brittbardijnesthetica

[brittbardijnesthetica]

Patser: voor sommigen een hit, voor anderen zero level shit

In de Kinepolis van Oostende gingen we kijken naar Patser. We gingen deze kijken omdat het een film is die je moet gezien hebben aangezien er zoveel reclame over wordt gemaakt in de media en het dus wel een topfilm moet zijn. We verwachtten veel van de film. Eerst en vooral door die vele reclame en dan ook nog door hun eerste film Black, die we wel konden appreciëren. De film gaat over 4 ‘patsers’ die coke verhandelen. Dit lijkt op het eerste zicht weer een serieus onderwerp na Black, maar dan in een grappig, jeugdiger hoesje gestoken. Maar al na een halfuur vraag ik mij af wat ik hier in godsnaam aan het bekijken ben. De film begint mij te vervelen. (alinea 4: “Patser is een wilde rollercoaster, maar na een paar loopings krijg je zin om even uit te stappen en op adem te komen.”) Het verhaal is niet het serieuze verhaal dat ik verwacht had. Er wordt gelachen met onze maatschappij, onze politiekers, onze ‘coke’hoofdstad Antwerpen waar ze het allemaal maar hun gang laten gaan. Ook op de politie geven ze kritiek: deze zouden hypocriet zijn en zelf actief zijn in het drugsmilieu. Een regisseur mag er zeker en vast zijn standpunt in de film verwerken maar deze standpunten zijn TE kritisch. (alinea 5: “Het scenario kan ook nooit echt overtuigen.”) De scènes zijn dan ook te druk. Met al het geschiet, gescheld en geweld werd op den duur de essentie van de film vergeten. Het lijkt wel alsof ze gewoon slordig allemaal ‘leuke’ scènes die ze in gedachten hadden achter mekaar hebben geplakt. (alinea 3: “Het lijkt haast alsof de film zelf stijf staat van de coke - het kan voor Adil en Bilall niet snel genoeg gaan.) Het enige goede aan de film vond ik het valse einde. Adil en Billal kozen ervoor om de film ineens te stoppen met een zogezegd happy end, maar dit was niet het einde. De film ging erna nog door met het nodige geweld en de schietpartijen. Dit was het enige positieve aan de film: een patser-cool effectje. Ik vind Patser dus zeker geen aanrader en al zeker geen film dat Hollywood zal halen. Het is allemaal maar opgeblazen in de media en is gewoon een ‘amusante’ film zonder enige deftige inhoud.

#patser #film

[brittbardijnesthetica]

La Clemenza Di Tito, het was fantastico

13 mei ging ik samen met @tuongyennguyen, @thibaultdegreef, @tinavandeput en @femkegorissen naar de opera ‘La Clemenza Di Tito’. ‘La Clemenza Di Tito’ is een opera die in twee maanden tijd door Mozart geschreven werd als opdracht van de Oostenrijkse koning Leopold II. Michael Hampe besloot om deze opera terug in de zalen te brengen. Hij verwerkt de opera in een verhaal over macht met als hoofdrolspeler: keizer Titus. Dit doet hij met een cast onder leiding van Stefano Montanari, Lothar Odinius, die Tinus speelde en Agneta die de wraakzuchtige Vitellia speelt. De mezzosopraan Anna Goryachova speelt dan weer de jonge man Sesto. Ook maakt hij gebruik van een ‘rampzalig’ decor. Het decor was eentonig en de beeldfragmenten op de achtergrond waren amateuristisch. Het bleef zich maar afspelen in Titus’ paleis. (alinea8/9: ” Het decor, een robuust Romeins paleis, is al even oubollig.”/ ”Dat is het soort illustratieregie waarmee je misschien in de jaren 50 cum laude afstudeerde. Maar in 2018 verdien je daar geen prijs mee.“) Wat ik dan weer wel impressionant vond, was het theater zelf. De muziek en de zang was wel subliem. Dit zorgde er voor dat de opera niet saai werd aangezien er al toch niet veel te zien was op het podium. (alinea 10: “Omdat de muziek zo mooi is. Omdat de zangers en de zangeressen zo aandoenlijk hun best doen om er nog iets van te maken.”)  Ook een positief aspect vond ik dat de opera ondertitelt was. Zo kon men toch verstaan wat ze zeiden of zongen. Het verhaal zelf was wel leuk om te volgen en boeiend omdat er rond een figuur, waar we al zoveel over hadden geleerd bij Latijn, eindelijk eens een echt gespeeld verhaal was. Al maakte de opera niet echt duidelijk, zoals de recensent zegt, wat de regisseur nu wou bereiken door het verhaal van Titus te plaatsen bij de opera van Mozart. (alinea 8: “Op geen enkel moment kom je te weten hoe hij over macht denkt. Hij vertelt het verhaal over de Romeinse keizer alsof de tijd daarna heeft stilgestaan.”) Ik vond de opera dus zeker interessant door onze ‘Latijnse’ achtergrond. Het decor verveelde ons een beetje maar het gezang compenseerde dit dan toch een beetje...

#la clemenza di tito

[brittbardijnesthetica]

De film van op het ijs, wint deze binnenkort een prijs?

De film “I, Tonya” is op het eerste zicht niet direct een film die ik zou gaan bekijken in de cinema. Het blijkt gebaseerd te zijn op een waargebeurd verhaal, maar dat verhaal heb ik nog nooit gehoord. We wonnen tickets met Flair en we mochten deze film in het UGC Toisin d’or. De zaal zelf had smalle stoeltjes en het was er ook een beetje koud. De film zelf begint zeer raar. Je wordt direct in een verhaal gesmeten waar je eigenlijk nog niets van weet. De film wisselt af tussen het leven van Tonya en de interviews met de personen uit het leven van Tonya. Zo zie je de evolutie van de kleine Tonya naar de well-known schaatser. Tonya, opgegroeid in een arm gezin met een vreselijke moeder, wordt verplicht om te schaatsen en anderzijds de interviewen van de personages. De film werd geproduceerd door de hoofdrolspeelster zelf, namelijk Margot Robbie die net haar eigen bedrijfje ‘LucyCap Entertainment’ heeft opgericht en hij werd gefilmd door een Belgische cameraman Nicolas Karakatsanis. Tijdens haar trainingen leert ze Jeff (gespeeld door Sebastian Stan) kennen, waarmee ze een knipperlichtrelatie heeft aangezien hij haar mishandelt. Ze wordt steeds beter en beter en mag op een bepaalde leeftijd zelfs deelnemen aan wedstrijden. Maar hier wint ze vaak niet of haalt ze amper de eerste plaats omdat zij van arme afkomst is. De jury verkiest Nancy en anderen boven Tonya omdat zij wel een liefdevolle, rijke familie hebben. Ineens is er een aanslag op haar tegenstander Nancy Kerrigan. In de film duwen ze de schuld in de richting van Jeff, die mannen inhuurde om de aanslag te plegen op Nancy zodat Tonya zou winnen. Ze nemen dus vooral het standpunt in van Tonya, als eerherstel van de gedoemde schaatsster. (alinea 3: “Gillespie neemt voornamelijk het standpunt van Harding zelf aan – en geeft zo op zijn minst gedeeltelijk eerherstel aan een van Amerika’s meest beschimpte figuren. Maar hij toont ook dat er mogelijk meer dan één waarheid is.”) Maar dit compenseren ze dan weer een beetje door het hoofdscenario af te wisselen met interviews. De interviews tonen de waarheden volgens Tonya, Jeff, de moeder van Tonya Lavona Harding en van Shawn Eckhardt (een vriend van Jeff). (alinea 3: “Ook de andere personages mogen hun versie van de feiten geven, en soms vlakaf tegenspreken wat de anderen zeggen.”) Dit vind ik zelf een zeer leuke manier van filmen. Je krijgt van elk personage zijn blik op de feiten en je krijgt ook de gebeurtenis hoe deze is gelopen. Dus je kan daardoor makkelijk de getuigenissen vergelijken met de feiten. In het echt is er nooit echt duidelijkheid geweest over de aanslag. Men zegt dat de ex-man dit heeft gepland. Tonya won het Amerikaans kampioenschap, maar toen aan het licht kwam dat het haar ex-man (tijdens de aanslag nog man) was die de aanslag pleegde, werd Tonya gezien als medeplichtige. Want Jeff beweerde dat Tonya op de hoogte was van zijn plannen. Ze heeft later bekend dat ze geholpen heeft met de aanslag te verbergen maar ze ontkent dat ze ervan op de hoogte was voor de aanslag gebeurde. Soms weet ik niet of er al dan niet gelachen mag worden met de film. De film is een zwarte komedie en sommige serieuze dingen worden zodanig in het ‘belachelijke’ getrokken dat je je schuldig voelt wanneer je er mee lacht. (alinea 4: “maar tegelijk is het ook een bitter portret van een getalenteerde vrouw die van jongs af aan gekleineerd werd door haar moeder,…”). Op een bepaald moment had ik zelfs het gedacht van ‘wat is nu eigenlijk de bedoeling van deze film? Wat is het thema? waar draait de film nu eigenlijk over? Mishandeling of de aanslag? De film zou ik zelf niet aanraden maar de filmtechniek is zeker en vast vernieuwend en dat vind ik het enige goede aan de film. 

#i tonya #schaatsen #margot robbie #tonya harding

[brittbardijnesthetica]

Oorlog en Terpentijn, een toneelstuk dat er (misschien) mag zijn.

Al eventjes op voorhand hadden we ticketjes geboekt voor het theaterstuk ‘Oorlog en terpentijn”. Het leek mij een interessant theaterstuk omdat het over de Eerste Wereldoorlog ging en de verhalen van een frontsoldaat van toen. We wisten toen nog niet dat dit verhaal gebaseerd was op het boek ‘Oorlog en terpentijn”. Voor dat de voorstelling begon gingen @thibaultdegreef en ik nog eventjes iets drinken. Daar kwamen we mevrouw Christiaens tegen die ons vertelde dat het theaterstuk is gebaseerd op het boek. Blijkbaar was zij dus beter op de hoogte dan wij waren... Oeps. Toen de deuren bijna open gingen, kwam @tuongyennguyen om ons te vergezellen bij het theaterstuk. We hadden best goede plaatsen en hadden een goed zicht op het podium waar al een schilderskamertje en een living waren klaargezet. In het midden stond er ook een stoel met een tafeltje en een tapijt. Op dit tafeltje lagen 2 ‘boeken’ waaruit de hoofdrolspeelster Viviane De Muynck zou uit voorlezen tijdens het theaterstuk.  (alinea 1: “ Ze liggen al klaar op een tafeltje, de twee cahiers waarin Urbain Martien op zijn oude dag zijn levensverhaal neerpende.”) De hele voorstelling, althans het gepraat in het theaterstuk, bestond uit De Muynck die het verhaal vertelt, de verpleegster die de hele tijd vreemd zit te doen op de achtergrond en de schilder, waarvan je pas tegen het einde doorhebt dat deze Urbain Martien zelf voorstelt. Het verhaal gaat dus over Urbain Martin, die zijn leven beschreef in een paar cahiers. Voor zijn dood gaf hij die aan zijn kleinzoon. De kleinzoon Stefan Hertmans maakte van deze cahiers een boek en dit boek wordt nu gebruikt als bron voor een theaterstuk van Jan Lauwers. Voor Viviane De Muynck, die onlangs nog de prijs won van ‘Ultima voor Algemene Culturele Verdienste 2017′, had ik echt bewondering. Alhoewel ze af en toe voorlas uit de boeken die op het tafeltje lagen, vertelde ze toch zeer veel vanuit haar hart. Het is ongelooflijk hoe ze al die moeilijke woorden in een complexe woordvolgorde zo naturel vertelt. (alinea 3: “De Muynck is trouwens de enige persoon die praat in dit twee uur durende theaterstuk.”) Het moeilijke aan de rol van Viviane was dat je niet wist uit welk standpunt ze vertelde. In het begin vertelde ze in 3e persoon en dan sprong ze over naar de grootmoeder, een echtgenote en de zus van deze echtgenote. Dit zorgde voor veel verwarring waardoor ik een groot deel in het begin niet begreep. (alinea 9: “Plots stapt De Muynck uit haar neutrale vertelstandpunt. Ze blijkt in wezen Gabrielle te zijn, de grootmoeder van Stefan Hertmans en de echtgenote van Urbain Martien. Maar ook: de zus van Maria Emelia, de vroeg gestorven liefde van Urbain die hij nooit te boven kwam en die hij in zijn gedachten en schilderijen altijd zou blijven begeren.”) De verpleegster, gespeeld door Grace Ellen Barkey, had een zeer vreemde rol. Deze sleepte het hele theaterstuk lang haar been voort, gooide mariabeeldjes doorheen de zaal en sleurde met een metalen emmer rond. Deze rol was één van de redenen waarom ik de voorstelling ‘vreemd’ vond. Hoewel ze zeer goed haar rol speelde, vond ik toch dat deze rol ‘overbodig’ was. (alinea 8:  De enige die pendelt tussen het voorplan, bij De Muynck en Gob, en de voortwoedende oorlog achteraan, is Grace Ellen Barkey. ...”) De schilder, die Urbain Martien voorstelde en werd gespeeld door Benoît Gob, maakte van het begin tot voor het einde, schilderijen van meisjes, boeket bloemen en een doodskop. Deze waren wondermooi en gaven zeker een meerwaarde aan het theaterstuk. In het laatste stuk begon de schilder mee te acteren in het verhaal. Het verhaal dat Viviane vertelde, werd uitgebeeld door een hele groep dansers, de vreemde verpleegster, de schilder en ook de muzikanten (die speelden op een beweegbaar platform dat ervoor zorgde dat ze mee in het theaterstuk zaten) kwamen soms van achter hun instrumenten en acteerden mee. (alinea 6: “Soms belanden muzikanten Alain Franco (piano), Simon Lenski (cello) en George van Dam (viool) zelfs mee als soldaat in het strijdgewoel,...”) Vooral de oorlog werd het beste uitgebeeld met het vele kabaal (soms te veel) en de dansers die tot het uiterste gingen om uit te beelden hoe erg de oorlog wel was. (alinea 5: “De gechoreografeerde knokpartijen zien er heftig en pijnlijk uit. Het geweld maakt indruk,...) Pas op het einde wist ik het stuk te appreciëren omdat ik dan pas begreep over wat het theaterstuk eigenlijk ging en wat al de scènes waren. Viviane De Muynck kreeg op het einde een enorm applaus en het theaterstuk werd door het grootste deel van de zaal enorm geapprecieerd. We spraken nog wat over de voorstelling met mevrouw Christiaens en gingen dan naar huis. Je moet het theaterstuk gezien hebben om te weten hoe bizar het was en ik zou het zeker aanraden aan mensen die wat ouder zijn dan ons en het boek hebben gelezen.

#oorlog en terpentijn #toneelstuk #de muynck #kaaitheater

[brittbardijnesthetica]

Big Little Lies, wanneer je het kijkt, time flies

Op een dinsdagavond had ik de tv aangezet en was ik aan het zappen. We passeerden langs Canvas en al snel bleef het op deze zender staan. De bekende gezichten van Shailene Woodley en Reese Witherspoon deden ons halt houden. De eerste aflevering was moeilijk om te begrijpen. We wisten totaal niet waarover de serie ging en de afwisseling tussen de ondervragingen en de gewone gebeurtenissen maakten dit nog eens moeilijker. We besloten om de serie te volgen. De serie gaat over elk kantje dat een vrouw voor de anderen verzwijgt. (alinea 4: “ In Big Little Lies wordt het verhaal verteld over vijf rijke vrouwen die het ogenschijnlijk prima voor elkaar hebben. ...  schijn bedriegt.”) Alle 5 vrouwen, die de hoofdrollen spelen in Big Little Lies, verzwijgen dingen voor mekaar. De eerste vrouw Celeste wordt seksueel misbruikt door haar man en ontkent dit bij haar therapeute. De andere, Renata, is een carrièrevrouw, waarvan het kind gepest wordt op school. Als moeder gaat ze dus hevig op zoek naar de pester van haar kind. Madeline verveelt zich dan weer in haar relatie en is jaloers op de nieuwe vriendin van haar ex genaamd Bonnie. Tenslotte heeft Jane nog steeds nachtmerries over haar verkrachter, van wie ze een zoontje Ziggy heeft. Op het eerste zicht lijkt dit een cliché serie waar er totaal geen originele verhaallijn inzit. (alinea 2:  “Een weinig originele verhaallijn, zo vond recensent Mike Hale van The New York Times.”) Maar deze serie, die feministisch aanvoelt, is meer dan een weinig originele verhaallijn. (alinea 3: “Big Little Lies is een indringende dramareeks die door een hoop vrouwen enthousiast omarmd wordt.”) Er is iemand vermoord op het schoolfeest van de kinderen en er wordt doorheen de serie gezocht naar de dader. Je ziet van in het begin tot op het einde de ondervragingen van de mensen die aanwezig waren op het schoolfeest en elk hun eigen verdachte hebben. Daartussen zie je allerlei fragmenten waarin de emoties opstapelen en die uiteindelijk allemaal samen komen bij de moord. Ikzelf had al van aflevering twee een vermoeden wie de verkrachter van Jane zou zijn, maar daarmee wist ik nog steeds niet wie er vermoord was. Ik vind het erg dat vooral mannen de serie als cliché en ongeloofwaardig beschouwen. Maar aan de andere kant denk ik dat ik het wel begrijp. De serie toont hoe vrouwen communiceren met elkaar, hoe complex het leven soms in mekaar zit en hoe wij sommige dingen verzwijgen voor de anderen. (alinea 11: "Want het gaat over de manier waarop vrouwen met elkaar praten. Er bestaat een dynamiek waarin vrouwen elkaar niet de volledige waarheid vertellen en ik denk dat net dat heel herkenbaar is. Ik ben er redelijk zeker van dat de kritiek van een angry white dude komt, dus wat dan nog?") Ik kan wel een zeer klein stukje inkomen bij de commentaar van Tim Goodman (alinea 9: te zwaar de nadruk legt op "slechte huwelijken, misbruik, werkende moeders versus huisvrouwen, opstandige tieners, pesten, suburban verveling, algemene ontevredenheid, gekwetste gevoelens en onvriendelijke sociale omgang. Het is teveel en te onsubtiel."). Het lijkt wel alsof elke vrouw iets super slecht meemaakt zoals verkrachting, pestgedrag, een saaie relatie, rebelse kinderen. Alsof elke vrouw zulke grote problemen heeft. Het goede in een vrouw haar leven komt nauwelijks aanbod. Maar dat is misschien net de reden waarom de serie zo feministisch lijkt. De vrouwen komen in opstand tegen hun problemen en op het einde staan ze, alle 5 vrouwen, samen sterk. Voor de rest vind ik de serie echt een aanrader. Je hebt al vanaf de eerste aflevering zin om de hele serie in een keer uit te kijken, maar dat kon jammer genoeg niet. Al was een weekje wachten echt wel de moeite waard!! 

#big little lies #reese witherspoon #shailene woodley #nicole kidman #laura dern #zoë kravitz #vrouwen #feministisch

[brittbardijnesthetica]

Magritte met wat pit

@thibaultdegreef en ik namen de trein van in Lembeek tot Brussel-Centraal. In Ruisbroek sprong @tuongyennguyen erbij en al snel waren we in Brussel. Om tot aan het museum Der Schone Kunsten te gaan, deden we een kleine omweg, maar al snel waren we aan het museum. Bij het binnenkomen, moest je door een metaaldetector en erna moest je aanschuiven om je ticketje te kopen. Wij kochten een ticket voor de tentoonstelling van Magritte. 2 euro is totaal niet veel en je kreeg best nog waar voor je geld. Nadat we onze spullen in een kotje hadden gestopt, gingen we naar de plek waar de tentoonstelling was uitgesteld. De weg ernaar toe was op zich al super leuk en hier brachten we dan ook een halfuurtje door. Je kwam van een hele grote hal met een mooi, iets wat ouderwets plafond in een kamertje met een trap en die kwam dan weer uit in een kamer die leidde naar een kamer met een totaal tegengesteld genre. Je ging dus van mooi oud naar oud naar hip, wat wel een leuk gevoel gaf en het gaf je zin om naar het museum te gaan. Ook voordat je je tickets moest afgeven, was de zaal zeer leuk ingekleed. Een soort van ovaal die bestond uit allemaal lichtgevende platen met daarop schilderijen van Magritte. Ook op een paar muren waren er afbeeldingen te zien van Magritte zelf in verschillende perspectieven. Daarna moesten we naar boven met een lift en dan begon de tentoonstelling. Op zich was het donker in de zalen, maar de spots op de schilderijen zorgden voor een zeer leuk effect. Hierdoor stonden de schilderijen in de picture en niet de zaal. Ook was het zeer leuk dat de schilderijen werden afgewisseld met brieven, filmpjes en schetsen van Magritte. (alinea 2: “ Ook de talrijke foto's en video's zorgen ervoor dat het museum niet blijft steken in een eentonige opeenvolging van schilderijen,...”) Ze toonden dat een schilder zijn leven niet enkel bestaat uit schilderen, schilderen en nog eens schilderen. Je ziet inderdaad dat er tijd, geld en werk is gestoken in het museum. Er was goed nagedacht over de belichting. De zaal werd minimaal belicht, waardoor er meer aandacht was voor de schilderijen dan voor de zaal waarin ze hangen. (alinea 3: “...alle technische installaties van het museum: de verlichting, de beveiliging, de klimaatregeling, de zonnepanelen op het dak, de thermische ...”) Dat er voor werd gezorgd dat het gebouw zuinig is, merkte je niet zo veel behalve dan aan het besparen van licht in het museum zelf maar dat vond ik juist goed. Zoals ik al zei, vielen daardoor de schilderijen op en niet de zaal er rond. (alinea 3: “ Daarbij werd ernaar gestreefd het gebouw zo zuinig mogelijk te maken op het gebied van energie.”) Soms hingen er random tussen de schilderijen van Magritte, schilderijen van andere kunstenaars. Je zag overduidelijk dat deze schilderijen niet van Magritte waren. Ze hadden een andere stijl. Dat is in tegenstelling met wat de recensent zegt, want ze zeggen dat het onderdeel van het museum gewijd is aan 1 kunstenaar, wat ik dus niet vond... (alinea 6: “ Musea die aan één grote kunstenaar gewijd zijn, kennen in het buitenland een opvallend succes.”) Voor de rest vond ik zijn schilderijen prachtig. De grijze/witte bal, de witte wolken in de lichtblauwe lucht, de natuur en de mens keerden meermaals terug in zijn werken. We vroegen ons vaak af welk gevoel Magritte zelf had bij de schilderijen en welk gevoel het schilderij ons gaf. Want meestal hadden wij er een absurd gevoel bij. Zo van wat is er hier nu eigenlijk geschilderd? Soms vonden we het zelf ‘random’. (alinea 2: “... maar een boeiend en prettig beeld geeft van het leven, de ideeën en de tijd van de kunstenaar. Een wondere wereld komt hier opnieuw tot leven.”) We gingen van verdiep naar verdiep, van schilderij tot schilderij. Uiteindelijk namen we ook nog een kijkje in de museumshop, waar je (in tegenstelling met wat we hadden verwacht) toch nog voor een goedkoop prijsje gadgets kon kopen in verband met Magritte. (alinea4: “... de winst van de museumshop waar stapels Magritte-boeken, posters, T-shirts en souvenirs op kopers liggen te wachten.”) We vonden het zeer geslaagd en een aanrader!!

Met dank aan mijn esthetische fotograaf @tuongyennguyen :))

[brittbardijnesthetica]

Bij de film ‘Broer’ hou je het best je voeten op de vloer…

Zoals de recensent zegt (alinea 2 van Humo: “Een plot (iets met een hoteluitbater die zich uitgeeft voor zijn dode broer) zo vergezocht dat we niet weten of we erom moeten lachen of huilen…”) was het inderdaad. Hoe zijn de makers van deze film in godsnaam op het plot gekomen? Het is zo vergezocht, alsof een vrouw (Grace) niet zou merken dat het niet haar echte jeugdliefde is maar haar broer. Het begon ook redelijk absurd. Een man die zijn dode broer (Michel) nog de hele tijd bezig zag met zijn eigen vrouw, een man (Mark) die nog steeds in het oude restaurant van zijn ouders woont… Uiteindelijk sleepte de film lang aan. Het duurde lang voordat je door had waar de film naar toe wil en wat nu eigenlijk de rode draad doorheen de film was. (alinea 2 van De Morgen: “Misschien ligt de verklaring daarvoor in de opbouw. In Hasta la vista!had je meteen door waar de film naartoe wilde, in Broer veel minder.”) Uiteindelijk bleek dat de vrouw haar jeugdliefde opspoorde voor zijn lever, die als nieuwe lever zou dienen voor haar dochter. Want de dochter was het resultaat van een hevig nachtje op de cruise tussen Michel en Grace. Het einde vonden wij hier thuis maar slordig. De film kwam geleidelijk op gang en maakte op een bepaald moment een snelle vordering maar naarmate de verborgen agenda van Grace aan het licht kwam, ging het weer bergaf. Je bleef op je droge zitten en je wist niet wat je er van moest denken. (alinea 3 van De Morgen: “… je als kijker met een nogal onbeholpen en verward gevoel achterlaat.”) Ik zou de film niet aanraden voor wie niet weet welke film die op vrijdagavond gaat kijken.

(ook nog de link: https://www.demorgen.be/film/-broer-tragikomische-saus-pakt-niet-altijd-b3fd91f2/)

#film #koendebauw #broer

[brittbardijnesthetica]

De roman over gele bloemen, het is te goed om het niet te vernoemen

Ik had het boek boek gevonden op het internet. Thibault en ik waren op zoek naar een boek voor een leesopdracht van Nederlands. We moesten het voorbrengen voor de klas en wij deden het aan de hand van foto’s. (daarom dus de foto) Ik kwam na eventjes zoeken op dit boek en het sprak me aan. Zowel de cover met het meisje met ros haar dat op een veld ligt vol met Black Eyed Susans als de spannende achterflap. Zoals de recensent zegt (alinea 1: “... neemt ons mee met Tessa en Tessie. Tessa vertelt dat de graven van de Susans wederom geopend zullen worden.”) speelt de schrijfster goed met het verleden (verteld door Tessie) en het heden na het proces (verteld door Tessa). Tessie en Tessa zijn exact dezelfde persoon. Alleen is Tessie de jonge versie, net gered uit het graf dat haar monster gegraven had en Tessa is de oudere versie, die een dochtertje heeft en twijfelt of Terrell wel echt het monster is. De schrijfster zorgt voor een goede afwisseling tussen verleden en heden. Ze laat afwisselend Tessie en Tessa spreken. Dit doet ze niet met super lange pagina’s, ze zorgt voor korte stukjes die eindigen met een cliffhanger waardoor je niet kan stoppen met lezen. Je moet weten wat er gebeurd, maar daarvoor moet je natuurlijk wel eerst een hoofdstuk wachten. Wat de schrijfster ook goed doet is dat ze het hoofdstuk, dat dan verder gaat op het hoofdstuk met de cliffhanger, niet direct begint met het vervolg op de cliffhanger. Ze werkt daar stilletjes aan naartoe.  (heel alinea 3: “... op te delen in een verhaal met een heden en verleden. ... Ook nodigt deze constructie uit tot het gebruik van cliffhangers, iets waar Heaberlin in grossiert.”) Wat inderdaad zo is, is dat naarmate men de executie van haar mogelijke monster nadert, het spannender wordt en er meer en meer aan het licht komt. Ze kort haar hoofdstukken in naar 1 of 2 bladzijden, die zo spannend zijn dat ze lezen als 1 zin. Ook komt ineens Lydia, Tessie’s beste vriendin die na haar proces is verdwenen, aan het woord. Ze vertelt haar visie over wat er allemaal is gebeurd. Ook vertelt ze eindelijk de reden waarom ze ineens was verdwenen. Op het einde van het boek heb je ook nog de visie van het echte monster. Die je een beeld geven over wat hij dacht.  (alinea 4: “ Nergens gebruikt Heaberlin kunstmatige ingrepen om het verhaal te versnellen, alle onverwachte wendingen kloppen. ... Vanaf het tweede deel, waarbij het aftellen naar de rechtszaak of de executie begint, verhoogt Heaberlin de spanning. Niet alleen het verhaal wendt, ook de constructie. Heaberlin begint met aftellen, verkort de hoofdstukken en voert zo het tempo op. Ze geeft de lezer, terecht, een opgejaagd gevoel.”) Alleen vind ik het wel jammer dat je nog met vragen blijft zitten. Vragen waarover het eigenlijk allemaal ging. Je komt te weten wie de moordenaar en ontvoerder was, maar niet waarom die het heeft gedaan en hoe. Ook ben ik niet echt akkoord met wat de recensent zegt in de laatste alinea. (alinea 6: “ Met diverse kleine zinnen zet Heaberlin je aan het twijfelen, plaatst ze je op een (zij)spoor en laat ze je in verwarring achter. Black-Eyed Susans bevat meer dan slechts een goed verhaal.”) Ik had al van in het begin een sterk gevoel bij één bepaald persoon dat hij/zij wel eens het monster zou kunnen zijn en dat gevoel bleek te kloppen. De schrijfster probeerde je inderdaad wel te misleiden, wat soms ook lukte, maar het gevoel overwon toch. Voor de rest vond ik het een fantastisch boek en is het zeker een aanrader voor wie van mysterie en spannende boeken houdt met een tijdsverwisseling in.

#roman #thriller #black-eyed-susans #geel #boek #spannend #leesplezier

[brittbardijnesthetica]

 Tabula Rasa de serie, het is een echt mysterie

Tabula Rasa is inderdaad een serie waarmee Één mag uitpakken. (alinea 1: “ Met Tabula Rasa pakt Eén uit met een reeks zoals we er nog maar zelden één gezien hebben op de Vlaamse televisie.”) De recensie is al van een paar weken geleden (alinea 1: “... nadat je twee afleveringen hebt gezien, is altijd een beetje tricky.”), maar beschrijft de serie al perfect. De reeks begint onmiddellijk super mysterieus (alinea 1: “ Want hoe goed start deze reeks niet?”) en laat je al na de eerste aflevering achter met vragen. Die vragen blijven doorheen je hoofd spoken en je vraagt jezelf echt af wat dat en dat zou kunnen betekenen. Met de eerste aflevering zit je direct mee in het verhaal. Er is een zeer duidelijke personageschetsing, dus je weet onmiddellijk van in het begin wie wie is. Al zijn er wel een paar personages die vraagtekens oproepen. Alles komt beetje per beetje aan het licht aan de hand van flashbacks. De overgangen tussen het ‘nu’ en de flashbacks zijn duidelijk, er wordt exact weergegeven op welke datum het zich afspeelt. Ook zijn de overgangen zo goed op mekaar afgestemd. Een element van uit de flashback is altijd wel het beginbeeld van het ‘nu’fragment. (alinea 2: “ ... de manier waarop beetje bij beetje zaken aangeraakt en dingen verteld worden is buitengewoon knap. Tabula Rasa switcht met flashbacks tussen het nu en drie maanden eerder.”) Ik ben dan ook volledig akkoord met wat de recensent zegt over de serie. Je denkt al te weten hoe de vork in de steel zit of je voelt al aan waar er ongeveer iets fout zit, maar je kan niet zeggen wat het precies is. (alinea 2: “ Je voelt vanalles opborrelen, maar het is nog veel te vroeg om er de vinger op te leggen.”) Ook elke nieuwe aflevering zorgt ervoor dat je je theorieën van de vorige aflevering helemaal moet herzien, omdat er elke aflevering zo een onverwachte dingen naar boven komen. Dat maakt van de serie dan ook echt een goede en spannende serie. Het zorgt ervoor dat je wil blijven kijken. In de scènes zit de sfeerschepping echt goed. Je voelt welke emotie er wordt gespeeld tot in de huiskamer. Het pand, waar de opnames hebben plaats gevonden, zorgt dan ook nog eens voor het mysterieuze door zijn ligging midden in het bos. (alinea 3: “ Vaker wel dan niet hangt er in en rond het krakerige boshuis, waar het verhaal zich grotendeels afspeelt, een beklemmend en bezwerend sfeertje dat je tot in je buik voelt.”) Niks in de serie is cliché of zie je aankomen. Elke keer verwacht je iets, maar dan loopt het toch helemaal anders dan je had verwacht. De serie spreekt vele mensen aan. Dat merk je op sociale media, in kranten, op school (en ook in onze klas). De serie slaat aan en doet mensen praten over zijn mysterieusheid en wie nu toch de dader is. Het doet dus zeker de mensen meestappen in het verhaal. (alinea 5: “ Of de zondagavondkijker van Eén daarin zal meestappen valt af te wachten, maar met Tabula Rasa krijgen we eindelijk een reeks die haar voet naast internationale voorbeelden kan zetten.”) Er is veel meer (met de nadruk op veel) nagedacht over elke scène dan bijvoorbeeld bij Beau Séjour. (alinea 5: “ Er waren al reeksen als Clan en Beau Séjour, maar dit durft meer, is nog ambitieuzer.”) Het nadeel is effectief, zoals de recensent het zegt, dat je een week moet wachten vooraleer de volgende aflevering er is. (alinea 6: “ Op Eén komt de serie in een ouderwets gezapig tempo van één aflevering per week.”) Maar dat probleem is nu opgelost sinds dat ‘Twee tot de zesde macht’ weg is gevallen en er nu elke zondagavond 2 afleveringen zijn. Topserie dus!!

#serie #één #spannend #mysterie #zondag #zondagavond #veerlebaetens #tabularasa #geheimzinnig #ThomasDeGeest #verdwenen #vergeten #flashbacks #herinneringen

[brittbardijnesthetica]

Verhaal gebaseerd op Charles Darwin, oh wat hadden we het naar onze zin!!

Voor we binnen konden in de tent, was het even aanschuiven maar het ging vooruit. Ons oog viel direct op de hoge prijs van het eten en de marketing. Het was schandalig dat men na zo een dure prijs van het ticket, ook nog eens zoveel moest betalen om iets te kunnen drinken. Het verhaal begon met het doek dat van de koepel gleed (de koepel die op de foto in de lucht hangt) en de figuren in strakke pakjes die kikkers voorstelden. Bij deze act kwam ook het figuur in het blinkende pakje van op de poster van uit de lucht naar beneden. Ikzelf had verwacht dat het figuur meer te maken zou hebben in het verhaal. Aangezien deze centraal en alleen op de poster staat, verwacht je toch dat die meer aan bod zou komen dan 2 keer uit de lucht te komen. Na de beginact, kwamen er  direct acts die iedereen stil kregen en hun monden deden openvallen. (alinea 1: “ Het ontbreekt Totem, de show van Cirque du Soleil die tot 29 oktober in Brussel te zien is, niet aan hoogstandjes.”) Ongelooflijk hoe vrouwen zich zo kunnen plooien en ongelooflijk hoe mannen op smalle, meegevende planken zo salto’s kunnen maken. Na een verloop van tijd gingen ineens alle figuren van het podium en kondigde een stem aan dat er een technisch probleem was. Na 4 of 5 keer af te roepen dat er een technisch defect was en ze elk ogenblik zouden herstarten, kwamen dezelfde figuren terug op het podium en hernamen de scène. Mijn ouders waren een andere dag naar de show geweest, en zij hebben sommige acts die wij hebben gezien, niet gezien en ook omgekeerd. Zo hebben wij de drie acrobaten niet gezien. (alinea 1: “ Drie acrobaten op de Russische stang buitelen met een wiskundige precisie.”) Zoals de recensie zegt (alinea 2: “... toch confronteren die perfecte lijven, die soepele ruggen en veerkrachtige benen je constant met je eigen ­beperkingen.”), besef je inderdaad wel dat je toch niet zo soepel, sterk en lenig bent als je dacht. De scène over de evolutie van de mens zag je niet aankomen, het was goed gedaan en onverwacht. (alinea 3: “ Een grappig geportretteerde scene – van apen tot ­homo sapiens – is voor één publiek even evident als het voor een ander aanstootgevend zou zijn.”) Ik ben akkoord met wat de recensent zegt over het machismo, want de man die de mens moest uitbeelden, was echt wel overdreven macho en gespierd. Maar dat paste dan weer wel bij zijn paaldansact. (alinea 3: “...menselijke ambitie, op het machismo van mannen en...) Ook vond ik het figuur die Italiaans sprak en als player moest overkomen, grappig maar soms ook wat macho en overdreven. De muziek vond ik zeer passend. Het hielp het gevoel van elke act uitdrukken en gaf echt goed de sfeer weer. Ik vond het dus totaal niet kitscherig. (alinea 3: “...een kitscherige soep van tribale ritmen en ­oriëntaalse fluitjes,...) Bij de conclusie zou ik toch nog iets bijvoegen. (alinea 4: “ Totem is mooi, maar braaf.”) Totem was speciaal. Voor mijn eerste show van Cirque du Soleil, was dit zeker een voltreffer!! Het was adembenemend en soms zelf schokkerend dat mensen zo een dingen allemaal kunnen met hun lichaam. Het verhaal was inderdaad braaf, er was geen climax waar ze naartoe werkten. Je bleef een beetje op het droge zitten als het op het verhaal afkwam. Maar de kostuums en acts waren prachtig. 

#cirquedusoleil #podium #art #wauw

[brittbardijnesthetica]

Grizzly Bear in de AB: viel het concert voor ons nu mee? 

Het begon met het voorprogramma dat gespeeld werd door Liima, een artiest waar ik nog nooit van gehoord had. Helemaal in het wit, een witte plastic regenjas en met elektronische klanken. We hoorden nog net de twee laatste nummers en even erna begon Grizzly Bears. In tegenstelling met de recensie (alinea 3: “ ...en temidden van iets wat op een verfrommeld boeltje aluminiumfolie lijkt,...), vond ik het podium meer dan een verfrommeld boeltje aluminiumfolie. Het was niet oogverblindend, maar het had iets. Iets geheimzinnig. Twee schuine, verkreukte lappen stof, ze leken wel een berg te vormen. Samen met het licht, gaf het echt een mooi effect. In het begin twijfelde ik of het wel mijn genre was. Ik kon al niet goed het podium zien, wat na het verplaatsen naar het balkon veel beter was. Het eerste nummer was inderdaad (alinea 2: “... De vijf tonen van in het begin al een inventief optreden. Tijdens minuut één waan ik me heel even op een dansfeest...) direct een liedje dat je meekreeg, het deed je bewegen op de beat. ‘Four Cypress’ begint rustig, maar bouwt op. Het deed, zoals de recensie zegt (alinea 2: “... en het openingsnummer bloeit niet, maar spat open.) het concert open spatten en onmiddellijk de fans in de zaal meekrijgen. De eerste helft was dan ook redelijk ruig, veel gitaar en ik vond dat je niet goed verstond wat de zanger eigenlijk zei, maar de goede muziek maakte dit dan weer goed.  ‘Mourning Sound’ was een meezinger voor de vele fans in de zaal. Het leek wel alsof het liedje bekend was, alleen hadden Yên en ik het nog nooit gehoord. De meeste liedjes waren onbekend voor ons, een paar hadden we wel al eens gehoord. De band was inderdaad geen ‘annoying piece of shit who take’s things too seriously’, ze waren vriendelijk. (alinea 3: “an annoying piece of shit who take's things too seriously”. Arrogant en in zichzelf gekeerd is de band geenszins; ze wensen toeschouwers meermaals een “amazing Saturday night”) Maar wat ik jammer vond was dat ze niet echt veel met het publiek spraken. Wat natuurlijk niet altijd moet, maar het was te weinig. Tussen de openingszin en de ‘Have a amazing Saturday night’ kwam er niet veel meer tussen van gesprek met het publiek. De zanger was dan ook de enige dat iets zei, de rest van de band deed gewoon wat ze moesten doen (alinea 3: “... maar de rest denkt schijnbaar aan de was en de plas die thuis wacht.”). Op dat vlak miste ik dus de inbreng van de band. Zoals de schrijver van de recensie zegt: “...staan Rossen en de anderen er onbeweeglijk bij. In hun hoofd broeit er toch wel van alles, en hun vingers zijn vurig.” (alinea 3). Een regel of twee verder zegt de recensent dat ze het nog met overtuiging brengen. Al miste ik soms wel de overtuiging. Ze speelden hun muziek goed, maar ik miste de persoonlijke inbreng op het moment zelf. ‘Two Weeks’ (alinea 4: “ ‘Two Weeks’, waarin Rossen en Droste nog eens onderstrepen dat bezield gecroon en eerder dunne, door het leven geabimeerde stembanden perfect overeenkomen.) was een leuk liedje, met een vrolijk deuntje dat toch wel bekend in de oren klonk en het zorgde voor veel beweging in de zaal. We hebben het concert tot de laatste noot uitgehoord en hebben er van genoten. Voor een band te zijn waarvan we maar een paar liedjes kenden, hebben ze toch voor een leuke avond gezorgd. Al zal het wel maar bij één concert van Grizzly Bears blijven, denken we.

#concert #grizzlybears #music #ab #songs #band