potpise

[potpise]

zor bir hafta

yine herşeyin üst üste geldiği bir haftadan geçiyorum. işlerim yolunda gitmiyormuş gibi hissediyorum. sanki bir noktada hersey basıma yıkıldı ve oyle sokuluyor gıbıme gelıyor. insanları anlamakta cok zorlanıyorum. hem arkadaş olarak.. hem sevgili olarak. yalnızlık.. bu his nedir? kalabalık içinde yalnız hissetmek... yalnız değilim tek değilim. ama kendimi yalnız hissediyorum cunku ihtiyaç duyduğum o çok özel yakınlığın kaybını hissediyorum. Hani sizi merak eden seven isteyen biri vardır.. ve herseyınızı paylasırsınız.. hele kı benım gıbı bırı... cok cok sonra guvenıp paylasır.. ama paylasmaya basladıgında da tam paylasır.. bakmışım kı hep onu arar olmusum.. hem en yakın dostum hem sevgılım olmus.. hayatımın merkezıne adım adım gelmıs.. bende buna onay vermısım... ama bır anda tam ınanmısken tam guvenmısken.. tam sevmısken.. onun bır yalandan ıbaret oldugunu ogrenıyorum.. benı aldattıgını.. benı kandırdıgını.. o actıgım kapı nasıl agırlasıyor.. gücüm yetmıyor kapatmaya.. acarken de agırdı o kapı... kapatırken daha agır geldı... bu kadar emnıyetlı ılerlerken nasıl oldu dıyorum. neden oldu.. kötü biri, rahatsız biri, hasta biri idi diyorum.. ama yine de bunu kendime inandıramıyorum. canını yakmak istiyorum onun. pişman olsun istiyorum. bir yandan nefret ve intikam duygularım yeşerirken, bir yandan da bırak kurtuldun diyorum hadi iyileş kendine gel dıyorum. ama bana bir hüzün bıraktı. hıc yarası gecmeyecek bır iz bıraktı bende. o izle ben nasıl devam edicem bılmıyorum. her o izi gordugumde içimde birseyler kopacak. belkı zamanla gececek.. hafifleyecek o duygular. ama gecmeyecekmıs gıbı gelıyor. ben bunu neden hak ettim? herşeyi gören sen göremedin mi beni.. herşeyi duyan sen duyamadın mı beni.. herseyı bılen sen, bılemedın mı benı... agladım gece yarısı ınsanlıgın garıp acısı......

[potpise]

çöküş

en son ne yazdıgımı bılmeden ve bakmadan suan yazıyorum. sanırım hayatımın en zor donemındeyım. aklım mantıgım ve gururum bır kosede, dıger kosede sevgı gormus ask gormus kalbım ve vucudumu ısıtan anılar, dıger bır kosede ise bana kendımı kotu hıssettıren durum ve olaylar, yapılan kotulukler var... bermuda seytan ucgenınde sıkıstım kaldım. ya benı tamamen ıcıne ceksın dıye beklıyorum ya da benı atsın dıye beklıyorum. cok zormus sevdıgın ve ınandıgın bırı tarafından kandırılmak ve aldatılmak. hanı bu tek gecelık bırsey de degıl ustelık.. neredeyse haremının son uyesı ben olacakmısım. pekı neden hala yuzlesmek ıstıyorum onunla. tum yalanlarını ve yaptıklarını ortaya cıkaran benım. ne mutlu kı ıc gudumlerım ve aklım sayesınde. bunun gurur duyuyorum. ama bır yandan da uzuluyorum. aptallar bu dunyada mutlu. bu kadar zekı olarak mutlulugu yasamayı kendıme haram mı edıyorum. yoo hayır sanırım burada dogru duzgun dusunemıyorum. eger yalan bır hayat ıcınde yasamıma devam etmıs olsaydım bu sefer daha cok hasar gorebılırdım dımı. aslında kendımı kurtarmıs oldum. iyi ki. PEkı neden içim acıyor benim. aşık değildim dıyorum. ben daha az sevıyordum dıyorum. cokta fazla alısmamıstım aslında dıyorum. ama içimde bir yer acıyor. anlamlandıramıyorum. sürekli kanayan bir yara gibi. kan kaybediyorum her gecen sanıye. ne zaman duracak. o kadar iyi biliyorum ki ne bir gözyaşım ne de bir üzüntüm o kişiye değmeyeceğini... ama neden bu acı. neden bu hüzün. neden bu gözyaşları... ayakta kalmak için çok çabalıyorum. inan ki çok çabalıyorum. çok şey deniyorum. Dostlarım hep destekler bana. Yalnızda değilim. ama kendimi yalnız terkedilmiş hissediyorum. neden peki. güya neden niçin tarzı soru kelimelerini hayatımdan çıkaracaktım. çıkarmıştım da. ta ki yakın zamanda başıma gelen şey için anlam arayışına çıkana kadar... uyuyamıyorum sağlıklı, odam da tek kalamıyorum. yemem yerinde ama. müzik dinleyemiyor, film izleyemiyorum. MArkete çıktığımda bile birşeyler beni tetikliyor. Ben bir travma geçirdim, biri bana travma yarattı ve ben bunu aşamıyorum. İyileşemiyorum. Tam iyilşmiş gibi oluyorum tekrardan kendimi kötü hissediyorum. Bazen düşünüyorum çok normal diye.. durduk yere hayatım mahvoldu. kötü biri bana kötülük yaptı. bende kötülük gördüm. zarar gördüm. hasar gördüm . peki ama bu bu kadar kalıcı mı olacak. iz bırakacak mı? geçmeyecek mi hiç. çok korkuyorum geçmeyecegınden veya hafıflemeyecegınden. Bazen de normal degıl abarttın dıyorum kendıme. cunku artık ınsanlar bana destek olmak ıcın ellerınden gelenı yapıyor ve ben ılerleyemıyorum halen. onlarda bana umutsuz vakaymısım gıbı bakıyorlar gıbıme gelıyor. abartıyor muyum cıdden... onlar dusunmese de ben de bazen kendım ıcın bunu dusunuyorum. aşmalıydım. güçlüydüm ben hani. hayatımın merkezıne kımseyı almamıstım hanı ben. ne ara bu kadar hasar gordum veya sevdım. SEvmek... bir adam kendini bana sevdirdi. aynı dedıgı gıbı. ve sonra.. sevmeye devam ettı.. ta ki ben onu terkedene kadar.. ee peki.. neden baskalarını da sevdı? sadece sevdıgı ben degıldım. benım gıbı ıkı uc kadın vardı. pekı neden? bu kadar kalbı gonlu genis bır ınsan ne mumkun? neden boylesı bana geldı. kendımı onun kurbanı gıbı hıssedıyorum. ama baskaldırarak dık durarakta ondan kacan kurtulan bır kurbanımda aslında. ama benım maduriyetimi dindirmiyor. Ne yapmam lazım? Bilmiyorum.......

[potpise]

hayatımdaki değişiklik

wooowww... tam 1 aya yakın bir ilişkim var sanırım. en son yazımda anlamadıgım seyler oldugundan bahsetmıstım. şuan ilişkim var yani tam olarak var mı bılmıyorum belkı cok basındayız ama hızlı ılerlıyoruz ama sonucta basındayız ve bu cok farklı bır sey benım ıcın. yıllar sonra bırıyle ılıskıye basladım. ancak burda sunu gordum, erkek ısterse..... kadın her ne kadar tensel cekıme veya ılk bastakı cekıme odaklansa da bız kadınlar boyle yaparak yanlıs yapıyormusuz bunu anladım. sıze deger veren veya sızı ısteyen bır erkeğe eger sans verırsenız kı en basta bır cekım hıssetmesenız bıle cok sasırtıcı kı sonradan ve hatta snra derken ıkıncı gorusmede ne kadar da uyumlu ve cekımlı oldugunuzu goruyorsunuz. cok ılgınc. hayatımda yerı olmayan, aklımın ucundan gecmeyen, ılk goruste olursa oluur yaa cokta sey degıl dedıgım kısı suan hayatımda ve sevgılım dedıgım kısı. bu bana cok tuhaf gelıyor ama ben gibi kadınlar ön yargılarına yenik düştüklerini anladım bu durum ışığında. aslında değişik bir deneyim yaşıyorum kendime izin veriyorum bu riski almaya.. denemeye görmeye.. aklımın hayır dediğine... kalbim ne evet ne hayır diyor... tenimi ise akışa bıraktım ve şuanda memnun... bazen zihnim aklım beni çok ama çok zorluyor... ancak yenilmek istemiyorum. mantıklı olucam derken aslında ön yargılarımıza veya bizdeki küçüklükten beri gelen doğru yanlış yargılarına takılı kalıyoruz ve sırf bu yüzden doğru sandığımız veya bildiğimiz şey yüzünden belki de bize iyi gelecek şeyleri görmeyi kendimize engelliyoruz. Aslında şuan da bunları yazarken kırığım, buruğum belki de kendi yarattığım kurguda boğuluyorum yani kısacası sevgilimle sorunlarım var. Hiç bişey günlük gülistanlık değil ... hep bir sorun hep bir engel var.. ama ben riske girerek kendimi deniyorum. ne kadar devam edebilirim, ne kadar kabul edebilirim, kendimi kötü hissedene kadar veya boğulana kadar devam mı edeceğim, duygularım gelişecek mi, gelişmeyecek mi, tahammülümün bittiği yerde almam gereken aksiyonu alabilecek miyim..... bla bla bla.. bir sürü ders ve sınav beni bekliyor aslında. Ama şuanda bunları düşünmek yerine, anı yaşayarak ve kurgularımı bir kenara iterek onları kendimden uzaklaştırarak ve kurgu olduğunu kendime hatırlatarak yolum devam etmek, sevgilimin sevgini hissetmek, ve onunla geçirdiğim sürede neler hissettiğimi bilmek ve gözlemlemek istiyorum. O an , bu an.. İlişki yürütmek sanat işi gibi... ince ince dokumak gerekiyor. Zihin okuyamıyorsunuz, gerektiği yerde hemen pat diye açık sözlü olamıyorsunuz, bazen susmak bazen pasif agresif davranış sergileyerek kendinizi ifade etmeye çalışıyorsunuz, bazen de dile gelip ne olacaksa olsun korkmuyorum kaybetmek diyerek aklınızdakileri paylaşıyorsunuz... Tanrım.... çok zorluyo bazen. bazen gercekten ilişki yaşayan onca insanı düşündüğümde hepsi iyi kötü yürütüyor ama bu zor birşey, eskiden sey dıye dusunurdum herkesın elbet ılıskısı olmustur bu kadar basit mi yaaaaaaa.. hayır degılmıs.. herkesın yapabıldıgı seylerde zor olabılıyormus... benım ıcın mesela asırı zor. bırıne alısmak, bırını hayatınıza almak, sorumluluk bınıyor, ama bazen guzel hıssettırıyor.... karsıdakının yeterlı cevap verıp vermedıgıne degınmek ıstemıyor ve hatta duusnmek ıstemıyorum. bunu dusundugumde ılıskılerımı koparasım gelıyor cunku kendı adalet yargımda ve terazımde benım yaptıgıma karsılık hıcbır denk hal ve hareket yok ama bu benım beklentım, beklentımden kendım sorumluyum bekledıgım ıcın... karsıdakının karakterı veya gormus gecırmıslıgıne nazaran elbette benım beklentımı karsılamak zorunda degıl ve karsılamayacak... cok karmasık hersey... bu ıyı mı kotu mu bılmıyorum ama sonu kabullenmeye gıdıyor. yetınmeye gıdıyor. peki yetinmeli miyim? yoksa daha fazlasını istemeli veya aramalı mıyım?

[potpise]

yine ben....

evet aradan 6 ay geçti ve ben yine buraya düştüm... kendimi rahatlatmak için yazıyorum. Daha sonra aklıma geldipinde veya boşluğa düştüğümde buraya girip tam yazacakken en son nerede kaldım diye bakıyorum ve en son hangi duygular içinde olduğumu okuyarak hatırlıyorum. kocaman bir boşluk hissi balonunun içindeyim. Neden bilmiyorum ama kendimi yalnız da hissediyorum. Bunu okurken daha sonra umarım hatırlayacağım ama bir sebepten ötürü işe ara verdim aslında çok sevinmiştim çünkü bazı sebeplerden dolayı ve üstüste gelen yoğunluklardan dolayı çok bunalmıştım. İsyan ediyordum, her ne kadar isyan etmeyi bırakıcam desem de hala başarılı olamadım. Herneyse bu ara verdiğim dönemde günlerde hayatımı yaşayacağım diye havalara uçtum ama hayatımı yaşayamıyorum. belki de bu hayal kırıklığı yüzünden sinirliyim veya kendimi depresif ve yalnız hissediyorum. Şu döngüden çıkıyorum derken tekrar aynı çukura düşüyorum. Ben boşken veya müsaitken hiçbir arkadaşım müsait olmuyor... bu galiba beni sinirlendir. eğlenmek istiyorum ama eğlenmek için gece dışarı çıkmak için çağırabileceğim hiçkimsem olmadığını var ama onlarında istanbulda olmadıgını farkına varmam dün geceydi. Kabullenmeye geçmek istedim. Kendime öz bakım yapmak, bakmak, kendimi şımartmak, kend,ime hediyeler vermek istedim. Bunlara yoğunlaştım. Ve yaptım. Kendime zaman ayırmada veya şımartmada bir sorun yok. O kısım çalışıyor bende. Ama iş, isteyince sosyalleşmeye gelince orda murfy kanunları işlemeye başlıyor. Tanrım... bu kadar zor olmamalıydı. Daha iki hafta öncesine kadar randevularıma ve görüşme talep eden arkadaşlarıma yetişemiyordum, işten gelip onlarla vakit geçiriyordum... şimdi ben boşum ama kimse yok etrafımda. İstanbulu da terkedemiyorum.. malum sebepten ötürü yasak, kıpırdayamıyorum. Bundan dolayı kaldığım yerde kala kaldım. Tek başıma herşey yaptım bir gece klubüne gitmediğim kalmıştı sanırım onu da yapıcam... Bir kez daha ben yalnızım, ben tek başınayım ve ben kendimde birşekilde hayatta kalabiliyorum kalıplarını tekrar etmiş oldum. Bundan çıkmak isterken tekrar aynı normların olduğu çukura düşmek.... ironi.. trajikomik... zihnim, otomatik pilottaki zihnim beni çok zorluyor, bilincimi örtbas ediyor, baskılıyor, bir perde çekerek örtülüyor. Bakış açımı değiştirmeye çalışırken zihnim kafamı zorla aynı yöne döndürmeye çalışıyor. Çok zor. İki beyin arasında kalakalmak.... Değişim dirinmek.. dönüşüm direnişte kazanmak... şuanda bu yazıya başlamadan önce zihnime yenik düşmüş haldeydim, yazarak birşeyleri farketmeye çalışıyorum. Belki çok saçma okunduğunda ama şuan bana öyle gelmiyor, aksine iyi geliyor.

Beni tetikleyen bir başka şey ise.... yine yalnızlık... yalnızlık derken gerçekten yalnızlık... Erkeklerle olan iletişimim... Bu konu da çok kötüyüm gerçekten ya onlar beni anlamıyor ya da ben onları... şu hayatta aslında en kolay şey bir erkek ve kadının iletişim kurması değil mi? bu seks içinde olabilir takılmak içinde olabilir veya tanışmak sevgili olmak flört etmek içinde olabilir. Ben gibi bir kız hanımefendi tüm amaçlar doğrultusunda ayrım yapmadan nasıl başarısız oluyorum peki? Aklım almıyor artık. Dünyada sadece adem ve havva varken bile bu olay gerçekleşmişken... insanoğlunun iki cins arasındaki bu denli etkileşimi çoğalmamız, nesillerden nesile... peki benim hayatımda neden yer edinmiyor veya hayatıma dahil olmuyor. bu kadar zor olan şey nedir? yapamadığım şey nedir? bakın niçin neden diye sormuyorum, 30 yıl boyunca bu soruyu sordum ve cevabını hala bilmiyorum, birçok bilimsel, spritüel, soyut veya somut sebepler araştırdım ancak bir sonuca varamadım. Kendimle ilgili hiçbir sonuca varamadım. Bakın olay kendim. Çözemediğim şey de kendim. Çok komik gerçekten. Herkesin çok kolay yaptığı bir şeyi ben yapamıyorum. ve sebebini halen daha bilmiyorum. Bu beni perişan ediyor artık. Bir çok düşünce kalıplarımın veya kodlarımın oluşmasına sebep oldu bu durum ama onun içinde yardım aldım. Aynaya bakarken kendimde suç aramak veya bulmak için bakıyordum, işe yaramadı. Artık kendimi suçlamıyorum, kendimde bir eksik veya neden aramıyorum ama yine işe yaramıyor. Bu durum üzerinde milyon tane teorim var. inanır mısınız. Kendime ait teorilerim... hipotezlerim.... inanılmaz... her açıdan.. her yönden.. İyi ve kötü, doğru ya da yanlış diye kavramların olmadığını artık öğrendim biliyorum. Peki ya eksik ve fazla... Fazla mıyım, korkunç mu geliyorum o yüzden... erkek egosu bunu taşıyamıyor mu? Benden güçlü erkek rastlamadı mı bana henüz? , 30 yıldır.... peki ya eksik miyim, ne açıdan? belki dişisellik? evet ancak bu parametrede eksik olabilirim. Karşılaştırma yapmayı bırakmam gerek 4 antlaşma kitabına göre ve tabiki yargılamayı da.. ama bırakamıyorum. Herkesin kolayca sahip olduğu şeye ben neden sahip olamıyordum. PArdon neden diye sormak yoktu. Herkesin kolayca sahip olduğu şeye benim sahip olamama ne sebep oluyordu? evet bu daha doğru oldu. Aydınlanma yoluna adım attım geçen yıl.. Pandemi sağolsun. Astrolojiye göre de zamanım gelmişti bu yolda yürümeye.. Hayatımda bir çok şeyi oturttum.. anlamını çözdüm .. anlamsız kalanları da birşekilde hayatımda oldukları için kabullendim. aynen öyle dedim.. peki sahip olamadığım birşey var... ve bu uzun zamandır böyle.. Erkekler... Beni onlardan alıkoyan şey neydi? Eşcinsel miyim diye bile düşündüm bazen... ama yine silahı kendime doğrultmuş oluyorum.. neydi sorunu kendimde aramayı bırakmıştım. daha fazla kendime haksızlık etmiyorum. peki, silahı karşı tarafa yöneltelim, erkekler, karşıma gelen.. benimle kısa vadeli flört edenler... bir anda kaybolmalarının sebebi neydi? ve hatta hiçbirşey yaşanmadan... keşke yaşansaydı değil mi yine bir anlamı olurdu... bir amacı olurdu... seks.. takılma.. vakit geçirme.. gönül eğlendirme derdik. ama sebepsiz kayboluşlar, sessiz gidişler... bunlar çok pasif agresif davranışlar evet artık anlam yükleyebiliyorum bu davranış türlerine ama ne kadarı doğru... karşımdaki bana açık olmadan benımle acık ıletısım kurmadan ıletısımımızı koparıyor ve ben onun bu pasif agresif davranısına anlam bulmaya calısıyorum, bu neden benım görevım oluyor? buldugum anlamda yüzde yüz sanki tutuacak? ama tek bir şeyden emin oluyorum, benimle artık görüşmek istememesine..... ee daha ne olsun di mi gayet açık mesaj... yeterli... evet belki normal birine yeterli ama bana değil. Atom parçalamak bile daha kolaydır eminim benim bu erkeklerle olan ilişkilerimin yanında... Bunu söyleyeceğim hiç aklıma gelmezdi ama artık seks için gelen erkege bıle okeyım. evet bu derece yokluktayım dıyebılırım. Ama sorun su kı seks ıcın gelen erkek bıle surerlılık veya devamlılık gostermıyor benımle. Benım sorunum ne dostum? gercekten cekılmez bır kız mıyım ben? erkeklerı rahatsız eden tarafım ne benım?

sorunum ne benım? Hoppp. yıne sorunun bende olduguna ikna edılmek uzereyım. Pek, 30 yıldır hep mı erkekler sorunluydu sımdıye kadar hep mı karsı taraf yanlıstı veya hep mı onlar hatalıydı... hayır. bunu savunamam. ama kendımı de suclayamam. haklı haksız hatalı yanlıs dogru kısı yok aslında bu denklemlerde.. sadece ıstenmek ve ıstenmemek var. ben ıstenmıyor muyum? değersizlik algımı 9 ayda çalısarak aşmaya calstım. ama ıstenmeme algımı nasıl aşacağım. ayrı yapmayayım, şekilcilik yapmayayım dıyorum.... sans verdıgm adamlar bıle benı sasırtıyorlar. cok ılgınc.... çakra, kundalini, nefes... dişil enerji çalışmaları.. yoga.. spor.. bakım.. herşey okey. eğitim, hayat görüşü... kendime has tarzım.. dışardan herkesin ilgisini çekıyorum. herkes bana gelıyor bunda problem yok ama kısa sürede gisişlerini anlayamıyorum. çok mu talepkarım? çok mu beklentiliyim? çok mu ilgisizim? karşı tarafa gerekli sıcaklığı vermıyor muyum? buradan bıle mılyon tane olasılık dızebılırım ama yapmayacağım. buna zıhnımı kafamı yormayacagım. bu yazı benı bıraz olsun rahatlattı... ıcımdekılerı dokmeme olanak sagladı. suan yazıya baslamadan oncekı durumumdan daha ıyı hıssedyorum. Gıden gıtsın gercekten... kendıne guvenmeyen benı tanımaya calısmayan benı kendı gozluklerınden bakıp yargılayanlar cıksın hayatımdan.. ve enerjı alanımdan. ama artık dogru kişilere ıhtıyacım var. hem arkadas hem de sevgılı olarak dogru ınsanlara ıhtıyacım var. onların benı bulmasını beklıyorum. onlar yola cıktılar, az kaldı ınanıyorum benı bulmaya gelıyorlar. içimde umut yeşermeye devam etmek gerektiğini bılıyorum. şu 4 antlaşmayı da uygulamam gerektığını bılıyorum... ama yapabılene askolsun. okey bugun yenı bır an ve bastan baslamak ıcın gec degıl hıcbır zaman... evren en ıyısını bılır.. benım ıcın en ıyısını getırır.. dogru zamanda ve dogru yerde. belkı bu duyguları yasamam gerekıyor. belkı boyle boyle buyuyecegım... kendıme odaklanmalıyım.. ne yapmak ıstıyorum kımlerle olmak ıstıyorum... nasıl biri ıstıyorum... aslında az cok karar verdım.. sadece beklıyorum ıste..... denemeye devam. bır cok kısı aksıne pes etmıyorum ama basarısız olmak ve herseferınde yanlıs kısıyı bulmak artık benı yoruyor sanırım ama bu hıc sona ermeyecek. Veee yanlıs kısı bıle olsa denemek ıstıyorum, denıyorum.. yanlıs kısılerle ılıskı kurmak ıstıyorum... evet... ama yeterkı ılıskı kurmus olayım... yıne çukura düşmüş bir ben... ama dipten sıcramak en ıyısı... daha yuksege zıplayabılırım. herneyse, bıraz daha ıyı hıssedıyorum ve bu yazıyı burada bitirmek istiyorum.

[potpise]

Suan sevgilimle oturup film izlemek isterdim. Cunku kendime doydum. Kendimle cok basbasa kaldim. Ben ve kendim hep var olacagiz. Bunu cok iyi anladim. Ama bize eslik edecek bir guzel ruh olsa su kasimin depresyonik kapali havasinda iyi giderdi.

[potpise]

Bu da burada kalsın... son uc gundur positif olmaya gayret edıyorum. bıraz daha tasavvufa yonelıcem.. cunku aradıgım sefkat ve aradıgım huzurum sanırım nerede bılıyorum. GOKYUZUNDE. aslında benım bulutlarda yasamam gerek. güvendiğim bir yaratıcım ve severek yaptıgımın işimin mekanı bulutlar aslında.  Sanırım bu hayatta aradıgım seyı en sonunda buldum ve bunu kaybetmek gercekten cok korkuyorum. Tecrubelerıme her zaman guvenıyorum. ve artık bılıyorum kı kontrol bızım elımızde degıl en azından buyuk kısmı bızım kontrolumuz dısında... kontrol etmek bır illizyon aslında.. hıc bır zaman kontrol eden bız degılız... olmayacagız da.. bu cok zor. bunu kabullenıp yola devam ettıgınız de sanırım hersey daha da kolay olacak. bende bunu yapmaya calısacagım. hadı bakalım... 4-5 sene sonra bu blogumu tekrar acıp okudugum da bana neler hıssettırecegını ve dusundurucecegını cok merak edıyorum .

[potpise]

10 sene önce izlediğim ‘’öyle bir geçer zaman ki’’ dizisini izlemek için yine bir fırsat buldum. sağolsun sokaga cıkma yasagı.. sağolsun Korona, sagolsun Tv kanalı... bana bir çok yaşadığım anıları hatırlatıyor.  Hatırlamak guzel mıdır? neyi hatırladıgına baglı degıl mi?  bu dizi bana hüznü.. yasadıgım hayal kırıklıklarını, yasadıgım kazıkları... mutsuzlugu.. caresızlıgı.. ama her caresızlık zamanında da bırlıkte ustesınden gelındıgını ve kotunun de kotusunun olabılecegını hatırlatıyor. aslında cok kafamı karıstırıyor. hatta duygularımı da karıstırıyor. 

[potpise]

dün gece en yakin arkadasım benımle bulusmak ısterken ben ıstemedım. cunku korkuyorum. cunku dunyanın korkutugu bır virus var. nereye kadara kacarım dısarı cıkmaktan bılmıyorum ama... sanırım evde kala kala dısarıya cıkma fobısıne yakalandım. ne zaman gonul rahatlıgı ıle dısarı cıkarım bılmıyorum ama buna sanırım artık alısmam gerek ve kendımı hazırlamam gerek. yarın obur gun ısıme gerı donucem dort gozle beklıyorum. ancak arkadaslarla bulusmak ne kadar rısklı ne kadar saglıklı ne kadar normal .. aklımda hep bu tarz sorular olacak. ve sonrasında bısey oldugunde kendımı suclu hıssetmekten korkuyorum. 

[potpise]

Hani yazmaktan ve konuşmaktan bahsetmiştim... Sanırım benim gibi, bana benzer arkadaşlar bulduğum için son senelerde konuşarak aşmışım birşeyleri... Ben eskiden yalnızmışım... aslında daha güçlüymüşüm.. ama arkadaşlık, dostluk tam olarak anlam kazanmamış hayatımda.. ne acı.. konuşacak kimseyi bulamadığım veya güvenemediğim için ben yazmışım aslında.  hem konuşmak hem yazmak şuan ikisini de tadıyorum. Bence ikisini de yaşamak daha güzel. Çünkü yazdıklarımı paylaşabiliyrum. Çünkü benim gibi arkadaşlarım var şimdi. empati ve sempatinin birlikte olduğu arkadaş ve dost çevrem var. Ne mutlu. sanırım bu geçen uzun sürede birşeyler değişmiş ve kazanmışım. 

[potpise]

Daha sabah giriş yapmıştım buraya.. uzun aradan sonra.. ama hala eskiden yazdıklarımı okuyorum. ben aslında birşeyler keşfetmişim. birşeylerin farkına varmışım... ama sonra ne oldu da unutmuşum... veya unutmadım.. bunlarla yaşadım... çok şaşkınım.. 

[potpise]

uzun zaman oldu.

bu platforma neredeyse giriş yapmayalı 4 sene oldu. belki de daha fazla. şu an bulunduğum zaman diliminde o kadar fazla boş zamanım var ki.. hiç hayal edemeyeceğim kadar.. hatta işsiz kaldığım dönemden daha fazla. bu boş zamanın vermiş olduğu dürtü ile buraya yeniden döndüm. ve depresyonik olduğum için. eskiden hep yazarmışım ben.. kağıtlara defterlere.. ama farkettim ki son seneler de hep konuşmuşum. konuşarak depresyonlarımı aşmışım. yazma da konuşmak da güzel iletişim türleri.. aynı zaman da susmak da. peki yazmaya geri mi dönsem? herşey normale dönünce peki..? hala yazmak isteyecek miyim? sinirlendiğim de kızdığım da veya üzüldüğüm de yazmak yerine konuşmayı tercih etmeyecek miyim? Edicem. Çünkü yazacak kadar zamanım olmayacak. o zaman bu yazı da burda kalsın. herşey normale dönünceye kadar yazarım, daha sonra yine bir 4 yıl geçer, geriye döner okurum. Kendimi eleştirmeye devam ederim zaman zaman.  O zaman bu da bu garip giden yaşamın bir başlangıcı olsun. hadi bakalım. 

[potpise]

kişilik tekrarı kız. 

[potpise]

sahte özlemlerin içinde yüzmekten, özlem duygusundan soğudum. 

[potpise]

saf salaklığı ile deli eden insanlara tahammülüm yok.

[potpise]

homeofis pijamayla çalışan kezban, dünyayı sen kurtaracaksın evet

[potpise]

Happy New Year Everyone 👼☃🎉🎁🎄🎅❄️

#newyear #new #home #happy #christmas #merry #noel #jesus #happynewyear #merrychristmas #cold #snowing #relax #tired #homesweethome

[potpise]

Joyeux Noël 🎅🎄👼🎈👯