Tumgik
#Marina De Caro
ortut · 11 months
Text
Tumblr media
Marina de Caro - Tricot, 1997
65 notes · View notes
noticieropoblano · 2 years
Text
Histórico: Así fue la 'caza' de Rafael Caro Quintero, 'narco de narcos'
Histórico: Así fue la ‘caza’ de Rafael Caro Quintero, ‘narco de narcos’
La tarde de ayer se dio a conocer un histórico hecho, la recaptura del exlíder narcotraficante Rafael Caro Quintero, fundador de Cártel de Guadalajara (después Cártel de Sinaloa) e involucrado en la tortura y asesinato del Kiki Camarena, agente de la DEA del Departamento de Narcóticos y el piloto Alfredo Zavala Alvear. El suceso tuvo lugar en el área serrana de Los Mochis, donde elementos de la…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
viendiletto · 4 months
Text
«Erimo quei che xe andadi via…»
Ogni tanto dago un’ociada al mio Nuovissimo Palazzi del 1957. Se trata de una vecia abitudine che me gaveva inculcado la mia seconda mama, la professoressa Maria Concetta Viviano in Berti. Ala parola “Esilio” se lege: “Allontanamento volontario o forzato dalla patria”. Ala parola “Esule” corrisponde la definizion: “Chi o che è in esilio”. Un altro dizionario dise, “Esilio”: l’andare volontariamente o il vivere costretti fuori dalla patria”.
Forse tuto questo vol dir che mi non son un esule; in fin dei conti vivo in Patria! Non ve par?
Alora chi xe esule? Noi o lori? Lori, quei che xe rimasti!? Quei che xe rimasti?
Me par che se andèmo a far ‘ste ciacole dopo 70 ani finimo co’l barufarse de novo, e far saltar fora astio e malanimo.
Cossa fèmo? Dimentichemo?
Distiradi sula «rampa de lancio»
Quei dela mia età se trova oramai tuti distiradi sula “rampa de lancio”, puntadi verso l’alto, pronti a far una bela svolada e andar a trovar quei che ga avudo più premura de noi.
Qualche volta me brusa, quando torno a Fiume, e te trovo qualchedun de quei che non xe andadi via proprio perché i genitori, la familia, iera nati là e là i voleva restar. Me brusa pensar che forse un de quei che me parla e ciacola con mi poderìa esser el fio de quel sporco individuo che ga fato conosser, per la prima e l’unica volta in vita sua, la “residenza turistica” de Via Roma (deta: “nikad doma”) al mio povero papà! Un operaio! Un falegname che ga sgobà tuta la vita. Un polaco, arivado a Fiume co’i mìi noni che no’i saveva parlar altro che polaco e tedesco!
Mio padre, “italian convinto”, ga finido la prima guera mondial drento le trincee italiane e nela seconda lurida guera, ala verde età de 48 ani, el xe andà volontario, de novo a combater come un povero zurlo, per noi, per l’Italia!
Fazemo finta de gnente
Mio papà se ga stancà de viver, a Genova. Lontan dala sua Fiume. El dorme un sono eterno drento una picola nichia sula parte più alta del zimitero de Staglieno. El xe, “ossi contro ossi” in una casetiza insieme con la mia mama. Fino al ultimo giorno de vita el ga sempre parlà in fiuman. El ga vissuto una esistenza fata de ricordi. El se insognava sempre de Fiume, del Corso, del Monte Magior, dela sua bela Fiumara dove el gaveva la botega de marangon.
Adesso el dorme un sono senza sogni cussì che no’l core el ris’cio de riveder, tra i fantasmi dela note interminabile, la figura sporca de quel farabuto co’l muso gialo, che lo ga denunzià ai gianizeri de Tito, de esser stado un fervente italian!
Quel stesso mascalzon che, compena arivadi i drusi in zità, el ga cambià distintivo sula patela dela giacheta! El ga butado via el “fassio” per meter sù la “stela rossa!” Quel stesso infame che, da mediocre imbianchin, de colpo el iera diventado un prepotente dirigente in questura! Omo dela OSNA. Dimentichemo! Fazemo finta de gnente.
Una razion extra de patate boide
A mi me bastarà ricordar el forzado, misero turismo fato dal 1945 al 1947 per i campi profughi de tuta la penisola, insieme al caro indimenticado amico Agostino Sirola, nato a Fianona ma fiuman convinto. Cambiàvimo continuamente campo profughi, andando sempre più a sud. Passando per Roma, dove erimo, ogni giorno, “fissi” al Ministero dell’educazione nazionale per saper qualcosa sula apertura del Colegio de Brindisi. A Roma semo stadi diversi mesi nel Campo profughi del Quadraro. Mi ghe insegnavo qualcosa ai muleti dele elementari che era profughi dala Libia e dala Cirenaica e l’Agostino fazeva el sguatero nela cusina del campo. Una razion extra de patate boide e “saltade” non me mancava mai.
Al Collegio «Niccolò Tommaseo»
A tempo debito semo arivadi, primi assoluti, ala famosa Scola de Marina e ultima temporanea residenza bellica dela Accademia Naval de Livorno. Semo arivadi ancora prima che vegnissi zò el Professor Troili. El signor economo e el segretario, signor Cianciaruso, ne ga sistemado àla bona, in una cantina del Colegio dove, per qualche giorno, gavemo dormido su due letini, con la rede de fero ma senza stramazzi.
Spagheti co’l sugo de pomidori
Magnàvimo, in una saleta, vizin la tavola dei ex funzionari dela scola naval, solo a mesogiorno, spagheti co’l sugo de pomidori. De sera: nisba con contorno de stele in un ziel favoloso. Dopo qualche giorno xe arivà el diretor, el Professor Troili, insieme con quatro o cinque muli del “sientifico”. El resto dela ganga xe arivado a scalioni nel arco de un pèr de setimane. In quel meravilioso colegio che portava el nome de Nicolò Tomaseo (qualche nostro mulo, per far la remenàda, diseva che forse se tratava de un zerto Nikola Tomassic’, dalmato, come lo ciamava i titini…) go passado un ano per ciapar el diploma. Go fato la preziosa esperienza dela vita in coletività. E, per mia fortuna, dopo soli zinque mesi, cominziavo la mia vita de maritimo, imbarcado come “mozo”su un rimorciador nel porto de Savona. Una esperienza molto utile per quanto riguardava tuti i lavori manuali de bordo. Ogni tanto el Comandante, un “paron maritimo” meravilioso, el me fazeva far pratica al timon del rimorciador.
La prima nomina de Comandante
Ero veramente felice e contento ma, ogni volta che zurmàvimo ale varie banchine le grosse navi oceaniche, mi me sentivo el còr come una patata boida. Guadagnavo poco ma gavevo vitto e alogio asicuradi fin che, nel giro de un pàr de mesi, go trovà, con l’aiuto de una cara signorina, segretaria presso la più importante agenzia marittima de Savona, la possibilità de imbarcarme adiritura come alievo ufizial su una nave “Liberty” de diecimila tonelate. Squasi non me sentivo più adosso la scorza de profugo o de esule. Me sentivo libero e, son stado tanto fortunado, de restar imbarcado su quela nave per quasi tre ani consecutivi, senza far una licenza e sbarcar con el grado de terzo uficial. Dopo, la mia carriera xe stada limpida e veloce. A bordo gavevo studiado con grande serietà l’inglese el spagnolo e anca el francese. A 27 ani otegnivo la prima nomina de Comandante con la prestigiosa compagnia genovese “La Columbia”.
La mia famiglia, dopo pesanti peripezie e vessazioni quotidiane, ga podudo finalmente scampar de Fiume per finir in un lontan campo profughi vizin l’Aquila, su per le montagne, in un posto che se ciamava Rojo Pineta. Erimo de novo tuti profughi, esuli. Esuli in Patria.
Erimo quei che xe andadi via…
Reneo Lenski
26 notes · View notes
jogoraz · 1 year
Photo
Tumblr media
Activation dansée de l'exposition de Marina De Caro
55 notes · View notes
wsrnnova · 9 months
Text
Tumblr media
Marina De Caro
38 notes · View notes
Text
url music game
Thanks @cleric4vampire for the tag <3
Tagging: @chodzacaparodia, @feral-cockroach and @oceaniche (no pressure as always, this just for fun)
Now, why would I do this to myself with url that long? To share music I like ofc <3. And why would I make this even harder by adding one artist - one song rule for myself? No idea.
W - Would've, Could've, Should've by Taylor Swift
I - I Bet on Losing Dogs by Mitski
T - Tangled Up by Caro Emerald
C - Can't take my eyes of you by Frankie Valli
H - Hand of Sorrow by Within Temptation
F - Fairytale by Alexander Rybak
R - Release me by Hooverphonic
O - Oh No! by MARINA
M - Met the God by Jann
Please listen to this one! It's from small polish artist and it's opening line is "Don't tell me about my sins, I've met the God and He said that it's alright"
A - Aijā by Sudden Lights
B - Burn Your Village by Kiki Rockwell
L - labour by Paris Paloma
O - Only Teardrops by Emmelie de Forest
C - Crucified by Army Of Lovers
K - Kalyna by Go_A
O - One More Light by Linking Park
F - Future Lover by Brunette
F - Fourth of July by Sufjan Stevens
L - Last Theater by NoisyCell
A - Achilles Come Down by Gang of Youths
T - Topielica by Leśne Licho
S - Somewhere Only We Know by Keane
12 notes · View notes
solisimmer · 1 month
Text
MODELS SERIES - EP 14
Tumblr media Tumblr media
Estávamos na estrada há mais de três horas, para fotografar em uma praia remota do estado de Santa Catarina. Todos empolgados com a ideia de ir para a praia, já sentindo as férias de fim de ano se aproximarem. Bom, eu não estava tão empolgado assim, pois eu mal havia começado a trabalhar na agência e já daria uma pausa e eu preciso trabalhar.
Assim que chegamos em Barra Velha, fiquei admirado pelo local. Embora seja um local de veraneio, no início do verão, parecia calmo. Sendo uma cidade com mais ou menos quarenta e cinco mil habitantes e perto das outras cidades litorâneas catarinenses, ficávamos perto de tudo, mas numa boa distância para não estar no meio de tanta gente nessa época. 
Tumblr media
Paramos na praia Itajuba, que era mais afastada dos grandes prédios, tendo mais moradores, móveis residenciais e espaço, onde a agência já havia providenciado um espaço para o ensaio. Tratava-se de um balneário na cidade de Barra Velha em que teríamos mais liberdade para completar o projeto. Não era um local caro. Na verdade, até estranhei, porque eles teriam verba suficiente para pagar um lugar muito mais caro do que esse. Mas não reclamei, o local era ótimo e não era muito cheio, já que não era um ponto de veraneio muito comum.
E apesar de ainda estar nublado, eu já imaginava ótimos registros em que poderíamos ter um ensaio e tanto. Eu não conseguia não pensar como fotógrafo, mesmo agora, estando na frente da câmera. Talvez por isso estivesse sendo divertido e desafiador. Eu sabia o que fazer, o que o fotógrafo precisa de mim e o que eu posso ou não fazer, porém, o resultado às vezes pode não ser o mesmo. Por isso eu sempre ficava admirado por Nina, ela fazia esse trabalho parecer tão fácil, ela conversava com meus equipamentos fotográficos, era uma grande profissional. Eu sempre adorei trabalhar com ela e por isso eu tinha muito o que aprender.
Outra modelo que estava sendo um exemplo positivo para mim era Nanda Alba, ainda que eu nunca tivesse a fotografado, eu via como ela trabalhava com fluidez e sem precisar de muitos takes para ter o que o fotógrafo pedia. Ela estava sempre pronta para a câmera, mesmo quando não estava na frente dela. Sua desenvoltura poderia se dar ao fato de ser dançarina profissional também, fazendo que tivesse uma ótima postura e movimentos sutis e certeiros para qualquer pose. Estava aprendendo muito ao ser seu par.
Tumblr media Tumblr media
E o que tinha de profissional, tinha de bonita. E nossa, como era bonita! Não posso negar que é o meu tipo ideal de mulher, mesmo que eu nunca tenha estado com uma mulher tão alta. Ela era poucos centímetros menor do eu, que tenho 1,88m, mas como ela sempre estava de saltos, ficava facilmente mais alta do que eu - e de qualquer outra pessoa na equipe, menos de Eduardo e seus quase dois metros.
Venho notando os olhares dela desde que começamos a fotografar juntos, sua aproximação contida, mas não despercebida. Depois do dia em que conversamos melhor, fora do trabalho, no dia em que Pierre viria (mas não veio), tive certeza de que ela estava interessada. Ainda estou analisando tudo, pois embora ela pareça interessante, seja muito bonita e tenhamos assuntos em comum, não estou certo que seria uma boa me envolver com alguém do trabalho - não deu muito certo da última vez. E por falar nisso, Nina parece estar sempre ao redor, me lembrando de que eu não deveria cometer o mesmo erro de novo.
Tumblr media
Mas, será que foi mesmo um erro? Eu não me arrependo de nada, nada mesmo. No fundo eu sei que não terei nada igual a isso novamente, mas gosto de pensar e lembrar do quanto foi bom. Se algum dia eu me apaixonar novamente, quero que seja como o que eu sinto por Nina. Quis dizer, sentia. Ou ainda sinto, não sei. Só sei que, toda vez que a vejo, ela me arrasta para um local que eu já sei de cor, em que me sinto preso a ela e que nenhuma pessoa no mundo consegue me arrancar de lá. Sejamos sinceros, eu já sou um homem feito, eu não deveria me sentir assim ainda, mas depois de ter Marina comigo, nenhuma outra mulher foi igual, nenhuma pessoa provocou em mim o que ela provocou e ainda provoca. Agora mesmo, ela está tão bonita posando sozinha, traje todo vermelho como é a sua cor (até os saltos altos e quem usa salto na praia?), a água salgada escorrendo pelo corpo, molhando parte das ondas dos seus cabelos vermelhos, um biquíni tão pequeno que eu me forço a olhar para qualquer outra coisa, para não parecer um idiota, um cachorro olhando para a comida posta na mesa.
Tumblr media
Como sou um azarado de merda, é claro que ela não estaria posando sozinha. E é claro que a Chilli Beans, a marca de óculos que Nina era garota propaganda, iria querer um ensaio que mostrasse como o verão no Brasil é quente, tropical e afrodisíaco. Cara, precisava de tudo isso? Pediram que Eduardo posasse com ela como a porra de um namorado, a tocando em todos os lugares. Explica essa agora, Isaac Newton? Dois corpos ocupam, sim, o mesmo espaço! 
Tumblr media Tumblr media
Eduardo posava todo envergado, para diminuir a distância entre os dois e abusava ao colocá-la no colo, nos ombros, nos braços e tinha certeza que ele fazia isso pelo simples prazer de me irritar. Mas, tenho que ser sincero ao dizer que, se não fosse Eduardo, poderia ser outro e eu estaria muito mais puto.
Sei que ele a respeita, diferente de outros idiotas da agência que só faltavam babar ao estar perto dela. Ou, talvez Eduardo estava ajudando ela com os saltos ridículos que pediram para as modelos usarem, e eu imagino que ela estava tendo um tempo difícil ao caminhar com eles na areia e por isso não a deixava tanto no chão. É, deve ser isso.
Tumblr media
Parei para observar o ensaio, tentando não olhá-la como um morto-de-fome, o que não era muito fácil. Também imaginava-me no lugar do meu amigo, sendo eu a pessoa a estar tão perto dela.
Tumblr media
O ensaio dos dois estava perto de terminar e voltei para o toldo de madeira e palha em que estávamos sentados antes e voltei a conversar com Nanda.
Eduardo aproximou-se e veio logo onde estávamos, para beber água e comer, enquanto Nina passou reto e com cara de poucos amigos. Eu já não sabia o que fazer ou dizer: ela estava me deixando confuso. 
Tumblr media
Ficávamos afastados - por escolha dela -, depois conversávamos e eu achava que estava tudo bem. Logo, ela ficava afastada de novo e com raiva. Eu ainda não havia esquecido tudo que ela me disse no Blink, mas decidi não tocar no assunto porque ela estava nitidamente bêbada e não falaria aquelas coisas sóbria. Ela pareceu muito chateada por eu não mandar uma mensagem a ela, mas eu não sabia ao certo o que dizer, depois de perceber que eu ainda estava muito na dela. Mais do que eu pensei estar.
– Ruivinha tá puta contigo, hein. - falou Eduardo, assim que Nanda se afastou. – E você não tá se ajudando.
– Que? Por quê?
– Sei lá… Ela só ficava te olhando como se quisesse que você caísse mort0. 
– Ela disse alguma coisa? - perguntei preocupado.
– Dizer, não disse. Mas convidei ela para almoçar com a gente e ela disse que não, não queria atrapalhar o teu almoço com a presença dela. Dramática para a porra.
– Ela falou umas coisas lá no Blink que…
– Eu tô ligado. Todo mundo ouviu… Acho que ela está mordida que você está com a outra ruiva. - disse ele, se referindo à Nanda. – Falar nisso, qual o teu problema com ruivas? 
– Eu não estou com ninguém. - respondi, olhando o exato momento em que Nina se afastava dos demais, em direção a uma ponte. – Quer saber, vou lá falar com ela.
– Isso aí, vai atrás de mais um espetáculo… Queremos entretenimento.
– Vai se ferrar! - respondi enquanto ia de encontro a ela. Eduardo, atrás de mim, ficava só rindo.
Caminhei um pouco rápido para alcançá-la, o que não foi muito difícil, já que ela caminhava com passos lentos com o salto que usava.
– Ei, Nina! - disse, ao me aproximar. – Podemos conversar?
Ela virou-se confusa, e me olhava com curiosidade, não mais com aquele olhar raivoso de antes.
– Lucas… Não sei se t…
– Deixa eu falar, por favor. - a interrompi, antes que ela cortasse qualquer frase minha. – Eu não quis tocar no assunto do que aconteceu no Blink, porque aquela não é você.
– Lucas, por favor… Não. Eu te peço desculpas, mas por favor, mas só esquecer aquele dia.
– Eu não quero falar daquele dia também. Estamos na mesma página. - falei, olhando-a e me certificando de que ela não iria fugir ou fazer eu me calar. – Mas estávamos bem, eu acho. E aí você parecia me evitar e parecia bem chateada. Foi algo que eu fiz ou falei?
– Não, não. Você não fez nada. Eu só… só acho que… Esquece tudo, tá? Por favor.
– Tudo bem. - eu disse. – E sobre a mensagem, eu…
– Lucas, por favor. - disse ela, aproximando-se e segurando meus braços. Ela estava tão perto agora, e mesmo que o dia já estivesse quente, ela parecia ainda mais quente. O calor do corpo dela emanava para o meu de forma que me senti bem consciente da presença dela tão perto de mim.
Eu a beijaria ali mesmo. Droga, eu voltaria de onde paramos, eu faria o que ela quisesse. Era só ela dizer o que ela queria. 
Tumblr media
E ela disse:
– Lucas, por favor. Só vamos parar com isso. Parar por aqui.
______________________________________
Está gostando da história? Compartilhe com um amigo <3
Próximo episódio: aqui
__
Por direitos autorais, as músicas não serão mais adicionadas no episódio, mas você pode curtir ouvindo a playlist no Spotify aqui.
2 notes · View notes
tsunami-subastas · 3 months
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
2017
OLA SOLIDARIA/ Más de 30 lazos de amor 
Más de 30 lazos de amor, es un proyecto que toma a la figura del amor como basamento catártico, formulado a partir de procedimientos de trabajo colectivo donde me propongo mirar y pensar la forma de vincularnos, utilizando y sugiriendo que la técnica que acompañe la propuesta sea el bordado.
El suceso que originó este proyecto data de 2015, cuando motivada por una profunda y dolorosa ruptura amorosa, di comienzo a la reconstrucción metafórica de mi propio desamor, encontrando en el bordado la herramienta que “arreglaba” eso que sentía destrozado. Esta búsqueda dio lugar a otras: los vínculos amorosos con el resto de las personas de mi vida y la forma que tenemos de demostrarlo, hicieron de mi corazón un gran tejido. Así es que se expandió y me animé a invitar a otros a trabajar. La propuesta fue sencilla: elegir una tela estampada, por gusto, por su textura, por su cuerpo, por lo que quisieran y comenzar a pensar el vínculo que cada uno tiene con el amor; el propio, el ajeno. El amor en todos sus sentidos, sin límites. La idea fue bordar, cortar, romper, descoser, agujerear, hacer lo que cada uno sintiera.
La propuesta es un ritual donde finalmente me reconstruyo en los trabajos de los demás salvándome, por ahora.
¿Dónde van los fondos recaudados?
Hace unos años conocí a Caro Soriano, mujer, fotógrafa, mamá, luchadora; la conocí haciendo fotos en el taller de Gabi Muzzio. Caro a parte de tantas cosas lindas y de que se le hacen agujeritos en los cachetes cuando se ríe, es la Presidenta de la *Fundación FAME Argentina (Familias con Atrofia Muscular Espinal). La misma se encarga de agrupar familias y pacientes afectados con Atrofia Muscular Espinal, que es una enfermedad genética neuronal, caracterizada por la pérdida de músculo esquelético causada por la progresiva degeneración de las células del asta anterior de la médula espinal.
Ella me mostró lo que significa lidiar con una discapacidad desde lo corporal así como también desde lo social. Me mostró la cantidad de cuerpo que hay que poner en una lucha pero sobe todas las cosas me enseñó que sin el amor, que es lo que la sostiene, no podría continuar. Caro es mi más enorme lazo de amor.
Por eso el fin de este proceso de producción, amorosa y catártica es recaudar fondos para que FAME siga luchando y todas estas personas consigan pronto la aplicación de la Spinraza que es la droga que cambiará sus vidas!
Sigamos construyendo lazos de amor, gracias por colaborar!
Agradecimiento especial a todos los bordadores que participaron:
Alicia Salvañá/Angie Strappa/Arturo Geminell/Belén Rimini/Betina Barandalla/Bruno Gloriani/Camila Gómez/Camila Sauan/Carolina Soriano/Cecilia Ann/Cristina Rosenberg/Delfina Forno/Florencia Giacobe/Florencia Llarrull/Florencia Luciani/Forencia Toba/Gabriel González Suárez/Gabriela Muzzio/Guadalupe Rúas/Inés Beninca/Joaquín Gómez Hernandez/Josefina Estevez/Josué Gómez/Julia Trecu/Larisa Luciani/Laura Pizzorno/Lucía Anghilante/Luciano Rondano/Magalí Drivet/Mailin Weiss/María Belén Gómez/María Cristina Pérez/María Gracia Paoletti/María Laura Carrascal/Mariana Pissano/Marina Ciuffoli/Marisa Betucci/Mariu Fondato/Martín Leonard/Martín Moreno/Natalia Trejo/Norma Rojas/Pamela Bavutti/Romina De Luca/Rosario Telleria/Silvana Scuisatto/Sofía Estevez/Sofía Meier/Valeria Bezos/Victoria Cenóz/Victoria Estevez/Victoria Gomez Hernandez/Violeta Martin/Susana Marcozzi/Adolescentes participantes del taller: “Maquinando Relatos” Centro de Convivencia Barrial Barrio Santa Lucía. Coordinado por Sofía Meier y Natalia Trejo/Alumnos del taller:  Pintura 2, año 2016. Escuela de Bellas Artes (UNR). Docente Titular: María Cristina Pérez – Norma Rojas.
4 notes · View notes
ah-vida-segue-07 · 1 year
Text
Tumblr media
Olá Marina, aqui é a esposa do Fernando, não quero brigar, apenas conversar contigo. Vi suas conversas com ele, fiquei meio assustada no quanto é parecido com as coisas que ele costuma me dizer. Olha, realmente.. mentir é uma arte que ele domina com maestria.
Acredito que não seja uma surpresa pra você que eu tenha te encontrado, afinal você sempre soube que ele é casado, tem dois filhos e pelo que li nunca se importou com isso. Então Marina, antes de eu ser bem sucedida na vida, vivíamos em uma casa minúscula, espremidos e cheios de sonhos. Eu os tornei reais.
Vi que ele te comprou alguns presentes e que anda te levando a lugares bem caros, que vida boa hein?! Acho que algumas coisas ele esqueceu de mencionar, então vamos lá; sabe o carro? Ele é meu. Sabe a empresa? É minha. Sabe as viagens e os presentes? Foram pagos com o meu dinheiro, sem eu saber obviamente. Sabe esse homem que hoje te promete mundos e fundos? Ele também me prometeu, a diferença é que EU dei isso a ele.
Nunca fui do tipo de mulher que sustenta macho, pra mim, eu estava sendo parceira e ajudando não só aos meus filhos, como também ao meu marido a ter uma vida melhor. Hoje percebo que de fato, não conhecia o meu marido. Uma coisa eu te garanto: as minhas custas, ele não curte mais.
Sei que você se deslumbrou, fique tranquila, ele é todinho seu. To mandando pra aí já com a mala pronta, é só desmontar e colocar no cantinho da sua casa. Espero que ainda lhe sirva e que você consiga fazer dele uma pessoa melhor.
Aproveite o presente, é grátis e já vai embalado, só que sem carro, sem viagens, sem presente e sem dinheiro.
Larissa Rabelo
5 notes · View notes
Video
vimeo
Y si ver era el fuego from Valentina Alvarado Matos on Vimeo.
Film installation at Filmoteca de Catalunya. With Carlos Vásquez Méndez. 2020 Four 16 mm loop projections (10 minutes for each) One overhead projector Two carousel slide projectors Sound installation (45 minutes)
Curated by Marina Vinyes and Caro Ciuti for LOOP Festival
filmoteca.cat/web/es/node/42546
2 notes · View notes
sentimentosdemim · 8 days
Text
Olá Marina, aqui é a esposa do Fernando, não quero brigar, apenas conversar contigo. Vi suas conversas com ele, fiquei meio assustada no quanto é parecido com as coisas que ele costuma me dizer. Olha, realmente.. mentir é uma arte que ele domina com maestria.
Acredito que não seja uma surpresa pra você que eu tenha te encontrado, afinal você sempre soube que ele é casado, tem dois filhos e pelo que li nunca se importou com isso. Então Marina, antes de eu ser bem sucedida na vida, vivíamos em uma casa minúscula, espremidos e cheios de sonhos. Eu os tornei reais.
Vi que ele te comprou alguns presentes e que anda te levando a lugares bem caros, que vida boa hein?! Acho que algumas coisas ele esqueceu de mencionar, então vamos lá; sabe o carro? Ele é meu. Sabe a empresa? É minha. Sabe as viagens e os presentes? Foram pagos com o meu dinheiro, sem eu saber obviamente. Sabe esse homem que hoje te promete mundos e fundos? Ele também me prometeu, a diferença é que EU dei isso a ele.
Nunca fui do tipo de mulher que sustenta macho, pra mim, eu estava sendo parceira e ajudando não só aos meus filhos, como também ao meu marido a ter uma vida melhor. Hoje percebo que de fato, não conhecia o meu marido. Uma coisa eu te garanto: as minhas custas, ele não curte mais.
Sei que você se deslumbrou, fique tranquila, ele é todinho seu. To mandando pra aí já com a mala pronta, é só desmontar e colocar no cantinho da sua casa. Espero que ainda lhe sirva e que você consiga fazer dele uma pessoa melhor.
Aproveite o presente, é grátis e já vai embalado, só que sem carro, sem viagens, sem presente e sem dinheiro.
0 notes
noticieropoblano · 2 years
Text
Capturan a Rafael Caro Quintero, fundador del Cártel de Guadalajara
Capturan a Rafael Caro Quintero, fundador del Cártel de Guadalajara
El “narco de narcos” fue recapturado por elementos de la Marina | Esta tarde se confirmó la recaptura de Rafael Caro Quintero, fundador y exlíder del Cártel de Guadalajara, quien habría cumplido solo 28 años de prisión de 40 que se le habían imputado en un principio. De acuerdo con la información que circula hasta el momento, todo habría sido parte de un operativo de la Secretaría de Marina en…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
agrpress-blog · 7 months
Text
La grande scrittrice, autrice di libri quali L’età del malessere, Memorie di una ladra, Il treno per Helsinki, La lunga vita di Marianna Ucrìa, Dolce per sé, Il coraggio delle donne, Una rivoluzione gentile. Riflessioni su un Paese che cambia, Caro Pier Paolo, In nome di Ipazia: riflessioni sul destino femminile, e molti altri, spegne ottantasette candeline. Nata a Fiesole (FI) nel 1936, figlia dello scrittore ed etnologo toscano Fosco Maraini e della principessa siciliana e pittrice Topazia Alliata, dal ’39 al ’46, trascorre la sua infanzia in Giappone e lì, fra il ’43 e il ‘45 affronta la prigionia in un campo di concentramento, dove finisce con i suoi genitori che si rifiutarono di aderire alla Repubblica di Salò. Tornata in Italia vive fino a diciotto anni in Sicilia - a Bagheria -, presso i nonni materni. Racconterà questi anni in Sicilia nel suo romanzo Bagheria. Si trasferisce poi a Roma, dove pubblica il suo primo romanzo di successo, La vacanza (Lerici, 1962). È l’inizio di una lunga serie da L’età del malessere (Einaudi, 1963) con cui vince il Premio internazionale degli editori “Formentor”, da poco fondato (nel ’61) dall’editore spagnolo Carlos Barral con il sostegno di colleghi quali Giulio Einaudi, Claude Gallimard, Barney Rosset, Heinrich Rowohlt e George Weidenfeld;  A memoria (Bompiani, 1967), Memorie di una ladra (Bompiani, 1972), da cui l’anno seguente verrà tratto il film Teresa la ladra (1973) di Carlo Di Palma, pellicola di cui curerà anche la sceneggiatura con Age e Scarpelli;  Donna in guerra (Einaudi, 1975), Lettere a Marina (Bompiani, 1981), Il treno per Helsinki (Einaudi, 1984), Isolina. La donna tagliata a pezzi (A Mondadori, 1985), che vince il Premio Fregene, La lunga vita di Marianna Ucrìa (Rizzoli, 1990), con cui vince il Premio Campiello, che sarà Libro dell’Anno 1990, verrà tradotto in circa trenta lingue e verrà portato al cinema con il film del ’97 diretto da Roberto Faenza; il già citato Bagheria (Rizzoli, 1993), Voci (Rizzoli, 1994), Un clandestino a bordo (Rizzoli, 1996), Dolce per sé (Rizzoli, 1997), sui temi sociali e la vita delle donne, fino alla raccolta di racconti Buio (Rizzoli, 1999), sull’infanzia indifesa, con cui  vince il Premio Strega. Nel 1980 scrive, insieme a Piera Degli Esposti, Storia di Piera (Rizzoli), da cui tre anni dopo verrà tratto il film omonimo di Marco Ferreri, interpretato da Hanna Schygulla, Isabelle Huppert, e Marcello Mastroianni. Nel 2004, ancora con Piera Degli Esposti, scrive il libro Piera e gli assassini, un lungo dialogo fra due protagoniste della nostra cultura che si confrontano sui temi più importanti della vita, un insieme di racconti attraverso la lunga amicizia fra le due donne, su vicende di famiglia, aneddoti su colleghi, registi, attori. Seguiranno La nave per Kobe. Diari giapponesi di mia madre (Rizzoli Bur, 2001), tratto dai diari scritti dalla madre Topazia dal ’38 al ’41, donati a Dacia Maraini dal padre che li aveva casualmente ritrovati, ed in cui rievoca il viaggio verso il Giappone e l’esperienza della prigionia negli anni dell’infanzia, e Amata scrittura. Laboratorio di analisi letture proposte conversazioni. E ancora Colomba (Rizzoli, 2005) Il gioco dell’universo (Mondadori, 2007) con cui vince il Premio Cimitile nella sezione di narrativa. Nel 2008 pubblica Il treno dell’ultima notte (Rizzoli) e, due anni dopo, La seduzione dell’altrove (Rizzoli, 2010). Alla fine degli anni Cinquanta, a poco più di vent’anni fonda con alcuni amici la rivista «Tempo di letteratura» e collabora con «Il Mondo» e «Nuovi Argomenti», rivista culturale fondata nel ’53 da Alberto Carocci e Alberto Moravia, ai quali presto si affianca Pier Paolo Pasolini, e, dopo la sua morte, Attilio Bertolucci e Enzo Siciliano, che si annoverano fra i suoi amici, con Italo Calvino e Maria Callas. Nel ’73 fonda, con Maricla Boggio, il Teatro della Maddalena, gestito da sole donne. Per il teatro ha scritto oltre sessanta testi, portati in scena in teatri italiani ed esteri.
Ricordiamo Il ricatto a teatro a altre commedie (Einaudi, 1970) Manifesto dal carcere e Dialogo di una prostituta con un suo cliente (Mastrogiacomo-Images 70, Padova 1978). Quasi tutte le sue opere teatrali sono raccolte in Fare teatro 1966-2000. Fra le sue poesie, pubblicate fin dall’inizio degli anni Sessanta, Botta e risposta… poetica o quasi, La donna perfetta (1974), Don Juan (1977), la raccolta Mangiami pure (1978), dedicata alle sofferenze nel campo di concentramento. Fra i saggi, Fare teatro. Materiali, testi, interviste (Bompiani, 1974), La bionda, la bruna e l’asino (Rizzoli, 1987), Cercando Emma (Rizzoli Bur, 1993), Un clandestino a bordo (Rizzoli, 1996), I giorni di Antigone – Quaderno di cinque anni, (Rizzoli Bur, 2006). Fra i film a cui ha lavorato come sceneggiatrice ricordiamo L’età del malessere (1968) di Giuliano Biagetti, La donna invisibile (1969) di Paolo Spinola, Cuore di mamma (1969) di Salvatore Samperi, Certo, certissimo, anzi… probabile (1969) di Marcello Fondato, Il già citato Teresa la ladra (1973) di Carlo Di Palma, Il fiore delle Mille e una notte (1974) di Pier Paolo Pasolini, e i documentari Abrami in Africa (1976) e Aborto: parlano le donne (1976). Fra i premi vinti, oltre ai già citati Cimitile, Campiello e Strega, anche il Premio Pinuccio Tatarella. Nel 2005, l’Università degli studi dell’Aquila le conferisce la Laurea Honoris Causa in Studi teatrali. Due anni dopo riceve il Premio leopardiano “La Ginestra”. Nel 2010, l’Università degli Studi di Foggia le conferisce la laurea magistrale honoris causa in Progettista e dirigente dei servizi educativi e formativi. Due anni dopo le viene assegnato il premio Alabarda d’Oro per la letteratura. Alla fine degli anni Ottanta, gira per la Rai Raccontare Palermo, andato in onda su RaiTre, in cui la scrittrice incontra, in giro per la città, vari rappresentanti della cultura siciliana quali Mimmo Cuticchio, regista e attore teatrale, erede della tradizione dell’Opera dei Pupi e dei cuntisti siciliani, e Giovanni de Simone. Nel novembre 2016, a Palazzo Sant’Elia a Palermo, ha inaugurato con le sorelle la Mostra Topazia Alliata. Una vita per l’arte, prima retrospettiva italiana sull’opera della madre Topazia Alliata, pittrice e gallerista, scomparsa nel 2015 all’età di centodue anni. In tale occasione ha dichiarato: «Questa per me è la vera festa, quella con i quadri dipinti da mia madre. Dei compleanni e delle date obbligate mi è sempre importato poco». Nello stesso anno le è stato consegnato il Premio Manzoni alla Carriera in una cerimonia che si è svolta al Teatro della Società di Lecco. «Una donna che ha fatto e scritto la storia, una testimone dei suoi tempi», l’ha definita Stefano Motta, romanziere, saggista e membro della giuria. Nell’ottobre 2017 Dacia Maraini è stata protagonista dell’evento Un milione di Marianna Ucrìa. Il grazie dei lettori a Dacia Maraini. Nel corso della serata, che si è svolta a Roma presso il Teatro Palladium gremito di pubblico, sono intervenuti Roberto Faenza, regista del già citato film del ’97, lo scrittore Diego De Silva e l’attrice Piera Degli Esposti. Nel 2018 è nominata Presidente del comitato scientifico di Palermo Capitale italiana della cultura. Nello stesso anno fonda la rassegna letteraria “Pescasseroli legge”, che si svolge ogni anno in agosto nella cittadina abruzzese nel cuore ddel parco Nazionale di Abruzzo, Lazio e Molise. In epoche più recenti ha pubblicato il saggio Il coraggio delle donne (Il Mulino, 2020), scritto con la giornalista e saggista Chiara Valentini, il romanzo Trio. Storia di due amiche, un uomo e peste di Messina (Rizzoli, 2020), Writing like breathing. Sessant’anni di letteratura (Gruppo Albatros il Filo, 2021), il saggio La scuola ci salverà (Solferino, 2021), Una rivoluzione gentile. Riflessioni su un Paese che cambia (Rizzoli, 2021), Caro Pier Paolo (Neri Pozza, 2022), In nome di Ipazia: riflessioni sul destino femminile (Solferino, 2023).
0 notes
jgmail · 8 months
Text
TESTAMENTO DE PEDRO EL GRANDE
Tumblr media
Traducción de Juan Gabriel Caro Rivera
Este documento es hoy en día considerado una falsificación llevada a cabo por el historiador francés Charles-Louis Lesur para justificar la invasión de Napoleón a Rusia. Sin embargo, muchas de las declaraciones hechas en este documento están en consonancia con la geopolítica rusa tanto pasada como actual. En ella podemos reconocer muchos elementos que incluso al día de hoy son seguidos por los estrategas militares rusos, por lo que estas declaraciones deben ser tomadas con cuidado. Por otro lado, este documento ha sido usado repetidamente por los estadistas e intelectuales occidentales como una prueba del deseo de Rusia por alcanzar la dominación global. De hecho, los liberales contemporáneos han vuelto a utilizarlo después de la invasión rusa a Ucrania como una prueba del imperialismo y el colonialismo ruso actual.
En nombre de la santísima e indivisible Trinidad, yo, Pedro el Grande, dirijo estas palabras a todos mis descendientes y sucesores en el trono y gobierno de la nación rusa:
El Todopoderoso, quien nos concedió la vida y el trono, después de habernos revelado sus deseos e intenciones, y después de ser nuestro apoyo, ha dispuesto que Rusia debe establecer su gobierno sobre toda Europa. Esta idea se basa en el hecho de que todas las naciones de esta porción del globo se acercan rápidamente a un estado de decrepitud total.
Es por eso que pueden ser fácilmente conquistadas por una nueva raza de gente cuando ésta última haya alcanzado todo su poder y fuerza. Consideramos la invasión tanto del Oeste como del Este una especie de decreto de la divina Providencia, que ya una vez regeneró el Imperio Romano mediante una invasión de "bárbaros".
La emigración de los hombres del Norte es como la inundación del Nilo, que en ciertas estaciones enriquece con sus aguas las áridas llanuras de Egipto. Encontramos en Rusia un pequeño riachuelo y lo hemos convertido en un río inmenso. Nuestros sucesores harán de ella un océano destinado a fecundar toda Europa, eso sí, si saben guiar sus olas. Les dejamos, pues, las siguientes instrucciones que recomendamos encarecidamente sean meditadas continuamente:
I. Mantener a la nación rusa en guerra constante, para tener siempre buenos soldados. La paz sólo debe permitirse como medio para subsanar las finanzas. Para reclutar el ejército es recomendable elegir el momento más favorable para el ataque. Así la paz hará avanzar vuestros proyectos de guerra y la guerra nuestros proyectos de paz con tal de obtener el engrandecimiento y la prosperidad de Rusia.
II. Atraed hacia vosotros, por todos los medios posibles, a los capitanes y a los sabios de las naciones civilizadas de Europa, durante la guerra a los primeros y durante la paz a los segundos, para que Rusia pueda beneficiarse de los descubrimientos de otras naciones.
III. Ocupaos de intervenir en todos los asuntos de Europa, y en particular en los de Alemania, que siendo la nación más cercana a vosotros merece vuestra principal atención.
IV. Dividid a Polonia suscitando en su seno continuos desórdenes y celos, ganándose a sus gobernantes por medio del oro; influyendo y corrompiendo a la Dieta con tal de tener voz en la elección de los reyes. Promocionar a toda clase de partidarios y protegerlos; si las potencias vecinas plantean objeciones y oposición, superar los obstáculos suscitando la discordia dentro de sus países.
V. Arrebatarle a Suecia todo lo que podamos y aislarla de Dinamarca y viceversa. Cuidado con despertar sus celos.
VI. Casar a los príncipes rusos con princesas alemanas, multiplicar todo lo posible este tipo de alianzas, uniendo de ese modo nuestros intereses; gracias al aumento de nuestra influencia, sumaremos a Alemania a nuestra causa.
VII. Buscad la alianza con Inglaterra por medio del comercio, ya que es el país más útil para el desarrollo de nuestra marina (comerciantes, etc.) y para el intercambio de nuestros productos a cambio de su oro. Mantener comunicaciones continuas con sus mercaderes y marineros, para que los nuestros adquieran experiencia en el comercio y la navegación.
VIII. Extenderos constantemente a lo largo de las costas del Báltico y de los confines del Euxino.
IX. Haced cuanto esté en vuestro poder para acercaros a Constantinopla y a la India. Recordad que quien gobierna estos países es el verdadero soberano del mundo. Mantened continuas guerras con Turquía y con Persia. Estableced astilleros en el Mar Negro y así obtener gradualmente el dominio de este mar al igual que el Báltico. Esto es necesario para el éxito futuro de nuestros proyectos: Acelerar la caída de Persia, abrir una ruta hacia el Golfo Pérsico y establecer, en la medida de lo posible, por medio de Siria, el antiguo comercio del Levante y avanzar de ese modo hacia la India. Una vez lleguemos allí ya no necesitaremos del oro inglés.
X. Buscar cuidadosamente una alianza con Austria. Hacedle creer que la secundaréis en sus proyectos de dominio sobre Alemania y secretamente incitad a otros príncipes contra ella, de ese modo nos las arreglaremos para que cada uno de estos rivales esté dispuesto a reclamar la ayuda de Rusia. Ejerced sobre cada uno una especie de protección que abrirá el camino a un futuro dominio sobre ellos.
XI. Hacer que Austria expulse a los turcos de Europa y neutraliza los celos de esta última ofreciéndole una parte de tus conquistas, que, más adelante, recuperarás.
XII. Sobre todo, recuerda que estamos rodeados por griegos cismáticos cuya influencia se extienden por Hungría y Polonia. Es necesario convertirnos en su centro y apoyar nuestro dominio universal sobre ellos mediante una especie de gobierno sacerdotal (autocratie sacerdotale); así tendremos muchos amigos entre nuestros enemigos.
XIII. Con Suecia desmembrada, Persia conquistada, Polonia subyugada, Turquía vencida y nuestros ejércitos unidos, desde el mar Negro y hasta el Báltico, vigilados por nuestros navíos, preparad, por separado y en secreto, primero la corte de Versalles, luego la de Viena, para compartir con Rusia el imperio universal. Si una acepta, halagad su ambición y su amor propio, sirviéndoos de una para aplastar a la otra haciéndolas entrar en guerra. El resultado no puede ser dudoso; Rusia será poseedora de todo el Oriente y de una gran porción de Europa.
XIV. Si, lo que no es probable, ambos rechazaran la oferta de Rusia, se suscitaría entre ellos una disputa que los arruinaría a ambos. Entonces Rusia, aprovechando este momento decisivo, inundará Alemania con las tropas que habrá reunido de antemano. Al mismo tiempo, dos flotas llenas de soldados dejarán el Báltico y el Mar Negro, avanzarán por el Mediterráneo y el Océano, manteniendo a Francia en jaque con una, y a Alemania con la otra. Y conquistados estos dos países, el resto de Europa caerá bajo nuestro yugo.
Así se podrá subyugar a Europa.
1 note · View note
theaftermath-rpg · 9 months
Note
Con el tema de las brechas. ¿Cuál es la ciudad habitable en Egipto más cercana a la brecha?
¡Hola!
La ciudad más cercana a la Brecha Mediterránea es Marina El Alamein. Afortunadamente, esta Brecha solo influencia desierto y zonas mayoritariamente deshabitadas del país.
De todas formas y por si te sirve de ayuda para la ficha (o la de algún otro usuario que nos lea), debes saber que Egipto no es un país asociado a la OCMA. Tienes más información de todo esto en los post de worldbuilding y por supuesto en el foro cuando abramos.
Esto significa que la llegada de un personaje desde Egipto a Reino Unido habrá sido compleja, tanto por las dificultades de desplazamientos durante los años inmediatamente posteriores a la catástrofe, como por los impedimentos que los gobiernos de países no asociados a la OCMA ponen a la fuga de personas con habilidades.
Desplazarse en los años post convergencia era sumamente peligroso, e incluso ahora los viajes a largas distancias son caros y en ocasiones pueden tener complicaciones. Si tu personaje se ha encontrado en alguna de estas situaciones y necesitas más ayuda, no dudes en consultarnos.
¡Esperamos que esta información te haya sido de utilidad!
Staff.
0 notes
marinafunchal · 10 months
Text
Tumblr media
Caro Utente, Haverá um corte de energia na Marina do Funchal no dia 7 de agosto de 2023 entre 9 horas e as 13 horas por motivos de recolocação dos quadros elétricos na obra de requalificação da Marina do Funchal. Agradecemos a vossa compreensão!
0 notes