Yorgunum çok yorgunum… Öyle böyle değil çok yorgunum. Sadece bedenim değil, aklım, fikrim, yüreğim, ruhum yorgun. Bir beden dolaşıyor ortalıkta ben diye. Benim dışımda herkes onu görüyor, bir ben göremiyorum. Yunus Emre’nin o mısralarındaki gibiyim; Beni bende demen Ben bende değilem Biri var bende Ben de bilmiyorum o nerde? Dağıldım, her bir parçam bir yana savrulmuş, toplanmayı bekliyor. Benimse içimden toplamak gelmiyor. Artık böyle dağınık, darmadağınık kalmak istiyorum. Kendime olmayan hayrımı herkes görsün ve benden hayır beklemesin diliyorum. Bunun adı ne? Daha yaşım ne, yaşamışlığım ne? Otuzüç oldum diye bu kadar yorulmak niye? Felaketler mi atlattım, aile dramları mı yaşadım, aç mı kaldım, muhtaç mı oldum? Evet hepsi geldi bir bir başıma!! İşte ben bu yüzden çok yorgunum. Öyle böyle değil çok yorgunum....