#Nito is a singer and idol | Explore Tumblr Posts and Blogs

joyceebels · 3 years

Text

Fangirling!!

Masaya talaga maging isang ng fan ng mga kung ano anong trip ko sa buhay..

pag naalala ko yung sarili ko... ahahaha

---

Erik Santos

Highshool ako, mga singer iniidolo, ang pinaka first kong naging idol si Erik Santos, ewan ko hndi ko naman napapanood ang pagsali nya sa contest na sinalihan nya.. pero basta gusto ko lang mga kanta nya...

Naalala ko pa dati, every sunday, uso pa yung mga dyaryo dyaryo.. tas sa loob nun may parang song hits.. ahahah sinisilip ko muna kung kanta nya ba yung nandun bago ko bilhin yung dyaryo na yun.. ahahahh

Naalala ko din dati, sa computer sumasali pa ako sa mga fansclub nya.. ahahah inaalam kung san parte sya ng mundo nag malltour, ahahah

Naalala ko din, yung araw kung kailan ko sya exact nakita, october 16, sa pavilion, may malltour kasi sya.. hindi ako bumili ng album nya kasi alam nyo estudyante, pamasahe lang ang dala (wala pa nga kasi sinamahan lang ako ng pinsan ko.. ahahahaha sa kanya lahat ng gastos..) tapos dala dala ko yung photo album na panay picture ni erik santos (na hanggang ngayon nasakin pa yun) gusgusin pa ako nun, tas pinakiusapan lang ng pinsan ko yung gwardya na baka pde akong papasukin kasi magpapa autograph lang kay erik santos.. ahahahaha ang saya ko kaya yun.. ahahahah

Isa yun sa hindi ko malilimutan sa pagiging fangirl ko.. ahahahaha

----

Silent sanctuary

Nagwowork na ako nito..

Meron isang banda na sobrang gustong gusto ko yung mga kanta.. ahahaha.. panay hugot kasi.. yung Silent Sanctuary tss..

Pag may sched sila dito sa laguna hindi ako nakakapunta, kasi wala talagang time pumunta at alam nyo sobrang strict ng parents.. ahahahah

Uso na nito i download mga kanta nila.. ahaah kala mo naman nakakarelate ako, pero basta lang gusto ko yung nga kanta nila.. ahahaha

Eh 1 time, sobrang lapit lang nila isang sakay lang ng jeep andun na ka sa gig nila.. ahahahaha pero ang nangyare, pang gabi ako.. ahahahaa at bawal biglaan mag leave.. ahahaha ayun pinalampas ko.. ahahahah

Year 2019 siguro or 2018, fan pa din ako, kaya 1 time na nasaktuhan na wala talaga pasok, sugod ako kahit ako lang mag isa, makita lang sila at mapanood kung gano sila kagaling humugot ng mga kanta nila.. ahahaha

----

Matabangutak

Hanggang nauso naman yung mga libro libro.. ahahaha kilala nyo naman si Matabangutak di ba?!

Dito ko lang sya nakilala sa tumblr, namangha ako kung pano sya mag blog, kung pano sya bumuo ng mga salitang makakarelate ka, kung pano sya gumamit ng mga words para maramdaman mo din kung anong mga sinusulat nya.. ahahahah

Uso pa nun yung ever Feb 14, may Feb fair sa megamall, eh dahil malapit lang sa megamall yung work ko dati.. nakikipag unahan pa ako sa pila makita lang sya.. ahahaahah

Dala dala ko yung 4 nyang libro.. ahahahha kala ko nga hindi ko na sya malalapitan, pero dumaan na sya sa harap ko, hindi ko pa ba lalakasan yung loob ko para harangin at pirmahan lang yung mga librong dala dala ko.. ahahahaha

---

Eros atalia

Medyo may pagka spg ang mga sinusulat nya, yung tipong dapat 18 and above ka na para maintidihan mo ang mga sinusulat nyang mga libro..

Malalalim, matatalinhaga at mapapaisip ka lalo sa mga ibang words na hindi mo magets dahil sobrang pagkatagalog.. ahahahah

Every year, almost 4 years na ata ako naattend ng bookfair, isa sya sa mga inaabangan ko, kasi nababa ko mga libro nya.. ahahahaha

Year 2019, with lexii... Hindi ko inaahasan talaga na andun sya.. natameme ako, sabi ko sa sarili koo grabeeee fan nya akoo.. ahahhah tipong last money ko nalang hawak ko, bumli ako ng book nya at pinapirmahan ko sa kanya with picture.. ahahahah

---

Ilan lamang sila sa nakita ko, nakamayan ko, napicturan.. ahahaha

mag uumpisa ka talaga sa pamasahe lang, mga patapong magazine, dyaryo, hanggang sa..

Aabangan mo na sa tv, kung san sya lupalop nag mo malltour..

Sobrang happy lang maging fangirl, magastos lang talaga, kung anong item meron sila at kung saan ang malltour..

Ikaw?! Danas mo din ba? Or ako lang talaga?! Ahahahahaahhhahhh

1 note · View note

jadethewanderess · 5 years

Text

Ang Huling Kape ni Veronica.

Gusto ko nang mamatay.

Ito ang unang salitang pumasok agad sa isipan ko. Wala nang dahilan para mabuhay ako. Naghiwalay na ang mga magulang ko, bumagsak ako sa major subject ko, buntis ako at walang balak ang boyfriend ko para sa amin. Masyadong magulo ang buhay ko, at ang tanging paraang naisip ko para wakasan ang paghihirap na ito ay ang tapusin ang buhay ko. Isa akong kahihiyan.

Nakatayo ako sa balkonahe ng condo unit ko sa Malate, handa nang tumalon. Huminga ako ng malalim habang malayang tumutulo ang mga luha ko sa aking pisngi. Tatalon na sana ako nang lumitaw ang isang lalaki sa katabing balkonahe ng unit ko. Nakangiti siya, pero may lungkot sa mga mata niya.

“Huwag.” Bulong niya sabay abot sa kaniyang kamay.

“Huwag mo akong pakialaman. Alis.” Hindi ko tinanggap ang kaniyang kamay at umirap.

“Miss, huwag.” Ulit niya.

Ang kulit niya.

“Sino ka ba? Huwag mo nga akong pakialaman! Umalis ka na! Kapag namatay ako ngayon, ikaw ang sisisihin ng mga pulis!” Asik ko.

“Ako si Lee at hindi kita pwedeng iwan dito.”

Hindi ako sumagot. Bahala siya diyan!

“Bahala ka. Gagawin ko pa rin. Pumikit ka!” Utos ko. Imbes na ipikit niya ang mata, ngumiti lamang siya sa akin.

“Alam kong hindi mo iyan gagawin.” Kalmado niyang sinabi.

Tumigil ako at galit na tumingin sa kaniya.

“Ano bang pakialam mo!? Hindi mo ako kilala! Hindi mo alam ang nangyari sa akin! Wala kang alam sa pinagdaanan ko!” Sigaw ko at tuluyan nang nalunod sa sariling kong luha.

“Oo, hindi kita kilala kaya alam kong hindi mo kayang gawin iyan. Ayaw mong mamatay. Gusto mo lang matapos ang paghihirap mo. Gusto mo lang na matigil ang sakit na nararamdaman mo, pero ayaw mong tapusin ang buhay mo.”

Pumantig sa akin ang mga sinabi niya. Paulit-paulit na tumugtog sa tainga ko ang mga salita niya. Huminga ako nang malalim at dahan-dahang naglakad palayo sa balkonahe.

“Gusto mo bang magkape, Miss?” Tanong niya at inalok muli ang kaniyang kamay. Lumapit ako sa kaniya upang tanggapin ang kaniyang kamay at saka tumango.

“Anong gusto mo? Libre ko na.” Tanong niya nang makarating kami sa isang sikat na coffee shop sa tabi ng condo unit namin.

“Tall chocolate chip cream with whip cream.”

“Sige. Venti na lang para sayo.”

“Whatever.” Irap ko uli na siyang tinawanan niya lang.

“Ano nga pa lang pangalan mo?”

“Bakit?” Asik ko.

“Ilalagay ko sa kape mo. Alangan namang Lee ang ilagay ko sa kape mo? Hindi ka naman si Lee.” Sarkastikong sagot niya sakin. Nakakainis talaga itong lalaking ito!

“Oo na. Veronica pero Lady Gaga ang ginagamit ko sa mga coffee shop.”

“Naks! Ang lakas mo sa part na ‘yon.” Pang-aalaska nito sa akin. Inirapan ko na lang siya at hindi na muling sumagot pa.

Dumating siya kasama ang kapeng inorder niya at umupo sa harapan ko. Patuyang nilapag niya sa harapan ko ang kapeng may pangalang Lady Gaga.

“Bakit Lady Gaga?” Tanong niya habang sumisipsip sa kaniyang kape.

“Bakit ba ang dami mong tanong?” Naiinis na sagot ko.

“Sagutin mo na lang.” Bakit ba ang kulit ng isang to?

“Idol ko kasi si Lady Gaga.”

“Ahh, anong favorite mong kanta niya?” Napaisip ako sa tanong niya. Oo nga, ano? Ano bang paborito kong kanta ni Lady Gaga?

“Wala eh.”

Tumigil siya sa pag-inom sa kape niya at umismid na parang hindi makapaniwala sa sinabi ko.

“Weh? Imposible yun! Sabi mo idol mo siya, eh di dapat may favorite kang song nito!”

“Dapat ba mayroon? Dapat ba kapag gusto mo iyong isang singer, may dahilan? Dapat ba may favorite kang kanta?” Pagbabalik ko ng tanong sa kaniya.

“Oo naman! Kaya mo nga siya nagustuhan dahil doon eh.”

“Alam mo, mababaw na dahilan iyong mga kanta niya para magustuhan ko siya. Mababaw iyong dahilan na magaling siyang kumanta. Hindi ba pwedeng nagustuhan ko siya bilang siya? Nagustuhan ko siya dahil siya si Lady Gaga. Simple lang.” Sagot ko.

Ngumiti siya at nakita ko kung paano namangha ang kaniyang mga mata sa sinabi ko.

“Wow! Ang lalim mo pala mag-isip.” Iyon na lamang ang nasabi niya. Hindi ko siya sinagot bagkus ay sumimsim na lamang ako sa kapeng nasa harapan ko.

“So…maiba tayo. Veronica, bakit mo gagawin dapat iyon?” Seryosong tanong niya.

Tumigil ako sa pagsimsim ng kape at tinitigan siya sa mga mata.

“Wala kasi akong kwenta.” Simpleng sagot ko.

“Walang kwenta? Paano mo nasabi?”

“Wala akong kwentang anak. Naghiwalay na ang mga magulang ko. Bumagsak ako sa Physiology and Anatomy na parehong major subjects ko. At higit sa lahat…buntis ako.”

Tumigil siya sa pag-inom ng kape. Halatang nagulat siya.

“Buntis ka? At magpapakamatay ka? Paano yung baby mo?” Iyon pa talaga ang una niyang tinanong matapos kong ikwento ang wala kong kwentang buhay.

“Wala naman akong kwentang tao eh edi wala rin akong kwentang nanay. Paano ko bubuhayin ‘to?” Turo ko sa tiyan kong maliit pa lamang.

“Asan boyfriend mo?”

“Wala. Ayaw niya sa amin ng baby ko. Hindi naman ako namimilit. Kung ayaw, edi ayaw. Tapos.”

“Kaya ka magpapakamatay sana?”

“Oo nga kulit. Alam mo, patay na dapat ako ngayon kung hindi ka nakealam eh noh.”

“Veronica, maraming bagay para magpatuloy. Isipin mo iyong magandang nangyari sayo. Lahat-lahat, Veronica.” Saad nito at hinawakan ang kamay ko.

“Wala namang magandang nangyari sa akin eh.” Sagot ko at pinigilan na ang mga luha ko.

“Mayroon Veronica. Ikaw. Ikaw ang pinakamagandang nangyari sa mundong ito.”

“Sinasabi mo lang yan kasi naaawa ka sa akin. Hindi mo ako kilala.” Panunuya ko at marahas na hinila ang kamay kong pinapatungan ng kaniyang mga kamay.

“Hindi kita kilala Veronica, pero naniniwala ako na isa kang magandang pangyayari…hindi lamang sa mundo, kundi sa sarili mo rin.”

Ang luhang kanina ko pa pinipigilan ay malayang umagos sa mga mata ko. Hindi ako nakaiimik.

“Lumaban ka. Lumangoy ka. Ano naman kung naghiwalay mga magulang mo? Magulang mo pa rin sila, hindi magbabago iyon. Ano naman kung bumagsak ka sa major subjects mo? Magiging doctor ka pa rin naman. Ano naman kung buntis ka tapos walang ama? Magiging ina ka naman. Dakila at natatanging ina. Lahat ng nangyari sayo Veronica, may dahilan. Maniwala ka sa akin.”

“Bakit mo ito sinasabi sa akin?”

“Kasi Veronica, deserve mong malaman kung gaano kaganda ang mundo sa likod ng mga pighati at lumbay na nararanasan mo. Deserve mong makita yung mga bituin sa langit na kasingganda ng mga mata mo. Deserve mong makita ang mga magaganda sa pangit at ang mga mabubuti sa masama. Deserve mong mabuhay, Veronica…Mabuhay ka.”

Tumayo siya at kinuha ang kape niya. Inalok niya ang kamay niya sa akin at sabay sabi ng, “Friends?”

Tinanggap ko iyon at ngumiti. “Friends.”

Pagkatapos ng gabing iyon, mas lalo kaming naging malapit ni Lee sa isa’t-isa. Palagi niya akong dinadalaw sa unit ko. Namamasyal kaming magkasama. Lagi rin kaming nagkakape. Nalaman ko ang mga simpleng bagay tungkol kay Lee. Magkasing-edad kami at kumukuha siya ng kursong Architecture sa Benilde. May banda siya sa school nila na kung tawagin ay Black Label. Siya yung drummer. Nakakapagtaka na siya yung drummer eh mas maganda pa nga kung tutuusin ang boses niya sa bokalista nila. Ang paborito niyang kanta ay yung 214 ng Rivermaya. Minsan pinarinig niya sa akin iyon at inasar ko siya kasi ang drama ng paborito niyang kanta.

Ilang buwan na ang lumipas at masasabi kong ayos na ako. Malaki na rin ang tiyan ko. Nasabi ko na rin sa magulang ko ang pagbubuntis ko at natanggap naman nila kagaya nang pagtaggap ko na hindi na talaga kami maaayos. Naayos ko na rin ang mga major subjects ko.

Sa ilang buwan na magkasama kami ni Lee, hindi niya ako iniwan. Madalas sinasama niya ako sa mga gig nila. Napagkamalan pa nga noon na magkisantahan kami. Minsan dinala niya ako sa school nila noong malaki na ang tiyan ko at naging usap-usapan kami. Akala ata nila si Lee ang ama ng dinadala ko. Hindi rin naman kasi nilinaw ni Lee sa kanila.

Isang ordinaryong gabi, habang nagkakape kami ni Lee sa paborito naming coffee shop, sinabi niya ang dalawang salita na nagpabago sa takbo ng pagkakaibigan namin.

“Mahal kita.” Halos hindi ako makahinga sa sinabi niya. Imposible…

“Sinasabi mo diyan?” Biro ko at umiwas ng tingin.

“Ang sabi ko, mahal kita.” Ulit niya sa mas klaro at mas malakas na boses.

“Bakit mo ako mahal?” Tanong ko.

“Dapat ba may dahilan? Hindi ba pwedeng mahal kita dahil mahal kita. Walang bakit at pero.”

Ito ang araw na pinakaayaw kong mangyari. Mahal ko si Lee, at dapat natutuwa ako sa sinabi niya ngayon, ngunit hindi kami pwede. Ayokong siraiin ang buhay niya. Ayokong madamay siya sa napakagulo kong buhay.

“Lee, mahal mo ba ako? O mahal mo yung pakiramdam?” Tanong ko.

“Hindi, Veronica. Mahal kita. Sigurado ako. Mahal ko ang hilaga, silangan, kanluran at timog ng pagkatao mo.” Sagot niya at hinaplos ang pisngi ko.

“Lee…mabuti kang tao. Pero, huwag ako Lee. Iba na lang.” Mapanuyo kong sabi.

“Handa akong maging ama ng dinadala mo. Handa akong bumuo ng pamilya kasama kayo.” May paninindigan niyang sinabi.

Doon tumulo ang luha ko.

“Hindi pwede Lee. Ayokong idamay ka sa napakagulo kong buhay. Mabuti kang tao, Lee…I don’t deserve you.” Pagkatapos kong sabihin ang mga salitang iyan ay tumayo ako at pinunasan ang luha ko.

“Lee, maraming salamat. Salamat kasi niligtas mo ako. Salamat sa lahat.” Naglakad ako palayo kay Lee na may bigat na nararamdaman.

“Veronica—” Iyon ang huling salitang narinig ko kay Lee bago ako lumabas ng coffee shop. At iyon na rin ang huli naming pag-uusap dahil kinabukasan umalis na ako sa condo unit ko. Nag-drop ako sa school. Umuwi ako sa bahay namin at hindi ko na muling nakita si Lee pagkatapos ‘non.

***

Pitong taon ang nakakaraan nang makilala ko si Veronica. Hinding-hindi ko siya makakalimutan. Hinding-hindi ko makakalimutan ang tamis ng kaniyang mga ngiti, ang amoy ng kaniyang buhok, ang tingkad ng kaniyang mga mata at ang malakas niyang boses na musika sa aking mga tainga.

Para sa akin, si Veronica ay isang simbolo ng buhay at pag-asa.

Totoo ang sinabi ko noon na isa siya sa pinakamagandang nangyari sa mundo dahil isa siya sa pinakamagandang nangyari sa buhay ko. Minahal ko siya. At hanggang ngayon minamahal ko pa rin siya. Hindi kailanman binago ng panahon ang pag-ibig ko sa kaniya.

Iniwan niya ako nang wala man lang pasabi. Labis akong nasaktan noon, at magiging hipokrito ako kung sasabihin kong hindi ko siya sinubukang hanapin. Hinanap ko siya, ngunit nabigo ako. Lagi akong pumupunta sa paborito naming coffee shop nagbabakasakaling makita ko siya. Lagi ko rin siyang inaabangan sa gate ng La Salle baka sakaling makasalubong ko siya. Pero, wala. Mahirap nga naman talagang hanapin ang isang taong ayaw magpahanap.

"One tall chocolate chip cream for Lady Gaga."

Napatigil ako sa pagguhit nang marinig ko ang pamilyar na pangalan na sinambit ng barrista. Lumingon ako sa counter at doon nakita ko ang babaeng matagal kong hinanap. Si Veronica. Malaki ang pinagbago niya. Ang dating pulang buhok niya na maalon-alon ay napalitan ng kulay tsokolate na hanggang baba na lamang ang haba. Pumayat siya nang kaunti. Tumangkad ng ilang pulgada dahil sa suot niyang stilettos. Maraming nagbago sa kaniya, ngunit kilala pa rin siya ng puso ko.

Tumayo ako sa upuan ko at lumapit sa kaniya, "Veronica?"

Lumingon siya sa direksyon ko at nagulat nang makita ako.

“Lee? Iyong sa Green Residences?” Tanong niya sa akin at ngumiti. Ang ngiti niyang iyon ay naghatid sa akin ng milyong-milyong alaalala ng kahapon.

“Oo. Kamusta? May kasama ka ba?” Ngayong nakita ko na siya, hinding-hindi ko papalagpasin ang pagkakataong ito.

“Ayos naman ako. Wala akong kasama.”

“Talaga? Mind if I join you? Wala kasi akong kasama.” Alok ko at nagdasal na sana huwag siyang tumanggi.

Tumango lamang siya. Umupo siya sa harapan ko at nakita ko kung paano niya tinignan iyong blueprints sa lamesa ko.

“Wow. Ikaw ba gumawa nito?” Manghang tanong niya.

“Oo.”

“Ay, architect ka na pala! Wow.” Tumawa siya. Ang sarap sa tainga ng tawa niya.

“Oo. Papagawa ka ba bahay?” Biro ko pa. Tumawa ulit siya at hinampas ako kagaya ng dati.

“Sira. Hindi! Paborito mo pa rin ba yung 214 ng Rivermaya?” Tanong niya. Ngumiti ako. Naaalala niya pa pala iyon.

“Oo. Naaalala mo pa pala iyon?”

“Oo naman! Napakadrama kaya ng kantang iyon.” Naalala ko dati, noong unang beses kong pinarinig sa kaniya iyon, inasar niya ako dahil ang drama raw ng kanta.

“Nagbabanda ka pa rin ba?” Tanong niya uli.

“Hindi na. Noong grumaduate ako ng college, nagfocus na lang ako sa pagtatrabaho.” Sagot ko saka sumimsim sa kape ko.

“Ah. May pamilya ka na?”

Mayroon na sana…Kayo sana…

“Wala pa. Wala pa sa isip ko iyan.”

“Eh bakit? 27 ka na oh!”

“Eh bakit ikaw? May pamilya ka na ba? 27 ka na rin oh.” Balik ko sa kaniya.

“Wala pa sa isip ko yan noh. Focus muna ako sa trabaho ko, pati kay…Ileana. Mahirap maging single mom at the same time doctor.” Sagot niya.

Ileana…hindi niya pinalitan ang pangalan ng anak niya?

“Doctor ka na? Ano specialty mo?” Tinuloy niya pala ang medisina. Buong akala ko na noong nalaman kong nagdrop siya sa La Salle ay hindi na niya itutuloy ang pag-aaral niya.

“Pediatrican.”

“Nice! Big time ka na pala. Pinagpatuloy mo pala? Nagdrop-out ka kasi diba?”

Tumango lang siya sa akin.

“Saan ka nag-aral noong umalis ka sa La Salle?”

“Basta. Diyan lang. Tinuloy ko pa rin yung medicine kasi pangarap ko iyon. Sayang kasi graduating na ako noon kaya tinuloy ko na lang. Umulit ako ng 4th year. Ayun, limang taon ko tuloy tinake yung BS Biology.” Tumawa siya.

“Masaya ako na doctor ka na.” Ang dami kong gusting sabihin ngunit sa sobrang dami, iyan lamang ang lumabas sa bibig ko.

“Salamat. Ako rin eh, masaya ako para sayo.” Ngumiti siya uli.

“Veronica, bakit?” Matapang na tanong ko. Gusto kong malaman ang mga dahilan niya. Gusto kong malaman bakit niya ako iniwan ng ganon ganon na lang. Gusto ko ng sapat na rason at kongkretong dahilan.

“Anong, bakit?” Maang niyang tanong.

“Bakit mo ako iniwan? Hinanap kita.”

“Hindi ko sinabing hanapin mo ako.” Matapang na sagot niya. Tumigil siya sa pag-inom ng kape. Tumayo siya. Aalis siya? Iiwan niya ulit ako? Sa pagkakataong iyon ay tumayo na rin ako upang pigilan siya.

“Lee, walang sapat na rason kung bakit kita iniwan. Isang pagkakamali ang nagkita pa tayong dalawa. Salamat, Lee. Salamat sa pagligtas. Hanggang dito na lang tayo. Sana maging masaya ka.” Inalis niya ang kamay kong pumipigil sa braso niya.

Hindi ako nakapagsalita. Tinignan ko lamang ang paglakad niya palayo sa akin at ang paglabas niya sa coffee shop. Unti-unti naglaho siya sa paningin ko na parang isang multo. Oo, isa talaga siyang multo. Multo ng kahapon ko.

Iniwan na naman niya ako sa pangalawang pagkakataon na walang sapat na rason. Ito na siguro ang wakas ng aming kwento. Si Veronica ay mananatili na lamang na isang magandang alaala—isang magandang kabanata ng aking buhay na walang kongkretong katapusan. Isa na lamang siyang gunita.

Iyon ang huling kape ni Veronica na kasama ako, at iyon din ang huling araw na nakita ko siya.

#multo #ghost of the past #ghosting

1 note · View note

vasquezjemina · 5 years

Text

Iyan ang Idol ko!

Sa panahon ngayon ay dumadami na ang mga kinagigiliwan ng tao na mga palabas sa tv mapa-internasyonal man o lokal kung kaya’t madami na rin silang iniidolo na artista, singer o komedyante. Ngunit ano nga ba ang pamantayan ng mga tao sa kanilang iniidolo?

Marami na ring palabas ang sumisikat sa ngayon at patok na patok ang mga kwento tungkol sa pamilya at kahirapan ng mga mamayan ng bansa. Ngunit di ba natin napapansin na ang mga palabas na ito ay di tunay sa sumasalamin sa realidad ng mundo at ito lamang ay lumalason sa ating isipan. Madami na kong napapanood na palabas kung saan ang kwento a yumayaman ang isang napakahirap na tao kapag siya ay nagpursgido at walang reklamo sa sistema. Ang mga ganitong palabas ay lumalason sa isipan ng mga tao na dapat ay hindi sila magreklamo sa gobyerno kahit katiting lamang ang kanilang sasahurin dahil inaasahan nila na dadating sila sa punto na sila ay yayaman na ika nga sa palabas na ang mga inaalipin ay aasenso. Dahil dito ay patuloy pa ring nagpapa-alipin ang mga Pilipino sa gobyernong walang ginawa kundi magnakaw.

Bukod pa rito ay ay marami ring palabas at adbertismong nagpapakita ng pamantayan ng isang idolo. Ito ay dapat maputi, payat, at kaaya-aya tignan. Ang mga adbertismong ito ay nagdudulot ng insekyur sa mamayang Pilipino dahil hahangarin nilang maging katuad ng kanilag idolo. Bukod dito ay ito na rin ay naging isang social construct image ng mga babae at lalaki. Sinamantala naman ito ng mga kapitalista at naglabas ng mga produkto tulad ng pampaputi at pampapayat.

Tayo bilang isang mga manonood ay mahalagang matuto tayong mag-isip ng tama at di naayon sa nakakarami. Matuto tayong magkritika ng mga palabas upang mamulat tayo at wag malason ang ating mga isipan sa mga inaakalang aral na binibigay nito.

0 notes

recentanimenews · 7 years

Text

"Kemono Friends" Stage Play Event Report

One of the works which were a hot topic in the first half of this year is Kemono Friends. The anime finished its broadcast in March but its popularity didn’t fade and there are many fans calling for more. Then, almost like an answer to the fans, for 4 days from 14 – 18 June, there was a short run of a Kemono Friends stage play at Shinagawa Prince Hotel Club eX in Shinagawa, Tokyo.

The Kemono Friends stage play, just like the game, anime, and manga, is set in a large zoo called ‘Japari Park’ which is located somewhere in the world. In Japari Park, through the power of the mysterious ‘Sand Stars’, the animals turn into anthropomorphic creatures called ‘animal girls’ one after the other. The animal girls call each other ‘Friends’ and they go on adventures throughout the park and battle the animal girls’ enemy, the Cerulean.

Orignally, Kemono Friends was a character contents project that started in 2015 with a mobile game which was available on Android and iOS. The game ended its service at the end of 2016, just before the broadcast of the anime. The comic was entitled Kemono Friends -Welcome to Japari Park!- and was serialized from 2015 until March 2017.

In the TV series, the lines, ‘Amazing!’ and, ‘So fun!’, said by the main character, Serval, became known as lines that melt you brain and the number of viewers who seemed almost addicted began to rise. After this, as the construction of Japari Park became clear, there was a rise in theories that this was a world in which the human race had gone extinct and just like many hit anime in times gone by, there were many tweets and blogs discussing the show. Kemono Friends became a big hit.

And so, a stage play set in the same world was born. The stage play is a story about the animal girls and the human Friend, Kaban-chan (Bag-chan), does not make an appearance. The Friends that are featured in the play were played by their voice actors which was bound to make fans happy. The anime’s theme song, ‘welcome to Japari Park’ was reviewed favorably by famous artists and the singers of the song, Doubutsu Biscuits x PPP, also made an appearance.

The voice actors who performed in the stage play are as follows: Doubutsu Biscuits: Yuka Ozaki (Serval), Kana Motomiya (Fennec), Saki Ono (Raccoon) PPP (Penguins Performance Project): Mikoi Sasaki (Royal Penguin), Ruka Nemoto (Emperor Penguin), Kyoka Tamura (Gentoo Penguin), Aina Aiba (Southern Rockhopper Penguin), Ikuko Chikuta (Humboldt Penguin). The rest of the cast was comprised of Hotaru Nomoto (Okapi), Moeno Nito (Mammoth), Misaki Nishikawa (Sheep), Ran Sakai (White Tiger/Saber Tiger), Yuri Kouno (Greater Flamingo), Rihona Kato (Tanuki), Azusa Inamura (Black Panther), Reika Ishii (Cheetah), Rikako Aida (Blue Whale), Miwa Furushou, Izumi Niihashi, Hinata Koizumi.

There was an interview with the cast during the dress rehearsal on 14 June before the first show.

Ozaki said, ‘The stage play is full of charm that is different to the anime. I want the audience to be soothed’, mentioning the charm of the stage version. Nomoto drew attention the Friends that appear in the play saying, ‘I would like everyone to come looking forward to seeing Friends that do not appear in the anime.’

Hiroki Murakami, the director and screenwriter of the play, said ‘The reason we got to do the stage play so soon after the anime ended in the middle of the boom is because we concentrated on making it. It was a fight against time. Seeing how we made the Kemono Friends world come alive on stage is the highlight. the voice acting team became the characters themselves even onstage. The actors who performed together with them are also very good. Right now, we have gathered almost all the cast that we want onstage. Please watch the “Japari Park that you can experience”!’

Nemoto, who plays the role of Emperor Penguin said, ‘So as not to bring shame to the name of the Emperor, I will try my best until the end.’ Sasaki also expressed her desire to do well onstage saying, ‘While biting back the joy of being able to play a princess, I will work hard until the closing show.’

As stated before, human Friends do not make an appearance. The Japari Park set is made to look decrepit showing that humans have gone extinct. Imagining that aspect of the story is one of Kemono Friends’ charms.

The story begins with the birth of Okapi. Serval takes Okapi around the park and introduces her to the other friends. When they try to watch the concert of the water area’s idols, PPP, they can’t get in because they do not have tickets. There, they decide to get the tickets illegally, referencing the illegal resale of tickets which is currently a problem in Japan. After that, they meet Cheetah in the Jungle Area who owns the shipping company called Japari Post which is a reference to the global giant, Amazon. References to current issues are included in the story and adds to its charm.

While watching PPP’s concert, Serval says that she wants to be an idol. At the time, the number of Friends in the park increased exponentially and so a commemoration festival was planned.

Serval sets out to find members for her group called ‘Savannah Girls’ to compete with PPP at the commemoration festival.

PPP tries to find a new song in a ‘box that plays music’ (a radio cassette’)but the music doesn’t play. When Serval and friends find the cassette tape, PPP is able to sing the new song. Meanwhile, Serval sets off to a ‘mysterious place that plays music’ that she heard about from Cheetah and tries to make the park’s closing song their own.

Of course, ‘Welcome to Japari Park’ is sung onstage. The cast includes actors familiar with stage plays and seeing all the Friends dancing and singing live was a great experience for the reporters.

It was been decided that there will be more performances of this stage play. It will be performed at AiiA 2.5 Theater Tokyo in Harajuku, Tokyo from Saturday 13 January until Sunday 21 January 2018. The advanced ticket sale begins on Saturday 18 November 2017 from 10:00. Won’t you enjoy Kemono Friends at the beginning of next year?

This article originally ran on manga. tokyo

By: [email protected]

#Anime #News #Latest in Anime News by Crunchyroll!

1 note · View note

boolislife-blog · 7 years

Text

Sariling Hilig

Noong mga 11 years old palang ako, isang araw na sa St. Francis Square kami – yung nasa tapat lang ng SM Megamall. May nadaanan kami na nagtitinda ng mga gitara at may tinuturuan siya na bata na mag-gitara. Tinanong ng tatay ko kung magkano daw ang session ng pagtuturo at tinanong ako kung gusto ko ba. Sabi ko naman oo. At dun ako unang natutong mag-gitara. Mula noong araw na iyon, hilig ko na ang musika.

Mahilig akong making sa music. Nakaka-relaks ito at nararamdaman ko rin yung emosyon ng mga kantang ito. Napapaiyak ako minsan sa mga kantang malungkot pakinggan, medyo senti kasi ako. Pangarap ko dati maging singer, kahit di naman ako magaling kumanta. Idol ko ang Eraserheads nun, kaya lagi kong kinakanta yung mga kanta nila. Nagagalit lagi kapatid ko sa ‘kin kasi ang ingay ko sa bahay, kanta ng kanta. Minsan, napapakita ko sa iba ang aking mga expressions sa pamamagitan ng music. Isa ko rin paraan para magpakitang-gilas sa iba ang tumugtog ng gitara. Medyo mayabang ako kapag nakakahawak ako ng gitara. Masaya rin ako kasi minsan, naibabahagi ko yung talent ko sa iba at natuturuan ko rin sila mag-gitara. Tulad ng kapatid ko, lagi yan nagpapaturo sa ‘kin.

Maraming paraan para mai-express natin ang sarili natin. Pero sa tingin ko, ang pinakamabisang paraan para ipakita an gating sarili ang sa mga kinahihiligan natin. Pinapakita ng mga hilig natin kung ano ka. Ang iyong kinahihiligan ay ang iyong identidad. Sinasabi nito kung ano ka, at kung ano ang pwede sa’yo. Diba nga madalas na magkakaibigan yung mga may parehong hilig. Dahil nga napapakita natin ang sarili natin sa kanila at alam nating makaka-relate rin sila sa atin. Kaya mahalagang pahalagahan ang hilig ng bawat isa. Kasi ang hilig mo ang magpapakita kung sino ka.

#musikero #hilig #expressyourself

0 notes

grrodis-blog · 7 years

Photo

#Repost @thisiskorinasanchezroxas ・・・ Humanga, Nagmahal, Nasaktan. Ang Kwento ng Isang Fan na na inlove sa kanyang Idol. Si Shara Chavez ang babaeng laman ng Social Media ngayon, nang bigla syang nagsalita tungkol sa pang-aabuso umano sa kanya ng kinakasamang Singer na si Jovit Baldivino. Tell-All nga ba ang mga revelations ni Shara tungkol sa pagkakalulong daw ni Jovit sa Sugal at ang dahilan ng pananakit nito sa kanya.? All these tonight on Rated K, 8;45 pm after Wansapanataym! Dont, dont, dont miss it!

#repost

0 notes

blairevezallius · 7 years

Text

BTS BEFORE SUCCESS (I'm so proud of mah boys)

Stayed in a dorm where all 7 of them share in one small room. - Yoongi left his family behind to pursue what he really wanted. Music. - Yoongi barely gets 10 won when selling his compositions. - Bang pdnim decided to form Bangtan since he promised Namjoon that he'll debut in a group. - Jungkook was scouted by 7 other agency but decided to stay in Bighit after seeing Rapmon's performance. - Jimin didnt almost made it to the group, and there are ppl whos questioning his abilities. - Taehyung cried when he recieve a letter saying he'll be a member of bts. - Yoongi went through anxiety and depression just to reach his dreams. - Rapmon watches as their company trainees come and go but he never loose hope for BTS. - Taehyung stayed with his grandmother for about 15 years and helped in their farm. - Have to use their manager car since bighit cannot provide a car for them. - Cannot have a company dinner since they dont have enough money to use. - Rapmon once said that one of the most hurtful thing he heard a person said to him is "leave bangtan" - Remember how happy yoongi is when a crew gave him a small bowl of rice and few side dishes after working. - Jhope was judge because of his visuals. () - Yoongi & Namjoon was bts underrated rapper during early debut days. (kings proved u wrong) - Jungkook asked if they have a salary deduction for the tax payment (for their song) Then yoongi said he doesnt need to worry about that bc only those artist who have a hit song needs a salary deduction. - Jimin (somehow) starved himself to loose weight. (Maybe bc antis called him fat ) - BTS is happy about having 2k retweets on twitter. - Yoongi went alone to college for college entrance exam since he doesnt have his family with him.The members prepared his meal for his entrance exams. - Suga thinks he's rich after having many coins. - Been dreaming for a daesang but they said that they know its impossible - Some producer didnt like RUN's tune that bts came up with but they fought till the end to make it work. - They used to watch mama when they're still trainees wondering if one day they will also win a daesang. (They win a lot now) - Jungkook cried not bc he's tired but because he's upset seeing his hyung tired and stressed. - They used to eat in a small & cheap eatery near their dorm..(rookie king daysss) - Used their manager and dope directer as extra in their run mv since they dont have enough money to pay for more extra. - Jhope dedicated his solo song (Mama) for his mum since he think at some point he disappointed his mum. - Yoongi only prepared 300 gifts for fans for his bday thinking only 300 or less will come to their mini fanmeet. - Their crew used cheap supplies just for them to film rookie kings. . And look at them now .. . -The only kpop Singer who make historical success for their music to billboard chart. - Bighit changed into a big company, big new building. - BTS and Homme is the only artist in the company but the company now is the 2nd success company after YG (Go after SM and JYP who a big company) - A group who loved by western singers (Kate, Charlie Puth) because of their music. - Received artist of the year award - Received 53 from 84 awards in 23rd Seoul Music Awards - JYP once said that BTS is one of the success idol. I'm so proud. We are so proud. ©® sa nag post nito -AdminPechay V. Mae kimV. Deniese Louise V. Kimmy hyung V. Annieleth Jeon Noonxr ------ Sheeeeet I'm soooo proud of mah boys ••Kelly Yoo, a facebook bts fan account She made me cry

0 notes