Tumgik
#γατες
loulouditouheimona · 1 month
Text
Tumblr media
Γκέτο 🤡
210 notes · View notes
xameniathwothta · 5 months
Text
Tumblr media
212 notes · View notes
metwpikh · 1 year
Text
Tumblr media Tumblr media
Ζηλεύω το μικρό σου το γατί.
317 notes · View notes
whatdorad1dntexplore · 5 months
Text
Tumblr media
Από δω το παιδί μου , ο Oscar. (το μοναδικό για την ώρα)
25 notes · View notes
skorpies-skepseis · 1 year
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Okay this is Olaf. He is a total jerk but I love this motherf*cker. 🐱
57 notes · View notes
xatzifragetiki · 1 year
Text
Κάθε τσιγάρο που ανάβει , μια ανάμνηση που περνά μπρος απ' τα μάτια μου. Νομίζω πως σε είδα για λίγο...
Tumblr media Tumblr media
112 notes · View notes
axristes-styseis · 9 months
Text
Tumblr media
22 notes · View notes
vas1999 · 8 months
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Nisyros, Greece ❤️
17 notes · View notes
loulouditouheimona · 1 month
Text
Και να που είσαι εδώ ζώντας
Παρόλα αυτα
Tumblr media
28 notes · View notes
Text
Tumblr media
Τι "ψιτ" ρε ηλίθιε?
📍Ηράκλειο Κρήτης
91 notes · View notes
vrwmikh-texnh · 2 years
Text
Σημερα ξυπνησα σκατα μα νιωθω τελεια.
Μβψ-Γατες
27 notes · View notes
nisoskourouna · 2 years
Text
Tumblr media
βαρβογλη
10/22
17 notes · View notes
depressed-snowman · 9 months
Text
Αυτή η γάτα γεννήθηκε και ζει στο μαγαζί που δουλεύω. Έχει παράξενο χαρακτήρα. Είναι χαδιάρα αλλά όχι και πολύ. Είναι γκρινιάρα αλλά όχι και πολύ. Είναι κοινωνική αλλά όχι και πολύ. Πάντως σίγουρα είναι αφεντικό. Συνήθως προσπαθώ να την προσεγγίσω αλλά με έχει γραμμένη στην ουρά της. Χθες όμως έφαγε γερό σκάλωμα μαζί μου : τριβόταν διαρκώς στα πόδια μου, ζητούσε συνεχώς χάδια και στεκόταν για αρκετή ώρα μπροστά μου κοιτώντας με επίμονα σαν να μου ζητούσε κάτι ή σαν θέλοντας κάτι να μου πει. Μακάρι να μπορούσα να την καταλάβω.
Tumblr media
5 notes · View notes
variemai29 · 2 years
Text
Όλοι οι γάτοι είναι αξιοπρεπείς,
αλλά κανείς σαν τον Μούψη.
Έντεκα χρόνια έζησε κοντά μου
και ήταν τόσο σωστός,
τόσο άψογος, τόσο απόλυτος,
- που κάπου - με τρόμαζε.
Ποτέ δε ζήτησε κάτι.
Ποτέ δε ζητιάνεψε φαγητό -
όσο κι αν πεινούσε.
Αν του έδινες, καλά - αν όχι,
ήταν άξιος να πεθάνει από την
πείνα, αλλά δε θα παρακαλούσε.
Ποτέ δεν ενόχλησε
με την παρουσία του.
Ήταν πάντα τη σωστή ώρα
στη σωστή θέση.
Στη γωνία του γραφείου μου,
όταν έγραφα,
στα πόδια του κρεβατιού μου,
όταν πήγαινα να κοιμηθώ.
Σύντροφος πιστός,
αλλά ποτέ ιδιαίτερα οικείος.
Πάντα κρατούσε τη σωστή
(γι' αυτόν) απόσταση.
Οι άλλοι γάτοι παίζουν, ζητιανεύουν,
τρίβονται, γουργουρίζουν.
(Πάντα βέβαια όταν αυτοί θέλουν
και πάντα με ευπρέπεια
και διακριτικότητα.
Ποτέ οι συμπαθητικές
βαρβαρότητες των σκύλων.)
Ο Μούψης ήταν διαφορετικός:
σαν να ανήκε σε άλλη ράτσα.
Όταν ήταν παρών γινόταν
το ακίνητο και αόρατο κέντρο:
σιωπηλός και συλλογισμένος
σαν στωικός φιλόσοφος,
κέρδιζε τον σεβασμό
όχι μόνο των άλλων γάτων
(που ούτε τον πλησίαζαν)
αλλά και των ανθρώπων.
Τώρα ο Μούψης δεν υπάρχει πια.
Ήταν ο πιο κοντινός φίλος
για έντεκα χρόνια
και ο μόνος στη ζωή μου
που δε με πρόδωσε ποτέ.
Αντιμετώπισε τον θάνατο
με την ίδια αξιοπρέπεια
με την οποία έζησε.
Και όχι μόνο τον αντιμετώπισε,
αλλά τον επιζήτησε με τον
δικό του τρόπο.
Κάποια μέρα, μετά από μια
επώδυνη μάχη με δυο λυκόσκυλα,
αποφάσισε να τελειώσει.
Οι πληγές του
δεν ήσαν θανατηφόρες,
αλλά το παντοδύναμο ένστικτό του
δεν του έκρυψε την αλήθεια.
Ήταν γέρος, άρρωστος
και, την επόμενη φορά,
ο πρώτος τυχόν σκύλος
θα τον κατασπάραζε.
Αυτόν που είχε τρέψει σε φυγή
τόσους και τόσους!
Κατάλαβε πως το μόνο
που μπορούσε πια να περιμένει
ήταν ο εξευτελισμός της αδυναμίας.
Αποφάσισε τότε να πεθάνει.
Έπαψε να τρώει.
Τα καλύτερα κομμάτια,
τα πιο λιχούδικα φαγητά
τον έκαναν να αποστρέφει
το κεφάλι του.
Άρχιζε να αδυνατίζει,
να εξαφανίζεται.
Αλλά η αποχή του σιδερένια.
Κι εγώ σεβάστηκα
και ακολούθησα τη θέλησή του.
Τις τελευταίες μέρες,
- ίσως για να δείξει πως εκτιμούσε
τη φιλία τόσων χρόνων -
ήρθε για πρώτη φορά κοντά μου.
Ανέβηκε (με πολύ κόπο)
στα γόνατά μου και γουργούρισε.
Άπλωσε το σκελετωμένο σαγόνι του
να το χαϊδέψω.
Και με αποχαιρέτησε αίροντας
για μια φορά την απόσταση
που ο ίδιος είχε θεσπίσει.
Ο Μούψης βρίσκεται τώρα βαθιά
σε κάποια γωνιά του κήπου.
Προσπάθησα να οικοδομήσω
γύρω του όση περισσότερη
απόσταση, σιγουριά και γαλήνη.
Να διαφυλάξω - και για μετά -
την αξιοπρέπειά του.
Σκέπτομαι τώρα
πως το γεγονός ότι πολλές φορές
δανείστηκα το όνομά του για να
υπογράψω επιστολές, κείμενα, μελέτες,
δεν ήταν (όπως νόμιζα)
ένα χαριτωμένο εύρημα.
Ήταν μια ενδόμυχη επιθυμία,
μια κρυφή θέληση να του μοιάσω
σε πολλές ιδιότητές του.
Έχουμε κατατάξει τα ζώα
σύμφωνα με τις δικές μας
αξιολογικές κλίμακες
και, φυσικά, τα έχουμε τοποθετήσει
κάτω από εμάς.
Αυθαίρετη και εγωιστική
ιεράρχηση που μας βάζει
στην κορυφή της δημιουργίας...
Αλλά όποια κλίμακα αξιών
κι αν χρησιμοποιήσετε,
δύσκολα θα βρείτε άνθρωπο
να έζησε και να πέθανε
με την αξιοπρέπεια του Μούψη.
Κυρίως εκεί,
μπροστά στο θάνατο,
φαίνεται - ό,τι κι αν λέμε - πόσο
ανώτερο από μας είναι το ζώο.
Τις άδειες νύχτες αναζητώ
τη ζεστασιά του στα πόδια μου
και σκέπτομαι:
Άραγε, θα αξιωθώ κι εγώ ποτέ, σε
μια μου πράξη μια τέτοια ποιότητα;
Αλλά η φύση, που προδώσαμε,
δεν απαντά.
Και η νύχτα είναι κρύα και τεράστια
χωρίς τον Μούψη.
Νίκος Δήμου.
13 notes · View notes
axristes-styseis · 2 years
Text
Tumblr media
@axristes-styseis
31 notes · View notes