#Όλη μου η οργή

[justforbooks]

Με καταγωγή από το Πακιστάν και μεγαλωμένη στην Αμερική, η Σαμπά Ταχίρ είναι η πρώτη μουσουλμάνα γυναίκα στις ΗΠΑ που κερδίζει το περίφημο National Book Award. Στο μοτέλ δεκαοκτώ δωματίων που διατηρούσε η οικογένειά της στην έρημο Μοχάβε στην Καλιφόρνια η Σαμπά συνήθιζε από μικρή, κοιτώντας τις αχανείς εκτάσεις, να στήνει νοερές ιστορίες για έναν κόσμο που θα μπορούσε να είναι αλλιώς, με μοναδικό οδηγό τις λέξεις.

Διάβαζε με μανία ιστορίες φαντασίας και κόμικς και ξεκίνησε να γράφει το απόλυτο μπεστ-σέλερ των «New York Times» An ember in the ashes νύχτα, ενώ εργαζόταν ως συντάκτρια σε εφημερίδα. Το πρώτο βιβλίο της σειράς θεωρήθηκε, μάλιστα, από το «Time» ως ένα από τα καλύτερα young adult βιβλία όλων των εποχών. Το πρόσφατο μυθιστόρημά της Όλη μου η οργή, που κέρδισε το εθνικό βραβείο στην κατηγορία Young People’s Literature, έγινε αμέσως μπεστ-σέλερ στους «New York Times», κατακτώντας κοινό και κριτικούς.

Στις σελίδες του βιβλίου που μόλις κυκλοφόρησε και διαβάζεται εξίσου απ’ όλες τις ηλικίες, πρωταγωνιστές είναι δυο έφηβοι με καταγωγή από το Πακιστάν, εγκλωβισμένοι σε μια πόλη στην έρημο της Καλιφόρνιας, περίπου όπως η ίδια. Προσπαθούν να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στη ζωή, τον έρωτα και τα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον, κόντρα στις κοινωνικές επιταγές του στενού οικογενειακού τους κύκλου και του ευρύτερου περιβάλλοντος που δεν έπαψε ποτέ να τους θεωρεί ξένους.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Όλη μου η οργή #Sabaa Tahir #book review

[for-your-eyes-only-16]

Μέσα σε όλη τη βαβούρα από τις οργισμένες φωνές σου, εγώ αισθανόμουν έντονα μια απειλή. Την απειλή που φοβόμουν. Την απειλή του "χωρισμού".

Αυτή η απειλή μου προξένησε διάφορα συναισθήματα. Φόβο, άγχος, θυμό, πόνο, στεναχώρια, θλίψη..

Ένιωθα την απειλή του "χωρισμού" να πλησιάζει όλο και πιο γρήγορα.

Κι εγώ έπρεπε να προστατευτώ, απομακρύνοντας τον εαυτό μου από τον κίνδυνο που εσύ προκάλεσες.

Ξαφνικά, ο πόνος βγήκε από το σώμα μου και μετουσιώθηκε σε δάκρυα. Προσπάθησα όσο πιο πολύ μπορούσα να τα καλύψω, να τα κρύψω. Δεν ήθελα να με δεις να κλαίω για εσένα.

Δεν τα κατάφερα ωστόσο. Τα μάτια μου ήταν ήδη βουρκωμένα κι εσύ πρόλαβες να τα δεις, να με δεις.

Ξεκίνησες να μου φωνάζεις ότι το κλάμα δε θα με βοηθήσει. Πιθανώς πίστευες ότι έκλαιγα για να με λυπηθείς.

Ωστόσο, εγώ έκλαιγα, γιατί φοβόμουν και πονούσα και ήθελα κάποιον να με προστατέψει. Ήθελα εσύ να με προστατέψεις!

Ήθελα να σταματήσεις να φωνάζεις, να ηρεμήσεις, να με πάρεις μια αγκαλιά και να μου πεις πως όλα θα πάνε καλά, κι ας μην μπορεί να πετύχει το μεταξύ μας.

Ήθελα να με κρατήσεις κοντά σου, να μου προσφέρεις ασφάλεια και να με παρηγορήσεις για τον πόνο που μου προκάλεσες.

Αντί αυτού, κράτησες για άλλη μια φορά μια τεράστια απόσταση ανάμεσά μας, συνέχισες να μου φωνάζεις, με έδιωχνες μακριά σου και απομάκρυνες τον εαυτό σου από εμένα.

Έκλαιγα ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την πίκρα που μου προκάλεσες, κι εσύ νόμιζες ότι ήθελα να με λυπηθείς. Το μόνο που ήθελα όμως εκείνη τη στιγμή ήταν να με προστατέψεις από όλα όσα με έκανες να νιώθω με την οργή σου.

Ήθελα να είσαι η ασφαλής βάση μου και το καταφύγιό μου. Αντιθέτως, έθεσες τον εαυτό μου σε κίνδυνο, για να με διαλύσεις.

Και να σκεφτείς ότι μέχρι το τέλος, ήθελα να δεις πόσο πολύ σε αγαπάω...

- Ejo

23.04.2024

#greek #greek quotes #ellinika #stixakia #quotes #ελληνικα #ejo #ελληνικα στιχακια #στιχακια #αγαπη

[xeimarras]

Αισθήσεις, πέντε στον αριθμό στον άνθρωπο.

Όσφρηση, όραση, γεύση, αφή και ακοή, με συγκεκριμένη σειρά, βιώσιμα απαραίτητες. Μπορείς να αντιληφθείς την γεύση χρησιμοποιώντας μόνο την όσφρηση, μα δεν μπορείς να γευτείς κάτι αν τα μόρια του δεν ενοχλήσουν τα ερεθίσματα που λαμβάνεις από τη μυρωδιά του.

Mπορείς να καταλάβεις αν ένα αντικείμενο είναι λείο ή τραχύ και την υφή του, μόνο και μόνο που θα το κοιτάξεις, αλλά δεν μπορείς να σχηματίσεις εύκολα το είδωλό του με την αφή.

Υπάρχει και άλλη μια αίσθηση που δεν την προσδιόρισε η επιστημονική κοινότητα και η ανθρωπολογία. Την περιέγραψαν οι ποιητές, οι μουσικοί, οι συγγραφείς, οι «απροσάρμοστοι» και οι τρελοί… Ο καθένας τους της έδωσε από ένα όνομα και συνεχίζει να ακούει σε όλα. Έρωτας, απόρριψη, εμπιστοσύνη προδοσία, γαλήνη, άγχος, θάρρος, ενοχή, υπερηφάνεια, πανικός, νοσταλγία, θυμός, πάθος, οργή.

Είναι το σφίξιμο που σε πιάνει στο στήθος όταν ακούς, βλέπεις, γεύεσαι, οσφραίνεσαι και αγγίζεις. Είναι το αίσθημα που έχεις όταν χαίρεσαι ή λυπάσαι.

Είναι αυτό που νιώθεις μέσα σου και σε κρατάει ξύπνιο το βράδυ όταν υπερσκέφτεσαι και τα σενάρια σου διακλαδώνονται μέχρι το ταβάνι του δωματίου. Για καλό ή για κακό είναι εκεί τελικά;

«Συναισθήματα» κατέληξαν οι ειδικοί, με κοινό παρονομαστή το ίδιο σφίξιμο στο στήθος σου να σου πιέζει το στέρνο από μέσα, παρέα με το ρύγχος στη ραχοκοκαλιά και την ελαφριά ζαλάδα που κρατάει δευτερόλεπτα. Σύνθετες και διακριτές καταστάσεις ψυχικής και σωματικής αντίδρασης που παράγονται ως απάντηση σε συγκεκριμένες ερεθίσεις ή συνθήκες, απάντησε η επιστημονική κοινότητα, προσπαθώντας να δικαιολογήσει την άγνοια της, μα είναι κάτι πιο βαθύ.

Μια αόρατη και πολυσχιδής γλώσσα της ψυχής, σαν ένας πίνακας ζωγραφικής, με χρώματα που χορεύουν και σχήματα που σμίγουν, απάντησαν οι ζωγράφοι.

Μελωδίες που συνθέτουν τις αισθήσεις και νότες που περιγράφουν την ανθρώπινη ψυχή, έτρεξαν να πάρουν θέση οι μουσικοί.

Πηγή έμπνευσης τα ονόμασαν οι γλύπτες, καθώς τα σμίλευαν πάνω σε κομμάτια μαρμάρου με απόλυτη λεπτομέρεια στις εκφράσεις των προσώπων που δημιουργούσαν.

Με ρώτησαν και εμένα, μα δεν είμαι ζωγράφος, μουσικός ή γλύπτης και τι να τους απαντήσω; Τους μίλησα για τα μάτια σου και πως αυτά με κοιτούν, γεμάτα έρωτα, εμπιστοσύνη, γαλήνη, θάρρος, υπερηφάνεια, νοσταλγία και πάθος. Πως με κοιτούσαν γεμάτα απόρριψη, προδοσία, άγχος, ενοχή, πανικό, θυμό και οργή.

Μα πως μεταμορφώθηκαν τα συναισθήματα σου; Τι απέγινε τελικά ο ζωγράφος, ο μουσικός και ο γλύπτης μέσα σου; Τι απέγιναν τα συναισθήματα σου και έχω καταλήξει…Σε κέρδισε μάτια μου η επιστημονική κοινότητα. Ακόμα ζωγραφίζω,  ακόμα παίζω μουσική, ακόμα δίνω μορφή σε μάρμαρα και βράχους και ας μην ήμουν ποτέ μου  καλλιτέχνης.

Γράφω για τα μάτια «της», όταν με κοιτάζει, όταν με ξυπνάει, όταν μου φτιάχνει καφέ, όταν μου φτιάχνει όλη μου την ημέρα με ένα χαμόγελο καρφωμένο μόνιμα στα χείλη και με πιάνει ξανά το σφίξιμο στο στήθος, ο έρωτας, η εμπιστοσύνη, η γαλήνη, η υπερηφάνεια και το πάθος!

Τι μάτια είναι αυτά ρε μάτια μου;

Ανείκονα συναισθήματα και αλεξιθυμίες…!

                                                                                                          NoS

#greek #greek quotes #nos #overthinking #feelings #eyes

[labookaracha]

Δυσκολεύομαι να βάλω τις σκέψεις μου στο χαρτί για αυτό το βιβλίο.

Όσο περνάνε οι μέρες και κατακάθεται μέσα μου νιώθω να με πλημμυρίζει κάτι που δεν μπορώ να συγκεκριμενοποιήσω.

Είναι κάτι σαν σιχασιά ανάμεικτο με οργή και απόγνωση.

Και όλα αυτά γιατί νιώθω ότι ο Κ. έκλεισε σε ένα βιβλίο την παράλογη και αδυσώπητα σκληρή εποχή μας.

Άξιος μαθητής του Κάφκα θα έλεγα.

Το βιβλίο όσον αφορά τη φόρμα του είναι βάρβαρο, το λιγότερο. Μια πρόταση που κρατάει 420 σελίδες, μια ανάσα που στην περίπτωσή μου κράτησε 20 μέρες, ένα παραλήρημα όχι ενός συγκεκριμένου χαρακτήρα, αλλά ενός παρατηρητή, ενός αφηγητή μιας ιστορίας που η αρχή της χάνεται στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και το τέλος της προδιαγράφεται σκοτεινό και χάνεται σε ένα κοντινό μέλλον.

Ο άξονας της ιστορίας, ή τελοσπάντων ένας από τους άξονες, είναι η άνοδος του νεοναζισμού, όχι μόνο στην Γερμανία αλλά σε όλη την Ευρώπη. Ο Κ. όμως δεν στέκεται ακριβώς επικριτικά απέναντι στον νεοναζισμό. Φυσικά δεν τον επικροτεί, αλλά κρατάει, κυρίως, και μια ειρωνική στάση.

Και αυτό είναι η κυρίαρχη θέση του βιβλίου. Μια διαρκής και απευθυνόμενη προς όλους ειρωνεία.

Αυτό που με οδήγησε εκεί είναι η απόφαση του συγγραφέα να συντομογραφεί τις βωμολοχίες σε όλο το κείμενο. Αυτό είναι μια πρακτική που ακολουθείται στα σόσιαλ μίντια προκειμένου ο αλγόριθμος να μην εντοπίζει λέξεις που μπορούν να ρίξουν κάποιο ποστ.

Τις μέρες που διάβαζα το βιβλίο και είχα αυτή την απορία σχετικά με την απόφαση αυτή, αν ήταν του συγγραφέα ή του εκδοτικού οίκου, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο το οποίο παρουσίαζε την ιστορία του Simon Knittel.

Ο Knittel παρατήρησε ότι οι νεοναζί προκειμένου να μπορούν να προωθούν τις ιδέες τους χρησιμοποιούσαν συγκαλυμμένα συνθήματα. Αντί να γράψουν ας πούμε τη λέξη Hitler έγραφαν Htlr, αντί να γράψουν Vaterland έγραφαν VTR LND και αντί για Hakenkreuz που είναι η γερμανική λέξη για τη σβάστικα έγραφαν HKNKRZ.

Έτσι απαγορευμένες λέξεις δεν εντοπίζονται πάνω σε εμπορικά προϊόντα όπως μπλούζες, μπουφάν, διακοσμητικά και οτιδήποτε μπορεί κανείς να φανταστεί.

Ο Knittel λοιπόν ξεκίνησε μια προσπάθεια για να μποϋκοτάρει αυτή την πρακτική κατοχυρώνοντας μέσω του γραφείου εμπορικών σημάτων αυτές τις συντομογραφίες. Έτσι ουσιαστικά όταν οι νεοναζί τις χρησιμοποιούν στα προϊόντα τους πληρώνουν μερίδιο στην εταιρεία του Knittel, χρήματα τα οποία χρησιμοποιούνται για να ενισχυθεί περισσότερο αυτή η εκστρατεία.

Που κολάει τώρα με όλο αυτό η ειρωνεία?

Νιώθω ότι ο Κ. ειρωνεύεται όλους όσοι ενοχλούνται από τη λέξη "μαλάκας" ας πούμε αλλά δεν ενοχλούνται από συνθήματα που προωθούν τον ρατσισμό και τον φασισμό. Αυτό γίνεται και με μεμονωμένα άτομα αλλά και με πλατφόρμες όπως το Facebook το οποίο τελευταία ας πούμε δεν διστάζει να κατεβάζει ποστ ή να τα σπρώχνει χαμηλά στον αλγόριθμο αν περιέχουν τις λέξεις "Παλαιστίνη" ή "Γάζα", αλλά δεν ασχολείται με ποστ και προφίλ που προωθούν ανοιχτά ρατσιστικές πρακτικές.

Ο Κ. ειρωνεύεται και την εξουσία στο πρόσωπο της Άνγκελα Μέρκελ που όταν γραφόταν το βιβλίο ήταν καγκελάριος της Γερμανίας και μία από τους ισχυρότερους ηγέτες στον κόσμο.

Διαρκής επωδός όλων των πολιτικών διαχρονικά, και ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, είναι πως είναι κοντά στους πολίτες και σκύβουν πάνω από τα προβλήματά τους.

Στο βιβλίο τα γράμματα του Φλόριαν προς την καγκελάριο μένουν αναπάντητα και όταν τελικά έρχεται μια απάντηση είναι πολύ αργά για το οτιδήποτε.

Ο κεντρικός ήρωας είναι ακριβώς ο μέσος άνθρωπος του καιρού μας. Κάποιος που θέλει καθοδήγηση για να κάνει και τα πιο απλά πράγματα, ακόμα και για να αναπνεύσει. Ένας άνθρωπος που πιστεύει στην τάξη, στην εξουσία, αλλά όχι με έναν "γόνιμο" θα έλεγα τρόπο αλλά με έναν τρόπο παραίτησης, με έναν τρόπο απόθεσης της ζωής του πλήρως στα χέρια κάποιας απρόσωπης εξουσίας, μιας και έχει κοπεί ο ομφάλιος λώρος που συνδέει τον πολίτη με την εξουσία, είτε μιλάμε για την έννοια των αποπάνω προς τους αποκάτω είτε μιλάμε για τον έλεγχο και την κριτική των αποκάτω προς τους αποπάνω.

Νιώθω ότι ο Κ. κρατάει αυτή την ειρωνική στάση απέναντι σε όλους και σε όλα. Είναι σαν να μας λέει πως στην εποχή που ζούμε όπου η πολιτική υπάρχει καθημερινά παντού γύρω μας και επηρεάζει όσο ποτέ άλλοτε τις ζωές μας, εμείς τείνουμε να αποπολιτικοποιούμαστε αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο σε ιδεολογίες που μπορούν να συσπειρώσουν εύκολα τους οπαδούς τους ακόμα και με ένα συγκαλυμμένο σύνθημα. Απέναντι σε ιδεολογίες που με σημαία τον φόβο και το μίσος μας γυρίζουν πάλι σε ένα σκοτάδι που πιστεύαμε ότι δεν θα ξαναζήσουμε.

Ο φασισμός είναι δεκανίκι του καπιταλισμού λένε και δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη απόδειξη για αυτό από τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια. Ο κατήφορος της κοινωνίας, τουλάχιστον στην Ευρώπη και στον Δυτικό Κόσμο γενικότερα, είναι ατελείωτος. Και νομίζω ότι αυτό σχολιάζει, αρκετά εύστοχα κατά τη γνώμη μου ο Κ. σε αυτό το βιβλίο.

Έχω κι ένα μικρό σχόλιο για τη φόρμα του βιβλίου, αυτή τη συνέχεια χωρίς παύσεις, χωρίς κενά, χωρίς κεφάλαια, χωρίς διαλόγους. Νιώθω ότι ο Κ. γράφει, και απαιτεί και από εμάς να διαβάζουμε, ακριβώς όπως ζούμε, χωρίς να σταματάμε για να σκεφτούμε, να ακολουθούμε ενστικτωδώς το κείμενο και τη ροή του, να μπαίνουμε εμείς στον ρυθμό του.

Αυτό θα έλεγε κάποιος ότι τον κάνει έναν μικρό δικτάτορα, αλλά από την άλλη ίσως έτσι στρέφει την ειρωνεία των όσων γράφει και απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.

27.01.24

[allaneagr]

Πιερρακάκης: Οφείλουμε να διερευνήσουμε πλήρως τα αίτια της τραγωδίας

Την ανάγκη να γίνουν όλες οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις αλλά και παρεμβάσεις ώστε η Ελλάδα να ορθοποδήσει εκ νέου, μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, τόνισε ο υπ. Ψηφιακής Διακυβέρνησης, κ. Κυριάκος Πιερρακάκης σε συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA.

Όπως τόνισε «θα ανακοινώσουμε μια σειρά από αλλαγές με συνθήκες ασφαλείας. Σε αυτό το τρένο πρέπει να ξαναμπούμε όλοι». Επεσήμανε μάλιστα ότι «πρέπει να μιλάς όταν οι λέξεις είναι καλύτερες από την σιωπή και δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν εκείνες οι λέξεις που είναι κατάλληλες. Σκυμμένο κεφάλι χρειάζεται και κατάλληλες πράξεις» και συμπλήρωσε ότι «το αυτονόητο είναι ότι όλα πρέπει να έρθουν στο φως από την δικαιοσύνη μέχρι τις επιτροπές από το πολιτικό σύστημα, μέχρι τις διοικήσεις των οργανισμών και τις συμβάσεις και το επιβεβλημένο είναι ότι πρέπει να δοθούν όλες εκείνες οι λύσεις που θα κάνουν το ποτέ ξανά που λέει όλη η χώρα αυτήν την στιγμή να μην είναι κενό περιεχόμενο».

Όπως διευκρίνισε μάλιστα «από την μια η αποστολή του υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης ήταν και είναι να μειώσει την γραφειοκρατία χρησιμοποιώντας τα ψηφιακά μέσα. Και εκεί έγιναν πολλά πράγματα και πρέπει να γίνουν ακόμη περισσότερα. Η τεχνολογία είναι παντού στην ζωή μας. Από το ηλεκτρικό ρεύμα μέχρι τα αεροπλάνα, τα λιμάνια, τα τρένα, όλες τις πτυχές της ζωής μας υπάρχει τεχνολογία και όλοι οι οργανισμοί όπως ο ΟΣΕ οφείλουν να αναβαθμίζουν τα συστήματα ασφαλείας τους για να μπορέσουν να φτάσουν στο επίπεδο λειτουργίας που πρέπει. Η τραγωδία είναι ότι αυτό στην συγκεκριμένη περίπτωση καθυστέρησε και κόστισε ζωές. Κι αυτό που πρέπει και είναι επιβεβλημένο να γίνει είναι σε κάθε πτυχή του ελληνικού κράτους. Δεν δέχομαι ότι υπάρχουν δυο Ελλάδες, είναι μια και είναι αυτή που θέλουμε όλοι. Κάθε πτυχή του κράτους που είναι στον 19ο αιώνα ούτε καν στον 20ο να διορθωθεί πάραυτα. Αυτή είναι η οργή του κόσμου που πρέπει να μεταβολιστεί σε πράξη».

Ο υπουργός επεσήμανε ότι «τα συστήματα τεχνολογικής ασφάλειας αφορούν δρομολογημένες συμβάσεις αυτές που καθυστέρησαν στην συγκεκριμένη περίπτωση και αυτές που θα πρέπει να γίνουν όχι αύριο, χθες. Υπάρχει το 70%(με τηλεματική) και το 30% (χωρίς τηλεματική). Δεν είναι απάντηση να λέμε ότι το 30% δεν είχε γίνει ακόμη. Υπάρχουν πολλά 30% στην χώρα». Έκανε λόγο για αυτούς «που δείχνουν και αυτοί που σηκώνουν το χέρι και αναλαμβάνουν ευθύνες. Εμείς κυβερνούμε την χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Σηκώνουμε το χέρι, αναλαμβάνουμε ευθύνες και αυτές που αναλογούν και άλλες και προχωράμε μπροστά. Και αυτή πρέπει να είναι η αποστολή της δικής μου γενιάς στην πολιτική. Για αυτό μπήκε η δική μου γενιά στην πολιτική. Για να διορθώσει όλα αυτά τα κακώς κείμενα και να ξεπεράσει όλες αυτές τις ιστορικές εκκρεμότητες. Πλέον κοστίζουν ζωές. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της αναμονής και του χρόνου».

Υπογράμμισε μάλιστα ότι «γνωρίζουμε εδώ και χρόνια ότι ο ΟΣΕ υπήρξε μια αμαρτωλή ιστορία σε πάρα πολλές πτυχές από την εποχή των μνημονίων μέχρι και σήμερα αλλά η δουλειά μας τώρα είναι αυτό να το διορθώσουμε. Πρέπει να διερευνηθούν όλες αυτές οι πτυχές, το πολιτικό σύστημα δεν έχει την πολυτέλεια να μην πει την πλήρη αλήθεια στον κόσμο, σε όσο βάθος και αν πάει η διερεύνηση. Από κει και πέρα πρέπει οι αλλαγές αυτές να γίνουν χθες».

Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά «η απάντηση στην οργή που είναι δίκαιη δεν είναι η ισοπέδωση, αλλά η οικοδόμηση. Υπάρχουν πράγματα που έχουν γίνει και άλλα που καθυστέρησαν δραματικά να γίνουν. Όλα αυτά που δεν έγιναν πρέπει να τα κάνουμε τώρα και να μιλήσουμε με έργα. Η αφορμή είναι τα ανθρώπινα λάθη, η αιτία είναι ένα σύστημα που αποτυγχάνει, ότι οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι δεν βρίσκονται στον 21ο αιώνα και πρέπει να έρθουν στον 21ο αιώνα. Κι αυτό έχει και τεχνολογία και ανθρώπινο δυναμικο και κανόνες διοίκησης. Η δουλειά της ποινικής διερεύνησης είναι να μιλήσει για το ανθρώπινο λάθος. Η δουλειά των πολιτικών είναι να διορθώσει το σύστημα που απέτυχε, να μην επιτρέψει το ανθρώπινο λάθος να εκδηλωθεί». Όπως τόνισε ο υπουργός «αυτό που χρωστάμε είναι να μπορέσουμε να πούμε ότι πρέπει να οικοδομήσουμε κι όχι να ισοπεδώσουμε. Υπάρχουν πράγματα που η Ελλάδα έχει προοδεύσει και πράγματα που έχει εγκλωβιστεί στο χθες. Να κρατήσουμε τα καλά, να μην τα αυτοακυρώσουμε και πάνω σε αυτήν την προίκα να χτίσουμε και τα υπόλοιπα» και πρόσθεσε ότι «αθροίζονται αμαρτίες στην συγκεκριμένη περίπτωση. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι δεν κατεδαφίζουμε τα πάντα, οικοδομούμε σε ό,τι καλό έχουμε και καλύπτουμε τα κενά που έχουμε σαν κράτος».

Μάλιστα υπογράμμισε τη σημασία της συγγνώμης, λέγοντας: «μην υποτιμάμε την διάσταση της συγγνώμης από οποιονδήποτε άνθρωπο, το να παραδέχεται το λάθος, το να μην δείχνει και να σηκώνει το χέρι. Ειδικά όταν είναι κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει ως πολιτικό σύστημα. Κι όταν αυτή η συγγνώμη συνοδεύεται από όλες εκείνες τις πράξεις που διορθώνουν τους λόγους για τους οποίους ειπώθηκε τότε έχει αξία. Δεν υπάρχει περιθώριο για το πολιτικό σύστημα να μην πάμε το θέμα στο απόλυτο βάθος, να μην ακουστούν αλήθειες για τα πάντα. Είναι λογικό να κλονίζεται η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα και προς όλους τους πολιτικούς. Πρέπει γρήγορα η οργή να μετουσιωθεί σε δράση. Ο μόνος δρόμος είναι να σηκωθεί η χώρα όρθια και να προσπαθήσουμε να την πάμε εκεί που της αξίζει».

Πηγή άρθρου: Πιερρακάκης: Οφείλουμε να διερευνήσουμε πλήρως τα αίτια της τραγωδίας

#Πιερρακάκης

[pragmatikotitagr]

Πιερρακάκης: Οφείλουμε να διερευνήσουμε πλήρως τα αίτια της τραγωδίας

Την ανάγκη να γίνουν όλες οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις αλλά και παρεμβάσεις ώστε η Ελλάδα να ορθοποδήσει εκ νέου, μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, τόνισε ο υπ. Ψηφιακής Διακυβέρνησης, κ. Κυριάκος Πιερρακάκης σε συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA.

Όπως τόνισε «θα ανακοινώσουμε μια σειρά από αλλαγές με συνθήκες ασφαλείας. Σε αυτό το τρένο πρέπει να ξαναμπούμε όλοι». Επεσήμανε μάλιστα ότι «πρέπει να μιλάς όταν οι λέξεις είναι καλύτερες από την σιωπή και δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν εκείνες οι λέξεις που είναι κατάλληλες. Σκυμμένο κεφάλι χρειάζεται και κατάλληλες πράξεις» και συμπλήρωσε ότι «το αυτονόητο είναι ότι όλα πρέπει να έρθουν στο φως από την δικαιοσύνη μέχρι τις επιτροπές από το πολιτικό σύστημα, μέχρι τις διοικήσεις των οργανισμών και τις συμβάσεις και το επιβεβλημένο είναι ότι πρέπει να δοθούν όλες εκείνες οι λύσεις που θα κάνουν το ποτέ ξανά που λέει όλη η χώρα αυτήν την στιγμή να μην είναι κενό περιεχόμενο».

Όπως διευκρίνισε μάλιστα «από την μια η αποστολή του υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης ήταν και είναι να μειώσει την γραφειοκρατία χρησιμοποιώντας τα ψηφιακά μέσα. Και εκεί έγιναν πολλά πράγματα και πρέπει να γίνουν ακόμη περισσότερα. Η τεχνολογία είναι παντού στην ζωή μας. Από το ηλεκτρικό ρεύμα μέχρι τα αεροπλάνα, τα λιμάνια, τα τρένα, όλες τις πτυχές της ζωής μας υπάρχει τεχνολογία και όλοι οι οργανισμοί όπως ο ΟΣΕ οφείλουν να αναβαθμίζουν τα συστήματα ασφαλείας τους για να μπορέσουν να φτάσουν στο επίπεδο λειτουργίας που πρέπει. Η τραγωδία είναι ότι αυτό στην συγκεκριμένη περίπτωση καθυστέρησε και κόστισε ζωές. Κι αυτό που πρέπει και είναι επιβεβλημένο να γίνει είναι σε κάθε πτυχή του ελληνικού κράτους. Δεν δέχομαι ότι υπάρχουν δυο Ελλάδες, είναι μια και είναι αυτή που θέλουμε όλοι. Κάθε πτυχή του κράτους που είναι στον 19ο αιώνα ούτε καν στον 20ο να διορθωθεί πάραυτα. Αυτή είναι η οργή του κόσμου που πρέπει να μεταβολιστεί σε πράξη».

Ο υπουργός επεσήμανε ότι «τα συστήματα τεχνολογικής ασφάλειας αφορούν δρομολογημένες συμβάσεις αυτές που καθυστέρησαν στην συγκεκριμένη περίπτωση και αυτές που θα πρέπει να γίνουν όχι αύριο, χθες. Υπάρχει το 70%(με τηλεματική) και το 30% (χωρίς τηλεματική). Δεν είναι απάντηση να λέμε ότι το 30% δεν είχε γίνει ακόμη. Υπάρχουν πολλά 30% στην χώρα». Έκανε λόγο για αυτούς «που δείχνουν και αυτοί που σηκώνουν το χέρι και αναλαμβάνουν ευθύνες. Εμείς κυβερνούμε την χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Σηκώνουμε το χέρι, αναλαμβάνουμε ευθύνες και αυτές που αναλογούν και άλλες και προχωράμε μπροστά. Και αυτή πρέπει να είναι η αποστολή της δικής μου γενιάς στην πολιτική. Για αυτό μπήκε η δική μου γενιά στην πολιτική. Για να διορθώσει όλα αυτά τα κακώς κείμενα και να ξεπεράσει όλες αυτές τις ιστορικές εκκρεμότητες. Πλέον κοστίζουν ζωές. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της αναμονής και του χρόνου».

Υπογράμμισε μάλιστα ότι «γνωρίζουμε εδώ και χρόνια ότι ο ΟΣΕ υπήρξε μια αμαρτωλή ιστορία σε πάρα πολλές πτυχές από την εποχή των μνημονίων μέχρι και σήμερα αλλά η δουλειά μας τώρα είναι αυτό να το διορθώσουμε. Πρέπει να διερευνηθούν όλες αυτές οι πτυχές, το πολιτικό σύστημα δεν έχει την πολυτέλεια να μην πει την πλήρη αλήθεια στον κόσμο, σε όσο βάθος και αν πάει η διερεύνηση. Από κει και πέρα πρέπει οι αλλαγές αυτές να γίνουν χθες».

Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά «η απάντηση στην οργή που είναι δίκαιη δεν είναι η ισοπέδωση, αλλά η οικοδόμηση. Υπάρχουν πράγματα που έχουν γίνει και άλλα που καθυστέρησαν δραματικά να γίνουν. Όλα αυτά που δεν έγιναν πρέπει να τα κάνουμε τώρα και να μιλήσουμε με έργα. Η αφορμή είναι τα ανθρώπινα λάθη, η αιτία είναι ένα σύστημα που αποτυγχάνει, ότι οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι δεν βρίσκονται στον 21ο αιώνα και πρέπει να έρθουν στον 21ο αιώνα. Κι αυτό έχει και τεχνολογία και ανθρώπινο δυναμικο και κανόνες διοίκησης. Η δουλειά της ποινικής διερεύνησης είναι να μιλήσει για το ανθρώπινο λάθος. Η δουλειά των πολιτικών είναι να διορθώσει το σύστημα που απέτυχε, να μην επιτρέψει το ανθρώπινο λάθος να εκδηλωθεί». Όπως τόνισε ο υπουργός «αυτό που χρωστάμε είναι να μπορέσουμε να πούμε ότι πρέπει να οικοδομήσουμε κι όχι να ισοπεδώσουμε. Υπάρχουν πράγματα που η Ελλάδα έχει προοδεύσει και πράγματα που έχει εγκλωβιστεί στο χθες. Να κρατήσουμε τα καλά, να μην τα αυτοακυρώσουμε και πάνω σε αυτήν την προίκα να χτίσουμε και τα υπόλοιπα» και πρόσθεσε ότι «αθροίζονται αμαρτίες στην συγκεκριμένη περίπτωση. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι δεν κατεδαφίζουμε τα πάντα, οικοδομούμε σε ό,τι καλό έχουμε και καλύπτουμε τα κενά που έχουμε σαν κράτος».

Μάλιστα υπογράμμισε τη σημασία της συγγνώμης, λέγοντας: «μην υποτιμάμε την διάσταση της συγγνώμης από οποιονδήποτε άνθρωπο, το να παραδέχεται το λάθος, το να μην δείχνει και να σηκώνει το χέρι. Ειδικά όταν είναι κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει ως πολιτικό σύστημα. Κι όταν αυτή η συγγνώμη συνοδεύεται από όλες εκείνες τις πράξεις που διορθώνουν τους λόγους για τους οποίους ειπώθηκε τότε έχει αξία. Δεν υπάρχει περιθώριο για το πολιτικό σύστημα να μην πάμε το θέμα στο απόλυτο βάθος, να μην ακουστούν αλήθειες για τα πάντα. Είναι λογικό να κλονίζεται η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα και προς όλους τους πολιτικούς. Πρέπει γρήγορα η οργή να μετουσιωθεί σε δράση. Ο μόνος δρόμος είναι να σηκωθεί η χώρα όρθια και να προσπαθήσουμε να την πάμε εκεί που της αξίζει».

Πηγή άρθρου: Πιερρακάκης: Οφείλουμε να διερευνήσουμε πλήρως τα αίτια της τραγωδίας

#Πιερρακάκης #Τέμπη #τραγωδία

[lefterisfilippou]

Καλημέρα . Αυτός ο έρωτας για το όνειρο, για την απόλαυση του να ονειρεύομαι, τελείως απαλλαγμένος από οποιαδήποτε ανάγκη για εξήγηση, είναι ένα από τα βαθιά αισ��ήματα που μ' έφεραν κοντά στο σουρεαλισμό. Όλη μου τη ζωή κακοποιήθηκα από ανθρώπους που ήθελαν απαντήσεις. «Γιατί είναι αυτό έτσι και όχι αλλιώς;» «Ποια είναι η ερμηνεία σου γι' αυτό;» Αυτή η οργή του να καταλάβεις, να γεμίσεις τα κενά, το μόνο που κάνει είναι, τη ζωή αφόρητα μπανάλ. Αν μπορούσαμε να αφήσουμε τη ζωή μας στα χέρια της μοίρας, να δεχτούμε το θεμελιώδες μυστήριο της ύπαρξής μας, τότε μπορεί να βρισκόμασταν πιο κοντά, σε αυτό το είδος της ευτυχίας που έρχεται με την αθωότητα.   Λουίς Μπουνιουέλ. #filippoucafeclassique #lefterisfilippou #jazz #art #cofee #musiclover #poetry #literature #bookworm #travel #photo (στην τοποθεσία Filippou cafe classique) https://www.instagram.com/p/Cku4o6yK_4E/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#filippoucafeclassique #lefterisfilippou #jazz #art #cofee #musiclover #poetry #literature #bookworm #travel #photo

[artkalafata]

#2 <<εκ των έξω>> & <<εκ των έσω>>

Καταστρέφω το χαρτί, το τρυπάω με το κοπίδι, του δημιουργώ πληγές, το χαρτί κομμένο αιμορραγεί, οι πληγές γίνονται όλο και πιο βίαιες, αν δεν προσέξω μπορεί και να πεθάνει.  Καταστρέφω τις σκέψεις μου, νιώθω ότι τα σκισίματα του χαρτιού με εγκλωβίζουν, αλλά ταυτόχρονα ξεσπάω, μ’ αρέσει που ξεσπάω. Όλη η οργή που έχω μέσα μου ξαφνικά μου βγαίνει στο χαρτί, γίνομαι βίαιη κάτι το οποίο δεν έχω συνηθίσει, βλέπω το αίμα να κυλάει και νιώθω πιο ήρεμη. Τοποθετώ το ένα σχέδιο πάνω στο άλλο, το χαρτί γεμίζει σχήματα, χρώματα, αποτυπώνεται στο μυαλό μου το κάθε layer ως μια κατάσταση, όλα μπερδεύονται όμως βγάζουν νόημα ή δεν βγάζουν τελικά; Για μένα είναι πολύ ξεκάθαρο, έχω συνηθίσει έτσι και αλλιώς τα layers. Τα σχέδια αποκτούν βάθος έτσι και εγώ, μια υπόσταση η οποία δεν υπήρχε πριν.    

[thegreeklittlewriter]

Και θα θυμάμαι πάντα οταν παίζει εκείνο το τραγούδι κάπως αμυδρά την μέρα αυτή.

Εκείνο το τραγούδι στο οποίο προσπάθησα μια κάποια Δευτέρα του 2022 να χωρέσω 5 χρόνια ελπίδων, 5 χρόνια προσμονής, 5 χρόνια συναισθημάτων, να χωρέσω όλη μου την εφηβεία.

Θα θυμάμαι το ποσό ήθελα να ουρλιαξω.

Θα θυμάμαι πως μπήκα στο μέτρο τρέχοντας σαν την τρελη, πως το άκουγα για να κρατηθώ, για να μην σπαράξω.

Θα θυμάμαι πως εβαλα τα κλάματα, έτσι απλά ορθια στο βαγόνι, πως με κοίταζε η κυρία απέναντι. Λες κ δεν είχε ξαναδεί 19 χρόνων κοπέλα να κλαιει.

Θα θυμάμαι πως το ταβάνι του παλιου συρμού ήθελε να με πλακώσει. Να με θρυμματίσει.

Πως πήγαινα απο το ένα ροκ κομμάτι στο άλλο, σε αυτά τα 2-3 ροκ που είχα στο κινητό μου.

Θα θυμάμαι πως δεν εχω ξαναζήσει πιο μεγάλη διαδρομή απο εκείνη Ομόνοια-Σπίτι.

Θα θυμάμαι τον πανικό, την υστερία, τον πόνο. Θα θυμάμαι εκείνο το υστερικό γέλιο που κρυβόταν μες τις κραυγές μου.

Θα θυμάμαι πως ο πόνος με χτύπησε κατευθείαν κάτω από το στήθος, πως σπάραξα για μια στιγμή μόνο, σιωπηλά, έξω από το εργαστήριο, ακουμπισμενη στον τοίχο με το χέρι στην καρδιά.

Και πως ο πόνος μετά ανέβηκε από το στήθος στο στόμα μου, και έγινε κραυγή, κραυγή θυμού και οργής. -Μα πως μπόρεσε?-

Θα τα θυμάμαι. Όχι γιατί θα με πονάνε.

Αλλά για να ξέρω να πω στην κόρη μου, πως όλα περνάνε. Πως όλα τα ξεπερνάς. Μόνη σου.

Πως τα βάζεις κάτω με τον εαυτό σου και τα συζητάτε, για να βρείτε την άκρη.

Και την βρίσκεις στο τέλος, αργά ή γρήγορα.

Αρκεί να σταθείς στο ύψος σου.

Και πως η διαδρομή Ομόνοια-σπιτι. Ξαναγίνεται μια απλή διαδρομή. Χωρίς οργή,χωρίς δάκρυα.

θα ξανά μπεις σε εκείνο το βαγόνι,θα ανοίξεις το βιβλίο σου, θα πιεις μια γουλιά από τον καφέ σου και όλα θα ναι καλά, και τίποτα από εκείνον τον πόνο δεν θα ξαναβγαίνει στην επιφάνεια.Και καιρό μετά ακόμα και εκείνη η αμυδρή η γλυκόπικρή μνήμη του αφελούς 19χρονου θα έχει σβήσει.

#greek love #σε αγαπαω #greekpoetry #greekstories #greek writers #αγαπημένη #μόνο εσυ #ολα εσυ #ελληνικη ποιηση #ερωτας #γρεεκ ταμπλρ #γρεεκ λοβ #γρεεκ στιχακια #ελληνικα στιχακια #εκεινος #σε ερωτευτηκα #μου λειπεις #εφηβεια #πονος #μετρό

[solmeister13]

"Μα στον κόσμο έδωσα ήδη την οργή και τα μέσα για να με ρίξει, πριν η πλάτη μου τον θρόνο καν αγγίξει. Έτσι πρέπει" Μία αέναη λούπα; Μήπως αυτό που ακούσαμε Είναι προηχογραφημενο και νεκρό επειδή έχει συμβεί ξανά και θα συνεχίζει να συμβαίνει, γιατί εν τέλει το να αλλάξεις είναι αναπόφευκτο είτε Είσαι μέσα στο παλάτι είτε είσαι απέξω και επαναστατεις; Γενικά με ανατριχιάζει όλη η επίτευξη αυτού που έτσι κι αλλιώς θα συμβεί όσο κι αν προσπαθήσεις που σου αφήνει ο δίσκος

Αυτό ήταν το τελικό μας συμπέρασμα και νομίζω αυτό αποπνέει ο δίσκος αν τον εξετάσεις εις βάθος. Όλοι θα μεγαλώσουμε, όλοι θα βρούμε τη θέση μας στο σύστημα και όλοι θα νιώσουμε μέσα μας είτε πως κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, είτε πως μας κατάπιε το σύστημα και είμαστε ανήμποροι πια.

Ίσως καταλάβουμε πως ο βασιλιάς δεν ήταν και τόσο κακός. Ίσως η επόμενη γενιά διαφωνεί μαζί μας.

Ίσως όμως θα μάθουν κι εκείνοι όταν έρθει η ώρα τους.

[kalikantzaros]

Δεν έχω να εξομολογηθώ ούτε να απολογηθώ για τίποτε. Εσείς, οι άλλοι, οι θεσμικοί, πρέπει να απολογηθείτε για ένα σωρό πράγματα. Ακούς εκεί ׃ ‘’ Η δημοκρατία δεν φοράει κουκούλα!’’. Το λένε και με στόμφο και δεν κοκκινίζουν…

Όλο το πολιτικό τους σύστημα φορά μια κουκούλα μέχρι τους αστραγάλους. Ας βγάλουν αυτοί τις κουκούλες τους, κι ύστερα συζητάμε για τη δική μου.

Λέω ψέματα ;Θα στα πω με τη σειρά, για να καταλάβεις με πόσους κουκουλοφόρους διασταυρώνεσαι κάθε μέρα χωρίς να το παίρνεις πρέφα.

Πας στη τράπεζα, αμέριμνος, για να πληρώσεις ένα λογαριασμό, ή να σηκώσεις λεφτά από το ΑΤΜ – εμένα, άσε με , πες ότι σηκώνω όλο το ΑΤΜ. Με το που περνάς την πόρτα, μία κάμερα που δεν την παίρνεις είδηση στρέφεται πάνω σου. Με το που κάθεσαι φάτσα-κάρτα απέναντι από την οθόνη του μηχανήματος, άλλη μία κάμερα σε γράφει. Δεν ξέρεις ποιος σε παρατηρεί, ποιος σε καταγράφει, αλλά πες μου, τι άλλο από κουκουλοφόρος είναι ο τύπος που είναι κρυμμένος στα κοντρόλ κι όλοι οι άλλοι που τον πληρώνουν; Κουκούλα Νο , λοιπόν, η τράπεζα.

Ήρθαν οι εκπτώσεις, κι εσύ είσαι μες τη καλή χαρά που καθυστέρησε ο χειμώνας και θα πας να τα σκάσεις, να τσακίσεις την πιστωτική σου για ΄΄τρεντι΄΄ κουρελαρία που δεν θα φορέσεις του χρόνου, αλλά τώρα. Μπαίνεις στο πολυκατάστημα (δεν δίνεις σημασία στους κουκουλοφόρους που καταγράφουν τις κινήσεις σου στο τμήμα γυναικείων εσωρούχων, τι δουλεία έχεις εκεί κοτζαμ άντρας;), σαρώνεις τους πάγκους τα ράφια, στενάζουν τα δοκιμαστήρια και τελικά πας κατάφορτος στο ταμείο για τη λυπητερή. Βγάζεις την κάρτα και μόλις περάσει από το μαγικό μηχανάκι, όλα τα καλούδια που διάλεξες έχουν περάσει στο καταναλωτικό σου προφίλ, καταρτισμένο από έναν κουκουλοφόρο που ούτε ξέρεις πού βρίσκεται, ούτε για ποιόν δουλεύει. Έπειτα από μερικές εβδομάδες, ο κουκουλοφόρος της πίστωσης και του εμπορίου μπορεί να σου στείλει καμιά καρτούλα με μία ευκαιρία για χαμηλότοκο προσωπικό δάνειο ή εκπτωτικό κουπόνι αγορών, κι εσύ θ’ αναρωτιέσαι ׃ ˝ Μα, που με ξέρουν, αυτοί; ˝. Ξέρουν τα πάντα για σένα, δεν ξέρεις τίποτα για αυτούς.

Για να μη μου πεις πως έχω προκατάληψη με τους τραπεζίτες και τους εμπόρους -όχι ότι δεν έχω -, θα σε πάω αλλού. Πες μου πόσα ξέρεις γι’αυτούς που ελέγχουν όλο το πλούτο αυτής της χώρας; Τι ξέρεις για τους περίφημους θεσμικούς επενδυτές που αγοράζουν και πουλάνε αβέρτα μετοχές και αποφασίζουν πότε θα ανέβει ή θα κατέβει το Χρηματιστήριο; Έχεις δει τις φάτσες τους;

Όχι, γιατί κρύβονται πίσω νόστιμες, αγγλοσαξονικές επωνυμίες, βρίσκονται στα νησιά Κείμαν ή στη Λιβερία ή στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, αθέατοι πίσω από τις εταιρικές τους κουκούλες. Τι ξέρεις για τα πραγματικά αφεντικά ανώνυμων εταιριών, που κρύβονται πίσω από τα ακριβοπληρωμένα διοικητικά συμβούλια και τους χιλιάδες, εκατομμύρια ανυποψίαστους μικρομετόχους; Α, ναι. Μπορεί να τους βλέπεις καμιά φορά σε κοσμικές στήλες, να χαριεντίζονται με μοντέλες και τραγουδιάρες ή να μετέχουν σε φιλανθρωπικά γκαλά. Αλλά τους βλέπεις όταν κλείνουν τις κρατικές προμήθειες, όταν χρηματοδοτούν κόμματα και πολιτικούς, όταν κινητοποιούν τα λόμπι τους για να αποσπάσουν μία ευνοϊκή νομοθετική ρύθμιση, πλασαρισμένη σαν τελευταία λέξη της μεταρρύθμισης;

Χαμπάρι δεν παίρνεις ! Όλοι προστατευμένοι πίσω από αχυράνθρωπους , κάτω από τη κουκούλα της ανώνυμης εταιρείας και της δημοκρατίας των μετόχων. Θέλεις κι άλλα ; Καλά μην πούμε τα αυτονόητα, για τις κάμερες διαχείρισης κυκλοφορίας, για τους κουκουλοφόρους της αμερικάνικης πρεσβείας που σκανάρουν τη μισή Αθήνα, για τους έμμισθους και αμίσθους ρουφιάνους του κράτους, για τους μυστικούς, για τους υποκλοπείς, για τους μπάτσους χωρίς διακριτικά που μας κάνουν παρέα στις διαδηλώσεις όταν δεν μας ξεμοναχιάζουν στις γωνίες για να μας σαπίσουν στο ξύλο, για τους κρανοφόρους με τα χημικά, για τις κρυφές κάμερες των Τήλε-ρουφιάνων, για τους δορυφόρους που μας παρακολουθούν από ψηλά, για τους ξένους πράκτορες που κάνουν απαγωγές υπόπτων κατά βούληση, για τις μυστικές πτήσεις και φυλακές της CIA, για την ξεφτίλα της κουκούλας που έχει φορέσει εδώ και χρόνια όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση για να είμαστε υποτίθεται, ασφαλείς απέναντι στους κουκουλοφόρους τρομοκράτες. Και οι κουκουλοφόροι της (αν)ασφάλειας δεν θα βγάλουν ποτέ το ενδυματολογικό τους αξεσουάρ.

Να σου θυμίσω και το άλλο : Σου λέει κάτι η φράση ‘’ ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;’’ . Κάτι σου λέει, γιατί την είπε ένας υπεράνω ιστορικής υποψίας δικός σας. Έχεις ακούσει πιο κραχτή καταγγελία για τη δημοκρατία της κουκούλας εδώ και 40 χρόνια; Έλα ντε, ακόμη κι αυτοί που κυβερνάνε αυτό τον τόπο αναρωτιούνται ποιος πραγματικά τον κυβερνάει, κρυμμένος κάτω από την κουκούλα. Ο θείος μπορεί να εννοούσε το παλάτι, τους Αμερικανούς, τους βιομήχανους, ο ανιψιός που είχε την ίδια απορία 40 χρόνια μετά , τα’ ριξε στους νταβαντζήδες. Αλλά μήπως τόλμησε να πει ονόματα; Μούγκα στη στρούγκα… Τώρα τα βρίσκουμε μια χαρά με τους κουκουλοφόρους της πραγματικής εξουσίας , έγιναν σύμμαχοι του μεταρρυθμιστικού έπους. Το μόνο που χαλάει τη μανέστρα είναι πέντε μολότωφ σε κάδους σκουπιδιών και σε αυτοκίνητα και μια ρουκέτα. Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Εγώ μπορεί να είμαι ένας προβοκάτορας, δεν με χαλάει ο χαρακτηρισμός, αλλά και όλα τα αυτοκίνητα, όλα τα μηχανάκια τραπεζών που έχουμε κάψει, όλα τα τζάμια που έχουμε σπάσει, όλες τις βιτρίνες που έχουμε απαλλοτριώσει εδώ και 20 χρόνια να βάλεις , δεν φτάνουν ούτε στο ένα χιλιοστό της ζημίας που προκαλούν οι κουκουλοφόροι της εξουσίας με μια ιδιωτικοποίηση, μία νομοθετική ρύθμιση εμπρησμού των δασών, μία τροπολογία καταπάτησης των ακτών, ένα σκάνδαλο στις κρατικές προμήθειες, έναν σικέ διαγωνισμό ή το διαρκές ξάφρισμα δισεκατομμυρίων ευρώ που χάνουν το δρόμο από τις Βρυξέλλες μέχρι την Αθήνα.

Λοιπόν, η συμφωνία είναι αυτή. Την κουκούλα θα τη βγάλω όταν τη βγάλουν και όλοι αυτοί που κυβερνάνε αυτό τον τόπο, ερήμην μας και ερήμην σας, κάθε φορά που τους υπογράφετε λευκή εκλογική επιταγή.

Στο κάτω κάτω , μπορεί να με θεωρήσεις ένα αναγκαίο κακό. Η «δημοκρατία της κουκούλας» παράγει πολύ θυμό, πολλή οργή, που εσύ, ο καθωσπρέπει αστός, ο φιλήσυχος μικροαστός, ο νομιμόφρων προλετάριος, δεν μπορείς να εκδηλώσεις , την κρατάς μέσα σου κι αν είσαι στη μέση ηλικία, κινδυνεύεις κι από έμφραγμα. Άσε με εμένα, λοιπόν, να κάνω τη βρωμοδουλεία. Με κουκούλα ή χωρίς, δεν έχει και πολλή σημασία. Σε προειδοποιώ, πάντως, κάποτε μπορεί να τη χρειαστείς κι εσύ. Έχουμε μακρύ χειμώνα μπροστά μας, και δεν μιλάω για τον καιρό…»

[mousikofilia]

Θεωρίες του Χάρτινου Βασιλείου.

Σχίσμα=η διάσπαση  ενός οργανωμένου συνόλου. Ουσιαστικά ονομάζεται έτσι διότι έχει αναφερθεί πως γίνεται μια μετάβαση από την αιχμηρή εφηβεία στα ανήσυχα 20. Αρα έτσι υποθέτω πως είναι. Ωστόσο σχίσμα μπορεί να θεωρείτε και το βασίλειο δηλαδή ίσως το βασίλειο χωριστεί στις μάγισσες και στα παιδιά, που θα προσπαθούμε με πόνο, θάρρος, γενναιότητα αλλά και δύναμη να τις νικήσουμε και θα το πετύχουμε.

Εξόριστος= που μένει μακριά  από τη χώρα του, από τον τόπο του, είτε από προσωπική επιλογή είτε διότι εξαναγκάστηκεΜακριά από την χώρα/ τον τοπο του δηλαδή έχει φύγει ουσιαστικά από την εφηβεία του από το cknd αλλά πάντα θα υπάρχει μέσα του όλο αυτό το κίνημα και θα το κουβαλαει πάντα. Κατόπιν από προσωπική του επιλογή να είναι εξόριστος είναι λογικό διότι γνωρίζουμε πως όλο αυτό χρειάζεται υπομονή και δύναμη για να πετύχεις να μπεις μέσα στο Χάρτινο Βασίλειο και να παλέψεις. Τέλος αν τον έχουν εξορίσει αυτό θα του το έχουν κάνει οι μάγισσες του που τον μαγέψαν και τον εξορισαν ίσως σε κάποια φυλακή του βασιλείου.

《Ένα αγόρι εγκλωβισμένο στο σύστημα φωνάζει μέσα απ' τα καλώδια. Ήταν παραλίγο πρίγκιπα》

Υποθέτω μιλαει για τον πρίγκιπα του παρασκηνίου, ωστόσο σε αυτό θέλω να προσθέσω πως αυτή η "σκοτεινή αποθήκη" που αναφέρεται στο τραγούδι ίσως να είναι και η φυλακή που ανέφερα στο παραπάνω κείμενο. Επίσης "γιατί οι τύψεις μου λένε εδώ μαζί μας ανήκεις είσαι ο πρίγκιπας της σκοτεινής αυτής αποθήκης", ουσιαστικά ανήκει στις τύψεις του ίσως γιατι σκότωσε τον βασιλιά(;), που εν τέλει του εκανε καλο(;) αυτό μάλλον θα το μάθουμε στην συνέχεια. "Γιατί η σκονη μου λέει εδώ μαζί μου ανήκεις είσαι ο πρίγκιπας της σκοτεινής αυτής αποθήκης" αυτό το συνδυάζω με το " Ήταν παραλίγο πρίγκιπας" διότι η σκονη μάλλον τον έθαψε βαθιά και έτσι δεν είχε την ευκαιρία να γίνει, αλλά ίσως μετά την μάχη γίνει.

《Οι μεγαλύτεροι στο Σχίσμα ήξεραν την ιστορία του και ακόμα θυμούνται τα λόγια του. Ακόμα τον ακούν να ψιθυρίζει τα τραγούδια.》 Εδώ μάλλον αναφέρεται στο κοινό που ερχόμαστε στα λαιβς και ακούμε τα τραγούδια και κάποια λόγια που μας μεταφέρεις. Όσο και στις συζητήσεις/κουβέντες που έχεις ανταλλάξει με όλους εμάς.

Με μια 3 ματια στο γράμμα που δόθηκε στις 31 πιστεύω πως είναι ένα πάζλ που και αυτό θα πρέπει να το λύσουμε, πιστεύω πως είναι μπερδεμένο, πως υπάρχει μια συγκεκριμένη σειρά και όχι αυτή που έχει τώρα. Ουσιαστικά η κάθε πρόταση όπως αναφέρθηκε είναι και ένα τραγούδι άρα και ένας γρίφος άρα και ένα βήμα προς την επανάσταση του Χάρτινου Βασιλείου και μας συνοδεύει μέχρι τον θάνατο του βασιλιά και των μαγισσών ώσπου να πάρουμε τον θρόνο εμείς

Επιπλέον το κυνήγι μαγισσών είναι η αρχή του ΧΒ προφανώς, αλλά με προβληματίζει κάτι αρκετά. Πιστεύω πως στο κυκλωμενο υπάρχουν σήματα μορς που κάτι θα φανερώνουν για τον δίσκο ακόμα είμαι στην προσπάθεια. Τέλος η γυναίκα που είναι στο βιβλίο ίσως να είναι κάποια μάγισσα διαφορετική από τις άλλες(;) και το σχέδιο που υπάρχει τώρα είναι το πρόσωπο της που θα κοπεί στα δύο και το σπαθί είναι αυτό που θα το δημιουργήσει . Ωστόσο η αρχή του σπαθιού είναι χρυσή και αυτό δείχνει κάτι αριστοκρατικό κάτι που δεν μπορεί να το πολεμήσει κάνεις λόγω του πλούτου του, αλλά στο σχέδιο βλέπουμε πως μετατρέπεται σε νεκροκεφαλη πάνω σε αυτό θέλω να εστιάσω από ότι έψαξα η νεκροκεφαλη συμβολίζει στον θάνατο την οργή *θάνατος αφού σκοτώθηκε ο βασιλιάς και οργή για όλη αυτή την κατάσταση στην επανάσταση* , κατόπιν συμβολίζει και την αντίθετη έννοια, εκείνη δηλαδή της ζωής. Επίσης αντιπροσωπεύει την αναγέννηση  αλλά και την αναγνώριση του θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου.*μπορεί τον βασιλιά να τον αγαπούσε αλλά έπρεπε να σκοτωθεί*. αντιπροσωπεύουν τον θρίαμβο και την επανάσταση *μπορεί και να νικήσουμε αυτή την επανάσταση* Οι νεκροκεφαλές συμβολίζουν επίσης τη δύναμη, την ισχύ ή μια σημαντική αλλαγή στη ζωή. * έχουμε μέσα μας δύναμη γι αυτήν την επανάσταση και θα έχουμε όλοι μας μια ριζική αλλαγή*

@solmeister13 @xartinovasileio

#solmeister #sxisma #Χάρτινο Βασίλειο #Φοβού το σχίσμα

[labookaracha]

"For millions of years mankind lived just like the animals. Then something happened which unleashed the power of our imagination.

We learned to talk.

There's a silence surrounding me

I can't seem to think straight

I sit in the corner

And no one can bother me

I think I should speak now (why won't you talk to me?)

I can't seem to speak now (you never talk to me)

My words won't come out right (what are you thinking?)

I feel like I'm drowning (what are you feeling?)

I'm feeling weak now (why won't you talk to me?)

But I can't show my weakness (you never talk to me)

I sometimes wonder (what are you thinking?)

Where do we go from here (what are you feeling?)

I feel like I'm drowning

(You never talk to me) you know I can't breathe now

(What are you thinking?) We're going nowhere

(What are you feeling?) We're going nowhere

(Why won't you talk to me?)

(You never talk to me)

(What are you thinking?)

(Where do we go from here?)"

Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ αυτό το ποστ.

Να αφήσω τους στίχους των Pink Floyd να πουν όσα θέλω να πω για αυτό το πραγματικά υπέροχο βιβλίο.

Αλλά υπάρχει ακόμα ένα τραγούδι, από τον ίδιο δίσκο, το Division Bell του 1994, το οποίο φαίνεται να συνομιλεί, να συμπληρώνει, να δίνει βάθος στους στίχους του Keep talking και το οποίο, μάλλον όχι τυχαία βρίσκεται αμέσως μετά από αυτό στο tracklisting του δίσκου. Πρόκειται για το Lost for words και διαβάζοντας τους στίχους πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου.

"I was spending my time in the doldrums

I was caught in a cauldron of hate

I felt persecuted and paralysed

I thought that everything else would just wait

While you are wasting your time on your enemies

Engulfed in a fever of spite

Beyond your tunnel vision, reality fades

Like shadows into the night

To martyr yourself to caution

Is not gonna help at all

'Cause there'll be no safety in numbers

When the right one walks out of the door

Can you see your days blighted by darkness?

Is it true, you beat your fists on the floor?

Stuck in a world of isolation

While the ivy grows over the door

So I open my door to my enemies

And I ask could we wipe the slate clean

But they tell me to please go fuck myself

You know you just can't win"

Τελικά όμως τι σχέση έχουν τα τραγούδια των Pink Floyd με το βιβλίο του Ben Lerner?

Πολύ επιγραμματικά το βιβλίο του Lerner μιλάει για τη γλώσσα, για τη δύναμη που κρύβει η γλώσσα, για την ικανότητά της να ελέγχει τις ζωές μας, να μας καθοδηγεί, να μας εξουσιάζει. Η γλώσσα είναι ένα όπλο. Το οποίο μπορεί να σκοτώσει, γρήγορα όπως μια σφαίρα, αλλά και πολύ πολύ αργά σαν μια κακιά αρρώστια.

Πέρα από το γεγονός ότι ένιωσα μια πολύ μεγάλη ταύτιση με τον ήρωα του βιβλίου, τον Άνταμ, το άλτερ έγκο του συγγραφέα, νιώθω ειλικρινά ότι είναι ένα βιβλίο που τηρουμένων των αναλογιών θα ήθελα και θα μπορούσα να έχω γράψει, ένιωσα ότι μιλάει πολύ ξεκάθαρα, πολύ χειρουργικά θα έλεγα για τη γενιά αυτή των 40-45 κυρίως με συν/πλην λίγα χρόνια, και όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη, σε όλο τον Δυτικό κόσμο, αλλά πιθανότατα και σε άλλες περιοχές του κόσμου όπου ο καπιταλισμός έφτασε εκρηκτικά και αναπόδραστα με μια μικρή καθυστέρηση, όπως στην Κίνα ας πούμε.

Είδα τον εαυτό μου, από τα 15 μου μέχρι σήμερα, είδα τους φίλους μου, τους γνωστούς μου, τα είδωλά μας, τους ανθρώπους που θαυμάζαμε(ουμε) και αυτούς που θα έπρεπε να θαυμάζουμε, τα είδα όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, και ένιωσα ταυτόχρονα μια ανακούφιση αλλά και μια θλίψη και μια οργή. Πως γίνεται αυτό θα μου πείτε. Είδα σε όλη αυτή τη διαδρομή της γενιάς μας μια τεράστια ματαίωση, είδα ένα αυτοκίνητο να τρέχει με 200 χιλιόμετρα την ώρα κατευθείαν πάνω σε έναν τοίχο και τον οδηγό, δηλαδή εμάς, να είμαστε σίγουροι ότι θα περάσουμε αλώβητοι από μέσα. Και αυτή η αψηφισιά μας, αυτή η επίπλαστη σιγουριά μας, αυτή η συνολική ψευδαίσθηση μέσα στην οποία μεγαλώσαμε και την οποία στηρίξαμε μέχρι να σκάσει σαν φούσκα στα χέρια μας και όχι μια και δυο αλλά πολλές φορές, με τρόμαξε και με θύμωσε.

Δεν μπορεί να ήμασταν, να είμαστε ακόμα τόσο αφελείς.

Δεν μπορεί να μην θέλουμε να κατανοήσουμε τον κόσμο γύρω μας. Δεν μπορεί να μην μπορούμε να βάλουμε σε λέξεις αυτά που νιώθουμε και αυτά που θέλουμε και να μην μπορούμε αυτές τις λέξεις να τις βάλουμε σε μια σειρά που δεν θα πληγώνει και δεν πονάει αλλά θα χτίζει έναν καλύτερο κόσμο. Και αυτό να το κάνουμε ξανά και ξανά.

Τον τελευταίο καιρό ακούω πάρα πολύ έναν παλιό δίσκο, το Dreaming Neon Black των Nevermore.

O τραγουδιστής του συγκροτήματος Warrel Dane, ο οποίος πέθανε το 2017 στα 56 του χρόνια, είχε πει πως η ιστορία του άλμπουμ είναι απλή. Είναι η ιστορία ενός άντρα που τρελαίνεται επειδή έχει χάσει την γυναίκα που αγαπάει. Περνάει από όλα τα στάδια της τρέλας, κατηγορεί τον εαυτό του, τον Θεό, περνάει από φάσεις άρνησης, και το τέλος είναι λίγο τραγικό, λίγο καταθλιπτικό.

Μέσα σε όλο αυτό, που οκ, είναι ο κεντρικός άξονας του άλμπουμ, ο Dane έχει στριμώξει στίχους όπως αυτούς εδώ από το δεύτερο τραγούδι του δίσκου το Beyond within:

"Welcome millennium

The fall of planet hate

Welcome the end, my friend

All the world's the stage

Welcome to the future

The world is black, no turning

From the consequence of ignorance"

ή αυτούς εδώ από το τραγούδι The fault of the flesh:

"Flesh is the weakness, flesh is the fault

We are embodiment of all the world's wrongs

No time to look back; we are gone

No time to regret the seeds we've thrown away

Man is the parasite, man is the cause

We are destroyers and creators, our precious flaw

We are the architects of fate

We are impure for we burn all we berate"

Ακούγοντας σήμερα το δίσκο, 24 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, είναι σαν ο Dane να μας μιλάει από το παρελθόν για έναν κόσμο που αναπόφευκτα ερχόταν, αν και ίσως φαινόταν λίγο μακρινός το 1999. Αν σκεφτεί κανείς ότι ο Dane δεν είναι ανάμεσά μας πλέον η φωνή του μοιάζει να μας καλεί από το επέκεινα και με ένα μεταφυσικό τρόπο να μας λέει "εγώ σας τα έλεγα. Αλλά και πάλι σκατά τα κάνατε".

Περνάω μια περίεργη φάση τον τελευταίο αρκετό καιρό.

Το βιβλίο αυτό με έναν μυστήριο και μάλλον εντελώς προσωπικό τρόπο, ειλικρινά δεν ξέρω αν θα μιλήσει έτσι σε κάποιον άλλο, ήρθε για να κολλήσει με τους στίχους του Dane που με συντροφεύουν τους τελευταίους μήνες και να με κάνει να μισήσω ακόμα περισσότερο την ανθρωπότητα.

Αλλά και να αγαπήσω τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά όσο περισσότερο γίνεται.

12.09.23

[justforbooks]

Το «Δρ. Ζιβάγκο» ύμνησε τις δύο ενστικτώδεις δυνάμεις που διαθέτει ο άνθρωπος, της επιβίωσης και του έρωτα, που δεν υποτάσσονται σε ιδεολογικούς περιορισμούς.

«Όταν έγραφα το "Δρ. Ζιβάγκο" ένιωθα πως είχα ένα τεράστιο χρέος απέναντι στους συγχρόνους μου. Προσπάθησα λοιπόν να το ξεπληρώσω. Αυτή η αίσθηση της οφειλής γινόταν εξουθενωτική καθώς προχωρούσα σιγά σιγά στη συγγραφή του μυθιστορήματος. Έπειτα από τόσα χρόνια λυρικής ποίησης ή μεταφραστικής δουλειάς ένιωθα πως ήταν καθήκον μου να γράψω για την εποχή μας – γι' αυτά τα χρόνια, τα περασμένα, αλλά τόσο κοντινά μας ακόμη. Ο χρόνος πίεζε. Με το "Δρ. Ζιβάγκο" ήθελα ν' αποτυπώσω το παρελθόν και να τιμήσω τις όμορφες κι ευαίσθητες πλευρές της Ρωσίας εκείνης της εποχής. Δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής σ' αυτές, ούτε σ' εκείνες των προγόνων μας, αλλά πιστεύω πως στο μέλλον οι αξίες τους θ' αναβιώσουν...».

Αυτά εξομολογούνταν ο εβδομηντάχρονος Μπόρις Πάστερνακ το 1960 στη συνεργάτιδα του Paris Review που είχε κατορθώσει να τον συναντήσει στο Περεντελκίνο, τριάντα χιλιόμετρα έξω από τη Μόσχα, λίγους μήνες πριν αφήσει, χτυπημένος από τον καρκίνο, την τελευταία του πνοή. Και γι' άλλη μια φορά, σε πείσμα εκείνων, όπως ο Ναμπόκοφ, που είχαν χαρακτηρίσει το «Δρ. Ζιβάγκο» ως το πιο ανοικονόμητο από τα πεζογραφικά του έργα, ο ίδιος το σύστηνε ως το σημαντικότερο επίτευγμα της λογοτεχνικής του διαδρομής: «Δεν ξέρω αν είναι απολύτως επιτυχημένο μυθιστόρημα», δήλωνε, «αλλά παρ' όλα του τα ελαττώματα πιστεύω πως αξίζει πιο πολύ από τα πρώτα μου ποιήματα. Είναι πιο πλούσιο και πιο ανθρώπινο από τα έργα της νεότητάς μου».

Στην Ελλάδα, η εν πολλοίς αυτοβιογραφική σύνθεση του νομπελίστα συγγραφέα απέκτησε την έκδοση που της αξίζει μόλις το 2006, όταν δημοσιεύτηκε από τον «Ποταμό» για πρώτη φορά χωρίς περικοπές, σε μετάφραση από τα ρωσικά της Μαρίας Τσαντάνογλου, μαζί με μια σειρά ντοκουμέντων, αποκαλυπτικών των διώξεων που υπέστη ο Πάστερνακ από τον κομματικό μηχανισμό της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης (βλ. «Η υπόθεση Πάστερνακ» της Ζακλίν ντε Προυαγιάρ). Κι έτσι, μια γενιά αναγνωστών που είχε έρθει σ' επαφή μόνο με τη χολιγουντιανή εκδοχή του μυθιστορήματος –την ταινία που γύρισε το 1966 ο Ντέιβιντ Λιν με τους Ομάρ Σαρίφ, Τζούλι Κρίστι και Τζέραλντιν Τσάπλιν– απέκτησε πρόσβαση και στη γραφή του Πάστερνακ και στο δράμα που εκείνος βίωσε, όντας στο επίκεντρο μιας ανελέητης σύγκρουσης ανάμεσα στην τέχνη και την πολιτική.

Γιός ενός ζωγράφου και μιας πιανίστριας, γεννημένος στη Μόσχα το 1890, ο Μπόρις Πάστερνακ, πριν αποφασίσει ν' ασχοληθεί συστηματικά με την ποίηση, είχε κάνει μακρόχρονες μουσικές σπουδές πλάι στον Σκριάμπιν, όπως είχε αποκτήσει κι ένα διδακτορικό στη φιλοσοφία εντρυφώντας στη σκέψη του Μπερξόν και των νεο-καντιανών. Μαγεμένος αρχικά από τον Μαγιακόφσκι, την κυρίαρχη προσωπικότητα του ρωσικού φουτουρισμού, κατόρθωσε σιγά-σιγά να βρει το προσωπικό του στίγμα και το 1917 έγραψε μια εκπληκτική συλλογή ποιημάτων, πρότυπο για τους ομοτέχνους του αν και δύσβατη για το κοινό, με τίτλο «Η αδελφή μου η ζωή». Όταν όμως αυτή τυπώθηκε το 1922 σε βιβλίο, από τους πρώτους που κατηγόρησαν τον Πάστερνακ ότι το έργο του «δεν αντανακλά την πραγματικότητα» κι ότι ο ίδιος «είναι ένας ατομιστής δεμένος με την αστική ιδεολογία» ήταν ο Λέον Τρότσκι.

Η παραπάνω ρετσινιά θ' ακολουθήσει τον συγγραφέα σε όλη του τη ζωή, χωρίς ωστόσο να μπορέσει κανείς να του αρνηθεί τη μεγάλη ένταση του ποιητικού του πάθους, τη μαθηματική σχεδόν ακρίβεια των εικόνων του, την αναλυτική του οξύτητα στη θεώρηση του κόσμου. Αρετές που δεσπόζουν και στο μυθιστόρημά του, αυτήν την πνευματική διαθήκη του, όπου το alter ego του, ο αστικής καταγωγής αλλά φίλα προσκείμενος στους μπολσεβίκους, νεαρός γιατρός και ποιητής Ζιβάγκο, παντρεύεται την κόρη μιας αριστοκρατικής οικογένειας, ερωτεύεται στη συνέχεια μια κοπέλα της κατώτερης τάξης και, παρασυρμένος στη δίνη της Οκτωβριανής Επανάστασης και του εμφύλιου σπαραγμού, καταλήγει να διαλυθεί ψυχικά και σωματικά.

Ο Πάστερνακ είχε αρχίσει να γράφει το «Δρ. Ζιβάγκο» από τη δεκαετία του '30, αλλά αφοσιώθηκε συστηματικά σ' αυτό μετά το 1945. Ήταν το πρώτο του έργο έπειτα από 25 χρόνια σιωπής, στη διάρκεια των οποίων είχε δώσει εξαιρετικής ποιότητας μεταφράσεις έργων των Σαίξπηρ, Γκαίτε, Σέλλεϋ, Βερλαίν και Κητς.

Για όσους είχαν υποφέρει από τις σταλινικές διώξεις, ο πόλεμος έμοιαζε με λύτρωση. «Ο πόλεμος, με τους πραγματικούς κινδύνους και τη δίψα του για θάνατο ήταν ευλογία μπροστά στην απάνθρωπη εξουσία του ψεύδους, μια απελευθέρωση, καθώς διέλυσε τα μάγια της σιωπής» θα γράψει κι ο ίδιος στον επίλογο του μυθιστορήματός του, όπου μέσα σε λίγες αλλά μεγάλης πυκνότητας και δύναμης σελίδες διατρέχει την εποχή των «εκκαθαρίσεων» και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η αλήθεια είναι πως ο Πάστερνακ έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από τον Στάλιν. Συγκαταλεγόταν σ' εκείνους που, αν και δεν ήταν κομμουνιστές, καρπώνονταν μια σχετική ελευθερία έκφρασης, έστω και για λόγους τακτικής. Μολονότι όμως ζούσε με τις υλικές ανέσεις ενός Μοσχοβίτη αριστοκράτη, υπέφερε κι εκείνος από τη σταλινική τρομοκρατία, κυριευμένος από ενοχές για το ότι αδυνατούσε ν' αξιοποιήσει την επιρροή του ώστε να σώσει κάποιους κυνηγημένους συγγραφείς.

Όπως αναφέρει ο βρετανός ιστορικός Ορλάντο Φάιτζες στο βιβλίο του «O χορός της Νατάσας», τον βασάνιζε η σκέψη πως η επιβίωσή του και μόνο αποδείκνυε ότι δεν είχε την αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει έναν άντρα, και πολύ περισσότερο έναν μεγάλο συγγραφέα της ρωσικής παράδοσης. Σύμφωνα, δε, με τον φιλόσοφο Αζάια Μπερλίν που υπήρξε τακτικός συνομιλητής του Πάστερνακ από το '45 κι έπειτα, ο τελευταίος συνέχιζε ν' αναφέρεται ξανά και ξανά σ' αυτό το θέμα, διευκρινίζοντας πως δεν ήταν ικανός να προχωρήσει σ' έναν άθλιο συμβιβασμό με τις αρχές.

Ο Μπερλίν, ο οποίος εργαζόταν τότε στη βρετανική πρεσβεία της Μόσχας, ήταν αποδέλτης του χειρογράφου του «Δρ. Ζιβάγκο» μήνες πριν το μυθιστόρημα τυπωθεί. Κι όπως έχει δηλώσει, εκείνο που τον είχε συγκινήσει περισσότερο στο βιβλίο ήταν η περιγραφή της αγάπης: «Δεν υπάρχουν μυθιστοριογράφοι που περιγράφουν την αγάπη. Γράφουν για την επιθυμία, τον πόθο, την ερωτική πρόκληση, την έλξη, τον ερωτικό ανταγωνισμό, τη διεκδίκηση, την αδυναμία σε κάποιον άλλο, αλλά το φαινόμενο της αγάπης, κατ' εμέ, μόνο δύο συγγραφείς περιέγραψαν: ο Τολστόι στην "Άννα Καρένινα" και ο Πάστερνακ».

Η άποψη, ωστόσο, των σοβιετικών αρχών για το «Δρ. Ζιβάγκο» και τα όσα ενσάρκωνε ο κεντρικός του ήρωας ήταν τελείως διαφορετική. «Θεωρούμε ότι το μυθιστόρημά σας είναι βαθιά άδικο, βαθιά αντιδημοκρατικό και ξένο προς οποιαδήποτε κατανόηση των συμφερόντων του λαού» θα γράψουν στον Πάστερνακ τα μέλη της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Novy Mirτο 1956, επιστρέφοντάς του το χειρόγραφο ως μη δημοσιεύσιμο. «Πρόκειται για ένα έργο ιδεολογικά διεφθαρμένο, ένα αντισοβιετικό βιβλίο που αναμφισβήτητα δεν πρέπει να εκδοθεί» σημείωνε την ίδια εποχή ο Ντ. Πολικαρπόφ, διευθυντής του τομέα πολιτισμού της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ, ενημερώνοντας τους ανωτέρους του ότι θα καταβληθεί κάθε προσπάθεια για ν' αποτραπεί η δημοσίευση του «συκοφαντικού» αυτού βιβλίου στο εξωτερικό.

Κι όμως, η παρθενική έκδοση του «Δρ. Ζιβάγκο» πραγματοποιήθηκε στην Ιταλία το 1957, χάρη στο χειρόγραφο που είχε στείλει λαθραία την προηγούμενη χρονιά ο Πάστερνακ στον «κόκκινο» μεγαλοαστό εκδότη Τζαντζάκομο Φερτρινέλι – το παρασκήνιο της όλης υπόθεσης αποτυπώνεται διεξοδικά στο «Senior service», τη βιογραφία του Φερτρινέλι που έγραψε ο γιός του Κάρλο (Καστανιώτης).

Δυο χρόνια αργότερα, η Σουηδική Ακαδημία αποφασίζει να τιμήσει τον συγγραφέα με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και το βιβλίο του μεταφράζεται σχεδόν παντού. Η οργή όμως του ΚΚΣΕ καθώς και η σφοδρή κριτική που του ασκείται στην ίδια του την πατρίδα, αναγκάζουν τον Πάστερνακ ν' αρνηθεί το βραβείο. Κι αν η διεθνής φήμη που έχει αποκτήσει στο μεταξύ τον γλυτώνει από την εξορία, τόσο η δική του ζωή όσο και της οικογένειάς του γίνεται όλο και δυσκολότερη. Μετά τον θάνατό του το 1960, η γυναίκα του θα οδηγηθεί στην εξαθλίωση και η ερωμένη του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης...

Έργο γραμμένο με απόλυτη ελευθερία, με πληθώρα συμπτώσεων στις σελίδες του και με απότομες αλλαγές ταχύτητας στην αφήγηση, το «Δρ. Ζιβάγκο» ύμνησε τις δύο ενστικτώδεις δυνάμεις που διαθέτει ο άνθρωπος, της επιβίωσης και του έρωτα, που δεν υποτάσσονται σε ιδεολογικούς περιορισμούς. Και παράλληλα, εξέφρασε την απογοήτευση του Πάστερνακ για τα επακόλουθα μιας επανάστασης που είχε ξεσπάσει «αυθόρμητα, σαν αναστεναγμός που τον συγκρατούσαν οι άνθρωποι για πολύ καιρό», την κούρασή του μπροστά στη βία και την πίκρα του για το ότι υπήρξε θεατής της, όπως και την πεποίθησή του ότι η Ιστορία είναι ένα μεγαλοπρεπές γίγνεσθαι που οι άνθρωποι αδυνατούν να υπερβούν.

Το μυθιστόρημα του Πάστερνακ αποδείχτηκε πιο ισχυρό από το καθεστώς που επεδίωξε να το εξαφανίσει. Και σ' έναν κόσμο όπου ο ανθρωπισμός δέχεται ισχυρά πλήγματα, η μορφή του «γιατρού της ζωής», που αναδύεται μέσα από τις σελίδες του, παίρνει νέες διαστάσεις εξακολουθώντας να λειτουργεί παρηγορητικά.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS

[psychedelicmessworld]

εχεις γραψει ποτε diss σε καποιον? γενικα κατι που να τον κραζει κρινει?

H αλήθεια είναι πως είχα αφήσει αυτή την ερώτηση να με κοιτάζει επικριτικά για κανένα 10μερο περίπου. Ήταν το μόνο πράγμα που δεν απάντησα αυτές τις μέρες. (Ζητώ συγγνώμη σε όποιον περίμενε την απάντηση.) Με έχετε ρωτήσει αρκετά άτομα είναι η αλήθεια. Και ποτέ δεν έδινα μια ξεκάθαρη απάντηση οπότε αισθάνομαι πως ήρθε η ώρα να το κάνω.

Για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα πως να διατυπώσω τις σκέψεις μου πάνω στο θέμα. Το γεγονός ότι γράφω είναι μια μορφή προσωπικής ψυχανάλυσης. Πρώτα νιώθω, έπειτα γράφω.. Και στο τέλος σκέφτομαι. Με λίγα λόγια δε γνωρίζω ούτε εγώ η ίδια τι είναι αυτό που θέλω να γράψω, μέχρι να το γράψω. Όλη η διαδικασία ήταν πάντοτε αυθόρμητη. Πάνω από όλα είμαι λοιπόν άνθρωπος. Και έχω νιώσει τόσο οργή, όσο θυμό.. Όπως ο καθένας. Είναι συναισθήματα που νιώθω σπάνια προς άλλα πρόσωπα, αλλά δε παύουν να υπάρχουν ανά καιρούς. Έχω γράψει για αυτά λοιπόν όπως έχω γράψει και για όλα τα άλλα. Δεν είναι ένα συναίσθημα για το οποίο προτιμώ να γράφω, ίσα ίσα το αντίθετο. Έχοντας βρεθεί πολλές φορές στη θέση του κατηγορούμενου δε μου αρέσει να παίρνω το ρόλο του δικαστή. Γράφω με σκοπό να βάλω σε σκέψεις, να αγκαλιάσω με τις λέξεις και να ευαισθητοποιήσω όποιον πιστεύει πως έχουν κάτι να του προσφέρουν όσα έχω να πω. Με αυτή τη λογική λοιπόν δε μου αρέσει να δικάζω καμία από τις μούσες μου στις στιγμιαίες καταιγίδες μου. Έχοντας όμως γνώθι πως το κάθε πράγμα έχει και από κάτι να προσφέρει, ειδικά στη περίπτωση της ποίησης και της γραφής είπα να μοιραστώ ένα από αυτά τα τόσο ντροπιαστικά για εμένα ξεσπάσματα μαζί σας. Είναι πιο πολύ μια μορφή σύντομου κειμένου που έγραψα πριν μερικούς μήνες και θα το ανεβάσω σε μισή ωρίτσα περίπου. Θα σας δώσει μια εικόνα γιατί είναι κάτι το οποίο δε προτιμώ να γράφω.. Και ελπίζω παρόλα αυτά να σας προσφέρει κάτι θετικό με το τρόπο του. 

[megawhitething1]

ΚΥΡΙΕ, στον θυμό σου μη με ελέγξεις, ούτε να με παιδεύσεις στην οργή σου. 2 Επειδή, τα βέλη σου μπήχτηκαν βαθιά σε μένα, και το χέρι σου με καταπιέζει. 3 Δεν υπάρχει υγεία στη σάρκα μου, εξαιτίας τής οργής σου· δεν υπάρχει ειρήνη στα κόκαλά μου, εξαιτίας τής αμαρτίας μου. 4 Επειδή, οι ανομίες μου υπερέβηκαν το κεφάλι μου· υπερβάρυναν επάνω μου σαν βαρύ φορτίο. 5 Βρώμησαν και σάπισαν οι πληγές μου, εξαιτίας τής ανοησίας μου. 6 Ταλαιπωρήθηκα, κυρτώθηκα υπερβολικά· όλη την ημέρα περπατάω σκυθρωπός. 7 Επειδή, τα εντόσθιά ��ου γεμίζουν από φλόγωση, και στη σάρκα μου δεν υπάρχει υγεία. 8 Ασθένησα και κατακόπηκα υπερβολικά· βρυχάζω από την αδημονία τής καρδιάς μου. 9 Κύριε, μπροστά σου είναι ολόκληρη η επιθυμία μου, και ο στεναγμός μου δεν κρύβεται από σένα. 10 Η καρδιά μου ταράζεται, η δύναμή μου με εγκαταλείπει· και το φως των ματιών μου, κι αυτό δεν είναι μαζί μου. 11 Οι φίλοι μου και οι κοντινοί μου στέκονται απέναντι από την πληγή μου, και οι πιο κοντινοί μου στέκονται από μακριά. 12 Και εκείνοι που ζητούν την ψυχή μου, στήνουν σε μένα παγίδα· και εκείνοι που ζητούν το κακό μου, μιλούν πονηρά, και όλη την ημέρα μελετούν δόλους. 13 Εγώ, όμως, σαν κουφός, δεν άκουγα, και ήμουν σαν άφωνος, χωρίς να ανοίγει το στόμα του. 14 Και ήμουν σαν άνθρωπος που δεν ακούει, και χωρίς να έχει αντιλογία στο στόμα του. 15 Επειδή, έλπισα σε σένα, Κύριε· εσύ θα με εισακούσεις, Κύριε, ο Θεός μου. 16 Δεδομένου ότι, είπα: Ας μη χαρούν επάνω μου· όταν γλιστρήσει το πόδι μου, αυτοί κομπορρημονούν εναντίον μου. 17 Μια που είμαι έτοιμος να πέσω, και ο πόνος είναι πάντοτε μπροστά μου. 18 Επειδή, εγώ θα αναγγέλλω την ανομία μου, και θα λυπάμαι για την αμαρτία μου. 19 Αλλά, οι εχθροί μου ζουν, υπερισχύουν· και πλήθυναν εκείνοι που με μισούν άδικα. 20 Και εκείνοι που ανταποδίδουν κακό αντί για καλό, είναι εναντίοι μου, επειδή κυνηγώ το καλό. 21 Μη με εγκαταλείπεις, Κύριε· Θεέ μου, μη απομακρυνθείς από μένα. 22 Σπεύσε σε βοήθειά μου, Κύριε, η σωτηρία μου.

Ψαλμός 38