#metaforen

[twafordizzy]

Joseph Roth: de tennisspeler als reusachtig koolwitje

Joseph Roth in Parijs; bron beeld: blogspot.com Hij alleen kent het zonderlinge geheim: hoe je op elegante manier kunt zweten. Ja, je zou zelfs kunnen zeggen dat hij het zweet adelt, zoals anderen door het zweet geadeld worden. In kleine, kostbare haast getelde pareltjes, die geen metaforen meer zijn, verschijnt het op het gebruinde, edele, rimpelloze voorhoofd van de tenniskampioen. Ook zijn…

View On WordPress

#20-ste eeuws #alcohol #asfalt #gesoigneerde vochtigheid #Joods #journalist #kampioen #kapsel #koolwitje #linnen schoen #metaforen #Oekraïne #pareltjes #racket #raspaard #schrijver #tennisspeler #WO1 #WO2 #zweten

[radio-historia]

#metaforen #reclame #metafoor #pcweb #video

[swanlake1998]

yuanyuan zhang and riho sakamoto photographed performing in hans van manen’s metaforen by michel schnater and altin kaftira

#yuanyuan zhang #riho sakamoto #ballet #ballerina #michel schnater #altin kaftira

[devosopmaandag]

Men neme

In de alchemie werden stoffen, elk met hun eigen (toegewezen) kwaliteiten, vermengd met elkaar. Door die fusering hoopten alchemisten goud te kunnen maken – dat nooit werd gevonden. Teruggebracht tot de kern gaat het om die fusie, het nieuwe dat uit elke verbinding ontstaat. Wij mensen zijn geboren uit zo'n samensmelting, en voor de rest van ons leven zijn we voortdurend aan het fuseren, een woord dat komt van het Latijnse fundere: 'smelten, gieten, uitstorten'. Ik schreef eens een gedicht dat zo begon:

Spreid je armen en grijp met je handen het eerstvolgende

dat langs komt zweven. Sla met kracht beide dingen op

elkaar. De klap die volgt, de rook die opstijgt, de vonken die

wegschieten, de geur die vrij komt, het gruis dat neerdwarrelt

bewijzen dat niets zichzelf blijft in botsing met iets anders.

Groei is onmogelijk zonder fuseren, leven is onmogelijk zonder. Ons leven is alchemistisch van aard. De laatste strofe van dat gedicht luidt:

Sla wie je was op wie je bent,

wie je bent geworden op wie je

wilde zijn, wie je voor de ander

bent op wie je wilt dat de ander

voor jou is, sla leven op dood en

durf te kijken naar wat zich in je ene

hand bevindt en wat in de andere.

Smelten, gieten, uitstorten dus. Voor smelten is hitte nodig; lees dat als energie. Iets moet gedaan worden. Eenmaal vermengd en van gedaante veranderd, wordt het gestort, óp iets. Daar is het dan, dat nieuwe. Verlangen, nieuwsgierigheid en hoop worden omgezet in iets nieuws, maar zelden wordt de verwachting ingelost. Wie echter oog heeft voor wat er onderweg gebeurt, wordt bijna altijd beloond.

Ik houd heel erg van het koppelen van ongelijke delen, al klinkt dat wel erg abstract. In het Surrealisme vormde dat de kern (de beroemde 'toevallige ontmoeting van een naaimachine en een paraplu'). In de poëzie worden beelden en betekenissen gekoppeld in verrassende metaforen, in de filosofie wordt niet alleen logisch gedacht, maar worden ook ideeën gekoppeld, ontdaan van hun vaste betekenissen.

Koppelen, dat is wat ik doe in de nieuwe serie 'BrocheBeeld', waarin ik mijn verzameling ansichtkaarten koppel aan mijn verzameling broches. Ik vermeng materie met afbeelding en wat dan, eenmaal gesmolten, gegoten en uitgestort, voor mij ligt is iets nieuws, iets wat ik niet bedacht zou kunnen hebben. En om het nog alchemistischer te maken, voeg ik er een derde element aan toe, de taal. Eerst het ding en het beeld laten fuseren, dan de uitkomst heel even in een bad van taal dompelen.

[jurjenkvanderhoek]

HET MAGISCH REALISTISCHE LANDSCHAP VAN SASKIA BOELSUMS

Ons Nederland heeft geen theatraal panorama, noch een dramatisch vergezicht of spectaculair blikveld. “Het is een verlegen bruid: het landschap geeft zichzelf niet gemakkelijk prijs”, schrijft journalist Tracy Metz in haar voorwoord op het fotoboek ‘Landscape photography’ van Saskia Boelsums. Anders dan haar land, het land waar ze is geboren en getogen: Amerika. In Nederland geen Grand Canyon of Yosemite National Park, de plekken die van zichzelf al meer dan fotogeniek zijn. Het verschil karakteriseert volgens haar de beide gebieden: “Eigenlijk zijn de landschappen boeiende metaforen voor de samenlevingen in deze twee landen; de Nederlanders afstandelijk en koel, de Amerikanen uitbundig en verhit. In Nederland moet je het landschap veroveren om het je toe te eigenen, in Amerika ben je degene die onder de indruk is, van je stuk gebracht.”

Het fijnzinnige landschap van de lage landen weet fotograaf Saskia Boelsums om te buigen tot een groots gebeuren. Ze brengt er een dramatische sfeer in door de platen te bewerken in de computer. Maar voordat het zover is gaat ze het landschap in om te kijken, te zien waar de beste standplaats en de juiste plek is om de omgeving te vatten. Het kan uren en soms zelfs dagen duren voordat het gebied en de omgeving, land en wolken, licht en schaduw, de gepaste stemming heeft en geschikte uitstraling geeft. Want de foto is het uitgangspunt, deze dient in eerste instantie het zuivere gevoel te verbeelden. Is deze goed maar verdient het nog enige aanpassing om een groteske aanblik te krijgen, dan gaat Boelsums ermee aan de slag. Ze verft als het ware met de software, de muis is haar penseel en het toetsenbord het palet, de foto is haar schilderij.

Zo komt ze bij wijze van spreken terug bij haar begin als kunstschilder. Hoewel ze in haar academische opleiding de richting ruimtelijk ontwerp koos, gecombineerd met grafische technieken, lag haar voorkeur niet op dat vlak. Met haar echtgenoot maakte ze ruimtelijke installaties waarbij beeld en woord samen komen. Haar man is schrijver. Het project heeft succes en wordt op diverse locaties opgebouwd. Een stellage met daarop een oude computer waarop woorden verschijnen en verdwijnen alsof ze live worden ingevoerd. De tekst krijgt een print op papier en wordt vervolgens versnipperd. Het is een oneindig proces. Maar wanneer het paar naar Drenthe verhuist zijn ze overweldigd door de kalmte en gemoedelijkheid van die provincie. Daar kunnen ze weer opladen omdat het westen en het ruimtelijk succes hen heeft leeg getrokken.

In het Drentse landschap gaat Saskia Boelsums schilderen. Dat begint met stillevens, nadat ze in een supermarkt een granaatappel koopt en ze haar verwondering over de schoonheid van deze vrucht wil delen. Maar eigenlijk wil ze een nieuw medium leren kennen, dat is de fotografie. Met het componeren van stillevens speelt ze met het licht. Iedere dag zet ze een foto op internet, om de wereld deelgenoot te maken van haar leerproces. Het maakt haar kwetsbaar, want naast likes komt er ook kritiek. Na deze stillevens volgt een periode van portretfotografie met haar man als welwillend model. Ze zet hem op een paard in het landschap en ontdekt dat fotograferen in de buitenlucht haar bijzonder trekt.

Op het eiland Texel doorziet ze de branding, bekijkt de duinen en snuift de zilte zee. “Schuimende golven, zand dat drijft op de wind, zonlicht spiegelt op het water, het was een fantastische ervaring”, vertelt Saskia in een in het boek afgedrukt gesprek. “Op zondagmorgen plaatste ik mijn eerste duinfoto op Instagram. ’s Avonds controleerde ik mijn account en tot mijn verbazing kwam ik erachter wat 2K betekent.” Ze heeft succes en krijgt op haar werk veel respons. Door de social media breidde haar netwerk zich als een olievlek uit. Door haar contacten krijgt ze aanbiedingen om wereldwijd te exposeren. Het Nederlandse landschap gaat de wereld over! Zo is Saskia Boelsums een ambassadeur van de lage horizon en de hoge luchten, het wonderlijk ingetogen landschap dat klassieke schilders, de oude meesters, al eeuwenlang weten te waarderen.

Saskia Boelsums wordt in haar stijl en aanpak van haar onderwerp ook wel vergeleken met Jacob van Ruisdael, Willem Maris en Paulus Potter. Het is haar omgeving, zegt ze, haar natuur en ze legt haar ervaring ervan vast. “Natuurlijk, ik wordt er door geïnspireerd want het is een deel van mijn geschiedenis. Maar een Ruisdael lucht is niet alleen van mij maar van iedereen.”

Boelsums verzamelt in de natuur de omgeving die ze wil vastleggen, dus schiet ze meerdere platen van het moment en de plek. Thuis bewerkt ze de afbeeldingen, zo werkt ze van buiten naar binnen. Van het zwerven door uitgestrekte landschappen in weer en wind, bij zon en regen, naar de betrekkelijke rust van het werken aan het computerscherm achter een verduisteringsgordijn. De bleke platen krijgen kleur doordat ze speelt met het contrast, de scherpte, het vervagen, het licht en de schaduw. Hoewel fotografie een vluchtig medium is omdat je tegenwoordig meteen digitaal kunt zien wat het resultaat is, lijkt het werkproces van Boelsums meer op het traditionele rijpingsproces bij het maken van een schilderij. Haar foto’s kunnen meteen goed zijn in het overbrengen van het gevoel dat ze had op die plek in dat moment. Maar meestal hebben ze nog bewerking en aanpassing nodig om de sfeer en de dramatiek erin te leggen die zij daar voor zich zag en toen doorvoelde.

De foto’s van Saskia Boelsums hebben een on-Nederlandse sfeer, eigenlijk een stemming die niet van deze wereld is. Het is een gemaakte omgeving, een kunstlandschap. Een magisch realisme. Het bestaat in realiteit, maar is op werkelijkheid aangepast. Het is niet zo te zien, of de zon moet net goed staan en de wolken juist precies hangen om een Boelsums landschap te kunnen zijn. En staan de elementen goed om er een beeld van te maken, dan nog kunnen ze worden bewerkt om de juiste snaar te raken. Ze werkt in omgekeerde richting, van het idee naar het beeld. Hoewel het beeld in het landschap voor haar voeten ligt. Maar bij het kijken bedenkt ze hoe ze het wil zien. Bij dat idee zoekt ze de meest geschikte locaties en weersomstandigheden om die atmosfeer die ze in gedachten heeft te pakken. Ze heeft een sterk handschrift, een duidelijke eigenheid. Het is monumentaal en schilderachtig. Ze wil de essentie van haar ervaring in het landschap laten zien, zo zodat de sfeer en atmosfeer van de omgeving kan worden gevoeld in en door de foto.

En in die missie is ze meer dan geslaagd. Bladerend door het boek maken de verschillende platen dat meer dan duidelijk. Het zijn oer-Hollandse afbeeldingen met koeien en schapen, die kenmerkende hoge luchten en speelse wolken. Maar toch is de ambiance onnatuurlijk, ligt de dramatische sfeer er soms wat al te dik bovenop. Dan toch blijven het mooie platen om naar te kijken. Niet altijd hoeft de plek realistisch te zijn, kan een situatie ondanks de werkelijkheid abstract zijn. Vooral wanneer er minder te zien is en het meer op gevoel aankomt, de sfeer als Drenthe kalm en gemoedelijk is, kan ik opgaan en wegdromen in de afbeelding. Dan is er geen plaatsbepaling, geen lokalisering, weet ik de vindplaats niet en heb ik geen weet van de ligging. Dan kan ik onbezorgd opgaan in mijn eigen gevoel. Het zijn prachtige platen van alleen omgeving en natuur, met wel dieren maar nauwelijks mensen. De stapeling van bloemen en planten doet denken aan de gemanipuleerde fotografie van Ruud van Empel, maar verder gaat een vergelijking mank. Saskia Boelsums zet een duidelijk eigen stempel op de zichtbare omgeving. Zo’n beeldmerk dat duidelijk herkenbaar is. Iedereen kan fotograferen, maar om het landschap zo vast te leggen en weer te geven als Boelsums dat doet is van een andere orde. Ik moet er maar stil van genieten. Mijn ogen de kost geven bij wat Saskia voor mij zag.

Landscape Photography, Saskia Boelsums. Uitgeverij Terra, 2e druk 2019. 5e druk 2022.

https://www.terralannoo.nl/nl/saskia-boelsums

#saskia boelsums #uitgeverij terra #landscape photography #landschap #fotografie

[veselinasboekenkast]

Hallo daar….

Zoals ik in mijn vorige post heb vermeld zal ik recensies lezen en die dan beargumenteren met mijn eigen meningen over het boek Mazzel Tov van Margot Vanderstraeten.

https://literatuurbloglisahenderickx.wordpress.com/2017/11/23/boekverslag-mazzel-tov-van-margot-vanderstraeten/

Dit is de eerste recensie die ik online heb gevonden over het boek, geschreven door Lisa Henderickx.

Al bij de tweede alinea van deze recensie had ik hetzelfde gevoel en gedachtes als de schrijver van deze recensie. ‘Wat betekend nu Mazzel Tov eigenlijk’ en zoals de schrijver van deze recensie uitlegt kan je dat pas op pagina 229 te weten komen bij de trouw van Elzira. Het betekend gefeliciteerd, en ik vond dat wel passend bij het verhaal van Elzira.

Voordat ik het boek ben begonnen met lezen had ik al een idee over de joodse religie, maar dit boek heeft mij zeker en vast meer inzicht en informatie gegeven over de tradities en regels die ze moeten volgen. En de schrijver van de recensie vermeld dat ook in haar recensie, ze zegt dat het haar heeft geholpen om de joodse mensen beter te begrijpen. Zo heeft ze geleerd dat Shabbat op vrijdag namiddag begint, dat wist ik ook niet totdat ik dit boek heb gelezen. Aan de andere kant ben ik het ook helemaal eens met deze recensie dat dit wel een betrouwbare bron van informatie is, omdat we echt een toegang krijgen in het joodse leven dat geschreven werd door een buitenstaander, die niks te maken had met het jodendom. Zo is het voor de lezer ook makkelijker om het te begrijpen als een buitenstaander het boek schrijft, want die leerde het ook voor het eerst.

De schrijver van deze recensie zegt dat opgroeien één van de grootste en belangrijkste thema is in dit boek. Ik ben het daar ook wel akkoord mee. We zien eigenlijk hoe Elzira en Jakov opgroeien en evolueren tot een volwassen mens met kinderen. En dat Margot hun daarbij heeft geholpen maakt het dat de thema opgroeien wel heel belangrijk is voor de schrijver van het boek. En daarnaast behoud Margot later over de jaren heen een band met die kinderen als vrienden.

Bovendien ben ik het ook akkoord met deze recensie dat de schrijver de personages echt goed en gedetailleerd heeft kunnen beschrijven, dat ik ze zelfs voor me kan inbeelden. De schrijver van deze recensie zegt: ‘dat we een perfect beeld kunnen krijgen van de familie Schneider’, dat vind ik ook. Daarnaast komen de gevoelens van Margot ook aan bod, en dat vind ik ook zeer mooi. We krijgen zo een beter zicht over de hele situatie en hoe Margot zich voelt als buitenstaander maar toch geaccepteerd door de familie Schneider.

Aan het eind van deze recensie concludeert de schrijver dat het boek zeer interessant is voor mensen die meer inzicht willen krijgen over het joodse leven, maar in een vorm van een roman. En ik ben daar 100% mee akkoord.

https://veerlerendersblog.wordpress.com/2017/11/23/mazzel-tov-margot-vanderstraeten-recensie/

Dit is het tweede recensie geschreven door Veerle Renders.

Veerle Renders de schrijver van deze recensie begint haar recensie met het aankaarten van de joodse maatschappij en samenleving met de rest van de wereld. Ze vraagt zich af waarom joodse mensen zo ver van onze maatschappij staan, en zij denkt dus dat het niet alleen maar aan hun ligt, maar dat wij ons ook een beetje moeten aanpassen aan hun cultuur. En daar ben ik het ook helemaal mee eens. Wij als belgen weten niet zoveel over het jodendom en dus is het ook moeilijk voor ons om met zo’n mensen samen te kunnen leven. Zij zegt dan dat wij ook moeten leren hoe de joodse cultuur en religie in elkaar zit.

Daarentegen zegt ze wel dat de familie Schneider wel hun best hebben gedaan om zich aan te passen aan Antwerpen, en dat vind ik ook. Ze hebben hun kinderen in Nederlandstalige scholen gezet en kunnen ook een niveau van Nederlands spreken. 

De schrijver van deze recensie schrijft verder in haar recensie dat ze het boek een beetje sec vond en metaforen en meer open plekken in het boek miste, ze zegt dat: ‘Vanderstraeten kauwt de materie heel erg voor’. Ik ben daar niet mee akkoord, in sommige boeken is het aangenaam om een open plek te hebben voor interpretatie, maar ik vind dat het in dit boek niet past. Het is al een moeilijk genoeg voor de lezer om de situaties te kunnen snappen en onthouden, als Vanderstraeten daarnaast nog metaforen en open plekken had toegevoegd zou het nog moeilijker zijn geweest om het te begrijpen. En ik vind ook dat het niet echt past bij het verhaal om metaforen toe te voegen. De schrijver van de recensie vermeld nadien ook dat voor sommige mensen, zoals ik, het fijn vinden als alles neer geschreven is, maar zij, de schrijver van deze recensie, vindt het leuker als er meer plek voor interpretatie is.

De schrijver van deze recensie vraagt zich ook af hoe echt is het verhaal wel, want de gebeurtenissen van Vanderstraeten zijn meer dan 30 jaar geleden gebeurd, hoe heeft ze dat allemaal onthouden, heeft ze geparafraseerd of niet. Uiteindelijk wordt het duidelijk dat de gebeurtenissen wel echt waren gebeurd, alleen zegt Vanderstraeten ook dat ze soms zelf dingen moest toevoegen. Maar dat is ook logisch, je kan niet alles onthouden over de 30 jaar heen toen wist Vanderstraeten nog zelf niet eens dat ze erover een boek zal schrijven. Tenslotte lezen we een roman, dus niet alles is 100% echt gebeurd.

Deze recensie eindigt waarbij de schrijver van de recensie een getal op 10 geeft voor dit boek, ze geeft het boek een 6 op 10. Ze zegt dat het voor haar soms iets te duidelijk was, ik ben het daar niet mee akkoord. Ik denk dat het erbij hoort, je kan bij het uitleggen van een religie geen open plekken open laten want dan gaat de lezers het anders begrijpen en dan heb je het misschien foutief begrepen, en niemand die jou dan gaat zeggen dat het niet zo is.

Ik zou het persoonlijk een 8,5 op 10 geven, ik vond het zeer interessant om een kijkje te nemen achter de schermen in een joodse familie. Daarnaast vond ik de personages ook zeer leuk en interessant, ik vond het ook zeer mooi hoe Margot nog haar relatie met Elzira heeft kunnen behouden na al die jaren. In het algemeen vond ik het een zeer leuke boek om te lezen en als plus punt kan ik geven dat het zeer snel leest, dat is natuurlijk zeer aangenaam.

Zo dit waren de twee recensie ik behandeld, hopelijk zijn jullie akkoord met mijn gedachtenes, als niet laat je eigen mening achter in de comments.

Tot de volgende!!

[keynewssuriname]

Het alternatief voor deze regering vind je door anders te kijken naar het landschap

Wij horen regelmatig de vraag: wat is het alternatief? De armoe in het antwoord verlamd elke discussie in Suriname over hoe het land verder te krijgen. Kennelijk is iedereen doordrongen dat het armoedig gesteld is met de oplossingen en alternatieven. Ik heb de laatste tijd heel vaak de opmerking gekregen dat ik te kritisch ben op velen en/of dat niemand goed is, en/of er geen oplossing is en wat dan het alternatief is als Santokhi ook niet goed is. Verkeerde denkrichting Het probleem is dat men de oplossing steeds zoekt in die ene Messiah, die ene heilige die uit het niets uit de hemel zal nederdalen om met een toverstokje alle problemen op te lossen. Dat zou zeker fijn zijn, maar helaas is het slecht nieuws dat zo een oplossing er niet is. Suriname heeft helaas geen onbevlekte en onbesmette politicus die ook nog een aantoonbaar trackrecord heeft in grote prestaties op nationaal en internationaal niveau met grote innovatieve productieprojecten en programma’s. En nu is iedereen weer boos op mij. Ik zie ze niet en anders mag die zijn of haar vinger nu opsteken. Is het zo erg dan? Wat is dan wel de oplossing? Die is in anders naar het landschap kijken. Maar voor ik mijn gedachte van een oplossing geef, eerst even een voorbeeld als metafoor om straks de oplossing behapbaar en levendiger te maken. Metafoor van een auto en garage Stel je moet een rally rijden van Paramaribo naar Santiago de Chili. Je moet dan een goede auto uitzoeken uit de garage of werkplaats. Nu blijkt dat alle of de meeste auto’s die er zijn deuken, roest, verrotte zichtbare en verborgen schade hebben en sommigen zijn ook nog heel smerig en stoffig. Er zijn ook een paar nieuwe blikkerige modellen uit Korea en China. Wat doe je dan? De rally ga je moeten rijden, maar je hebt niet de brandnieuwe Landrover ter beschikking. De nieuwe modellen uit Korea en China zijn geen alternatieven. Die halen de grens met Guyana niet en moet je in de bermen bij Southdrain achterlaten. Ze vallen zo uit elkaar bij een paar tegenslagen met al die kuilen in de weg. Hoe kies je dan de beste uit de beschikbare beschadigde smerige roestige auto’s? Wat je dan doet, is de auto’s flink doorlichten, flink wassen, schrobben, poetsen om te zien of het alleen stof is of dat ze van roest al helemaal uit elkaar vallen. Beetje prikken en timmeren om te kijken hoe diep de roest zit. Na alle schrobben en schoonmaken, kies je de meest reële auto om die vervolgens uit te deuken en te spuiten, je ververst de remmen en smeermiddelen waarna je die auto een grondige APK beurt geeft om te beoordelen of onder andere de banden genoeg profiel hebben, of de lampen het doen. Na deze check weet je of je met deze gebruikte ogenschijnlijk belabberde auto toch de rit kan wagen, immers het wordt een bumpy ride met kuilen, bergtochten, ravijnen en veel regen en zon. Bij het uitkiezen van de auto is daarom de voorwaarde dat de basis wel op orde is zoals het onderstel en de motor, want als die er niet goed uit zien dan vallen ze op voorhand af. Daar valt dan niks uit te deuken en te spuiten; die zullen elke keer de vangrail op zoeken en/of de sloot in rijden. Daar haal je Bosjebrug bij Coppenamerivier niet mee, uitgaande dat je van Paramaribo westwaarts gaat rijden. (Noot: metaforen en voorbeelden hebben beperkingen natuurlijk en dus kan je niet alles 1-op-1 vertalen naar de realiteit) Surinaamse politiek situatie Nu terug naar de politieke situatie in Suriname met dit voorbeeld als metafoor in ons achterhoofd. In Suriname zijn er dus helaas geen brandnieuwe Landrovers in de politiek beschikbaar. Het wordt daarom kiezen uit gebruikte stoffige roestige auto’s, maar wel eentje die repareerbaar is en die in de kern sterk is. Er zijn wel veel rovers in het land en land rovers in de politiek, maar die zijn voor de schroothoop. Het wordt daarom geen kwestie van wat te kiezen na de VHP of ABOP want het alternatief zoals NDP, BEP, DA91, PRO, Palu, DOE, NPS etc. staan met stof met deukjes, krasjes, roest en lekke banden in de werkplaats. De nieuwe mensen die aandienen zoals Scheek, Valies en anderen zijn de Chinese en Koreaanse modellen, die zijn voor de stadsritjes en niet voor het grote werk naar Santiago. Dus de oplossing is dan uit de stoffige, gedeukte en beschadigde auto’s eentje uit te kiezen die je zeker nog flink wat moet bewerken – schuren, poetsen en uitdeuken – om dan na wat aanvullende service de auto klaar te hebben voor de start van de rally op 25 mei 2025. Dit betekent dat je iemand uit de huidige pool van politici moet uitkiezen waarvan wij allen op voorhand al weten dat die nog niet klaar is voor de rit, maar waarvan wij weten dat de basis – dus onderstel en motor – sterk is en dat die de rit naar Santiago wel zou kunnen doorstaan. Ook weten wij dat die nog wat schrobbering, poetserij en uitdeuk nodig heeft. En verder weten wij ook dat die tijdens de rit makkelijk te repareren en goed op te lappen is bij calamiteiten. Het alternatief De oplossing zit dus in een andere insteek, namelijk niet denken dat er een kant-en-klare alternatief is die goed is. Geen enkele is klaar, ze moeten allemaal flink door de wasstraat en de apk-keuring. Velen zullen na de wasstraat terug moeten naar de schroothoop. Sommigen komen de Apk-keuring niet door en gaan ook terug naar de schroothoop. Wat wij moeten doen is nu al in de aanloop naar mei 2025, anders dan voorheen, de partijen en politici flink “in de mangel” nemen, flink schrobben en poetsen om “koren van kaf” te scheiden, wetende dat er vast wel koren tussen zit en wetende dat wij toch uit een van de gebruikte auto’s uit de werkplaats moeten kiezen, maar dan eentje die repareerbaar is. Die “koren” politici moeten wij stevig vragen naar hun plannen, visie en hun daarop beoordelen, dus stevig op de inhoud beoordelen. Wie dat niet wil is na de wasstraat klaar voor terug naar de schroothoop. Na het stevig beoordelen op de inhoud moeten wij de politici duidelijk maken dat wij hen de hele rit kritisch gaan begeleiden en dat ze dus niet met kapotte lampen en niet werkende claxons kunnen doorrijden of stiekem een borrel kunnen nemen tijdens het rijden. Check vooraf en check tijdens de rit, immers wij hebben allen belang bij dat de gekozen auto Santiago wel haalt want wij willen niet in een ravijn eindigen. Samenvattend: er is geen goed alternatief dat al beschikbaar is. Men moet realiseren dat ze nog niet deugen. Sommigen moeten nog beseffen dat zij nog aardig wat moeten sleutelen aan zichzelf en anderen moeten helaas ook beseffen dat hun onderstel en motor zo gammel zijn dat geen enkele cosmetica de auto op de weg kan houden. Hun lot is enkel reis naar de sloperij. Verplichting van de samenleving Dit betekent dat de keuze van de goede auto erg sterk zal afhangen van de “monteurs, spuiters, keurmeesters en testrijders”. Dat betekent dat de handen en kleren vaker vies zullen worden en dat het werk onder moeilijke omstandigheden zal plaatsvinden. Dus de politiek analisten en commentatoren moeten bereid zijn de prijs te betalen dat zij niet aardig gevonden zullen worden, want zij zullen veel rommel en herrie maken en zullen veel stank veroorzaken vanwege alle chemicaliën die ze moeten gebruiken bij het schoonmaken, maar het uiteindelijk resultaat zal goed zijn. Hier geldt, geen glans zonder schuren. Mijn aanpak Hiermee heb ik ook een inkijk gegeven in de aanpak waar ik mee bezig ben. Dit is mijn antwoord aan iedereen die zich elke keer afvraagt “waar is die man mee bezig, hij vindt niemand goed, hij is zo stevig aan het schuren en ramt en timmert op alles”. Ik ben dus nu bezig de auto’s door de wasstraat en poetserij te halen. Ik help de kiezer straks te kiezen welke auto tenminste in aanmerking komt om nader bekeken te worden en welke auto’s men nu al naar de schroothoop moet verwijzen. In de bijlage heb ik de “vangst” uit een eerste ronde van keuring samengevat. Hikmat Mahawat Khan Read the full article

[futureoffashion]

ZIEN door KLEUREN: Een Oogverblindende Reis naar Genderneutraliteit in Mode

HongKai Li, een uitzonderlijk getalenteerde modekunstenaar uit China die al tien jaar zijn magie in Europa verspreidt, heeft recentelijk een opzienbarende collectie onthuld. Zijn nieuwste meesterwerk, 'ZIEN door KLEUREN', is een baanbrekende reis door de wereld van mode, waar de gebruikelijke grenzen tussen rassen en genders vervagen. Li's werk is niet alleen vernieuwend, maar ook diep doordacht.

In het hart van zijn project ligt een revolutionaire benadering: het gebruik van kleur als een soort taal. Deze benadering nodigt ons uit om verder te kijken dan oppervlakkige labels en de diepere betekenis van kleur in de mode te begrijpen. In Li's visie worden kleuren gebruikt om persoonlijke keuzes en beslissingen te communiceren, waardoor kledingstukken meer worden dan louter stoffen; ze worden een middel tot uitdrukking.

De collectie zelf is een viering van diversiteit. Li presenteert ontwerpen die variëren van gespierd tot vrouwelijk, en alles daartussenin. Hij integreert bewust genderneutrale elementen in zijn creaties, waarmee hij krachtig protesteert tegen de traditionele indeling van kleding in hokjes. De kleuren, van klassieke tinten zoals blauw en roze tot onverwachte combinaties, zijn zorgvuldig gekozen en toegepast met toegankelijke, doch doeltreffende technieken, wat resulteert in een levendige en sprekende visuele taal.

De inspiratie voor Li's werk komt voort uit de rijke tradities van oude Aziatische mode. Eenvoudige patronen en ingenieuze technieken, zoals slimme strikmethoden, maakten kleding in Azië toegankelijk voor verschillende lichaamstypes en geslachten. Li vermengt deze traditionele invloeden met westerse kledingstukken zoals pantalons en trenchcoats, wat resulteert in een unieke fusie van stijlen. Hij bepleit het einde van het strikt toeschrijven van kleding aan een bepaald geslacht en demonstreert hoe mode tijdloos en universeel kan zijn.

Met 'ZIEN door KLEUREN' neemt HongKai Li ons mee op een kleurrijke reis. In deze wereld is mode niet beperkt door conventies, maar spreekt het een universele taal van expressie en individualiteit. De collectie is meer dan kleding; het is een feest van vrijheid en zelfuitdrukking.

Ik ben ervan overtuigd dat steeds meer ontwerpers zich in de toekomst zullen laten inspireren door Li's benadering. Kleding en kleur zullen niet langer strikt gekoppeld zijn aan geslacht, maar eerder dienen als een middel om persoonlijke voorkeuren en identiteiten te uiten. Ik verwacht dat kleding in de toekomst nog meer aanpasbaar zal worden, gebruikmakend van technieken die Li heeft geïntroduceerd in zijn collectie.

De collectie van Li is een inspirerend voorbeeld van deze evolutie in de modewereld. Het toont aan dat mode niet langer gebonden hoeft te zijn aan starre normen en dat kleding een vorm van zelfexpressie kan zijn, die zich aanpast aan de unieke behoeften en wensen van elk individu.

Laten we ons klaarmaken voor een toekomst waarin mode niet alleen esthetisch mooi is, maar ook een krachtig medium voor zelfexpressie, reflecterend onze diverse identiteiten en lichamen. In deze toekomst zal mode niet langer een statische entiteit zijn, maar een dynamische vorm van kunst die continu evolueert en zich aanpast aan de veranderende tijden en culturen. Met creatieve geesten zoals HongKai Li aan het roer, is de toekomst van mode ongetwijfeld helder, kleurrijk en inclusief.

#ZIEN door KLEUREN #DDW #HongKai Li #zelfexpressie

[rapochannat-blog]

Driftarens Guide Till Galaxen // Jaqe & Michel Dida // Svensk-Hiphop // 2021

Män får sällan blommor innan sin begravning. Trött sagt men inte mindre sant för det. Att hylla det vi älskar är mer värdefullt än att kritisera det vi ogillar. Därför vill jag snart tre år försent ge detta tack följt av en uppmaning till Jaqe och Dida, snälla gör en uppföljare.

Didas kollaborationsalbum med Jaqe Driftarens Guide Till Galaxen, släpptes 2021 på skivbolaget ARKETYP och genererade inte den tänkta eller förtjänta uppmärksamheten. De senaste två åren har jag haft en nära relation till albumet. Under den tiden har "Grace Kelly" varit min mest spelade låt på Spotify två år i rad och jag har lyssnat på EP:n back to back fler gånger än jag kan räkna. Dagligen har jag trakasserat vänner med citat, albumet har helt enkelt inte lämnat mig oberörd.

Albumets inledande spår, Rasmus Et Romulus, börjar med en klinkande pianomelodi, likt ljudet av en speldosa. Titeln refererar till Rasmus och Romulus från romerska mytologin och metaforen är tydlig. Jaqe och Dida liknar sig med bröderna. En rags to riches-historia där de, uppväxta av vargar, sedan själva får grunda staden dit alla vägar leder. Historien tar som alla vet en tragisk vändning när en konflikt resulterar i att Romulus dödar sin bror och blir den ensamma grundaren av Rom. Vad jag tror denna metafor kan syfta till är det faktum att efter varje kollaborativa rap-album är den första frågan alltid, “vem dödade vem?” vem vann? Vi kommer till det senare.

I Jaqes första rad tycks han fira sin självständighet efter att ha släppts från sitt skivbolag. Han firar sin “Independance day” och han förstår att förväntningarna på honom, även Dida, är sinnessjukt höga. 

“Änglar och demoner Har reflekterat som jag är månen Tro mig comebacks är inte enkelt Det är extra nollor på procenten"

Introduktionen mynnar ut i en lay-up för rapkollegan varpå Dida tar över och levererar raderna som om hans liv hängde på det. Den första minuten verkar bara ha varit ett förspel för fyrverkerierna. Redan här skymtar vi kontrasterna i texten.

"Medans Haji åkte Mecka jag pulverisera Concerta"

Dida skryter men tar även upp hjärtesorgen från vad som antagligen är Noomi Rapace. Beatet är stormigt och högljutt, signerat stockholmsproducenten DJ Hayden, precis som resten av albumet.

Denna storm mynnar ut i Melissa Horns sköra röst, som sjunger om isolation och längtan efter tröst. Visst nämnde jag kontraster? Vi är nu 150 sekunder in på albumet.

Titelspåret är mycket mer avslappnat, påminner något om Ledighetsmaskinens tidigare beats. Rökigt, avslappnat, Jaqes "vänta" adlib som alltid inget annat än toppen.

"Lamborghini rosa, käkar helt låsta Igenom dessa stråk som Mozart när det är kolsvart"

Beatförändringen halvvägs in i låten spär på atmosfären. Vi pratar sommarens solnedgång, en bil som kryper fram genom ett orange sken av ljus och dam. Flertalet shoutouts från Terrance Steven.

"And to all the pretty girls out there in Stockholm, Södermalm Wave high when you see me this summer"

Den norska rapparen Dutty Dior lägger de sista raderna och jag hoppas att om någon backpacker lyssnar på detta album genom detta förstår att auto-tune diskussionen är sedan flera år stängd, aldrig hört norska så här wavy.

"Ni**as blev rojalister, borde haft kronor på sig… Två G som i Gucci-logos."

Halvvägs igenom plattan får vi höra Grace Kelly som är ett mästerverk, jag kan prata om den i timmar. Det otroliga soul-samplet med stabsen, Didas första vers, Jaqes vers, där han påkallar en paus för applåder a lá Madvillainy. Didas andra vers, där han plockar stafettpinnen från malmörapparen och gör motsvarigheten till vad Usain Bolt gjorde i London 2012. Versen påvisar hur långt svensk hiphop kommit sedan The Latin Kings hedervärda insatser på 90-talet. Men här lär de svennar hur man ska rimma på svenska.

"Blå linje hustler, kittad Adi Dassler Strumpbyxsmasker, pannan liknar kassler Takbalk, jasper, marmor, alabaster G.H Mumm flaskor, lättar dessa laster"

Didas vers förtjänas egentligen inte att refereras till i citat, utan fullständigt. Det är bland det bästa som skrivits. Jag har hört folk slänga sig med termer som "ord-bajseri" när denna typ av rap tas upp men Dida slösar inte en enda mening, fullt fokus.

Samplet ekar och leds in i sista låten till tonerna av nu bortgångne Daddy Boastin (RIP) som Dida och Jaqe lyckades få tag på kort innan hans död. I och med det sluts cirkeln perfekt. Med en nära kollaboratör till The Latin Kings, i en låt om hur man kom från nada, hamnat någonstans men inte glömt vart man kom ifrån.

New Kids On The Block är segervarvet som avslutar showen. Dida och Jaqe insåg kanske vidden av deras prestation här, från inledningsspåret där Jaqe diskuterar svårigheten med comebacks, till fyra låtar senare när det låter det som man har Grammisen i handen och tacktalet ljuder genom högtalarna. New Kids On The Block, demostrerar sina framgångar men drar hela tiden kopplingar till hur allt började. Då kanske man ska fråga sig, vem dödade vem? Ingen. I denna metafor skapades Rom gemensamt av bröderna. Trots att turismen förstört staden ska vi vara glada att vi har den.

Men om jag verkligen måste välja, så finns det bara en svensk rappare som skulle göra ett multirim om metylendioxi-tabletter.

"Min nike-sula gav dem slajf-snuva Min babe 10:a men en size 7:a Arabanen åkte via Tjeckien Nio-rätters under tisdagsnätter Min G från Peckham kom precis från check-in Polisarrester som i Lethal Weapon Isbaguetter inne i Ica-jätten Metylendioxi-tabletter"

I den sista minuten får vi slutorden levererat i en vers från entreprenören Barakat Ghebrehawariat, som lägger fram budskapet för EP:n så elegant och tydligt att jag inte behöver förklara den för er. Läs eller, ännu bättre, lyssna.

"New kids on the block, men inget annat har förändrats."

5/5

+ “Remus et Romulus” "Driftarens Guide Till Galaxen" "Grace Kelly" "New Kids On The Block"

-  Haha, roligt skämt

#DriftarensGuideTillGalaxen #Jaqe #MichelDida #ARKETYP #Recension #SvenskHiphop

[gwynb]

tranendicht

mijn lief haalt zijn hand door mijn gouden haren hij wil erin komen en erin wonen maar van de gemeente mag het niet

uit zijn oren groeien tropische planten en uit mijn groeit vaste grond voor de mensen die het zo willen zien

tegen de ambtenaar ben ik charmant, dan pedant en ik zeg dit valt met niets te rijmen

hij neemt me op met zijn ogen ik wil een handtekening vragen voor onder de wereldpoëzie en hem achteraf analfabeet verklaren

hij zegt ‘het moet in tweevoud’ ik zeg onwettig ben je zelf omdat je van zoveel niets weet ik probeer vanalles maar hij slikt ook geen metaforen

hij praat over kortsluiters in het systeem ‘meisje, die zoeken koortsachtig naar grond onder je lange tenen’

maar wat ik wil is een goed uitgedacht, tranendicht systeem

hij buldert van het lachen ‘bel god! bel god!’ hij houdt niet meer op

ik kijk verbaasd

‘jullie moeten de liefde bewijzen het is een traject’

daar was ik al bang voor

ambtenaar ik ben boos ik ben een bom [vol liefde haha]

‘dat van die bom kunt u er beter uitlaten mevrouw’ ‘kortsluiters kunnen zich weinig permiteren eerst de taal leren, de humor komt het laatst’

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Let namelijk op uw roeping, broeders: er zijn onder u niet veel wijzen naar het vlees, niet veel machtigen, niet veel aanzienlijken. (1 Korinthe 1:26) Lees verder Efeze 1:1—14. De gemeente wordt een gebouw genoemd. Hoe komt de architectuur van het gebouw tot stand? Door het gebouw? Door de stenen? Kiezen de stenen zichzelf uit? Heeft die steen daar in de hoek zijn eigen plaats gekozen? Of die steen die in het fundament is begraven, heeft die zelf zijn juiste plaats uitgekozen? Nee, alleen de architect beschikt naar Zijn wil over de gekozen materialen. Zo kiest de grote Bouwmeester, in de bouw van de gemeente, wat het grote huis van God is, Zelf Zijn stenen en de plaats waar ze zullen komen. Dit is nog duidelijker, de gemeente wordt de bruid van Christus genoemd. Zou een man ermee instemmen als iemand zich zomaar opdrong als zijn bruid? Er is niet één man onder ons die zich voor een moment zou vernederen en zijn recht om een vrouw te kiezen op zou geven. Zal Christus het dan lukraak overlaten aan de menselijke wil? Nee, mijn Heere Jezus, de Echtgenoot van de gemeente, is soeverein en staat in de positie om Zijn eigen bruid te kiezen. Ook wordt er gezegd dat we leden zijn van Christus’ lichaam. David vertelt ons, “zij allen werden in Uw boek beschreven, de dagen dat zij gevormd werden, toen er nog niet één van hen bestond” (Psalm 139:16). Alle delen van ons lichaam waren dus opgeschreven in het boek van God. Zou het lichaam van Christus dan een uitzondering zijn? Zal het heerlijke lichaam van goddelijke mannelijkheid, Jezus Christus, de mystieke Verlosser, gevormd worden op basis van de bevliegingen en wensen van de vrije wil? Dat terwijl andere lichamen die veel ondergeschikter zijn beschreven worden in Gods boek? Laten we zo niet dromen, het zou nutteloos zijn, en laten we de betekenissen van de metaforen in de Schrift kennen. Ter overdenking De Heere Jezus Christus kiest, wij worden gekozen (Johannes 15:16). Hij is het Hoofd van Zijn eigen lichaam (Efeze 1:22–23), de Bouwer van Zijn eigen gemeente (Mattheüs 16:18; Efeze 2:20–22) en de Echtgenoot van Zijn zelfgekozen bruid (Efeze 5:23–27). Preek nr. 587, 28 augustus 1864

[asiljebrand]

[regioonlineofficial]

Vanaf vandaag presenteert Into Nature zeventien kunstwerken van vijftien internationale kunstenaars in het Drentse landschap rondom Borger-Odoorn, op de Hondsrug. De meeste werken zijn speciaal voor deze plek gemaakt. 'Tijd' vormt in dit Unesco Global Geopark het verbindende onderwerp. De tweedelige kunstroute, die zowel gewandeld als gefietst kan worden, loopt door zeer uiteenlopende landschappen en voert behalve langs de kunstwerken ook langs allerlei landschappelijke en cultuurhistorische bijzonderheden, zoals het eerste aardkundig monument van de provincie, duizenden jaren oude grafmonumenten en de grootste radiotelescoop ter wereld.  Artistiek leider Hilde De Bruijn koos voor dit gebied vanwege de vele sporen die de tijd in dit landschap heeft getrokken, sporen die tot heel diep in de tijd teruggaan. De titel van deze tentoonstelling is dan ook Into Nature: Time Horizons. De Bruijn: "In de omgeving Borger-Odoorn, een gebied in UNESCO Geopark de Hondsrug, staat het verhaal van de aarde duidelijk in het landschap geschreven. Drouwenerzand Het is te zien in de vorm van de heuvels die voor Europa op unieke wijze ontstaan zijn tijdens de voorlaatste ijstijd en valt onder meer af te lezen aan de zoutkoepels onder het Drouwenerzand, waar lang geleden de zee kwam. Je ziet het ook aan de vormen en de kleuren van de veldkeien en plantengroei op verrassende plekken. De bodem is een levend klimaatarchief. Als je dit landschap, doorspekt met duizenden jaren oude grafheuvels, hunebedden en de ruïnes van ijskoepels tot je door laat dringen, besef je dat alles tijdelijk is, als je maar diep genoeg in de tijd kijkt." LOFAR De aanwezigheid van LOFAR, de grootste radiotelescoop ter wereld vlakbij Exloo, waarmee wetenschappers de oorsprong van het heelal proberen te bestuderen, benadrukt dit nog eens. "Into Nature wil de verbeeldingskracht, de inzet van metaforen en de zintuiglijke ervaringen die de beeldende kunst ons bieden, inzetten om stil te staan bij de oude sporen in het landschap en bezoekers uitnodigen om na te denken over tijd, onze tijdsbeleving en niet in de laatste plaats, om de korte tijdspannes waarin wij gewend zijn te denken, op te rekken." Een breed publiek kan kennismaken met het werk van kunstenaars die afkomstig zijn uit alle mogelijke windstreken, die samen een brede waaier aan artistieke posities vertegenwoordigen. Een heel aantal van hen nam eerder deel aan internationaal gerenommeerde tentoonstellingen als de Documenta in Kassel en de Biënnale van Venetië. Into Nature Meer informatie over Into Nature: Time Horizons, de deelnemende kunstenaars en praktische informatie over de routes is te vinden op www.intonature.net.

[nemusnail]

jeg savner deg

for nå er tauene kutta og du er borte

du kjører inn i din horisont

og jeg venter på en annen bil som kan gi meg skyss

jeg vet man alltid kommer til å ligge bak om man ikke styrer men jeg har ikke lappen

så blås i metaforene for du vet jo hva jeg vil si!:

jeg savner hun som ga meg klemmer uten at jeg trengte å spørre

jeg savner hun som hadde latter som lyste opp et rom

jeg savner hun som fikk meg til å føle meg liten på den rette måten, trygg og beskyttet

jeg savner henne og det finnes ikke noe annet jeg kan si

enn takk og farvel og lykke til

kjør trygt

[jurjenkvanderhoek]

WEG VAN VERLANGEN OP PAD NAAR VERLANGEN

Poëzie, het denken op een andere manier uitschrijven, maakt de woordenschat waardevoller. Zuivert de kijk op het leven, mijn leven. Met de dichtbundel ‘weg van verlangen’ leert Maartje Roos mij anders observeren. Anders te kijken, dwars te lezen. Mijn zicht raakt verfijnd. De dagelijkse dingen komen in een ander licht te staan. En daardoor zie ik de omgeving anders, interpreteer ik fragmenten van leven van een diverse kant. Het is me bekent, maar heb het zelf nooit zo benoemt, bedacht. En ik geef me over en laat me meevoeren in haar denkbeelden. 

Deze bundel draait om verlangen. Verlangen, dat is een nerveuze handeling. Zenuwachtig reik je naar wat je wenst. Het is zo'n verlangen, een denken te willen hebben, maar niet daadwerkelijk wensen te bezitten. Je moet kunnen blijven hopen, geloven. Het is een hunkeren, een smachten in gedachten. Een abstracte beleving die zelden de realiteit wordt zoals woordloos gehoopt. Verlangen is als geloven, een rusteloos snakken naar houvast, kennen, weten, hopen. Het is wachten op wat komen gaat, maar dat je hoopt nooit zal komen. Niet weten geeft zin, weten is zinloos. 

Maar ook dat verlangen naar zonder het te hebben daar ben ik weg van. Dat is eigenlijk het mooiste wat er is, graag willen maar niet hebben. En wanneer het er is verdwijnt de magie. Dan is de lol er af, valt het hebben tegen. Want je kunt erg naar iets verlangen, gouden bergen verwachten. Maar zijn deze beklommen dan blijkt het achterland een moeras van onvervulde wensen. Het verlangen is mooier dan het bezitten. In de toekomst te kijken is fijner dan in het heden te zijn. Hopen, dus verlangen, geloven, doet leven.

Verlangen naar geborgenheid. Verlangen naar een houvast in het leven, na dit leven. Maartje Roos doorleeft dat gevoel en weet er de juiste woorden aan te geven in haar dichtbundel. Zo zodat ik alleen maar ja en amen weet te zeggen. Haar poëzie maakt mij stil, want ik hoef er niets aan toe te voegen. Het zegt alles, dit is het hele verhaal, mijn vertelling. Ze neemt me de woorden uit de mond, beneemt mij de moed nog iets te zeggen. Zij legt mij de woorden in de mond, woorden die ik zelf graag had willen bedenken om verlangen te beschrijven. 

Zij is een stratenmaker. Ze plaveit voor mij de weg. Legt woorden als stenen bij elkaar op een bed van hoop. Klopt ze vast en leert mij lopen over dat pad. De weg van verlangen. Ze zoekt voor mij de mooiste stenen. Zo gesneden dat het in mijn straatje past. Maartje Roos wijst mij waar ik langs moet, welk spoor ik zal volgen om mijn begeren te bevredigen. Het pad er naartoe geeft de vreugde, de eindbestemming is niet het doel. 

Maartje Roos observeert haar zijn. En schrijft dat zo op dat ik me waan in haar omgeving. Dat ik al lezende door haar zijn wordt opgenomen. Dat ik in haar zijn ben. Zij probeert mij het verlangen uit te leggen, te verwoorden. In rake woorden die een dromerige ondertoon hebben. De gemaakte zinnen dansen door mijn geest. Het zijn haar gedachten die eenvoudig in mijn hoofd indalen. Er zijn metaforen en symbolisch omschreven feiten en handelingen, maar de taal wordt nergens zo abstract dat het niet meer begrijpelijk is. 

Ze weet de kleinste van de kleine dingen te beschouwen. Het meest gewone van normale zaken te benoemen. Ze observeert en registreert. Geeft hier woorden aan, maar ook beelden. Deze tekeningen lijken schetsmatige weergaven, terwijl de gedichten de gedachten tot in de punt en de komma uitwerken. De illustratie onderstreept het woord, dat overigens uitstekend zonder deze uitleg in beeld kan bestaan. Het verlevendigt het beeld dat in mijn gedachten boven komt, maar kan ook wel a-productief werken. Dat ik mijn eigen beeld wil vormen, maar dat Roos mij met haar tekening een bepaalde richting in duwt. Daarom is het fijn dat de schetsen niet op lijn en vlak nauwkeurig zijn uitgewerkt, er valt altijd nog iets te raden over. Interactief kan ik mijn eigen gedachten bij de woorden erin aanvullen. Ik kan een eigen tekening maken bij het vers. In mijn denken haar verlangen illustreren. Zo wijst ze mij de weg, op die weg van verlangen ben ik weg van verlangen. 

Maartje Roos schrijft zoals ze probeert te beelden. Of net andersom, ze probeert te beelden zoals ze schrijft. Zij opent mijn geest waar ze de woorden dicht. Symbolisch voor wat ik bedoel is haar gedicht ‘kwaliteit’: "Tastbaar maken, doorgronden, / eromheen draaien, verduidelijken / benoemen, preciseren / / vormen gezocht in / beschilderde lagen en / weggeschraapte delen / / de essentie gevonden in verf / / een vorm zonder overbodige details / ontdaan van gewicht en zwaarte / / een vorm die uitnodigt tot helderheid en inzicht / een nieuwe manier van denken". 

Maar ze weet ook een beeld perfect te verwoorden, bewijst ze in het loflied ‘Pieter de Hooch’. Ze omschrijft wat ik zie maar niet ontdek in het benoemde schilderij. Zij beeldt dat in woorden voor mij uit. Zij omschrijft het gevoel. De emotie van een bijfiguur. Zij geeft in haar woorden mijn gedachten vleugels. Zie ik in vogelvlucht de door haar beschreven papaver als een universum, de wereld van de bij die voor deze noeste werkster verre van denkbeeldig is. Door Roos stel ik het me voor en ben de bij, erbij. 

En dan bladerend in de bundel draait verlangen van de toekomst af naar het behouden van de verleden tijd. Het verlangen om geborgenheid vast te houden. De laatste gedichten laten diepe sporen achter op de weg van verlangen. Ik lees de woorden nauwlettend alsof ik de details nauwkeurig voor mezelf wil zien. Maartje vertelt meer dan ze lief is. En ik lees daarin meer dan mij lief is. Dan is verlangen naar een wezen dat verdwenen is groter dan het hebben van het zijn. Dat zijn is niet meer compleet waardoor verlangen het verdriet invult. Wat losse flarden uit diverse gedichten leiden mij naar de slotzin, die eigenlijk het gevoel weerspiegelt van de totale bundel. "In de stoel waar je in zat, de afdruk van je hoofd en de versleten plekken op het tapijt" (...) "ik pak de telefoon en bel een nummer dat niet meer bestaat" (...) "der Wingerd werd schön rot / dahinten ist der Tod". 

En het eindigt stemmig en waardevol met 'daar ben jij'. Zij, de moeder, vindt zij, de dochter, in alles terug. Ieder element om haar heen, alles doet aan haar denken. De gele boom, de waterhoentjes, de doornige takken, de ijle tonen van de blokfluit, de regen op de bosgrond. In de verhalen die vertelt worden over een leven dat geleefd is, een volledig leven. Voor mij is dit weg van verlangen, had de bundel alleen dit enkele specifieke gedicht kunnen zijn. Niet meer en niet minder. "niet in de koude grond / maar in de warmte van mijn hart / daar ben jij".

weg van verlangen. Dichtbundel. Tekst en illustraties Maartje Roos. Uitgave Probook, 2023.

#Maartje Roos #weg van verlangen #dichtbundel #poëzie #illustratie

[jessievolkstedt]

de laatste tijd leef ik mijn dromen uit en is de toekomst niet meer mijn eerste gezicht maar een tweede. de wind kleeft zich vast aan mijn huid, de zon verstrengelt zich met mijn haren, de kleuren van mijn zomerjurken zijn plotseling mijn favoriete metaforen. dagen aan zee en dagen van zomerblauw; empirische luchten zullen altijd het gevecht verliezen met die ogen van jou.