#metra tas!au | Explore Tumblr Posts and Blogs

zasvepare · 6 years

Photo

Da biste stigli u Pont de Crau iz centra Arla,

poći ćete bulevarom Clemenceau, koji će se pretvoriti u bulevar des Lices, koji će se pretvoriti u aveniju Victor Hugo, te napokon u Route de Crau. I tako dobra tri kilometra, samo pravo, nigde ne skrećući, nabasaćete na kružni tok. Na trgu ćete zateći ostatke antičkog mosta-akvedukta, nalik onom koji se zove Pont du Gard, samo mnogo skromniji, što je i znak da ulazite u selu Pont de Crau. Sve ćete morati da obavite peške: linija 3 (La Crau-XVème-CFA) nedeljom ne saobraća.

Usput ćete se čuditi žutim plakatima polepljenim nakon svake raskrsnice, najavama velikog “vide-grenier” koji će se održati od 9 do 17 časova, u dvorištu osnovne škole Cyprien Pilliol u organizaciji Udruženja Prijatelja opštine Pont de Crau.

I pitaćete se nehotice: “Zar se to ovde slobodno razglašava?”

Da biste stigli u Zemun iz centra Beograda,

najbolje da pođete Brankovom ulicom. A kad kod Ušća skrenete desno, bulevarom Nikole Tesle, samo ćete pratiti Dunav, dok ne stignete do Karađorđevog trga u Zemunu. Tu ćete skrenuti levo, pre nego što se Bulevar pretvori u Karađorđevu pa Glavnu, zatim Ulicom 22. oktobra, Vrtlarskom, uz Zemunski park, pravo Ulicom Jakuba Kuburovića, a onda levo (pazite!) Prilazom, i kad se obretnete u Prvomajskoj, pucajte samo pravo: račvanje sa Pazovačkim drumom nećete promašiti.

Ovde vas usput nijedan plakat neće obavestiti da je “buvljak taj i taj, tu i tu, tad i tad” u planu. To su vesrti koje se prenose od usta do usta. Zauzvrat, ako vam bude nekim slučajem mrsko da tih desetak kilometara prepešačite, imaćete priliku i da se gurate u autobusu: linija 15 (Zeleni Venac-Zemun Novi Grad) saobraća i nedeljom.

A kad, u Pont de Crau,

naiđete na prve znakove stambenog naselja (pekara, trafika, apoteka) i na prvom ćošku desno upitate prvu prolaznicu “gde je centar Pont de Crau?”, ona će se nasmejati i odgovoriti: — Pa ovo je selo, ovde nema centra! Ali će vas, već znajući kojim ste se dobrom tu zatekli, ispravno uputiti: — Ako tražite "vide grenier”, nastavite samo pravo, ulicom koja se spušta. Ubrzo ćete zbilja videti gomilu kako odozdo navire sa kesama. A kad se slučajno budete osvrnuli, vaša slučajna dispečerka davaće ista uputstva jednom šoferu, koji će kao strela prošišati pored vas, jer u selu je i ne mari za pešake.

A kad, u predgrađu Zemun,

dođete do prvih znakova pijace (pekara, trafika, apoteka), nikoga nećete morati da pitate: tu se sve već zna. Ni vi nećete znati da VEĆ ZNATE kud ste krenuli. Samo sledite gomilu koja će, već izlazeći iz petnaestice, zauzeti aerodinamičan položaj jata da bi se što kompaktnije rasula po prilazima buvljaku.

Osećaćete se nesumnjivo toplije, kao da ste se sa svima njima dogovorili da na buvljak nahrupite zajedno, načičkani, ali osećaćete se i slobodnije, bez obaveze da se osvrćete ili da čekate ili da jurite za nekim iz krda.

Pratite ipak treptanje vozila komunalne policije i kamiona za skupljanje smeća, koji začudo ovoga jutra neće biti narandžast nego beo: to nek vam biti jedini uslovni reper. Primetićete kako se polako miče, napred ka jezgru buvljaka, i kako s vremena na vreme čistači u narandžastom zahvataju ostavljene zavežljaje i ubacuju u prikolicu.

Ali bez obzira što se osećate bezbednije u masi, ne zaboravite da se krećete saobraćajnicom: petnaestica će kao strela prošišati pored vas, jer u selu je i više ne mora da mari za pešake.

Svaka tezga u Pont de Crau

organizovana je kao Cabinet of Wonders, cabinet d’amateur, umetnička zbirka. Po jedan primerak od svake stvari, koliko god banalna bila, zastupljen je u pažljivoj scenografiji na stolu, koliko god bedan bio.

Francuz nikada ne gubi iz vida da nastupa. Nije to nikakav “best of” onoga što ima da ponudi; to je izraz njegove vere u présentation: on želi da ti proda pakovanje. I da ti saopšti, kao potencijalnoj mušteriji: “ja znam šta prodajem: ovde sam izneo ponešto za tvoje oči, a koliko toga tek još imam!”

Ni dvadesetak koraka nećete napraviti u dvorištu osnovne škole kada budete nabasali na knjigu: ZAŠTO SAM POJEO OCA Roja Luisa (Roy Lewis: Pourquoi j’ai mangé mon père, Actes Sud). Tek ćete se ovlaš zadržati nad njom, a jedna mušterija, koja neće propustiti da primeti vaše interesovanje odmah će vas obrlatiti: — Molim vas, uzmite tu knjigu! Umrećete od smeha! Verujte mi, nećete se pokajati! Ja sam plakao! Uzeće je u ruke samo da je opipa pa je odložiti za vas. Vi ćete klimnuti, možda odgovoriti “Hvala”, ali posle ćete, šta ćete kad ste takvi, baš zato što vam ju je preporučio, pored knjige proći. I čekaćete da se udalji da biste je pazarili. Za koliko? Za pedeset centi.

Svaka prostirka u Zemunu

organizovana je kao mušema, u biti zavežljaj (ko je imućniji, ili ko je imao više sreće kraj kontejnera, razvukao je i kofer) da bi se, kada se komunalna policija pojavi na vidiku, mogao što pre sakupiti, svezati i uprtiti na leđa, gde će potom nehajno zviždukati kao da se tu, na obodu Pazovačkog druma, samo slučajno zateklo.

A kada komunalci prođu, onda će se opet razvući, razleći po trotoaru. I nad tim neraspakovanim muzejem prodavac će ostati na oprezu i gledati levo-desno, odgonetati ko je komunalac u civilu, a usput vrbovati pajtosa iz Gradske čistoće da njegovu robu poštedi pri raščišćavanju, “ako boga zna”.

Kada se nahodate kroz vide-grenier u Pont de Crau,

bogatiji za još jedan naslov koji je objavio Actes Sud (roman Tomasa Espedala, HODATI, MARCHER) — što na norveškom zvuči još primamljivije:

Gå,

uz kafu i pain au chocolat u jedinoj seoskoj pekari, na Putu za Arl, dobićete informaciju da se istog dana održava još jedan vide-grenier: u prigradskom naselju Barriol, u prihvatilištu za mačke. Odmah ćete se uputiti tamo.

Kad se nahodate kroz jezgro zemunskog buvljaka,

poći ćete Pazovačkim drumom do samog kraja, nadajući se da su komunalci u međuvremenu otišli.

I videćete kako se zavežljaji razvezuju, kako se torbe rasklapaju, i videćete jednog izgladnelog jarca zavezanog za prikolicu bicikla, i videćete cenu i na prikolici i na jarcu i na biciklu, gde će stajati legenda: “nemačko biciklo na prodaju”, i videćete još mnogo toga što ćete prepoznati, ali u blatu, u bari, u izmetu, u nemogućim uslovima, i sva ta zapuštena, a prepoznata roba, ubrzo će se, koliko sutradan, povući ka obodima te tamo i ostati, dok narandžasti (ili beli?) kamioni ne dođu po nju.

U Školi za mačke u naselju Barriol

detaljno će vam objasniti da “vide-grenier” jednom mesečno organizuju oni sami, udruženje volontera koje je osnovalo prihvatilište, i da sav prihod od prodatih predmeta i knjiga ide za održavanje prihvatilišta.

Okruženi sa tridesetak mačaka koje na vas neće nijednom obratiti pažnju, nakon pola sata ozbiljnog brkljanja, iz škole za mačke u Barriolu ponećete SOIF Andreja Gelasimova, opet izdanje Actes Sud.

Ponećete žeđ.

Međutim, koliko god Francuzi bolje pakovali

vi ćete uvek biti naklonjeniji zemunskom buvljaku.

Zašto?

Jer samo na tom zemunskom buvljaku možete da naiđete i na zbirku Svetozara Vlajkovića, ŠTA BI UČINIO ZOBEC, nazvanu po priči koju vam je, pre dvadeset i kusur godina, čitala nastavnica srpskog, iz koje i dalje neke rečenice pamtite doslovno. A usput, ispostaviće se da je nađeni primerak posvećen Kaći Samardžić i Radetu Konstantinoviću, 1969.

Zašto još?

Zato što u okolini Arla nećete moći da nađete francuski rečnik devojčice iz 1943. godine koji prati izbor iz francuske lektire u izdanju Školske knjige Zagreb (CONTES CHOISIS, ŠK). Isti taj priručnik ste i vi, svojevremeno, pre tridesetak godina, nasledili od oca, kada ste ga konačno umolili da snese nešto sa tavana na kojem su se gložile stvari iz školskog perioda.

Zašto još?

Zar nije dovoljno?

Zato što ćete na tom spisku reči naći i one koje su 15. oktobra 1943. izvađene iz priče Alfonsa Dodea, L’Arlésienne: Arležanka.

Pa ćete početi da sričete, da se podsećate da tuile znači crep, brun mrk, irrégulièrement nepravilno, a grenier tavan. I prisećaćete se (ili zamišljati?) kakve su se rečenice baš od tih mogle sastaviti.

I setivši se da Arlésienne u francuskom znači i “ona koja je odsutna a o kojoj se govori”, shvatićete zašto će vam uvek biti draži Zemun: jer ćete tamo naći sećanja koja niste tražili.

Uveče ćete ipak

otići na Sajam knjiga, kao i dosad, samo na antikvarni deo.

Otkrićete nekoliko antikvara koji će vam na pitanje: “gde vam je radnja”, odgovoriti: “ovde, i nigde više, sada, i nikad više”.

Čudićete se, opet, preturajući po njihovim knjigama, kako to da u toku godine od svih nadležnih ustanova dobiju samo sedam dana i ta tri četri kvadratna metra da svoje blago (budzašto) ponude kupcima.

I bićete tako empatični, tako altruistični, tako zabrinuti za opstanak antikvarnih knjižara, tako zabrinuti za tretman od strane države — koja kao nekakav svaštar NE ZNA ŠTA SVE U SVOM POSEDU IMA — bićete tako angažovani, bićete takav aktivista, bićete orni za sve, za sve pare, sve dok, na tako nekakvoj, nečijoj hrpi, ne budete naišli na jednu knjigu (na jednog sebe?) kojoj ste se ponajmanje nadali.

Bio je kraj 2013.

kada ste u svojoj, tek otvorenoj izdavačkoj kući Knjižuljak, objavili zbirku priča i pesama Miodraga Danilovića Mitje, Sivi zbeg, kad vam je prvi paket stigao u ćumez na Dorćolu na kojem ste tada živeli: i kad ste jedva dočekali da ispošaljete primerke prenumerantima, pre nego što ste pošli u Pariz, na prvu prevodilačku rezidenciju.

Otvorićete, sada, pet godina kasnije, Sivi zbeg i zagledati ga. Nigde neće biti nikakvog rukopisa, prepoznaćete materijal koji ste birali zajedno sa bratom i štamparem, materijal nežan i pod rukom hrapav, koji zaista nije bio namenjen vucaranju među drugim, gabaritnijim knjigama.

I tako ćete se, KAO TAJ PRIMERAK na toj tezgi, odjednom snužditi, izaći i knjigu ostaviti za sobom.

Taj susret,

bez obzira što je susret sa jednom bivšom personom, taj susret, kojem ste se dugo nadali, premda ne baš u takvom obliku — očekivali ste sve, možda da vam se javi u obliku jednog izgubljenog dnevnika iz 2006, u obliku nekoliko pokradenih knjiga tokom bombardovanja 1999, u obliku raznoraznih predmeta koji su nestali prilikom svih vaših dvadesetak selidbi u poslednjih dvadesetak godina — taj susret sa samim sobom, naime, biće dovoljan da shvatite da je ovo poslednji izveštaj buvljačkog barometra za biblioždere Za sve pare.

I da je vreme da i tu personu, bibliožderskog vodiča, barem u ovom izdanju, ostavite za sobom.

— Pa gde? — Kako gde? Tu, gde će neko moći da je nađe samo ako je ne bude tražio.

#arles #zemun #pont de crau #barriol #francuski rečnik #1943 #sivi zbeg #knjižuljak #au revoir

1 note · View note

vvcaraibes · 5 years

Text

Sobota, 23. března

Dlouho očekávaný den D je tady. Dovolená začíná. Čeká nás karibské dobrodružství, aniž bychom vytáhli paty z EU (zdravíme britské kolegy). Jenže než budeme moci užívat tropických radovánek, čeká nás ta méně příjemná část cesty, a sice cesta samotná. Tentokrát sice z letenkového souboje Mnichov vs. Norimberk vyšel nakonec lépe druhý jmenovaný a tak by se vlak nabízel jako optimální varianta na překonání prvního úseku, ale s ohledem na pozdní přílet při cestě zpátky raději přece jen volíme přesun autem.

Letiště v Norimberku není tak hektické jako to mnichovské, na druhou stranu ale zase není úplně malé, takže nabízí optimální mix a všechny procedury probíhají tak nějak v klídku. Dokonce ještě stíháme rozlučkový preclík a pivo na lavičce před odletovou halou.

Po takřka přesně hodinovém přískoku malým "čmelákem" v barvách aerolinky s příznačným názvem Hop!, dcery Air France, přistáváme na pařížském letišti Roissy/Charles De Gaulle. Náš nevýznamný spoj je uklizen na hanbu terminálu 2G pro práškovací letadla, takže ještě musíme využít shuttle bus, abychom se vůbec dostali na plnohodnotné letiště.

Tady už se rychle zorientujeme, kupujeme v automatu lístky a vlakem (zdravíme letiště Václava Havla v Praze) míříme do centra. Vlak se postupně poměrně vydatně plní, jsme rádi, že jsme nastoupili na konečné. Cestování přecpanou pařížskou MHD s velkými krosnami vůbec není úplně zábavná disciplína, zejména dlouhé přestupy jsou otravné, nicméně nový rozměr tomu dávají protesty žlutých vest, kvůli nimž je část sítě metra uzavřena. Nakonec ale všechny strasti s přecpanými nástupišti, zrádnými turnikety i zmatenými přestupy zvládáme a odkládáme zavazadla v hotelu.

Původně jsme sice doufali, že se dostaneme do města ještě před západem slunce, avšak s ohledem na demonstrace a s nimi spojené výluky metra to nakonec není reálné. Zvládáme tedy alespoň pár povinných fotek Eiffelovky (už za tmy), procházku podél Seiny a přes džungli selfie tyčí na Trocaderu pak do přilehlých ulic, kde už ale hledáme nějaké příhodné bistro, kde bychom něco sezobli.

Chvíli bloumáme ulicemi, ale pak přece jen v jednom náhodném bistru nacházíme útočiště. A když už máme teda ten jeden večer v Paříži, tak si ho u užíváme jak se patří a na seznamovací večírek si vyhazujeme z kopýtka. Hovězí tatarák, francouzské víno a jako dezert mísa Mousse Au Chocolate. Jídlo i víno je vynikající, všichni jsou tu milí a dokonce, považte, mluví i anglicky.

Na cestě zpátky ještě chceme omrknout vítězný oblouk, ale z nějakého důvodu není osvícený, tak se k němu už odmítáme trmácet. Návštěva Moulin Rouge dopadá taky fiaskem, když zaměníme "Place de Clichy" za "Porte de Clichy", ale jelikož už toho máme dost a nechce se nám ty tři stanice metrem vracet, necháváme mlýn mlýnem a jdeme radši spát.

0 notes

louve--marks-blog · 7 years

Text

Love Is A Rebellious Bird — Rozdział I, cz. II

Link do oryginału: Love Is A Rebellious Bird Autorki: 100percentsassy & gloria_andrews Tłumaczenie: P.

Betowane przez: Sherrie Zgoda na tłumaczenie: Wysłana; w oczekiwaniu na odpowiedź! Pairing: Larry Stylinson

Ilość słów: 134 891 (oryginał)

Opis: AU, gdzie chłopcy wciąż tworzą muzykę. Louis jest koncertmistrzem w Londyńskiej Orkiestrze Symfonicznej, Harry jest Nowym! i Ekscytującym! tymczasowym dyrygentem/uzdolnionym ex-wiolonczelistą, który według magazynu Esquire „sprawił, że Mozart znów jest fajny” (Louis natychmiast zaczyna go nienawidzić i dlatego późną nocą, ten jeden raz stalkuje go w Internecie w swojej ciemnej sypialni), a Niall jest najlepszy. Zayn i Liam także się tutaj kręcą.

Nie nuć Bolero.

→ Masterpost ←

Harry zatrzymał się na rogu i wyłowił rękawiczki z kieszeni swojego płaszcza. Była zimna noc, kilka stopni na minusie, ale przez to, że nie było żadnego wiatru, podobało mu się, jak mróz orzeźwiająco szczypał go w skórę, gdy szedł do końca przecznicy. Jego policzki wciąż były zaróżowione po wyjściu z ciepłego pubu. Dłonie natomiast wydawały się nieco ścierpnięte, więc naciągnął miękką, czarną skórę na swoje palce i uśmiechnął się, gdy zgiął je w ciepłej, wełnianej podszewce.

– Skąd je masz? – zapytała jego siostra, gdy odwiedził ją tego piątku w Manchesterze. – To rękawiczki mordercy!

– Rękawiczki mordercy? – zapytał z rozbawieniem i niedowierzaniem.

Gemma pokiwała głową i wzdrygnęła się.

– Tak. Są okropne. Nie mogę przestać sobie wyobrażać, jak owijają się wokół szyi jakiejś biednej kobiety. Albo, no wiesz... – wykonała ruch ręką, imitując dźganie nożem i naśladując zgrzytliwe ee-ee-ee-ee z „Psychozy” –...trzymają nóż czy coś. Bardzo atrakcyjne, H. Dobry zakup.

Harry wypuścił z siebie zirytowane fuknięcie.

– Cóż, to co mam zrobić? Huh? Nosić rękawiczki z jednym palcem? – zapytał, kończąc wymownym, nieco oburzonym skrzekiem, jak gdyby nie było bardziej dziecięcej części garderoby. No bo, rękawiczki z jednym palcem? Serio!

– Och, broń Boże!

– To są rękawiczki dorosłego mężczyzny, dobrze? – zapytał, spuszczając na nią wzrok, prostując ramiona i ostentacyjnie poprawiając rękawiczki, naciągając je na nadgarstki.

Parsknęła śmiechem i powiedziała:

– Cóż, to ma sens; wy, faceci, najwięcej mordujecie.

Harry przewrócił oczami, wciąż uśmiechając się na to wspomnienie. Spojrzał na róg budynku po swojej lewej, chcąc odczytać nazwę ulicy. Long Lane. To właśnie tutaj był. Na skrzyżowaniu Long i Aldersgate. W Londynie. W końcu znów w Anglii, od ostatniej środy. Harry był szczęśliwy. Ładnie tutaj pachniało. I znaki drogowe były normalne.

Nie żeby rozpoznawał w całym mieście tylko ten konkretny róg. Spojrzał przez ramię na pub, który właśnie opuścił, The Old Red Cow. Niall zabrał go tam na obiad i kilka piw, by z dwutygodniowym spóźnieniem świętować jego urodziny, jak i również nową pracę, którą zaczynał... za chwilę. Jutro, tak właściwie. Pozwolił sobie wyjść wcześniej, mówiąc Niallowi, że chce się wyspać przed jutrem, ale zamiast iść do stacji metra, tak jak zamierzał, przeszedł przez Aldersgate i szedł wzdłuż Long, przypatrując się Barbican Centre, do którego się zbliżał.

Jego puls przyspieszał z każdym kolejnym krokiem, aż po chwili musiał lekko potrząsnąć ramionami, żeby się rozluźnić. To właśnie to miejsce, do którego rano przyjdzie pracować. Tymczasowy dyrygent. Londyńska Orkiestra Symfoniczna. Powtarzał w myślach te słowa, próbując je zrozumieć i powoli ruszył w stronę wejścia przy wodnym tarasie. Schował dłonie odziane w rękawiczki do kieszeni płaszcza i szedł dalej, pochłaniając dziwne piękno poważnego budynku oraz znajdującego się przed nim, oświetlonego w ciemności jeziorka.

Harry był już wcześniej w Barbican, kiedy był o wiele młodszy. Na kilku warsztatach, później by zobaczyć parę występów, a raz nawet by wystąpić samemu. Ale jego wspomnienia były rozbite na malutkie kawałeczki i rozsiane po całym jego umyśle, a układ ulic i budynków dookoła – jak i samego centrum – wciąż były dla niego obce i nieznane.

Poznał tutaj Nialla kilka lat wcześniej, na jednym z warsztatów. Harry był wtedy inny, nadal próbował przyzwyczaić się do wagi jego gwałtownie wzrastającej sławy jako wiolonczelisty i niekomfortowego uczucia bycia celebrytą, no i początkowo to Niall wydał mu się być inny. Niall był tym niepokornym, pełnym życia dzieciakiem, który wciąż miał aparat na zębach i nosił wszędzie jaskrawe buty za kostkę. Był radosny, wyluzowany, pewny siebie, a oprócz tego tak niesamowicie pełny szczęścia, gdy grywał na waltorni. Harry był nim nieco zachwycony, a jednocześnie sam się wstydził i był zakłopotany. Ale w jakiś sposób następną rzeczą, jakiej jest świadomy, to to, że zostali najlepszymi przyjaciółmi. Harry nawet nie wiedział jak do tego doszło. To było tak, jak gdyby Harry mrugnął, a Niall nagle zaczął nazywać go Bananowym Chłopcem i próbował go prześcignąć, gdy ganiali się po korytarzach w piwnicy Kościoła Świętego Łukasza, jak gdyby mieli jedenaście lat, a nie osiemnaście. (Albo może, tak, właśnie jakbyśmy mieli osiemnaście lat, pomyślał Harry, przewracając oczami.) Niall nigdy nie przestał być jego ulubieńcem. Nie spotykali się ze sobą zbyt często, ale zawsze byli w kontakcie przez e-maile i Harry wiedział, że był szczęściarzem, bo Niall należał do tej właśnie orkiestry. Bo będzie tutaj jutro z Harrym.

Uśmiechnął się; serce wciąż bębniło mu w piersi na myśl o jutrzejszym dniu. Odchylił głowę, by spojrzeć na nocne niebo nad fontanną, która znajdowała się po jego prawej stronie, na gwiazdy przyćmione przez światła lamp, i by w końcu wziąć głęboki oddech. Będzie z tą orkiestrą przez następne pięć miesięcy. Wiedział, że już niedługo będzie wracał myślami do tej nocy i przypominał sobie, jak odbierał ten krajobraz jako dziwny i chaotyczny, zanim stał się mu on znajomy. To było dziwnie pocieszające.

Harry obrócił się i szurając nogami, ruszył w stronę Barbican. Szedł w kierunku ogromnych okien i patrzył na zapraszającą, żółtą poświatę, która się z nich wydobywała. Będzie otwarte przez kolejną godzinę, ale mimo to nie wszedł do środka. Mógł jedynie zobaczyć wejście do koncertowej hali Barbican przez sklepione lobby. W różnych odstępach od siebie zwisały z sufitu ogromne bannery, wszystkie wskazywały drogę ku drzwiom, ale każdy z nich przedstawiał inną fotografię ze sławnych występów LOS z kilku ostatnich dekad. Harry jednak patrzył tylko na tę jedną, najbliższą jemu. To było zrobione niedawno, czarno-białe zdjęcie Valery'ego Gergieva, uchwycone z lewej sceny. Gergiev był na pierwszym planie i był w trakcie dyrygowania; jego siwe włosy tworzyły pochmurną aureolę dookoła jego głowy, nadając mu charakter szalonego, muzycznego geniusza. Burzliwego i opętanego, tak jak Harry wyobrażał sobie Beethovena pod koniec jego życia. I właśnie za Valerym, usadzony nieco z tyłu, lecz wciąż wyraźnie widoczny, był Louis Tomlinson grający na skrzypcach. Wzrok Harry'ego skupił się na nim i utkwił w tym jednym miejscu, nie będąc w stanie spojrzeć w żadne inne. Tomlinson wyglądał tak precyzyjnie jak ostrość samego zdjęcia, absolutnie i całkowicie kontrolował swój instrument. Jego zwinna obecność na zdjęciu była niemal bardziej wyczuwalna niż ta Gergieva.

– Nie martw się Louisem, stary – powiedział mu wcześniej Niall, popijając zupę z owoców morza haustem piwa. – Znam Lou. On tylko szczeka, nie gryzie. Poradzicie sobie.

– Nie gryzie – powtórzył szeptem Harry do samego siebie, a z jego ust uciekł pojedynczy, kpiący śmiech. Jego dłonie zrobiły się wilgotne w podszewce rękawiczek, gdy odrzucił głowę, biorąc drżący, uspokajający oddech. – Nie jesteś już cholernym piętnastolatkiem, idioto – wymamrotał. Ścisnął grzbiet swojego nosa i zamknął oczy, próbując pozbyć się nagłych ukłuć niepokoju w brzuchu. To nie tak, że nie miał doświadczenia czy talentu do tej pracy. W głębi serca Harry wiedział, że to może być niesamowite, że może być w tym wspaniały. Otworzył oczy i rzucił kolejne, długie spojrzenie na górującego przed nim skrzypka, większego niż w rzeczywistości. – Możesz to zrobić – wyszeptał, przygotowując się na niedorzeczny dreszcz młodzieńczej niepewności przebiegający przez jego ciało.

Harry potrząsnął głową po raz ostatni i wypuścił z siebie sfrustrowany śmiech; odwrócił wzrok od Tomlinsona i zmusił swoje ciało do ruchu, idąc w stronę stacji metra na Long i Aldersgate. Droga do jego mieszkania w Hampstead trwała czterdzieści minut. Następnego ranka będzie musiał być tutaj o siódmej, by rozsiąść się w swoim biurze, rozejrzeć się po budynku oraz prawdopodobnie podpisać na ślepo ogromną ilość papierów. To wszystko przed jego pierwszą próbą z orkiestrą popołudniu.

Możesz to zrobić, pomyślał ponownie Harry, czekając na peronie na swój pociąg i trzęsąc się z zimna. Chcesz to zrobić. Prowadził orkiestrami na całym świecie. Wystawiał niesamowite występy w instytucjach, w których ludzie byli mniej utalentowanymi niż w LOS. Nosił rękawiczki dorosłego mężczyzny! Wszystko będzie dobrze. Będzie dobrze.

Wszystko szło perfekcyjnie, chociaż trochę żmudnie – była trzynasta trzydzieści następnego dnia. Harry zaszył się w swoim nowym biurze w Barbican Centre i przeglądał swój plan na kilka następnych miesięcy razem ze skrupulatnym, dobrze ubranym mężczyzną, Liamem Paynem. Nick spotkał się z Harrym przed budynkiem punktualnie o siódmej rano i zabrał go na nadzwyczaj pobieżną wycieczkę po Barbican, zanim nie przekazał go Liamowi. Liam miał coś w rodzaju administracyjnej posady w dziale rozwoju, ale został poproszony o bycie osobistym asystentem Harry'ego, dopóki nie zarządzą o zatrudnieniu kogoś na stałe. Nick przeprosił go, a potem pospiesznie zniknął, najwyraźniej zasypany porannymi spotkaniami, ale zapewnił Harry'ego, że będzie tutaj, by przedstawić go orkiestrze na próbie o czternastej trzydzieści.

– Więc – powiedział Liam, odsuwając swój krawat na bok, by spojrzeć na tablet, który leżał na jego udach. – Jedenastego marca mamy przyjęcie charytatywne, by zebrać fundusze na Świętego Łukasza.

Harry przytaknął w roztargnieniu, potrząsając nogą pod swoim biurkiem i zastanawiając się, dlaczego nie mogli ułożyć planu w odwrotnej kolejności. Najpierw próba, później administracyjna paplanina. Jego nerwy dotyczące pierwszego spotkania z orkiestrą zdawały się powiększać z każdą kolejną minutą. Harry przeważnie radził sobie w takich sytuacjach bez wcześniejszego przygotowania, jednak teraz czuł się coraz bardziej niespokojnie przez brak jakiejkolwiek oficjalnej mowy. Jeszcze raz, jaki był twój plan, kretynie? Po prostu tam wyjść i pomachać, mówiąc „Cześć, jestem Harry, może zagramy jakąś muzykę?", zganił się w myślach; delikatne uczucie paniki zatrzepotało w jego brzuchu, gdy patrzył bezmyślnie przez okno na słabo opadające płatki śniegu.

– Hej, Maestro, wciąż tu jesteś? – zapytał Liam. Przysunął się do Harry'ego na swoim krześle, machając przed jego twarzą dłonią w tę i z powrotem, by ściągnąć go z powrotem na ziemię.

Kąciki ust Harry'ego drgnęły, a on sam usiłował powstrzymać uśmiech. Maestro. Pracowali ze sobą jedynie pięć godzin, a Liam zdążył go tak nazwać już cztery razy. Coś było w tonie jego głosu, gdy wymawiał to słowo, kompletnie poważnie, a jednocześnie niemalże obscenicznie. Harry uznał to za bardzo zabawne i może trochę przymilne.

Odchrząknął, opierając się z powrotem o swoje krzesło i spoglądając na Liama.

– Możesz do mnie mówić po prostu Harry, wiesz. To... to w porządku.

Liam delikatnie się zarumienił i zignorował komentarz.

– Cóż, zaakceptowałeś już prośbę o spotkanie w Outlook? Właśnie ją wysłałem.

Harry westchnął i przysunął się do swojego komputera, mrużąc oczy przy spoglądaniu na monitor, po chwili otwierając je szeroko i w końcu chwytając za myszkę. Kliknął akceptuj na nowym zaproszeniu w swojej skrzynce.

– Jedenastego?

– Mmmhhm, o dwudziestej – powiedział Liam. – W Galerii Bailey Hartinger w Soho. Jedno zaproszenie dostałeś dodatkowo, oczywiście... – Pochylił się niemal niedostrzegalnie do przodu, rzucając okiem na twarz Harry'ego.

Usta Harry'ego drgnęły w kolejnym uśmiechu. Odwrócił się i zamrugał, patrząc na Liama z niewzruszonym wyrazem twarzy.

– Okej – było wszystkim, co powiedział.

– Okej – odpowiedział po chwili Liam, w końcu spuszczając wzrok z powrotem na tablet. – Och, zapomniałem jeszcze o jednej rzeczy, przepraszam – powiedział z małym grymasem. – Masz sesję zdjęciową. Następny czwartek, godzina osiemnasta. Nie martw się, nie będzie kolidować z próbami... to dla promocyjnej kampanii na nowy sezon.

Harry skinął głową.

– Jestem pewien, że masz bardzo duże doświadczenie z tego typu rzeczami – powiedział ze znaczącym uśmieszkiem Liam.

Harry uniósł brwi.

– Z sesjami zdjęciowymi – podpowiedział Liam.

– Och – odezwał się Harry, śmiejąc się łagodnie i przez to, że czuł się nieco nieśmiało, przytakując tylko w połowie. Spuścił głowę i podrapał się po karku. – Uch, racja. – Ostatnia sesja, w jakiej uczestniczył, była dla Esquire; napisali o nim na swoim profilu jeszcze przed wydaniem jego ostatniego albumu. Sfotografowali go prawie całkowicie nagiego, na uboczu zakurzonej drogi, tylko i wyłącznie z jego wiolonczelą. Czuł się absurdalnie zażenowany za każdym razem, gdy przypominał sobie o istnieniu tych zdjęć. (I Niall z pewnością przez długi czas nie przestanie mu jeszcze tego wypominać. „To moja tapeta na całe życie, wybacz, przyjacielu.”)

– Więc kiedy mógłbym zabrać się za te ważne sprawy? – zapytał nagle, z powrotem spoglądając na Liama. Położył dłonie na biurku przed sobą, oddalił od siebie swoje palce i zaczął stukać nerwowo w jego gładką, drewnianą powierzchnię. To wszystko zaczynało mu wyglądać na okropne rozpoczęcie gry wstępnej i z niecierpliwością chciał ją zakończyć, chciał przejść do prawdziwej pracy.

– Ważne sprawy? – zapytał Liam, wyglądając na trochę zbitego z tropu.

– Tak, mógłbym już teraz zacząć umawiać się na spotkania z liderami poszczególnych sekcji? – zapytał Harry, jego głos był niemalże ostry. Wskazał swobodnie w stronę kalendarza Outlook, który miał otwarty na monitorze przed sobą. – Mam tylko wysyłać im e-maile? Czy już się tym zająłeś? Jest tutaj jakiś ustalony harmonogram na takie okazje? – Jego pierwszy występ z orkiestrą miał być za zaledwie półtora miesiąca i Harry miał na oku raczej jakiś ambitny kawałek. Siedzenie tutaj w swoim lśniącym biurze, rozmawianie o sesjach zdjęciowych i akcjach charytatywnych z Liamem sprawiało, że czuł, jakby czas przelatywał mu przez palce; jakby nie było go wystarczająco dużo.

Liam przytaknął powoli.

– Tak, tak, oczywiście, że możemy zabrać się i za te sprawy... – powiedział. Spojrzał w dół, gdzie noga Harry'ego gwałtownie podskakiwała pod biurkiem, a następnie znów na samego mężczyznę, z nieco zadumanym wzrokiem. – Chciałbyś się przejść teraz do Świętego Łukasza? Tam również jest przygotowany dla ciebie mały gabinet. Mógłbyś się przygotować, zanim przyjdzie reszta; potem mogę posprawdzać harmonogramy wszystkich osób, gdy ty będziesz na próbie i umówić cię na indywidualne spotkania z liderem każdej z sekcji oraz grupowe spotkanie ze wszystkimi pod koniec tego tygodnia.

Harry zatrzymał swoje kolano, kiwając głową.

– Okej – odpowiedział, wzdychając z ulgą. – Tak. Zróbmy tak.

– Masz to załatwione, Maestro – powiedział Liam, uśmiechając się, gdy obaj wstali z krzeseł.

Harry odwzajemnił jego uśmiech, tym razem będąc nieco bardziej przekonanym.

Otulili się swoimi płaszczami i ruszyli w stronę lobby.

– Najpierw Tomlinson, jeśli to możliwe – powiedział Harry, gdy kierując się w stronę wyjścia na Silk Street, przeszli pod bannerem, który oglądał poprzedniej nocy.

Liam mruknął coś pod nosem.

– To prawdopodobnie dobry pomysł – wymamrotał.

Obdarował Harry'ego przepraszającym spojrzeniem, gdy szli Whitecross Street w stronę starego kościoła.

– Robili tutaj renowacje – powiedział – od listopada. Nie jestem pewien, jakie biuro dla ciebie znaleźli. – Brzmiał na nerwowo zawstydzonego, jakby oczekiwał najgorszego.

Jak się okazało, Harry od razu polubił swoje biuro w Kościele Świętego Łukasza. Polubił je bardziej niż to w Barbican. O wiele bardziej. Jak tylko otworzył drzwi z Liamem, poczuł się po prostu dobrze. Było tu brudno i ciasno. Warstwa lepkiego kurzu pokrywała regał na książki stojący wzdłuż lewej ściany, a światło dzienne ledwie wpadało przez dziwną, mleczną szybę w jedynym oknie w pomieszczeniu. Z każdym kolejnym oddechem Harry mógł poczuć słabą nutkę przestarzałego dymu papierosowego i środków do czyszczenia. Ale czuł się tutaj jak w pokoju do ćwiczeń i to było przyjemne.

Liam nie wyglądał na choć trochę tak samo usatysfakcjonowanego. Wyglądało na to, że jego najgorsze koszmary właśnie się spełniły. Przebiegł niezadowolony palcem po jednej z antycznych szafek wypełnionej aktami, podczas gdy Harry wyciągnął stos partytur ze swojej teczki i rzucał je kolejno na stare, wyglądające na przedwojenne biurko, stojące na środku pokoju.

– Wszystko w porządku, Liam? – zapytał Harry, rozbawiony jego odrazą.

Liam spojrzał na brud, który miał na opuszku palca i wykrzywił twarz w grymasie.

– Jeśli u ciebie tak, to u mnie również... tak myślę – powiedział sceptycznie, obracając się powoli dookoła swojej osi, by obejrzeć cały ten mały pokój. – Po prostu się zastanawiam. No wiesz. Czy to naprawdę jest najlepsze, co możemy zaoferować... – Uniósł brwi, gdy zauważył obrzydliwą kulkę kleju przemysłowego przyklejoną obok półek na książki, gdzie wyglądało to tak, jakby coś zostało po prostu oderwane od ściany.

Harry zaśmiał się i wzruszył ramionami, otwierając, a potem trzaskając szufladami biurka, by zobaczyć, czy cokolwiek jest w środku. Być może jakieś pozostałości biurowe? Jakieś zepsute długopisy albo spinacze? Gumki recepturki? Może zagubiona buteleczka korektora albo bezużyteczne zakreślacze? Oczywiście, sekretny liścik miłosny byłby najlepszym scenariuszem, ale Harry nie trzymał się tej nadziei. Odkrył, że było tu jedynie czterdzieści pensów i trzy czerwone pinezki.

– Czy Gergiev używał kiedykolwiek tego biura, zanim odszedł? – zapytał z wątpieniem w głosie. Zerknął na Liama. – Nie używał, prawda?

Liam roześmiał się i prychnął.

– Oczywiście, że nie. Nie, proszę pana. – Pokręcił głową.

– Cóż, mnie się podoba – powiedział Harry i uśmiechnął się, gdy lekko opadł na coś, co wyglądało na niemal przedwojenne, biurowe krzesło. Nie znalazł żadnego ergonomicznego elementu wystroju w zasięgu wzroku. Krzesło przyjemnie pod nim skrzypnęło.

Liam wciąż nie był przekonany.

– Lokalizacja, lokalizacja, lokalizacja, Liam! – zaznaczył Harry, po czym opadł na oparcie krzesła, aby przetestować jego wytrzymałość. Mimo wszystkich niedociągnięć, które zauważył, biuro było wciśnięte w małym lobby, tuż za salą przeznaczoną do prób i tuż obok łazienek, wyglądających na zimne i wilgotne. To było dogodne miejsce, jednocześnie odosobnione i odległe, jak sekret i Harry to pokochał. Zaśmiał się. – Wydaje mi się, że wszyscy wracają tutaj tylko wtedy, gdy muszą się zesrać.

Liam wyglądał teraz na dość zniesmaczonego.

Harry zachichotał.

– Aw, no dalej, Liam. Prywatność! To właśnie to, co wszyscy lubią. Lubią się wygodnie rozsiąść i w całości oddać potrzebie.

Liam mrugnął, wykrzywiając usta w grymasie.

– Wyluzuj, stary! – powiedział Harry, wciąż się śmiejąc. I ponieważ po prostu nie mógł się powstrzymać, dodał: – Wszyscy robią kupę.

Liam był nieco zawstydzony, i to nie przez stwierdzenie o naturalności wypróżniania, ale przez sugestię, że powinien się rozluźnić. Zaczął poprawiać swoją postawę, tak jak się to robi, kiedy bezskutecznie próbuje się przekonać kogoś, że nie jest się tak naprawdę spiętym. Przesadnie rozluźnił mięśnie swojej twarzy i reszty ciała. Wyglądał tak, jakby tylko sekundy dzieliły go od powiedzenia czegoś „wyluzowanego” w slangu, z którym nie czuł się komfortowo; być może był na skraju powiedzenia Harry'emu, że był „nabuzowany” myślą, że to zaczynał właśnie pracę jako nowy Maestro. Harry lubił Liama coraz bardziej i bardziej.

– Dobrze – powiedział Liam, gdy Harry przestał chichotać z jego wiadomego dyskomfortu. – Pójdę złapać kogoś na dole i znaleźć klucze do tego miejsca. – Mieli szczęście, że drzwi były otwarte, gdy wchodzili. – A później poszukam Grimshawa, żeby upewnić się, że wszystko idzie według planu.

Harry przytaknął, przełykając ciężko ślinę. Jego nerwy wróciły, gdy tylko Liam wyślizgnął się z biura i już ani chwili dłużej nie odwracał jego uwagi od zbliżającej się próby. Wstał i przeciągnął się, przebiegając dłonią przez swoje niesforne włosy, a potem wygładził swój krawat oraz poprawił marynarkę w okolicach ramion. Potem wciągnął głęboko powietrze przez nos i powoli wypuścił je ustami, i tak kilka razy – trzymał dłoń pod żebrami i brał głębokie, miarowe oddechy, by się uspokoić.

Dwie z czterech ścian biura były pokryte tablicą, która – dla większej wygody – miała już narysowane pięciolinie. Harry podszedł do tablicy po swojej lewej, zauważając po raz pierwszy, że był tutaj wyrysowany klucz basowy, wiolinowy, a jeszcze wyżej – niedbały znak metryczny. Za nimi były nuty i takty, które pokrywały całą szerokość i wysokość tablicy. Kreda była rozmazana i niewyraźna; Harry zastanawiał się, jak długo już to tutaj było i kto to po sobie pozostawił. Wziął kolejny głęboki oddech i zaczął grać muzykę zapisaną na tablicy w swojej głowie, przy okazji ostrożnie ją nucąc i wciąż próbując się zrelaksować. Jego ramiona zaczęły poruszać się jakby w porozumieniu; prawa ręka ustanawiała stałe tempo andante, a lewa łagodnie rzeźbiła w powietrzu, gdy sam szybko zbudował w swojej głowie pojęcie utworu. Dwa, trzy... Harry obrócił się, podążając za muzyką, której zapis po zakręcie był kontynuowany na tablicy na ścianie obok.

– Co do chole... – Ostry głos dobiegł z jego prawej strony, przemieniając się nagle we sfrustrowany, zduszony dźwięk.

Harry gwałtownie powrócił do rzeczywistości, a jego ręce zamarły w powietrzu. Obrócił szybko głowę, by zobaczyć osobę, która się odezwała.

– Co... co ty tutaj robisz? – Louis Tomlinson stał i patrzył na niego złowrogo, zaciskając dłoń na klamce tak, że jego knykcie pobielały. Jego oczy wyglądały szalenie i widać było w nich coś alarmującego, zanim nie ściemniały i nie zmrużyły się, bacznie obserwując Harry'ego. Jego brwi zmarszczyły się w pogardzie.

Harry gwałtownie odwrócił głowę. Oddech utknął mu w gardle na widok stojącego w drzwiach, małego i kipiącego ze złości Louisa. Okropna fala oburzenia przedostała się przez ciało Harry'ego; uderzając w niego niczym bat, biegła przez jego kręgosłup aż po czubki palców. Gdzieś nisko w jego brzuchu zmieszała się gorąco z odległym, ale znajomym uczuciem poniżenia, a Harry poczuł, jak jego twarz się zarumieniła, gdy krew dotarła aż do jego uszu.

– Co ja...? – W końcu sobie poradził i będąc w szoku oraz niedowierzaniu, zmarszczył własne brwi. Potrząsnął głową w konsternacji i kiedy podjął się na nowo mówienia, jego słowa były rozważne i powolne, i tak poważne, na jakie tylko było go stać w takim wstrząśniętym stanie. – To moje biuro.

– Twoje biu... – Louis przerwał z oburzonym sapnięciem, a jego szczęka zacisnęła się; dwa delikatnie uformowane palce przycisnął do swojej lewej skroni. Potrząsnął krótko głową i złapał za gąbkę z listwy spod najbliższej tablicy. Przepchnął się i mamrocząc coś ze złością pod nosem, zmazywał w furii muzykę, którą Harry odtwarzał w swojej głowie.

Harry wypuścił z siebie urywany śmiech, a jego serce łomotało. Skrzyżował ramiona i z niedowierzaniem przyglądał się Louisowi.

Louis obrócił się dookoła, by spojrzeć na niego po tym, jak skończył swoje zadanie. Błękit jego oczu wydawał się przecinać całe pomieszczenie, gdy jego spojrzenie błyskawicznie przesunęło się po twarzy Harry'ego, sprawiając, że jego policzki zrobiły się czerwone. Louis wciąż tam stał, jego klatka piersiowa widocznie poruszała się z każdym kolejnym oddechem, a on zaciskał i rozluźniał swoją lewą pięść wokół czegoś, co w niej trzymał. Podciągnął rękawy swojego swetra, a Harry obserwował, jak ścięgna jego przedramienia poruszają się pod jego skórą. Harry uniósł brwi w niemej prośbie o jakiekolwiek wyjaśnienie. Wyglądało jednak na to, że żadnego nie otrzyma.

– Okej – powiedział po kilku kolejnych chwilach Harry, pocierając czoło i wypuszczając z siebie kolejny łagodny śmiech, bo nie wiedział, jak powinien kontynuować. – Um. – Przestąpił z nogi na nogę i odgarnął zbłąkanego loka ze swojego czoła. – Cóż, jestem Harry Styles – powiedział powoli, pochylając się nieco do przodu z wyciągniętą dłonią. – Jestem, um. Nowym... nowym, tymczasowym dyrygentem...

Tomlinson prychnął i przewrócił oczami.

– Wiem, kim jesteś – sapnął, ignorując dłoń Harry'ego.

Harry wybuchnął na te słowa śmiechem, będąc szczerze rozbawionym niedorzecznym zachowaniem Louisa Tomlinsona i nie wiedząc, co więcej zrobić. Nie był w stanie nie odczuć małego ukłucia satysfakcji, gdy zauważył zaróżowione policzki Louisa.

Harry oparł się o biurko i skrzyżował nogi w kostkach.

– Och. Okej – powiedział, gładząc dłonią tył swojej szyi, wciąż śmiejąc się z małym niedowierzaniem i czekając, aż tym razem Louis wykona następny ruch.

Louis był w tym momencie trochę zażenowany, nadal stał niezręcznie naprzeciwko Harry'ego. Wciąż był poddenerwowany, jego postawa napięła się tak mocno jak sama cięciwa łuku, jednak jego maniakalna furia, która wcześniej zdawała się pchać go do środka biura, teraz już zginęła. Wyglądał na lekko skruszonego (ale także zirytowanego ze względu na to, że tak się czuł), aż w końcu wydał z siebie przesadne westchnięcie, zanim zrobił krok bliżej i w końcu wyciągnął dłoń do Harry'ego, by ją uścisnąć.

– Louis Tomlinson – powiedział niechętnie. – Koncertmistrz.

Harry poczuł w kościach lekkie podekscytowanie, gdy ich dłonie się zetknęły. Louis utrzymywał z nim kontakt wzrokowy, ale było to tak odległe i zdystansowane, jak gdyby próbował przebić Harry'ego spojrzeniem i tak naprawdę zerknąć na zielony, zakurzony i metalowy regał na książki stojący przy przeciwległej ścianie. Kiedy Harry to dostrzegł, przypływ irytacji zastąpił jego rozbawienie. Był przez to dziwnie rozdrażniony, naprawdę, i nieoczekiwanie zapragnął zmusić Louisa do spojrzenia mu prosto w oczy; zmusić go do zdania sobie sprawy z jego obecności. Wzmocnił nieco uścisk na dłoni Louisa, gdy nią potrząsał, jak się okazało – wystarczająco, by zobaczyć jakiś błysk w jego spojrzeniu.

– Wiem, kim pan jest, panie Tomlinson. – Harry celowo utrzymywał swój figlarny ton, pozwalał słowom powoli wydostawać się spomiędzy jego warg, a wzrok wciąż utrzymywał na twarzy Louisa. – Uwierz mi, pamiętam.

I udało się; żywe, błękitne oczy Louisa zabłyszczały w zaskoczeniu i wbiły się w te Harry'ego. Serce Harry'ego zaczęło bić jeszcze szybciej, gdy Louis wyrwał swoją dłoń.

– Widzimy się na próbie, sir – mruknął krótko, kierując się w stronę drzwi. Zatrzymał się jednak, gdy zauważył partyturę, którą Harry wcześniej rzucił na biurko; jego wzrok przesunął się szybko po tytule. Spojrzał z powrotem na Harry'ego i uniósł brwi, wyraźnie rozczarowany. Przewrócił oczami po raz ostatni, zanim odwrócił się na pięcie i wyszedł z pomieszczenia.

Gdy Harry został już sam, usiadł oszołomiony i zdyszany na brzegu swojego biurka, czując się niezdolnym do odsunięcia od siebie myśli o pogardliwym spojrzeniu Louisa, jakie ten posłał mu na sam koniec. Pozwolił, by wstyd się w nim obudził, przedostał do brzucha i zmieszał razem z oburzeniem... i czymś, co niebezpiecznie przypominało pożądanie.

– Nie gryzie – powtórzył Harry z gorzkim chichotem. To będzie interesujące.

Był w dalszym ciągu nieco podkręcony po starciu sprzed kilku minut, gdy Liam wsadził głowę przez uchylone drzwi.

– Gotowy? – zapytał. – Nick jest przygotowany, może cię wprowadzić.

Harry skinął głową, podnosząc się na nogi. Poklepał się po lewej piersi marynarki, wyczuwając przez jej materiał swoją batutę i próbując uspokoić nerwy po raz ostatni. Wyszedł za Liamem z pokoju, jednak zatrzymał się, gdy dotarł do drzwi i zmarszczył brwi. Tutaj, tuż obok gąbki na listwie pod tablicą, leżały klucze do biura.

– Panie Styles? – Głos Liama sprowadził go z powrotem na ziemię.

I Harry poszedł.

Stał po prawej stronie Grimshawa, gdy ten go przedstawiał, uśmiechał się w najbardziej właściwych momentach i przyglądał się orkiestrze, próbując się z nią oswoić. Harry poznał się już z niektórymi muzykami na przestrzeni lat, w bardziej lub mniej profesjonalnym stylu, jednak większość wyglądała mu znajomo dzięki godzinnemu oglądaniu materiałów z koncertów i prób przez ostatnie trzy tygodnie. Maria Santiago-O'Brien, elegancka Argentynka, pierwsza wiolonczelistka. Wybredny, stary Gerald Courtenay, siedzący w pierwszym rzędzie altówek. Niall kulił się obok swojej partnerki od standu, onieśmielającej i Wielkiej Damy waltorni, Gladys Howard. Zayn Malik, smukła sylwetka odziana w czerń, opierał się o ścianę na tyłach orkiestry, a jego młotek do kotłów wirował powoli w jego dłoni. Harry nie do końca mógł spojrzeć w lewo, na sekcję pierwszych skrzypiec. Jego wzrok szybko zmieniał kierunek za każdym razem, gdy zbliżał się do tej jednej osoby, której występy oglądał najdłużej, gdy się przygotowywał. Odnosił wrażenie, że mógł wyczuć na sobie wzrok Louisa przez całą salę do prób i myśl o tym, że jest pod jego bacznym i prawdopodobnie wrogim spojrzeniem sprawiała, że włoski na karku stawały mu dęba... sprawiła ona, że przestąpił z nogi na nogę. Cała postawa Louisa działała na Harry'ego niczym magnes od drugiej strony; mógł się rozglądać wszędzie, ale nie tam, bał się odkryć, że ma rację. Zamiast tego przeskoczył wzrokiem na Janet Ingersoll z obojem, na Nathana Sugiyama trzymającego puzon, po czym wrócił ponownie do sekcji wiolonczeli.

– Więc, proszę, przywitajcie wraz ze mną bardzo gorąco waszego nowego, tymczasowego dyrygenta, niesamowitego i utalentowanego pana Harry'ego Stylesa. – Nick zakończył z wielkim rozmachem, wskazując ramieniem w stronę Harry'ego, a orkiestra zaczęła klaskać.

Harry poczuł napływ podekscytowania, gdy zbliżał się do podestu, a jego zmartwienia dotyczące Louisa zniknęły. Nerwowa energia, która zbierała się w nim cały dzień, przemieniła się z lęku w oczekiwanie, kiedy w końcu zajął swoje miejsce przed orkiestrą. Jego orkiestrą. Wziął głęboki oddech, zaciskając dłonie za swoimi plecami, promieniejąc i czekając, aż brawa ustaną.

– Witajcie – powiedział, uśmiechając się szeroko i patrząc na muzyków. – Dziękuję. Dziękuję za zaproszenie. – Orkiestra wybuchła kolejną falą oklasków, a Harry spuścił swoją głowę, uśmiechając się i czekając, aż hałas ponownie ustanie. Odezwał się ponownie, gdy tak się stało.

– Przyjechałem zobaczyć Londyńską Orkiestrę Symfoniczną po raz pierwszy, gdy miałem trzynaście lat – powiedział, odchrząkując. – Trzecia Symfonia Mahlera, w pierwszym sezonie Gergieva. – Harry przerwał i wykonał jeden z najsławniejszych gestów Gergieva, świetnie naśladując styl jego dyrygowania; pokazał symbol OK kciukiem i palcem wskazującym prawej ręki i lekko pomachał pozostałymi trzema. Orkiestra roześmiała się. – Nigdy tego nie zapomnę. Nigdy. – Nieoczekiwana ilość emocji rozprzestrzeniła się po jego klatce piersiowej, sprawiając, że dosłownie czuł, jak serce rośnie mu w piersi. – Obejrzenie tego występu miało ogromny wpływ na mój rozwój jako muzyka. Naprawdę; obudził on we mnie zainteresowanie w dyrygowaniu i sprawił, że chciałem tego spróbować. – Ponownie przerwał i pokręcił głową, uśmiechając się na te wspomnienia. – Moja mama nie mogła przekonać mnie do tego, żebym dał sobie spokój. Myślę, że nawet poprosiłem na jedne Święta o plakat z Valerym – zachichotał. – Gergiev, wiszący na mojej ścianie, tuż obok plakatu z Arctic Monkeys. – Wywołało to więcej łagodnych śmiechów, a Harry ponownie się do nich uśmiechnął. – Jednak co ważniejsze – kontynuował – zanim zaczniemy, chciałbym powiedzieć, że całkowicie rozumiem, jak ogromnie odpowiedzialne jest stanowisko, które zajmuję i jak wielki to zaszczyt dostać tę posadę, nawet tymczasowo. Nie mógłbym być bardziej podekscytowany z takiej okazji. Więc jeszcze raz dziękuję wam za zaproszenie.

Orkiestra po raz kolejny wybuchła ogromnymi oklaskami. Tym razem Harry musiał zwalczyć potrzebę spojrzenia całkowicie w lewo, czując nagłą desperację, by spojrzeć na Louisa Tomlinsona i dowiedzieć się, czy jego brawa były tak obojętne i chłodne, jak sobie je wyobrażał. Czy jego błękitne oczy wyrażały jego ostudzone, sceptyczne nastawienie. Powstrzymywał się najdłużej, jak tylko mógł, ale chęć spojrzenia była silniejsza i jego wzrok podążył w tamtą stronę, niemalże wbrew jego woli.

Harry zacisnął szczękę na to, co zobaczył, a czerwień napłynęła do jego policzków. Wzrok Louisa był wyzywający, zacięty i niemalże drwiący. Harry odwrócił się z powrotem w stronę orkiestry, zelektryzowany i z szybko bijącym sercem. Tylko poczekaj, Tomlinson, pomyślał. Tylko poczekaj. Cokolwiek Louis Tomlinson miał dla niego w zanadrzu, Harry tym razem był na to gotowy. Bardziej niż gotowy.

rozdział II, cz. I. →

#liarb #love is a rebellious bird tłumaczenie #polish translation #tłumaczenie #larry stylinson #larry stylinson fic

4 notes · View notes

pt-tiagosantos · 6 years

Text

Crónica do Festival - III

No terceiro dia do Festival “Caminhos do Cinema Português” teve lugar, no Miniauditório Salgado Zenha às 14.30h, a primeira sessão do ciclo “No Trilho dos Naturalistas”, uma iniciativa cujo objetivo é transportar o espetador, através do cinema, para territórios ao mesmo tempo próximos e longínquos, como os dos países africanos de língua portuguesa, instalando a ênfase no contacto do humano com a natureza e na forma como esta pode ser lida por ele. Ontem foi a vez de Angola, de João Nicolau, e teremos a possibilidade de assistir a mais três sessões deste ciclo nos próximos dias (até sábado).

Meia hora depois, na sala principal do TAGV, principiava a primeira sessão do dia da Seleção Caminhos, com a particularidade de ser a primeira Sessão Seniores deste XXIII Festival, ou seja, dedicada ao público da 3ª idade, que nem sempre tem a oportunidade de ver tanto cinema quanto gostaria. O filme exibido foi A Mãe é que Sabe, de Nuno Rocha, que, com um elenco de luxo (Maria João Abreu, Margarida Carpinteiro, Dalila Carmo, etc.), muito humor e uma contagiante boa disposição, foi a escolha perfeita para o público que quase ocupava toda a sala. Houve ainda a oportunidade de estabelecer um debate com Nuno Rocha, que assistia à exibição, no qual foram discutidos alguns dos assuntos abordados pelo filme, tais como a evocação da Memória ou as escolhas que determinam os nossos percursos de vida.

A sessão das 17.30h, Também da Seleção Caminhos e ainda na sala principal do TAGV, contou com a curta-metragem Où En Êtes-Vous, João Pedro Rodrigues?, na qual o realizador executa um breve exercício poético e experimental em torno da sua atividade mais recente por forma a elucidar-nos (ou não) acerca dos motivos do seu aparente “desaparecimento”, e com a longa-metragem Al Berto, de Vicente Alves do Ó, uma feliz ocasião para fazer voltar às salas de cinema este filme que recupera um lado menos conhecido deste poeta, ou seja, os anos que passou em Sines antes de se tornar num autor reconhecido. No final da sessão o realizador Vicente Alves do Ó e o ator Ricardo Teixeira (intérprete de Al Berto), que estavam na sala, aceitaram o convite para fazer a apresentação do filme e responder às questões do público, criando um momento de conversa ao mesmo tempo bastante interessante e de intensa boa-disposição.

Às 21.45h começou a última sessão da Seleção Caminhos deste terceiro dia do Festival, onde mais uma vez foi possível testemunhar a qualidade do nosso novíssimo cinema. À longa António Um Dois Três, de Leonardo Mouramateus, seguiram-se as curtas Laranja Amarelo, de Pedro Augusto Almeida, e Câmara Nova, de André Marques. Com as suas abordagens estéticas distintas, são, contudo, bastante próximos na temática escolhida: as dinâmicas do amor e do desamor que se criam entre pessoas em trânsito, tanto geográfico como temperamental. E foi, por isso, este o mote do último debate do dia com os autores dos filmes, Miguel Monteiro, produtor de António Um Dois Três, e André Marques, realizador de Câmara Nova e produtor de Laranja Amarelo. Ficou assim cumprido mais um intenso dia de “Caminhos do Cinema Português”, mas ainda há muito cinema português para ver até domingo.

Bruno Fontes

2017

youtube

0 notes

bugdatabase · 5 months

Text

Some voiceclaims of MeTra !

You can read CHAPTER TWO of SECTION ONE of my Inanimate Insanity AU — Titles are Stupid — being rewritten: here !

#my art #osc #object show community #inanimate insanity #tas!au #metra tas!au #laptop tas!au #knife tas!au #trophy tas!au #lightbulb tas!au #pickle tas!au #steve cobs tas!au

17 notes · View notes

bugdatabase · 2 months

Text

A little Titles are stupid update! I'll most likely be drawing writing Section 3's prologue this afternoon so stay tuned for that!

There's two new animatics going to be uploaded as well, along with a possibility of me releasing Titles are Stupid's Sections 1-2 soundtrack! It's a small group of songs but they're good.

#tas!au update #tas!au art #metra tas!au #titles are stupid #my art

4 notes · View notes

bugdatabase · 4 months

Note

Lorenzo sometimes (a lot) I question if you’re okay

Not sure if I ever get a straight answer

i love my human-like robot . i love making robots go insane because they know this shouldnt be possible . ite artificial yet it feels NATURAL , DAMN IT .

#red anon #txt #titles are stupid #metra tas!au

0 notes

bugdatabase · 3 months

Note

You made the music and you’re not gonna show??

Please do, you’re music goes hard man

you asked for it !

#my art #my music #tas!au #titles are stupid #tas!mecintosh #tas!metra #in harsh relation to chapter three segment 2 !

2 notes · View notes

pt-tiagosantos · 6 years

Text

Crónica do Festival - III

Bruno Fontes

2017

youtube

0 notes

pt-tiagosantos · 6 years

Text

Crónica do Festival - III

Bruno Fontes

2017

youtube

0 notes

pt-tiagosantos · 6 years

Text

Ao quarto dia …

A 23º edição do Festival Caminhos do Cinema Português já vai a meio, mas ainda há muitos filmes a ser exibidos. No quarto dia do festival, temos de novo um total de oito sessões.

O dia 30 de novembro marca a última sessão dos Caminhos Juniores. Pelas 10 horas, no Teatro Académico de Gil Vicente, os mais novos poderão assistir a animações como “#LINGO” de Vicente Niro, “Senhor Jaime” de Cláudio Sá, “O Gigante” de Júlio Vanzeler e “Sarapateado” de Carina Caetano.

Pelas 14h30, no Mini-Auditório Salgado Zenha, é exibido o episódio “Angola”, da série “No Trilho dos Naturalistas”,realizado por André Godinho, que faz chegar até nós a história de quatro dos mais importantes ecossistemas encontrados em território moçambicano: os mangais, as pradarias de ervas.

A Seleção Caminhos retorna ao TAGV pelas 15 horas com mais uma sessão dedicada aos seniores, com destaque para “O Turno da Noite”, um drama realizado por Hugo Pedro, e para o documentário de Catarina Botelho, “Notas de Campo”, que procura perceber a forma como os anos de austeridade foram vividos e sentidos através do diálogo entre duas portuguesas. Nesta sessão pode ainda assistir-se à curta metragem “Ao Telefone Com Deus” de Vera Casaca , com a presença da realizadora e do produtor David Badalo, e à curta ficcional “Semente Exterminadora” de Pedro Neves Marques.

De volta ao Mini-Auditório Salgado Zenha, a Seleção Ensaios tem programada duas sessões nos horários das 16h30 e das 18 horas. Na primeira sessão, destinada apenas aos Ensaios Internacionais, poderá assistir-se ao drama “The Visitor” de Ali Baharlou, “678” de EunJin Park, “Let Me In” de Max Dawiczewski e “Icarus” de Tom Teller, entre outros. A sessão das 18 horas é dedicada aos Ensaios Nacionais, iniciando com o documentário “Palingénese” de Nuno Braumann e Pedro Koch e terminando com a ficção “Ivan” de Bernardo Lopes, com destaque para “We Are Desperate”, uma ficção de Joana Maria Sousa.

Nova sessão da Seleção Caminhos pelas 17h30 no TAGV, com destaque para a estreia de “Freelancer”, uma curta ficcional realizada pelos açorianos Francisco Lacerda e Afonso Lopes, podendo também assistir-se aos filmes “A Sonolenta” de Marta Monteiro, adaptação da obra de Anton Chekhov, e “Delírio em Las Vedras” de Edgar Pêra, baseado no carnaval da cidade de Torres Vedras e o último filme de Nuno Melo.

“Tropical Prevla”, curta metragem de Manuela Sobral, “Dryland” de Liv Prior Colliander e o documentário “The Sunrise Storyteller” de Kasha Slavner, são os filmes que compõem mais uma sessão dos Caminhos Mundiais, que será exibida no Mini-Auditório Salgado Zenha, pelas 19h45.

A última sessão do dia, a cargo da Seleção Caminhos, está reservada para as 21h30, no TAGV. O público vai ter a oportunidade de assistir à animação “Sete” de Gustavo Sá e às curtas-ficcionais “Terrain Vague” de Latifa Said, “A Língua” de Adriana Martins da Silva e “Coelho Mau” de Carlos Conceição.

youtube

O quarto dia de festival encerra com mais uma Master Session, desta vez com o tema “A distribuição do cinema português”, com a participação de Nuno Gonçalves da CineMundo, de Stefano Savio da Filmin, de Carlos Gaio do Cinanima, de Elsa Mendes do Plano Nacional de Cinema, com a moderação de João Viana, em representação da Associação de Produtores de Cinema e Audiovisual.

Carlos GaioCinanima

Carlos Luís Gaio, nasceu em Espinho em 15 de abril de 1980. É licenciado em Direito pela Faculdade de Direito da Universidade do Porto, exerceu advocacia e atualmente trabalha como jurista. No que respeita a atividades desenvolvidas em regime de voluntariado e num espírito de dinamização cultural: Colabora com o CINANIMA regularmente desde 1997, tendo estado ligado a várias áreas do festival, desde a produção de conteúdos editioriais, secretariado de júris, a programação, entre outras atividades operacionais do festival, integrando atualmente a sua Comissão Organizadora (desde 2004); Foi redator do jornal local “Maré Viva” entre os anos de 1998 a 2002, tendo assumido as funções de editor de cultura deste semanário de fevereiro de 2005 a julho de 2006; Entre 1999 e 2003 foi redator no Jornal “A Tribuna” da FDUP; É ator no Teatro Popular de Espinho desde 1992; Desde 1994 que é ativista regular da “Nascente, Cooperativa de Ação Cultural”, tendo feito parte da direção em diversos mandatos; Participa regularmente em sessões de poesia em Espinho e no Porto; e colabora pontualmente com diversos agentes criativos na produção de conteúdos e escrita criativa. É um amante da sétima arte em geral e do cinema de animação em particular, marcando presença em vários festivais de cinema no nosso país e estrangeiro.

Elsa MendesPlano Nacional de Cinema

Licenciou-se em História (1983), na F.L.U.L. – Universidade de Lisboa. Concluiu o Mestrado em História de Arte (2000), na F.C.S.H. – Universidade Nova de Lisboa, com um estudo sobre A Obra do arquitecto Rosendo Carvalheira (1863−1919) e obteve o grau de Doutora em Letras, no ramo de Estudos de Cultura e de Literatura – Especialidade em Estudos Americanos – Cinema, na Universidade de Lisboa, com tese subordinada ao tema A Cruz, o Gládio e a Espada: representações da História no cinema de Cecil B. DeMille (1881−1959). É professora do Ensino Secundário na Escola Secundária Dr. José Afonso (Seixal) e é formadora de professores. No presente ano letivo de 2014 – 15 assumiu a coordenação do Plano Nacional de Cinema. Tem colaborado em artigos que foram publicados no âmbito de projectos mais vastos: Dicionário Biográfico Parlamentar: 1834 – 1910 (2005), Portugal Património: Guia Inventário (2007). Tem comunicações publicadas no âmbito de História da Arte e de Estudos Fílmicos. Tem como áreas privilegiadas de investigação a História da Cultura Contemporânea, os Estudos Fílmicos e as áreas de Cinema e História e Cinema e Educação.

João VianaAssociação de Produtores de Cinema e Audiovisual

João Viana nasceu em Angola, em 1966. Entre 1988 e 1994, licenciou-se em direito em Coimbra e estudou cinema no Porto. Trabalhou em produção, som, story-board, realização e finalmente argumento. Em 2007 escreveu “ Olhos Vermelhos” para Paulo Rocha. Entretanto trabalhou com cineastas como José Alvaro, Rob Rombout, Filipe Rocha, Sagueneil, Seixas Santos, Cesar Monteiro, Grilo, Biette, Manuel de Oliveira , Schroeter… Começou a realizar os seus próprios filmes em 2004, ao lado de Iana Ferreira, com o filme A PISCINA(Festival de Veneza, em competição) a que se seguiram A BATALHA DE TABATÔ e TABATÔ ambas premiadas em Berlim 2013. Presentemente trabalha na sua segunda longa metragem, produzida pela produtora que fundou, Papaveronoir. Actualmente é Secretário-Geral da Associação de Produtores de Cinema e Audiovisual.

Nuno GonçalvesCinemundo

Nuno Gonçalves é licenciado em Ciências Históricas pela Universidade Lusíada de Lisboa. Iniciou o percurso profissional numa empresa multinacional, da área do grande consumo em Madrid, Amesterdão, Colónia, e mais tarde em Portugal. Foi Diretor de Marketing da Edivideo (representante dos catálogos das Majors americanas Paramount, Universal, Dreamworks e 20th Century Fox). Posteriormente foi Director Comercial de Distribuição e Exibição da Filmes Castello Lopes, representante à época dos catálogos da 20th Century Fox e Miramax na distribuição para cinema. A partir de 1999 integra os quadros da Lusomundo, inicialmente como Director de Marketing e posteriormente como Director Comercial, tendo mais tarde sido nomeado Director Geral. Com a compra da Lusomundo pela PT Portugal e com o posterior split para a ZON, é nomeado Administrador Executivo da ZON Lusomundo Audiovisuais. Desde janeiro de 2015 é partner da Cinemundo.

Stefano SavioFilmin

0 notes

pt-tiagosantos · 6 years

Text

Ao quarto dia …

A 23º edição do Festival Caminhos do Cinema Português já vai a meio, mas ainda há muitos filmes a ser exibidos. No quarto dia do festival, temos de novo um total de oito sessões.

youtube

Carlos GaioCinanima

Elsa MendesPlano Nacional de Cinema

João VianaAssociação de Produtores de Cinema e Audiovisual

Nuno GonçalvesCinemundo

Stefano SavioFilmin

0 notes

pt-tiagosantos · 6 years

Text

Ao quarto dia …

A 23º edição do Festival Caminhos do Cinema Português já vai a meio, mas ainda há muitos filmes a ser exibidos. No quarto dia do festival, temos de novo um total de oito sessões.

youtube

Carlos GaioCinanima

Elsa MendesPlano Nacional de Cinema

João VianaAssociação de Produtores de Cinema e Audiovisual

Nuno GonçalvesCinemundo

Stefano SavioFilmin

0 notes

pt-tiagosantos · 6 years

Text

Ao quarto dia …

A 23º edição do Festival Caminhos do Cinema Português já vai a meio, mas ainda há muitos filmes a ser exibidos. No quarto dia do festival, temos de novo um total de oito sessões.

youtube

Carlos GaioCinanima

Carlos Luís Gaio, nasceu em Espinho em 15 de abril de 1980. É licenciado em Direito pela Faculdade de Direito da Universidade do Porto, exerceu advocacia e atualmente trabalha como jurista. No que respeita a atividades desenvolvidas em regime de voluntariado e num espírito de dinamização cultural: Colabora com o CINANIMA regularmente desde 1997, tendo estado ligado a várias áreas do festival, desde a produção de conteúdos editioriais, secretariado de júris, a programação, entre outras atividades operacio��nais do festival, integrando atualmente a sua Comissão Organizadora (desde 2004); Foi redator do jornal local “Maré Viva” entre os anos de 1998 a 2002, tendo assumido as funções de editor de cultura deste semanário de fevereiro de 2005 a julho de 2006; Entre 1999 e 2003 foi redator no Jornal “A Tribuna” da FDUP; É ator no Teatro Popular de Espinho desde 1992; Desde 1994 que é ativista regular da “Nascente, Cooperativa de Ação Cultural”, tendo feito parte da direção em diversos mandatos; Participa regularmente em sessões de poesia em Espinho e no Porto; e colabora pontualmente com diversos agentes criativos na produção de conteúdos e escrita criativa. É um amante da sétima arte em geral e do cinema de animação em particular, marcando presença em vários festivais de cinema no nosso país e estrangeiro.

Elsa MendesPlano Nacional de Cinema

João VianaAssociação de Produtores de Cinema e Audiovisual

Nuno GonçalvesCinemundo

Stefano SavioFilmin

0 notes