#Έκλεισε

[allo-frouto]

Παντού;🥺

Παντού.

#<3 #έκλεισε #το μόνο που μένει #είναι να πάρω άδεια #από τη δουλειά #ουφ

[thenewsmag]

Επιδείνωση των συνθηκών στην ελληνική μεταποίηση τον Αύγουστο

Επιδείνωση των συνθηκών στην ελληνική μεταποίηση τον Αύγουστο

Στις 48,8 μονάδες έκλεισε τον Αύγουστο ο εποχικά προσαρμοσμένος Δείκτης Υπευθύνων Προμηθειών της S&P Global για τον τομέα μεταποίησης στην Ελλάδα (Purchasing Managers’ Index – PMI), τιμή χαμηλότερη από τις 49,1 μονάδες του Ιουλίου. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της έρευνας PMI από την S&P Global, η τελευταία τιμή υπέδειξε ακόμα μία μέτρια επιδείνωση της υγείας του ελληνικού μεταποιητικού…

View On WordPress

# των #Αύγουστο #δείκτης #έκλεισε #εποχικά #μονάδες #Προμηθειών #προσαρμοσμένος #στις #Υπευθύνων

[astratv]

Δύο πυρκαγιές σε λίγη ώρα στη Μαγνησία – Έκλεισε η εθνική οδός

Δύο πυρκαγιές σε λίγη ώρα στη Μαγνησία – Έκλεισε η εθνική οδός

Δύο πυρκαγιές σε λίγες ώρες ξέσπασαν σήμερα το μεσημέρι στη Μαγνησία. Η πρώτη ξέσπασε στη Χλόη και η δεύτερη στο Βελεστίνο. Πυροσβεστικές δυνάμεις των Πυροσβεστικών υπηρεσιών Βόλου και Λάρισας, αλλά και από το κλιμάκιο της ΒΙΠΕ Βόλου επιχειρεί στα σημεία για την κατάσβεση. Ο Αυτοκινητόδρομος ΠΑΘΕ έχει κλείσει στο σημείο και έχουν ακινητοποιηθεί εκατοντάδες οχήματα. Η φωτιά καίει χαμηλή βλάστηση.

View On WordPress

#TOP #δύο #εθνική #Έκλεισε #Μαγνησία #πυρκαγιές

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Η Θεοδώρα απογοητεύει την οικογένεια της με το να είναι αρο και χρόνια εργένησα και η Έλενα απογοητεύει την οικογένεια της επειδή παντρεύτηκε και χώρισε μικρή και από τότε δεν έχει δείξει ιδιαίτερη προθυμία να ξαναπαντρευτεί. Και όταν τα φτιάξουν θα απογοητεύουν τις οικογένειες τους. μαζί <3

#Al's ramblings #τα παραμιλητά της Αλεξάνδρας #greekblr oc sexyman poll #επίσης δεν μπορω να σταματήσω να σκέφτομαι την Θεοδώρα και πως ήταν πάντα καλή με τα παιδιά και τα αγαπούσε #και εννοείται όλοι οι συγγενείς της ελεγαν τη καλη μητερα που θα γίνει κάποια μερα απο τότε που έκλεισε τα δώδεκα #και η ίδια ποτέ σεν μπορούσε να καταλάβει γιατί αυτό το ''κοπλιμεντο'' της προκαλούσε τόση δυσφορία #και μετά όταν με την Έλενα ξεκινήσουν δειλά δειλα αυτό το μισό ρομαντικό μισο κουιαρ πλατωνικο ριλεσιονσιπ τους #θα γίνει λιγο σειλα δειλα στεπ μαδερ του ενήλικου γιου της ελενας #και θα συνηδειτοποιησει ότι ουαου οκ τελικα αυτό να μην είναι και τόσο κακό τελικά. #κοιτα να δείς που υπάρχουν και διαφορετικοι τύποι οικογενειών. #κοιτα να δείς που μπορείς μα πάρεις κάτι που όλοι θεωρούν δεδομένο ότι οφείλεις να κάνεις #και να το κάνεις on your own terms όποτε εσύ νιώθεις άνετα και απο δικη σου επιλογή #τρελό. #χμ πόσα αισθήματα περί σχέσεων και οικογένειας μπορώ να κάνω προτζέκτ σε δύο χαρακτήρες που σκαρφιστηκα στην πρώτη λυκείου. #τελος παντων σκαω και παω για υπνο. καληνύχτα.

[psyxhmou]

Εγώ με την κολλητή μου τον χειμώνα νομίζοντας πως θα κάνουμε hot girl summer: πάμε καμιά Κρήτη το καλοκαίρι;

Εγώ που έκλεισα διακοπές σήμερα με το αγόρι μου–

#τι σκατα #εκείνη δεν έκλεισε ακόμα γιατί δεν ξέρει πότε τελειώνει η εξεταστική #αλλιώς θα πηγαίναμε με τα αγόρια μας #σοκ

[orgismenh]

Ναι αλλα.. τελικα τα απωθημένα τα ξεπερνάς??

Δυστυχώς όχι. Τα απωθημένα δεν τα ξεπερνάς. Η μητέρα μου εχθές έκλεισε 25 χρόνια παντρεμένη αλλά ακόμη θυμάται εκείνον τον άντρα που είχε γνωρίσει στις διακοπές με τις φίλες της σε εκείνο το νησί. Η κολλητή μου ακόμη θυμάται εκείνο το άκυρο που είχε φάει από το Γιωργάκη στο Γυμνάσιο, και εκείνος ο φίλος μου που με φλερτάρει σε κάθε κοινή έξοδο καίγεται που δεν του ριχνω δεύτερη ματιά. Η κοπέλα που βλέπεις στο μετρό και λες ότι σίγουρα θα έχει σχέση ίσως κλαίει τα βράδια για κάποιον που δεν τον ενδιαφέρει η ύπαρξη της, το αγόρι που βλέπεις να περιμένει καθε μερα στο ίδιο καφέ ίσως περιμένει εκείνη που ποτέ δεν ήρθε ή ποτέ δεν θα γυρίσει. Το ζευγάρι ηλικιωμένων που βλέπεις να ψωνίζει στο σούπερ μάρκετ τις Τετάρτες μπορεί να είναι καταδικασμένοι σε έναν γάμο που δεν ήθελαν ποτέ και οι μεγάλοι τους έρωτες να βρίσκονται κάπου μακριά. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα γνωρίσουν ή δεν γνώρισαν την ευτυχία όλοι αυτοί που ανέφερα.

Η μαμά μου είναι η πιο ευτυχισμένη γυναίκα δίπλα στον μπαμπά μου, όχι γιατί είναι ο μπαμπάς μου, αλλά γιατί την αγαπάει και της δείχνει ακόμη πόσο ερωτευμένος είναι.

Η κολλητή μου παιδευεται ακόμη με τους Γιωργάκηδες αλλά σε λίγο καιρό θα γνωρίσει τον βρετανό που της βρήκα στα χαρτιά και αυτός ο φίλος μου θα βρει το κορίτσι που θα λιώνει για εκείνον.

Η κοπέλα από τη στάση του μετρό κάποιο βράδυ θα κλαίει από ευτυχία στην αγκαλιά του αγοριού της και εκείνος θα την κρατάει σφιχτά. Το αγόρι θα πάει σε εκείνο το καφέ ένα πρωί κι ίσως καταλάβει ότι η σερβιτόρα που του πάει τον καφέ λιώνει έναν χρόνο για εκείνον.

Το ζευγάρι αυτό έμαθε μαζί τον έρωτα, την αγάπη, τη ρουτίνα, το πόνο, τη θλίψη, τη ζωή ολόκληρη. Έχουν υπάρξει ευτυχισμένοι και πολύ αγαπημένοι.

Γιατί αγαπιούνται οι άνθρωποι ρε παιδάκια και ερωτεύονται και παθιαζονται και μισούν και πληγώνονται και πληγώνουν και ζουν και ξανά από την αρχή. Οι άνθρωποι αγαπιούνται πολύ, συχνά ξεχνούν πόσο αγαπήθηκαν, μα οι άνθρωποι ποτέ δεν ξεχνούν πόσο δεν αγαπήθηκαν.

[kenhpsuxologikaa]

Ξανά ήρθα λοιπόν.. δε γράφω εύκολα πια. Φέτος όμως εχω ανάγκη για έναν πιο συνειδητό απολογισμό της χρονιάς.

Ιανουάριος: η πρώτη της παρέας ενηλικιώθηκε και άρχισα να φλερτάρω με την ενήλικη ζωή, παράλληλα με τις μαθητικές μου υποχρεώσεις

Φεβρουάριος: η αυτοπεποίθηση μου βρίσκεται στο peak και η τύχη ήταν με το μέρος μου, θα έλεγε κανείς που πιστεύει σε αυτή

Μαρτιος: συνειδητοποίησα ότι είναι πανεύκολο για ορισμένους να προσποιουνται και πόσο δύσκολο είναι να επανορθωσεις

Απριλιος: οι πανελλήνιες πλησιάζουν..όπως πλησιάζει και το άγχος μου, το οποίο αντιμετωπίζω χάρη στην οικογένεια που διάλεξα εγω

Μάιος: ειλικρινά δεν θυμάμαι τίποτα, πολύ αδιάφορος μηνας

Ιουνιος: ο μηνας μοιράστηκε στα 2. Στις πανελλήνιες και στις διακοπές. 15 ώρες γραπτών και σε 17 μέρες εμπειριών ζωής μαζί με άτομα που αγαπαω

Ιούλιος: εξ'ορισμου ο μηνας της αλλαγής της κοσμοθεωριας μου. Έδωσα μια τελευταία ευκαιρία. Πήγα πρώτη φορά διακοπές με την παρέα μου. Πέρασα στη σχολή που μόνο όσοι με ξέρουν απεξω και ανακατωτά γνωρίζουν την εμμονή μου με αυτή.

Αύγουστος: πολλές οικογενειακές στιγμές, οι οποίες μου έδειξαν ότι όποιος θέλει να επανορθώσει, θα το κάνει σωστά. Ταυτόχρονα ο πιο μελαγχολικός καλοκαιρινός μήνας, διότι φοβόμουν το άγνωστο των επόμενων

Σεπτέμβριος: μήνας ενηλικίωσης. Βλέπω ακόμα το βίντεο που μου λέει χρόνια πολλά ένα ολόκληρο μαγαζί. Θυμάμαι ακόμα την αντίδραση μου όταν άνοιγα τα δώρα μου μπροστά στην οικογένεια μου και τις φίλες μου. Έγινε και η κολλητή μου 18 μετά από λίγο καιρό και συνειδητοποίησα ότι ο χρόνος ειναι πολύτιμος και όχι απεριόριστος

Οκτώβριος: η αυλαία άνοιξε για τη φοιτητική μου ζωή, με τη καλύτερη πρόθεση από ποτέ, με ένα ολόκληρο αμφιθέατρο να ξέρει το όνομα μου. Παράλληλα έκλεισε μια άλλη αυλαία, η οποία ίσως να βλέπει τον απολογισμό μου, ίσως και όχι, όμως χρειάζεται να ξέρει ότι έχει ένα κομμάτι μου έστω και έτσι.

Νοέμβριος: πια κάνω κατάθεση ψυχής μέχρι και στη παρέα μου για πράγματα που ίσως να μην έλεγα ποτέ σε κανέναν. Η αυτοπεποίθηση και η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου είναι άγνωστες λέξεις στην κενή ψυχολογικά, πολύ πιθανό γιατί ένιωθε κενή μετά από χρόνια

Δεκέμβριος: αποφάσισα να μην είμαι 2η επιλογή κανενός και να είμαι απών όπου δεν αισθάνομαι εμπιστοσύνη. Προσπαθώ να τα βρω με τον εαυτό μου δίχως να βλέπω κάποια διαφορά συνειδητά. Ο Δεκέμβρης πάντα πονάει όταν φεύγουν τόσες αναμνήσεις.

2023, σε ευχαριστώ, σε αγαπάω και σε μισώ ταυτόχρονα, σε αναζητώ πίσω μα θέλω και να μείνεις πίσω... μα πάνω από όλα, γύρισε μου πίσω εμένα

[chotzoglou]

330

Χάνω δύναμη στα πόδια και τα φώτα του διαδρόμου, μόνα, κρατούν τα μάτια μου ανοιχτά λίγο ακόμα. Ανισόρροπα βήματα στο χάος και στο βρεγμένο χαλί με αποσυντονίζουν. Τι ψάχνεις, αλήθεια, στους τέσσερεις τοίχους που δεν βρήκες στο φως της νύχτας; Γιατί σε ένα τσιμεντένιο πεζούλι περιμένει κάποια πήλινη ανάμνηση με βρεγμένη κραυγή εκτεθειμένη στο σκοτάδι. Τι ψάχνεις; Μη ψάχνεις. Εδώ, τώρα, στο σημείο αυτό, στο δευτερόλεπτο που ήρθε και πέρασε πριν το καταλάβεις, εδώ μένουν όλα. Μην λογαριάζεις τα «πριν». Μην αποβλέπεις στα «μετά». Μην προσπαθείς μάταια να σπάσεις τα δεσμά στα παπλώματα της φυλακής σου. Μην ψάχνεις μάταια το κλειδί.

Με το αντικριστό κλειδί να πλέει στην αριστερή μου τσέπη σε γνώρισα. Και αυτό είναι ίσως το μόνο που μπορώ να σου πω με σιγουριά, μιας και όλα τα άλλα έγιναν, ή έστω πέρασαν, αστραπιαία από μπροστά μου. Και κάπως έτσι θυμάμαι εκείνη την νύχτα. Μουσική, γέλια, φωνές, φασαρία, βαβούρα. Θύμιζε κινηματογράφου πλάνο το πρώτο βλέμμα. Όλα πίσω σε μία διαρκή και βιαστική, σχεδόν αμήχανη και αγχώδη κίνηση, θολά στο παρασκήνιο. Το πρώτο άνθος από την άλλη, το βλέμμα από τις κόρες, καθαρό. Πάγωσε ο χρόνος. Πάγωσαν τα πρόσωπα. Έπαψε η μουσική. Ίσως και όχι. Ίσως έτσι μπορώ μόνο να το θυμηθώ. Έτσι μπορώ μόνο να το θυμηθώ γιατί τίποτε άλλο δεν μου τραβούσε το βλέμμα από το βλέμμα. Πόσες φορές με πίστεψες σε αυτό για να το κάνεις τώρα; - δεν ξέρω. Μα. Έτσι μπορώ μόνο να το θυμηθώ πια. Που πια μπορεί να μην έχει νόημα, μα τότε είχε. Θυμάμαι ακόμα τον νευρικό μου χτύπο στα χαμη��ά της πόρτας, σαν να προσπαθούσα να κρύψω το άγχος από τον ίδιο μου τον εαυτό. Ποιο άγχος ηλίθιε, μία μπύρα θα ζητήσεις. Και - αστεία ιστορία - με ένοιαζε πιο πολύ το «θα ζητήσεις» από ό,τι το «μία μπύρα». Και το δεύτερο όμως είχε την αφορμή του στο πρόσωπό σου. Και ήσουν ειλικρινά η πιο σαγηνευτική αφορμή. Με έκαιγαν περισσότερο τα μερικά δευτερόλεπτα στον ίδιο χώρο με σένα, παρά οι ώρες που θα πέρναγα παρέα με το σάπιο μου ποτήρι. Και όχι επειδή ήταν ο πόθος ανεξέλεγκτος και σαρκικός, όχι. Αλλά επειδή φτερούγιζε η καρδιά μου στο πρελούδιο του φεγγαριού και των μεντεσέδων, στο άνοιγμα της πόρτας.

Με το αντικριστό κλειδί στο αντικριστό δωμάτιο, με λίγο καπνό και μία ιδέα σφίξιμο στα πνευμόνια σε γνώρισα. Οι πρώτες λέξεις δεν υπήρξαν μάλλον, παρά όσες έγραψα πίσω από μία εξασθενημένη οθόνη. Ξέρεις, δεν το ‘χω με τα λόγια. Ίσως κάποτε η πένα μου να είχε να στραγγίξει μελάνι, μα τώρα επαναλαμβάνει τους ίδιους κύκλους σε μουτζούρες. Έμαθα να φοβάμαι αυτό που γράφω. Έμαθα να με λογοκρίνω και να με περιορίζω. Μα με σένα δεν ήταν έτσι. Άρχισα να γράφω άστατα σκέψεις φευγαλέες και εικόνες της στιγμής ανταλλάσσοντας μερικά βλέμματα σιωπής με το ταβάνι. Και στο τέλος έμεινα με έναν σωρό από γραμμές στοιβαγμένες και μισό συναίσθημα κάτω από ένα μισόκλειστο βλέφαρο. Ο Μορφέας σήμερα δεν κατέβηκε στα όνειρα μου. Και εσύ, μαζί με τον ήλιο, γύρισες πλευρό.

Με το αντικριστό κλειδί για τελευταία φορά δίπλα στον καθρέφτη έκλεισε η πόρτα πίσω μου. Έχει κρύο. Ξημέρωσε. Τι ψάχνεις, τώρα, στους τέσσερεις τοίχους να ακούσεις και να σε μαλακώσει; Προσπαθείς μάταια να ερμηνεύσεις την εξαίρεση καθώς βυθίζεσαι πάλι στην ρουτίνα σου. Ό,τι έγινε, μπορεί να έγινε, όμως έγινε ως εδώ. Οι τροχοί γυρίζουν ξανά προς τα πίσω αν και οδηγούν μπροστά. Πίσω από το τζάμι σε κάποιο χιλιόμετρο σκέφτομαι όσα έγιναν, όσα έγραψα, όσα φαντάστηκα. Και κάπως στο μελανό μου πρόσωπο σκάει ένα γελάκι στιγμιαίας ειρωνείας και ικανοποίησης. Το κεφάλι μου βράζει στους έντονους ρυθμούς της χθεσινής βραδιάς. Τα φωνήεντα περνούν φορές και φορές κάτω από το βλέμμα. Τα φωνήεντα γαμώτο φαίνονται τόσο λάθος. Μα δεν χρειάζονται την διόρθωση. Ίσως όσα έγραψα να αποκλίνουν από όσα έγιναν και να αρκούνται σε όσα φαντάστηκα. Χα. Ίσως.

‘Όχι - δεν σε γυρεύω εδώ. Άλλωστε έμαθα να σε χάνω και, κάπου πιο κάτω, να σε βρίσκω ξανά. Τι ψάχνεις, τώρα, στην αλήθεια που ξερνάει στην άσφαλτο ο κομπάρσος μίας ακέραιης ρουτίνας; Γιατί με βαφτίζω, όμως, κομπάρσο; Γιατί ψάχνω εμένα, όμως, κάπου στον κομπάρσο; Τα λόγια μερικές φορές είναι περισσότερο περιττά από όσο θα έπρεπε και έδειχνες να το γνωρίζεις καλά. Σαν να τα φύλαγες. Σαν να μην σε ένοιαζε ποιος Μάρτης θα μας βρει στην εκπνοή του πριν ξημερώσει Απρίλης. Κάποιος ήλιος έμελλε να βγει, να αναδείξει, να φωτίσει, μα δεν ξημέρωσε. Έμεινε βράδυ παγωμένο στην λεωφόρο με αραιά τα αυτοκίνητα στο μάτι και στεγνό δάκρυ. Έμεινε βράδυ παγωμένο στην άκρη του πεζοδρομίου, στην ανάσα της λακκούβας, στην ανάσα μου. Λίγο πριν κλείσεις. Είχα μάθει να σε αντιμετωπίζω με τις λέξεις που ποτέ σου δεν θα άκουγες, μα όχι τώρα, όχι. Τώρα όλα ήταν λίγο πιο ρευστά στο μυαλό, μα συνάμα μαγκωμένα στο χείλος.

Κάπου τότε, το τότε ήταν το τώρα και το τώρα γυρνούσε πάλι στην αρχή. Μάλλον κάπως έτσι ήρθα περισσότερο κοντά με το πρώτο μας φεγγάρι. Πατούσα όπως παραπατούσες στο μεγάλο δρόμο και το βλέμμα μου, άθελά του ή και όχι, άλλαζε τις σκηνές σαν μπερδεμένο φιλμ. Βρήκα σπίρτα στην λογική να κάψω τις άκρες μα μείνανε χωρίς κεφαλή. Μα δε χωράει λογική. Μα ζω την ίδια κατάληξη σε επανάληψη. Το πρώτο μας φεγγάρι και το φεγγάρι αυτό δεν διέφεραν και τόσο. Το κοιτούσα καθώς πια δεν κοιτούσες ούτε αυτό, ούτε εμένα, ούτε έστω την φωτεινή οθόνη. Χαμένη πίσω από τα σκοτεινά βλέφαρα. Και εγώ να απορώ. Το πρώτο μας φεγγάρι είχε μία ιδέα από κανέλα και βασιλικό, μία ιδέα γλυκόπικρης ανάμνησης μα και όμορφης και γαλήνιας αίσθησης αφής του πνεύματος. Το φεγγάρι αυτό κάπου χάθηκε στους δρόμους και δεν το βρήκαμε. Τι κι αν το κυνηγούσαμε. Πατούσα όπως παραπατούσες να πιάσω τα βήματα σου και κάπως ανόητα να έρθω κοντά σου. Μα με πρόλαβαν τα όνειρα την ώρα του λωτού πριν την αυγή. Πατούσα όπως παραπατούσες και παραπατούσα στον ίδιο κύκλο.

Μαζί με μία νότα από το άρωμα σου και ένα γραμμοφώνου χάραγμα πάνω στην φωνή σου χάθηκα και εγώ σε αυτό τον ουρανό. Κάποιο στενό φυλάει ακόμα την σιωπή μου που μου φώναζε την ώρα στο ρολόι. Έπαψε να ξημερώνει. Το ακουστικό δεν άφηνε το αυτί παρά μόνο για να δω την ώρα στο ρολόι. Ήταν αργά για μένα να κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά, μα για να βλέπω την φωνή σου όχι. Και με γέμιζε τόσο πολύ η όψη της σαν όψη σου που δεν άφηνε χώρο στην κόρη του ματιού να δει την ώρα στο ρολόι. Γράφω την πρόφαση στα βιαστικά πριν με καταλάβεις, πριν με ρωτήσεις. Κρύβομαι στην θέα σου, την επικίνδυνη όμως θέα σου, και παρ’ όλα αυτά εκεί κάπου χωμένος, ξεχασμένος νιώθω λίγο περισσότερο ασφαλής. Γράφω την αντίφαση τώρα, μα στα βιαστικά πάλι. Μπορεί να ξημερώνει. Δεν κολλάει ο δείκτης πια, δεν είναι πια τρεις και τριάντα και δεν είμαι πια μία ξύλινη έκφραση που κρύβει την αλήθεια.

Ξημέρωσε. Άτσαλα. Άβολα. Και για τους δύο. Παρατήσαμε την ειλικρίνεια στη γωνία ενός πεζοδρομίου και έπειτα σπάσαμε. Εσύ φοβόσουν στον εαυτό σου την υπερβολή με μία τόση δα δόση αλήθειας. Εγώ δεν μπορούσα να ξεχωρίσω στον εαυτό μου την υπερβολή από την αλήθεια, τι κι αν συμπίπταν. Απείχαμε ελάχιστα τελικά; Δεν ξέρω. Ένιωσα σα να σε χάνω στο άκρο. Το μυαλό μου έσβησε και πέρασε τις μέρες νευρικά και βιαστικά. Τι ψάχνεις, τώρα, επιτέλους να τα γυρίσεις όλα από την άλλη πλευρά του νομίσματος; Βυθίζεσαι σε άγνωστα νερά μα τους παλμούς ακόμα σε λέξεις μεταφράζεις. Κάπου εδώ αρχίζεις να γρατζουνάς το χαρτί σε ένα παλιό, μα γνωστό, παχύ τετράδιο. Πόσες σελίδες έφυγαν. Πόσες σελίδες τελικά πέταξαν. Με στόχο να γραφτεί και να αφεθεί αυτή η μία στιγμή. Ίσως να μην ήταν τελικά ρέκβιεμ απαλό αυτό το μηχανικό ραβασάκι. Ίσως να μην έμελλε τελικά να περάσουμε έτσι ο ένας από τις σκέψεις του άλλου. Ίσως να μην ήταν τελικά τίποτα λιγότερο από μία μούσα στο παράθυρο με την αυγή. Εκείνη. Εσύ. Ίσως. Ίσως να το ένιωσες και εσύ τελικά.

Βλέπεις, συνήθισα να μη νιώθω ποτέ κομμάτι σου. Σφραγίστηκα σε μονόδρομο μετά από εκείνο το ταραγμένο μεσημέρι της άνοιξης. Δεν θα σου πω ψέματα. Δεν έψαχνα διέξοδο από το τέλειο κλουβί. Τι τέσσερεις τοίχοι σε κάποιο τυχαίο και μαζικό δωμάτιο κάποιου ξενοδοχείου, τι τέσσερεις τοίχοι σε κάποιο τυχαίο μυαλό μέσα σε μία σελίδα. Νομίζω κάπου τότε σταμάτησα να ψάχνω ή να ελπίζω. Ήταν πολύ ιδανικό. Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι κάπου εδώ σε χάνω. Τα κείμενα δεν μου προσέφεραν κάτι πλέον πέρα από ρουτίνα. Κάποτε ξέφυγα χαρούμενος μαζί σου από την καθημερινότητα, τώρα όμως βυθίζομαι στην θλίψη της χωρίς εσένα. Τα κείμενα ήταν απλά κείμενα. Εσύ από την άλλη δεν ήσουν ένα τόσο απλό κείμενο. Οι πρώτες σου γραμμές είχανε στίγμα από το άστατο μυαλό σου πάνω στα κάπως μπλεγμένα μεταξύ τους γράμματα. Δύσκολα σε διάβαζε κανείς άμα δεν σε καταλάβαινε. Μα, άμα ηρεμούσες και τον άφηνες να δει το λογοτεχνικό μεγαλείο των χαρακτηριστικών σου και την ευριπίδεια ηθογραφία πίσω από τα μάτια σου, και ο ίδιος θα ηρεμούσε και θα μπορούσε για εσένα τόσο σκληρά να πέσει. Το μελάνι ήταν απλά κείμενο. Το μελάνι όμως στην φωνή σου, η χροιά σου στο αυτί μου, που κινούσε το χέρι και την πένα, δεν ήταν απλά κείμενο. Ήταν ένα πιο όμορφο κείμενο.

Μου άρεσε να παίζω κρυφτό με τα μάτια σου. Να τα ψάχνω. Να τα βρίσκω και να τα χάνω μέσα στο πλήθος. Μα όταν έκλειναν τα φώτα στο βλέμμα του διαδρόμου, δεν ήταν τόσο υποκριτικό πια. Γιατί μπορούσα να σε αναγνωρίσω. Γιατί μπορούσες να με αγγίξεις. Απλά δεν το κάναμε. Μα τι κάναμε; Γιατί βρισκόμασταν κρυφά σε σφραγισμένες αίθουσες με άδεια τα παράθυρα και χαοτικούς τους πίνακες; Γιατί κρυβόμασταν απ’ τον κόσμο με τα τέσσερα μάτια: τα δικά μας. Δεν ξέρω. Δεν είναι πια νωρίς.

Μα ούτε τώρα καταλαβαίνεις εσύ από λόγια. Ίσως ούτε τώρα καταλαβαίνω και εγώ από κινήσεις. Και τελικά δεν καταφέραμε να αλλάξουμε και τόσο το μεταξύ μας. Πάλι στο ίδιο σημείο, στο σημείο μηδέν, μα με μία παραπάνω αβεβαιότητα που δεν ξέρει αν πρέπει να μείνει. Πάλι στην ίδια φωνή υποκύπτω, είτε ακόμα και υπεκφεύγω, μα τώρα δεν αντηχεί στο βάθος της οδού την νύχτα. Χάνεται σε δύστροπες ασφαλτοστρώσεις και σε ρημαγμένα σκαλιά. Ασφυκτιά να απαντήσει. Τελικά υπεκφεύγω σε μένα και σε μία πλασμένη από μένα πραγματικότητα. Μην με πλησιάζεις. Ονειρεύομαι συχνά μα δεν θέλω έτσι να σου εκφραστώ. Ονειρεύομαι συχνά μα δεν θέλω έτσι να σου κάνω κακό.

Μα τι γράφω γαμώτο; Συγγνώμη. Συγγνώμη γιατί ξέρω ότι πια σε κούρασαν όλες αυτές οι αραιές σκέψεις και οι κυνικοί συλλογισμοί. Αυτό εδώ δεν είναι παρά ένα ακόμα κείμενο, μία προσθήκη στο μανιφέστο του παραλόγου που τείνω συχνά να μπλέκω με τον έρωτα από ανάγκη ίσως βαθιά, ίσως και ρηχή. Ίσως είναι μία ακόμα πρόφαση δηλαδή. Ίσως σε έχω μπερδέψει. Με κούρασα.

Ξέχασα να γράφω. Εσκεμμένα; Μπορεί. Μπορεί κάποτε τα γράμματα στο δέρμα μου να με έκαναν παρέα. Μα να με καίνε. Μα να μη φεύγουν. Με μελάνι που βουτούσα διαδοχικά στον πόνο που άφηνε πίσω η κάθε λέξη για την επόμενη. Ξέχασα να γράφω με την ελπίδα πως θα ξεχάσω να πονάω. Μα πονούσα. Πονούσα ώσπου άρχισα ξανά να γράφω. Αυτή τη φορά, για σένα. Ίσως να μη με πίστεψες τότε. Ίσως να μη με πιστεύεις και τώρα. Μα δε θα θυμόμουνα να γράφω στο κενό και να μη χάνομαι μέσα σε αυτό άμα για ένα δευτερόλεπτο διαφορά, νωρίτερα ή αργότερα, δεν είχα τύχει να βρεθώ δίπλα σου εκείνο το βράδυ. Γιατί κάθε βράδυ από τότε που θα κάτσω και θα χαράξω, δεν μου θυμίζει τον πονοκέφαλο του κέρβερου. Μα μου θυμίζει μόνο την στιγμή εκείνη. Την στιγμή που γύρισα τυχαία το κεφάλι μου αριστερά και σε κοίταξα. Την στιγμή που γύρισες τυχαία τα κεφάλι σου πίσω και με ρώτησες. Γιατί αυτή η εικόνα, ανάμεσα σε όλες τις άλλες εικόνες που μου έμαθες να ζωγραφίζω, αυτή η τόσο απλή και συμπτωματική εικόνα, ήταν τελικά ένας προορισμός. Ένα ταξίδι στο υποσέλιδο, εκεί κάτω από την τελευταία λέξη και την τελευταία τελεία.

[mariexdiary]

Δευτέρα 25/9/2023, 1:12

Αν αυτό το καλοκαίρι είχε τίτλο θα ήταν "Μα καλά, πώς τα κατάφερες;". Κάθε καλοκαίρι είναι μοναδικό. Το φετινό έχει κάτι παραπάνω. Δεν έχει καθόλου ερωτικό περιεχόμενο, αλλά έχει μία ιστορία βγαλμένη από κάποιο εφηβικό βιβλίο. Τώρα που το ξανασκέφτομαι θα μπορούσε να γινόταν ταινία ή μίνι σειρά. Και ξαναλέω δεν έχει καθόλου ερωτικό περιεχόμενο, βασικά έχει λίγο..

Μάιος

Ο Μάιος έκλεισε με μία ξέφρενη νύχτα σ' ένα στριπτιτζάδικο. Ήταν η πρώτη φορά που πήγα και θα ξαναπήγαινα άπειρες φορές. Η ατμόσφαιρα, η μουσική, οι όμορφες κοπέλες με τα καλλίγραμμα κορμιά τους.. Όλα αυτά σε έκαναν να νιώθεις κάπως, αλλά αυτό το κάπως ήταν ωραίο και καθόλου πρόστυχο μπορώ να πω.

Ιούνιος

Τον Ιούνιο έχω στα χέρια μου το πρώτο μου διαβατήριο και είμαι αρκετά ευτυχισμένη. Η Ευρώπη με έχει κουράσει, μου φαίνονται όλα ίδια και δεν αποκτώ καινούργιες εμπειρίες. Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος δεν με έβρισκες σε κάποιο νησί, με έβρισκες στο πατρικό μου στο Λουτράκι, όπου η θάλασσα και εγώ γινόμαστε ένα!

Τον Ιούνιο, γίνεται και το τελευταίο δημόσιο party πριν κλείσει η σεζόν. Εννοείται για ακόμη μία φορά ήμουν παραδομένη στη μουσική. Όμως.. Στήθηκα σε κάποιον και τρώω το ξύλο στα οπίσθια μου. Δεν γίνεται να μην το φάω, είναι η ενέργειά μου.

Ιούλιος

Ο Ιούλιος κύλησε ομαλά και αδιάφορα. Το μισό του μήνα τον πέρασα στο Λουτράκι κάνοντας μπάνια το πρωί και το απόγευμα και τον άλλον μισό στην Αθήνα δουλεύοντας και την άδεια του Αυγούστου. Το μόνο ενδιαφέρον που είχε ήταν ένα τηλεφωνικό σεξ.

Αύγουστος

Η πρώτη μέρα του Αυγούστου με βρίσκει στην παραλία Στέρνα που είναι κοντά στην Περαχώρα. Εκεί κάνω για πρώτη φορά μπάνιο τελείως γυμνή! Η αίσθηση συγκλονιστική! Ήθελα να κάτσω για ώρες αλλά δεν γινόταν γιατί δεν ήμουν μόνη.

Μετά από πολλά χρόνια την ημέρα των γενεθλίων μου (5/8) κάνω κάτι χωρίς να το θέλω. Ο πατέρας μου με τη γυναίκα του με πηγαίνουν σε ένα πανηγύρι με guest star την Γωγώ Τσαμπά. Πρώτη φορά σε πανηγύρι και πέρασα καταπληκτικά. Και όσο τραγουδούσε η Γωγώ Τσαμπά έλεγα από μέσα μου "Αυτή είναι η ελληνική, παραδοσιακή μουσική!"

Namaste!

Στις 7 Αυγούστου, ξυπνάω, πηγαίνω στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος με προορισμό την Ινδία! Από Αθήνα, στο Abu Dhabi και από Abu Dhabi, στο Delhi. Στο Delhi λοιπόν επισκέφτηκα, το Μαυσωλείο Χουμαγιούν, το Lotus Temple και διάφορα άλλα. Οι επόμενες μέρες είναι τρομακτικά φρικτές, όχι όμως για εμένα.

Πήγαμε στο αεροδρόμιο του Delhi με προορισμό το Varanasi, την ινδική πόλη του θανάτου. Εκεί είναι το Θρησκευτικό και πνευματικό κέντρο των ινδουιστών. Είναι πολύ με τα μεγάλα πέτρινα σκαλοπάτια στις όχθες του Γάγγη όπου γίνονται αποτέφρωσης των νεκρών. Όποιος αποτεφρώνετε εκεί απελευθερώνεται από τον αέναο κύκλο των μετενσαρκώσεων. Οι άνθρωποι μπαίνουν στον ποταμό που κάνουν μπάνιο, κουβαλούν μαζί τους μικρά μπουκαλάκια και τα γεμίζουν με αυτό το νερό. Με το νερό το οποίο μέσα έχει σταχτί νεκρού. Επιπλέον, παρακολούθησα μία τελετή Αάτρι.

Οι επόμενες μέρες με βρίσκουν στο ερωτικό Katzuracho. Αν δεν ξέρεις τι είναι το Katzuracho, τότε δεν έχεις ιδέα και από Kama Sutra baby. (Είναι δυνατόν, το ταξίδι μου να μην έχει ένα ερωτικό ενδιαφέρον; Δεν γίνεται!) Εκεί συναντώ τα περίφημα ερωτικά ανάγλυφα που κοσμούν τους ναούς του Katzuracho και αποτελούν πόλο έλξης για τους επισκέπτες και όχι μόνο. Αισθησιακές μορφές, περίτεχνες ακροβασίες, ερωτικές περιπτύξεις με πολλαπλές ερωτικές στάσεις μαγνητίζουν το βλέμμα μου σε ένα μοναδικά γαλήνιο τοπίο. Εννοείται ότι έφερα Kama Sutra βιβλίο στην Ελλάδα. Τι να μη δοκιμάσω κάποια στάση;

Το ταξίδι μου δεν τελειώνει ακόμη.. Πηγαίνω στην Agra και βλέπω με τα μάτια μου το εντυπωσιακό μαυσωλείο το Taj Mahal, χτισμένο από έναν σουλτάνο στη μνήμη της γυναίκας του. (Βλέπετε τι έκαναν οι άντρες για τις γυναίκες τους;) Δεν θα πω ψέματα, δεν εντυπωσιάστηκα και πολύ. Έβγαλα όμως πολύ ωραίες φωτογραφίες τον εαυτό μου. Μάλλον μπορεί να έφταιγε και η ζέστη.. Δεν με άφησε να το απολαύσω όπως έπρεπε. Αργότερα είχα επίσκεψη στο φρούριο της Agra. Εκεί πάνω έχεις πανοραμική θέα όλη την πόλη. Το υπέροχο κόκκινο φρούριο περιβάλλεται από δίπλα τείχη και αποτελείται από παλάτια, κήπους και εσωτερικές αυλές δημιουργώντας μία καστροπολιτεία.

https://www.youtube.com/shorts/Grwrc3t_nkw

Οι μέρες μου στην Ινδία τελειώνουν σιγά σιγά, όχι όμως πριν πάω στην Jaipur. Εκεί λοιπόν πηγαίνω στην ερημωμένη πόλη, Fatehpur Sikri που σημαίνει η πόλη της νίκης. Το επόμενο πρωινό πήγαμε στο Φρούριο Amber. Για να δω αυτό το κάστρο, ανέβηκα πάνω σε έναν ελέφαντα. Ναι, ανέβηκα πάνω σε ελέφαντα και ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω. Το πώς κουνιόταν ο ελέφαντας δεν περιγράφεται. Πήγαινε από την άκρη του δρόμου και ένιωθα ότι θα γλιστρήσω και θα πέσω κάτω. Το γλυκό, το ελεφαντάκι, κάθε τρεις και λίγο φτερνιζόταν με αποτέλεσμα όλη αυτή τη γλίτσα να την τρώω στο πρόσωπό μου. Να πω την αλήθεια δεν ήθελα να ανέβω, γιατί δεν θέλω να κάνω κακό στα ζώα. Δεν μου αρέσουν τα βασανίζω.

https://www.youtube.com/shorts/ORtg6HS02Kk

Το απόγευμα το πέρασα στην Birla Mandir Temple. Εκεί μέσα προσπάθησα κλαίγοντας να πάρω κάποιες απαντήσεις γιατί ζωή μου και όχι μόνο. Οι ερωτήσεις μου ήταν οι εξής:

Πώς ξεπλένεις αμαρτίες σου;

Πώς καθαρίζεις την ψυχή σου;

Πώς συγχωρείς τον εαυτό σου;

Πώς διώχνω σε τοξικότητα που σου έχουν δημιουργήσει οι άλλοι;

Δεν θα σας απαντήσω αν πήρα απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, θέλω να αφήσω κάτι και για μένα.

Όταν έμαθαν οι δικοί μου άνθρωποι ότι θα πάω στην Ινδία, νόμιζαν ότι τους κάνω πλάκα. Με έχουν για κορίτσι της πόλης και δε κάνουν λάθος. Ήθελα να δω κάτι διαφορετικό και τα κατάφερα. Όταν γύρισα στην Ελλάδα και μπήκα σπίτι μου εκτίμησα τα μικρά καθημερινά πράγματα που κάνω. Όπως το να πιω καθαρό νερό, να φάω ένα κομμάτι ψωμί με τυρί γιατί κάθε μέρα στην Ινδία έτρωγα noodles και ψάρι. Όλα τα άλλα ήταν αρκετά καυτερά και θα μπορούσα να τα φάω. Οι άνθρωποι εκεί δεν με φόβισαν καθόλου. Αυτές οι 20 μέρες στην Ινδία με έκαναν να καταλάβω το πόσο κομπλεξικός λαός είμαστε. Πόσο εγωκεντρικά και εγωιστικά γουρούνια είμαστε και βάζω και εμένα μέσα. 20 μέρες στην Ινδία, 20 μέρες γεμάτες μοναδικές εμπειρίες.

Primer music festival

Αν πιστεύετε ότι ο Αύγουστος μου έχει τελειώσει κάνετε μεγάλο λάθος, γιατί το τελευταίο Σαββατοκύριακο ήταν το Primer music festival. Και αν αγαπώ κάποια μικρά πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι ο χορός και η μουσική! Ήμουν τόσο τυχερή που και τις δύο μέρες πήγα με πρόσκληση. Το Σάββατο λοιπόν είχα ραντεβού με τον Regard και τα μυστικά του. Ήμουν στην κυριολεξία μπροστά στη σκηνή! Ο Regard μου έκανε νεύματα και εγώ τον αποθέωνα!! Τρελάθηκα!!!!

Και ξέρετε πώς αφήνω τη δική μου ιστορία σε αυτό το φεστιβάλ; Χορεύοντας με τρέλα σαν να μην υπάρχει αύριο. Να σε παίρνει η κάμερα, να σε βγάζουν φωτογραφίες και να γίνεσαι βίντεο! Όλο αυτό μου το χάρισε η Korolova. Να πω την αλήθεια, τον Lost Frequencies, δεν τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση. Δεν μου άρεσε το στυλ της μουσικής; Δεν μου άρεσε το beat; Αλλά όταν τον είδα από κοντά και να βαράει με τη μουσική του, μου άλλαξε όλη μου τη γνώμη για εκείνον. Τον Steve Angello δεν τον είδα. Είχα φύγει ήδη, γιατί η Κυριακή θα ήταν αρκετά δύσκολη για τα πόδια μου.

Regard

https://www.youtube.com/shorts/kfC4RRYrA48

https://www.youtube.com/shorts/BN1_geb9JIc

https://www.youtube.com/shorts/t48ZbX8_8Ew

https://www.youtube.com/shorts/oRBbjy8EgNA

Korolova

https://www.youtube.com/shorts/Yz_g_qL-Ohk

https://www.youtube.com/shorts/Z_pPWosqilI

https://www.youtube.com/shorts/t91wRkCcNo0

Lost Frequencies

https://www.youtube.com/shorts/kWZYSKPcuX4

https://www.youtube.com/shorts/ofRBwlp2UGI

https://www.youtube.com/shorts/HNjQ44_PQhQ

Η δεύτερη μέρα του festival είχε τον ξάδερφό μου Arcraze, τον γκόμενο μου James Hype και τον θείο μου David Guetta. Ο Arcraze ήταν το ορεκτικό της βραδιάς, σίγουρα με έκανε να χορέψω. Αλλά όχι τόσο, όσο ο James Hype! Σε εκείνον παραδόθηκα! Ήξερα όλα του τα τραγούδια και τα τραγουδούσα. Χοροπηδούσα λες και ήμουν κάνα 15χρονο. Ο David Guetta δεν με ενθουσίασε καθόλου. Ένιωσα σαν να μην έχει όρεξη για αυτό που κάνει και δεν κατακρίνω τα τραγούδια του, γιατί έχω μεγαλώσει με εκείνα. Πάντα ήμουν παιδί της house. Αυτό που μου έκανε όμως περισσότερη εντύπωση όλη τη βραδιά ήταν ότι στον James Hype υπήρχαν πανό, χαρτόνια με συνθήματα και μπλουζάκια να αερίζουν. Στον David Guetta, δεν υπήρχε τίποτα από τα παραπάνω.

Arcraze

https://www.youtube.com/shorts/IQsnlI9ECjw

https://www.youtube.com/shorts/XFOoXgGGJ30

https://www.youtube.com/shorts/PXLT8o8RIT8

James Hype

https://www.youtube.com/shorts/MAsqFJc1l84

https://www.youtube.com/shorts/J1nyK4hXzac

https://www.youtube.com/shorts/R8EuZHmFfws

https://www.youtube.com/shorts/uul89gDl7MQ

David Guetta

https://www.youtube.com/shorts/ZfvvCl3nwgY

https://www.youtube.com/shorts/MwOEahl2Wxc

https://www.youtube.com/shorts/P5e9p7IZSJA

Σεπτέμβριος..

Ο Σεπτέμβριος κύλησε ομαλά. Για πρώτη φορά, γίνεται το πρώτο πανηγύρι/γλέντι στο Λουτράκι και πήγα με την κολλητή της αδερφής μου. Εκεί guest star είναι η Χαρά Βέρα και ο Ματθαίος Γιαννούλης. Βγαίνω με τον ξάδερφό μου αρκετές φορές και μιλάμε για τη σεξουαλική μας ζωή και όχι μόνο.

Τίτλοι τέλους

Μετά από πολλά χρόνια κάνω 51 μπάνια. Φέτος είπα να μετρήσω τα μπάνια μου, ήξερα ότι θα σπάσω το ρεκόρ και τα κατάφερα. Φέτος το καλοκαίρι αγάπησα τον εαυτό μου και με έμαθα λίγο καλύτερα. Στο ταξίδι όπως και συναυλίες πήγα μόνη μου. Δεν είχα παρέα. Σίγουρα αυτό με έκανε να νιώσω κάπως αλλά στην πορεία δεν με ένοιαξε. Γιατί έμαθα τι πραγματικά αγαπά η Μαρία στη ζωή της. Τι θέλει και πως το θέλει..

Δεν περιμένω κάτι wow να γίνει το φθινόπωρο πέρα από τα party και τη δουλειά που θα έχω για τα Χριστούγεννα, αλλά.. Ποιος ξέρει! Το τραγούδι που άκουσα τις περισσότερες φορές στο καλοκαίρι χωρίς να το θέλω: Νίκος Οικονομόπουλος – Πρέπει Δεν Πρέπει

#αγαπητό μου ημερολόγιο #βραδινές σκέψεις #greece #greek posts #ελληνικά #me #summer #life #γρεεκζ #γρεεκ κουοτς #greek quotes #music #βραδινες σκεψεις

[kalokairistoxwrio]

Απρόσμενες κλήσεις

Και η καρδιά μου σταμάτησε όταν σε άκουσα πάλι.

Το βλέμμα μου πάγωσε και η αναπνοή μου κόπηκε.

Η γνώριμη φωνή σου ήταν σα μελωδία στην ταραγμένη μου ψυχή που τόσο πολύ διψούσε για λίγη οικειότητα, για κάτι προσωπικό, για κάτι «δικό της».

Και όταν το τηλέφωνο έκλεισε, για άλλη μια φορά βρέθηκα στη θέση μηδέν·

εγώ να μην μπορώ χωρίς εσένα και συ να είσαι μακριά μου.

#ποιηση #ποιημα #ελληνικη ποιηση #greek posts #greek #greek quotes #ελληνικα #ελληνικα στιχακια #αγαπη #εφηβεια #στιχακια #ερωτας #λογοτεχνια #ελληνικα ποστς #ελληνικα κουοτς #ελληνικό ταμπλερ #ελληνικό μπλογκ #γρεεκ ποστς #γρεεκ κουοτς #γρεεκ #γρεεκ ταμπλερ #γρεεκ μπλογκ #γκρικ #γκρικ ποστς #γκρικ κουοτς #γκρικ ταμπλερ #γκρικ μπλογκ

[siagavril]

ΚΙ ΚΑΠΟΥ ΕΔΩ, ΤΟ ΕΓΩ ΜΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΟΥ ΖΟΥΣΕ ΚΙ ΔΙΝΕΙ ΧΩΡΟ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!

Ξέρω ότι θα ακουστεί παράλογο για πολλούς, άλλοι πάλι μπορεί να ταυτιστούν κι να πάψουν να νιώθουν μόνοι...

Εχω κατάλοιπα έρωτα, αγάπης, απογοήτευσης, από όλες τις ιστορίες που έζησα!

Σαν τίποτα να μην έκλεισε.

Σαν να ψάχνω ένα κομμάτι ύπαρξης μου στο παρελθόν.

Σαν να ζω μέσα στο παρελθόν μου,ξεχνώντας το παρόν μου κι κυρίως το μέλλον μου.

Ερωτεύτηκα, αγάπησα, πληγωθηκα, απογοητευτηκα, θύμωσα, πάλεψα, έχασα, νίκησα...

Αλλά όλα αυτά αποτελούν την ιστορία μου,όχι την πορεία μου

Σαν ένας φαύλος κύκλος που δεν είχα παρατηρήσει, ότι τον βαδίζω.

Εφτασα όμως...

Εφτασα στον πάτο αυτού κι όταν είδα ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο να διαλύσω πήρα την απόφαση να χτίσω, όσα με τις επιλογές μου γκρέμισα

Δεν ξέρω που θα με οδηγήσει αυτή η νέα επιλογή μου !

Ακολουθησα μέχρι τωρα το συναίσθημα μου αδιαφορώντας για την λογική μου κι το ένστικτο μου.

Καιρος να δω κι που θα με βγάλει το ένστικτο μου!

#writing #new #start #past #future #ένστικτο #εγω #νεα αρχη

[darkside-cookies]

κυριολεκτικά εκμεταλλεύτηκα το γεγονός πως έκλεισε η σχολή μου λόγω χιονιού για να κάνω μπιντζ το γιουρι ον αις επίσημο μένταλ του φεβρουαρίου 

#αριαδνοποστ #είχα να το δω τουλάχιστον 3 ή 4 χρόνια #δεν το είχα δει καν ξανά στην καραντίνα #απλώς το θυμήθηκα το πρωί και ήμουν κάπως ξέρεις τι θα το κάνω αυτό στο μοναδικό ελεύθερο μου απόγευμα <3 #τι ωραία που ήταν το 2016 #είχα πανελλήνιες αλλά με κάποιο τρόπο περισσότερο ελεύθερο χρόνο από ότι στα 23 μου #δεν κλαίω <3

[thenewsmag]

Αισθητή επιδείνωση των συνθηκών στην ελληνική μεταποίηση τον Αύγουστο

Αισθητή επιδείνωση των συνθηκών στην ελληνική μεταποίηση τον Αύγουστο

Στις 48,8 μονάδες έκλεισε τον Αύγουστο ο εποχικά προσαρμοσμένος Δείκτης Υπευθύνων Προμηθειών της S&P Global για τον τομέα μεταποίησης στην Ελλάδα (Purchasing Managers’ Index – PMI), τιμή χαμηλότερη από τις 49,1 μονάδες του Ιουλίου. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της έρευνας PMI από την S&P Global, η τελευταία τιμή υπέδειξε ακόμα μία μέτρια επιδείνωση της υγείας του ελληνικού μεταποιητικού…

View On WordPress

# των #Αύγουστο #δείκτης #έκλεισε #εποχικά #μονάδες #Προμηθειών #προσαρμοσμένος #στις #Υπευθύνων

[astratv]

Το μπουρίνι …έκλεισε το κολυμβητήριο

Το μπουρίνι …έκλεισε το κολυμβητήριο

Το Κλειστό Κολυμβητήριο του ΔΟΠΑΚ θα είναι κλειστό για τους συλλόγους και το κοινό από σήμερα Τετάρτη 6 Ιουλίου και μέχρι νεωτέρας, εξαιτίας των ζημιών που προκλήθηκαν από το ξαφνικό μπουρίνι που έπληξε την πόλη μας σήμερα το απόγευμα. Περισσότερα Εδω

View On WordPress

#Έκλεισε #κολυμβητήριο #Μπουρίνι #το

[taseisfyghss]

ο καιρός δεν είναι γιατρος. Δεν σε βοηθάει να ξεχνάς την πληγή. Αυτο είναι some dumb shit που ανάθεμα την ώρα του, αυτού που το είπε. Ο χρόνος είναι εδώ για να σου θυμίζει ότι η πληγή είναι εκει καθημερινά και εσυ θα πρέπει να ζεις μαζί της και γελας μαζί της και κοιμάσαι μαζί της γιατι αυτός που στην προκάλεσε δεν σε σκέπασε καλά ή δεν έκλεισε το φως να μην ξυπνήσεις. Αυτο που θέλω να πω είναι ο χρόνος έχει ένα μαγικό τρόπο να σου θυμίζει την πληγή, τα χαμένα, αλλα παράλληλα σε σπρώχνει και χωρίς να το καταλάβεις ζεις

Να προσεχείς και να σε αγαπάς, γιατι μόνο ετσι μπορείς να συνεχίσεις την ζωη σου.

Οτι ειπε…

#ελληνικο μπλογκ #ελληνικο χιπ χοπ #γκρικ ταμπλερ #ελληνικο tumblr #ελληνικοι στιχοι #ραπ στιχοι #γκρικ ραπ #greek hip hop #greek old school rap #ελληνικο ραπ

[maryrosepoetry]

Τούτη τη μεταμεσονύχτια ώρα η φύση είχε πλέον σωπάσει μα η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Και κάπου εκεί, κάτω από το φως των κεριών μακριά από όλους και από όλα είχαμε επιτέλους βρει το ησυχαστήριό μας.

Και δεν είχε ποτέ υπάρξει για κανέναν από τους δύο μεγαλύτερη προσμονή απ’ τα λεπτά που μεσολάβησαν ανάμεσα στη στιγμή που από πίσω μου τύλιξε τα τρεμάμενα χέρια του απαλά γύρω από τη μέση μου σε μια τρυφερή αγκαλιά που έκλεισε όλον τον κόσμο απ’ έξω, μέχρι που γύρισα για να του χαρίσω εκείνο το πρώτο μας φιλί.

#ερωτας #greek posts #greek tumblr #greek poetry #ποιηση #αγαπη #ερωτες #ερωτικά #μου λειπεις #ελληνικοι στιχοι #σε θελω #greek art #ελληνικο ποστ #ελληνικο tumblr