#rumeysa uysal

[kendimlesworld]

Yaşamım boyunca yaptığım gibi yine hüznümü saklamaya yelteniyorum. Müzikle ve kitapla avunmaya çalışıyorum, teselliyi bir romanın satırlarında arıyorum, hiçbir şey hatırlamadan sonsuza dek uyumak istiyorum. Öylece durmuş, aldanışlarımın kırgınlığını yaşıyorum. Ancak hüzün aniden yakalıyor beni, avunmaya çalıştığım müzik gözyaşlarımı arttırıyor.

#rumeysa uysal #alıntı

[nesirov]

Həyatıma qırğınam. Səmimiyyətlə yaxınlaşdığım hər şeyin, məni kədərlə geri göndərməsinə, bütün sevinclərimin daha sonradan burnumdan gəlməsinə, varlığıma, hər şeyə qırğınam. Hiss etdiyim əksikliklərin səbəbi olan hər şeyi, gözyaşlarımla izləməyimə qırğınam məsələn. Gecə olanda tək başıma, heç bir mənası olmayan otağımın küncü, düşüncələrimin təsiriylə birlikdə məni depressiyaya sürükləyir. Yaşadığım hər bir xatirəmə “ niyə? ” sualını verməyə dəvam etdikcə, bitkinliyə doğru yol alıram. Və bütün bunları anladıqca daha da dərinlərə həbs oluram. Mən özümə yetmədim. Bu səbəbdən indi də keçici ümidlərə bel bağlamağın altını çəkirəm.

© Rumeysa Uysal

[anksiyetelibirey]

Ben hep böyleydim , hayatım boyunca aldattım kendimi . Bile bile aldandım tüm o sahte mutluluklarıma . Her şeyi düşünüp kendimi hasta ettim , sonra da iyileşmeyi bekledim . Kendimle yetinemedim , bunun acısıyla yüzleşince de tümüyle yitip gitmek istedim . /Rumeysa Uysal

[nesirov]

“ Sonu görünməyən bütün acılar yaradılışın bir parçasıdırmı? ” deyə sorğulamağa başlamışdım. Niyə bu qədər şeyin yükünü çəkmək məcburiyyətindəyəm? Uçsuz-bucaqsız bir heçlik içində “ Niyə məndə başqa insanlar kimi xoşbəxt oyana bilmirəm? ” deyə soruşmuşdum həyatdan. Oyandıqdan sonra gün boyu gecənin gəlməsini gözləyirdim. Heçnəyi axarına buraxa bilmirdim, düşündükcə də bir yerlərə vara bilmirdim. Keçmişdə yaşadığım heç birşeyin yorğunluğunu üzərimdən ata bilmirdim. O günlərdə kitabların sətirlərində təsəlli axtarmaqdan başqa bir şey etmədim. Yaxşılığımı istəyən bütün insanlar mənim məhv oluşuma səbəbiyyət verməkdən başqa heçnəyə yaramadı.

© Rumeysa Uysal

[nesirov]

“ Mən həmişə belə idim, həyatım boyunca aldatdım özümü. Bilə-bilə aldandım bütün o saxta xoşbəxtliklərə. Hər şeyi həddindən artıq düşünüb xəstə etdim özümü, sonra da heçnə olmamış kimi sağalmağı gözlədim. ”

© Rumeysa Uysal

[nesirov]

Bütün acı keçmişin dayanmadan gözlərimin önünə sərilməsini necə açıqlaya bilərəm sizlərə? Quruyan gözyaşlarımın yerini hər dəfə yeni bir gözyaşının alışını, beynimin içində məni depresiyaya sürükləyən səslərə “dayan” deyə biləcək gücümün olmayışını, nəfəs almaq üçün çıxdığım pəncərədə anidən gələn iç titrəyişimin səbəbini necə açıqlaya bilərəm sizlərə?

© Rumeysa Uysal