#migrantów | Explore Tumblr Posts and Blogs

panoszczednypl · 5 months

Text

Życie w Niemczech - co warto wiedzieć? jak wyemigrować?

Życie w Niemczech to temat, który budzi zainteresowanie wielu osób. Niemcy, kraj o dynamicznej gospodarce, bogatej kulturze i różnorodnych krajobrazach, przyciągają zarówno poszukiwaczy przygód. Jak i tych, którzy szukają stabilizacji zawodowej czy edukacyjnej. W tym artykule dowiesz się, jakie kroki podjąć, aby wyemigrować do Niemiec i jakie formalności są z tym związane. Opowiemy o procesie adaptacji w nowym kraju, rynku pracy, systemie edukacyjnym oraz codziennym życiu w niemieckich miastach i wsiach. Przybliżymy Ci również kulturę, język i społeczne normy, które są kluczowe dla zrozumienia i pełnego doświadczania życia w Niemczech.

Życie w Niemczech - podstawowe informacje

Niemcy to fascynujący kraj z licznymi możliwościami dla tych, którzy rozważają tutaj przeprowadzkę. Z ponad 83 milionami mieszkańców i przeciętną roczną pensją wynoszącą około 47 700 euro. Niemcy stają się coraz popularniejszym celem dla międzynarodowych migrantów. Berlin, jako stolica, jest sercem kulturalnym i politycznym kraju, ale to nie jedyny atrakcyjny region. Miasta takie jak Monachium są znane z rozwijającej się sceny technologicznej i dużych społeczności ekspatów. Życie w Niemczech oferuje wysoką jakość życia. Mieszkańcy cenią sobie równowagę między pracą a życiem prywatnym. Kraj ten słynie z wysokiego bezpieczeństwa zatrudnienia oraz rozbudowanego systemu opieki społecznej. Niemcy są również społeczeństwem otwartym i towarzyskim, co czyni je atrakcyjnym miejscem do życia. Znajomość języka niemieckiego jest kluczowa, szczególnie jeśli planujesz przeprowadzkę do mniejszego miasta czy wsi. Chociaż w większych miastach, takich jak Berlin czy Monachium, znajomość angielskiego jest powszechna. To nauka języka niemieckiego znacznie ułatwi integrację, zarówno w życiu prywatnym, jak i zawodowym. Dzięki znajomości języka łatwiej nawiązać kontakty, znaleźć przyjaciół oraz porozumieć się w codziennych sytuacjach. Jeżeli chodzi o życie codzienne, warto wiedzieć, że Niemcy cenią sobie punktualność i formalność w relacjach zawodowych. Kultura pracy jest tu zorganizowana i skoncentrowana na efektywności. Z drugiej strony, życie społeczne jest bogate. Niemcy lubią spędzać czas na zewnątrz, zwłaszcza w sezonie letnim, gdy temperatury wahają się między 10 a 24°C. Zimą jest chłodniej, z temperaturami spadającymi do -5°C, co sprzyja różnym zimowym aktywnościom. Dla tych, którzy planują przeprowadzkę do Niemiec, ważne jest, aby zapoznać się z lokalnymi przepisami i formalnościami. Procesy administracyjne, takie jak rejestracja czy wynajem mieszkania, często wymagają znajomości niemieckiego. Internet oferuje jednak wiele narzędzi i serwisów, które ułatwiają nawigację po niemieckim systemie biurokratycznym.

Jak znaleźć mieszkanie w Niemczech?

Znalezienie mieszkania w Niemczech jest jednym z pierwszych i najważniejszych kroków dla osób planujących przeprowadzkę. W wielu dużych miastach, jak Berlin czy Monachium, rynek mieszkaniowy jest napięty, a ceny mogą być wysokie. Na przykład, miesięczny koszt wynajmu jednopokojowego mieszkania w centrum miasta to około 820 euro, a poza centrum spada do około 623 euro. Jeśli szukasz większego mieszkania z trzema sypialniami, ceny rosną odpowiednio do około 1 527 euro w centrum i 1 154 euro na obrzeżach miast. Przed przeprowadzką do Niemiec ważne jest, aby szybko znaleźć stałe lokum. Bez zarejestrowanego adresu nie otrzymasz niemieckiego numeru identyfikacyjnego podatkowego. Dlatego warto rozważyć kilka opcji zakwaterowania. Dobrym rozwiązaniem jest początkowe znalezienie tymczasowego mieszkania, co pozwoli uniknąć stresu związanego z poszukiwaniem idealnego lokum w nowym kraju. Dla osób samotnych istnieją dwa główne rozwiązania: współdzielenie mieszkania lub wynajęcie umeblowanego mieszkania jednopokojowego. Współdzielenie mieszkania to ekonomiczna opcja, która może również pomóc w nawiązaniu pierwszych kontaktów społecznych. Z drugiej strony, wynajem umeblowanego mieszkania, chociaż droższy (około 300 euro więcej miesięcznie), oferuje wygodę i elastyczność.

Konto bankowe w Niemczech

Gdy przeprowadzasz się do Niemczech, jednym z kluczowych kroków jest otwarcie lokalnego konta bankowego. To niezbędne, by otrzymywać wynagrodzenie, płacić rachunki i jako forma identyfikacji. Współczesne bankowość cyfrowa oferuje proste i szybkie rozwiązania. Banki takie jak N26, Revolut, czy Vivid Money pozwalają założyć konto online w ciągu godziny. Vivid Money jest interesujący, ponieważ umożliwia zarówno bankowość, jak i inwestowanie. Do założenia konta potrzebujesz paszportu, pozwolenia na pracę, dokumentu rejestracyjnego (często wystarczy umowa najmu) i potwierdzenia wynagrodzenia, np. z umowy o pracę. Wybór tradycyjnego banku, jak Deutsche Bank czy Commerzbank, może być bardziej skomplikowany i czasochłonny. Z drugiej strony, banki cyfrowe, choć wygodne, mogą czasem sprawiać problemy, jak np. niespodziewane zamknięcie konta przez N26, co może utrudnić dostęp do środków i płacenie rachunków. Kontakt z bankiem w takiej sytuacji może być wyzwaniem.

Życie w Niemczech a transport

Podróżowanie po Niemczech oferuje wiele opcji, które są zarówno wygodne, jak i cenowo dostępne. W niemieckich miastach, jak Berlin czy Monachium, do dyspozycji masz trzy główne środki transportu: metro (U-Bahn), kolej nadziemną (S-Bahn) oraz autobusy. Większość mieszkańców preferuje mieszkanie w pobliżu stacji U-Bahn i S-Bahn, co pozwala dotrzeć do większości miejsc w ciągu 20-40 minut. W godzinach szczytu pociągi i autobusy kursują co 5-10 minut. Koszt pojedynczego biletu komunikacji miejskiej to około 3,50 euro, a miesięczny karnet waha się w okolicach 90 euro w Berlinie. To opłacalna opcja, jeśli podróżujesz często. Warto wiedzieć, że koszty publicznego transportu można odliczyć od podatku. W metrze i S-Bahn obowiązuje system "na słowo honoru" – brak barierek i punktów kontrolnych. Jednak nie kupowanie biletów to duży błąd. Kontrolerzy biletów, często ubrani po cywilnemu, regularnie sprawdzają bilety, a kara za jazdę na gapę to około 60 euro. Szczególnie w godzinach szczytu kontrolerzy są wszędobylscy. W niemieckich miastach popularny jest również transport rowerowy. Jeśli mieszkasz blisko pracy, jazda na rowerze może być najszybszą opcją. Rowerem łatwo też dostać się z "martwych stref", czyli miejsc oddalonych o więcej niż dziesięć minut od stacji. Dodatkowo, wiele osób zabiera rowery do pociągów czy autobusów (za dodatkową opłatą). Jeśli chodzi o podróże międzymiastowe i międzynarodowe, istnieją trzy główne opcje: loty, autobusy i kolej. Loty między europejskimi miastami są bardzo tanie – można znaleźć bilety nawet za około 20 euro, jeśli rezerwuje się z wyprzedzeniem. Autobusy są najtańszą i często najwygodniejszą opcją na podróże krajowe. Na przykład, last minute bilet Flixbusa z Berlina do Hamburga może kosztować około 20 euro.

Koszty życia w Niemczech

Niemcy to kraj o zróżnicowanych kosztach życia, zależnych głównie od lokalizacji. Według danych Monachium jest najdroższym miastem pod względem czynszów. Po nim plasują się Frankfurt i Berlin. W przeciwieństwie do nich, na obszarach wiejskich znajdziemy znacznie tańsze mieszkania. Życie w Niemczech i kluczowe składniki kosztów to mieszkanie, jedzenie, napoje i transport. Średnie miesięczne wydatki na mieszkanie wynoszą około 923 euro, na jedzenie i napoje - 390 euro, a na transport - 280 euro. Wydatki na ubrania to średnio 93 euro, na zdrowie i kosmetyki - 120 euro, a na rozrywkę i kulturę - 250 euro. Koszty związane z komunikacją wynoszą średnio 90 euro. Te średnie wartości mogą być wyższe dla rodzin, natomiast osoba samotna może znaleźć mieszkanie w cenie 600-800 euro, co stanowi około jednej trzeciej jej miesięcznych kosztów. Koszt transportu publicznego jest niższy w miastach, gdzie miesięczny karnet na autobus czy pociąg kosztuje około 100 euro. Rozrywka i kultura, wliczając w to wakacje i urlopy, mogą kosztować około 3000 euro rocznie.

System opieki zdrowotnej

Opieka zdrowotna w Niemczech obejmuje bezpłatne podstawowe usługi, takie jak szczepienia, przepisywanie leków czy kontrolne wizyty stomatologiczne. Poza tymi podstawowymi świadczeniami, mieszkańcy Niemiec są zobowiązani do posiadania ubezpieczenia zdrowotnego. To obowiązkowe ubezpieczenie publiczne jest standardowo organizowane przez pracodawcę. Aby przejść na prywatne ubezpieczenie zdrowotne, musisz zarabiać minimum 62 550 euro rocznie. Osoby zarabiające mniej są zobligowane do posiadania ubezpieczenia publicznego. Nawet jeśli zdecydujesz się na prywatne ubezpieczenie zdrowotne. To nadal jesteś zobowiązany do opłacania składek na ubezpieczenie publiczne. Warto zauważyć, że system opieki zdrowotnej w Niemczech jest uznawany za jeden z najlepszych na świecie. Zapewnia wysokiej jakości opiekę medyczną i dostęp do szerokiej gamy usług zdrowotnych. Publiczne ubezpieczenie zdrowotne pokrywa większość niezbędnych zabiegów medycznych i jest dostępne dla wszystkich mieszkańców Niemiec, niezależnie od ich dochodów. Prywatne ubezpieczenie zdrowotne oferuje dodatkowe korzyści, takie jak krótszy czas oczekiwania na wizyty i leczenie, a także dostęp do prywatnych klinik i specjalistów.

FAQ - najczęściej zadawane pytania o życie w Niemczech

Jakie są przeciętne zarobki w Niemczech? Przeciętna pensja w Niemczech to około 47 700 euro rocznie. Dla menedżerów średniego szczebla, zwłaszcza ekspatów, zarobki mogą sięgać około 188 600 euro rocznie, wliczając dodatkowe świadczenia jak darmowa opieka zdrowotna, mieszkanie czy edukacja. Bez tych dodatków, realne zarobki wahają się między 60 000 a 80 000 euro. Czy Niemcy są bezpieczne dla turystów i mieszkańców? Niemcy generalnie są uważane za bezpieczny kraj. Jednak duże miasta mają typowe problemy dużych miast. W Berlinie i Hamburgu zaleca się uwagę na własne rzeczy ze względu na kieszonkowców. Należy unikać niektórych dzielnic i parków po zmroku. Czy łatwo jest znaleźć mieszkanie w Niemczech? Znalezienie mieszkania w Niemczech może być wyzwaniem, szczególnie w dużych miastach jak Berlin, Monachium czy Frankfurt, gdzie popyt jest wysoki. Ceny czynszów są różne w zależności od lokalizacji, z najwyższymi stawkami w centrach dużych miast. Ile wynoszą podatki w Niemczech? Większość ekspatów w Niemczech płaci około 40% podatków. Wysokie podatki są związane z ubezpieczeniem społecznym, darmową opieką medyczną i funduszem emerytalnym. Oprócz tego obowiązuje również podatek telewizyjny. Jakie są wymagania dot. języka dla pracy w Niemczech? Znajomość języka niemieckiego jest ważna, szczególnie w tradycyjnych niemieckich firmach i przy pracy z klientem. Jednak w wielu międzynarodowych firmach i start-upach, szczególnie w dużych miastach jak Berlin, możliwe jest pracowanie w języku angielskim. Read the full article

#kontowNiemczech #kosztyżyciawniemczech #Niemcy

0 notes

koval-nation · 5 months

Text

89) Bagvalal, Bagulal, Kwantl Hekwa, Bagolal, Kwanadi, Bagultsy, Kvanadin, Kvanadintsy; Багулалы, багвалинцы, багвалалы, багвалин(ы) («богатыри»), багулал, гаитляло) - lud Awarów – Andi – Dydów z Dagestanu, mówiący językiem Bagvalal. Od lat trzydziestych XX wieku byli w dużej mierze klasyfikowani i zasymilowani przez Awarów. Jednak w spisie powszechnym z 2002 r. nadal były pewne osoby zgłoszone osobno. Bagwalowie są muzułmanami sunnickimi. Bagvalalowie mieszkają w górskich wioskach w dystrykcie Tsumadinsky w Dagestanie. Nazwy wiosek Bagvalal to: Kvanada, Gimerso, Tlisi, Tlibisho, Khushtada i Tlondada. W 1926 roku było 3054 Bagvalalów.

Grupa etniczna Awarów. Jeden z ludów dagestańskich grupy ludów Awarów. Liczba osób: od 1 tys. do 10 tys. osób. Mieszkają w zachodnim Dagestanie. Wierzący to muzułmanie sunnici. Bagulowie (Bagvalowie) mieszkają we wsiach obwodu Tsumadinsky - Khushtada, Chalo (stara nazwa to Talitel), Tlenkhori, Tlondoda, Kvanada, Gimerso, we wsiach regionu Achvakhsky - Tlibisho, Tlisi, a także częściowo we wsiach regionu Khasavyurt - Kokrek i Mutsalaul. Wielu migrantów z Bagvalin mieszka także w innych wioskach dystryktów Khasavyurt, Kizlyar, Babayurt i Kizilyurt. Bagualowie osiedlili się na północnym zboczu grzbietu Bogosskiego, na prawym brzegu Andiyskoe Koisu. Mieszkają zwięźle w sąsiednich wioskach Chusztada, Tlondoda, Kvanada, Gimerso (okręg Tsumadinsky), Tlibisho, Tlisi (okręg Achwachski). Obecnie migranci Bagulal mieszkają zwięźle we wsi Chalo (dystrykt Tsumadinsky). Bagulowie żyją w rozproszeniu w osadach przesiedleńczych w okręgach Kizlyar, Khasavyurt i Kizilyurt. Przed rewolucją administracyjnie Bagulowie byli częścią naibów Karata w dystrykcie andyjskim. Według spisu ludności z 1926 r. w ZSRR mieszkało 3054 Bagulali. W kolejnych spisach powszechnych ZSRR, Bagulali nie byli identyfikowani jako grupa etniczna, ale byli zaliczani do Awarów. Według badań naukowych w 1958 r. było ich 4500, a w 1967 r. – 4 tysiące osób. Według spisu powszechnego z 2002 roku w Rosji mieszkało 40 Bagulali, którzy zaliczani byli do grupy etnicznej Awarów. Spis powszechny z 2010 roku wykazał w kraju jedynie 5 Bagulali, mieszkańców miasta. Bagulalas nie mają własnego imienia. Na określenie mieszkańców prawego brzegu rzeki używano etnonimu „Bagvalians” (od awar. Bagvalal). Andyjscy Koisu – właściwie Bagvalowie i Tindinowie. Sami Bagulowie nazywają siebie nazwą wsi: Khusari – Khushtadins, Gyinduri – Tlondodins, Gyemeri – Gimersinians, Kovandi – Kvanadins, Gyibishchirdi – Tlibischinians. Od końca I tysiąclecia p.n.e. stowarzyszenie plemienne Bagulal było częścią związku Di-duri (Dido). Wraz z jego upadkiem, począwszy od XV wieku, lud Bagulal zjednoczył się w związek gmin wiejskich Bagulal z centrum we wsi Chusztada. W XIV wieku przeszli na islam. Od 1921 r. w ramach Dagestańskiej Autonomicznej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (od 1991 r. – Republiki Dagestanu). Bagulowie, podobnie jak inne ludy andyjskiej podgrupy językowej, w XIX wieku weszli w skład Rosji. Językiem jest Bagulal, który ma dialekty Chusztada, Tlondodin i Tlibishin. Gramatycznie język Bagvalian jest podobny do języków Chamalin i Tindin, a Bagulal i Tindin były kiedyś uważane za nawet różne dialekty tego samego języka. Języki awarskie, rosyjskie i czeczeńskie są szeroko rozpowszechnione. Pismo w języku awarskim na podstawie grafiki rosyjskiej.

Lud Bagvalal z zachodniego Dagestanu mówi swoim własnym, odrębnym językiem i mieszka w sześciu głównych wioskach na dużych wysokościach. Zima wśród ludów wysokiego Kaukazu, takich jak Bagvalal, trwa od końca września do końca kwietnia. Grzbiet nad wioską Bagvalal w Kvanada znajduje się na wysokości 8500 stóp. Na południowy wschód od wioski Tlondada góry wznoszą się na wysokość 3000 metrów. Śnieg pokrywa wioski Bagvalal zazwyczaj od października do końca kwietnia. Aby bydło i owce przetrwały zimę, Bagvalal musi w lipcu, sierpniu i wrześniu masowo zbierać siano z pobliskich wzgórz. Przechowują także i marynują plony na zimę, a mieszkańcy mają nadzieję, że pojazdy z napędem na 4 koła będą mogły kilkakrotnie w okresie zimowym kilkakrotnie wjeżdżać i wyjeżdżać z regionu w celu uzupełnienia zapasów. Bagvalalowie są surowi, mają w wielu aspektach zaciekłość i niewiele elementów wdzięku. Praktykują tradycyjny islam sunnicki, z jego nakazami prawości uczynków i odległym, surowym Bogiem Allahem. Od stuleci wśród Bagvalal panuje wrażenie „wiecznej zimy i nigdy Bożego Narodzenia”.

0 notes

n-s-w-2 · 7 months

Video

youtube

Przemarsz migrantów z łopatami wzdłuż granicy Polski. Jest nagranie.

#youtube

0 notes

robertmatola · 9 months

Text

Kaczyński ujawnił pierwsze pytanie referendalne. Wcale nie chodzi o migrantów

http://dlvr.it/StdrBZ

0 notes

naturepest · 11 months

Text

#IFTTT #YouTube

0 notes

otwartyparasol · 1 year

Photo

Pokój. Wierzę w pokój. Wierzę, że jest czymś wewnętrznym, tak głębokim, że nie dosięgnie go żadna bomba. Wierzę w pokój pomiędzy ludźmi, chociażby byli zmuszeni stać po dwóch różnych stronach granicy i wzajemnie do siebie mierzyć. Wierzę w pokój i ubolewam nad jego brakiem każdego dnia. Nie od dziś, nie od miesiąca, nie od momentu wystrzału. Ubolewam na brakiem pokoju pomiędzy ludźmi, gdy słyszę drwiny z osoby z niepełnosprawnością. Ubolewam nad brakiem pokoju, gdy widzę zamknięcie na uchodźców i migrantów. Ubolewam nad brakiem pokoju, gdy widzę dziecko, pobite przez swoją matkę. Gdy widzę mężczyznę chorego na depresję, który słyszy jedynie "weź się w garść". Pokój tworzę ja, gdy zapraszam człowieka, który różni się ode mnie orientacją seksualną, pochodzeniem, wyznaniem, sposobem życia czy poziomem sprawności, aby opowiedział mi o sobie. Pokój tworzę ja, gdy chcę poznać jego sposób życia. Pokój może tworzyć każdy. Ponad bombami i granicami. W swoim własnym domu, a przede wszystkim: w samym sobie. Obraz: Claude Monet "Lilie wodne i most japoński" #pokoj #peace #most #budowanie #łączmyzamiastdzielić #wspolnota #solidarnizukraina #prayforukraine #stopprzemocy https://www.instagram.com/p/CaXnexjLCX4/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#pokoj #peace #most #budowanie #łączmyzamiastdzielić #wspolnota #solidarnizukraina #prayforukraine #stopprzemocy

1 note · View note

organisationskoval · 1 year

Text

Hrvatsko Revolucionarno Bratstvo - HRB

385) Chorwackie Bractwo Rewolucyjne, Croatian Revolutionary Brotherhood (CRB) (chorwacki: Hrvatsko Revolucionarno Bratstvo, HRB) - jedna z ekstremistycznych chorwackich grup emigracyjnych utworzonych w Australii na początku lat 60. Organizacja terrorystyczna została stworzona przez chorwackich migrantów do Australii z Jugosławii po II wojnie światowej, którzy aktywnie walczyli o faszystowskie Niezależne Państwo Chorwackie. Organizacja prowadziła działania w Europie i Australii. Organizacja działała na terenie całej Jugosławii na początku i w połowie lat 60. XX wieku. Jej celem było wywołanie powstania w Jugosławii i ustanowienie niepodległej Chorwacji. Misja ta nie powiodła się z powodu interwencji Państwowej Administracji Bezpieczeństwa, jugosłowiańskiej tajnej policji.

Działania:

Zamach bombowy na kino w Belgradzie w 1968 roku

Zamach bombowy na stację kolejową w Belgradzie w 1968 roku

Próba powstania w Bugojnie, 1972

Akcja Kaktus; próba sabotażu sezonu turystycznego 1975.

Niektórzy byli członkowie CRB:

Adolf Andrić

Ilija Glavas

Blaža Kraljević

Geza Pašti

Josip Senić.

Ci ludzie byli również członkami Chorwackiego Ruchu Wyzwolenia (HOP) Ante Pavelića, ale opuścili tę organizację, ponieważ uznali, że drogą polityczną nie osiągną swoich celów. UDBA, jugosłowiańska tajna policja, próbowała ograniczyć działalność terrorystyczną grupy, angażując się w tajne zabójstwa jej członków. Geza Pašti zginął w Nicei w 1965 r., a Marijan Šimundić w Stuttgarcie w 1967 r. Motto CRB/HRB brzmiało: „Život za Hrvatsku” [„Życie dla Chorwacji”].

0 notes

cypr24 · 2 months

Text

Ponad 1100 migrantów w dwa miesiące

Wcześniej migranci przechodzili na Cypr głównie z północy, teraz przypływają łodziami.

Wcześniej migranci przechodzili na Cypr głównie z północy, teraz przypływają łodziami. Przybycie syryjskich migrantów drogą morską jest obecnie największym problemem dla organów bezpieczeństwa w związku z imigracją, ponieważ istnieją obawy przed jeszcze większymi przepływami. Liczba przyjazdów w pierwszych dwóch miesiącach 2024 r. wskazuje na szczególnie niepokojące rozmiary, jakie przybiera to…

View On WordPress

#Cypr #migranci

0 notes

radiorampa · 2 months

Video

vimeo

Wiadomości Dnia 2-29-24 from RAMPA on Vimeo.

WiadomosciDnia.com - Wiadomości Dnia w RAMPA TV – dzisiaj jest 29 lutego – Monika Adamski zaprasza.

A dzisiaj w programie:

- konduktor metra, został zaatakowany wykonując swoje obowiązki w Nowym Jorku,

- drugie nielagalne lokum dla migrantów odkryto na Bronxie,

- w czwartek, zarówno prezydent Joe Biden, jak i były prezydent, Donald Trump, przebywali w Texasie, aby ocenić sytuację na granicy z Meksykiem;

- Sąd Najwyższy zadecydował, że weźmie pod rozwagę wniosek Donalda Trumpa, w którym były prezydent twierdzi, że powinien mieć immunitet od spraw kryminalnych;

- bez ostatecznego porozumienia zakończyły się rozmowy premiera Donalda Tuska z przedstawicielami protestujących rolników;

- dzisiaj jest 29 lutego – polecamy rozmowę z Polką, urodzoną tego wyjątkowego dnia!

(RadioRAMPA/IAR)

0 notes

dzismis · 8 months

Text

Murem za saudyjskim mundurem

Konstanty Gebert Pozostajemy zaniepokojeni rzekomym dręczeniem [popełnionym] wobec migrantów na granicy z Arabią Saudyjską”, oświadczył w styczniu podczas debaty w Radzie Bezpieczeństwa o sytuacji w Jemenie zastępca ambasadora Stanów Zjednoczonych w ONZ, Richard Mills. Część czytelników zapewne zakończy już po tym zdaniu lekturę tego komentarza, i trudno by się dziwić. Konkrety są wstrząsające:…

View On WordPress

0 notes

imraumegelesen · 11 years

Text

« D'où viens tu, mon petit bonhomme ? Où est-ce « chez toi » ? »

Und woher kommen Sie ursprünglich? Pytacie mnie, obcy ludzie, w dobrej wierze i dobrym samopoczuciu – ciekawość, otwartość, tolerancja, żadnego tabu, co to, to nie. Niech cię nie interesuje, obcy człowieku, skąd przychodzę, dokąd zmierzam. Nie wiesz, jakimi ścieżkami chadzałam, nie wiesz, z kim, nie wiesz, dlaczego. Moje imię nic ci nie powie, będzie jak naczynie, które napełnisz domysłem, spekulacją i fikcją literacką. Nie mów do mnie po imieniu, bo mógłbyś sobie przypadkiem wyobrazić, że coś o mnie wiesz.

Wyruszając w podróż, unoszę w sobie kilkanaście granic. Przecinają moje ciało jak układ nerwowy, oplatają wspomnienia, myśli i uczucia jak dzikie wino, które uderza do głowy. Jak w Krainie Czarów wystarczy drgnienie neuronu, słowa ulatniające się z ust, żeby w ułamku sekundy wykonać skok z jednego świata w drugi, znaleźć się w nowej, nierozumianej rzeczywistości. Granica przebiega przez palce, w których trzymam polski paszport, kartkę, na której notuję adres docelowy, obce słowa, rzeczy, których nie chcę zapomnieć. Granica przebiega przez stopy, które były zawsze ze mną, nie ważne gdzie, po której, po czyjej stronie, za kim, pośród kogo, wewnątrz, na zewnątrz. W podróży każdy język jest mi obcy. W paryskim tabac kupuję znaczki pocztowe, siląc się na łamany francuski. Sprzedawczyni i kilku lokalnych znajomków, popijających w to wiosenne popołudnie piwo przy ladzie, nie tylko rozpoznaje we mnie turystkę, lecz również identyfikuje mój akcent: Allemagne? Co za bałagan. W centrum Francji mówili mi, że mam petit accent russe très jolie. Imienia znajomej Francuzki – Juliette – nie potrafię wymówić inaczej niż z pięknym rosyjskim akcentem. W Niemczech moi rozmówcy biorą mnie za Francuzkę. W Rosji za Polkę. W Polsce jestem tą, „której się udało”. Pani Ola mieszka w N i e m c z e c h, informują się nawzajem sąsiadki mojej mamy, akcentując (tak bardzo po polsku, że bardziej się nie da) z przesadą ostatnie słowo. W Berlinie niemieccy znajomi i cudze berlińskie ciotki zapominają, z kim mają do czynienia, i narzekają na „tych migrantów”. Potem przypominają sobie, rzucają mi zakłopotane spojrzenia. Przecież nie mają na myśli Polaków, tylko Turków, Arabów, przecież to nie te czasy. Jakie to zabawne, jakie to proste dla nich, widzieć we mnie Polkę.

Kiedy tęsknię za słodką Francją i żartami państwa Coquillet, u których mieszkałam przez trzy tygodnie, włączam francuskie Radio Classique, które na falach eteru przynosi do mojego mieszkania w „ubogiej dzielnicy Berlina” dźwięki symfonii Beethovena w wykonaniu filharmoników berlińskich. Podróż w tę i z powrotem, jak dostawy piasku w PRL-u – choć było go wszędzie pod dostatkiem, chętnie sprowadzono go ze żwirowni oddalonej o 200 km. Zirytowana, wyłączam więc mój południowo-koreański komputer i idę spać, śnić sny, w których zapominam, jak się nazywam. Zanim odpłynę, przypomną mi się słowa nauczyciela fonetyki za Anglii: oby tak dalej, Alegzendra, słychać, że masz akcent, ale nie sposób go zlokalizować, keep up the good work. Francuzom radził, żeby akcentu się nie pozbywali za nic w świecie, bo otworzy im setki drzwi i jeszcze więcej ludzkich serc.

0 notes