Neden bilmiyorum, gerçekten birinin beni sevebileceğini düşünmüyorum. Kusurlarım var, takıntılıyım, travmalarım var, kimse icin en değilim, yeterli degilim, sevilecek biri değilim, hatalarım var, aşamadığım sözler var, kaldıramadığım yükler var, çürüyen bir ruhum var.
Bugün okullar başlayalı bir gün oldu ama ben okula gitmeme rağmen daha başlayamadım. Halsizlik peşimi bırakmıyor, başım çatlıyor, odaklanamıyorum. Okulu sevmiyorum, ait hissetmediğim hiç bir yeri sevmiyorum. Okulmuş gibi hissetmiyorum, çok eksik hissediyorum. Müzik dinlemek bile ağır geliyor artık. Sevdiğim insanlardan, evimde hissedebildiğim yerden uzak olmaktan yoruldum. Huzursuzluk, yorgunluk, bıkmışlık ve dahası bir çok şey...
Kendimi bu şehire ait hissetmiyorum, hissedemiyorum. Kendimi ait hissettiğim şehirden çok uzaktayım ve bu çok ağır bir yük.
Asla umudumu kaybetmek istemiyorum, kaybetmeyeceğim.
Mutsuz uyumanıza ve uyanmanıza neden olan hiçbir şey için savaşmayın. Yolunuzu değiştirin. Bu, pes etmek değildir. Sadece bazı şeyler savaşmaya değmez.