#Βίβλος | Explore Tumblr Posts and Blogs

eli-kittim · 2 years

Text

Who are the “Earth Dwellers” in the Bible? And Will There Be a Zombie Apocalypse?

By Award-Winning Goodreads Author & Bible Researcher Eli Kittim 🎓

There are many pre-tribulation pastors today who are preaching that the so-called “earth dwellers” of the Bible represent a particular class of people who are distinct from the church of God (i.e. “the elect”) and are therefore under God’s judgment. To prove their point, they’ll typically take a verse where the phrase seems to be used in that particular way, and then they’ll make false generalizations that this is how it’s typically used throughout the Bible. Revelation 13.8 (SBLGNT) is a case in point. It reads:

καὶ προσκυνήσουσιν αὐτὸν πάντες οἱ

κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς

Translation (KJV):

And all that dwell upon the earth shall

worship him [the beast].

The pre-trib expositors typically argue that since the church has been raptured by the time we get to Revelation 4, then obviously the phrase “all that dwell upon the earth” (in Revelation 13 and elsewhere) must be referring to those who have been left behind, namely, the damned. However, since the *great tribulation* is mentioned several times in the Book of Revelation, one would naturally expect that all the inhabitants of the earth, both good & bad, will experience much suffering and turmoil (cf. Rev. 8.13; 13.12; 13.14; 17.8). Besides, this is not the way the Greek phrase οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς is used throughout the Bible. Therefore, these pre-trib pastors are deliberately taking the *meaning* of the phrase οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς (all that dwell upon the earth) out of context!

Their teaching is actually erroneous and misleading. It all starts from a false pre-trib rapture position. The logic goes something like this. Because the church will be supposedly raptured early on, this means that the so-called “earth dwellers,” who are mentioned later in the Book of Revelation, must be a particular class of people who are left behind (i.e. the *unsaved*). Moreover, these teachers often try to impose their own view by wrongly interpreting every instance where the “earth dwellers” are mentioned, in both the OT and NT, as the *unsaved.* But this is a false teaching. It’s not only false because the original Hebrew & Greek do not support these interpretations, but also because they’re mangling scripture by the inaccurate eschatological eisegeses concerning the sequence of end time events. This mishandling of scripture is suggestive of gross incompetence on the part of those who are making these claims!

For example, the Greek phrase τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς simply means “those who inhabit the earth,” or “those who live on the earth.” Whether we look at the OT, the NT, or the LXX, the meaning is the same. This phrase is obviously referring to all the people who live on the earth, irrespective of belief or unbelief. Yet pastors like Tiff Shuttlesworth, as well as other pre-tribbers, falsely interpret the so-called “earth dwellers” as the “damned,” or as a particular classification of people who are left behind. They obviously don’t understand Koine Greek!

When the Hebrew OT talks about “earth dwellers,” it implies the entire world, not just the damned. For instance, Isaiah 18.3 (BHS) reads:

‎ כָּל־יֹשְׁבֵ֥י תֵבֵ֖ל וְשֹׁ֣כְנֵי אָ֑רֶץ

Transliteration:

kāl (all) yō·šə·ḇê (inhabitants) tê·ḇêl (of the

world) wə·šō·ḵə·nê (and dwellers on)

’ā·reṣ (the earth).

Alternative Translations:

All you people of the world, everyone who

lives on the earth (NLT).

All you inhabitants of the world, you who

dwell on the earth (ESV).

Contrary to what pre-tribbers are claiming, the OT is referring to all the people of the earth, both good and bad, not simply to the damned per se!

The LXX follows suit and uses the Greek terms κατοικουμένη and κατοικηθήσεται to mean “inhabited.” These terms are obviously cognate with κατοικοῦντας, the word that is used in the NT for “inhabitants.” The Greek terms in the LXX are referring to all the inhabitants of a country, not simply to the damned. For example, Isaiah 18.3 LXX reads:

πάντες ὡς χώρα κατοικουμένη·

κατοικηθήσεται ἡ χώρα αὐτῶν.

L.C.L. Brenton Translation:

Now all the rivers of the land shall be

inhabited as an inhabited country.

The LXX uses the terms κατοικουμένη and κατοικηθήσεται——which are derived from κατοικέω (G2730)——to refer to the “inhabited” land, and, by implication, to the “dwellers” or “inhabitants” thereof. In other words, it’s referring to the entire population of a country as a whole, not simply to its evil constituents!

The cognate κατοικοῦντας (G2730) is the word that the NT uses for those people who are “inhabiting” cities (Acts 9.22, 32), provinces (Acts 19.10), as well as the entire world (Rev. 11.10)! For example, the phrase τοὺς κατοικοῦντας ⸃ ἐπὶ τῆς γῆς (Rev. 8.13) simply refers to all those who inhabit (or dwell on) the earth. In and of itself, this expression does not make a value judgment. Neither does the Greek term κατοικοῦντες (i.e. “dwellers”; see Acts 2.5). Depending on the particular context of a verse, it can take on different meanings. But the above-mentioned phrase is simply referring to the inhabitants of the entire world, not to a certain class of people, let alone the damned. See the *Blue Letter Bible*:

https://www.blueletterbible.org/lang/lexicon/inflections.cfm?strongs=G2730&t=MGNT&ot=MGNT&word=%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%E1%BF%A6%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82

The aforementioned confusion stems from the false theory that Christians will be raptured early on, prior to the great tribulation, which implies that the “earth dwellers” who will remain——and who are later mentioned in the Book of Revelation——must be the damned. But the church is mentioned many times after Revelation 4. And the church will certainly go through the tribulation, which is *not* God’s wrath. So, the Biblical references to the “earth dwellers” concern all people, good and bad, unless otherwise indicated by the context!

Will there be a Zombie Apocalypse?

In the OT, Daniel 12.2 (NIV) was prophesying a general resurrection of the dead:

Multitudes who sleep in the dust of the

earth will awake: some to everlasting life,

others to shame and everlasting contempt.

This means that the general resurrection of the dead will include both the saved and the unsaved. According to Daniel 12.2, both groups will be resurrected together. But keep in mind that, according to 1 Thess. 4.16-17, the *rapture* and *resurrection* events will be contemporaneous with each other. So, if the *saved*——who will be resurrected from the dead——are “caught up … in the clouds to meet the Lord in the air,” then there will definitely be a *zombie apocalypse* because the *damned* will also be *resurrected* and roam the earth!

——-

For further details, see my essay:

Three Questions On the Rapture: Is it Pre-Trib or Post-Trib? Is it Secret or Not? And is it Imminent?

https://eli-kittim.tumblr.com/post/628794727776632832/three-questions-on-the-rapture-is-it-pre-trib-or

——-

4 notes · View notes

eethblog · 1 year

Text

Ο υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας που δεν έχετε ακούσει ποτέ γι’ αυτόν.

Άρθρο του Steve Bateman

Το 1798, ο Granville Sharp (Γκράνβιλ Σαρπ) δημοσίευσε ένα πραγματικά συναρπαστικό βιβλίο με τίτλο: «Παρατηρήσεις για τη χρήση του οριστικού άρθρου στην ελληνική Καινή Διαθήκη». Μία από αυτές τις παρατηρήσεις έμεινε γνωστή ως ο Κανόνας του Γκράνβιλ Σαρπ: όταν δύο κοινά ουσιαστικά στον ενικό της ίδιας πτώσης χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν ένα πρόσωπο και συνδέονται με το συνθετικό "και" και αν το οριστικό άρθρο "ο" προηγείται του πρώτου ουσιαστικού αλλά όχι του δεύτερου, τότε και τα δύο ουσιαστικά αναφέρονται στο ίδιο πρόσωπο.

Μπορεί να ακούγεται άσχετο σε όλους εκτός από τους φοιτητές θεολογίας που ετοιμάζονται για τις εξετάσεις τους στα Αρχαία Ελληνικά, αλλά ο Γκράνβιλ Σαρπ ήταν ένας «ορθόδοξος» Χριστιανός που υπερασπιζόταν την ιστορική πίστη. Τον 18ο αιώνα, οι θεολόγοι του Διαφωτισμού αρνήθηκαν ότι η Αγία Γραφή δίδασκε τη θεότητα του Χριστού και συνεπώς την Τριάδα. Αλλά στο Τίτος 2:13 και στο Β΄ Πέτρου 1:1, για παράδειγμα, ο κανόνας του Γκράνβιλ Σαρπ δείχνει ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι μόνο ο "Σωτήρας" μας αλλά και ο "Θεός" μας. Ο κανόνας έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών επιστημονικών συζητήσεων, αλλά παραμένει μια χρήσιμη αρχή της ελληνικής μετάφρασης.

Οι παρατηρήσεις του Sharp πέρασαν από τέσσερις εκδόσεις μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια, απέσπασαν τον έπαινο διάσημων μελετητών της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας και έχουν προκαλέσει σημαντικές θεολογικές συζητήσεις για πάνω από δύο αιώνες.

Περισσότερο από ένας μελετητής Αλλά ο Γκράνβιλ Σαρπ είναι κάτι περισσότερο από ένας μελετητής της ελληνικής γραμματικής. Δικαιολογημένα ο μελετητής της Καινής Διαθήκης Daniel Wallace τον θεωρεί "πρότυπο ευαγγελικής επιστήμης και κοινωνικής δράσης".

Πολύ πριν δημοσιεύσει παρατηρήσεις για το ελληνικό άρθρο, ο Σαρπ πρότεινε έναν άλλο κανόνα. Είναι ενσωματωμένος σε μια πραγματεία του 1774, στην οποία ο Σαρπ επιβεβαίωνε και προωθούσε το επιχείρημα που προέβαλαν οι Αμερικανοί άποικοι που διαμαρτύρονταν για τη φορολόγηση χωρίς αντιπροσώπευση. Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος διένειμε 250 αντίτυπα της πραγματείας του Σαρπ στην Αμερική και οι εκδότες ανατύπωσαν χιλιάδες αντίτυπα. Όμως η υποστήριξη του Σαρπ προς τον αμερικανικό αγώνα περιλάμβανε έναν κρίσιμο προσδιορισμό: «Η ανοχή της εγχώριας δουλείας στις αποικίες αποδυναμώνει σε μεγάλο βαθμό την αξίωση ή το φυσικό δικαίωμα των Αμερικανών αδελφών μας στην ελευθερία. Ας διώξουν από ανάμεσά τους το καταραμένο πράγμα, αυτή τη φρικτή καταπίεση, πριν τολμήσουν να εκλιπαρήσουν τη μεσολάβηση της θείας δικαιοσύνης- διότι όσο κρατούν τους αδελφούς τους από τον κόσμο στην πιο επαίσχυντη ακούσια δουλεία, είναι βέβηλο γι' αυτούς να κοιτάζουν προς τον φιλεύσπλαχνο Κύριο όλων και να τον αποκαλούν Πατέρα!»

Θα έλεγα ότι ο άλλος κανόνας του Γκράνβιλ Σαρπ είναι ο εξής: όταν ζητάς από τον Θεό προστασία από την αδικία που γίνεται σε βάρος σου, να μετανοείς για όλη την αδικία που κάνεις εσύ σε βάρος άλλων.

Το υπερατλαντικό δουλεμπόριο ήταν μια από τις μεγαλύτερες αδικίες, σε έκταση και συνέπειες, σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Δυστυχώς, η δουλεία άνθισε κατά τη σύλληψη και τη γέννηση των Ηνωμένων Πολιτειών σε μεγάλο βαθμό επειδή πολλοί δηλωμένοι Χριστιανοί υπερασπίστηκαν αυτή την αδικία διαστρεβλώνοντας τις Γραφές. Αλλά δεν είμαστε χωρίς ήρωες. Πριν ο John Newton γράψει το "Amazing Grace", πριν ο William Wilberforce υποβάλει αίτηση στο αγγλικό κοινοβούλιο και πριν ο Thomas Jefferson συντάξει τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, ο Γκράνβιλ Σαρπ πολεμούσε τη δουλεία.

Συνηγορία για την κατάργηση της δουλείας Ο Γκράνβιλ Σαρπ γεννήθηκε πριν από 287 χρόνια, στις 10 Νοεμβρίου 1735, στο Ντάραμ της Αγγλίας. Σε ηλικία 30 ετών, βρήκε την κλίση του ως ο "πρώτος υπέρμαχος για την κατάργησης της δουλείας στη Βρετανία". Το 1769 δημοσίευσε το πρώτο από τα πολλά κείμενα που επιχειρηματολογούσαν κατά της δουλείας, περιγράφοντας τη φρίκη της και δείχνοντας την ασυμβατότητά της με τη Χριστιανική πίστη και το αγγλικό κοινό δίκαιο. Το 1772, ο Σαρπ στρατολόγησε και συμβούλευσε δικηγόρους για τον Τζέιμς Σόμερσετ, έναν δραπέτη σκλάβο. Στην υπόθεση Σόμερσετ εναντίον Στιούαρτ, το δικαστήριο αποφάσισε ότι ένας σκλάβος που μεταφέρθηκε από την Αμερική στην Αγγλία δεν μπορούσε να εξαναγκαστεί να επιστρέψει, και ο Σόμερσετ απελευθερώθηκε. Αυτό δεν έθεσε τέλος στη δουλεία στην Αγγλία, αλλά το κίνημα της κατάργησης της δουλείας έκανε ένα στρατηγικό βήμα προς τα εμπρός.

Η επιρροή του Σαρπ στους Αμερικανούς όλο και μεγάλωνε, συμπεριλαμβανομένων των εκ ιδρυτών της Τζον Τζέι, Μπέντζαμιν Φράνκλιν και Τζον Άνταμς. Το 1773, ο Μπέντζαμιν Ρας -ένας γιατρός από τη Φιλαδέλφεια που αργότερα θα υπέγραφε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας- ξεκίνησε μια αλληλογραφία με τον Γκράνβιλ Σαρπ που θα διαρκούσε 36 χρόνια. Την ίδια χρονιά, ο Ρας έγραψε ένα σύγγραμμα προς τους συμπατριώτες του Αμερικανούς καταγγέλλοντας τη δουλεία. Ο Ρας απηύθυνε έκκληση στους δικαστές και τους νομοθέτες και έβαλε στο στόχαστρο τους Αμερικανούς πάστορες: "Μάταια θα προστάζετε τα ποίμνιά σας να προσφέρουν το θυμίαμα της Πίστης και της Φιλανθρωπίας, ενώ αυτοί συνεχίζουν να αναμειγνύουν τον ιδρώτα και το αίμα των σκλάβων με τις θυσίες τους".

Τρία χρόνια πριν από τη γέννηση των Ηνωμένων Πολιτειών, οι ιδρυτές του έθνους και οι ποιμένες τους είχαν προειδοποιηθεί δεόντως.

Στις αρχές του 1776, ο Σαρπ πίεσε επίσης τους ποιμένες που χρησιμοποιούσαν τις Γραφές για να υπερασπιστούν την αγορά και την πώληση ανθρώπων. Στο τελευταίο σύγγραμμα που έγραψε πριν από τη γέννηση των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Σαρπ καταλήγει, ουσιαστικά:

"Δεν μπορούμε να πούμε ότι αγαπάμε τους πλησίον μας όπως τους εαυτούς μας ή ότι κάνουμε στους άλλους ό,τι θα θέλαμε να μας κάνουν, ενώ τους κρατάμε παρά τη θέλησή τους, σε μια κατάπτυστη δουλεία ως σκλάβους και ως ιδιωτική περιουσία ή απλά κινητά πράγματα!".

Περίπλοκη ιστορία Στο σημερινό κομματικό περιβάλλον, η αμερικανική ιστορία χρησιμοποιείται συχνά, και καταχρηστικά, για να υποστηρίξει την πολιτική ιδεολογία. Η παρόρμηση της Αριστεράς είναι να εστιάζει σε μεγάλο βαθμό στις εθνικές μας αμαρτίες και στις αδικίες που ανεχτήκαμε. Η παρόρμηση της δεξιάς είναι να επικεντρωθεί σε μεγάλο βαθμό στα εθνικά μας επιτεύγματα και στη δύναμη του καλού που οι Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξαν στον κόσμο. Η ιστορία μας είναι πιο περίπλοκη από οποιαδήποτε από τις δύο αφηγήσεις.

Η αγάπη μας για την πατρίδα μπορεί να μας οδηγήσει να αντιδράσουμε στην άδικη κριτική με άδικο έπαινο. Όμως η ζωή του Γκράνβιλ Σαρπ διορθώνει τις συναισθηματικές μας αντιλήψεις ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες "γέννησαν τα κινήματα κατάργησης", σαν να μην είχε γίνει καμία προσπάθεια πριν από τις 4 Ιουλίου 1776 (στμ. Η διακήρυξη της ανεξαρτησίας των ΗΠΑ). Το κίνημα της κατάργησης της δουλείας δεν ξεκίνησε με τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και απέκτησε έδαφος μόνο όταν ο Γκράνβιλ Σαρπ συνδύασε τη βιβλική επιστήμη, τη νομική οξυδέρκεια και την επιδέξια συγγραφή συγγραμμάτων έναν ωκεανό μακριά και μια δεκαετία πριν από τη γέννηση της Αμερικής. Ο "άλλος κανόνας" του Γκράνβιλ Σαρπ μας υπενθυμίζει ότι οι ιδρυτές της Αμερικής είχαν προειδοποιηθεί δεόντως, αλλά έχασαν την ευκαιρία να αποκαταστήσουν "μια μακρά σειρά καταχρήσεων" που είχαν προκαλέσει σε άλλους. Ανεχόμενοι τη δουλεία, οι πρώτοι Αμερικανοί στην πραγματικότητα αποδυνάμωσαν την "αξίωση ή το φυσικό τους δικαίωμα … στην ελευθερία".

Ο Τζον Άνταμς, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, ο Αλεξάντερ Χάμιλτον, ο Τόμας Πέιν και ο Μπέντζαμιν Ρας εφάρμοσαν τελικά τον άλλο κανόνα του Γκράνβιλ Σαρπ στην αντίθεσή τους στη δουλεία. Αλλά υπάρχουν ελάχιστοι από τους ιδρυτές του Αμερικανικού κράτους (αν υπάρχουν) που δεν είχαν ποτέ δούλους και εφάρμοσαν και τους δύο κανόνες του Sharp υπερασπιζόμενοι με τόλμη τη θεότητα του Χριστού και αντιτιθέμενοι σθεναρά στην αμερικανική δουλεία. Αυτή η πραγματικότητα ας θλίβει πάντα τις καρδιές μας, αλλά ας μην ξεφεύγει ποτέ από το μυαλό μας, δίνοντάς μας το έναυσμα να ζητήσουμε από τον Κύριο να μας κάνει Χριστιανούς με σωστή δογματική διδασκαλία που όμως επιδιώκουν τη δικαιοσύνη για όλους.

-- Ο Steve Bateman (ThM, Dallas Theological Seminary, DMin, Reformed Theological Seminary) είναι ποιμένας της First Bible Church στη Βόρεια Αλαμπάμα εδώ και 30 χρόνια και συγγραφέας του βιβλίου Which 'Real' Jesus? Jonathan Edwards, Benjamin Franklin, and the Early American Roots of the Current Debate (2008) και Brothers, Stand Firm Seven Things Every Man Should Know, Practice, and Invest in the Next Generation (2014). Ο Steve και η σύζυγός του, Lori, έχουν δύο παιδιά και τρία εγγόνια. Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα https://www.thegospelcoalition.org Μετάφραση-προσαρμογή Σ. Μποτώνης

#δουλεία #Sharp #δικαιοσύνη #Βίβλος

0 notes

orthodoxiaonline · 1 year

Text

Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως, 18 Δεκεμβρίου 2022 – «Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού» (Ματθ. 1, 1). (more…)

View On WordPress

#18 Δεκεμβρίου 2022 #Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού #κήρυγμα #Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως #Μητρόπολη Δημητριάδος

1 note · View note

justforbooks · 5 days

Text

Το 1972 ο Τζέφρι Ρόμπερτς, ο Βρετανός συγγραφέας του βιβλίου Η βιβλιοθήκη του Στάλιν, ήταν 20 ετών και μόλις είχε αρχίσει να συγκροτεί τη δική του, προσωπική βιβλιοθήκη. Ένα από τα πρώτα αποκτήματά του ήταν μια μεταχειρισμένη αγγλόφωνη συλλογή δεκατριών τόμων με τα Άπαντα του Στάλιν. Ο Ρόμπερτς δεν ήξερε τότε ότι η έκδοση των Απάντων των Σοβιετικών ηγετών ήταν μια βιομηχανία στην αλήστου μνήμης ΕΣΣΔ, την Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Τα Άπαντα του Στάλιν ήταν προγραμματισμένο να εκδοθούν σε δεκαέξι τόμους. Εκδόθηκαν τελικά δεκατρείς στο διάστημα από το 1946 έως το 1949. Τους υπόλοιπους τρεις τους έφαγε η μαρμάγκα της αποσταλινοποίησης. Η ολοκλήρωση του έργου ακυρώθηκε μετά την αποκήρυξη του Στάλιν από τον Χρουστσόφ στο 20ό Συνέδριο του Κόμματος το 1956.

Το απόκτημα, όμως, αποδείχτηκε προφητικό. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Ρόμπερτς αναδείχθηκε κορυφαίος ιστορικός της σοβιετικής ιστορίας. Και το 2022, πενήντα χρόνια μετά από εκείνη την αγορά, ο Ρόμπερτς εξέδωσε τη συναρπαστική ιστορία της «βιβλιοθήκης του Στάλιν». Ο Ρόμπερτς, που είναι σήμερα ομότιμος καθηγητής του University College Cork της Ιρλανδίας, δείχνει στο βιβλίο πώς ο Στάλιν, «ο αιμοδιψής τύραννος, ο μηχανορράφος πολιτικός, η παρανοϊκή προσωπικότητα, ο φανατικός ιδεολόγος, ο επαναστάτης, ο θεμελιωτής κράτους, ο εκσυγχρονιστής, το τέρας, η ιδιοφυΐα, ο γενοκτόνος, ο πολέμαρχος», ήταν και διανοούμενος, αφοσιωμένος σε ατέλειωτο διάβασμα, συγγραφή και επιμέλεια εκδόσεων. Ο Ρόμπερτς μας λέει ότι τα βιβλία οδήγησαν τον Στάλιν στην επανάσταση και ήταν εντελώς απαραίτητα για «την αυτονομία του ως πολιτικού δρώντος».

Ο Στάλιν, για όσους δεν ξέρουν τη βιογραφία του, είχε δεχθεί υψηλής ποιότητας εκπαίδευση από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας. Προοριζόταν για παπάς. Το 1888 εισήχθη στο εκκλησιαστικό σχολείο του Γκόρι στη Γεωργία. Ήταν τόσο καλός μαθητής που το εκκλησιαστικό συμβούλιο τον είχε απαλλάξει από τα δίδακτρα, του είχε χορηγήσει δωρεάν διδακτικά βιβλία και του είχε δώσει ως έπαθλο τη γεωργιανή έκδοση των Ψαλμών του Δαβίδ με ιδιαίτερη αφιέρωση. Τον Μάιο του 1894 έδωσε εξετάσεις στη Θεολογική Σχολή της Τιφλίδας, παίρνοντας σε όλα τα μαθήματα άριστα, που ήταν το πέντε (5), εκτός των Ελληνικών και της Αριθμητικής όπου πήρε τέσσερα (4). Μέσα σ’ αυτήν τη σχολή ο Στάλιν ήρθε για πρώτη σε επαφή με μαρξιστικές ομάδες μελέτης, μάλιστα τέθηκε επικεφαλής τους. Το 1898 εντάχθηκε στο Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα και τον Μάιο του 1899 εγκατέλειψε τη Θεολογική Σχολή. Πάντως, μέχρι τότε, το βιβλίο που είχε μελετήσει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ήταν η Βίβλος. Σε αυτήν τη μακρά φοίτησή σε εκκλησιαστικές σχολές στηρίχτηκαν διάφορες θεωρίες για τον κρυφά «ορθόδοξο Στάλιν», όταν ο ίδιος ήταν πλέον μπολσεβίκος. Ποτέ δεν αποδείχτηκε όμως ότι παρέμενε κρυφά πιστός, ότι προσευχόταν και ότι διάβαζε τη Βίβλο.

Ο Στάλιν άρχισε να φτιάχνει την προσωπική βιβλιοθήκη του μετά την επανάσταση του 1917. Μπορούσε να βρίσκει και να διαβάζει τα πάντα, μολονότι από το 1922 η σοβιετική εξουσία εγκαθίδρυσε ένα περίτεχνο και σκληρό σύστημα λογοκρισίας. Η υπηρεσία λογοκρισίας, η Γκλαβλίτ, απασχολούσε χιλιάδες υπαλλήλων. Ένα από τα καθήκοντά τους ήταν να εκκαθαρίσουν τις βιβλιοθήκες από επικίνδυνα βιβλία. Κατά τα πρώτα χρόνια επικεφαλής των εκκαθαρίσεων ήταν η σύντροφος του Λένιν, η Ναντέζντα Κρούπσκαγια. Στη δεκαετία του 1930 και στο αποκορύφωμα της σταλινικής τρομοκρατίας αφαιρέθηκαν από τις βιβλιοθήκες και από το δίκτυο εμπορίου βιβλίων 16.453 τίτλοι και περισσότερα από 24 εκατομμύρια αντίτυπα.

Από το 1917 έως το 1925 η βιβλιοθήκη του Στάλιν έφτασε να αριθμεί χιλιάδες τίτλους. Τον Μάιο του 1925 αποφάσισε να την ταξινομήσει και πρότεινε ο ίδιος τις κατηγορίες: όχι ανά συγγραφέα αλλά θεματικά. Υπέδειξε 31 θεματικές ενότητες, όπως φιλοσοφία, ψυχολογία, ρωσική ιστορία, διπλωματία, Η θέση των εργατών, συνδικάτα αλλά και μυθοπλασία, κριτική τέχνης, λεξικά, απομνημονεύματα κ.ά. Ονομαστικά ζήτησε να ταξινομηθούν τα βιβλία των Λένιν, Μαρξ, Ένγκελς, Κάουτσκι, Πλεχάνοφ, Τρότσκι, Μπουχάριν, Ζινόβιεβ αλλά και τα βιβλία του Γάλλου σοσιαλιστή Πολ Λαφάργκ. Ο Στάλιν και όλη η γενιά του θαύμαζαν τον Λαφάργκ λόγω του βιβλίου του Το δικαίωμα στην τεμπελιά. Ο Λαφάργκ ήταν παντρεμένος με την δεύτερη κόρη του Μαρξ, τη Λόρα. Και οι δυο τους αυτοκτόνησαν μαζί το 1911. Αλλά, παρά την αυτοκτονία, που θεωρούνταν αντιεπαναστατική πράξη, ο Στάλιν είχε πολλά βιβλία του Λαφάργκ στη βιβλιοθήκη του.

Λέγεται ότι η βιβλιοθηκονόμος του Στάλιν ήταν η Σουσάνικα Μανουτσαριάντς, που ήταν και η βιβλιοθηκονόμος του Λένιν μέχρι τον θάνατό του το 1924. Μάλιστα η Σουσάνικα είχε δημιουργήσει τη σφραγίδα ex libris του Στάλιν «Biblioteka I.V. Stalina». Συνάδελφος της Σουσάνικα στο γραφείο του Λένιν ήταν η Ναντέζντα Αλληλούγεβα, η δεύτερη σύζυγος του Στάλιν και μητέρα των παιδιών του Βασίλι και Σβετλάνα. Η Ναντέζντα αυτοκτόνησε το 1932. Ήταν «μια φευγαλέα φιγούρα του σταλινικού σύμπαντος». Τα αίτια και οι συνθήκες του θανάτου δεν έγιναν γνωστά και η αυτοκτονία της αποσιωπήθηκε. Από τη δεκαετία του 1930 το γυναικείο ζήτημα και οι έμφυλες σχέσεις αντιμετωπίζονταν πολύ συντηρητικά σε σχέση με τα πρώτα χρόνια της επανάστασης. Ο Στάλιν ήταν επίσης ομοφοβικός (το 1934 η ομοφυλοφιλία απαγορεύτηκε). Κι ενώ δεν ήταν αντισημίτης, αξιοποίησε ή αποδέχτηκε τον αντισημιτισμό, όπως γράφει ο Ρόμπερτς, για να προωθήσει την εκστρατεία κατά του κοσμοπολιτισμού κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1940 και μέχρι τον θάνατό του το 1953.

Η βιβλιοθήκη του Στάλιν θεωρούνταν κάτι το ιερό. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς τα χιτλερικά στρατεύματα πλησίαζαν τη Μόσχα, η βιβλιοθήκη είχε τοποθετεί σε κιβώτια που στάλθηκαν στη Σαμάρα, στη νοτιοανατολική Ρωσία. Μετά τον θάνατο του Στάλιν, υπήρχε σχέδιο να μετατραπεί η ντάτσα του κοντά στη Μόσχα σε μουσείο αφιερωμένο στη ζωή του, όπου θα έβρισκε θέση και η βιβλιοθήκη του. Ο Χρουστσόφ, όμως, ακύρωσε το σχέδιο αυτό και δρομολόγησε τη διάλυση της βιβλιοθήκης. Ευτυχώς κάποιοι αρχειονόμοι διέσωσαν περίπου τετρακόσια βιβλία που είχαν διαβαστεί και σχολιαστεί από τον ίδιο το Στάλιν καθώς και μερικές χιλιάδες που ταυτοποιήθηκαν ως μέρος της συλλογής του. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι αυτά τα τόσο σημαντικά κατάλοιπα της βιβλιοθήκης του δικτάτορα είναι σήμερα προσβάσιμα χάρη στους Αμερικανούς. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ο Τζόναθαν Μπρεντ, εκδότης του Yale University Press, πήγε στη Μόσχα και διαπραγματεύτηκε τη δημιουργία του ψηφιακού αρχείου Στάλιν, το Yale’s Stalin Digital Archive.

Είναι φυσικό πολλοί τίτλοι από τη βιβλιοθήκη να αφορούν τη μαρξιστική φιλοσοφία, την οικονομία, την πολιτική κ.λπ., αλλά υπάρχουν και τίτλοι για τη ρωμαϊκή και αρχαία ελληνική ιστορία. Τον Στάλιν ενδιέφεραν επίσης οι βιογραφίες για τον Μεγάλο Πέτρο και τον Ιβάν τον Τρομερό· ίσως να ταυτιζόταν μαζί τους. Πολύ ενδιαφέρον έχει όμως η λογοτεχνία. Έργα του Τουργκένιεφ, του Ντοστογιέφσκι, του Πούσκιν, μεταφράσεις στα ρωσικά έργων του Τζακ Λόντον ή του Μαρκ Τουέιν, όπως το Ένας γιάνκης του Κονέκτικατ στην αυλή του βασιλιά Αρθούρου, του Ουγκό, του Σαίξπηρ, του Φλομπέρ. Στο βιβλίο του Μαξίμ Γκόρκι Ο θάνατος και η κόρη υπάρχει σχόλιο του Στάλιν ότι «αυτό το έργο είναι πιο δυνατό από τον Φάουστ του Γκαίτε». Αγαπούσε επίσης τον Ντίκενς. Ο Ρόμπερτς παρατηρεί ότι «ένα στοιχεία του Ντίκενς που εκτιμούσαν οι πουριτανοί μπολσεβίκοι, όπως ο Στάλιν, ήταν η πλήρης απουσία από τα έργα του της ενσώματης σεξουαλικότητας». Πολλά από τα σχόλια του Στάλιν (τα «πομέτκι») στα περιθώρια των σελίδων ήταν του τύπου «χα χα», «αρλούμπες», «ανόητος», «κάθαρμα», «παράτα μας» αλλά και «ναι, ναι», «συμφωνώ», «σωστά», «έτσι είναι». Το λογοτεχνικό γούστο του Στάλιν, όπως και του Λένιν, ήταν συμβατικό και συντηρητικό.

Ο Ρόμπερτς γράφει ότι από την εποχή της ανακάλυψης των υπολειμμάτων της προσωπικής βιβλιοθήκης του Στάλιν πολλοί ανέτρεξαν στα βιβλία για να βρουν τι ήταν αυτό που έκανε «τόσο φρικαλέα την διακυβέρνησή του». Δεν υπάρχει όμως τίποτα κρυμμένο εκεί, γράφει ο Ρόμπερτς. Όλα είναι σε κοινή θέα. Η πολυσυζητημένη παράνοια του Στάλιν δεν ήταν προσωπική αλλά πολιτική. Ας πούμε, η μαζική δολοφονική καταστολή που εξαπέλυσε τη δεκαετία του 1930 πυροδοτήθηκε από την αντίληψη που είχε διαμορφώσει περί μιας τρομερής υπαρξιακής απειλής που αντιμετώπιζε το σοβιετικό κράτος.

Το βιβλίο του Τζέφρι Ρόμπερτς (στην πολύ καλή μετάφραση του Βαγγέλη Τσίρμπα) μας βοηθάει να κατανοήσουμε και τη σημερινή Ρωσία. Να κατανοήσουμε τον ίδιο τον Πούτιν, ένα είδος σταλινοτσαρικού ηγέτη.

✔ Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Η βιβλιοθήκη του Στάλιν #Geoffrey Roberts #book review

2 notes · View notes