meer een malle Pietje? In ieder geval een vrolijk kereltje. Hij legt voor ons een vuurtje aan in een oude wasmachinetrommel. Geen overbodige luxe, we zitten nog op 1000 meter hoogte, dus het is fris. Helaas waardeloze wifi, dus Ajax live kijken gaat niet lukken.

1 note · View note

rhiphi · 7 years

Text

5 november. De grote dag. Dag van de waarheid zeker. De dag van de 160km, startend in Oceanside. De tocht bestaat uit 2 lussen van telkens 80km. Je kan nog zo goed getraind zijn als je wil. Regelmatig afstanden van 100km en meer doen. Of totaal niet getraind zijn. Als je benen niet mee willen, dan maakt het niet veel uit.

De wekker gezet om 4 uur in de ochtend. 1 keer snoezen en dan opstaan. Ik had echt wel een goede nacht achter de rug, weinig zenuwen, en het opstaan ging dus ook zeer vlot. De avond ervoor had ik alles al klaargemaakt en ingeladen. Nu was het enkel kleren aandoen, boterhammen maken (pindakaas en confituur, calorie bommekes) en dan proberen al iets te eten. Dat ging totaal niet. De maag was nog aan het slapen, dus nee, ik zal onderweg wel mijn shake drinken. Eten moet ik. Daar hebben al mijn sportvrienden op gehamerd. Eten en drinken.

Tegen 5 uur moesten we Rachel oppikken, die samen met mij de tocht ging doen. Opgepikt en dan op naar Oceanside. Ongeveer een 40 minuten rijden. Vlot verkeer, dus we kwamen daar vrij snel aan. Parkeerplaatsen genoeg zo vroeg op de ochtend. En dan nog vlak aan de start en aankomst. Nu begonnen de zenuwen wel te komen. Fietsen uitladen, banden oppompen, kleren aandoen. Ondertussen al een beet in de sandwich, stuk banaan. Verder aankleden, materiaalzakjes vullen met boterhammen, gellekes, wafels en energie snoepjes. Zoals er ooit een vriend zei (je weet wel wie je bent), ‘come over-prepared and then go with the flow’. Man wat is het koud. De temperatuur leest toch wel 14 graden, dus eigenlijk heel goed te doen. Maar toch, vlak aan de oceaan, pittig windje. Daar sta je dan, wat ga je aandoen? Armwarmers en beenwarmers? Alleen armwarmers? Een bodywarmer? Mijn idee was om gewoon om eerst goed gekleed te zijn tegen de kou. En dan tegen het einde van de dag zouden de beenwarmers helpen tegen de krampen. Als het te warm werd, kon ik dan wel alles uitdoen en rond mijn bovenbuis vastmaken, want plaats in mijn truitje had ik niet meer. De weersvoorspelling zag er goed uit, het ging zeker rond de 25 à 26 graden worden. Rachel ging alleen voor de armwarmers gaan. Dus ik dan maar ook.

Ok, we zijn klaar, nog snel even naar het toilet (stress piske noem ik dat) en dan wachten op het startsein. Verdomme, mijn gps synchroniseert niet met mijn telefoon. Nu kan niemand me volgen en worden mijn gegevens niet geregistreerd. Kan ik nu echt niet gebruiken. Rhia is kalm. Komt wel goed, zal straks wel synchroniseren. We rijden de berg af naar de startplaats. De zon moet nog opkomen.

Oceanside Pier

Voorziene start rond 6u50 in verschillende groepen. We staan zeker niet vooraan, maar ook zeker niet achteraan.

Nog snel een gelleke opzuigen, doorspoelen met wat sportdrank. Gsm synchroniseert ineens toch met de gps. All systems are go for ride off.

Do you know what this means in Canada, when I have 1 finger in the air? No? It means 1 more minute people.

…

30 seconds

…

Go!

En daar gaan we. Het is echt heel koud nu. Mijn onderbenen zijn stijf van de kou. Het doet echt pijn om te trappen. Koud op een fiets beginnen trappen is niet hoe het moet. Rustig aan volgen we de groep. Na de eerste bocht stoppen we al. Rachel wil haar zadel nog even bijstellen. Beter nu dan later, als haar rug of knieën beginnen pijn te doen. Start nummer 2. Nu zijn we echt vertrokken. Klein bergje omhoog, de kuiten trekken. De kou zit al in de spieren. Dit gaat pijn doen. Dit wordt sterven. Waar is die ZOOOOOOOOOOON? Rustig op tempo blijven trappen. Dat laatste gelleke heeft heel mijn maag overhoop gehaald. Paar boeren laten en dat gaan we ook wel verhelpen. We praten niet echt tegen elkaar. We verbijten beide die eerste pijntjes door de koude.

De eerste bevoorradingspost is op ongeveer 20km. Op de Moonlight Beach Parking Lot in Encinitas. Daar kunnen we al een eerste keer wat eten. Op een gegeven moment rijden we volledig in de mist. Een zeer dichte mist. Brilglazen dampen aan, alles wordt klammig. De tape rond mijn stuur is echt nat geworden. Niet het beste moment om nog meer kou te krijgen. Het vlot verbazingwekkend goed. Die eerste pijntjes en koude zijn bijna weg. Onderweg komen de een vrij grote politiemacht tegen. Ze deinzen niet terug om proces verbalen op te maken als je niet stopt waar je moet stoppen. En ja voor ons vliegt de eerste auto al voorbij. Zwaailichten, sirenes. Het gaar hier zeker om een zwaar incident. Ach nee, gewoon even 2 fietsers opzij zetten omdat ze niet gestopt zijn aan het stopbord. Dit betekent, stoppen en voet aan de grond. Ik kijk even opzij en maak een mentale tekening van de agent. 1ste pitstop en ik ga toch beter maar eerst plassen. Mijn grootste nachtmerrie.

Kots-toiletten. Zo noem ik ze. Ga nog liever dood, dan daarin te moeten gaan. Dit is echt mijn grote fobie. Maar ik moet. Ik moet echt. Tis nog vroeg, er kan nog niet veel inzitten. Ik open de deur, stap binnen. Alles dat in de pot kan vallen zit goed vast. Ik moet eerst nog mikken. Gevaarlijk. Ik moet naar beneden kijken, daar waar alles zich vermengt. Ik kijk, ik begin te walgen, krijg kots neigingen, tranen in de ogen. Dit gaat hier fout aflopen. Ik adem in en uit door de mond, kijk naar boven, daar komt de 2de braakneiging al aan. Het komt maar net goed. Naar buiten, naar buiten, frisse lucht. Ik stap niet naar buiten, ik val naar buiten. Het kan me niet schelen.

Na deze beproeving moet ik nu nog iets naar binnen krijgen. Pindakaas en confituur sandwich en nog een gelleke. Een beet van de boterham en dat is alles Ik eet een banaan. Veel bananen eten en ik moet al zeker niet snel een nummer 2 gaan doen. Nog een gelleke. Ik spoel alles door. We stretchen nog snel wat en hopla, we zijn weer weg. De volgende stop is 20km verderop. Tja veel gebeurt er niet. We trappen maar door, af en toe praten we wat. Tis denk ik gewoon alle krachten sparen. Niet te enthousiast zijn, we weten niet echt hoe we ons gaan voelen. We willen het niet vervloeken. We rijden gewoon van ruststop naar ruststop. We willen finishen, de tijd maakt niet veel uit. Er is altijd volgend jaar nog.

De 2de pitstop ligt weer 20km verder.

Uiteindelijk rij je altijd wel in één of andere groep. Je rijdt nooit echt alleen en dus op weg naar die bevoorradingspost volgen we wat renners. Het moraal is nog steeds goed en we houden een goed tempo aan. Verderop zie ik een renner neergaan. Snel staan er andere renners rond hem en helpen hem recht. Bij het voorbij rijden zie ik de man toch serieus manken. Geen idee waarom hij is gevallen, we zien niet direct iets op de baan liggen. We blijven verder rijden en passeren een kruispunt. Rijden door totdat er ineens renners beginnen te roepen dat we verkeerd zitten. Ik heb niet echt een pijl gezien, maar blijkbaar moesten we aan het gepasseerde kruispunt een U-turn maken. Ok, stoppen dan maar en de rijweg oversteken. Nee extra kilometers daar doen we niet aan mee. We volgen weer wat renners en bij het kruispunt zoeken we naar de wegwijzer. Ja, die staat op de linkerkant van de weg naast het verkeerslicht. Daar let je zeker niet op. Ok goed onthouden als we hier een 2de keer passeren. De renner die was neergegaan zit nog steeds op zijn gat. Denk niet dat die nog gaat verder fietsen.

Er is onderweg niet zo veel te zien. Het is een buurt met veel bedrijven. Slecht wegdek. 2 zaterdagen op rij was ik al lek gereden en ik vrees dat ik ook deze zaterdag prijs ga hebben. Zeker met zo’n slecht asfalt. Steentjes, gruis, nagels, glas enzovoort. Putten in de baan maken dit meer een obstakel parcours.

Pitstop nummer 2. Volgens het aanwijzingsblad zitten we nu in San Diego. Waarschijnlijk ergens op de grens. Deze stop is vlak voor een fietswinkel. Altijd handig als er iets stukgaat.

Weer plassen. Weer dringend. Weer die kots-toiletten. Weer geen keuze. Deze keer ging het wel iets beter. Snel de mikken en dan kijk ik snel naar boven en adem door de mond. Daarna dezelfde routine als bij de eerste stop. Bananen eten. Gelleke drinken. Water bijvullen. In de boterham bijten en dan wat stretchen. Op dit moment begint mijn linkerkuit wel meer te trekken en pijn te doen. Ik ben voorzien. Dafalgan, Motilium, pijnstillende zalf. Rachel heeft Ibuprofen en Bengay bij. We will ride and conquer the beast. We vertrekken terug en ik zuig nog een gelleke.

Van hieruit gaat het dan terug richting aankomst met nog een stop aan Moonlight Beach. Dit was ook onze eerste stop. Weer 20km rijden. Net voor we de parking op rijden, zien we weer een fietser aan de kant staan. Ik kijk opzij en jawel, dezelfde agent die weer aan het verbaliseren is. Waarschijnlijk weer een fietser die niet gestopt was aan het stopbord. Snel plassen, drinken en eten. Kuit inwrijven en stretchen. Voor we nu doorrijden snel toch nog een paar foto’s trekken voor de blog.

Ons Lizzy.

Moonlight Beach

Number 367, all the way.

@r8chiecakes / @rhiphi

Rachel haar knie begint nu meer pijn te doen. We houden ons hart vast. Ze weet niet of ze het wel gaat kunnen volhouden. We doen dit samen, dus al zij stopt, dan stop ik ook. Richting Oceanside gaan we nu ook terug langs de kustlijn rijden. Dit is gewoon veel leuker fietsen. Op een gegeven moment rijden we in het wiel van een duo vrouwen. Ze hebben een aardig tempo en dit helpt ons wat energie te sparen. Na een tijd merken ze wel dat we in hun wiel blijven hangen. Ik roep nog snel dat we binnen een paar ‘miles’ zullen overnemen. Wat ook gebeurd. Af en toe praten we wat tegen elkaar en zo komen we te weten dat zij de 80km lus doen. Spijtig, want op deze manier fietsen spaart veel energie uit. Net voor we de eerste 80km lus rondmaken, nemen ze nog een keer over. ‘Als we geweten hadden dat jullie 160km doen hadden we altijd aan kop gebleven.’ Tja, pech voor ons natuurlijk. Aan de aankomst van lus nummer 1 staat Rhia te wachten, gsm in aanslag om wat foto’s te maken.

Hier heb ik ook afgesproken met Arvinder, ook iemand van de fietsclub. Hij gaat met ons de 2de lus rijden. Super voor ons, kunnen we in zijn wiel rijden.

Accelerating Arvinder, Pedaling Phil and Rollin’ Rachel.

We kunnen een subway sandwich eten, water aanvullen en naar het toilet gaan. Beiden eten we geen sandwich, gewoon water bijvullen, boterham eten en gellekes. Op dit moment heb ik niet meer nodig. Om eerlijk te zijn krijg ik nog altijd niets van eten binnen. Ik besef wel dat ik energie nodig heb om blijven door te gaan. Op dit moment zit alles nog goed. 80km is niet echt veel. Waar ik wel tegen op zie is de 2de lus. Je weet waar je naar toe gaat en het is weer van hetzelfde. Ik rij liever 160km aan een stuk door, maar ja het is nu niet anders. Ik trek mijn onderlijfke nog uit. Petje gaat ook niet meer nodig zijn. De armwarmers hou ik wel aan, de armen had ik niet ingesmeerd. Iedereen is klaar. En zo vatten we lus nummer 2 aan.

Arvinder is nog fris, dat ondervinden we snel. We moeten hem een paar keer terugroepen. Wij willen onze krachten sparen. Het is gewoon een kwestie van het juiste tempo te vinden. We rijden nu weer naar onze eerste rustplaats. Praten is al heel wat minder. Ik hoop dat Rachel haar knie het echt wel uithoudt. Ze heeft pijn dat zie je. Uiteindelijk weet je niet echt meer wie nu de ‘100’ of de ’50’ miles aan het fietsen is. Je komt regelmatig dezelfde mensen tegen. Je haalt in, je wordt terug voorbijgereden. Zo gaat het verder.

Na 20km, komen we terug aan op de parking van Moonlight Beach. Altijd maar weer diezelfde routine. We blijven iets langer hangen dan normaal. Ik eet nog wat extra bananen en wat koekjes. Van de energie drankjes blijf ik af. Ik ken het merk niet en wil niet in de problemen raken met de darmen. 100km in de benen. Nog 60 te gaan. Ik krijg het nu ook wat moeilijker. Ik ben op zoek naar mijn tweede adem. Ik zuig onderweg nog wat gel en eet een halve stroopwafel. Drinken doe ik regelmatig. Onderweg komen we een groep tegen die heel onregelmatig rijdt. Ze rijden sterk, maar raar. Ze knallen heuvels op om dan in de afdaling in de remmen te gaan. Agressief. We hopen ze bij de volgende stop voor te raken en voor te blijven. En zo komen we zonder verder veel gedoe aan stop nummer 2, de fietswinkel.

Rust voor mijn stalen ros.

Niet te lang blijven hangen, de groep voor blijven en rustig rijden. Stop 3 haal ik niet zonder in een tankstation te gaan plassen. Waarop Arvinder en Rachel ook maar even stoppen. We besluiten dan ook niet meer te stoppen bij de laatste stop en door te rijden naar de finish. We proberen elkaar nu af te lossen in ons treintje. Grote snelheden halen we niet echt, maar toch, het helpt tegen de vermoeidheid. Ik zoek naar mijn derde adem. Drinken, gelleke en dan nog wat energie snoep in de mond. We herademen allemaal als we terug langs de kustlijn rijden. Het uitzicht alleen al geeft je extra energie. We naderen nu het einde. We krijgen het moeilijk. Aan de laatste kilometer krijgen we ineens bezoek van mijn nicht Maya op haar inline skates. Via de mijn gps kon iedereen mij volgen en dus was het voor haar makkelijk om ons tegemoet te skaten.

En dan de finish. We rijden onder het spandoek door. Een hele prestatie. We merken ook wel dat we bij de laatsten zijn. Het geeft niet, we hebben het gehaald. Vertrokken om 7 uur in de ochtend en aankomst om 16 uur. Volgend jaar betere tijd neerzetten. Dit jaar kan het ons geen vegetarische worst schelen.

We hebben nu nog net tijd genoeg om snel iets te eten en een pintje te drinken. Buiten frietjes, niks vegetarisch. We gaan volledig Belgisch.

Na deze snelle snack zakken we af naar de wagen, kleden ons om en laden alles in. Nu doet mijn kuit toch echt wel erg pijn. Het wordt moeilijk wandelen. We spreken met Arvinder af om nog iets te gaan eten in een restaurant aan het station. Geen bier meer voor mij, gewoon een pepsi en tacos.

Leuke dag, vermoeiend, maar wel de moeite waard. Smaakt naar meer.

Zondag en maandag deed mijn kuit nog wel pijn. Van stijfheid was geen sprake meer. Alleen de wijsvinger en duim van de linkerhand waren nog gevoelloos. Ook niet echt de bedoeling. Ik zal nog wat aan de positie van mijn zadel moeten sleutelen.

Eindigen doe ik met de wijze woorden van Yoda, Jedi Master: Do or do not. There is no try.

Bike the Coast (deel 3). 5 november. De grote dag. Dag van de waarheid zeker. De dag van de 160km, startend in Oceanside.

#cycling - exploring - social - neighborhood

0 notes

offtoljubljana · 4 years

Text

91. Nog meer versoepelingen

10/05/2020

Fijne Moederdag! Pa belde mij om 8:30 om mee te doen met het Moederdag ontbijt, maar natuurlijk sliep ik nog.

Er is niet echt veel gebeurd, dus ik ga ervan uit dat ik dit pas morgen post, maar ik heb eindelijk Sophia’s bananenpannenkoekenrecept gekregen. Zij gebruikt helemaal geen eieren!

Dit zijn Sophia’s pannenkoeken, btw:

Dat zijn geen omeletten. Sophia doet er haver bij, vandaar die stukjes. Zij gebruikt dus banaan, suiker, melk, haver en bloem.

Geen ei!

Misschien ga ik dit ook proberen. En ja, dat was het enige nieuwswaardige van de dag. Ik bedoel, verder heb ik alleen Animal Crossing gespeeld en een verslag geschreven voor MC. Toen kwam ik erachter dat ik nog nooit een semiotiek analyse heb geschreven, dus ik heb geen idee hoe ik de analyse ga doen. Ach, de theorie is tenminste grotendeels af. En ja, toen ook even videobellen met thuis (jaloers op Lulu wegens de zalmmoten).

Eh. Nu ga ik me verkleden als een appel. Op Animal Crossing. Ik kan me niet verkleden als een appel in het echt.

***

11/05/2020

Ten eerste, mijn appel kostuum was niet zo cool als gehoopt. Ik zag er beter uit als een sinaasappel en dat is jammer, want ik houd niet van sinaasappels. Dit is een zeer serieuze game.

Verder begint de week dus goed, want het ziet er naar uit dat ik goede stonks krijg deze week.

Oké, genoeg Animal Crossing voor nu.

Ik werd weer eens mega laat wakker, want om 2:30 of zo begonnen mensen op Discord te praten over glee en je weet wat ik altijd zeg: “I can’t shut the fuck up about glee”. Het ging ook nog eens over seizoen 6! Ik ken amper mensen die ook nog seizoen 6 hebben gekeken (begrijpelijk, tbh)!

“Mason has two hands”. Yup, yup, he does.

Anyway.

Vandaag gaan in Nederland de eerste basisschoolkinderen weer naar school. Ik vraag me af of Bram één van die kinderen is, aangezien er natuurlijk geen volle klassen komen. In Slovenië gaan basisscholen volgende week pas open. Ik had recent geschreven dat er geen datum van heropening was, maar ik had het fout.

Nu we het toch over scholen enz. hebben: ik heb geen idee wat ik moet verwachten van volgend academisch schooljaar op de RU. De Universiteit van Leiden had een tijd geleden gezegd dat er verwacht wordt dat er geen fysiek les wordt gegeven t/m februari 2021! De RU is zeker gesloten voor de rest van dit academisch jaar, maar wat ze volgend jaar gaan doen is onzeker.

De overkoepelende vereniging van universiteiten of whatever kwam met een nieuwe richtlijn om zoveel mogelijk duidelijkheid te scheppen: “Wat op de campus kan, op de campus. Wat niet op de campus kan, niet op de campus.”

Ja. Dat noem ik niet echt “duidelijkheid”.

Oh, wacht het is: “Op campus, als het kan. Online, omdat het kan.”

Nog steeds niet echt duidelijker. RU, wat is de operationalisatie van de uitspraak “als het kan”? Welke aspecten worden meegenomen om een valide onderbouwing te creëren voor die niet-bekende operationalisatie? Wat is de operationalisatie van de RU vergeleken met de operationalisatie van andere universiteiten om zo het begrip van betrouwbaarheid te waarborgen? Waar is de transpiratie tijdens de creatie van een nodige operationalisatie? Maar waar is die operationalisatie? Geef me een gedetailleerde, onderbouwde definiëring!

... ik snap nog steeds niet waarom ik Methoden A nooit heb gehaald anYWAY.

Ik wil gewoon weer chillen in mijn hutje in Nijmegen als ik terug ben in Nederland.

Terug naar Slovenië. Het regent hier en morgen is er nog meer regen en 12 graden. Daarna gaan we weer naar de 22 graden, dus hoera, logica. Ik moest nodig boodschappen doen, dus ik ging in de regen naar de Spar. Ik wist dat ik ooit hier een paraplu had gekocht en ik vond dat ding in mijn obag. Ik was helemaal vergeten dat die dingen bestonden, want ik heb mijn obags in mijn kledingkast gehangen, aangezien ik ze niet echt kon gebruiken.

In de tuin maakte ik deze foto:

Oh, ik zie nu dat de bloemen niet al te scherp zijn. AnYWAY, gisteren tijdens het videobellen probeerde ik deze bloemen aan pap te laten zien, maar vanaf het raam in Barbara’s kamer op de vierde verdieping, zie je het niet goed. Shocking. Hier zijn de bloemen in bloei. Voorheen waren het allemaal grote knoppen.

Toen liep ik verder naar de Spar en mensen stonden bij de busstations. Eerst dacht ik dat ze aan het schuilen waren, maar toen herinnerde ik me dat het openbaar vervoer vanaf vandaag weer rijdt. Maar 30% van alle ov rijdt, maar ze gaan eerst kijken of er wel vraag is naar ov.

De Spar is ook versoepeld. Ten eerste was de bewaker niet meer bij de deur. Je kan dus nu gewoon binnen lopen zonder te wachten. Je moet natuurlijk wel nog een masker op en je handen desinfecteren. Ik zag eruit als een idioot, want ik had mijn masker ondersteboven op. Ik kreeg niet veel adem, want normaal is er iets meer ruimte bij de neus. Ik wilde even naar buiten om het om te draaien, maar de automatische deuren gaan alleen open vanaf de andere kant. Yay, suffocation! Maar hey, ik heb het overleefd en nu weet ik dus wat er gebeurd als ik dat ding niet goed op doe.

Ook zijn de mandjes terug. Je bent niet meer verplicht om een winkelkarretje te gebruiken. Ik heb mijn boodschapjes gedaan en toen naar huis. Het terras naast de Spar zat weer goed vol en ik zag een bus! Wow, een bus! De eerste bus die ik in 2 maanden heb gezien. Zoals verwacht zat het niet vol en mensen zaten ver van elkaar af. De buschauffeurs hebben nu ook allemaal zo’n plexiglas bescherming. Als dat niet mogelijk is, dan moeten de passagiers achterin instappen.

Als je me 3 maanden geleden had verteld dat ik zo’n reactie zou krijgen door een bus had ik gelachen. Maar ja, 3 maanden geleden lachten mensen meer over Corona. Grotendeels wegens racistische grappen.

... let’s not go there.

Ik kwam thuis en bla, bla, bla, ik heb perensap gekocht in een fancy glazen fles, want er waren geen goedkope pakken perensap. Er zijn zoveel fruitsappen, maar geen peer. Een schande!

Dan maar een duurdere glazen fles. Treat yoself. Ik wilde gewoon perensap.

En toen ik las het nieuws. Blijkbaar gaat het grote Ljubljana Castle ook weer open.

Ik ben er nog niet geweest, want ik ging ervan uit dat ik dat zou doen in april met pa, ma en Lu. En ja, dat ging niet door en het kasteel was natuurlijk ook dicht. Nu is het weer open, maar de kabelbaan is nog steeds gesloten, dus je moet naar boven lopen.

Met andere woorden, voorlopig ga ik het kasteel niet bezoeken. Alhoewel, kabelbanen heb ik ook altijd vreselijk gevonden. Je kan natuurlijk ook naar boven rijden op een fiets (why...) of auto (heb ik niet).

En zo gaat Slovenië steeds meer open. Binnenlands. De grenzen blijven nu nog dicht, maar er beginnen ook al uitzonderingen te komen op quarantaineplicht. Slovenen die land en eigendommen in Kroatië hebben en Kroaten die land en eigendommen in Slovenië hebben, kunnen nu de grens over zonder de 2 weken verplichte quarantaine.

Dus dat is de stand van zaken hier. Ik ga nu eventjes literatuur lezen (oh joy) en dadelijk GLINT.

Je weet inmiddels hoe ik deze blogposts soms afsluit:

#91 #blog post #may

1 note · View note

offtoljubljana · 4 years

Text

65. Kleine intermissie

13/04/2020

Happy 2e paashaasjesdag! Tijd voor een paar mini updates!

Ten eerste droomde ik dat pa, ma en Lu hier waren en dat het openbaar vervoer het weer deed 😭😭😭. Ze hadden op de 17e moeten aankomen.

Ten tweede doet ons warm water het niet meer. Het was geen fijne douche. Ik heb toen ook de kraan in de badkamer en keuken geprobeerd en alles is koud. Aga en Anouk hebben er geen last van (appartement 3) en de Finse dudes (appartement 2) en Tereza (appartement 1) hebben niet gereageerd. Leuk. Wow. Fijn. Geweldig, ook nog in de tijd dat Matjaz verdwenen is!

Ten derde komt Barbara niet meer terug. Dit had ik al verwacht. Eerst was haar plan om op 8 mei terug te komen, toen juni en nu niet. Ze woont op een eiland in Kroatië en ze kunnen niet van dat eiland af om in de rest van Kroatië te komen. Daarna kan ze de Sloveense grens niet over. En zelfs als dat zou kunnen, dan zou dit alles 4 weken gaan duren wegens quarantaineplicht aan beide kanten van de grens.

Ze belde me gisteren hierover. Ze gaat ons nu haar lege koffer sturen en wij kunnen dan alles voor haar inpakken en terug sturen.

En als laatste, ten vierde is dit de huidige situatie:

Wel zijn er minder mensen in het ziekenhuis en zijn er maar 35 mensen op de IC. Dat is dus iets.

Dus ja, dat was het voor nu eventjes.

#65 #blog post #april

1 note · View note

offtoljubljana · 4 years

Text

51. Ziekjes zijn in Corona tijd: geen aanrader!

25/03/2020

Het is half 2 ‘s nachts en ja ik ga zo slapen, maar ik ben op dit moment geobserdeerd met deze video van Mean Girls the Musical (ja, Mean Girls heeft een musical versie):

youtube

Ik vind het gewoon leuk om te zien hoe verschillende mensen een rol invullen en normaal is er alleen audio, maar hier dus ook video.

***

Ik ben echt 10 minuten later weer terug want...

youtube

13 JAAR

HET HEEFT 13 JAAR GEDUURD VOORDAT IEMAND EINDELIJK DE HELE EIND BATTLE VAN AVATAR: THE LAST AIRBENDER IN HD IN Z’N GEHEEL MET GOEDE AUDIO ETC. OP YOUTUBE HEEFT GEZET.

13 JAAR

EINDELIJK BEN IK VRIJ VAN DE SLECHTE KWALITEIT VIDEOS OP YOUTUBE, WANT DEZE VIDEO KOMT VAN NICKELODEON ZELF. NICKELODEON HEEFT EINDELIJK DOOR WAT MENSEN WILLEN.

NA 13 JAAR!

... en nu wil ik de Agni Kai.

***

26/03/2020

Goed. Oké.

Gisteren heb ik deze post niet geüpdatet, want ik lag zowat de hele dag ziek in bed. Daar komen we dadelijk wel bij, aangezien ik alles in chronologische volgorde wil doen.

Geen muziek, want ik ben nu met mam aan het videobellen. Weer inception!

We gaan dus even terug naar dinsdag 24/03/2020. Er is niet al te veel gebeurd, behalve dat ik een uur rond heb gelopen op een eiland in Animal Crossing voor een Coelacanth, een vis die alleen te vangen is met regen. Een uur heeft het geduurd voordat die spawnde. Ik had het na 45 minuten bijna opgegeven. De rest had het ook met me te doen, omdat het zo lang duurde.

Maar uiteindelijk:

Fun fact: ik jaagde de kleinere vissen de hele tijd weg, om de kans op een Coelacanth te vergroten, maar ik denk dat ik de maat van de vis fout had ingeschat. Ik denk dat ik dus ook perrongeluk mogelijke Coelacanthen heb weggejaagd 🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️. Aangezien alleen Leon en Merel dit blog lezen (hoi), vraag ik jullie mijn schaamte verbergen voor de rest.

Voor de rest heb ik niet veel gedaan die dag. Deze week is namelijk les vrij, wegens verschillende redenen. Ik heb wel eindelijk nieuws van MC en de e-learning gaat voor dat vak dus ook beginnen.

Wel had ik nog veel mails gestuurd. Ik heb Carlo en Esther (van de RU) verteld dat ik hier wil blijven en Carlo is het met me eens dat het in Slovenië veiliger is. Blijkbaar is er ook nog steeds iemand van mijn studie in Taiwan en Carlo vindt het ook oké dat zij daar blijft. Ik gaf wel aan dat ik de druk van de RU voelde om terug te komen. Ik had Centrale IO een mail gestuurd of er consequenties zouden zitten aan mijn keuze, want de UvA was niet heel bij toen iemand aangaf dat ze niet weg kon (!!! niet eens wilde!!!).

De Centrale IO gaf aan dat het mijn eigen keuze is, dus dat ze me niet kunnen dwingen en dat er ook geen slechte consequenties vanuit de RU aanzitten, maar dat ze wel heel erg aanraden om terug te komen, ook wegens de richtlijnen van de Nederlandse overheid.

Ik moet Carlo en Esther nog steeds terugmailen. Alsnog, ik werd ziekjes, maar daar hebben we het later over. Terug naar dinsdag.

Ik had het idee om te slapen rond een normaal uur, maar toen ging ik... illegaal musicals kijken, zoals jullie zien aan het begin van deze post.

Rond 2:00 ging ik naar bed, maar ik viel maar niet in slaap.

Ook kreeg ik een loopneus en tranende ogen en ik was daar niet blij mee. Ik dacht de hele tijd: “Oh nee, dadelijk moet iedereen 14 dagen vast zitten vanwege mij!”

Ergens ben ik in slaap gevallen en toen ik wakker werd, op 25/03/2020, was alles oké. Ik was wel moe, maar huh, geen spoor meer van verkoudheid of wat het ook was. Nou, fijn.

Ik ben dus wel weer eens mijn besef van tijd verloren en ik dacht de hele tijd dat het donderdag was, maar het was dus woensdag. Dit verklaart wel waarom de nieuwe ANNE+ nog niet online was.

Dus natuurlijk begon mijn dag met Animal Crossing, maar rond 13:00 besloot ik wat te eten en daarna te leren. Ik moest tenminste nog iets voor studie doen. Op de Radboud zijn alle lessen én tentamens opgeschort t/m 1 juni, maar hier gaat alles digitaal door.

En, uh, ergens ging het mis? Ik begon ineens hoofdpijn te krijgen, dus na de lunch gooide in een paracetamol in mijn mond en ik besloot eventjes te gaan liggen, maar het werd erger.

Geweldig. Migraine.

Dus ja, ik heb zowat sinds 14:30 de hele dag in bed gelegen. Rond ongeveer 16:00-17:00 klopte Kath aan om te vragen of ik ook pizza wilde bestellen, maar ik lag voor pampus in bed. Gelukkig heeft ze toen de lichten voor me uitgedaan, want ik zelf voelde me te shit om op te staan.

Ik had eventjes 2 mueslirepen gegeten en toen weer mijn bed in. Op een bepaald moment wilde ik kijken hoe laat het was en toevallig belden the fam net. Pa, ma en Lu waren al aan het eten.

(Btw, ik heb muziek opgezet. Weer Pride Month en nu luister ik naar MUNA’s I Know A Place. Ma “zit nog steeds naast mij”, maar het is alsof ik thuis ben. Daar zit ik ook altijd met mijn koptelefoon aan tafel. Ik vroeg me altijd af waarom dit nummer op zoveel queer playlists stond, maar toen kwam ik erachter dat dit in de soundtrack van de Camilla movie zat. Of course.)

We hebben even gepraat, ook over Corona, maar ik voelde weer dat de hoofdpijn terug begon te komen. Ik zei gedag en ik deed de lichten uit en ging weer liggen. Ik heb niet geslapen, maar ik was zowat de hele dag een beetje op de rand van wakker zijn/slapen. Op een bepaald moment hoorde ik Anouk ook binnen komen.

(Oh, mam heeft net opgehangen. We zeiden doei doei, dus het is niet alsof ze weg is gegaan zonder iets te zeggen. Zo liet ik het wel klinken.)

Ik had eigenlijk ook een digitale vergadering via Skype/Zoom/Google/whatever met de mensen van de PR Commissie uit Nijmegen. Die begon om 19:30, maar ik ben er dus een beetje doorheen “geslapen”. Op een bepaald moment had ik weer zo’n drukkende koppijn, dus ik kwam mijn bed uit voor een paracetamol en toen zag ik dus dat het al 19:50 was. Dus ik heb de meeting afgezegd en toen ben ik naar Kath gegaan om te vragen of ze mijn paracetamol wilden breken. Zelf ben ik nog steeds te zwak.

(Superfruit’s Goodbye From Lonely. Iemand had me aangeraden om het hele album te luisteren, maar ik weet niet meer wie.)

Ze hadden al pizza besteld. Dat dacht ik al, want om 19:00 had Kath mij dus een berichtje gestuurd. Ze gingen ervan uit dat ik mijn rust nodig had en ze wilden me niet wakker maken, dus ik begrijp het. Snel hadden we nog een pizza margherita nabesteld. Ik kon iets anders kiezen maar a) ik had koppijn en ik ben niet goed met schermpjes tijdens migraine en b) ik wilde de mensen van de pizzeria het niet te moeilijk maken.

Daarna weer mijn bed in. Ik zei dat ze aan konden kloppen als de pizza er was. Het was zeer koud buiten en blijkbaar had het gesneeuwd. Ik had dat gemist, want ik heb een dakraam dat te hoog hangt en ik heb de hele dag in bed gelegen.

Uiteindelijk hebben we met z’n 3en weer een aflevering van Queer Eye gekeken. Het was... niet mijn slimste idee, want schermen zijn echt kut, maar come on, het is Queer Eye. Sophia en Kath waren ook heel lief en ze zeiden ook dat ik gewoon moest zeggen als het niet ging. Ik heb ook delen gewoon geluisterd en niet gekeken.

(Conan Gray’s Crush Culture!!! It is a mood.)

Aangezien het Boni was, zat er ook salade en soep bij. De soep was een waterige erwtensoep. Ik ben natuurlijk de volle Nederlandse erwtensoep gewend. Lulu vindt dat niet lekker. Hoe durft ze.

Alhoewel... ik werd ook misselijk, dus na de salade, soep en twee stukken pizza voelde ik me ineens heel beroerd. Huh, dit is nog nooit gebeurd tijdens een migraine. Niet veel later ging ik weer naar bed en ik voelde me gewoon zo vreselijk kut. De hoofdpijn ging gewoon niet weg.

Het was heel raar. Normaal als ik een “lichte” migraine heb zoals dit, neem ik een paracetamol en lig ik voor 2 uur in bed en tadaa! Het is beter. Natuurlijk voel ik me altijd een beetje belabberd achteraf en op één of andere reden heb ik mijn emoties niet goed in controle tijdens en na migraine (geen idee of dit normaal is, maar ik heb het nooit gevraagd en nu ga ik het sowieso niet vragen), maar ik kan wel altijd verder met de dag.

Maar nu niet?

(King Princess’s Hit The Back is, uh, de vrouwelijke versie van Troye Sivan’s Bloom.)

Om middernacht ging ik nog wat eten. Mijn maag had geen zin, maar ik weet van mezelf dat ik iets moet eten voor het slapen. Heh. Nou, het was niet fijn. Na anderhalve stuk pizza voelde ik me weer zo beroerd, dus ik poetste mijn tandjes (dat kan ik nooit overslaan) en toen mijn bedje in. De koppijn ging maar niet weg en ik was nog steeds heel misselijk dus rond 3:00 heb ik weer een paracetamol genomen, maar het leek niet te helpen? Niet eens een placebo-effect! Ik ben een voorstander van de placebo, aangezien ik me gewoon goed wil voelen.

(Never Fall In Love van Jack Antonoff ft. MØ staat ook al lang op deze lijst. Dat is de invloed van Love, Simon. Ik heb die film 6 keer in de bioscoop gezien. Eén keer had ik daar ook migraine!)

Aangezien ik dus zeer irrationeel wordt van migraine, was ik constant bang. Wat the fuck is er aan de hand? Is dit wel migraine? Wat is er bezig? Ik was ook helemaal gespannen. Ik dacht niet dat ik Corona had ofzo, maar ik voelde me gewoon shit. Heel, heel shit. I was craving the sweet release of... sleep. Not death. Not yet.

Ergens ben ik in slaap gevallen en rond 12:00 werd ik wakker. Ik voelde me nog steeds niet optimaal, maar de hoofdpijn was weg. Ik lag dus gewoon nog in bed en echt lang heb ik niet van mijn rust kunnen genieten. Rond 13:00 kregen we bericht van de ambassade. Ze gaan er niet vanuit dat de Nederlandse overheid een repatrieringsvlucht naar Slovenië gaat sturen, dus de Nederlandse ambassade is zelf aan de slag gegaan.

(Todrick Hall’s Glitter. Jullie weten hoe ik denk over zijn laatste album.)

Blijkbaar gaat er dagelijks nog een vlucht van Amsterdam naar Wenen en terug, dus de ambassade is nu een vergunning aan het regelen voor een groep Nederlanders om de Oostenrijkse grens over te komen. Voor morgen 12:00 moeten we opgeven of we mee willen of niet en op maandag is de vlucht gepland.

Nou, uhm, aangezien mijn emoties nog steeds aan het kutten waren, ben ik spontaan in tranen gebarsten. Ik had net een hele kutdag achter de rug, waarschijnlijk ontstaan door stress, en nu komt dit. Dus ik heb jankend naar huis gebeld en zowel Sanne als Anouk (de Belgen kregen ook het bericht) kwamen langs om alles te bespreken.

Sanne gaat waarschijnlijk. Anouk blijft stellig hier.

Ik wil ook nog steeds hier blijven en het feit dat Anouk weigert te gaan, helpt wel een beetje, maar holy shit. We hadden altijd wel verwacht dat de ambassade iets ging regelen, maar zo snel al? Zelfs Sanne moest het even laten bezinken.

(MIKA’s Tomorrow is het nieuwe MIKA nummer op de lijst. Ik wil per artiest maar 5 nummers op deze lijst, dus ik heb Elle Me Dit ingeleverd. Tomorrow was wel een moeilijke keuze, want zijn nieuwe album heeft zoveel goede nummers.)

We hebben dus ook met mam gesproken. Zoals ik al eerder aangaf, gaan velen er hier van uit dat we altijd wel terug kunnen via de auto met de juiste vergunningen, maar dat wist ik niet zeker. Mam raadde aan om de ambassade te bellen.

Nou, dat durfde ik niet, want het nummer is alleen voor noodgevallen, maar die stagiaire heb ik wel een bericht gestuurd en hij zei dat ik hem kon bellen. Hij is student en blijft zeker hier.

Ik vertelde dus dat ik me hier veiliger voel, maar wat nu? Hij zei ten eerste dat er niets zeker is, dus alles wat hij zou vertellen staat niet vast. Logisch, want alles verandert constant. Lang verhaal kort: de Nederlandse ambassade kan geen vergunningen voor individuele reizigers regelen, vandaar dat ze nu deze groep bij elkaar proberen te krijgen.

Oh kut.

Ik zocht op “sad cat”, maar toen zag ik dit.

(Weer MIKA en nu Ice Cream. Blijkbaar is zijn moeder dol op dit nummer. Questionable.)

In mijn eentje kom ik dit land niet uit en ik denk dat met z’n tweeën (stel, Anouk en ik besluiten te rijden) ook niet ver komen. De Oostenrijkse overheid heeft het nu echt over groepen. Verder kunnen pap en mam mij ook niet komen halen met de auto, wegens vergunningen, maar ook wegens quarantaine plicht. Iedereen die Slovenië inkomt, moet verplicht 14 dagen in quarantaine. De Nederlandse ambassadeur riep op de achtergrond dat dit ook voor andere landen kan gelden. Als ze dus via Duitsland, Oostenrijk en Slovenië hier komen, is er een kans dat ze er 6 weken over gaan doen.

(Hayley Kiyoko’s Hit & Run is goed.)

Nou. Kut.

Dus ik heb meteen pap en mam weer gebeld en ja, het is lastig. Alsnog lijkt het erop dat we er allemaal over eens zijn dat het veiliger is voor mij om hier te blijven, maar zoals pap zei, het voelt als een 60/40 besluit. 60% blijf in Slovenië en 40% kom naar huis. Er is natuurlijk ook de kans dat ik toch alleen blijf.

Het is allemaal gewoon zo onduidelijk. Niemand weet hoe lang dit gaat duren. Anouk blijft ook omdat ze gelooft dat Slovenië misschien eerder weer verder gaat met het normale leven, wegens de snelle ingrijpende maatregelen. Als alles eind mei weer opengaat, heeft ze nog 1 of 2 maanden hier en daar wilt ze wel voor wachten. Sanne zou dan terug willen komen, maar het lijkt er dus wel op dat als je nu gaat, dan ben je ook weg.

(Years & Years’s King was in 2015 (?) overal op de radio.)

En ja. Dat is nu de stand van zaken. Het lijkt erop dat ik al duidelijk een beslissing heb genomen: ik blijf.

Maar uhm, ik blijf niet met een al te geweldig gevoel.

#blog post #51 #march

0 notes