#είσοδο

[astratv]

Ξεκίνησαν οι εργασίες για τη δημιουργία ανοικτού υπαίθριου χώρου αναψυχής στην είσοδο της Βαμβακούς

Ξεκίνησαν οι εργασίες από τον ανάδοχο του έργου που προέκυψε μετά από δημοπρασία, στην είσοδο της Κοινότητας Βαμβακού, πλησίον των σχολικών μονάδων. Το ποσό της σύμβασης ανέρχεται σε 103.154,29 ευρώ, ενώ η πίστωση προέρχεται από το Πρόγραμμα «Αγροτική Ανάπτυξη της Ελλάδας 2014 – 2020 προσέγγιση CLLD LEADER» με συγχρηματοδότηση από το Ε.Γ.Τ.Α.Α. και από εθνική δαπάνη. Το έργο αφορά στην ανάπλαση…

View On WordPress

#αναψυχής #ανοικτού #Βαμβακούς #για #δημιουργία #είσοδο #Εργασίες #Ξεκίνησαν #Οι #στην #τη #της #υπαίθριου #χώρου

[aidhmwn-sigh]

Τι γράφει; Ρωτάει ο φύλακας του μουσείο την υπεύθυνη.

«Σε ένα μουσείο γεμάτο τέχνη, δεν σταματησα να κοιτάζω εκείνη» του απαντάει, καθώς είμαστε λίγο πριν την έξοδο.

«Είναι λόγια γυναίκας για μια άλλη, κοιτά να δεις που ο ρομαντισμός υπάρχει ακόμα» συμπληρώνει.

Και τότε την κοιτάζω, της χαμογελάω και της ψυθιριζω ότι σε κάθε μουσείο θα είναι η δίκη μου τέχνη.

Το καλοσχηματισμένο προφίλ της.

Η κορμοστασιά της λόγω χορού.

Το χαμόγελο της.

Η μυρωδιά της.

Τα ματια της.

Αν σε κάθε μουσείο που θα την συνοδεύω υπάρχει ένα τετράδιο στην είσοδο για αφιερώσεις, τότε αυτη η φραση θα είναι η ανώνυμη υπογραφή μου για εκείνη.

Εκεί που η τέχνη συγκρούεται με την δίκη της. Εκεί που δεν ξέρεις τι να πρώτο χαζέψεις.

Εκεί θα σε κάνω δίκη μου.

Εκεί θα ξέρουν όλοι ότι είσαι δίκη μου αγαπη μου.

Μούσα της τέχνης μου.

Υ.γ η φράση που έγραψα για σένα δεν ήταν αρκετή για να σου δείξω τι νιώθει το μεσα μου.

#εκείνη #μουσεία #τέχνη #ελληνικα #greek #greekquotes #greekposts #γκρεεκ #ελληνικά #ellhnika #γρεεκ #γρεεκζ #γκρικ ποστ

[t3ov7]

Μερικές 📸 από ένα μικρό σπήλαιο κοντά στην ΕΟ Βόλου-Νεοχωρίου, πίσω από το ξενοδοχείο στο Μαλάκι.

Μετά την είσοδο(📸 10) ξεκινάει με έναν μικρό καθοδικό προθάλαμο(περίπου 20μ. μήκος, 📸 9) και συνεχίζει με τον κυρίως θάλαμο(περίπου 50μ. μήκος) ο οποίος στενεύει στη συνέχεια, του οποίο ένα μέρος είναι πλημμυρισμένο με νερό(📸2-4,8) και για να περάσεις απέναντι χρειάζεται γαλότσες η απλά γίνεσαι μούσκεμα μέχρι το γόνατο(έχει και βαθιά 🏊 σημεία ωστόσο). Στον κυρίως θάλαμο υπάρχουν αμέτρητες 🦇νυχτερίδες🦇(Τρανορινόλοφοι, Rhinolophus Ferrumequinum, 📸5-6) και σπηλαιόβιες ακρίδες(Δολιχόποδα, Dolichopoda Petrochilosi, 📸7).

⚠️Μεγάλη προσοχή στους επίδοξους επισκέπτες, πάντα με κάποιον πιο έμπειρο και απαιτείται ειδικός εξοπλισμός και εκπαίδευση στις τεχνικές σπηλαιολογίας! Επίσης, μέρος του σπηλαίο είναι πλημμυρισμένο με νερό!⚠️

Some 📸 of a small cave near the National Road Volos-Neochori, behind the hotel in Malaki.

It starts with a small descending vestibule(about 20m long, 📸 9) and continues with the main chamber(about 50m long) which then narrows, a part of which is flooded with water(📸 2-4,8) and to pass across you need boots or you just get soaked up to the knee(it also has deep 🏊 spots however). In the main chamber there are countless 🦇bats🦇(Rhinolophus Ferrumequinum, 📸 5-6) and cave locusts(Dolichopoda Petrochilosi, 📸 7).

⚠️Great care to aspiring visitors, always with someone more experienced and special equipment and training in caving techniques are required! Also, part of the cave is flooded with water! ⚠️

🗺️ 39°18'58.0874" N, 23°4'13.9562" E 🧭

#travel #greece #pelion #malaki #explore #adventure #mountain #cave #cavern #caving #water #diving #cavediving #speleo #speleology #bats #dolichopoda #hiking #mountaineering #cavephotography #volos_photographers #photovolos #click4amemory #discovergreece #discover_peliongr #places_in_greece #exquisite_greece #myvolosnet #volospeliongreece #photonetmagazine

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Η Αμαλία η αεροσυνοδός να κοιτάει τον Σπύρο στα μάτια και να του λέει ότι οι ανιχνευτές μετάλλων στα αεροδρόμια δεν είναι στην είσοδο...

#στο παρά πέντε #τα παραμιλητά της Αλεξάνδρας #Al's ramblings #foreshadowing 💖💖

[agnickradio]

Παγκρήτια Κινητοποίηση Φορέων της Κρήτης στην Βάση του ΝΑΤΟ στο Μαράθι

έξω από την είσοδο της Βάσης του NATO στη Σούδα Ο λαός και η νεολαία έδωσαν ένα ηχηρό μήνυμα φωνάζοντας συνθήματα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό και τραγουδώντας το “Πότε θα κάνει ξαστεριά” απέναντι στην γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού που επιδιώκει σήμερα το κράτος-τρομοκράτης Ισραήλ και τον ρόλο που παίζουν σε αυτό ΕΕ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ αλλά και η Ελληνική κυβέρνηση, εμπλέκοντας την χώρα μας στα…

View On WordPress

#NATO #Ισραήλ #Μαράθι #Παλαιστίνη #πόλεμος #Σούδα #Χαμάς

[fwtiastoherenhof]

Περνάμε τσιτωμένα την είσοδο της παιδικής χαράς

μαθαίνουμε ξανά τις εκφράσεις της φροντιστικότητας μεταξύ μας

ξεκολλάμε χνούδια από τις κάλτσες μας.

Σκύβοντας για να ψιθυρίσουμε μερικές φορές

ακουμπάνε τα χείλη στα λοβία μας

και κολλάνε μαλλιά στα μάγουλα μας.

Αναρωτιόμαστε για το άρωμα που μυρίζουμε πάνω μας

αν είναι νεράντζι

οι νεραντζιές είναι το δέντρο μας, πάντα ήταν εκεί.

Ένας συμβιβασμός δεν είναι μόνο ως προς ένα πράγμα

ιδρωμένα πάνω σε κούνιες

μετράμε ως προς πόσα, δηλαδή, είναι.

Κάθε μία ξέρει πολύ καλά

τι λένε για τα απλά της ζωής

και έχουν και δίκιο.

Τα απλά στη ζωή είναι

βολικές γωνίες με οικοδομικά υλικά

που χωράνε στην παλάμη μας.

Τη νύχτα

πίσω από τα κάγκελα της παιδικής χαράς

να περιμένουμε να περάσουν.

#me

[prasinoxaos]

Κάνει παγωνιά εδώ πάνω - φυσάει μια ιδιότροπη μοναξιά πριν απ'την είσοδο. Το έχω συναντήσει ξανά αυτό το κορίτσι: έχει περάσει μια-δυο φορές φευγαλέα απ'το παρελθόν μου. Μα δεν χρειάστηκε να τη μάθω τότε. Πιστεύαμε πως δεν είχαμε και πολλά να πούμε τότε. Δεν ξέρω, λοιπόν, ποια θα έχω απέναντί μου τώρα.

-το χρυσό εισιτήριο, ρενέ

#quotes #book quotations #book quotes #greek posts #greek #greek quotes #ελληνικα #ελληνικο ποστ #γρεεκ #γρεεκ ποστς #γρεεκ κουοτς

[fromgreecetoanarchy]

[Βίντεο] Εισβολή των ΜΑΤ στο ΑΠΘ - Έσπασαν τις πόρτες και συνέλαβαν 49 φοιτήτριες και φοιτητές

Θεσσαλονίκη, Σάββατο, 16 Μαρτίου 2024. Με δεκάδες διμοιρίες ΜΑΤ και τη συνδρομή ΕΚΑΜ πραγματοποιήθηκε σήμερα το μεσημέρι επιχείρηση στη Σχολή Θετικών Επιστημών (ΣΘΕ) στο ΑΠΘ. 49 άτομα συνελήφθησαν και κρατούνται στη ΓΑΔΘ.

Για μια ακόμα φορά ο Πρύτανης του ΑΠΘ κάλεσε την αστυνομία με πρόσχημα τη φθορά σε λαμαρίνες έξω από το πρώην Στέκι στο Βιολογικό. Από το μεσημέρι ο φοιτητικός σύλλογος Φυσικού μαζί με φοιτητές/ριες πραγματοποιούσε καφενείο και εικαστικές δράσεις επανοικιοποίησης του “Πλατάνου” έξω από τη σχολή Βιολογικού.

Λίγο μετά τις 15:30 διμοιρίες ΜΑΤ και ΕΚΑΜ έκαναν έφοδο στον χώρο που “Πλατάνου” με τον κόσμο να εγκλωβίζεται μέσα στη ΣΘΕ. ΜΑΤ απέκλεισαν και την είσοδο στον κόσμο που προσπαθούσε να προσεγγίσει για στήριξη, ενώ έδιωξαν και φωτορεπόρτερ (διαπιστευμένους και μη) από τον υπαίθριο χώρο με το ψευτοπρόσχημα της “αστυνομικής επιχείρησης”. Παράλληλα ΔΙΑΣ μαζί με διμοιρία επιτέθηκε με χτυπήματα με ασπίδες αλλά και γκλόπ σε φοιτήτριες/ες που διαμαρτ��ρονταν έξω από το πανεπιστήμιο.

Οι διμοιρίες ΜΑΤ και ΕΚΑΜ σπάζοντας τα τζάμια της κεντρικής εισόδου αλλά και πλαϊνής εισέβαλαν στη ΣΘΕ προσαγάγοντας 49 άτομα που βρισκόντουσαν εντός του κτηρίου. Συγκεντρωμένος κόσμος στην πλατεία Χημείου προσπάθησε να προσεγγίσει και φωνάζοντας συνθήματα απαιτούσε να αφεθούν ελεύθεροι ��ι φοιτητές και οι φοιτήτριες που προσήχθησαν. Με μεταγωγικά και περιπολικά μετέφεραν τα προσαχθέντα άτομα στη ΓΑΔΘ, όπου και κρατούνται. Αργά το απόγευμα έφτασε στο σημείο και η Σήμανση σαν κερασάκι στην τούρτα μιας ακραίας υπερπαραγωγής της ΕΛ.ΑΣ.

Φοιτητικοί σύλλογοι, σχήματα αλλά και οργανώσεις της αριστεράς και του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου κάλεσαν σε αντανακλαστική πορεία στο κέντρο της πόλης. Η πορεία κινήθηκε σε κεντρικούς δρόμους της πόλης, ενώ έληξε στη Ροτόντα, με τις αστυνομικές δυνάμεις να είναι προκλητικές πίσω από τον κόσμο.

Τα 49 άτομα έχουν συλληφθεί ως καταληψίες, με κατηγορία τη διατάραξη λειτουργίας υπηρεσίας. Σήμερα θα κρατηθούν και αύριο θα περάσουν από εισαγγελέα.

Ενημερωτικό κείμενο από Alerta.gr

#θεσσαλονικη #μπατσοι #ματ #απθ #σθε #εισβολη #καταληψη #Youtube

[o-monaxikos]

Η αλήθεια είναι στην ψυχή του καθενός και ευτυχώς εκεί δεν μπορεί όποιος και όποιος να την διαβάσει αν σας δώσουν είσοδο εκεί να τη σεβαστείτε.!

#greek tumblr

[kore-ydro]

Μου αρεσουν τα ταξί

Μου αρέσουν γιατί πάντα κινούνται

Έχουν δει τον ουρανό σε όλα του τα χρώματα

Μακάρι να μπορουσα κι εγώ να δω τον ουρανό σε όλα του τα χρώματα

Βασικά δεν με νοιάζει και τόσο

αρκει να έβλεπα τον ουρανό με τα χρώματα που αρέσουν σε εσένα

Μου αρέσουν τα ταξί

Μου αρέσουν γιατί έχουν δει πολλά μέρη

Θέλω κι εγώ να δω πολλά μέρη

Βασικά δεν με νοιάζει και τόσο αρκεί να είμαστε σε ένα μέρος μαζί

Μου αρεσουν τα ταξί

Μου αρέσουν γιατί κουβαλούν ιστορίες ανθρώπων

Κι εμενα αν με ρωτάς μου αρεσουν οι ιστορίες ανθρώπων

Ενταξει βασικά δεν μαρεσουν και τόσο αλλα τις δικές θα ηθελα να τις ακούσω

Μου αρέσουν τα ταξί

Μου αρέσουν γιατί έχουν δει την είσοδο του σπιτιού μου

Θα ηθελα κι εσύ να είχες δει την είσοδο του σπιτιού μου και..

Όχι όχι

Τώρα που το ξανά σκέφτομαι

Δεν μου αρεσουν τα ταξί

Για την ακρίβεια τα σιχαίνομαι

Τα σιχαίνομαι γιατί εμείς δεν μπήκαμε ποτε στο ίδιο

Τα σιχαίνομαι γιατί ποτε δεν τους είπα την οδό του σπιτιού σου

Και τα σιχαίνομαι γιατί ποτε δεν είχα την ευκαιρία να τους πω τη δική μου ιστορία

Τη δικη μας ιστορία

Και τώρα καλέστε μου ένα ταξί να φύγω

#greek posts #γρεεκ ποστς #music #lyrics #song lyrics

[justforbooks]

Ποιος θυμάται το βιβλιοπωλείο του Κάουφμαν?

Όταν στις 14 Αυγούστου 2012 το βιβλιοπωλείο Κάουφμαν (Librairie Kauffmann) στην οδό Σταδίου 28 πήρε φωτιά, πολλοί θεώρησαν ότι αυτή ήταν η τελευταία πράξη «ενός προαναγγελθέντος θανάτου». Η φωτιά στο ισόγειο επεκτάθηκε και στο πατάρι, όπως γράφουν τα δελτία της πυροσβεστικής της εποχής, και το βιβλιοπωλείο δεν άνοιξε ποτέ ξανά για το κοινό. Τα αίτια της φωτιάς δεν έγιναν γνωστά, εικασίες γράφτηκαν, ότι επρόκειτο για βραχυκύκλωμα.

Στις 25 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς μια νέα φωτιά, στο υπόγειο αυτήν τη φορά, από αποτσίγαρο ίσως απρόσεκτου περαστικού, έφερε ξανά, και για τελευταία φορά, το βιβλιοπωλείο στο φως της δημοσιότητας.

Οι βιαστικοί περαστικοί της υποβαθμισμένης εδώ και χρόνια Σταδίου, γενιές ολόκληρες που ήταν πελάτες στου Κάουφμαν, στρέφουν σχεδόν μηχανικά το βλέμμα τους στο μέρος όπου υπήρχε και στην ξεθωριασμένη από χρόνια κοκκινωπή επιγραφή του που σήμερα έχει καλυφθεί, και θυμούνται αυτό το ανεπανάληπτο «μικρό» βιβλιοπωλείο που θύμιζε τη σπηλιά των θησαυρών του Αλί Μπαμπά.

Δημοσιογράφοι και συγγραφείς μιλάνε για τον Κάουφμαν ‒ αυτό το ίχνος της πολιτιστικής Αθήνας είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε μερικά χρόνια θα αναφέρεται όλο και σπανιότερα, μέχρι να εξαφανιστεί εντελώς, όπως συμβαίνει σε κάθε πόλη που υφίσταται πολλές και οδυνηρές μεταμορφώσεις και η γοητεία των παλιών εμπορικών της και ίσως και ένα κομμάτι της ιστορίας της χάνονται για πάντα.

Ωστόσο, ο Κάουφμαν, το πιο λαμπρό ξενόγλωσσο βιβλιοπωλείο της Αθήνας για περισσότερο από ογδόντα χρόνια, παραμένει και σήμερα μια ανάμνηση που ερεθίζει τις αισθήσεις των παλιών του πελατών.

Όποιος πέρασε το κατώφλι του θυμάται τη μυρωδιά του μελανιού από τις εφημερίδες και τα περιοδικά στο ισόγειο, την ελαφρώς ξινή μυρωδιά του ξύλου, την αφόρητη ζέστη στο πατάρι, οι παλιότεροι και τη βαριά μυρωδιά των τσιγάρων Gitanes που κάπνιζε πίσω από το ταμείο η κ. Κάουφμαν, την όψη των χιλιάδων βιβλίων στα ράφια, και τους βιβλιοπώλες του, αληθινούς «φωτεινούς παντογνώστες», σε μια εποχή που δεν υπήρχε ηλεκτρονικό εμπόριο και ίντερνετ, να βρίσκουν σχεδόν με κλειστά μάτια το βιβλίο που ζητούσες στα ράφια και να γνωρίζουν τα πάντα γι’ αυτό που έψαχνες. Μαγικά πράγματα συνέβαιναν εκεί.

Το πατάρι του Κάουφμαν, ο κυρίως χώρος του βιβλιοπωλείου αρχικά, ήταν μια αληθινή εμπειρία για τους βιβλιόφιλους που περνούσαν την πολύ στενή είσοδο και ανέβαιναν την ξύλινη σκάλα που έτριζε. Εκεί βρίσκονταν μπροστά σε θησαυρούς, βιβλία που δεν υπήρχαν πουθενά αλλού στην ελληνική αγορά, από λευκώματα τέχνης και βιβλία ξένης λογοτεχνίας μέχρι βιβλία τσέπης που έκαναν πρώτη φορά την εμφάνισή τους.

Ο Κάουφμαν συνδέθηκε όλα τα χρόνια της λειτουργίας του όχι μόνο με τη διάδοση της γαλλικής γλώσσας αλλά και με την επαφή μας γενικότερα με το δυσεύρετο σύγχρονο ξενόγλωσσο βιβλίο το οποίο, σε αντίθεση με σήμερα, που τα έργα μεταφράζονται και κυκλοφορούν σχεδόν συγχρόνως με το εξωτερικό σε πολύ αξιόλογες εκδόσεις, δεν ήταν εύκολο να βρεθεί σε ελληνικά βιβλιοπωλεία.

Λογοτέχνες, καλλιτέχνες, καθηγητές, δημοσιογράφοι, μαθητές και φοιτητές, συνδρομητές του γαλλικού Τύπου, δημοσιογράφοι, μηχανικοί, νομικοί, μελετητές, όλοι ανεξαιρέτως πέρασαν το κατώφλι αυτού του ιστορικού βιβλιοπωλείου. Η ιστορία του Κάουφμαν συνδέθηκε με την «πρώτη φορά» του αναγνωστικού κοινού. Εκεί αγοράσαμε το πρώτο βιβλίο γαλλικών, το πρώτο βιβλίο τσέπης, το πρώτο βιβλίο τέχνης και τα πρώτα ξενόγλωσσα περιοδικά μας.

«… Εδώ και πολλά χρόνια, ο Κάουφμαν δεν υπάρχει πια –στη Σταδίου δεν έχει απομείνει παρά το ίχνος της επιγραφής του‒, αλλά έχω πάντα στο μυαλό μου εκείνη την παλιά φωτογραφία που εικονίζει τον Κωστή Παλαμά (Μεσοπόλεμος;) με κολλημένο το πρόσωπό του στη βιτρίνα του ιστορικού βιβλιοπωλείου…» γράφει ο Νίκος Μπακουνάκης στο βιβλίο του «Όταν έπεσα στο μελανοδοχείο» (εκδόσεις Πόλις).

Ψάχνοντας τις ιστορίες του βιβλιοπωλείου, ανάμεσα σε αυτές που μεταφέρονται σαν παραμύθια υπάρχει και μια που αφορά τον Παλαμά. Λένε ότι ήταν γοητευμένος από την κ. Κάουφμαν και της είχε αφιερώσει και ένα ποίημα από αυτά που υπάρχουν στη συλλογή «Δειλοί και σκληροί στίχοι».

Ο Ν. Μπακουνάκης στο βιβλίο του γράφει ότι του άρεσε πάντα να βλέπει τον Χέρμαν Κάουφμαν σαν τον Γιούγκερμαν των βιβλιοπωλείων, και όχι άδικα. Η ιστορία του θυμίζει μυθιστορηματικό ήρωα και τρεις βιβλιοπώλες του, που τους γνωρίσαμε όλοι όσοι περνούσαμε την πόρτα του, που πέρασαν όλο τον εργασιακό τους βίο ανάμεσα στα γεμάτα βιβλία ράφια του και τη μαγική του αύρα, η Ραλλία Φαράκλα, η Ευανθία Καφετζέλη και ο Φιλίπ Μινιόν, συνδέουν με τις αφηγήσεις τους πολλά κομμάτια του παζλ της ιστορίας του βιβλιοπωλείου και της οικογένειας Κάουφμαν.

Η οικογένεια καταγόταν από το Χόλσταϊν της Γερμανίας, αλλά είχε εγκατασταθεί στη Ρωσία από τα μέσα του 19ου αιώνα. Ο Ρωσογερμανός Χέρμαν Κάουφμαν έφτασε στην Αθήνα μετά την επανάσταση των μπολσεβίκων, αφού είχε περάσει από την Κωνσταντινούπολη και την Οδησσό, μία από τις πιο διάσημες για τον κοσμοπολιτισμό τους πόλεις τον 19ο αιώνα, όπου παντρεύτηκε τη Μερόπη, γόνο της πλούσιας οικογένειας Βουρνάζου από τη Μυτιλήνη, που έκανε εμπόριο ξυλείας.

«Τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα ήταν εξαιρετικά δύσκολα. Ο Κάουφμαν, που διέθετε καλή μόρφωση, επικεντρώνεται στη διακίνηση μεταχειρισμένων γαλλικών βιβλίων», γράφει ο Κώστας Χατζιώτης στο βιβλίο «Οι εκδόσεις Κασταλία στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1930» (εκδόσεις ΜΙΕΤ), επισημαίνοντας ότι μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η γαλλική ήταν περίπου η δεύτερη γλώσσα όλων των καλλιεργημένων Ελλήνων. Αντίθετα, η αγγλική ήταν άγνωστη.

Το πρώτο κατάστημα του Κάουφμαν ήταν κινητό, ένα καροτσάκι με μεταχειρισμένα βιβλία και γραμματόσημα. Σύντομα, ο κύκλος των εργασιών του μεγαλώνει, έτσι το 1930, σύμφωνα με τις πληροφορίες που υπάρχουν, στεγάζει τη βιβλιεμπορική δραστηριότητά του στο Μέγαρο Εφεσίου, στην οδό Σταδίου 28, στο μαγαζί με τη στενή είσοδο και το μεσοπάτωμα που παρέμεινε έτσι μέχρι το τέλος της λειτουργίας του.

Χρειάστηκαν λίγα χρόνια για να γίνει ο Κάουφμαν το κέντρο του ξενόγλωσσου βιβλίου στην Ελλάδα. Μια εντυπωσιακή δραστηριότητά του ήταν η ίδρυση το 1934 ενός εκδοτικού οίκου που ονόμασε «Κασταλία», εμπνεόμενος από τη συνεργασία του με την Εύα Σικελιανού στις Δελφικές Γιορτές, όπου οι εκδόσεις είχαν δικό τους περίπτερο.

Η Κασταλία υπήρξε για την εποχή της εκδοτικό κατόρθωμα. Στους συνεργάτες της συγκαταλέγεται και ο Κ.Θ. Δημαράς που, σύμφωνα με μαρτυρίες, δούλεψε και ένα διάστημα στο βιβλιοπωλείο ως υπάλληλος, στο τμήμα της λογοτεχνίας.

Γύρω από αυτόν συγκεντρώνεται η λογοτεχνική πρωτοπορία της εποχής. Τερζάκης, Θεοτοκάς, Σεφέρης, Εμπειρίκος, Μυριβήλης, Βενέζης και άλλοι της γενιάς του ’30 εκδίδουν τα έργα τους στην Κασταλία που, όπως αναφέρει ο Κ. Χατζιώτης, εκδίδει τα περισσότερα από αυτά σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων ‒ αρκετά κοσμούνταν από χαρακτικά ή ζωγραφικούς πίνακες γνωστών καλλιτεχνών. Η Κασταλία αναβάθμισε την ποιότητα του βιβλίου, που είχε περιέλθει σε θλιβερή κατάσταση, μια εποχή που οι περισσότεροι εκδότες δεν ενδιαφέρονταν για την αισθητική πλευρά της παραγωγής τους. Κάθε νέα κυκλοφορία της αποτελούσε γεγονός, «επανάσταση» στον χώρο.

«Η περίοδος ακμής της Κασταλίας περιορίστηκε μόλις σε δύο-τρία χρόνια, συγκεκριμένα από την ίδρυσή της, το 1934, μέχρι τα μέσα περίπου του 1936. Στο διάστημα αυτό εξέδωσε περίπου 28 τίτλους, αναβαθμίζοντας σημαντικά την ποιότητα των βιβλίων με καλό χαρτί, σχέδια γνωστών καλλιτεχνών, αριθμημένα αντίτυπα κ.λπ. Η επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου 1936 υπήρξε καθοριστική, καθώς τότε η Κασταλία υποχρεώθηκε να περιορίσει σημαντικά τις εκδοτικές της δραστηριότητες.

Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε με τη ναζιστική εισβολή. Ο βίος της ήταν βραχύτατος, υπήρξε όμως καθοριστικός για τη διαμόρφωση της μελλοντικής πορείας του ελληνικού λογοτεχνικού βιβλίου. Άνοιξε τον δρόμο στους νέους λογοτέχνες, των οποίων η δυναμική παρουσία ευθύς μετά τον πόλεμο θα καθόριζε την πνευματική πορεία του έθνους», συνεχίζει ο Κ. Χατζιώτης. Το τελευταίο βιβλίο που εξέδωσε η Κασταλία του Κάουφμαν ήταν η «Μαντάμ Σουσού» του Δημήτρη Ψαθά, το 1941.

«Δεν είχα φτάσει ακόμη στην τελευταία τάξη του γυμνασίου όταν, σπρωγμένος έν’ απόγεμα από την απροσανατόλιστη βιβλιοφιλία μου, είχα χωθεί στο παλιό και σκοτεινό μαγαζάκι του Κάουφμαν, ξεφυλλίζοντας λογής περιοδικά και βιβλία, όμως αποφεύγοντας μ’ επιδειχτική περιφρόνηση τα ποιητικά, που ‒το θυμάμαι σα σήμερα‒ τα σφιγμένα στις ρίμες των τετραστίχων τους περιεχόμενα μου ’διναν την εντύπωση μιας δεσμευτικής, κι ομοιόμορφα επαναλαμβανόμενης, αισθηματολογίας, ασυμβίβαστης ολότελα με τις τότε αντάρτικες διαθέσεις μου. Ο πειρασμός, παρ’ όλα αυτά, της πολυτέλειας, κι ακόμη η παράξενη γοητεία που έπνεε πίσω από τα μαύρα και κόκκινα κεφαλαία μερικών εξωφύλλων κατανικήσανε τους στερνούς μου δισταγμούς: “Capitale de la douleur”, “Défense de savoir”, “Les Noces”… ναι, άρχισα να τα φυλλομετρώ ένα-ένα… και…», γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης που πέρασε το κατώφλι του Κάουφμαν το 1935.

Ο Κάουφμαν, αν και δεν είχε σχέση με τη λογοτεχνία, ήταν διορατικός και τολμηρός έμπορος με μεγάλη αντίληψη. Tαξίδευε στην Ευρώπη, έπαιρνε ιδέες από το Παρίσι, τους εκδοτικούς οίκους και τα βιβλιοπωλεία, και δεν δίστασε να έχει στο βιβλιοπωλείο του τις πιο ριζοσπαστικές τάσεις των λογοτεχνικών κύκλων της Ευρώπης, κάτι που τον καθιστούσε μοναδικό επί πολλά χρόνια.

Άλλη μια εκδοτική απόπειρα πραγματοποιείται από το βιβλιοπωλείο στις αρχές της δεκαετίας του 1990 με τη σειρά «Confluences», της οποίας την επιμέλεια είχε ο Marcel Durant. Στο πλαίσιό της μεταφράζονται στα γαλλικά βιβλία νεοελληνικής πεζογραφίας, της Μάρως Δούκα, της Διδώς Σωτηρίου, του Γιάννη Ξανθούλη, του Πέτρου Αμπατζόγλου, του Βασίλη Βασιλικού, του Αντώνη Σουρούνη, του Μένη Κουμανταρέα, του Ν.Γ. Πεντζίκη κ.ά., όπως και γαλλικά έργα στα ελληνικά.

Την ίδια δεκαετία, το 1995, το γαλλοελληνικό λεξικό Κάουφμαν, προϊόν της μακράς συνεργασίας δυο ακαδημαϊκών, του Δημήτρη Παντελοδήμου και της Colette Lust, σημειώνει εντυπωσιακή επιτυχία. Με τη μεθοδολογία του χάραξε νέους δρόμους στη λεξικογραφία και κατά γενική ομολογία κάλυψε ένα μεγάλο κενό στη σχετική βιβλιογραφία, γιατί μέχρι τότε τα περισσότερα γαλλοελληνικά λεξικά που υπήρχαν στη διάθεση του κοινού ήταν απαρχαιωμένα.

Πίσω στο 1939, ο Κάουφμαν αναγκάστηκε να κλείσει το βιβλιοπωλείο του λόγω έλλειψης χαρτιού, όπως μου επισημαίνει ο κ. Φιλίπ Μινιόν, που εδώ και χρόνια συγκεντρώνει στοιχεία για την ιστορία του βιβλιοπωλείου με σκοπό μια μελλοντική έκδοση σε συνεργασία με την Odile Bréhier και τον Γιάννη Σκούφη του Λεξικοπωλείου. Ο Κάουφμαν άνοιξε ξανά, λίγο αργότερα, στα χρόνια της γερμανικής κατοχής.

Τότε, σύμφωνα με το βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα «Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια», ο Κάουφμαν ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ανώνυμης εταιρείας «Βίβλος» που ίδρυσαν στην Αθήνα οι Γερμανοί εκπρόσωποι του Γκέμπελς και του Ρίμπεντροπ, εταίροι της ημικρατικής εταιρείας Mundus που είχαν συστήσει τα γερμανικά υπουργεία Εξωτερικών και Προπαγάνδας, με συμμετοχή 50% το καθένα. Η εταιρεία αυτή είχε ως στόχο τη διάδοση της γερμανικής προπαγάνδας στις κατεχόμενες χώρες. Ο Κάουφμαν ήταν μέτοχος ως ένας από τους δύο μεγαλύτερους βιβλιοπώλες της Αθήνας εκείνη την εποχή.

Στο βιβλίο σημειώνεται ότι «περί των κινήσεων του Χέρμαν Κάουφμαν (1897-1965), όταν του προτάθηκε η συνεργασία με τους Γερμανούς, έχουμε πληροφορίες από τον τότε δικηγόρο του που χειριζόταν τις υποθέσεις του» (Χρ. Χρηστίδη, «Χρόνια Κατοχής 1941-1944: Μαρτυρίες Ημερολογίου», Αθήνα 1971, σελ. 28, 46 κ.α.). Εξ αυτών προκύπτει ότι ο Κάουφμαν δεν ενδιαφερόταν απλώς να συμμετάσχει αλλά ανησυχούσε μήπως αποκλειόταν από τη συμφωνία με τη Mundus.

Στο ίδιο βιβλίο αναφέρεται «ότι ήταν Ρώσος πρόσφυγας γερμανικής καταγωγής και όχι Εβραίος, όπως νομιζόταν μέχρι τότε στην Αθήνα, από το 1917 εγκαταστημένος στην Ελλάδα», πληροφορία που λύνει μια «παρεξήγηση» γύρω από την καταγωγή του Κάουφμαν, καθώς πολλοί πίστευαν ότι ήταν Εβραίος.

Για την ιστορία, η εταιρεία Mundus απασχόλησε μεταπολεμικά τη δίκη της Νυρεμβέργης, αλλά ελάχιστες αναφορές έγιναν για τη δράση της στην Ελλάδα. Ωστόσο, ο κ. Μινιόν μου λέει ότι ο Κάουφμαν, όπως είχε ακούσει, αρνήθηκε να πουλά γερμανικές εφημερίδες την περίοδο της Κατοχής.

Μεταπολεμικά, το βιβλιοπωλείο γνωρίζει μέρες δόξας. Εκτός από τα λογοτεχνικά, τα σχολικά βιβλία αποτελούσαν μεγάλο κομμάτι των πωλήσεων, καθώς εκείνη την εποχή το Γαλλικό Ινστιτούτο και τα παραρτήματά του βρίσκονταν σε άνθηση και όλοι ανεξαιρέτως προμηθεύονταν τα βιβλία τους από τον Κάουφμαν. Περίπου από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 και για είκοσι χρόνια ήταν αποκλειστικός πράκτορας και των μεγάλων αμερικανικών περιοδικών και εφημερίδων που φιγουράριζαν δίπλα στις ευρωπαϊκές.

Οι περισσότεροι πελάτες του θυμούνται την επί σειρά ετών υπεύθυνη του βιβλιοπωλείου Ευανθία Καφετζέλη, την οποία συναντώ για να μου μιλήσει για την «καρδιά του βιβλιοπωλείου» και έναν τρόπο λειτουργίας που σήμερα φαντάζει σαν να βγήκε από σενάριο ταινίας.

Γαλλόφωνη, με σπουδές Γαλλικής Φιλολογίας, προσελήφθη στο βιβλιοπωλείο όταν ήταν 26 ετών. Ήταν πελάτισσα από τα μαθητικά της χρόνια ‒πήγαινε στις Καλόγριες‒ και η κ. Κάουφμαν, που πήρε τα ηνία του βιβλιοπωλείου μετά τον θάνατο του συζύγου της το 1965, ήταν εκείνη που της έκανε συνέντευξη.

Διάφορες ιστορίες κυκλοφορούν για την οικογένεια Κάουφμαν, μία από αυτές είναι ότι η Μερόπη Κάουφμαν είχε εγκαταλείψει για ένα διάστημα τον σύζυγό της, «δραπετεύοντας» με έναν ζωγράφο στο Παρίσι. Ο Κάουφμαν είχε συνάψει σχέση και ζούσε με την κ. Σβορώνου και όταν η κ. Κάουφμαν τελικά επέστρεψε στη συζυγική εστία ζούσαν και οι τρεις στο ίδιο σπίτι, μαζί και με τον γιο των Κάουφμαν, Μπούμπη (που αντιπαθούσε πολύ την κ. Σβορώνου).

«Όταν άρχισα να εργάζομαι στον Κάουφμαν, αρχές της δεκαετίας του 1970, ήταν ένα λαμπρό βιβλιοπωλείο αλλά και ένα περιβάλλον κάπως αλαλούμ. Υπεύθυνη του βιβλιοπωλείου ήταν η πριγκίπισσα Μίρσκι που έφυγε λίγο αργότερα ‒ τη θυμόμουν από μικρή, όταν αγοράζαμε τα γαλλικά βιβλία, ήταν μια πολύ αυστηρή γυναίκα.

Η κ. Κάουφμαν και ο γιος της ήταν μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι. Μιλούσαν μεταξύ τους ρωσικά και η μητέρα όλη μέρα έκανε παρατηρήσεις στον γιο, δεν τον άφηνε σε ησυχία. Κάθε μέρα ερχόταν στο βιβλιοπωλείο και μια φίλη της κ. Κάουφμαν, Ρωσίδα. Τις θυμάμαι να κάθονται στο βάθος, στο παράθυρο, και να μιλούν, όπως θυμάμαι και τον Μπούμπη να αφηγείται τον χωρισμό των γονιών του, που προφανώς τον είχε τραυματίσει πολύ.

Η κ. Κάουφμαν ήταν μια γυναίκα μορφωμένη, έξυπνη και είχε χάρη, αν και αυτό δεν το φανέρωνε το παρουσιαστικό της, καθώς δεν ήταν καλοβαλμένη. Η μόνη κοκεταρία που θυμάμαι από αυτήν είναι να πηγαίνει στου Ζορζ για να βάψει και να κόψει τα μαλλιά της», λέει η κ. Καφετζέλη.

«Οι Κάουφμαν προσλάμβαναν κορίτσια που ήταν απλώς γαλλόφωνα. Υπήρχαν συνάδελφοι από τον Λίβανο, από την Αφρική, που δεν είχαν σχέση με το αντικείμενο, έτσι το βιβλιοπωλείο είχε κάπως “φτωχύνει”, δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να γνωρίζει τα βιβλία, να έχει μια πολιτική στις παραγγελίες ή τη λειτουργία του. Όταν πήγα, σιγά σιγά αρχίσαμε να φέρνουμε κι άλλα βιβλία. Συμφωνούσε η κ. Κάουφμαν, καταλάβαινε, έβλεπε τι συνέβαινε, και υπήρχαν και εξαιρετικές συνάδελφοι· η Βίκυ Περδικομάτη στις παραγγελίες πελατών, ένα τμήμα πολύ νέο, στο οποίο παράγγελναν οι ιδιώτες, τα πανεπιστήμια και οι βιβλιοθήκες· η Μαρτίν Χατζή στο σχολικό τμήμα, που ήταν κι αυτό μεγάλο και δυνατό οικονομικά. Το βιβλιοπωλείο πήγαινε καλά, αλλά οι Κάουφμαν δεν είχαν όραμα για το μέλλον, δεν επένδυαν το κέρδος τους σε αυτό, τα τραβούσαν τα χρήματα. Ήταν λίγο μεροδούλι - μεροφάι», αφηγείται.

Έτσι, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, μετά τον θάνατο της μητέρας του, ο Μπούμπης Κάουφμαν πουλά το βιβλιοπωλείο στον γαλλικό οίκο Hatier-Didier, διάσημο για τα σχολικά βιβλία του, και φτάνει στην Αθήνα ως διευθυντής ο Ιταλογάλλος Ρόμολο Λιβεράνι. Όσοι τον γνώρισαν μιλούν για έναν άνθρωπο που ήξερε τον χώρο του βιβλίου ‒ είχε προηγουμένως βιβλιοπωλείο στη Γαλλία, ήξερε ανθρώπους από τον χώρο του βιβλίου, ήταν φίλος με τον τότε πολύ δραστήριο διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου, Ζαν Μαρί Ντρο.

Ο Λιβεράνι έριξε χρήματα στο βιβλιοπωλείο και διπλασίασε σχεδόν τους χώρους του. Νοίκιασε στο ίδιο κτίριο γραφεία σε όροφο, στα οποία μεταφέρθηκαν το τμήμα παραγγελιών και το λογιστήριο. Έτσι το μαγαζί στο ισόγειο επεκτάθηκε, πήρε μια ανάσα και μπορούσε πια να υποδεχτεί περισσότερο κόσμο, να έχει καλύτερα ταξινομημένα τα βιβλία και πιο οργανωμένα τμήματα, όπως το παιδικό που τοποθετήθηκε στο παλιό μικρό δωμάτιο του λογιστηρίου.

“Άλλαξε ο χώρος, παραγγείλαμε νέες βιβλιοθήκες, κάναμε τα νέα σχέδια και το βιβλιοπωλείο για αρκετά χρόνια πήγανε αρκετά καλά. Άνοιξε ένα και στη Σίνα, απέναντι από το Γαλλικό Ινστιτούτο, και ένα άλλο που είχε κυρίως τα σχολικά, στην Κιάφας. Ενώ το βιβλιοπωλείο έκανε ένα pick με τον διπλασιασμό του χώρου, είχαμε περισσότερα βιβλία, περισσότερο κόσμο, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’90 πήρε την κατιούσα. Δεν ξέρω τι δεν πήγε καλά, ίσως κάτι στη διαχείριση”.

Εκείνη τη δεκαετία οι γαλλομαθείς άρχισαν να λιγοστεύουν, ενώ οι διαδηλώσεις ήταν καθημερινές κι αυτό σήμαινε χαμένες μέρες δουλειάς για τις επιχειρήσεις του κέντρου. Δεν έφτανε που έκαναν τη δουλειά τους καλά η Ευανθία, η Ραλλία ή ο Φιλίπ. Οι βιβλιοπώλες ήταν άψογοι, αλλά αυτό που έλειπε ήταν η ηθική υποστήριξη, οι «πλάτες», η επένδυση. Αν οι συνθήκες που επικρατούσαν στο βιβλιοπωλείο ήταν διαφορετικές, ίσως θα ήταν διαφορετικό και το μέλλον του.

Όταν έγινε αντιληπτό από τους νέους ιδιοκτήτες ότι ένα βιβλιοπωλείο δεν βγάζει εκατομμύρια, βγάζει απλώς τα έξοδά του και ένα κέρδος όχι πολύ μεγάλο, ή ότι υπάρχουν περίοδοι που μπορεί να «μπει μέσα», ο Hatier αποφάσισε ότι δεν το ήθελε και το πούλησε στον οίκο Hachette, που στην ουσία δεν ενδιαφερόταν να έχει ένα μικρό βιβλιοπωλείο αλλά την αποκλειστικότητα του γαλλόφωνου βιβλίου.

«Πήγα να δουλέψω στον Κάουφμαν το 1987», μου λέει η κ. Ραλλία Φαράκλα που από μικρό παιδί ήθελε να πουλάει βιβλία. «Είχα σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία, αλλά οι σπουδές μου ήταν πολύ “μικρές” μπροστά στη γενική κουλτούρα και τις γνώσεις που μπορούσες να αποκτήσεις δουλεύοντας εκεί. Δούλεψα σε ένα βιβλιοπωλείο μοναδικό στο είδος του, επιπέδου ευρωπαϊκού, που έδωσε τη δυνατότητα σε ανθρώπους που είχαν γνώση και μεράκι να δουλέψουν, να εμπνευστούν για να στηθεί αυτή η συνθήκη που θυμούνται πολλοί ακόμα και σήμερα.

Όταν προσλήφθηκα, με προόριζαν για το βιβλιοπωλείο της Σίνα, ευτυχώς όμως έμεινα στη Σταδίου γιατί εκεί έμαθα πραγματικά τη δουλειά, εκεί ήταν η “καρδιά” της επιχείρησης. Το βιβλιοπωλείο το είχε ακόμα ο Hatier, ήταν στα καλά του και με πολύ δυνατά τμήματα ‒ αυτή ήταν, πιστεύω, η τελευταία περίοδος ακμής του. Έμαθα δίπλα στην Ευανθία. Σκέφτομαι ακόμα και σήμερα, “αυτή είναι βιβλιοπώλης, όχι αστεία”. Ήταν μια περίπτωση καταπληκτική, κι εμένα μου άρεσε να μαθαίνω, διψούσα, το έψαχνα και έμαθα πολλά».

«Πήγα στον Κάουφμαν το 1988, ήταν το τέλος της χρυσής εποχής. Σχηματίζονταν ουρές για τα σχολικά βιβλία, θυμάμαι, και ένας αστυνομικός στη Σταδίου έκανε τον “τροχονόμο”. Ήταν και η χρυσή εποχή του Γαλλικού Ινστιτούτου και αυτές οι ιστορίες πήγαν κάπως παράλληλα», λέει ο Φιλίπ Μινιόν. «Όταν πουλήθηκε το βιβλιοπωλείο στον Hachette το 1989-90 άλλαξε εντελώς η πολιτική, τους ενδιέφεραν μόνο οι πωλήσεις. Όσα βιβλιοπωλεία αγόρασε και στο εξωτερικό ο Hachette στη συνέχεια τα έκλεισε. Ο Κάουφμαν ήταν πολύ “μικρός” για μια πολυεθνική. Έδιωξαν τον Λιβεράνι και από τότε άρχισαν τα προβλήματα».  

«Τι έκανε τον Κάουφμαν μοναδικό; Δεν υπήρχε άλλο γαλλικό βιβλιοπωλείο τέτοιας γκάμας, δεν ήταν σούπερ-μάρκετ, ήταν ένα βιβλιοπωλείο με άποψη και επιλογές», λέει η κ. Φαράκλα. «Υπήρχε και ένα ρίσκο στις επιλογές, που το παίρναμε. Παραγγέλναμε βιβλία που δεν τα ήξερε κανένας, είχαμε κάποια που τα έψαχνες ακόμα και στο εξωτερικό. Όλο αυτό συνέβαινε γιατί ο καθένας μας έβαζε σοβαρή προσωπική δουλειά. Ήταν ένα πολύ διαφορετικό βιβλιοπωλείο, ακόμα και οι βιτρίνες μας ήταν θεματικές και ο ημιώροφος, το πατάρι, ήταν ένα γενικό βιβλιοπωλείο που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από άλλα μεγάλα βιβλιοπωλεία, κι ας φαινόταν μικρό».

Ως υπεύθυνη και στο πολύ καλό και οργανωμένο τμήμα με βιβλία τέχνης, αισθητικής, αρχιτεκτονικής, κινηματογράφου και ντιζάιν, μου υπενθυμίζει ότι εκείνη την εποχή τα βιβλία που είχαν σχέση με την τέχνη ήταν σπάνια και δυσεύρετα. Η Σχολή Καλών Τεχνών ήταν πελάτης, κάτι που έφερνε στο πατάρι πολλούς καλλιτέχνες, ενώ υπήρχαν και μεγάλοι σημαντικοί κατάλογοι εκθέσεων του εξωτερικού που δεν κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, και οι αντιπρόσωποι από την Tate, το Guggenheim και άλλα μουσεία έφταναν στον Κάουφμαν για να τους πουλήσουν. «Αν η δημοφιλία συνδέεται με την εμπορικότητα, σίγουρα πολύ δημοφιλή ήταν τα βιβλία τσέπης, αφού το ξενόγλωσσο βιβλίο ήταν πολύ ακριβό».

«Κάποια στιγμή άρχισα να παραγγέλνω και αγγλικά βιβλία, όχι πολλά, επειδή δεν έβγαιναν όλα στα γαλλικά. Στη συνέχεια τα αγγλικά βιβλία τσέπης πήγαν καλά. Οι βιβλιοπώλες στον Κάουφμαν ξέραμε το βιβλίο, τι συμβαίνει στην Ευρώπη, ποιες ήταν οι τάσεις. Περνούσα άπειρο χρόνο διαβάζοντας ξένο Τύπο, πέρα από τη “Monde” της Παρασκευής που είχε λογοτεχνία. Διάβαζα δεκάδες ξένα περιοδικά για να ενημερώνομαι για όσα συνέβαιναν στο σινεμά, την τέχνη, τη φιλοσοφία», λέει η κ. Καφετζέλη.

«Το σύστημα του Κάουφμαν, που ήταν βιβλιοπωλείο πολύ αγαπητό, ήταν τρομερά ενημερωμένο», λέει ο κ. Μινιόν. «Εκτός από τη Γαλλία και την Ευρώπη, είχαμε πολύ καλές σχέσεις με όλους τους αντιπροσώπους των διεθνών οίκων που ερχόντουσαν και δύο φορές τον χρόνο στην Ελλάδα ‒ αυτό έπαιζε μεγάλο ρόλο στην ενημέρωση του βιβλιοπωλείου. Ξέραμε ποια βιβλία θα κυκλοφορούσαν δυο-τρεις μήνες πριν από την κυκλοφορία τους. Δεν υπήρχε ίντερνετ αλλά είχαμε το “Livres Hebdo” που το διαβάζαμε όλοι, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, για να δούμε τι κυκλοφορεί.

Ήμουν υπεύθυνος για τα λογοτεχνικά, τα παιδικά, τα κόμικς, ό,τι έβγαινε στη Γαλλία με επιτυχία έπρεπε να το έχουμε κι εμείς. Αν και δεν ήμασταν βιβλιοπωλείο “τουριστικό”, είχαμε και αρκετούς τουρίστες πελάτες που έπαιρναν οδηγούς και ελληνική λογοτεχνία στα γαλλικά, ακόμα και βιβλία μαγειρικής. Νομίζω η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία ήταν το λεξικό του Κάουφμαν. Aπ’ όλες τις εκδόσεις του έχει κάνει τις μεγαλύτερες πωλήσεις γιατί, όταν βγήκε, δεν υπήρχε λεξικό γαλλικό καλό, ήταν όλα άθλια».

«Υπήρξε μια εποχή που είχαμε αναπτύξει δραστηριότητα και εκτός του βιβλιοπωλείου. Βγάζαμε ένα φυλλάδιο με τις εκδόσεις που φιλοξενούσαμε, διοργανώσαμε έκθεση παιδικού βιβλίου, ωστόσο πιστεύω ότι ήταν η αγάπη για τη μάθηση ‒που δεν έχει τέλος, αν αγαπάς αυτήν τη δουλειά‒ και η δημιουργική σχέση μας με την πελατεία που κούρδιζαν τον τρόπο που λειτουργούσε ένα βιβλιοπωλείο όπως ο Κάουφμαν. Αυτά τα συστατικά τον έκαναν “μεγάλο βιβλιοπωλείο”», λέει η κ. Καφετζέλη. «Νιώθαμε ότι ήμασταν σε διαδικασία διαρκούς μάθησης, το πάρε-δώσε με τους πελάτες και τα βιβλία, οι συζητήσεις, ήταν μια κατάσταση ανεπανάληπτη».

«Υπήρχαν άνθρωποι με τους οποίους συνδεθήκαμε και μας έδειχναν τον θαυμασμό τους, μερικές φορές και για τυχαίους λόγους, ας πούμε επειδή ήθελαν δέκα βιβλία και τα γνωρίζαμε όλα. Μερικά πράγματα είναι λιγότερο τυχαία, βέβαια, αναπτύξαμε μια φιλαναγνωσία, ένα ταλέντο, την ικανότητα να πουλάμε αυτό που πιστεύαμε. Πιστέψαμε στο βιβλίο καλής ποιότητας, αυτό που μάθαμε κι εμείς βήμα-βήμα, δουλεύοντας ως βιβλιοπώλες. Τέλειωσε ο Κάουφμαν και τέλειωσαν και όλα αυτά. Συγκινούμαι όταν βλέπω ανθρώπους με τους οποίους δεν είχα στενή σχέση ή ήταν πελάτες άλλων τμημάτων να χαίρονται όταν με βλέπουν ‒η χαρά είναι αμοιβαία φυσικά», λέει η κ. Φαράκλα.

«Ξέραμε τα γούστα πολλών πελατών μας και μόλις τους βλέπαμε ετοιμάζαμε μια ντάνα με βιβλία που μπορεί να τους ενδιέφεραν. Κάθε τμήμα είχε διαφορετική πελατεία. Θυμάμαι, ερχόταν ο κ. Χατζόπουλος, ο σύζυγος της Έλγκας Καββαδία, της ανιψιάς του Νίκου Καββαδία, που διάβαζε πολλά γαλλικά και αγγλικά βιβλία, και του τα έβαζα σε ένα καροτσάκι λαϊκής που είχε μαζί του, να μη βλέπει η γυναίκα του πόσα αγόραζε και τον μαλώνει», θυμάται ο κ. Μινιόν.

«Σε βιβλιοπωλεία αυτού του στυλ, προκειμένου να επιβιώσουν, χρειάζεται ένας διάδοχος ή μια διεύθυνση που να έχει ταλέντο, πίστη και “μάτι”. Το “μάτι” του βιβλιοπωλείου για πολλά χρόνια ήμασταν οι υπάλληλοί του, βλέπαμε αυτά που έρχονταν και μπορούσαν να δουλέψουν, που είχαν σχέση με την Ελλάδα, ξέραμε κάθε βιβλίο που υπήρχε στα ράφια μας, τίποτα δεν έμενε αδιάβαστο. Σκέφτομαι σήμερα ότι ήξερα κάθε βιβλίο και πού βρισκόταν. Είχαμε ένα σύστημα με μικρές καρτέλες όπου αναγράφονταν όλα τα στοιχεία του βιβλίου, αυτό για τη μνήμη ήταν ό,τι καλύτερο. Παλέψαμε με τη Ραλλία να το κρατήσουμε αυτό το σύστημα όταν πουλήθηκε η επιχείρηση στους τελευταίους ιδιοκτήτες, αλλά δεν τα καταφέραμε».

Το βιβλιοπωλείο πουλήθηκε από τον Hachette το 1999 στην εταιρεία «Γιαννίκος, Σταυρόπουλος, Καλδής» που ήταν χονδρέμποροι βιβλίου. Με τα ξενόγλωσσα βιβλία είχαν πολύ μικρή σχέση.

Εκτός από την αλλαγή στο καθεστώς ιδιοκτησίας, άλλαξε και η πελατεία. Άνθρωποι που ψώνιζαν τα βιβλία σε ντάνες και επισκέπτονταν το βιβλιοπωλείο συχνά, άρχισαν να ψωνίζουν από την Amazon, ενώ υποχώρησε και η αγορά του γαλλόφωνου βιβλίου. Ο Κάουφμαν έπρεπε να εκσυγχρονιστεί. Με επιστολή τους το 1996 οι υπάλληλοι ζητούν από τον διευθυντή της επιχείρησης την εγκατάσταση κλιματιστικής μονάδας: «Έχει περάσει μία και πλέον δεκαετία από τότε που οι πελάτες δεν είναι πάντα ικανοποιημένοι όταν στριμώχνονται στους στενούς χώρους του και δεν παραμένουν πολύ στο κατάστημα, γινόμαστε δέκτες παραπόνων γιατί η θερμοκρασία στο κατάστημα είναι πολύ υψηλή».

«Η φθορά ξεκίνησε όταν άρχισαν να μειώνονται πολύ οι παραγγελίες. Τότε καταλάβαμε ότι κάτι δεν πάει καλά, αν και μας καθησύχαζαν. Έφτανε καλοκαίρι, ας πούμε, και δεν είχαμε τα στάνταρ βιβλία που πουλούσαμε, και κάποιοι πελάτες ήταν αδύνατο να καταλάβουν γιατί δεν έρχονταν τα βιβλία τους. Πολλοί έστελναν επιστολές και το συζητούσαν, αλλά κανένας δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε ακριβώς», λέει η κ. Φαράκλα.

Το 2008, ο καθηγητής πανεπιστημίου Τ. Μ. αποστέλλει επιστολή προς τη διεύθυνση του βιβλιοπωλείου Κάουφμαν Α.Ε. «ως γαλλοτραφές μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας της χώρας και επικαλούμενος την προνομιακή σχέση που διατηρεί επί σειρά ετών με το βιβλιοπωλείο», ζητώντας «να δώσετε καινούργια δυναμική στον μοναδικό αυτό φάρο της γαλλικής κουλτούρας….. Εμπλουτίστε ακόμα πιο πολύ την παρουσίαση της γαλλικής πνευματικής παραγωγής», γράφει, «και περιορίστε σε ανεκτά όρια τα χρονικά περιθώρια των αιτημάτων των πελατών σας». Ο καθηγητής επισημαίνει ακόμα τη συνεχώς διογκούμενη μετατόπιση των πνευματικών ενδιαφερόντων των νεότερων κυρίως γενεών προς τον αγγλοσαξονικό χώρο.

«Στα τέλη του 2008, όμως, το βιβλιοπωλείο προκαλούσε πλέον μελαγχολία στους επίμονο��ς επισκέπτες του», γράφει στο βιβλίο του ο Ν. Μπακουνάκης. «Τα ράφια του άδειαζαν, καινούργια βιβλία δεν έρχονταν, οι παραγγελίες δεν εκτελούνταν και κάποιες ανεπιβεβαίωτες φήμες εμφάνιζαν τους τελευταίους ιδιοκτήτες του να αναζητούν διάδοχη κατάσταση. Ένα από τα ωραιότερα σαλόνια της πόλης με τη στανταλική έννοια, ένας χώρος μητροπολιτικής ή urban κουλτούρας, πλησίαζε στο τέλος του».  

Το 2009, η επιχείρηση, μέσα σε μια παρατεταμένη παραφιλολογία περί ύπαρξης προβλημάτων, κάνει αίτηση υπαγωγής στο καθεστώς του άρθρου 99 του Πτωχευτικού Κώδικα ώστε να αποφύγει τις πιέσεις των πιστωτών της και μέσω δικαστικών αποφάσεων να κερδίσει χρόνο, να αναδιαπραγματευτεί τα χρέη της και ετοιμάσει σχέδιο διάσωσης της εταιρείας, χωρίς να θιγούν οι θέσεις των περίπου τριάντα εργαζομένων.

Ο Σύλλογος Βιβλίου-Χάρτου, την ίδια χρονιά, με ανακοίνωσή του, επισημαίνει ότι ο Κάουφμαν, με τρία βιβλιοπωλεία σε Σταδίου, Σίνα και Κιάφας, αποθήκη στον Κολωνό, τμήματα προώθησης και προμηθειών δημοσίου «πωλείται και δεν πωλείται». Είναι το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν με τις εξελίξεις που προμηνύονται.

«Οι εργαζόμενοι, οι περισσότεροι επί χρόνια στη δουλειά, με αγάπη, γνώση και ειδίκευση στο αντικείμενό τους κινήθηκαν όταν κατάλαβαν ότι η εταιρεία “αποφεύγει” να δώσει εξηγήσεις και παράλληλα ετοιμάζει “κόλπα απομάκρυνσης” των εργαζομένων», γράφει η «Ελευθεροτυπία» τον Ιούλιο του 2010.

Την ίδια χρονιά, τον Φεβρουάριο, δεκατέσσερις εργαζόμενοι, ανάμεσά τους η κ. Φαράκλα και ο κ. Μινιόν, έκαναν επίσχεση εργασίας, με την εταιρεία να ερμηνεύει την κίνηση ως καταχρηστική, αδικαιολόγητη και λύση της εργασιακής σχέσης. Τότε το Πρωτοδικείο όρισε ημερομηνία συζήτησης της υπόθεσης των εργαζομένων την 21η Φεβρουαρίου 2012 (η συζήτηση θα αποζημίωνε με κάποιον τρόπο ουσιαστικά, αλλά όχι τυπικά, τους άνεργους εργαζόμενους του Κάουφμαν).

Η οικονομική κρίση, ο αδυσώπητος ανταγωνισμός και η καταστροφή του κέντρου της Αθήνας οδήγησαν σε ασφυξία την κατάσταση του βιβλιοπωλείου, η φθορά του δεν ήταν πλέον αναστρέψιμη κι έτσι έκλεισε οριστικά και άδοξα τις πόρτες του τον Αύγουστο του 2012. Η ιστορία του δεν πρόκειται να επαναληφθεί.

Η κ. Ευανθία Καφετζέλη συνταξιοδοτήθηκε το 2011, όταν οι υπάλληλοι είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν, η πόλη είχε αλλάξει και η οικονομική κρίση είχε γίνει ορατή. Η κ. Ραλλία Φαράκλα συνταξιοδοτήθηκε όταν έκλεισε το βιβλιοπωλείο και ο κ. Φιλίπ Μινιόν ακολούθησε τον Λιβεράνι ‒που σήμερα ζει στη Γαλλία‒ για μια δεκαετία στο Ανοιχτό Βιβλίο, στην οδό Σόλωνος, όπου και παρέμεινε μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Τα αρχεία του Κάουφμαν χάθηκαν, όταν οι υπάλληλοι, καθαρίζοντας κάποιες αποθήκες, τα πέταξαν στα σκουπίδια, μη αναγνωρίζοντας την αξία τους.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS #Librairie Kauffmann #Βιβλιοπωλείο Κάουφμαν

[astratv]

Κατασκευάζεται από την Περιφέρεια Θεσσαλίας ο πρώτος κυκλικός κόμβος στην είσοδο της Καρδίτσας – Δέλτα

Συνεχίζονται από την Περιφέρεια Θεσσαλίας οι εργασίες κατασκευής της αναβαθμισμένης εισόδου της Καρδίτσας. Τα δημόσια έργα είναι μια διαρκής μάχη δυσκολιών. Προχωρούν με καθημερινή μεγάλη προσπάθεια λόγω χρονοβόρων διαδικασιών και καθυστερήσεων (covid-19, δικαστικές αποφάσεις, μεταφορά δικτύων κοινής ωφέλειας ΔΕΗ κλπ). Σε εξέλιξη βρίσκεται η κατασκευή του πρώτου κυκλικού κόμβου καθώς και οι…

View On WordPress

#από #Δέλτα #είσοδο #Θεσσαλίας #Καρδίτσας #Κατασκευάζεται #κόμβος #κυκλικός #Περιφέρεια #πρώτος #στην #την #της

[mariexdiary]

Τρίτη 14/3/2023, 1:49

Μαντέψτε τι έκανα πριν ξεκινήσω το γράψιμο για το ημερολόγιό μου.. Να ψάξω ένα ωραίο απόφθεγμα που να έχει σχέση με το BDSM. Βρήκα; Όχι βέβαια. Οπότε αυτή τη στιγμή διαβάζεις ακόμα μία άσχετη εισαγωγή. Δεν φταίω εγώ, έκατσα και έψαξα και δεν βρήκα τίποτα.

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν..

Τα BDSM party δυστυχώς σιγά-σιγά τελειώνουν και θα ξεκινήσουν πάλι τον Οκτώβριο. Ο Απρίλιος θα είναι ο τελευταίος μήνας που θα έχει party. Στεναχωριέμαι λίγο γιατί ήθελα μία φορά το μήνα να έχει. Να φοράω τα ωραία μου τα σέξι εσώρουχα και ρούχα. Να πίνω και με χορεύω σαν να μην υπάρχει αύριο. Όσο περνούν τα χρόνια καταλαβαίνω ότι είμαι ένα party girl κι ας μπαίνω στα 31. Είναι αλήθεια, στα 20 δεν πήγαινα σε πάρτι, ούτε στα 25 μου. Άλλα μυαλά τότε.

My fave Raye

Το Σάββατο λοιπόν, φόρεσα για πρώτη φορά ένα εσώρουχο από την κολεξιόν της Raye σε συνεργασία με την Dorina. Αυτά τα εσώρουχα δεν υπάρχουν στην Ελλάδα, οπότε είμαι πάρα πολύ τυχερή που έχω ένα στην κατοχή μου. Το εσώρουχο ήταν ένα ωραίο μαύρο σουτιέν με γκρι λεπτομέρειες. Φόρεσα ένα μπλουζάκι με στρασάκια και από κάτω μία στενή, μαύρη, δερμάτινη φούστα. Επειδή ήξερα ότι θα χορέψω αντί για τακούνια, έβαλα χαμηλά μποτάκια. Με έβλεπα στον καθρέφτη πριν φύγω και έλεγα «φτου σου κούκλα μου!»

Καλωσόρισες στην κόλαση!

Πήρα ταξί και έφτασα στον προορισμό. Με καλωσόρισαν και μπήκα στο πρώτο όροφο και το πρώτο άτομο που βρήκα ήταν η αγαπημένη μου Dancing queen. Ήταν host αυτή τη φορά και εγώ καθόμουν δίπλα της και τη βοηθούσα με ψιλοπράγματα. Κάποια στιγμή με έβαλαν υπεύθυνη για την είσοδο για το κόκκινο δωμάτιο του πόνου. Δεν έπρεπε να αφήνω κανένα άτομο να ανέβει στον δεύτερο όροφο. Αργότερα ξεκίνησαν τα show. Πρώτο ήταν ένα show με shubari που το' χω βαρεθεί. Αργότερα μία Αφέντρα με τρεις υποτακτικούς της. Δύο άντρες και μία γυναίκα. Δεν μπορούσα να δω καλά και το μόνο που αντίκρισα ήταν δυνατό spanking με μαστίγιο. Τελευταίο show ήταν δύο κορίτσια που το ένα χτυπούσε με μαστίγιο το άλλο και παιχνίδι με κεριά. Όταν τελείωσαν και τα τρία, είδα πως ο περισσότερος κόσμος έφευγε.

Τελικά στους δύο, τρίτος χωρεί;

Όταν λοιπόν στο χώρο μείναμε γύρω στα 30 άτομα, βάλαμε dance μουσική. Οπότε και εγώ σηκώθηκα και χόρεψα μέχρι τελικής πτώσεως. Όλοι χόρευαν κάτω από τη σκηνή. Τους αιφνιδίασα όλους όταν ανέβηκα πάνω και έκανα τα δικά μου. Τους κάλεσα να έρθουν πάνω. Χορέψαμε και χτυπιόμασταν σαν μικρά παιδιά. Δύο αγόρια με χόρευαν πάνω στη σκηνή και μου άρεσε πολύ όλο αυτό που γινόταν. Στον έναν να του τραγουδώ το τραγούδι που παίζει δυνατά, και στον άλλον να του κωλοτρίβομαι και να βάζει απειλητικά το χέρι εκεί.

The Paddle Time.

Ένα αγόρι που έχω γνωρίσει εκεί είχε ένα μικρό paddle μαζί του. Το πήρα, κατέβηκα από τη σκηνή και έκανα τον γύρο χτυπώντας τον καθένα στα οπίσθια του. Γενικά δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό, αλλά μπορώ να δικαιολογήσω τον εαυτό μου γιατί ήμουν στο πέμπτο ποτό (και μου έκανε εντύπωση ότι δεν με πείραξε). Κάποια στιγμή, η Dancing queen χτύπησε με το paddle το αγόρι που μου το έδωσε. Τον χτυπούσε δυνατά στα οπίσθια. Πήγα από πίσω και τον χτύπησα και εγώ με το χέρι μου. Ακούστηκε σε όλον τον όροφο το ουρλιαχτό του. Δεν ήξερα ότι έχω τόση δύναμη στα χέρια. Εγώ γελούσα σαν χαζή, αλλά μου άρεσε. (Βλέπεις πως με κάνει το ποτό ε;) Όταν κατέβηκε, με πήρε από τα χέρια και με έστησε σε μία ξύλινη κατασκευή που την άνοιγες και έβαζες δεξιά και αριστερά τα χέρια και στη μέση το κεφάλι και την έκλεινες. Δεν μου το κλείδωσε για να είμαι ασφαλής.

Σήκωσα τη φούστα μου και ξεκίνησε το spanking με το paddle. Με χτύπησε αρκετές φορές. Δεν έβγαλα κιχ. Δεν ακουγόταν καθόλου, απλά το απολάμβανα. Μερικά λεπτά αργότερα, είπα δυνατά τη λέξη ''κόκκινο'' που σημαίνει ότι το παιχνίδι σταματά τελείως. Στη συνέχεια ένας άλλος άντρας με κοίταξε, του έδωσα το paddle και τον ρώτησα, «Θέλεις να μου ρίξεις και εσύ μερικές;». «Ήσουν πολύ κακό κορίτσι!», μου είπε. Και πήρα θέση για δεύτερο γύρο. Και να χτυπά, να χτυπά και όλο πιο δυνατά. Εγώ προσπαθούσα να συγκρατηθώ, αλλά δεν.. Δεν με κρατούσαν τα πόδια μου, οπότε του είπα και εκείνου τη λέξη «κόκκινο» μετά από λίγα λεπτά.

Τι ωραία που είναι την Κυριακή..

Σηκώθηκα έφτιαξα τη φούστα μου, ήπια στις τελευταίες γουλιές από το τζιν λεμόνι μου και πήρα το δρόμο για την επιστροφή. Μία παρέα με κάλεσε σε άλλο ένα party την επόμενη μέρα, όμως δεν μπορούσα να πάω γιατί το Σάββατο είχα γίνει κουρούμπελο και το πρωινό της Κυριακής με βρήκε με πονοκέφαλο.

#αγαπητό μου ημερολόγιο #ημερολόγιο #γρεεκ ταμπλρ #γρεεκ κουοτς #γρεεκ στατους #γρεεκζ #γρεεκ quotes #ελληνικο ταμπλρ #ελληνικο tumblr #ελληνικο μπλογκ

[epestrefe]

Η πατρινή εταιρεία Λούξ που τα τελευταία χρόνια έχει ανοίξει τα φτερά της και έχει κατακτήσει την ελληνική και την ευρωπαϊκή αγορά με τα αναψυκτικά της είναι προφανώς γνωστή σε όλους.

Στην φωτογραφία είναι οι παλιές - μάλλον και πρώτες- εγκαταστάσεις της εταιρείας .Έξω από την κεντρική είσοδο αραγμένο το ιστορικό και αγαπημένο FIAT 124 τού ιδρυτή της εταιρείας Παναγιώτη Μαρλαφέκα !

#Λουξ #αναψυκτικά #Πάτρα #εργοστάσιο #1950 #1960 #παλιά φωτογραφία #FIAT 124 #Loux refreshments #Greek #old factory #Patra #Greece

[gemsofgreece]

FYI: Πάλι μεγάλο πράγμα φτιάξαμε XD

“Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου και εκτιμώ ιδιαίτερα που διάλεξες να απαντήσεις και έκανες τον κόπο να αναλύσεις την κατάσταση (συμφωνώ και επαυξάνω σε όσα λες)

Επειδή ξαναδιαβάζοντας όσα έγραψα δεν φαίνεται να είναι ξεκάθαρο, να τονίσω και υπογραμίσω εδώ ότι επ ουδενί δεν συγχέεται η μουσουλμανική θρησκεία εγγενώς με το τζιχαντ, και τις ακραίες πεποιθήσεις και πράξεις μεμονωμένων ατόμων/ομάδων, παρ'ολο που το προτρέπει το Κοράνι οι θρησκευόμενοι έκαναν οι ίδιοι τις επιλογές τους και η πλειοψηφία των θρησκευομενων ανά τον κόσμο και ανά τους αιώνες ήταν φιλειρηνική. ή τουλάχιστον ουδέτεροι που κοίταζαν την δουλειά τους και την καθημερινότητά τους και δεν ήξεραν τι έκαναν οι σουλτάνοι κ πολέμαρχοι μακριά απ’ αυτούς. Όπως ζούσαν και οι απλοί ευρωπαίοι, ιάπωνες κλπ όταν οι βασιλείς τους έκαναν εγκλήματα αλλού. Ούτε συγκεκριμένα έθνη συνδέονται εγγενώς με τζιχαντ ή αλλα αρνητικά πράγματα. Αυτό λέγεται τσουβάλιασμα το οποίο είναι εξοργιστικά άδικο ειδικά όταν γίνεται με δόλο για συμφέροντα ή/και ιδεοληψίες, και αυτό ακριβώς καταγγέλω ότι γίνεται στους ευρωπαίους σήμερα, και αν δεν ξεκαθάρισα ικανοποιητικά ότι όσον αφορά τους μουσουλμάνους η σκληρή κριτική αφορά συγκεκριμένες περιόδους/ομάδες και το διάβασε κάποιος φιλειρηνικός μουσουλμάνος και πικράθηκε, φερω την ευθύνη και ζητώ συγνώμη. Και να ξέρουν οι πατριώτες Ελληνες Μουσουλμάνοι που στέκονται διπλα μας και απέναντι απ τους Τουρκους, οτι τους βλέπουμε, αναγνωρίζουμε και σεβόμαστε τις προσπάθειές τους, και για μας είναι αδέρφια μας. Οσον αφορά τα σκληρα λόγια για την Τουρκία, είναι για το πως χτίστηκε το κράτος όχι για τους απλούς πολίτες.

Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην προπαγάνδα ότι μόνο μία θρησκεία/μία ομάδα λαών είναι ένοχοι για ιμπεριαλισμό/ρατσισμό/φασισμό και ότι όλοι οι άλλοι είναι εγγενώς αθώοι, δεν έχουνε διαπράξει ποτέ εγκλήματα ούτε διαπράττουν τώρα και δεν μπορούν εκ φυσεως να διαπράξουν, και άρα μεταξύ πχ Ελλήνων/Τούρκων, Γάλλων/Αράβων της Αλγερίας κ’ Ισπανών/Αράβων του Μαρόκου αυτόματα θεωρούμε ένοχους τους Ευρωπαίους και αθώους τους Μουσουλμάνους, και χτιζουμε μια καινούργια πραγματικοτητα για να στηρίξει αυτό το ψέμα, και οταν προκύπτουν καινούργια γεγονότα δεν τα εντάσουμε στο αληθινό ιστορικο πλαίσιο αλλά στο ψευδές προπαγανδιστικό δημιούργημα με τις σαθρές και ρατσιστικές βάσεις και κρινουμε απο αυτά τα ψευδή “στοιχεία” την καινουργια κατάσταση.

Εξού και η λάσπη στην 1.  Ισπανία οταν δέχεται εισβολή στη Μελίγια ενώ, το ιστορικό πλαίσιο είναι οτι υπήρξε αραβική αποικία για αιώνες και ΔΕΝ θέλει να ξαναγίνει + αυτό εδώ: https://slpress.gr/ethnika/poion-antegrapse-o-erntogan-me-tin-epithesi-ston-evro-to-2020/ η εισβολή στον έβρο είναι ξεπατικωμα από Μαροκινή τακτική, το κάνανε και πριν στους Ισπανούς και πέτυχε- ΜΜΕ και πολιτικοί το δείχνουν σαν σφαγή αθώων ψυχών. 2. Γαλλία οπου το ιστορικό πλαίσιο είναι αυτά που έγραψα στο άλλο μην, όταν εκαναν οι Αφροασιάτες συμμοριτοπόλεμο πρόσφατα, ΜΜΕ και πολιτικοί κατηγορούν τους ιθαγενείς και θεωρούν αυτόματα αθώους τους Αφροασιάτες, κυριως Αλγερινούς που εισβάλουν ακάλεστοι και μισούν την Γαλλία, και πάνω σε αυτό χτίζουν την καινούργια πραγματικότητα. 3. Ελλάδα την οποία κατηγορούν για το “μεταναστευτικό”, στην οποία η Τουρκία (που τη θεωρούν αυτοματως “αθώα” ενώ στο ιστορικο πλαίσιο γενοκτόνησε τους Ελληνες) κάνει υβριδικό πόλεμο σε αερα θάλασσα και στεριά, και στέλνει αγνώστων καταγωγής και προθέσεων μουσουλμάνους που δηλώνουν φτωχοί κατατρεγμένοι αλλά πλήρωσαν από 2000-5000$ (για είσοδο σε Ελλάδα) μέχρι 14000$ (για σουηδία/αγγλία) για να ερθουν παρανόμως με σαπιοκάραβα αντί να ρθουν νομίμως και ασφαλώς με πλοία της γραμμής (έχουμε και Σμυρνη/Θεσ/νίκη ελεος) Κάθε φορά που πνίγονται σκεφτομαι πόσα επιβατηγά πλοία πέρασαν εκείνη την μέρα στην Ελλάδα/Κύπρο ή πόσα λεωφορεία ήρθαν Θράκη τα οποία διάλεξαν να αγνοήσουν (δεν έχω την ενέργεια να κάνω χάρτες για αυτό ρε γμτ).  Τα σύνορα δεν είναι κλειστά, είναι ελεγχόμενα και με τα νόμιμα χαρτιά όποιος θελει έρχεται, και οι εισβολείς επιλέγουν τον παράνομο τρόπο, και μαζί με τουρκους/μκο/δυτικους ηγέτες φέρουν την ευθύνη για πνιγμούς. Αν δεν ελεγχεις τα σύνορά σου, νομοτελειακά αφήνεις να μπουν μαφιόζοι, τζιχαντιστες, εκπορνευτές, ναρκέμπορες, δουλέμποροι και τοσοι άλλοι εγκληματίες. ετσι καταντήσαμε να χουμε παράρτημα της αλβανικής μαφίας, που εκτελεί κόσμο μερα μεσημερι σε καφετέριες. Οσον αφορά την Κύπρο *τραβάς τα μαλλιά σου* η εισβολή και κατοχή γίνεται δικοινοτικό προβλημα και ιθαγενείς κ εποικοι εξισώνονται, οι εισβολείς 98% των οποίων έρχονται απ τα κατεχόμενα βαφτίζονται προσφυγες κ επιβραβεύονται με επιδόματα, ενώ απελαύνουν πραγματικο προσφυγα (τον Κουρδο Αγιάς(;) ) στην Γερμανία επειδή το ζήτησε η Τουρκία.

Σημειωτέον ακόμα μου καίει εγκεφαλικά κύτταρα το “jungle of chios” της αμεμπτου ηθικής ΜΚΜπιζνας https://twitter.com/ABoatReport/status/1562047030792491008 

-Για τον ΟΗΕ, ο ορισμός του “ιθαγενούς λαού” (και των πατρογονικών εστιών του) δεν είναι αυτός που εννοούμε οι αυτόχθονες λαοί ανά τον κόσμο, αλλά “ομάδα με διακριτή εθνική/θρησκευτική ταυτότητα μεσα σε κράτος άλλου λαού, συνήθως ιμπεριαλιστικού που κατέχει τα εδάφη του. βασική προϋποθεση για να είσαι ιθαγενής είναι να μην έχεις δικό σου κράτος αλλά να είσαι μειονότητα στο κράτος άλλου” πχ Cherokee στις ΗΠΑ. Οι Ελληνες δηλ δεν είμαστε ιθαγενείς αφού χτίσαμε κράτος, ούτε η 3000 ετών μειονότητές μας στην τουρκία ή στην Ουκρανία είναι, αλλά ούτε οι Ουκρανοί ή άλλοι Ευρωπαίοι είναι ιθαγενείς στις πατρογονικές εστίες τους παρά μόνο πχ οι Sáami που κατέχουν την πατρίδα τους Νορβηγοι Σουηδοί Φινλανδοί και Ρώσοι. Βλέπεις τι πλαίσιο χτίσανε; και όλες οι πολιτικές και δράσεις τους βασίζονται σε αυτό το ψέμα. Να μην απορούμε οταν βλέπουμε την εμμονή ΟΗΕδων με “τα ονειρα των (ηθελημένα) μεταναστών (που παρατούν την πατρίδα τους) που ψαχνουν καλυτερη ζωη” (στις πατριδες άλλων, και δίχως να θέλουν να ενσωματωθούν, χτιζοντας κρατος εν κράτει) και την πλήρη απαξίωση των ιθαγενών που παλεύουν να μείνουν στην πατρίδα τους και να διατηρήσουν τον πολιτισμό τους, όπως και την αδιανόητη συμψήφηση των εντελώς αντίθετων όρων πρόσφυγας + μετανάστης, δίνοντας στο ένα τις ιδιοτητες του άλλου (δηλ ο πρόσφυγας ( που κλαίει την πατριδα του) ΘΕΛΕΙ να μεινει για πάντα αλλού “στην δευτερη πατρίδα” κι οχι να γυρίσει το συντομότερο δυνατον οταν είναι ασφαλές, ενώ ο μετανάστης (απο επιλογη) ειναι αυτοματα κατατρεγμένος και δικαιούται άσυλο, άρα ειναι 2 οροι για το ιδιο πράγμα. Δες εδώ https://www.thetoc.gr/koinwnia/article/gunaikes-entopizoun-simeia-sto-kentro-tis-athinas-opou-tha-mporousan-na-biosoun-sexoualiki-parenoxlisi-eikones/ την επιλεγμένη επιδοτούμενη “δράση” που μιλά για “ εκτοπισμένους και ανιθαγενείς πληθυσμούς και των κοινοτήτων υποδοχής τους” αυτο ειμαστε οι ιθαγενείς: κοινότητες υποδοχής μεταναστών και τπτ άλλο. με “τοπικές διοικήσεις” και οχι κρατικές κυβερνήσεις, που έλεγε το οπενμπορντάκικο κομμα “βολτ ελλάδας” στο twitter πριν το κράξουνε.

Και αφού έγραψα πάλι κείμενο-τερας(τιο) να σε γλυκάνω με κάτι όμορφο: Σαρακοστή στην Ιερά Μονή Ορους Σινά (+ αδελφική φιλία αιώνων μεταξύ Ελληνορθόδοξων μοναχών και Βεδουΐνων Μουσουλμάνων)

https://www.gastronomos.gr/topikes-kouzines/sarakosti-stin-iera-moni-oroys-sina-mia-koyzina-taxidi-stoys-aiones/191770/ “

ΤΕΛΟΣ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ

Re: Χαίρομαι που αποσαφήνισες την τοποθέτησή σου! Δυστυχώς λες σκληρές αλήθειες, και πρέπει να στο πω, με τρόπο που είναι too much, ιδίως για το περιβάλλον του tumblr, αλλά πιστεύω αν κάποιος διαβάσει τα λόγια σου με προσοχή θα δει ότι απλώς περιγράφεις ιστορικά γεγονότα. 

Δεν έχω να προσθέσω κάτι ιδιαίτερο απλά να σχολιάσω μόνο ότι διαβάζοντας για την Πράσινη Πορεία, τα Ηνωμένα Έθνη λέει καταδίκασαν το Μαρόκο για αυτήν τους την τακτική. Από την άλλη, είναι και το γεγονός ότι η Ισπανία έφευγε σταδιακά από εκείνα τα μέρη ως πρώην αποικιοκράτις που σημαίνει ότι το όλο γεγονός ίσως ήταν πιο γκρίζο από την τακτική του Ερντογάν εναντίον των νομίμων συνόρων της Ελλάδας που ήταν ξεκάθαρα υβριδικός πόλεμος. Από πολλές απόψεις πιο ανήθικος ίσως από αυτόν των Μαροκινών αφού α) ο άμαχος πληθυσμός ήταν όλοι άσχετοι μετανάστες, ούτε καν Τούρκοι της ανατολικής Θράκης ας πούμε, β) ο Τουρκικός στρατός εξόπλισε μετανάστες άμαχους και του έβαλε να παραβγούν με τον Ελληνικό στρατό ενώ αυτός έστεκε πίσω, γ) η Τουρκία εξαπάτησε τους μετανάστες στέλνοντας τους μηνύματα ότι η Ελλάδα άνοιξε τα σύνορα!!! Ήταν ξεκάθαρα μη συμβατική εισβολή με την οποία επιχειρούσαν να ελέγξουν τα αντανακλαστικά της Ελλάδας και να εκβιάσουν την Ευρώπη, διατεθειμένοι να εξαπατήσουν και να θυσιάσουν χιλιάδες ανθρώπων στην πορεία. Είναι φοβερό πως για αυτό δεν άνοιξε μύτη. Δε νομίζω να υπέστη η Τουρκία καμιά κύρωση. Και μετά από κανένα δίμηνο το όλο θέμα είχε ξεχαστεί, όχι μόνο παγκοσμίως, αλλά και στην Ελλάδα!!! Είναι πραγματικά κουλό. Και σίγουρα κάποια από όσα κατηγορείται η Ελλάδα έχουν βάση στο μεταναστευτικό (π.χ βία, άθλιες συνθήκες στα κέντρα) αλλά το ότι είναι η Τουρκία που κάνει κυρίως την καμπάνια δυσφήμισης είναι για γέλια και για κλάματα. 

Αυτήν την απορία με τα υπέρογκα κόστη της παράνομης μετανάστευσης την έχω κι εγώ. Αλλά νομίζω δεν έχει να κάνει με τα οικονομικά τόσο, πέρα από την εξαπάτηση από διακινητές, οι χώρες - προορισμοί κάνουν δύσκολη την νόμιμη είσοδο, ζητώντας χαρτιά για τα οποία κάποιοι ίσως χρειάζονταν να περάσουν χίλια κύματα τόσο από τη δική τους γραφειοκρατία όσο και από αυτή της χώρας προορισμού. Πρέπει να προσκομίζουν χαρτιά τύπου ότι έχουν ικανή ταξιδιωτική ασφάλιση, ότι έχουν σταθερό εισόδημα, ότι έχουν ήδη κάνει συμβόλαια εργασίας στην χώρα προορισμού και άλλα τέτοια που μπορεί να είναι πολύ δύσκολα για τους μικρομεσαίους φτωχών ασιατικών ή αφρικανικών χωρών. Μπορεί δηλαδή αυτοί να έχουν και να δίνουν την περιουσία τους στους διακινητές, αλλά ουσιαστικά από εκεί και έπειτα (νομίζουν ότι) ξεμπερδεύουν χωρίς την χαρτούρα που μπορεί να θέλει μήνες ή χρόνια, ή που μπορεί εξ ορισμού να μην μπορούν να προσκομίσουν. Έπειτα σίγουρα η πλειονότητα είναι οικονομικοί μετανάστες, αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι είναι εντελώς άποροι. Μπορεί απλά να σημαίνει ότι δε βλέπουν μακροπρόθεσμο μέλλον στην χώρα τους. Κάτι τέτοιο μπορείς να πεις και για το brain drain των Ελλήνων μεταναστών - οι περισσότεροι δεν είναι άποροι του τύπου “κυριολεκτικά δεν έχω να φάω” αλλά φεύγουν για μακροπρόθεσμα καλύτερες αποδοχές και συνθήκες εργασίας. Είναι το ίδιο πράγμα περίπου με την διαφορά ότι ως μέλος της ΕΕ, οι πολίτες της Ελλάδας δεν έχουν κανέναν λόγο να δελεαστούν από την παράνομη μετανάστευση. Αλλά σε εκείνες τις χώρες υπάρχει και τεράστια επιρροή και εκμετάλλευση από τους διακινητές ούτως ή άλλως. 

Και η αλήθεια είναι ότι νόμιζα ότι υπερβάλλεις για τον ορισμό του ιθαγενούς από τον ΟΗΕ αλλά είχες δίκιο λολ

Ο ΟΗΕ αναφέρεται αποκλειστικά σε μειονοτικούς ιθαγενείς, δεν φαίνεται να εξετάζει καμία άλλη περίπτωση.

Τέλος πάντων, το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη πολιτική. Γνώμη μου είναι ότι η ρίζα αυτής της πολιτικής ήταν σωστή αρχικά αλλά όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους, χάνεται πλέον η ισορροπία. Δηλαδή προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους ευάλωτους εναντίον των ισχυρών εκμεταλλευτών αλλά έχουν αρχίσει να χάνουν τον έλεγχο του τρόπου εφαρμογής της δικαιοσύνης με αποτέλεσμα να δράττονται των ευκαιριών ψευδώς ευάλωτοι ή να πλήττονται οι ανίσχυροι που τσουβαλιάζονται με τους κακούς ισχυρούς. Και εν τέλει νομίζω πάλι οι πλούσιοι λευκοί βγαίνουν κερδισμένοι. Πχ το λευκό πλούσιο Χόλιγουντ κερδίζει δίνοντας την ψευδαίσθηση σε Αφροαμερικανούς πολίτες ότι αναγνωρίζει το στίγμα τους στην παγκόσμια ιστορία και προστατεύει τα δικαιώματά τους παρουσιάζοντας ευρωπαικές ιστορικές προσωπικότητες ως αφρικανικές (ενώ παράλληλα δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για την πραγματική και ενδιαφέρουσα ιστορία της Αφρικής). Ξέρουν ότι κάποιοι πολίτες έχουν ανάγκη μια τέτοια δικαίωση (και την έχουν τόσο ανάγκη που αρκετοί αρκούνται και στην ανιστόρητη δικαίωση) και είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για αυτήν και το εκμεταλλεύονται. Για το πρόσκαιρο οικονομικό κέρδος και το καλό ίματζ η Δύση αποσταθεροποιεί την ισορροπία, όπως είπα, με ταχύτητα που δεν είναι βιώσιμη. Οπότε πιστεύω εν καιρώ κάτι θα γίνει 100%, ας ελπίσουμε ό,τι γίνει να είναι σύντομο και όσο πιο ειρηνικό γίνεται τόσο για την Δύση όσο και την Ανατολή. 

Αλλά ας τα ξεχάσουμε αυτά τα καταθλιπτικά και θέλω να απέχω λίγο από πολιτικά /ιδεολογικά ποστ και όλο δέχομαι βομβαρδισμούς χαχαχαχ όχι μόνο από σένα δηλαδή

Το άρθρο του Γαστρονόμου ήταν όντως ανακούφιση :D

Φοβερό άρθρο και φωτογραφικό υλικό!

https://www.gastronomos.gr/topikes-kouzines/sarakosti-stin-iera-moni-oroys-sina-mia-koyzina-taxidi-stoys-aiones/191770/

#opinion #ελληνικο ποστ #γρεεκ ποστ #tw politics #sina monastery

[fototipia]

Μας πρόδωσαν οι ιστορίες για δολοφονημένους πατέρες | για την μάνα πουτάνα αγία | τα παιδιά που βούτηξαν σε λάσπες γουρουνιών για να ξεθάψουν πέρλες | ιστορίες για παραστρατημένους διαβάτες βουβούς μπροστά στην είσοδο της σκοτεινής σπηλιάς και τις άρρητες αρμονίες των βυθών | μάνες δακρυσμένες πάνω από τάφους παιδιών | τον πατέρα που φόρεσε την αμνησία ρούχο, μας έγνεψε αμυδρά, και πήγε να δει τηλεόραση | γιους που όφειλαν να πατήσουν γυαλιά σπασμένα μέχρι να προσεγγίσουν τα φώτα της μητρόπολης | τις κόρες που δεν ακολούθησαν τις φωνές των λεωφόρων ασπρίζοντας στον χαλικόδρομο. Για τώρα μόνο υποδήματα στέρεα να πατούν στην υγρή γη | να ξαποστάσουμε στην ζεστή επιφάνεια των πραγμάτων | την πρωινή πάχνη στα ερωτευμένα χείλη | να μυρίσουμε βαθιά το μέλλον που μας καλεί από το στομάχι | να μπλεχτούμε με βράγχια ανοιχτά στα δίχτυα των ιριδισμών μέσα στο φως.

#poetry #ποιηση