koncertmysli

[koncertmysli]

all my friends are dead - brutalismus

wszyscy moi przyjaciele są martwi

bo ich zabiłam 

zepchnij mnie z przepaści 

bo z amoku się nie przebudziłam 

wszyscy moi przyjaciele 

są martwi 

bo ich zabiłam 

zepchnij mnie z przepaści 

bo na to zasłużyłam 

wszyscy moi przyjaciele 

są martwi

bo ich zabiłam 

zepchnij mnie z przepaści 

bo poczucia ich zdrady 

dalej z siebie nie wydusiłam 

wszyscy moi przyjaciele 

są martwi 

bo smierć ich wyrokiem 

za nieszczerość niewierność obojętność 

niczego nie puściłam bokiem  

zepchnij mnie z przepaści 

bo ci się przyjrzę 

osądzającym okiem

wszyscy moi przyjaciele 

są martwi

bo czara się przelała 

a moja bezsilność 

w czyn się skrystalizowała

zepchnij mnie z przepaści 

bym ciebie nie wydała 

wszyscy moi przyjaciele są martwi 

bo ich zabiłam 

nie spychaj mnie z przepaści 

na cięższą karę zasłużyłam 

żalu ani teraz ani nigdy 

nie wyraziłam 

[koncertmysli]

śniło mi się

ponownie pękające serce

Przyjaciel który mnie utracił

i nie wrócił

a w tym śnie

humor miałam

radosny

postanowiłam przywrócić

zatracone dobre dźwięki

on spojrzał na mnie tak

jakby wolał nie rozpoznać

wspomnienia siebie

którego już nie chciał znać

wstyd spalił mnie

po końcówki zdań

że kiedyś byliśmy bliżsi

brzmiących wśród tych

nowych przyjaznych twarzy

nagle fałszywie

wdech wydech

można otworzyć oko

otrząsając z rzęsy strach

wdech wydech

można udawać

że wszystko dzieje się po coś

a mi wcale nie jest żal

#po polsku #wiersz #poezja #wspomnienie #przyjazń

[koncertmysli]

nikt jej tu nie chce

ona wdziera się czasem

nieproszona

jak wiosenny wiatr pomiędzy firanki

nikt jej tu nie chce

ale ona wywołuje te

mikromomenty rozpaczy

łkanie w nierozumiejących ramionach

głuche tłumaczenia

że nie powinno jej tu być

więc nie warto sobie zaprzątać głowy

pozwól mi upaść

i poleżeć razem z nią

przez chwilę

i zniknie

Nikt jej tu nie chce

ale ona jest

i ma swoje mikromomenty

upominające się

o należne jej miejsce

stojące na straży nienaruszalnej istoty

podstawowego prawa

artysty?

człowieka.

nikt jej tu nie chce

taka wrażliwość

wystająca z kieszeni

tylko zawadza

w codziennych kalkulacjach

gdzie lepiej owocniej krócej

nikt jej tu nie chce

ona wprowadza tylko

zakłopotanie

i brak pewności

poważny dysonans

między nami

ale przecież

nie da się zabić wrażliwości

próbowałam

(dla miłości?)

nie wymagajcie tego ode mnie

nigdy więcej

[koncertmysli]

“Boję się pamięci o tych wszystkich ludziach, z którymi coś mnie łączyło, a z którymi rozdzieliło mnie milczenie.”

— Jarosław Borszewicz “Mroki”

[koncertmysli]

“Jesteś szczególną osobą i to jest w porządku. Dobrze mieć wysokie normy moralne i standardy. Martwię się jednak, bo sama się nimi zadręczasz. Jesteś wobec siebie zbyt surowa. To ciągłe analizowanie, rozmyślanie, konspiracja, to cię powstrzymuje przed przeżywaniem swojego życia. Po prostu bądź. Nie odpychaj ludzi.”

—

Mary H.K Choi “Kontakt alarmowy”

[koncertmysli]

Szkło

codziennie czyszczę 

Twoje okulary duszy 

dociskam 

skrobię 

pucuję

dalej nie widzisz

dalej nie działa 

będę nadal czyścić

Twoje okulary duszy

mogę lepiej

o ile chcesz

o ile to nie kawałek

zaklętego zwierciadła

co tkwi w sercu

co Królowa Śniegu

złośliwie umieściła 

na zgubę 

naszej miłości

zobacz mnie

proszę.

#wiersz #po polsku #poezja #miłość

[koncertmysli]

Ty

nie zadajesz żadnych pytań

Ja

aż z dotkliwym nadmiarem

ostatnie z nich brzmi

problem tkwi w tym

zbyt mało

interesującym

czy zainteresowanym?

#poezja #po polsku #miłość #ludzie #związek #pytania #wiersz

[koncertmysli]

Ultrafiolet

Kolor uporu ewoluował. Musiał, bo życie zdecydowało po raz kolejny się zmienić. Chciała twierdzić, że na lepsze.

Ten okres, a może bardziej stan umysłu, określiła ultrafioletem. Była to bardzo trafna nazwa, bo mogła oznaczać dwie całkowicie sprzeczne rzeczy. 

“Ultra” sugerowało coś ponad, wyjątkowo... no właśnie, jakiego? Było to w gruncie rzeczy parę spraw, ale większość ludzi opisuje je jednym groźnym określeniem: klasa maturalna. Inaczej za dużo: planów, obowiązków, czynności do nabycia i wszechogarniającego stresu. Jak dobrze, że przechodzi się przez to w życiu tylko raz. A przynajmniej powinno.

Jednak druga interpretacja jest dużo bardziej niepokojąca, oczywiście o ile to możliwe. Gdyby ktoś postarał się wniknąć głębiej w to słowo, od razu zauważyłby czyhającą w nim pułapkę. Jest przecież zdefiniowane długością fali poniżej długości światła widzialnego. Czyli dla przeciętnego człowieka go nie ma. Nie istnieje. Nie ma problemu. Jednak w jej przypadku był idealnym określeniem upośledzenia, jakąś wersją niedoboru. Niby jest ale nie. Niby. Ona nie cierpiała tego typu sytuacji. Niby. No określ się! 

Zycie stało się serią kompromisów. Owszem będzie spać, ale nie poczuje się przez to lepiej, ba, jakaś cząstka jej osobowości nawet będzie jej mieć to za złe, bo mogłaby coś przecież robić. Tak, ma dwie szkoły, ale dla żadnej nie może się całkowicie poświęcić, bo skończy się to tragicznie dla drugiej. A, no i postępując tak oczywiście coś traci, być może ważnego, a nawet najważniejszego. 

Moc paradoksów i podważenia wszystkich istotnych spraw osiągnęła prawdopodobnie swoje ekstremum. Była artystką, no tak, tak bez tego nic nie byłoby takie, jakie jest. Szkoła muzyczna nauczyła ją dostrzegać to, na co się nieraz gapiono, ale nic nie dostrzegano, słuchać tego, co większość wolałaby przemilczeć i szukać kontekstów, kontrastów, analogii, życia i jego sensu lub powodów, dlaczego ich nie ma. I to było piękne. Jednak jedną z największych złośliwości ultrafioletu było to, że tak wiele miała w sobie, tak bardzo nasiąkła tym dziwnym światem, którym chciała się podzielić, którego chciałaby wspólnie obserwować a tak mało było ludzi, którzy zechcieliby to zrobić. Śmiała twierdzić, że nie było w najbliższym otoczeniu żadnej osoby, która by to chociaż zrozumiała. Nie było tam już nikogo choć trochę podobnego do niej. W takich momentach ogarniała ją przytłaczająca tęsknota i przygnębienie. 

Z drugiej strony podjęte decyzje, rzucały na to nowe światło. Musiała się przecież zdecydować. Musiała się skupić i dzielnie odhaczać kolejne punkty na swojej to do list. Rozważania o sensach i emocjach zabierały jej cenny czas, który już przecież nigdy się nie powtórzy. Po raz pierwszy przyszły jej do głowy tak bardzo czarne myśli, że może chcąc dostać obie strony, nie mogąc zdecydować do samego końca zostanie z niczym. Co, jeśli decyzje trzeba było podjąć już dawno temu? Wyjechać na dobre z tego miasta i zostawić całą tą płytkość, której z całego serca nie cierpiała lub przejść na drugą stronę mocy, zostawić swoją muzyczną miłość i zostać wzorowym uczniem z ostrym jak stal umysłem, przed którym cały świat stałby otworem?

Jedno było pewne - to w jakiś sposób ją naznaczyło. Podwójne życie przyniesie ze sobą jakieś konsekwencje - stanie się jej błogosławieństwem lub przekleństwem. Takie były prawa ultrafioletu - gdy opuści się mury bezpieczeństwa, tak raz na zawsze, jedno przeciwieństwo zabije drugie. Na razie jednak wszystkie karty były zakryte. Może nawet nie wszystkie położono już na stół. Czas był jeszcze w zawieszeniu. Więzy ultrafioletu płonęły powolutku, lecz nie ulegało żadnym wątpliwościom, że wkrótce znikną na dobre.

#po polsku #proza #ultrafiolet #liceum #klasa maturalna #matura #kolor uporu

[koncertmysli]

Jej trzeba ciągle przypominać kim jest i ile jest warta. Inaczej przepadnie gdzieś w labiryncie swojego umysłu, wierząc, że nikt jej już nie potrzebuje. Zamknie się przed światem gdzieś we własnym wnętrzu i znowu trzeba będzie ją stamtąd wyciągać wszystkimi siłami miłości.

Aleksandra Steć (via racjonalizm)

[koncertmysli]

Miasta

ja już chce tylko

miasta

anonimowego szczęścia

wspólnego oddechu miliona

do tego miasta gdzie

odetnę igiełki niepokoju

rozpuszczę włosy

uwolnię zduszone myśli

znajdę odpowiedzi

do pytań

których nie zdążyłam zadać

odpowiem na zarzuty

których zdecydowałam się

nie słyszeć

odzyskam zdolność

życiową

#poezja #wiersz #po polsku

[koncertmysli]

brud

mój dzień miał go zawsze

pod choćby jednym

jedynym paznokciem

gdy go zauważyłam

chciałam go

wyczyścić wybielić

ale jak wytrzeć coś co

mija i już nie należy

do moich rąk?

tak zwanie

„za późno"

nowy dzień nowy start?

chyba nowa plama

zdegustowana

odwracałam wzrok

choć pragnę czystości

jestem brudna

choć nigdy do końca nie wygram

powinnam próbować

ot właściwy morał

ten drugi był skazą

już go tu nie ma

już tylko

pogodzona

świadoma

ja

#poezja #wiersz #po polsku #czystość #brud

[koncertmysli]

bo artyści przecież

żyją dla poklasku

kim aktor bez sceny

z trybunami

kim piosenkarka

z wyłączonym mikrofonem

cali dla was

jestem artystką proszę Państwa

powiedzcie dlaczego

jeśli piszę to milej do szuflady

jeśli gram to najlepszą publicznością

głuche cztery ściany

i domknięte szczelnie drzwi

powiedzcie czemu

skoro k o c h a m

to nie chcę oddać siebie

całej

ostatniego skrawka myśli

niewypowiedzianej

więc niezrozumianej

zachowanej

...ocalonej?

#poezja #wiersz #po polsku #artyści #artyzm #miłość

[koncertmysli]

To dlatego tak.

#mleko i miód #pisanie #po polsku

[koncertmysli]

Co to jest miłość

Co to jest miłość nie wiem ale to miłe że chcę go mieć dla siebie na nie wiem ile Gdzie mieszka miłość nie wiem może w uśmiechu czasem ją słychać w śpiewie a czasem w echu co to jest miłość powiedz albo nic nie mów ja chcę cię mieć przy sobie i nie wiem czemu

Jonasz Kofta

[koncertmysli]

List do Wisławy

Wisełko (słyszałam, że tak mogę), wiesz

lubię te twoje udręczone słówka i żarciki,

jakbyś nie mogła ich powstrzymać spod

zapewne zręcznych palców,

co nie słuchają zamroczonej

uczuciem głowy.

To miłe, że ktoś jeszcze tak, że to takie

dziecinnie proste i normalne.

Ciekawa jestem droga, czy ty też gdybyś mogła cały dzień tak przeżyć na linii,

liścik za liścikiem na minutę,

też byś tak

godziny i dni “marnowała”,

oczekując najlichszego błysku oka zmarnowanego trochę przez zaledwie dwa elektroniczne wymiary.

Ufam, że tak, szczerze daje mi to

pokrzepiającą nadzieję, że warto.

Nie wiem tego na pewno, jednak

chyba wybór nie należy do nas, prawda?

Chyba nigdy go nie było, chyba nigdy

tego nie żałowałyśmy zbyt mocno.

Całuję Cię,

wspierając w naszym oczekiwaniu,

co nas połączyło najmocniej.

Twoja O.

#poezja #po polsku #wiersz

[koncertmysli]

lubię patrzeć na siebie Twoimi oczami jakbym miała lżejszy krok jaśniejszy uśmiech a wokół mnie krążyły malutkie cząsteczki siły co nie dają upaść podnoszą rękę do podparcia w choćby ostatniej chwili

a to przecież tylko Twoje spojrzenie trzyma nad powierzchnią wewnętrznej kropelki szaleństwa co zatacza w głowie to ‘być czy nie być’ przybite echem

gdy sił braknie pozwalam mu na to tak dla Ciebie byś tylko o mnie zdania zmieniać nie musiała

#poezja #po polsku #wiersz

[koncertmysli]

a może warto?

uciec żeby wrócić

zamilknąć by wyrzec słowo

uprościć dla skomplikowania

wszystko dla

nadania sensu bezsensom

odnalezienia celu w bezcelowości

pierwiastków szczęścia

lub szaleństwa

niepamięci czy świadomości

z pyłu kontur

z konturu granica

odepchnięta hen daleko

na księżyc aż

na słońce

z granicy mur

a z muru pył

poświęcenie dla doskonałości

dla niedoskonałości tylko

uśmiechy i

na duszy delikatne cienie

#wiersz #poezja #po polsku