#δεν κριτικάρουμε

[allo-frouto]

Δεν είναι τόσο ασκ όσο παρατήρηση, βλέπω αυτά που γράφει ο "ινφλουενσερ" κι έχει κριντζαρει μέχρι και το μεδούλι μέσα στα κόκαλα μου 😬🥴

Ε για αυτό και είναι ινφλουένσε! Ασκεί επίδραση!11!!11!!

#<3 #δεν κριτικάρουμε #δεν παρεξηγούμε #κανέναν #και τίποτα #σε αυτό το μπλογκ #αγάπη μόνο #ρε #ουφ

[positivepsychology]

Πολλές φορές κριτικάρουμε ή τιμωρούμε τους άλλους, όχι επειδή κάνουν κάτι λάθος, αλλά γιατί δεν είναι σαν εμάς. Όμως το μέτρο του κόσμου δεν μπορεί να είμαστε εμείς, όσα χαρίσματα κι αν πιστεύουμε ότι διαθέτουμε. Μια εικόνα του κόσμου που θα ήταν φωτοτυπία του εαυτού μας, αρχικά μπορεί να μοιάζει ελκυστική, όμως στο τέλος θα κατέληγε αρκετά κουραστική και προβλέψιμη. Επειδή η ομορφιά του κόσμου δεν έγκειται στην τελειότητα αλλά στην ποικιλομορφία.

Κείμενο: Γιώργος Θανάσης Εικόνα: The Art Collective

[labookaracha]

Ο άνθρωπος τα ‘βαλε με τη δημιουργία επειδή δεν του έδωσε φτερά, κι έκανε δικά του. Θύμωσε που δεν του έδωσε δυνατά μάτια και τα μεγάλωσε μόνος του. Έφτιαξε κιάλια για να βλέπει μακριά. Αλλά κανείς δεν έφτιαξε κιάλια για να βλέπει μέσα του. Αν μπορούσε να το κάνει αυτό θα εξαφανίζονταν από το πρόσωπο της Γης οι δήμιοι. Δήμιος είναι ένα μηχάνημα που δεν μπόρεσε ποτέ να δη μέσα του. Που δεν κουβέντιασε ποτέ με τον εαυτό του, που δεν έμεινε ποτέ ΜΟΝΟΣ.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε πήγαμε στην Τζια για τον γάμο ενός φίλου. Πήραμε το καράβι από το Λαύριο. Δεν είχα ξαναπάει στο Λαύριο. Ακριβώς απέναντι από το λιμάνι, φαντάζομαι ότι με καλό καιρό μπορεί και να φαίνεται, είναι η Μακρόνησος, ένας από τους πιο πονεμένους τόπους στη χώρα μας. Στο γυρισμό έκατσα αρκετή ώρα στο κατάστρωμα ατενίζοντας τον πέτρινο όγκο όπου ανάμεσα σε όλους όσους πέρασαν από εκεί βρέθηκε για κάποιο διάστημα και ο παππούς μου.

Το απόσπασμα στην αρχή του κειμένου κάποιοι μπορεί να το αναγνωρίσατε. Για όσους δεν το γνωρίζετε είναι από το βιβλίο Οδός Αβύσσου, αριθμός 0 του Μενέλαου Λουντέμη. Είναι για μένα ένα συγκλονιστικό απόσπασμα γιατί δείχνει αυτό ακριβώς που νομίζω ότι άθελά μας ίσως, έχουμε κάνει στους εαυτούς μας. Έχουμε γίνει όλοι δήμιοι, ή τελοσπάντων καλλιεργούμε τις συνθήκες για να γίνουμε, αποζητώντας συνεχώς την επαφή, την παρέα, την συντροφιά των άλλων, ακόμα και αν τις περισσότερες φορές είναι επιφανειακή. Είμαστε έτοιμοι να κριτικάρουμε τα πάντα στους άλλους, να δικάσουμε τις συμπεριφορές τους, να ανακουφιστούμε που δεν περνάμε τα δεινά τους. Βλέπουμε τον εαυτό μας πάντα σε σύγκριση με κάποιον άλλο. Ο εαυτός μας, το βλέμμα μέσα μας, μας τρομάζει, μας αποσυντονίζει ίσως, μας βάζει τρικλοποδιά. Ίσως πολλοί από μας να μην ξέρουμε τι ψάχνουμε ή τι κοιτάμε όταν μένουμε μόνοι μας με τον καθρέφτη μας.

Το 1953 ο Ray Bradbury έγραψε το Fahrenheit 451, ένα δυστοπικό μυθιστόρημα για ένα απροσδιόριστο μέλλον όπου τα βιβλία είναι παράνομα. Και όταν αυτά εντοπίζονται ύστερα από καταγγελίες, παραδίνονται στην πυρά. Όπως ακριβώς και στην εποχή του Τρίτου Ράιχ. Υπάρχει όμως μια μικρή διαφορά. Οι ναζί δεν είχαν δαιμονοποιήσει όλα τα βιβλία, όλη τη γνώση που περικλείεται στις τυπωμένες σελίδες, οι ναζί έκαιγαν συγκεκριμένα βιβλία, αυτά που διαφωνούσαν με το όραμά τους, βιβλία συγγραφέων και στοχαστών που με τις ιδέες τους έβαζαν σε κίνδυνο το οικοδόμημα που είχε χτίσει ο Χίτλερ. Στο βιβλίο του Bradbury όλα τα βιβλία ανεξαιρέτως είναι εξίσου επικίνδυνα.

Ο ήρωας του βιβλίου είναι ο Γκάι Μόνταγκ, ένας πυροδότης. Οι πυροδότες είναι αυτοί που καίνε τα βιβλία. Δεν υπάρχουν πια πυροσβέστες, τα σπίτια όλα είναι άφλεκτα. Οι πυροδότες χρησιμοποιούν κηροζίνη για να καίνε τα βιβλία, συνήθως μαζί με τις βιβλιοθήκες και τα σπίτια που τα περιέχουν. Κάποιες φορές και μαζί με τους ανθρώπους που τα διαβάζουν.

Η γυναίκα του η Μίλντρεντ περνάει όλη την ώρα της στο σαλόνι τους σπιτιού τους όπου στους τοίχους κρέμονται τρεις τεράστιες διαδραστικές οθόνες μέσα από τις οποίες μπορείς να δεις ψυχαγωγικά προγράμματα, αλλά και να ��υμμετέχεις. Σιγά σιγά η Μίλντρεντ απορροφάται από αυτή την εικονική πραγματικότητα και αποξενώνεται από τον Γκάι. Σας θυμίζει μήπως κάτι?

Στο βιβλίο του Bradbury, το βιβλίο σαν αντικείμενο αντιπροσωπεύει έναν άλλο κόσμο, μια άλλη συνθήκη ζωής. Είναι κάτι παραπάνω από ψυχαγωγία, ή πηγή γνώσης, ή απλά ένας τρόπος να περνάς τον χρόνο σου. Είναι αυτό που σε κρατάει μακριά από τους άλλους. Αυτό που σε κάνει να περάσεις χρόνο με τον εαυτό σου. Να δεις μέσα σου. Και αυτό είναι που το κάνει επικίνδυνο. Είναι ένα αντικείμενο που δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα, γιατί όλα όσα πρέπει να ξέρεις στα λένε από την τηλεόραση. Έτσι τουλάχιστον διακηρύσσει το ανώνυμο καθεστώς που κυβερνά.

Στο βιβλίο, σε αντίθεση με το άλλο δυστοπικό μυθιστόρημα που γράφτηκε λίγα χρόνια πριν, το 1984 του George Orwell, δεν έχουμε καμία εικόνα για το πολιτικό καθεστώς. Δεν ξέρουμε ποιος κυβερνάει, τι γίνεται στον κόσμο, η μόνη πληροφορία που υπάρχει και επανέρχεται σε όλο το βιβλίο είναι ότι επίκειται μια πολεμική σύγκρουση. Δεν μαθαίνουμε λεπτομέρειες. Ένας ανώνυμος φόβος κρέμεται πάνω από τις ζωές των κατοίκων και τους κρατάει καρφωμένους στις οθόνες τους. Αυτό μήπως σας θυμίζει κάτι?

Το βιβλίο όπως είπαμε γράφτηκε το 1953, οχτώ μόλις χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Bradbury έζησε σε αυτόν τον κόσμο που γκρεμίστηκε συθέμελα και τη δεκαετία του ’50 ξεκίνησε να χτίζεται από την αρχή. Η ανάγκη για κατανάλωση ήταν μεγάλη. Οι διαφημίσεις έτρεχαν. Καινούρια αυτοκίνητα, οικιακές συσκευές, σπίτια, καινούριες ανάγκες. Η ζωή έπρεπε να είναι σε κίνηση, να είσαι μαζί με τους άλλους, να βλέπεις τηλεόραση, να συζητάς αυτά που συζητάνε όλοι, να βλέπεις διαφημίσεις, να καταναλώνεις, να καταναλώνεις αυτά που καταναλώνουν όλοι. Μήπως και αυτό σας θυμίζει κάτι?

Ζούμε άραγε σε έναν κύκλο? Ξαναζούμε από την αρχή την αδηφάγα άνοδο του καπιταλισμού μετά τον πόλεμο? Και αν τότε υπήρχαν πράγματα και ιδέες να κατασκευαστούν και να πωληθούν και να καταναλωθούν και να βάλουν το χρήμα και τον κόσμο σε κίνηση, σήμερα τι έχουμε? Τι καινούριες ανάγκες μπορούμε να βρούμε, τι καινούριες ιδέες να μας κρατήσουν καθηλωμένους στους καναπέδες μας, τι καινούριους φόβους να μας ισοπεδώσουν άραγε?

Στο βιβλίο περιγράφεται επίσης αρκετά αναλυτικά το Λαγωνικό. Είναι ένα ρομπότ το οποίο χρησιμοποιείται από τους πυροδότες για να εντοπίσουν κάποιον εγκληματία. Θα μπορούσε να συμβολίζει την απρόσωπη τεχνολογία, αυτή που αν της αφήσουμε χαλαρωμένα τα λουριά μπορεί να μας καταπιεί.

Με αφορμή το Λαγωνικό τελειώνοντας το βιβλίο έκατσα και ξαναείδα ένα επεισόδιο της δυστοπικής σειράς επιστημονική φαντασίας Black Mirror, το Metalhead. Σε αυτό το επεισόδιο παρακολουθούμε μια ομάδα ανθρώπων να ψάχνει κάτι σε μια τεράστια έρημη αποθήκη. Ο κόσμος είναι κατεστραμμένος, δεν μαθαίνουμε ποτέ τι έχει συμβεί. Στην αποθήκη τους επιτίθεται ένα ρομποτοειδές σκυλί. Ένας φύλακας που τους κυνηγάει ανελέητα μέχρι να τους σκοτώσει όλους. Ίσως έχει συμβεί ένα σενάριο τύπου Terminator όπου οι μηχανές έχουν πάρει τον έλεγχο και εξολοθρεύουν τους ανθρώπους? Ίσως κάποια αυταρχική ελίτ έχει πάρει την εξουσία και εξοντώνει τους αντιφρονούντες? Αυτό που μένει από το ασπρόμαυρο επεισόδιο είναι μια ατελείωτη απόγνωση. Μια ματαιότητα. Δεν είμαστε ό,τι καλύτερο υπάρχει στον πλανήτη, ό,τι πιο δυνατό. Και ίσως να φταίμε εμείς για την καταστροφή μας, όταν αυτή νομοτελειακά επέλθει.

Έκατσα να ξαναδώ και μια ταινία. Μια ταινία όπου επίσης τα βιβλία αποκτούν δύναμη, όπως στο βιβλίο του Bradbury. Σε ένα δυστοπικό μέλλον, μετά από μια καταστροφή για την οποία και εδώ μαθαίνουμε ελάχιστα, τα βιβλία γίνονται είδος προς εξαφάνιση. Όσοι γεννιούνται μετά την καταστροφή δεν ξέρουν να διαβάζουν. Ο Ιλάι διασχίζει την χώρα κουβαλώντας ένα βιβλίο. Ένα βιβλίο που κρύβει μεγάλη δύναμη. Στις σελίδες του κρύβει τον τρόπο να εμπνέεις τον κόσμο. Και να τον εξουσιάζεις. Αυτό το βιβλίο θα γίνει το μήλον της Έριδος ανάμεσα στον Ιλάι και τον Κάρνεγκι. Ο Ιλάι το προστατεύει, ο Κάρνεγκι το θέλει για να το χρησιμοποιήσει για να χτίσει πάλι τον κόσμο, εξουσιάζοντάς τον. Η ταινία λέγεται The book of Eli και πρωταγωνιστούν ο Denzel Washington και ο Gary Oldman. Εδώ τα βιβλία δεν είναι παράνομα, αλλά η μεταφυσική τους σχεδόν δύναμη είναι πανομοιότυπη με αυτή στο Fahrenheit 451. Κι εδώ σε μια σκηνή όταν οι λακέδες του Κάρνεγκι του φέρνουν κάποια άχρηστα βιβλία σαν λάφυρο εκείνος τους διατάζει να τα κάψουν.

Για να επανέλθουμε στο απόσπασμα του Λουντέμη.

Η τέχνη μπορεί να μας κάνει να δούμε μέσα μας. Μπορεί να κινητοποιήσει δυνάμεις τις οποίες αγνοούμε. Και τα βιβλία μπορούν να το κάνουν με έναν μοναδικό τρόπο. Ο κινηματογράφος, το θέατρο, η μουσική είναι μαζικές τέχνες, και επίσης συνήθως χρειάζονται πολλούς συντελεστές. Ναι, το όραμα συνήθως είναι ατομικό, του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου, του συγγραφέα, του συνθέτη, αλλά η απόδοση χρειάζεται τη συμμετοχή πολλών. Με τα βιβλία είναι διαφορετικά. Παρόλο που παλαιότερα τα βιβλία συνηθιζόταν να διαβάζονται και μπροστά σε κοινό, είτε στην κλασική μορφή τους, είτε σε συνέχειες σε εφημερίδες, τα τελευταία πολλά χρόνια η ανάγνωση έχει γίνει ένα μοναχικό σπορ. Είναι μια προσωπική αναμέτρηση του αναγνώστη με τον συγγραφέα και το έργο του. Και αν η δαιμονοποίηση των βιβλίων στο Fahrenheit 451 και στο The book of Eli είναι μυθοπλαστικές, η δαιμονοποίηση τους από το Τρίτο Ράιχ συνέβη. Το κάψιμο των βιβλίων σε δημόσιους χώρους, σε πλατείες, σε μια ευρωπαϊκή χώρα πριν από μόλις 90 χρόνια συνέβη.

Σήμερα σε ποια φάση βρισκόμαστε?

Τα βιβλία έχουν άραγε σήμερα κάποια δύναμη? Έχουν την δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο? Να αλλάξουν έστω έναν άνθρωπο? Γιατί διαβάζουμε, όσοι ακόμα επιμένουμε και διαβάζουμε, όσοι επιμένουμε και χωνόμαστε μέσα στους φανταστικούς κόσμους από χαρτί και μελάνι, όσοι επιμένουμε να ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας σε κάθε σελίδα που γυρνάμε?

Σήμερα δεν καίμε βιβλία, ναι. Αλλά μήπως τα απαξιώνουμε? Μήπως είναι με κάποιον τρόπο απαρχαιωμένα για τον τρόπο ζωής μας, τη γρήγορη και βιαστική πολλές φορές ζωή μας? Μπα, εκδίδονται πολλά βιβλία κάθε χρόνο, χιλιάδες, τόσα πολλά που οι βιβλιόφιλοι αγχώνονται για το πότε θα προλάβουν να διαβάσουν όλα αυτά που θέλουν.

Προσωπικά έχω την αίσθηση ότι η εποχή μας είναι γεμάτη δήμιους. Ανεξάρτητα από το εάν και πόσο διαβάζουμε, νιώθω ότι αποφεύγουμε όλο και περισσότερο να κοιτάξουμε μέσα μας. Η ενασχόληση με το διάβασμα είναι απλά ένας δείκτης. Η ουσία είναι πως τα βιβλία, όπως και οι ταινίες, τα τραγούδια, οι παραστάσεις, έχουν ακόμα δύναμη. Η τέχνη έχει ακόμα τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή μας. Είναι στο χέρι μας να τολμήσουμε να κάνουμε το βήμα.

Άλλωστε όπως έγραψε και ο Ντοστογιέφσκι,

«η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο».

05.11.22

[skyeagle-quotes-gr]

Τίτλος: Δημιούργησε την αλλαγή!🎵 Στίχοι 🎶 Ζούμε σε μια εποχή που το άσχημο θεωρείται ωραίο Και το ωραίο άσχημο Λες και όλοι έχουμε γίνει ανάποδοι. Μα φίλε μου όλοι μαζί μπορούμε να το αλλάξουμε. Να ξαναφέρουμε το φως στον κόσμο. Αρκεί να αρχίσουμε να είμαστε ο εαυτός μας. Δίχως να κουτσομπολεύουμε ή να κριτικάρουμε τους άλλους. Γιατί θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι και όχι χωρισμένοι Καθώς η αλληλεγγύη είναι η δύναμη μας η μεγάλη. Χωρίς αυτήν θα μείνουμε στάσιμοι και θα πάμε πίσω Βλέπεις η αγάπη κάνει τα αδύνατα δυνατά Ενώ το μίσος σπάει δεσμά και βάζει δεσμά στο μυαλό σου. Για αυτό λοιπόν έλα μαζί μας και άλλαξε τον κόσμο. Αλλιώς μείνε σε έναν ψεύτικο κόσμο, που ποτέ σου δεν θα βρεις την πραγματική εικόνα. ____ Δίνω συμβουλές μέσω dm, ιστοσελίδας και gmail📥 ________________________________ Αν σας αρέσουν τα quotes, ακολουθήστε την παρέα μας😉! ______________________________________________ Κάνε tag ένα άτομο https:askmisspundits.wordpress.com/ www.misspundits.blogspot.com ________________________________#μις_ξερόλα #instadaily #gr #follow #greeks #ελλας #greece #greek #greekquotes #ελληνικα #hellas #ελλαδα #greekpost #greekposts #ellada #greekquote #post #greeklife #quoteoftheday #logia #quotes #stixakia #ελληνικη #στιχακια #ελληνικαστιχακια #ελληνικά #quote #greecestagram #ελλάδα #gr (στην τοποθεσία Greece) https://www.instagram.com/p/CGpjwW-JRjS/?igshid=oy9o6gojex9h

#μις_ξερόλα #instadaily #gr #follow #greeks #ελλας #greece #greek #greekquotes #ελληνικα #hellas #ελλαδα #greekpost #greekposts #ellada #greekquote #post #greeklife #quoteoftheday #logia #quotes #stixakia #ελληνικη #στιχακια #ελληνικαστιχακια #ελληνικά #quote #greecestagram #ελλάδα

[theatrinos]

Είδαμε την παράσταση “Εθνικός Ελληνορώσων” στο Από Μηχανής θέατρο

Απλά εξαιρετική!

Σε ένα κυριολεκτικά κατάμεστο θέατρο παρακολουθήσαμε την εξαιρετική παράσταση Εθνικός Ελληνορώσων του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη.

Πήγαμε στο θέατρο Από Μηχανής να δούμε την παράσταση, με τις καλύτερες των προθέσεων αφού σκηνοθετούσε ο Γιώργος Παλούμπης (που μας έχει εντυπωσιάσει με τις δουλειές του στο παρελθόν). Θεωρούσαμε ότι θα δούμε μια κωμωδία και η αλήθεια είναι ότι είδαμε μια εξαιρετική κωμωδία! Αλλά όχι μόνο... η παράσταση συνδύαζε με αριστοτεχνικό τρόπο τα κωμικά στοιχεία, με στοιχεία δράσης, δράματος, μυστηρίου και ανατροπών. Πρώτη φορά φεύγουμε από κωμική παράσταση, έχοντας χορτάσει γέλιο, αλλά ταυτόχρονα και γεμάτοι με... προβληματισμό και σκέψεις. Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για μια κλασική ανάλαφρη κωμωδία... Θα γελάσετε με την καρδιά σας, αλλά και θα προβληματιστείτε, είναι το μόνο spoiler που μπορούμε να σας δώσουμε :)

Η ιστορία: Εδώ και τρία χρόνια, σε μια γειτονιά σε μια άκρη του δήμου της Αθήνας, στο Ελληνορώσων, έξι φίλοι γύρω στα σαράντα, μαζεύονται, μια φορά τον μήνα, για ένα “μπασκετάκι”. Το ραντεβού συνήθως πέφτει Σάββατο - εκεί, κατά το απογευματάκι - στο ίδιο πάντα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ. Το κάνουν όπως λένε “για να ξεσκουριάζουν” … και να πίνουν μετά καμιά μπύρα χωρίς ενοχές. Και σήμερα το ίδιο. Συναντήθηκαν, είπαν τα νέα τους, έκαναν το ζέσταμά τους, πήραν την μπάλα στα χέρια και το παιχνίδι άρχισε.

Τα κείμενα του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου λες κι έχουν γραφτεί σε ένα γήπεδο, λες και είναι πραγματική ιστορία. Καθόλου επιτηδευμένα, με οικεία - γνώριμη - καθημερινή και χωρίς καθωσπρεπισμούς γλώσσα, με γρήγορη ροή κι εναλλαγές, χωρίς την παραμικρή "κοιλιά", με νόημα και ουσία, με πλοκή που σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον έως το τέλος και πολλές φορές βρίσκεσαι να παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα για το τι θα ακολουθήσει. 

Η "συνταγή της επιτυχίας", εκτός από τα εξαιρετικά κείμενα, περιλαμβάνει επίσης τις ερμηνείες των ηθοποιών που είναι φυσικότατες, τα σκηνικά της Ηλέκτρας Σταμπούλου που θα μπορούσαν να είναι ένα πραγματικό γήπεδο μπάσκετ, τις αλλαγές στους φωτισμούς -σε καίρια σημεία της υπόθεσης- από τον Βασίλη Κλωτσοτήρα και τη σκηνοθετική προσέγγιση του Γιώργου Παλούμπη που βασίζεται σε ρεαλιστικά στοιχεία και συμπεριφορές: οι φίλοι καταφθάνουν στο γήπεδο ένας-ένας, έρχονται κατευθείαν από τις δουλειές τους με τα σακίδια στον ώμο, αλλάζουν ρούχα στο γήπεδο, μπαινο-βγαίνουν στο γήπεδο μέσα από σύρματα, και φυσικά παίζουν μπάσκετ επί σκηνής. Έχουμε ξανα-αναφερθεί στη ρεαλιστικότητα που χαρακτηρίζει τις παραστάσεις που έχει σκηνοθετήσει ο Γιώργος Παλούμπης και είναι εντυπωσιακό το πόσο άψογα και φυσικά αγγίζει και πλάθει τους χαρακτήρες και τις συμπεριφορές τους πάνω στη σκηνή. Όσο περνάει η ώρα, ξεχνάς ότι παρακολουθείς μια παράσταση, τόσο που θεωρείς ότι βρίσκεσαι στις κερκίδες ενός συνοικιακού γηπέδου και παρακολουθείς έξι φίλους που παίζουν μπάσκετ.

Οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί, φυσικοί στο παίξιμό τους και είχαν πραγματικά μετουσιωθεί - μετενσαρκωθεί στους ρόλους που υποδύονταν:

Ο Στάθης Σταμουλακάτος (στο ρόλο του Γκάλη Κούπερ - ξεχάσαμε το όνομα του ρόλου του) είναι μια πολύ δυναμική παρουσία στη σκηνή, σαρωτικός στην ερμηνεία του κι εκρηκτικός...

Γιατί υπερασπίζεται με τόση θέρμη το "σωστό"; Από γνησιότητα, μεταμέλεια ή ενοχές;

Ο Μάκης Παπαδημητράτος αποδίδει πολύ πειστικά και με αυτοπεποίθηση τον χαρακτήρα του "συμφεροντολόγου" Βαγγέλη, αυτού που δεν διστάζει να υπερασπίσει το προσωπικό του συμφέρον -δικαίως ή αδίκως- ακόμη και σε ζητήματα ζωής ή θανάτου...

Είναι αυτός θα βάλει τον θεατή σε σκέψη σχετικά με το τι είναι ή τι θεωρείται ηθικό - σωστό - δίκαιο και τι όχι, καθώς και το ποια είναι τα όρια της φιλίας και της αλληλο-υποστήριξης...

Ο Θάνος Αλεξίου, στο ρόλο του κτηνίατρου Δημητρίου, αποτελεί μια εξαιρετική επιλογή για το ρόλο αυτό. Ένας ρόλος σχεδόν καρικατούρα, που σε συνδυασμό με την άψογη και αυθεντική ερμηνεία του Θάνου Αλεξίου προκαλούν αβίαστα το γέλιο, χωρίς καμία απολύτως προσπάθεια...

Ένας ρόλος που -μέσα από το κωμικό στοιχείο- αποσυμπιέζει και τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές της παράστασης... 

Ο Κώστας Φυτίλης έχει αναλάβει τον μικρότερο, αλλά σίγουρα έναν ρόλο κλειδί στην παράσταση, αφού η όλη εξέλιξη της υπόθεσης βασίζεται στον χαρακτήρα που υποδύεται...

Ο Στέλιος Δημόπουλος έφερε εις πέρας εκπληκτικά το ρόλο του, είναι μια ήρεμη δύναμη στη σκηνή κι έχει μια δυναμική πραότητα στο παίξιμό του. Έχει τον πιο ισορροπιστικό, θα λέγαμε, ρόλο στην παρέα, είναι αυτός που προσπαθεί να περιορίσει τις εντάσεις μεταξύ των φίλων άλλοτε μέσα από το χιούμορ και την πλάκα και άλλοτε μέσα από τη σιωπή του...

Είναι αυτός που θα θέσει τους μεγαλύτερους προβληματισμούς στο κοινό: Πώς μπορούμε να κατηγορούμε και να κριτικάρουμε κάποιον για κάτι που έχουμε κάνει κι εμείς; Ξεχνάμε τις δικές μας ευθύνες ή δεν τις αναλαμβάνουμε καν; Μπορεί μια πράξη του παρελθόντος να παραγραφεί; Πότε και υπό ποιους όρους;

Τέλος, ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος είναι συγκλονιστικός στο ρόλο του δικηγόρου. Στο πρόσωπό του διαγράφονται ξεκάθαρα όλες οι ψυχολογικές μεταπτώσεις του χαρακτήρα που υποδύεται, και είναι τόσο δυνατός σε αυτό, που θα μπορούσε να παίζει ακόμη και χωρίς λόγια...

Ένας ρόλος καταλύτης, που ακροβατεί τους χαρακτήρες της παράστασης και τη σκέψη μας ανάμεσα στο τι είναι νομίμως ορθό και τι θεωρείται ανθρωπίνως σωστό, ανάμεσα στις νομικές επιπτώσεις των πράξεών μας και τις ηθικές προεκτάσεις τους...

Ο Εθνικός Ελληνορώσων είναι μία κωμωδία, για τα παιδιά μιας γειτονιάς που λένε ότι μεγάλωσαν, για πρησμένους αστραγάλους, για πληγές που έκλεισαν και για άλλες που μείναν ανοιχτές. Ένα έργο για ξεχειλωμένες φανέλες, ξεφούσκωτες μπάλες και εγκλήματα... Μεταφορικά και κυριολεκτικά... Εξ’ αμελείας και μη...

Τι λέτε; Πάμε για ένα μπασκετάκι;

Ραντεβού με τον Εθνικό Ελληνορώσων στο θέατρο Από Μηχανής

Αδιαμφισβήτητα μία από τις καλύτερες παραστάσεις που έχουμε δει φέτος!

Μην την χάσετε!

#Κριτικές #Εθνικός Ελληνορώσων #Θέατρο Από Μηχανής

[freeradionow]

Όταν το παιδί αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα: με τους συμμαθητές, το φίλο, το δάσκαλό του, τα μαθήματά του κτλ, ποια είναι η συνηθέστερη αντίδρασή σας; Έχετε την τάση να «αναλάβετε» εσείς το πρόβλημα για το παιδί; Θέλετε να απαλλάξετε το παιδί από τη στενοχώρια του όσο το δυνατόν γρηγορότερα; Επιθυμείτε το παιδί να συμπεριφερθεί με ένα συγκεκριμένο τρόπο που θεωρείτε εσείς καλύτερο και το συμβουλεύετε προς αυτή την κατεύθυνση;

Το να δίνουμε λύσεις- συμβουλές σε ένα παιδί, να κάνουμε κήρυγμα και να επιχειρηματολογούμε, να καθοδηγούμε και να κριτικάρουμε είναι πολύ συνηθισμένες αντιδράσεις όλων μας απέναντι στα παιδιά. Δεν έχουμε όμως αναλογιστεί ποιες είναι οι αρνητικές συνέπειες αυτών των συμπεριφορών πάνω στο παιδί. Σίγουρα οι συμπεριφορές αυτές προκύπτουν από τις καλές προθέσεις μας το παιδί να κάνει αυτό που θεωρούμε καλύτερο γι’αυτό. Είμαστε όμως σίγουροι ότι αυτό που θεωρούμε εμείς καλύτερο για το παιδί είναι όντως και το καλύτερο για το ίδιο; Αν στόχος μας είναι να μεγαλώσουμε ένα ώριμο και υπεύθυνο άτομο, τότε το παιδί δε θα έπρεπε να μάθει να λύνει τα προβλήματά του μόνο του; Όλες μας οι συμπεριφορές με τις οποίες παρεμβαίνουμε στη ζωή του παιδιού έχουν σαν συνέπεια να επικοινωνούν στο παιδί το μήνυμα ότι δεν εμπιστευόμαστε την κρίση και τις ικανότητές του να επιλύσει τα προβλήματά του μόνο του. Το παιδί αισθάνεται ότι δεν το αποδεχόμαστε και δεν πιστεύουμε σε αυτό και αναπτύσσει αισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Αντίθετα, το παιδί που έχει την ελευθερία να δοκιμάσει μόνο του, να κάνει λάθη, να μάθει από αυτά, θα αναπτύξει μεγαλύτερη πίστη στον εαυτό του και υπευθυνότητα. Σαν ενήλικος, θα μπορεί να διαχειρίζεται ευκολότερα τις δυσκολίες της ζωής γιατί έτσι έμαθε από μικρή ηλικία. Το παιδί όμως που μεγάλωσε σε ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον, σε ένα περιβάλλον όπου οι άλλοι το καθοδηγούσαν ή έλυναν πάντα τα προβλήματά του αντί γι’ αυτό, θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί στη ζωή των ενηλίκων

Επιπρόσθετα, η μεγάλη παρεμβατικότητα στη  ζωή των παιδιών μπορεί να έχει πολύ άσχημες συνέπειες και στη μεταξύ μας σχέση, καθώς τα παιδιά συνήθως αντιδρούν σε τέτοιες συμπεριφορές. Αυτό μπορεί να έχει σαν τελικό αποτέλεσμα την απομάκρυνση των παιδιών από εμάς, τα οποία στο μέλλον δε θα μοιράζονται τα προβλήματά τους μαζί μας.

Συμπερασματικά, καλό θα ήταν να μάθουμε να «αντέχουμε» τις δυσκολίες των παιδιών και τα αρνητικά τους συναισθήματα και να αποτρέπουμε τον εαυτό μας από το να παρεμβαίνουμε στη ζωή τους με στόχο να τα απαλλάσσουμε από αυτά. Το μόνο που χρειάζεται ένα παιδί σε μια τέτοια περίπτωση είναι η καλή μας διάθεση να είμαστε εκεί γι’ αυτό για να ακούσουμε το πρόβλημά του. Μία τέτοια στάση αρκεί. Επικοινωνεί στο παιδί αποδοχή, εμπιστοσύνη στις ικανότητές του και συμβάλλει σε μια καλύτερη σχέση μαζί του, χωρίς συγκρούσεις. Το παιδί έτσι τελικά μπορεί να γίνει ανεξάρτητο, υπεύθυνο και με μεγαλύτερη πίστη στον εαυτό του. Πηγή Tromaktiko

Κάντε like στον istioforo news εδώ

3:15 μ.μ.

ΠΑΙΔΙ

Read more Πηγή: istioforosnews.com

#ΠΑΙΔΙ

[the-only-mainstream]

Σκοτοδίνη by Σκοτοδίνη

1. Ανασαίνω 02:07 2. Μίσος για τα ψέματα 03:37 3. Χάνεσαι 02:44 4. Διαλύομαι 03:25 5. Μονοτονία 02:41 6. Ναι ρε 02:11 7. Μην τους πιστεύεις 02:48 8. Ανούσια παράσταση 02:39 *ΠΡΟΣΟΧΉ* εάν σας ζητάει χρήματα για να κατεβάσετε το δίσκο σημαίνει ότι έχουν τελειώσει τα downloads για αυτό το μήνα , μην αφήνετε χρήματα γιατί δεν τα εισπράττουμε. "Αν με την ευκολία που κριτικάρουμε, κάναμε και την αυτοκριτική μας, δε θα ζούσαμε σε μια κοινωνία που βασιλεύει η υποκρισία, το ψέμα, το βόλεμα και η ανισότητα. Ισχυριζόμαστε ότι θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο πιο όμορφο, πιο δίκαιο, πιο ηθικό, πιο ειλικρινή και ξεχνάμε εντέχνως να ασχοληθούμε με το πως συμπεριφερόμαστε εμείς στους γύρω μας. Και αν πλέον απογοητευτήκαμε και αποφασίσαμε πως έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν... κοροϊδεύουμε και υποτιμάμε για άλλη μια φορά τους εαυτούς μας. Αλλάζουν ρε! Αλλάζουν και γίνονται χειρότερα... Σε κάθε κατάληψη και αυτοοργανομένο εγχείρημα, σε κάθε άνθρωπο εντός και εκτός των τειχών που συνεχίζει να αγωνίζεται με αξιοπρέπεια, καλή δύναμη!" ΣΚΟΤΟΔΙΝΗ | Ιωάννινα | 2018 | skotodini.blogspot.com [email protected] released July 23, 2018 φωνή: Πηνελόπη κιθάρα,φωνή: Πέτρος μπάσο: Νίκος τύμπανα: Λευτέρης μουσική/στίχοι:ΣΚΟΤΟΔΙΝΗ Η ηχογράφηση του album πραγματοποιήθηκε στο Studio from the down, το οποίο στεγάζεται στη κατάληψη Αντιβίωση στα Ιωάννινα. Οι ηχογραφήσεις και το μιξάρισμα έγιναν από εμάς. Το mastering ανέλαβε ο Γιώργος Χριστοφορίδης. Η όλη διαδικασία κράτησε δύο μήνες (Μάης-Ιούλιος 2018) Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από τον αγαπημένο μας Αντρέα (Βlack Τrinity).

https://skotodini.bandcamp.com/album/--2 alt: https://www.youtube.com/watch?v=srqcRKSfWT4

#Σκοτοδίνη #music #the arts

[maxmaggr]

Κον Μπεντίτ: Τα κοινόβια, «η γλύκα να ζεις» , η μεταβολή.

"Η προώθηση του ανθρώπινου, της αλληλεγγύης, του υποκειμενικού, κάνει δύσπιστο και επιτρέπει τη γρήγορη εκτίμηση της σημασίας ενός γεγονότος. Γιατί είναι πάντα εύκολο, στο όνομα ενός ιστορικού ρόλου που έχει κανείς να παίξει, να περνάει στα άκρα, να αφήνει επί τόπου τα πτώματα της μοντέρνας ιστορίας". Κον Μπεντίτ, Το Μεγάλο Παζάρι

"Αν θέλουμε μια μεταβολή της κοινωνίας, ας αρχίσουμε να μεταβάλλουμε κάτι" Ο Ντάνιελ Κον Μπεντίτ δεν χρειάζεται αρκετές συστάσεις. Πρωταγωνιστική φιγούρα του Μάη του 68 και τώρα Ευρωβουλευτής με τους Πράσινους. Θα συγγράψει το «Μεγάλο Παζάρι» ως έναν μικρό απολογισμό για την δράση του τον Μάη του 1968. Έπειτα από τα γεγονότα του Μάη θα ταξιδέψει στην Γερμανία αναζητώντας την πολιτική του οικογένεια, μαζί με ένα τηλεοπτικό συνεργείο, γυρίζοντας μια τηλεοπτική σειρά. Από τα πολιτικά κινήματα, τις συγκρούσεις ως και την τελική ενσωμάτωση. Στο άρθρο αυτό θα σταθώ σε ένα συγκεκριμένο κεφάλαιο του βιβλίου (Η γλύκα να ζεις), αυτό της μεταβολής της σεξουαλικής συμπεριφοράς των ριζοσπαστικοποιημένων νέων της Γερμανίας του 68, όπως μας το παρουσιάζει ο ίδιος. Συνήθως μέσα στον κυκεώνα γεγονότων του Μάη, τείνουμε να το λησμονούμε. Ο Ντάνιελ στο Μεγάλο Παζάρι παρουσιάζει την πτυχή μιας πολιτικής αντιπρότασης και δράσης περισσότερο γειωμένης στα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων και στις αναζητήσεις τους.  Έχοντας περάσει αρκετό χρόνο στην Γερμανία  ήρθε σε επαφή με τις «κολεκτίβες» των ριζοσπαστικοποιημένων νέων, τα κοινόβια στα οποία οι ίδιοι ζούσαν.  Έζησε σε αρκετές από αυτές, συμμετείχε σε δράσεις, γνώρισε κόσμο.

"Το Παζάρι είναι το σουπερμάρκετ της Ανατολής. Πηγαίνουν εκεί ζυγιάζουν με το χέρι ένα αντικείμενο, παζαρεύουν, το αγοράζουν και ο περίπατος συνεχίζεται. Η φιλοδοξία αυτού του βιβλίου περιορίζεται στο να είναι ένα σταυροδρόμι του αριστερισμού". Οι κοινότητες αυτές πατώντας πάνω στην απογοήτευση κυρίως  των νέων από τις παραδοσιακές μορφές πολιτικής οργάνωσης της επίσημης αριστεράς, ουσιαστικά επιθυμούσαν να αναλύσουν τα προβλήματα που κάθε μέρα μπαίνουν σαν προβλήματα κοινωνικά και όχι ατομικά. Τα κοινόβια μέσα από την εξέγερση εναντίον της κατανάλωσης που πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο το 1967-68 από τις πρώτες κομμούνες, έμελε να συσπειρώσουν πολλούς νέους της εποχής στην Γερμανία . Η δημιουργία ενός αντί-περιβάλλοντος έγινε ανάγκη για την αυτοοργάνωση των επαναστατημένων νέων της Γερμανικής κοινωνίας ενάντια στα κυρίαρχα πρότυπα έρωτα και ζωής εν τέλει αποτέλεσε δίαυλος για την ανακάλυψη νέων τρόπων επικοινωνίας μεταξύ τους.  Οι νέοι πλέον, δεν είχαν τον  φόβο να μιλήσουν ανοιχτά για σεξ, για γυναίκες, οι γυναίκες να μιλήσουν ανοιχτά για άντρες κτλπ: «Για τους νέους η οικογένεια μπαμπάς-μαμά είναι ένα φρένο για όλα. Η ζωή στο κοινόβιο είναι μια λιγότερο καταπιεστική εναλλακτική λύση. Η μοντέρνα κοινωνία εξατομικεύει και φοβίζει: συχνά πνιγόμαστε από το πλήθος των προβλημάτων που μπαίνουν καθημερινά. Το κοινόβιο γίνεται τότε ένα κοινωνικό και συγκινησιακό στήριγμα. Αν αρχίσουμε από μια κριτική της οικογένειας και προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ποιος είναι ο ρόλος που παίζει η οικογένεια στην οργάνωση της ζωής, το κοινόβιο είναι μια πρακτική ριζική μεταρρύθμιση της οικογένειας. Δεν λέμε να κριτικάρουμε την οικογένεια και να περιμένουμε την επανάσταση αλλά να κάνουμε δυνατή κιόλας μια ζωή άλλη από την οικογενειακή ζωή. Αυτό είναι ανατρεπτικό. Είναι μια ενδιαφέρουσα στιγμή της πολιτικής στρατηγικής». Ο Ντάνυ θα ζήσει επίσης από κοντά την ριζική μεταβολή της σεξουαλικής συμπεριφοράς των νέων που συντελείται στα κοινόβια, θα την αντιληφθεί, θα την υπερασπιστεί : «Στην σχέση άντρας γυναίκα υπήρξε μια ριζική αλλαγή: Οι γυναίκες δεν ασχολούνται πια με την κουζίνα ούτε με το νοικοκυριό περισσότερο από τους άντρες. Έτσι το πρώτο στάδιο της υλικής οργάνωσης της ζωής μεταξύ άντρα και γυναίκα λύθηκε. Αλλά μπαίνει αμέσως ένα άλλο πρόβλημα : «Οι γυναίκες κάνουν τη ζωή ευχάριστη και οι άντρες βάζουν τα σοβαρά προβλήματα της ζωής». Αυτός ο διαχωρισμός υπάρχει πάντα. Υπάρχει ακόμα εκμετάλλευση της γυναικείας ευαισθησίας. Δεν μπορούμε να πούμε να πούμε ότι μέσα στις κοινότητες η κυριαρχία του άντρα πάνω στην γυναίκα μεταμορφώθηκε βαθειά. Οι άντρες έμαθαν να γνωρίζουν καλύτερα το κορμί και τις λειτουργίες του σώματος της γυναίκας. Αλλά και μέσα στις πολιτικές συγκεντρώσεις συχνά οι άντρες μιλούν και οι γυναίκες σιωπούν. Η αμφισβήτηση αυτής της ιστορικής φύρας εξαρτάται από τη μαχητικότητα των γυναικών και από το πόσο θέλουν οι άντρες να αλλάξουν. Το γυναικείο κίνημα σταματά μπροστά στο διαμέρισμα του ζευγαριού».

Ένα άλλο εμπόδιο ήταν αυτό της ιδιοκτησιακής λογικής στις ερωτικές σχέσεις των νέων, που ενυπήρχαν ακόμα στα κοινόβια. «..Πιστεύω πως δεν μπορούμε να πολεμήσουμε εναντίον της ζήλειας όταν ζούμε σαν ζευγάρι γιατί ο ένας προχωράει και ο άλλος μένει πίσω. Σε μια κολεκτίβα ενώ κρύβουμε ότι είμαστε ζηλιάρηδες μπορούμε να δοκιμάσουμε να μην είμαστε. Λέω πως είναι αδύνατον. Είναι αλήθεια ότι μέσα σε μια σχέση δύο ανθρώπων ο ένας ιδιοποιείται τον άλλον. Ιδίως ένας νέο άντρας είναι πάντα καταπιεσμένος μήπως ένας άλλος είναι δυνατός και καλύτερος από αυτόν. Ο σεξουαλικός συναγωνισμός των αρσενικών μπαίνει γρήγορα στο παιχνίδι» Φυσικά ο Ντάνειλ, γνώριζε πως ακόμα και τότε ήταν δύσκολο να ξεπεραστούν μεμιάς όλες οι νόρμες. Αυτό συνέβαινε ίσως γιατί τότε όπως και τώρα δεν είχε βρεθεί κάποια ηθική αντιπρόταση. Έτσι υπήρχαν αντιλήψεις για την ηθική, όπως και υπάρχουν, πολύ αντιφατικές. Πάντως όπως έλεγε και ο Ντάνυ, ακόμα και αν αδυνατούμε σήμερα να καθορίσουμε αυτό που θα είναι σωστό, ξέρουμε ότι εκείνο που δεν θέλουμε πια, μέσα στο οποίο ασφυκτιούμε είναι η μοναξιά, ο ατομικισμός και η επιθυμία μας να έχουμε κτήμα μας κάτι, ο σεξισμός και η κυριαρχία και ο φόβος. «..Στο διαμέρισμα όπου έζησα, ένας σύντροφος μας  έκρυβε την ομοφυλοφιλία του για ένα χρόνο. Μας μίλησε μόνο τη στιγμή που εγκατέλειπε το κοινόβιο και έτσι απαλλάχτηκε από την ενοχή του. Στο νέο του διαμέρισμα, στο νέο κοινόβιο που συμμετείχε έμαθα πως  δήλωσε αμέσως ομοφυλόφι��ος. Τώρα ζει ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του. Πρόκειται για ένα παράδειγμα που δείχνει ότι η κοινοβιακή ζωή μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τη σεξουαλικότητα». Πενήντα χρόνια μετά, τα ερωτήματα αυτά όπως και οι προκλήσεις για το αύριο των ερωτικών σχέσεων, των προσανατολισμών και των δικαιωματικών διεκδικήσεων  παραμένουν ανοιχτά. Ίσως όπως και η κοινοβιακή γενιά του 1968 , η γενιά μας στον δικό της αιώνα με ένα νέο συλλογικό αντιπρόταγμα δώσει την δική της απάντηση.

Read the full article

#κοινόβιο #ΚονΜπετίτ #μαης68 #Σεξουαλικήςαπελευθέρωση #ΤοΜεγάλοΠαζάρι

[candyrenton]

Συναντάμε κάποιον κι ευθύς εξαρχής συνειδητοποιούμε πως είτε θα τον υπερπηδήσουμε είτε θα αφεθούμε να μας εκμηδενίσει· εφόσον δεν σκοπεύουμε να εκμηδενιστούμε, θέτουμε σε εφαρμογή τις στρατηγικές μας και εκκινούμε μ��α ανάλυση της ουσίας του, οπότε και μια διάσπαση της ουσίας αυτής σε ολοένα και μικρότερα κομμάτια, εφόσον τα μικρότερα κομμάτια είναι πιο αδύναμα κομμάτια και το πιο μικρό κομμάτι είναι (φαινομενικά) το πλέον ανίσχυρο κομμάτι και για τον λόγο αυτόν η επιδίωξή μας είναι η ανάλυση στα μικρότερα δυνατά κομμάτια κι η υποβολή των κομματιών αυτών σε κριτική, οπότε η αναζήτηση των ορίων των κομματιών, γιατί το κομμάτι δεν συνυποδηλώνει παρά το όριο και το όριο δεν είναι, όπως είναι φυσικό, παρά μια υπόδειξη ύπαρξης κομματιών ως τέτοιων, αναλύουμε και κριτικάρουμε και τριχοτομούμε και ακολούθως αποπειρώμεθα, με μια απότομη και αναπάντεχη κίνηση, να τον καταβροχθίσουμε.

https://fragmentaryprogram.wordpress.com/2017/02/18/559/

[allo-frouto]

Το πρόβλημα είναι στο μυαλό μερικών! Φοβόμαστε να εκφράσουμε για να μην έχει πρόβλημα ο κάθε πικραμένος/η που δεν τα πάει καλά με τον ίδιο του τον εαυτό! Γενικότερα αν προσβαλλεται κάποιος με την φράση "small dick" τότε αυτός ακριβώς είναι το πρόβλημα! Αν δεν είσαι εντάξει με το σώμα σου και ειδικά για τέτοια θέματα που δεν μπορείς να τα αλλάξεις έτσι και αλλιώς ρε παιδί μου τοτεεε αλλού πρέπει να ψάχτειςς! Στην τελική η τεχνική δεν μετράει??🙄🙄

*ΓΚΟΥΥΥΥΧΟΥ*

Εν μέρει συμφωνώ μαζί σου, πόσο μάλλον όταν η γλώσσα και οι εκφράσεις της καθομιλουμένης τείνουν να μην ακολουθούν τόσο στενά όρια και καλούπια. Ωστόσο, το θεωρώ και ορθό που μου έγινε αυτή η "παρατήρηση" από την άποψη πως ο καθένας έχει δικαίωμα να προσβάλλεται ή απλά να δυσανασχετεί με κάποια ανάρτηση, είτε επειδή είναι πιο ευαίσθητος σε τέτοια ερεθίσματα είτε απλά επειδή βρίσκεται σε αυτή την πλατφόρμα μόνο και μόνο για να περνάει όμορφα την ώρα του και να μην παρατηρεί τέτοιες δημοσιεύσεις. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να ελέγξουμε και να κριτικάρουμε κάποιον με βάση αυτά τα κριτήρια, οπότε προσωπικά θα θελα να είμαι ουδέτερη και πιο διαλλακτική ως προς τέτοια, πιο ευαίσθητα θέματα προκειμένου να περνάμε καλά στη σελίδα μου! 🤙🏻

Να σαι καλά για τα σχόλιά σου πάντως και να ξέρεις πως σίγουρα μετράει η τεχνική παραπάνω! ;)

#<3 #έπρεπε να το πω #αλλιώς θα σκαγα #και όχι από τη ζέστη #χιχιχιχι

[schoolofrockgr]

Απεργία των σεναριογράφων στις ΗΠΑ | Ο Έλληνας, μέλος του WGA σχολιάζει

Ζούμε την εποχή του απόλυτου TV Binge. Η οικιακή διασκέδαση έχει ξεφύγει σε ποιότητα και ποσότητα, αφού η παλιά συνήθεια του να δεις μια ταινία με τα φιλαράκια σου, με τη βοήθεια του ίντερνετ και του streaming (νόμιμου και παράνομου), μετατράπηκε σε 8ωρες βάρδιες κατανάλωσης σειρών, πράγμα που μας έκανε όλους ειδικούς και αχόρταγους για περισσότερο υλικό.

Όλοι ξέρουμε πια να κριτικάρουμε την εξέλιξη μιας ιστορίας, ενός χαρακτήρα, την καλή ή την κακή χρήση των εφέ και φυσικά να έχουμε άποψη για τα μπάτζετ και τις παραγωγές.

Κάτι που έφερε αναστάτωση τις τελευταίες μέρες στους TV Bingers είναι η διαφαινόμενη απεργία των σεναριογράφων που θα αφήσει «πεινασμένους» τους φίλους διάσημων σειρών. Και επειδή βρισκόμαστε στην Ελλάδα της κρίσης και έχουμε πιάσει πάτο, δεν μας ενδιαφέρει και πολύ ο αγώνας κάποιου που δεν θέλει να βρεθεί στον δικό του πάτο. Γιατί μπορεί να σκιζόμαστε όταν ο Norman Reedus θέλει παραπάνω χρήματα καθώς If Daryl Dies We Riot, αλλά nobody gives a shit, αν κάποιος non star θέλει παραπάνω χρήματα για τη σκληρή του εργασία.

Στο άκουσμα της είδησης πως ο Negan και το ρόπαλο του (μαζί με έναν ατελείωτο κατάλογο σειρών) μπορεί να αργήσουν πέραν του καθορισμένου 6μηνου λόγω αυτής της απεργίας έφερε ποικίλα σχόλια, τα περισσότερα περιφρονητικά για τους ανθρώπους (βλέπε σεναριογράφους) που πασχίζουν να βγουν αυτά τα project, έχοντας ως ανταμοιβή λίγα ψίχουλα από τα τεράστια κέρδη.

Το School Of Rock είχε την τιμή και την τύχη να ζητήσει μια σύντομη άποψη επί του θέματος από τον πολυάσχολο Αντώνη Τουμανίδη.

Ο Αντώνης είναι συγγραφέας ιστοριών μυστηρίου και τρόμου, αλλά και σεναριογράφος, μέλος του Σωματείου Σεναριογράφων της Αμερικής (WGA) και αυτόν τον καιρό εργάζεται στο σενάριο της πρώτης του ταινίας, The True Story of Pinocchio (IMDb).

Πένες κάτω!

The Walking Dead, Jessica Jones, American Horror Story, Prison Break, Luke Cage, Legion, The Big Bang Theory… Γνωρίζει άραγε κανείς τους πραγματικούς δημιουργούς αυτών των σειρών; Και δεν αναφέρομαι στους σκηνοθέτες ή τους παραγωγούς, αλλά στους ανθρώπους που δημιουργούν τη ραχοκοκαλιά κάθε σειράς και ταινίας, τους σεναριογράφους. Αυτό που επίσης φαίνεται να μην γνωρίζουν οι περισσότεροι, είναι πως οι συγγραφείς και σεναριογράφοι αμείβονται με τα λιγότερα χρήματα στην τηλεοπτική και κινηματογραφική βιομηχανία, ενώ την ίδια στιγμή δουλεύουν υπό ασφυκτικές συνθήκες -ιδιαίτερα όσον αφορά τα χρονικά πλαίσια παράδοσης των σεναρίων-.

Tο τελευταίο έτος τα μεγάλα στούντιο κέρδισαν πάνω από 51 δισεκατομμύρια δολάρια, την ίδια στιγμή που οι αμοιβές των σεναριογράφων παρουσιάζουν συνεχές μειώσεις τα τελευταία πέντε χρόνια. Ειδικά οι συγγραφείς των τηλεοπτικών σειρών είδαν τις αμοιβές τους να μειώνονται κατά 23% μόνο τα τελευταία δύο χρόνια.

Σε ό,τι έχει να κάνει με το μύθο των ποσοστών οι σεναριογράφοι από τις πωλήσεις των DVD λαμβάνουν ένα ποσοστό που μετά βίας φτάνει το 0,36%. Σε ό, τι αφορά το download και το streaming οι σεναριογράφοι αμείβονται με ποσοστά της τάξεως του 0,65% έως 2% επί των εισπράξεων. Σε ό,τι αφορά τέλος τις ταινίες τα ποσοστά τους κυμαίνονται στο ίδιο επίπεδο, ενώ ένας νέος συγγραφέας μπορεί να μην έχει καν ποσοστιαίο δικαίωμα επί των εισπράξεων. Οι χαμηλές εισπράξεις των σεναριογράφων συνέβαλαν επίσης καθοριστικά στην κρίση που διέρχεται το ασφαλιστικό τους ταμείο, το οποίο βρίσκεται υπό κατάρρευση.

Με ένα ιστορικό ποσοστό της τάξεως του 96%, τα μέλη του Σωματείου Σεναριογράφων της Αμερικής (WGA), συμπεριλαμβανομένου του γράφοντος, ψήφισαν και έδωσαν την έγκριση τους στους ιθύνοντες του Σωματείου να προχωρήσουν από τα μεσάνυχτα της 1ης Μαΐου σε μια νέα απεργία διαρκείας -η προηγούμενη έλαβε χώρα την περίοδο 2007-2008-.

Οι παραγωγοί μέσω των εκπροσώπων τους (AMPTP) έχουν ένα τελευταίο περιθώριο μέχρι την ερχόμενη Δευτέρα για να επέλθουν σε συμφωνία με τους σεναριογράφους, κάτι που προς το παρόν φαντάζει δύσκολο. The Walking Dead, American Horror Story και Star Trek: Discovery είναι οι πρώτες τηλεοπτικές σειρές που θα παγώσουν, εφόσον προχωρήσει όπως όλα δείχνουν η απεργία.

Λίγα λόγια για την ελληνική πραγματικότητα…

Στην Ελλάδα στον τομέα της συγγραφής σεναρίων η κατάσταση κατά κοινή ομολογία είναι, για να το πω απλά, κακή. Ο σεναριογράφος πέρα από υποβαθμισμένος -με τους ίδιους να φέρουν σε μεγάλο βαθμό την ευθύνη- μοιάζει και να βρίσκεται υπό εξαφάνιση. Η πλειοψηφία των κανόνων συγγραφής σεναρίου αγνοείται στις εκάστοτε παραγωγές, οι συμβουλευτικοί συγγραφείς και οι διορθωτές είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτοι και οι αμοιβές υποτυπώδεις -όταν πραγματοποιούνται-. Χωρίς να θέλω να φανώ απαισιόδοξος, απλά με θεωρώ πραγματιστή, η κατάσταση στην Ελληνική πραγματικότητα προς το παρόν μοιάζει να μην έχει περιθώρια βελτίωσης.

#american horror story #big bang theory #blog #jessica jones #legion #luke cage #prison break #The True Story Of Pinnochio #walking dead #WGA #Αντώνης Τουμανίδης #Απεργία των σεναριογράφων

[epikairocom]

Η κυβέρνηση αλλάζει τη χώρα με έργα και υλοποίησε το όνειρο της Δυτ. Ελλάδας-Του Θανάση Μπέλτσου

Μετά από χρόνια ταλαιπωρίας, κινδύνων όπου το ταξίδι στην Κορίνθου – Πατρών ήταν σαν να περπατάς σε εμπόλεμη ζώνη υλοποιήθηκε ένα όνειρο που είχε καταστεί εφιάλτης για την Δυτική Ελλάδα και όσους επέλεγαν να διασχίσουν αυτή την διαδρομή.Επί χρόνια αναγκαζόμαστε να πραγματοποιούμε το γύρο της Πελοποννήσου για ασφαλέστερη λύση μέσω Τριπόλεως ώστε να φτάσουμε στις ιδιαίτερες πατρίδες μας με τις οικογένειες μας , να δούμε τους ανθρώπους μας , να κάνουμε τις διακοπές μας σε εορτές και καλοκαίρια. Χιλιάδες ατυχήματα , εκατοντάδες και πλέον οι νεκροί και πολλοί περισσότεροι οι τραυματίες ( κάποιοι με μόνιμες αναπηρίες) και αναπτυξιακή τροχοπέδη για όλη της περιοχή τόσο για τις μεταφορές , όσο για τον τουρισμό και τις επενδύσεις. Πύλη εισόδου και εξόδου στην Ευρώπη μέσω Αδριατικής και οι συνθήκες που επικρατούσαν τριτοκοσμικές.

 Με αποφασιστικότητα η κυβέρνηση και το Υπουργείο Υποδομών ξεμπλόκαρε τα έργα που είχαν βαλτώσει τουλάχιστον μια πενταετία , επαναδιαπραγματεύτηκε και μείωσε το κόστος κατασκευής κατά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ και κατάφερε σε χρόνο ρεκόρ να υλοποιήσει ένα άθλο δίνοντας μας ένα αξιόπιστο και ασφαλή οδικό άξονα σε λειτουργία.Για πρώτη φορά θα ταξιδέψω με ασφάλεια στην πατρίδα μου , τον Πύργο Ηλείας( τουλάχιστον μέχρι την Πάτρα) και είναι πλέον ορατή και η ολοκλήρωση ενός ακόμη τμήματος ντροπής αυτό της Πατρών – Πύργου.Μιλάνε τα έργα γιατί στα λόγια επί δεκαετίες χορτάσαμε.

 Η Δυτική Ελλάδα θα βγει από την απομόνωση , μιας και ζούσε σε καθεστώς τιμωρίας από το κεντρικό κράτος. Μέσα στην μιζέρια της μνημονιακής κληρονομιάς έχουμε την υποχρέωση να αλλάξουμε την χώρα και βήμα βήμα να ακυρώσουμε το χθες.

 Εμείς μπορούμε να κριτικάρουμε γιατί δεν είμαστε σαν τους άλλους και επειδή θέλουμε το καλύτερο.  Όμως εδώ αξίζει ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ.

from epikairo.com http://ift.tt/2nZ3oLq

#epikairo.com

[i-selana-call-me]

VI. Καταβρόχθιση VI. Καταβρόχθιση Συναντάμε κάποιον κι ευθύς εξαρχής συνειδητοποιούμε πως είτε θα τον υπερπηδήσουμε είτε θα αφεθούμε να μας εκμηδενίσει· εφόσον δεν σκοπεύουμε να εκμηδενιστούμε, θέτουμε σε εφαρμογή τις στρατηγικές μας και εκκινούμε μια ανάλυση της ουσίας του, οπότε και μια διάσπαση της ουσίας αυτής σε ολοένα και μικρότερα κομμάτια, εφόσον τα μικρότερα κομμάτια είναι πιο αδύναμα κομμάτια και το πιο μικρό κομμάτι είναι (φαινομενικά) το πλέον ανίσχυρο κομμάτι και για τον λόγο αυτόν η επιδίωξή μας είναι η ανάλυση στα μικρότερα δυνατά κομμάτια κι η υποβολή των κομματιών αυτών σε κριτική, οπότε η αναζήτηση των ορίων των κομματιών, γιατί το κομμάτι δεν συνυποδηλώνει παρά το όριο και το όριο δεν είναι, όπως είναι φυσικό, παρά μια υπόδειξη ύπαρξης κομματιών ως τέτοιων, αναλύουμε και κριτικάρουμε και τριχοτομούμε και ακολούθως αποπειρώμεθα, με μια απότομη και αναπάντεχη κίνηση, να τον καταβροχθίσουμε –ήπια μια γουλιά καφέ και κοίταξα το ρολόι, πονούσε λίγο η κοιλιά μου κι αποφάσισα να μην πάω, όχι, να αποφύγω την έξοδο κι αδυνατούσα να αποφασίσω εάν αυτό συντελούσε σε μία αύξηση ή αντιθέτως στην οριστική μείωση της ικανότητας ενέργειάς μου, το πεδίο ήταν σκιασμένο από αλλεπάλληλες στρώσεις άγνοιας κι έτσι αποφάσισα να παρατήσω το ερώτημα της απόφασης–, μια κίνηση που σίγουρα δεν την περίμενε εκείνη τη στιγμή, γιατί καλά καλά δεν την περιμέναμε ούτε εμείς οι ίδιοι εκείνη τη στιγμή αυτήν την κίνηση και φυσικά αποτυγχάνουμε παταγωδώς γιατί είναι ακόμα πολύ νωρίς και γιατί πλευρίσαμε και εντέλει εφορμήσαμε σαν νεαρά σαρκοφάγα στην ανοιχτή πεδιάδα, θεωρώντας πως η λεία μας θα αντιδράσει όπως τα φύλλα, οι πέτρες και οι διάφορες κλωστές που με τόση επιτυχία θηρεύσαμε και αλιεύσαμε στο πρόσφατο παρελθόν, μα όπως είναι φυσικό συμβαίνει κάτι τελείως διαφορετικό: η λεία μας είτε αδιαφορεί για τις προσπάθειές μας –έχοντας από τη μια στιγμή στην άλλη μετατραπεί σε γίγαντα, απρόσβλητο με τα πενιχρά μας μέσα– είτε φτερουγίζει νωχελικά προς κάποιο ηλύσιο θέρετρο-παράρτημα αιωνιότητας, αφήνοντάς μας να κλωτσάμε δέντρα, να ξεριζώνουμε αγριόχορτα και να μαστιγώνουμε μανιωδώς τα νερά με τις παλάμες μας, με το πρόσωπό μας κωμικά προσαρμοσμένο στο σώμα ενός ζώου. Αλλά: έχουμε κι εμείς στη διαθεσή μας αυτό του οποίου υπολείπεται το θήραμά μας, κάτι που κάνει εμάς απείρως ανώτερους και επιπλέον και κυριότερα μας δίνει ένα ιδιότυπο προβάδισμα, το οποίο χρησιμοποιούμε για να επανεκκινήσουμε τη διαδικασία απόπειρας καταβρόχθισης, οπότε ξαναεπεξεργαζόμαστε και επανακατακερματίζουμε και αναδιχοτομούμε εις το διηνεκές και πάλι ρεσάλτο και έφοδος και αχαλίνωτη επιδρομή και σύρραξη και υποχώρηση και γλείψιμο πληγών και ούτω καθεξής, μέχρι να συμβεί ένα εκ των παρακάτω: είτε θα αναιρέσουμε και θα υπερπηδήσουμε είτε θα εκμηδενιστούμε –με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Μόνο έτσι είμαστε σε θέση να συγκροτήσουμε σχέσεις και μόνο έτσι δυνάμεθα να εξετάσουμε τον τρόπο και το δέον της συγκρότησης της αποκαλούμενης σχέσης και προβληματίστηκα, διερωτώμενος μήπως όλα αυτά ήταν τελείως προφανή, προβληματίστηκα επειδή, υπό μια ορισμένη οπτική γωνία, ζούμε μια ζωή και διαρκούμε μια διάρκεια και το μόνο που κάνουμε σε αυτή τη ζωή και διάρκεια είναι να προσπαθούμε –βαθιά ανάσα– να προσπαθούμε να μαντέψουμε και να μαντεύουμε τις θέσεις ή τη θέση των άλλων. Οι άλλοι σκέφτονται, παθαίνουν, αποφασίζουν, αισθάνονται, ενεργούν, γνωρίζουν ή όχι κι εμείς με τη σειρά μας αισθανόμαστε, παθαίνουμε, σκεφτόμαστε, αποφασίζουμε, ενεργούμε, γνωρίζουμε ή δεν γνωρίζουμε και προσπαθούμε ασταμάτητα να μαντέψουμε μέσα από τις αποφάσεις και τους επηρεασμούς και τα γνωρίσματα και τις ενέργειες και τα πάθη και τις σκέψεις πού ακριβώς διάολο βρισκόμαστε και τι ακριβώς μας συμβαίνει, πού επιθυμούμε να καταλήξουμε προσωρινά και πώς θα ήταν εφικτό το να καταλήξουμε προσωρινά εκεί, ποιες θέσεις καταλαμβάνονται και ποιες είναι πιθανόν να καταληφθούν με την εισαγωγή του τάδε ή του δείνα στοιχείου και των υποστοιχείων του (και των ανθυποστοιχείων του και των υπανθυποστοιχείων του) και μετά πεθαίνουμε. Ζούμε, διαρκούμε, προσπαθούμε να μαντέψουμε και πεθαίνουμε· η υπόθεση είναι κάπως γελοία! Όχι μόνο προσπαθούμε να μαντέψουμε τις σκέψεις κάποιου ως προς τους τρόπους του σχετίζεσθαι με το λεγόμενο κλασικό, μα επιπροσθέτως προσπαθούμε διαρκώς, με την ύψιστη συγκέντρωση να μαντέψουμε τις δικές μας σκέψεις ως προς τη συγκρότηση αυτής της σχέσης και αναπόφευκτα, κάνοντας ένα μόνο μικρό βήμα βορειότερα, σε μια περιοχή κλιματικά βαναυσότερη μα όχι χωρίς ενδιαφέρον, να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας ως κλασικό και ακολούθως και τους άλλους ως κλασικούς, όλα και όλους ως κλασικούς, καθώς μαντεύουμε αενάως σαν τυφλοί σε έναν ατελείωτο, δηλαδή απροσδιορίστου διαρκείας διάδρομο, και να τους αναλύσουμε όλους (και εμάς), να ασκήσουμε την ακρότατη κριτική και να τριχοτομήσουμε και να τριχοτομηθούμε μέχρι τέλους –αλλά γιατί; Ίσως γιατί η ύστατη διάσπαση μας μεταφέρει παρευθύς στο βασίλειο του συνεχούς, τα μόρια και τα σωματίδια μετουσιώνονται σε φιλόξενα υγρά, τα πολλά αποκαλύπτονται οριστικά ως ένα, οι θέσεις μετατρέπονται σε ερωτήσεις κι αυτές σε τοποθέτηση· ίσως γιατί το να έχουμε ένα τέλος προϋποθέτει το να φθάνουμε σε ένα τέλος και να μας είναι αδύνατον να εφησυχαστούμε μέχρις ότου αντικρίσουμε αυτό το τέλος να απομακρύνεται και να απομακρύνεται ξανά και ξανά· ενδεχομένως γιατί θέλαμε και θέλουμε να εγκατασταθούμε στα όρια και θέλουμε και θέλαμε να εκμηδενίσουμε με τη σειρά μας ό,τι δεν τείνει στο οριακό και επειδή είχαμε δασκάλους και οι δάσκαλοι αυτοί δεν ήταν τυχαίοι. Εν πάση περιπτώσει, διαθέτουμε αυτόν τον τρόπο, ίσως αυτή τη μέθοδο συσχέτισης και τις κλωστές και τις πέτρες μας και πλοηγούμαστε πότε στα τυφλά κατά μήκος του διαδρόμου και πότε στην πεδιάδα μας με τους καθρέφτες και κάποτε, πιθανώς, πράγματι καταβροχθίζουμε κάτι (κι ας μη λησμονούμε πόσα σώματα και ιδέες καταβροχθίσαμε με το που συναντηθήκαμε μαζί τους, προτού περάσει ελάχιστος χρόνος τα είχαμε ήδη καταβροχθίσει και αναιρέσει λαίμαργα) κι αυτό το κάτι είτε το αφοδεύουμε και απομακρυνόμαστε σφυρίζοντας είτε το κρατάμε και εντέλει το ανακατασκευάζουμε ως αναγνωρίσιμο και αγνώριστο παιδί δύο άγνωστων μεταξύ τους γεννητόρων· στην πρώτη περίπτωση, είναι η πράξη της αφόδευσης που θα μείνει μαζί μας για πάντα, στη δεύτερη είναι το ίδιο το γεύμα, αλλά και το γεύμα που θα μαγειρέψουμε κατόπιν εμείς οι ίδιοι, προσπαθώντας να μαντέψουμε τα σωστά υλικά, τα οποία είναι τόσο τα υλικά που θα εκτιμήσουν οι συνδαιτυμόνες μας κι εμείς οι ίδιοι (και εμείς οι ίδιοι και οι συνδαιτυμόνες μας ως ενικό πράγμα), οπότε οι φαγόντες και οι καταβροχθίσαντες το γεύμα, όσο και τα υλικά που θα εκτιμήσει το ίδιο το γεύμα και αντίστοιχα είτε αφοδεύσουμε είτε όχι το από εμάς καταβροχθισθέν πράγμα, την από μέρους μας καταβροχθισθείσα οντότητα, οπωσδήποτε κάτι απομένει, μα πάντα κάτι διαφορετικό με διαφορετικό τρόπο… Το πράγμα είχε εντέλει πάει μακριά, ένιωθα ελαφρώς εξαντλημένος, κι έφαγα ένα μπισκότο που θα αναπτέρωνε, έτσι πίστευα, τις δυνάμεις μου. Τρώμε μπισκότα, καταβροχθίζουμε μπισκότα, αφοδεύουμε μπισκότα και τρώμε έργα και πράξεις, τα καταβροχθίζουμε και τα αφοδεύουμε ή όχι, εντέλει πάντοτε τρώμε και τρωγόμαστε, καταβροχθίζουμε και καταβροχθιζόμαστε και αφοδεύουμε (ή αφοδευόμαστε) και είναι αλήθεια πως το ερώτημα που όφειλε να τεθεί δεν ήταν καθόλου αυτό της αυτοκτονίας, καθόλου δεν ήταν αυτό το ερώτημα: το ερώτημα που θα θέταμε και που θέτουμε θα ήταν το ερώτημα της κωμωδίας –και φυσικά της τραγωδίας ως κωμωδίας.   πηγή:   Δημοσιεύτηκε 1 minute ago από τον χρήστη selana

[maxmaggr]

Κον Μπεντίτ: Τα κοινόβια, «η γλύκα να ζεις» , η μεταβολή.

"Η προώθηση του ανθρώπινου, της αλληλεγγύης, του υποκειμενικού, κάνει δύσπιστο και επιτρέπει τη γρήγορη εκτίμηση της σημασίας ενός γεγονότος. Γιατί είναι πάντα εύκολο, στο όνομα ενός ιστορικού ρόλου που έχει κανείς να παίξει, να περνάει στα άκρα, να αφήνει επί τόπου τα πτώματα της μοντέρνας ιστορίας". Κον Μπεντίτ, Το Μεγάλο Παζάρι

"Αν θέλουμε μια μεταβολή της κοινωνίας, ας αρχίσουμε να μεταβάλλουμε κάτι" Ο Ντάνιελ Κον Μπεντίτ δεν χρειάζεται αρκετές συστάσεις. Πρωταγωνιστική φιγούρα του Μάη του 68 και τώρα Ευρωβουλευτής με τους Πράσινους. Θα συγγράψει το «Μεγάλο Παζάρι» ως έναν μικρό απολογισμό για την δράση του τον Μάη του 1968. Έπειτα από τα γεγονότα του Μάη θα ταξιδέψει στην Γερμανία αναζητώντας την πολιτική του οικογένεια, μαζί με ένα τηλεοπτικό συνεργείο, γυρίζοντας μια τηλεοπτική σειρά. Από τα πολιτικά κινήματα, τις συγκρούσεις ως και την τελική ενσωμάτωση. Στο άρθρο αυτό θα σταθώ σε ένα συγκεκριμένο κεφάλαιο του βιβλίου (Η γλύκα να ζεις), αυτό της μεταβολής της σεξουαλικής συμπεριφοράς των ριζοσπαστικοποιημένων νέων της Γερμανίας του 68, όπως μας το παρουσιάζει ο ίδιος. Συνήθως μέσα στον κυκεώνα γεγονότων του Μάη, τείνουμε να το λησμονούμε. Ο Ντάνιελ στο Μεγάλο Παζάρι παρουσιάζει την πτυχή μιας πολιτικής αντιπρότασης και δράσης περισσότερο γειωμένης στα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων και στις αναζητήσεις τους.  Έχοντας περάσει αρκετό χρόνο στην Γερμανία  ήρθε σε επαφή με τις «κολεκτίβες» των ριζοσπαστικοποιημένων νέων, τα κοινόβια στα οποία οι ίδιοι ζούσαν.  Έζησε σε αρκετές από αυτές, συμμετείχε σε δράσεις, γνώρισε κόσμο.

"Το Παζάρι είναι το σουπερμάρκετ της Ανατολής. Πηγαίνουν εκεί ζυγιάζουν με το χέρι ένα αντικείμενο, παζαρεύουν, το αγοράζουν και ο περίπατος συνεχίζεται. Η φιλοδοξία αυτού του βιβλίου περιορίζεται στο να είναι ένα σταυροδρόμι του αριστερισμού". Οι κοινότητες αυτές πατώντας πάνω στην απογοήτευση κυρίως  των νέων από τις παραδοσιακές μορφές πολιτικής οργάνωσης της επίσημης αριστεράς, ουσιαστικά επιθυμούσαν να αναλύσουν τα προβλήματα που κάθε μέρα μπαίνουν σαν προβλήματα κοινωνικά και όχι ατομικά. Τα κοινόβια μέσα από την εξέγερση εναντίον της κατανάλωσης που πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο το 1967-68 από τις πρώτες κομμούνες, έμελε να συσπειρώσουν πολλούς νέους της εποχής στην Γερμανία . Η δημιουργία ενός αντί-περιβάλλοντος έγινε ανάγκη για την αυτοοργάνωση των επαναστατημένων νέων της Γερμανικής κοινωνίας ενάντια στα κυρίαρχα πρότυπα έρωτα και ζωής εν τέλει αποτέλεσε δίαυλος για την ανακάλυψη νέων τρόπων επικοινωνίας μεταξύ τους.  Οι νέοι πλέον, δεν είχαν τον  φόβο να μιλήσουν ανοιχτά για σεξ, για γυναίκες, οι γυναίκες να μιλήσουν ανοιχτά για άντρες κτλπ: «Για τους νέους η οικογένεια μπαμπάς-μαμά είναι ένα φρένο για όλα. Η ζωή στο κοινόβιο είναι μια λιγότερο καταπιεστική εναλλακτική λύση. Η μοντέρνα κοινωνία εξατομικεύει και φοβίζει: συχ��ά πνιγόμαστε από το πλήθος των προβλημάτων που μπαίνουν καθημερινά. Το κοινόβιο γίνεται τότε ένα κοινωνικό και συγκινησιακό στήριγμα. Αν αρχίσουμε από μια κριτική της οικογένειας και προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ποιος είναι ο ρόλος που παίζει η οικογένεια στην οργάνωση της ζωής, το κοινόβιο είναι μια πρακτική ριζική μεταρρύθμιση της οικογένειας. Δεν λέμε να κριτικάρουμε την οικογένεια και να περιμένουμε την επανάσταση αλλά να κάνουμε δυνατή κιόλας μια ζωή άλλη από την οικογενειακή ζωή. Αυτό είναι ανατρεπτικό. Είναι μια ενδιαφέρουσα στιγμή της πολιτικής στρατηγικής». Ο Ντάνυ θα ζήσει επίσης από κοντά την ριζική μεταβολή της σεξουαλικής συμπεριφοράς των νέων που συντελείται στα κοινόβια, θα την αντιληφθεί, θα την υπερασπιστεί : «Στην σχέση άντρας γυναίκα υπήρξε μια ριζική αλλαγή: Οι γυναίκες δεν ασχολούνται πια με την κουζίνα ούτε με το νοικοκυριό περισσότερο από τους άντρες. Έτσι το πρώτο στάδιο της υλικής οργάνωσης της ζωής μεταξύ άντρα και γυναίκα λύθηκε. Αλλά μπαίνει αμέσως ένα άλλο πρόβλημα : «Οι γυναίκες κάνουν τη ζωή ευχάριστη και οι άντρες βάζουν τα σοβαρά προβλήματα της ζωής». Αυτός ο διαχωρισμός υπάρχει πάντα. Υπάρχει ακόμα εκμετάλλευση της γυναικείας ευαισθησίας. Δεν μπορούμε να πούμε να πούμε ότι μέσα στις κοινότητες η κυριαρχία του άντρα πάνω στην γυναίκα μεταμορφώθηκε βαθειά. Οι άντρες έμαθαν να γνωρίζουν καλύτερα το κορμί και τις λειτουργίες του σώματος της γυναίκας. Αλλά και μέσα στις πολιτικές συγκεντρώσεις συχνά οι άντρες μιλούν και οι γυναίκες σιωπούν. Η αμφισβήτηση αυτής της ιστορικής φύρας εξαρτάται από τη μαχητικότητα των γυναικών και από το πόσο θέλουν οι άντρες να αλλάξουν. Το γυναικείο κίνημα σταματά μπροστά στο διαμέρισμα του ζευγαριού».

Ένα άλλο εμπόδιο ήταν αυτό της ιδιοκτησιακής λογικής στις ερωτικές σχέσεις των νέων, που ενυπήρχαν ακόμα στα κοινόβια. «..Πιστεύω πως δεν μπορούμε να πολεμήσουμε εναντίον της ζήλειας όταν ζούμε σαν ζευγάρι γιατί ο ένας προχωράει και ο άλλος μένει πίσω. Σε μια κολεκτίβα ενώ κρύβουμε ότι είμαστε ζηλιάρηδες μπορούμε να δοκιμάσουμε να μην είμαστε. Λέω πως είναι αδύνατον. Είναι αλήθεια ότι μέσα σε μια σχέση δύο ανθρώπων ο ένας ιδιοποιείται τον άλλον. Ιδίως ένας νέο άντρας είναι πάντα καταπιεσμένος μήπως ένας άλλος είναι δυνατός και καλύτερος από αυτόν. Ο σεξουαλικός συναγωνισμός των αρσενικών μπαίνει γρήγορα στο παιχνίδι» Φυσικά ο Ντάνειλ, γνώριζε πως ακόμα και τότε ήταν δύσκολο να ξεπεραστούν μεμιάς όλες οι νόρμες. Αυτό συνέβαινε ίσως γιατί τότε όπως και τώρα δεν είχε βρεθεί κάποια ηθική αντιπρόταση. Έτσι υπήρχαν αντιλήψεις για την ηθική, όπως και υπάρχουν, πολύ αντιφατικές. Πάντως όπως έλεγε και ο Ντάνυ, ακόμα και αν αδυνατούμε σήμερα να καθορίσουμε αυτό που θα είναι σωστό, ξέρουμε ότι εκείνο που δεν θέλουμε πια, μέσα στο οποίο ασφυκτιούμε είναι η μοναξιά, ο ατομικισμός και η επιθυμία μας να έχουμε κτήμα μας κάτι, ο σεξισμός και η κυριαρχία και ο φόβος. «..Στο διαμέρισμα όπου έζησα, ένας σύντροφος μας  έκρυβε την ομοφυλοφιλία του για ένα χρόνο. Μας μίλησε μόνο τη στιγμή που εγκατέλειπε το κοινόβιο και έτσι απαλλάχτηκε από την ενοχή του. Στο νέο του διαμέρισμα, στο νέο κοινόβιο που συμμετείχε έμαθα πως  δήλωσε αμέσως ομοφυλόφιλος. Τώρα ζει ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του. Πρόκειται για ένα παράδειγμα που δείχνει ότι η κοινοβιακή ζωή μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τη σεξουαλικότητα». Πενήντα χρόνια μετά, τα ερωτήματα αυτά όπως και οι προκλήσεις για το αύριο των ερωτικών σχέσεων, των προσανατολισμών και των δικαιωματικών διεκδικήσεων  παραμένουν ανοιχτά. Ίσως όπως και η κοινοβιακή γενιά του 1968 , η γενιά μας στον δικό της αιώνα με ένα νέο συλλογικό αντιπρόταγμα δώσει την δική της απάντηση.

Read the full article

#κοινόβιο #ΚονΜπετίτ #μαης68 #Σεξουαλικήςαπελευθέρωση #ΤοΜεγάλοΠαζάρι