#kletsen

[atevegter]

3103 Oostvaardersplassen

Gisteren ben ik op stap met een van mijn natuurneven. Ik heb er twee. Zij doen voortdurend waarnemingen in eigen tuin en komen gemakkelijk over de driehonderd per jaar. En dan heb ik het over nieuwe waarnemingen! Niet over een torretje dat gisteren ook al naar je zwaaide. Het is leuk om met hem op stap te zijn en samen te kletsen. We gaan naar de Oostvaardersplassen, dat is een uitgestrekt…

View On WordPress

#ate vegter #column #dagboek #kletsen #Monnickendam #natuurwaarnemingen #oostvaardersplassen

[jurjenkvanderhoek]

HOE COMPLEET TE VERDWIJNEN IN DE KUNST VAN EDWIN SMET

De kunst van Edwin Smet duiden is een hachelijke zaak. De abstracte composities geven niet meteen oorzaak en gevolg prijs. Het blijft vaag wat de reden is dat het er is. Toch doe ik een poging. Ik neem de moeite om de beelden in de zorgvuldig afgewerkte uitgave tot me te nemen en er iets in te zoeken, van te vinden. Het boekje is handmatig gebonden in een oplage van slechts 60 genummerde exemplaren. Het touwtje dat de bladen bijeen houdt is met aandacht geknoopt. Met net zoveel concentratie gevlochten als dat het werk erin opgenomen is vervaardigd. Het boekje geeft een klein inzicht in de portfolio van de kunstenaar. Dat inzicht verhaalt in beeld over de thema's precariteit en solidariteit. Onzekerheid en saamhorigheid.

Schildertape is het handelsmerk van Edwin Smet. Niet als grossier in verfmaterialen, maar in de hoedanigheid van kunstenaar. Hij gebruikt het plakband gemaakt van houtpulp en kleefstof niet waar deze oorspronkelijk voor bedoeld is. Hij plakt het niet langs de rand van een venster om het glas te behoeden voor spatten en streken wanneer het kozijn geverfd wordt. Smet is geen huisschilder, hij is kunstschilder. Met de tape beplakt hij zijn werk om het in principe waardeloze materiaal onderdeel te laten zijn van de compositie, het waardevol te maken. In zijn visie heeft het onbelangrijke materiaal betekenis. Voor de huis-, tuin- en keukenschilder is de tape afgerold enkel van waarde bij het verven, zolang maar daarna niet meer en wordt het onbruikbaar weggegooid. Zo niet bij Smet. Het overleeft de kliko nadat het geplakt is, het behoudt een functie. In onder meer het mij voorliggende boekje laat Smet zien hoe de tape door zijn handen geconserveerd is.

In coronatijd bleek het volk solidair. Stond men als homogene groep massaal op tegen het virus. Een klein aantal evenwel sloten zich heterogeen daarvoor uit en af. Want blijken er niet altijd uitzonderingen op de regel te zijn? Terwijl veel deuren gesloten bleven en er weinige nog opengingen, trok men zich schijnbaar gehoorzaam en gedwee terug in de huizen. Op enkele dwarsliggers na. Maar zonder dwarsliggers ontspoort een samenleving, zij houden de maatschappij bij de les ondanks dat ze meestal uit hun nek kletsen. Zonder bielzen onder de rails ontspoort de trein. 

Het is niet die solidariteit welke Smet voor ogen heeft in zijn werk, veronderstel ik. Hij werd geïnspireerd door gestapelde tafels en stoelen in het café om de hoek. Werkloos werden deze in de pandemie aan de kant gezet, wachtend op betere openingstijden. Niemand kon er aanschuiven, niets mocht er zijn, geen activiteit, geen plezier. Niets, deuren op slot en lichten uit. Die metafoor van saamhorigheid in de gestapelde meubelstukken was voor Smet reden deze in min of meer abstracte composities te verwerken. De tafel is inspiratie, in het beeld van Smet heeft het nog de functie van dragen en schragen. Evengoed kan ik langs de poten kijken, en als door een poort ziende ontvouwt zich het landschap daar achterliggend. Geen landschap zoals dat zich normaal gesproken voor mijn ogen uitstrekt, maar een onherbergzame omgeving waarin een onheilspellende toekomst opdoemt. Helemaal in stijl van de huidige toestand in de wereld. 

Het is zo, zoals het is. De kunstenaar schouwt zijn wereld. Overziet en overdenkt. Geeft commentaar in beelden. Niet meteen wordt het zo opgevat als dat het zich openbaart, maar wie anders kijkt en doorziet zal de boodschap ofwel het verhaal herkennen. In de achterliggende periode van covid bleek de bevolking opeens het Nederlandse volk. Kende de Nederlander geen verschil meer onderling en werden hindernissen geslecht, want het virus overkwam ons allemaal. Maar na die crisis viel alles weer weg en trokken de muren opnieuw op. Werden de oude gewoonten en manieren haastig opgepakt en nagelopen. Edwin Smet zag dit allemaal aan, bezag zijn omgeving en zette daarbij kanttekeningen en voetnoten. Verbeelden zijn schilderijen eerst het samenwerken, het ondersteunen van zwakkeren, dat hij inspireerde op dus de gestapelde tafels in de horeca. Verticale poten die een horizontale dwarsligger ondersteunen. Daarna beeldt hij de onzekere toekomst uit. Een zwart gat zuigt de omgeving naar zich toe. Want de toekomst is onzeker.

De kunstenaar heeft een voorkeur voor de boom als onderwerp in zijn schilderijen. Nadat de tafel uitgebreid is doorgezaagd, zet Smet gedreven een boom op. De tape in het beeld vormt het bos, zetten de stammen en maken de takken. Het is een lawaaiig woud, het hout staat niet netjes in het gelid. Op rijen zoals de Nederlandse bossen zijn aangeplant. Het is in de geest van Smet een wirwar aan laag houtgewas, een sprokkelbos. En veelal verzamelen de dunne stammen zich rond een open plek of een kleine plas. Zag ik tussen de tafelpoten in schemer de morgen gloren, de komende tijd opdoemen, in het bos is de dageraad ongewis. Er ligt een onheilspellende sfeer op de loer tussen de bomen. Spiegelt het hout zich in water, op andere plekken ligt het voor dood aan de voeten van stammen. Hoewel het beeld klaar en helder is, is de sfeer duister en dreigend. 

Smet weet die onzekere toekomst, het wankele kompas waarop de wereld koerst, in schimmige composities te duiden. In het acryl en de vernis op doek vergeet ik dat tape is gebruikt voor de afbeelding. Het is de zetting van de schildering, het gebruik van kleurcombinaties, die de sfeer bepalen. Daarover strekken rechte lijnen zich uit. Krommen inkt en houtskool zich in speelse strepen. In het essentiële surrealisme is een werkelijk gevoel weergegeven. De sfeerbeelden drukken onmiskenbaar de actualiteit af en uit. Het is minder een abstracte vormgeving, en meer een gelaagd opgebouwde en schematisch beschouwde realiteit. Waarin een kwetsbaar wegwerpproduct een belangrijk element is geworden. Ik kan beschutting zoeken onder de tafel, veilig beschermd door het blad wanneer de hemel naar beneden komt. Of ik kan me terugtrekken tussen het hout en me concentreren in stilte. Mij beraden op de neergang van de aarde. Filosoferen over opbouw en afbraak, over de afgrond waarnaar wij met zijn allen onderweg zijn. De kunst van Edwin Smet houdt mij dan nog even op de been. In zijn composities kan ik mentaal beschutting vinden. Het werpt een nieuw licht op de zaak wanneer hij voor mij een wereld inricht: een plek om te landen en naar de hemel te reiken. “How to disappear completely”, voor het moment van de beschouwing verdwenen in de tijd van Edwin Smet. Volkomen volledig. Dat is mijn duidng.

Precariteit / Solidariteit. Recent werk 2022-2024. Edwin Smet. Publicatie in eigen beheer uitgegeven. Gelimiteerde editie bij solo-expositie in CaroArtGallery Deventer, februari-maart 2024.

#Edwin Smet #recent werk #schilderijen #kunst #precariteit #solidariteit #schilderstape

[magheteenonsjeminderzijn]

Zondag uitslaapdag dus dat doen we dan ook 😅 Althans ik, want Marcel heeft er al 2 uur fietsen op zitten als ik wakker word. Verkleumd tot op het bot maar hij heeft wel lekker gefietst.

Ik start de zondag met een kom yoghurt met muesli en lijnzaad. Daarna ga ik boodschappen doen bij AH voor het avondeten van vanavond en morgenavond.

Weer thuis ga ik ook meteen koken. Voor Marcel maak ik een ovenschotel tortelloni carbonara en een schotel lasagnette. Daar kan hij vandaag en morgen van eten en de rest kan in de diepvries zodat hij niet hoeft te koken volgende week. En voor de moeders doe ik wat lasagnette in een bakje.

Tijd voor een late lunch met 3 crackers Philadelphia Light. Na de lunch ga ik met een koffer en thuisblijvers informatie naar Mike en Natasja om de Paasei kaarsjes op te halen die mam heeft besteld. In de koffer heb ik een cadeautje gestopt met een kaart. In het pakje zit een lucky shirt dat Mike kan dragen als hij gaat gokken en op de kaart heb ik geschreven hoe leuk ik het vind om deze trip met hem te maken.

Ik blijf maar heel even en ga dan weer naar huis om de kaarsjes leuk in te pakken zodat mam ze als bedankje aan de dames van de wijkverpleging kan geven.

Als dat klaar is pak ik alles voor mam in (de hemdjes die ik gisteren heb gekocht, een kaart en 5 bakjes eten) en rij naar Amstelveen. Ik laat mezelf binnen en schrik een klein beetje als ik mam met open mond in pap zijn stoel zie liggen. Maar ze opent haar ogen. Gelukkig, ze sliep gewoon! 😅

Ik pak alles uit, we kletsen wat en drinken een kopje thee en na een uur ga ik weer huiswaarts. Rond 16.30 kom ik thuis. Ik heb nog 2 kaarten meegekregen van mam om op de post te doen. Ik vergeet ze natuurlijk te posten dus dat doet Marcel nog even. Ik neem een mandarijn als tussendoortje en daarna ga ik beneden nog een beetje stoffen en maak ik de wc’s schoon. Als ik daar klaar mee ben ga ik even op mijn gat zitten.

Ik krijg trek dus ik ga mijn eten voor de komende 2 avonden maken. Ik maak weer de champignons met biefstuk. Dat vind ik zo lekker. Dit keer eet ik het met volkoren basmati rijst. En dan komt er weer even een Yvonnetje voorbij. Ik weeg 80 gram rijst af voor 2 dagen en gooi de rijst terug in de rijstkoker. Ik was even vergeten dat de binnenpan er nog niet in zit. Oeps een deel van de rijst zakt weg naar de bodem. 74 gram krijg ik er uit de rest blijft zitten. Ik roep Marcel en onder ‘ hoe krijg je dit soort dingen toch elke keer weer voorelkaar’ probeert hij de rijstkoker aan de onderkant te openen. Dit lukt niet en uiteindelijk krijgt hij een schroef ook niet meer terug in de pan. De rijstkoker mag niet meer gebruikt worden en wordt weggegooid dus ik moet weer eens op de ouderwetse manier de rijst koken.

Marcel kiest voor de tortelloni vanavond en ik ga lekker aan de biefstuk met champignons.

Als we aan de cappuccino gaan komt Nynke nog even langs om mij een fijne vakantie te wensen. Zo lief en attent! Ook nodigt ze Marcel uit om een avond te komen eten. Dat wordt 1e Paasdag. Leuk voor Mars! Dinsdagavond is hij al uitgenodigd door zijn moeder, dan halen ze wat eten en woensdagavond eet hij bij Koen en Hannah. Hij heeft het nog druk en geen eens tijd om alles wat ik nu van tevoren heb gemaakt op te eten 😅 Hij gaat ook nog 2 avonden schaken dus die avonden kan hij wat eten uit de diepvries halen.

Ik ga mijn benen insmeren met zelfbruinende crème en ga dan met blote benen en voeten een halfuurtje lopen op de loopband. Daarna babbel ik online nog een halfuurtje met Susan die inmiddels zijn aangekomen in Las Vegas. Ik stel voor aan Marcel om nog een film te kijken op Netflix. We komen uit op Equalizer 3 met mijn favoriete acteur Denzel Washington. Ik zie hem liever in een andere rol, maar op zich een lekkere afsluiter van deze zondag.

[euroadventure]

Espot - Sant Maurici d'Espot - Martinet

Vrijdag 28 april

Het zonnetje schijnt! Na mijn ontbijt rij ik terug naar beneden, naar het dorpje. Ik parkeer mijn auto en loop naar de shuttle taxi's. Ik had gisteren afgesproken dat ik om 9 uur daar zou zijn. Wanneer ik aankom is het nog 'tranquilo' want we vertrekken pas als het busje vol is, wordt mij verteld. Prima, dan ga ik eerst een cafe con leche drinken bij de lokale bar op de hoek.

Tegen half tien kan ik toch gaan, onderweg bij een camping pikken we nog mensen op vertelt de chauffeur. Het blijkt een jong Nederlands gezin uit Eindhoven te zijn. We raken gelijk gezellig aan de praat. Ger, Yvon en hun drie kinderen Floris, Vilein en Valerie (ik hoop dat ik het goed onthouden heb 😉) gaan net als ik de route rond het meer 'Sant Maurici d'Espot' wandelen. Extra respect voor hun, omdat hun jongste dochter 4 jaar oud is en Yvon zwanger is 🙌🏻.

Bij het startpunt lopen zij de Ratera ronde van west naar oost en ik net andersom. Ook plak ik er nog een stukje aan vast. Ik loop nog door naar de 'Refugi d'Amitges'.

Er is inmiddels wat sluierbewolking, maar toch voel ik het zonnetje toch ook goed branden. Al snel loop ik in mijn t-shirt verder.

Ik start bij het grote meer en het uitzicht is al erg mooi in het ochtendlicht.

Ik word het bos in gestuurd richting 'Cascade Ratera', een mooie waterval maar ik had er misschien iets meer van verwacht...of misschien ben ik al wat verzadigd door alle watervallen die ik in mijn leven heb gezien 😂.

Na de waterval loop ik vooral omhoog en kom ik bij het meer 'Estany de Ratera' uit wat er prachtig bij ligt, zeker wanneer de zon nog even goed doorkomt. Mijn eerste stop, even wat drinken en eten, voor ik weer verder wandel.

Het meer laat ik achter me en ik sla af richting de berghut.

Voor ik daar ben passeer ik wederom een meer 'Estany de les Obagues de Ratera' (meren vervelen daarentegen nooit 😊) ook hier geniet ik weer volop!

Ik ben hier totaal alleen, samen met een eend 🦆 die hier in het meer ronddobbert.

Heerlijk...ook hier even een korte break 😊.

Ik tik de 2440m aan voor ik uiteindelijk uitkom bij de berghut.

Naast de berghut blijkt er nog een groot meer te liggen 'Estany Gran d'Amitges'. Dit meer is nog bijna geheel bevroren. Hier hou ik mijn lunchpauze en blijf hier zeker een half uur rondhangen.

Ik daal weer af naar de Ratera route en wanneer ik net weer op de route ben, kom ik het Nederlandse gezin weer tegen. Tot nu toe heeft de jongste nog alles zelf gelopen en ze vertelt het met veel trots. Ook vertellen ze mij dat er straks nog een lastig stuk komt door sneeuw en water van een kleine waterval. Ik ben benieuwd!

Ik loop verder en heb nog een prachtig uitzicht over het grote meer 'Sant Maurici d'Espot'.

En dan kom ook ik bij de waterval en het stuk sneeuw. Het lukt mij vrij aardig om het stuk te passeren, maar ik heb dan ook wandelstokken. Ook ik zak een keer diep weg in de sneeuw...hoe hebben ze dit gedaan met de kids? Wauw, nogmaals respect!

Uiteindelijk ben ik tegen 15uur weer bij de shuttle standplaats, waar ook de Nederlanders inmiddels aan komen lopen. De jongste, maar ook de andere kinderen hebben alles zelfstandig gewandeld, superknap!

We moeten nog even wachten op de shuttle en kletsen nog wat bij. Wat blijkt...Ger, Yvon en de kinderen komen haast elke zomer naar Zoutelande toe, zo ook komende zomer. Hoe toevallig is dat nu weer?! Wie weet komen we elkaar dan nog tegen deze zomer 😎.

We nemen afscheid en ik reis vandaag weer verder. Ik sla nog wat te drinken in voor ik doorrijd. Ik rij richting een plaatsje vlak voor het dorpje Estana. Morgenochtend kan ik, mits het mooi weer blijft, daar nog een simpele wandeling maken. Onderweg weer prachtige vergezichten!

In La Seu d'Urgell waar ik vorig jaar nog op een camperplaats heb gestaan stop ik voor grote inkopen te doen. Ik blijf er nu niet, maar rij nog een twintig minuten verder tot het dorpje Martinet waar ik vanacht wel blijf staan. Ik kan nog tot half 11 prima buiten zitten zonder jas, overdag was de temperatuur in het dal inmiddels opgelopen tot 27,5 graden...

[bramsnor]

Vuurwerk…….ik begin er aan te wennen, die “ouwe” reageert er toch ook niet op. Maar waar hij mij vanmorgen mee naar toe nam, dat slaat alles. We gingen wandelend langs dat brede water en het was flink koud. Gingen we de dijk af een enorme kamer in, reden zelfs van die gemotoriseerde steekauto’s rond.

En een pestherrie niet te geloven. Ik heb mijn oorkleppen maar over de gehoorgang laten hangen, ze liepen daar met oude verwarmingen te gooien. En de baas vond het maar gewoon, ben dus maar dicht bij hem gebleven. Stonden allerlei bakken met evenzoveel materialen. Na wat rondgelopen te hebben en de baas weer eens aan het kletsen is geweest zijn we weer terug naar huis gelopen.

In de middag mocht ik weer mee in de auto, heerlijk lekker naar buiten kijken. Toen zijn zijn we dat “minimensje” weer op gaan halen bij die plek waar al die minimensjes rondlopen de gillen en te schreeuwen. Ze was heel lief voor me en liep gezellig met ons mee naar haar harige vriendinnetje.

Ik ben daar nu een paar keer geweest en voel me steeds meer op mijn gemak. En ik liet dat minimensje ook met mij spelen…. Ik was het paard, Toen het ging schemeren mocht ik weer mee in de auto, en thuis moest ik eerst mee wandelen om te plassen, terwijl het vrouwtje naar binnen ging! Daarna heb ik heerlijk gegeten en……….geslapen, de baas zei dat ik snurkte, nou ja …… 🙉 heb je hem wel eens gehoord? Nu zijn we net terug van een rondje met z’n drieën en weer zo koud buiten. Kijken wat morgen weer brengt.

Kato🐕

[sorcerry]

oke maar soy wat valt daarover te kletsen dit is geen kringverjaardag

#widm #wie is de mol #ik zit niet eens perse op hem #hij irriteert me gwn

[jogjadays]

De laatste anderhalve week zijn we weer volledig terug in werkmodus. Naast de 'reguliere' werkzaamheden moesten we ook ons visum verlengen. Het visum dat we hadden was twee maanden geldig, en in principe kun je dit verlengen met nogmaals twee maanden.

Nu is het niet superduidelijk hoe dit moet. De lokale 'immigrasi' heeft wel een website, maar die werkte niet supergoed. Cemeti zou Sam uiteraard sowieso al helpen met haar visum, maar gelukkig wilde ze mij ook helpen.

Uiteindelijk kostte het ons vier trips naar het immigrasi-gebouw om een nieuwe sticker in ons paspoort te krijgen. De eerste keer was voor niets, gezien er iets in de documenten niet helemaal consistent was (wat het was weet ik nog steeds niet), de tweede keer had Ana van Cemeti wat wijzigingen doorgevoerd en was het daarmee 'ok'.

De derde keer moesten we foto's maken en vingerafdrukken inleveren, maar kregen we ook nog ineens wat vragen waarom we wilde verlengen, en de vierde keer konden we dus uiteindelijk onze paspoorten ophalen.

Nu is het immigrasi-gebouw niet echt om de hoek. Het is ongeveer een half uur rijden, of veertig minuten als het druk is. De laatste keer gingen Sam en ik met z'n tweeën, en hadden we een Grab (taxi) besteld vanuit huis. In de auto kwamen we er alleen achter dat Sam's internet niet meer werkte. Ik had ook geen internet op m'n telefoon dus realiseerden we ineens dat we geen manier hadden om een taxi terug te regelen.

Gezien tegenwoordig alles met apps gaat zoals Grab en Gojek rijden er niet echt zomaar taxi's rond. We moesten dus maar hopen er ergens wifi was bij het immigrasi-gebouw, want bellen kon ook niet.

Gelukkig was de Grab-driver op de heenweg erg praatzaam en aardig, alleen sprak hij geen Engels. Dus na een tijdje vroeg ik of hij wilde wachten bij immigrasi en ons dan 'offline, zonder app' terug wilden rijden, als het goed is zou het toch niet al te lang duren om onze paspoorten op te halen. Hij leek het prima te vinden, en was nog bezig met z'n koffie toen we alweer voor z'n neus stonden. Zo hadden we in ieder geval onze terugrit geregeld, en dus onze verlenging van ons visum.

Ondertussen was vooral Sam erg druk met het regelen van andere zaken voor haar werk. Zo was ze samen met Nuril van Cemeti naar een timmerman geweest om een tafel van teak te maken voor haar installatie. Sam had de tafel zelf ontworpen op de iPad en als het goed is zou de tafel komende week klaar moeten zijn.

Daarnaast was onderdeel van haar installatie een apparaatje dat aangesloten moest worden op een telefoon. Hiermee kon ze stemmen laten spelen wanneer er een elektronisch circuit werd gesloten. Deze oplossing was echter niet superstabiel en vereiste een telefoon. Dus zaten we al langer te kijken naar een minicomputer (Arduino) om dit voor elkaar te krijgen.

Een Arduino is echter geen 'ready-made' computer, maar het zijn letterlijk losse componenten zoals capacitors, resistors en allerlei andere elektronica die nodig is om een computer te laten werken. En hoewel er veel tutorials zijn, vereist het kennis en kunde (solderen, programmeren) om iets werkend te krijgen. Gelukkig had Sam via Cemeti iemand gevonden om te helpen.

Dit was Ragil, een grappige man met twee kinderen en een technische achtergrond die ooit eerder een (inmiddels grote) artiest in Indonesië had geholpen met een project. Hoewel hij meestal niet echt projecten aanneemt wilde hij wel luisteren wat Sam nodig had. En na dat Sam alles had uitgelegd en laten zien vroeg hij of hij er een paar dagen over kon nadenken en dan laten weten of hij zou helpen.

Vervolgens kwam Ragil langs met een eerste prototype. En niet alleen bleek hij super kundig, maar hij vond het vooral heel leuk en gezellig om langs te komen bij Cemeti en lekker te kletsen. En na nog twee meetings om wat dingen te testen kwam hij met de 'Samduino', een klein apparaatje dat nog beter werkt dan we hadden kunnen denken.

Ragil zelf vertelde dat hij het heel leuk vond om aan te werken en voelt zich ook echt betrokken bij Sam's installatie. Bovendien wilde hij de 'schematics' en de code delen, zodat wij thuis in Nederland er ook eentje kunnen bouwen mocht het nodig zijn.

Sam moest daarnaast nog verder aan een ander deel van het werk. Toen Julia en Justin er waren was ze in contact gekomen met een artiest die ijzer/metaal bewerkt. Met technieken die ze bij hem geleerd had moest ze nu aan de slag om een stuk metaal van bijna 1,5 x 1 meter te 'graveren'. Hoewel graveren niet echt de juiste term is. Ze moest 7 zinnen in het Cambodjaans buigen in dikke staaldraden, om die vervolgens te plakken tegen het metaal, om vervolgens met een rubberen hamer deze in een ander stuk metaal te slaan.

Dus na 3,5 dag non-stop ijzer buigen was ook dit project weer bijna afgerond. Waarmee steeds meer onderdelen van de installatie samenkomen.

Ondertussen namen we ook nog afscheid van de Australische artiest die ook onderdeel van de Cemeti residency was. Zij vertrok ietsje eerder naar huis dan gepland. Gelukkig hebben we op een leuke manier afscheid kunnen nemen.

En nu is het weer maandag en zit ik bij onze vaste stek Tujuan met een Tujuan latte en een ayam kecap bowl. Sam is nog aan het bijkomen van Waisak, een belangrijke Boeddhistische dag die gisteren plaatsvond in Indonesië en bij de Borobodur uitgebreid gevierd werd.

Yoga, onze vriend en tour guide, had geregeld dat Sam mee kon doen met de activiteiten, maar dat betekende dat ze al om 5 uur 's ochtends op weg was, een uur later met een stoet monniken 3km aan het lopen was naar de Borobodur, om vervolgens in de hitte het hele programma te volgen en na het aansteken van de lampionnen pas om 12 uur 's nachts thuis was.

Het was uiteindelijk wel een heel mooie dag, waarbij het voor Sam bijzonder was om mee te maken hoe het Boeddhisme beleefd wordt in een land als Indonesië, dat wel een Boeddhistische geschiedenis heeft, maar hier al honderden jaren niet meer mee bezig is.

Voor komende week staan er ongetwijfeld weer allerlei dingen op de stapel, maar voor nu ga ik weer verder met mijn werk en proberen we wat uit te rusten.

[dutchhotwife79]

Zin om een keer te kletsen?

Jahoor dat mag altijd

Stuur maar een pm

[mberserik]

Let's gooo!!!

Inmiddels heb ik al twee weken niets van mij laten horen op het stille Tumblr... Dat komt omdat de 'lessen' officieel zijn begonnen en het is HE-LE-MAAL te gek!!!

Ik ben zo'n voorbeeldige leerling dat Milano Fashion Institute besloot om mij op de homepage van de website te zetten... Ik denk dat ze op deze manier meer vrouwelijke aanmeldingen proberen te krijgen :)

De studie begint dus steeds drukker te worden, maar er gebeuren zulke gave dingen (voor mensen geïnteresseerd in de industrie) De meest inspirerende mensen komen spreken en we worden uitgenodigd voor de belangrijkste evenementen. Volgende week ben ik bijvoorbeeld uitgenodigd voor een 'talk' die de Milan Fashion Week gaat openen en een weer erop komt 'L'oreal' naar MFI voor een brandstorm.

De dagen duren dan wel van 9 tot half 7, maar ik ben die tijd volledig geconcentreerd op de professor; ze weten ALLES! mega inspirerend.

Afgelopen vrijdag werd er tijdens het vak 'empowerment and career management' uitgelegd dat voor de verplichte stage ons CV naar 1200 bedrijven wereldwijd gestuurd wordt, in een template van MFI, zodat de HR managers van deze bedrijven meteen herkennen dat we van MFI afkomen; dat geeft ons de mogelijkheid om de vetste stages in de modewereld te doen!

Na dit college, die dus tot half 7 duurde, belde Maikel op om gezellig te kletsen. Hij vertelde dat hij zin had om uit te gaan dit weekend maar dat er niemand in Epe is. Ik checkte skyscanner en zei: "Maikel, als je NU in de auto stapt, pedal to the metal naar Schiphol rijdt, dan haal je de vlucht die over 1,5 uur vertrekt!

Zo gezegd zo gedaan.

Samen hebben we het afgelopen weekend Milaan op z'n kop gezet. Ze noemen het hier ook wel 'la dolce vita' :)

Bedankt Milliemikkel voor je komst! Een verhaal dat we later aan onze kinderen vertellen!

Wat een leven. Dit is precies wat ik voor ogen had voor ik vertrok. Het weer is fantastisch, school is geweldig en het weekend is formidabel!

[devosopmaandag]

Filosofie op leven en dood

Ik zag slechts de trailer, maar die paar minuten van 'Women Talking'* waren voldoende. Een toevallige aanbeveling van een vrouw die het boek** had gelezen waarop de film is gebaseerd, verhoogde mijn verwachtingen. De roman is op zijn beurt gebaseerd op ware gebeurtenissen. Ik ging alleen, zoals altijd. Voor mij zaten drie vrouwen, elk apart, achter mij twee oude dames, die kletsten over kinderen en kleinkinderen.

Sinds de jaren '60 trokken vanuit de Verenigde Staten en Canada Mennonieten naar Bolivia, ultraconservatieve gemeenschappen waarin mannen de absolute macht hebben en vrouwen analfabeet worden gehouden. In de Manitoba-Kolonie vinden rond 2009 schokkende geweldsincidenten plaats. Meer dan honderd meisje en vrouwen, van jong tot oud, worden met een verdovingsmiddel voor koeien in slaap gebracht en verkracht. Het zou het werk van de duivel zijn. Een man wordt echter betrapt, die mededaders aanwijst. In de film vertrekken alle mannen uit de gemeenschap naar de stad om bezittingen te verkopen om zo de borgtochten te kunnen betalen. De vrouwen wordt 48 uur gegeven om te beslissen waar zij staan. Bijeengekomen in een hooischuur worden drie opties voorgelegd: blijven en accepteren – blijven en strijden – vertrekken. De vrouwen stemmen door kruisjes onder drie tekeningen te zetten. Van de vrouwen die niet willen accepteren of die willen vertrekken, blijft een klein groepje achter en begint een lang gesprek. De onderwijzer, een zachtmoedige, eerst verbannen maar later weer geaccepteerde Mennoniet, schrijft de notulen.

Zes vrouwen in een bioscoopzaal kijken naar acht vrouwen in een hooischuur. Die acht vrouwen voeren het belangrijkste gesprek van hun leven. Geweld wordt in de film nooit getoond, maar is alom aanwezig. Er wordt in de schuur gehuild, geschreeuwd, uitgescholden, getroost, gelachen, gewanhoopt en gezongen. Er wordt hardop gedacht, beargumenteerd en geluisterd. Ik moest meerdere keren mijn ogen drogen.

Wat zich daar afspeelt is in de eerste plaats het leven zelf. Maar steeds vaker dacht ik dat hun ontmoeting zuivere filosofie betrof, ver verwijderd van de academische vorm, ver verwijderd van geleerde mannen. Het is filosofie als een soort rechtspraak, waarin de rollen van slachtoffer, dader, verdediger, aanklager en rechter wisselen. De uitspraak is er een van leven en dood. Ik maakte van mijzelf een beetje de tweede notulist en noteerde de volgende onderwerpen: Hoe te denken? Hoe te handelen? Wat betekenen woorden precies? Hoe verantwoordelijk zijn we voor anderen? Wat is vergeving? Wat is wraak? Wat is geweld? Wat is bloedverwantschap? Wat betekent het om slachtoffer te zijn? Wat betekent het om dader te zijn? Wat zijn de consequenties van onze daden? Hoe kunnen we veranderen? Voor de duidelijkheid, het is geen analyse van mij, dat alles vond daar plaats.

Na afloop van de film bleef iedereen een tijdje stil zitten. De twee vrouwen achter mij begonnen al snel weer zachtjes te kletsen en te lachen. De aanblik van het leven kan soms te pijnlijk zijn

* 'Women Talking' | regisseur Sarah Polley | 2022 | 105 minuten

** 'Women Talking' | Miriam Toews | 2018 | uitgeverij Albert A. Knopf

[elsvaneeckhaut]

HET NU

Ik had een droom waarin ik de hele tijd een pakje moest uitpakken, wat niet lukte. Maar ik snapte toen ik wakker was wel ongeveer wat de betekenis van het droomsel kon zijn. Zoals ik eerder schreef vind ik het moeilijk in het "nu" te leven zonder in piekeren te vervallen. En vaak denk ik dan dingen zoals : ik wil nog dat zien, ik wil nog dit doen, ik wil de verjaardag van mijn dochter nog beleven, of wie weet de mijne, enz. Maar intussen blijft het pakje waarin het "nu" zit veel te veel gesloten. Het is zinloos om mezelf te pijnigen met momenten in de toekomst die ik al dan niet nog kan halen. Ik weet dat ik de "nu's" af en toe wel beleef, met veel afleiding, aandacht en gezelschap, maar ik moet er hard aan werken om dat te kunnen met piepkleine dingen.

Er was een tijd dat ik perfect tevreden was als ik samen met mijn dochter aan het avondeten zat, zoals een licht chaotisch gezin niet aan tafel maar in de zetel voor TV. Want televisie of niet, dat was ook een beetje kletsen, lachen en nabijheid. Ik vind dat nog steeds leuk, maar niet meer zo vrijblijvend. Ergens sluimert de gedachte aan wat mij is overkomen. Eigenlijk is dat ook een diepgaande vorm van egocentrisme. Ik ben ook sneller geïrriteerd daardoor, met effect op mijn dochter. Terwijl zij al maanden op de toppen van haar tenen loopt door het werk en alle bijkomende zorgen in het huishouden. Als ik het niet voor mij kan, zou ik het minstens voor haar moeten kunnen, voor mijn dierbaar kind, het licht in mijn ogen. Het pakje openen en de kleine momenten er uit vissen. Want die momenten zijn niet klein. Zij zijn het 'nu' en zijn dus alles.

[anoniemus]

Ik zou zo graag een gezellige familie hebben. Samen eten. Iets leuks doen. Uren met elkaar kletsen. But all I get is gemopper, gemekker, gezanik en gezeur 🤠

[vallenmetogendicht]

Ik ben maar even blijven lopen Achter een gesloten deur Ik heb de wereld lopen hopen Tot diep weg in sleur Gevoelens die kletsen Tegen de rif rand van mijn gestel Het regent twijfels een hart gaat snel De angst om te breken om in stukken uiteen het is de redding gebleken ik ben niet van steen

[gewoonkarin]

Ik heb vakantie. De eerste week is doormidden. Mijn lief heeft nog geen vakantie en daarom probeer ik het extra werk te doen. Ramen zemen, keukenkastjes schoonmaken. Dat soort dingen. Het plan daarachter is dat ik de twee weken met vieren ook echt vakantie kan vieren.

Ik liep achter de feiten aan. Nog. Voor het bestuur ligt nog het een en ander maar daar krijg ik geen zin voor gemaakt. Ik merk vooral dat ik moe ben en liever wat aanrommel. Handen in een sopje en gaan.

Ook op de tuin is het aanrommelen. De grootste oogst achter de rug en de diepvries ver vol. De zin om op te ruimen groeit. Alles eruit en rust. Dat gevoel is vroeg dit jaar. Ergens ook niet vreemd. Na corona zijn de volle dagen lastig wennen. Drie weken vooral doen waar ik blij van word. Morgenmiddag helpen bij de dagbesteding bijvoorbeeld. Daar de moestuin op orde brengen en wie weet nog meer. Kletsen, koffie en koppie leeg.

Nu naar huis. Het is weer laat.

[euroadventure]

Waardevolle ontmoetingen (2)

De tijd vliegt sinds ik weer terug ben in Nederland en zoals ik vorige keer al had aangegeven kijk ik af en toe terug op mijn waardevolle ontmoetingen onderweg. Een paar weken terug was ik behoorlijk geveld door corona en merkte ik dat ik alle tijd had om terug te kijken op de mooie ontmoetingen en herinneringen van afgelopen anderhalf jaar. De ontmoetingen met mensen zijn voor mij, dan ook naast de mooie natuur, een van de belangrijkste redenen om te reizen.

Na mijn fietsavontuur langs de Zweedse kust, keer ik kort terug in Kopenhagen in Denemarken om mijn campertje weer op te pikken en mijzelf te laten vaccineren. Vanuit Kopenhagen vertrek ik vervolgens naar midden Zweden.

Ik rij naar prachtige natuurgebieden en geniet onderweg volop van de omgeving. Uiteindelijk beland ik na een twee dagen op een grote camping. Ik ben tot dan toe nog niet zo gewend om wild te kamperen en vind het nog wat onwennig. Ik besluit daarom ook deze nacht nog op een camping te verblijven. Wanneer ik naar het naastgelegen dorpje wandel, zie ik naast de camping een aparte camperplaats voor grote (witte) campers. Ik vraag aan een Nederlands stel, Bram en Ali uit Urk, die ik daar naast hun camper zie zitten, hoe dit principe van camperplaatsen nou eigenlijk werkt. Ik ben op dat moment nog een echte leek op dat gebied. Ik word gelijk uitgenodigd voor een bakje koffie, later een wijntje en we spelen nog een spelletje Uno samen met hun vrienden uit Hattem.

We kletsen honderduit waarbij Bram en Ali vooral bewondering uitspreken over mijn reis alleen terwijl hun vrienden voornamelijk sceptisch zijn. Bram en Ali veroordelen mij niet, maar zijn juist nieuwsgierig en enthousiast. Bram geeft mij nog enkele tips van plekjes die ik absoluut niet mag overslaan in Zweden. Het was erg gezellig, ik voelde mij zo enorm welkom!

Na deze waardevolle en mooie ontmoeting rijd ik verder door Zweden. Ik heb veel gesprekken met mensen onderweg, soms kort, soms lang. Ik leer niet alleen nieuwe mensen kennen, maar ook andere culturen. Een van de mooie dingen in de Scandinavische cultuur vind ik het buitenleven. Het gevoel van altijd in de natuur (kunnen) zijn.  Zo ontmoette ik na een kleine week rondtoeren, in Nationaal Park Tiveden echte Zweedse outdoorliefhebbers. Na een dag wandelen besluit ik om voor het eerst echt wild te gaan kamperen en wel in een Nationaal Park wat bekend staat om haar beren. Overigens geen beer gezien, maar het had gekund haha!

In Zweden heb je in de bossen vaak kampeerplekken waar je je tentje kunt opzetten en een vuurtje kunt stoken. Vlakbij zo een plek vind ik een plekje voor mijn campertje. Ik loop vanaf mijn campertje naar de vuurplek om daar te gaan koken vanavond, na een duik in het hiernaast gelegen meer. Na mijn duik in het meer, wil ik mijn eten gaan klaarmaken wanneer Saga uit Stockholm en Sophie uit Göteborg arriveren.

Zij hebben net hun tentje opgezet en wandelen het gehele weekend samen in het Nationaal Park. Niet veel later schuiven ook Stef en Phil (oorspronkelijk een Engelsman) uit Stockholm aan bij het kampvuur. Een onverwacht gezellige avond volgt waarin we lang met elkaar blijven kletsen rond een knisperend kampvuur. Het lijkt of ik hen al jaren ken. De volgende dag gaat iedereen weer zijn eigen weg, maar wat een fijn en warm welkom zo op mijn eerste nachtje wildkamperen.

Na deze leuke ontmoeting rijd ik weer dagen verder waarin ik de ene na de andere ontmoeting heb. Zo kom ik onder andere Rob en Hanneke tegen in hun brandweerauto. Hele aardige mensen en geweldig om te zien hoe zij door Scandinavië aan het rondtrekken zijn. Ze vallen op met hun camper, ik kom ze dan ook geregeld tegen.

Na inmiddels enkele dagen in het wild gekampeerd te hebben kom ik uiteindelijk toch uit op een camping in Gallivare net boven de poolcirkel. Het weer is slecht geworden en ik blijf hier dan ook enkele nachten staan. Er is een sauna op de camping dus dat is natuurlijk absoluut luxe! Op deze camping kom ik voor het eerst in contact met Fanny en Onne. Fanny gaat net als ik een paar dagen later de georganiseerde Fjallraven Classic wandelen van Nikkoluokta naar Abisko (ongeveer 125 kilometer).  Na een eerste kennismaking vertrekken zij, net als ik toevalligerwijs ook naar dezelfde camping iets ten zuiden van Kiruna. Zij in een huisje, ik natuurlijk in mijn campertje. De dag voor de Fjallraven Classic hebben we uitgebreid contact, net als met Guido uit Duitsland die zijn camper naast de mijne heeft geparkeerd en met Ria die een paar meter verderop staat en aan het wachten is tot haar man en zoon over een paar dagen terugkomen van hun trektocht in de bergen. Met hun allemaal klikt het goed! Guido helpt Fanny en mij om onze rugtas nog lichter in te pakken zodat we nog relaxter op pad kunnen 😉.

En relaxed wordt het zoiezo want ook hier is op de camping een sauna, zelfs eens sauna drijvend op het water. Guido komt hier elk jaar een paar keer en is goed bevriend met de eigenaren. Hij zorgt ervoor dat de kachel goed is opgestookt en dat we gebruik kunnen maken van de sauna. Na afloop van een sessie is het afkoelen in het koude meer waar de sauna op drijft. Een onvergetelijke ervaring! 

Na deze ontspannen dagen ga ik vijf dagen bepakt met een rugzak, tent en eten en drinken voor de komende drie dagen op pad. Ik loop de georganiseerde Fjallraven Classic, waar ongeveer 500 mensen aan deelnemen. Het valt mij op dat er veel Nederlanders meedoen. Enerzijds jammer, anderzijds ook weer gemakkelijk in de communicatie 😉. Ik loop eerst een tijdje op met Henk uit Alkmaar om na vijf kilometer elkaar weer gedag te zeggen omdat we ieder een andere tempo wandelen. Dan ontmoet ik Gijs en Jan. Het is gezellig met deze mannen. Gijs en ik lopen hetzelfde tempo, Jan haakt halverwege af, maar komen we onderweg nog diverse malen tegen.

Halverwege de eerste etappe ontmoeten we een groep politieagenten uit Den Haag en omstreken. Een aantal hebben ptss gehad of nog steeds en deze wandeltocht is een onderdeel van het verwerkingsproces. Ook deze groep kom ik regelmatig tegen, soms omdat Gijs en ik vooruitlopen, soms omdat zij ons weer passeren. Elke keer maken we wel even een kort praatje met elkaar en aan het einde van de dag drinken we met z'n allen een biertje bij een hut.

De tweede avond ontmoeten we Maaike en Tim en Marjolein. Zij hebben hun tentje vlakbij Gijs en mij opgezet. Het klikt ook met hen goed en de volgende dag lopen we een deel gezamenlijk op. Soms splitsen we weer en soms haken we weer halverwege bij elkaar aan. Ook nu is het weer gezellig en ook met hen drinken we 's avonds gemoedelijk een biertje waarbij we onze prestatie van de dag weer doornemen.

Tussendoor heb ik ook al contact met Marciano, na afloop wisselen we gegevens uit om foto's en filmmateriaal met elkaar te delen. Gedurende de volgende 10 maanden heb ik met zowel Gijs, Maaike als Marciano nog regelmatig contact, wat er uiteindelijk toe leidt dat Marciano mij nog komt opzoeken in Kroatië.  

Ik zag een beetje op tegen de Fjallraven Classic, niet vanwege de kilometers die we moesten lopen, maar ik dacht dat er heel veel mensen in groepjes meededen en dat ik er eenzaam tussen zou lopen. Dit was absoluut niet het geval, het was een geweldige vijf dagen waarin ik fantastische mensen heb ontmoet. Met sommigen heb ik nog steeds een goed contact en is een mooie vriendschap uit ontstaan.

De volgende keer sta ik stil bij mijn ontmoetingen in Noorwegen en na een pitstop in Nederland, bij de ontmoetingen in Midden-Europa .  

[bramsnor]

Hondenweer.

Wat nu weer, het is al ruim over tijd en nog niemand te zien. Oké gisteravond was het ook later dat we naar buiten gingen, maar dan nog…..

Uiteindelijk komt mijn bazinnetje naar me toe en kleed ons aan, alhoewel ik krijg alleen de riem om natuurlijk. En hup naar buiten, en nu snap ik het, het is zijkweer, lekker zeg. Heel mijn bontjas wordt nat. Gelukkig neemt ze de korte route en gaan we weer snel naar binnen, ben gelukkig wel lading plas kwijt.

Na nog een half uurtje komt die snor ook eindelijk naar beneden. Na het bakkie en ontbijt gaat hij naar boven, dus ik mee, moet hem toch controleren……niet? Hij gaat een boek lijmen en dan een stinkbus open maken.

Begint met een soort staart die rommel uit dat blik op een gezaagde tak te smeren. Stinken die zooi, gelukkig staat het raam open dus is het te doen. Anders was ik naar beneden gevlucht. Maar ik moet zo langzamerhand poepen dus laat dat maar even merken.

Al gauw stopt die Snor met die stinkbus en neemt me mee naar buiten. Deur open en daar beginnen gelijk een paar vreemden te kletsen tegen ons. Ben ik niet blij mee want we worden zijknat en ik moet!

Even snel door het strontpark in de stromende regen en na mijn lozing weer naar huis. Wat een stemmen zeg, vertrouw het niet…… er is ook nog een minimensje bij, die heb ik toch al eens gezien? Weet niet meer waar of wanneer, toch maar even afstand houden.

Na een tijdje hoorde ik ze zeggen dat ze alweer naar buiten willen. Zijn ze helemaal gek mijn bontjas is net droog. Doe gewoon net of ik slaapt, ik ga met dat hondenweer echt niet meer naar buiten. Gelukkig laten ze me met rust en mag ik thuisblijven samen met mijn bazinnetje.

Na verloop komt die Snor weer terug samen met dat minimensje helemaal verzopen, maar wel opgewonden over een of andere hoge Piet met zijn baas Klaas. Zal wel, zie het straks wel op dat schilderij aan de muur.

Na wat geneuzel en gedoe krijg ik het te zien. Die kleine heeft handen vol koekjes gekregen van een beetje viezige maar gekleurde figuren die een vent met een baard en een pruik vergezellen in de stromende regen. Ik blij dat ik thuis kon blijven.

Inmiddels ben ik met het bazinnetje een keer buiten tussen de druppels door mijn behoefte kunnen doen en heb ik een keer moeten kotsen van dat minimensje en die nepjankkat. Kreeg toch mijn eten nadat de bazen zelf een paar stukjes vlees hadden zitten kanen. De rest van de avond geslapen, rust…. Heerlijk🫠

Nu is het weer tijd voor de avondronde, moet toch kijken of iedereen zich gedraagt in de wijk en gelijk even pissen. Hopelijk is het niet opnieuw van dat hondenweer. Je leest het een volgende keer.

Groeten Kato 🐕