takatafera

[takatafera]

Και εγώ είμαι ακόμα εδώ. Να αναπολώ έναν παλιό έρωτα. Να θυμώνω..

Πιο πολύ, να θυμώνω που έμεινα τόσο καιρό.

Που σπατάλησα όλο μου τον ενθουσιασμό και την αγάπη μου για τον κόσμο.

Και τώρα πια βλέπω ουρανούς, βλέπω πρώτες βροχές και λουλούδια.

Βλέπω τρένα να περνάνε και ηλιόλουστες μέρες.

Και από όταν έφυγες είναι σαν να έχω ένα γκρίζο φίλτρο στα μάτια μου.

Και δεν αισθάνομαι τίποτα πια.

Και δεν γεύομαι καμία γεύση.

Καμία μυρωδιά δεν μου δίνει αναμνήσεις.

Και καμία εικόνα δεν αλλάζει τους παλμούς μου.

Και είμαι ήδη νεκρή. Απολαμβάνοντας μια στο τόσο κάποιες στιγμές, και ξεχνώντας όλο και παραπάνω τις μικρές χαρές. Περιμένοντας κάτι.

Περιμένοντας ένα φίλτρο.

Που θα μου αλλάξει το πως βλέπω πια τον κόσμο .

[takatafera]

Το λαστιχάκι από τα μαλλιά σου,

Το γεμάτο ημερολόγιο σου

Το σκουριασμένο δαχτυλίδι

Το αγαπημένο σου μολύβι

Μια πληγή πάνω στο χέρι

Εκείνη η ελιά

Ένα δόντι που έχει λίγο σπάσει

Και ο φορτιστής σου που έχει χαλάσει.

Η πρώτη μπλούζα που φόραγες όταν σε είδα,

Τώρα είναι κάπου μέσα

Στην ντουλάπα μας.

Εσυ

[takatafera]

Και ζω επιτέλους τους έρωτες που φανταζόμουν.

Και είναι όλα ήρεμα.

Και ας μη ξαναένιωσα ποτέ εκείνη την ευτυχία που ένιωθα μαζί σου στα 17.

Έναν ενθουσιασμό κάθε λεπτό. Προσμονή. Χάθηκε.

Τώρα είναι όλα ήσυχα.

Και εγώ συνήθισα.

[takatafera]

Κάποιοι άνθρωποι αναγκάζονται να δουν την άβολη φύση του ανθρώπου.

Το ποσο εφήμερα είναι όλα, θα μπορούσα ήδη να θυμηθώ άτομα που έβλεπα κάθε μέρα να κάνουν διαφορετικές ζωές,

Γιατί απλά χαθήκαμε

Θα μπορούσα να θυμηθώ στιγμές που ήθελα κάποιον για να πέσω για υπνο αλλά πλέον δεν είμαι μικρή.

Πλέον έχετε όλοι τις οικογένειες και τους συγγενής σας.

Εργάζεστε και έχετε φύγει μακριά . Πλέον ειμαι πολύ μεγάλη για να πάρω ένα τηλέφωνο κλαίγοντας και να έρθεις εδώ.

Και τώρα ειμαο εδώ, και κλαίω μονη μου στο σπιτι που νοικιάζω , και βάζω δυνατά την τηλεόραση για να νιώθω την παρέα από τη φωνή, και περπατάω τόσο αργά μέσα στο σπιτι. Αργότερα θα κοιμηθώ , και θα είναι άλλη μια μέρα που θα θυμηθώ την άβολη φύση μας, την μοναξιά . Την ανάγκη επιβίωσης ακόμα και όταν καταλαβαίνεις πως έχεις μόνο εσένα, και πως στο τέλος της ημέρας αυτό μόνο θα είναι το άτομο που θα σε παρηγορήσει

[takatafera]

Είναι άλλη μια μέρα , είναι Σεπτέμβρης και όλα ξανά αρχίζουν. Τα περιμένεις και τα δέχεσαι χωρίς να τα θες αλλά έτσι συνήθισες. Οι μέρες τελευταία περνάνε πολύ γρήγορα χωρίς σημαντικές στιγμές χωρίς ταχυπαλμίες. Νιώθεις πως έχουν περάσει ώρες από όταν είδες τον εαυτό σου στο τζαμί όπως έπλενες τα πιάτα. Και εκείνο το μεσημεριανό ξανά ζεσταμένο φαγητό ήταν σαν να το έφαγες και χθες και πλέον δεν έχει την ίδια γεύση. Υπάρχεις για πολλές ώρες γύρω γύρω στην Αθήνα μέχρι να ξεκλειδώσεις την πόρτα του σπιτιού σου και να πας στο κρεβάτι με τα ίδια ρούχα . Και τότε θα πας, τότε θα φαντάζεσαι μια άλλη ζωή , πιο γενναία με λιγότερη λύπη. Τότε φαντάζεσαι διαφορετικές ημέρες και αποφάσεις που θα είχες πάρει υπό άλλες συνθήκες , μια ζωή γύρω απο ανθρώπους με θαυμασμό και ανάγκη για περισσότερες ώρες στην ημέρα σου μια ζωή με ‘αν’ και με διαφορετικό μυαλό . Και κλείνουν τα μάτια σου καθως πέφτεις για υπνο και ονειρεύεσαι, εκείνη τη ζωή που ποτέ δε θα έχεις και εκείνη τη ζωή που πάντα θα φαντάζεσαι και θα βάζεις στην άκρη την τωρινή σου. Για να ξυπνήσεις άλλη μια μέρα, και να λυπάσαι για αυτό που δεν θα έρθει. Για να μεγαλώσεις και να λες ότι αν είχες κάνει κάποια πράγματα αλλιώς τώρα δε θα ήσουν εδώ. Για να μεγαλώσεις σαν χαμελεοντας, να προσαρμόζεσαι και να επιβιώνεις παντού και να μην ξεχωρίσεις ποτέ. Αλλά να το θες. Να το θες.

#greek posts #greek quotes #ποναω #γρεεκ ποστς #γρεεκ κουοτς #ελληνικαστιχακια #ελληνικα ποστ #ελληνικο ποστ #ελληνικο tumblr #ποιήση #ποιημα #ποιητής #έλληνες ποιητές #στιχοι #σε αγαπω #αγαπη #θλιψη #πονάει #πονάω #quotes

[takatafera]

Κ όταν άρχισα να θέλω χρόνο μόνη μου

Όταν ένιωθα πιο ελεύθερη μακριά σου

Όταν δεν ήθελα να με ακουμπάς πολύ και όταν εκνευριζόμουνα εύκολα με όσα με ενοχλούσαν σε εσένα και ποτέ δεν έλεγα.

Δεν άντεξα άλλο.

Η βιασύνη με έκανε να μεγαλώσω απότομα μαζί με την σχέση μας

Και τελικά την συνήθισα

Μακαρι να ήξερες ποσό πόνεσα όταν σε σκότωσα μέσα μου. Και ακόμα από τότε κοιτάω καμία φορά μήπως αναπνέεις ακόμα. Μήπως έχω μια καινούργια ευκαιρία.

[takatafera]

Παγιδευμένοι σε σχέσεις που δεν θελουμε. Γιατί όταν σε ήθελα εγώ δεν μου το είπες. Και όταν με ήθελες εσυ είχα σφραγίσει το μέλλον μου αλλού. Επειδή έμεινα στην ασφάλεια και στη ζεστασιά του παρόντος . Γιατί εσυ έφευγες και φοβόμουν το ποσό απρόβλεπτος ήσουν

Γιατί δε μου αρέσει να μιλάω, και είπα άστο να φύγει

Γιατί έφυγε

Γιατί το μετανιώνω

Γιατί ακόμα στέλνουμε πράγματα και ελπίζουμε

Να συγχρονιστούμε αυτή τη φορά.

Και τελικά θα μείνουμε με την ελπίδα

Όσο βλέπουμε τον έρωτα μας να τον περνάμε με άλλους.

Όσο πιστεύουμε ότι κοντεύει η ώρα

Τόσο απομακρύνεται

Μέχρι την ημέρα που θα ακούσεις για εμένα και δεν θα με θυμηθείς με την πρώτη φορά

Τόσο απομακρυνόμαστε κάθε μέρα

[takatafera]

Προσπαθώ να γράψω κάτι να ξεσπάσω, κάτι να νιώσω καλύτερα..

Πάντα καταλήγει στο να συνειδητοποιώ και να απογοητεύομαι από την αλήθεια μου.

Την αλήθεια που φοβάμαι μήπως είναι πραγματικότητα .

Περνάνε μήνες και ακούω να απολαμβάνω τις μικρές χαρές. Το δώρο της ζωής.

Που αποτι φαίνεται ήταν το μόνο δώρο που είχα ποτέ σε αυτόν τον κόσμο χωρίς τίμημα. Η μάλλον είχε τίμημα.

Ξέρω να απολαμβάνω μια βροχερή ημέρα, έναν καλό καφέ, ένα ζεστό φιλί , μια ωραία μπλούζα και ένα ποτό.

Ξέρω όμως και να θρηνώ τον έρωτα μας, έναν θάνατο, ξέρω πως είναι να με χτυπάνε, ξέρω πως είναι η κατάθλιψη , και να κοιμάμαι με τις ώρες μέχρι να χάνω αίσθηση του χρόνου , και να μην τρώω ξέρω.. και να βλέπω εφιάλτες κάθε βράδυ και ποσό κλάμα έριξα .

Και αναρωτιέμαι

Αν μπορούν οι μικρές αυτές χαρές,να ανταγωνιστούν τις μεγάλες λύπες.

#greek posts #greek quotes #ποναω #γρεεκ ποστς #γρεεκ κουοτς #food #gaming #quotes #movies

[takatafera]

Ήρθε πια εκείνη η ημέρα,

Που τον γνωρίζεις και σου φαίνεται πως αυτή τη φορά διάλεξες σωστά

Που αρχίζετε να βγαίνετε έξω για φαΐ

Να κάνετε τις πιο μεγάλες βόλτες

Να σε ακούει και να σε κοιτάει με όλον τον θαυμασμό του κόσμου

Να κοιμάσαι σπίτι του

Να κοιτάτε μαζί απτό παράθυρο ακούγοντας μουσική και βλέποντας σειρές

Και να νιώθεις πως βρήκες επιτέλους το μέρος που θα ηρεμήσει την ψυχή σου

Να μυρίζεις τα παπλώματα σας και να ηρεμείς

Και τον άνθρωπο που θα την διορθώσει.

Και έχεις δίκιο ακόμα

Εκτός από εκείνη την μέρα βέβαια..

Που λίγο σε έσπρωξε όσο τσακωνόσασταν

Αλλά σκέφτηκες πως ήταν καταλαθος και πως και εσυ στο τσακ θα το έκανες

Αν και δε το έχεις κάνει ποτέ..

Και άρχισες να αγχώνεσαι και να θυμάσαι τα παλιά

Εκείνη την μέρα που ήθελες να φύγεις

Και δε σε άφησε

Εκείνη τη μέρα που σε τράβηξε πιο δυνατά

και άρχισε να σε χτυπάει

Που όταν γύρισες σπίτι σας ένιωθες μια άρρωστη ασφάλεια

Κάτι σου θυμίζει αυτό

Έχεις ξανά υπάρξει στην ασφάλεια του να σε μισεί κάποιος . Του να είσαι ένας σάκος του μποξ. Αλλά μένεις εκεί. Γιατί εκείνη την ώρα είναι η μοναδική αγάπη που έχεις

Τους φίλους σου τους έκανε πέρα

Και μετά το χτύπημα γίνεται και δεύτερη φορά

Και τριτη..

Και αρχίζεις να φταις εσυ που πάχυνες , που έπαθες κατάθλιψη, που έπαθες κρίση πανικού, που δεν ήθελες να κανείς σεξ, που ήθελες ένα τέλος σε όλα.

Εκείνη τη στιγμή που νιώθεις σαν να σου έχουν ρουφήξει τα πάντα από μέσα σου. Είσαι τόσο ελαφριά μέσα στον κόσμο, και είσαι έτοιμη να σπάσεις. Αλλά απλά περιφέρεσαι όπου αντέχεις. Στη σχολή, στις καφετέριες . Και γελάς. Μέχρι να σέρνεις το βράδυ το σώμα σου για να πάρεις ενέργεια για την επόμενη μέρα

Κανείς δεν ακούει τα βήματα σου πια

Και τώρα κοιτάς πάλι τον εαυτό σου στον καθρέφτη

και βλέπεις όλους εκείνους που σου άπλωσαν χέρι πάνω στο πρόσωπο σου.

Ελεγες πως όταν περνάνε τα χρόνια όσα γίνονται ξεχνιούνται.

Και βλέπεις,

Μια ρυτίδα.

Και είσαι 20.

#greek posts #greek quotes #γρεεκ ποστς #ποναω #γρεεκ κουοτς #art #quotes

[takatafera]

Ο μόνος λόγος που σε αγαπάω είναι γιατί δεν αγαπάω αρκετά εμένα.

#greek posts #greek quotes #γρεεκ ποστς #ποναω #γρεεκ κουοτς #ελληνικα ποστ #ελληνικά στιχάκια #ποιήση #πονος #ποιημα #σαγαπάω #σαγαπώ

[takatafera]

‘Προσοχή παρακαλώ, όταν ακούτε τον χαρακτηριστικό ήχο , για το κλείσιμο των θυρών του συρμού, Παρακαλείσθε να απομακρυνεστε από αυτές διότι θα αναχωρεί αμέσως, ευχαριστώ.’

Το ξέρω .

Το ξέρω ότι όσο το διάβαζες αυτό μπορούσες σχεδόν να το ακούσεις, με την ίδια φωνή που υπάρχει κάθε μέρα χρόνια τώρα στην αναμονή για τον ηλεκτρικό.

Το ξέρω.

Περιμένω τόση ώρα μαζί σου το τρένο και είναι η μόνη φορά που το περιμένω και εύχομαι να αργήσει όσο πιο πολύ γίνετε.

Αλλά μόνο τις φορές που περιμένουμε να αργήσει θα έρθει στην ώρα του.

Και δεν κάνω τίποτα.

Και αυτό το ξέρω.

Απλά σου κρατάω το χέρι και κοιτάμε κάτω

Κοιτάμε την ταμπέλα που λέει ότι αναχωρεί σε 6 λεπτά

Κοιτάμε τους γύρω μας

Κοιτάμε τα πάντα εκτός από εμάς

6 λεπτά

Μα νιώθω ότι έχω χρόνο να σώσω την σχέση μας και να σε κάνω να με αγαπήσεις

Παρακαλείσθε να απομακρυνεστε από όσους αγαπάτε και περιμένουν μαζί σας το τρένο, διότι θα αναχωρεί αμέσως, ευχαριστώ

Και τότε ήρθε

Και πανικοβλήθηκα , και το είδα στα μάτια σου,

Τελείωσε.

Και περπατάς γρήγορα μέσα στο τρένο και σου τραβάω λίγο το χέρι αλλά ο χαρακτηριστικός ήχος μας θυμίζει ότι πρέπει να απομακρύνουμε τα χέρια μας από τις πόρτες

Έτσι, φεύγει το τρένο

Και έφυγες και εσυ

Εγώ μόνο έμεινα εκεί και περίμενα , πέρασαν τόσα τρένα μέχρι που ήρθε το τελευταίο

Αποσύρεται

Εκεί κατάλαβα ότι δεν θα ξανά έρθεις ποτε.

Ξέρεις τι ήταν το χειρότερο ,

Ότι δε χωρίσαμε επειδή ερωτεύτηκες κάποιον αλλον

Η επειδή εγώ είχα τα δικά μου

Η επειδή δε σου άρεσε ο τρόπος που τρώω και τα ρούχα που φοραω

Χωρίσαμε τις ζωές μας επειδή δε θα γινόταν ποτε να είμασταν μαζί

Επειδή εσυ έπρεπε να φύγεις και εγώ έπρεπε να μείνω

Επειδή είχες το μέλλον σου

Και την καριέρα σου που ελεγες

Και τις προτεραιότητες

Επειδή έπρεπε να φύγεις

Επειδή έπρεπε να μείνω

Σε παρακαλώ

Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας

Σε παρακαλώ

Προσοχή στο κενό, που δημιουργήθηκε μεταξύ μας

Να απομακρυνθείς όταν ακούσεις τον χαρακτηριστικό ήχο..

Αυτόν του ξυπνητηριού που μας θυμίζει ότι δεν μπορούμε να βρεθούμε πουθενά αλλου πια.

Εκτός από τον ύπνο.

[takatafera]

Άνοιξε το φως

Κλείσε τα παράθυρα

Φέρε μου την ομπρέλα

Εγώ ορίζω τον κόσμο

Εμείς κανονίζουμε πως θελουμε να νιώθουμε

Τουλάχιστον επιφανειακά

Και σήμερα θέλω να κρυώνω

Και να περπατήσω έξω ξυπόλυτη

Και να χαιρετάω όποιον βλεπω

Και να έχω ελπίδες για τον κόσμο

Έκανα λαθος μαμά .

Δεν έχω ελπίδες

Την ώρα που περπάταγα πάτησα τόσα γυαλάκια από σπασμένες μπυρες

Σχεδόν πάτησα μια βελόνα

Τότε σκέφτηκα ποσό βρόμικοι είμαστε τελικά σαν είδος.

Νιώθουμε ότι όλα είναι δικά μας και ότι μπορούμε να επιβληθούμε σε αυτά

Υπάρχει κόστος τελικά; Ναι. Αλλά οι περισσότεροι δε το καταλαβαίνουν ποτε στη ζωή τους. Και όσοι το καταλαβουν.. λογικά τρελένονται

Έχεις διαβάσει ποτε για τους αστροναύτες;

Ποσό δυστυχισμένες ζωές είχαν;

Πως έπαιρναν διαζύγια και πέθαιναν νωρίς και στρέφονταν στο αλκοόλ και καταστρέφονταν .

Έχεις αναρωτηθεί μετά γιατί;

Όλοι που φτάνουν κάπου ψηλά δεν είναι ποτε χαρούμενοι.

Γιατί;

Γιατί πηγαν στο φεγγάρι

Και όταν μετά από χιλιάδες καταξιωμένους τίτλους και δεκαετίες εκπαίδευσης και δουλειά και ‘μπραβο’ έφτασαν τελικά στον τελικό στόχο τους

Και είδαν την γη

Κατάλαβαν ποσό μικροί και ασήμαντοι τελικά είμαστε

Ποσό πλασματικά είναι όλα όσα έχει δημιουργήσει η κοινωνία και οι αξίες που έχει και τα πρότυπα που επικρατούν.

Πρέπει να δουλεύεις πρέπει να φτιάξεις μια οικογένεια αλλιώς το μόνο αποτέλεσμα είναι να καταλήξεις στον δρόμο γεμάτος από απαξιωτικά βλέμματα

Η κοινωνία σε λέει αυτόνομο αλλά δε σε αφήνει ποτε να ‘φυγεισ’ από αυτήν.

Και εκείνη την ώρα

Στο φεγγάρι

Όλοι αυτοί οι κόποι έμοιαζαν τόσο ανούσιοι

Και τώρα είμαι εδώ

Κάπου στα αναφιωτικα

Και όπως ανέβαινα στους βρόμικους δρόμους είδα το φεγγάρι

Και δε φαντάζεσαι ποσό μεγάλο και λαμπερό φαινόταν

Και εκείνη την ώρα είχα το φεγγαρι τόσο κοντά που σχεδόν μπορούσα να το πιάσω.

Και εκείνη την ώρα ένιωθα ο μοναδικός άνθρωπος που ήταν τόσο κοντά στο φεγγαρι και ετοιμαζόταν να το πιάσει

Έτσι εγώ,

Άνοιξα τα χέρια μου διάπλατα σαν να κάνω αγκαλιά την ύπαρξη μας

Και έπεσα στ�� κενό.

[takatafera]

«Άνοιξε την φωτο»

Στο λιμάνι, εκεί Στον Πειραιά , στη Σούδα.. Σε περιμένω, Σε εκείνα τα λιμάνια , που είναι μέσα στον καπνό. Μυρίζει καράβι. Οι άνθρωποι σωρό , βαλίτσες , εισιτήρια , φοράνε χαμόγελα ρίχνουν δάκρυα . Κρατάνε μωρά , κρατάνε χέρια και βιβλία . Κρατάνε τα πιο σημαντικά πράγματα που έχουν . Το πλοίο σταματημένο . Καποιοι βιάζονται να μπουν . Κάθονται με τα αυτοκίνητα έξω από την μεγάλη είσοδο . Άλλοι λίγο πιο πέρα. Τα γράμματα στην ταμπελα πάνω άνοιξαν . Και φωτίζουν . Αναχώρηση . Πειραιάς-Χανιά , 20:30 . Είναι 18:00 ακόμα . Έχουμε χρόνο . Μα τι να κανεις σε 2 ώρες αν ξέρεις πως είναι οι τελευταίες ; Πόσο πόναγε.. Να έχεις δίπλα σου εκείνον τον ανθρωπο η εκείνη τη ζωή. Να είναι εκείνη την ώρα μαζί σου, μέσα σου, να γελάτε , να μιλάτε σα να είναι η οποιαδήποτε ώρα. Και αφησες το ρολοι . Πόσο αργα νόμιζες θα περάσει ο χρόνος. Μέχρι που άκουσες τα φουγάρα και την καπνά να βάζει μπρος . Και τα πλοία ξεφυσανε καμία φορά . Σου έλεγα πως ο καπνός ο μαύρος που βγάζουν όταν ετοιμάζονται είναι οι ψυχες που έμειναν από το προηγούμενο ταξίδι . Που δεν έφτασαν ποτέ γιατί αλλου πήγε η κάρδια αλλου το σώμα . Σώματα χωρίς καρδια, χωρίς κεφάλια , ή μαλλιά. Τρέχουν . Να πιάσουν θέση μπροστά . Εχεις μακρύ ταξίδι . Έχουμε μισή ώρα ακόμα γιατί βιάζεστε ; Έχουμε 5 λεπτά ακόμα. Γιατί βιάζεστε. Στην πόρτα περιμενουν τα εισιτήρια σου. Να σφραγίσουν και επίσημα τη φυγή σου , γιατί φυγή ελεύθερη χωρίς εισιτήρια χωρίς βαλίτσες δεν υπάρχει . Και εσυ περιμένεις να σταματήσει η ώρα μα πως πέρασε . Γαμωτο . Ο χρόνος γιατρός είναι. Μα ξέρει καλά να δολοφονεί ότι δημιουργεί . Φίλα με . Πιο πολύ, πιο αργά, μη κοιτάς την ώρα μη κοιτάς τους γύρω , μη μου σκουπίζεις τα δάκρυα , δε κλαίω , σφίξε με και άλλο ίσως ετσι καλύψουμε ένα μέρος της απόστασης . Μη μου λες ότι τελείωσε μη μου λες ότι θα με αγαπας για πάντα . Θα με αγαπας μέχρι να ανοίξουνε πανιά , και μετά όπου φταίξει αέρας θα πάρει και εμένα και εσένα αλλά λίγο πιο μακριά. Φίλα με ξανά . Γιατί σε φιλαγα πάντα τόσο τυπικά ; Τοτε είχα χρόνο δε φαντάστηκα δε σε κράτησα αρκετά. Μετανιωνεις όταν αργα είναι. Φιλα με ξανά. Πρέπει να φύγω . Πέταξε το δαχτυλίδι μου στα θολά νερά . Κανεις να μη το βρει να μη χαθει σε συρτάρια και σε δάχτυλα . Να χαθει εκεί που χαθήκαμε εμείς . Εκεί που χαθήκανε όλα . Εκεί που δημιουργουνται όλα . Στα λιμάνια, στα αεροδρόμια στις στασεις . Εκεί που η ώρα γίνεται τιμωρός . Το πέταξες και εγώ με την σειρά μου . Και βούλιαξε στα λασπωμένα νερά . Και για πάντα εκεί έμεινε . Και σε άφησα και έκλεισαν οι πόρτες. Και στο κατάστρωμα βγήκα. Να αυτό , πόνεσε παραπάνω. Το πλοίο δεν ξεκινούσε ακόμα. Ηθελε μάλλον να κοιτάξουμε λίγο ακόμα αυτό που σε λίγες ώρες πίσω θα αφησουμε . Και στεκόσουν εκεί. Είχες καθίσει στις κίτρινες γραμμές και επινες κατι. Σε πηρα τηλεφωνο . Από πάνω σε κοιτούσα . ‘Μη πινεις πολύ’ . Εκείνα τα 5 λεπτά που μιλάγαμε ήταν σα μια ζωή. Ξεκιναει το πλοίο. Χάνεσαι. Μη χάνεσαι. Σε βλέπω στο βάθος . Ακόμα φαινεσαι ακόμα νιώθω την τελευταία αγκαλιά σου . Τώρα όμως δε σε βλέπω . ‘Καληνύχτα’ . Δε σε ακουω καλά. Δε ξέρω αν με άκουσες και ποτέ αλλά ακουσα μόνο ένα. Τη φωνή σου να σπάει. Και το τηλεφωνο να κλείνει. Το δαχτυλίδι σου που πεταξες . Και εγώ με τη σειρά που έκανα πως πέταξα το δικό μου. Δε το πέταξα ποτέ . Έμεινε για πάντα γύρω από τον δείκτη μου. Γιατί οποτε δειχνω τον δρόμο εσυ θα με σφραγίσεις . Να μου θυμισεις πως πηρα λάθος δρόμο εκεινο το απόγευμα . Και τελικά ξανά γύρισα χρόνια μετά. Μα το τηλεφωνο σου δεν υπήρχε . Και ξεχασα τη φωνή σου. Τη θυμαμαι όμως να σπάει. Με θυμαμαι να σπάω . Δε την βρήκα ποτέ . Δε με βρήκε ποτέ . Και ήταν τόσο απλά όλα.

[takatafera]

Μερικές φορές θυμάμαι ακριβώς την γωνία του κρεβατιού που καθόσουν και καθόμουν όταν με φιλήσεις για πρώτη φορά .

Θυμάμαι τόσο καλά τον τρόπο που έπιασες το πρόσωπο μου που μου ματώνουν ακόμα τα μάγουλα.

Μερικές φορές θυμάμαι να με ρωτάς τι θέλω να κάνω μαζί σου και σου απαντούσα: ‘να φάμε και να κάνουμε μπάνιο και να κοιμηθούμε’

Και μάλλον περίμενες να σου υποσχεθώ ταξίδια και βόλτες σε λούνα παρκ και σινεμά και παιχνίδια και παγοδρόμια και φιλιά σε βροχές.

Ενώ δεν κατάλαβες πως σου ομολόγησα ότι ήθελα να ζήσουμε μαζί

Να μοιράζομαι τον ύπνο και όλα όσα κάνουμε μόνοι μας όταν έχουν σβήσει τα φωτα και έχουν κλείσει τα μαγαζιά.

Και μάλλον απογοητεύτηκες κάπως και μερικούς μήνες μετά ξέχασες τι νιώθεις.

Και προσπαθώ να ξεχάσω και εγώ το πως μύριζες ή το λαστιχάκι για τα μαλλιά που ξέχασες στο γραφείο μου ή τα λουλούδια που έκοβες απ’τον δρόμο και την στενοχώρια σου για τις πεταλούδες που ζουνε πολύ λίγο και που οποιαδήποτε ώρα και να ξύπναγα ένιωθα πως ήσουν ξύπνια και εσύ και με άκουγες

Και αλήθεια προσπαθώ να τα ξεχάσω όλα αυτά

Μα κάθε φορά που σκέφτομαι τι θέλω να ξεχάσω, σε θυμάμαι ακόμα καλύτερα.

[takatafera]

Πονούσε

Κάτι πολύ μεγάλο πεθαίνει μέσα μου

Δεν ξέρω αν είναι τα πνευμονία μου ή το συκώτι μου ή εσυ

Μακάρι να μην είναι εσυ .

[takatafera]

Δεν έπρεπε να σας το κάνω αυτό

Όταν φευγάτε έπρεπε να αγκάλιαζα κάθε φορά έναν προς έναν .

Και εσένα,

Όταν θύμωνες δεν έπρεπε να γυρνάω από την άλλη

Και όταν κλείναμε το τηλέφωνο έπρεπε να πω καληνύχτα

Έπρεπε να απαντάω σε όλα τα σ’αγαπώ

Έπρεπε να σου θυμίζω ότι μου λείπεις

Και ότι είσαι όμορφη

Και να μην ακύρωνα τις βόλτες γιατί ήμουν κουρασμένη.

Και να σε ρώταγα πιο συχνά αν είσαι καλά

Όμως

εφυγες πρώτη

Και αυτό δεν το περίμενα

Ένιωθα πως θα είχα χρόνο να σου δώσω όσα χωράω και να μετανιώσω και να με συγχωρέσεις

Αλλά τώρα ,

τώρα απολογούμαι μόνο σε μερικά θολά και πικραμένα πρόσωπα σου που βλέπω στον ύπνο μου να με κοιτάνε

Σαν να με ρωτάνε γιατί

Γιατί άργησες τόσο;

Και προσπαθώ να εξηγήσω ποσό σε αγαπώ και πως δεν ήθελα να τσακωθούμε ούτε να σηκωθώ από εκείνο το παγκάκι ούτε να σε αφήσω να γυρίσεις μόνη σπίτι και ήθελα παρά πολύ να έρθω να φάμε εκείνη την μέρα και να κάτσω μαζί σου όσο ειχες πυρετό και να έβγαζα τον σκύλο σου βόλτα μαζί σου και να πηγαίναμε εκείνο το ταξίδι αλλά..

Δεν το έκανα.

Και τώρα πια εσυ δεν με ακούς.

[takatafera]

Τότε ήρθε

Η απελπισία του να πεθαίνεις,

Να πεθαίνεις εσύ πρώτος από εμένα και να υπάρχω ακόμα για να ζήσω έναν θάνατο.

Πως να μπορέσω να ζήσω τον θάνατο; Ειδικά τον δικό σου.

Και να συνεχίσουν οι μέρες και να φοβάμαι να νιώσω καλά.

Γιατί δεν ξέρω αν πρέπει να επιτρέψω σε εμένα να ξανά νιώσω καλά όσο δεν είσαι εκεί να με δεις.

Και να σε δω.

Που δεν πρόλαβα να σε δω και να σου κρατήσω το χέρι

Γιατί νόμιζα πως είχαμε χρόνο . Ήξερα πως είχαμε χρόνο.

Και ήρθε εκείνη η νύχτα ..

Εκείνο το τηλέφωνο με τα νέα

Εκείνο το κρεβάτι στο νοσοκομείο

Και το αίμα

Και τα κλάμματα

Και η ανακοίνωση με το πότε και που θα γινόταν την επόμενη μέρα ο αποχωρισμός μας με το σώμα σου . Μονο με το σώμα σου. Όλα τα υπόλοιπα έχουν μείνει στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Και πονανε. Και δεν πρόλαβες να μας πεις ποσο πονάς, και να σου πούμε ότι θα περάσει. Και έστω να έφευγες με την παρηγοριά της μητέρας σου και το φιλί της. Αλλά δεν πρόλαβες να σε παρηγορήσει κανένας . Είδες μόνο κάποιες θολές εικόνες, πόνεσες τόσο πολύ ..και μετά ησυχία. Έκανες τόση ησυχία και γύρω σου ήταν τόσος κόσμος που ούρλιαζε.

Και εγώ ακόμα δεν ξέρω αν κάθισα ποτε να σκεφτώ τι έγινε και να επεξεργαστώ τους θανάτους . Μόνο μερικες φορές ένιωθα κάτι τσιμπήματα μέσα μου , σαν να υπήρχες γύρω μου και να μου θύμιζες το ραντεβού μας που σου ακύρωσα εκείνο το καλοκαίρι .

Και δε μαρεσει πια το καλοκαίρι Γιώργο μου

Γιατί κάπου μέσα μου

Περιμένω να μου απαντήσεις .

Και να μου πεις αυτό που έπρεπε να σου είχα πει εγώ.

Ότι όλα θα πάνε καλά τώρα.