#succes daar

[aboutiroh]

Deze petitie moet nog ongeveer 3000 handtekening en ik zou het erg fijn zijn als wij samen zouden kunnen helpen - This petition needs about 3000 more signatures and I'd be grateful if we could all help: https://actie.degoedezaak.org/petitions/mag-ik-ook-gewoon-veilig-zijn-bescherm-ook-trans-mensen-tegen-haat

Very short summary (because the article is in Dutch): this is a petition about a (potential) anti-discrimination law for transgender people in the Netherlands

#succes daar

[filipviewer-dot-exe]

Ik realiseerde me net dat ik mijn gecancelde-game masterpost hier nooit gepost heb. Voor context: ik heb een document met links naar gecancelde games die op de website van de gamemania staan alsof ze ooit zijn uitgekomen, met prijzen voor de tweedehands-versies er gewoon naast. Verderop meer over het belang van deze post.

De Xbox 360 en Playstation 3 ports van Mad Max.

Al waren deze ports wel aangekondigt tijdens de E3 in 2014, de game was te groot in schaal om ze speelbaar te kunnen maken op de last-gen consoles. Erg jammer, ik hou ervan als games net iets te veel in moeten leveren om ze speelbaar te maken op oudere platforms.

The Witcher: Rise of the White Wolf

Met het succes van de eerste Witcher game kondigde CDPR eind 2008 een console-port van de game aan, die op de playstation 3 en Xbox 360 zou verschijnen. De game zou andere mechanics dan het origineel hebben, maar hetzelfde verhaal volgen. De game zou door een andere studio gemaakt worden, en doordat deze samenwerking moeizaam verliep is de game uiteindelijk helaas gecanceld

Fable Legends (deze game is sinds ik de post geschreven heb van de site verwijderd)

Deze MMORPG, ontwikkeld door Lionhead (die elke mainline game na de eerste gemaakt heeft), zou free2play zijn en was zelfs al in open beta voordat Microsoft, het moederbedrijf van Lionhead, de studio in 2016 sloot en daarmee ook de ontwikkeling van de game stopzette. 

Dying Light voor de Xbox 360 en Playstation 3

Deze ports zijn ook losgelaten nadat duidelijk werd dat de games te zwaar waren om in de tijd die ze hadden op de oudere consoles uit te brengen. Zoals jullie doorhebben was deze generatie berucht om hun ports: ze hadden een onmogelijk groot marktaandeel, dus ze konden de consoles niet in het verleden laten, maar de Playstation 3 had zo'n bijzondere architectuur dat het haast onmogelijk was 'even' een game naar dat platform over te zetten.

Heist

Van veel gecancelde games die niet in een serie/franchise zitten krijg je nooit te horen dat ze gemaakt waren, vandaar dat dit de eerste game in deze lijst is die niet verbonden is aan een andere serie. Volgens wikipedia is deze game gecancelled doordat de makers van het spel niet wisten waar ze aan begonnen (wat in het bijzonder voor problemen met de ps3 versie zorgde) maar ook omdat de studio te veel van ze vroeg. De game zou een open-world Mafia/GTA clone moeten worden en zich afspelen i nde onderwereld van San Francisco in de jaren '60, maar helaas is daar niks van gekomen

Twin Mirror

Helaas heeft de achtste console-generatie vroegtijdig de dood van fysieke media ingeluid. Vandaar dat deze game op de lijst staat: de game was aangekondigd met een fysieke versie, maar die is nooit uitgekomen (al schijnen we niet veel te missen).

https://www.gamemania.nl/nl/games/xbox-one/142499_twin-mirror/

Mijn punt.

Naast deze obscuurdere titels staan games als Prey 2 ook nog op de Game Mania website, maar ik denk dat jullie wel doorhebben dat het er een flink aantal zijn.

Ik heb deze post niet geschreven om te vragen of deze pagina’s van de site verwijderd worden, integendeel zelfs! Deze tweets zijn bedoeld als pleidooi om deze games op de site te laten staan, juist omdat ze gecanceld zijn.

Op Wikipedia en game gerelateerde nieuwssites is vaak informatie over de game te vinden, maar marketingmateriaal als de flaptekst en foto’s (en verwachte prijs)) zijn waardevolle onderdelen van de geschiedenis van games die niet overal terug te vinden is, laat staan in het Nederlands. Door deze pagina’s op de site te laten zou de website dus ook kunnen fungeren als archief! 

Het is echter verwarrend voor “gewone” klanten om als ze op Shrek games zoeken als eerste resultaat Shrek: Forever After voor de PSP en PS2 krijgen (disclaimer: helaas is deze game sinds het schrijven van mijn post ook van de site verwijderd), een versie van de game waar ik na een uur zoeken online 0 bronnen voor heb kunnen vinden (dus als jullie meer informatie hebben over deze ports, laat het me please weten). Om duidelijk te maken dat het om een gecancelde game gaat is echter niks meer dan een disclaimer nodig, dus dat is dan ook mijn voorstel om aan de pagina’s aan te passen, in plaats van ze te verwijderen.

Want al zijn fysieke games zo belangrijk voor het archiveren van media, weten welke fysieke games we juist niet hebben en waarom niet is net zo waardevol.

#game archival #dutch #dutchblr #gamemania #video game archival #physical media #magnum opus

[brilmans]

Nummulietenkalk

Wanneer je vanaf San Pere Pescador de N13 volgt richting St. Martin d’ Empuries, het eerstvolgende gehucht zuidwaarts, dan zie je vlak voordat je het bereikt aan je linkerhand iets dat lijkt op een steengroeve. Althans als je er oog voor hebt; mij viel het gelijk op.

Ik weet niet of we het mogen scharen onder het Pavlov-effect, maar zodra ik iets zie dat op een steengroeve lijkt, begint het bij mij te kriebelen. Dan moet ik er heen. Gewoon een beetje kijken. Vaak levert zo’n bezoek interessante informatie op over de geologie van de omgeving en met een beetje mazzel een paar leuke vondsten.

De Groeve tussen Viladalmat en Albons

Het bleek inderdaad een groeve. Of beter gezegd. Het waren er twee. Een waar nog actief wordt gegraven en een verlaten. De actieve groeve was gesloten voor onbevoegden, de verlaten niet. Daar kon je tot op zekere hoogte en diepte een bezoek aan brengen. Direct boven en onder de kliffen was het, waarschijnlijk vanuit veiligheidsoverwegingen, afgesloten verder kon je gaan en staan waar je wilde. En omdat het kon deed ik dat. Hetgeen behalve een fantastische uitzicht ook de nodige informatie opleverde over de ouderdom van het gesteente aldaar. Ik trof namelijk gesteente met nummulieten erin.

Stuk nummulietenkalk gevonden in de groeve.

Nummulieten

De eerste nummulieten (ik schreef er al eens over) dateren uit het Laat-Paleoceen zo’n 58 miljoen jaar geleden, maar vooral tijdens het Eoceen zijn de nummulieten een groot succes. Tegen het eind van het Vroeg-Oligoceen, sterven ze uit. Wat nu nog rest zijn de ontelbare skeletjes. Skeletjes die uitstekend gebruikt kunnen worden als gidsfossiel voor het Paleogeen. Door ze te bestuderen kun je dus behoorlijk precies bepalen hoe oud gesteente is. Althans als je ze tot op soort weet te determineren. Hetgeen een specialistenwerk is. Omdat ik geen specialist ben, kan ik het alleen globaal. Het betreffende gesteente is tussen de 60 en 28 miljoen jaar oud.

In de branding

Omdat het gesteente in de groeve eerder interessante dan mooie was en omdat alles op de rug gedragen diende te worden, nam ik slechts een exemplaar mee voor de verzameling. En dat was maar goed ook. Een dag later bleek namelijk dat je bij het strand van St. Marti met gemak veel mooiere exemplaren kon vinden. In de branding lagen ze voor het oprapen. Netjes gerold en wel. Al snorkelend pikte ik de mooiste eruit.

Kiezels van nummulietenkalk gevonden in zee.

Uiteenlopende kleuren en vormen

Op de zeebodem tussen de pier van St. Martin d’ Empuries en de restanten van de oude Griekse haven vond ik op de bodem stenen die qua kleur en samenstelling overeen kwamen met de steen die ik in de groeve vond. Precies de zelfde oker en bruin tinten en precies dezelfde nummulieten, maar met dien verschillen dat de stenen uit de branding prachtig gerold waren. Onderwater leek het wel edelgesteente. Maar dat was niet alles. Ik vond namelijk ook anderskleurige stenen met nummulieten erin. Grijze, bruine, rode en in die stenen trof ik nummulieten van verschillende grote en dikte. Terwijl ik ze verzamelde ontsproot mij het idee er cabochons van te maken. Met dat idee in het achterhoofd zocht ik nog wat geschikte modellen.

Verschillende soorten nummulieten. De platte soorten zijn uit ondiep water de bolle meer uit de diepte.

Droog

Eenmaal droog verloren de stenen door de ontelbare minuscule krasjes en oneffenheden op het oppervlak hun glans en veranderde de stenen in een doffe hoop kiezels. En dat is op zich niet erg, ik zou ze in een pot met water kunnen bewaren, probleem opgelost, maar voor een cabochon is dat wel onhandig. Ik moet ze, of in ieder geval een aantal, dus zien te polijsten. Hoe, dat moet ik alleen nog even uitzoeken.

Bronnen en verder lezen

https://www.nemokennislink.nl/publicaties/nummulieten-geen-versteend-geld-maar-reusachtige-eencelligen/

#natuur #fossiel #costa brava #l’ Escala #nummulieten #nummulits

[devosopmaandag]

Het licht van de geschiedenis

In de voorstelling 'Elkaars andere', geschreven en gespeeld door Froukje Reitsema en mij, citeer ik op een moment uit 'Revolusi' van David Van Reybrouck. In dat boek schetst hij de geschiedenis van de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd, vooral die van na de capitulatie van Japan. Nadat ik heel kort de voorgeschiedenis van onze onvermijdelijke reis naar Nederland schets, zeg ik: ”Elk leven, hoe onopvallend ook, weerkaatst het licht van de geschiedenis.” Daarna zeg ik dat die grote geschiedenis hun in een zucht naar de andere kant van de wereld blies.

Dinsdag speelden we in Marsum, een dorp vlakbij Leeuwarden. Een halve eeuw geleden was ik er voor het laatst. Het publiek bestond uit zo'n zestig vrouwen op leeftijd. Zoals altijd zag ik aan de gezichten hoezeer al die vrouwen werden meegenomen door ons verhaal. Na elke voorstelling ontstaat een gesprek over de inhoud, soms met de zaal, soms met individuele bezoekers. Dan wordt weer duidelijk hoe de grote geschiedenis ook in de kleinste levens wordt weerspiegeld.

Een vrouw komt naar mij toe en vertelt dat haar vader tijdens de Politionele Acties als soldaat naar Indië werd gestuurd. Zijn hele leven zweeg hij over wat hij daar had meegemaakt. De enige met wie hij erover kon praten was haar zoon, die als soldaat in Bosnië vocht. Maar toen Ponke Princen in het nieuws kwam, werd haar vader opeens openlijk woedend. Princen was zo'n beetje de eerste en een van de zeer weinige soldaten die de oorlogsmisdaden van het Nederlandse leger daar aan de kaak stelde. Veteranen hielden hem voor een verrader. Een van de officieren die zulke misdaden beging en daarvoor nooit werd berecht was kapitein Raymond Westerling. Hij gaf leiding aan legereenheden die zich hadden gespecialiseerd in contra-guerilla. Door zijn wrede en meedogenloze optreden stierven duizenden Indonesiërs, soldaten en burgers, meestal met medeweten van de legerleiding en dus de Nederlandse Staat.

De vrouw wees naar buiten en zei: 'In die straat daar woonde Westerling'. En de vrouw naast haar vertelde dat de zoon van Westerling in haar poesiealbum had geschreven. 'Je kunt een kind niet de daden van de vader aanrekenen', zei ik. Begin jaren zestig financierde de Nederlandse staat de zangstudie van Westerling aan het Amsterdams conservatorium, inclusief zijn reiskosten vanuit Marsum en zijn verblijf in Amsterdam! Hoe zwijg-geld omgezet werd in zang-geld. Na zijn debuut in Tosca van Puccini in 1958 schreef Vrij Nederland dat hij met meer succes een mes hanteert dan zijn keel. Het is een tragikomedie van de wrangste soort.

Het licht van de geschiedenis reikt ver. Dat licht kan je verblinden of als maanlicht in de nacht zijn, als vals licht, als een knipperend waarschuwingslicht achter je. Maar soms is het als het neutrale licht van een doodgewone dag dat al wat geweest of gaande is absorbeert. Nu is er het harde licht van oorlogen en dreigende oorlogen, voor ons, voor nu, nog ver genoeg weg.

[dickvanas]

Joost Klein wint de Popprijs 2023

De 26-jarige Klein maakte het afgelopen jaar volgens de jury impact „met liedjes waarin op unieke wijze de tijdsgeest wordt gevangen.” Ook boekte hij internationaal succes in de hitlijsten en triomfeerde hij op talloze podia. In het juryrapport staat dat Klein een artiest is „die als geen ander de tijdsgeest aanvoelt en vertaalt in zijn werk, zowel qua vorm als wat betreft inhoud. Zijn liedjes verhalen over ernstig persoonlijk leed, zijn geestelijke problemen en de chaos van jong zijn anno 2024, maar zijn nooit gespeend van humor en bieden zijn luisteraars naast relativering en herkenning ook hoop. Muzikaal heeft Joost een eigen signatuur, waarin de constante stroom van prikkels, een korte aandachtsspanne en zelfspot verklankt worden in aansprekende liedjes.”

Wachttijden

Joost Klein heeft na het winnen van de Popprijs op Eurosonic Noorderslag een kleine sneer uitgedeeld naar de politiek. De zanger en artiest, van wie bekend is dat hij kampt met geestelijke problemen, vindt dat de wachttijden in de zorg veel te lang zijn. „Een middelvinger in de lucht, fuck wachten!”, zei hij. „De zorg moet sneller!”

Klein deed zijn oproep nadat hij zijn eerste nummer gespeeld had. „Ik kan het niet geloven, ik ben echt heel dankbaar”, zei hij over het winnen van de Popprijs. „Het voelt gewoon allemaal niet zo echt, maar daar weet m’n therapeut vast een antwoord op.”

Nadat Klein als winnaar werd uitgeroepen zei hij in eerste instantie dat hij vooral „heel erg dankbaar” is dat hij „eindelijk op een Wikipedia-pagina mag staan met Spinvis en De Jeugd Van Tegenwoordig”, verwijzend naar de winnaars van de Popprijs uit respectievelijk 2006 en 2011. Daarna riep hij de aanwezigen op om vaker naar elkaar om te kijken.

Bespreekbaar

„Ik wil dit moment ook gebruiken om hier te vertellen dat je niet alleen bent. Jarenlang spookten er hele nare dingen door m’n hoofd en ik heb gelukkig m’n muziek gevonden.” De artiest, die in mei Nederland vertegenwoordigt op het Eurovisie Songfestival, hoopt met zijn liedjes „wat meer dingen bespreekbaar te maken.” „Ik hoop dat jullie soms je omgeving en je vrienden een simpele ’hoe gaat het’ geven. Ik denk dat dat soms een heel groot verschil kan maken. Dankjewel Nederland.”

Klein maakte aanvankelijk YouTube-video’s onder de naam EenhoornJoost maar richtte zich in 2016 volop op een muziekcarrière. De afgelopen jaren bracht hij onder meer de albums Albino, 1983 en Fryslân uit. Sinds vorig jaar is hij ook in de Duitstalige landen bekend. Hij scoorde er met het nummer Friesenjung, een samenwerking met de Berlijnse rapper Ski Aggu, een enorme hit. Het lied is een bewerking van Englishman in New York van Sting. In december werd bekend dat Klein komend jaar voor Nederland naar het songfestival gaat.

Kanshebbers

Het is de 37e keer dat de Popprijs, een van de meest prestigieuze Nederlandse muziekprijzen, is uitgereikt. De prijs gaat jaarlijks naar de band of artiest die het afgelopen jaar de belangrijkste bijdrage heeft geleverd aan de Nederlandse popmuziek. Dit jaar werden naast Joost de namen van onder anderen Froukje, Suzan & Freek, Acda en de Munnik en Wende genoemd als mogelijke kanshebbers. De prijs, een beeld van kunstenaar Theo Mackaay, gaat gepaard met een cheque van 10.000 euro.

De Popprijs 2022 ging afgelopen jaar naar de Haagse band Goldband. Het jaar daarvoor ging de muziekprijs naar DI-RECT. Ook onder anderen Ronnie Flex (2018), The Opposites (2013), BLØF (2003), Anouk (2001) en Herman Brood (1989) staan in het rijtje van eerdere winnaars.

Bron: Telegraaf, Door Dick van As

[magheteenonsjeminderzijn]

Vandaag werk ik vanuit huis waardoor het klaarmaken van de maaltijden toch wat makkelijker gaat. Ik heb nog spinazie in de koelkast dus ik probeer toch nog een keer een smoothie uit het New Fysic receptenboekje. Dit keer met oa frambozen, alfalfa en nog wat zaden en pitjes en magere yoghurt. Dit keer denk ik slim te zijn door de meng beker van de keukenmachine te gebruiken.

Het ging net zo beroerd als met de andere blender. In de tussentijd ging ook de werk telefoon al rinkelen dus ik werd meteen chagrijnig. Nog een beetje water erbij gedaan. Weer geprobeerd, nog geen succes. Pollepel erbij en doorduwen en ik wilde de beker eraf halen om te schudden. Kreeg ik de mengbeker er niet meer af 🤬 Ondertussen al de eerste telefoontjes van werk behandeld en gelukkig kwam toen mijn ridder in de nood weer thuis. Met zijn geduld kwam er een heerlijke dikke groene smurrie tevoorschijn. Het was te dik om te drinken dus maar wat water bij gedaan, nog een keer mengen en voila daar is mijn groene smoothie.

Alleen al van de lucht word ik niet vrolijk. Het ziet eruit als dunne poep. Ik drink het weg maar het is wel de laatste keer dat ik dit doe. Het blijft vies 🤢

Om half 11 tijd voor mijn gekoookt eitje, dat gaat er altijd prima in.

Om 12.35 heb ik mijn lunchpauze en op het menu staat weer salade. Deze zit vol met komkommer, wat nootjes, zaadjes etc. Deze vind ik erg lekker. Alleen iets te laat gedacht aan de supplementen dus ik moet 20 min wachten met eten. In de tussentijd maar wat nieuwe artikelen toegevoegd aan de webshop.

Na de 20 min kijk ik nogmaals op de klok en zie dat het 12 uur is en niet 13 uur! Een uurtje vergist dus. Stom zeg! Meteen maar weer in de telefoon gegaan en tussen de gesprekken door een hap van de salade genomen. Het heeft een uur geduurd voordat ik mijn salade op had😅

Om 15.15 weer 200 ml zuivel naar binnen gewerkt. Ik moet wel blijven opletten dat ik voldoende water blijf drinken. Misschien ook nog maar een mooie drink fles kopen dan is het ook duidelijker wat ik drink. Marcel nog een kopje thee gezet en voor de rest hou ik het bij water. Ik mag 2 glazen Pepsi Max maar ik wil zelf deze week toch zoveel mogelijk detoxen dus even geen Pepsi Max.

Om 17.30 gaan koken. Marcel heeft nog van gisteravond dus dat is makkelijk. Ik eet vanavond 400 gr groenten en een biefstuk tartaartje (vergeten foto te maken). Marcel zijn hap nog even aangebakken in de jus van mijn tartaartje waardoor we allebei lekker hebben gegeten. Ik kwam er wel achter dat mijn supplementen niet bij het avondeten worden vermeld in mijn agenda op de telefoon dus dat is nu allemaal aangepast. Na het eten weer een cappuccino waar ik het schuim van laat staan en dan ben ik wel klaar met eten voor vandaag.

Vandaag zijn bovenstaande kaarsen binnengekomen en ik heb er al 3 verkocht dus ik ga nog even een paar bestellingen inpakken en dan naar ‘Over mijn lijk’ bij NPO 1 kijken. Geen vrolijke kost maar het is goed hoe deze jongen mensen nog iets van hun leven maken ook al gaan ze binnenkort dood. Het helpt mij altijd weer om te relativeren.

Tussendoor heb ik ook nog het mama-zoon uitje Las Vegas geboekt. Mike heeft ook akkoord gekregen op zijn vakantie dus van 26 maart tot 1 april zitten wij in het Strat hotel in Las Vegas. Op 16 jarige leeftijd heb ik Mike de belofte gedaan dat ik hem mee zou nemen naar Vegas en nu, 17 jaar later, gaat het eindelijk gebeuren.

Morgen nog 1 dagje de reset fase doen en dan ga ik donderdag naar mijn coach voor het eerste meetmoment. Spannend! Hopelijk mag ik door naar de Regular fase zodat ik vooral ‘s avonds meer afwisseling aan kan brengen in wat ik eet.

#weight loss #weight #newfysic #i need to lose so much weight #i wanna lose weight

[levisgeekstuff]

Iron Man

Door het succes van de films uit het Marvel Cinematic Universe is het vandaag de dag nauwelijks denkbaar, maar Iron Man is lange tijd slechts een B-figuur geweest in de comicwereld. Dat is te merken aan het geringe aantal uitgaven van de man van staal in het Nederlands…

Vroege start

Nochtans was Tony Stark er wel vroeg bij in de Lage Landen. Al in 1969 maakt hij zijn opwachting in de legendarische HIP Classics reeks. Daarin wist hij slechts drie deeltjes te vullen, maar toch kreeg hij van uitgeverij Classics de kans met een eigen serie. Voor die eigen series telden ze het aantal nummers dat helden in HIP hadden gekregen en van daar nummerden ze dan verder. Zo is het eerste ‘eigen’ nummer van ‘Ijzerman’ nummer 4 uit 1971. Helaas voor Tony Stark bleef het daar ook bij. 

Staalman

Pas in 1983 zouden we Iron Man terugzien onder eigen naam. In de reeksen Marvel Special en Marvel Superhelden probeerde uitgeverij Juniorpress allerlei minder bekende helden uit. Zo kregen ze een beeld van welke personages populair zijn bij het publiek en dus mogelijk een eigen serie verdienen. Ook Iron Man kreeg er zijn kans. Zijn vertaling was intussen trouwens aangepast van Ijzerman naar Staalman.

Helaas bleken deze geen groot succes en zouden we Iron Man buiten enkele (gast-)optredens in andere reeksen zoals de Vergelders niet snel terugzien bij Juniorpress. Wel een bijzondere vermelding waard voor die gastoptredens is Spiderman Extra 17 uit 1987. Daarin krijgen we voor het eerst 'de Iron Man uit de toekomst' te zien.

Heroes Reborn

In 1997 kreeg Iron Man nog eens een eigen uitgave in Marvel Superhelden. Na de ‘Onslaught’ saga hadden een aantal klassieke Marvel-titels onder de noemer ‘Heroes Reborn’ een herstart gekregen met aan het roer grote namen uit de comicwereld. Zo schreef Jim Lee mee aan deze nieuwe Iron Man reeks. Het tekenwerk was helaas niet van zijn hand, wel van Whilce Portacio.

Marvel Cinematic Universe

In 2008 was Juniorpress de rechten op Marvel intussen verloren aan Z-Press. Die laatste zette de lopende Spiderman en X-Mannen (nu wel als X-Men) titels verder, maar probeerde daarnaast enkele beperkte nieuwe zaken. 

Eén van die nieuwigheden was de Iron Man Special op magazineformaat. Geen onlogische keuze, want de film Iron Man met Robert Downey Jr liep intussen in de bioscoop. In het magazine werd naast enkele strips dan ook hard ingespeeld op het succes van de film. 

Standaard

Zoals je merkt, moest Iron Man het tot nu toe vooral hebben van losse uitgaven en probeersels in overkoepelende titels. Daar zou in 2015 verandering in komen. Standaard Uitgeverij (bekend van Suske & Wiske) had de rechten op Marvel Comics bemachtigd en lanceerde een groot superhelden offensief. Er werden een heleboel nieuwe lopende series gestart met materiaal uit de grote Marvel Now reboot van de Amerikaanse uitgever. Ook Iron Man was dit keer bij de gelukkigen met een eigen titel. De run van schrijver Kieron Gillen en tekenaar Greg Land werd mooi uitgegeven in 9 delen.

In de supermarkt

De meest recente ‘eigen’ Iron Man titel komt uit 2021. Supermarktketen Carrefour lanceerde dat jaar in samenwerking met uitgever Panini een reeks bundels rond verschillende Marvel-helden. Daarin stonden verschillende verhalen uit de jaren 2000. Ook Iron Man kreeg een deeltje op zijn naam, met daarin oa. het geweldige ‘Extremis’ door Warren Ellis (!) en Adi Granov. Een aanrader! 🙌

Gastoptredens

Iron Man moet het dus stellen met een zeer beperkt aantal eigen titels, maar zoals gezegd maakte hij wél zeer regelmatig zijn opwachting in andere titels. Daarin is de rol van Tony Stark soms ook best groot. Denk maar aan Civil War, waar hij samen met Captain America de centrale figuur is. 

#Held in de kijker #Standaard #Z Press #Juniorpress #Classics #panini #Iron Man

[maaarine]

Nee, je bent niet goed zoals je bent (Rutger Bregman, De Correspondent, Sep 26 2022)

“In sommige kringen lijkt het hoogste ideaal om überhaupt geen impact te hebben. 

Dan wordt een goed leven vooral gedefinieerd aan de hand van wat je niet doet. Niet vliegen. Geen vlees. Geen kinderen. En vooral geen plastic rietje!

Minder, minder, minder. Het streven is zo’n klein mogelijke voetafdruk met je moestuin naast je tiny house. 

In het beste geval is je impact zo klein dat je net zo goed niet had kunnen bestaan. (…)

In de tweede plaats worden Leah, Lucia en William gedreven door pure ambitie. 

Ze zien hun daden niet als een druppel op een gloeiende plaat, maar geloven dat ze het verschil kunnen maken. 

Ze denken dat er veel meer mogelijk is dan we nu doen, en zijn bereid om risico’s te nemen in de zoektocht naar moreel succes. Ze combineren de dadendrang van Coolblue met de doelen van Unicef. 

Ze zeggen niet ‘iemand zou eens…’, maar komen zelf in actie. In hun strijd tegen onrecht vinden ze big beautiful en zien ze winnen als hun morele plicht.

De grote vraag is natuurlijk: waar kun je het beste je tijd, energie en middelen aan besteden? 

Moreel ambitieuze mensen stellen zichzelf drie vragen. Eerst kijken ze hoe groot een probleem is, dan onderzoeken ze of er effectieve oplossingen bestaan en tot slot vragen ze zich af hoe ‘verwaarloosd’ het probleem is.

Neem loodvergiftiging: maar liefst een op de drie kinderen wereldwijd heeft een gevaarlijke loodconcentratie in het bloed. 

Er zijn slimme plannen om daar iets aan te doen en het is ook een verwaarloosd probleem, want bijna niemand houdt zich ermee bezig. 

Een morele ondernemer ziet hier een ‘gat in de markt’: met relatief weinig middelen kun je veel goed doen. 

Als Lucia Coulter dokter was gebleven had ze over haar hele carrière ongeveer twintig levens gered.

Als oprichter van de Lead Exposure Elimination Project worden dat er duizenden. (…)

Uiteindelijk moet eenieder voor zichzelf bepalen wat ‘de grote eer en glorie’ van je leven is. 

‘Een persoon van eer vindt het niet alleen belangrijk om gerespecteerd te worden’, schrijft  de filosoof Kwame Anthony Appiah, ‘maar ook om het respect waard te zijn.’ 

Of anders gezegd: eer gaat over de waardering van mensen die belangrijk voor je zijn. 

Dus zeg het maar: wie is belangrijk voor je? In wiens achting wil je stijgen? Welke carrièreladder wil je beklimmen?”

#rutger bregman #article

[gpfansnl]

Lewis Hamilton heeft zeven wereldtitels op zak, is mede-eigenaar van een NFL-team en is inmiddels gekroond tot ridder in Groot-Brittannië. De Brit is uiterst succesvol op en naast de baan. Ziet hij zichzelf dan ook als de grootste Formule 1-coureur uit de geschiedenis? Jimmy Kimmel stelde hem die vraag. Hamilton was gisteren te gast in het Amerikaanse televisieprogramma van Jimmy Kimmel en daar sprak hij over verschillende onderwerpen. Kimmel constateerde dat Hamilton zowel op als buiten de baan enorm veel succes heeft behaald en vroeg zich dan ook af of de Brit zichzelf als de grootste coureur uit de geschiedenis van de Formule 1 ziet. "Je bent een ridder, een NFL-teameigenaar... Ben je het ermee eens dat je de grootste F1-coureur uit de geschiedenis bent?", zo vroeg Kimmel direct op de man af. Hamilton moest lachen en antwoordde: "Ik weet wat ik ben. Ik weet hoe goed ik ben. Maar ik hou er niet van om er over te praten."

#F1 #Formule1 #Hamilton #Mercedes #JimmyKimmelLive #Autosport #Motorsport #GPFansNL

[jolienbouden]

Het is zover. Daar staan jullie dan.

Klaar om uit te vliegen. De wereld aan jullie voeten.

Kansen voor het grijpen. Mensen te ontmoeten.

En of je nu links-of rechtsaf slaat, fladdert, vliegt of graag wil dansen.

Volg de weg die bij je past.

Creëer je eigen mooie kansen.

Veel succes lieve zesdes! ❤️

[jurjenkvanderhoek]

HET MAGISCH REALISTISCHE LANDSCHAP VAN SASKIA BOELSUMS

Ons Nederland heeft geen theatraal panorama, noch een dramatisch vergezicht of spectaculair blikveld. “Het is een verlegen bruid: het landschap geeft zichzelf niet gemakkelijk prijs”, schrijft journalist Tracy Metz in haar voorwoord op het fotoboek ‘Landscape photography’ van Saskia Boelsums. Anders dan haar land, het land waar ze is geboren en getogen: Amerika. In Nederland geen Grand Canyon of Yosemite National Park, de plekken die van zichzelf al meer dan fotogeniek zijn. Het verschil karakteriseert volgens haar de beide gebieden: “Eigenlijk zijn de landschappen boeiende metaforen voor de samenlevingen in deze twee landen; de Nederlanders afstandelijk en koel, de Amerikanen uitbundig en verhit. In Nederland moet je het landschap veroveren om het je toe te eigenen, in Amerika ben je degene die onder de indruk is, van je stuk gebracht.”

Het fijnzinnige landschap van de lage landen weet fotograaf Saskia Boelsums om te buigen tot een groots gebeuren. Ze brengt er een dramatische sfeer in door de platen te bewerken in de computer. Maar voordat het zover is gaat ze het landschap in om te kijken, te zien waar de beste standplaats en de juiste plek is om de omgeving te vatten. Het kan uren en soms zelfs dagen duren voordat het gebied en de omgeving, land en wolken, licht en schaduw, de gepaste stemming heeft en geschikte uitstraling geeft. Want de foto is het uitgangspunt, deze dient in eerste instantie het zuivere gevoel te verbeelden. Is deze goed maar verdient het nog enige aanpassing om een groteske aanblik te krijgen, dan gaat Boelsums ermee aan de slag. Ze verft als het ware met de software, de muis is haar penseel en het toetsenbord het palet, de foto is haar schilderij.

Zo komt ze bij wijze van spreken terug bij haar begin als kunstschilder. Hoewel ze in haar academische opleiding de richting ruimtelijk ontwerp koos, gecombineerd met grafische technieken, lag haar voorkeur niet op dat vlak. Met haar echtgenoot maakte ze ruimtelijke installaties waarbij beeld en woord samen komen. Haar man is schrijver. Het project heeft succes en wordt op diverse locaties opgebouwd. Een stellage met daarop een oude computer waarop woorden verschijnen en verdwijnen alsof ze live worden ingevoerd. De tekst krijgt een print op papier en wordt vervolgens versnipperd. Het is een oneindig proces. Maar wanneer het paar naar Drenthe verhuist zijn ze overweldigd door de kalmte en gemoedelijkheid van die provincie. Daar kunnen ze weer opladen omdat het westen en het ruimtelijk succes hen heeft leeg getrokken.

In het Drentse landschap gaat Saskia Boelsums schilderen. Dat begint met stillevens, nadat ze in een supermarkt een granaatappel koopt en ze haar verwondering over de schoonheid van deze vrucht wil delen. Maar eigenlijk wil ze een nieuw medium leren kennen, dat is de fotografie. Met het componeren van stillevens speelt ze met het licht. Iedere dag zet ze een foto op internet, om de wereld deelgenoot te maken van haar leerproces. Het maakt haar kwetsbaar, want naast likes komt er ook kritiek. Na deze stillevens volgt een periode van portretfotografie met haar man als welwillend model. Ze zet hem op een paard in het landschap en ontdekt dat fotograferen in de buitenlucht haar bijzonder trekt.

Op het eiland Texel doorziet ze de branding, bekijkt de duinen en snuift de zilte zee. “Schuimende golven, zand dat drijft op de wind, zonlicht spiegelt op het water, het was een fantastische ervaring”, vertelt Saskia in een in het boek afgedrukt gesprek. “Op zondagmorgen plaatste ik mijn eerste duinfoto op Instagram. ’s Avonds controleerde ik mijn account en tot mijn verbazing kwam ik erachter wat 2K betekent.” Ze heeft succes en krijgt op haar werk veel respons. Door de social media breidde haar netwerk zich als een olievlek uit. Door haar contacten krijgt ze aanbiedingen om wereldwijd te exposeren. Het Nederlandse landschap gaat de wereld over! Zo is Saskia Boelsums een ambassadeur van de lage horizon en de hoge luchten, het wonderlijk ingetogen landschap dat klassieke schilders, de oude meesters, al eeuwenlang weten te waarderen.

Saskia Boelsums wordt in haar stijl en aanpak van haar onderwerp ook wel vergeleken met Jacob van Ruisdael, Willem Maris en Paulus Potter. Het is haar omgeving, zegt ze, haar natuur en ze legt haar ervaring ervan vast. “Natuurlijk, ik wordt er door geïnspireerd want het is een deel van mijn geschiedenis. Maar een Ruisdael lucht is niet alleen van mij maar van iedereen.”

Boelsums verzamelt in de natuur de omgeving die ze wil vastleggen, dus schiet ze meerdere platen van het moment en de plek. Thuis bewerkt ze de afbeeldingen, zo werkt ze van buiten naar binnen. Van het zwerven door uitgestrekte landschappen in weer en wind, bij zon en regen, naar de betrekkelijke rust van het werken aan het computerscherm achter een verduisteringsgordijn. De bleke platen krijgen kleur doordat ze speelt met het contrast, de scherpte, het vervagen, het licht en de schaduw. Hoewel fotografie een vluchtig medium is omdat je tegenwoordig meteen digitaal kunt zien wat het resultaat is, lijkt het werkproces van Boelsums meer op het traditionele rijpingsproces bij het maken van een schilderij. Haar foto’s kunnen meteen goed zijn in het overbrengen van het gevoel dat ze had op die plek in dat moment. Maar meestal hebben ze nog bewerking en aanpassing nodig om de sfeer en de dramatiek erin te leggen die zij daar voor zich zag en toen doorvoelde.

De foto’s van Saskia Boelsums hebben een on-Nederlandse sfeer, eigenlijk een stemming die niet van deze wereld is. Het is een gemaakte omgeving, een kunstlandschap. Een magisch realisme. Het bestaat in realiteit, maar is op werkelijkheid aangepast. Het is niet zo te zien, of de zon moet net goed staan en de wolken juist precies hangen om een Boelsums landschap te kunnen zijn. En staan de elementen goed om er een beeld van te maken, dan nog kunnen ze worden bewerkt om de juiste snaar te raken. Ze werkt in omgekeerde richting, van het idee naar het beeld. Hoewel het beeld in het landschap voor haar voeten ligt. Maar bij het kijken bedenkt ze hoe ze het wil zien. Bij dat idee zoekt ze de meest geschikte locaties en weersomstandigheden om die atmosfeer die ze in gedachten heeft te pakken. Ze heeft een sterk handschrift, een duidelijke eigenheid. Het is monumentaal en schilderachtig. Ze wil de essentie van haar ervaring in het landschap laten zien, zo zodat de sfeer en atmosfeer van de omgeving kan worden gevoeld in en door de foto.

En in die missie is ze meer dan geslaagd. Bladerend door het boek maken de verschillende platen dat meer dan duidelijk. Het zijn oer-Hollandse afbeeldingen met koeien en schapen, die kenmerkende hoge luchten en speelse wolken. Maar toch is de ambiance onnatuurlijk, ligt de dramatische sfeer er soms wat al te dik bovenop. Dan toch blijven het mooie platen om naar te kijken. Niet altijd hoeft de plek realistisch te zijn, kan een situatie ondanks de werkelijkheid abstract zijn. Vooral wanneer er minder te zien is en het meer op gevoel aankomt, de sfeer als Drenthe kalm en gemoedelijk is, kan ik opgaan en wegdromen in de afbeelding. Dan is er geen plaatsbepaling, geen lokalisering, weet ik de vindplaats niet en heb ik geen weet van de ligging. Dan kan ik onbezorgd opgaan in mijn eigen gevoel. Het zijn prachtige platen van alleen omgeving en natuur, met wel dieren maar nauwelijks mensen. De stapeling van bloemen en planten doet denken aan de gemanipuleerde fotografie van Ruud van Empel, maar verder gaat een vergelijking mank. Saskia Boelsums zet een duidelijk eigen stempel op de zichtbare omgeving. Zo’n beeldmerk dat duidelijk herkenbaar is. Iedereen kan fotograferen, maar om het landschap zo vast te leggen en weer te geven als Boelsums dat doet is van een andere orde. Ik moet er maar stil van genieten. Mijn ogen de kost geven bij wat Saskia voor mij zag.

Landscape Photography, Saskia Boelsums. Uitgeverij Terra, 2e druk 2019. 5e druk 2022.

https://www.terralannoo.nl/nl/saskia-boelsums

#saskia boelsums #uitgeverij terra #landscape photography #landschap #fotografie

[sjadootr]

Mijn vader knikt en zo wordt de etterende wond zichtbaar die ons het plezier in het leven ontneemt, omdat we bij elk groot succes er ons geen raad mee weten en onszelf dan maar weer de grond in boren, omdat we wéten hoe het daar is, in de grond.

Hallo Muur - Erik Jan Harmens (p.122)

[brilmans]

Fossielen uit de Boulonnais

Mijmeren in het coulissenlandschap

Vandaag aan de dag gilt half Nederland moord en brand wanneer een boerenbedrijf moet verdwijnen. Zelfs al dient dit een groter en wat mij betreft nobel doel. En dat is prima. We leven tenslotte in een vrij land, iedereen mag roeptoeteren wat hij wil, maar naar mijn mening is het wel mosterd na de maaltijd. Dat had men veel eerder moeten doen! Tussen 1950 en de opkomst van de Boeren Burger Beweging zijn namelijk al zes op de zeven landbouwbedrijven verdwenen: opgeslokt door de schaalvergroting en de rationalisering! Als men zich daar destijds al had over opgewonden…

Met het verdwijnen van de vele landbouwbedrijven, zo realiseerde ik me toen ik onlangs in de Boulonnais op vakantie was (ooit moet ons platteland er zoals daar hebben uitgezien), verdween ook het bijbehorende coulissenlandschap. Van de kleine onregelmatige door heggen en houtwallen afgeschermde percelen is zo goed als niets meer over. Doodzonde! Temeer omdat het dit coulissenlandschap met zijn kleinschalige ambachtelijke boerenbedrijven en waarde voor de natuur nu deel van de oplossing zou zijn geweest.

Maar goed, as as meel was aten we iedere dag pannenkoeken!

Sporen uit het verleden

Behalve een prachtig coulissenlandschap heeft de Boulonnais ofwel het achterland van Boulogne-sur-Mer een prachtige kuststrook. Imposante kliffen strekken zich uit van Wissant in het noorden tot aan, pak hem beet, Équihen-Plage in het zuiden. Om de zoveel kilometer tref je op of onder de kliffen, zelfs Duitse degelijkheid blijkt niet opgewassen tegen de wet van toenemende entropie, onderdelen van de Atlantikwall. Behalve de Duitsers lieten ook Napoleon, de Germanen en de Romeinen hun sporen na in de regio. De streek ademt het verleden.

Een van het klif gedonderd 'blockhaus'.

Fossielen uit de Jura

Ook van bewoners uit de Jura zijn in de Boulonnais sporen terug te vinden. Vooral onder de kliffen en langs de kust. Het betreft miljoenen jaren oude fossielen van koralen, weekdieren, stekelhuidigen en gewervelde dieren. Met een beetje mazzel zijn er zelfs botten en tanden te vinden van de tot ieders verbeelding sprekende Plesiosauria.

Omdat het in mocht, in de Boulonnais is het toegestaan is fossielen uit de brokken klei- en zandsteen die onder de kliffen liggen te hakken, en omdat het kon, ik hield de afgelopen meivakantie verblijf in Boulogne-sur-Mer, ben ik op zoek gegaan naar deze Fossielen. En met succes. Al bij mijn eerste bezoek aan het strand was het raak. Direct. Het eerste stuk waar mijn oog op viel bleek een wervel. Naar alle waarschijnlijkheid van een bepaalde Plesiosaurus. Ja, dat leest u goed. Een ple-si-o-sau-rus! U begrijpt, ik kon mijn geluk niet op.

Een wevel van (waarschijnlijk) een plesiosaurus in situ.

Met een topvondst op zak zocht ik nog enkele avonden verder. En ik vond van alles. Prachtige schepen, enkele aanzienlijke ammonieten, een wervel van een onbepaalde vis en nog een flinke wervel. Hoewel laatstgenoemde wervel behoorlijk verrold is, zou ik hem op basis van de vorm volgens een collega-verzamelaar voorzichtig kunnen toeschrijven aan een pliosaurus. Welke zullen we echter nooit weten.

Wervel van een pliosaurus (diameter 8 cm).

Wervel van een vis (diameter 1,5 cm).

Wat betreft de determinatie van de schelpen en ammonieten durf ik geen enkele uitspraak te doen. Daarvoor ontbreekt het mij aan kennis. En dan kan ik op basis van beperkte bronnen wel wat gaan lopen roeptoeteren, het is tenslotte een vrij land, maar in de wetenschap is dat ongewenst. Daar heeft men liever gefundeerde uitspraken en anders niets.

Een ammoniet (diameter 18 cm).

Een pina-achtige schelp (lengte 16 cm).

Een fragment van een enorme schelp (lengt 13 cm)

Zo en nu ga ik pannenkoeken bakken!

#fossiel #jura #pliosaur #plesiosaur #pliosaurus #plesiosaurus #vertebra #wervels #ammonieten #ammonite #shells #fossils #boulogne sur mer #Boulonnais

[devosopmaandag]

De prille kunststudent, de oud-student, de tijd en ik

Het toeval wil dat ik binnen drie dagen een ontmoeting had met een piepjonge kunststudent en een man die terugkijkt op zijn tijd aan de kunstacademie. M is de kleinzoon van een van mijn broers, S een oud-student die ik lesgaf in het tweede jaar van de academie. M zag ik zo'n vijf jaar, S twintig jaar niet.

Toen S binnenkwam op de afgesproken plek was de begroeting vrolijk en warm. 'Laat me je bekijken', zei ik. Hij draaide om zijn as en lachte. S droeg een verwassen blouse en een pet, die hij de hele ontmoeting ophield. Nu is hij vader van drie kinderen en een kind dat nog voor de geboorte stierf, samen met het meisje van toen. Hij heeft een glanzende carrière, maar niet als kunstenaar. Zijn arrogantie als student was er nog steeds, nu door het leven verzacht. Zijn voorliefde voor conceptueel denken leidde na zijn academietijd niet tot kunstwerken maar tot concepten voor producten of diensten. Het werd me duidelijk hoe vormend zijn jaren op de kunstacademie waren geweest. Daar oefende hij zijn liefde voor ideeën en zijn autonomie, maakte hij vrienden en werd hij gesterkt in zijn zelfbeeld. Waar de meeste studenten in die vier jaren kunstacademie terecht komen in een vloedgolf, surfte hij op die golf. De zon scheen altijd.

M was tien toen zijn moeder door een dramatisch ongeval om het leven kwam. Hij is een van de zachtmoedigste kinderen die ik ooit heb meegemaakt. Zijn gezicht straalde altijd een soort openheid en nieuwsgierigheid uit en hij praatte met zachte stem. Op de begrafenis van zijn moeder, vroeg hij mij, zijn oudtante, hoe het ging. Ik was toeziend voogd van hem en zijn zus. Ik wilde mij in de jaren erna niet opdringen, misschien was ik te terughoudend geweest. Nu zocht hij contact. Onlangs had hij de propedeuse van de kunstacademie met succes voltooid. Hij stapte voorzichtig de kamer binnen, tenger en in donkere kleren. Zijn dikke, donkere haarbos dat alle kanten opging en het sikje versterkte de smalheid van zijn gezicht. Zijn stem was nog steeds even zacht, zijn oogopslag verlegen en nieuwsgierig. Even raakten we de dood van zijn moeder aan, praatten over familie, maar vooral over zijn studie en wat hij had gemaakt. Hij liet me zijn dummy zien, die opgelegde en desondanks gekoesterde, zelf geschreven en getekende bijbel van elke kunststudent. Elke bladzijde liet de adolescent zien, zoekend, onhandig, vol onvermijdelijke clichés. Mijn hart ging naar hem uit. Wat moet hij nog oneindig veel leren, wat is er veel dat hij nog niet weet!

Niet alleen hoop maar ook tijd is 'a thing with feathers'. “That perches in the soul – / And sings the tune without the words – / And never stops - at all -”, schrijft Emily Dickinson. Door deze twee ontmoetingen voelde ik hoe de tijd was neergestreken in mijn ziel.

[keynewssuriname]

Amoksi: “Operatie Zero Tolerance boekt successen”

Hoewel de Zero Tolerance-operatie nog maar kort geleden op touw is gezet, spreekt minister Kenneth Amoksi van Justitie en Politie van een succes. “De Zero Tolerance-operatie die inmiddels gestart is, heeft positieve resultaten geboekt, waaronder aanhoudingen en inbeslagnames van vuurwapens. Veelal blijkt dat illegale vreemdelingen betrokken zijn bij criminele activiteiten”, aldus de minister van JusPol tijdens een persconferentie na afloop van de regeringsraadvergadering op woensdag 24 april. Eerder zei Milton Kensmil, woordvoerder van het KPS, dat met de implementatie van de Zero Tolerance-operatie aanzienlijke vooruitgang is geboekt in het aanpakken van criminele elementen. Hij benadrukt echter dat de focus nu vooral ligt op het identificeren en arresteren van criminelen met een uitgebreid strafblad en een gevaarlijke reputatie. Kensmil benadrukte de recente successen door te melden dat alleen al in de maand maart meer dan 78 vuurwapens in beslag zijn genomen als onderdeel van de Zero Tolerance-aanpak. Amoksi merkte op dat ondanks de voorlopige successen de operatie wel opgevoerd zal worden. “Er komen scherpere maatregelen.” De identificatieplicht is daar een van. “Wanneer u gestopt wordt, zal de politie mogelijk naar uw identiteitsbewijs vragen. Als u dat niet bij u hebt, kan het zijn dat u naar het politiebureau wordt overgebracht om in ieder geval uw identiteit vast te stellen.” Sinds de aankondiging van het Zero Tolerance-beleid door het Korps Politie Suriname (KPS), is de aanwezigheid van de politie in het straatbeeld “ietwat toegenomen”. De afgelopen weken hebben verschillende criminele activiteiten geleid tot de arrestatie van verdachten en de inbeslagname van vuurwapens. Zware berovingen hebben zelfs geleid tot dodelijke slachtoffers onder de burgerbevolking. Minister Amoksi zei dat dit tot het verleden moet gaan behoren. “De criminaliteit moet worden ingedamd. Het veiligheidsgevoel moet terug.” Er zal ook strenger gelet worden op auto-eigenaren die hun kentekennummerplaten verbergen en rijden met donkergetinte ruiten. Er zal daarnaast regelmatig een update van gezochte criminelen bekend worden gemaakt. De ‘Most Wanted’ lijst zal worden bijgewerkt en gepubliceerd. Minister Amoksi is de ondersteunende diensten die het KPS helpen enorm dankbaar om de veiligheid te waarborgen. “Je hebt eigenlijk nooit genoeg manschappen en nooit genoeg voertuigen. Maar ik kan wel de garantie geven aan de gemeenschap dat we genoeg in huis hebben.” Amoksi bedoelt hiermee dat er met een gecombineerde aanpak veel gedaan kan worden. “Het KPS, Defensie, KPA en BBS werken samen om de rust terug te brengen. Er is geen gemeenschap zonder criminaliteit, maar het moet zeker wel mogelijk zijn om het binnen beheersbare proporties te houden. In die richting werken we. Het zijn onze politieambtenaren en militairen die dag en nacht voor de gemeenschap werken.” Read the full article

[rotterdamvanalles]

Bassie en Adriaan op de kermis, waarschijnlijk aan het Pompenburg, april 1978.

Uit het Vrije Volk van 20 april 1978:

Na het succes van hun eerste televisieserie zijn Bassie en Adriaan, het Vlaardingse akrobatenduo Bas en Adrie van Toor, vliegensvlug begonnen aan de opnamen voor een tweede tv-avontuur: Voor zij over enkele weken naar Spanje 'vertrekken' om daar het leeuwedeel van dertien nieuwe afleveringen te filmen, staan zij ook nog op tal van plaatsen in eigen land voor de camera. Zoals gistermiddag op de grote Rotterdamse kermis aan het Pompenburg, waar clown Bassie en akrobaat Adriaan over een gebrek aan figurantjes niet te klagen hadden.

Een goede verklaring van de straatnaam Pompenburg is niet te vinden. De naam wordt eerst in 1589 vermeld, wanneer er sprake is van de stadsvest bij Pompenburg. Oorspronkelijk was Pompenburg slechts de buurt die zich tegenover het Couwenburghseiland bevond. In 1505 had de vroedschap besloten de stad te versterken en verschillende torens aan de vesten te bouwen, o.a. 'eene toorn in de crimp omtrent die hantboochscuttersdoel'. Zeer waarschijnlijk is deze toren op het latere Pompenburg verrezen en zal hij die naam wel gedragen hebben. In de stadsrekening van 1644 komt de 'toren van Pompenburg' voor. In 1638 had men daar ook een korenmolen 'Pompenburch'. De hoofdlieden van het korenmolenaarsgilde verkochten in 1740 de molenwerf, vanouds genaamd Pompenburch, waarop de molen 'De Pomp' had gestaan, met het verbod er ooit weer een molen neer te zetten. In 1837 en latere jaren gold de naam Pompenburg voor een blok huizen. Toen in 1905 de stadsvest ter hoogte van het Pompenburg was gedempt werd de hierdoor ontstane brede weg Pompenburgsingel genoemd. De naam Pompenburg werd in 1949 gegeven aan de weg die ter hoogte van de vroegere Pompenburgsingel is aangelegd.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 20 april 1978 en uit het Stadsarchief Rotterdam.

2022