#diuna 2

[nowefilmyonline-pl]

Tak, można wyszukać już nową Diunę w sieci. Sprawdź Diuna: Część Druga (2024) Online.

#dune #diuna #dune 2 #timothée chalamet #film online #cały film #movies #zendaya #dune part 2 #dune part two #dune movie #dune 2024 #paul atreides

[filmy-za-darmo]

Hej, kochani! Czy pamiętacie ten moment, gdy po raz pierwszy usłyszeliśmy, że "Diuna: Część druga" wkracza do produkcji? Serca fanów zabiły szybciej, a media społecznościowe zalała fala emocji. Pierwsza część była wizualnym festiwalem, który przeniósł nas w odległe zakątki kosmosu. Niezliczone dyskusje na forach i w komentarzach pod trailerami tylko podgrzewały atmosferę. Wszyscy zastanawialiśmy się, czy Denis Villeneuve zdoła przebić sam siebie. Czy kontynuacja zachowa magię i głębię, która urzekła nas w pierwszej części? Jak zostanie przedstawiona dalsza podróż Paula Atrydy? I wreszcie, jak nowe postacie wpasują się w znany nam świat? Każde ogłoszenie castingu czy nowego zdjęcia z planu było jak odkrywanie kolejnych fragmentów mapy skarbów. Wszyscy byliśmy na pokładzie statku, gotowi na kolejną podróż po nieznanym.

🎬 Podstawowe info, czyli co musisz wiedzieć 🎬

Diuna 2 cały film pod reżyserią geniusza wizualnego, Denisa Villeneuve'a, to kontynuacja opowieści, która zapadła nam w pamięć. Villeneuve, znany z mistrzowskiego łączenia głębi emocjonalnej z oszałamiającą wizualnością, ponownie bierze na warsztat uniwersum stworzone przez Franka Herberta. Scenariusz, za którego adaptację odpowiada Jon Spaihts, obiecuje pogłębienie znanych nam już wątków i wprowadzenie zupełnie nowych, które zaskoczą nawet najbardziej zagorzałych fanów. Gatunek sci-fi, choć wyeksploatowany, w rękach tego duetu staje się ponownie świeży i intrygujący. Rok produkcji, 2024, wydaje się być kluczowym momentem dla kina tego gatunku. Wszyscy z niecierpliwością wypatrywaliśmy, jak "Diuna: Część druga" wpisze się w historię kinematografii i czy ustawi nowe standardy dla filmów sci-fi.

🌟 Gwiazdorska obsada czyli kto króluje na ekranie 🌟

Timothée Chalamet powraca jako Paul Atryda, wcielając się w postać z jeszcze większą intensywnością niż w pierwszej części. Jego ewolucja z księcia domu Atrydów w przywódcę Fremenów jest niczym pasmo emocjonujących zwrotów akcji. Zendaya, jako Chani, stanowi dla Paula nie tylko miłosne zainteresowanie, ale również klucz do głębszego zrozumienia kultury i ducha Fremenów. Rebecca Ferguson, Javier Bardem, Josh Brolin, powracają, by ponownie wcielić się w swoje ikoniczne role, dodając filmowi głębi i emocjonalnej warstwy. Nowe postacie, granie przez takie gwiazdy jak Austin Butler, Florence Pugh i Christopher Walken, obiecują świeżość i nowe perspektywy w opowieści, którą myśleliśmy, że znamy. Każdy z aktorów wnosi do filmu własną unikalną energię, tworząc zgrany, ale zróżnicowany zespół, który jest prawdziwą ucztą dla kinomanów.

📖 Fabuła, czyli co się właściwie dzieje? 📖

Po tym, jak Paul przyjmuje nową tożsamość Muad'Diba, jego życie zmienia się nie do poznania. Zostaje on liderem Fremenów, pustynnych wojowników z planety Arrakis. Rozpoczyna misję wyzwolenia swojego nowego ludu spod ciężkiego jarzma imperium. Jego duchowa i fizyczna podróż pełna jest wyzwań, które testują nie tylko jego umiejętności bojowe, ale i siłę woli. Paul musi zmierzyć się z wewnętrznymi dylematami, próbując zrozumieć złożone proroctwa, które wskazują go jako centralną postać w przyszłości uniwersum. W tym czasie jego relacje z innymi postaciami, w tym z lojalnymi Fremenami i członkami własnej rodziny, stają się bardziej złożone. Film eksploruje tematy przywództwa, poświęcenia i poszukiwania tożsamości, oferując widzom nie tylko rozrywkę, ale i głębokie przesłanie.

🚀 Nowe horyzonty narracji 🚀

"Diuna: Część druga" rozwija znane wątki, wprowadzając jednocześnie nowe elementy do dobrze znanego uniwersum. Film bada nie tylko dalsze losy Paula i jego przemianę w Muad'Diba, ale także skupia się na wpływie, jaki ma on na całą galaktykę. Widzimy, jak jego działania rezonują nie tylko na pustynnej Arrakis, ale także w odległych zakątkach wszechświata. Villeneuve zręcznie wplata polityczne intrygi i ekologiczne dylematy, tworząc bogaty i wielowarstwowy świat, który zachwyca swoją złożonością. Eksploracja tematów takich jak władza, bunt i ekologia jest głębsza niż kiedykolwiek, zapewniając widzom bogate tło do refleksji. Ten nowy rozdział w sagi Diuny jest świadectwem kunsztu narracyjnego Villeneuve'a, który nie boi się zadawać trudnych pytań ani prowadzić opowieści ścieżkami mniej oczywistymi.

❤️ Głębia postaci ❤️

W "Diuna: Część druga", postacie, które pokochaliśmy (i tych, których nauczyliśmy się bać), są przedstawione z jeszcze większą głębią. Paul Atryda staje przed nowymi wyzwaniami, które rzucają światło na jego wewnętrzne zmaganie z przeznaczeniem i odpowiedzialnością lidera. Jego relacja z Chani, pełna napięcia i głębokiego uczucia, rozwija się na nowych poziomach, ukazując bardziej ludzkie i podatne na błąd strony obu postaci. Postacie drugoplanowe, takie jak Lady Jessica czy Stilgar, otrzymują więcej czasu na ekranie, pozwalając widzom lepiej zrozumieć ich motywacje i dylematy. To bogactwo charakterów sprawia, że każda interakcja na ekranie jest ważna, dodając warstw emocjonalnych do już intrygującej fabuły. "Diuna: Część druga" jest prawdziwym studium postaci, gdzie każdy ma swoją historię, a ich wybory mają daleko idące konsekwencje dla całego uniwersum.

🎨 Wizualna i dźwiękowa strona Diuny 🎨

Jeśli myśleliście, że wizualia pierwszej części były oszałamiające, "Diuna: Część druga" podnosi poprzeczkę jeszcze wyżej. Denis Villeneuve i jego zespół efektów specjalnych znowu zdumiewają, tworząc krajobrazy Arrakis, które są tak piękne, jak śmiertelnie niebezpieczne. Niebo pełne gwiazd, ogromne piaskowe burze, delikatnie ślizgające się po wydmach piaskowce – każdy kadr jest arcydziełem. Muzyka, skomponowana przez Hansa Zimmera, doskonale uzupełnia wizualną stronę filmu, tworząc atmosferę pełną napięcia, tajemnicy i majestatu. Dźwięki są tak żywe, że można poczuć gorący piasek pod stopami i huk burz piaskowych. Efekty specjalne, takie jak przedstawienie mocy Paul Muad'Diba czy walki na miecze, są nie tylko przekonujące, ale wręcz hipnotyzujące. To wszystko razem tworzy niezapomniane doświadczenie kinowe, które jest tak bogate wizualnie i akustycznie, że z łatwością można się w nim zgubić.

🕵️ Prawdy ukryte w piaskach Arrakis 🕵️

Film pełen jest ciekawostek i easter eggów, które mogą umknąć, jeśli nie będziecie na baczności. Każdy detal w scenografii, kostiumach czy dialogach ma swoje znaczenie, nawiązując do bogatej historii uniwersum Diuny. Wnikliwi widzowie z pewnością dostrzegą subtelne odniesienia do oryginalnych książek Franka Herberta, które nie tylko cieszą oko, ale również pogłębiają zrozumienie fabuły. Film zachęca do poszukiwania ukrytych znaczeń, tworząc warstwową opowieść, w której każde odkrycie jest nagrodą. Sceny, które na pierwszy rzut oka wydają się tylko tłem dla akcji, przy bliższym przyjrzeniu ujawniają zaskakujące szczegóły o kulturze i historii Arrakis. Villeneuve z szacunkiem traktuje materiał źródłowy, wplatając w film liczne ukłony w stronę fanów sagi. Te małe, ale ważne detale budują poczucie ciągłości i głębi, czyniąc "Diunę: Część drugą" nie tylko filmem, ale prawdziwą eksploracją uniwersum Diuny.

🛤 Droga Muad'Diba 🛤

Podróż Paula Atrydy od księcia do przywódcy Fremenów, znanego jako Muad'Dib, jest osią "Diuny: Część drugiej". To nie tylko fizyczna podróż przez niegościnne tereny Arrakis, ale przede wszystkim wędrówka w głąb siebie. Paul musi zmierzyć się z własnymi obawami, odkryć znaczenie pradawnych proroctw i zrozumieć, jakie miejsce zajmuje w wielkiej układance kosmosu. Jego przemiana jest zarówno inspirująca, jak i poruszająca, ukazując, że prawdziwa siła tkwi nie tylko w mocy, ale w empatii i zrozumieniu. Relacje Paula z innymi postaciami, szczególnie z Chani i jego matką Lady Jessicą, dodają warstwy emocjonalne do jego podróży. Widzimy, jak staje się liderem, któremu inni są gotowi zaufać swoje życie. Jego decyzje, często trudne i bolesne, malują obraz młodego człowieka, który w obliczu przeznaczenia wybiera trudniejszą, ale słuszną ścieżkę. Ta głęboko ludzka historia w centrum tak olbrzymiego, galaktycznego konfliktu, sprawia, że podróż Muad'Diba jest nie tylko epicka, ale niezwykle osobista.

🌍 Przesłanie ukryte w science fiction 🌍

"Diuna: Część druga" to nie tylko opowieść o przygodach na obcej planecie. Film porusza głębokie tematy dotyczące władzy, wiary, ekologii i ludzkiej kondycji. Przez pryzmat fantastycznego świata, Villeneuve skłania nas do refleksji nad naszą własną planetą i społeczeństwem. Zwraca uwagę na znaczenie zasobów naturalnych, podobnie jak woda na Arrakis, podkreślając ich wpływ na konflikty między ludźmi. Wątek ekologiczny jest szczególnie istotny, pokazując, jak delikatna równowaga środowiska wpływa na przetrwanie całych społeczności. Film zadaje pytania o naturę władzy i to, jak ludzie reagują, gdy znajdą się w obliczu absolutnej kontroli. Przez postać Paula, który zmaga się z własnym przeznaczeniem, film bada też granice wolnej woli w kontekście proroctw i oczekiwań. "Diuna: Część druga" to nie tylko rozrywka, ale także przestrzeń do dyskusji o ważnych kwestiach społecznych i etycznych.

🎥 Aspekty techniczne majsterkowstwa 🎥

Reżyseria Denisa Villeneuve'a w "Diunie: Część druga" to mistrzostwo w każdym calu. Jego zdolność do kreowania wizualnie oszałamiających scen, które równocześnie niosą głębokie emocje, jest niepodważalna. Scenariusz Jon Spaihts doskonale łączy wierność oryginalnemu materiałowi źródłowemu z nowymi, świeżymi elementami, które wzbogacają narrację. Montaż filmu zasługuje na osobne wyróżnienie, płynnie łącząc dynamiczne sceny akcji z momentami refleksji i rozwijania postaci. Zastosowanie efektów specjalnych, które wydają się być niemal niewidoczne, świadczy o umiejętnościach i wizji zespołu technicznego. Każdy aspekt produkcji, od scenografii po kostiumy, jest przemyślany i wykonany z niezwykłą dbałością o detale, co sprawia, że świat "Diuny" jest przekonujący i kompletny. Ta doskonałość techniczna jest fundamentem, na którym opiera się narracyjna i emocjonalna głębia filmu, czyniąc go nie tylko wizualnym, ale i artystycznym dziełem.

📣 Reakcje widzów i krytyków 📣

Od momentu premiery "Diuna: Część druga" zbiera entuzjastyczne recenzje zarówno od widzów, jak i krytyków. Publiczność zachwyca się zarówno wiernością adaptacji, jak i kreatywnymi rozwiązaniami, które dodają historii nowych wymiarów. Krytycy podkreślają wyjątkową reżyserię Villeneuve'a, jego zdolność do wizualnego opowiadania historii oraz głębię emocjonalną i filozoficzną, którą film przekazuje. Wiele recenzji zwraca uwagę na doskonałe połączenie efektów specjalnych z aktorstwem na najwyższym poziomie, co jest rzadkością w dużych produkcjach filmowych. Debata na temat tego, jak "Diuna: Część druga" wpisuje się w kanon sci-fi i czy przekracza granice gatunku, jest żywa i pokazuje, że film ten stanowi ważny punkt w dyskusji o przyszłości kina. Choć pojawiają się głosy krytyczne, dotyczą one głównie wyzwań związanych z adaptacją tak złożonego materiału, co tylko potwierdza ambicje projektu. "Diuna: Część druga" jest filmem, który łączy fanów na całym świecie, tworząc nowe pokolenie miłośników uniwersum Diuny.

Znajdziesz mnie także na:

https://www.filmweb.pl/user/upvod

https://mediakrytyk.pl/uzytkownik/6876/tomasznowakowski

https://filmaster.com/profil/tomekkk/

https://medium.com/@upvod.pl

https://hackmd.io/@tomasznowakowski/

#diuna 2 #diuna część druga #diuna #film #filmy #filmy online #całe filmy #recenzja filmu

[ekino-tv]

Najlepsze filmy ostatnich miesięcy

W dynamicznym świecie stale rozwijającego się kina klasyczne filmy są ponadczasowymi skarbami, tworząc narracje, które wykraczają poza pokolenia i pozostawiają niezatarty ślad w zbiorowej świadomości. Te kinowe perełki, wyprodukowane w złotej erze Hollywood i później, nadal urzekają widzów fascynującą historią, niezapomnianymi postaciami i przełomowym kunsztem. W tym artykule wyruszamy w podróż, aby uczcić trwały urok klasycznych filmów i zagłębić się w to, co czyni je ponadczasowymi dziełami sztuki.

Niezapomniane postacie: ikony srebrnego ekranu

Klasyczne filmy są synonimem kultowych postaci, które stały się kamieniami probierczymi kultury. Od enigmatycznego Humphreya Bogarta w roli Ricka Blaine’a w „Casablance” po niezrównaną Audrey Hepburn w roli Holly Golightly w „Śniadaniu u Tiffany’ego” – te postacie zapisały się w annałach historii kina. Występy legendarnych aktorów i aktorek wciąż cieszą się dużym zainteresowaniem, a ich portrety służą jako punkt odniesienia dla doskonałości w sztuce aktorskiej.

Tematy ponadczasowe: badanie kondycji ludzkiej

Klasyczne filmy często podejmują uniwersalne tematy, które wykraczają poza ograniczenia czasu i zmian społecznych. Motywy miłości, zdrady, poświęcenia i odkupienia są wplecione w tkaninę takich klasyków, jak „Przeminęło z wiatrem”, „Obywatel Kane” i „Ojciec chrzestny”. Narracje te odbijają się echem wśród pokoleń, oferując odzwierciedlenie kondycji ludzkiej, która pozostaje aktualna niezależnie od epoki.

Kunszt filmowy: sztuka opowiadania historii

Kunszt stojący za klasycznymi filmami jest świadectwem umiejętności i kunsztu twórców filmowych z minionych epok. Reżyserzy tacy jak Alfred Hitchcock, Orson Welles i Stanley Kubrick utorowali drogę innowacyjnym technikom opowiadania historii, które wywarły wpływ na pokolenia filmowców. Wykorzystanie praktycznych efektów, mistrzowskie zdjęcia i sugestywne ścieżki dźwiękowe w takich klasykach jak „Psycho”, „Obywatel Kane” i „2001: Odyseja kosmiczna” pokazuje zaangażowanie w sztukę filmową, która przetrwała próbę czasu.

Trwały wpływ: kształtowanie współczesnego kina

Wpływ klasycznych filmów nie ogranicza się do przeszłości; ich wpływ odbija się echem we współczesnym kinie. Twórcy filmowi i gawędziarze czerpią dziś inspirację ze struktur narracyjnych, wątków postaci i estetyki wizualnej, których pionierami były klasyczne filmy. Echa klasyki można dostrzec we współczesnych arcydziełach, tworząc pomost łączący bogate dziedzictwo kina z ewoluującym krajobrazem opowiadania historii.

Znaczenie kulturowe: okno na historię

Klasyczne filmy służą jako kapsuły czasu, dając wgląd w normy społeczne, wartości i wyzwania epok, w których powstały. Filmy takie jak „Zabić drozda”, „12 gniewnych ludzi” i „Lista Schindlera” oferują głęboki wgląd w kwestie historyczne i społeczne, sprzyjając głębszemu zrozumieniu i docenieniu złożoności ludzkiego doświadczenia.

W świecie, w którym krajobraz filmowy nieustannie się zmienia, klasyczne filmy stanowią filar osiągnięć artystycznych. Ich trwały urok leży nie tylko w urzekających historiach i niezapomnianych postaciach, ale także w ich zdolności do przekraczania czasu i pozostawiania niezatartego śladu w sercach i umysłach widzów. Kontynuując eksplorację rozległego świata kina, nie zapominajmy o ponadczasowych skarbach, które od dziesięcioleci kształtują i wzbogacają sztukę opowiadania historii, przypominając nam, że magia klasycznych filmów jest naprawdę wieczna.

Lista ciekawych filmów ostatnich miesięcy

Aquaman i Zaginione Królestwo

Wonka

Trolle 3

Ferrari

Biedne istoty

Kung Fu Panda 4

Akademia Pana Kleksa (2024)

Diuna 2

Przeklęta woda

Przesilenie zimowe

Priscilla

Madame Web

#najlepsze filmy #filmy 2023 #filmy 2024

[gamingpark]

Guarda subito il primo episodio della serie Overwatch 2!

Dopo l’incontro l’aggiornamento Invasionesembra cheOverwatch 2continua a lasciarci con notizie interessanti. Oggi è stata confermata la notizia di una nuova serie animata. Overwatch 2 In particolare, il gioco ha rilasciato il primo episodio di una serie animata che sembra davvero promettente. Si tratta diuna serie che ha un totale di tre parti. Activision Blizzard l’ha annunciata con il nome…

View On WordPress

[rzutkoscmi]

2022 RECAP

Film 1. Prisoners 2. X 3. Lego Batman 4. Batman 5. Snowpiercer 6. Licorice Pizza 7. Don't Look Up 8. Scream 9. Kite (anime) 10. The Fallout 11. Nie czas umierać 12. Hustle 13. Diuna 14. Memories (anime) 15. Fantastyczne zwierzęta 3 16. October Sky 17. Lemony Snickett 18. Młode wilki 19. The Converstion

Muzyka 1. JID - Forever Story 2. DJ Sabrina The Teenage DJ - Charmed 3. James Holden - Balance 009 4. Machine Girl - Neon White OST 5. Destroyer - Labyrynthitis 6. Perfume Genius - Ulgy Season 7. Danger Mouse & Black Thought - Cheat Codes 8. Billy Woods - Aethiopes 9. leroy - Dariacore 3 10. Ethel Cain - Preacher's Daughter 11. Black Star - No Fear Of Time 12. dltzk - Frailty 13. Rage Against The Machine - RATM (relisten) 14. Richard Dawson - Henki 15. Richard Dawson 2022 16. The Avalanches - Gimix 17. DJ Pica Pica Pica - Planetary Motion 18. Bitch Ass Darius - Follow The Sound 19. Kendrick Lamar - Mr. Morale 20. The Smile - A Light For Attracting Attention 21. Black Midi 2022

Gry 1. Legend of Zelda: Breath of The Wild 2. NIER: Replicant 3. Ori & The Blind Forest 4. Condemned: Criminal Origins 5. Her Story 6. Moonlighter 7. Age of Empires 2 Definitive Edition 8. Shadowrun Returns 9. Titan Ques (rerun) 10. Sleeping Dogs 11. Middle Earth Shadow of Mordor 12. Shadowrun: Hong Kong 13. Sacred 2 14. Silent Hill 3 15. What A Legend / Being A DIK / Mist (lewd)

Książki 1. Persepolis 2. Jesteśmy snem 3. Zama 4. Birmańskie dni 5. Wydziedziczeni 6. Brzegi Syrtów 7. Ku Klux Klan 8. Lucyfer (komiks) 9. Rozbitkowie czasu (komiks) 10. Człowiek z wysokiego zamku 11. Plugawy ptak nocy 12. Piaskowa opowieść (komiks)

Seriale 1. Station Eleven S01 2. Severance S01 3. Dororo 4. Atlanta S03 5. The Expanse S06 6. Kompania braci S01 7. Euforia S02 8. Trailer Park Boys S01-03 9. Odwilż 10. Demon Slayer S02 11. Stranger Things S04 12. I May Destroy You S01 13. Winning Time S01

[soundcores]

Christopher Nolan i Hans Zimmer - zgrany duet

W poprzednim poście pisałam o muzyce z filmu Diuna, którą stworzył Hans Zimmer. W tym poście natomiast nadal chciałabym pozostać przy tym kompozytorze. Chciałabym opisać jego współpracę z reżyserem Christopherem Nolanem. Panowie współpracowali ze sobą przy wielu produkcjach, między innymi Incepcja, Interstellar, Dunkierka oraz trylogia Mroczny rycerz. Uważam, że duet Zimmer - Nolan jest bardzo udany. Co prawda Zimmer nie skomponował muzyki do ostatniego filmu Nolana „Tenet”, ponieważ był zajęty pisaniem muzyki do filmu Diuna, o którym pisałam w poście na dole. Kompozytor nie mógł odmówić skomponowania ścieżki dźwiękowej do Diuny, ponieważ była to jedna z jego ulubionych książek w młodości. Wbrew różnym plotkom reżyser nie chowa urazy, że Zimmer nie mógł stworzyć soundtracku do Tenet, panowie nadal pozostają w przyjacielskich relacjach.

Hans Zimmer zawsze angażuje się w swoje dzieło w całości. Często dostarcza muzykę jeszcze przed rozpoczęciem zdjęć do filmu. Kilka lat temu w wywiadzie dla Onetu powiedział: “Gdy zaczynam pracę nad filmem, najpierw piszę utwór zawierający w sobie wszystkie uczucia, jakie wzbudza we mnie historia. To DNA filmu, punkt wyjścia całej ścieżki dźwiękowej. Największa zabawa polega na tym, że nigdy nie pojawia się w filmie. Ale podczas naszych koncertów już tak.”

Przybliżmy teraz filmy, przy których Nolan i Zimmer współpracowali i skupmy się na ścieżce dźwiękowej, jaka z tej współpracy powstała.

1. Dunkierka (2017)

Ścieżka dźwiękowa Dunkierki jest przepełniona mrokiem i tajemniczością. Muzyka w Dunkierce znakomicie podkreśla oraz eksponuje emocje. Film kumuluje w sobie te emocje i daje im upust dopiero w końcowych scenach, a soundtrack idealnie ten zabieg podsumowuje. Buduje on napięcie i nadaje tempa, co jest istotne w takim filmie. Uczucia zostają pokazane niekiedy tylko za pomocą muzyki, dzięki niej lepiej rozumiemy film.

Nolan stwierdził, że ścieżka dźwiękowa Dunkierki jest tak naprawdę jednym długim utworem, pociętym tylko na rzecz soundtracku. Jednym z najlepszych muzycznie fragmentów filmu jest utwór rozpoczynający album The Mole, buduję on atmosferę od początku. Kompozytor zgodnie ze swoją metodą twórczą wprowadził prosty dwunutowy motyw, który powtarza się w różnych progresjach akordowych. Niemiecki kompozytor nie chciał przeładować filmu emocjami. Choć ścieżka dźwiękowa gra cały czas z wyjątkiem kilku dosłownie sekund na końcu, dzieło Zimmera określa matematyczna precyzja, jest to z pewnością wpływ Christophera Nolana, który jest z tego znany.

2. Interstellar (2014)

Ścieżki dźwiękowe do „Incepcji” i trylogii „Batmana” charakteryzują się silnie wyeksponowanymi perkusjonaliami i eksperymentalną w formie muzyczną akcją, muzyka do „Interstellar” natomiast zaskakuje subtelnością. Tutaj kompozytor, pokazał się z nieco innej strony. Skomponowany przez niego soundtrack jest zdecydowanie spokojniejszy i bardziej powściągliwy niż jego pozostałe dzieła. Głównym instrumentem tworzącym nastrój całej produkcji są organy, którym towarzyszą instrumenty dęte oraz chór.

Nolan opisał Zimmerowi tylko klimat i emocje, jakie chce wywołać, nie ujawnił tytułu filmu, gatunku ani fabuły. Zatem sam szkic muzyki powstał, zanim pojawił się film. Kompozytor tworzył więc samodzielne, niezależne dzieło, które idealnie zgrało się z obrazem. Należy wspomnieć, że było to dzieło niezwykle pracochłonne, muzykę do "Interstellar" nagrano podczas rekordowej ilości 45 sesji nagraniowych - ponad 3 razy więcej niż do "Incepcji".

3. Trylogia Mrocznego Rycerza (2005, 2008, 2012)

Hans Zimmer był długo namawiany, aby podjął się skomponowanie muzyki do Mrocznego Rycerza. Niemiecki kompozytor dobrze wiedział, że fanów filmów o Batmanie w reżyserii Tima Burtona trudno będzie przekonać do czegoś innego, niż motywy muzyczne stworzone przez Danny'ego Elfmana.

Kompozytor chciał stworzyć coś nowego, coś, co nie będzie oparte głównie na podniosłych motywach orkiestrowych, a był świadomy, że tego właśnie oczekuje hollywoodzka produkcja o człowieku nietoperzu. Sam miał chęć na uniknięcie patosu i… trochę elektroniki. Po rozmowach z Nolanem kompozytor zaprosił do współpracy swojego przyjaciela - Jamesa Newtona Howarda, mając nadzieję, że wniesie on do projektu świeże spojrzenie.

Kompozytorzy stwierdzili, że włożenie odpowiedzialności za muzykę na barki dwóch artystów podkreśli podwójną osobowość bohatera filmu. Każdy z tych kompozytorów miał już wyćwiczony styl oraz doświadczenie, co idealnie przedstawiło rozdźwięk w osobowości Bruce’a Wayne’a. Stało się to dużą korzyścią dla filmu.

Panowie udali się do Londynu, aby pracować nad ścieżką dźwiękową. Kompozytorzy poszukiwali tam muzyków, których zapraszali do wzięcia udziału w nagraniach ścieżki. Z tej okazji odwiedzili siedziby największych orkiestr londyńskich. Zimmer powiedział: „Byłem jak pirat. Chodziłem i kradłem najlepszych instrumentalistów z różnych orkiestr. W efekcie zespół, który możemy usłyszeć w "Batman: Początek", liczył sobie około stu członków.”

Głównym celem kompozytorów było zrozumienie i przełożenie na dźwięki wizji Christophera Nolana. W tym celu odbyło się wiele rozmów z reżyserem. Udało im się utrzymać wielką orkiestrę z dala od patosu. Zamiarem twórców, było odwrócenie ról tak, aby orkiestra zagrała elektronikę, a sample były bardziej orkiestrowe. Dzięki temu "żywe" instrumenty nie wybijają się tak wyraźnie na pierwszy plan, jak dzieje się to w innych dziełach Zimmera i Howarda.

"Batman" Nolana skupia się przede wszystkim na uczuciu strachu. Luka, która powstała po zniwelowaniu roli orkiestry została wypełniona niepokojącą elektroniką oddającą klimat mrocznego miasta Gotham. Świetnym przykładem jest utwór "Molossus" z wplecionymi w tło sample'ami i rytmem, przypominającym uderzenia skrzydeł nietoperza.

4. Incepcja (2010)

Praca nad „Incepcją” była sporym wyzwaniem dla kompozytora, ponieważ musiał stworzyć wszystkie tematy już na etapie czytania scenariusza. Dzięki temu odwoływały się one bardziej do emocji, a nie były podporządkowane montażowi. Kompozytor oparł swoje utwory na prostych, często dwunutowych pomysłach, ale przedstawił je w wyrafinowany sposób. Przykładami kompozycji, które niezwykle budują napięcie, są utwory "Dream is Collapsing" i "Dream within a Dream".

Niemiecki kompozytor posłużył się środkami wyrazu, z których jest znany, jest to mieszanka orkiestry oraz syntezatorów. Jednakże tym razem dodał gitarę i instrumenty perkusyjne. To właśnie dzięki nim mamy wrażenie, że zagłębiamy się w industrialnym świecie Nine Inch Nails ("Mombasa") lub intrygujących konstrukcjach Portishead ("We Built Our Own World"). Zaskakującym i efektownym pomysłem okazało się wkomponowanie głosu Edith Piaf z utworu "Non je ne regrette rien" w końcówkę "Waiting For A Train".

#hans zimmer #christopher nolan #music #film music #soundtrack #dunkirk #interstellar #inception #batman #dark knight #bruce wayne #cinemetography

[onemshow]

100 books to read {BBC list}

1. Duma i uprzedzenie – Jane Austen 2. Władca Pierścieni – JRR Tolkien 3. Jane Eyre – Charlotte Bronte 4. Seria o Harrym Potterze – JK Rowling 5. Zabić drozdad – Harper Lee 6. Biblia 7. Wichrowe Wzgórza – Emily Bronte 8. Rok 1984 – George Orwell 9. Mroczne materie (seria) – Philip Pullman 10. Wielkie nadzieje – Charles Dickens 11. Małe kobietki – Louisa M Alcott 12. Tessa D’Urberville – Thomas Hardy 13. Paragraf 22 – Joseph Heller 14. Dzieła zebrane Szekspira 15. Rebeka – Daphne Du Maurier 16. Hobbit – JRR Tolkien 17. Birdsong – Sebastian Faulks 18. Buszujący w zbożu – JD Salinger 19. Żona podróżnika w czasie – Audrey Niffenegger 20. Miasteczko Middlemarch – George Eliot 21. Przeminęło z wiatrem – Margaret Mitchell 22. Wielki Gatsby – F Scott Fitzgerald 23. Samotnia (w innym tłumaczeniu: Pustkowie) – Charles Dickens 24. Wojna i pokój – Leo Tolstoy 25. Autostopem przez Galaktykę – Douglas Adams 26. Znowu w Brideshead – Evelyn Waugh 27. Zbrodnia i kara – Fyodor Dostoyevsky 28. Grona gniewu – John Steinbeck 29. Alicja w Krainie Czarów – Lewis Carroll 30. O czym szumią wierzby – Kenneth Grahame 31. Anna Karenina – Leo Tolstoy 32. David Copperfield – Charles Dickens 33. Opowieści z Narnii (cały cykl) – CS Lewis 34. Emma- Jane Austen 35. Perswazje – Jane Austen 36. Lew, Czarwnica i Stara Szafa – CS Lewis 37. Chłopiec z latawcem – Khaled Hosseini 38. Kapitan Corelli (w innym tłumaczeniu: Mandolina kapitana Corellego) – Louis De Bernieres 39. Wyznania Gejszy – Arthur Golden 40. Kubuś Puchatek – AA Milne 41. Folwark zwierzęcy – George Orwell 42. Kod Da Vinci – Dan Brown 43. Sto lat samotności – Gabriel Garcia Marquez 44. Modlitwa za Owena – John Irving 45. Kobieta w bieli – Wilkie Collins 46. Ania z Zielonego Wzgórza – LM Montgomery 47. Z dala od zgiełku – Thomas Hardy 48. Opowieść podręcznej – Margaret Atwood 49. Władca much – William Golding 50. Pokuta – Ian McEwan 51. Życie Pi – Yann Martel 52. Diuna – Frank Herbert 53. Cold Comfort Farm – Stella Gibbons 54. Rozważna i romantyczna – Jane Austen 55. Pretendent do ręki – Vikram Seth 56. Cień wiatru – Carlos Ruiz Zafon 57. Opowieść o dwóch miastach – Charles Dickens 58. Nowy wspaniały świat – Aldous Huxley 59. Dziwny przypadek psa nocną porą (również: Dziwny przypadek z psem nocną porą) – Mark Haddon 60. Miłość w czasach zarazy – Gabriel Garcia Marquez 61. Myszy i ludzie (również: O myszach i ludziach) – John Steinbeck 62. Lolita – Vladimir Nabokov 63. Tajemna historia – Donna Tartt 64. Nostalgia anioła – Alice Sebold 65. Hrabia Monte Christo – Alexandre Dumas 66. W drodze – Jack Kerouac 67. Juda nieznany – Thomas Hardy 68. Dziennik Bridget Jones – Helen Fielding 69. Dzieci północy – Salman Rushdie 70. Moby Dick – Herman Melville 71. Oliver Twist – Charles Dickens 72. Dracula – Bram Stoker 73. Tajemniczy ogród – Frances Hodgson Burnett 74. Zapiski z małej wyspy – Bill Bryson 75. Ulisses – James Joyce 76. Szklany kosz – Sylvia Plath 77. Jaskółki i Amazonki – Arthur Ransome 78. Germinal – Emile Zola 79. Targowisko próżności – William Makepeace Thackeray 80. Opętanie – AS Byatt 81. Opowieść wigilijna – Charles Dickens 82. Atlas chmur – David Mitchell 83. Kolor purpury – Alice Walker 84. Okruchy dnia – Kazuo Ishiguro 85. Pani Bovary – Gustave Flaubert 86. A Fine Balance – Rohinton Mistry 87. Pajęczyna Szarloty – EB White 88. Pięć osób, które spotykamy w niebie – Mitch Albom 89. Przygody Scherlocka Holmesa – Sir Arthur Conan Doyle 90. The Faraway Tree Collection – Enid Blyton 91. Jądro ciemności – Joseph Conrad 92. Mały Książę – Antoine De Saint-Exupery 93. Fabryka os – Iain Banks 94. Wodnikowe Wzgórze – Richard Adams 95. Sprzysiężenie głupców (również: Sprzysiężenie osłów) – John Kennedy Toole 96. Miasteczko jak Alece Springs – Nevil Shute 97. Trzej muszkieterowie – Alexandre Dumas 98. Hamlet – William Shakespeare 99. Charlie i fabryka czekolady – Roald Dahl 100. Nędznicy – Victor Hugo

#mylists

[popkulturowykociolek]

Złożona, wielowątkowa komiksowa opowieść, która powinna zachwycić każdego fana Diuny i to właśnie ta grupa odbiorców będzie tytułem najbardziej zachwycona.

#recenzja #recenzja komiksu #komiks #comics #Diuna

[after3-2021-polskuy]

Oglądaj After 3 (2021) Cały film Online za darmo CDA

Oglądaj After 3 cda cały film za darmo - After 3 Film Online HD po polsku,After 3 caly film cda

Oglądaj film After 3 online

Gdzie można oglądać After 3 filmy za darmo? Czy to legalne? Wiele stron internetowych oferuje After 3 filmy za darmo. Spora część z nich to tak zwane serwisy VOD (Video on Demand), co w wolnym tłumaczeniu oznacza „wideo na żądanie”. Na czym polega zasada działania wspomnianych platform? Udostępniają materiały audiowizualne nieodpłatnie w zamian za oglądanie reklam. Każdy opublikowany After 3 film lub program telewizyjny poprzedza audycja promocyjna. Funkcjonowanie opisywanych portali reguluje ustawa o radiofonii i telewizji z 29 grudnia 1992 roku. Korzystanie z tego typu usług jest w pełni legalne.

After 3 (2021) cały film online,Oglądaj After 3 cda za darmo premiera polska gdzie obejrzeć online za darmo HD.

Zobacz After. Ocal mnie zwiastun reżyseria Castille Landon scenariusz Sharon Soboil gatunek Melodramat produkcja USA premiera 1 września 2021 (świat)

Informacje oInfomacje o filmie After. Ocal mnie boxoffice $21 666 463 na świecie $2 170 750 w USA $19 495 713 poza USA na podstawie Anna Todd "After. Ocal mnie" (powieść) oceń twórców data produkcji 2021 tytuł oryg. After We Fell inne tytuły After. Ocal mnie Polska After 3 (tytuł roboczy) USA After 3 (tytuł roboczy) USA After We Fell (tytuł roboczy) USA Więcej...

After 3 premiera polska

"After 3". Kiedy premiera? Są nowe plakaty promujące film [GALERIA]

"After. Ocal mnie" to trzecia część romansu dla nastolatków. Pojawił się oficjalny polski zwiastun, plakat promujący film oraz nowe wieści dotyczące obsady. O czym będzie opowiadać produkcja "After. Ocal mnie", kto w niej wystąpi i czego można się spodziewać? Zdradzamy poniżej.

"After. Ocal mnie" z nowym zwiastunem. Pojawiła się zapowiedź 3. części filmu dla młodzieży. To kolejna odsłona cyklu opartego na bestsellerowych książkach Anny Todd. Co się wydarzy w życiu Tessy i Hardina i czego możemy się spodziewać? Zdradzamy poniżej.

"After. Ocal mnie" z nowym zwiastunem. Pojawiła się zapowiedź 3. części filmu dla młodzieży [WIDEO] "After. Ocal mnie" to kontynuacja opowieści o historii miłości Tessy i Hardina. Tym razem dziewczyna będzie musiała podjąć trudną decyzję. Tess otrzyma propozycję świetnej pracy, ale na drugim końcu kraju. Decyzja, którą podejmie, będzie miała wpływ na jej związek. Gdy Hardin będzie umierał z zazdrości, Tessa pozna nowego przyjaciela. Jak potoczą się ich losy? Można podejrzeć w zwiastunie poniżej.

Co więcej, do obsady filmu dołączają dwie nowe gwiazdy. Mowa o Mirze Sorvino ("Zabójczy układ") i Stephanie Moyerze ("Czysta krew"). Reżyserem filmu jest Castille Landon. W produkcji zobaczymy jeszcze:

Josephine Langford Hero Fiennesa Tiffina Arielle Kebbel Cartera Jenkisa

"After. Ocal Mnie" - kiedy premiera? Na ten moment premiera filmu "After 3. Ocal mnie" nie jest jeszcze znana. Wiadomo, że film ma zadebiutować jeszcze w 2021 roku.

After 3 cały film za darmo cda

After 3 CDA (After. Ocal mnie cały film). 4. Polecane. After 3 CDA (After. Ocal mnie cały film). 2021. Diuna CDA. 7. Polecane. Diuna CDA. 2021. Cruella CDA.

After 3 zwiastun

„After 3”: data premiery, zwiastun, fabuła, obsada i wszystko, co wiemy o filmie „After. Ocal mnie"

„After 3” już w kinach! Oto wszystko, co warto wiedzieć o gorącej produkcji z Hero Fiennesem Tiffinem i Josephine Langford w rolach głównych.

Historia miłości Tessy i Hardina zachwyciła (nie tylko) młodych widzów oraz młode widzki na całym świecie. Jeśli należycie do tego grona, mamy dla was dobrą wiadomość. Do kin w Polsce trafił właśnie After. Ocal mnie, czyli już trzeci film na podstawie bestsellerowych powieści autorstwa Anny Todd. Czego mogą spodziewać się fanki oraz fani na ekranie? Oglądając oficjalny zwiastun, który można znaleźć poniżej, nie mamy wątpliwości, że w After 3 zrobi się naprawdę gorąco. Co więcej, główna bohaterka i główny bohater będą musieli zmierzyć się z kolejnymi problemami w związku. Więcej szczegółów czeka poniżej – sprawdźcie, kto zagra w After We Fell, zobaczcie trailer i nie tylko.

After 3 - wszystko, co wiemy o nowej części filmu We wrześniu ubiegłego roku Josephine Langford i Hero Fiennes Tiffin przekazali fanom radosną wiadomość. Odtwórcy głównych ról potwierdzili, że powstaną jeszcze dwa filmy z serii After. Co więcej, trafią one do kin szybciej, niż mogłoby się nam wydawać. Zobacz poniższe wideo, by poznać szczegóły.

Pandemia koronawirusa pokrzyżowała plany twórców wielu popularnych produkcji. Jak się jednak okazuje, prace na planie After We Fell trwają w najlepsze! To świetna wiadomość dla wszystkich fanów historii Tessy i Hardina. Pod koniec października 2020 roku na oficjalnym profilu @aftermovie na Instagramie pojawiło się nawet zdjęcie z planu produkcji – możesz zobaczyć je poniżej.

After 3 - fabuła Jak potoczą się losy Tessy i Hardina w kolejnej części After? Jak dotąd twórcy After We Fell nie zdradzili takich szczegółów. Ale możemy się spodziewać, że fabuła filmu będzie spójna z treścią bestsellerowej powieści autorstwa Anny Todd. Przynajmniej w pewnym stopniu.

Z książki After. Ocal mnie, która stanowi trzeci tom serii, dowiadujemy się, że Tessa będzie mogła rozwinąć zawodowe skrzydła. Interesująca propozycja będzie wiązała się jednak przeprowadzką. Hardin zrobi natomiast wszystko, by zatrzymać ukochaną przy sobie. Zakochani będą musieli stawić czoła kolejnym problemom i przeciwnościom losu. Co więcej, Tessa padnie ofiarą okrutnego spisku, zrozumie, że w jej otoczeniu są osoby, które wbrew pozorom, nie życzą jej najlepiej. Zapowiada się naprawdę interesująco, prawda?

After 3 – zwiastun W sieci pojawił się już oficjalny zwiastun After. Ocal mnie, czyli trzeciej części filmu określanego mianem 50 twarzy Greya dla nastolatków oraz nastolatek. Dzięki trwającemu niespełna dwie minuty wideo dowiedziałyśmy się i dowiedzieliśmy się, co wydarzy się na ekranie. Wszystko wskazuje na to, że Tessa i Hardin będą musieli zmierzyć się z kolejnymi problemami w związku. Postawią na siebie czy na łączącą ich relację? A może uda im się pogodzić obie te kwestie? Fanki oraz fani After mogą się również spodziewać, że (podobnie jak w przypadku poprzednich części) będzie bardzo, bardzo gorąco. Zresztą, zobaczcie sami. Zwiastun filmu After We Fell możesz obejrzeć poniżej.

After 3 - obsada W rolach głównych ponownie zobaczymy Josephine Langford oraz Hero Fiennesa Tiffina. Nie zabraknie jednak nowych twarzy! Chance Perdomo, którego możesz kojarzyć z serialu Chilling Adventures of Sabrina, zagra Landona. W filmie After 3 zobaczymy również Stephena Moyera (aktor zastąpi Charliego Webera w roli Christiana Vance’a), Mirę Sorvino, która wcieli się w postać Carol, Arielle Kebbel oraz Cartera Jenkinsa. Niestety nie wiadomo, czym są podyktowane liczne zmiany w obsadzie.

After 3 - data premiery Kiedy film After We Fell trafi do kin na całym świecie (w tym w Polsce) i / lub na popularne platformy streamingowe? Twórcy i twórczynie produkcji podzielili i podzieliły się tą informacją już kilka miesięcy temu. Daty premier różnią się w zależności od kraju czy kontynentu. Kina w Polsce będą natomiast wyświetlać After 3 od 1 września 2021 roku. Czyli... już! Czas zaplanować seans.

After - gdzie można oglądać? Przed obejrzeniem After We Fell warto przypomnieć sobie pierwszą i drugą część popularnej serii. Gdzie można je oglądać? Filmy z serii After można obejrzeć na platformie Player. Niestety produkcja nie jest dostępna za darmo. Fani historii Tessy i Hardina mogą wykupić dostęp za około kilkanaście zł. W tym miejscu trzeba jednak zaznaczyć, że aktualnie jest to jedyne - legalne źródło dystrybucji filmu.

wyszukaj google After 3 cda After 3 premiera polska After 3 online After 3 gdzie obejrzeć After 3 obsada After 3 2021 cały film After 3 cały film za darmo cda After 3 zwiastun After 3 data premiery

#after 3 #after 3 cały film #after 3 online #After 3 premiera polska #After 3 data premiery

[pufal]

Nową filmową wersję "Diuny" właśnie można oglądać, a i książki również są w nowej odsłonie: Kroniki Diuny Tom 1 Diuna➡ https://bit.ly/3vQlqEm Mesjasz Diuny Kroniki Diuny Tom 2➡https://bit.ly/3mheNI6 

#diuna

[alicjawzaczarowanejkuchni]

Piersi z kurczaka z parownika z cebulą, bardzo soczyste i smaczne.

Potrzebne składniki: ---------------------------

3 piersi z kurczaka 1 duża cebula 1 pomidor 2 łyżki sosu pomidorowego np z warzywami albo cebulą i czosnkiem  gotowy z tubki przyprawy dowolne ulubione np z wędzonym pieprzem, ostre albo łagodne Dodatkowo potrzebujemy parownik, ja mam z 3 pojemnikami i z jego pomocą dodatkowo przygotowałam kalafior i cukinię.

Sposób przygotowania: ---------------------------

Piersi z kurczaka  przyprawiamy. Smarujemy z obu stron sosem pomidorowym. Układamy je w parowniku. Kroimy cebulę w półplasterki i pomidora w plasterki. Kładziemy na każdej piersi pokrojoną cebulę i pokrojonego pomidora. Nastawiamy parownik na 20 minut. Ja na drugim pojemniku z parownika poukładałam kalafior rozdrobniony na różyczki i na trzecim pojemniku cukinię pokrojoną na pół z kawałkami papryki czerwonej. Wszystko razem gotowało się na parze 20 minut.

Po 20 minutach przekładamy wszystko na talerz i można zajadać, piersi z kurczaka są po prostu rewelacyjne soczyste, rozpływające się w ustach po prostu doskonałe. Jedne z najsmaczniejszych piersi z kurczaka jakie jadłam z parownika.

💚  ♥ Smacznego Bon appétit  ♥  💚

CIEKAWOSTKI : ————————-------------------------

Zdisław Beksiński -

Rafał Olbiński -

Wojciech Siudmak - polski malarz mieszkający we Francji przedstawciel realizmu fantasy, łaczącego superrealistyczną wizję i naturalistyczną sztukę oraz mający swoje korzenie w surrealiźmie jak Salvador Dali. Jego prace zna cały świat przez wykorzystywanie jego prac jako plakaty do różnych festiwali, filmów, płyt (obraz pt. Genesis został wykorzystany jako okładka albumu “Galaxy” francuskiego zespołu The Rockets (1980 r.), ilustracji do książek( Diuna F. Herberta), w magazynie Fantastyka. Jednym z pierwszych poważniejszych wyróżnienień i wyzwaniem równocześnie było zamówienie przez organizatorów Festiwalu Filmowego w Cannes 3 obrazów, które miały być plakatami promującymi festiwal były one w Cannes w 1975r 28-y Festival Filmowy w Cannes, w 1976r - 29-ty i w 1977 roku -30-ty. Jako 13-to latek mieszkal w bursie w jednym pokoju z Krzysztofem Kieślowskim( reżyser np Dekalog, Trzy kolory...).

THE END <><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>

[teklanqiv847-blog]

Zdecydowanie świetnymi filmami roku 2020 będą? Sprawdź naszą listę

Pomimo kryzysu w branży filmowej związanego z pandemią na targu w 2020 roku pojawi się wiele ciekawych pozycji. Sporo z nich będzie można obejrzeć w wersji typu filmy online. Jakie prace będzie można zaobserwować w 2020 roku?

"1917" Sama Mendesa

Nagrodzony wieloma międzynarodowymi nagrodami 1917 to nakręcony z rozmachem film wojenny. Dzieło obrazuje przeżycia żołnierzy podczas I Wojny Światowej. Efekty specjalne pozwalają widzowi w pełni odczuć atmosferę w okopach podczas najbardziej krwawych bitew XX wieku.

Kontynuacja Ciche miejsce 2

Fani A Quiet Place na pewno docenią kontynuację. Sequel przedstawi dalsze rodziny zaatakowanej przez tajemnicze stworzenia będzie musiała zmierzyć się z wydarzeniami, które odbywają się poza domem. Horror odkryje tajemnice stworzeń i pokaże zupełnie nowe zagrożenia.

Horror Antebellum

Miłośnicy horrorów mogą zdecydować się i na Antebellum. To nadchodzący amerykański horror, który łączy się na historii pisarki Henley, która zostaje uwięziona w przerażającej rzeczywistości. Musi ona odkryć tajemnicę miejsca, w którym została uwięziona, aby móc się uwolnić.

Kolejny film Nolana

Znany z wielu produkcji sensacyjnych Nolan zaprezentuje tym razem film szpiegowski. Tenet to typowy produkcja tego reżysera. Osadzony w świecie science fiction film zajmuje się na międzynarodowych akcjach szpiegów, którzy wykorzystują podróże w ciągu.

Horror o zjawiskach paranormalnych The Conjuring

W horrorze The Conjuring wykorzystywane są motywy paranormalnych zjawisk, które napędzają całą fabułę. Ten horror akcji to opowieć o parze badaczy takich zjawisk, którzy kwalifikują się na pomoc rodzinie borykającej się z demonami odwiedzającymi ich dom.

Komedia kryminalna The King's Man

The King's Man to film z Ralph Fiennesem w roli głównej. Jest to komedia kryminalna, która kieruje się na potyczce głównego bohatera z zespołem najgorszych tyranów oraz zbrodniarzy w historii świata, którzy planują opracować plan wojny, która doprowadzi do milionów ofiar.

Komedia science fiction Free Guy

W wersji lektor pl można obejrzeć Free Guy. To amerykańska komedia, która zajmuje się motywami filmów opartych na komiksach. Pracownik banku niespodziewanie odkrywa, że jest postacią w grze. Składa się, że jest toż przygodowa, a jednocześnie brutalna gra akcji.

Komedia akcji Red Notice

Kolejną komedią akcji godną uwagi jest Red Notice. Film został stworzony przez Netflix. W filmie wystąpi między innymi Dwayne Johnson i Gal Gadot. Akcja tej sprawy będzie się skupiała na poszukiwaniach złodzieja dzieł sztuki przez agenta z agencji Interpol.

Diuna Herberta

W 2020 roku pojawi się kolejna ekranizacja Diuny, czyli filmy na bazie bestselerowej książki Herberta. To zupełnie inne podejście do wykonania tego pisarza przez uznanego reżysera Denisa Villenueve. Widzowie będą mogli zobaczyć historię rodu Atrydów w nowej odsłonie. https://filmyzlektorem.pl/

Wojenne Science Fiction The Tomorrow War

Film The Tomorrow War to film akcji z takimi gwiazdami jak Ellison, Goldberg. Akcja filmu będzie kojarzyła się na działaniach wojennych, w których ludzkość przegrywa z najeźdźcami z kosmosu. Do odwrócenia jej losów przywołani zostaną żołnierze z przyszłości.

[ekino-tv]

Jason Statham - Najlepsze filmy

W dynamicznym królestwie Hollywood niewiele nazwisk cieszy się takim samym poziomem szacunku, podziwu i czystej adrenaliny jak Jason Statham. Dzięki trwającej dziesięciolecia karierze Statham ugruntował swoją pozycję uosobienia współczesnego bohatera akcji, urzekając widzów swoją surową charyzmą, niezrównaną fizycznością i niezachwianym oddaniem swojemu rzemiosłu. Ciekawą rolę zagrał w filmie Pszczelarz w 2024 roku.

Krótka biografia

Urodzony 26 lipca 1967 roku w Shirebrook, Derbyshire w Anglii, podróż Stathama do sławy kina nie była konwencjonalna. Zanim pojawił się na srebrnym ekranie, prowadził różnorodne i dynamiczne życie, od czasów jako nurek wyczynowy reprezentujący Anglię na Igrzyskach Wspólnoty Narodów po czasy jako handlarz uliczny i model. Jednak to jego wejście do świata sztuk walki i sportów wyczynowych ostatecznie utorowało drogę jego znakomitej karierze w branży rozrywkowej.

Przełom kariery

Przełomowa rola Stathama pojawiła się w thrillerze kryminalnym Lock, Stock and Two Smoking Barrels z 1998 roku w reżyserii wizjonerskiego reżysera Guya Ritchiego. Obsadzony w roli charyzmatycznego, ulicznego oszusta Bacona, Statham urzekł widzów swoją surową intensywnością, ostrym dowcipem i niezaprzeczalną obecnością na ekranie. Uznanie krytyków sprawiło, że Statham znalazł się w centrum uwagi, przygotowując grunt pod jego błyskawiczny wzrost sławy. Serwis Filman CC ma trochę innych ciekawostek na temat aktora.

Kultowe role Jasona Stathama

Jednak to kultowa rola nieustępliwego byłego agenta sił specjalnych Franka Martina w trylogii „Transporter” ugruntowała status Stathama jako prawdziwej supergwiazdy kina akcji. Dzięki swojemu charakterystycznemu połączeniu sprawności w walce wręcz, wysokooktanowych akrobacji i stoickiej postawy, Statham na nowo zdefiniował nowoczesny gatunek akcji, urzekając widzów swoimi elektryzującymi występami i zapierającymi dech w piersiach sekwencjami akcji.

Poza pracą przy serii „Transporter” Statham w dalszym ciągu pokazywał swoją wszechstronność aktorską, płynnie przechodząc od pełnych akcji hitów kinowych do bardziej dopracowanych ról dramatycznych. Od roli niezłomnego najemnika Lee Christmasa w serii „Niezniszczalni” po porywającą rolę niespokojnego zabójcy Arthura Bishopa w filmach „Mechanik”, Statham niezmiennie zapewnia porywające kreacje, które trzymają widzów w napięciu.

Inne ciekawe filmy, które warto zobaczyć:

Elevator Game

Diuna 2

Madame Web

Civil War

Co wyróżnia aktora?

Tym, co naprawdę wyróżnia Stathama, jest jego niezachwiane zaangażowanie w swoje rzemiosło i nieustraszone podejście do pracy kaskaderskiej. Statham, znany z wykonywania większości własnych akrobacji, przywiązał się do autentyczności i zyskał szacunek zarówno rówieśników, jak i fanów, ugruntowując jego reputację jednej z najbardziej nieustraszonych i najpotężniejszych gwiazd kina akcji swojego pokolenia.

Poza ekranem Statham jest znany ze swojej pokory, etyki pracy i pasji do fitnessu. Oddany praktykujący brazylijskie jiu-jitsu i różne dyscypliny sztuk walki, Statham utrzymuje rygorystyczny program treningowy, aby mieć pewność, że zawsze będzie w doskonałej kondycji fizycznej do swoich wymagających ról.

Publiczność, która kocha Stathama

Wciąż urzekając publiczność swoimi elektryzującymi występami i niezrównaną prezencją na ekranie, Jason Statham pozostaje prawdziwą ikoną srebrnego ekranu – świadectwem nieprzemijającej siły talentu, determinacji i czystej siły woli. W świecie, w którym bohaterowie akcji przychodzą i odchodzą, Statham jawi się jako wybitna postać, niepowstrzymana siła natury, która nieustannie przeciwstawia się wszelkim przeciwnościom losu i pozostawia niezatarty ślad w świecie kina.

#jason statham

[manuelaecwq582-blog]

Najlepsze TOP filmy które koniecznie trzeba zobaczyć w 2020r

Pomimo kryzysu w branży filmowej związanego z pandemią na targu w 2020 roku pojawi się wiele ciekawych pozycji. Sporo z nich będzie można zobaczyć w wersji typu filmy online. Jakie produkcje będzie można zauważyć w 2020 roku?

"1917" Sama Mendesa

Nagrodzony wieloma międzynarodowymi nagrodami 1917 to nakręcony z rozmachem film wojenny. Dzieło obrazuje przeżycia żołnierzy podczas I Wojny Światowej. Efekty specjalne pozwalają widzowi w pełni odczuć atmosferę w okopach podczas najbardziej krwawych bitew XX wieku.

Kontynuacja Ciche miejsce 2

Fani A Quiet Place na pewno docenią kontynuację. Sequel przedstawi dalsze rodziny zaatakowanej przez tajemnicze stworzenia będzie musiała zmierzyć się z wydarzeniami, które kończą się poza domem. Horror odkryje tajemnice stworzeń i pokaże zupełnie nowe zagrożenia.

Horror Antebellum

Miłośnicy horrorów mogą zdecydować się i na Antebellum. To nadchodzący amerykański horror, który składa się na historii pisarki Henley, która jest uwięziona w przerażającej rzeczywistości. Musi ona odkryć tajemnicę miejsca, w którym została uwięziona, aby móc się uwolnić.

Kolejny film Nolana

Znany z wielu produkcji sensacyjnych Nolan zaprezentuje tym razem film szpiegowski. Tenet to typowy produkcja tego reżysera. Osadzony w świecie science fiction film skupia się na międzynarodowych akcjach szpiegów, którzy wykorzystują podróże w czasie.

Horror o zjawiskach paranormalnych The Conjuring

W horrorze The Conjuring wykorzystywane są motywy paranormalnych zjawisk, które napędzają całą fabułę. Ten horror akcji to opowieć o parze badaczy takich zjawisk, którzy określają się na pomoc rodzinie borykającej się z demonami odwiedzającymi ich dom.

Komedia kryminalna The King's Man

The King's Man to film z Ralph Fiennesem w roli głównej. Jest toż komedia kryminalna, która zwraca się na potyczce głównego bohatera z zespołem najgorszych tyranów oraz zbrodniarzy w historii świata, którzy planują opracować plan wojny, która doprowadzi do milionów ofiar.

Komedia science fiction Free Guy

W wersji lektor pl można obejrzeć Free Guy. To amerykańska komedia, która zajmuje się motywami filmów opartych na komiksach. Pracownik banku niespodziewanie odkrywa, że jest osobą w grze. Składa się, że jest toż przygodowa, a jednocześnie brutalna gra akcji.

Komedia akcji Red Notice

Kolejną komedią akcji godną uwagi jest Red Notice. Film został wyprodukowany przez Netflix. W filmie wystąpi między innymi Dwayne Johnson i Gal Gadot. Akcja tej spraw będzie się skupiała na poszukiwaniach złodzieja dzieł sztuki przez agenta z agencji Interpol. https://filmyzlektorem.pl/akcja/

Diuna Herberta

W 2020 roku pojawi się kolejna ekranizacja Diuny, czyli filmy na bazie bestselerowej książki Herberta. To całkiem inne podejście do wykonania tego pisarza przez uznanego reżysera Denisa Villenueve. Widzowie będą mogli zobaczyć historię rodu Atrydów w nowej odsłonie.

Wojenne Science Fiction The Tomorrow War

Film The Tomorrow War to film akcji z takimi gwiazdami jak Ellison, Goldberg. Akcja filmu będzie koncentrowała się na działaniach wojennych, w których ludzkość przegrywa z najeźdźcami z kosmosu. Do odwrócenia jej losów przywołani zostaną żołnierze z przyszłości.

[ponapisach]

Przyszedł czas na moje noworoczne podsumowanie. Jeżeli chodzi o obejrzane filmy, to był to kolejny dobry rok. Na 215 wszystkich seansów, wybrałem 17 tytułów wyprodukowanych w 2019 roku, według mnie najlepszych. Dominował w nich komentarz społeczny, było dużo wzruszeń, oraz reżyserskich hołdów dla minionych epok. Dwa z czołówki wskoczyły pod koniec roku, w tym jeden okazał się absolutną petardą. W moich ulubionych filmach z 2019 roku znajdziecie każdy gatunek filmowy, dużo emocji, łez, serca, ale też powybijanych zębów, bo po prawdzie tak właśnie powinna układać się idealna playlista. Stawiam na różnorodność, zachwycam się skromnością, ale i rozmachem. Zabrakło mi kilku tytułów, które być może namieszałyby co nieco w liście, ale niestety w tym roku nie dane mi było uczestniczyć w żadnym festiwalu. Cóż, takie jest życie aktywnego zawodowo blogera. Na życzenia noworoczne przyjdzie jeszcze czas, ale w tej chwili chciałbym byście mieli tyle samo problemu przy układaniu własnych filmowych topek, by wysoki poziom produkcji zmuszał do niebywałych kompromisów. Nie ma takiego widza, który zgodzi się z całą siedemnastką, to pewne. Znamy się jednak nie od dziś i mam nadzieję, że wielu z Was znajdzie na niej coś ciekawego, wierząc przy tym w moje wybory.

MIEJSCE 17

Złota rękawiczka (2019), reż. Fatih Akin

Mało jest obrazów, które tak sugestywnie wchodzą ze swoją estetyką w szpetotę i degenerację, a u widzów, nawet tych zaprawionych w bojach, wzbudzają odrazę. Kojarzycie najgorszy ustęp w Szkocji z filmu Trainspotting? Przypomnijcie sobie dokładnie ściany, podłogę całego lokalu i rzecz jasna sedes. Taki klimat jest w Złotej rękawiczce, filmie, który opowiada o rzeźniku z Hamburga, Fritzu Honce. Tytuł został wzięty od nazwy knajpy, w której Fritz przesiadywał i przepijał całą swoją wypłatę. „Złota rękawiczka” stoi po dziś dzień i jak można zobaczyć i przeczytać, ma się nad wyraz dobrze. Spelunie dobrze zrobiła powieść Heinza Strunki z 2016 roku i dobrze jej zrobi ekranizacja w reżyserii Fatih Akina. Lokal stoi wciąż w tym samym miejscu przy Hamburger Berg 2 i jest czynny całą dobę, tak jak w latach 70., kiedy działał tu Honka. Obleśny bar skąpany w pocie i urynie stał się dziś mekką dla podróżujących tropami seryjnych morderców. Der Goldene Handschuh jest więc pierwszym przystankiem, a oddalona o 30 minut marszem kamienica, w której mieszkał Honka przy Zeißstraße 74, finałem podróży śladami zabójcy. Tę samą drogę przemierzą kilkukrotnie widzowie filmu. Podły i odstręczający jest film Fatih Akina, tak samo jak podłe i „brzydkie” są mordercze akty, których dopuszcza się Honka. Naturalistyczny obraz nie ma sobie równych w przedstawieniu przemocy i degenerata na pierwszym planie. To, w jaki sposób został przedstawiony świat w filmie Akina i to, jak weszli w niego aktorzy, jest wręcz niepokojące. Zaciera się granica, bo wszystko jest wyjątkowo przekonujące, zimne, a odór z mieszkania Fritza wychodzi poza ekran.  (cała recenzja)

MIEJSCE 16

Król (2019), reż. David Michôd

Król ma wszystko, czego nie miała poprzednia produkcja firmowana nazwiskiem Davida Michôda. Król to utwór przemyślany, zwarty, a o jego sile stanowi i pierwszorzędna realizacja i doborowe aktorskie towarzystwo. W głównej roli zobaczymy Timothée Chalameta, który coraz śmielej wchodzi w dojrzałe role. To jego czas, a zapowiadana Diuna Denisa Villeneuve’a (w której aktor wcieli się w księcia Paula Atryde) może tylko ugruntować już i tak wysoką pozycję. Jednak wracając do wspomnianej realizacji Króla, trzeba pochylić się nie tylko nad doskonale odwzorowanymi czasami, kostiumami, charakteryzacją, żołnierskim rynsztunkiem, ale głównie na realizmie, który jak widać bardzo leżał na sercu twórcom. Dwór Henryka, komnaty, ulice, w końcu bitewne pole przedstawione są tak, że nie mamy wątpliwości iż akcja rozgrywa się w średniowieczu. To szorstkie, chropowate i naturalistyczne podejście do sztuki filmowej, w którym obraz pociągnięto odpowiednimi barwami korzystając z brudnej, a niekiedy odpychającej kolorystyki. Taki jest dwór u Michôda, daleki od reszty filmowych średniowiecznych obrazów. Wręcz czujemy zapach zgnilizny, widzimy brud i jesteśmy przekonani o prawdziwości i autentyczności wszelkich przedstawionych dekoracji, komnat, nawet jadła, którym posilają się zebrani przy stołach goście. (cała recenzja)

MIEJSCE 15

Avengement (2019), reż. Jesse V. Johnson

Avengement to 100% wołowiny, żarcie bez warzyw i dodatków, mięsny jeż, jak zwał tak zwał. Jest brutalnie, ostro i bez dowcipkowania (z kilkoma wyjątkami, ale to taki śmiech przez krwawiące oczy). I niby to wszystko było, ale Avengement jest o tyle oryginalny, że ma dużo akcji w więziennych korytarzach (dociskanie i fala 24/7 na głównym bohaterze), by później przenieść się do jednego londyńskiego pubu z epickim finałem na kilku metrach kwadratowych. Avengement, który z marszu jest przecież opatrzony naklejką straight to DVD jest potrawą niezwykle treściwą, bardzo inną od tego co do tej pory serwował Adkins. Chociaż aktor przygotowany jest fizycznie do każdego rodzaju kina kopanego, tutaj dostajemy sceny dalekie od wyśrubowanych choreografii, bajecznych konceptów na kilka kamer czy finezyjnych ujęć. Postaci o facjatach z pulpowych okładek okładają się po mordach wypełniając swoimi mięsistymi posturami całe kadry, a Adkins ze swoją ohydną, pokiereszowaną fizjonomią zmusza każdego do spojrzenia w podłogę. To kino twarde, intrygujące, z mocno przyprawionymi dialogami. (recenzja tutaj)

MIEJSCE 14

Na noże (2019), reż. Rian Johnson

To nie przypadek, że fabuła kręci się wokół morderstwa poczytnego autora kryminałów, do sprawy zostaje wynajęty słynny detektyw, tropami można obdarować kilka innych spraw, a wszyscy podejrzani z trudem zmieściliby się w moim salonie. To nie przypadek, że w filmie Na noże możemy oglądać fragment kryminalnego serialu Napisała: Morderstwo z Angelą Lansbury (w scenie z Tomem Bosleyem, znanym u nas głównie z serialu Detektyw w sutannie, telewizyjnym kryminalnym szlagierze). To, w końcu, nie przypadek, ponieważ film Riana Johnsona jest hołdem dla gatunku w jego najbardziej klasycznej formie. I, jak najlepsze tytuły z tego nurtu, intryguje oraz stawia widza w roli aktywnego uczestnika wydarzeń. Szukałem, snułem domysły, potykałem się o dowody, ale najczęściej wyrażałem zdziwienie. Oto film, w którym twórcy kilkanaście razy zmazywali z tablicy to, co sobie zanotowałem, cierpliwie radzili, by na sprawę spojrzeć z innej perspektywy, przede wszystkim zaskakiwali. (recenzja tutaj)

MIEJSCE 13

To my (2019), reż. Jordan Peele

To my jest ponurą satyrą na temat gettokalipsy, czyli powstania z narodu wszystkich biednych, porzuconych, tych, od których państwo się odwróciło, bezdomnych. Jordan Peele biorąc za karby społeczne rozwarstwienie wkłada w ręce rewolucjonistów nożyczki, którymi ci mają odciąć to co im w klasie uprzywilejowanej doskwiera, symbolicznie i dosłownie. Fantastycznie reżyser operuje zarówno ogranymi schematami, jak i tymi, które zdaje się sam opracował. W każdej scenie natomiast wyraźnie zdaje się wskazywać kolejne metafory nie zapominając, że i z czarnym humorem jest mu po drodze. U Peelego protagoniści nie wywodzą się ze środowiska, które lepiej sobie w życiu radzi (dochodzi tu kwestia urodzenia, miejsca wychowania, korzeni etc.), ale są to również ludzie, którzy żyją pod kloszem, nieświadomi, bezrefleksyjnie nawet przyswajający i zagarniający wszystko, również rzeczy, które do nich zdają się nie pasować. To my jest w końcu filmem wzbudzającym niepokój (bo i tak najstraszniejszy życiowy zwrot dla dziecka następuje, gdy zakłada koszulkę thriller Michaela Jacksona) i dającym masę frajdy od strony wysublimowanego thrillera. (recenzja tutaj)

MIEJSCE 12

Midsommar. W biały dzień (2019), reż. Ari Aster

Ari Aster to obecnie jedyny reżyser, który jest w stanie wyzwolić ze mnie specyficzny rodzaj nerwowego śmiechu. O tak, Midsommar to raptem drugi film Astera, ale widać tutaj wyraźnie, że w żyłach Amerykanina aż kipi czarny humor. Midsommar to pułapka, soczysty owoc, w który wgryzasz się i soki rozbryzgują się po całym ubraniu. Arthousowa estetyka dreszczowca jest tu aż do przesytu męcząca, ale w swojej wymowie, przy końcowym efekcie, męcząca w satysfakcjonujący sposób. Dani (Florence Pugh) i Christian (Jack Reynor) to para z trzy letnim stażem, a może dwu i pół letnim jak twierdzi Christian. Nawet relacje co do tego faktu zdają się być u nich rozbieżne. To ten rodzaj związku, który znajduje się na zakręcie prowadzącym przez spore urwisko. No, ale są razem, bo chociaż Christian chciałby to zakończyć, to jednak nie wypada, bo Dani doświadczyła właśnie tragedii, która wywraca życie do góry nogami. Być może wycieczka do Szwecji na święto Midsommar ich zbliży? Może odnajdą swoje szczęście, albo przynajmniej poczynią jakieś odważne kroki? Oj, poczynią! Ari Aster to wizjoner, który kuje w gatunkowej skale własne runy. Nie ogląda się, nie czerpie, nie składa hołdów klasykom (wszelkie podobieństwa do Wicker Mana Robina Hardy’ego to przecież niezamierzone korelacje wynikające tylko z podjętego tematu kultu). Aster prezentuje swoją wizje niezwykle skrupulatnie korzystając z przebogatej mitologii i buduje z przesadną niemal pieczołowitością swoje filmowe święto letniego przesilenia. Korzysta więc nie tylko z oryginalnej, kultywowanej po dziś dzień tradycji (tańce i zabawa na polanie ze słupem majowym w centrum wydarzeń), ale ubarwia wszystko wydarzeniami, których genezy można się doszukiwać w podaniach i legendach. (recenzja tutaj)

MIEJSCE 11

Mowa ptaków (2019), reż. Xavery Żuławski

Takie filmy mają najtrudniej. Mowa ptaków jest jak przyjęcie, gdzie puszczają za głośno muzykę, towarzystwo jest agresywne, ludzie rozmawiają mocno gestykulując o rzeczach, o których nie masz pojęcia. Wychodzisz i mówisz, że to bełkot, albo używasz (zauważyłem, że nawet ostatnio nadużywasz) słowa „pseudo”, do woli nim szafując. Przecież do takiego „pseudo” możesz dopisać wszystko. Pseudointelektualny, pseudoartystyczny. I co? Sprawa załatwiona, tytuł odhaczony, znowu wyraziłeś swoją pełną ignorancji opinię o filmie, który tak naprawdę jest intymną podróżą do wnętrza bezkompromisowego artysty, który opowiada o walczących pokoleniach, współczesnym świecie, w którym chcesz żyć, tworzyć, komponować, napisać coś więcej niż „ja kocham cię, ty kochasz mnie”, ale jest tak cholernie trudno się w nim odnaleźć. I chyba bym wolał, żebyś tylko wszedł na taką imprezę na pięć minut i wyszedł, nie siedział do końca, żeby później nie opowiadać bzdur. Mowa ptaków to film wybitny, ale bardzo napastliwy. Był taki też w stosunku do mnie. Nie czułem się dobrze ze wszystkim, ale nigdy bym nie odmówił mu wartości, które widać na pierwszy rzut oka. Nie zrozumiałem też wszystkiego o czym rozmawiali na tej ostatniej nasiadówce u Żuławskich z duchem Andrzeja, który spokojnie, choć z rozrzewnieniem stwierdza, że najbardziej dorobił się na Opętaniu, filmie anglojęzycznym (cenię też liczne metafory, które nawiązywały do procesu twórczego powstawania filmów mistrza, również dotyczące samego Opętania). (recenzja tutaj)

MIEJSCE 10

Monos (2019), reż. Alejandro Landes

Jeżeli Francis Ford Coppola opowiadał w Czasie apokalipsy o wyprawie do jądra ciemności, to reżyser Alejandro Landes w swoim Manos wrzuca nas od początku w samo jądro. Dopiero później, mozolnie, razem z kilkoma bohaterami próbujemy się z niego wydostać. Manos to traktat o szaleństwie i wizualny obłęd. Ale Alejandro Landes wcale nie ułatwia widzowi sprawy i nie traktuje go jak gościa, któremu wypadałoby wyjaśnić zasady gry. W Manos jesteśmy postawieni w bardzo nieprzyjemnej sytuacji. Oto jest nam dane obserwować grupę młodocianych partyzantów, amerykańską zakładniczkę – jeńca i krowę, która ma oddział wyżywić. Młodzi posługują się ksywkami. Bigfoot, Rambo, Wolf, Swede, Smurf, Boom Boom, Dog i wszyscy są pod rozkazami tajemniczej organizacji. Czasem odwiedza ich posłaniec, starszy stopniem i wiekiem mikrus, któremu  dzieciaki zdają raporty. Czas na górze, na której rozgrywa się większość filmowej akcji, spędzają na ciągłych musztrach, chaotycznych ćwiczeniach, osobliwych zabawach, orgietkach w myśl pokrętnie rozumianej inicjacji. Za wszystkim stoi niedojrzałość, brak wzorców, zagubienie. Widzom jest przede wszystkim żal oddziału małp (jak została ochrzczona grupa), szczególnie, gdy weźmie się pod uwagę słowa reżysera, który napomknął w wywiadzie, że obraz stanowi metaforę Kolumbii jako narodu. Narodu, który wciąż poszukuje tożsamości, stoi na skraju konfliktów, uczy się wolności, patrzy niepewnie w przyszłość. Jak ten stojący z naładowanym karabinem młody człowiek w poczuciu zagrożenia, które może nadejść z każdej strony. (recenzja wkrótce)

MIEJSCE 9

Osierocony Brooklyn (2019), reż. Edward Norton

Pierwsze dwa dźwięki w Osieroconym Brooklynie Edwarda Nortona jakie usłyszymy jeszcze przed napisami, to saksofon i syrena radiowozu. Saksofon to jazzowy nastrój półmroku, który towarzyszyć będzie detektywowi z pewną przypadłością, policyjna syrena to zbrodnia w Nowym Jorku, mieście, w którym 3 października 1941 roku miała miejsce premiera pierwszego filmu z gatunku noir, Sokoła Maltańskiego Johna Hustona. Jazz i zbrodnia wypełniają każdy zakamarek Osieroconego Brooklynu, filmu, na który nie pójdą tłumy, filmu staroświeckiego, nakręconego z miłości do czarnego kina i metropolii, w uznaniu dla ludzi, którzy dzień w dzień stają do walki z tymi, którym wydaje się, że będąc u władzy mogą wszystko. Nie mogą. A zagrozić im może ten niepozorny mały człowieczek w płaszczu i kapeluszu, który kryje się w cieniu za rogiem. To prywatny detektyw, często na życiowym marginesie, z kilkoma zaburzeniami, o szlachetnym sercu, inteligentny, sprytny. Stanie do nierównej walki z najgroźniejszym przeciwnikiem, bo ma mało do stracenia, a do zyskania rzecz najważniejszą, szacunek. Edward Norton nie porywa tempem, intrygą, a właśnie charakterem, który za nic ma sobie współczesne trendy, z dala od hollywoodzkich norm, które gwarantują zyski. Tłem dla wydarzeń jest wiele ponurych ówczesnych historii, które i dziś odbijają się echem. Twórca za nic ma sobie również krzykliwy ton, którym nacechowane są inne produkcje. Wartość filmu niesie się tu obok głównego wątku, a idzie z rzeczy, które można łatwo przegapić. Osierocony Brooklyn to pochwała ludzi, którzy stawiają opór olbrzymom, tym którzy zaspokajają najniższe instynkty, tłamszą mniejszości, stawiają się ponad prawem, wykorzystują siłę przeciw naiwnym i słabym. To opowieść o mieście, ale i niespełnionych marzeniach, przez które niektórzy idą na skróty i przez to szybko mogą się sparzyć. To w końcu zwycięstwo autorskiej wizji, które kolejny raz polegnie w zderzeniu z widzem, który będzie przysypiał, ponieważ nie dostanie kolorowych i głośnych impulsów. Osierocony Brooklyn to poetycki noir, uznanie dla literackości, triumf dla aktorskiego warsztatu i hołd dla czarnego kryminału. Wieszczę, że będzie jednym z tych niedocenionych tegorocznych obrazów. Niestety. (recenzja tutaj)

MIEJSCE 8

Pewnego razu… w Hollywood (2019), reż. Quentin Tarantino

Pewnego razu… w Hollywood to jak „Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma morzami”. Taki jest film Tarantino, baśniowy, opowiadany z miłości do kina i gwiazd filmowych. Niczym laurka wystawiona przemysłowi i ludziom, którzy spełniają sny i fantazje widzów, a Tarantino zdaje się być kontynuatorem jakiejś chwalebnej misji. Wykorzystuje medium i całe jego dobrodziejstwo, by przedłużyć ten sen, chociażby na czas trwania filmu. Wydaje mi się, że Pewnego razu… w Hollywood najbardziej pokochają ci ze zdiagnozowaną zaawansowaną kinofilią. To choroba nieuleczalna, która objawia się łapaniem w locie nawiązań, obrazów, ale i kontekstu z filmowego tła i wydarzeń, które są przecież niczym innym jak kroniką powtarzających się wypadków, zebranymi epizodami z życia gwiazd filmowych. Zalążkiem dla rozwijającej się fabuły są losy aktora, który niechybnie może stać się niepotrzebny, a chwilę po tym zapomniany. Taką osobą jest Rick Dalton (Leonardo DiCaprio), niegdysiejszy gwiazdor telewizyjnego przeboju i twardziel z kilku filmów dla dużych chłopców. Martwi się, że nie potrafi zapamiętać kilku linijek tekstu, obwinia się o nadużywanie alkoholu, zaraz pójdzie w odstawkę. Z pomocą mogą przyjść tylko Włosi… Ze swoim trybem slow cinema Pewnego razu… w Hollywood może przynieść wiele rozczarowań widzom, którzy oczekują Quentina z Wściekłych psów. Nie ma już szans na powrót do stylu sprzed prawie 30 lat, ale w przypadku takiej opowieści, listu miłosnego pozbawionego ostrego języka, cierpkich słów i gorzkich epitetów, trzeba zrozumieć intencję dojrzałego już artysty. Nawet jeżeli Pewnego razu… wymyka się z ram gatunków, to o miłości reżysera właśnie do kina gatunku mówi więcej niż cała jego filmografia! Czuć tu serce bijące dla westernu, całej włoskiej pulpy, mistrzów pokroju Corbucciego, do największych twardzieli z branży – kaskaderów, ale i zawodu aktora, który przeżywa stres i ma niezliczone humory, zaś największą dla niego radością może być aplauz na sali kinowej podczas projekcji filmu, w którym gra. (recenzja tutaj)

MIEJSCE 7

The Beach Bum (2019), reż. Harmony Korine

Gdy patrzyłem na głównego bohatera filmu The Beach Bum Moondoga, robiło mi się lżej. Autentycznie. Traktuję ten film i postać głównego bohatera jak widokówkę z rajską plażą, którą trzyma się na biurku w miejscu pracy i w chwilach zwątpienia wlepia się w nią wzrok. Kiedy dociskają Was targety, rajska plaża na widokówce jest ucieczką na chwilę, momentem na złapanie oddechu. Wiem, że takich Moondogów jest pewnie wielu, bo najszybciej można go scharakteryzować jak tego menela, który jest w każdym mieście, który do każdego się dosiądzie, jest zabawny, niegroźny i znany ze swojej ksywki. Ma gdzieś odpowiedzialność, rachunki, listę zakupów, obowiązki. Moondog jest o tyle bohaterem oryginalnym i nietuzinkowym, że jest przy okazji van Goghiem słowa. Zazdroszczę, ale nie pożądam takiego życia. Wystarczy mi, że je oglądam. Najnowszy film Harmony’ego Korine’a to filozofia podejścia do życia na ciągłej bombie, kiedy zacierają się pewne granice świadomości, ale wciąż funkcjonujesz i tworzysz. Moondog ma to szczęście, że świat sprzysiągł się, żeby go uszczęśliwić. Tak sam twierdzi. Napędza go zabawa i dobry humor, a ten ma cały czas. Jasne, że docierają do niego mroki prozy życia, ale nie traci dystansu. Inaczej oczywiście nie potrafi, stwierdzą rezolutnie twardo stąpający po ziemi widzowie. Jest narkomanem i alkoholikiem, zawtórują drudzy. To prawda, ale o tym w filmie nie ma potrzeby mówić, gdy w powietrzu unosi się tyle miłości, płuca nie nadążają przyswajać kolejnych wytrawnych odmian zielska, a nozdrza jeszcze nie ostygły od usypanej ścieżki sprzed kilku minut. Harmony Korine pokazuje te wszystkie ujemne strony, ale nie rozprawia o nich za długo, bo optymistyczna natura Moondoga, pozytywy bijące z uśmiechniętej twarzy rozbijają każde troski. (recenzja tutaj)

MIEJSCE 6

Parasite (2019), reż. Joon-ho Bong

O Parasite, najnowszym filmie Joon-ho Bonga, triumfatorze filmowych festiwali, napisano już wiele. Wskazywano jego walory rozrywkowe oraz fakt, że to kino zaangażowane społecznie. Zwracano uwagę na dopracowaną formę, pierwszorzędną grę aktorską, podjęcie ważnego tematu i gatunkową pojemność. To wszystko prawda, Parasite jest tak dobry, bo Joon-ho Bong już dawno posiadł tą niebywałą reżyserską umiejętność tworzenia filmowych dzieł o wielowarstwowej naturze. To dzięki tej samej umiejętności tak wielu widzów potrafi dobrze się na Parasite bawić, niekoniecznie w tych samym momentach. To jednak nie przeszkadza, bo atrakcyjność różnych elementów rzutuje zawsze na tym samym, na wysokiej ocenie filmu. Raz, że Parasite sprawdza się doskonale w swym rozrywkowym tonie, dwa, że spełnia swoją rolę kina zaangażowanego. Nie lada trzeba być sztukmistrzem żeby pogodzić widzów nastawionych i oczekujących emocjonującej rozrywki, ale także tych, którzy mają nadzieję i przekonanie, że twórca powinien zabrać głos w jakiejś istotnej sprawie. Joon-ho Bong robi to już od dawna – Zagadka zbrodni, The Host, niedoceniony Snowpiercer, czy produkcja pod sztandarem Netflixa, Okja. Wszystkie wymienione tytuły dawały pogląd na kondycję współczesnego człowieka, a metaforą, ale i dosłownym środkiem wyrazu ilustrowały ważny aspekt społeczny. Tak samo jest z Parasite. Pod płaszczykiem satyry, Joon-ho Bong prowadzi obserwację podziału klasowego i wyciąga słuszne, ale i ponure wnioski. Granice i różnice są już mocno zarysowane w dzisiejszym świecie, zmiana społecznego statusu graniczy z cudem, a o wyrównaniu szans można tylko pomarzyć. Można też udawać, ale po prawdzie biedak nigdy nie będzie pasować do świata bogatego i zawsze coś go zdradzi. (recenzja tutaj)

MIEJSCE 5

Historia małżeńska (2019), reż. Noah Baumbach

Pewnie byłoby mi łatwiej przeżyć ten film bez uszczerbków emocjonalnych, gdyby Noah Baumbach nie lubił swoich bohaterów, albo w tym przypadku chociaż jednego z nich. Dla mnie bez różnicy którego. Gdyby bowiem przedstawił w negatywnym świetle Nicole (Scarlett Johansson) lub Charliego (Adam Driver) mógłbym przecież kibicować drugiej stronie. Nawet jeżeli reżyser (w tym miejscu najczęściej wymienia się ulubiony tytuł danego filmowca, ale ja po prawdzie cenię każdy i każdy za coś innego) zdecydował się na finał bez happy endu, a któregoś z bohaterów skazał na porażkę, wciąż byłoby mi łatwiej. W Historii małżeńskiej jesteśmy jak to dziecko stojące pomiędzy dwójką fajnych rodziców, których uwielbiamy i do końca nie rozumiemy, o co chodzi i co się właściwie stało. Dlaczego już nie będziemy mieszkać razem, grać wieczorami w eurobiznes, jeść wspólnie posiłków? Ostatecznie wszyscy jesteśmy tu dorośli, dojdziemy do przyczyny i w końcu usłyszymy, kto dał pierwszy ciała. Jednak mnie osobiście zawsze rozkłada na łopatki historia dwójki kochających się ludzi, którzy, tak jak w Historii małżeńskiej, postanowili wziąć rozwód. Baumbach nakręcił film mocno grający na emocjach, ale co ważne, jak zdarza się to robić innym twórcom, nie gra na emocjach wykorzystując do tego dziecko. Ono, co ciekawe, jest tutaj tłem. Tutaj chodzi głównie o małżeństwo. To ciekawy przypadek w kinie, bo Baumbach odsunął syna na drugi plan. Jest wprawdzie kartą przetargową, a sprawa rozchodzi się miedzy innymi o opiekę, ale nie stanowi o fabule. Fabułę napędza próba opowiedzenia się po którejś ze stron, a później dopisanie przez nas kontynuacji, już po napisach. Co będzie dalej? Czy im się uda? Baumbach stara się powiedzieć ze rozwód to nie koniec, że można po kilku ustępstwach normalnie funkcjonować, cieszyć się własnym towarzystwem, nawet się wspierać. Pewnie tak, ale we mnie pozostała gorycz i smutek, nawet po tej ostatniej scenie. Można robić dobrą minę, starać się pozostać przyjaciółmi, ale koniec końców stoisz sam w pokoju ze zdjęciem sprzed 10 lat i wiesz, że drugiego podobnego już nie zrobisz, nie z tymi ludźmi i nie z takim samym beztroskim wyrazem na twarzy. (recenzja tutaj)

MIEJSCE 4

In search of darkness (2019), reż. David A. Weiner

In search of darkness to dokumentalny hołd dla filmowego horroru z lat 80. To nie jest dokument dla filmoznawców szukających wiedzy akademickiej. To nie jest też dokument opisujący genezę gatunku, czy chociażby go charakteryzujący. To cztery godziny i dwadzieścia minut (CZTERY GODZINY I DWADZIEŚCIA MINUT) opowieści o fantastycznych b-klasowych horrorach (lepszych i gorszych, ale zawsze znajdujących się blisko serca), które przyspieszały tętno, pobudzały wyobraźnię, pompowały krew przez nasze VHS-owe żyły. Piszę o tym z niemałym entuzjazmem, bo dołożyłem do tego cegiełkę. Nie mogłem bowiem odmówić sobie tej przyjemności i gdy tylko nadarzyła się okazja na crowdfundingowym portalu dorzuciłem trzy grosze (dokładnie 20 funtów). Co dostałem w zamian? Doskonale przygotowaną filmową imprezę z ludźmi, którzy poświęcili się horrorowi, a teraz wspominają swoje najlepsze lata. In search of darkness to esencja mojej video-młodości, kapitalnie zmontowana podróż przez setki tytułów ze świetnym muzycznym podkładem. Zwieńczeniem seansu jest oczywiście nazwa waszej ulubionej strony na napisach końcowych. Warto było. (recenzja tutaj)

MIEJSCE 3

The Lighthouse (2019), reż. Robert Eggers

Gdy patrzymy w kierunku morza w The Lighthouse towarzyszy nam uczucie podobne do tego z filmu The Witch, gdy główna bohaterka spoglądała niepewnie w stronę leśnej gęstwiny, źródła całego zła w debiucie wizjonerskiego reżysera Roberta Eggersa. Las w The Witch i morze w The Lighthouse swoim mrokiem pochłaniają ostatnie przyczółki i mieszkańców tychże, dom bogobojnej rodziny lub, jak tutaj, latarnię i ich strażników. Pochłaniają, wywierają złowrogi wpływ, zamieniają ludzi w złe duchy. Spowijają dobre duszyczki cieniem, wykręcają ręce, wkładają złe słowa do ust i siekierę w dłonie. Robert Eggers ponownie kreśli klimat używając do tego podobnej palety, w której miesza kolory niepewności, ludzkiej ciekawości i kuszenia. Wspominając o dwójce latarników na skale, na skraju paszczy szaleństwa, trzeba napomknąć, że jeden z nich siedzi tu już na tyle długo, że mrok wypełnia mu wnętrzności, chociaż na zewnątrz nie daje po sobie tego poznać. Jest uzależniony od swojego zadania, nocnych wacht blisko światła. Latarnia na skale i morze, które skrywa w swoich brunatnych czeluściach nieprzejednane dziwy, wydaje się bardzo podatne na to, by umiejscowić je na kartach powieści Lovecrafta, a czytelnicy zaznajomieni choć trochę z prozą dżentelmena z Providence podskórnie wręcz czują, że Robert Eggers celuje w nastrój mistrza. I tam, w światach wykreowanych przez Lovecrafta i u Eggersa czujemy zło, które oddycha za ścianą, pod powierzchnią wody, pod skórą człowieka, który łypie złowrogo na kamrata po drugiej stronie stołu oświetlanego dogasającą świecą. Można oczywiście wskazywać niezliczone odniesienia do mistrzów grozy, ale The Lighthouse to również horror psychologiczny traktujący o samotności, wrażliwości, o frustracjach i upadku męskich archetypów. Robert Eggers wypełnił swój film symboliką, zalał kadry smolistym surrealizmem i stworzył bohaterów bogatych treściowo, przede wszystkim… smutnych. The Lighthouse to film wybitny pod wieloma względami. Jako utwór filmowy jest kompletny, przemyślany fabularnie, pięknie zagrany przez Willema Dafoe i Roberta Pattinsona. To najlepszy zakazany filmowy owoc w kinie. Zerwanie grozi śmiercią przy płonącej ekstazie. (recenzja wkrótce)

MIEJSCE 2

Uncut Gems (2019), reż. Joshua Safdie, Benjamin Safdie

Pamiętacie ostatni dzień Henry’ego Hilla z Chłopców z ferajny? Ten sam dzień, gdy Henry miał do załatwienia kilka kursów z towarem, obiad, wizytę u kochanki, a nad samochodem, którym gnał przez miasto wciąż krążył helikopter z FBI. Przełóżcie to teraz na cały seans Uncut Gems, w którym przez 2 godziny i 15 minut udało się zachować intensywność, wypełnić każdą chwilę emocjami (niezdrowymi) i dołożyć tonę napięcia, a widza postawić w nietypowej sytuacji, gdy wie, że nie powinien kibicować głównemu bohaterowi, ale… to jedyna osoba, którą dobrze poznaliśmy i tak po ludzku jest nam jej żal. Jest to pewnie uczucie jak to u terapeuty, który obserwuje narkomana staczającego się po równi pochyłej. Chociaż z narkotykami Uncut Gems nie ma nic wspólnego, to z uzależnieniem bardzo dużo. Głównym bohaterem jest Howard Ratner, właściciel sklepu jubilerskiego. Howard zna ludzi, którzy znają ludzi. Jest zadłużony po uszy, a my nie jesteśmy nawet w stanie poznać wszystkich wierzycieli. Ci, którzy od początku filmu go nachodzą są pewnie najgroźniejsi. Howard ma już niewiele miejsc, gdzie mógłby zdobyć gotówkę. Składa kolejne obietnice bez pokrycia, zastawia nie swoje fanty, siedzi w kieszeni szwagra, który z kilkoma zbirami kluczy od adresu do adresu wciąż dopytując się o szmal. A Howard? Howard mataczy, naciąga kolejnych ludzi, własnych znajomych, zamożnych klientów jak Kevina Garnetta, którego jest zresztą fanem i w nim widzi szansę na odmianę swojego losu, bo trzeba wam wiedzieć, że Howard jest nałogowym hazardzistą i obstawiając mecze koszykówki zawsze gra o najwyższe stawki. Z drugiej strony, tylko takie zakłady może prowadzić, by odbić się od… chyba nie od dna, bo to już dawno przebił. Howard dłużnikiem był już na długo przed wydarzeniami w filmie i to nie u jednej osoby. Długi są większe i mniejsze, po te mniejsze zgłaszają się różni ludzie i przypominają o sobie gdzieś w filmowym pędzie, sprawy z tymi większymi zobowiązaniami dolewają paliwo do akcji. Howard pakując się w kolejne kłopoty składa deklaracje, by wyjść z poprzednich długów, obiecuje rzeczy, których nie może załatwić, gra w karty, które dostanie dopiero następnego dnia. Jego życie osobiste jest w rozsypce, nie szanuje go nikt z najbliższych, jest śmieszny, niepoważny. Uncut Gems to jeden z najlepszych filmów tego roku z odpychającym bohaterem, ciężką fabułą, scenariuszem, który nie pozostawia złudzeń i opowiada o chciwości, daremnych próbach wydostania się z szamba i udowadnia, że hazardziści zawsze przegrywają. (recenzja wkrótce)

MIEJSCE 1

Joker (2019), reż. Todd Phillips

A może tak przestać faszerować się lekami, skończyć z tymi wizytami u terapeuty i cotygodniowym zwierzaniem się ze swoich uczuć? Może nie trzeba udawać i być może warto być sobą? Może dopiero wtedy poczuję się lepiej? Arthur Fleck nie myśli o takich rzeczach, ale to się po prostu dzieje. To zresztą jedna z fal krytyki dotyczącej filmu o Jokerze, przemocy tam zawartej i uldze jaką przemoc dostarcza. Najnowszy film Todda Phillipsa, który swoją reżyserską drogę naznaczył lepszymi i gorszymi komediami, opowiedział w Jokerze o człowieku, który bardzo chciał rozśmieszać ludzi, ale tak naprawdę to chciał być po prostu zauważony. Przeszkadzało mu w spełnianiu marzeń wszystko, od sytuacji materialnej po chorobę, czyli niekontrolowane ataki upiornego śmiechu. Jego życie to brudno szare ulice Gotham, małe mieszkanko, które dzieli z matką, licha praca, w której wynajmuje się jako klaun. Twórcy filmu od początku kreślą charakter postaci i obraz choroby, która trawi zarówno jego, jak i bliższe i dalsze otoczenie, czyli miasto Gotham. „Sytuacja jest napięta”, słyszymy. Ludzie są coraz bardziej nerwowi, statystki przestępstw rosną, zwykli obywatele z trudem wiążący koniec z końcem mają dosyć rekinów finansjery, którzy za nic mają sobie tych ciężko pracujących z biednych dzielnic. Choroba, która trawi miasto, tak samo trawi umysł Arthura. Rozwija się, a twórcy postarali się, byśmy mogli te objawy obserwować i coraz bardziej się nimi niepokoić. Joker ze swoim obrazem samotnika z silnymi stanami depresyjnymi wpisuje się mocno we współczesność i w realne problemy dotyczące ludzkiej kondycji. Nie ma więc tu nic do rzeczy akcja rozgrywająca się na początku lat 80., chociaż przez to obraz należy umieścić obok kina kontestacji i ujęcia samotnego wilka na ulicach Nowego Jorku w osobie Travisa Bickle’a z Taksówkarza. Już od pierwszych zapowiedzi nie ulegało wątpliwości, że film Martina Scorsese będzie mieć wiele wspólnego z Jokerem. Nierzadko miałem wrażenie, że Travis i Arthur przemierzają te same ulice, wpatrzeni pod nogi, z dala od ludzi, sam na sam ze sobą i lustrem. Z tej perspektywy nic się w tym obszarze nie zmieniło, nawet jeżeli Joker jest kinem rozrywkowym, jest też obrazem zaangażowanym, bo pokazuje społeczeństwo nieczułe na problem jednostki. Arthur bowiem to osoba, która wymaga ciągłej opieki, uwagi i leczenia. Nie można ot tak zamknąć programu, odciąć dotacji i zwolnić ludzi odpowiedzialnych za takie przypadki, a ludzi chorych pozostawić samym sobie. Krytyka systemu jest tu aż nadto widoczna. To jedna strona medalu, drugą odsłania sam Joker, szaleniec i osoba niezrównoważona, który pyta retorycznie czy ludzie posłuchaliby takiego klauna? Tak, czasem niestety słuchają. (recenzja tutaj)

#zestawienia

[merppps]

Radmal

Jako nasze państwo firma założona w 1999 r. jest właścicielem sto procent udziałów międzynarodowej grupy szkół językowych w Wielkiej Brytanii i w Polsce. W polskiej agencji tłumaczeń wykorzystujemy współczesne technologie, jak np. systemy typu CAT, zapewniające integralność słownictwa; W kontaktach wraz z klientami wykorzystujemy Internet. Klienci biura podróży tłumaczeń Londoner na warszawskim rynku w każdej sytuacji mogą na nas zawierzyć i mają zapewnioną najlepszą jakość obsługi. Jakość tłumaczeń była w najwyższym poziomie a kooperacja i kontakt z współpracownikami biura tłumaczeń Nowkom bardzo miła. Nasze biuro tłumaczeń capital posiada kilkunastoletnie doświadczenie po tłumaczeniach specjalistycznych oraz tłumaczeniach technicznych Wykonują je gwoli nas wykwalifikowani tłumacze, mający wiedzę i wykształcenie połączone z daną branżą. Jeśli poszukują zatem Państwo tłumaczeń na najlepszym poziomie, to zachęcamy do skontaktowania się z naszą firmą. Ułatwienie obsługi zleceń, jakie zapewnia wszechstronne i rzetelne biuro tłumaczeń capital nie tylko dla Warszawy, to także zapewnienie dostarczenia do budynku tłumaczenia przysięgłego, które uzyskamy ponadto bez potrzeby ponoszenia dodatkowych kosztów. Najwięcej tłumaczeń było z języka germańskiego, włoskiego, a potem spośród angielskiego, niderlandzkiego i francuskiego. Zdajemy samemu sprawę, że jest niesłychanie duże zapotrzebowanie na pomoce tłumaczeń przysięgłych czy również zwykłych tłumaczeń ustnych Kancelaria tłumaczeń Rotas przez własną propozycję pragnie w najkorzystniejszy możliwy sposób odpowiadać w oczekiwania ze strony zleceniodawców. Choć i mnie przekręcenia się oczywiście zdarzały np. Biuro Tłumaczeń Dziunia albo Danusia. W dniach 13-15 marca 2017 r. Gabinet Tłumaczeń PAROLA promowało własne usługi tłumaczeniowe na jarmarkach „embedded world” w Norymberdze, w Niemczech. Zleceniodawca może skontaktować się z nami za pomocą poczty elektronicznej i tą drogą przekazać nam materiały, których tłumaczeń chce dokonać. Oprócz tłumaczeń ustnych i pisemnych, oferujemy również adiustację wykonywaną przez native speakera, będącą niezwykle istotną przy przypadku publikacji naukowych i tekstów biznesowych. Nasze biuro tłumaczeń capital podaje pisemne oraz symultaniczne przełożenie na język angielski itp. Informujemy, że w naszym biurze tłumaczenie zwykłe obejmuje 1800 znaków ze spacjami, dzięki czemu strona tłumaczenia jest tańsza, w odróżnieniu od wielu biur tłumaczeń oferujących tłumaczenie strony www liczącej jedynie 1500 znaków, a zatem mniejszej jak i również skutkiem tego droższej. W dziewięciu kolejnych rankingach Warsaw Business Journal LIDEX znalazł się na pierwszym miejscu wśród polskich firm tłumaczeniowych. Zaczynaliśmy jako biuro tłumaczeń capital przysięgłych i możemy zarekomendować się bardzo dużym znajomością życia w tym zakresie. Gabinet Tłumaczeń Nowkom zajmie się wszechstronną realizacją Twojego zamówienia od momentu A do Z. Od chwili, gdy zlecisz nam własne tłumaczenie, nie musisz się nic martwić. Jesteśmy bardzo zadowoleni spośród wysokiej jakości usług zapewnionych nam przez biuro tłumaczeń capital Nowkom. Tylko ci którzy nie zaakceptować są w stanie zauważyć jak bardzo Lidex odmienia nasze życie, odchodzą zgoszkniali, bo pewnie by pragnęli mieć 2 tysie w rękę obijając się dowoli. WELT to stwierdzone biuro tłumaczeń z siedzibą we Wrocławiu, które konstruuje zespół wykwalifikowanych tłumaczy będących ekspertami w danej sferze. Biuro Tłumaczeń Diuna to zespół profesjonalistów, którzy swoją pracę traktują w charakterze coś wyjątkowego. Gabinet tłumaczeń Accent przygotuje gwoli Państwa translacje na najważniejszym poziomie. Sporo z biur tłumaczeń dąży do tego, aby gwoli klienta końcowego proces ów stał się łatwy, miły i niedrogi.