ryans-dian

[ryans-dian]

Yaşamadan ölmeye itirazım var, diyerek bitti bu hayat. Nurlar içinde yat abi gibi sevdiğim insan. Mekanın cennet olsun kral. Seni seviyorum hep sevdim. Sevicem de. Öldün diyenlere kalbimi göstericem. Oradasın biliyorum abiciğim. Yanındasın biliyorum . Kızışlarını ve koruyucu laflarını hala duyar gibiyim.

[ryans-dian]

Sadece bana huzur verdiğin için de değil. Seni sen olduğun için seviyorum. Gözümde o kadar güzel, masum ve mükemmelsin ki. Dokunmaya ya da ellerim arasına alıp öpersem bile kırılmandan korkuyorum. O kadar çok seviyorum ki seni şu an bahşettiğim sözler bile hissettiklerim karşısında karınca kadar bile değil. O kadar çok seviyorum ki seni,Bu hallerini benden başkası bilsin istemiyorum. Korkuyorum. Diyeceksin bana ben güzel değilim ya da ben öyle biri değilim. Sen öylesin filan. Ama bir de benim açımdan baksan en muazzam insansın bana. Hep kız bana, hep ilgilen, hep sev beni. Çünkü ben hep seni seviyor olucam. Hep de seninle ilgilenicem. Ama işte sana kızmaya bile kıyamıyorum ben.

[ryans-dian]

bütün korkularım bir tarafa, kokunu unutmaktan korkuyorum. Bir gün olur da benden uzaklaşırsın diye tüm korkularım. Kokunla huzur bulurken artık o kokunun olmamasından korkuyorum. Çok sıkıp gitmeden korkuyorum. Ellerinin bir başkasına değmesi olasılığına karşı nefret ediyorum. Benden gidecek olmanın düşüncesi beni korkutan. Beni artık sevmeyeceğin düşüncesi bana kalp ağrısı yapan. Normalde böyle kalbim her şeye ağrımaz. Ama sen her şey değilsin. Sen her şeyden fazlasın benim için. Kaybetmekten korktuğum en nadide anılarımsın. Aslında ben geceydim, sen karanlığıma güneş oldun. Karanlıklar içerisinde bana ışık tutan tek şeyin gözlerinden çıkan parıltılar olduğunu görüyorum. Beni ben yapan şey aslında yolumu bulmakta güçlük çeken biri olduğumu gösteriyor. Sen gelince de yolumu seninle bulmuştum. Yolum sensin oysaki. İnişli çıkışlı yokuş aşağı ya da dik olsa bile sen varsan her yola girerim seninle. Çünkü biliyorum ki bir elinle ellerimi tutucaksın. elin elime değse, şu kurulu düzen değişir, diye bir laf vardır. İşte sen benim kurulu düzen dediğim, senin dizlerine yatıp uyumak aslında. Saçlarının arasına minik öpücükler bırakmam. Güne seninle başlamak. Yemeği önüne getirmek ve yemediğin şeyler yedirmek, omuzun ve ya başın ağrıdığında masaj yapmak. Banyo yaparken uzanamadığın yerleri yıkamak, dudaklarını araladığında ve sinirlendiğinde kasılan çeneni öpmek bile benim için kurulu bir düzen. Çünkü benim düzenim sensin. Seni müjdeli bir haber gibi, bekliyordum tanrıdan ben. Ödülünü almayı bekleyen bir çocuk gibi belki de. Ama bekliyordum seni. Ne kadar zaman olsa da olsun, bana gelmeni bekliyordum. Çünkü seninleyken halledebildiğim bir çok şeyin, sen yokken dik bir yokuş olmasından yoruldum. Sadece yokuş değil sen yokken hayatım çekilmez oluyor. Yaşamama değer, mutlu olmama değer hiçbir şey olmuyor sen yokken. O yüzden seni bekliyorum. Hayatta yaşamama değer tek anılar bırakan, iyi de kötü de olsa yanında daha huzurluyum ben.

[ryans-dian]

Şimdi düşün. Sabah oğluna kahvaltısını yaptırıyorsun, ütülediğin üniformasını giydiriyorsun. Kapıdan gidişini izliyorsun. Servise bindiğinde için rahatlıyor, kapıyı kapatıp çayını koyuyorsun. Sonra bir ses geliyor. Çok güçlü bir ses. Telaşla açıyorsun kapıyı. Büyük kızını görüyorsun. Yerde oturmuş saçını başını yoluyor, ağlayıp bağırıyor. Koşuyorsun, hissediyorsun. Gitmişti değil mi ? Kızının önünde cansız yatan oğluna bakıyorsun. Nefesin daralıyor, başın dönüyor, sanki tırnaklarını etinden çekiyorlar. Bayılıyorsun öylece. Kalktığında öğreniyorsun ki, kapının önünde çantasını unutmuştu. Bir hışımla servisten inince gelen araba çocuğu fark ettiğinde çok geç oluyor. Senin kanından canından biri sessizce gidiyor bu dünyadan. Sen üzülme diye her şeyi yapan melek yüzlün sessiz sedasız gidiyor…