#droomachtig | Explore Tumblr Posts and Blogs

onbezonnenbegonnen · 1 year

Text

mijn vierde poging tot het schrijven van een boek

Mijn derde poging om een boek te schrijven werd onderbroken door de gedachte dat niets interessant genoeg is om een boek over te schrijven. Daarom bij deze mijn vierde poging. Het onderwerp mag door u, lezer, zelf worden bedacht, en ik, schrijver, zal u daarbij helpen.

Heel veel schrijvers schrijven heel slechte boeken, ik ben er nog zo eentje. Het verschil met al die andere schrijvers (op enkelen na) bestaat erin dat ik toegeef in mijn talentloosheid. Aldus ben ik de iets snuggerdere slechte schrijver. Bovendien houdt dat door mezelf gecreëerde feit me niet tegen, want schrijven zal ik toch. EN, misschien zullen jullie ook wel lezen, hoewel ik dat sterk betwijfel. Het is zo dat ik op vlak van schrijven eigenlijk best wel onzeker ben en liever een goed boek lees in de plaats, van mensen die daar echt de tijd hebben ingestoken, je weet wel, zo van die echte rasschrijvers. Het hoeven zelfs geen romannetjes te zijn. Marsmannetjes zijn even goed. Ik las en lees nog steeds verschillende boeken, ik begin in eentje, laat die even langs de kant liggen en begin een volgend. Ik vermoed dat de helft van mijn boekenkast bestaat uit boeken waarvan slechts een vierde of een helft en in sommige unieke gevallen iets meer dan de helft door mij werd gelezen. Het valt immers niet te ontkennen dat boeken in de meeste gevallen maar voor een bepaalde duur boeien. Na een tijd heb je het wel gevat, of besef je dat het hoogtepunt, de initiële verrassing voorbij is. En dan zakt de aandacht weg, het boek terug de boekenkast in, om te pronken met de talloze slechte literatuur waarvan je geen enkel boek hebt uitgelezen. Maar, wat ik eigenlijk ook wou zeggen, veel belangrijker dan al hetgeen ik hiervoor heb gebazuind, gaat over de bijzonderheid van het einde. Alle begin is moeilijk, zegt men, en ik wil er graag aan toevoegen “behalve bij boeken”, niettegenstaande sommige boeken inderdaad een mislukte aanloop kunnen nemen: Beginnen in een nieuw boek is gemakkelijk. Iets trekt je aandacht, je begint erin, wordt even meegezogen enzovoort. Maar het eind, ja het eind is iets bizar. Het gebeurt soms dat het einde er is zonder dat je ook maar één moment gedacht hebt dat het boek zou eindigen (ookal weet je dat elk boek inherent een eind heeft). Maar, op andere momenten, droom je ervan in iets anders te beginnen omdat het eigenlijk zo zou kunnen blijven doorgaan met dat geleuter in datgeen waar je momenteel in leest. Het einde van dat boek zou dan ook maar een arbitraire stop zijn van een betekenisloos geheel.

Je kan lezen om te lezen, maar je kan ook gelezen worden. Echt waar, een goed boek maakt dat je je niet verplicht voelt om tot het eind te strijden om het te kunnen sluiten met een zucht. Iedereen kan schrijven, echt waar. Mijn kleine broers schrijven letters als de beste, woorden knutselen ze ineen tot droomachtige sferen. Ik ben een zeveraar en nu ga ik u, de lezer (waarvoor mijn oprechte dankwensen), zeggen wat ik te zeggen heb: Ik ga nooit een boek schrijven. Hoogstens een paar zinnen samenflansen, losse ideeën een waarachtig karakter geven en leugens vertellen. Ik ga ongelooflijk veel leugens vertellen, gewoon zomaar, omdat leugens me bijzonder in de smaak vallen. Het leven bijvoorbeeld, in onze tijd en westerse cultuur bijvoorbeeld, is een enorme leugen. “Liegen om te leven” is een boek dat ik ooit bijna volledig heb uitgelezen. Ik vermoed dat het algemene argument erin wel duidelijk was na de helft en Goleman enkel maar tot het bittere eind in herhaling zou vallen. In die eindeloze cyclus van het leven laat ik me niet meeslepen, het zijn nieuwe prikkels die ik nodig heb, niet de dopamine van een boek te hebben uitgelezen. Maar ik ben dan ook een radicaal op dat vlak. Radicaal zijn, is bijna een verplichting, wil je iets nuttig doen met de beperkte tijd op aarde. Nuttig is dan weer een twijfelachtige benaming, maar hoe het ook moge zijn, ik hoop dat u mijn punt snapt. Zo niet, dan ben ik ofwel een heel slechte schrijver, of u, lezer, een heel primitieve lezer (dom dus eigenlijk).

U denkt op dit punt, na bijna één volgeschreven pagina, dit is tijdverspilling, en ik geef u daarin niet minder dan groot gelijk. Het cynisme is prominent aanwezig, ik droomde er bijna van, gezien ik het beroep van cynicus niet dagelijks meer uitvoer. Het is een interessant idee dat André Breton en zijn surrealistische kring het idee van de écriture automatique in de literatuur op de markt brachten. Het is immers niet zo vanzelfsprekend om zomaar woorden neer te schrijven zonder dat de zinsconstructies ergens op slaan. Het automatische geschrift, de bedoeling ervan lijkt me te vatten wat er op tafel ligt, als wanneer men tekent en het ding tot zich laat komen, organisch laat worden. Het geschilderde is niet bij voorbedachte rade tot stand gekomen, zoals bij enkelingen. De uitvoer berust op de activiteit van het schilderen zelf, niet de vervolmaking van een beeld. Nog verder zou men kunnen stellen dat de uitvoerders van een vooraf bedacht beeld niet echt schilderen, maar slechts hun beeld slaafs uitvoeren in het medium van de schilder. Men zou zich daarbovenop de vraag kunnen stellen waarom, indien men het beeld reeds bedacht heeft, men nog de drang voelt om dat beeld uit te voeren. Als een foto de weergave vormt, of de essentie van een beeld, waarom de moeite doen het beeld in geschilderde versie uit te voeren? Wat is daarin de meerwaarde? Het technische kunnen van de materie van olieverf en terpentijn dan? De verfijnde hand? Hoezeer er ook een twist aanwezig mag zijn in het vooraf bedachte beeld, er is niets van de uitvoering in olie op doek dat iets zegt over deze twist, er is geen rechtlijnige verklaring tot gebruik van olie. Het is niet de materie die aan de basis ligt van het beeld, hetgeen ik als essentieel beschouw in de kunst, maar het idee. En ik helemaal niets tegen het idee als vertrekpunt in de kunst - binnen de conceptuele kunst zijn er heel wat fascinerende dingen gebeurd - maar dan ben ik van mening dat het idee op de eerste plaats moet komen. Ofwel komt het medium op de eerste plaats, ofwel het idee. De uitvoering van het idee (als dat gepland is) moet ten dienste staan van het idee, niet omgekeerd: de uitvoering die het idee verkracht, ofwel zachter uitgedrukt, een uitvoering waarvan het idee een excuus vormt om het beeld betekenis te geven. Daarin zit het essentiële verschil. Als ene Richard Serra het idee heeft om een lijst te maken van werkwoorden om die vervolgens uit te voeren, dan staat heel die uitvoering, van begin tot eind in teken van dat idee. Het idee bevat de lijst, de transformatie van het woord in de handeling en tenslotte het resultaat of de resultaten zijn de verrassing die erbij komen kijken. Als het idee van een beeld daarentegen reeds tot in zijn details uitgedacht is, dan blijft er nog maar weinig over aan de verbeelding, de uitvoering zit dan nog slechts in de arbeid van de maker. Het beeld is dan de idee, niet de uitvoering. De uitvoering en het idee zijn verbonden op een manier die geen transformatie inhoudt. In het eerste geval is de gehele uitvoering het idee.

0 notes

gaellereichmann · 2 years

Text

Mijn droom is

Om samen met Elyson & Gaya’s coke verslaafde dekhengst vader met alcohol problemen.

Naar de Opiaten Cocaïne crisis te vertrekken samen & te voor eeuwigen, en rusten samen.

En Elegante Sierlijke Droomprinses te zijn met Vader zonder Penis de Schepper (hij zou het er afhakken dan: dat heet Besnijdenis)

KOSMISCH BETEKENT: als iets Modern age is, en tegelijkertijd Droomachtig van de Sprookjes wereld. Dat heet REALITY. KOSMISCH, Betekent altijd: Reality.

Als Valentina La Paz.

En ik drink geen Alcohol.

0 notes

dromen · 2 years

Text

Soms zie ik mijn emoties als een bewegend schilderij. Een droomachtig tafereel, wat hoewel het heel helder is, vrijwel onvertaalbaar is. Ik kan proberen het op te schrijven, maar ik weet niet wat er mee te doen. Ik kan het schrijven, voelen, zien en herlezen. En als ik het lees weer hervoelen, weer zien. Ik zie de kleuren, de belichting, ik hoor de muziek en ik hoor de geluiden. Als mijn bewustzijn het toelaat kan ik er in verdwijnen, en er zo ruimte aan proberen te geven... maar ik weet niet of dat is wat het wil. Misschien wil het meer direct gezien worden, direct gevoeld, in plaats van enkel op door mij geselecteerde momenten wanneer ik daar 'zin' in heb. Ik denk niet dat ik er ooit echt zin in kan hebben, behalve dat het even ergens in verdwijnen een geruststellende beleving is. Het doet me denken aan dromen, maar dan dwarrel ik door werkelijke emoties, denk ik. Misschien is mijn gevoelswereld wel mijn droomwereld.

0 notes

myavnpr · 3 years

Text

Ik ben fan van deze artiest om verschillende redenen; mijn moeder heeft de groep aan mij voorgesteld omdat ze dacht dat ik het wel leuke muziek zou vinden en daar zat ze helemaal juist! Ik heb ook naar deze groep geluisterd op veel momenten in mijn leven die veel voor mij betekenen.

De rede dat ik dit lied heb gekozen is omdat dit mij doet denken aan een persoon (wie zeg ik liever niet) van wie ik gigantisch veel hou, omdat we samen naar dit lied hebben geluisterd op momenten dat we het moeilijk hadden met de wereld rondom ons of elkaar.

Ik vind de melodie van dit lied erg leuk omdat het een soort melodie is die je niet snel vergeet en waar je mee in je hoofd kan zitten zonder dat het stoort. Ook vind ik de tekst leuk omdat ze heel goed uitlegt wat ik precies voel. De reden dat ik en die speciale persoon in kwestie veel naar dit lied luisteren samen is omdat op een moment dat we ruzie hadden ik dit naar hem had doorgestuurd om te kunnen uitleggen hoe ik mij voelde.

Zoals ik al gezegd had, de eerste keer dat ik naar de groep Cigarettes After Sex luisterde was samen met mijn moeder omdat ze dacht dat ik het wel een leuke groep zou vinden. De eerste keer dat ik dit lied zelf heb gehoord was op het vliegtuig naar Portugal vorig jaar (2020) toen het net was uitgekomen. Ik was gewoon naar een playlist The Art Of Eye Contact aan het luisteren toen dit lied speelde en ik vond het direct een geweldig lied.

Een weetje over Cigarettes After Sex (en de rede dat ik het zo een leuke groep vind) is dat hun muziek vaak wordt beschreven als etherisch en droomachtig, net zoals de zanger, Gonzalez, zijn stem. De tekst draait ook vaak om romantiek en liefde, thema’s die ikzelf heel leuk vind.

#Spotify

0 notes

gezinus · 4 years

Text

Tijdens het mediteren kun je 'observeren' dat elke...

Bodhi

Tijdens het mediteren kun je 'observeren' dat elke gedachte en elke emotie opkomt en weer wegebt. Het zijn geen vaststaande entiteiten. Deze slogan wijst ons op de droomachtige kwaliteit van al onze ervaringen.

Dit is geen aansporing om emoties dan maar te negeren, of onze gedachten niet serieus te nemen. Maar weten dat emoties en gedachten komen en gaan en dat ze veranderlijk zijn, kan ons helpen een keuze te maken in hoe we er mee omgaan. We kunnen leren om niet meteen te reageren als we kwaad zijn bijvoorbeeld, maar eerst ruimte te geven aan wat er opkomt, en te zien of onze eerste impuls er een minuut, uur of dag later nog steeds is. Daarmee schep je ruimte. Ruimte om vaardig te handelen. Ruimte voor een #wakkerhart

Bron: Bodhi - Publications | Facebook https://www.facebook.com/bodhiboeddhisme/posts/10158469571040279

0 notes

vivikunst3 · 4 years

Text

Experimenten voor presentatie

Ik heb besloten om toch projectie in mijn presentatie te gebruiken, onlangs dat het installatie idee de deur uit is. Ik wilde wel kijken naar verschillende materialen om op te projecteren. De experimenten hieronder zijn het resultaat.

Hier heb ik het ‘eindwerk’ direct op kaasdoek geprojecteerd. Het viel me op dat de kleuren heel fel waren, en dat de kwaliteit van de projectie op de voor en achterkant van het doek even goed is. De textuur van het kaasdoek is ook mooi en het ‘dijnt’ een beetje in de tocht, wat een mooi effect geeft. Al is dat misschien iets te sierlijk voor dit werk.

Hier heb ik een van de schilderijen op patroonpapier geprojecteerd. Het patroonpapier is een beetje doorzichtig, net zoals kaasdoek en geeft daarom ook het effect van een tweezijdige projectie. Dit materiaal is wel meer stabiel. Toch ziet het er minder indrukwekkend uit dan het kaasdoek.

Ik wilde ook proberen iets met doorzichtig plastic te doen, omdat de textuur naar mijn idee goed bij het onderwerp past. Hier heb ik kleine versies van de schilderijen op het plastic geprint en laat er wit licht door schijnen. De kleuren worden mooi fel, maar het effect is verder niet zo spannend.

Hier projecteerde ik een schilderij op het plastic print-vel. De kleurschakeringen zien er spannend uit, maar de afbeelding is nauwelijks nog te zien. Ik zou er graag in een ander project mee experimenteren, maar hiervoor is het niet heel geschikt.

Tot slot heb ik ook geprobeerd om gekleurd licht door de print heen te schijnen. Dat was eigenlijk ook niet heel spannend. De afbeelding verloor heel veel detail.

Het kaasdoek en het patroonpapier zijn volgens mij het meest geschikt voor deze presentatie. Ik denk dat het werk goed uit de verf komt als het vrij in de ruimte hangt. vooral omdat deze materialen doen denken aan flinterdunne computerschermen. Het ‘lichte’ gevoel dat vooral het kaasdoek heeft lijkt me ook passen bij het droomachtige van de schilderijen. Ik zou het jammer vinden als dat effect weg gaat door het maken van een zwaar frame. misschien kan ik een andere oplossing vinden om dit materiaal strak op te hangen.

Ik heb na deze testjes ook besloten om meer schilderijen uit het proces ten toon te stellen. De verschillende werken zijn veel interessanter als projectie en spelen toch op een bepaalde manier samen door da manier waarop ze de ruimte met licht vullen. Ik denk alleen niet dat ik ze allemaal naast elkaar wil laten zien.

#atelier #jaar3semester2

0 notes

techmanianl · 5 years

Text

De pracht van Sky: Children of the Light

Er ligt een adembenemende schoonheid in Sky: Children of the Light, de nieuwste creatie van de baanbrekende ontwikkelaar Thatgamecompany. En dat is geen wonder. Het duurde ruim zes jaar om Sky zorgvuldig te ontwikkelen. Bij het ontwerpen van alle personages, wezens en wolken werd het doel van de game in het achterhoofd gehouden: sociale banden aangaan in een droomachtige wereld.

Sky: Children…

View On WordPress

#Android Apps #App Store #Google Play Store #iOS Apps #Play Store #Sky: Children of the Light

0 notes

weharrison5 · 5 years

Photo

Betoverende dromen! In deze droomachtige slaapkamer in grijs en zilver zijn luxe https://ift.tt/34EPcxX

#IFTTT #WordPress

0 notes

twafordizzy · 3 years

Text

De post-Sovjet gezien door de lens van Frank Herfort

De Duitse fotograaf Frank Herfort maakte in Rusland foto’s. Het land beviel hem zo goed dat hij besloot er te gaan wonen (in Moskou). In de hoofdstad van Rusland waren het eerst gebouwen en de architectuur waarnaar zijn aandacht uitging. Allengs werden het de mensen en de omstandigheden waarin ze vertoefden. Zijn foto’s doen denken aan filmscenes en hebben iets droomachtigs. De foto’s lijken in…

View On WordPress

#21-ste eeuws #architectuur #compositie #de mensen #droomachtig #Duits #filmscenes #fotograaf #Moskou #post-Sovjet #raadselachtig #Rusland #wonen #zichzelf wegcijferen

0 notes

majoriedeboer · 5 years

Link

Inspiratie: In deze fotoserie ontdekt Kate Bellm vrijheid en het vrouwelijke lichaam.

Klik op de titel van het artikel

#inspiratie #atelier

0 notes

familythemovie-blog · 5 years

Photo

(Carel Wilink - De zilveren bruiloft)

Op 13 januari bezocht ik het museum MORE in Gorssel, Gelderland. MORE is is een museum voor modern-realistische kunst en is een aantal jaar geleden opgericht door het echtpaar Melchers. Hans en Monique zijn grote kunstliefhebbers en hadden, voor de oprichting van het museum, geen goede plek om hun enorme collectie aan moderne kunst te exposeren. Sinds 4 jaar kan iedereen de kunst in Gorssel komen bekijken. Er hangt een semi-permanente tentoonstelling met de naam DWARS KIJKEN. Deze tentoonstelling is opgebouwd uit de eigen collectie van Hans en Monique. De werken die hier zijn te zien zijn bijna allemaal gemaakt door hedendaagse modern-realistische schilders en beeldhouwers. Dit was voor mij een reden om museum MORE te bezoeken omdat ik mijn kennis van kunst graag verbreed door middel van kunstenaars die nog steeds actief zijn. Zo kan ik de ontwikkeling van stijl en thema goed volgen. Ik vind het fascinerend om te zien hoe moderne kunst in de tijd dat ik leef zich zo erg heeft ontwikkeld naar nieuwe vormen en stijlen. Bij deze tentoonstelling hingen ook een aantal schilderijen van Carel Willink, een schilder waarvan ik het werk erg bijzonder vindt. Veel van Willinks werk roept een bepaald gevoel van chaos en tegelijkertijd verlatenheid op. Dit komt omdat Willink vaak stormachtige, catastrofale luchten schildert. Op deze schilderijen lijkt de lucht boos te zijn en zijn toorn op de aarde uit te roepen. Tegelijkertijd spreken de werken van Willink van eenzaamheid omdat de landschappen en stads portretten die hij schildert vaak verlaten zijn. De enige mensen die op zijn schilderijen staan vluchten voor de aankomende storm of verwonderen zich over iets wat zich boven hen afspeeld. Neem bijvoorbeeld ‘De Zeppelin’. Hier visualiseert Willink vier mannen die naar een enorme Zeppelin staren en zwaaien. Wat er ook precies in de lucht hangt op Willinks schilderijen, het is altijd iets almachtigs. Willink wilde zelf niet benoemd worden als magisch-realistische kunstenaar. Toch vind ik dat veel van zijn werken magisch-realistische aspecten hebben omdat ze droomachtig en mysterieus zijn.

Naast alle familieportretten die ik in MORE tegenkwam vond ik een werk van wederom Carel Willink het fascinerends. ‘De zilveren bruiloft’ komt uit 1924, de tijd dat Willink veel experimenteerde met verschillende modernistische stromingen zoals het expressionisme en het dadaïsme. Naar eigen zeggen heeft hij iedere stroming met ‘isme’ in de naam rond die tijd wel uitgeprobeerd. Willink was rond deze tijd in Duitsland waar hij kennis maakte met de avant-garde. ‘De zilveren bruiloft’ heeft Willink bij zijn terugkomst in Nederland geschilderd. Na dit werk is Willink zich weer gaan focussen op wat meer realistisch werk zoals ik eerder benoemde. ‘De zilveren bruiloft’ is sterk geïnspireerd door het werk van Fernand Léger, een franse schilder, beeldhouwer en filmmaker die zelf veel werk heeft geleverd binnen het kubisme. Over de oorsprong of gedachten achter ‘De zilveren bruiloft’ is vrijwel niets bekend behalve dat Willink na dit werk het roer weer helemaal omgooide en terugkeerde naar het modern-realisme. Men zou dus kunnen stellen dat ‘De zilveren bruiloft’ dient als de afsluiting van Willinks periode van experimenteren met de avant-garde stromingen.

Wat ik zelf zie als ik naar ‘De zilveren bruiloft’ kijk is een groep feestgangers die, verdeeld in paren, non verbaal contact maken met elkaar. Allereerst de zilveren bruid en bruidegom, gekleed in donkere kleding, zitten naar elkaar toe gekeerd en kijken elkaar in de ogen. De twee lijken naar elkaar te glimlachen wat niet verrassend is op een feestdag. De vrouw in de witte jurk aan de rechterkant van het schilderij zou de dochter van het echtpaar kunnen zijn. Zij houdt een glas rode wijn in haar rechterhand en met haar linkerhand houdt ze de hand van een jongen vast die naast haar staat. De vrouw en de jongen kijken elkaar ook vreugdevol aan. Zij zouden moeder en zoon of broer en zus kunnen zijn. Het eerste lijkt mij het waarschijnlijkst. Dan als laatste de twee violisten. Ook zij maken oogcontact en hebben een glimlach rond hun mond. Misschien zijn ze tevreden over hun samenspel of over dat ze op een zilveren bruiloft mogen spelen. Wat voor mij in ieder geval blijkt uit het schilderij is dat deze zilveren bruiloft met plezier wordt gevierd. Man en vrouw lijken de vader en moeder van de vrouw met de witte jurk en hiermee de grootvader en grootmoeder van het jongetje. In het schilderij zit nog een schilderij verstopt. Dit lijkt onderdeel van het decor waarin de paren zich verbinden. Op dit schilderij staat een (Nederlands?) winterlandschap met een mooi gekleurde lucht afgebeeld. Ik zou graag willen weten of Carel Willink een onderliggende betekenis gaf aan dit schilderij in het schilderij. In mijn hoofd zou dit schilderijtje het huis van de familie af kunnen beelden. Misschien wel het huis waar ze zich, op het grotere schilderij, in bevinden. Ik heb het geprobeerd op te zoeken wat dit binnen de kunst semiotiek betekend maar heb geen betekenis kunnen vinden. De interessante omgeving waarin de feestgangers zich bevinden komt vanuit de invloed van Fernand Léger. Hij schilderde veel hoeken en buizen en dit heeft Willink hier ook gedaan. De tafel met glazen achter het echtpaar samen met de stenen waar de mensen op zitten lijken geïnspireerd te zijn door de klassieke oudheid. Dit was een tijdperk dat Willink vaker terug liet komen in zijn schilderijen zoals ‘Chateau en Espagne’.

Een inzicht dat ik heb gekregen is bij dit schilderij is de werking van het mysterie rondom de geschilderde personages. Ik weet wie het zilveren echtpaar is maar verder weet ik eigenlijk niets en bedenk ik mijn eigen verhaal er bij. Het zou interessant kunnen zijn om een verhaal over een familie te vertellen maar de daadwerkelijke familiebanden in het midden te laten, voor de kijker om zelf iets te interpreteren. Dit heb ik ook eerder gezien in ‘Shoplifters’ en werkte daar erg goed.

1 note · View note

drugsinceu · 5 years

Text

Kan MDMA patiënten met PTSS helpen?

De potentiële voordelen van door ecstasy beïnvloede geheugen herconsolidatie… Recente berichten in de media beschrijven medische professionals die patiënten behandelen met MDMA (3,4-methyleendioxymethamfetamine) om posttraumatische stressstoornissen (PTSS) te bestrijden. Dit lijkt misschien een onorthodoxe benadering of het gebruik door een paar uitzonderingen. Hoewel onorthodox, is dat ook niet het geval. De behandeling is grondig getest en de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) heeft de behandeling laten doorgaan naar fase 3 klinische proeven. Het heeft inmiddels ook de status Doorbraaktherapie gekregen. Hoewel de potentiële gevaren van MDMA zeer reëel zijn en het recreatieve gebruik van de drug illegaal is en niet wordt aanbevolen, hebben medische professionals significante resultaten gemeld. Zij gebruikten de drugs in combinatie met psychotherapie in beperkt mate tijdens de behandeling van PTSS. Een van de meest opvallende studies, waarbij 26 veteranen en first responders waren gediagnosticeerd met chronische PTSS, ontdekte dat 52,7 procent van de deelnemers die actieve doses MDMA (75-125 mg) kregen, en vervolgens deelnam aan therapiesessies waarbij twee therapeuten betrokken waren, zowel een man en een vrouw, niet langer voldeden aan de criteria voor PTSS tegen het einde van de studie. Dit was meer dan het dubbele van het percentage vergeleken met deelnemers in de controlegroep (22,6 procent). Symptoomreductie werd gemeld tot 3,5 jaar na de proef.

Wat is MDMA?

MDMA is een psychoactieve stof die de afgifte bevordert van neurotransmitters zoals dopamine, serotonine en noradrenaline, evenals neurohormonen, met name oxytocine. Omdat MDMA een amfetaminederivaat is, produceert het effecten die vergelijkbaar zijn met andere stimulerende middelen, zoals cocaïne. De meest opvallende effecten zijn echter een verhoogd gevoel van empathie of connectiviteit met anderen, euforie en verminderde angstreacties. MDMA wordt gewoonlijk ecstasy, molly, E of M genoemd. Het werd in 1985 gecriminaliseerd en vervolgens door het Drug Enforcement Agency in 1986 door het Drug Enforcement Agency als een Schedule I-medicijn bestempeld. Volgens de DEA betekent een dergelijke aanduiding dat het medicijn “geen momenteel geaccepteerd medicinaal gebruik en een hoog potentieel heeft voor misbruik. ”Andere drugs volgens schema I zijn heroïne, LSD en peyote. Het feit dat MDMA als een potentieel gevaarlijke drug wordt beschouwd, staat buiten kijf. Personen die de acute effecten van het medicijn ervaren, kunnen roekeloos gedrag vertonen dat mogelijk levensbedreigend is. Bovendien verhoogt MDMA de bloeddruk en lichaamstemperatuur (hyperthermie) aantoonbaar. Hoewel dit op zichzelf staand niet bijzonder levensbedreigend is, kan dit fenomeen leiden tot een zonnesteek als een persoon rigoureus danst op een feest of nachtclub. Omdat illegale MDMA nog steeds sterk aanwezig is in dansclubs, is dit niet ongewoon en komt het zeer regelmatig voor. Frequent gebruik kan meer schadelijke gevolgen hebben, wat de concentratie, slaap en eetlust kan verstoren. Zwaar gebruik kan leiden tot depressie, hartaandoeningen en verminderde cognitieve functie. Verslaving komt echter niet vaak voor. De Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-V) beweert dat het een van de zeldzaamste verdovende middelengebruik stoornissen is.

Wat is een posttraumatische stressstoornis? (PTSS)

Posttraumatische stressstoornis (PTSS) is een biopsychosociale aandoening waarbij maar liefst 8 miljoen volwassenen in bijvoorbeeld een land als de Verenigde Staten voorkomen. Het wordt gekenmerkt door een staat van angst na een traumatische gebeurtenis. Het is niet zo dat alle personen die door traumatische gebeurtenissen gaan, PTSS ontwikkelen. Alle patiënten met PTSS hebben echter minstens één traumatische gebeurtenis doorstaan. In sommige gevallen is het evenement een langdurige ervaring, zoals ontvoerd worden, gemarteld worden of vechten in of leven door een oorlog. In andere gevallen kan het worden geassocieerd met een enkele gebeurtenis, zoals het geval is met slachtoffers van aanranding (al dan niet seksueel van aard), getuigen van gruwelijke gewelddaden of overlevenden van catastrofale gebeurtenissen variërend van ernstige auto-ongelukken tot natuurlijke of door de mens veroorzaakte rampen. De symptomen van PTSS zijn niet uniform. In sommige gevallen is het meest opvallende kenmerk van PTSS het vermijdingsgedrag van een patiënt. Ze kunnen herinneringen aan de traumatische gebeurtenis (sen) of externe herinneringen aan de gebeurtenis (sen) vermijden, zoals mensen, plaatsen, activiteiten, situaties of objecten. In andere gevallen kan de patiënt de traumatische gebeurtenis (sen) door dissociatieve amnesie niet herinneren. In nog andere gevallen kan de patiënt aanhoudende en terugkerende dissociatieve symptomen ontwikkelen. Dissociatieve symptomen kunnen zich manifesteren in ofwel depersonalisatie, waarbij de patiënt het gevoel heeft dat hij van zijn eigen lichaam is losgemaakt, of derealisatie, waarbij patiënten het gevoel hebben dat de omringende wereld ver weg of droomachtige wereld is. Bovendien kunnen patiënten overdreven negatieve gevoelens op zichzelf of op anderen projecteren; geven zichzelf de schuld van de traumatische gebeurtenis (sen); blijvende hardnekkigheid, moedeloosheid of onverschilligheid voor plezierige ervaringen anhedonie verdragen; merken dat ze niet in staat zijn om positieve emoties te voelen; of last hebben van vervreemding of onthechting. Bijkomende symptomen zijn onder meer boze uitbarstingen, zelfvernietigend gedrag, paranoia, hypervigilantie, het onvermogen om zich te concentreren en slaapproblemen. Vanwege het grote scala aan symptomen gedragen niet alle patiënten met PTSS zich op dezelfde manier. Sommige patiënten kunnen mogelijk goed functioneren in normale omgevingen, maar kunnen extreme psychologische nood ervaren wanneer ze in de aanwezigheid zijn van stimuli die verband houden met de gebeurtenis (sen). Anderen kunnen het gevoel hebben dat ze de traumatische gebeurtenis (sen) opnieuw beleven als gevolg van frequente intrusieve en onvrijwillige herinneringen of nachtmerries van de gebeurtenis (sen), zelfs zonder de aanwezigheid van negatief geassocieerde stimuli. In andere gevallen kan de patiënt na de traumatische gebeurtenis blijven terugvallen hierop, deze opnieuw ervaren en in toenemende mate teruggetrokken, angstig of depressief worden. Nog een ander veel voorkomend kenmerk van PTSS is de hoge mate van comorbiditeit met depressieve stoornis, angststoornissen en middelenmisbruik. Degenen die lijden aan PTSS hebben ook een verhoogd risico op aandoeningen geassocieerd met middelenmisbruik stoornissen (hartaandoeningen, leveraandoeningen, geheugenverlies), en kunnen een verminderd sociaal functioneren ervaren dat leidt tot werkloosheid, dakloosheid en relatieproblemen.

Hoe MDMA personen met PTSS kan helpen

Er zijn talloze benaderingen geweest voor de behandeling van PTSS. Helaas zijn er maar weinig echt effectief geweest. Van degenen die traditionele behandelingen ontvangen, behoudt minder dan de helft remissie van symptomen na 40 maanden. Onder veteranen zijn de gegevens nog ontmoedigender: ruim 72 procent van de veteranen die behandelingen ontvingen met cognitieve verwerkingstherapie of langdurige blootstellingstherapieën (twee van de meest voorkomende niet-farmacologische behandelingen voor PTSS) voldeden nog steeds aan de criteria voor PTSS na behandeling. Gezien deze context is het geen verrassing waarom er zoveel opwinding is na de succesvolle fase 2-onderzoeken voor behandelingen met MDMA. De vraag blijft echter: waarom lijkt het zo goed te werken? Dit vereist inzicht in hoe het brein episodische herinneringen opslaat in clusters van neuronen die bekend staan als engrammen. Individuele engrammen worden niet alleen opgeslagen als objectieve stukjes informatie. Het geheugen is verbonden met emotie via het limbisch systeem van de hersenen, waaronder de thalamus, hippocampus en amygdala - de laatste is verantwoordelijk voor het reageren op mogelijk gevaarlijke stimuli en het activeren van vecht- of vluchtreacties. Met andere woorden, men herinnert zich niet alleen de details van de gebeurtenis, maar ook de emotionele toestand waarin ze zich bevonden op het moment dat het engram werd gecreëerd. Wanneer een herinnering wordt gereactiveerd, kan de emotionele toestand ook worden gereactiveerd. Als het geheugen traumatisch genoeg is, kan de overeenkomstige psychische nood de amygdala in overdrive duwen. Onderzoekers geloven dat engrammen niet ongevoelig zijn voor verandering. Ze kunnen worden beïnvloed door de emotionele toestand van een patiënt bij herinnering, wat betekent dat het theoretisch mogelijk is om de niet-emotionele componenten van het traumatische engram te ontkoppelen van de emotionele componenten. In veel opzichten is dit soort angstuitroeiing en -retentie dezelfde theoretische benadering achter een van de meest conventionele behandelingsmodaliteiten voor PTSS, langdurige blootstelling. Beide therapieën waarbij MDMA en langdurige blootstelling betrokken zijn, zijn afhankelijk van geheugenherconsolidatie, een term die "… een soort neuroplasticiteit beschrijft waarbij het proces van een vastgesteld geheugen wordt gereactiveerd, gedestabiliseerd en vervolgens gewijzigd of bijgewerkt met aanvullende informatie", aldus een recente beoordeling van de proeven met MDMA. "Een voorspellingsfout of mismatch van het geheugenspoor om momentgebeurtenissen te presenteren, kan een bijzonder sterk signaal zijn om een kneedbare toestand van het engram te veroorzaken," vervolgden ze. "Hypothetisch, wanneer traumaherinneringen worden opgehaald terwijl men onder invloed is van MDMA tijdens de therapie, wordt een sterke voorspellingsfout gegenereerd door de unieke interne toestand van MDMA-gestimuleerde verhoging van neurochemicaliën / hormonen en de ondersteunende therapeutische setting." MDMA is een onconventionele behandeling voor PTSS. De achterliggende theorie achter waarom het effectief is bij het behandelen van het niet-dissociatieve subtype van PTSS lijkt echter goed te zijn. Bovendien verschillen de mechanismen die het wil gebruiken niet zo veel van traditionele blootstellingstherapieën die al sinds de jaren vijftig in gebruik zijn. De euforische effecten van het medicijn versnellen alleen de ontkoppeling van angst-opwekkende stimuli van psychologisch trauma, en dit ontkoppelen gaat door nadat de effecten van het medicijn zijn afgenomen. Hoewel het zeker is dat meer studies nodig zijn om de resultaten van fase 2-onderzoeken te bevestigen, en dat meer tests moeten focussen op hoe deze aanpak de subset van PTSS-patiënten met dissociatieve symptomen beïnvloedt, lijkt dit een veelbelovende manier van onderzoek voor een aandoening die zeer vaak veerkrachtig is voor behandeling. Bronnen o.a. Awaken (EN), AD (NL), Globenewswire (EN), PsychologyToday (EN), Vaaju (EN) Read the full article

#Amerika #gezondheid #mdma #microdoseren #onderzoek #synthetischedrugs #VerenigdeStaten #Wereldwijd #xtc

0 notes

sterrevandertak-blog · 5 years

Text

Logboek

Het Artist in Residency project

Toen we de opdracht voor het eerst te horen kregen begon er meteen van alles te borrelen. Ik was meteen erg enthousiast en kreeg meteen zin om me in de opdracht te verdiepen. Ik wist niet meteen waar ik moest beginnen maar ik ben me gaan verdiepen in verschillende soorten residencies die andere kunstenaars hadden gedaan om te ontdekken wat er allemaal mogelijk is.

Daarna heb ik een kort lijstje gemaakt van (vorm)elementen die blijven terugkomen in mijn werk omdat ik van daaruit wilde kijken wat er mogelijk bij mij zou kunnen passen als residency. Dit was het lijstje:

Thema’s en vormelementen die terug blijven komen in mijn werk:

-Menselijkheid

-Kwetsbaarheid

-Verstilling, droomachtige taferelen

-Menelijk gedrag

-Textuur

-Contrast

-Details

-Dunne, aarzelende lijnen

Nu ik aan het eind van dit proces terugkijk naar dit eerste lijstje voelt het nogal willekeurig, maar toch zijn er zeker elementen die ik tot het einde heb meegenomen.

Vervolgens kregen we van Joost de vraag wat we leuk vinden om te doen, en wat we willen maken. Het eerste wat in mij opkwam was het maken van handgetekende animaties.

Mijn eerste ideeën voor mijn residency plek waren:

-Weer bij de Nationale Opera en Ballet in Amsterdam (maar dit keer ook echt achter de schermen)

-Bij een theatergroep

-Bij een glasblaasfabriek

-Bij een circusgroep

-Bij een praatgroep / psychologische setting

-In een bioscoop

-Ergens met veel leegte

-Ergens middenin de stad maar dan het torenkamertje-idee (overview)

-Tiny house

-Kasteel-achtige setting

-In een boot

-Londen

-Iets met beweging en dans

Al snel kwam ik tot de conclusie dat voorstellingen en het opzetten van een nieuwe wereld mij heel erg aantrekt. Ik wilde me gaan focussen op de magie van een voorstelling, dus mijn focus lag vanaf dat moment vooral op dans-, theater- of circusgroepen. Wat voor mij de magie van een voorstelling is, is het feit dat je naar een voorstelling gaat en je wordt meegenomen in een nieuw verhaal, een nieuwe wereld. Eerst ken je de regels van deze wereld nog niet, maar na een paar minuten wel en dan is het mogelijk om je helemaal mee te laten voeren. Nog bijzonderder vind ik het gevoel wat je hebt na het applaus, als je de zaal uitloopt. Verdwaasd en versuft loop je er weg, met je hoofd en je gevoel nog in die wereld. Het kost wat tijd om weer terug te komen in de realiteit, en soms was de voorstelling zo goed en zo overtuigend dat je je vervreemd kunt voelen van de realiteit. Dit vind ik fascinerend.

Vervolgens ben je de volgende dag eigenlijk allang weer terug in de normale wereld, en een week later kan je alleen nog navertellen dat het een goede voorstelling was. Een halfjaar later is de herinnering slechts nog vaag, een soort sfeerimpressie.

Is het eigenlijk niet zonde dat iets waar zo lang en intensief aan gewerkt is en maar zo weinig wordt opgevoerd, zo snel vergeten wordt?

Mijn idee was op dit punt om een bepaalde voorstelling bij te wonen en korte impressies van de voorstelling te weergeven in een handgetekende animatie. De toegevoegde waarde van dat het een getekende animatie is (en geen filmpje / fotoserie) is dat ik op deze manier de magie van de voorstelling goed kan weergeven.

De video zou nagestuurd kunnen worden aan de mensen die een bepaalde voorstelling bezocht hadden, om de dierbare herinnering aan die voorstelling te koesteren en in leven te houden in plaats van dat de herinnering vervaagt.

Mijn fascinatie voor voorstellingen bleek later uit twee delen te bestaan, daarom kreeg ik een tweede idee. Naast het meegenomen worden in een nieuwe wereld van een voorstelling en tegelijkertijd de vergankelijkheid ervan, ben ik ook gefascineerd door het maakproces van een voorstelling (tegenover de vergankelijkheid van een voorstelling). Toen ik me dit realiseerde begon ik vooral te focussen op het bovenste punt van het laatst genoemde lijstje: De Nationale Opera & Ballet. Daar heb ik twee weken stage gelopen toen ik nog op de middelbare school zat, en sindsdien heb ik altijd gezegd dat ik er op een dag naar terug wilde.

Ik bedacht me het in beeld brengen van ‘the making of’ van een bepaalde voorstelling van de Nationale Opera & Ballet door middel van een getekende animatie. Het idee was om met korte sfeerimpressies te weergeven van wat er achter de schermen gebeurt tijdens de repetities van de voorstelling en alles wat er bij komt kijken, zo ook het maken van de kostuums, de pruiken, de schoenen, de schmink enzovoorts.

De video zou kunnen dienen als promotie voor een bepaalde voorstelling, dus een soort teaser waarin de voorbereidingen van een bepaalde voorstelling in beeld gebracht worden bijvoorbeeld.

Beide ideeën heb ik in een brief voorgelegd aan de Nationale Opera & Ballet en na twee dagen kreeg ik antwoord. Ze gaven aan erg blij te zijn met mijn brief en ze nodigden me uit op gesprek. Toen ik daar was kwamen we al snel tot de ontdekking dat er een misverstand was over de tijd die ik had om daar een project op te starten en af te ronden. Op 1 mei had ik het gesprek en de beoordeling van het project is op 14 juni, dus in die tijd ertussen moest het allemaal gebeuren. Zij gaven aan heel enthousiast te zijn maar niks voor mij te hebben liggen aangezien het seizoen al bijna ten einde liep rond 1 mei, en alle producties dus al in volle gang waren. Wel zeiden ze alsnog erg geïnteresseerd te zijn en ze zouden mij onthouden en eventueel berichten in het nieuwe seizoen na de zomervakantie.

Wat nu?

Na het gesprek was ik erg teleurgesteld omdat ik me er op had ingesteld dat het zou gaan lukken en ik het niet zag zitten om hetzelfde idee toe te passen op een andere instelling. De Nationale Opera & Ballet is tenslotte uniek wat betreft de aandacht die achter de schermen in de voorbereiding wordt gestoken en daarnaast is het bijzonder dat het hele maakproces (het ontwerpen, maken, verven, passen van de kostuums en het decor maar ook de repetities van de dansers en de zangers en zangeressen) allemaal in het zelfde gebouw plaatsvinden, evenals de uiteindelijke uitvoering.

Ik voelde me verplicht om toch een nieuw contact te zoeken, alhoewel de lol er voor mij op dit punt wel een beetje af was. Naderhand had ik een gesprek met Joost wat mij heel goed deed, hij gaf aan dat ik ontzettend veel materiaal had liggen en dat het idee gewoon goed was, dus dat ik van daaruit gewoon door kon gaan werken voor mezelf. Vanaf dat punt ben ik alleen maar gaan maken, ik heb ontzettend veel verschillende animatietestjes gedaan met verschillende materialen, zoals Oost-Indische inkt, krijt, houtskool, acrylverf, aquarelverf, krijt en potlood. Na een tijdje voelde ik wel dat ik weer wat meer moest gaan toespitsen op de inhoud van mijn werk, ook al had Joost het er steeds duidelijk over dat deze periode erom draait dat je doet en maakt waar je blij van wordt.

Toch ben ik beter gaan uitpluizen waar het voor mij nou écht om draait. Hoe kwam ik in de eerste instantie ook alweer uit bij theater en voorstellingen? Ik hou zeker van theater, maar is theater op zichzelf hetgeen wat mij het meest fascineert? Dat denk ik niet. Ik ging terug naar de kern en besefte dat het eigenlijk om iets anders ging: om de ontastbare wereld die wordt neergezet bij een voorstelling. Voor mij is zo’n wereld echter niet alleen te vinden bij voorstellingen, maar ook bij het lezen van een boek, het kijken naar een film, of die paar seconden tussen slapen en wakker worden.

Ik heb veel nagedacht en veel geschreven en kwam tot de conclusie dat het thema vervreemding voor mij nog steeds essentieel is. Dat is waar het om gaat, een moment dat je al dan niet overvalt waarin je je plotseling losgekoppeld voelt van je omgeving en even moet acclimatiseren. Dit soort momenten zijn vaak te vinden in verschillende situaties. Joost gaf het voorbeeld van koffie en cake na een begrafenis. Dit is ook een soort tussengebied, een soort transitiefase waarin je van de ene wereld (de begrafenis) weer terug naar de echte wereld (het dagelijks leven) wordt geleid. Voor mij is zo’n moment ook uit het vliegtuig stappen en aankomen in een heel ander land met een heel ander klimaat, of het wakker worden na een intense droom die je gedurende dag blijft achtervolgen. Het gaat over niet in contact zijn met waar je bent, of niet goed kunnen terugkeren naar de echte wereld.

Toen ik tot dit besef kwam viel voor mij alles op zijn plek. Ik besloot dat de audio achter mijn animatie een tekst moest worden waarin ik dit gevoel zo goed mogelijk beschrijf, maar wel op een net zo dromerige en poëtische manier als dat ik het zelf ervaar. Ik ben op internet gaan zoeken naar ‘’je vervreemd voelen van de wereld’’ en andere soortgelijke zoektermen en ik kwam tot een belangrijke ontdekking: de reden dat het thema vervreemding en verstilling en dromerigheid al twee jaar terugkomen in mijn werk, is dat ik het zelf vaak ervaar en ik het niet kan benoemen. Toen ik op internet las over derealisatie viel er heel veel op zijn plek. Ik heb zelf meerdere van die ervaringen gehad en herkende alles wat er genoemd werd. Dit is waar het voor mij eigenlijk over gaat en als ik terugkijk is het voor mij logisch dat ik bij theater en voorstellingen belandde, aangezien de magie van een nieuwe wereld en het wennen aan die wereld en vervolgens het terugkeren in de realiteit iets is wat ik dus vaker heb ervaren in het dagelijks leven. De reden dat ik uitkwam bij voorstellingen vind ik daarom heel logisch omdat dit letterlijk het switchen is tussen werelden en het uiteraard ook visueel aantrekkelijk is en ik kon er dus ook zeker iets mee aangezien het eerste wat ik wilde doen een animatie maken was.

Mijn animatie is nu dus eigenlijk een stuk autonomer geworden dan aanvankelijk de bedoeling was, maar het heeft voor mij een heel relevant thema en ik heb op deze manier onverwachts de kans gekregen om vorm en inhoud heel goed op elkaar af te moeten stemmen. Dit is iets wat ik erg lastig vind, dus voor mij is dit de perfecte oefening geweest. De tekst heb ik op een voor mij bijzondere manier geschreven. Ik heb een aantal bronteksten geschreven (voor een lange tijd schrijven zonder je pen van het papier af te halen) en ik heb ze expres dagenlang niet teruggelezen. Vervolgens ben ik zinnen, woorden en elementen uit voor mij belangrijke teksten gaan halen (De ontdekking van de honing - Toon Tellegen, Onzichtbaar - Hans Hagen) en ben ik mijn eigen geschreven teksten gaan markeren om de kern eruit te halen. Alle losse zinnen en woorden heb ik op post-is geplakt en ik ben net zo lang gaan schuiven en puzzelen op mijn muur tot er voor mij een logisch geheel ontstond. Toen heb ik de eerste versie van mijn tekst geschreven, deze heb ik vijf keer herschreven en nu klopt het voor mij. De laatste stap is nu om te kijken wat er nog aansluit op mijn geschreven tekst van de animatietestjes die ik al heb gemaakt, en wat ik nog bij ga tekenen. De tekst wordt ingesproken door of mijzelf, of een vriendin die studeert aan de toneelschool.

Mijn doel is om de kijker in een korte tijd de beleving te geven zoals ik die ook heb gehad, de beleving waarin de wereld er plotseling anders uitziet en anders voelt, en waarbij het lastig is om weer te acclimatiseren en terug te komen in de echte wereld. Daar waar de animatie eerst toegepast zou zijn in de omgeving van theater en voorstellingen heb ik het terug kunnen brengen naar een groter en algemener geheel (de animatie is niet meer toegepast op theater en voorstellingen maar gaat over de beleving van een andere wereld in het algemeen) en tegelijkertijd naar de kern (dit is hoe het voor mij is om plotseling de wereld anders te zien en vervreemd te zijn van je omgeving).

In de toekomst wil ik graag alsnog mijn eerste idee uitvoeren, het liefst bij de Nationale Opera en Ballet. Het lijkt me echt heel gaaf om mee te lopen achter de schermen en mijn bewondering voor hun manier van werken te weergeven in een animatie. Ook zou dat een meer toegepaste animatie zijn dan de animatie die ik nu uiteindelijk heb gemaakt, deze is vrij autonoom. Wel was dit een hele goede voorbereiding en oefening voor wat ik hierna nog allemaal wil gaan doen. Ik heb mijn inhoud leren aanscherpen en ik heb veel materiaalonderzoek gedaan en ben tot een voor mij kloppend resultaat gekomen.

To be continued…

0 notes