#τα αστέρια μου μιλάνε

[anti-thesh]

αν έφτιαχνα τον κόσμο ξανά θα έκανα την αγάπη πιο συχνή

#τα αστέρια μου μιλάνε

[kaloooooos]

Μες στον κόσμο μου χαμένος, ξανά

Δαίμονες τα βράδια να μου μιλάν...

Πάλι γίνομαι ένα με τη φωτιά

Πάλι πίνω και τα βλέπω θολά

Τι κι αν γύρω μου μιλάνε και λέν' ό,τι να 'ναι

Εγώ έχω το μυαλό καθαρό

Δε με νοιάζει πού το πάνε, πες τους πως λυπάμαι

Στις δυσκολίες δεν ήταν εδώ

Είμαι απόμακρος συχνά, και τι σε καίει, μάγκα;

Έχω το χρέος μου στην τσέπη και κοιτώ στα μάτια

Δε σ' ενοχλώ, μη μου την μπαίνεις, bro, δεν έχεις πλάκα

Με το κεφάλι μου μια ώρα δεν αντέχεις, standard

Αν δε φοβάμαι κάτι κούκλα, είναι να μείνω μόνος

Να μου το παίζεις και καλά απλά σου τρως τον χρόνο

Για το ποιος είμαι να σε πείσω δε μου δίνεις λόγο

Και αν δεν πιστεύεις όσα είπα δε με καίει και τόσο

Πώς να σου πω ιστορίες;

Για μεθύσια τις νύχτες

Φίλοι βουλιάζουν στο αλκοόλ

Εγώ βουλιάζω στις φρίκες

Είμαι δύσκολος, ξέρω

Είναι βαρύ το συρτάρι

Και έχει κοριούς το σεντόνι

Και πρόκες στο μαξιλάρι

Τα βράδια δαίμονες μιλάν, στα μάτια να με κοιτάν

Στο ταβάνι μου ζούνε, και τα όνειρά μου φοράν

Να σε πιστέψω δώσ' μου λόγους

Όμως με φοβάμαι και έχω λόγους

Τα πιο όμορφα κουπλέ μας για τους πιο σκάρτους ανθρώπους

Πού ήσουν όταν ήθελα ενα χέρι να κρατήσω;

Πού ήσουν όταν έπεφτα και όλο εμένα πίσω;

Πού ήσουν οταν έφτυνα αίμα για να συνεχίσω;

Δεν είμαι εδώ για κανέναν, άντε γαμήσου

Ίδιος δρόμος με παλιά

Περπατώ τον Γολγοθά

Θέλω εμπόδια γιατί-

Φτιάχνουν ισχυρά μυαλά

Ξέρω πως με τη χαρά

Που 'χω κάποιοι δε γελάν

Τώρα κόβω απ' το κεφάλι το φίδι που με τσιμπά

Προχωράμε

Έξω στη γύρα όλοι μιλανε

Λόγια που δεν αγγίζουν σπάνε

Μονάχα με πράξεις μιλάμε και το πάμε εκεί που δεν μπορούν

Ξέρω αντιδρούν, μα δε με νοιάζει πια

Έχω τους φίλους και ένα όνειρο που πάει ψηλά

Με θυμήθηκαν, δε με νοιάζει που θα βγάλει

Δεν απαντώ γιατί είμαι πάλι...

Μες στον κόσμο μου χαμένος, ξανά

Δαίμονες τα βράδια να μου μιλάν...

Πάλι γίνομαι ένα με τη φωτιά

Πάλι πίνω και τα βλέπω θολά

Τι κι αν γύρω μου μιλάνε και λέν' ό,τι να 'ναι

Εγώ έχω το μυαλό καθαρό

Δε με νοιάζει πού το πάνε, πες τους πως λυπάμαι

Στις δυσκολίες δεν ήταν εδώ

Ει!

Όταν πηγαίνουμε ταξίδι στο αμάξι σκέφτομαι τα δικά μου

Έξω από τις διακοπές αφήνω τα προβλήματά μου

Αυτή που βλέπεις στη φωτο είναι η μητέρα μου

Και αυτή που έχω δίπλα μου η κοπέλα μου, όχι η γκόμενά μου

Όταν χτυπάει το κινητό αργά τα Σάββατα

Πάει ο νους μου στο κακό, σκέφτομαι οι φίλοι μου πως τράκαραν

Στην παρέα είμαστε όλοι ανοιχτοχέρηδες

Μα αν μου έκανες κακό, καργιόλη δε θα σου τη χάριζαν

Τα πρώτα τα raps, τα πρώτα γάρα, τα πρώτα ξενύχτια

Φτιάξανε ολα αυτά που είμαι, ολα αυτά που είπα

Βλέπω τα πράγματα καλύτερα όταν έχει φως

Αλλά τα πιο πολλά τα είδα όταν ήταν νύχτα

Γεννήθηκα σε μια πόλη του βορρά

Και μες στους τόσους προσπαθώ να κάνω τη διαφορά

Χίλια παιδιά με ακούνε σαν να είμαι δάσκαλος

Και ακομα να με πάρει η μάνα μου στα σοβαρά

Έχω ενα θέμα όταν τα μάτια κλείνουν

Ο εγκέφαλός μου συνεχίζει

Βλέπει, αναλύει και το παρελθόν ζυγίζει

Το φύλλο πέφτει απ' το δέντρο και τον άνεμο γυρίζει

Τις μέρες που φθινόπωρο μυρίζει

Άλλες δέκα μπύρες να 'χα

Και ευκαιρίες να 'χα

Για να γυρίσω σε βραδιές που δεν τελειώνουν τάχα

Να τραγουδήσουμε κομμάτια που ξεχάσαμε

Και να τα νοιώσουμε λες και εμείς τα γράψαμε

Εσύ πού ήσουνα;

Στις σούρες μου τις πρωινές, στις τελευταίες φρυγανιές εσύ πού ήσουνα;

Στον γυρισμό μου για το σπίτι έχω γράψει τα καλύτερα

Θυμάμαι τα κουπλε ξεχνώ τα βήματα

Ιδρώνα τις νύχτες έβρεχα το μαξιλάρι

Με άκουσαν τα αστέρια και μου κάνανε τη χάρη

Τωρα μη φοβάσαι, γιατί το 'χω στρώσει, φίλε

Μα ακόμα ώρες-ώρες είμαι...

Μες στον κόσμο μου χαμένος, ξανά

Δαίμονες τα βράδια να μου μιλάν...

Πάλι γίνομαι ένα με τη φωτιά

Πάλι πίνω και τα βλέπω θολά

Τι κι αν γύρω μου μιλάνε και λέν' ό,τι να 'ναι

Εγώ έχω το μυαλό καθαρό

Δε με νοιάζει πού το πάνε, πες τους πως λυπάμαι

Στις δυσκολίες δεν ήταν εδώ

[tupseis]

Μ'αρέσουν τα απλά πράγματα.

Μ'αρέσουν οι βόλτες στη παραλία ένα απόγευμα του καλοκαιριού καθώς ο ήλιος βασιλεύει και όλα γύρω του γίνονται ροζ.

Μ'αρέσει η ποίηση. Ίσως και να μην το ξέρεις, αλλά μ'αρέσει.

Μ'αρέσει να ακούω μουσική με τα ακουστικά μου όσο πιο δυνατά γίνεται, γιατί είναι σαν να ξεφεύγω για λίγο από την πραγματικότητα.

Μ'αρέσει να μου λένε ότι βλέπουν κάτι όμορφο και τους θυμίζει εμένα. Ένα τραγούδι, μια μυρωδιά..

Μ'αρέσει να παρατηρώ. Εσένα, αυτόν που πέρασε μόλις τώρα, τον ουρανό, μια γάτα που θα δούμε τυχαία στο δρόμο, το φανάρι καθώς περιμένουμε να γίνει πράσινο.

Μ'αρέσει να με αγκαλιάζουν σφιχτά λες και φοβούνται πως δεν θα με ξαναδούν.

Μ'αρέσει να χαζεύω τα μάτια των άλλων για ώρα, αφού έχω την ιδεολογία πως τα μάτια του καθενός είναι ένας ξεχωριστός γαλαξίας.

Μ'αρέσει να γελάω δυνατά.

Μ'αρέσει να κάνω κοπλιμέντα στους άλλους. Είναι ωραίο να τους υπενθυμίζεις πόσο όμορφοι είναι κι ας μην το βλέπουν.

Μ'αρέσει να ακούω τους άλλους να μου μιλάνε, να νιώθω πως με εμπιστεύονται.

Μ'αρέσουν οι πίνακες ζωγραφικής, τα μουσεία, να πηγαίνω σε συναυλίες.

Μ'αρέσει να κοιμάμαι πολλές ώρες, αλλά μ'αρέσει να μένω και άγρυπνη για να μιλήσουμε.

Μ'αρέσουν τα ταξίδια και τα ηλιοβασιλέματα.

Μ'αρέσει το φεγγάρι και η αυγή.

Μ'αρέσουν τα αστέρια.

Μ'αρέσει να με φιλάνε στο λαιμό.

Μ'αρέσει να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά.

Μ'αρέσει να τραγουδάω και ας μην έχω ωραία φωνή. Μ'αρέσει κι ένα αγορι.

Μ'αρέσει μ'αρέσει μ'αρέσει..

Πάντα είχα πρόβλημα με τα τέλη των κειμένων μου γι'αυτό θα τα αφήνω ατελειω..

#greek quotes #greek posts #γκρικ κουοτς #greek tumblr #γκρικ στιχακια #ελληνικα στιχακια

[justforbooks]

Ταξιδεύοντας με τους «Βιβλιοναύτες» του Θοδωρή Τσεκούρα. Ένα παιδικό που διαβάζεται και από ενηλίκους ως περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας

Οξυδερκής, σουρεαλιστικός χιουμορίστας, εργασιομανής, doodler, άνθρωπος που μας δίνει έξυπνες διαφημίσεις, ωραία μυθιστορήματα αστικής φαντασίας και παιδικές ιστορίες «και για μεγάλους». Ο Θοδωρής Τσεκούρας μόλις κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο «Βιβλιοναύτες 1: Πώς να ταξιδέψεις στο Διάστημα χωρίς να βγεις από το σπίτι σου» (εκδόσεις Παπαδόπουλος).

Το νέο σου βιβλίο μοιάζει φαινομενικά παιδικό αλλά «και για μεγάλους». Ποιο είναι το στόρι και τι είναι αυτό που το κάνει φιλικό και προς μεγαλύτερες ηλικίες. Το βιβλίο μιλάει για ένα παιδί, τον μικρό Ωρίωνα, που έμενε τρεις μήνες κλεισμένος σπίτι του διαβάζοντας τα βιβλία του και παίζοντας με τον σκύλο του. Μια μέρα όμως εξαφανίζεται ο σκύλος και στη θέση του βρίσκεται ένα ρομπότ με αμνησία. Για να βρει τον αγαπημένο του σκύλο πρέπει να ταξιδέψει με μια τεχνολογία που έχει το ρομπότ και σου δίνει τη δυνατότητα να μπαίνεις μέσα στα βιβλία. Είναι παιδικό από τη μία αλλά διαβάζεται και από ενηλίκους ως περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας.

Το βιβλίο φανερώνει μία ενδελεχή παρατήρηση στο σύμπαν των σκύλων. Μίλησέ μου για αυτή την προετοιμασία. Πώς την έκανες; Καταρχάς έχετε σκύλο στην οικογένεια; Έχουμε τον Ρίκο, τον Νάνο της Κυψέλης. Τον σκύλο που όποτε τον πάμε βόλτα όλοι λένε «ήρθε ο καλός ο σκύλος». Δεν υπάρχει καλύτερο σκυλί στον κόσμο. Βέβαια, το ίδιο πιστεύουν για το δικό τους όλοι όσοι έχουν σκύλο. Για να γράψω το βιβλίο έκανα τεράστια έρευνα και στους σκύλους, και στις γάτες και στην αστρονομία. Μέρος του βιβλίου διαδραματίζεται στον Σείριο που οι Αρχαίοι Έλληνες τον συνδυάζουν με τον σκύλο και βρίσκεται δίπλα από τον αστερισμό του Ωρίωνα (ο Όμηρος έλεγε τον Σείριο «ο σκύλος του Ωρίωνα»). Μελέτησα αστρονομία, το γαλαξία μας και τους γειτονικούς γαλαξίες, τα κοντινότερα αστέρια, διάβασα για τους λύκους, τους σκύλους και τις γάτες, την ελληνική και την αιγυπτιακή μυθολογία και ακόμα περισσότερο μελέτησα για το πώς γράφουμε ένα μυθιστόρημα. Έκανα πολλές περιλήψεις, ατέλειωτα σχεδιαγράμματα, έγραψα τις βιογραφίες των ηρώων και διάβασα όλα τα βιβλία που αναφέρονται μέσα στο δικό μου. Αυτό όμως είχε να κάνει με τη δική μου προετοιμασία. Το βιβλίο δεν παύει να είναι μια ευχάριστη περιπέτεια.

Υπάρχει ένα σημείο στο βιβλίο που το λάτρεψα: Περιγράφεις την αίθουσα των ανακτόρων του βασιλιά-σκύλου και, μεταξύ των άλλων, μιλάς για τον πίνακα από την επική μάχη των Ταχυδρόμων με τους Σκύλους. Αυτό σε ρώτησε κάποιο από τα παιδιά σου τι σημαίνει; Ας πούμε «τι είναι ταχυδρόμος»; Ίσως να αναρωτιόντουσαν σε άλλες συνθήκες αλλά ξαφνικά στη ζωή μας μπήκαν τόσο έντονα οι κούριερ που τα παιδιά πλέον είναι εξοικειωμένα με τους ταχυδρόμους ακόμα και αν κανείς δε γράφει γράμματα. Ό,τι και αν λέει ο Χατζιδάκις, ο ταχυδρόμος δεν πέθανε.

Το διάβασες το βιβλίο στους γιους σου; Τι σχόλια σου έκαναν; Ο μεγάλος το διάβασε LIVE καθώς γραφόταν. Ο μικρός το διαβάζει τώρα. Του το διαβάζω τα βράδια και γελάει.

Πιστεύεις ότι τα σκυλιά μιλάνε; Σου έχει μιλήσει ποτέ κανένα; Ευτυχώς δεν μου έχει μιλήσει ακόμα γιατί το budget μου δεν μου επιτρέπει να τρέχω σε ψυχίατρο. Ωστόσο, το πιστεύω ότι, όπως γράφω και στο βιβλίο, τα σκυλιά έχουν πολλά να μας διδάξουν, ακόμα και χωρίς να μιλάνε.

Υπάρχει και μία γάτα, η οποία είναι ο δεύτερος ρόλος που «έχει τις δικές της στιγμές». Πώς τα πας με τις γάτες; Σε έχουν απασχολήσει σαν ηρωίδες; Πριν την πρώτη καραντίνα είχαμε την τύχη να πάρουμε μια γάτα στο σπίτι, η πρώτη γάτα του σπιτιού μετά τη γέννηση των παιδιών. Πριν τη δεύτερη καραντίνα μαζέψαμε από το δρόμο και ένα ακόμα γάτο. Και τα δύο μαζί, αυτά τα ζωάκια μας βοήθησαν πάρα πολύ να διατηρήσουμε την ισορροπία μας. Όλοι στο σπίτι μας λατρεύουμε τις γάτες.

Στο βιβλίο δεν υπάρχει κοριτσάκι. Μου έκανε εντύπωση. Πώς το δικαιολογείς; Στο βιβλίο υπάρχει η γάτα, η Τσίμτση που η προσωπικότητά της κλέβει την παράσταση. Υπάρχει η Βασίλισσα, μια άλλη γυναίκα με έντονη προσωπικότητα και ασφαλώς, η μητέρα του Ωρίωνα που παλεύει μόνη της να κρατάει το σπίτι με μια γάτα, ένα σκύλο και ένα μικρό παιδί με έντονες διακυμάνσεις. Σε ένα βαθμό, ο πρωταγωνιστής βασίζεται στα δικά μου παιδιά, έχει στοιχεία από τους χαρακτήρες και των δύο. Για αυτό ίσως δεν πρωταγωνιστεί κορίτσι. Στο επόμενο βιβλίο της σειράς μπορεί να αλλάξει αυτό.

Θύμισέ μου μερικές από τις υπέροχες ονομασίες πλανητών και σκυλότοπων που έχεις στο βιβλίο. Είμαι σίγουρος ότι έχεις ολόκληρο σημειωματάριο με τέτοια ονόματα. Οι αγαπημένοι μου είναι οι Ουνουκαλχαϊανοί (όνομα βασισμένο σε πραγματικό αστέρι) που σε όποιο κεφάλαιο εμφανίζονται παθαίνουν κάποιο ατύχημα ή η ιστορία με τη μαγνητική ασπίδα που σε κάνει αόρατο που την ανακάλυψε ένας δήμαρχος για να εξαφανίσει τα σκουπίδια από την πόλη. Όσοι κάτοικοι παρατήρησαν ότι τα σκουπίδια έφυγαν αλλά η μυρωδιά τους έμεινε, εξαφανίστηκαν και αυτοί.

Η ιστορία είναι γραμμένη κυριολεκτικά σαν να βλέπεις ταινία. Τι πρακτικές από τη δουλειά σου στη διαφήμιση, σου φαίνονται χρήσιμες στη συγγραφή των βιβλίων σου; Η διαφήμιση έχει πολύ συγκεκριμένους κώδικες. Πρέπει να είσαι περιεκτικός, να αποφεύγεις τις περιττές λέξεις, να είσαι σαφής, να έχεις το κοινό σου πάντα στο μυαλό σου και να το επιβραβεύεις συνεχώς. Όλα αυτά τα τήρησα και σε αυτό το βιβλίο. Πέρα από αυτό όμως, γράφοντάς το προσπάθησα να το φτιάξω με τέτοιο τρόπο που να μην μπορείς να το αφήσεις κάτω. Να θες να μάθεις τι θα γίνει στην επόμενη σελίδα.

Θα ήθελα να μου πεις και μερικά πράγματα για την πολύ όμορφη εικονογράφηση. Η εικονογράφηση είναι μια ιστορία από μόνη της. Την έκανε η υπερταλαντούχα Λέλα Στρούτση η οποία είναι παιδική μου φίλη, παντρεύτηκε τον κολλητό μου και είναι και ο άνθρωπος που με σύστησε και έπιασα δουλειά στη διαφήμιση. Μετά από 31 χρόνια γνωριμίας, ήρθε η στιγμή να δουλέψουμε μαζί.

Υπάρχει ένα στάνταρ «παιδικού βιβλίου» που παραμένει αναλλοίωτο και «κλασικό εικονογραφημένο»;  Ή αλλάζουν τα παιδικά βιβλία; Και σε τι αλλάζουν πιστεύεις; Τα πάντα αλλάζουν. Τα παλιά παραμύθια διασκευάζονται (αν διαβάσεις το πρωτότυπο τρομάζεις). Σπουδαίες παιδικές ταινίες όπως το Dumbo ή το Lion King ξαναφτιάχνονται χρόνια μετά. Ακόμα και τα κλασικά έργα αλλάζουν καθώς μεταφράζονται και κάποιες φορές όχι απαραίτητα σε άλλη γλώσσα, όπως για παράδειγμα έγινε πρόσφατα όταν μεταφράστηκε ο Δον Κιχώτης στα μοντέρνα Ισπανικά. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αγκαλιάσουμε την αλλαγή στη ζωή μας γιατί είναι απαραίτητη και αναπόφευκτη. Αυτά που ζούμε σήμερα με τους αρνητές των εμβολίων είναι αποτέλεσμα του φόβου μας απέναντι στην αλλαγή.

Εσύ διαβάζεις παιδικά βιβλία; Ποιο άλλο, εκτός από το δικό σου, θα σύστηνες σε έναν boomer, ας πούμε, να διαβάσει; Ζούμε μια άνθιση του παιδικού βιβλίου και είμαι ευτυχής που τα παιδιά μου γεννήθηκαν σε αυτή την εποχή. Όπως ο ήρωας του βιβλίου, τα παιδιά μου έχουν μια τεράστια βιβλιοθήκη με παιδικά βιβλία, πολλά από τα οποία τα είχα αγοράσει πριν καν γεννηθούν. Δεν είναι απαραίτητο να διαβάσει παιδικό βιβλίο ο boomer. Ας διαβάσει κάτι και ας είναι ό,τι θέλει.

Ξέρω ότι είσαι ένας άνθρωπος με πιεσμένο πρόγραμμα συνήθως. Τα βιβλία πότε τα γράφεις; Σε στιγμές ανάπαυλας ας πούμε; Λειτουργούν καταπραϋντικά; Τα βιβλία γράφονται σε δύο φάσεις. Η πρώτη είναι όταν φτιάχνεις στο μυαλό σου την ιστορία. Αυτό είναι μια δουλειά που την κάνεις όρθιος, όταν πλένεις τα πιάτα, όταν περπατάς, οποτεδήποτε. Κάθε στιγμή, το μυαλό σου είναι συντονισμένο με αυτόν τον κόσμο που φτιάχνεις και κάθε σχετική ιδέα έρχεται και μπαίνει σαν κομμάτι σε ψηφιδωτό. Όταν τα κομμάτια συμπληρωθούν και έχεις φτιάξει τις περιλήψεις και τα σχεδιαγράμματά σου για το που θες να πάει η ιστορία ξεκινάς τη δεύτερη φάση που είναι να γράψεις (ιδανικά καθιστός) το κείμενο. Αυτό το κάνω ή πολύ νωρίς το πρωί ή πολύ αργά το βράδυ. Στο ενδιάμεσο έχω όντως ένα τρομερά πιεσμένο πρόγραμμα. Επειδή ακριβώς η δουλειά μου είναι πολύ πιεστική δεν θέλω η συγγραφή να με πιέζει με κανέναν τρόπο. Όταν έγραψα το πρώτο μου μυθιστόρημα, το Αγριότρενο και τώρα που έγραφα τους Βιβλιοναύτες η διαδικασία της συγγραφής ήταν απολαυστική. Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να έκανα μόνο αυτό ως δουλειά στη ζωή μου.

Συνεχίζεις να κάνεις doodles και λεξιπλασίες την ώρα της δουλειάς σου; Ασταμάτητα. Μετά από κάθε meeting συνήθως χαρίζω τα λογοπαίγνια της ημέρας σε κάποιον τυχερό/άτυχο.

Από όσο σε ξέρω, είσαι ένας άνθρωπος «με παιδική καρδιά». Ο τρόπος σου, το χιούμορ σου, τα σκίτσα σου. Παράλληλα έχεις μία επιτυχημένη πορεία στον χώρο της διαφήμισης. Εκεί χρησιμοποιείς έναν «παιδικό τρόπο σκέψης»; Υπάρχει αυτή η πιθανότητα σε έναν τέτοιο χώρο; Εννοείται. Τα παιδιά έχουν μια απίθανη ευχέρεια στο να κάθονται και να δημιουργούν, ανά πάσα στιγμή, σε όλες τις συνθήκες. Αυτό κάνουμε κι εμείς. Στο δημιουργικό μιας διαφημιστικής είμαστε εντελώς σαν παιδιά. Ενδεχομένως να είμαστε ανυπόφοροι σε όλους τους άλλους γιατί λέμε διαρκώς αστεία, παίζουμε, κάνουμε βλακείες και πετάμε ασταμάτητα λογοπαίγνια.

Υπάρχει Άγιος Βασίλης; Οι ψυχολόγοι λένε τώρα ότι πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά να πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη επειδή αυτό βοηθάει την επιχειρηματικότητά τους και την ετοιμότητα στην επίλυση προβλημάτων (π.χ. δεν χωράει από την καμινάδα, τι θα κάνουμε;) Δεν υπάρχει Άι Βασίλης και από την πρώτη στιγμή αποφάσισα στα παιδιά μου να μην πω ποτέ ψέματα. Ποτέ. Ένα από τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας είναι ότι δείχνουμε μεγάλη ανοχή στο ψέμα, ειδικά αυτό που επιτρέπουμε να λέμε στον εαυτό μας. Δεν υπάρχουν συνθήκες όπου το ψέμα δικαιολογείται. Δεν το δέχομαι. Μου αρέσουν οι ιστορίες, λατρεύω την φαντασία, εφευρίσκω και γράφω καταστάσεις μαγικές και μέρη υπερφυσικά αλλά τα παιδιά μας πρέπει να έχουν ξεκάθαρο στο μυαλό τους ποια είναι η πραγματικότητα και ποιος είναι ο μύθος. Γι αυτό και πιστεύω ότι τα θρησκευτικά δεν πρέπει να διδάσκονται στο σχολείο. Η χαραμάδα που αφήνει η ανοχή μας στο μύθο είναι η αφύλαχτη είσοδος που βρίσκουν όλοι οι απατεώνες για να μας εκμεταλλευτούν.

Ποια είναι η αγαπημένη σου διαφήμιση έβερ; Μου αρέσουν οι σουρεαλιστικές και ονειρικές διαφημίσεις. Για παράδειγμα, μια παλιά του Johnnie Walker που έδειχνε ανθρώπους να κολυμπάνε σαν δελφίνια ή μια πιο πρόσφατη του ΙΚΕΑ που έδειχνε ανθρώπους να πέφτουν από κρεβάτια που πετούσαν στον ουρανό.

Πες μου μία λέξη από τον πιθανό τίτλο του επόμενου βιβλίου σου. Οι βιβλιοναύτες 2. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όλα τα άλλα μου είναι ακόμα άγνωστα.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS #Βιβλιοναύτες #Θοδωρής Τσεκούρας #Portrait

[mia-fora-to-kalokairi]

Esy,... h selhnh mou ♥️🌙

Ουαου ... Αυτό δεν το περίμενα για να πω την αλήθεια ... Εγώ ... Ποιος?! Εγώ ... Να μιλάω για ένα κορίτσι ... Πώς με κατάντησες έτσι μου λες ? Τι να σου πω και εσένα ακριβώς ? Ήταν το πιο όμορφο αλλά και συνάμα συνηθισμένο πλάσμα που εχω μέχρι τώρα συναντήσει ... Γνωριστήκαμε στην παραλία ένα βράδυ με πανσέληνο ... Πανσέληνος ... "Νιώθω ολόκληρη" μου είχε πει εκείνη την βραδιά ... Κοίταξε τη σελήνη που ήταν ολοκληρη, γεμάτη και φωτιζε τον ουρανο, περιτριγυρισμένη από μικροσκοπικά αστέρια που χόρευαν για αυτή ... Δεν ήξερα τι να πω ... Ύστερα κατάλαβα ότι ένιωθε με βάση το φεγγάρι ... Όλο το βράδυ μυστικοπαθής ... κλειστή ... Θες να το πεις εσωστρέφεια ?! Εγώ το λέω σαγηνευμα ... Θα μπορούσα να κάθομαι ώρες να κοιτάω τα μακριά μαύρα της μαλλιά να κινούνται αρμονικά καθοδηγούμενα από το ελαφρύ θαλασσινό αεράκι... Μύριζε καπνό ... Το ήξερα ότι καπνίζε ... Είχα δει τα τσιγάρα της δίπλα στο κουτάκι με την μπύρα που είχε μαζί της ... Και αυτό ήταν ... Εκείνο το βράδυ ... Δεν ανταλλάξαμε τηλέφωνα ούτε facebook ... Την χαζευα ... Οο θεέ μου ναι την χαζευα ... Έμοιαζε τόσο με την Σελήνη ... Σιγά σιγά σου ανοιγόταν ... Σε εμπιστευόταν και ύστερα πάνω που προλαβαίνες να την δεις ολόκληρη έκλεινε ... Σαν όστρακο στην θάλασσα, σαν έκλειψη σελήνης ... Χανόταν ... Και για το που πήγαινε δεν το ήξερες ... Ούτε εσύ ούτε κανείς ... Δεν σε άφηνε να μπεις πάλι μέσα στην ψυχή της στο μυαλό της ... Ήταν περίπλοκη προσωπικότητα ... Παράξενο μυαλό ... Δεν ήξερες πως σκεφτόταν ή τι ... Αλλά, ω φίλε μου, το βλέμμα της ... Μαύρα μάτια σαν δυο μεγάλες τρύπες στο άπειρο ... Στο σύμπαν ... Κάθε φορά που κοιτούσε τον ουρανό αστραφταν ... Φεγγοβολουσαν σαν αυτοφωτοι οργανισμοί ... Αλλά όχι ... Καθρεπτιζοταν σε αυτά η φωτεινή λάμψη των αστεριών ... Και έβλεπες την θλίψη που κρατούσε μέσα της ... Τις δυσκολίες της ζωής που πέρασε ... Κάποια στιγμή με ρώτησε γιατί κάθομαι και της μιλάω ακόμη ... Τι να της έλεγα ? Ότι με είχε κερδίσει μόνο από το βλέμμα της ... Από τον τρόπο που έβαζε με μια απαλή κίνηση τα μαλλιά της πίσω από το πρόσωπο της (αχ αυτό το πρόσωπο ) Από τον τρόπο που μου μιλούσε ... Από την χροιά της φωνής της ... Δεν μπορούσα να τα ξεστομίσω ... Και εύχομαι να το είχα κάνει ... Αλλά όπως το φεγγάρι κάθε βράδυ πεθαίνει για να ξαναζήσει ο ήλιος έτσι πέθανε και αυτη εκείνη την βραδιά για να πάρουν ζωή τα πιο φωτεινά και χαρουμενα σώματα ... Μάλλον εγώ πρέπει να ήμουν ο ήλιος ... Εκείνη η σελήνη εγώ ο ήλιος ... Καταλαβαίνεις ... Όσο και να πέθαινα για αυτή πότε δεν θα μπορούσα να την πλησιάσω έστω και στο ελάχιστο ... Και ζήλευα ... Αχ πόσο ζήλευαα τα αστέρια που στόλιζαν αιωρούμενα γύρω της την ύπαρξη της ... Έφυγα ... Όταν ξημέρωσε έφυγα ... Χώρισαν οι δρόμοι μας ... Ούτε το όνομα της δεν είχα μάθει ... Κανένα στοιχείο να την βρω ... Να την δω άλλη μια φορά ... Την ονομασα έτσι, Σελήνη ... είναι η σελήνη μου και για πάντα θα πεθαίνω για να την δω να βασιλεύει στον μαύρο σαν μεταξένιο πέπλο ουρανό ... Ξέρεις ... Αυτό που λένε ότι μιλάνε στο φεγγάρι ... Νόμιζα ότι ήταν ηλίθιοι ... Πότε δεν το πίστευα ... Έλα όμως που έγινα και εγώ τώρα ένας από αυτούς τους ηλίθιους ... Της μιλάω κάθε βράδυ ... Μπορεί να μην με ακούει πραγματικά ... Αλλά το νιώθω ότι αντιλαμβάνεται την ύπαρξη μου ... Έτσι δεν είναι ? Πες μου φίλε ότι έτσι είναι ... Αχχ αρχιζω και τα χάνω ... Δεν πειράζει ... Δεν πειράζει ... Για χάρη της και ολόκληρος θα καιγομουν ... Και ας μην μπορούσα να είμαι κοντά της ... Να την αγγίξω ... Να νιώσω την ύπαρξη της ...

Τουλάχιστον κοιτάμε το ίδιο φεγγάρι ... Κάτι είναι και αυτό σωστά ?

Υ.Γ: Μου λείπεις:((

[monaxikh-gennhthika]

Βάλτο να τ´ακους όταν θα νιώθεις μόνος.

Ήθελα τόσα να σου πω ,τόσα να σου φωνάξω.

Το σαγαπω να γράψω στα αστέρια να δεις.

Ήθελα μόνη να μείνω να αράξω.

Μα πως να το βασταξω ,δεν θέλω τίποτα να πεις.

Είσαι για μένα ο ουρανός , κούκλε μου είσαι τα πάντα.

Δεν θέλω να σαφησω κι ούτε να το φανταστώ.

Θέλω να σε έχω αγκαλιά σφικτά στα δυο μου χέρια.

Και εάν ποτέ σε χάσω αυτόματος να χαθώ.

Και δεν σε ξέρω αρκετά μα δεν σε ξέρω λίγο.

Και ούτε που θα αποφύγω στην ματιά σου να χαθώ.

Μαζί σου νιώθω τέλεια μαζί σου ταξιδεύω.

Απ´τον κόσμο ξεφεύγω σε έναν άλλο κόσμο ζω.

Θέλω να είσαι η γλυκά μου πνοή μες την πνοή μου.

Εσυ η φυλακή μου και η ελευθερία μου.

Είσαι και θα σαι φως μου το νόημα στην ζωή μου.

Θα σαι πάντα δικός μου η πιο όμορφη λατρεία μου.

Βάλτο να το ακούς όταν θα νιώθεις μόνος.

Όταν το σώμα μου θα είναι μακριά.

Και εάν ο πρίγκιπας μου απόψε κρυώνει.

Θα στέλνω την μορφή μου να τον πέρνει αγκαλιά.

Και εάν ο πρίγκιπας μου απόψε θέλει χάδια.

Θα στέλνω την μορφή μου να τον ντύνει με φιλία.

---

Ήθελα τόσα να σου πω μα δεν τα αγγίξες.

Είχες το σώμα σου πιο πάνω απ´την ψυχή σου.

Το σαγαπω που είπα εγώ ποτέ δεν άξιζες.

Ήθελα τόσα να σου πω που δεν τα ένιωθες.

Την αμαρτία την είχες μέσα στην φλέβα σου.

Έπαιξες και έχασες κι όμως δεν έμαθες.

Η λέξη έρωτας δεν κυλάει στο αίμα σου.

Ήθελα τόσα να σου πω δεν στα είπανε άλλες.

Μα εσυ προτιμήσεις να πας εκεί που δεν μιλάνε.

Ήθελα τόσα να σου μα ήταν επιλογή σου.

Ελπίζω τώρα να το ευχαριστήθηκες.

Μα όπου και να πας απλά θυμήσου.

Πως κατοτε δεν αγάπησες εκεί που αγαπήθηκες.

Βάλτο να τ´ακους όταν θα νιώθεις μόνος.

Εγώ θα είμαι μίλια μακριά.

Και εαν το αγόρι που είχα κάποτε απόψε κρυώνει.

Ας ήταν άξιος να με κρατάει αγκαλιά.

Ρε βάλτο να τ´ακους όταν θα νιώθεις μόνος.

Ρε εγώ θα είμαι μίλια μακριά.

Και εάν το αγόρι που είχα κάποτε απόψε θέλει χάδια.

Συγγνώμη να του πείτε μου τελείωσαν τα φιλία.

#αποσταση #θελω να σε δω #σε χρειαζομαι #μου λειπεις #σε αγαπαω #γκρικ ταμπλερ #γκρικ τεξτ #γκρικζ #δεν ειμαι καλα #δεν σε ξέχασα #με πληγωσες

[m-markonis]

Small Talk

Ζήτα μου να σου μιλήσω

για ο,τι θες.

Για τα αστέρια

Τα νεύρα στη δουλειά

Τις μέρες που μοιάζουν ατελείωτες,

περνώντας σε δεκάδες από μπροστά μου.

Για εκείνο τον υπάλληλο

στο ΙΚΑ της Κνωσού.

Κατάλαβε ότι είπα ψέματα στην αίτηση,

και όμως την ενέκρινε.

Ή το ζευγάρι που αγαπιέται.

Χωρίς

λόγο

αιτία

μαζί

χωριστά.

Μιλάνε δική τους γλώσσα.

Ζήτα μου να σου μιλήσω

για ο,τι θες.

Για κάθε τι

μόνο

στον κόσμο.

Κάθε τρελο

ερωτευμένο

κυνικό.

Για σένα

τις λέξεις σε υφασμάτινα σημειωματάρια

θρύψαλα Τειχών

διγλωσσες πινακίδες

συνοριογραμμές.

Η μορφή σου στο μεταίχμιο

γλώσσας

και λήθης.

Ζήτα μου να σου μιλήσω

για ο,τι θες.

Όχι τι έφαγα.

Όχι τον καιρό.-

Μ. Μ.

#greece #poetry #ποιηση #greek #skg #athens #sea #greek posts #greek quotes #greek tumblr #heraklion #γρεεκ ποστς #γρεεκ κουοτς

[formyprincess030716]

16😴

Ξαφνικά η βροχή δε μουσκεύει τους ώμους

Ξαφνικά τραγουδούν οι αφίσες στους δρόμους

Ξαφνικά δεν πεθαίνει στη Στέλλα η Μελίνα

Κι η μορφή σου σε κάθε βιτρίνα

Ξαφνικά

Ξαφνικά στο κορμί σου οδηγούν όλοι οι δρόμοι

Ξαφνικά δεν υπάρχουνε πρέπει και νόμοι

Ξαφνικά δυο αστέρια μιλάνε για σένα

Σε παράλληλους δρόμους κλεισμένα

Ξαφνικά

Ξαφνικά ένας ήλιος μεσάνυχτα βγαίνει

Της Αθήνας το κλάμα σωπαίνει

Ξαφνικά τα ραδιόφωνα λεν τα’ όνομά σου

Κι η νύχτα φοράει τ’ άρωμά σου

Ξαφνικά

Ξαφνικά ένας ήλιος μεσάνυχτα βγαίνει

Της Αθήνας το κλάμα σωπαίνει

Ξαφνικά τα ραδιόφωνα λεν τα’ όνομά σου

Κι η νύχτα φοράει τ’ άρωμά σου

Ξαφνικά

Ξαφνικά

Ξαφνικά τα βιβλία απ’ το τέλος αρχίζουν

Ξαφνικά οι πολίτες αγάπη ψηφίζουν

Ξαφνικά η βδομάδα δεν έχει Δευτέρα

Και δε βρίσκει το στόχο μια σφαίρα

Ξαφνικά

Ξαφνικά ένας ήλιος μεσάνυχτα βγαίνει

Της Αθήνας το κλάμα σωπαίνει

Ξαφνικά τα ραδιόφωνα λεν τα’ όνομά σου

Κι η νύχτα φοράει τ’ άρωμά σου

Ξαφνικά

Ξαφνικά ένας ήλιος μεσάνυχτα βγαίνει

Της Αθήνας το κλάμα σωπαίνει

Ξαφνικά τα ραδιόφωνα λεν τα’ όνομά σου

Κι η νύχτα φοράει τ’ άρωμά σου

Ξαφνικά

Ξαφνικά...

Ξαφνικά... :) έτσι μπήκες στην ζωή μου και ξαφνικά ζω με ένα ομορφο ξαφνικά στην ζωή μου! Ξαφνικά έμαθα να αγαπαω! Ξαφνικά ερωτεύτηκα! Ξαφνικά δεν μπορώ να ζω χωρίς εναν άνθρωπο δίπλα μου 🌸 Ξαφνικά βραδιάζει...

Ξαφνικά... Σε έχω ανάγκη! Και αφήνομαι ελεύθερος στο στήθος σου.. στην καρδιά σου! Σε εσένα!!💠

Πάλι... πάλι μια μέρα πέρασε... Πάλι χωρια ζήσαμε για αυτή την μέρα που πέρασε.. Πάλι... Ξαφνικά η ζωή μου γαληνέψε!! Πάλι σαγαπαω για πάντα θα σαγαπαω! ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΟΥ 💠😇

Γιατί... Δεν χωρίσουν έτσι οι ζωές... Των ανθρώπων που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο... :’)

Αγκάλιασε με, φίλησε με, κράτησε με, νιώσε με, λάτρεψε με!!!❤️ Μου άρεσε σμρ που σου τραγούδησα αλλά ακόμα περισσότερο που το απολαύσες!! Είσαι η πατρίδα μου!! Είσαι η ανάσα μου!! Και είμαι πολύ περήφανος!

Γιατί;; Θα ρθω... Να σε ανταμωσω! Κάτω στην ακρογιαλιά... θα θελα να σε χορτάσω όλο χάδια και φιλια .. :’D

Μην αφήσεις εμενα τον άνθρωπο που ΣΑΓΑΠΑΑΕΙ και που στην σκέψη σου του έρχεται να... Φωνάξει ‘φως είσαι για εμένα και ζωή για την ζωή μου... Φιναλε της ζωής μου και αρχή του τέλους μου! Όσο θα ζεις θα ζω! Αφεσου για να αφεθώ! ΣΑΓΑΠΑΩ , και ας μην είμαστε μαζί αντοχή μου! Θα περιμένω :’)💠🌸

Καληνυχτα ❤️

[totelostoukosmou]

Το τέλος του κόσμου, Γιάννης Λαμπάκης

Είχε αποφοιτήσει πέντε χρόνια κι όταν ξαναβρήκε τους παλιούς συμφοιτητές, έστω και μέσω facebook, ενθουσιάστηκε! Μπορούσαν να μιλάνε ξανά χωρίς να χρεώνεται-σπάνια έβαζε κάρτα-, θυμούνταν τα παλιά, ιστορίες από τη σχολή, «ανέβαζαν» φωτογραφίες από τότε, ξαναβρέθηκε στα έδρανα και στις εκδρομές του τμήματος.

Μετά ανακάλυψε τα παιχνίδια: τέλος πια το «φιδάκι» στο παλιό του Νόκια, άρχισε να φυτεύει τομάτες στο Farmville, να κερδίζει chips στο πόκερ, γνώρισε και δυο παιδιά από την ίδια πόλη τυχαία σε ένα τραπέζι και πήγανε για καφέ. Ξαναβρήκε φίλους, γιατί όλοι είχανε μείνει πίσω, στη πόλη που σπούδασε.

Το ανακαλύψανε οι γείτονες, οι συγγενείς, οι χωριανοί, κι οι δέκα φίλοι γίνανε είκοσι, οι είκοσι πενήντα, έφτασε τους διακόσιους σε ένα μήνα. Πρόσθετε όποιον Έλληνα κι Ελληνίδα του έβγαζε στις προτάσεις φίλων· κι αυτοί, το ίδιο φαίνεται ενθουσιασμένοι, τον αποδέχονταν. Τόσους φίλους δεν είχε ποτέ κι από τόσα μέρη: άλλος από Κέρκυρα, άλλος από Κω, άλλη από Ορεστιάδα. Σε τι ωραία μέρη ζούσαν! Έτσι τουλάχιστον φαινόταν από τις φωτογραφίες τους.

Μα πιο πολύ από όλα του άρεσε που βρήκε νέους φίλους! Οι παλιοί του συμμαθητές είχαν φύγει στην πόλη, βρήκαν δουλειά, παντρεύτηκαν κι αυτός ξέμεινε με τους μεγάλους στο καφενείο να συζητάνε για αμπέλια κι ελιές. Μα τώρα δεν έμενε πια εκεί πολύ: μέρα παρά μέρα καφέ με τους νέους κολλητούς του, βόλτες στη παραλία, ποτά το βράδυ, αλλά ποτέ κρυφά: κάνανε πρώτα το check in, βγάζανε τη selfie, πρόσθεταν το tag, «κοντινή» στα άδεια μπουκάλια.

Δεν ήξερε, όμως, κάτι: πως οι άλλοι δεν μοιράζονταν τον ίδιο ενθουσιασμό μαζί του. Είχε πέσει στη ζωή τους ουρανοκατέβατος, αλεξιπτωτιστής ολότελα, αυτοί είχαν ήδη τους φίλους τους, ένας παραπάνω δεν πείραζε. Μα όταν αυτός άρχιζε να τους πρήζει, όλη μέρα μηνύματα, βίντεο,gifs, ε, αρχίσανε σιγά σιγά να νευριάζουν και να ξεφυσούν όταν τους έλεγε να βγουν, αλλά στο τέλος κάνανε πίσω: λίγο το χεις να σου κερνάνε τα ποτά;

Κι αυτοί δεν ήξεραν κάτι: πως όταν δεν του έστελναν μήνυμα αυτός στεναχωριόταν, γέμιζε ενοχές κι έκλαιγε. Ζήλευε που πήγαιναν με τους άλλους φίλους τους θάλασσα, και σε αυτόν δεν το έλεγαν. Μα είναι οι καλύτεροι μου φίλοι! Δεν κατάλαβε ποτέ γιατί ένας από αυτούς τον έσβησε από φίλο και τον μπλόκαρε και δεν απαντούσε στο τηλέφωνο...

Μα πάνω από όλα, φοβόταν μην τους χάσει, έλεγε να διαγράψει το λογαριασμό του, να δει ποιοι θα τον θυμηθούν. Μα φοβόταν το αποτέλεσμα, πως κανείς δεν θα τον θυμόταν...

Τι εγωιστής, τον θυμόταν! Στα γενέθλια του, στη γιορτή του: με τους περισσότερους είχε από το 2008 τα ίδια μηνύματα κάθε χρόνο, τον ίδιο διάλογο –«Χρόνια πολλά!» «Ευχαριστώ πολύ!»-, άλλοι τον έβαζαν σε κοινή ανάρτηση με όσους συνονόματους του είχαν, μα κάτι ήταν κι αυτό. Κι εκείνος, πρώτη του δουλειά μόλις πήγαινε δώδεκα, να ευχηθεί πρώτος, να στείλει ευχές, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, δεν είχε αναγκη πια να βάλει κάρτα, όλα από εδώ γινόταν.

Τελικά κατάλαβε τι είχε κάνει: τους λάτρεψε, τους είχε κάνει είδωλα, τους είχε δώσει υψηλότερη θέση στη καρδιά του, τους είχε κάνει θεούς. Κι ήταν αυτή η λατρεία που τον έκαναν να επιμένει να κερνάει πάντα, να αγοράζει δώρα ακριβά, να μην κοιμάται το βράδυ από την αγωνία να βρεθούν το πρωί: ήθελε μέσα του να τον έχουν σαν τον καλύτερο τους φίλο, όπως αυτός. Μα αυτοί είχαν ήδη τους δικους τους κι αυτός πάσχιζε να στριμωχτεί στις ζωές τους, σαν τα παιχνίδια στα ράφια των μαγαζιών, σαν παράταιρο κομμάτι παζλ σε λάθος θέση. Ο θείος του ο θεολόγος του χε μάθει από μικρό τις δέκα εντολές: «ου ποιήσεις σεαυτω είδωλον».

Του πήρε χρόνο. Είπε να μη ξαναστείλει, όχι για να δει αν θα του έστελναν, αλλά για να μην ενοχλεί. Μόνο ένας έστειλε να πάνε για καφέ. Δεν ξαναπήρε τηλέφωνο, δε ξαναρώτησε, δεν ξαναπήραν τηλέφωνο, δε ξαναρώτησαν. Τους έβλεπε χαρούμενους με τους παιδικούς τους φίλους κι αυτό τον έφτανε. Να ναι καλά.Τίποτα άλλο. Χαλάλι τους όλα, πέρασε καλά μαζί τους.

Γύρισε  πάλι στο λογαριασμό του στο facebook, έκανε και instagram.  Κάθε δυο λεπτά ανανέωση στη σελίδα. Δυο ώρες να παίξει τα παιχνίδια, άλλες δυο να διαβάσει τις δημοσιεύσεις, ερχόταν εκλογές, άλλοι ροζ, άλλοι μπλε, μπήκε στο πειρασμό να σχολιάσει, σχολιάσαν οι άλλοι από κάτω, τους έβρισε, τον έβρισαν, έσβησε όσους ήταν ιδεολογικά αντίθετοι, φασίστες και προδότες δεν ήθελε για φίλους.

Στο instagram ήταν καλύτερα. Έβλεπε ωραίες φωτογραφίες, γέμισε κι εκεί «ακολούθους» και «καρδιές», οι παλιοί του φίλοι τον δέχτηκαν στο ιδι��τικό τους προφίλ. Του άρεσε να ανεβάζει ηλιοβασιλέματα, βαρύγδουπες εκφράσεις, να του στέλνουν χειροκροτήματα και «100». Ξαναγεννήθηκε.

Κι εκεί που φαινόταν όλα ξανά όμορφα, έπεσε θύμα της σύγκρισης. Κοιτούσε το γραμμωμένο κορμί των φίλων του στη παραλία, έπιανε τη κοιλιά του που μεγάλωσε πολύ φέτος- έπεσαν και τα  Χριστούγεννα με το Πάσχα κοντά, έφαγε πολύ, πώς θα βγαινε έξω; Έβλεπε «ιστορίες» που έβγαιναν Σάββατο βράδυ οι περισσότεροι, αυτός μέσα, καφέ και Σπύρο Παπαδόπουλο, τέλος τα μπουκάλια, είχε απολυθεί. Μια παλιά του συμφοιτήτρια διορίστηκε καθηγήτρια στο εξωτερικό, της έστειλε συγχαρητήρια, αλλά μόνο εκείνος ήξερε πόσο πονούσαν τα πόδια του να μοιράζει βιογραφικά ένα μήνα τώρα και να μην απαντάει κανείς. Ένα παλιός του συμμαθητής απέκτησε το δεύτερο του παιδί και πόσταρε το ποδαράκι του. Αυτός, σαράντα κλεισμένα, πού να παντρευτεί, χωρίς δουλειά κι ας φώναζε η μάνα του.

Άχρηστος, άσχημος, άνεργος, μόνος. Οι άλλοι προκομένοι, όμορφοι, με παρέες, με οικογένειες. Ευτυχισμένοι. Κοιτούσε το μονόζυγο που είχε βάλει στην πόρτα και σκεφτόταν αν έφτανε το σχοινί. Ένας κόσμος θα τελειώνε απόψε.

Τελευταία στιγμή το ξανασκέφτηκε. Σαν άλλος Αβραάμ, πριν σφάξει τον Ισαάκ, του μίλησε ο Θεός και σταμάτησε. Μα έπρεπε να θυσιάσει ένα κρίαρι, σύμφωνα με την ιστορία. Έπρεπε να θυσιάσει έναν κόσμο του.

Διέγραψε τους λογαριασμούς και βγήκε στην αυλή. Τους άφησε ευτυχισμένους και χαμογελαστούς, αποχαιρέτησε κι έφυγε από τον «κόσμο» του διαδικτύου. Όλα αυτά τα χρόνια, ήταν σκυμμένος στο κινητό του, τώρα κοίταξε πάνω. Είδε τα αστέρια, το γαλαξία, εκεί, να λάμπουν μπρος στα μάτια του, κι όχι από κάποια λήψη της ΝΑΣΑ ή φωτογράφων στο instagram.

Το δροσερό αεράκι τον στέγνωσε από τον ιδρώτα, η ζέστη του υπολογιστή έκανε το μικρό του δωμάτιο να βράζει. Έβαλε τα χέρια πίσω από το κεφάλι κι αποκοιμήθηκε. Ένιωσε να ναι τώρα πια ο Θεός κι αυτός μόνο.

Όπως ήταν πάντα δηλαδή. 

Υ.Γ.: Δες στη φωτογραφία πόσο μια μητρική μονάδα υπολογιστή μοιάζει με πόλη, ε;

 _ Γεννήθηκα και μεγάλωσα- ή ακόμα μεγαλώνω- κάπου στην Κρήτη. Έχω συμμετάσχει και σε άλλα project του Γιώργου και τον ευχαριστώ που μου ξανάδωσε βήμα να γράψω.

#Γιάννης Λαμπάκης

[monaxikh-prigkipissa]

Είμαι εκείνη η κοπέλα που δεν κάνει reblog ‘’αγαπισιάρικα’’ στιχάκια(μερικά τα ανεβάζω επειδη μου αρέσουν απλός),αλλά είμαι εκεινη η κοπέλα που κάνει reblog εικόνες με νόημα,εικόνες με τον ουρανό και τα αστέρια..στιχάκια που μιλάνε για διάφορα θέματα,που μιλάνε για την κωλο κοινωνία.Για το μέλλον,για να σου δώσουν δύναμη,κι άλλες φορες γράφω τα προβληματά μου εδώ,επειδή νιωθω πως ορισμενοι άνθρωποι,ειστε δικοι μου ανθρωποι.

Κι αν δεν ανεβάζω ρομαντικά στιχάκια(αν και δεν πολύ μετράνε) είναι επειδή κανείς ακόμα δεν έχει δει την ψυχή μου και το πόσο διαφορετική είμαι.

[aspalax]

Το μπαρ Κόπα Καμπάνες, ΜΕΡΟΣ 18ο, η ιστορία δεν υπήρξε ποτέ, η σοκολάτα και το νάιτ κλαμπ

Εκεί λοιπόν, μέσα στο πηχτό σκοτάδι και στην κάπνα που αναδύοταν  μέσα από τις βρεγμένες σανίδες του νάιτ κλαμπ, είχε αρχίσει ο κόσμος της ιστορίας να ξεδιπλώνεται από το τέλος προς την αρχή. Λίγο πριν χαράξει τα λόγια του τύπου έκαναν fade out λες και δεν ειπώθηκαν ποτέ λες και δεν υπήρξε ποτέ αυτή η ιστορία. Ένα μυτερό μολύβι γυρνούσε την ταινία βουστροβιδόν. Αυτά τα πράγματα δεν εξηγούνται εύκολα. 

Ο τύπος κοντοστάθηκε εκεί μέσα στο ίδιο μέρος αλλά τώρα το μέρος ήταν άδειο και αυτός έβγαλε μία σοκολάτα παυλίδη, μαύρη, κατάμαυρη. Την άνοιξε άτσαλα, κάθησε στο πάτωμα και άρχισε να την κόβει σε μπάρες μπάρες. Αυτό του άρεσε να κάνει, όπως το έκανε και συχνά όταν ήταν μόνος. Έτσι και τώρα που ήταν χάραμα και χάζευε τα χρώματα. Και ξαναέκατσε σε ένα κούτσουρο ή σε ένα άλλο τραπέζι, ίσως ήταν άσπρο τραπέζι ίσως ήταν βρεγμένο τραπέζι. Και έτεινε το χέρι του να πιάσει ξανά την σοκολάτα και όταν την έπιασε την σήκωσε και την έσπασε σε μπάρες και σε άλλες μπάρες.

Ο πρώτος στεναγμός έσκασε, όπως ήταν φυσικό τα χαράματα. Ήταν μόνος από την αρχή απλά δεν το είχε χαμπαριάσει. Μια καινούργια μέρα έσκαγε τώρα, αλλά τόπος δεν υπήρχε για αυτόν. Ξαναέκατσε. Κοίταξε πίσω από τους λόφους έξω από το νάιτ κλάιμπ. Τίποτα δε φαινόταν, το λιμάνι δεν ήταν ποτέ λιμάνι. Ψυχή δεν υπήρχε. Ποτέ δεν υπήρξε απλά δε το είχε χαμπαριάσει. Ανέβηκε τους λόφους τους κατέβηκε. Δεν κουβαλούσε καμιά βαλίτσα, δεν είχε κανένα σχέδιο. Ποιους φίλους; Τι πράμα; Δυο ποτάμια τραβούσαν από δω και από κει και κάθησε και τα κοίταγε. Μια μύιγα πέρασε ξυστά δίπλα του. Δε θυμόταν κανένα όνομα. Πέρα στη γραμμή του ορίζοντα αχνοφαίνονταν κάτι λέξεις και είπε να πάει να τις δει από κοντά, αλλά αυτές όσο πλησίαζε τόσο σβήνονταν. Έτσι όπως τις χάζευε αυτές άχνιζαν και λίγο λίγο χάνονταν σαν καπνός από τσιγάρο με μπάφο. 1990 τότε που κοιμόταν μαζί με τις γκοφρέ πιτζάμες και τρέχαν τα δέντρα όξω από τα παράθυρα και τα κοράκια ήταν ευγενικά και γλυκά μαζί τους. Και τα μεσημέρια ήταν και αυτά ευγενικά και γλυκά μαζί τους. Αυτή τη θλίψη από την αρχή της ιστορίας ποτέ δεν την γλέντησε. Δεν την είχε χαμπαριάσει. Τώρα δεν τον χωρούσε ο τόπος, ποιος τόπος δηλαδή, ούτε μια σελίδα δεν μπορούσε να τον χωρέσει, ούτε οι λόφοι τον σώζαν, ούτε τα ποταμάκια ούτε νάθινγκ ατ ολ.

Δεν υπήρχε λόγος να περπατάει, αλλά ούτε και να στέκεται. Δεν υπήρχε λόγος ούτε να ψάχνει ούτε και να βρίσκει. Ούτε και να αναστενάζει ούτε και να καπνίζει. Εκεί ανάμεσα στο ούτε και στο ούτε οι λ��ξεις τον ξεκάνανε και έκανε και αυτός fade out σιγά. Σιγά. Καινούργια μέρα, όλα είχαν ξεχαστεί, κανείς δεν ήξερε τίποτα για τον τύπο. Ποιον τύπο; Μόνο όταν έκλεινε για λίγο τα μάτια του, πίσω από τα βλέφαρά του έβλεπε κάποιον να σβήνει τις λέξεις της ιστορίας του. 1995 όταν κλείστηκαν μαζί στο μικρό ντουλάπι κάτω από το γραφείο εκεί που βάζανε τις τσάντες που δεν χρειάζονταν και μιλούσαν για το μέλλον. Και κλείναν και την πόρτα να μην τους ακούσει και κανένας και να μιλάνε μόνο με τις ανάσες τους και ο ένας να κλέβει τα λόγια του άλλου, γιατί έτσι γονατιστοί που ήταν, σβήναν μεταξύ τους σε ένα όνειρο εκεί μέσα στο ντουλάπι. Εκεί ήταν πραγματικά που υπήρξε, έστω, σαν χαρακτήρας μιας ιστορίας που φαινόταν ότι θα μπορούσε να κρατήσει σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Ποια ζωή; Τώρα, αυτός χάνοταν απλά δε το είχε χαμπαριάσει. “Μην μου κουράζεσαι, μη μου χαλιέσαι, μην πας μακριά και χαθείς, κάτσε περίμενε και μενα λίγο”. Άναβε ένα τσιγάρο, άναβε και ο ίδιος για λίγο όσο κρατούσε η τζούρα και όταν την έβγαζε έσβηνε πάλι και μετά ακόμη λίγο και λίγο ακόμη. Και αυτό συνεχίστηκε για λίγα χρόνια ακόμη. Το 1996 ξύπνησε αλλά δε χωρούσε πλέον σε κανένα ντουλάπι. Μόνο αργότερα γονάτιζε πάνω στον πάγκο της κουζίνας, που ήταν ξύλινος για να σβήνει την ανία του και εκεί πάνω κοιμόταν για λίγο. Έτσι, για να σβήνει την ανία του. Μετά σηκώθηκε και περπάτησε κατά μήκος του ενός ποταμού που άφριζε δίπλα στους λόφους έξω από το νάιτ κλαμπ. Αλλά δεν τον έβγαζε πουθενά και έκανε πάλι fade out. Σηκώθηκε ξανά και άρχισε να περπατάει αλλά κάθε βήμα του χανόταν και αυτό γιατί μια λέξη του το έσβηνε σε κάθε πατημασά. Κάθε φορά που προσπαθούσε να ξυπνήσει πάλι έπεφτε στον κάδο απορριμάτων. Και το 1998 ανέβηκε τα βουνά της Ηπείρου και συνάντησε αντάρτες να τραγουδάνε πολυφωνικά δίπλα στα αφρισμένα ποτάμια κάτω από τα αστέρια. Ποια αστέρια; Αυτοί κλέγαν δεν τραγουδάγανε. Ο τύπος τους μετρούσε. Μια φωτιά σιγοέκαιγε παραδίπλα και οι κάπνες τον κάνανε αόρατο μέσα στα δάση, εκεί πάνω. Αυτός χάνονταν μέσα στους καπνούς αλλά μπορούσε να τους ακούει κρυφά και ήταν νύχτα για πάντα. Μάλλον όχι, δεν ήταν για πάντα, ήταν μόνο για μια στιγμή.

Μια λέξη τον έβαλε κάτω. Και ξανακάθησε στο βρεγμένο πάτωμα του νάιτ κλάιμπ. Μετά από 6 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα δεν είχε τίποτα να κάνει εκεί μέσα αλλά ούτε και σε κανένα άλλο σημείο της ιστορίας. Ούτε είχε και ποτέ, απλά δεν το είχε χαμπαριάσει. 1999 μερικά έρημα βουνά φάνηκαν στον ορίζοντα και μερικές παραλίες τα χαζεύαν από κάτω. Και αυτός τα χάζευε από κάτω. Ένα από εκείνα τα απογεύματα χάθηκε πάλι, δε θυμάται τι έγινε, τα κυματάκια τον πήραν. Έκανε fade out. Aπό μέσα τους πεθαμένος. Έγινε για λίγο φωνή μέσα στα βουνά εκείνα και μετά πάλι έκανε fade out. Ήθελε να ήταν. Ήθελε. Και τα χαμομήλια όλου του κόσμου τότε μαζεύτηκαν εκεί γύρω γύρω λες και τον θάψανε. Αλλά μερικές λέξεις πάλι δεν τον αφήναν. Και ξαναέκατσε. Έκατσε καλύτερα τώρα να τα χαζέψει. Αλλά δε χαμπάριαζε τίπότα ο καημένος. Λοιπόν, ήταν καημένος και πεθαμένος. Ε και τι έγινε. Από την αρχή της ιστορίας ήταν πεθαμένος έτσι και αλλιώς.

Λίγο αργότερα δε και σιγά σιγά μια ιτιά άρχισε να γέρνει πάνω από το κεφάλι του εκεί μέσα στο νάιτ κλαμπ. Πέρασαν τα χρόνια, γέρασε, ξαναέγινε νέος στο άψε σβήσε. Αλλά πάλι μόνος ήταν. Και ήθελε να ήταν. Ήθελε λέμε.  Και δεν τον έγραφε καμία λέξη. Με άλλα λόγια, ο τύπος δεν υπήρχε από την αρχή της ιστορίας. Ούτε η ίδια η ιστορία δεν υπήρχε. Η ιστορία ήθελε, αυτός ήθελε αλλά μάλλον όλος ο κόσμος δεν ήθελε. Έσπασε και το τελευταίο κομμάτι της σοκολάτας, ο ήλιος και το φεγγάρι μαζί εμφανίστηκαν στην αρχή και μετά το καθένα πήρε το δρόμο του, χιλιάδες κρυσταλάκια πόνου σκάσαν έξω μακριά στους λόφους και η ιστορία ξανάρχισε. Σε κάθε αναπνοή έμπαινε και πάλι λίγο λίγο στην ιστορία. Να την πει, να μην την πει;

Την σοκολάτα την τελείωσε πάντως, εκεί πάνω στο βρεγμένο πάτωμα.

#ΚόπαΚαμπάνες

[anti-thesh]

Ένας από τους πολλούς "ορισμούς" της αγάπης

#greek posts #τα αστέρια μου μιλάνε #προσπάθεια #συναισθήματα #ζωή

[freeradionow]

ΦΩΤΑ, ΗΧΟΣ, ΠΑΜΕ… στο Δημοτικό Κινηματογράφο Συκεών! Δεκατέσσερις ταινίες μεγάλου μήκους από τη διεθνή σκηνή και άλλες έντεκα παραγωγές θα πλημμυρίσουν για επτά ημέρες το δήμο Νεάπολης-Συκεών,

ο οποίος συνεχίζει τη συνεργασία του με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απλώνοντας, μάλιστα, ακόμη περισσότερο τα φτερά του στον κόσμο της Έβδομης Τέχνης προς… τέρψιν των απαιτητικών κινηματογραφόφιλων. Για δεύτερη χρονιά το Φεστιβάλ Κινηματογράφου ανηφορίζει προς το δήμο Νεάπολης-Συκεών και «κατασκηνώνει» στο σύγχρονο και πλήρως εξοπλισμένο Δημοτικό Κινηματογράφο Συκεών, ο οποίος για μια ακόμη φορά θα αποτελέσει σημείο αναφοράς όλης της ευρύτερης περιοχής. Ήδη, ο δήμος κινείται στον αστερισμό της μεγάλης γιορτής με το χρονόμετρο να μετρά αντίστροφα, αφού η πρώτη προβολή θα γίνει τη Δευτέρα, 4 Νοεμβρίου 2019, με τους μικρούς μας φίλους να περιμένουν το δικό τους ειδικό και πλούσιο πρόγραμμα προβολών, που περιλαμβάνει έντεκα ταινίες από τη ΝΕΑΝΙΚΗ ΟΘΟΝΗ, που για πρώτη φορά επιχειρεί «άνοιγμα» στους μαθητές Δημοτικών Σχολείων, Γυμνασίων και Λυκείων. «Στο δήμο μας η έννοια του πολιτισμού και της ανάπτυξής του αποκτά διαρκώς νέες διαστάσεις. Αξιοποιώντας κάθε δυνατότητα προσπαθούμε με συνέπεια να δημιουργήσουμε ένα ελκυστικό περιβάλλον και να παρέχουμε νέες ευκαιρίες που θα ενισχύουν διαρκώς την άποψη ότι ο πολιτισμός, όπως εκφράζεται μέσα από διαφορετικά είδη τέχνης, αποτελεί καθημερινό βίωμα των συμπολιτών μας. Ιδιαίτερα σημαντικό αυτό γίνεται για τους μικρούς μας φίλους που έρχονται σε επαφή με τις τέχνες και ζυμώνονται μέσα από τη συμμετοχή τους. Και η συμμετοχή μας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου αποτελεί ένα ακόμη μεγάλο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση», αναφέρει ο δήμαρχος Νεάπολης-Συκεών Σίμος Δανιηλίδης.

Το πρόγραμμα Από την ερχόμενη Δευτέρα, λοιπόν, οι φίλοι του κινηματογράφου στο δήμο Νεάπολης-Συκεών, και όχι μόνο, θα νιώσουν τον παλμό της επετειακής 60ης διοργάνωσης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που επιφυλάσσει για μικρούς και μεγάλους ευχάριστες εκπλήξεις μέσα από την προβολή επιλεγμένων ταινιών. Πιο συγκεκριμένα, το ανακαινισμένο και πλήρως εξοπλισμένο Κλειστό Δημοτικό Θέατρο Συκεών ανοίγει τις πύλες του για να φιλοξενήσει ποιοτικές προβολές από την Δευτέρα 4 Νοεμβρίου έως και την Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019, με την αυλαία να ανοίγει «ΜΙΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΛΗΣΤΕΙΑ» που υπογράφει ο Bart Layton (ΗΠΑ-Ηνωμένο Βασίλειο, 2018, 116΄). Φέτος, μάλιστα, η συνεργασία αυτή διευρύνεται, καθώς το 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παρουσιάζει πιλοτικά στις Συκιές, το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Νεανική Οθόνη», με ταινίες μυθοπλασίας και κινουμένων σχεδίων για μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Πρόκειται για ταινίες από όλον τον κόσμο που ξεχωρίζουν για την καλλιτεχνική τους αρτιότητα και έχουν ως απώτερο στόχο την ένταξη της τέχνης του κινηματογράφου στη μαθησιακή διαδικασία και την ανάπτυξη μιας αμφίδρομης ανοιχτής και σταθερής σχέσης των μαθητών με το χώρο του κινηματογράφου. Οι ταινίες που θα προβληθούν την Τετάρτη 6 Νοεμβρίου στη «Νεανική Οθόνη» είναι οι εξής: • «1 μέτρο/ώρα» του Νικολά Ντεβό (2018, Γαλλία) • «Αθλητικός» του Νικολά Ντεβό (2018, Γαλλία) • «Αστέρια με το κιλό» της Μαρί-Σοφί Σαμπόν (2019, Γαλλία) • «Η φανταστική ιστορία της Μαρόνα» της Άνκα Νταμιάν (2019, Γαλλία- Ρουμανία) • «Κατ Λέικ Σίτι» του Άντσε Χέιν (2019, Γερμανία) • «Μπαμπάς» των Άτλε Μπλάκσεθ και Άιναρ Ντούνσαντ (2018, Νορβηγία) • «Ο Γιάκομπ, η Μίμι και τα σκυλιά που μιλάνε» του Έντμουντς Γιάνσονς (2019, Λετονία-Πολωνία) • «Ο παππούς μου είναι εξωγήινος» των Μαρίνα Αντρέε Σκοπ και Ντράζεν Ζάρκοβιτς (2019, Κροατία-Λουξεμβούργο-Νορβηγία-Τσεχία-Σλοβακία-Σλοβενία-Βοσνία και Ερζεγοβίνη • «Πανικούπολη-Το ετήσιο πανηγύρι» των Στεφάν Ομπιέ και Βενσάν Πατάρ (2019, Γαλλία-Βέλγιο) • «Το συναρπαστικό μου καλοκαίρι με την Τες» του Στέιφεν Βάουτερλοοντ (2019, Ολλανδία, Γερμανία) • «Τσουσκίτ» της Πρίγια Ραμασουμπάν (2018, Ινδία)

Επίσης φέτος για πρώτη φορά, τα εισιτήρια για τις προβολές στο δήμο Νεάπολης-Συκεών εντάσσονται στο γενικό σύστημα έκδοσης εισιτηρίων του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, οπότε θα είναι διαθέσιμα για προπώληση, τόσο online όσο και σε όλα τα εκδοτήρια εισιτηρίων του Φεστιβάλ, ενώ το κοινό από τα εκδοτήρια στο Κλειστό Δημοτικό Θέατρο Συκεών, θα μπορεί να εκδώσει εισιτήρια για τις προβολές στις υπόλοιπες αίθουσες του Φεστιβάλ.

  INFO: -Κλειστό Δημοτικό Θέατρο Συκεών (Ρήγα Φεραίου και Μεγάρων, τηλ. 2310268.058) -Γενική είσοδος: 5 €. -Ισχύουν οι διαπιστεύσεις, οι προσκλήσεις, τα κουπόνια προβολών και η CineκάρταF . -Αναλυτικά το πρόγραμμα των προβολών στο www.filmfestival.gr ΣΗΜ.: Επισυνάπτεται το αναλυτικό πρόγραμμα προβολών

πηγή: seLEO.gr

The post Στον αστερισμό του 60ού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης συνεχίζει ο δήμος Νεάπολης-Συκεών Published on FreeRadioNow.Tk.

#Θεσσαλονίκη #δήμος Νεάπολης Συκεών #φεστιβάλ κινηματογράφου

[edessaika-blog]

Χρονογράφημα ” ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ” του ΤΡΥΦΩΝ ΟΥΡΔΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Ήταν ένα παράθυρο στο παλιό μας το σπίτι. Χαμηλό όπως ήταν, από μικρό παιδί μ’ έβαζε εκεί μπροστά του η μάνα μου, όρθιο πάνω στο μικρό κρεβατάκι για να με βλέπει και να τη βλέπω, τις ώρες που εκείνη έκανε δουλειές έξω στην αυλή. Και τη χαιρετούσα εγώ από μέσα σαν την έβλεπα να με κοιτάζει και δώστου εκείνη μου έστελνε φιλιά με το χέρι της..! Αργότερα, λίγο μεγαλύτερος, συνήθισα να κάθομαι μπροστά του και μόνος μου. Σαν τέλειωνα τα διαβάσματα, έπιανα εκεί τη θέση μου και κοίταζα έξω απ’ το τζάμι ώρες ολόκληρες. Και τι δεν έβλεπα απ’ αυτό… Τον κόσμο ολόκληρο! Έβλεπα το όμορφο ξημέρωμα. Έναν χρυσό ήλιο να βγαίνει απ’ τα βουνά και να φωτίζει όλη την πλάση. Με τις αχτίδες του να διαλύει τα σκοτάδια της νύχτας και να δίνει σ’ όλη τη γη τη χαρά της ζωής. Ενώ προχωρούσε η μέρα μέσα απ’ το καθαρό γυαλί του, έβλεπα ακόμα, ανθρώπους γελαστούς, ανθρώπους στεναχωρημένους, άλλους να περπατάνε βιαστικά για να πάνε στις δουλειές τους και άλλους να επιστρέφουν κουρασμένοι απ’ αυτές. Επίσης κοίταζα φορτωμένα αυτοκίνητα, ζώα και κάρα να πηγαινοέρχονται στο δρόμο και προπαντός μικρά παιδιά με κοντά παντελόνια, να τρέχουν και να παίζουν στις αλάνες, μανάδες να τα κρατάνε απ’ το χέρι τους, γιαγιάδες τα απογεύματα να κάθονται στα πεζούλια και να μιλάνε, νέους και νέες να κάνουν βόλτα στη γειτονιά και να τραγουδάνε. Μετά, σαν έπεφτε ο ήλιος να κρυφτεί κουρασμένος απ’ το ταξίδι του στο στερέωμα, έβλεπα να έρχεται το δειλινό και το σούρουπο. Καί τα δύο έφταναν στα μάτια μου μελαγχολικά αλλά και γιορτινά συγχρόνως, καθώς τώρα μέσα στο σκοτάδι, έκαναν την εμφάνισή τους και το φεγγάρι με τα’ αστέρια του. Η «παρέα» σιωπηλή μέσα στο «κατακάθι» της νύχτας, έστελνε από εκεί ψηλά πάνω στη γη, «χρυσά» μηνύματα ελπίδας για την αυριανή μέρα που θα ξημέρωνε. Τότε το παράθυρο έκλεινε και οι κουρτίνες έμπαιναν μπροστά του..! Αλλά και πόσο ακόμα απ’ το παράθυρο αυτό χαιρόμουνα και τον κήπο μας την Άνοιξη! Τον κήπο μας με τα όμορφα τα δροσερά του τα λουλούδια , που ξεπετάγονταν απ’ τη γη, τα παρτέρια και τους φράχτες, συναγωνιζόμενα στο κάλλος τους τ’ ανθισμένα δένδρα με τα ποικιλόχρωμα άνθη τους. Βλέποντάς τα ο φτωχός, πώς να περιγράψω σήμερα με γράμματα, τις ανθοστόλιστες μηλιές, τις κορομηλιές και τις αχλαδιές, τις κατακόκκινες και ροζ τριανταφυλλιές μαζί με τα μοβ και τα γαλάζια ζουμπούλια, που κάθε χρόνο την εποχή αυτή, ζωντάνευαν εδώ και στόλιζαν το Πάσχα τον Επιτάφιο! Όνειρο η ζωή, όταν βλέπεις τον κόσμο μέσα από ένα τέτοιο παράθυρο και μάλιστα με τα μάτια και τη φαντασία ενός μικρού παιδιού! Ωστόσο από το παράθυρο δεν έβλεπες μονάχα τους καλούς καιρούς και τις καλές τις μέρες. Έβλεπες και τους παγωμένους χειμώνες με τους βοριάδες τους και τις ξαφνικές τις μπόρες μέσα σ’ εκείνα τα ζεστά και «ονειρεμένα» καλοκαίρια. Μοναδικές εδώ και αξέχαστες οι εικόνες με τα σύννεφα να συγκεντρώνονται στον ουρανό και να σκοτεινιάζουν τη μέρα. Μετά από λίγο, χοντρές σταγόνες της βροχής να πέφτουν με θόρυβο στην αυλή μας και πολλές απ’ αυτές με τον αέρα να έρχονται και να χτυπούν το τζάμι στο παράθυρο, βγάζοντας εκείνον τον χαρακτηριστικό ήχο. Στη θέα του φαινομένου και με τον κόσμο ��ξω να τρέχει να προλάβει να μπει κάτω από υπόστεγα και μέσα στα σπίτια του, η καρδιά χτυπούσε δυνατά και από φόβο τα μικρά χεράκια έκλειναν τα μάτια στη σκέψη ενός νέου «κατακλυσμού» του Θεού. Το «Ουράνιο Τόξο» όμως με τα χίλια χρώματα, που έβγαινε μετά στον ορίζοντα, έδιωχνε κάθε τέτοια σκέψη και υποψία Όμως και εκείνο το χιόνι, το κάτασπρο χιόνι το χειμώνα, πόσο όμορφο ήταν! Το χιόνι που οι νιφάδες του, μετά από έναν τρελό χορό έπεφταν στην αυλή του σπιτιού μας, πάνω στα δέντρα μας, μακριά στα χωράφια και σε όλον τον κάμπο, όσο έβλεπαν μπροστά τα μάτια μου, αλλάζοντας έτσι όλο το σκηνικό της φύσης γύρω! Και όσο έβλεπα το χιόνι να πέφτει και να σκεπάζει τα πάντα και όσο έβαζα με τη φαντασία μου πόσο πολύ μπορεί να είναι το κρύο έξω από το παράθυρο, τόσο κοίταζα, μάλιστα με πολλή ευχαρίστηση, μέσα στο δωμάτιο εκείνη τη σόμπα μας με τα ξύλα που έκαιγε κατακόκκινη και μπουμπούνιζε! Μαζί της μέσα στο χώρο που ήμουνα, πραγματικά πόσο πολύ αισθανόμουνα ασφαλής και προστατευμένος από τις επικρατούσες έξω, δύσκολες καιρικές συνθήκες..! Αυτό ήταν το «παράθυρο»! Το αγαπημένο μου παράθυρο, από το οποίο όλα τα έβλεπα τότε στον κόσμο μου, «απευθείας», « ζωντανά», όλα «αμοντάριστα» και «αληθινά», χωρίς τα τρικ και τα εφέ της ψεύτικης εικόνας, που έμαθα αργότερα να βλέπω σε κάποια άλλα «παράθυρα», εκείνα της τηλεόρασης και του διαδικτύου. Αλήθεια και τα δύο παράθυρα τα λέμε! Και στα δύο βλέπεις τον κόσμο έξω από σένα. Μόνο που στο παράθυρο της «σύγχρονης εξέλιξης» βλέπεις με τα μάτια των «άλλων». Όπως θέλουν αυτοί να βλέπεις τον κόσμο. Τη μια βίαιο και σκληρό και γενικά στο σύνολό του κακό και την άλλη δήθεν «παραδεισένιο», ίσα-ίσα για να σε κρατάνε στη ζωή με «ψεύτικες» και «φρούδες» ελπίδες! Έτσι… για να ξεχάσεις εκείνο το παράθυρο του σπιτιού σου, που έβλεπες τον κόσμο με τα «δικά» σου τα μάτια και οι εικόνες του κόσμου μπροστά σου ήταν αυθεντικές! Επιπλέον, ευχάριστες και σήμερα νοσταλγικές! Δυστυχώς τώρα, έτσι μας έκαναν να βλέπουμε τον κόσμο μας! 18-2-2018 ΤΡΥΦΩΝ ΟΥΡΔΑΣ

[bookitocat]

#review: Καλοί Οιωνοί

Pratchett, T. and Gaiman, N. (2016). Καλοί Οιωνοί. Αθήνα: Σελίνι. Αστέρια: ⭐⭐⭐⭐ Όλοι μιλάνε για τον Neil Gaiman και πόσο ωραία γράφει. Προσωπικά συμφωνώ με αυτήν την δήλωση και μου αρέσουν τα βιβλία του και δεν μιλάω μόνο για όσα έχω διαβάσει αλλά γενικά. Μου αρέσει οι ιστορίες που δημιουργεί και το πόσο φαντασία έχουν. Ήμουν, λοιπόν, στο φεστιβάλ βιβλίου στο Ζάππειο και πέρασα από τον…

View On WordPress

#book #Good Omens #Καλοί Οιωνοί #βιβλίο #κριτική #Review

[sigrekiannainteriors]

<<Μια φορά κι έναν καιρό…>> Όχι, όχι δεν θα σου πω παραμύθι αν και, άνετα μπορώ να γράψω ένα τώρα, αφού κάθε μεσημέρι και κάθε βράδυ που βάζω τον μικρό για ύπνο διαβάζουμε ένα από τα πολλά που έχουμε ή αυτοσχεδιάζουμε μαζί “κατασκευάζοντας” τα δικά μας παραμύθια που μας ταξιδεύουν σε μέρη άγνωστα και μας δείχνουν ότι όλα μπορούν να συμβούν.

via

Τα παραμύθια που εγώ προσωπικά αγαπώ μιλάνε συχνά για τον ουρανό, τα αστέρια και το φεγγάρι, θέλοντας να τονίσουν την απόλυτη έννοια της αγάπης που καταλύει τα πάντα, αποστάσεις, γη και ουρανό.

via

Έτσι σήμερα θα σε πάω βόλτα ψηλά στον ουρανό, δίνοντας σου μερικές ιδέες διακόσμησης και προτείνοντας σου αγορές που μπορείς να κάνεις , για να διακοσμήσεις ένα παιδικό δωμάτιο όπου σε αυτό η μαγεία των αστεριών και του ουρανού, καθιστά την επιθυμία πραγματικότητα και τα παιδιά σου θα μπορούν εδώ να ονειρεύονται λευκούς μονόκερους και νεράιδες, ενώ κοιτάζουν το ολόγιομο φεγγάρι να τους καλωσορίζει σε μια ήσυχη νύχτα.

via

Ταπετσαρία

Είναι κάποιες ταπετσαρίες που πραγματικά αγαπώ και πιστεύω ότι μπορούν να ολοκληρώσουν τον τέλειο χώρο κάνοντας τα παιδιά να νοιώθουν ξεκούραστα και να μπορούν να ονειρευτούν.

via

via

Μία από αυτές είναι η παραπάνω που διατίθεται σε γκρι, ροζ, μπλε και μαύρο και μπορείς να την βρεις εδώ. Αγαπημένη μου ταπετσαρία είναι και η Starry Sky από hibouhome 

via

όπου τα αστέρια είναι πραγματικά μοντέρνα

via

και αυτή η απλή εκτύπωση μπορεί εύκολα να συνδυαστεί με όμορφα διακοσμητικά αντικείμενα για να έχεις τα πιο εκπληκτικά αποτελέσματα! Από εδώ επίσης θα σου πρότεινα και την stars

via

που είναι ιδανική τόσο για ένα βρεφικό δωμάτιο όσο και για ένα εφηβικό.

via

Αυτοκόλλητα τοίχου

Όλα όσα σχετίζονται με τα σύννεφα, το φεγγάρι και τα αστέρια είναι γλυκές πινελιές, καθόλου υπερβολικές, που αρχικά τα είδαμε να εμφανίζονται πρώτα στα μωρουδιακά ρούχα και έκτοτε τα βρίσκεις παντού όπως και σε αυτοκόλλητα τοίχου τα οποία βρήκα και σου έχω διαλέξει τα πιο όμορφα.

1.Sleepy Moon Wall Sticker :αυτοκόλλητο τοίχου από ύφασμα.

Το αγαπώ αυτό το αυτοκόλλητο τοίχου γιατί σε κάνει να νιώθεις πως κι εσύ η ίδια θες να πετάξεις ψηλά να ακουμπήσεις εκείνο το μαγικό σύννεφο που σε μεταφέρει σε  έναν  άλλο κόσμο, εκείνον του παραμυθιού…

via

via

via

via

2.CLOUDS

via

Τα σύννεφα αυτά μετατρέπουν έναν τοίχο σε έναν ουρανό! Αυτά τα γκρίζα σύννεφα είναι γραφικά και μαγικά. 

via

Σε αφήνουν να ονειρευτείς. 

via

3.Mini Stars Wallsticker 

Διακόσμησε με φαντασία σε ελάχιστο χρόνο αποτελεσματικά και οικονομικά δίνοντας μια παραμυθένια ατμόσφαιρα στο δωμάτιο του παιδιού σου με αυτά τα πολύ όμορφα αστέρια!

via

via

4.Mini Clouds Wallsticker

Παιδικό αυτοκόλλητο τοίχου με συννεφάκια που θα δώσουν άλλη πνοή στο δωμάτιο του παιδιού σου!

via

  Εκτυπώσεις

Αγαπώ τις εκτυπώσεις επειδή είναι σημαντικές λεπτομέρειες που μπορούμε εύκολα να ανανεώσουμε εξαιτίας του πόσο προσιτές είναι. Μην χάσεις αυτή την υπέροχη ιδέα για το δωμάτιο των παιδιών σου!

1.Ποστερ Σύννεφο Ροζ

      via

2.Από ARTsopoomc 

3.Από MiniLearners

  4.Από RoryandTheBean

  5.Από the-pippa-and-ike-show

6.Από lilipinso

Διακοσμητικά αντικείμενα

Όταν πρόκειται για τη διακόσμηση τοίχων και ραφιών, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όλα τα είδη αντικειμένων έτσι ώστε στο δωμάτιο του παιδιού μας πρωταγωνιστής να είναι το ίδιο και το όνειρο του ένας ανοικτός ουρανός.

1.Από vintagelovers

2.Από ohbaby

3.Από babycarrots

4.Από teepeelicious

Αγαπώ αυτές τις γλυκιές φωλιές ιδίως όταν είναι παιχνιδιάρικες και αστεράτες… αλλά περισσότερο τις αγαπούν τα παιδιά…

Μετά από όλα αυτά, είμαι σίγουρη ότι μπορείς να δημιουργήσεις ένα δωμάτιο που θα περνάει όμορφα μηνύματα στο παιδί σου , κι εσύ θα βλέπεις το χαρούμενο προσωπάκι του που όταν το κοιτάει θα ξέρει πια ότι: τα αστέρια μπορεί να υπάρχουν μόνα τους, αλλά μόνο μαζί με τα άλλα είναι τόσο εντυπωσιακά.

Μια βόλτα ψηλά στον ουρανό <<Μια φορά κι έναν καιρό...>> Όχι, όχι δεν θα σου πω παραμύθι αν και, άνετα μπορώ να γράψω ένα τώρα, αφού κάθε μεσημέρι και κάθε βράδυ που βάζω τον μικρό για ύπνο διαβάζουμε ένα από τα πολλά που έχουμε ή αυτοσχεδιάζουμε μαζί "κατασκευάζοντας" τα δικά μας παραμύθια που μας ταξιδεύουν σε μέρη άγνωστα και μας δείχνουν ότι όλα μπορούν να συμβούν.

#boysbedroom #clouds #girlsbedroom #kids wallpaper #kidsroominspiration #kidsspace #moon #shopping #stars