#de mooiste sprookjes

[jurjenkvanderhoek]

MORGEN GAAT BOBBIE WEER MEE IN BAD

Het plastic boekje "Bobbie gaat in bad" kleurt feeëriek mee met het humeur van de hoofdpersoon in het korte verhaal daarin. Haal ik het door creatief schrijver Monique Hendriks bedacht, beschreven en samengestelde boek uit de beschermhoes dan is het een kleurloos geval, met zwarte tekst en lijntekening op witte kunststof ondergrond. Alleen enkele vlakken zijn lichtelijk roze ingekleurd, een voorbode van de wolk waarop Bobbie straks na een paar bladzijden zit. Maar nu eerst nog is haar wereld zonder tint. Grijs en grauw, zo niet diep zwart. Want ze heeft een burn-out, zit vast in depressieve gedachten. De dokter schrijft ontspanning voor. En wat ontspant beter dan een warm bad. Een bubbelbad om te ademen. Iedere bubbel vol met bevrijdend lucht. Maar bij de Gamma zit er levertijd op de baden, want "Het is burn-outseizoen". De schemaatjes en de blaadjes vallen, het zal herfst zijn.

Maar dan na even wachten is het luxe ligbad op leeuwenpoten in huis. De buik van de leeuw, het bad namelijk, vult Bobbie tot de rand met heet water. Ze stapt erin en haar gemoed dompelt zich onder in behaaglijkheid. Ze gaat werkelijk kopje onder en ademt in. En uit. "Elke zucht vormt een echolocatiebubbel." De huid begint te rimpelen, ze wordt één met het water. Alles om haar heen lost op en Bobbie vertrekt naar een gedroomd elders. Op een roze wolk. "Ze is een sprookje geworden. Lang en gelukkig wacht ze op haar redding."

Wat er met Bobbie gaandeweg het verhaal is gebeurd laat zich raden. Het is dan ook een vertelling voor volwassenen. En ga ik met Bobbie in bad, neem ik het boekje mee in de nattigheid, dan kleuren de tekeningen zich als vanzelf. Het mysterie ontvouwt zich. De depressie wordt een manie. Bobbie ziet het leven rooskleurig tegemoet. Ze nestelt zich tussen het schuim en de bubbels. Haar lijf laaft zich aan het warme water. Wat een prettige heerlijkheid. Het bruisen slokt haar op, ruikt dromerig naar lavendel. Dit is welhaast de hemel op aarde. Dus laat ze zich onder water glijden om langer te kunnen genieten. Om de hitte als een warme deken om haar blote lijf te voelen, Ze houdt haar adem niet in, maar zucht juist diep om in deze extase te kunnen blijven. Om erin te blijven.

En natuurlijk ga ik niet mee op de roze wolk. Ik ben toeschouwer, ik sta erbij en ik kijk ernaar. Geen lijdend voorwerp, maar een bijvoeglijk naamwoord. Wel hoor ik dat gerammel van het stopkettinkje wanneer Bobbie er met de dikke teen achter blijft haken, het klinkt als veraf beierende kerkklokken. Wanneer ik ga in het verhaal. Me laat meeslepen met de vertelling. Mee getrokken wordt onder water. Opgeslokt in de buik van de leeuw. Verzwolgen door mijn fantasie. Geholpen door het water in mijn bad waar ik het boek in dompel. Het opspattende vocht kleurt het plastic. Een wereld, de wereld van Bobbie, gaat voor me open.

En ik ken zelf dat gevoel. Van heerlijk je laten glijden in warm water tussen badschuim. Je prettig laten zweven. De warmte voelt heerlijk, zalig. Niet echt verkwikkend, maar juist slaapwekkend. De stilte in, de rust, de kalmte. Even niets hoeven dan alleen drijven in het zijn. Dan ga ik mee op die gedachte golven van Bobbie. Het voert me van hier, naar weet ik waar daar. Er is geen bestemming. Maar mijn reis kent een einde, terwijl die van Bobbie het einde is. Het mooiste gaan is verdrinken.

En natuurlijk probeer ik het effect uit. Ontrafel ik het mysterie dat me is beloofd. De kleuren die student animatie Fong Mungkhunkhamchao in de tekeningen van illustrator Maarten Berkers heeft gebracht worden pas zichtbaar wanneer het boekje vochtig wordt. Bevochtigd wordt, nat is. Er kan een hele plens water overheen. En dan is de magie daar. De illustrator blijkt een illusionist. Als bij toverslag krijgen de kleurloze pagina's kleur. En ze houden die kleur totdat de bladzijden opgedroogd zijn. Wanneer de kleur is weggetrokken kan ik opnieuw het genot van dit bijzondere Woez-product ervaren.

Woez Publicaties is het platform binnen poëzie-uitgeverij Opwenteling. Het zoekt beeld-tekst-mengvormen en houdt van genre-vervaging. Het poëtische avontuur voor in bad, onder de douche, in het zwembad, de vijver, de zee of in een flinke regenbui is een bijzondere publicatie die helemaal aanschurkt tegen de doelstelling van Woez. Want Monique Hendriks werkt aan nieuwe literaire concepten voorbij de bladzijde, precies zoals de uitgever beoogt. De focus ligt op het prikkelen van de fantasie en het zoeken naar verbinding. Bobbie prikkelt wel degelijk mijn fantasie. Het fantastische verhaal legt verbinding met haar nachtmerrie die dagdroom wordt en mijn verbeelding.

Het is een ervaring die mij in de bubbel van de illusie brengt en afvoert naar een bestemming over de rand van mijn gedachten. Koffers heb ik niet nodig. Mijn bagage ligt in mijn hand: Bobbie gaat in bad. Dat is alles wat ik nodig heb om op de roze wolk naar elders te vertrekken. Elders achter de rijstebrijberg in luilekkerland. Het voorland van de feniks die uit de burn-out omhoog stijgt. Zo is “Bobbie gaat in bad” ook een therapeutisch voorleesboek. Dat ik liggend in bad aan mijzelf vertel. Mezelf met de tekst moed inspreek om over een paar tellen op te rijzen uit het water. Niet zoals Bobbie wegdrijvend op de schuimende bubbelwolk. Het boek is de fantasie. Mijn badkuip is de realiteit. Dat kan heel goed samen. Maar dan is de harde werkelijkheid weer daar, druip ik van de nattigheid maar zie de toekomst rooskleurig in. Morgen gaat Bobbie weer mee in bad.

Bobbie gaat in bad. Een magisch badboekje voor volwassenen. Tekst en concept Monique Hendriks. Tekeningen Maarten Berkers. Kleur Fong Mungkhunkhamchao. Uitgave Woez Publicaties, 2023.

#Woez #Opwenteling #Monique Hendriks #poëzie #badboekje #illustratie

[dickvanas]

De Efteling viert jubileum van 70 jarig bestaan met Droomvlucht

Het was vier maanden lang afzien voor de echte Efteling-liefhebbers, maar nu de Droomvlucht weer open is blijkt dat het personeel van het pretpark in die tijd niet bepaald heeft stilgezeten. Zo lijken alle kleuren anders door nieuwe verlichting, al kwam er bij de elfjes wel degelijk verf aan te pas. 

Het regent weer in het Trollenbos, in het Kastelenrijk is te zien hoe het nacht en ook weer dag wordt en Koning Oberon heeft weer één in plaats van twee schoenen aan zijn voeten. Dat zijn slechts enkele van de zichtbare veranderingen die op te merken zijn nu de Droomvlucht na vier maanden onderhoud weer is opengesteld voor het publiek. Tijdens de renovatie van in totaal 6 miljoen euro werden ook 260 stalen tussenstukken handmatig vervangen. Tevens kregen in totaal elf elfjes in de attractie een andere dan witte huidskleur en een andere haardracht.

 Met je Museumkaart naar de Efteling. Het kan in het Noordbrabants Museum in Den Bosch. Het museum heeft het 70-jarig bestaan van het pretpark aangegrepen om een tentoonstelling te maken over het sprookjesbos, dat uitgroeide tot een magisch attractiepark van internationale allure. Alle iconen zijn present: van Langnek en Pardoes tot Holle Bolle Gijs.

Op het voorplein van het museum prijkt al enige weken een van de bekende muzikale paddenstoelen. Een passerende kleuter legt glunderend haar oor te luister op de rode hoed met witte stippen. Precies zoals generaties kinderen voor haar al gedaan hebben in de Efteling. Binnen legt conservator Joris Westerink de laatste hand van de expositie die zaterdag voor het publiek opent. „Ik mocht in alle schatkamers van de Efteling rondneuzen”, vertelt hij. „Dat was best spannend, want sommige van die depots liggen onder een achtbaan. Dan stond ik te zoeken tussen een aantal oude kostuums, terwijl boven mijn hoofd de bezoekers in de over de rails ratelende karretjes het uitgilden van angst en plezier.”

Al meer dan tien jaar waren er plannen om eens flink uit te pakken met een grote Efteling-tentoonstelling „Wij wilden een kijkje achter de schermen bieden. En nu het pretpark een kroonjaar viert, is het eindelijk zover. Al zijn we door de coronapandemie eigenlijk een jaar te laat. Want het sprookjesbos opende in mei 1952 zijn deuren. Toen nog met slechts tien eenvoudige sprookjes, zoals Vrouw Holle, Doornroosje en niet te vergeten Sneeuwwitje.”

Wachtrijen

’Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste van het hele land?, klinkt de stem van Wieteke van Dort door de museumzaal. „Zij vertolkte de stem van de eerste toverspiegel uit de jaren zestig”, weet Westerink. Zelf was hij voorheen allesbehalve een Efteling-fan, bekent hij. „Ik ben een vrij sikkeneurig type en kom van boven de rivieren. De Efteling is toch ook typisch Brabants. Ik associeerde het vooral met lange wachtrijen voor de achtbaan. Maar inmiddels heeft het park ook mijn hart gestolen.”

Uit de magazijnen in Kaatsheuvel diepte hij onder meer tal van originele tekeningen van Anton Pieck op. „Sommige zijn prachtig uitgewerkt, andere zijn voorzien van details, waarin ook aangegeven staat hoe het mechaniek in een attractie werkt, zoals hoe de nek van Langnek vernuftig in de grond moest worden weggewerkt.” Pieck was samen met uitvinder en cineast Peter Reijnders de grondlegger van het sprookjesbos. „De brief waarin Pieck de opdracht krijgt om tien sprookjes te ontwerpen uit februari 1952 ligt hier ook in de vitrine. De illustrator die naam gemaakt had met zijn tekeningen voor de Sprookjes van Grimm kreeg 3000 gulden voor de opdracht, te betalen in termijnen van 500 gulden”, wijst Westerink. „De mannen hebben keihard gewerkt, binnen drie maanden opende het bos al.”

Arme streek

Het idee voor een natuurpark in Kaatsheuvel voor de lokale bevolking en de toeristen om in te ontspannen dateerde echter al van eerdere datum. „Daarvoor moeten we terug naar de jaren dertig van de vorige eeuw, toen een pastoor en een kapelaan samen met de voorzitter van de lokale voetbalvereniging hier een Katholiek Sport- en Wandelpark oprichtten. Later in 1948 deed de burgemeester van Loon op Zand daar nog een schepje bovenop. De streek rondom Kaatsheuvel was destijds vrij arm. Hij wilde het toerisme in zijn gemeente bevorderen, want behalve de schoenenindustrie was er niet veel te doen. Zo ontstond in 1950 Natuurpark De Efteling.” Met zevenmijlslaarzen loopt Westerink door de historie. „Eind jaren vijftig kwamen er al meer dan 700.000 bezoekers per jaar naar het Sprookjesbos. Afval was destijds al een probleem. Vooral rond het huisje waar snoep verkocht werd.

Pieck kwam samen met techneut Henk Knuiver met een geniale oplossing. Zij bedachten niet alleen prullenbakken die dankjewel zeiden, maar introduceerden ook de inmiddels 64-jarige Holle Bolle Gijs. Een meesterzet, want geen kind gooide meer een snoeppapiertje op de grond, alles verdween in de mond van deze veelvraat. Het was er nog nooit zo schoon.” Ook alle moderne attracties waarmee de Efteling uitgroeide tot een pretpark voor alle generaties komen aan bod. Van de Fata Morgana en de Python tot Droomvlucht en de Baron. Zelfs het onlangs gesloten en ontmantelde Spookslot is niet vergeten. De betoverde viool die de danse macabre leidde van de skeletten die uit hun graven klommen is een van de stille getuigen van dit ooit zo baanbrekende spookhuis. Westerink knikt: „Nostalgie gegarandeerd.”

(Door Dick van As)

[bbp4bookshelf]

Er zijn verschillende plekken waar ik dit verhaal zou kunnen beginnen.

Als klein meisje had ik een fobie voor kerkhoven en kruisbeelden, wat zich uitte in het "half-uur-lang naar links kijken tijdens de autorit naar mijn moeder om het oorlogskerkhof maar niet te hoeven zien.", wat op de terugweg natuurlijk dwangmatig naar rechts kijken werd. Fobieën zijn slecht voor je nek.

Op mijn tiende bezocht ik het Spookslot, waar ik erg bang voor was en waar ik tijdens de hoofdshow tien minuten lang mijn ogen dichthield. En zo ontdekte ik de muziek die speelde. Zo prachtig!

Anderhalf jaar later kon ik de muziek feilloos herkennen tijdens muziekles op de basisschool. Ik leerde de naam van het muzikale gedicht, "Danse macabre", van een componist met een moeilijke naam die ik niet kon onthouden. We luisterden het drie keer achter elkaar, terwijl we de muziek konden "volgen" op stroken met tekeningetjes van de gebeurtenissen in het stuk: de klok die slaat, de dansende skeletten, de regen, het onweer, de kraaiende haan...

Ik was in de wolken. Zo zwaar in vervoering van het stuk neuriede ik het regelmatig. Bij het eerstvolgende Efteling-bezoek, op mijn twaalfde, het Spookslot bezocht en de CD kreeg.

Het Spookslot is een veelvoud van rondkrioelende beelden - Pepper's Ghosts als de Jammerende Man en de Spinneneter, de vier bewegende schedels in de nis, de rotonde met het doek waarachter soms de Vlederiken verschijnen... In de hoofdshow zijn veel details te zien, waarvan sommige alleen op bepaalde plaatsen. Rechts de brandende heks en de zich openende crypte, bovenin de duivel die de bel luidt en de drie rechters, links de hangende man, in het midden de kloostergang en in het hart een poel waardoor een zwevende viool en ronddolende geesten te zien zijn. Aan de buitenkant een Keltisch slot met een gotische kloostergang binnenin en een prominente Oosterse geest met waarzeggersbol zijn enkele elementen waarvan je zou verwachten dat ze stylistisch clashen, werken samen bij het totaalbeeld. Hier ben je niet thuis.

in de tijd dat Efteling een van de eerste grote websites beheerde op efteling.nl met een van de eerste bullboards "Waarom Daarom", foto's van soms wel 500 pixels breed die eeuwig leken te laden via de telefoonlijn... Een Efteling-medewerker publiceerde het verhaal achter het Spookslot op het bullboard. Het relaas, dat de verhaallijn achter de losse beelden bond - de heks Visculamia die de sprookjes van de graaf probeerde te stelen, de gehangene tuinman die haar verraadde, de rechters die haar veroordelen en de graaf die in de catacomben zijn dochter achterna jaagt zonder haar te bereiken - het verhaal, dat ooit te horen was maar toen niet meer, werd zo goed ontvangen op het bullboard dat het weer in ere hersteld werd.

Het waren de late 90s, de jaren van mijn puberteit. Elke dag was ik met hoofdtelefoon op te vinden voor de stereotoren, met een CD, "De Mooiste Efteling Melodieën", met een track, Danse Macabre, op doorlopende herhaling. Enkele jaren lang luisterde ik minstens een uur per dag, gezeten op de grond, heen en weer wiegend als een grafsteen in de hoofdshow, naar de muziek van de componist waarvan ik nu wist hoe hij heette. Alleen nog niet hoe je Saint-Saëns uitsprak.

Mijn record is 24 keer achter elkaar.

Muziek werd dankzij de Danse Macabre de rode draad in mijn leven. Ik ontdekte mijn passie ervoor en ging zelfs muziek studeren met als doel componist te worden. Mijn droom? Muziek componeren voor een spookhuis.

Op elk instrument dat ik ooit leerde spelen, heb ik de Danse Macabre geleerd. Zoveel muziek heb ik sindsdien ontdekt, en van zoveel muziek heb ik gehouden - maar de Danse Macabre blijft het summum.

Niet in de laatste plaats door de muziek is het Spookslot in de Efteling altijd een van mijn favoriete attracties geweest. Buiten dat is er geen attractie in mijn leven die zo beeldbepalend ervoor is geweest - er zijn maar weinig gebeurtenissen die zo'n sterke invloed hebben gehad als het ontdekken van het Spookslot en zijn muziek.

Helaas heeft de Efteling besloten dat ze geen belangstelling meer tonen voor de nostalgie, historische, kunstzinnige en immateriële waarde van het Spookslot, als Europa's grootste spookhuis bij oplevering, als eerste project van TOn van de Ven, als lanceerplek voor Kate Bush, als gezichtsbepalende voorgevel of als "mooi ding." Nee, het geval is te duur in onderhoud voor de bezoekersaantallen die het trekt, en meer is beter, en dus moet alles binnen de Efteling wat niet in het commerciële straatje van de huidige directie past, wijken. Ook al behoort het tot de Parel.

Kijk er nog eens naar, en geniet zolang het nog kan - van de mooie kleurstelling van het bord buiten, van de spookachtige sfeer op het terrein, van de prachtigte Keltische knopen op de grafstenen, van de gezichten in de buitenmuur, van de deur, van de vele kleine details die dit juweeltje rijk is. Luister en voel de perfectie van de muziek, schitterend ingevuld in de hoofdshow, en bekijk deze uit alle hoeken, links, midden en rechts, om alles nog een keer goed te kunnen zien.

Schreeuw het, teken petities, schrijf mails, blogs en Facebook posts - zoals we ook ooit het verhaal in het Spookslot terugkregen, zal de Efteling misschien luisteren naar de liefhebbers van de attractie, als we ons maar laten horen.

Efteling, Laat Het Spookslot Met Rust.

#efteling #spookslot #stop de afbraak van de parel

[jessefien]

Dag 90: Cappadocia

Jap! Het is gebeurd! We zijn er! Het verste punt van onze reis. Verder dan dit gaan we niet. Göreme. Het dorpje dat midden in the madness ligt. Het is een absoluut zottekot hier. Overal waar je kijkt zie je dingen die je nog nooit zag. De mooiste natuur, de zotste bouwwerken van de mens, het klimaat, dieren, hotels, voertuigen en planten. Alles is speciaal. Behalve de homo turisticus natuurlijk. Die kennen we al en ze hebben hier nog eens een nederzetting voor dit soort gespuis opgesteld si. Overal tour operators, overal the best balloon flight in town. En we vlogen er meteen in, als echte homos turisticos. Ale, Jesse de onderhandelaar toch. Die mens heeft talent! Zoveel is zeker. Het is verboden om met kinderen onder de zes jaar te vliegen. Een dikke streep door onze rekening natuurlijk, maar dit was buiten Jesse gerekend. Ze vinden hier wat uit zulle, de enen zegt dat het niet mag, omdat ze niet over het mandje kunnen kijken, den anderen omdat kinderen beter bij een babysit blijven (die zij naturlijk aanbieden), te gevaarlijk bij de landing, breathing problems op hoogte,... Gauw vanalles en nog wat, maar we zeiden dus dat Bijntje zes was (dat is pas binnen drie maanden zo) en er heeft zelfs niemand iets gezegd van deze leugen... zolang ze hun geld kregen was het allemaal goed. Wolfje kon ineens toch mee, maar moest in de draagrugzak blijven zitten. Okay! Voor 92euro per persoon konden we mee. We twijfelden efjes omdat we toch niet helemaal op ons gemak waren met die kindjes azo hoog in zo een mandeke, maar we besloten dat het beter was om samen te blijven (dan wij en de lucht en zij bij de babysit) en voor de ervaring te gaan. We zijn hier nu! Deze onverantwoordelijke ouders! We gingen dit vieren in een restaurantje en genoten van het speciale uitzicht van de stad. Alles bruiste en leefde tussen de ingehouwen rotsen van de omgeving. Superspeciaal hoe alles hier één geheel vormt. Precies een sprookje. En het sprookje eindigde vooral vroeg onder de wol want de wekker gaat om 5u35!

Oja we waren vandaag ook extreem trots op de kids. We zaten op een eerste plekje te genieten van een aperootje en een waanzinnig uitzicht en plotseling begonnen die twee zélf vuilnis te rapen. Dikke high five voor onze opvoeding ook natuurlijk want wij zijn superstreng als hrt gaat om de natuur weer netjes achter te laten en wat vuilnis extra mee te pakken. Buiging! Bijn en Wolf: de ploggers van dienst!

De laatste foto is Kaymak. Het beste der besten, maar als ik thuis nog in mn broeken wil kunnen eet ik eigenlijk nog beter pure boter dan deze caloriebom! Het smaakte als de zwaarste crème fraiche ooit geklopt. Ma zo goed met nog een stevige kwak honing. Een Turks ontbijtje dadde!

[tinehuygh]

PODIUM - CABARET

Oogst - Kommil Foo - CC t’Vondel - 21 september - 20u30

Op zaterdag 21 september, ging ik samen met mijn gezin naar het nieuwste cabaret optreden van Kommil Foo. De broers Walschaerts Raf en Mitch vierden hun dertigjarige bestaan met hun fantastisch optreden “Oogst” waarmee ze door Vlaanderen en Nederland tourden. Ze doken hun archief in en hebben “hun mooiste geestesvruchten”samengebracht tot een ruim twee durende show. In deze show lieten ze echt zien wat ze kunnen! 

“Fysieke sketches met losse attributen, schoenen of een stoel afgewisseld met prachtige poëtische liedjes. Ze gebruikten ook elkaar als marionetten om hun verhaal origineel weer te geven. Raf en Mitch zijn een ijzersterk duo. Ze zijn zo goed op elkaar ingespeeld dat je ze soms moeilijk van elkaar kunt onderscheiden.“

Na hun feestelijke opening van de show, volgde het nummer “Wij twee”, oorspronkelijk geschreven door André Van Duin, begeleid door viool en piano. Met dit liedje kwam iedereen meteen in een diepe, duistere sfeer. Het is geweldig hoe die twee zo goed een gevoel kunnen overbrengen aan hun publiek! (Luister hier naar hun coverversie “Wij twee”: https://youtu.be/6w8fhEt_uSU)

De rode draad van hun show was “het gebrek aan en het verlangen naar de liefde; de twijfel daaraan en het verpesten ervan”. Ze vertelden persoonlijke verhalen en sprookjes door middel van een hilarisch toneelstuk of een sterk, zelfgeschreven nummer. 

Ze brachten een aantal bekende liedjes met als afsluiter de prachtige lofzang “Kom hier dat ik u draag” die echt vol zit van liefde in de ruimste zin. 

Kommil Foo maakt kleinkunst van een hoog niveau en neemt ons als het ware mee in hun “sferische belevingswereld”. Ze hebben zo een goede en “lenige” mimiek en hun “clowneske” uiterlijk draagt ook echt bij tot hun grappige sketches. Zo brachten ze bijvoorbeeld een geestige sketch waarbij een paar rode pumps en mannenlaarzen genoeg waren om een flirt in een kroeg uit te beelden.

Het was fantastisch om naar te kijken! In de zaal waren jong en oud aanwezig en ik durf met zekerheid te zeggen dat iedereen gelachen heeft. De mannen kunnen geweldig zingen en hun boodschap komt live echt nog beter binnen! Sommige liedjes grijpen je echt bij de keel! Mijn favoriete liedjes waren “Wij twee” en “Stilte na de storm” . 

Toeval wil dat in september ook 30 jaar CC ‘t Vondel gevierd werd. We werden op een unieke manier verwelkomt. We moesten zonder vuurpijlen vuurwerk produceren, door middel van bubbelplastic, ballonnen en sterretjes.

Tijdens het optreden gebeurde er iets vreemds, maar toch ook hilarisch. Iets waarvan ik bijna niet kan geloven dat het echt was. Halverwege de show, stond er plots een man recht vanuit het publiek. Hij liep met harde passen, bijna als een soldaat, de zaal door en in plaats van de korte weg te nemen, marcheerde hij zonder gêne voor het podium tot helemaal buiten de zaal. De broers Walschaerts hadden dit nog nooit meegemaakt en onderbraken hun show met de vraag “Weet er iemand soms wat meneer gaan doen is? Waar zat em ergens int publiek?” Blijkt dus dat de man naar het toilet moest, dus besloten Raf en Mitch te wachten op de man om verder te gaan met de show. Ondertussen deden ze na hoe de man marcheerde en iedereen in de zaal moest erom lachen. Na een tijdje begon het toch wel lang te duren en daarom besloot Mitch om achter de man aan de te gaan mét microfoon... De man was een beetje geschrokken toen Mitch vroeg waar hij vandaan kwam en antwoordde:“Ja, zwakke blaas, denk ik...”. Toen de man weer op zijn plaats zat, gingen ze verder met de show en lachten ze nog een paar keer tussendoor met “de zwakke blaas”. Kortom, hi-la-risch!!

Na het optreden had je de mogelijkheid om hun nieuwste cd of plaat te kopen en die te laten signeren door de gebroeders Walschaerts. Wij dronken eerst een glaasje en gingen daarna als laatsten bij Raf en Mitch een plaat kopen en ik mocht zelfs met hen op de foto. De PERFECTE afsluiter van deze geweldige avond. Echt eentje om nooit meer te vergeten!!

Voor foto’s: Check mijn blog ;) Tiny Huge.

Bronnen:

REEDIJK J., Dertig jaar liefde. Theaterkrant, 12 april 2019, (www.theaterkrant.nl, geraadpleegd op 3 november 2019).

GELDER, A., Ook na dertig jaar blijft Kommil Foo beste belevenis. AD, 9 september 2019, (www.ad.nl, geraadpleegd op 3 november 2019).

#kommil foo #oogst #podium #cabaret #twas zalig!

[zielsvlucht]

De feeën van Groten

Elfjes, kabouters, bosgeesten, dwergen, demonen, gnomen, aardmannen, trollen, kobolden, engelen... Hoe ze heten is afhankelijk van aan wie je het vraagt. Hoe ze zichzelf noemden is niet bewaard gebleven. Op Groten werden ze feeën genoemd.

De legende beweert dat feeën ooit onsterfelijk waren. Zij waren hogere wezens, afkomstig van een verre wereld en vertrouwd met andere sterren. Zij doorzochten de kosmos op zoek naar magische plaatsen waar het leven bloeide. Zij vonden ons. Het waren zij die de heksenkringen maakten, maar ook de stenen ringen, de ondergrondse heuvels, de verscholen tempels en de poorten die van wereld tot wereld reikten. Van alle schepsels waren zij misschien wel de briljantste en de mooiste. Maar hun prachtige aanzicht verborg een diepgewortelde wreedheid waar sprookjes zelden over durven te spreken. De feeën kenden namelijk een fundamenteel kosmisch conflict. Een conflict dat dwars door hun zielen en harten liep, een conflict dat hen overal volgde, dat zich overal in de schepping manifesteerde en dat alles in de kosmos kon verdelen. Want de feeën zagen het licht, en de duisternis, en zij geloofden dat ieder wezen tot één van beiden toebehoorde. Zij geloofden dat het ene het andere moest vernietigen, zodat de kosmos tot rust kon komen. Daarom vochten de feeën. Een gemeende bloederige strijd woedde tussen de feeën van het licht en de feeën van de nacht. Het was een onophoudelijk gevecht dat eindeloos doorging, een Eeuwige Oorlog.

Maar hoewel de oorlog geen einde kende, konden de feeën niet blijven. Hun wreedheid testte hun onsterfelijkheid. Ze gebruikten hun magie om de vijand te bestrijden, tot ze niet meer genoeg magie over hadden om hun eigen onsterfelijkheid te behouden. Uiteindelijk werden hun krachten uitgeput van de strijd en werden hun lichamen zo zwak en sterfelijk als de onzen. Toen werden ze ingehaald, door de vele jaren die ze geleefd hadden en door de vele gruwelen van de kosmos die hen tot dan toe gespaard hadden. Eenmaal sterfelijk, stierven ze ook. In één moment kwamen alle feeën om en op alle werelden die ze bewoonden werd het plots stil.

Het werd stil op Aarde, en het werd stil doorheen de hele kosmos waar de feeën geweest waren. Ook op de werelden tussen werelden, waar de feeën vaak geleefd hadden, werd het stil. De plek waar dit misschien wel het hardst gevoeld werd, was in de legendarische tussenwereld die Groten noemde. Op Groten noemde men deze gebeurtenis dan ook de Stilte, het moment toen de heersers van de wereld plots voor altijd verdwenen. Maar dit verhaal gaat niet over feeën. Dit verhaal gaat over de beestjes die ooit naast de feeën leefden, en die zonder het te weten hun krachten overerfden toen de Stilte viel.

Van de feeën en hun nageslacht bleven enkel ruïnes achter, met slapende zielen die vast zaten in steen en vele feeënlijken die de grond bezaaiden. Hun laatste krachten sijpelden uit hun dode lichamen, de bodem in. Wat overbleef van hun magie werd opgenomen door de bodemkruipers. De wormen, de duizendpoten, de spinnen en de insecten. Zij gaven het door. Zo werd de magie herverdeeld. Door de seizoenen heen begonnen allerlei beestjes op verschillende manieren te veranderen. Sommige diersoorten werden slimmer en beschaafder net als de feeën ooit waren. Langzaamaan kregen zij dromen, begonnen zij helderder te denken en leerden zij tegen elkaar praten.

Maar andere diersoorten werden alleen maar wilder en monsterlijker dan voorheen. Zij werden sterker, hongeriger en gevaarlijker en zelfs onder de enigszins verlichtte soorten werden er schrikwekkende ideologieën gevormd. Zo begonnen sommige beestjes de duisternis te aanbidden...

...

Dit heb ik ooit geschreven als eerste hoofdstuk voor mijn huidige schrijfproject: een fantasieverhaal over geleedpotigen. Het noemde gewoon Feeën. Maar ondertussen zijn we al een jaartje verder en dit hoofdstuk is geen deel meer van het manuscript waaraan ik nu schrijf.

Ik heb het niet uit het manuscript verwijderd omdat ik het slecht vond, ik vind zelfs dat het als een inleidende introductie een prima schrijfsel is. Het hoofdstuk dat hierop volgde vond ik ook wel goed, maar beiden hoofdstukken hadden geen plaats meer in het grotere geheel. Helaas, als mijn ideeën voor het verhaal blijven veranderen, moet de tekst dat ook doen. Zelfs al gaat het maar over kleine nuances of veranderingen in aanpak.

Maar maak je geen zorgen. Verhaalsgewijs is alles dat in dit schrijfsel staat ook nog steeds (op een paar details na) waar in het huidige manuscript. Er zijn nog steeds legendes over feeën, apocalyptische gebeurtenissen en duisternis aanbiddende insecten in het verhaal, ik heb alleen besloten om het op een ander moment en op een andere manier te vertellen ;)

En omdat ik het nog steeds goed vind, plaats ik het hier. Nog meer flarden van vorige versies van mijn verhalen kunnen volgen.

#schrijfsel #schrijver #verhaal #nederlands #fantasie #feeën #elfen #fairy #fictie #schrijven #verhaaltje #elfjes #elf #fee

[katlijn17092002-blog]

leesautobiografie

De kijkfase

Toen ik klein was las ik nog niet zo graag. Mijn mama las altijd boeken met een poppetje eraan zo  kon mijn mama het voor lezen op een leuke manier en luisterde ik ook naar het verhaaltje.  ik speelde met het poppetje en terwijl  las mijn mama het verhaal voor. Mijn mama las elke dag voor wanneer ik moest gaan slapen. Zo kon ik ook beter in slaap vallen. De meeste boeken waren  van clavis ook al vond ik sprookjes boeken ook wel tof .

Ook had ik veel boeken met een geluidje. Dan moest je drukken op bv Nijntje zijn hoofd en dan ging hij een geluidje maken. Maar deze boeken gaan rap plat omdat het werkt met een batterij.

 De genietende luisteraar

Ik kon nog niet lezen maar ik verstond al wel veel van de verhalen zoals de mooiste vis in de zee. Dit boek ging over de mooiste vis van de zee. Hij  was heel trots op zijn vinnen maar hij had geen vrienden. Later kwam hij er achter dat als hij vinnen afgaf dat ze hem aardiger en leuker gingen vinden. hoe ik aan dit boek kom?  We gingen naar de bib en dit boek viel we direct op. Het boek heeft veel verschillende kleuren en zilveren glitters en het is ook mega groot.

Het verre leesverleden

Ik zat op de basisschool en begon met letters en cijfers te leren . ik had een boek ,hoe je makkelijk de woorden kon leren. Zo ging het leren wat makkelijker want ik verstond soms de woorden niet die we hadden geleerd in de les. Dus besloot mijn mama een boek te kopen. Het leren ging makkelijker en ik onthield  het ook meer omdat je het meer doet. Ik ging altijd na school als ik thuiskwam direct mijn boekje pakken en begon te leren. Zo had ik nog tijd voor andere leukere dingen  

Mijn eerste boek dat ik helemaal alleen gelezen heb ,is k3 en het ijsprinsesje. Dit boek was van een groter formaat en het waren grote woorden waardoor ik het makkelijk kon lezen. Hier bestond ook een film van die ik honderde keren heb gezien. Ik heb er zelfs een DVD van.

 Mijn eerste echte boek dat ik voor school moest lezen is mathilde dit verhaal is niet het moeilijkste om te lezen maar al je nog maar in het vijfde zit dan was het wel nog een beetje moeilijk voor vooral om te begrijpen waarover het ging.

De recente leesverleden

Nu lees ik vooral boeken die te maken hebben met actie. Ik vind actie films ook altijd de beste film want ik hou niet van film of boeken waar niks gebeurt. Ik lees nu het liefst net voor ik ga slapen. Dan kan ik beter gaan slapen. Ik ben nu het boek geen bereik aan het lezen. Op begin snapte ik niet goed waarover het ging. Het heeft namelijk 3 hoofdvertellers maar twee ervan horen bij elkaar want ze volgen elkaar op. Maar de derde heeft dit niet. ik zit ongeveer in de helft van het boek en ik snap het al meer. 

Mijn favoriete boeken op dit moment zijn die van the hunger games. In deze boeken zit heel veel actie. Ik vind de boeken beter dan de films omdat je meer te weten komt over de personages. 

[saarschrijft]

Augustus

Ze lachte. Het was vijf uur in de ochtend toen ze, na een poos niet geslapen te hebben, zich omdraaide en naar haar man keek. Hij was twee dagen geleden teruggekomen uit Spanje waar hij voor zijn werk inkopen moest doen. Vlees, vis, groente, dat soort dingen. Tijdens haar eerste reis naar het land kwam ze hem tegen. Hij woonde daar in een klein dorpje in de buurt van Barcelona en het was dan ook die stad waar ze elkaar voor het eerst tegen het lijf liepen. Zij oogverblindend in een niets verhullend truitje uit de jaren ’80, hij stoer in een driekwart broek en teenslippers. Het was liefde op de eerste blik op elkaars zonnebril. Hij was voor zijn gezin boodschappen aan het doen, hij wist de juiste plekken hiervoor te vinden aangezien hij een familiebedrijfje had die zich specialiseerde in Spaanse specialiteiten. Hij was een fijnproever met een kieskeurige smaak, hij had een stuk oude kaas in zijn handen maar zijn oog viel op haar. Er viel bijna een prei uit zijn rieten boodschappentas en die viel Juni op, ze wilde de jongeman er attent op maken maar was de prei al snel vergeten. Daar stonden ze dan, op het marktplein in de op één na grootste stad van Spanje. Een straatmuzikant speelde liedjes die iets te maken hadden met de liefde, dat voelde Juni aan al verstond ze er verder niks van. In haar meest gebrekkige Spaans groette ze de man die door het lot tegenover haar neergezet leek te zijn.

Juni was een spontane meid. Ze hield van nieuwe mensen leren kennen en avonturen aangaan, ze was alleen naar Barcelona gegaan om oude vrienden van haar studie op te zoeken. Voordat ze hun zou bezoeken voor een week wilde ze eerst zelf de stad ontdekken, alleen ervaar je een nieuwe wereld toch anders dan samen. Juni werkte in Nederland in een tweedehands kledingwinkel, daarnaast was ze een fan van slechte reality tv en doorzakken op vrijdagavond in de plaatselijke kroeg of bij vrienden op de bank. Ze hield van harde muziek en verhalen over zachtheid. Ze had vooral mannelijke vrienden en één hartsvriendin die ze al van kinds af aan kende, Emily. Juni had nog maar weinig goede ervaringen met mannen gehad, echt treffen deed ze het niet. Emily was degene die als uithuilschouder diende als er weer een stukje van Juni haar hart was afgebroken. In een jaar tijd wilde de ene man alleen maar s ’avonds op de bank hangen en klagen over zijn baan in het onderwijs en de andere was fan van sprookjes en verkleedde zich graag als piraat. Het liefste ook in de slaapkamer. Beide waren twijfelachtig monogaam maar hadden het gevoel dat Juni echt hun vrouw was. Met de eerste had ze wel goede seks maar ze was gewoon niet snel tevreden. Ze wilde een hand toegereikt krijgen met daarin een uitnodiging tot een nieuwe wereld, waarin zij helemaal op haar plek zou zijn. Dit was haar nog niet gegund. Ze besloot een relatie met zichzelf aan te gaan en zich niet meer te fixeren op een vent, de wereld lag aan haar voeten en die Don Juan ging vast nog wel eens aan haar zijde verschijnen.

Zet één, Barcelona, Spanje. Tijdens haar modestudie aan de kunstacademie in Den Haag had Juni twee vrienden met wie ze veel optrok. Max was aspirerend modeontwerper met een voorliefde voor geometrische vormen en het benadrukken van gevoelige lichaamsdelen en Naomi wilde graag als kostuummaker in een theater werken. Na het afronden van de studie besloten de twee naar Barcelona te trekken om het daar te maken in de wereld van kledij, beide hadden ze ook weinig geluk in de liefde dus kozen ze maar voor elkaar. Puur platonisch hoor, Max had dan ook een voorkeur voor mannen. Toen Juni besloot voor zichzelf te gaan pakte ze haar tas in met haar mooiste kleding waarvan het meeste tweedehands was, gekocht in de winkel waar ze werkte. Zwierjurkjes uit de jaren ’70, korte topjes uit de jaren ’80 en broeken van ergens tussen die periode. Ze was jong en wilde wat, het leven ontdekken en daarmee zichzelf. Daarbij wilde ze er natuurlijk wel goed uitzien. Ze zou eerst de Barcelona ingaan op een solo avontuur en ze zou de stad eens laten beven bij haar binnenkomst.

Marcos was een bescheiden man met een klein leventje net buiten Barcelona.

[onbezonnenbegonnen]

Het argument voorbij

Het mooiste dat er is, bestaat niet in woorden. Waarom praten mensen altijd zoveel, de schoonheid van de pure aanwezigheid bezoedelend? “Shit ik heb niets te zeggen.” – Schande!

Je herkent het vast wel: te veel sigaretten gerookt vandaag. Idem dito het aantal geloste woorden. De drang naar stilte houdt niet alleen het nalaten van onnodige gesprekken in. Het is meer dan dat: “Dat iedereen me nu eens godverdomme niet lastigvalt via dat kutding van een telefoon.”

Niet eenvoudig is de bedenking dat de pest ooit nog deze aardebol zal verlaten. Moeilijk is de bedenking dat er ooit, binnenkort misschien, een einde aan komt. We vertoeven ondertussen al bijna een jaar op dezelfde planeet, met al bijna een jaar lang onafgebroken dezelfde conversaties over de tijd voor het virus en de plannen voor erna – telkens weer dezelfde klaagzangen en hoopvolle praat. Hoewel ik mezelf probeer in te houden wat betreft het geklaag – ik las niet lang geleden een boek over zen - het lijkt erop dat niet veel meer kan worden gezegd dan “binnenkort alles terug beter hé”.

Een vriend vroeg zich onlangs af of hij zich zorgen moest maken om het feit dat zijn boeken tegenwoordig op alles voorrang krijgen. “Waar de fuck zijn mensen tegenwoordig nog mee bezig?” “Dat ik er ook geen weet van heb.” - En nóg voel ik me ingehaald door de tijd. Het tempo ligt wat lager, misschien is het dat; thuiszitten bevordert immers niet zozeer de conditie. De conditie, je weet wel: dat woordje dat men in sociale context vooral gebruikt om mensen hun uithoudingsvermogen te beschrijven. “Goed” of “slecht”, soms ook “geen” zijn de bijhorende adjectieven. Dat DE conditie niet gaat over de financiële of psychologische status heeft veel te maken met de snelheid van de maatschappelijke loopband. Discussies over een ander soort conditie zijn alleen te voeren in de daarvoor voorziene ruimte: het weekend ofzo. Nu de weekenden geen echte weekenden meer zijn – wie merkt immers nog verschil tussen een weekenddag en een weekdag, laat staan tussen éen dag en een andere? – kunnen we beter meteen komaf maken met het concept discussie, en het ware pad bewandelen: zen.

“Leer beter argumenteren.”

Snik.

Ik heb mijn rug toegekeerd naar het argument, althans dat is wat ik mezelf heb voorgenomen. Genoeg uitgelegd, genoeg woorden misbruikt: “Laat het sprookje een sprookje zijn, de hel hel.” – waar de wind ook heengaat, en vergeet niet: “Haast is van de duivel.”

[dorpsgenoten]

Wat wil de vrouw, een paard of een man?

Als eeuwig paardenmeisje heb ik de laatste tijd nogal wat gesprekjes over paarden in combi met DE MAN. Wat we liever hebben… En waarom in vredesnaam, die knollen. Is het een vervanging voor een man? En of we het dus doen vanwege de seks….

HUH?

De oeroude mythe. Seks op een paard, als in een orgasme tijdens het rijden, het schijnt sporadisch voor te komen, getuige deze discussie op een groot landelijk paardenforum. Vrouwen mochten om die reden vroeger zelfs niet paardrijden, of alleen op een speciaal dameszadel. Zo dus, keurig met twee beentjes aan een kant.

Maar een regelmatig orgasme tijdens het rijden, ehhh, nee. Want echt he, dan zit je wel heel beroerd op je paard hoor. Op je paard zit je op je kont, je zitbeenknobbels, dus je edele vrouwendeeltjes komen op geen enkele manier in aanraking met.

Wat is het dan wel? Ik geef eerlijk toe, ook ik heb een levenslange fascinatie voor paarden, al van af het moment dat mijn gedachten begonnen denk ik aan paarden, nog voordat ik ze zelf had of reed. Ik kan niet zonder. Het begon als een kindersprookje, een droom van een fabelachtig dier, en het werd een levenswijze toen ik ze eenmaal zelf had. Ik wil dus ook wel eens weten hoe het zit.

Ich habe dazu eine empirische Untersuchung gelesen. Hier las ik dat vrouwen vanaf klein meisje al hun paard zelfs nog boven hun eigen moeder waarderen, en ver boven vrienden en relaties. Een paard is een figuur waar vrouwen van kleins af aan zich gemakkelijk aan binden, als aan hechte familie. Als er aan vrouwen gevraagd wordt wat ze mee zouden nemen naar een onbewoond eiland dan staat het paard tussen de naaste familie, en u raadt het al, ver boven de eventuele man/partner. Dus ja, als we moeten kiezen tussen man en paard, dan delft die man sowieso het onderspit.

Het is dus geen seks

Wat voor gevoel krijgen we dan wel bij het paard? Want het is niet alleen het rijden, er gaan flink wat periodes voorbij dat ik nauwelijks rij, maar toch is daar dat paard, altijd, elke dag. Ik mis mijn paarden verschrikkelijk als ik op vakantie ben. Uit het onderzoek komt inderdaad geen seks als antwoord naar boven, maar gevoelens als vrijheid, verbondenheid, zekerheid en geluk. We voelen ons geborgen en gelukkig bij ons paard, ook al rijden we niet.

Aiii, dat zal pijn doen, heren. Kunt u ons die basisbehoeftes niet voldoende geven? Nee, blijkbaar niet, anders zou u wel op 1 staan. Wij vrouwen voelen ons gewoon vrijer, geborgener, gelukkiger, zekerder en meer verbonden met ons paard dan met onze mannen.

Onze droom, onze vrijheid, onze vriend die ons nooit in de steek laat, ons sprookje, ons paard. Ik denk dat deze poëtische uitspraak van de fokkers van de mooiste stamvader van ons hedendaagse paard, het Arabische paard, alles zegt:

‘When God wanted to create the horse, he said to the South Wind I want to make a creature of you. Condense. And the Wind condensed.’

Bronnen:

Bokt

Warum Mädchen und Frauen reiten

5 Redenen waarom paardrijden zo leuk is.

#paarden

[therezaetana]

De grote reis

Ik hoopte altijd dat ik zo iemand zou zijn die een grote reis zou maken.

Zo eentje die de backpack van haar vader mee neemt. Want die was ook zo’n avontuurlijk type geweest en die had een groot deel van de wereld al gezien. 

Nu zou het aan mij zijn.

Ik zou afritsbroeken kopen, wandelstokken, kaarten van verschillende werelddelen. Die ik zou kunnen lezen, met gemak.

Ik zou mijn kamer leeghalen en het grootste deel van mijn inboedel verkopen. Zeer minimalistisch.

En dan zou ik met een dun matje, een aantal zakjes maaltijden die met water te bereiden zijn, een zonnebril aan een touwtje en een wegwerpcamera naar Schiphol vertrekken.

En daar afscheid nemen. En gaan reizen. Van Australië naar Zuid Amerika, Japan, Vietnam, etc. etc.

Eigenlijk zou ik maar een paar maanden gaan. Maar ik ben dan het type dat haar draai volledig vindt en uiteindelijk anderhalf jaar wegblijft. Alleen, soms samen met andere backpackers, maar voor alleen. Want ik kan dan goed alleen zijn.

Zo’n type. 

Maar bij mij gaat het natuurlijk iets anders.

Ik ben net klaar met mijn studie en sta te popelen om iets anders van de wereld te zien dan muren, maar ik heb geen geld op mijn rekening. Dus pak ik mijn oude eastpack rugzak die al jaren in de kast heeft liggen verstoffen nadat ik in de derde klas van de middelbare school had besloten dat hij niet cool genoeg was.

In deze tas stop ik spullen waarvan een reistijdschrift mij heeft verteld dat ik die dingen nodig had.

* Een waterfles met koelelementen die je drinken ijs en ijs koud houdt.*

* Een wereldkaart, zo gedetailleerd dat je hem overal ter wereld kan gebruiken*

* Zeep in een zakje, makkelijk in het vliegtuig en makkelijk in gebruik*

Alles even schreeuwerig. Alles heel duur. Toch gekocht, want verder heb ik geen houvast. Mijn ouders hebben geen idee van reizen, Frankrijk ja. En zelfs van het concept ‘Tolwegen’ begrijpen ze bar weinig. En mijn vrienden, tja. Die snappen het niet. Waarom weggaan als je ook kan blijven? Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan. Lekker thuisblijven, lekker goedkoop thuis koffie drinken. Zeker niet te gek doen.

Dus koop ik alles, want het reistijdschrift zal het wel weten. En zo jaag ik al mijn gespaarde geld erdoorheen. Nouja gespaard. Wat er over is gebleven van het vier jaar lang maximaal lenen bij DUO. Dat hoeven mijn ouders niet te weten.

Mijn ouders geloven er sowieso niet zo in. Ik heb een goedkoop ticket naar Chili gekocht. The place to be natuurlijk. En vanuit daar kijk ik wel. Mijn moeder vroeg mij waarom ik niet plande. Waarna ik een poging deed om te vertellen dat dat het hele idee van die reis is. Even niet plannen. Het even niet te weten. Maar ze was al afgeleid. Mijn zus kwam binnen met een nieuw kapsel en dat was natuurlijk wereldschokkend.

En nu sta ik op het vliegveld. Eastpack op mijn rug en een kloppend hart. 13,5 uur vliegen naar Zuid-Amerika. Waarom niet. Ik sta in de rij om mijn boardingpas te laten checken. Vanochtend heb ik drie keer mijn bagage gewogen en mijn paspoort gecheckt. Zodat er niets meer mis kan gaan.

Mijn moeder en mijn zus staan daar. Ze zwaaien mij uit. 

Nouja uitzwaaien. Mijn zus zit verveeld op haar telefoon. Instagram denk ik. 

Waar ik een zo ware social media pauze probeer in te lassen, neemt zij het influencer leven heel serieus.

*OMG ik ga mijn little sister zo missen*

*Zo knap in haar eentje op reis*

*Ik Heb een ontzettend fijne kortingscode voor jouw favoriete zonnebrillen*

*Misschien moet ik wel janken zometeen, pray for me*

Ondertussen heeft ze mij nog niet aangekeken.

Mijn moeder kijkt voor de 50e keer die dag op haar horloge. Ze heeft mij verzekerd dat ik geen haast hoef te maken. Maar als ze niet snel vertrekken zullen ze in de file staan en daar heeft ze echt geen zin in.

Met elke stap dat ik dichterbij de controle kom begin ik meer te twijfelen. Ben ik de enige die dit een goed idee vind? Niemand was echt enthousiast.

Er was zelfs een weddenschap bij mijn vrienden dat ik het na 1 maand zou opgeven.

Als ik het als enige een goed idee vind, is het dan niet een fantasie? Een sprookje? Een mooi verhaal die anderen waarmaken?

‘Volgende’. De brommende stem van de man laat de hele rij een stapje naar voren verschuiven.

In mijn ooghoek zie ik een meisje. Knap, gebruind, grote tas om en rennend. Ze vliegt haar familie om de hals. Ze huilen allemaal. Dat is nog eens een terugkomst.

Dan zie ik mijn moeder die nu zuchtend tegen mijn zus fluistert, die rolt met haar ogen. Het is dat ik er nog sta en dat ze mij niet kunnen vergeten zolang ik nog in hun vizier ben. Maar anders waren ze weggegaan. De file ontwijkend. Samen naar huis om te koken en De Wereld Draait Door te kijken. Dat zie ik. Het kostte mij al mijn gezeur en weken aan afwas om mijn moeder over te halen om mij weg te brengen. Mijn zus moest mee van haar. anders was de terugweg zo saai. Prioriteiten. 

‘Volgende’. Nu ben ik de eennavoorste in de rij.

Het knappe meisje begint snikkend over de mooiste reis van haar leven en haar familie hangt aan haar lippen.

‘Volgende’

Hoe kan ik ooit zo terugkomen, als ik niet eens zo kan vertrekken.

Nee.

Hoe wil ik ooit nog terugkomen, als ik niet eens zo kan vertrekken.

[ollekebollekeinthailand-blog]

HET THAISE LICHTFESTIVAL ‘LOY KRATHONG’ THAILAND:- Wanneer de zon ondergaat op 11 november 2019, is het in Thailand tijd voor het magisch lichtjesfestival “Loy Kratong”. Duizenden lichtgevende wensballonnen versieren de lucht, drijvende lantaarns worden losgelaten op het water en dat met prachtig vuurwerk op de achtergrond. De wondermooie traditie wordt gevierd om de godin van het water te bedanken en om geluk aan te trekken. Wij geven je de 6 mooiste plekken om dit sprookje te beleven. De traditie dateert van de 13eeeuw. Lantaarns in de vorm van lotusbloemen, gemaakt van bananenbladeren, worden losgelaten op het water. Die vaartuigjes zijn de zogenaamde ‘krathongs’. Ondertussen vliegen papieren lantaarns gevuld met plantaardige olie de Thaïse lucht in. Dat alles om om dankbaarheid te tonen aan de welgezinde goden van de landbouw. Dit zijn de mooiste bestemmingen om het lichtjesfestival mee te maken: Bangkok – In het historische gedeelte van de bruisende hoofdstad worden alle shows, culturele demonstraties en workshops gehouden in het Santi Chai Prakan park op één van de oevers van de ware levensader van de stad: de Chao Phraya rivier. Chiang Mai – De culturele hoofdstad van het noordelijke Thailand laat drijvende lotuslantaarns los op de Ping rivier dichtbij de city hall. Voor de lichtgevende wensballonnen werd een toepasselijke locatie voorzien: die gaan de lucht in aan Chiang Mai Airport. Sukhothai – Stoeten, lantaarnwedstrijden, vuurwerk, een heerlijke mix van licht en geluid… Een hele resem aan activiteiten. De blikvangers gaan door in de oude stad pal in het midden van de prachtige ruïnes, geklasseerd als UNESCO-werelderfgoed. Tak – In het hartje van de stad Tak, licht de Ping rivier op door een impressionante slinger van zo’n duizend lantaarns. Afspraak aan de Song Roi Pi brug! Ayutthaya – De voormalige hoofdstad van Siam, ook een UNESCO erfgoedsite, krijgt z’n vroegere glorie terug dankzij de sprookjesachtige festiviteiten op de rivier in de buurt van Chankrasem Palace, in Pompheten en aan de Pridi-Thamrong brug. Samut Songkhram – De thuisbasis van de op water drijvende marktjes maakt zich op voor 200.000 drijvende lotusbloemen op de Mae Klong https://www.instagram.com/p/B4Q7IJ8H6E8/?igshid=1vd5zemlgijjf

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘Dasja oftewel het leven van een pup’ van Karel Čapek: de beroemdste hond van Tsjechië en de bezeten behoefte aan taal

Dasja van literaire duizendpoot Karel Čapek (1890-1938) is al bijna 90 jaar een van de meest geliefde kinderboeken uit de Tsjechische literatuur. De aandoenlijke en grappige verhalen over zijn hondje Dasja, een ruwharige airedaleterriër, blijven een groot publiek van alle leeftijden aanspreken. Het immens populaire boek is nu eindelijk weer beschikbaar in het Nederlands, in een vlotte nieuwe vertaling van Edgar de Bruin en een oogstrelende vormgeving van Henrik Barends. Bijzonder is dat de nieuwe editie Čapeks oorspronkelijke tekeningen en foto’s integreert, wat van het lezen van dit innemend kleinood een indringende totaalbeleving maakt.

Čapek, die vele jaren na zijn dood door zijn landgenoten werd uitgeroepen tot de grootste Tsjechische auteur aller tijden en in 1936 genomineerd was voor de Nobelprijs, was een productief veelschrijver. Hij hield de vinger aan de pols en engageerde zich via honderden artikels in het politieke leven van zijn land. Zijn interessegebied was zo groot dat hij als het ware uit noodzaak zo goed als alle literaire genres beoefende. Zo schreef hij naast wereldberoemde romans zoals Oorlog met de Salamanders (1936), Krakatiet (1924) en Meteoor (1934), ook korte detectiveverhalen, reisreportages, toneelstukken (het bekendste is R.U.R. uit 1920, omdat het woord ‘robot’ er voor het eerst in voorkomt), feuilletons, kinderboeken en zelfs een erg vermakelijk boek over tuinieren, Het jaar van de tuinier (1929).

Čapek is zelf kinderloos gebleven, maar hij vond het schrijven van kinderboeken uiterst belangrijk. In zijn nawoord bij Dasja citeert vertaler De Bruin hieromtrent een mooie uitspraak van Čapek:

Als ik kleine kinderen van vier, vijf jaar en ouder zie, dan verbaas ik me over hun welhaast bezeten behoefte aan taal, over hun liefde voor woorden, over hoe gelukkig ze zijn als ze een nieuw woord ontdekken. Daarom vind ik dat de literatuur voor kinderen zich van de rijkste en sprankelendste taal moet bedienen. Als een kind in zijn jeugd weinig woorden meekrijgt, zal hij zijn leven lang weinig woorden kennen. Daar draait voor mij de kinderliteratuur om. Kinderen zo veel mogelijk woorden en ideeën aanreiken en zo hun vermogen om zich uit te drukken aanwakkeren — vergeet niet: woorden zijn immers gedachten, het volledige geestelijke kapitaal.

Dasja, heerlijk kijken, lezen en voorlezen

In 1926 nam de toen reeds beroemde Čapek zijn eerste hond in huis, een airedaleterriër met de naam Minda. Kort erna kwam Iris erbij, van hetzelfde ras: zij was de moeder van het teefje Dasja (‘Dásjenka’, diminutief van Dasja, wat dan weer een affectieve verkorting is van Daria). Iris en Minda kwamen ook al voor in de krantenstukjes van Čapek, maar de verhalen over Dasja kenden het meeste succes. Dasja is zonder twijfel Čapeks bekendste kinderboek, maar hij schreef ook nog sprookjes en postuum werden er nog twee verzamelingen met dierenverhalen gepubliceerd (Měl jsem psa a kočku of ‘Ik had een kat en een hond’ in 1939 en Pudlenka of ‘Poedel’ in 1970). Hopelijk vinden deze nog niet vertaalde sprookjes en verhalen eveneens hun weg naar uitgeverij Voetnoot.

Een eerste Nederlandse versie van Dasja kwam uit in 1935 bij uitgeverij Van Holkema & Warendorf onder de titel Tuuntje, of Het leven van een jongen hond, maar deze editie was eerder een hervertelling dan een vertaling. Dat de in Antwerpen gevestigde Nederlandse uitgeverij Voetnoot de vrolijke klassieker nu uitbrengt in een gloednieuwe vertaling mag niet verbazen. Al ruim een decennium lang brengt de uitgelezen reeks ‘Moldaviet’ van deze uitgeverij de mooiste korte verhalen en novelles uit de Tsjechische literatuur. De reeks — genoemd naar de groen-transparante edelsteen die wordt aangetroffen in de vallei van de rivier Moldau — staat onder de deskundige redactie van topvertalers Edgar de Bruin, Hank Geerts, Kees Mercks en Irma Pieper. Aan de andere kant is het behoorlijk uitzonderlijk dat uitgeverij Voetnoot moedwillig buiten haar comfortzone treedt door met een heus kinderboek op de proppen te komen. De indrukwekkende fondslijst van de uitgeverij bestaat immers voornamelijk uit vertaalde literatuur, hedendaagse poëzie, kunstkritieken en fotografieboeken. Anders gezegd: Dasja is — voorlopig — het enige kinderboek op de lijst.

In 2009 vertaalde Kees Mercks voor Voetnoot reeds Čapeks Prenten van Holland, een reisverslag van zijn bezoek in juni 1931 aan Den Haag, om er het negende Internationale PEN-congres bij te wonen. Net als Dasja bevat Prenten van Holland de originele tekeningen van Čapek. Dat Čapek zelf de tekeningen verzorgde, is verrassend, want over het algemeen was het zijn broer Josef, in zijn tijd een bekende kunstenaar, die het artistieke luik van Karel voor zijn rekening nam (zo ontwierp hij bijvoorbeeld de decors voor Karels toneelstukken). De tekeningen zijn van een ontwapenende eenvoud, op het naïeve af, in een klare lijn: met een paar trekken weet Čapek een bepaalde gemoedstoestand, beweging of houding van zijn levenslustige pup te vangen en op papier te zetten.

De verhalen over Dasja verschenen voor het eerst in 1932 op de kinderpagina’s van de krant Lidové noviny. Dat Čapek zelf de eenvoudige zwart-witte pentekeningen maakte, is misschien ook te verklaren door het feit dat een krant snel kopij moet hebben. Zoals De Bruin suggereert in zijn nawoord, schetste Čapek de tekeningen wellicht met dezelfde pen waarmee hij de verhalen schreef.

Wat Dasja écht buitengewoon maakt, zijn echter de foto’s die Čapek van zijn hond maakte, in de voorliggende editie opgenomen in een annex en aangevuld met bij momenten hilarische bijschriften. Het is toeval, maar Dasja kwam in Čapeks leven op het moment dat de auteur een kortstondige passie (van 1930 tot 1932) opvatte voor fotografie en fotograferen. Dient het gezegd dat het fotogenieke hondje zijn favoriete onderwerp werd?

Toen uitgeverij Borov in 1933 de cursiefjes over Dasja uitbracht in een door de Tsjechische avantgardist Karel Teige (1900-1951) fraai vormgegeven boekdeel, was het overigens erg ongebruikelijk om foto’s op te nemen in een kinderboek. De oorspronkelijke editie was van een groot, innovatief formaat waarin de foto’s een prominente plaats kregen. Teige ging een functionalistisch en constructivistisch spel aan met het kleurenpalet, de geometrische vormen, de typografie en de directe zeggingskracht van de foto’s. Teige’s editie is inmiddels een antiquarisch curiosum, waarnaar menig bibliofiel gretig op zoek is.

De vormgeving van Dasja is een huzarenstuk en kan moeiteloos naast die van Teige staan: Henrik Barends, de meester-vormgever bij Voetnoot, bewerkte (en verscherpte) de foto’s van Čapek en maakte er duotone beelden van, waardoor de grijstinten van de originele zwartwit foto’s nog beter tot hun recht komen. Barends zorgt voor een ademende bladspiegel, waarover Čapeks tekeningen als de vlekken op een bonte hondenvacht worden verspreid.

Even speels als Teige kiest Barends voor verschillende, luchtige lettertypes: op de cover en de titelpagina’s van elk hoofdstuk is dat een gepixeld bitmap font, terwijl de bijschriften en de lopende tekst in een ander lettertype zijn. Fotograaf, filmmaker en kunstenaar Paul de Nooijer bewerkte op zijn beurt Čapeks tekeningen, zodat die tegen een al dan niet gekleurde achtergrond konden worden geplaatst. Met die kleuren gaat Barends even uitbundig aan de slag, wat het boek visueel erg aantrekkelijk maakt, niet alleen voor kinderen maar ook voor volwassenen met gevoel voor esthetiek.

Dasja bestaat uit zeven hoofdstukken. In de eerste vier hoofdstukken vertelt Čapek enthousiast over de eerste levensdagen van zijn pup, ‘een wit dingetje van niks, het paste zo in je hand.’ Met veel gevoel voor humor en in een gloedvolle taal vol affectie schetst hij hoe het leven van een puppy er uitziet, wat het hondje nog allemaal te wachten staat en wat het nog allemaal moet leren. Zijn eigenwijs en speels huisdier is tegelijkertijd een bron van amusement, bezorgdheid, irritatie en onvoorwaardelijke liefde.

Het vijfde hoofdstuk is een kostelijke handleiding over hoe je een foto moet maken van een schijnbaar onophoudelijk actief en vitaal beest: ‘Ik ga er niet omheen draaien: het is lastig en het vereist engelengeduld van zowel de pup als de fotograaf.’ Het zesde hoofdstuk, ‘Verhaaltjes voor Dasja zodat ze stil blijft zitten’, reikt een mogelijke oplossing aan voor de vloekende fotograaf uit het vorige deel. Het verhaal over de hondenstaart is heel amusant, net als dat over Fox (‘de grootste foxterriër aller tijden’) en de reden waarom terriërs graven. Het laatste verhaal heet ‘Over mensen’: hierin komt aan bod dat Dasja haar baasje zal moeten verlaten om bij andere mensen te gaan wonen. Het slothoofdstuk is de fotokatern, waarin de lezer Dasja ziet als pup van enkele uren oud en als volwassen teefje.

Hoewel dierenvrienden van alle leeftijden plezier zullen beleven aan Dasja, wordt het boek in eerste instantie aanbevolen voor kinderen vanaf negen jaar. Dasja leent zich ook perfect om voor te lezen. De meer dan zestig tekeningen en dertig foto’s, gecombineerd met de tijdloze vormgeving, maken van Dasja ook een echt kijkboek.

Kortom, een heerlijk boek — ‘voor kinderen geschreven, getekend, gefotografeerd en ondergaan door Karel Čapek’ — dat kinderen en dierenvrienden, jong en oud, klein en groot, zeker en vast zal aanspreken.

Verschenen op: Mappalibri, september 2019

Dasja, oftewel het leven van een pup van Karel Čapek, Voetnoot 2019, vert. en naw. door Edgar de Bruin, ISBN 9789491738449, 120 pp.

#Dasja #Dasenka #Karel Capek #Voetnoot #Henrik Barends #Paul de Nooijer #Edgar de Bruin #Mappalibri

[jessefien]

Dag 88: de Malediven.

Hoooooooi goeiemorgen! Wij keken uit ons bovenraampje en we zagen wit en blauw. Tis al. Puur natuur. We zijn in Salda Gölü. 'Gölü' betekent 'meer' in het Turks en 'Salda' weten we niet maar de gokken 'kalk', want alles rond het meer is wit. Spierwit. Zo van het mooiste wit. We besloten, ik weet het, we zijn zot, om rond het meer te fietsen. 35kilometers wit en blauw. We waren precies in een sprookje. De zon brandde, maar het is veel kouder dan aan de kust door een fris briesje. Perfect fietsweer, maar geef mij maar de Vlaamsche Polderkliete. Vlak. Het is ier altijd meer naar boven dan naar beneden. Oe kan da nu?! We kochten gedroogde Lavendel en cremekesdinges want het staat ier vol Lavendel in de zomer. Dat moet schone zijn met dat paars erbij. Maar het was zeker een wonderlijk landschap genoeg voor onze oogsjes. Topdagje: sportief, natuur en gezellig. Met ons❤️

Voor de kindjes was er nog een verrassing. Ze mochten vannacht in ons bed slapen. Een grote bed boven. Ze waren zwienewild en laaiend enthousiast. Herschikten wel tien keer al hun knuffels, kussens en dekens. Zo enthousiast dat ze natuurlijk niet konden slapen. Gelukkig tegen 21u lag er eentje horizontaal en eentje verticaal in de maf. Zal het een goeie nacht worden? Morgen meer!

[mariepaelinck]

Het mooiste ballet ter wereld

Meer dan een eeuw na zijn creatie is ‘Het Zwanenmeer’ nog altijd het meest gedanste en voor velen ook het mooiste ballet ter wereld. Het is een onsterfelijk sprookje over liefde en de eeuwige strijd tussen licht en duisternis, gesymboliseerd door de zwarte en witte zwanen Odile en Odette. De dansers brengen de liefde tussen prins Siegfried en prinses Odette tot leven. ‘Het Zwanenmeer’, met de onvergetelijke muziek van Pjotr Tsjaikovski, is ongetwijfeld één van de meest romantische verhalen die ooit op muziek zijn gezet. Dit meesterlijke stuk bevat alle rijke elementen van het romantische ballet uit de 19e eeuw, en is een hoogtepunt van de klassieke dans zoals we die vandaag kennen.

Voor mij was dit mijn eerste balletvoorstelling. Wat een pracht! Indrukwekkend hoe de dansers over het podium dartelen. De tijd vliegt, je neemt het ene na het andere prachtige beeld in je op. Dit is puur genieten !

Het Capitool in Gent leent zich volledig voor zo’n voorstelling. Perfecte omgeving, perfecte sfeer, perfecte avond    

[ginger-vanilla-latte]

20/09

Ik hou van onze nu.

Maar stiekem denk ik soms aan onze eerste stapjes.

Wauw. Ge zijt knap. Ge zijt zo spontaan en interessant. Bij zo alle dingen die ge vertelt, ben ik aandachtig aan het luisteren of aan't giechelen. Dat ik misschien minder goed mee val in't echt. Maar we lijken wel goed overeen te komen. Ik vind het leuk u eindelijk te ontmoeten, mysterieuze dude die ik al fkn lang ken op een awkward manier.

Dag twee. De dag na onze eerste ontmoeting. Ik wil u zo graag terug zien, give me more of that mind! Zonder al te veel na te denken, stel ik voor om samen iets te doen. Mijn beste idee in life tot nu toe. Ik kom aan en ge ziet er weer fantastisch uit. Ge kon waarschijnlijk stiekem wel raden waaraan ik dacht.

We praatten urenlang. Geen enkele keer dacht ik 'tis goed geweest'. Ik wou zo lang met u praten als de tijd dat toeliet. Ge werkt magnetisch.

Twee dagen later verveel ik me. Ik besluit de bus naar Hasselt te nemen en me wat bezig te houden, ipv thuis te zitten. Ge stelt voor om mij gezelschap te houden. Ja. Danku. Ik durfde het niet vragen. Maar ja, alstublieft, join me. Ik mocht alle koffietjes kiezen en ik voelde mij zo op mijn gemak. Stiekem ook verliefd. Ge zijt zo magnetisch.

Het werd al wat later, maar ik wou geen einde aan deze dag. Zal ik met u dezelfde bus nemen? The deal was on. Arme gij, helemaal slecht van de straffe koffie die ik koos. Nog even samen. Ik merk aan mezelf dat ik meer verlegen word en me heel bewust ben van mezelf. Ik wil u eigenlijk gewoon heel graag voelen. Uw lippen, of uw armen, of door uw haar woelen. Maar ik durf niet. Dat was niet hetgeen waarover we spraken, ervoor. Ik voel me een beetje dwaas. We staan buiten te wachten op mijn lift naar huis. Plots kust ge mij en ik zag sterrenstelsels passeren, honderdduizend puppies waren geboren. Danku, ik durfde niet. v.s. *duwt u weg* :') niet mijn beste move. Geef de schuld aan overdonderd zijn.

Whhiiiiuuuiiieieueue denk ik tijdens de rit naar huis. Whaaa. This ain't real. Ik maakte me bitter weinig zorgen om het wederzijdse ervan, alles voelde juist. Meer verliefd, met de dag.

Zaterdag dierentuin. Nog zo lang?? Kan ik u niet eerder zien, doorheen de week ofzo? Donderdag misschien. Naar het bos? Ok, privacy yo. Goed plan van ons.

Donderdag. Zenuwachtig en excited. Maar dinsdag hebt gij mij gekust, en nu is't mijn toer. Ik durf niet, ik ben een klein giechelend meisje en ik durf u niet kussen. Een hele dag liggen we samen in het gras van de zon te genieten met muziekjes. Denkend aan hoe graag ik u eigenlijk gewoon wil bespringen, zet ik braaf een volgend liedje op. Jana, please.

Het werd een beetje koud en insectenplagerig. We verplaatsen ons naar een nieuw stukje gras in de zon. De uren waren voorbij gevlogen en ik had u nog steeds niet durven kussen. Maar ik wou zo graag, dus ik besliste om uw gezicht te strelen en u te kussen. Eindelijk. Ein-de-lijk. Uw lippen voelen zo zacht en uw stoppelbaard prikt een beetje. Uw haar is een droom en ik verdrink in uw ogen. Allebei wisten we hoe geil we elkaar maakten en duh, natuurlijk moesten er wat stoute dingen gebeuren daar in het bos. God, uw vingers zijn lekker. Doe dat vaker alstublieft. Ik ben helemaal verkocht.

In de wazigheid van holderdebolder verliefd worden, weet ik niet goed meer wat er daarna allemaal gebeurde. Twee plastieken zakken gezien ofzo. We sloten af met een stevige knuffel. Laat mij nooit los.

Shit.

Ohnee. Zaterdag zien we elkaar en we hebben eigenlijk vooral een booty call afgesproken. Ook een bezoek aan de dierentuin, maar da's misschien allemaal gewoon foreplay. Ohnee, wie weet hoe ge over mij denkt. Ge weet niet hoe ik over u denk, niet helemaal. Ik ben tot diep in alle vezels van mijn lichaam verliefd. Ja, ik wil ook heel graag vrijen met u, hallo goddelijk lichaam, maar 't is meer dan dat voor mij. Pls know dis.

Tijdens ons dierentuinbezoek voel ik me een beetje awkward. Ik praat heel veel over dieren, maar ik denk enkel aan uw lippen. Gaat vanavond door? Euh, ja? Ik denk dat we ons misschien allebei even retarded voelden haha. Uiteindelijk, na een paar kilometer wandelen, heeft iemand van ons beslist dat het tijd was om te kussen. (Right? Fuck die dag zit wazig in mijn hoofd) Ik was een beetje zenuwachtig voor de avond. Ik kwam bij je slapen. We wisten beide maar al te goed wat dat betekende. Ik wou zo graag. Maar ik wou meer dan dat en ik voelde me een beetje stom.

Alles wat ge deed en zei, deed me enkel geloven dat het wederzijds is. Onmogelijk toch? I mean, you're a god. I'm me.

Ik weet niet meer wat er allemaal gebeurde daartussen, misschien zat ik wat veel in mijn hoofd te genieten van mijn knetterende hormonen. Maar maandagavond herinner ik me nog goed. Mijn maandagavond: Jana, zeg het gewoon. Maar hoe? Wat als ik mij compleet belachelijk maak en dit eigenlijk echt gewoon booty call was? Kan toch niet, ge voelt da toch dat da nie zo is? Ja ma toch, ik durf echt nie. Maar ik moet hé, ik wil het zeggen. Ik wil vertellen hoe fucking amazing ge zijt en hoe graag ik bij u ben en hoe zot verliefd ik mij voel.

Jana.

Ja?

Ik ben zo verliefd op u.

Wow. Wacht. :') Ik droom en ik word plots wakker in mijn bed. None of this ever happened. NOT. It's real. Ge zijt echt. En ge zegt mij net dat ge ????? ook verliefd zijt ???? Op mij? Ik ga niet proberen te omschrijven hoe ik me voelde. Dat weet ik en ik alleen. Dat gevoel koester ik voor eeuwig. 'ik ook op u'. En alle woorden die we daarna wisselden, vormen het mooiste sprookje dat ik ooit mocht waarnemen.

Vanaf toen (en ietsje ervoor misschien al), was ik van u. Helemaal en voor altijd. Ik ben sinds die week, sinds die surrealistische dagen, helemaal de uwe. Alle dagen sindsdien, zijn prachtig. Mijn lief. Mijn favoriete woorden.