Bir kadın bir erkekten ne ister? Başını omzuna koyduğunda, "Kendimi güvende hissettiğim yer burası" demek için yeterli olduğunu hissetmek istiyor. Ellerinin avuçlarını değil, tutabileceği bir "el" istiyor. Ruhunu yakmamak için "10 parmağını" saçına taramak istiyor, gece yarısı telefonunun çalmasını, "Sesini duyduktan sonra yatacağım" demek istiyor, sizi ayırmak için değil, biraz zaman ayırmak istiyor, yanınızda ağlarsa söylemiyor. Yüzündeki en ufak bir gülümsemenin sebebi olmanı istiyor ve eğer çok gülen biriyse çocuk gibi onunla tatlı şakalar yapmak istiyor, Kalbine salıncak yapmak istiyor, Bir kadın kıskanmak istiyor ama asla köleleştirilmek istemiyor. en azından elini tut ve onu koklayarak öp.Eğer onun senin için değerli olduğunu hissediyorsan, şüphesiz seni hayal edebileceğinden daha çok seviyor...
“İnsan kırılır, sevgi körelir. Zaman her şeyi affetmeye yetmez bazen. Çok sevdiği için her şeyi sineye çekemez insan. Kötü gününde destek görmedikten, omzunu yaslayamadıktan sonra sevgi de biter. Sevgi emektir. Emek olmazsa bir hiç.”🌾🍷
Hiçbir doğrumuzun olmadığı şu hayatta, tek doğru belki de sevmekti. Ama ben uçurum dibindeyken ve düşmek için bir adımım kalmışken, kalkıp da bana gel demesiydi onu sevmem. İnsan, düşeceğini bilip ve bile bile adım atıp düşüyorsa bu enayilik değil, cesarettir. Ne mutlu, cesaret edip düşenlere! Aşkları yüzünden, haysiyetleri kalmayana kadar sevebilenlere...🍷.
“Böyle olmamalıydı diyorsun kendi kendine..” ‘böyle olmamalıydı..’ elini uzattığın her şeyin, buruşup katlandığını görünce, uzaklaşmayı ve kaybolmayı seçiyorsun, çünkü kalbinin derinliklerinde hâla ona ait bir parça taşıyorsun..🌫
Ona kızmama, darılmama, onun aleyhinde düşünmeme imkân olmadığını hissediyordum. Ama bir kere kırılmıştım. Hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı; çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi. Sonra, aradan seneler geçtiği halde, nasıl hâlâ ona bağlı olduğumu gördükçe, ruhumda daha büyük bir infial duyuyordum. O beni çoktan unutmuş olacaktı.”🌪
Zamanla azalan bir insan oldum. Her yanlış hareket birazcık daha uzaklaştırdı beni insanlardan. Birileriyle yollarımı ayırmak için bahaneler arar oldum. Ailem ise saatlerce odamdan çıkmadığım için söyleniyor. Üzgünüm Anne, ne kadar çabaladıysam o kadar battım. O kapıdan içeri girince sorunlarımı size yansıtmamam gerekiyordu ama artık çok yoruldum. Beynimin her odacığı kaos doldu.
Bir bunalım hissi var üstümde, atamıyorum ne kadar çabalasam da hani nasıl anlatılır onu da tam bilmiyorum. Özetlemek gerekirse göç ederken kanadı kırılan kuş gibiyim herşeyi tam yoluna koyup bir yola çıkmıştım fakat şimdi sadece bakmakla yetiniyorum hayatıma uçmaya çalışıyorum, kendimi hırpalıyorum olmuyor. Birde şu gerçek var ki her saniye uzaklaşıyor gitmekte olan hayatım, herşeyim acilen birine ihtiyacim var ormanda gezen birinin kanadımı iyileştirip hadi uç, özgürlüğüne kavuş ve gideceğin yere git demesine. Çünkü o kişide biliyor ki orada biraz daha yaşarsam hayat şartları beni ölüme sürükleyecek..' 🌟🍷