Newhaven lighthouse
ID: Watercolour sketch showing a small, white lighthouse. It juts into the sea from the harbour on the right side, with a dark railing and a red lifesaver. There is a red buoy floating in the middle. The sky is strewn with violet clouds. Over the horizon is a hilly landscape dotted with trees. End ID
57 notes
·
View notes
Over oude Schotse shit
Strandvakantie in Edinburgh
Begin deze maand vertoefde ik tot mijn verbazing in een zonovergoten Edinburgh. Niet het feit dat ik in de Schotse hoofdstad verbleef, verbaasde mij, dat was tenslotte ruim van tevoren gepland, maar dat het er suptropisch warm was, daar had ik niet op gerekend; dat bedenk je niet. 27 graden!
Gelukkig had ik voor vertrek, de baduitrusting staat standaard op de checklist, een zwembroek en een lichtgewicht badhanddoek tussen mijn poncho, regenbroek en zuidwester gepropt. Die kwamen nu mooi van pas. Mijn strandvakantie kon beginnen! Ik hoefde ik alleen nog maar een strand te vinden.
Na ampel speurwerk, Edinburgh is op z’n zacht gezegd geen echte badplaats, vond ik met behulp van Google Maps ergens langs de kustlijn van de Firth of Forth iets dat op een strandje leek. In Wardie Bay, tussen de golfbreker van Newhaven en die van Granton Harbour leek een strook zand zichtbaar. Omdat het op loopafstand lag, besloot ik erheen te gaan.
Wardie Bay
Bij aankomst bleek het grootste deel van Wardie bay ontoegankelijk. Een stijle zeedijk belemmerde de opgang. Ruim een kilometer verder dan gehoopt, vond ik uiteindelijk bij etablissement Old Chain Pier, van de oorspronkelijke pier was overigens niets meer zichtbaar, een doorgang. Om bij de zee te komen was nog wel het nodige klim- en klauterwetk vereist. Maar dat deerde niet. Ik wilde het strand op. Eenmaal onder aan de zeewering viel alles wat tegen. Het strand was amper dertig centimeter breed en het water ijzig koud.
Omdat ik het door alle inspanningen bloedverziekend heet had, nam ik een snel een plons, brrr, en maakte rechtsomkeer.
Terug in het vakantieverblijf bekeek ik de kaart nog eens aandachtig en vond waar het mis was gegaan: Ik had voor het strand nog ruim een kilometer verder moeten lopen. Het strand was geconcentreerd rond de pier van Granton.
Een strand met historie
De volgende dag liep ik de opgang bij de Old Chain Pier voorbij en volgde de kustwal richting Granton. Halverwege trof ik een interessant informatiebord met de titel: Fossils, Feathers and Flowers. Volgens het bord was het door mij gezochte stukje strand een paleontologische vindplaats met een rijke historie. Grote namen uit de natuurhistorie bezochten Wardie bay om er te verzamelen. Louis Agassiz, Hugh Miller en Ramsey H. Traquair deden er geweldige vondsten. Veelal goed geconserveerde fossielen van beenvissen en haaien. Ook is er een amfibie gevonden. Veel van die vondsten liggen nu in het National Museums Collection Centre in Granton. Op een steenworp van de vindplaats dus.
Een coproliet in matrix van een onbepaalde vis uit het Vroeg Carboon. In Wardie bay zijn dit de algemene fossielen.
Fossielen
Eenmaal op het strand kon ik het niet laten even in de voetsporen van Agassiz, Miller en Traquair te treden. Hoe vaak krijg je die kans. In een klein uurtje, ik had mazzel met het lage water, verzamelde ik een aantal fossielhoudende knollen. Precies zoals beschreven op het informatiebord. Helaas bevatten de knollen geen delen van een vissenskelet, dat zou wat zijn geweest, maar met de 340 miljoen jaar oude vissenpoep als inhoud ben ik al meer dan tevreden. Dergelijke vondsten maken een strandvakantie compleet.
Een voor Wardie beach typische Sideriet knol. Met daarin goed zichtbaar een coproliet. De coprolieten die in Wardie Bay gevonden worden kunnen van zoet en zoutwatervissen zijn. Gedurende het Vroeg Carboon moet er op de desbetreffende plek een zoetwatermeer zijn geweest dat zo nu en dan verbonden raakte met de zee, zodat marine fauna’s er toegang toe hadden.
De concentrische lagen, zoals goed zichtbaar in dit exemplaar zijn een typisch kenmerk van de vis coprolieten
Thuis heb ik een klomp doorgezaagd en gepolijst. Hierdoor werd het mogelijk de doorsnee van de coproliet te bestuderen. Onder de microscoop leverde dat interessante beelden op.
In de coproliet zijn duidelijke onverteerde resten zichtbaar. Wat dat durf ik niet met zekerheid te zeggen, maar het lijken wel graten.
Meer lezen
Fossil hunting around the city
Sharks that lived off edinburgh beach brought to life once again
Fossil fish coprolite discoveries on Wardie fossil hunt
Bringing the ancient sharks of Wardie bay back to life
Stan wood and challenging edinburgh fossil site
Granton and Wardie Shore, Edinburgh excursion
Fossil fishes of Great-Britain
2 notes
·
View notes
Southern Railway – A1X 0-6-0T No.B672 (72 ‘Fenchurch’, 677, BR.32636) at working at West Quay, Newhaven c1930 by Peter Heelas
Via Flickr:
The London, Brighton and South Coast Railway (LB&SCR) A1 Class is an English class of 0-6-0T steam locomotive. Designed by William Stroudley, 50 members of the class were built in 1872 and between 1874 and 1880, all at Brighton Works. The class has received several nicknames, initially being known as "Rooters" by their south London crews. However, the engines were more famously known as "Terriers" on account of the distinctive 'bark' of the exhaust beat. Originally known as "A" class, these diminutive tank locomotives were designed in 1870 to haul commuter trains on the heavily congested lines in South and South-East London. These included routes from London Bridge to both East and West Croydon, London Victoria to Sutton and the line from Victoria to London Bridge via. Peckham Rye and Denmark Hill, as well as operating on the East London Railway under the Thames through the Thames Tunnel designed by Marc Isambard Brunel. Six locomotives were built for these services during 1872 and were successful due to their high acceleration between the closely spaced station stops and ability to haul reasonably heavy trains. A further 44 were thus built between June 1874 and September 1880 to complement the original six. A1X (Terrier) Class 0-6-0T No. 32636 (636) (72 ‘Fenchurch’) designed by William Stroudley, built in 1872 at Brighton Works. Rebuilt to A1X in 1913. Sold to Newhaven Harbour Company, 27 June 1898. Acquired by Southern Railway in 1926. Withdrawn from service on 4 January 1964. Sold for £750 to Bluebell Railway and still preserved. Photography unknown – taken while working at West Quay, Newhaven c1930.
1 note
·
View note