#mueck

[escolhidos-escritos]

Ron Mueck em seu estúdio, 1999. foto de Nicholas Sinclair.

#ron mueck #mueck #photo #contemporary art #contemporary artist #contemporary sculptor #1999 #estudio #studio #nicholas sinclair #sculptor #escultor #hiperrealismo

[milksockets]

'still life' by ron mueck, 2009 in xxl: when artists think big - éléa baucheron + diane routex (2014)

#my scan #ron mueck

[bizarreauhavre]

Paris, 23 juillet 2023.

#bizarre au havre #photography #contemporary art #exhibition #artist #ron mueck #fondation cartier #skull #black and white photography #paris #dark #photographie #art contemporain #exposition #artiste #crâne humain #noir et blanc

[camyfilms]

LABYRINTH 1986

I ask for so little. Just fear me, love me, do as I say, and I will be your slave.

#labyrinth #1986 #david bowie #jennifer connelly #toby froud #christopher malcolm #shelley thompson #michael moschen #brian henson #ron mueck #dave goelz #david shaughnessy #karen prell #timothy bateson #david healy #robert beatty #michael hordern #denise bryer

[superandercamp1]

#Ron Mueck

[dreaminginthedeepsouth]

Australian aboriginal rock art at Gabarnmung.

* * * *

“Let’s hope we are learning more about the ‘arts of noticing.’ This kind of attention is not about relationships between the human brain and ‘the world out there’ but is all about immersion in living ecologies. Aboriginal people I have worked with learn about it from their elders. As children they are not encouraged to ask questions, just to be attentive. After a while they know. It is know-how more than knowledge. When an Aboriginal tracker sees things in the environment that the rest of us fail to notice, this is not a matter of a specialised psychology, but a matter of intergenerational attunement in a particular world. Noticing one thing may also depend on being attuned to many others: the sun, the wind and the way finches flock in that part of the country. It’s an art, but not necessarily an individual one. It comes in bursts, or in waves.”

~ Stephen Muecke, 'Academia Letters', November 2020

[Ian Sanders]

#aboriginal art #Australia #Stephen Muecke #Letters #Ian Sanders #the arts of noticing

[agnesdelmotte]

ron mueck.

fondation cartier. paris.

#ron mueck #fondation cartier #sculpture #resin #installation #art #contemporary art

[justforbooks]

Αν σταθεί κανείς μπροστά σε ένα γλυπτό του Ron Mueck θα αισθανθεί να μαγνητίζεται από το υπερμέγεθες υπερρεαλιστικό έργο που παίζει με την κλίμακα σαν να βρισκόμαστε σε πείραμα και αναπαριστά με ενοχλητική τελειότητα κάθε λεπτομέρεια  για να συνομιλήσει με ψυχολογικές περιοχές και ανθρώπινες εμπειρίες όπως η αποξένωση, η οικειότητα και η ευαλωτότητα. Σε έναν κόσμο στον οποίο καταναλώνουμε την υπερβολή με κάθε τρόπο, ο Mueck επαναφέρει την αρχική της σημασία. Τα θέματά του είναι βαθιά προσωπικά, καθώς κυρίως ασχολείται με τις ανείπωτες σκέψεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων.

Στην τελευταία του έκθεση στο παρισινό Fondation Cartier, ο Αυστραλός γλύπτης αποκάλυψε μια μνημειακή εγκατάσταση με εκατό λευκά κρανία από ρητίνη, ύψους έως 1,5 μ. το καθένα, στοιβαγμένα στο κτίριο που σχεδίασε ο Jean Nouvel. Περιτριγυρισμένοι από αυτό το ανάχωμα κεφαλιών, οι επισκέπτες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να βυθιστούν σε αυτές τις υπερσύγχρονες, γιγαντιαίες εικόνες που μοιάζουν να αναπαριστούν το τέλος της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Το λέει και ο τίτλος του έργου, «Vanities». Το έργο είναι ένα θεαματικό κατόρθωμα του γλύπτη, που αποκάλυψε στο κοινό μια νέα εξέλιξη στη γλυπτική του πρακτική, δουλεύοντας τα έργα του χωρίς χρώμα. Είναι η μεγαλύτερή του εγκατάσταση και θεωρείται το μεγάλο μνημειακό του έργο μέχρι σήμερα.

Αυτή η εικόνα είναι εντελώς αντίθετη από την παρουσίαση ενός από τα πιο γνωστά έργα του, ενός γιγάντιου νεογέννητου μωρού –«A Girl (2006)»– που είναι ξαπλωμένο σε μια λευκή πλίνθο, τραβώντας την προσοχή μας με το τεράστιο μέγεθος και τις ρεαλιστικές του λεπτομέρειες. Ζαρωμένο δέρμα, ίχνη αίματος, βρεγμένα μαλλιά, ο ομφάλιος λώρος. Η κάθε λεπτομέρεια σε μεγέθυνση αποκτά άλλη σημασία.

Η δύναμη αυτής της λεπτομέρειας είναι σχεδόν ανησυχητική. Ο Mueck εργάζεται για την αναδημιουργία της σάρκας των ζωντανών όντων με χειρουργική ακρίβεια, συνήθως πηγαίνοντας από ένα καλούπι πηλού σε μια φιγούρα από ρητίνη ή σιλικόνη που στη συνέχεια ζωγραφίζει, προσθέτοντας μαλλιά και ρούχα. Η αξιοσημείωτη τεχνική του τον έχει καθιερώσει ως ηγετική φυσιογνωμία της υπερρεαλιστικής γλυπτικής – έναν προσδιορισμό που ο ίδιος απορρίπτει, καθώς για εκείνον τα πάντα έχουν να κάνουν με την αναλογία.

Οι σχολαστικά φτιαγμένες γλυπτές φιγούρες του Ron Mueck αντικατοπτρίζουν έναν εσωτερικό κόσμο ιδιωτικών συναισθημάτων. Ο εκπληκτικός ρεαλισμός αυτών των έργων προσκαλεί σε μια ενασχόληση με τις προκλήσεις και τους κινδύνους της ανθρωπότητας γεμάτη ενσυναίσθηση. Οι οικείοι, συγκρατημένοι συλλογισμοί του καλλιτέχνη πάνω σε πανανθρώπινες εμπειρίες και συναισθήματα όπως η γέννηση, ο θάνατος, η αδυναμία, ο φόβος και η συμπόνια, καλούν τους θεατές να αναλογιστούν τόσο τις δικές τους εμπειρίες όσο και των άλλων. Το έργο του προκαλεί μια άμεση συναισθηματική ανταπόκριση χρησιμοποιώντας όλα τα παραδοσιακά στοιχεία του μέσου του –πόζα, χειρονομία, έκφραση προσώπου, κλίμακα και ρεαλισμό– για να δημιουργήσει ισχυρά ψυχολογικά πορτρέτα της ανθρώπινης κατάστασης.

Γεννημένος το 1958 από Γερμανούς γονείς στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, ο Ron Mueck μεγάλωσε στην οικογενειακή επιχείρηση κουκλοθεάτρου. Εργάστηκε αρχικά ως σκηνοθέτης σε παιδικές τηλεοπτικές εκπομπές όπως το «Shirl's Neighborhood» και το «Lift Off», πριν μετακομίσει στην Αμερική για να εργαστεί εκεί στον κινηματογράφο και τη διαφήμιση. Το 1986 σχεδίασε και ερμήνευσε τον χαρακτήρα του Λούντο στην ταινία φαντασίας του Τζιμ Χένσον «Λαβύρινθος». Αργότερα συνεργάστηκε ξανά με τον Χένσον στην τηλεοπτική σειρά «The StoryTeller». Το 1996, η ζωγράφος Paula Rego, η πεθερά του, του ζήτησε να φτιάξει μια μικρή φιγούρα του Πινόκιο για την ομαδική της έκθεση «Spellbound: Art and Film», στην γκαλερί Hayward στο Λονδίνο.

Αυτή ήταν η αφορμή για να εγκαταλείψει όλα τα άλλα και να ασχοληθεί με τις καλές τέχνες. Έναν χρόνο αργότερα, το γλυπτό του «Dead Dad», μια αναπαράσταση του πατέρα του, έγινε το αποκορύφωμα της έκθεσης «Sensation» που καθόρισε μια ολόκληρη εποχή στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών του Λονδίνου. Αυτή η ομαδική έκθεση-ορόσημο καθιέρωσε τον Mueck ως έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς του. Το 2000 προσκλήθηκε να περάσει δύο χρόνια ως artist-in-residence στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, με αποστολή να δημιουργήσει ένα έργο ως απάντηση στη μόνιμη συλλογή. Τα γλυπτά που δημιούργησε εκείνη την περίοδο παρουσιάστηκαν σε ατομική έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη το 2003.

Τα μεγάλα αυτά γλυπτά προκαλούν απέχθεια ως πρώτη αντίδραση. Το πολλαπλάσιο από το φυσικό, το ανθρώπινο μέγεθός τους δημιουργεί έκπληξη αρχικά. Φαίνονται αποκρουστικά και τερατώδη, ωστόσο είναι πολύ πιστά στο μοντέλο τους. Είμαστε εμείς σε μεγεθυντικό καθρέφτη. Ο Mueck δεν επιδιώκει να μεταγράψει την πραγματικότητα, περισσότερο θέλει να χρησιμοποιήσει τα συστατικά της για να αναστατώσει το κοινό.

Έχει σημασία και ο τρόπος που εργάζεται: βλέποντας αυτά τα γλυπτά θα μπορούσε κάποιος να τον φανταστεί σε ένα πολύβουο ή σιωπηλό εργαστήριο να περιστοιχίζεται από δεκάδες βοηθούς. Όμως, στην πραγματικότητα, ισχύει το αντίθ��το. Πριν από μερικά χρόνια, δημιούργησε το στούντιό του στο Isle of Wight, στα ανοιχτά της νότιας ακτής της Αγγλίας, όπου κάνει τα πάντα μόνος του.

«Όλα πρέπει να προέρχονται από αυτόν, ακόμα και η πιο ασήμαντη χειρονομία», εξηγεί ο Τσάρλι Κλαρκ, επιμελητής των εκθέσεών του, στενός φίλος και συνεργάτης του καλλιτέχνη. Ο Mueck αρνείται να μιλήσει δημόσια για τη δουλειά του και ο Κλαρκ λέει ότι προτιμά τη χειροτεχνία έναντι του λόγου και πιστεύει ότι ένα έργο πρέπει να στέκεται και να μιλά από μόνο του. Παρά τη διεθνή του φήμη, η δημιουργική διαδικασία του Mueck παραμένει πολύ αργή. Για τα εκατό γιγάντια κρανία της εγκατάστασης «Mass» (2017), χρειάστηκε έναν ολόκληρο χρόνο για να σχεδιάσει το αρχικό καλούπι και άλλον ένα χρόνο για να φτιάξει 99 αντίγραφα από αυτό.

Ενώ το έργο του Mueck είναι –όπως το αντιλαμβάνεται και ο ίδιος–, αρραγές, η συνέχεια ενός μοτίβου, με τα εκθαμβωτικά λευκά μονόχρωμα κρανία και τα τρία γιγάντια μαύρα σκυλιά που έβαλε στο υπόγειο του Ιδρύματος Καρτιέ έχει σταδιακά πάρει απόσταση από τον ρεαλισμό και έχει επικεντρωθεί στο αποτέλεσμα που δημιουργεί ένα όλο και πιο απόλυτο, απειλητικό έργο.

Και ο τρόπος εργασίας του εξελίσσεται. Αν και πιστός στη χειροποίητη τεχνική του, ο Mueck βασίζεται επίσης σε νέες τεχνολογίες, όπως η τρισδιάστατη εκτύπωση, που τον βοήθησε να σχεδιάσει το τελευταίο του έργο. Όμως, το πιο εκπληκτικό κομμάτι της έκθεσης στο Καρτιέ είναι ένα μικρό γλυπτό από κόκκινο πηλό – μια σκηνή στην οποία πέντε άνδρες δένουν ένα γουρούνι στο έδαφος. Για πρώτη φορά στην καριέρα του, ο Αυστραλός καλλιτέχνης επέλεξε να αφήσει τον πηλό ακατέργαστο, απλώς σημειωμένο από μερικά δακτυλικά αποτυπώματα, ως σκόπιμη μορφή ατέλειας. Πιθανότατα εξελίσσει μια άλλη μορφή τεχνικής και θα ήθελε να την παρουσιάσει σαν εργασία σε εξέλιξη.

Τα έργα του δεν απομακρύνονται από την ίδια θεματική, την έκθεση ενός μνημειώδους και «διαχρονικού» έργου, το οποίο προωθεί έναν ατελείωτο προβληματισμό για την ανθρώπινη κατάσταση που εκτείνεται πολύ πέρα από τη ζωή μας. Τα «Mother and Child», «Pregnant Woman», «Man in a Boat» και «Swaddled Baby» είναι έργα του φτιαγμένα από μνήμη και φαντασία και έχουν δημιουργήσει ένα φανατικό κοινό, οι εκθέσεις του είναι καλλιτεχνικά γεγονότα, όπως στο MAM, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου έκανε τη μεγαλύτερη σε επισκεψιμότητα έκθεση του μουσείου από την έναρξη της λειτουργίας του, ενώ πολλά έργα του έχουν εκτεθεί δίπλα σε αυτά του Λούσιαν Φρόιντ ή του Μανέ.

«Τα έργα δημιουργούν μια έντονη συναισθηματική κατάσταση, μια συνομιλία και αλληλεπίδραση όχι μόνο με το κοινό αλλά και με τον ίδιο τον Mueck, ο οποίος αντλεί από τις δικές του έντονες προσωπικές σκέψεις, συναισθήματα και εμπειρίες ζωής για να δημιουργήσει έναν κατάλογο πανανθρώπινων συναισθημάτων και εμπειριών με τις οποίες όλοι μπορούμε να σχετιστούμε. Και την αίσθηση της ζωής και του θανάτου, και όλων αυτών που συμβαίνουν ενδιάμεσα», λέει ο ιστορικός τέχνης και επιμελητής Jasper Sharp.

Το απαράμιλλο βλέμμα του καλλιτέχνη στις σωματικές και ψυχολογικές λεπτομέρειες τις οποίες ερευνά επίπονα αφορά τόσο τα ατομικά όσο και τα καθολικά συναισθήματα που περιλαμβάνουν την εμφανή παρουσία μιας ψυχής ή μιας ζωντανής δύναμης.  

Είναι μέρος αυτού που κάνει τις φιγούρες του τόσο συναρπαστικές, ακόμα και όταν το γλυπτό είναι ένα σφαγμένο κοτόπουλο. Η έμπνευση για αυτό το έργο ήρθε από την επίσκεψη του καλλιτέχνη σε μια αγορά του Puerto Vallarta, όπου είδε σφάγια πουλερικών κρεμασμένα προς πώληση. Μια σπάνια μη ανθρώπινη μορφή στο έργο του, το νεκρό ζώο είναι εμποτισμένο με ένα εντυπωσιακό πάθος που προκαλεί ταύτιση.

Οι ακίνητες φιγούρες του προκαλούν περισυλλογή, ενδοσκόπηση και μια ηδονοβλεπτική επιθυμία, συγχρόνως με μια επιθυμία ταύτισης με την ανθρώπινη κατάσταση που εκφράζουν αυτές οι συγκλονιστικές στιγμές που παρουσιάζει. Δημιουργεί κάποια από τα πιο υποβλητικά γλυπτά της εποχής μας και ο φαινομενικός ρεαλισμός τους έχει την ικανότητα να δημιουργεί συναρπαστικές αλληλεπιδράσεις.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #ron mueck

[thunderstruck9]

Paula Rego (Portuguese/British, 1935-2022), Geppetto washing Pinocchio, 1996. Pastel on paper mounted on aluminium

#paula rego #portuguese art #british art #geppetto #pinocchio #f #ron mueck

[escolhidos-escritos]

Sem título (higiene da escultura de Ron Mueck). foto divulgação do Museu Aros. via installator.

#escultura #ronmueck #ron mueck #mueck #hiperrealismo #sculpture #arte #art #contemporanea #arte contemporanea #contemporary art

[jordi-gali]

 Ron Mueck

#ron mueck #Instagram

[bizarreauhavre]

Paris, 23 juillet 2023, (exposition Ron Mueck)

#bizarre au havre #photography #contemporary art #exhibition #paris #fondation cartier #sculpture #installation #artist #ron mueck #photographie #art contemporain #exposition #artiste

[chez-mimich]

INSEGUIRE OPERE

La Triennale di Milano e la Fondation Cartier pour l’Art Contemporaine di Parigi hanno stretto una intensa collaborazione e allestiscono mostre di grande interesse. È il caso per esempio di quella di uno dei più grandi scultori contemporanei, Ron Mueck. La scorsa estate ho avuto modo di visitare la sua mostra alla Fondation del Boulevard Raspail e sabato scorso ho visitato la stessa mostra (con qualche variazione) alla Triennale. È sempre molto stimolante per me vedere una installazione d’arte allestita in due contesti diversi, poiché l’opera assume, inevitabilmente, sfumature diverse se non, addirittura, significazioni diverse. Mi era capitato di notarlo la prima volta con “La Venere degli stracci” vista al Castello di Rivoli e rivista al Louvre, così come con la celebre mappa del mondo (“Map”) di Mona Hatoum fatta di carbone arso vista al Beaubourg e rivista alla Fondazione Prada. E ancora con opere di Louise Bourgeois viste alla Tate Modern di Londra e riviste a Parigi. Questa volta è capitato con “Mass” il gigantesco cumulo di teschi umani che Ron Mueck ha posizionato nella Hall principale della fondazione parigina e ha riallestito al primo piano del Palazzo della Triennale. Nell’esposizione parigina i teschi (che sono enormemente più grandi di un teschio originale), complice la bella stagione, ma soprattutto l’architettura “trasparente” di Jean Nouvel, mi davano l’impressione di un gigantesco “divertissement”, scanzonato, dissacrante. La possibilità di vedere anche dall’alto l’installazione, i riflessi del sole e l’ombreggiatura del lussureggiante giardino della Fondation, facevano di “Mass” un gioco più che un “memento mori”. Non così a Milano dove, una cupa giornata d’inverno e la razionale,ma gelida architettura di Giovanni Muzio (1933), nonché l’occhieggiamento inquieto della Torre Branca dalla finestra, mi hanno fatto apparire l’opera come un cupo monito alla nostra vita terrena. È davvero incredibile come un “contesto” possa contribuire a determinare il senso di un’opera. Certo questo vale anche per il “Tondo Doni” regalo di nozze di Agnolo Doni a Maddalena Strozzi che probabilmente doveva stare a capo del letto e non su una parete degli Uffizi, ma a maggior ragione vale per le opere d’arte contemporanea. Come suggeritomi da un’amica (e dallo storico dell’arte Philippe Daverio), è meglio cimentarsi in esercizi come questo anziché infilarsi in un museo per vedere (molto superficialmente) migliaia di quadri che sono stati dipinti da migliaia di artisti in centinaia di anni a cui noi poi possiamo concedere solo uno sguardo distratto. Provate anche voi a inseguire un’opera d’arte (non importa quale e non importa dove) e l’arte vi apparirà per quello che veramente è, uno specchio profondo dove ritrovare o perdere noi stessi.

#ron mueck #mostre #triennale milano

[sebtember5]

Sebastian Vettel, ADAC Berlin-Brandenburg e.V., Muecke Motorsport | Formula BMW ADAC Championship | 18th/19th September 2004 Round 17/18, Team Picture 💙

#sebastian vettel #ADAC #Muecke Motorsport #Formula BMW ADAC Championship #2004 #team picture

[havaforever]

RON MUECK à la Fondation Cartier

Des sculptures hyperréalistes aussi fascinantes qu'intrigantes...

La première œuvre est une vanité contemporaine parle de la mort et renvoie le visiteur à son inexorable fin. Mais Ron Mueck opère un décalage avec le réel. Les crânes sont géants et d’un blanc immaculé. Dans ce chaos, le spectaculaire prend le pas sur le morbide, invitant au silence et à la méditation.

Des montagnes de crânes humains géants et l’égorgement d’un cochon en miniature, un nouveau-né XXL à plat et un autre minuscule en suspens, des molosses agressifs et un petit homme mis à nu.

l’énumération des œuvres à découvrir dans la nouvelle exposition de Ron Mueck, à la Fondation Cartier pour l’art contemporain, à Paris, a quelque chose d’une formule ésotérique.

L’ensemble, pour moitié des œuvres récentes, offre en tout cas un contrepoint aux scènes et corps ultraréalistes présentés dans les deux premières expositions de l’artiste dans les lieux, en 2005, puis en 2013, avec un détachement sensible de l’exactitude de la chair et un intérêt accru pour l’énergie de groupe.

En complément, Ron Mueck a spécialement conçu deux nouvelles sculptures pour cette exposition parisienne, témoignant de l'évolution récente de sa pratique artistique.

On découvre ainsi « Untitled » (Three Dogs), une nouvelle sculpture composée de 3 chiens de 3 mètres de haut. Des colosses qui réveillent nos peurs d’enfance. Sont-ils domestiques, chien de garde ou errant ? On se sent tout petit face à eux.

Au total, beaucoup de publicité pour une expo quand même très réduite, il est vrai que Ron Mueck est parcimonieux dans ses réalisations, (une cinquantaine depuis le début de sa carrière) mais tout ce tapage pour seulement 8 oeuvres... Cela reste un peu décevant.

#EXPO #RON MUECK #sculpture #hyperréalisme #Skulls #fondation cartier

[joerojasburke]

Ron Mueck's Mass, on display at The Fondation Cartier pour l’art contemporain in Paris

(music: Caterina Barbieri "Perennial Fantas")

#sculpture #ron mueck #fondation cartier #paris #skull art