#automaat rijbewijs | Explore Tumblr Posts and Blogs

thomasopreis · 3 years

Text

Het begin

Je moet ergens beginnen. Na afscheid te nemen van Hanna in Berlijn

en Nederland

en bijna alle andere mensen, vertrek ik met mijn ouders naar Kroatië. We vliegen op Split en daarna zijn we van plan de Dalmatische kust af te gaan.

De vlucht verloopt goed, onze corona certificaatjes worden gescand en we mogen Kroatië in. In Split komen we aan bij ons appartementje. Het is 4 hoog zonder lift, maar is wel prima gelegen en het heeft eigenlijk alles wat we nodig hebben. We rusten uit en de volgende dag ontdekken we een klein strandje waar de locals hangen. Heerlijk om te zwemmen. De Kroaten spelen allemaal een soort handbal in kniediep water. Niet handbal zoals wij het kennen maar met zo’n klein rubberen balletje dat ze naar elkaar overslaan. Het ziet er wel grappig uit. Het terrasje aan dit strand is mooi gelegen en een halve liter kost er 18 kuna (7,5 kuna is 1 euro). Prima.

Voor de rest is het in Split vooral een beetje strandhangen, zwemmen en we hebben nog het eilandje Brac bezocht met de veerboot.

Qua begroeiing heb je hier een hoop olijf en granaatappelbomen.

Ook hoor je de hele tijd het geluid van cicaden, net als op het nieuwe album van Lorde.

Na Split dalen we af naar Makarska met de bus. Eenmaal aangekomen in Makarska in ons mooie appartementje merk ik dat ik mijn secrid met daarin al mijn pasjes kwijt ben. Eerst kan ik het niet geloven, maar eventjes later vervloek ik mezelf dat ik zo dom kon zijn. Het kan niet anders dat die in de bus blijven liggen is. Misschien is die bus al wel doorgereden naar Dubrovnik ofzo. Pfff. Snel maar naar het busstation gegaan. De vrouw van het loket zegt dat de buschauffeur al naar huis is, maar de bus op het terrein van het busbedrijf Promet staat. Aan de rand van de stad ongeveer een half uur lopen. Wij spoeden ons daarheen, onderweg vervloek ik mezelf nog een stuk of 100 keer. Op het terrein staan er een hoop bussen. Ik spreek iemand aan en het blijkt de baas te zijn. Ik laat hem het kenteken zien en hij gaat met me mee de bus in. Ik zie mijn secrid direct liggen. Alles zit er nog in. Wat een opluchting! Pfff. Na een poging van mijn vader om me erop te wijzen dat ik altijd alles goed in de gaten moet houden (Jahaa dat weet ik wel) gaan we een drankje doen om bij te komen en ‘s avonds lekker uit eten (Cevapcici en vis aan de haven). Hèhè, dat ging maar net goed allemaal.

De volgende dag in Makarska besluiten we de berg te beklimmen omdat er bovenin een botanische tuin ligt. Het blijkt een zwaardere klim dan verwacht, maar uiteindelijk wel een mooie tocht.

Na Makarska vertrekken we noordwaarts naar Zadar. Dit plekje heeft ook een prachtige oude stad (net als Split) en twee interessante kunstwerken. Het eerste is een getijdenorgel, wat dus geluid maakt op basis van de inkomende golven (zal hem hieronder apart toevoegen want ik weet niet hoe je filmpjes moet invoegen in een blog post).

Het tweede is een zonnekunstwerk. Overdag schijnt de zon erop en laadt het op. ‘s Avonds geeft het een enorme lichtsjoo.

Onze laatste bestemming aan de kust is Rijeka, de grootste haven van Kroatië. Op een uurtje rijden van Rijeka met de bus is er een groot natuurpark waar we gaan wandelen. Blijkbaar is dit park enorm populair om te klimmen. We komen mensen uit heel Europa tegen die hier gaan klimmen. Wellicht ook leuk voor de klimmers onder ons? (Thijs, Maud)

Onze laatste bestemming samen is Zagreb. We verblijven hier wederom in een top appartement en verkennen de stad. Zagreb kent een hoop musea waaronder ook hele aparte musea zoals het Museum of Broken Relationships en het Museum of Hangovers. Het laatste kan ik zeker aanraden als je goeie verhalen wilt lezen.

Ook is Kroatië de geboorteplaats van Nikola Tesla en dat is natuurlijk wel reden voor een standbeeld.

Mocht je minder nieuwsgierig zijn naar de cultuur van het land en het liever dicht bij huis houdt, bij ons om de hoek was er een coffeeshop, maar in plaats van dat je naar binnen moest, hadden ze gewoon een automaat.

Veel plezier ermee.

In Zagreb nemen we afscheid en vertrekken mijn ouders naar Sibenik om nog wat dagen aan de kust te vertoeven. Ik vertrek naar Sofia en begin aan het solo gedeelte van mijn reis.

In Sofia kom ik ‘s avonds aan en net voor het hostel zie ik iemand die er ook nogal backpackerig uit ziet. Going to the Hostel Mostel? vraag ik. Ben jij een Nederlander? reageert hij. Blijkbaar is m’n Engels dan toch niet zo accentloos. Kevin komt uit Amsterdam en samen hangen we de komende dagen wat rond in Sofia. Hij maakt een klein Oost Europees tripje, Budapest, Zagreb en Sofia. Hier zijn wij met onze gids bij de bekendste kathedraal van Sofia, met gouden dak.

Ook hebben we allebei nog een typisch Bulgaars ontbijt, mekici. Het smaakt naar olliebollen en is prima om de dag mee te beginnen.

Bulgarije is trouwens de armste lidstaat van de EU, het minimumsalaris is ongeveer 320 euro in de maand. Gemiddeld ligt het salaris op zo’n 6 a 700 euro per maand, maar je verdient meer in het bedrijfsleven als bijvoorbeeld medewerker van een callcenter dan als leraar voor een publieke basisschool. Dit is weinig geld voor ons Nederlanders. We verbazen ons er continu over dat alles zo goedkoop is. Een halve liter bier in een Bulgaars restaurant is bijvoorbeeld 2,1 lev (ongeveer 1 euro en 5 cent)

Voordat we allebei vertrekken hebben we nog de Vitosha berg beklommen, net buiten de stad. Sofia heeft een aantal mooie gebouwen in de oude stad, maar voor de rest voelt het een beetje beklemmend aan. Er zijn niet veel grote open ruimtes en ‘s nachts wordt het niet zo goed verlicht. Wel fijn om even buiten de stad te zijn en adem te halen dus. We zijn niet helemaal tot de top geklommen, maar wel tot de waterval. In het echt ziet het er indrukwekkender uit dan op de foto, maar hier toch nog een fotootje (gastje rechtsonder voor schaal).

Na onze klimtocht komen we terug in het hostel en is de eigenaar ruzie aan het maken met een vrouw. Het lijkt erop dat ze niet wil betalen. Ze klaagt over het geluid en dat het niet schoon genoeg is, maar dit valt reuze mee in dit hostel. Waarschijnlijk is het gewoon een trucje om niet te hoeven betalen. Ze roepen een tijdje naar elkaar totdat de vrouw vertrekt (zonder te betalen). De eigenaar van het hostel loopt boos naar achteren, ik hoor hem nog net “f*cking gypsies” mompelen.

De volgende dag vertrekt Kevin terug naar huis en neem ik de bus naar Thessaloniki. De bus vertrekt een uur later dan gepland van het busstation en van een andere plek waar hij had moeten vertrekken. De buschauffeur ziet er ook nogal vaag uit. Tijdens de rit slingert hij regelmatig over de weg en oja, hij was ook nog ff vergeten te tanken dus toen we aankwamen bij de grens met Griekenland draaide hij om en reden we een heel stuk terug Bulgarije in om te tanken.

Bij de grens gelooft de Bulgaarse vrouw bijna niet dat ik het ben op mijn paspoort. Oké, ik heb bijna geen haar meer op mijn kop maar toch, voor de rest zie ik er niet zo anders uit. Ze vraagt wel 3x om mijn naam en bekijkt me van top tot teen. Blijkbaar heb je in dit gebied veel vluchtelingen, maar een vluchteling met een Nederlands paspoort, Nederlands rijbewijs, Nederlandse bankpas en een museumjaarkaart met mijn kop erop lijkt me toch wel sterk. Uiteindelijk mag ik erdoor. Aan de Griekse kant kijkt er een vent een halve seconde naar me en zegt Joeeeee kom maar door. Tip voor vluchtelingen naar West Europa, ga na Griekenland niet via Bulgarije maar probeer een andere route. Wellicht Noord-Macedonië?

De buschauffeur stuntelt nog een beetje verder maar uiteindelijk komen we aan in Thessaloniki. Blijkbaar zaten de Bulgaarse medereizigers al de hele reis op hem te zeiken, dat hij niet kon rijden. Hij reageerde met, dan rij je volgende keer toch lekker zelf?

Enfin, we zijn in Thessaloniki en het voelt meteen een stuk gezelliger. Mensen zitten buiten op het terras, het weer is beter en er zijn een hoop open ruimtes. En het ligt aan zee natuurlijk. Top. Het hostel ziet er ook beter uit en ik heb een bottom bunk in plaats van een top bunk zoals in Sofia. Yes!

Ik ben hier de komende dagen en daarna wil ik graag de Olympus beklimmen. We zullen zien of dat een beetje te regelen is. Voor nu neem ik een gyrosje en een biertje (Mythos) en breng ik later weer verslag uit. Joejoeee

2 notes · View notes

andrebannenberg · 3 years

Text

Sir Clarency Browne. We hadden hem in huis genomen, in de Kinkerstraattijd nog, omdat hij zwaar werd mishandeld door een Australisch jongetje, dat overdag door zijn ouders alleen werd gelaten. Staart tussen dichtklappende deur, vastbinden, van dattum. Ik kon het goed met hem vinden en hij met mij, maar ik was ook de enige. Hij moest niets van kinderen hebben, begrijpelijk. En toen opeens was er een nieuwe bewoner in ons huis op de Egelantiersgracht: Mick. Dat was teveel voor Clarence. Hij begon te mickmokken, zoals hier buiten de woonkamer, onderaan de trap, in z'n eentje (foto boven). Omdat kleine Mickey een licht astmatische aandoening had raadde de huisarts ook aan harige huisdieren te mijden.

Een paar leugentjes om bestwil, op aanraden van het asiel, in deze advertentie: 'zachtaardige oude heer', 12 jaar oud>eigenlijk 16. Gelukkig eind goed, al goed: een vriendelijke ouwe baas in de Pijp nam Clarence met plezier over om samen hun laatste jaren door te brengen.

Ook onze Japanse vrienden vonden het prachtig dat we waren verhuisd en Mick hadden geadopteerd. Fumie en Take-chan overwogen ook adoptie, maar keken het nog even aan.

*1982. In Japan is het niet ongewoon om te adopteren binnen de familie: als de ene broer of zus makkelijk kinderen krijgt en de andere broer of zus niet, wordt een baby vaak doorgegeven zonder dat aan de grote tempelklok te hangen of de Gemeente te vertellen. Het nieuwe kindje zal nooit te weten komen dat die aardige oom Jan en lieve tante Jo eigenlijk zijn echte ouders zijn.

En toen viel ik in de lenteregen van een nat geworden trappetje af tijdens een schilderklus. Ik kwam rechtstandig van twee meter hoog op mijn voeten terecht, als een turner na zijn act aan de rekstok. Aanvankelijk niets aan de hand dacht ik de eerste drie dagen. Maar toen lopen vrijwel onmogelijk werd en mijn gezwollen linkervoet steeds meer bloeduitstortingen vertoonde boven onder links en rechts haalde mijn zusje Treesje mij over om mee te gaan naar de Eerste Hulp. Uitslag: gebroken fibula=enkelbeen. Op de voorbeeldfoto zie je een overduidelijke botbreuk; op mijn foto bij de Eerste Hulp kon je de breuk alleen als een streepje zien in een vergroting, de gebroken gedeeltes waren teruggesprongen in hun oorspronkelijke stand. Nietaldestemin: 3 maanden in het gips.

Maar ik ben geen stilzitter, zette mijn krukken al snel in een hoek en gebruikte Micks wandelwagen als rollator, zou men nu zeggen. Mick en ik hebben alle steegjes en hofjes en spannende plekken in de Jordaan opgezocht. "Hé daar heb je Droppie! Hé gipspoot, net van de wintersport terug?"

Leuke reacties op mijn advertentie, natuurlijk veel sexgerelateerde rotzooi, maar één die er uitsprong. Telefoon ging, man aan de lijn, sterk Amsterdams accent: "Ja luister, je spreekt met van Beveren uit de Beethovenstraat. Hep jij je linker- of rechterenkel gebroken? Linker? Prachtig! Dan ken jij makkelijk in een automaat rijen met je rechterbeen. Je hep toch wel een rijbewijs hè? Mooi. Ik ken je dit vertellen: er ligt een vrachie klaar voor naar Italië. 10.000 gulden voor jou, 5 ruggen aan het begin en 5 als je terug bent. Denk er over na, morgen precies om deze tijd bel ik je weer en vertel je me of je het doet en krijg je details. Ajuus."

Exact 24 uur later ging de telefoon weer. "Ja hier van Beveren weer uit de Beethovenstraat, m'n zwager zorgt voor de wagen, een afgedankte Amerikaanse lijkwagen met dubbele bodem, heel slim gedaan, echt een vakman en luister, morgen..." Ik stopte van Beverens woordenwaterval en vroeg om wat voor smokkelwaar het dan wel ging. "Porno jongen! Zuivere hard core porno. Zijn ze gek op in Italië. Vooral in het Vaticaan."

Ik zag mij al in zo'n opvallende bak met mijn gipsen poot op weg naar Italië met een dubbele bodem vol porno; een financieel aantrekkelijk aanbod was het zeker, maar zo bizar en met een luchtje eraan, dat ik als kersverse vader de zenuwpees van Beveren hartelijk bedankte voor het reageren op de advertentie en het ludiek meedenken met een man op krukken. Ajuparaplu.

Van ons tuintje maakte ik in de zomer een bioscoop in het kader van mijn project GardenArt en later in het jaar richtte ik een standbeeld op voor mijn werkgevers, de commercialproducenten.

2 notes · View notes

offtoljubljana · 4 years

Text

103. Koper, Ankaran en Piran

23/05/2020

Het is 18:12 en er lopen 3 fluffy Golden Retrievers over het strand, dus het leven is goed.

Oh... ja... Hallo vanaf het strand in Ankaran.

Gisteren heb ik de Warblers reünie livestream gekeken, dus het werd weer laat. Heel veel spam in de chat, helaas. Kan je geloven dat er nog steeds CC shoppers in 2020 zijn? Wat zielig.

Vandaag zijn Kath en Sophia weer om 8 uur vertrokken. Waarschijnlijk zijn ze weer gaan hiken of zoiets. Ikzelf kwam "vroeg" om 10:00 mijn bedje uitgerold, want ik wilde toch nog een beetje leren voor mijn GLINT examen. Rond 13:20 stond Cristina voor de deur met de fancy auto. Ze had blijkbaar een gratis update gekregen. Tijd voor het strand.

Nou, ik dacht dat de maatregelen nog van kracht waren: niet zwemmen. Blijkbaar had ik het dus fout, want Cristina schreef dat ze wilde gaan zwemmen. Dus tijd om mijn bikini te zoeken.

... dat ligt dus nog in Nederland. Yay. Dus geen bikini. Oké dan.

Cristina en ik reden door Ljubljana en zo zag ik dus delen waar ik nog niet geweest ben. We gingen de 3e ophalen. Sofia, niet te verwarren met Sophia, komt uit Madrid en we hadden nooit gesproken, maar ik herkende haar van B&T. Ze had in die gastlezing over de verlenging van het leven een hele discussie met de leraar en de spreker. Geen idee waar het over ging, want we waren al 2 uur bezig en ik had het wel gehad en toen ging ik thee zetten.

***

24/05/2020

Goed, hi. Het is inmiddels 12:36 en gisteren werd ik na het schrijven van het bovenste deel moe, dus ik ging liggen op het strand. En ja, we waren pas rond 23:30 thuis en ik was mega moe, maar natuurlijk heb ik snel een overzicht gemaakt van wat ik wilde zeggen.

Dus hier is een soort van inhoudsopgave:

Of het echt een goede inhoudsopgave is.... nou nee. Je ziet wel. Dit wordt een lang ding, jongens. Ik heb rond de 40 foto’s, dus ik denk dat ik weer foto’s apart ga posten in een photoset, want anders wordt het echt mega lang.

Dus ja, ik werd vanochtend weer eens vroeg om 8:00 wakker wegens het gordijn of omdat ik een een keer vroeg ging slapen, maar natuurlijk bleef ik liggen t/m 10:00 en toen kocht ik mega dure stonks (107 Bells per turnip??? AFZETTERIJ DAISY-MAE) en er zit een deuk in mijn telefoon, want mijn Switch viel uit mijn handen op mijn telefoon. Gelukkig is mijn Switch oké.

En nu zijn we hier.

Let’s go.

Sofia werd dus opgehaald en ze nam haar tijd. Cristina zei al dat het typisch Spaans is om te laat te zijn. Toen was het tijd om naar Ankaran te gaan. Een kamergenoot van Cristina zei dat dat een klein stadjes dichtbij Koper en Piran is en daar is dus een klein strandje.

Helaas moesten we meteen een omweg nemen, want er was een vreselijk ongeluk gebeurd en alles zat vast. Toen Cristina en ik op Sofia aan het wachten waren, reden er ook al 3 ambulances. Een auto heeft een motor geraakt en wow, er was echt niets meer over van de motor. We herkenden het eerst niet eens tot en met we de stoel van de motor zagen.

Lulu, dit is waarom pa geen scooter voor je wilt kopen.

Ha, ik wilde de kleine speelgoed scooter opzoeken die ik voor Lulu had gekocht en ik vond alleen deze Yuri On Ice fanart:

Houd het maar bij deze scooter.

We reden dus al meteen fout, dus hoera. Uiteindelijk kwamen we goed terecht en het was ongeveer een uurtje richting Ankaran. Het uitzicht vanaf de snelweg was heel mooi. Ik wilde eerst geen foto’s maken, want ze zouden waarschijnlijk een beetje wazig zijn, maar de bergen waren zo mooi.

Uiteindelijk maakte ik deze:

Ik had eerder foto’s moeten maken, want er waren zoveel vogels aan het schijten. Cristina heeft gereden, want ik kan alleen automaat en Sofia heeft geen rijbewijs. Het ging zeer goed, maar op de snelweg hield ze automatisch links aan, want in Australië rijden ze dus ook links. Op andere wegen is ze eraan gewend om rechts te rijden, want ze woont nu eenmaal in Zweden, maar op de snelweg is ze sneller links. Ik heb een paar keer “Cristina, you’re on the left” moeten zeggen, want achter ons gingen mensen bumperkleven. Eén keer had ze het zelf door, want iemand haalde ons in vanuit rechts.

We kwamen aan in Ankaran en het was geen echt zandstrand zoals Cristina had gehoopt, maar het waren ook geen stenen zoals in Koper.

Er was ook een grasgedeelte.

We bleven niet lang, want we hadden honger. De Boni is overal in Slovenië, niet alleen Ljubljana, dus we gingen op zoek naar Boni in Koper. Koper is een drukke stad aan het strand en het was ook zeer druk.

We hadden de Boni app gecheckt en we zochten de Sarajevo 84, de Balkan grill. Blijkbaar is het een keten, want dat is dezelfde als de Sarajevo 84 in Ljubljana, het restaurant in de kelder waar ik met pa, ma en Lu ben geweest.

En er was een kat.

Er zijn zo weinig katten in Slovenië die gewoon rondlopen. Er zijn mega veel honden, maar amper katten.

We wilden dus Boni bestellen, maar Sofia is vegetarisch en de serveerster zei dat ze alleen vlees hadden. Dat was raar, want de Boni app zei dat er ook vegetarische gerechten waren. We probeerden het uit te leggen, maar de serveerster kon niet goed Engels en bleef de hele tijd “no” zeggen, dus we bedankten haar en we gingen weg.

Op de app zagen we een pizzeria in de binnenstad, so off we go. Zo zagen we ook wat van de binnenstad. Ik had een soort van Italië gevoel.

Sofia is links en Cristina is rechts.

Alles was ook tweetalig en de radio in de auto was ook Italiaans. Overal zag je dus “DOBER DAN/CIAO” en “IZHOD/USCITA” enz. Tijdens het rondlopen had ik ook de hele tijd het nummer Sanremo van MIKA in mijn hoofd, want het lijkt erop dat het nummer gaat over de Italiaanse stad Sanremo en de sfeer. Het nummer gaat eigenlijk totaal niet over Sanremo en de sfeer (kijk de video voor de echte betekenis), maar hey whatever. Voor nu deed ik even alsof het over Italië ging.

Na een paar minuten lopen, bleek de pizzeria ook dicht te zijn. Heel veel dingen waren dicht. Ik las al eerder dat niet alle horecagelegenheden op de kust open waren gegaan, want ze zijn te afhankelijk van Kroatische en Italiaanse toeristen. Er was nog een Sarajevo 84 in Koper, dus we dachten: “Waarom niet?”

Deze Sarajevo 84 lag op de rand van het oude centrum en deze serveerster sprak wel Engels, dus ze gaf Sofia een grote pot met bonen in saus i.p.v. vlees. Aangezien we Boni gebruikten, kregen we ook salade, fruit en soep. Dat waren we helemaal vergeten.

De soep was ook een romige groetensoep i.p.v. een watertje met een smaakje zoals andere restaurants serveren.

Volgens mij was het rond de €3,90 voor dit allemaal. Wacht, ik pak effe de app erbij. Wow, het was €3,81 voor brood met worstjes/bonen, romige soep, appel, fruitsalade, paprika, tomaat en de uien.

Het hele eerste deel van het terras zat ook goed vol. Het was heel goed en de bonen waren heel veel. We hebben de appels meegenomen en ook wat restjes brood. Cristina en Sofia waren zeer geïnteresseerd in mijn eco boterhammenzakje.

We hadden een late lunch en Cristina is dus een mega grote fietsfanaat. Dit wist ik al, maar ik had dus even Handgespaakts Facebook opgezocht en ze was mega enthousiast. Toen had ik ook nog The Cakehouse’s Facebook opgezocht en Sofia en Cristina zeiden de hele tijd “wow” en “ooooh”. Cristina wilde toen ook pa’s fiets zien, dus pa heeft de fietsen doorgestuurd en lang verhaal kort: Cristina heeft haar ogen uitgekeken.

Toen vroeg ik voor foto’s van haar fiets en blijkbaar staat haar hele telefoon vol met die dingen. Op Instagram volgt ze ook alleen maar fietsaccounts en fiets hashtags.

Ze heeft haar fiets meegenomen uit Australië en ze heeft een fietsketting (een kettinkje met een fiets, niet zo’n onderdeel van een fiets) om haar nek en ze wilt haar eigen fietspak maken. Oh en ze wilde meedoen aan een project van Ljubljana om de stad fietsvriendelijker te maken.

Ik liet haar foto’s zien van de fietsenstallen in Utrecht enz. en wow, dat was heel veel. Sofia kon niet geloven dat dat echt was.

Daarna wilden we terug naar het strand, maar eerst liepen we over de boulevard van Koper.

Ja, ik zie nu pas dat mijn vinger voor de camera zat, maar de zon was zo fel, ik zag mijn scherm niet:

Ik heb nog meer foto’s van Koper. Je vindt ze hier.

Ik probeerde een foto met weinig mensen te maken, want alsnog, het was mega druk. We liepen dus rond en er waren ook overal kleine kraampjes. Er lag ook een groot park naast het water.

Toen namen we auto terug naar het strandje in Ankaran. Ik had eigenlijk geen echte zin om te zwemmen, dus toen de anderen voorstelden om snel een bikini te kopen, zei ik dat het niet hoefde. Ik had gelukkig wel een korte broek bij me. Toen we weggingen, had ik namelijk een jas en een lange broek aan, want mijn kamer is nog steeds frisser. Gelukkig was ik slim genoeg om dus die broek nog mee te nemen en ook slippers.

Fun fact: Australiërs noemen “slippers” geen “flip-flops”, maar “thongs.” Ja. Thongs. Denk hier even goed over na en bedenk welke complicaties hieraan vast zitten.

Ik wist dit, maar Sofia was helemaal verbaasd.

Op het strand had ik een soort van crisis, want waarom is een maatschappelijk construct gecreëerd rondom ondergoed? Ik wilde me eerst niet omkleden op het strand, maar toen dacht ik: wtf???? Waarom is een zwembroek zo anders dan een onderbroek.

Serieus. Het is zo raar?

Ankaran was iets rustiger dan eerst, maar inmiddels was het ook al 18:00.

Cristina en Sofia zijn meteen het water ingegaan. Ik begon met het bovenstaande deel te schrijven. Toen kreeg ik een beetje hoofdpijn, dus ik heb mijn ogen dichtgedaan. Ik sliep niet, maar oma zou het “rusten” noemen. Het was heel rustig, ook al begon een baby op een bepaald moment te krijsen.

Ik was nog van plan om een beetje het water in te gaan, maar bij de tijd dat ik mijn ogen open deed, was de zon weg en werd het koud. Cristina en Sofia waren zich ook meteen weer aan aan het kleden.

Dus geen water voor mij, maar het werd echt wel koud. Met de zon was het juist heel heet, maar zonder zon merkte je pas hoe koud het was.

Het zag er wel heel mooi uit toen de zon begon ze zakken.

Zie meer foto’s hier.

Nou, toen we nog in Koper waren, zagen we de ijswinkel VIGÒ. Die is ook in Ljubljana en eerder die dat was Cristina aan het praten over hoe goed het was, dus toen we het in Koper zagen, hadden we bijna ijs gehaald, maar we hadden net die mega grote lunch gehad.

Nu, terug in Ankaran hadden we wel zin in een ijsje en we wilden ook nog naar Piran. Helaas zagen we snel dat er geen VIGÒ in Piran was, maar andere keer dan maar. Plus, VIGÒ is nu eenmaal ook in Ljubljana, dus ik krijg echt nog wel eens VIGÒ ijs. Cristina zei dat ze geweldige smaken hebben.

Dus we pakten onze spullen in en pa had inmiddels gereageerd op Cristina’s fiets, dus Cristina ging toen alles aan Sofia uitleggen. Inmiddels had Cristina ook een trui met een fietsmerk aan. Sofia kent niets van de fietswereld en ze was verbaasd dat er zoveel te vinden was. Ik weet net iets we weinig, want ik had geen idee hoe ik schijfrem moest vertalen en toen Cristina voorstelde dat ik het gewoon uitlegde, zei ik dat ik niet eens wist wat het was in het Nederlands. Gelukkig begreep ze het na “round thing” en “brake somewhere”.

Cristina zei dat ze mega veel geld had uitgegeven aan haar fiets en ik zei dat het oké is, want iedereen heeft een passie en ze willen niet weten hoeveel ik heb uitgegeven aan mijn Switch. En nu wilt Sofia langskomen om mijn Animal Crossing eiland te zien. Zelf heeft ze geen Switch, maar dit spel is zo populair dat zelfs mensen zonder Switch YouTube video’s over Animal Crossing bingen. Ook kopen heel veel mensen een Switch alleen voor Animal Crossing.

We reden dus naar Piran en ik had gewoon echt weer het Italië gevoel. Je reed door de bergen met die smalle slingerwegen en het uitzicht op het water vanaf de bergen waren geweldig. Ik wou dat ik foto’s had.

Net zoals de weg naar Koper stond er Italiaanse radio op, want de radio was mega kut. We moeten constant van zender veranderen, want alle radiozenders zaten rondom de grens. Cristina en Sofia kunnen Italiaans verstaan, want het lijkt op Spaans.

Op een moment kregen we een station genaamd #W o W. Ja, de muziek was niet geweldig.

Op weg naar Piran stelde Sofia ineens voor om naar Izola te gaan i.p.v. Piran, maar ze kon ons niet echt overhalen. Ze had zelf snel door dat haar argument een beetje vaag was, dus we reden richting Piran, maar de GPS liet ons naar een klein straatje buiten Piran rijden.

Sofia pakte toen Google Maps erbij, maar ze keek niet goed en ze had dus een hotel buiten Piran aangeklikt. Oh God.

Uiteindelijk vonden we het en na heel veel gezeik over parkeren, gingen we op weg naar ijs. Piran was heel mooi.

Eenmaal in de stad kwamen we er achter dat het heel leeg was. Dit was raar, want de parkeerplaatsen waren allemaal vol, vandaar dat we naar een parkeergarage buiten de stad moesten gaan.

Een groot spektakel was natuurlijk het plein. Zie hier mijn panorama foto:

Er stond ook een standbeeld op het plein.

We besloten om even rond te lopen door de stad op zoek naar ijs en het was wel mooi, maar ik snap eigenlijk de hele “hype” rondom de binnenstad niet. Dit is blijkbaar één van de meest toeristische plekken in het land. Misschien komt het omdat het zo levenloos was wegens de leegte.

Ze hebben het ook de hele tijd over de “middeleeuwse stijl”, maar het leek op elke Italiaanse stad waar ik tot nu toe geweest ben, alleen nog smaller. Sofia vond het wel geweldig dat er mensen gewoon wonen en dat het dus niet allemaal 100% toeristische bouwwerk is.

We waren dus op zoek naar ijs. Inmiddels had ik een ander nummer van MIKA in mijn hoofd, namelijk Ice Cream, en dat nummer gaat helemaal niet over ijs oh my god.

Het andere hoogtepunt van Piran is natuurlijk het water.

Voor nog meer foto’s van Piran, zie hier.

Dat is wel heel mooi en er waren overal (enigszins lege) restaurantjes met uitzicht op het water. Helaas het restaurant met de goede recensies over het ijs was dicht, dus we liepen maar verder en we vonden een ander pleintje met krijttekeningen.

Natuurlijk tekende Cristina een fiets.

Zie hier haar hele proces.

Ik tekende natuurlijk Quinn.

Tijdens het tekenen, zagen we een kleine krabbetje. Ik heb nog nooit een krab zo zien lopen.

De binnenstad was dus niet mega indrukwekkend, maar het water dus wel.

We besloten om terug richting het plein te lopen voor ijs. We zagen een klein cafeetje genaamd Caffe Galeria met live muziek en we gingen er zitten. Geen idee hoe ik de video in een blog post moet plaatsen, dus hier is de link naar een korte video van de muziek.

Helaas was er geen ijs.

Dus uiteindelijk kwamen we bij een cafeetje op het plein en we zagen ijs bij Kavarna “Piran”, dus daar hebben we ijs gegeten.

Inmiddels was het rond de 22:00 en we moesten nog ongeveer anderhalf uur rijden. Dit was mega laat voor Cristina, maar ze was nog wakker genoeg om te rijden. Goed, want Sofia kan niet rijden en misschien zou het me lukken om met schakelauto te rijden, maar ik had ook al een kleine migraine sinds 18:00. Yup. Ik dacht eerst dat het kwam door het intensief luisteren naar Sofia, want haar Engels is niet geweldig, maar ma zei dat het ook door ze felle zon kon komen.

We hadden alleen wat problemen met parkeergeld, maar gelukkig was de automaat op één of andere reden in het Nederlands, dus ik zei snel dat “Buiten dienst” betekende dat we niet konden pinnen.

Toen pas zagen we de grote letters CASH ONLY. We zijn dom.

En ja, toen terug naar Ljubljana. We hadden Sofia eerst afgezet en toen gingen we naar mijn huis en we hebben over nog meer fietsen gesproken.

Inmiddels begon het te regenen, dus net op tijd.

Eenmaal binnen heb ik meteen een paracetamol genomen en water opgezet voor noedels. Toen even naar huis gebeld en toen snel nog op de laatste minuut naar een K.K. Slider concert op Animal Crossing gegaan (priorities!). Ik lag om 0:30 in mijn bed! Wow!!!

Ik zei al tegen Cristina: “Might fuck around and go to bed early.”

Ja, Cristina ook. Zij is vandaag met de auto naar de bergen gegaan om te fietsen. Dus dat was mijn dagje. Het was gewoon heel fijn en ik had echt zo’n zomervakantie gevoel wegens de Italiaanse sfeer en uitgebreide lunch en wegens het ijs. Het was heel goed.

#103 #blog post #may #wtf it is 14:11 noe

1 note · View note

vk-aalbregt-blog · 5 years

Text

** Mei Actie **

Ook je rijbewijs halen? Inschrijven kan tm 20 Mei!!

- Theorieleerstof

- Theoriecursussen

- Theorie examens

- Onbeperkt aantal rijlessen.

- Tussentijdse Toets

- Onbeperkt praktijk examens ( ook faalangst en bnor)

Nu voor € 1.899,- !!

( betalen is mogelijk in 2 termijnen.)

Kortom alles wat je nodig hebt totdat je bent geslaagd zonder bijkomende kosten!!

Wij rijden in de regio's: Amsterdam, Haarlem, Bollenstreek, Utrecht e.o , Amersfoort, Zwolle e.o, Meppel e.o, Den Haag e.o, Delft , gehele Westland, Zoetermeer e.o, Gouda e.o , Bodegraven e.o , Alphen ad rijn, Leiden e.o, Rotterdam e.o, Barendrecht, Dordrecht e.o, Papendrecht e.o, Hardinxveld e.o , Breda eo, Etten-leur, Roosendaal e.o, Zevenbergen e.o, Bergen op Zoom e.o ,Tilburg, Den bosch.

In de regio Den Haag, Rotterdam en Utrecht is er ook rijles in een automaat mogelijk, tevens zijn er meerdere instructrices in de div. Regio's

Inschrijven kan via onze website www.verkeersschool-aalbregt.nl/inschrijven

1 note · View note

kulabata · 2 years

Text

Ajulo

Het is rond lunchtijd blijkbaar rustig in het ziekenhuis, want ongeveer alle dokters zitten buiten achter de kantine aan lange plastic tafels aan de matako. In een staat van volledige beroepsdeformatie, worden frequent telefoons langs de tafel doorgegeven met plaatjes van grote wonden, ernstige huidafwijkingen of uit de hand gelopen infecties. Niemand eet daar een hap minder om. Vandaag gaat een foto rond van onze collega Ajulo, die al een aantal weken niet op zijn werk is geweest. Op de foto heeft Ajulo een groot geïnfecteerd stuk huid vanaf zijn wang tot aan zijn schouder. Spontaan wordt er een inzamelingsactie op poten gezet en ontstaat het plan om hem op te gaan zoeken. ‘Wanneer gaan we hem dan opzoeken?’ ‘Nu!’ Onze afdeling ligt er strak bij, dus Joost en ik gaan graag mee. We lenen een enorme Toyota Range Rover van het ziekenhuis en proppen daar zoveel collega’s in als er redelijkerwijs in passen, en dan nog een paar. Joost mag rijden, want velen onder ons hebben geen rijbewijs en degenen die het wel hebben, vinden het maar wat mooi als de mzungu rijdt. Ik wacht nog even tot ik iets meer ervaring op de Tanzaniaanse ‘weg’ heb voordat ik 11 man zonder gordel de bush in ga chaufferen.

Joost zit dus achter het stuur, en ik zit naast hem op de bijrijdersstoel en half bij mij op schoot zit collega Opanda. Op de twee banken achter ons zitten nog acht collega’s. Hoewel sommigen van hen vermoedelijk nooit een stap op het OK-complex zetten, wil toch iedereen Ajulo opzoeken. Zoals eerder vermeld zijn er geen straatadressen in Tanzania, dus als je naar iemand toe wil rijden, dan moet je de weg weten. Meerdere mensen menen dat te weten, maar helaas zijn ze het niet altijd eens. Zo wordt er hier en daar door Opanda ‘links!’ geroepen, terwijl Chris van de achterbank roept dat we rechtdoor moeten. De consensus van de groep lijkt echter vaak wel aardig te kloppen, dus zo komen we in ieder geval al vrij snel bij het tankstation in Shirati om de lege tank bij te vullen. Niemand weet waar het tankdopje zit, dus Joost mag twee keer rond de pomp heen en weer steken met deze kolos van een auto (de draaicirkel is zodanig dat hij een kleine rotonde niet zonder steken kan nemen). Terwijl vanaf de achterbank vier man ‘rechts!’ roept en vier man ‘links!’, zet Joost hem op goed geluk naast de pomp. We blijken juist te staan. Dan zet het pandemonium op de achterbank dezelfde discussie voort over of er benzine of diesel in moet. De pompbediende blijkt echter al diesel aan het tanken te zijn, dus dat zal wel goed zijn. De helft van de inzamelingsactie verdwijnt in de tank, maar dat vindt men geen probleem: het grootste cadeau zijn wij natuurlijk zelf.

Naar mate de rit vordert wordt de verharding slechter, de gaten groter en de wegen smaller. Met de hoge wielbasis en de four wheel drive komen we de meeste plekken vrij gemakkelijk door, al zorgt het heen en weer wiegen van de auto er wel dikwijls voor dat iedereen half over elkaar heen ligt. Er zijn geen verkeersborden, geen wegaanduidingen, geen straatnamen. Langs de weg zitten talloze mensen in de schaduw van bomen niets te doen, starend in de verte en wachtend tot de dag aan hen voorbijtrekt. Joost moppert dat de derde versnelling het niet doet, wat op zich geen verrassing is met 500.000 km op de teller, maar niet helemaal terecht blijkt te zijn: de derde versnelling doet het prima, maar Joost is de schakelbak na drie jaar automaat rijden een beetje ontwend en zet hem steeds van z’n 2 in z’n 5. Desalniettemin slaat de motor niet één keer af. Onderweg wordt Tumbo als arts van dienst gebeld dat er een spoedgeval is op de maternity ward, waarop de anesthesisten in de auto eens om zich heen kijken en vaststellen dat alle anesthesisten uit het ziekenhuis met deze auto vertrokken zijn. Er kan dus niemand operaties doen. Snel wordt de anesthesist die vrij is en thuis zit, gebeld en gevraagd om met spoed naar het ziekenhuis te komen.

Net als de auto echt te breed wordt om zich nog over het smalle weggetje voort te wurmen (aan beide kanten worden de inzittenden door de ramen heen afgestoft door de hoge struiken langs de weg), komen we aan op Ajulo’s compound, waar hij met zijn hele familie woont. Ajulo wist niet dat we kwamen, maar is ongelooflijk blij om iedereen te zien. Eenieder wordt geknuffeld, waarbij de onverbonden wonden in zijn nek tegen alle vuile kleding aan drukken... Joost en ik hadden nog de gedachte dat we hier op een soort huisbezoek kwamen, maar dat blijkt vrij naïef te zijn geweest. In plaats daarvan komen uit alle kleine hutjes rond het grote grasveld waar Ajulo woont familieleden met stoelen aanzetten. Onder een grote boom worden alle stoelen in een grote kring opgesteld, en kort daarna sleept men ook nog een aantal salontafels de huizen uit. Binnen de kortste keren zit het gezelschap in een cirkel te kletsen en is Ajulo’s medische probleem vergeten. Joost rijdt nog even met Ajulo naar het dichtsbijzijnde dorpje, door Ajulo trots als ‘Kiariko Central’ omschreven, maar in werkelijkheid niet meer dan zes lemen hutjes aan de weg. Hier wordt de andere helft van de inzamelingsactie omgezet in bier en frisdrank. Intussen haak ik half af bij het groepsgesprek in het Swahili, dat toch wel wat snel voor me gaat, en neem de omgeving in me op. Alles is enorm groen, en aan de horizon rijzen steile stukken heuvelrug op, bespikkeld met de typische reusachtige afgeronde stenen. Groepen kippen scharrelen om ons heen. Ze zijn zo tam dat de grotere kippen even op de salontafels poolshoogte komen nemen, terwijl pas uitgekomen kuikentjes over de OK-klompen aan mijn voeten klauteren. Verder lopen honden, geiten en koeien los over het terrein. We zijn hier echt in de bush, en het is goed om zo een keer een indruk te krijgen van hoe ook veel van onze patiënten wonen en leven. De enige geluiden zijn de vogels, de bries, het vee en af en toe een kreet uit een van de hutjes, tot in de verte de Range Rover weer hoorbaar wordt, hard werkend in tweede versnelling.

Als Joost en Ajulo terug zijn, stort men zich gretig op de meegebrachte drankjes. We onderwerpen we Ajulo toch nog even aan een medisch consultje, maar die blijkt zichzelf al behoorlijk agressief behandeld te hebben. Als OK-assistent heeft hij zichzelf een infuus geprikt en dagelijks ceftriaxon, metronidazol, Augmentin en fluconazol toegediend. Het zal hebben geholpen, want de wonden zien er al een stuk rustiger uit dan op de foto. De sfeer wordt steeds gemoedelijker, maar Joost zit een beetje op hete kolen, want hij heeft vanavond dienst. Na enige tijd snapt men dat het nodig is om te vertrekken, dus wordt er nog een kleine speech gemaakt, en daarna gaan we de hele kring langs waarbij iedereen Ajulo even geluk en veel gezondheid toewenst. Tanzanianen praten makkelijk in het openbaar, maar zijn wat minder bedreven in zaken kort en bondig houden, dus het duurt wel even voordat we rond zijn. Daarna wordt nog als groep gebeden voor Ajulo’s gezondheid, en pas daarna kunnen we echt weg. In een land waar iedereen van familie en gemeenschap afhankelijk is, is het uiteraard belangrijk dat de banden strak worden gehouden, maar zo’n intiem inkijkje als dit is wel zeldzaam.

Op de terugweg heeft vrijwel iedereen er twee a drie biertjes in zitten en lijkt het wel alsof we op schoolreisje zijn. Er wordt continue gekwebbeld, gegierd van het lachen en elk hobbeltje waar Joost doorheen moet, wordt uitgebreid becommentarieerd door acht aangeschoten back seat drivers. Natuurlijk komen we langs de huizen van een deel van de medereizigers, dus we moeten frequent stoppen om iemand eruit te laten, en die moet dan over twee banken en vier collega’s klimmen om het voertuig te kunnen verlaten. Uiteindelijk komen we met een half lege auto bij het ziekenhuis aan en opent de bewaker de poort voor ons. Zonder kleerscheuren parkeren we de auto op het stoffige terrein. Een halve middag is genoeg om even op avontuur te gaan.

0 notes

dino4949blog · 3 years

Link

Als studenten chauffeur reis je het hele land door in de nieuwste auto’s en bezorg je de klant de beste rijervaring die hij of zij zich kan wensen. Je gaat altijd met een lach en strak in pak de deur uit om auto’s op te halen, te verplaatsen en weg te brengen. Ondertussen vind je in de app een duidelijk overzicht van alle opdrachten die je die dag moet uitvoeren en noteer je in diezelfde app gemakkelijk je uren. Heb jij 6 maanden of langer je rijbewijs en ervaring in zowel schakel als automaat? Ben je bovendien buiten je studie minstens 1 dag per week beschikbaar? Misschien heb jij het dan wel in je om studentchauffeur te worden voor Autoreset!

0 notes

nieuwetijds · 5 years

Photo

Veel gevoelige mensen hebben in meer of mindere mate een vorm van faalangst ontwikkeld doordat onderwijs niet aansloot op de gaven, of door strenge ouders, of door eigen perfectionisme. Om maar een paar redenen te noemen. 😆 Zo heb ik pas op latere leeftijd mijn rijbewijs gehaald, en waar de instructrice me na een paar lessen er fijntjes op wees dat ik ook een automaat zou kunnen rijden 😊 gaf ik mezelf de ruimte en de tijd om rustig het schakelen onder de knie te krijgen. Ik wist dat ik mezelf de ruimte moest geven om te leren en dus fouten te maken. Daags nadat ik mijn rijbewijs haalde reed ik probleemloos 1500 kilometer door de Duitse vakantie drukte! Geef jezelf de tijd en de ruimte om fouten te maken...en zo te leren 💗 Liefs, @nieuwetijdskind.gordon #perfectionist #vertrouwen #faalangst #foutenmakenmag #tijd #zijn #hsp #nieuwetijdskind #gelijkofgeluk https://ift.tt/2YsGOC1

#IFTTT #Instagram

0 notes

rostockboedapestwenen · 5 years

Text

14 augustus Wenen

.Vandaag nog een paar dingen bekeken, zoals het Hundertwasserhaus, de Naschmarkt, een buitenwijk bekeken en het Stadpark. Een paar foto's geschoten van o.a. ook de leuke fietspad overgang-lichtjes. Ze zijn leuk, maar dan moet je ze wel zien en dat was vanmiddag een probleempje. Net op de terugweg naar ons hotel, de laatste dag, zag ik het fiets overganglichtje niet. Het bleek op rood te staan, terwijl ik overstak. En wie moet op de rem voor mij? De politie! Het zwaailicht ging aan en ik werd aan de kant gezet. De grootste vangst van de dag denk ik. Ausweiss bitte! Tja die heb ik niet bij me. Het zijn paspoorten en daar loop ik niet graag mee op zak. Rijbewijs dan? Nee, ook niet. Hoe bent u dan hier gekomen uit Holland? Met de fiets. Herald stond wel bij het overgangslichtje, nog steeds te wachten en waagde het niet om te komen, want dan zou hij ook aan de beurt zijn. Toen het lichtje op groen stond kwam Herald. 70 euro boete en contant betalen. Tja, dat hadden we niet op zak. Ik wilde nog vragen of ze een pinapparaat bij zich hadden nu ze toch zo leuk bezig waren, maar niet gedaan. Ik moest gaan pinnen bij de bankautomaat en Herald als borg achterblijven bij de agenten😅. Maar ik kon nergens een pinautomaat vinden en stond 50 meter verderop. De agenten werden een beetje moedeloos en stuurden Herald naar mij om de automaat aan te wijzen. Ik stelde nog voor om er vandoor te gaan, maar dat was denk ik niet zo'n goed idee geweest. Voor je het weet zit je zomaar twee weken langer vol pension in Wenen op een plek waar je niet wilt zijn. Netjes betaald. Ik kreeg nog de boodschap mee dat ik een voorbeeld aan mijn man moest nemen omdat hij wel netjes wachtte voor het rode licht. Ik deelde nog mee dat dit wel een bijzondere situatie was, omdat het meestal andersom was. Herald wilde nog graag naar het Belvedère museum, ik had uit frustratie geen zin meer en ben kort in het park tegenover het hotel blijven mopperen op mezelf. Herald heeft nog prachtige schilderijen gezien van ene Klimt 🤔 en nog anderen. Vanavond maar een goed glas bier op deze dag gedronken tijdens ons laatste avondmaal. Morgenvroeg om half 6 opstaan om de trein van 6.50 te halen. Onze vakantie zit erop. 1231 kilometers gefietst in totaal.

0 notes

auto01 · 5 years

Text

Rijopleidingen Zoetermeer

Als je professionele rijopleidingen in Zoetermeer zoekt dan kan je die ontvangen van onze autorijschool en motorrijschool. Daar kan je leren omgaan met ieder type voertuig waardoor je binnen een korte periode bekwaam genoeg bent om het rijexamen succesvol af te leggen en als bestuurder de weg op mag. Hierin krijg je een enorme flexibiliteit. Zo kan je zelf kiezen hoe lang de rijlessen zijn die bij onze rijopleidingen in Zoetermeer kunt volgen. Dat kunnen rijlessen zijn van een uur, anderhalf of twee uur.

Hierbij krijg je steun van een toegewezen rijinstructeur die zeer ervaren en bekwaam is in het opleiden van nieuwe cursisten. Bij onze rijschool heb je door de hoge kwaliteit tevens een hoge kans om te slagen voor het rijbewijs. Wil je dus met grote kans jouw rijexamen behalen? Neem dan een van onze rijopleidingen in Zoetermeer.

Rijbewijs met grote kans halen

Het is bij onze rijopleidingen voor Zoetermeer zeer gemakkelijk om een rijbewijs te halen. Dat komt doordat de ervaren rijinstructeurs en rijinstructrices een goede hulp zijn bij het eigen maken van het besturen van een voertuig. Men kan op een eigen oefenterrein onderricht krijgen waardoor het eenvoudig is om de eerste stappen te leren. Daarnaast kan men bij een rijopleiding van onze rijschool uit Zoetermeer een theoriecursus krijgen. Daardoor kan men goed voorbereid het theorie examen tegemoet gaan en heeft men een stabiele basis gelegd voor het rijexamen. Zo kan je rijlessen en cursussen in onze rijopleiding in Zoetermeer volgen die jou steunen en de kans op het behalen van het rijbewijs aanzienlijk verhogen.

Word een bekwaam bestuurder

Met een rijopleiding voor Zoetermeer van onze auto- of motorrijschool kan men in een korte tijd een bekwaam bestuurder worden. Men kan zodoende een motorfiets leren beheersen, een personenauto en zelfs een automaat. Indien je dus op verantwoord achter het stuur wilt rijden is het belangrijk om een van de rijopleidingen van onze motor- en autorijschool te nemen.

#Zoetermeer #auto #rijschool #autorijschool

0 notes

rijschoolcodrive-blog · 6 years

Photo

Onze nieuwe leswagen automaat staat klaar voor de dienst... Wie wordt de eerste klant die hem eens uitprobeert! #codrive #antwerpen #rijschoolcodrive #rijbewijs #veiligheid #toyota #automatic #lerenrijden https://www.instagram.com/p/Bor_aUQnW7-/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=363eb5sdvelp

#codrive #antwerpen #rijschoolcodrive #rijbewijs #veiligheid #toyota #automatic #lerenrijden

0 notes

avoverkeer · 5 months

Text

Wat een mooie dag om 2023 mee af te sluiten!!

Amsterdamse Verkeersopleidingen feliciteert deze kanjers met het behalen van hun autorijbewijs!

Het is een fantastische prestatie die veel oefening, geduld en doorzettingsvermogen heeft vereist. Je hebt hard gewerkt en je inzet heeft zich duidelijk uitbetaald.

We weten zeker dat je nu van alle vrijheid en onafhankelijkheid zult genieten die bij het hebben van een rijbewijs horen. Het opent de deuren naar zoveel nieuwe mogelijkheden en ervaringen.

Nogmaals, gefeliciteerd met dit geweldige succes en we wensen je alle veiligheid en plezier op de weg toe!

Wil jij binnenkort ook je bromfietsrijbewijs, motorrijbewijs of autorijbewijs halen, plan dan een proefles in bij Amsterdamse VerkeersOpleidingen en laat je overtuigen.

Amsterdamse VerkeersOpleidingen wordt door oudleerlingen met 4,9/5 beoordeeld. (Google review)

Met een slagingspercentage van 85% voor ruim 214 1e examens, de beste van Amsterdam (CBR).

www.AVOweb.nl

#met spoed automaat rijlessen nemen #met spoed scooterrijbewijs halen in amsterdam #met spoed slagen voor scooterrijbewijs #met spoed bromfietsrijles nemen in amsterdam #met spoed slagen voor bromfiets rijbewijs #met spoed automaatrijbewijs halen #automaat rijschool #rijschool automaat amsterdam #met spoed automaatrijles nemen #snel slagen voor automaat rijbewijs #automaat rijlessen #automaat rijles #snel automaat rijbewijs halen in amsterdam #automaat rijbewijs #snel automaat rijbewijs halen #automaat rijbewijs halen #rijbewijs halen in amsterdam #rijles in amsterdam #beste rijschool #goede rijschool in amsterdam #rijschool amsterdam #rijbewijs amsterdam #goedkope rijschool #studenten rijschool #rijlessen amsterdam #spoedrijopleiding #snel slagen voor aanhangwagen rijbewijs #snel slagen voor motor rijbewijs #scooterrijbewijs snel halen #snel scooterrijbewijs hal in amsterdam

0 notes

redactie-reisprofsnl · 7 years

Text

Met de camper door Amerika in 22 tips

Ga je dit jaar eindelijk die droom waar maken en met een camper door Amerika cruisen? Wij gingen je voor en geven je daarom de beste tips voor als je met een camper door Amerika gaat trekken. De Verenigde Staten zijn een prachtig land om met een camper te ontdekken. Het land is helemaal ingesteld op reizen met de auto. De wegen zijn er breed, de meeste kruisingen zijn voorzien van stoplichten en Amerikaanse automobilisten zijn doorgaans beleefder. Benzine is er spotgoedkoop en je mag met een gewoon Nederlands rijbewijs een camper huren. Zo’n camper, 'recreational vehicle' of RV genaamd, is altijd een automaat, dus dat rijdt lekker ontspannen. Maar wil je er echt een geslaagde campervakantie van maken, dan kun je maar beter goed voorbereid op pad gaan. We gaan er van uit dat je al een camper gehuurd hebt (bijvoorbeeld bij BeleefAmerika, AmerikaPlus, Worldwidecampers, SNP, AutoEurope Camper of Travelhome), dat je vliegticket geregeld is en dat je een Esta-verklaring hebt ingevuld. Nog niet geboekt? Wacht dan niet te lang. Amerika is en blijft een populair camperland.

Tips voor vertrek en tijdens je reis met de camper

Zorg dat jij en je reisgenoten een creditcard met een behoorlijke kredietlimiet hebben. De borg voor je camper wordt namelijk direct afgeschreven en niet gereserveerd. Omdat campers brandstof slurpen en de afstanden doorgaans behoorlijk zijn, heb je ook al daarvoor al een flinke kredietlimiet nodig. Neem ook voldoende dollars mee om kampeerplekken in nationale parken te kunnen voldoen. (zie ook de tip over wild kamperen). Als je rechtstreeks uit Europa komt, mag je niet met je jetlag direct achter het stuur van je camper kruipen. Je moet eerst een nacht in een hotel geslapen hebben. Hou daar dus rekening mee tijdens de planning van je campervakantie. Bij het ophalen van je camper kun je je eigen risico afkopen. Dat is de moeite van het overwegen waard. Je krijgt ook een uitgebreide video-instructie over het gebruik van de camper en het rijden. Bekijk die video, ook al heb je wel vaker met een camper door Amerika of een ander land gereden. Voor je vertrekt, inspecteer je samen met je camperverhuurder de camper. Laat elk krasje, deukje of andere beschadiging op het formulier noteren en laat je alles nog eens goed uitleggen. Plan je vakantieperiode zorgvuldig. Ga je met een camper naar de zuidelijke woestijnstaten zoals Utah, Arizona, Texas en New Mexico? Plan je campervakantie dan in september of oktober. In de zomer is het er namelijk bloedheet en veel te warm om te plekke van alles te ondernemen. In Dead Valley mag je in de zomermaanden niet eens met je huurcamper het park in. Ga je in het najaar of n de winter met de camper in Amerika cruisen of ga je Rocky Mountains in? Reserveer dan een camper met winterisolatie. Overdag loop je misschien nog in je korte broek, maar ’s nachts kan de temperatuur in de bergen en woestijnen naar of onder het vriespunt kelderen. Je zult niet de eerste zijn die warmere oorden op moet zoeken, omdat de leidingen van je camper anders bevriezen. Goedkoop met een camper door Amerika cruisen? Doe dan mee aan een zogeheten wegbrengactie in het voorjaar. Ga een splinternieuwe camper wegbrengen van de fabriek naar een van de verhuurstations in bijvoorbeeld Las Vegas of San Francisco. Goedkoper met een camper door Amerika reizen kan bijna niet.

RV-campings en wild kamperen met een camper in Amerika

Wild kamperen met een camper is in Amerika aan restricties gebonden. Je mag wel in National Forests wild kamperen, maar niet in Nationale Parken. Het aantal campings in nationale parken is beperkt en bovendien zijn ze vaak klein of campers zijn er niet toegestaan. Je mag overigens wel met een camper de nationale parken in. Campings net buiten nationale parken zijn populair en moet je dus een redelijke tijd tevoren boeken. Hou daarbij rekening met tip drie. Het hoogseizoen in bijvoorbeeld Utah valt in oktober. Campings in Amerika kun je vinden via onder meer de site van Koa.com of het Bureau of Landmanagement voor niet-commerciële campings per staat. Bij de ingang van campgrounds in parken of natuurgebieden vind je ‘registratiehuisjes’. Hier pak je een envelop, stopt hier het gevraagde bedrag in, vult je gegevens in, scheurt het reçu eraf en doet de envelop in een daartoe bestemde paal of bak. Het reçu leg je achter je voorruit. Vaak staan er paaltjes bij de kampeerplekken. Hier moet je je reçu aan vastklippen. Handig ook wanneer je met je camper van het terrein af wilt voor een tochtje of een ritje naar de supermarkt: de plek is dan door jou betaald en gereserveerd. Lees meer over een roadtrip met de camper door Amerika. De meeste RV-parken hebben een ‘nachtregistratie’. Dat houdt in dat je ook na sluitingstijd het terrein opkunt. Soms hangt er een lijstje van beschikbare plaatsen, soms kun je ook kijken waar je een plekje ziet. Betalen doe je de volgende ochtend. Soms liggen envelopjes waar je je gegevens op invult en waar je het verschuldigde bedrag instopt.

Tips voor onderweg met de camper in Amerika

De afstanden in Amerika, zeker in de dunbevolkte staten, zijn enorm. Hou daar je rekening mee met de planning van je vakantie, want je wilt niet elke dag onderweg zijn. Zorg er altijd voor dat je met een volle brandstoftank en volle watertanks op pad gaat. Wij hebben door een misverstand veertig mijl met een knipperend benzinelampje gereden in de woestijn van Utah en dan zit je niet echt ontspannen achter het stuur van je camper. Vergeet ook niet voldoende proviand in te slaan zodat je even vooruit kunt. Goed om te weten: vrijwel elke supermarkt en winkelketen geeft klantenkaarten uit. Gewoon even vragen aan de kassa! Soms moet je een telefoonnummer invullen. Elk willekeurig nummer volstaat. Je korting gaat direct in! In woestijnen en ruige berggebieden heb je grote stukken geen bereik met je mobiele telefoon of wifi. Gebruik dus de wifi in cafés en hamburgerzaken langs de weg om het thuisfront regelmatig te melden waar je bent. Ga je hiken in een nationaal park? Informeer dan bij het plaatselijke visitor center naar de lokale omstandigheden. Rijden met een camper van tien meter is in Amerika helemaal niet bijzonder, maar het is wel even anders dan de personenauto die je thuis gewend bent. Neem geen risico’s en laat bij het inparkeren, invoegen en het nemen van bochten een medepassagier uitstappen en meekijken. De verkeerde afslag nemen kan in Amerika betekenen dat je wel 50 kilometer door moet rijden voor je je vergissing kunt herstellen. Neem een navigatiesysteem van thuis mee, of huur er een. Ook handig om campings, benzinestations en andere nuttige plaatsen te vinden. Neem een zaklamp mee. Het kan in het voorjaar, najaar of de winter al vroeg donker zijn. RV-parken en campings zijn meestal wel verlicht, maar de natuurparken zijn aardedonker. Barbecuen is de nationale sport van Amerikaanse camperaars lijkt het wel. Op bijna elke camping, RV-park en plekken in natuurparken vind je wel een speciale kampvuurplek of buitenbarbecue. Aanmaken doe je met oud papier dat bij veel supermarkten speciaal voor dat doel opgestapeld ligt. Plastic tasjes krijg je zo ongeveer bij elke boodschap die je doet. Niet weggooien. Ze zijn superhandig als vuilnisbakzakje! Wassen kan op vrijwel elk RV-park of camping voor maar een paar dollar. Ook de droger kost niet veel. Dat scheelt een hoop kleding van thuis meenemen. Reserveer vooral vooraf een plekje in gebieden waar weinig RV-parken zijn of plekken die populair zijn. Aan de Californische westkust zitten de natuur- en RV-parken vaak al ’s middags vol. Niet fijn om midden in de nacht nog mijlen te moeten rijden, op zoek naar een plek. Neem een stekkerblok vanuit Nederland mee. Niet alleen heb je in een camper een beperkt aantal stopcontacten, het is ook handig om niet voor elk apparaat een Amerikaanse stekker te moeten hebben. Amerikanen zijn doorgaans ontzettend aardig en gastvrij, zeker op een camping. Ze rijden vaak ik waanzinnig grote campers rond. Grijp je kans en vraag gerust of je binnen mag kijken. Ze laten je met veel plezier hun 'mobiele' woning zien. Heb je de droom om met een camper door Europa te trekken? Lees dan deze tips! Click to Post

#Amerika #camper #Verenigde Staten

0 notes

vjbmotors · 7 years

Text

Fuso Canter 9C18 AMT met opties

BELANGRIJKSTE STANDAARDUITRUSTING Fuso Canter 9C18 AMT met opties TF2 8,55 ton wielbasis 3400mm rijbewijs C euro 6 REMMEN Hydraulisch met vacuümstuurbekrachtiging, gescheiden met lastafhankelijk remkrachtventiel bij achterwielen Voor : Schijfremmen Achter : Schijfremmen ABS/EBD: Standaard Uitlaatrem : Standaard 50 kw OPHANGING Voor/achter: Halve bladveer met schokdemper en stabilisator…

View On WordPress

0 notes

geensandalen · 7 years

Text

Palm Springs, 25 januari 2017

We hadden grootse plannen voor vandaag, maar eerlijkheid gebied te zeggen dat we veel te lang in bed zijn blijven liggen. We zouden misschien nog een dagje Los Angeles doen, maar dat lijkt nu de moeite niet meer. Na een stevige sloot koffie en bijbehorende versnaperingen vatten we de moet echter weer op en besluiten we toch nog op pad te gaan. Weliswaar niet naar Los Angeles, maar naar het Joshua Tree National Park dat beter te berijden is. De middag breekt pas net aan, dus zo dramatisch is het nu ook weer niet.

Met een kleine omweg vanwege nog immer overstroomde wegen (ja, dat kan ook in de woestijn) rijden we bij de beschaving vandaan, het rotsachtige landschap in. De weg die van Palm Springs noordelijk loopt en dan afbuigt, wordt geflankeerd door zulke kleine klompjes bebouwing dat ze niet meer dan gehuchten te noemen zijn. Tot mijn schrik zie ik dat de benzine bijna op is en even vrees ik dat we moeten omkeren en weer een half uur terug moeten rijden naar Palm Springs, maar gelukkig blijkt een paar kilometer verderop nog een tankstation te zitten. Daar hebben ze niet alleen goedkope benzine, maar ook prima donuts, dus leggen we een voorraadje aan. In het National Park is niets te krijgen.

We laten ons nog even informeren bij de tourist info en mogen daarna gratis naar binnen met de kaart die we van Marc hebben gekregen. We hebben aangegeven niet te willen wandelen en naar aanleiding daarvan is de lange route aangeraden, langs een uitkijkpunt dat over de hele Coachella Valley uitkijkt, en daarna aan de andere kant het park uit. Direct na de ingang beginnen de spectaculaire rotsformaties, maar de Josha trees zien er wel anders uit dan we ons hadden voorgesteld – het landschap heeft absoluut niets weg van een bos en de Joshua ‘trees’ zijn eerder een soort cactussen. Desalniettemin is het prettig rijden op de eenbaansweg met beperkte snelheid en vrijwel niets op niemand om tegenop te botsen.

Zo prettig zelfs, dat ik Iris voorstel om dan maar een stukje rijles te doen. Iris heeft geen autorijbewijs, maar wel ooit een paar lessen gehad en is bovendien in bezit van een motorrijbewijs. Op een verlaten zijweggetje wisselen we van stoel en stellen we samen de spiegels. De auto is een automaat, dus rijden zou vrij rechttoe, rechtaan moeten gaan. Op een moment dat we geen andere auto’s zien, stuurt Iris de openbare weg weer op en zijn we weer op weg. Het begin is nog wat gewennig, maar al snel rijden we tegen de snelheidslimiet en kan ik eindelijk ook een keer om me heen kijken. Als achter ons een auto opduikt, instrueer ik om even stil te staan op een uitham van de weg. De rem is wat gevoelig en dat had ik misschien even moeten melden, dan hadden we kunnen voorkomen dat we tijdens deze onnodige noodstop voorin de gordels hangen terwijl alle bagage in de kofferbak met een luide knal tegen de achterkant van de stoelen klapt. Volgende keer beter.

De rest van de dag rijdt Iris het National Park door. Het gaat steeds soepeler en het enige precaire moment volgt op de parkeerplaats bij het uitkijkpunt, maar stapvoets rijdend terwijl ik bijstuur, krijgen we de auto netjes geparkeerd. Ik heb zowaar de tijd om onderweg de informatiefolder te lezen. Het park blijkt een fascinerend landschap van twee verschillende ecosystemen, die duidelijk van elkaar begrensbaar zijn en waarvan de grens een aantal keer door de weg wordt doorsneden. Het duidelijkste contrast zien we als de Joshua trees op een gegeven moment verdwijnen en plaatsmaken voor een veld vol cactussen. Een bordje geeft aan dat deze cactussen een thuis bieden aan een kolonie killer bees, dus houden we wel een gepaste afstand.

Aan het einde van de dag werpt het strijklicht nog even spectuculaire schaduwen over de verwrongen rotsformaties, voordat het begint te schemeren. Weldra zal de lucht rood en dan paars kleuren, zoals vaak het geval is boven de woestijn in dit deel van de wereld, en aangezien we ook het National Park bijna uitrijden, neem ik het stuur weer over. Politie zie je in principe niet binnen het park, maar ik heb er weinig zin in om aan de highway patrol uit te leggen waarom de persoon achter het stuur geen rijbewijs heeft en de auto technisch gezien niet afdoende verzekerd is. Tot onze verbazing is het nog bijna een uur volle snelheid terugrijden – dan heeft Iris toch nog een behoorlijke afstand afgelegd ondanks de lage maximumsnelheid en de slingerende route.

Terug in Palm Springs wordt ons oog getrokken door een fraai Italiaans restaurant. Iris heeft al tijden zin een goede pasta carbonara, maar we hebben het tot dusver niet aangedurfd. Hier ziet het er kwalitatief goed genoeg uit om de gok te wagen. Met een fles prosecco erbij wordt het waarachtig nog een klein feestje, zeker als blijkt dat de pasta van uitstekende kwaliteit is. Met de rekening krijgen we nog een glaasje amaretto en een cantuccino, een uitstekende afsluiting van deze dag.

0 notes