#maar zoals je woensdag zag

[forabeatofadrum]

It's another Sunday. Time goes fast. It's May.

Thank you @facewithoutheart for the tags and tag back to @blackberrysummerblog.

After 4 and a half months, I have finally updated Ljubili se. Phew. I want to get back to this story so badly, especially since, uh, I have a new Klaine fic idea that I am saving for next December.

In the newest chapter, Kurt finally gets down to business to defeat the Huns to move to LA.

Blaine’s off to the New York office and Kurt’s sat at home. His appointment with the student advisor is online, which is fine by Kurt. He fixes his hair and waits for the call to start. “Hello Kurt,” Ms. Joling says when she appears on screen. “Hi. Hello.”

And yes, I ended up naming his advisor after another Dutch singer whose music I personally dislike. I thought it'd be funny.

And now, the weather: @quizasvivamos @coffeegleek @caramelcoffeeaddict @raenestee @tectonicduck @nightimedreamersworld @urban-sith @you-remind-me-of-the-babe @bookish-bogwitch @confused-bi-queer @that-disabled-princess @special-bc-ur-part-of-it @larkral @cutestkilla ​ @wellbelesbian ​ @artsyunderstudy ​​ @shrekgogurt @rockitmans @bitbybitwrites @whatevertheweather @theotherhufflepuff @shame-is-a-wasted-emotion @esilher @kurtsascot @nightimedreamersghost @ivelovedhimthroughworse @thnxforknowingme

#fucking gerard joling van alle zangers die ik kon kiezen #maar zoals je woensdag zag #was dit de eerste naam waar ik aan dacht #ben nu ook froukje aan het luisteren #dus dacht er ff aan om haar veenstra te noemen #maar gerard joling en frans bauer zijn een ander uh niveau dan froukje #six sentence sunday #tagged in

[cindy-vandervelpen]

Papa,

Ik weet wat ge nu zou doen: rollen met uw ogen. Mannekes, al dieje ijle moet ni vur mich zu. Ik hoor het u nog zeggen. Stekt doa oere tijd ni in. Maar papa, dit is voor jou en voor ons. En weet ge nog wat ge altijd zei? Ons Cindy, cd’ke, zoals je me al jaar en dag noemde, is schooljuffrouw. Als die het maar kan uitleggen. En ja, ik heb even getwijfeld. Want het is moeilijk, ik heb het moeilijk en om dan nog iets te zeggen. Ge weet dat ik altijd al een emotioneel kiekske was, maar nu is dat oké eh papa? Weer vraag ik om uw bevestiging. Dat vond ik zo belangrijk, altijd. Toen ik voor de opleiding tolk ging, vroeg ik wat je ervan vond. “Wa kunde dan doen met die talen cd? Ma kiest ma wa gij goed vindt”. En ge zag dat het mijn ding was. Jaren later bleek dat mijn opleiding nog goed van pas kwam. Franse mailtjes voor uw werk stuurde ge door met de zin “hé cd, vertaal dit eens even voor mij en formuleer maar een antwoord want dat kan uw vaderke niet hoor”. Als ik na een 5-tal minuten antwoordde stuurde je terug: “bijna zo goed als ik, merci dochterke.” De mailtjes die ik heb verstuurd voor administratieve zaken van de zaak, naar ziekenhuizen voor al jouw vragen, kan ik niet meer tellen. Je briefte mij en zei wat erin moest staan. Telkens ik de mail verstuurde was het “proficiat cd, zo zou ik het niet kunnen verwoorden of ik moest er 3 dagen over nadenken”. Expliciet zeggen dat je trots was op ons, zou je niet snel doen. Maar op die momenten voelde ik dat je trots was. Tina en ik vulden elkaar dan ook goed aan. Ik de administratieve kant, zij het esthetische. Jouw haar, wondjes, voeten, handen werden altijd met de grootste liefde door haar verzorgd. Verdorie papa, wie ga ik nu bellen als “den elentrik” uitvalt en ik alleen thuis ben? Robin heeft het altijd voor u gehad, maar soms ergerde hij zich toch aan het feit dat ik een groter papakindje was en ben dan ik durfde toegeven. Hoe vaak ik gezegd heb tijdens de bouw “wacht, ik ga papa even bellen”. Dat Robin ermee lachtte: “alle kom, belt maar naar uwe papa”. Robin en gij hebben veel samengewerkt. In ons vorig huis, in de nieuwbouw. Soms tot ergernis van beide. Twee koppigaards bijeen maar alle twee wilden jullie het klaar hebben voor ons. En dan dronken jullie samen een Duvelke en werd alles vergeten. Ook al heb je hard gewerkt, toch heb je ook veel genoten. Te weinig en te kort. Maar dat genieten heb ik van jou. Dat ik graag een feestje bouw en een roséke of een cavake drink, weet iedereen. Dat heb ik van geen vreemden. Het feesten zat in de familie. Gij, mijne peter en tant Hilda deden dat ook zo graag. Ik beloof u dat ik dat zal verderzetten. Elke gin tonic, cava of elk roséke is voor jullie. En ja, ik geef het toe, er zal dus heel dikwijls op jullie gedronken worden. Ik ben er zeker van dat jullie samen met bompa Bets en bompa daarboven een feestje bouwen en ene drinken. En niet alleen met hen. Toen Croes stierf, uwe makker, waart ge kapot van verdriet. Dat Johnny, Omer en Johan van Softo ook al moesten gaan, vond ge zo oneerlijk. Maar ik ben er zeker van dat gij, Croes en Johnny de boel daarboven wel op gang krijgen. Drinkt een Duvelke en geniet, papa. Dat heb je na al dat vechten verdiend. Je besefte soms niet hoeveel pijn het ons deed om jou te zien afzien. Ik hield me sterk, maar heb ontelbare keren gehuild onderweg van Leuven naar huis. Jou verzorgen was het laatste wat we konden doen, maar het was pijnlijk. Toch heb je gelachen tot op het einde, ook al was het moeilijk. Dat ik een panische angst heb voor liften en elke keer met de trap naar het 5e verdiep ging om je te bezoeken, vond je grappig. Als je dan met de rolstoel naar beneden wilde, moest ik wel mee met de lift. Je zag in de spiegel de angst in mijn ogen. “Moede anders mijne zuurstof ff hemme, cd?”. Zelfs toen, bleef je jouw humor hebben. Woensdag, twee dagen voor je stierf, kwam ik ‘s avonds laat nog langs. De vliegen op de kamer ambeteerden je. Na herhaaldelijke pogingen, was het nog altijd 1-0 voor de vlieg. Just mama zei je nog. Robin en Arno kunnen da beter. Je lachtte met mijn klunzelige zelve, dankjewel voor dit laatste, mooie momentje. Dat je nu je rust gevonden hebt, is een kleine troost. Dat je in Leuven bent overleden, is voor mij ook een kleine troost. De steun en hulp die we daar kregen, was zo groot en dat stelde gerust. Dat Leuven mijn tweede thuis is geworden aangezien ik daar al 12 jaar werk, speelt ook mee. De Ring is mijn tweede thuis, waar ik een grote familie heb bijgekregen. Dat je net in die stad bent overleden, maakt dat ik me elke dag als ik naar daar ga, met jou verbonden voel. Toen ik je vertelde dat ik zwanger was zei je “hoe gaat ge dat nog doen, ge hebt nu al geen tijd?” Uw manier om te zeggen “ik ben blij meiske”. Toen ik zei dat het een jongen was, was je zo blij. Na drie zussen en zelf geen zoon gehad te hebben, was dat voor jou de kers op de taart. Milaneesje was uwe chouchou. Ge zag ze alle drie super graag, maar twas den eerste en e menneke. Je werd met plezier peter van Elena en ook al vond je het geen goed idee om voor drie kids te gaan (in dezen tijd 😉), toch heeft Emilia, ons klein konenke, u nog veel plezier gebracht. Het waren uw oogappels. Ik beloof, papa, dat ik goed voor ze ga zorgen en over u ga blijven vertellen. Je wordt in Hogen begraven, dicht bij ons. Ik ga nu zwijgen want ja, volgens u babbelde ik soms te veel…

Ik ga je missen.

[keynewssuriname]

Roberto Gödeken: "de return wordt een moeilijke wedstrijd"

Robinhood begint de return achtste finale Concacaf Champions Cup ontmoeting tegen Herediano op woensdag 13 maart met een 0-2 achterstand. De Costa Ricaanse ploeg is dan op bezoek in het Franklin Essedstadion. Binhood staat voor een immense taak om dit tweeluik alsnog in haar voordeel te beslissen en een plek in de kwartfinale van het regionaal toernooi veilig te stellen.“De return wordt een moeilijke wedstrijd zoals de eerste”, zegt coach Roberto Gödeken desgevraagd. Hij benadrukt het belang om op de nul te spelen. De rood-groene formatie zal vervolgens ten minste 2 doelpunten moeten scoren om een verlenging te forceren. Mocht in extra tijd toch geen winnaar eruit rollen dan volgt er een strafschoppenserie. Bij een overwinning met een verschil van +3 doelpunten gaat Robinhood door naar de kwartfinale. Gödeken en zijn boys zijn zich bewust van bovengenoemde situatie. “Het belangrijkste is daarom dat wij het ene doelpunt al heel vroeg moeten maken om dan het licht in de tunnel aan te maken. Nu hebben we het voordeel dat we fysiek tegen hen gespeeld hebben. Wij weten dus min of meer wat we nu kunnen verwachten.” De oefenmeester denkt dat de landskampioen volgende week veel beter uit de bus zal komen. “Ook omdat wij thuis spelen, maar sowieso blijft het een heel moeilijke wedstrijd voor Robinhood.” Met de nodige voorzichtigheid zegt de Binhood-manager dat Herediano te pakken is. “Het is een sterk team dat in principe een treetje hoger is dan Robinhood, maar met een goed wedstrijdplan zijn ze te pakken.” Gödeken verwijst naar de uitwedstrijd in Costa Rica dinsdag. “Wij hebben gezien dat ze kwetsbaar zijn centraal achterin. Dus met goed combinatiespel door het midden en snelle tegenaanvallen denk ik wel dat we hen kunnen pakken.” De oefenmeester denkt terug aan de 2 goede scoringskansen, die zijn ploeg kreeg. Naar zijn zeggen waren deze aanvallen resultaat van hetgeen waarop was getraind en deel van het wedstrijdplan. “Dat hebben we teruggezien in de wedstrijd. Er zijn dus wel mogelijkheden om Herediano pijn te doen.” Uit de wedstrijdanalyse is gebleken dat de tegendoelpunten vanuit spelhervattingen zijn ontstaan. “Dat moet alvast onze eerste aandacht hebben. Verder moeten we kijken hoe wij sportief het gevecht aangaan op het middenveld, zodat we meer ballen kunnen veroveren.” De oefenmeester vond dit deel minder bij zijn ploeg. “Vooral in de eerste helft. Wij moesten meer ballen daar weten te veroveren.” Er zal ook op dit gedeelte getraind worden “en het belangrijkste wat wij niet hebben gedaan in de eerste wedstrijd is dat we nu wel ervoor gaan zorgen dat wij doelpunten maken.” Mogelijke veranderingen in het basiselftal zijn nog niet aan de orde. Gödeken denkt dat na terugkeer bij de eerste training meer duidelijkheid hierover zal bestaan. “Tot op heden zie ik geen wijzigingen, maar dat hangt allemaal weer af van hoe er getraind wordt naar deze belangrijke ontmoeting.” Terugblik De oefenmeester doet een terugblik naar de uitwedstrijd en stelt dat het resultaat zeer teleurstellend was. “Maar voor wat betreft de prestatie over de manier hoe gespeeld werd en het wedstrijdplan is uitgevoerd vond ik niet slecht. Je zag dat wij een goede organisatiestructuur hadden. Hetzij verdedigend en in de omschakeling aanvallend waaruit wij ook kansen wisten te behalen.” Aanvallend had hij graag zijn spelers beter met elkaar samen zien spelen “Dat is onze nekslag geweest in deze wedstrijd. Als team hebben wij het nagelaten ten minste 1 uitdoelpunt te scoren. Het is heel belangrijk om een doelpunt uit te maken, zodat als je thuis speelt je toch veiliger zit.” Tekortkomingen De Binhood-manager wijst ook op de tekortkomingen van zijn team en het Surinaams voetbal in zijn algemeenheid die werden blootgelegd. “Ik heb het over die explosiviteit en handelingssnelheid. Je ziet dat die spelers van Herediano iets beter daarin waren. Dat wil ook zeggen dat je meer gaat moeten geven tijdens de wedstrijd. Je gaat geconcentreerder moeten zijn en meer kracht moeten uitgeven vooral als de tegenstander explosief is.” Volgens Gödeken was er een duidelijk niveauverschil te zien qua training en fysieke gesteldheid. “Dus ook de fysieke kant is een enorme tekortkoming bij ons.” Op een gegeven moment pleegde Gödeken al vroeg in de eerste helft rond de 37e minuut een wissel. Hij haalde spits Leandro Rodrigues eruit en stuurde Franklin Singodikromo in de strijd. “In feite pleeg ik als trainer geen vroege wissels, maar ik zag wat vermoeidheidsverschijnselen optreden bij deze speler (Rodrigues) en op dat moment had het team iemand nodig die de bal in de aanval kon vasthouden”, legt de oefenmeester zijn keuze uit. Hij meent dat deze beslissing goed gewerkt heeft. “Wij konden die aansluiting veel beter maken als Singodikromo de bal had.” Read the full article

[felicitavoswriter]

SAMEN STIL

Samen stil

Vandaag, 4 mei, is het vijfenzeventig jaar geleden dat we bevrijd werden uit de hel van WOII. Mensen gingen uitzinnig de straat op. Mijn moeder, in de jaren een klein meisje, vertelt mij vooral de laatste jaren vaak dat ze chocolade kreeg van de Canadezen. Ook vertelde ze over twee broers die nooit meer terugkwamen. „Mijn broer Theo, werkte voor de Spoorwegen. Hij ging naar zijn werk en is nooit teruggekeerd. Mijn andere broer, leek wel opgelost. Beiden opgeslokt door het monster dat oorlog heet.˝

Mijn moeder wordt dit jaar zesentachtig. Ze heeft het er de laatste tijd vaak over, de oorlog. Deze tijd van Corona brengt haar terug naar die jaren. „Het doet me denken aan de oorlogstijd,˝ zegt ze dan.

We zijn in strijd verwikkeld met een ingewikkeld virus. Ik kan me inleven hoe de oorlogsjaren voor mijn ouders zijn geweest, beiden hebben ze familieleden verloren, maar de vergelijking kan ik niet trekken. Dit is een onzichtbare vijand. Misschien ervaren mensen thuisquarantaine als een 24/7 avondklok anno 2020. Geen idee. Hier en daar hoor ik mensen roepen dat ze het niet meer volhouden om met elkaar in een ruimte te verblijven, de anderhalve meter afstand, het niet kunnen winkelen. Gelukkig heb ik daar geen last van. Ik vraag me af of we ooit terug kunnen keren naar de tijd zoals voor deze Coronacrisis. Misschien is dit juist de kans om ons leven, de economie, te herdefiniëren. Treden we een nieuw tijdperk binnen.

Vroeger werd er bij ons thuis nooit over de oorlog gesproken. Juist dat zwijgen, maakt dat je het meer waarneemt, dieper voelt, althans in mijn geval. In deze periode van het jaar zag je beelden, torens, die ik –vraag me niet hoe het kan- herkende en vertelde wat voor een torens het waren. Ik was niet ouder dan een jaar of vijf.

Herdenken doe ik nog steeds, ieder jaar. In stilte. Die stilte zal dit jaar oorverdovend zijn. De uitgestorven stad, die ’s avonds spookachtig aandoet, het luiden van de klokken. Ik zal voor het raam gaan staan, zoals ik wel vaker doe als ik mijmer, en denken aan mijn vader die niet meer leeft, familieleden die nooit teruggekeerd zijn.

Woensdag worden de klokken opnieuw geluid. Om 19.00 uur luiden de klokken van troost voor Corona. Wat ik persoonlijk het moeilijkst vind, is dat ik mijn moeder niet kan bezoeken. Pas nog, legde ik bloemen bij haar voordeur neer. Ik had vooraf gebeld dat ik kwam. Ze stond me veilig achter haar voordeur op te wachten. Ik legde de bloemen twee meter van haar voordeur vandaan en liep achteruit het tuinpad af. Aan het begin ervan wachtte ik, zodat we even met elkaar konden praten. Haar zo te zien, broos, eenzaam, op de drempel van de voordeur, brak mijn hart. En ik schaam me niet voor mijn tranen die ik niet kon tegenhouden. Mijn moeder, een dame van bijna zesentachtig, hoeveel tijd hebben we nog samen? We kunnen elkaar geen knuffel geven, net zoals veel anderen hun naasten niet kunnen knuffelen natuurlijk. Ik weet dat velen met mij dit ervaren. Vanavond bel ik haar, net als iedere dag. Ik ga voor het raam staan en bel haar iets voor de klok van 20.00 uur. Dan zijn we samen stil. Twee minuten stil.

Samen stil

Vandaag, 4 mei, is het vijfenzeventig jaar geleden dat we bevrijd werden uit de hel van WOII. Mensen gingen uitzinnig de straat op. Mijn moeder, in de jaren een klein meisje, vertelt mij vooral de laatste jaren vaak dat ze chocolade kreeg van de Canadezen. Ook vertelde ze over twee broers die nooit meer terugkwamen. „Mijn broer Theo, werkte voor de Spoorwegen. Hij ging naar zijn werk en is nooit teruggekeerd. Mijn andere broer, leek wel opgelost. Beiden opgeslokt door het monster dat oorlog heet.˝

Mijn moeder wordt dit jaar zesentachtig. Ze heeft het er de laatste tijd vaak over, de oorlog. Deze tijd van Corona brengt haar terug naar die jaren. „Het doet me denken aan de oorlogstijd,˝ zegt ze dan.

We zijn in strijd verwikkeld met een ingewikkeld virus. Ik kan me inleven hoe de oorlogsjaren voor mijn ouders zijn geweest, beiden hebben ze familieleden verloren, maar de vergelijking kan ik niet trekken. Dit is een onzichtbare vijand. Misschien ervaren mensen thuisquarantaine als een 24/7 avondklok anno 2020. Geen idee. Hier en daar hoor ik mensen roepen dat ze het niet meer volhouden om met elkaar in een ruimte te verblijven, de anderhalve meter afstand, het niet kunnen winkelen. Gelukkig heb ik daar geen last van. Ik vraag me af of we ooit terug kunnen keren naar de tijd zoals voor deze Coronacrisis. Misschien is dit juist de kans om ons leven, de economie, te herdefiniëren. Treden we een nieuw tijdperk binnen.

Vroeger werd er bij ons thuis nooit over de oorlog gesproken. Juist dat zwijgen, maakt dat je het meer waarneemt, dieper voelt, althans in mijn geval. In deze periode van het jaar zag je beelden, torens, die ik –vraag me niet hoe het kan- herkende en vertelde wat voor een torens het waren. Ik was niet ouder dan een jaar of vijf.

Herdenken doe ik nog steeds, ieder jaar. In stilte. Die stilte zal dit jaar oorverdovend zijn. De uitgestorven stad, die ’s avonds spookachtig aandoet, het luiden van de klokken. Ik zal voor het raam gaan staan, zoals ik wel vaker doe als ik mijmer, en denken aan mijn vader die niet meer leeft, familieleden die nooit teruggekeerd zijn.

Woensdag worden de klokken opnieuw geluid. Om 19.00 uur luiden de klokken van troost voor Corona. Wat ik persoonlijk het moeilijkst vind, is dat ik mijn moeder niet kan bezoeken. Pas nog, legde ik bloemen bij haar voordeur neer. Ik had vooraf gebeld dat ik kwam. Ze stond me veilig achter haar voordeur op te wachten. Ik legde de bloemen twee meter van haar voordeur vandaan en liep achteruit het tuinpad af. Aan het begin ervan wachtte ik, zodat we even met elkaar konden praten. Haar zo te zien, broos, eenzaam, op de drempel van de voordeur, brak mijn hart. En ik schaam me niet voor mijn tranen die ik niet kon tegenhouden. Mijn moeder, een dame van bijna zesentachtig, hoeveel tijd hebben we nog samen? We kunnen elkaar geen knuffel geven, net zoals veel anderen hun naasten niet kunnen knuffelen natuurlijk. Ik weet dat velen met mij dit ervaren. Vanavond bel ik haar, net als iedere dag. Ik ga voor het raam staan en bel haar iets voor de klok van 20.00 uur. Dan zijn we samen stil. Twee minuten stil.

[pedaalridder]

Woensdag 28 september

In Riga

Niet dat ik uitgezocht had, maar na de wandeling over de grote brug bleek ik mij meteen te bevinden aan de noordkant van de oude stad, (Centrs genaamd) waar zich het mekka van art nouveau architectuur bevindt. Prachtig versierde huizen gevestigd aan allee-achtige straten. Na de sloop van de stadswallen in 1863 werden deze huizen bij de stadsuitbreiding gebouwd. Riga was toen de vijfde stad in het Russische keizerrijk, en straalde dat uit. Een genoegen om hier te vertoefen in dit stadsgedeelte waar zich vele ambassades bevinden. En dat is hier een groot aantal omdat de meeste landen besloten hebben om in Estland en Litouwen ‘enkel’ een consulaat te vestigen. Inmiddels dorstig geworden kon ik terecht bij één van de ‘Narvissen’ kiosken. Ook in Litouwen zag ik deze naam vaak, net zoals Maxima trouwens dat hier een grote winkelketen is. De keus uit frisdrank bleek gigantisch te zijn, en daarom koos ik maar voor een flesje waarop een varkentje stond te prijken. En het bleek te smaken.

Na enkele kilometers de pracht en praal van de art nouveau gadegeslagen te hebben kwam ik nu bij de centrale markthallen aan. Een wirwar van kraampjes, waar ook buiten de waren uitgestald bleken te zijn. Er was o.a. een ongelovige grote partij aan rode bessen verkrijgbaar net zoals verschillende paddestoelen, woestlelijke niet comfortabel uitziende kleding, kitsch schilderijen, lekkere koekjes, diverse broden, drank, snoepjes en andere benodigheden temidden van een menigte waar je Engels, Lets en Russisch kon horen. In Letland en dat in tegenstelling met Litouwen wonen nog vele Russen, hier beschouwd als tweederangs burgers die bijvoorbeeld niet mee mogen doen aan verkiezingen. Het kan wel maar dan moeten ze een inburgeringscursus doen om Let te worden, en dat deden er nog geen kwart.

Terug in de oude binnenstad was het tijd om te gaan tafelen, met een lekkere soep en een goed glas donker Lets bier. Daarna terug langs de hanzehuizen en de vele kerken via de grote brug om deze woensdag te besluiten, en dan in de hotelkamer te beseffen dat deze dag in het Lets trešdiena is. Het Lets bepaald toch geen makkelijke taal maar hier er een eenvoudige manier op nahoudt, want het betekent gewoon ‘derde dag’, trešdiena dus!

#riga #art nouveau #jugendstil #latvia

[offtoljubljana]

134. Raad eens wat hier is

12/07/2020

23:45

Mijn nieuwe roze sterrenlamp op Animal Crossing!!!! Het geeft cool licht rond 2 uur ‘s nachts.

Nah, kidding. De fam is hier. Hmmmm... refereer je naar “de familie” met wie of met wat? 

In de ochtend en middag heb ik niet veel gedaan, want om eerlijk te zijn wist ik niet wat ik nog kon doen. Ik werd om 5:00 wakker en ik vond het best hilarisch, want de fam moest ook om 5:00 wakker worden om te gaan rijden. Gelukkig viel ik weer in slaap en werd ik pas om 10:00 wakker. Aaaah. 

Maar ja, ik heb grotendeels gewacht. Ik heb natuurlijk dingen gedaan tijdens het wachten, zoals spullen inpakken, kleding wassen, stenen verven (!), badkamer schoonmaken, musicals kijken en mijn eten op krijgen, maar het voelde als een wachtdag. 

(Want ik heb ook zitten wachten op nieuws over Naya. Geen nieuws.)

Rond 17:00 ging ik de stad in met de fiets. Hoera, ik heb nog de fiets kunnen gebruiken. De fam zou rond 18:30 aankomen, maar ik had nog wat dingen te doen en ik liep even rond. Toen had ik een moment van “holy shit, dit is het einde”. Rond 18:00 liep ik richting het hotel en ik heb eerst zitten wachten in het park naast het hotel en toen bij de ingang. Daar kwamen ze dan (nadat ze fout hadden gereden, maar ach). 

Zes maanden.

Poef.

Het voelt alsof ik nooit weg ben geweest.

Welkom in Slovenië, er is maskerplicht. Ik maakte al een grap dat je echt merkt dat één iemand hier heeft gewoond voor de laatste paar maanden. Ik pak automatisch mijn masker als we ergens naar binnen gaan. 

Het hotel is fijn bla, bla, bla, maar we kregen taartjes!

De middelste vond ik het lekkerste, maar het was allemaal goed. Het hotel is, zoals verwacht, leeg. De fam is niet alleen, want er gaan geregeld mensen naar binnen en buiten en ik zag een Oostenrijkse, Duitse en Zwitserse auto, maar het is leeg vergeleken met januari. 

Er zijn best wel veel toeristen, maar ze zitten niet allemaal in hetzelfde hotel. Het centrum zat namelijk vol met toeristen. Locals weten inmiddels dat alles op zondag dicht is. Ik ga namelijk ook nooit echt naar het centrum op zondag tenzij ik zin heb in ijs.

Helaas voor mij heb ik geen drinken meer behalve thee en water, dus ik wilde die ijsthee kopen in de stad maar hey, supermarkten zijn dicht!

Nou, toen we rond 19:00 het centrum in gingen, was het drukker, want het is etenstijd. Niet alle horeca is op zondag open en niet alles blijft tot laat open, maar bijna alles aan het water was open en het zat vol. Ik had geen plannen voor eten.

We gingen aan het water zitten bij Slovenska Hiša/Slovenian House. Ik had er altijd wel interesse in, maar het was er nooit van gekomen. Het leek erop dat Slovenska Hiša bij het restaurant Figovec hoort en daar waren we in januari geweest. Dat klopt ook. Snel bleek dat dit alleen hapjes serveerde, dus we hadden appertivo. Ik weet niet of dat ook gebruikelijk is in Slovenië.

De home made ice tea was zeer goed. Maar ja, eten? Waar gingen we eten. Ik liet de fam rondlopen in de hoop om iets te vinden, maar ze wilden ergens eten waar ik gegeten had, dus toen stelde ik Burger Time voor.

Op naar de burgers.

***

13/07/2020

0:05

Oké, ergens is het dus de 13e geworden. Cory Monteith is 7 jaar geleden overleden. Ik kan niet geloven dat er drie doden zijn in de glee cast in de laatste 7 jaar. Pfffff. Alsnog, de “glee curse” grappen en theorieën zijn niet leuk (shove it up y-) en ik vind het jammer dat een interviewer het aan Iqbal Theba heeft gevraagd.

MAAR BURGERS.

Burgers waren goed en ik heb die van mij net opgegeten (ik had het meegenomen in mijn food bag). De serveerder herkende ik nog van de vorige keer. Toen vond ik hem heel grappig en leuk. 

Hij herkende mij ook nog! Hij was heel blij dat ik zo enthousiast was en dat ik de fam mee had genomen. Burger Time ligt net buiten het meer toeristische deel van de stad, dus ik vraag me af of ze veel toeristen krijgen.

Ik had bijna het idee om nog ijs te halen bij VIGÒ, want daar had ik de hele dag al zin in, maar ik zat toch wel vol en ik ging mee naar het hotel om thee te drinken. Yeah, just like it was before. Het ging zo snel. Op woensdag ga ik hier weg.

Rond 22:00 fietste ik terug naar huis om Animal Crossing te spelen en thee te drinken. Ik drink mijn thee op en misschien ga ik Hamilton kijken. 

#134 #blog post #july

[devosopmaandag]

Opgeraapte scherven

Soms werken kleine observaties of ervaringsmomenten als een soort scherven die je opraapt en die blijken te passen op een eerder opgeraapte scherf. Soms zijn die koppelingen iets wat je brein voor je doet, soms zet je wil je brein aan het werk, omdat die zojuist opgeraapte scherf zo bijzonder is, of omdat je bij het bukken al vaag weet dat er  een passende moet zijn in die doos waarin je ze bewaart.

Dit zijn mijn belangrijkste scherven van het afgelopen week:

Ik sta op het punt om een kaartje voor een concert te kopen en ontdek dat ik mijn pasje vergeten ben en niet genoeg geld heb. Het concert begint tien minuten later. Mijn hersens werken op volle toeren. Ken ik iemand die ik kan vragen het mij voor te schieten? Niemand. Dan zie ik een man met een vlecht in zijn baard en besluit hem te vragen. Hij wil mij helpen. Tijdens het concert blijkt die scherf precies aan te sluiten op een zeker 15 jaar oude scherf: tijdens een academie-excursie naar Berlijn blijkt een studente achtergelaten bij een wegrestaurant. Later vertelt ze mij dat ze dacht: niet in paniek raken, geen politie erbij halen. Dan ziet zij een ouder hippie-achtig echtpaar in een deux cheveaux en ze vraagt hen om hulp.

Ik luister naar het 3e strijkkwartet van Krzysztof Penderecki  in de oude synagoge, gespeeld door het Poolse Antarja kwartet. Het licht is bleekgoud, maar opeens wordt alles volgoud De zon is achter een sluierwolk vandaan gekomen. In Levenswerk, een reeks videoportretten van Margriet Luyten, kijken we lang naar de zwijgende, door de tijd getekende schilder Ger Lataster, als plotseling de zon doorbreekt en een deel van zijn gezicht overstraald raakt. Zijn zwijgen werd nog ijler, de muziek intenser.

Ik krijg bij thuiskomst woorden met G over iets onwaarschijnlijks, een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Schuldgevoel bij de een, boosheid bij de ander. We vervallen in een soort zwijgen, omdat de oplossing niet van ons zelf kan komen.  Ik heb een aardige zak vol verzameld van zwaar zwijgen, met eerdere mannen. Deze scherf kan daar nog wel bij en hoeft niet naadloos te passen.

Op woensdag reed ik met de trein naar Amsterdam. Ik had een slechte  nacht gehad, zoals er vele zijn. Zoals altijd noteer ik in het boek dat ik dan lees de namen van binnenvaartschepen op het Amsterdam-Rijnkanaal die ik vanuit de trein kan lezen. Ooit zag ik een binnenvaartschip dat 'Isphahan' heet, dat ik hield voor de mooiste naam die ik ooit noteerde. Die ochtend strijdt een andere naam om de ereplaats: 'Insomnia'.

Ik ben een verzamelaar.

[hildeshongarije]

Platte rust

Woensdag 19 juni 2019

Platte rust is bij onze honden ook echt ‘plat’ in alle betekenissen van het woord.  Akkoord, ze staan op hoge poten en hebben een flinke borstkas … maar als ze neerliggen, merk je pas hoe dun ze eigenlijk zijn. Zeker Duña komt amper boven het gras uit!  Van iets verder weg lijkt het soms wel een zwarte plastieken zak die daar ligt!

Maandag was het ook voor ons rustdag.  Na de warme en vermoeiende zondag, konden we dat wel gebruiken!  En ja, de was moest ook gedaan geraken.  Maar tussenin is er dan tijd om een beetje bij te komen en ons voor te bereiden op een volgend uitstapje.  Hoe kan dat beter dan met een vispannetje à la Luc.  De tafel-bogracs (pörköltpotjes) lenen zich daar uitstekend voor.  Het theelichtje houdt alles lekker warm.

Dinsdag was het vroeg opstaan om tijdig te kunnen vertrekken.  Onze uitstap leidde ons naar de grens met Kroatië … meer bepaald de rivier de Drava het plaatsje Drávaszabolczs.  We gingen een boottochtje maken op deze zeer snelstromende rivier.  Van zodra de autodeuren opengingen, werden we belaagd door -tig muggen.  Ja Hongarije kreunt momenteel onder een muggenplaag.  Daar wordt tegen gesproeid met vliegtuigen.  Neen hoor, geen vergif … wel enzymen die enkel schadelijk zijn voor de muggen.  De enzymen zorgen ervoor dat de muggen niet meer kunnen ‘eten’ en dus doodgaan.  Heel efficiënt, maar ja, ze kunnen natuurlijk niet overal tegelijk zijn. Dus smeerden en spoten we antimuggenspul op al onze onbedekte ledematen.  Niet dat het veel zin heeft, want die vervelende beestjes prikken gewoon doorheen je kledij!

Gelukkig waren we meteen van de muggen verlost eens we begonnen te varen.  Met fototoestel en filmcamera in de aanslag genoten we van het tochtje.  Doordat de zon een beetje achterwege bleef, was het niet al te warm aan dek.  Soms weet je niet waar eerst te kijken.  De Drava mondt uit in de Donau (Duna) in een klein dorpje in Kroatië.  De Drava vormt grotendeels de grens tussen Hongarije en Kroatië … soms in ’t midden, soms op de ene of juist weer de andere oever.  De kapitein moet dus zijn route goed kennen, want wij hebben geen toelating om zomaar de grens over te steken.

Er zijn tal van draaikolken, gevormd door de vele zandbanken in de vrij ondiepe rivier.  Dat levert een mooi schouwspel op.  Geregeld zie je een vis uit het water opspringen om een insect uit de lucht te ‘plukken’.  Het snelstromende water neemt ook veel drijfhout mee, dat dan ergens aanspoelt en prachtige stillevens vormt.  Vaak zitten er zoetwaterschildpadden op te zonnen.

Het tochtje leidt voorbij een aalscholverkolonie.  De gids vertelt dat er meer aalscholvers waren, een 400-tal zelfs, maar ja … die beestjes hun ‘mest’ is zo straf dat de bomen er dood van gaan … en dan zoeken ze andere en betere oorden op om hun nesten te maken.  

In elk geval vind ik het merkwaardige vogels.  Na al die generaties slagen ze er nog steeds niet in om hun verenkleed waterdicht te maken zoals eenden dat doen.  Aalscholvers duiken om onder water op vis te jagen.  Na zo’n duiksessie moeten ze zich dus weer helemaal laten drogen in de zon en de wind.  Of zo’n duik succes opleverde of niet … ze moeten helemaal droog zijn voor ze een volgende kunnen wagen.  Gekke beesten!

De grootste verrassing was echter de visarend die rustig vanop een tak ons bootje met al die kijklustigen bekeek.  Hij stoorde zich helemaal niet aan ons ge-aaah en ge-oooh!  De kapitein legt dan de motor even stil zodat we als een fluisterboot voorbijdrijven.  Ik zag er nog eentje … maar doordat de motor draaide, was die niet zo goed zichtbaar en is de foto bewogen.

De oevers zijn prachtig en steeds weer anders.  Doordat de Drava flink meandert, is er na elke bocht wel weer wat anders te zien. Ijsvogeltjes en oeverzwaluwen kregen we dit keer niet te zien, maar ook zonder hen is het al boeiend genoeg. Beide oevers behoren tot het gemeenschappelijk nationaal park ‘Drava-Duna’.  Daardoor is gemotoriseerd vaarverkeer strikt aan banden gelegd en blijft het water van hoge kwaliteit.  Al zou je dat laatste niet meteen vermoeden, want het water kleurt bruin van het slib.

Morgen komen de tuinhulpen voor een beetje lawaai zorgen.  Tja, het gras groeit ook als we bezoek hebben, hé.  Hopelijk krijgen we geen onweer meer en kunnen ze ook in de moestuin een beetje vechten tegen het onkruid.  Zolang ze maar van de wilde postelein afblijven … daar kan je lekkere soep mee maken!

[maartenvo2001]

Maandag 

De eerste dag van de cultuurdouche week begon gezellig. Ik zag mijn groep van de introweek, dus de sfeer was al meteen erg warm. We gingen daarna met ongeveer 200 man naar het parktheater, ik had zo mijn twijfels of dat wel goed zou passen in dat gebouw. De ruimte waar we in stonden was erg modern, wat ik niet had verwacht. Er viel veel licht naar binnen en ik vond de ruimte ruim genoeg voor 200 man. De sprekers waren goed verstaanbaar. Er hing alleen een klein schermpje achter de sprekers op het podium, dat was wel vreemd omdat de zaal waar we stonden in verhouding dus veel te groot was voor zon klein schermpje. De uitleg die we over deze week kregen was duidelijk maar de taak die we kregen toegewezen was erg vaag. We werden meteen geforceerd om alle taken onderling te regelen en daarvoor moesten we ook al gauw afspraken met andere groepen maken. De leidinggevende gaf ons ook niet te veel tips, waardoor we als studenten echt veel moesten samenwerken. Ik denk dat we expres niet te veel uitleg krijgen waardoor we juist leren om zelf actie te ondernemen. 

  Deze dag maakte mij doormiddel van een film (The Martian) duidelijk dat technische bedrijfskunde eigenlijk wel heel breed is. Ik vond het slim dat ze een film hebben gebruikt om ons dit te laten zien. Ze konden ons ook een speech geven over wat er allemaal bij technische bedrijfskunde komt kijken, maar dat zou veel saaier geweest zijn. Ik vond het alleen wel vervelend dat we er nu pas achter kwamen dat we elke dag van 8.45 tot 17.00 naar school moeten gaan. Het was fijner geweest als dit van tevoren werd aangekaart. Ook krijgen we het rooster vrijdag pas, ik vind dat wel vervelend omdat zo niks kan regelen met mijn werk. 

 Dinsdag 

De dag begon met een presentatie, ik was net wakker dus het verliep nog allemaal een beetje stroef. We moesten meteen met vragen over deze week komen en ook niet veel mensen hadden vragen. Ik denk dat als er maandag gevraagd werd om vragen voor te bereiden dat we dan wel meer te zeggen hadden. We kregen handige uitleg over mindmaps, ik dacht dat ik wel ongeveer wist hoe je een goede mindmap moest maken maar ik heb toch wat opgestoken van de presentatie. Toen we het tutor uur hadden kwamen we erachter dat we eigenlijk heel zelfstandig te werk moeten gaan. Veel begeleiding van de tutor hebben we dus eigenlijk niet echt nodig.  

De presentatie die we in de middag kregen gaf mij veel inzicht in de perspectieven van de docenten over de vakken die zij geven. Ik dacht eerst dat logistiek een vak zou zijn waar ik misschien nog wel tegen op zou kunnen kijken, maar na het zien van de presentatie zag ik wat het vak nou werkelijk is en het beviel me wel. Tijdens het deel over economie voelde ik mezelf al een beetje slaperig worden. Hierdoor heb ik er wat minder van meegekregen. Toen de docenten dit in de gaten kregen gaven ze ons een kleine pauze, dat was erg fijn en zo kon ik ook beter de presentatie blijven volgen. Bij de inleiding van de vakken kwam ik erachter dat ik ook psychologie ga krijgen, dat wist ik nog niet. Psychologie lijkt me wel een erg interessant vak dus ik kijk er al naar uit.  

  Woensdag 

Vandaag was het een erg informatieve dag. Kees de bie en Martin de ruiter hadden mij duidelijk gemaakt dat je echt veel kanten op kan met technische bedrijfskunde. Er komt veel bij kijken en je kunt altijd nog diepgang opzoeken in een specifieke rol, zoals logistiek of management. De opties die deze opleiding mij geven zijn ontzettend groot.  

Bij de interviews werd mij duidelijk gemaakt dat nieuwsgierigheid een erg belangrijke eigenschap is die ervoor zorgt dat je echt goed wordt in je baan. Ik wist al dat je van veel mensen ongeveer moet weten hoe hun baan werkt maar hoe meer je erover te weten komt des te beter. Ik had wel verwacht dat de mensen die er vandaag waren alleen technische bedrijfskunde hadden gestudeerd, maar dat was niet zo. Tot mijn verbazing hadden veel mensen naast TB ook een paar andere opleidingen gedaan. Ik werd op de hoogte gesteld dat ik na deze opleiding hoogstwaarschijnlijk ook nog meer opleidingen ga doen.  

Toen ik de interview zaal in liep was ik enthousiast, ik wou graag meer te weten komen over hoe mensen die technische bedrijfskunde hebben gestudeerd nu leven en wat ze doen qua werk. Ik kwam erachter dat vrijwel iedereen meerdere baantjes heeft gehad en dat ook veel mensen ergens in hun carrière zzp’er zijn geweest. Wat ik erg vreemd vond is dat de experts het over het algemeen niet fijn vinden om mensen onder hun te hebben, ook de zzp’ers zeiden dat ze waarschijnlijk nooit personeel willen gaan aannemen. Ik vond de reden daarvoor wel begrijpelijk; je bent verantwoordelijk voor andermans baan terwijl je veel dingen zelf kunt doen doordat je zo breed bent opgeleid.  

 Donderdag 

Vandaag begon de dag erg chaotisch, ik dacht dat ik om 8.45 de wiskunde toets moest maken maar het bleek dat ik bij een college was ingepland. Ik vond het erg fijn dat de wiskundedocent mij wel gewoon de toets liet afmaken. Ik had verwacht dat de toets erg lang zou zijn maar dat viel uiteindelijk  wel mee. Ook dacht ik dat het erg makkelijk zou verlopen en dat het meer een rekentoets was. Dit was helaas niet het geval, ik maakte voor mijn gevoel te veel fouten, maar ik had toch een 7 gehaald. De toets liet me wel inzien dat het wiskunde niveau bij TB hoger ligt dan ik voorheen dacht.

 Na de toets was er een erg informatief college waarin al onze vragen werden beantwoord. Doordat de meeste mensen de rekentoets in het eerste blok hadden gedaan was de collegezaal bij het tweede blok erg vol. Toen ik de zaal in liep had ik al meteen mijn twijfels of al deze mensen wel in de zaal zouden passen. Uiteindelijk moest ik op de grond zitten, dat vond ik wel vervelend omdat ik het bord nu niet meer goed kon zien. De informatie die ik wel mee kreeg was wel handig voor mij. Ik snapte eerst niet hoe de opleiding met compensatiepunten werkte maar dit was duidelijk uitgelegd waardoor ik nu wel weet hoe het zit.

 We kregen na het college gelukkig de rest van de dag de tijd om aan ons kunstwerk te werken, we hadden er al een klein beetje aan gewerkt maar we moesten nog wel veel doen. Daarom vind ik het goed dat we er op school de tijd voor kregen. In het kunstwerk moesten we verschillende themas verwerken; 3D-printen en zin. Toen ik deze onderwerpen zag wist ik niet meteen hoe we ze aan elkaar gingen koppelen, maar na goed overlegt te hebben met het groepje kwamen we wel op goede ideeën. Ik was blij met de mensen binnen mijn groepje omdat ze erg productief waren en goed konden samenwerken. Het was dan ook erg leuk om te horen dat de fontys ons kunstwerk wil bewaren ter opvulling voor het gebouw.

 Vrijdag

Dit was alweer de laatste dag van de cultuurdouche, ik was eerlijk gezegd wel echt toe aan weekend. Maar vandaag moesten we toch nog even door. Mijn groepje moest wat eerder op school zijn omdat we verantwoordelijk waren voor de ceremonie. Ik vond het vreemd dat sommige groepen rollen kregen en anderen niet. Elk groepje met een rol heeft ook veel meer werk moeten leveren aan de cultuurdouche dan de andere groepjes. Ik vind dat dit wel beter verdeeld had kunnen worden.

 Om 9 uur moest iedereen zijn kunstwerk naar binnen brengen, de kwaliteit van de diverse werken verbaasde mij. Ik had verwacht dat de meeste groepen half werk zouden leveren maar dit was bij een enkeling maar het geval. De ceremonie verliep soepel, Guyon had de opening goed voorbereid en dat was ook te zien.

 Wat ik erg leuk vond was dat alles wat er die dag was geregeld ook echt door de leerlingen zelf was geregeld. De tafels waren bijvoorbeeld door het logistiek team op de juiste plekken geplaatst en de fotos werden door het foto team op de beamer gezet. Door de goede communicatie tussen de groepen met rollen verliep de dag erg soepel.

Na de kunst show kregen we de tijd om een pauze te nemen. Hier kwam ik er achter hoe ruim de kantine wel niet is, de prijzen waren ook veel lager dan ik had gedacht. Om 14.00 hadden we een college waarin we een mail moesten versturen naar ons zelf in de toekomst, deze mail krijgen we over 6 maanden terug. Deze opdracht zette mij wel aan het denken, ik weet niet goed wat ik over 6 maanden nog doe, wel hoop ik natuurlijk dat ik nog technische bedrijfskunde studeer.

Vandaag werden ook de roosters bekend gemaakt van het eerste semester. Ik vond dit wel erg laat omdat ik nu niks meer heb kunnen plannen met mijn werk. Het was veel beter geweest als we het rooster tenminste een paar weken van te voren hadden gekregen.

 Deze week heeft mijn perspectief op TB wel een klein beetje veranderd. Ik ben er nu achter wat technische bedrijfskunde precies is. Daarom vind ik het wel goed dat deze week er is. Ik ben erg tevreden geweest met mijn groep. Ik zat bij mensen die goed konden werken en ook serieus bezig waren, de communicatie verliep ook erg goed, als iemand bijvoorbeeld vertraging had of hij kon een dag niet naar school komen, dan werd dit goed aangegeven in de groepsapp. Ik heb deze week veel geleerd en mijn kijk op TB is nog steeds positief.

Mijn mindmap

[michaelgrigorjanc-blog]

Dag 1

 Ik begon de dag met het idee dat ik dinsdag met de lessen zou beginnen. Ik had verwacht dat ik vandaag mijn rooster en klas zou horen. Dit bleek niet zo te zijn. Fontys had wildere plannen voor deze week. We moeten namelijk vrijdag een kunstwerk gemaakt hebben met ons groepje. Dit was niet wat ik had verwacht van de 1e week op mijn nieuwe opleiding.

Toen ik aankwam merkte ik gelijk het grote verschil tussen de Havo en het HBO. De wijze van communicatie tussen docent en leerlingen was een stuk afstandelijker dan ik had verwacht. Er werd vanaf het begin zelfstandigheid verwacht en dat vond ik een goede manier om duidelijk te maken dat het geen middelbare school meer is. Verder merkte ik ook snel op dat er een enorm leeftijdsverschil tussen mij en enkele leerlingen zit.

Toen de groepjes werden gemaakt hoopte ik op diversiteit. Dit kregen we gelukkig ook want ik zat bij 2 jongens van 17, 2 jongens van 22 en nog een meisje van 18. Dit zorgde voor allemaal verschillende kijken op ons kunstwerk van vrijdag. Ik heb de groep als fijn ervaren vandaag, iedereen leek er zin te hebben en er leek geen rotte appel in de groep te liggen. We waren groepje 21 en kregen de Thema’s “timemanagement en groepsgevoel”. Op het eerste oog leek me dit toch verre van een onderwerp wat verband hield met technische bedrijfskunde.

Na de intro gingen we naar een filmzaal. We keken de film The Martian. Ik had de film gelukkig al gezien en daardoor kon ik me volledig focussen op de opdracht.  We moesten namelijk alles wat in de buurt kwam van technische bedrijfskunde opschrijven. Ik vond dit toch lastig omdat ik nog niet goed kon beslissen wat daar wel en wat daar niet onder valt.

De beste vragen die ik vandaag heb bedacht zijn verbonden met de onderwerpen van de komende week.

1.   Wat is technische bedrijfskunde?

2.   Welke vragen ga ik stellen aan de deskundigen op woensdag?

Deze 2 vragen stonden vandaag centraal voor mij.

Vandaag was raar voor mijn gevoel, ik had het gevoel dat ik voor vrijdag kunstenaar moest zijn terwijl ik toch echt voor technische bedrijfskunde heb gekozen. Ik ben erg benieuwd hoe mijn gevoel na deze week zal zijn.

 Dag 2

 Nadat ik had gehoord dat het programma voor heel de week 9:00 tot 17:00 uur was, was ik erg verbaasd. Ik hoopte op een rustige intro op de echte lessen maar dat zat er helaas niet in.

We begonnen de dag met een uitleg over hoe we een mindmap moesten maken. Ik vond dit zelf erg overdreven aangezien het me vanzelfsprekend leek dat iedereen dat wel wist. Dit bleek achteraf toch best leerzaam. Ik had mijn schets half gemaakt en had al een idee hoe ik het in kon richten. Het enige wat ik nog nodig had was de kennis van de rest van de week en dan kon ik aan de slag.

Na de uitleg over mind mapping kregen we uitleg over hoe we de deskundige het beste konden ondervragen. Dit heeft me ook wat ideeën gebracht. Ik verwacht van de interviews van morgen dat ik een bredere kijk op het leven na de studie zal krijgen. Ik verwacht daarnaast ook dat de deskundigen met nuttige antwoorden zullen komen. Ik hoop zelf dat ik iemand kan interviewen die ook daadwerkelijk bij Fontys heeft gestudeerd.

Na onze lunchpauze kregen we een les over Management & Organisatie. Dit bleek niet het enige te zijn. Naast Management & Organisatie kregen we ook een kleine introductie op techniek, bedrijfseconomie, logistiek en psychologie. Vooral die laatste verbaasde me best wel. Psychologie als vak krijgen terwijl ik voor technische bedrijfskunde heb gekozen was een verassing. Ondanks dat vond ik het experiment dat de docente had geprobeerd toch wel interessant. Daarnaast viel me ook op hoe enthousiast de docenten over hun eigen vak waren. Ook vond ik de manier van lesgeven enerverend. Ik vond een hoorcollege fijner dan in kleinere groepen les krijgen zoals op de middelbare school.

Na de lessen zijn we met ons groepje gaan brainstormen over ons kunstwerk. We vonden het allemaal lastig om ons kunstwerk te baseren op onze 2 thema’s (timemanagement en groepsgevoel). Toch kregen we een paar ideeën waarmee we het allemaal eens waren. We kregen het idee om een rondje te maken met er omheen allemaal dingen die verband hebben met het leven van een technisch bedrijfskundige. Zodoende kregen we wel wat vage ideeën maar die hadden we nog niet uitgevoerd.

 Dag 3

 Dag 3 is aangebroken, we mogen eindelijk de deskundigen ontmoeten. Toen ik maandag het programma hoorde keek ik vooral uit naar vandaag. We begonnen de dag met Kees de Bie in een collegetour-vorm. Ik had vooraf research gedaan naar hem en vond zijn functies indrukwekkend. Ik keek daarom uit naar het vragen stellen aan hem. Omdat ik niet de enige was met een vraag bleef het beperkt tot 1 vraag. Ik vroeg Kees de Bie daarom waarom hij de overstap maakte naar Vanderlande. Meneer de Bie had daarvoor namelijk best een aantal jaar meegedraaid bij KPN. Ik vond vooral de manier van praten van hem inspirerend. Ik zag echt dat hij verstand van zaken heeft. De tweede persoon die we in de zaal vragen mochten stellen was Martin de Ruiter. Wat me vooral opviel bij hem was zijn rust. Hij deed het echt omdat hij het leuk vond en dat merkte je ook. Bij meneer de Ruiter kon je zien dat je niet alleen in technische bedrijven terecht komt na deze studie. Ik vond dit fijn om te weten omdat ik daardoor later meer opties heb.  

 Interviews

We mochten eindelijk de deskundigen interviewen. Iets waar ik al vanaf maandag naar heb uitgekeken. We begonnen met een vrouw die zelf voor Fontys werkt. Haar functie is om nieuwe leerlingen technische bedrijfskunde te werven bij bedrijven. Toen ik haar de vraag stelde wat technische bedrijfskunde nou echt was kwam ze met een

We mochten eindelijk de deskundigen interviewen. Iets waar ik al vanaf maandag naar heb uitgekeken. We begonnen met een vrouw die zelf voor Fontys werkt. Haar functie is om nieuwe leerlingen technische bedrijfskunde te werven bij bedrijven. Toen ik haar de vraag stelde wat technische bedrijfskunde nou echt was kwam ze met een uitgebreid antwoord. Haar antwoord was processen optimaliseren, een helikopterview hebben en meerdere werelden kunnen begrijpen. Als tweede mochten we Patrick Veldkamp interviewen. Patrick is werkzaam bij Siemens. Ik vond zijn weg naar Siemens apart omdat hij eerst in Spanje studeerde. Het gesprek begon stroef maar werd naar mate het gesprek vorderde steeds losser en informeler. Als 3e kwamen we weer uit bij meneer de Ruiter van Flora Holland. Ik vroeg hem hoe belangrijk onze thema’s (timemanagement en groepsgevoel) in het bedrijfsleven zijn. Hij zei dat het groepsgevoel niet te forceren is en dat hij zelf bedrijfsuitjes niks vindt. Daarnaast moet je soms ook menselijkheid tonen als dat nodig is volgens hem. Als 4e interviewde we Jerphaas de Hoogh. Meneer de Hoogh was werkzaam bij Tegema als business consultant.

Van alle functies die ik had gehoord deze middag vond ik dit de interessantste. Dit was vooral omdat ik die functie niet verwachtte bij een technisch bedrijfskundige. Ik vond het daarom ook raar dat hij er vanmiddag was. Als laatste interviewde we een ex-Fontys wiskunde lerares. Ze gaf ons allemaal hoop en meende dat het allemaal niet zo lastig is. Ik vond het een leuke vrouw om mee te praten. De middag was tot een einde gekomen, ik ben blij met de antwoorden van de deskundigen en ik kan er ook zeker iets mee.

               Dag 4

 De 4e dag is aangebroken. Het idee van de cultuurdouche begint me steeds meer duidelijk te worden. We begonnen de dag met een wiskundetoets. De toets ging niet slecht maar ik was ook zeker niet tevreden. Na de wiskundetoets hadden we even tijd om als groepje af te spreken. We begonnen voor het eerst te schetsen en er kwamen best wel een paar fraaie schetsen uit. Nadat we onze laatste schets hadden gemaakt gingen we naar onze tutor. We hadden dinsdag met haar afgesproken dat we donderdagmiddag met haar zouden overleggen over ons kunstwerk. Ze vond ons idee origineel en moedigde het daarom ook zeker aan. Ze gaf ons ook wat suggesties over wat we beter konden doen. Na de afspraak gingen we aan de slag. We begonnen met het uiteindelijke kunstwerk. Ik vond de samenwerking in de groep heel goed. We hebben allemaal evenveel aan het kunstwerk gedaan. We hadden de thema’s timemanagement en groepsgevoel meegekregen. Dit vonden we in het begin lastig te plaatsen bij technische bedrijfskunde. Uiteindelijk kwamen we met het idee om een klok in het midden te tekenen en daar omheen belangrijke factoren in het bedrijfsleven. We vonden dit maar saai en er leek geen leven in te zitten. Gelukkig kwam iemand op het idee om er fysieke aspecten in toe te passen. We kregen door dit idee een fysieke klok en euro in het kunstwerk. Toen we dit hadden bedacht gingen we meteen aan de slag. Iedereen begon aan een kant te tekenen en hierdoor waren we vrij snel klaar. Ik was blij met mijn groepje want ik had van andere leerlingen gehoord dat het niet overal zo vlot liep. Nadat we klaar waren met het kunstwerk begreep ik de link met onze thema’s en technische bedrijfskunde in het algemeen. Het nut van deze hele week begon ik daardoor ook te begrijpen.

                                Dag 5

 De laatste dag is aangebroken. We hadden met ons groepje afgesproken om 9:00 uur. We hebben een plekje gezocht voor ons kunstwerk en gingen daarna eens overleggen met andere leerlingen. Toen het steeds later werd merkte we dat andere kunstwerken veel groter en uitgebreider waren. Hierdoor werden we een beetje bang en dachten we dat we misschien toch te weinig moeite hadden gedaan voor het kunstwerk. Dit bleek toch niet zo te zijn omdat ons kunstwerk, ondanks dat het kleiner was dan andere kunstwerken, veel meer diepgang had dan andere kunstwerken. Nadat er even tijd vrij kwam ging ik zelf een rondkijken bij andere groepjes. Ik vroeg telkens hun onderwerpen en ik merkte vooral op dat alles inderdaad verband had met het bedrijfsleven. Hierdoor leek het alsof iedereen een klein stukje van een bedrijf had uitvergroot en alles bij elkaar was dan het totaal. Door dit beeld begreep ik de zin van de cultuurdouche meer en meer. Ikzelf vind de interviews het meest waardevolle onderdeel van de Cultuurdouche. Dit vind ik omdat het de 1e keer was dat ik bepaalde vragen kon stellen aan mensen die er ook daadwerkelijk verstand van hebben. Daarnaast vond ik het kunstwerk ook een waardevolle toevoeging. Op maandag vond ik het een rare gedachte want ik heb niet gekozen voor een kunstopleiding. Op donderdag merkte ik dat er wel een idee achter zat en vandaag heb ik het totaal gezien. Het idee van de cultuurdouche is leuk en is een goede intro op de studie. Ik zou Fontys daarom ook zeker aanmoedigen om dit concept er nog jaren in te houden. De leerlingen vinden het misschien een concept dat geen waarde heeft aan hun verdere carrière maar mij heeft het zeker een bredere kijk op technische bedrijfskunde gegeven. Toen ik aan deze week begon dacht ik dat het techniek was en wat management erbij. Door deze week besef ik dat het zoveel groter is. Een technisch bedrijfskundige moet niet alleen verstand hebben van techniek maar ook van economie, organiseren en menselijkheid. Ik heb deze week dan ook als verrijkend ervaren.

[jadegoessouth]

Elektriciteit, wifi en stage?

Weer een update vanuit Zuid-Afrika. Het was een minder bewogen week dan vorige week, maar zeker niet minder interessant!

Maandag 18/02

We hebben weer eens de hele nacht geen stroom gehad… We beginnen er bijna aan te wennen, maar toch blijven we ons afvragen waarom het telkens allen ons gebouw is. We worden een beetje weemoedig van het feit dat als we buiten kijken naar het gebouw tegenover ons we wel licht zien branden… Doordat er ’s nachts geen stroom was, werkte de ventilators dus ook niet en hebben we heel slecht geslapen. Omstreeks 7u sprong de stroom dan weer aan…EINDELIJK! We konden onze vorige blogpost verder afwerken en toen we klaar waren en alles wilde uploaden, viel de stroom dan weer uit. We besloten dan maar eventjes over de campus rond te slenteren en nog eens voor onze studentenkaart te gaan kijken. We werden weer van het kastje naar de muur gestuurd met als resultaat nog altijd geen studentenkaart. We vinden dit inmiddels al niet meer zo een grote ramp en we proberen gewoon nog eens opnieuw. Hopelijk hebben we de volgende keer meer geluk! Tijdens onze wandeling hebben we voor het eerst heel wat aapjes gezien en zelfs van dichtbij. In de foto’s hieronder kan je zien wat een schatjes het waren. (Het filmpje gaat in één van de volgende blogposts komen, want nu is het internet te zwak om het te kunnen uploaden) Ze vonden ons wel geen schatjes, denk ik. Ze probeerden ons af en toe weg te jagen. Terwijl we voor ons aan het filmen waren, schrok Jessie opeens, en ja hoor… Er zat een aapje achter ons. Onze dag was weer direct opgefleurd. 

De elektriciteit was intussen ook weer terug en ’s avonds zouden we rijst maken en hadden we in de supermarkt een kant en klare saus gekocht. Op die saus stond mild & spicy, we hielden daar alle 3 wel van en maakten deze dus klaar. We hebben er niet zo heel veel van gegeten en het drinken is er deze avond goed door gevlogen. We moesten na elke hap drinken, want anders konden we het niet meer aan. Wel heel lekker, maar morgen er toch maar een beetje melk nog bijdoen. We postten uiteindelijk onze blog nog, ik keek nog even naar VTM met een warme choco en… Weg was de stroom weer. Tijd om te gaan slapen dus! Slaapwel!

Dinsdag 19/02

We hebben de hele nacht zonder elektriciteit gezeten… Toen rond 7u30 onze ventilator eindelijk terug begon te draaien, merkten we dat onze wifi het nog altijd niet deed en dat we dus weer niet aan onze taken konden werken. We besloten dan maar dat we onze studentenkaart nog maar eens gingen proberen te laten maken. Je kan het misschien al raden, maar het was weer zonder succes. We begonnen onze tocht met naar het ICT-lokaaltje te gaan, daar hadden ze ons immers de laatste keer naartoe gestuurd. En je kan het al denken: daar stuurden ze ons natuurlijk weer ergens anders heen. Onze volgende stop was het lokaaltje waar we de allereerste keer voor onze studentenkaart waren gaan kijken, maar je weet het ondertussen al: ook daar konden ze onze kaart niet maken. Ze vertelden ons dat er geen elektriciteit was en dat hun machine dus ook niet werkte. Toen we eens even binnen keken, zagen we wel de lichten branden en ook de computers opstaan… Vreemd…. Maar goed, we zouden nog wel eens een andere keer terugkomen dan. Met een beetje geluk hebben we onze studentenkaart voor 18mei, onze vertrekdatum 😉. 

Onderweg terug naar onze campus kwamen we nog enkele studenten tegen die onze de eerste dagen wat wegwijs hebben gemaakt. Ze vroegen hoe het met ons ging en hoe onze stage verliep. Na ons verhaal te doen (dat we nog altijd niet met stage bezig zijn) brachten zij ons nog maar eens naar meneer Obadire. Hij vertelde ons dat hij al enkele malen naar onze stagementoren had gebeld en gemaild, maar dat hij geen enkele reactie terugkreeg. We moeten dus nog eventjes geduld hebben en van zodra hij er iets meer van wist, zou hij het ons laten weten. Nog altijd afwachten dus… 

Daarna zochten we een plek om aan wifi te geraken. Meneer Obadire zei ons dat we altijd naar de bib konden gaan, ofwel naar de ICT-lokalen. We vertrokken dus met veel hoop naar de bib om onze taken te kunnen maken, maar eens daar aangekomen vertelden de bewakers ons dat ze niet werkten en dus dat we maar weer een andere plek moesten zoeken. Dan maar naar de ICT-lokalen… En daar hadden we geluk! Er was stroom, er was zelfs wifi, de bewakers werkten EN er was zelfs airco. We begonnen aan onze taken, maar niet veel later belde de mensen van onze huurwagen dat zij waren aangekomen om onze auto te verwisselen (daar hadden ze onze enkele dagen geleden al voor gebeld, maar nu was het eindelijk zover). We keerden weer terug naar onze kamers en na 5 minuten was alles in orde en konden we terug naar onze ICT-lokalen. We waren nog niet goed en wel terug geïnstalleerd en ja hoor … Wat denk je? Inderdaad, de stroom viel uit… We gingen terug naar onze kamer om de autosleutels te halen zodat we naar de winkel konden vertrekken. Daar hebben we, na eventjes te zoeken, kipfiletjes gevonden en ook gekocht. ’s Avonds maakten we dan de overschot van de rijst van gisteren warm samen met de saus, die we wat minder pikant hebben gemaakt, en we bakten de kip. Nog in de winkel hebben we cornflakes gekocht waar je een hele school eten van kan geven! Daar komen we wel weer eventjes mee toe 😉. Voor het slapengaan maakten we dan nog een warme choco en we konden naar dromenland gaan! Tot morgen!

Woensdag 20/02

We hebben deze nacht weer niet zo goed geslapen. De stroom is deze nacht weer uitgevallen waardoor het dus weer lekker warm was op onze kamer. ’s Ochtends kwam de elektriciteit gelukkig snel terug en hadden we zelfs wifi! We konden de hele dag aan onze taken werken zodat we daar in onze stageperiode niet meer teveel aan moeten denken. ’s Middags is Lucas, een student uit België die hier een paar straten verderop verblijft, dan bij ons komen eten. We werkten nog verder aan onze taken en we maakten er een hele productieve dag van. De meeste taken heb ik inmiddels zo goed als af! 

Rond 17u30 wilde ik alvast aan het eten beginnen, ik nam de zak aardappelen, en meteen viel de stroom uit. We hadden wel honger en hadden geen zin in weeral boterhammen. Daarom gingen we eens even rondrijden om wat restaurantjes te zoeken zodat we daar konden gaan eten. Op ons eerste adresje durfden we zelfs niet uit te stappen. Het was op een verlaten plek en het gebouw zag er niet echt uitnodigend uit. Dan maar iets anders, dachten we. We gingen naar een ander adresje, maar dit lag nog verder afgelegen en we zagen er bijna niemand wandelen. We hadden eigenlijk afgesproken iets lokaal te gaan eten en niet naar de McDonalds te gaan, maar die afspraak mislukte al direct. We hadden heel erg veel honger en wisten niet waar we anders nog heen moesten. Als we nog eens ergens willen gaan eten, vragen we best hier iets aan de lokale mensen zodat zij ons iets betrouwbaars kunnen aanraden. Na het eten vertrokken we terug naar onze kamertjes en gingen we weer slapen.

PS: we hebben nog altijd niets van onze stage gehoord.

Donderdag 21/02

Na weer een mindere nacht begint de vermoeidheid weer toe te slaan. Onze plannen van vandaag waren niet zo uitgebreid dus dat kwam alvast goed uit. ‘s Ochtends zochten we een wasserette, want de was met de hand doen, zag ik niet meer echt zitten. Jammer genoeg was het niet zo simpel om zo een wasserette te vinden. Bij de eerste waar we aankwamen, zijn we ook weer snel vertrokken. We waren onze spullen nog niet beu en dit vertrouwden we niet echt. Je moet hier wel weten dat een wasserette helemaal iets anders is dan bij ons. In België kunnen we zelf alles wassen en in de wasmachine steken. In Zuid-Afrika moet je je spullen afgeven en deze worden voor jou gewassen. Hier waren we niet echt op voorbereid en we vonden het ook wel een beetje spannend. Sparkle bracht ons naar een plek waar haar vriend altijd de was doet. Dit was voor Sparkle bekend terrein, daarom vertrouwden we dit al wat meer. We mochten onze kleding terug komen ophalen rond 16u. 

In tussentijd aten we snel iets en gingen we terug naar het ICT-lokaal waar we gisteren ook de hele namiddag zaten. Blijkbaar apprecieerden ze onze aanwezigheid niet zo erg, want we werden weggestuurd. Dit was blijkbaar een lokaaltje dat alleen voor bepaalde studenten was en dus blijkbaar niet voor ons. Vervolgens gingen we dan maar naar de bibliotheek, maar eens we daar binnen zaten, vonden we het veel te warm en zijn we direct terug naar buiten gegaan. Daar hebben we eventjes buiten gezeten en van het weer genoten. We vertrokken met een klein hartje naar onze ‘wasserette’ om onze was terug op te halen, maar gelukkig was alles goed verlopen en was onze was weer helemaal zuiver! 

Rond 16u30 hadden we dan eindelijk terug stroom. Na een hele dag zonder elektriciteit gezeten te hebben, wilden we dan eindelijk beginnen koken, maar we hadden geluk. We werden uitgenodigd om in de lodge van de projectgroep te gaan eten. Het koken zal dus voor de volgende dag zijn. We babbelden wat met de Zuid-Afrikanen die het project begeleiden en ook met de Duitsers, die bijna vertrekken. We hadden een gezellige avond en hebben ons goed geamuseerd. ‘s Avonds konden we nog even naar huis bellen, ook al was de verbinding niet zo goed, en konden we weer naar bed gaan. Net toen we in ons bed lagen, kan je het wel weer raden... De stroom was weer weg. We vreesden dat het weer de hele nacht zou zijn. 

Vrijdag 22/02

We beginnen onze dag zoals we de vorige geëindigd zijn: zonder stroom. Het begint stilaan een gewoonte te worden, waar we niet echt aan kunnen wennen. We zitten al bijna een week hele dagen zonder stroom… In het begin was het grappig dat we in het donker moesten eten en douchen, maar intussen vinden we het niet meer tof dat ons gebouw telkens zonder stroom zit, terwijl alle andere gebouwen op de universiteit stroom EN internet hebben. Wij zwerven op de campus een beetje rond om af en toe wat wifi te hebben zodat we even aan onze taken kunnen werken of eens een keer naar huis kunnen bellen. Maar goed, weer genoeg gezeurd over de elektriciteit, ik ga over tot het verloop van onze (weer stageloze) dag. 

In de ochtend heb ik mijn handdoeken gewassen. In de wasserette van gisteren hadden we dit niet laten doen omdat we per handdoek moesten betalen. Nadat we dit gedaan hadden, gingen we eens shoppen. We hebben heel wat leuke dingen gezien, maar uiteindelijk niets meegebracht. Ofwel waren de dingen er niet meer in de juiste maat ofwel waren ze stuk. Nieuwe kleren zullen dus voor een andere keer zijn. Na het shoppen gingen we nog even naar de supermarkt en daar vonden we eindelijk ‘normaal’ vlees. We vonden vegetarische dingen voor Lydia en Jessie en ik vonden allerlei dingen zoals schnitzels, hamburgers, kipnuggets … Dit konden we dan ook niet laten liggen en heb het meegenomen om ’s avonds te kunnen eten. ’s Middags maakten we een soort smosjes (we moeten al creatief zijn om altijd zonder fornuis te kunnen koken). Eindelijk kwam de stroom terug, maar de wifi werkte nog niet. We maakten nog eens een wandeling op de campus en eindigden weer bij de bib voor wifi. Daar werden we dan uitgenodigd voor onze eerste braai. De projectgroep vertrekt zaterdag alweer en zij hadden als afscheid een braai, waar wij ook naartoe mochten komen. Ik wilde hier zeker en vast heen! Dit is immers echt iets typisch voor Zuid-Afrika en MOET je echt gedaan hebben tijdens je verblijf. Ook maakten we nog plannen voor het weekend. We vervelen ons immers al een tijdje en wilden dan ook nog enkele toffe dingen doen voor onze stage begint (dit zou in de loop van volgende week zijn, werd er ons gezegd). Zaterdag gaan we naar de Phiphidi watervallen en zondag gaan we naar de kerk. Vervolgens werkte ik nog even offline aan mijn blog op onze kamer. We werden om 18u30 verwacht voor onze braai, we douchten en maakten ons klaar en we konden eindelijk vertrekken.

Toen we aankwamen, zagen we dat er heel veel mensen rondliepen, zoals meneer Obadire en Suzan. Het was bijna een volksfeest. Er stonden allemaal kleine tafeltjes, maar iedereen sprak met iedereen. Er werden voor het eten enkele spelletjes gespeeld en na het eten stond er nog een leuke verrassing op het programma. De braai was, zoals we al hadden verwacht, met pap. Zonder pap geen maaltijd hier in Zuid-Afrika 😉. Er was ook de bekende ‘boerenbraaiwors’, kippenbouten en nog veel meer. Het eten was lekker, maar je kan dit absoluut niet vergelijken met onze barbecue. Wij hebben veel groentjes, maar hier was er enkel een Griekse salade. We amuseerden ons goed en toen we klaar waren met eten, startte de karaoke. Elk klein projectgroepje moest een karaokeliedje zingen, dit ging van … tot … De Zuid-Afrikanen hebben geen schaamte en zingen er gewoon, vals of niet, meestal vals, oplos! We amuseerden ons goed, ook al vreesden we dat professor Sabina ‘The Belgians’ ook nog naar voor zou roepen. Gelukkig kwamen we er goed vanaf en konden we alleen toekijken 😉. Het was een heel gezellige avond, we hadden vee plezier en praatten met veel mensen. Sommigen hadden zaterdag heel vroeg het vliegtuig waardoor ze op tijd hun bed in kropen. Wij dus ook maar 😉.

Zaterdag 23/02

Vandaag zijn we de Phiphidi watervallen gaan bezoeken. Ook Tshedza en Lucas gingen mee. ’s Ochtends merkten we dat er niet veel of zelfs geen water was. Er was sowieso al weer geen stroom, maar nu hadden we zelfs geen water meer! Gelukkig voor ons vertrokken we om 11u naar de watervallen. Natuurlijk deden we vóór 11u onze dagelijkse wandeling naar de bib, we hadden nog altijd geen mail van meneer Obadire, wat dus betekent dat we nog niet aan onze stage kunnen beginnen. Daarna gingen we Lucas en Tshedza oppikken om te kunnen vertrekken. De watervallen waren 10km verderop, dus een lange rit was het niet. En maar goed, want met drie achterin was het puffen en plakken geblazen. Maar goed dat we onze sneakers bijhadden, want we moesten heel wat obstakels (rotsen, rivieren…) overwinnen om het mooiste uitzicht te krijgen. Ook al moesten we soms even kijken hoe we de obstakels zonder te vallen konden beklimmen, het was zeker en vast de moeite waard. Wat een mooi uitzicht en wat een mooie natuur! Het was zo rustig daar dat ik af en toe dacht dat we alleen daar waren. We zagen bijna niemand wandelen en hoorden alleen het water naar beneden storten en wat vogels fluiten. We hadden onze boterhammen in de auto laten staan omdat we onze rugzakken alleen een extra last vonden, maar toen we daar zaten, hadden we daar allang spijt van. 

We gingen stilaan terug naar de auto, vervolgens zou Tshedza ons nog een meer laten zien, waar Lucas graag in wou zwemmen, als dit mogelijk was. We hadden al een paar keer over het meer gehoord, maar we wisten niet wat we ons erbij moesten voorstellen. We dachten dat het misschien zoiets was, zoals het zilvermeer in België, maar dat hadden we fout. Het was een meer waar niemand in zwom. Tshedza vertelde dat er krokodillen in zwemmen, maar dat geloof ik pas als ik het zie, de mensen laten ons hier ook vaak dingen geloven die niet waar zijn 😉. Tshedza wist zelf niet heel goed waar we het meer goed konden zien, dus reden we een beetje rond en stopten we op enkele plekken. Op onze route kwamen we langs een huisje waar allemaal kindjes naar ons kwamen gelopen en ze zeiden dat we nog eens terug moesten komen. 

Als afsluiter gingen we nog iets drinken in ‘moobar’. Dit was een bar van een hotelletje waar we even het echte vakantiegevoel hadden. Hier serveerden ze zelfs cocktails en mocktails, een plekje om niet te vergeten dus 😉. Terwijl we daar zaten, hoorden we dat de stakingen maandag weer gewoon opnieuw zouden beginnen en dat het er niet vriendelijk aan toe zou gaan. We vrezen dus dat we maandag nog altijd niets van onze stagementoren gaan horen… 

Wanneer we dan terug op onze kamers waren, was er weer geen stroom. We moesten eigenlijk alleen douchen en koken. Douchen deden we maar weer in het donken en koken ging niet, Ledi nam ons mee naar een restaurantje in de buurt. We hebben heel lekker gegeten en we zijn heel goed bediend. Er werd meermaals aan ons gevraagd of we nog iets nodig hadden en of alles goed was. We kwamen dus niets te kort! Toen we terugkwamen in onze kamers, stond er een leuke verrassing klaar: we hadden elektriciteit! Jammer genoeg duurde dit maar tot 23u30 toen we al in ons bed lagen om te bekomen van de dag.

Zondag 24/02

Zoals ik gisteren al had gezegd, was de stroom ’s avonds al uitgevallen, en jammer voor ons was de stroom ’s ochtends nog altijd niet terug. We hadden wel het geluk dat we niet veel in onze kamer zouden zijn vandaag. Om 10u vertrokken we naar de kerk. Ofja, een kerk niet echt… Het was eigenlijk gewoon in een aula op de school te doen. Het was echt de moeite om hier eens naartoe te gaan! De hele aula zat vol, er waren zelfs meer mensen dat dat er stoelen waren! Dat maken we in België niet vaak mee. Je kan zo een misviering ook helemaal niet vergelijken met de misvieringen in België. Er was een livebandje en koor aanwezig en iedereen zong en daste mee. Het was leuk om eens een keertje mee te maken, maar een misviering die 3 uur duurt, was toch te veel van het goede. Wat wel heel speciaal was en ik niet ga vergeten is het volgende: er stonden 2 meisjes, die te weinig middelen hadden om eten, kleding … te kopen, vooraan in de kerk. Uit solidariteit brachten heel wat mensen geld naar voor, en sommigen gaven geen klein bedrag.

In de namiddag gingen we zwemmen omdat het echt té warm was om iets anders te doen. We gingen naar een openbaar zwembad waar we helemaal alleen waren. Sparkle ging met ons mee waardoor we, toen we op de terugweg waren, bij een ‘kiprestaurantje’ langs de weg moesten stoppen. Dit was iets wat we gedaan MOESTEN hebben, volgens haar. We deden dit dan ook en toen Sparkle voor ons had besteld, kregen we voor ons 4 één bord met kip en salsa en een bord pap, geen bestek noch een servet. We moesten dus de kip en pap met onze handen eten, dat waren we niet gewoon. Het was zeker lekker, maar toch vreemd om allemaal met onze handen uit één bord te eten. Uiteindelijk gingen we nog even bij Lucas langs om enkele foto’s van de watervallen te halen. We bleven daar nog even hangen en toen we terug naar onze kamer gingen, was er stroom! Voor hoelang, dat blijft natuurlijk de vraag!

Slaapwel! En tot volgende week (waar hopelijk wel onze stage in voorkomt)!

[emmagroslot]

Cindy Wright - Dead Poetry

Recensie: 

Als er één tentoonstelling is die u deze herfstvakantie nog moet meepikken, dan is het misschien wel ‘Dead poetry’ van Cindy Wright (°1962). De site van het Kasteel van Gaasbeek is op zich al een bezoekje waard, maar het werk van Wright, precies in die context, maakt het geheel helemaal af, zeker in deze tijd van het jaar.

Zelden zag ik zo’n mooi samengaan van beeld, klank en decor. Het lijkt alsof de werken van Cindy Wright gemaakt zijn voor het Kasteel van Gaasbeek, en zijn eeuwenoude vertrekken. De kleuren van Wrights fotorealistische olieverfschilderijen resoneren perfect met het kleurenpalet van het kasteel, van het wijnrode behang tot en met het warm oranje van de glasramen. De soundscape van luitist en componist Jozef van Wissem leidt je op elegante wijze rond, en dat is nodig, want het basso continuo van ‘Dead poetry’ is behoorlijk donker.

Licht verteerbaar is deze expo dus niet. De centrale vraag die Wright immers stelt is: durven we onze eigen vergankelijkheid onder ogen te zien, durven we de dood in de ogen te kijken? En dit vaak letterlijk. Achter elke hoek in het kasteel schuilt een schedel met twee gapende koolzwarte gaten waar je in gezogen wordt: bruusker dan dit wordt de confrontatie met de dood (in de kunst) niet.

Vanitasschilderijen worden ze ook wel genoemd, het specialisme waarin Wright bijzonder onderlegd is: assemblages van schedels, gedoofde kaarsen, verwelkte bloemen en andere attributen die de tijdelijkheid en zinloosheid van het aardse bestaan verbeelden. Steevast zijn ze virtuoos geschilderd, blijk gevend van een uitzonderlijk ambacht, dat ze verwierf aan de Antwerpse kunstacademie.

Het sterkst vinden wij Wright echter – al is dit zeer persoonlijk – als ze afwijkt van die hele klassieke schilderstijl en bijna neigt naar abstractie, zoals in ‘Web of tears’ en ‘Meatpearls’, respectievelijk een uitvergroting van een spinnenweb en een homp vlees.

Is er dan geen troost te vinden, daar in de duistere gangen van Gaasbeek? O jawel. Soms is er een spatje humor te ontdekken in de werken, hoe macaber ze ook zijn, zoals in ‘Bubblegum bee’, ‘Utopia’ of ‘Tiger and squirrel’. Aangezien Wrights werken ook een aanklacht zijn tegen ecologische wantoestanden, zoals de welbekende ‘plastic soup’ of dierenleed, dragen ze ook een vorm van hoop in zich. Want wie zich boos maakt, is niet onverschillig, en droomt van beter.

Wat Wright je vooral leert, meer nog dan afkeer voor onze eindigheid, is een soort verzoening met die vreselijke dood. Want het is onmiskenbaar dat de stille, vreemde, eenzame wereld die ze voor je opent, ook een poëtische schoonheid in zich draagt. Symbool hiervoor staan de vlinders die veelvuldig in haar werk figureren. Stap voor stap dekken ze de doodshoofden toe, in ‘True colors’, de zeven houtskooltekeningen die als rode draad door het kasteel lopen. Met hun kleurenpracht – die Wright bewust slechts mondjesmaat suggereert – proberen ze ons onafwendbare lot te verzachten. Maar maken ze de dood hiermee niet mooier dan ze is? Benadrukken vlinders, met hun talent voor metamorfose, niet precies ook de dood? En is het daarom dat ze deels zwart-wit worden gelaten? Het spel dat Wright met je speelt houdt nooit op, en het is daarom dat deze expo zich zo onwrikbaar in je hoofd, hart en buik weet te nestelen.

Ervaring:

Woensdag 30 oktober ben ik een tentoonstelling van Cindy Wright gaan bezichtigen in het kasteel van Gaasbeek. Het was echt een geweldige ervaring. Daarom ben ik het ook volledig akkoord met deze recensie. De schilderstijl van Cindy Wright is echt prachtig, het heeft zeker iets mysterieus. Als je naar haar schilderijen kijkt, begin je je van alles af te vragen, het brengt bepaalde gevoelens naar boven en is daardoor, inderdaad, niet licht verteerbaar. Het klopt ook dat de schilderijen precies zijn gemaakt om in het kasteel te hangen. De prachtige kamers gaven het plaatje een meerwaarde, een perfect plaatje als het ware. Ook krijg je een beetje een rare ‘vibe’ als je naar haar kunst kijkt, het dringt echt tot je door en zoals ik al zei, brengt het vele emoties naar boven. Ik vond het ook echt geweldig dat haar kunst over het thema milieuvervuiling ging, zo krijgt het volk te zien hoe ernstig het eigenlijk is. Zelf ben ik echt tegen het vervuilen van het milieu, dus dat vond ik zeker een pluspunt. Ook waren al haar schilderijen duidelijk, je moest niet gaan zoeken wat het was. En wanneer je het niet goed wist, stond er ook telkens bij wat het is en waarom ze het heeft gemaakt. Ik vond het ook echt leuk dat het zo realistisch lijkt. Als je een tijdje naar haar kunst kijkt, lijkt het ook echt dat het begint te bewegen.

Zeer spijtig dat de tentoonstelling al gedaan is, want ik zou het zeker aanraden! Zelf als je niet van schilderkunst houdt, is dit ook iets voor jou. Het zijn net foto’s! Ik had het er echt naar men zin en het heeft me aan het denken gezet. Als ze ooit nog eens een tentoonstelling houdt, ben ik er bij!

één van mijn favoriete werken van haar

https://player.cdn01.rambla.be/?account_id=Wjb4LJ&item_id=Wdzy9g&autostart=1

[solelagrange-blog]

Call me by your name (film)

recensie:

Disco Banes            Maandag 2 april 2018 - 11:16

Ik kon deze film niet direct loslaten. Heb nog eens gekeken. En dan het boek gelezen. Ik dacht dat ik niet snugger genoeg was om het door te hebben. Want ik bleef met een grote vraag zitten: wanneer precies zijn deze twee figuren verliefd geworden op elkaar? Ik zag het niet. Maar na het boek ook gelezen te hebben ben ik eraan uit: op dag 1. Call Me By Your Name gaat volgens mij vooral over het communiceren van verlangen. Het is een spel: wat zeg ik letterlijk, wat verberg ik in wat ik zeg, wat verbergt hij in wat hij zegt, interpreteer ik het juist...? En dan begrijp ik direct waarom deze plot draait rond een tiener in een homoseksuele relatie. Het willen verborgen houden van die relatie (want laat ons eerlijk zijn:aanvaarding van homoseksualiteit was toen nog niet wat het nu is) betekent dat de communicatie tussen de twee ook in het verborgene blijft, waardoor het net enorm prikkelt. En jonge mensen zijn in relaties, let's face it, passioneler dan vele volwassenen. Zoals de vader zegt: we go bankrupt by the age of thirty. Ik herinner me zelf mijn eigen tienerpassies, die ik nu omschrijf als naïef. Maar deze film deed me mijn eigen extreem passionele tienerromance (aah, de zomer van 2002...) herwaarderen. En wat betreft het spelletje van het communiceren van verlangen, ik ben het terug beginnen in de praktijk brengen. Ik was het vergeten, had het aan de kant laten liggen. Daarom zag ik het ook niet in de film, hoe het zich afspeelde voor mijn ogen. Ik begreep de communicatie tussen Elio en Oliver onvoldoende. Ik vind het een compliment van de hoogste orde, om te kunnen zeggen dat een film me in die mate inspireerde dat ik de lessen die ik eruit trok ben beginnen toepassen in mijn eigen leven. Dit is een belangrijke film.

Eigen mening:

Ik heb woensdag 28 november ‘Call me by your name’ gezien. De voorstelling van deze film werd geprogrammeerd door CC ‘t Vondel en vond plaats in de raadzaal van het stadhuis in Halle. Deze filmvoorstelling kaderde binnen het Holebifilmfestival, wat op haar beurt een onderdeel was van November Wereldmaand. Ik ben het grotendeels eens met de bovenstaande recensie, maar toch niet volledig. Het is niet het genre dat ik gewoon ben, maar ik heb er toch wel van genoten. Het ging over 2 jongens die op elkaar verliefd werden. De relatie was geheim gedurende de hele film buiten helemaal op het einde. Dit zorgde er inderdaad voor dat het spannend bleef en een prikkelend effect had. Het is een passionele film met veel intieme scènes. Wel was het soms wat onduidelijk. Zoals de recensie vermeldt, was de communicatie tussen de 2 jongens niet altijd goed te begrijpen. Ik vond het persoonlijk een vrij trage film met af en toe wat spannende momenten. Het einde vond ik wat tegenvallen, aangezien het geen ‘happy end’ was. Dit hoeft ook niet altijd, maar bij deze film had het wel leuk geweest. Het gaat namelijk over een gevoelig onderwerp, waardoor je na de film met een slecht gevoel kan blijven zitten als de film niet goed eindigt. In het algemeen vond ik het een goede film, ook al is het een onderwerp waarmee ik persoonlijk nog niet in aanraking ben gekomen. Ik vind het goed dat de film gemaakt is, want ik vind dat er meer gesproken moet worden over homoseksualiteit en dat dit aanvaard moet worden door iedereen.

[van-b-naar-b]

WHAT IS GOING ON?

Zaterdag 27 oktober 2018

Hiiiiier ben ik weer, se.

Vorig weekend was verlengd weekend, zoals jullie weten, en ik ben eigenlijk heel blij dat op vrijdag twee vriendinnen mij hebben meegevraagd naar Drugyel. Dit is een plaatsje near Paro (Oh mijn God ik vind het soms echt moeilijk om bepaalde uitdrukkingen in het Nederlands te zeggen omdat ik dan het gevoel heb dat het niet goed klinkt), en hier was een soort van monastry (again). Ik was blij dat we een taxi konden nemen tot daar en het was écht een prachtige plek. Choki vertelde me dat hier ooit één ‘’oorlog’’ is geweest en dat dit een soort van oorlogsplek was. Hooggelegen, en rondom zag je inderdaad de wandelpaden (met enorm trappen en gigantische treden, Jezus ik kreeg al bijna astma als ik ernaar keek). Jammer genoeg konden we niet naar binnen omdat er renovatiewerken waren, maar ik heb écht genoten van het uitzicht en van mijn vriendinnen daar.

Toen we terugkeerden, was er geen taxi haha (WPA!!) (WPA betekent Western Panic Attack) (Allez ja, zo noem ik het toch). Ik merkte dat beide meisjes heel kalm waren en bleven wandelen en mijn overgestructureerde westerlijk brein kon dit gewoon niet vatten. HOE ZOUDEN WE TERUG GERAKEN WANT HET IS AL BIJNA AVOND EN WE ZIJN OP EEN REDELIJK AFGELEGEN PLEK HALLOOOO. Maar ze hadden gelijk, na een paar honderd meter wandelen, kwamen we toevallig een taxichauffeur tegen die ons graag terug naar Paro Town bracht. Daar zijn we dan iets gaan eten in Take-Away cafetaria (da’s zo een westerse tent waar je pizza, fried chicken, pasta enzo kan eten en ik ga hier eigenlijk gewoon altijd eten omdat ik NOGSTEEDS niet gewend ben aan het Bhutanese voedsel). Daarna namen we de taxi richting ons mandje, haha.

Op zaterdag en zondag heb ik eigenlijk niets gedaan. Ik ben eerlijk gezegd ook niet veel uit bed gekomen, gewoonweg omdat ik me niet goed voelde, mentaal. Ik heb thuis heel erg gemist dat weekend, om niet te zeggen verschrikkelijk erg, maar elke dag gaat weer voorbij.

Maandag had ik weer goede moed om terug positief te zijn. Ik ben gewoon naar college gegaan, heb supertoffe Australische UNE-studenten leren kennen die een weekje zouden meedraaien in PCE en heb ook Karine gesproken. Karine, International Officer van UCLL, was daar met Liesbeth en ik vond het echt supertof om nog eens met Belgen te kunnen praten en te kunnen praten over wat ik voel en denk en leer. Ik vertelde haar ook hetgene ik het meest heb ervaren tot nu toe: hoe goed wij het wel niet hebben in België en hoe dankbaar ik mijn mama ben voor alles, omdat ik dit in België nooit echt besefte. Daarna ben ik naar veggie market gegaan want ik had echt ander eten nodig dan altijd soep en noodles (ik kan beiden echt niet meer zien, ruiken of proeven, zelfs als ik maar denk eraan, verdraait mijn maag) en heb daar wortel, uitjes, watermeloen en granaatappels gekocht voor een appel en een ei. Ik leef hier zo vegetarisch, da’s niet normaal voor een vleeseter gelijk ik. Ik ben een jaartje vegetarisch geweest, jep, maar om redenen moeten stoppen, daarna was ik onafscheidelijk van vlees. Een vriendin van mij stond op de markt met haar oma en heb van die mevrouw ook pindaatjes gekregen als cadeautje. Zo lief.

Dinsdagochtend stond ik op met enorme hoofdpijn, en da’s eerlijk gezegd ook niet zo abnormaal. Mijn kamergenoten waren zo enorm luid, en dat vaak tot een gat in de nacht. Dan staan ze weer tussen 5 en 6 uur op. Ik ben op dinsdag dus voor de eerste keer niet naar college gegaan, gelukkig miste ik maar één les. Ik heb ’s middags worteltjes met uitjes gekookt en ben redelijk vroeg proberen gaan slapen.

En nu komt het… Op woensdag werd ik wakker rond 9 uur, klaar voor mijn wekelijks check-up gesprek met mijn mentor. Alles goed en wel, tot ik wou vertrekken. Nergens, maar dan ook nergens, was mijn portefeuille nog te vinden. Die zit ALTIJD in mijn rugzak. But now it was just gone. Disappeared. Vanished. Dus daar had ik weer een WPA (Western Panic Attack) en terecht deze keer. Ik heb mijn vrienden en mentor direct aangesproken dat ik mijn portefeuille niet meer kon vinden en heb de kamersleutel meegenomen naar school because NO WAY dat er nog iemand in die kamer zou komen tot ik mijn portefeuille vond. En geloof me, it is hella important, want deze bevatte niet enkel geld, maar ook mijn paspoort, visa, ID, rijbewijs, bankkaarten, studentenkaarten, Belgische SIM,… Omdat dit niet de eerste keer is dat iets zomaar uit mijn kamer verdwijnt (eerder ook Nu 15 000 = 200 euro en mijn back-up gsm), besloot de administrative officer deze keer de politie erbij te halen. Mijn documenten kwijt zijn, met slechts een vijftigtal dagen eer ik terug naar België keer, is een ramp.

Nu, ik ga niet het hele politieverhaal uitleggen, dat interesseert niemand. Het gekke is, ik heb maandagavond 300% zeker mijn portefeuille gehad in mijn kamer, ben de kamer amper uitgeweest tot woensdagochtend en TOCH is die portefeuille uit mijn rugzak genomen. Ik heb niemand gezien in die periode buiten mijn kamergenoten. De officier besloot dus mijn kamer volledig te controleren, inclusief alle kasten, tassen, zakken, dozen, hoekjes en kleinste kiertjes van mijn kamergenoten. Na een uur ALLES overhoop te gooien van hen, op de grond te smijten en hun vingerafdrukken genomen te hebben, was duidelijk dat in die kamer mijn portefeuille niet was. De officier beval ook dat ik van kamer zou wisselen, omdat dit al de zoveelste keer was voor mij en vertelde me dat mijn portefeuille waarschijnlijk ergens weggegooid is, omdat iedereen de hersencellen wel heeft of mijn spullen met mijn naam niet bij zich te houden.

All my hope was lost. Hoe zou ik in godsnaam ooit mijn documenten terug krijgen? Die hele procedure weer... Laat staan al die kosten… ’s Avonds tijdens attendence (om 20u30 moeten alle meisjes, buiten ik eigenlijk, zich altijd aanwezig stellen) werd dit hele gebeuren aangekondigd door de verantwoordelijke. Ook ik deed mijn woordje om duidelijk te maken hoe veel deze spullen wel niet voor me betekenden. Een meisje stelde dan ook voor om de volgende dag met z’n allen verplicht mijn portefeuille te zoeken. Maar ja, wie heeft daar nog hoop voor. Ook beschuldigden sommige meisjes mij dat het waarschijnlijk mijn eigen fout was, terwijl ik heel zeker was van mijn schuld en omdat ik soms met vrienden iets ga drinken... I was shocked. Such a cultural difference. Ik ben dus van kamer veranderd en lig nu bij twee klasgenoten van me die ik vertrouw en op donderdag ben ik dan maar gewoon teruggekeerd naar college, zonder documenten weliswaar.

De hele dag was ik down (WPA, je weet wel). En in het midden van de les werd ik door mijn mentor buiten geroepen. Alle gekheid op een stokje: iemand had anoniem mijn portefeuille gedropt in het hoofdgebouw van college. WHAAAT?? Alle documenten zaten er gewoon in. Enkel de Nu 1500 was weg. MAAR ALLE DOCUMENTEN ZIJN ER GEWOON!!! Ik heb dus echt gehuild van geluk. Waarschijnlijk had degene die mijn portefeuille nam beseft hoe zeer gekwetst ik was óf was ze bang geworden omdat niet enkel heel college het wist, maar ook de politie ermee bezig was.

Dit was een van mijn beste dagen hier, ik heb de hele dag gelachen en ’s avonds zijn we nog naar de volleybalmatch van de meisjes van de klas gegaan.

Op vrijdag hadden we Momo-party. Momo-what?! Meer dan de helft van de klas was samengekomen om samen momo/dumplings te maken. Iedereen had wel een taakje. Een momo is eigenlijk deeg met daarin eender welke groenten. Wij deden er ui en cabbage in, samen met wat kaas. Je kan er ook vlees in doen, maar omdat velen van ons vegetarisch zijn (Boeddhisme), gingen we voor een vegetarische variant. Daarna worden ze gestoomd en hebben we allemaal lekker samen gegeten. Ook heb ik een film gekeken met een van mijn beste vrienden en rond 21 uur was ik weer in mijn hostel, in mijn nieuwe kamer, doodmoe en klaar om te slapen.

Vandaag was het zaterdag en normaal denk je, heeeuy weekend. Ja, nee dus. Vanochtend hadden wij een gastspreker voor het vak Creative Arts en blijkbaar was hij dus echt wel een big deal. Het was een Bhutanese rapper, de eerste ooit hier, Kenzang Dorji was zijn naam en hij kwam zijn levensverhaal en visie op onderwijs brengen. Super interessant, echt waar.

En nu, lig ik om 16u27 in bed, denkende aan al mijn werk wat ik moet doen voor school. Denkende aan mijn ene examen (haha) dat eraan komt. Denkende aan het einde van mijn studie hier in PCE. Denkende aan mijn twee weken vrije tijd in de hoofdstad Thimphu. Denkende aan zo veel.

Weet je, het is eigenlijk heel raar hoe dag na dag er niets lijkt te veranderen, maar dat na een tijdje alles lijkt veranderd te zijn.

Wat ik wou meedelen met dit megalange blogbericht zijn twee dingen…

In elke cultuur zitten slechte mensen. Niet iedereen heeft het goed met je voor. Maar mensen zijn mensen en hoe jij op hen reageert maakt JOU ook een goed of een slecht mens. Hou gewoon altijd je ogen open, want je kan niet zomaar iedereen vertrouwen.

Het volgende is dat je altijd uit slechte dagen kunt komen. Ik heb hier hele donkere dagen gehad, dagen dat ik niets nog zag zitten, maar zoals jullie het spreekwoord wel kennen (NEE NIET NA REGEN KOMT ZONNESCHIJN): difficult roads often lead to beautiful destinations.

En oke... nog 1 extraatje dan. Het laatste wat ik wil zeggen is NEVER EVER let people bring you down or make you sad. Jij weet wie je bent. Jij weet wat je waard bent. En soms is het niet mogelijk om dit te bewijzen aan iedereen. Maar leef je leven en geniet. Vooral geniet...

Tot snel maar weer XOXO

48 days to go!

[2convey]

“Ik maakte mijn eerste mindmaps op de bassischool” - Amira Op woensdag 4 oktober heb ik voor het eerst een mindmap sessie mogen meemaken. Mindmaps waren voor mij al algemeen bekend, ik maakte mijn eerste mindmaps op de basisschool. Het was voor mij een manier om ideeën naar buiten te brengen en deze zichtbaar te maken voor anderen.

In mijn huidige studie gebruik ik nog steeds mindmaps en het is een bekend feit hoeveel voordelen mindmaps met zich meebrengen... Maar welke voordelen zijn dat? En hoe belangrijk is het precies om mindmaps te maken? Nou, dat heb ik geleerd tijdens deze mindmap sessie.

“Deze sessie hielp mij bij het ontdekken van talenten en interesses en gaf een duidelijke richting aan mijn doelen en dromen.” De activeringscoach gaf ons meerdere interessante theorieën over de voordelen van het maken van een mindmap, persoonlijk vond ik alle informatie interessant. We leerden over hoe mindmaps een positieve impact kunnen hebben op het coachingstraject bij de deelnemers en bij je eigen affirmaties en visualisaties.

Deze sessie hielp mij bij het ontdekken van talenten en interesses en gaf een duidelijke richting aan mijn doelen en dromen. Door een mindmap te maken over mijn doelen, bracht ik mezelf in een staat waarin ik heel dicht bij het bereiken van mijn doelen ben.

Het scherpte mijn visie en deed me beseffen wat ik moest doen om een ​​stap dichter bij deze (wat mij leek) moeilijke doelen te komen.

“Ik had zelfs dingen opgeschreven die ik nog nooit hardop had benoemd.” Nadat de coach ons de theorieën achter de mindmap had meegegeven, heb ik mijn eigen mindmap gemaakt. Ik begon meteen dingen op te schrijven, ik gebruikte verschillende kleuren voor verschillende onderwerpen. Toen ik klaar was met mijn mindmap, keek ik lang naar het overzicht... het was interessant om te zien wat ik had opgeschreven. Ik had zelfs dingen opgeschreven die ik nog nooit hardop had benoemd. Ik kon het verband leggen tussen mijn huidige studie, mijn doelen, mijn passie en sociale netwerk. Het is een overzicht.

“We spraken over nieuwe mogelijkheden en hoe andere mensen uit mijn netwerk mij konden helpen mijn doelen te bereiken.”

Toen gebeurde het volgende: ik deelde mijn mindmap met de persoon naast me, zij kreeg mijn mindmap te zien en ik zag die van haar, net zoals bij de vision board-ervaring, kon ik makkelijker dan verwacht praten over mijn mindmap. Ik vertelde haar alles over de hoofdonderwerpen, mijn netwerk, passies en doelen. Zij kon vragen stellen en ik mocht deze beantwoorden. We spraken over nieuwe mogelijkheden en hoe andere mensen uit mijn netwerk mij konden helpen mijn doelen te bereiken. Hierna volgde nog een stukje theorie en werden de mindmaps samen met de activeringscoach nabesproken.

Thuis werkte ik mijn mindmap digitaal verder uit, dit was ontzettend leuk om te doen. Via diverse apps en websites, die door de coach werden voorgesteld zijn de mogelijkheden ontelbaar. Door het uitwerken van mijn mindmap heb ik nieuwe mogelijkheden weten te ontdekken en kan ik weer stappen maken bij het realiseren van mijn persoonlijke doelen.

Dit artikel is geschreven door Amira Kadaoui (stagiaire Social Work)

#Amira Kadaoui #Stagiaire #social work #mindmaps #2021 #doelen en dromen

[offtoljubljana]

120. Opnieuw, wat een hitte

21/06/2020

Het is 23:00 en ik ben net pas klaar met eten, want tijd is een illusie en je hoeft niet altijd rond 18:00 gegeten te hebben.

Corona is nog niet officieel terug, maar op vrijdag waren er weer 6 besmettingen bij. Ik weet niet hoeveel er op zaterdag waren, maar op woensdag waren het er dus 8. Wacht... John Hopkins.

De laatste keer dat ik de getallen aangaf was tijdens 114. Dober tek, geschreven op 13 juni. Toen hadden we 1.492 besmettingen en 109 doden. Ik ga nu eens kijken hoe de situatie is.

Geen nieuwe doden, maar wel wat besmettingen. Ik pak even mijn rekenmachine erbij.

Oef.

28 nieuwe besmettingen in maar 8 dagen. Dat is niet meer 1 of 2 besmettingen per dag. Climbing uphill, maar niet in de goede manier. Zover ik weet is er geen reden om te spreken over een tweede golf, maar ik houd jullie op de hoogte als dat wel gebeurd.

Wat heb ik dit weekend gedaan? Nou, ik ben amper mijn huis uitgegaan, want ik weet niet wat ik moet doen. Ik kan niet elke dag in het park gaan zitten.

Nou, dat kan ik wel, maar dan heb ik er ook geen lol meer in. Op zaterdag de 20e heb ik weer 1,5 uur besteed aan het verplaatsen van bloemen op Animal Crossing, want ik heb geen leven.

Dit kostte dus 1,5 uur:

Dat gezegd hebbende, de oranje en roze cosmos omringen mijn hele eiland. Of tenminste, dat is het plan. Ik heb te weinig bloemen, dus nu moet ik ze gaan kweken. De Animal Crossing spellen hebben altijd maar 3 normale kleuren per bloem en dan kan je “speciale” kleuren kweken. Normaal is het best makkelijk, maar in deze Animal Crossing moeten ze het weer moeilijk maken. Ze hebben de echte biologische tactiek genaamd van de Wetten van Mendel toegepast in dat spel. Met andere woorden: alle bloemen hebben dominante en recessieve genen. Allemaal gedoe met vier componenten van de genen en kansen van kleine percentages en nog wat.

Ja, ik snap er ook niets van. 

Ik vergeet altijd hoe gepassioneerd sommige mensen zijn. Er is een persoon die een hele Flower Breeding Simulator website heeft gemaakt. 

Verder heb ik voor Methode A geleerd. Ik ben de hele tijd bang dat ik niet ben ingeschreven, wat belachelijk is, want ik ben ingeschreven, maar ik ben nu constant nerveus. Zelfs tijdens het schrijven van die zin dacht ik “maar wat als???”. Die ene keer in mijn 2e bachelorjaar heeft effect op lange termijn.

Nu we het toch over bachelor hebben: ik heb me weer heringeschreven voor de bachelor ✌🏼✌🏼✌🏼. Tijd voor mijn vierde bachelorjaar en waarschijnlijk ook mijn laatste (tenzij ik Methode A blijf falen, maar daar ga ik niet van uit). Kiddos, vergeet niet om je weer in te schrijven, anders kan je niet verder studeren en verlies je je studiefinanciering.

Dus ja, zaterdag was relatief chill. Ik eindigde de dag met The Antonyo Awards, een theater award uitreiking voor Black Broadway en Off-Broadway. Er zijn dit jaar namelijk geen Tony Awards wegens Corona, dus de Antonyos waren op YouTube. Geen idee wat de Tonys gaat doen.

Vandaag heb ik weer weinig gedaan, maar de stonks waren tenminste 93 Bells. Ik heb Black Theatre Matters gekeken en het was zeer informatief, dus zeker een aanrader, en ik heb ineens mega veel geschreven voor Sociologie, dus het was een succes. Ik heb er geen zin meer in, maar als ik eenmaal over glee begin, dan kan ik niet stoppen. Mijn werkstuk gaat nu eenmaal over glee. 

Hoera. Ik denk dat ik een inhoudsanalyse aan het doen ben, maar ik weet het niet zeker. Wat is mijn methodologie? Wat voor een onderzoek doe ik? Geen idee. Ik ken deze serie uit mijn hoofd, dus ik kan niet zeggen dat ik helemaal opnieuw een inhoudsanalyse aan het doen ben, want ik heb het niet nodig. Het wordt afwachten. 

Ik denk dat ik weer eens de New York scenes van Love, Victor ga kijken. Hoiie.

***

22/06/2020

Het is 12:26. Om 19 minuten begint het Methoden A examen (Methode A? Methoden A? Welke is het nu?) en ik ben al sinds 8:30 wakker en zeer nerveus, dus ik ben tot 12:00 of zo in mijn bed blijven liggen met Animal Crossing om kalm te blijven (Punchy vond al dat ik opmerkelijk vroeg wakker was rond 10:00).

GOD

OH GOD.

OH GOD GOD GOD. ALS JE BESTAAT (lol) HELP ME. Ik ben gewoon nerveus, want ik weet niet wat ik moet verwachten en wat als ik het heb onderschat omdat het een openboektentamen is?

EEEEEEH.

***

12:39

HERE I FICKCING OOOG

***

14:40

Ingeleverd!

***

19:01

Dit is de derde keer met een “wat een hitte” titel, maar wat een hitte. En het gaat warmer worden:

Zo. Methoden A. Het was inderdaad zeer anders dan normaal. Nu moest ik twee onderzoeksontwerpen omschrijven. Ik kon kiezen uit grootschalig veldonderzoek, etnografisch veldonderzoek en inhoudsanalyse. Piss off etnografisch veldonderzoek. 

Mijn enige probleem was dat ik maar 500 woorden per ontwerp mocht gebruiken. Ik weet dat ik als derdejaars meer kennis heb dan nodig aangezien dit een BA1 vak is (factor- en component analyse voor inhoudsanalyse komt pas in BA3. Cronbachs alfa voor interne consistentie van itembetrouwbaarheids komt pas in BA2 enz.), maar zelfs dan heb ik het gevoel dat ik niet genoeg plaats had om alles te verwoorden. Ik zie wel. Ik ben er tenminste vanaf. 

Shout out naar Marleen voor het helpen en voor dat jullie denken dat ik heb gespiekt: 🍐 heeft gezegd dat overleg mocht plaatsvinden. Ik heb het zelf gemaakt, maar ik heb het voor de zekerheid nagevraagd, want ik heb zelf nooit een data-analyse van een inhoudsanalyse gedaan.

Maar hoera. Het is voorbij. Hopelijk voor eeuwig. Als ik het na 6 x niet haal dan weet ik echt niet meer wat ik moet doen. 

Oh en ander nieuws: de eerste trailer van Hamilton is op YouTube en ik ben mega enthousiast maar twee dingen irriteerde me:

Disney. De Disney intro. Disney+. Het feit dat Hamilton nu van Disney is. Damnit Lin, waarom gaf je het niet aan een Broadway streaming service? Ik weet dat Disney $75 miljoen dollar heeft betaald, maar damnit Lin!

Het heeft een PG-13 rating, dus waarschijnlijk is de tekst gecensureerd 🙃🙃🙃🙃🙃. Dit is hetzelfde met de opgenomen versie van Falsettos. UGH. Ze mogen maar één scheldwoord houden, dus hopelijk is het “southern motherfucking democratic-republicans”.

Hoe dan ook, Hamilton is mega goed en hier is de trailer.

Ik ging meteen de stad in om kipnuggets te eten. Zo kon ik dat ook weer van mijn bucket list afhalen. Ik heb eindelijk iets gevonden dat duurder is dan in Nederland. 6 kipnuggets bij McDonald’s is €2,60 i.p.v. €2. Dan maar de 9 kipnuggets. Blijkbaar was dat dus wel weer goedkoper (€3,20 hier, €3,75 in NL). Ik weet het ook niet meer.

Boh, het is dus warm. Op mijn kamer is het te doen, aangezien het altijd kouder is, maar ik was voor mijn tentamen even naar Barbara’s kamer gegaan om folie voor Aga te pakken en het was een sauna. Ik heb meteen het raam daar opengezet.

Er waren weer eens geen city bikes beschikbaar en de bus was best vol. Yay 😒. We kunnen ook weer voorin instappen. Dat kon vrijdag ook al, dus weer een ding terug naar hoe het was voor de pandemie. 

Ik moest toch de stad in voor tandenstokers, dus ik liep door de Mueller en raad eens wat ik zag: een hele rij met Nintendo Switch spellen. 

Huh?

Herinneren jullie dat ik voor de lockdown opzoek was naar een videogame winkel om Animal Crossing te kopen? Ik ben helemaal naar BTC gereisd. Ik heb de mainstreet afgezocht voor die Mantis. Ik ben gaan Googlen... en nu lag er altijd iets midden in het centrum. Maar ik weet zeker dat ik door de Mueller ben gegaan.

I am confusion.

Drie opties:

Ik ben mega dom en ik heb erover heen gekeken

Ik was vergeten dat de Mueller in de stad ook videogames had

Ik ben niet eerder door de hele Mueller gelopen.

Ach, ik heb inmiddels toch Animal Crossing. Ik ging wel even kijken hoeveel Joy-Cons er waren, want die van mij zijn al een jaar kapot (lang verhaal). Ik wil eigenlijk helemaal geen tweede paar Joy-Cons kopen want a) ze zijn mega duur (standaard €70 voor een nieuw paar) en b) ik speel altijd alleen, dus ik heb er geen nodig.

Plus, de combinatie van kleuren die ik wil is niet beschikbaar. Als ik een paarse linker Joy-Con wil, moet ik er een oranje rechter Joy-Con bij kopen en als ik een rechter roze Joy-Con wil, moet ik er een groene linker Joy-Con bij kopen. Hoera. De combinatie van groen/roze is eigenlijk heel cool, maar die heb ik al voor mijn Procontroller en als ik dus ooit een 2e paar Joy-Cons neem, wil ik iets anders.

Oh, en ik wil eerst kijken of ik garantie heb op mijn kapotte dingen. Het is mega irritant en ik kan er geen Splatoon 2 door spelen. F in the chat.

Goed. Geen Joy-Cons bij Mueller gekocht. Ze hadden toch alleen maar de neon gele Joy-Cons. Tip: koop ze nooit op Bol.com, want daar zijn ze mega duur. €121 voor een paar? Pffffff.

De hitte zorgde ervoor dat ik ijs wil en ik was in een goede bui, aangezien Methoden A voorbij was, dus treat yoself. Het was druk bij de VIGÒ en ik kan de nieuwe smaak Lila: witte chocolade, lavendel en blauwe bessen. Dat met Malina (framboos) was zeer goed.

Het treintje van Ljubljana stond ook weer bij de VIGÒ. Alles komt terug.

Een grote fuck you naar de twee dames die pal achter me stonden. Ze stonden zo dicht bij dat het zelfs voor Corona tijden zou worden gezien als ongemakkelijk. Een dubbele fuck you toen één ook nog begon te niezen. Achteraf bedacht ik pas dat ik eigenlijk passief agressief naar het bordje met “1,5 m” had moeten wijzen. Om eerlijk te zijn doet niemand dat meer, maar dit was wel heel dichtbij. Ze stonden bijna tegen me aan.

Het was best rustig, dus dat zorgde ervoor dat de paar toeristen die rondliepen geweldige Instagram-waardige foto’s konden maken. Je weet wel. Je staat alleen te poseren terwijl iemand anders vanaf de grond een kikkerperspectief gebruikt en dan heb je zo’n coole achtergrond zoals dit:

Ja, ik besloot om de Insta-achtergronden te fotograferen. Dit was niet de enige plek voor kikkerperspectief Insta-waardige gefilterde foto’s. Eén vrouw was zowat een hele fotoshoot aan het houden op een brug om de rivier op de achtergrond te hebben.

Ah. Het mooie Slovenië. Er waren ook mensen aan het kanoën en er vaarde een grote houten boot met allemaal kinderen rond. Het weer is goed. Iets te warm voor mijn doen, maar goed.

Met deze hitte ging ik echt niet naar huis fietsen. Dat is veel in de zon. Dan maar met de bus. En nu ben ik hier. Ik deed mijn raam eens open (moest ervoor op mijn bed staan) en woah, licht. Zie hier het verschil. Dat gaasje is absoluut nutteloos om al het licht buiten te houden, maar het maakt het wel donkerder. 

Ik speelde eventjes Animal Crossing en Ellie zei dat ze nog steeds een last minute idee moet krijgen voor avondeten en... same. Ik moet weer koken. Misschien een goed iets dat Ellie me eraan liet denken, want nu moet ik maar eens kijken wat ik in huis heb.

Oh en het regent weer op mijn eiland, maar nu is het oké, want ik heb regen nodig voor bloemen kweken.

En ja, ik ben verkleed als prins Zuko. Ik ben op zoek naar mijn eer.

#bob in the background tho #lol #blog post #120 #june