#zwart/wit fotografie | Explore Tumblr Posts and Blogs

regioonlineofficial · 8 months

Text

Migratie, het Israëlisch-Palestijns conflict, racisme - de thema’s die documentaire fotograaf Ad van Denderen in de periode 1965-2019 vastlegde zijn nog steeds actueel. De tentoonstelling Ad van Denderen: Onderweg in het Nederlands Fotomuseum belicht hoogtepunten uit zijn carrière die bijna zes decennia omvat. Ad van Denderen Ad van Denderen (Zeist, 1943) begon zijn lange carrière begin jaren 60. Na zijn afstuderen aan de Utrechtse School voor de Grafische Vakken, waar hij les kreeg van fotograaf Ata Kandó, reisde hij door Azië en het Midden-Oosten. In de jaren daarna fotografeerde hij onder andere in Tsjetsjenië, Iran, Israël en de Palestijnse Gebieden, Zuid-Afrika en Zuid-Europa. Maar ook in Nederland maakte hij iconische foto’s, zoals die van zijn eerste grote documentaire project Huizen van bewaring (1978-1979), waarvoor hij zich liet opsluiten in de gevangenissen aan het Kleine Gartmanplantsoen en de Havenstraat in Amsterdam. Altijd onderweg Voor zijn foto’s, zowel vrij werk als in opdracht, was Van Denderen veel onderweg. Maar ook figuurlijk stond hij niet stil. Van Denderen bleef zoeken naar nieuwe manieren van beeld maken. ‘In een steeds complexer wordende wereld, met veranderende opvattingen over fotojournalistiek, probeerde ik met mijn fotografie voorbij maatschappelijke clichés te raken. Ik was niet op zoek naar het laatste nieuws, maar geïnteresseerd in de achterliggende processen en structuren.’ at resulteerde onder meer in de internationaal veelgeprezen serie Go No Go, waarvoor Van Denderen in een periode van vijftien jaar langs de randen van Europa reisde, waar migranten met wisselend succes West-Europese landen probeerden te bereiken. Fototentoonstelling Onderweg van Ad van Denderen - Foto: © Ad van Denderen Visueel erfgoed De volledige fotoserie Go No Go werd in 2007 door het Nederlands Fotomuseum verworven met steun van het Mondriaan Fonds. ‘Een iconische foto uit deze serie, Sycoscan van een truck met migranten, is opgenomen in de Eregalerij van de Nederlandse fotografie’, zegt Birgit Donker, directeur van het Nederlands Fotomuseum. ‘We verheugen ons erop dat over enige tijd het fotoarchief van Ad van Denderen bij ons in beheer komt. Op dit moment beheren we 175 archieven, historische en eigentijdse, die samen een belangrijk deel vormen van het visuele erfgoed van Nederland. Ad van Denderen mag niet ontbreken.’ Bedachtzaam beeld De overzichtstentoonstelling Ad van Denderen: Onderweg laat zien hoe Van Denderen de grenzen van de documentaire fotografie verschuift. Rond het jaar 2000 verwisselde hij zijn verhalende zwart-wit fotografie voor een meer conceptuele beeldtaal. Reflectie en verbeelding werden belangrijker dan registratie. Een mooi voorbeeld daarvan is Qualandia, in 2013 gemaakt op de Westelijke Jordaanoever. De kleurenfoto toont de ‘intifadasteen’ die na het vrijdaggebed naar de vijand bij checkpoint Qualandia werd gegooid. ‘Ik gebruikte steen als een metafoor voor de gebeurtenissen op de Westelijke Jordaanoever. Ik probeerde een meer bedachtzaam beeld te geven van de precaire en complexe situatie waarin de regio zich al decennia bevond.’ Sycoscan van een truck met migranten, Calais, Frankrijk, 2000 - Foto: © Ad van Denderen (LR) Verhalen van toen en nu Tijdens zijn vele reizen hield Van Denderen dagboekjes bij, waarin hij noteerde wat hij zag en meemaakte. Op basis van deze aantekeningen schreef hij korte verhalen over gebeurtenissen die raken aan de thematiek van zijn werk. Een aantal verhalen heeft hij speciaal voor deze expositie ingesproken. Daarnaast zijn verhalen te horen van Saman Amini, Abdelkader Benali, Eefje Blankevoort, Kunya Hoang, Lebohang Tlali en Cigdem Yuksel. Zij geven hun visie op de onderwerpen en thema’s van Van Denderens foto’s en leggen zo de verbinding tussen toen en nu. De tentoonstelling is samengesteld door Ad van Denderen in samenwerking met gastcurator Jenny Smets en curator Frits Gierstberg. Het ruimtelijk ontwerp en de grafische vormgeving was in handen van Hans Gremmen.

0 notes

echtevolgerskopeninstagram · 10 months

Text

De Instagram-revolutie en ook precies hoe het de ontwikkeling van digitale fotografie heeft bevorderd

Het boek "The Best Camera Is the One That's With You" van Chase Jarvis toont foto's die hij maakte met alleen zijn iPhone. Veel belangrijker is dat het boek bevestigt dat het niet uitmaakt van welk type videocamera u gebruik maakt, zolang u de gewenste foto's opneemt zoals u dat wilt, kunt u een uitstekende foto maken Echte volgers kopen instagram. Conventionele fotografen, met name veel, zijn niet zo enthousiast over het concept van het gebruik van cam-telefoons voor het maken van foto's. De meesten van hen hebben echt het gevoel dat cameratelefoons de creativiteit van een digitale fotograaf verzwakken. Dit is ook precies hoeveel fotografen de Instagram-app voor het delen van foto's zien. Sinds de introductie in 2010 is Instagram eigenlijk een groot succes geworden. Individuen houden van de gebruiksvriendelijke attributen en ook van het feit dat ze foto's kunnen maken en ze daarna veel aantrekkelijker kunnen maken met behulp van filters. Ongeacht wat fotografen zeggen over Instagram, het kan niet worden ontkend dat de applicatie voor het delen van foto's behoorlijk veel heeft bijgedragen aan de ontwikkeling van digitale fotografie. Integratie van sociale-mediasites Met de populariteit van Instagram is het nu mogelijk om afbeeldingen op de meest handige manier te delen. U kunt uw Instagram-foto's onmiddellijk delen op Facebook en Twitter. Deze functie zal uw foto's zeker een groter bereik geven, aangezien zowel Facebook-vrienden als Twitter-fans de foto's bovendien kunnen delen met hun contacten. Binnen enkele minuten kunnen honderden (zelfs duizenden) mensen uw afbeeldingen zien. Een handigere manier om foto's te bewerken Met zijn retro-geïnspireerde filters die gemakkelijk te onderhouden zijn, kunt u uw afbeeldingen snel bewerken. U hoeft geen extra app te gebruiken, aangezien de filters zich op Instagram zelf bevinden. Dit is misschien niet in overeenstemming met professionele of conventionele professionele fotografen, maar Instagram-klanten vinden het leuk dat ze met een simpele druk op de knop hun gekleurde afbeeldingen zowel in zwart als in wit kunnen veranderen, en ook andersom. Met deze onmiddellijke filters kunt u snel de foto maken die mensen willen zien.

1 note · View note

menonthewall · 11 months

Text

Wij houden van intieme kunst. Op deze poster, cemaakt door Jesse van den Berg, vang je letterlijk een 'glimpse' op van iemand die zich klaarmaakt om te douchen. Dit analoge zwart-wit werk heeft een rauw randje, mede door de details die je in de badkamer terug ziet. Ook beschikbaar als ingelijste fotografie.

#fotografie #nude art #male art #photography #gay art #gay artwork #gay artist #lgbtq community #queerkunst #jesse van den berg #museum quality

0 notes

onlinearchief · 1 year

Text

bezig met fotografie

Ik wil dus al weken meer bezig met fotografie, alleen ik kon steeds geen goed onderwerp bedenken. Het lukte maar niet om gewoon op pad te gaan zonder doel. Alsof ik met een soort block rond liep. Ik nam wel fotos alleen ik vond alles niks. Geen enkele foto die ik nam was wat ik wou. Dus ik dacht ik heb een onderwerp nodig. Alleen toen zat ik vast met het bedenken van dat onderwerp. Ik weet niet eens meer hoe maar opeens was ik bezig met nostalgie. Ik denk dat het kwam door het project van liminal space. Omdat ik begon te denken over momenten in wanneer het echte leven niet echt leek. Z’n moment dat alles opeens anders was dan je gewend bent. Toen moest ik denken aan dat ik als tiener naar den haag ging. Het moment dat je met de auto de stad in gaat en er allemaal gigantische gebouwen zijn. Van die grote blokken die gebouwen moeten zijn. Het was net alsof het een film was. Omdat ik het niet helemaal “echt” wou hebben bedacht ik de fotos anoloog te nemen. Ik will ruis, vlekkjes en imperfecties in de fotos zien, met digitale fotos is alles meestal gewoon helemaal scherp. Ik wou iets van controle kwijt raken. Natuurlijk kun je fotos na bewerken om ruis enzo te krijgen maar dat ik niet hetzelfde. Het is een moment van kans. Ook besloot ik de fotos in zwart wit te nemen. Het zwart wit maakt voor mij ook een soort verschil tot het echte. Het maakt dingen “ouder”. Je bent meer bezig met het contrast, schaduw en de vorm van wat je fotografeert.

Ik ging een weekend naar Amsterdam om naar een concert te gaan. Dus ik dacht dat het een perfect moment zou zijn om te beginnen om fotos te nemen. Nou ging het concert niet door, maar toch gingen we het weekend heen. Het heeft echt geholpen met weer bezig te gaan met fotograferen. Het werd meteen al meer dan alleen de grote gebouwen er op zetten, maar het werd meteen weer alles wat ik interessant vond. Misschien hielp het ook heel erg dat we meteen naar het Eye gingen.

In het Eye was een tentoonstelling van Fiona Tan: Mountains and Molehills. De werken waren video installaties over: geschiedenis, herinneringen, het verzamelen van beeld. Elke installatie leek een collectie van beelden te zijn. Het waren bewegende en stilstaande. Soms kwam meerdere keren hetzelfde voorbij.

Na het weekend ging ik meteen door met fotograferen. Gewoon overal. De ontwikelde beelden waren grotendeels ook goed gelukt. Misschien nog wel beter dan verwacht dus dat hielp ook mee.

Verder had ik het ook gehad met mensen over het verschil van in “de stad” zijn en er buiten. Meerdere mensen begrepen het gevoel dat het altijd iets raars blijft hebben die grote gebouwen, de drukte. Het blijft iets raars hebben ook al raak je er meer gewend aan. Daartegenover hadden de mensen die dus uit een stad komen dat het daarbuiten klein en rustig. Ook had ik het met Lucia nog gehad over hoe elke plek voor iedereen dus weer anders is. Dat wat hier als normaal wordt gezien ergens anders heel abnormaal is. Dat als mensen het over Nederland hebben in het buitenland het meestal over tulpen, klompen etc gaat terwijl dat er eigenlijk maar amper is.

Ik kwam toen uit het niets opeens een instagram account tegen genaamt @atlasnoordnederland, die zoals de naam al zegt noord nederland fotografeert. Het word op een manier gefotografeerd zoals je wel vaker op insta ziet, maar de onderwerpen zijn heel anders dan die je meestal tegen komt. Nu is dan wel weer het ding dat het dingen zijn die je dagelijks tegen kan komen hier in de buurt. Toen merkte ik meteen dat als het op het internet al opvalt omdat het zo gewoons is, maar toch helemaal anders omdat bijna niemand het echt vast legt. Tijdens de kerstvakantie bedacht ik dat ik misschien ook wat meer dichter bij huis dingen vast kan gaan leggen. Dat hier de dingen ook interessant zijn ook al voelen ze niet meteen zo aan.

0 notes

jurjenkvanderhoek · 2 years

Text

UIT KWETSBAARHEID ONTSTAAT KRACHT

“Ik wil iets met mezelf gaan doen”, was vroeger steevast het antwoord van Micky Hoogendijk op de vraag wat ze later wilde worden. En ze is inderdaad het een en ander met haar zelf gaan doen. Dat blijkt wel uit het boek “KRACHT, kwetsbaarheid” waarvoor kunsthistoricus Karin van Lieverloo de kunstenaar het hemd van het lijf heeft gevraagd. Voor deze uitgave, dat werkelijk een biografie mag heten, gaat Hoogendijk diep door haar eigenlijke zelf heen. Toont ze meerdere kanten, net als haar werk diverse zijden kent. Maar altijd is de emotie de drijfveer. De beelden die in haar karakter besloten lagen op het moment dat zij werd geboren vormen zich verder door dat wat het leven haar brengt, schrijft Van Lieverloo. Ze is dat wat ze heeft gezien, gevoeld, gelezen en gehoord. Maar aan haar verbeelding en dromen hecht Hoogendijk de meeste waarde, het onderbewustzijn. Die kleuren voor haar alles in.

Zoals waar de titel van het boek naar verwijst vullen tegenstellingen elkaar aan. Kracht en kwetsbaarheid is een optelsom om tot een geheel te komen. Er is geen onderscheid, de mens is volmaakt. Dat is wat Hoogendijk als boodschap in haar werken legt, in de fotografie en door de sculpturen. Het onderscheid heeft een grondslag in de schepping: dag en nacht, hemel en aarde, lichaam en geest, gevoel en verstand. In het paradijs komt Adam voor een keuze te staan. Blijven we goed of doen we kwaad. Keuze hebben is de ultieme vorm van vrijheid. Achteraf gezien hebben ze op gevoel het verkeerde pad gekozen, een onverstandige keus gemaakt. Ze krijgen besef van de verschillen tussen hen beiden, waar ze eerst nog één waren. Nu nog maken wij als mens onderscheid om onze eigen autoriteit op een presenteerblaadje aan te reiken. Gaan we over lijken als het moet. Het is wit of het is zwart, samen schijnt niet te kunnen. Door haar werk toont Micky Hoogendijk aan dat de mens heel wordt door juist wel wit met zwart te mengen. Voor Hoogendijk is het belangrijk dat je mag zijn wie je bent en altijd zelf kunt kiezen, waarbij het niet zou moeten uitmaken wat je draagt of uitdraagt, noteert Van Lieverloo. Identiteit mag volgens Hoogendijk nooit worden uitgevlakt, de kleur van je huid zegt niets en tegelijkertijd alles over wie je bent. En door je kwetsbaar op te stellen kun je een verhouding bekrachtigen. De naaktheid van de modellen symboliseert de openheid en eerlijkheid die zij nastreeft. Een relatie is meer dan de som der delen zonder daarbij volledig in de ander op te gaan.

Met haar werk vertelt Hoogendijk over de keuzes die het leven haar geeft. Ze kiest ervoor het leven te vieren, ondanks de tegenslagen en de pijn die ze heeft moeten dragen en nog steeds deel van haar zijn uitmaken. Maar deze pijn en die vreugde gebruikt ze als een twee-eenheid in haar werk. Ze toont universele tegenstellingen als licht en donker, leegte en vervulling, openheid en verhulling – vrijheid en bevrijding, geboorte en dood. Door de schoonheid van kunst kan zij de schaduwzijde van het leven omarmen. Door daar beeld aan te geven kan ze mij troosten. Vind ik mezelf in haar werk terug mits ik de symboliek kan volgen en begrijpen. Het verhaal van haar leven, uitgeschreven in het te bespreken boek, helpt me daarbij omdat de beelden niet altijd voor zichzelf spreken. “Je moet goed leren kijken, dan kun je pas echt zien.”

Hoogendijk is een hedendaagse symbolist. Door zinnebeeldige voorstellingen vertelt ze haar verhaal. Ze is een verhalenverteller. Maar haar werk kan niet worden uitgelegd zonder haarzelf te kennen. Ze is persoonlijk verbonden met haar werk, zoals iedere kunstenaar dat met het werk zou moeten zijn. Zij is een individualist voor wie verbeelding, dromen en intuïtie de essentie van haar beeldtaal zijn. Doordat Hoogendijk zich heeft open gesteld voor Van Lieverloo, het achterste van haar tong heeft laten zien, is het boek een goede handleiding en leeswijzer om deze kunstenaar te leren kennen.

In het boek ontmoet de schrijver de kunstenaar en door de tekst beleef ik het zijn van deze mens, Micky Hoogendijk. “Waarom ben je wie je bent, doe je wat je doet en maak je wat je maakt? Waar is de tijd tussen geboorte en dood voor bedoeld? Is leven tijdverdrijf? Hoe geef je zin aan je bestaan?” Met deze vragen maakte Van Lieverloo veel los in Hoogendijk. Hoogendijk heeft haar toegelaten tot haar gedachten, haar meegenomen in haar leven en haar kunst. Daarom is het een uiterst openhartig verhaal geworden, waarin ik als lezer makkelijk mezelf kan vinden. In het boek ontmoet ik Micky Hoogendijk.

Het leven heeft Hoogendijk getekend, zoals ieder leven de mens schildert. Hoge pieken wisselen zich al te vaak af met diepe dalen. Het heeft haar kunst gevormd. Het is de kwetsbare voedingsbodem van waaruit haar krachtige werk groeit. Eerst is ze nog op zoek naar wat te doen met zichzelf. Na het najagen van mogelijkheden komt ze terecht voor de televisiecamera als slechterik in een soap. Zonder opleiding voor de leeuwen gegooid, zoals ze haar kunst ook zichzelf op autodidactische manier eigen maakt om de wilde dieren in haar te temmen. Om in het acteren dieper in zichzelf te kunnen gaan volgt ze een studie daartoe in Amerika. Ze zet het masker af en kan zichzelf laten zien, laten zijn.

Kort voor het overlijden van moeder Gine krijgt ze van haar een fotocamera. Het is de omslag in haar leven, Hoogendijk wordt beeldend kunstenaar. In haar fotografie legt ze zichzelf vast, het zijn portretten want de mens is het middelpunt, de omgeving het decor. Zelfportretten, hoewel ze zichzelf pas later op de prenten bloot geeft. Het naakt, het lichaam ontdaan van alle dracht en decoratie, heeft haar inspiratie. Met dat lijf zoals het in beginsel bedoelt is te zijn kan ze haar verhaal vertellen. In eerste instantie dus met modellen of voorbijgangers, later met zichzelf – haar eigen zijn. En ze laat zich inspireren door het water, de bron van alle leven. Met deze twee elementen, vast en vloeibaar, kan ze het zijn verbeelden.

Haar beelden vormen zich vaak in dromen, lees ik in het boek. Hoogendijk laat zich leiden door emotie. Het sentiment van een verleden, het gevoel bij het heden. In haar fotografie probeert ze de ander te ontmoeten. Deze ander, bijvoorbeeld ik die haar werk beschouw, kent ze uiteraard niet maar heeft wel haar interesse. De magie die het beeld teweeg brengt. De maker die zich inleeft in mij, ik kan me met het beeld inleven in haar. Hoogendijk staat tussen het beeld en de beschouwer in. In die onbegrensde ruimte, die er ook is tussen mensen onderling om elkaar te kennen, ontmoet ik Micky Hoogendijk. Door haar werk komen onze levens samen. Voor een moment, want sla ik het boek dicht dan is het mysterie verdwenen. Beklijft het nog even op mijn netvlies voordat het vervaagt.

In het werk geeft Hoogendijk zichzelf figuurlijk bloot, geeft ze haar diepste gevoel aan mij. Pas later wordt het een letterlijke beleving van haar wezen. Er is verstilling in haar werk, soms ook wel een verheerlijking van de leegte. In de eenzaamheid van het zijn vindt ze haar verbeeldingskracht. “Beeld je in, droom en creëer. Beeld je in hoe de dingen hadden kunnen zijn en ze zijn er, mits je erin gelooft” lees ik wanneer de fotografe haar poppenhuis tot model van beelden neemt. Het karakteriseert haar denken en doen. Het verleden wordt niet genegeerd, ze zet het verdriet om in iets moois, ze vult er haar leven mee. “Ik heb het allemaal niet voor niets meegemaakt. Ik ga altijd voor het positieve en zal altijd zorgen dat ik ergens gelukkiger uit kom.” Kracht uit kwetsbaarheid.

De beste foto ontstaat volgens Hoogendijk in het moment dat het model dicht bij zichzelf blijft, zich niet anders voordoet en geen pose aanneemt – het masker afzet, geen rol speelt. Dat moment wil ze vangen, de verstilling van het wezen. Met deze emotie maakt ze haar werk. Om een speciaal effect te bereiken in de foto bewerkt ze het beeld op de computer. Letterlijk wordt er dan een masker over de persoon gelegd. Een masker dat niet het individu verbergt, maar het verhaal meer duidelijk maakt. In haar fotografie toont Hoogendijk verschillende lagen: naast die van de beeldmanipulatie en haar eigen verbeeldingskracht is er de gelaagdheid van de persoon die zij weergeeft. Door beeldmanipulatie weet ze haar eigen dromen te realiseren, de vervorming van de werkelijkheid is haar manier om haar nachtelijke visioenen in beeld te brengen.

In de coronatijd is het maken van sculpturen ontstaan, daar Micky Hoogendijk toen op zichzelf moest terugvallen en nauwelijks andere mensen zag, laat staan met modellen op pad kon. Ze maakt gestileerde draadfiguren die met klei en later brons zijn omwikkeld. Het belichaamt de verbinding tussen mensen, want de figuren zijn aan elkaar verbonden en vormen een homogene groep. Allemaal individuen, maar deze functioneren niet alleen. In de beeldtaal gebruikt ze de essentie van het lichaam. Weergegeven in simpele lijnen, zoals een kind een mens tekent. Gevormd door haar gemoed, maar de gestalten worden tot emotie van de ander. Door het maken van haar werk hoopt Hoogendijk terug te komen bij de grote vraagstukken die zij als kind had. “Ik hoop dat ik mijzelf nooit vind. Want dan zou ik klaar zijn op deze wereld. Ik ben meer op zoek naar een gevoel. Mijn kunst gaat over kwetsbaarheid en kracht, over de weg naar vrijheid. En vrijheid is voor mij het begin van creativiteit.”

Ze creëert vanuit haar hart en schept vanuit haar ziel. De oneindigheid, infinity, is haar drijfveer – dat heeft geen woorden nodig, maar heeft aan beeld genoeg. Eén van de grootste talenten van de beeldend kunstenaar is dat deze, door het gebruik van zijn verbeeldingskracht, de fantasie van de beschouwer kan raken en stimuleert tot reflectie. Het oog van de beschouwer zorgt voor verbinding: door te kijken naar Hoogendijks werk verbind ik me met haar emoties en voel ik tegelijkertijd mijn eigen gemoed. De verschillende perspectieven van de beschouwer doen er voor haar niet toe, want uiteindelijk gaat het niet om wat je ziet, maar juist om dat wat je niet ziet: om wat je voelt dus. Door het boek KRACHT – kwetsbaarheid lijkt Micky Hoogendijk een vriendin geworden. Zo voel ik dat.

KRACHT – kwetsbaarheid – Micky Hoogendijk. Fotografie en sculpturen. Tekst Karin van Lieverloo. Waanders Uitgevers, 2022.

KRACHT - kwetsbaarheid - Micky Hoogendijk - Waanders Uitgevers

#micky hoogendijk #kracht kwetsbaarheid #karin van lieverloo #fotografie #sculpturen

0 notes

thetimekeeperfilm · 2 years

Text

ideen voor de herkansing

-> hoe ga ik het aanpakken met de ruimtebeperking? ik had nu graag een kaars willen laten branden maar dat kan niet zomaar in een tentoonstelling. ook was het een kleine ruimte, ik wil nu meer een ruimtelijke ervaring creëren.

-> waarom dacht het publiek dat ik archiefbeeld had gebruikt? omdat het zwart-wit beeld is? Sarah Carlier zei wel dat het zwart-wit goed werkte omdat het iets wetenschappelijks heeft.

-> zorgen dat de muziek al aanstaat wanneer je de ruimte binnenkomt

1. caroussel slide projector direct inzetten (feedback Sarah Carlier) dan zit het verstrijken van de tijd al in de projector. heb nu alleen het geluid ingezet. Hoe zou ik dat zelf willen doen? dan werk ik met foto’s ipv film maar sommige beelden lenen zich daar wel voor omdat er weinig beweging in zit. ik kan het ook combineren met een projectie. het lijkt me mooi als ik iets aan de projector kan veranderen waardoor het stukken overslaat en een eigen ritme krijgt. kan ik het ritme/geluid aanpassen?

kan ik de kleinste klokonderdelen in de slideprojector plaatsen zodat alleen een schaduw wordt geprojecteerd?

kan ik een klokonderdeel maken bovenop de projector? die dan meedraait

2. kaars uit de film halen en toch inzetten om een real time ervaring te creeren. met speakers onder de schaal en de spijkers op verschillende hoogtes zodat je een concert krijgt

3. Muybridge achtige scenes in de gymzaal/sportzaal. landing/balans/ritme/afzetten/snelheid (kan ook met archiefbeelden sportzaal?) kan ik sommige lijnen weghalen en af en toe terugplakken in een film. met close-up van een landing? de lijnen geven een richting aan. = tijd ruimte. hoe zou een foley artist het geluid van bijv een landing nog meer kunnen overdrijven?

Muybridges motion studies hebben natuurlijk veel te maken met tijd en verbinding met fotografie. wat ik heb gemaakt zou allemaal een motion studie genoemd kunnen worden. ik zie dit minder voor me als sequentie maar meer als stopmotion

met de timekeeper wordt ook iemand benoemd die bij sport de tijd bijhoud en noteert

beat maken natuurlijk geluid als compilatie in gymzaal. bijv voet die tapt steeds terug laten komen. of het neerkomen bij het ringenzwaaien. camera staat op een vast punt. momentum, iets dat zich herhaalt

Het is afgeleid van movere 'verplaatsen', 'bewegen'. Andere Latijnse betekenissen van momentum zijn 'verloop', 'tijdperk', 'moment', 'gewicht'

4. projectie op bak met wit zand of slijpsel of op gordijnen

5. tekst veranderen en persoonlijker maken. ook vragen stellen aan de kijker waardoor hun rol duidelijker wordt. zoals een vraag: what are you observing? nu wel een voice-acteur gebruiken die beter speelt met ritme en emotie in de stem.

0 notes