firmaremontowakrakow1

[firmaremontowakrakow1]

Oznakowanie pojazdów w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie

Oznakowanie pojazdów w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie – opis oznakowania pojazdów wielkich jednostek Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Oznakowanie w Wojsku Polskim we Francji

W Wojsku Polskim we Francji pojazdy były oznaczane według zasad obowiązujących w armii francuskiej.

Przykładowe oznakowanie czołgów w WP we Francji

Czołgi oznaczano za pomocą znaków "karcianych". Plutony miały następujące znaki:

1 pluton — pik

2 pluton — kier

3 pluton — karo

4 pluton — trefl

Kolory znaków oznaczały przynależność do batalionów:

1 batalion — niebieskie znaki

2 batalion — czerwone znaki

Znaki malowano na wieżach czołgu na białych polach. Kształty pola oznaczały kompanie:

1 kompania — pole okrągłe o średnicy 350 mm

2 kompania — pole kwadratowe o boku 350 mm

3 kompania — trójkąt o podstawie 450 mm i wysokości 400 mm

Oznakowanie samochodów WP we Francji

Na samochodach znaki malowano na błotnikach i drzwiach kabiny kierowców. Na lewym błotniku na białym kwadracie malowano barwne figury geometryczne, właściwe dla poszczególnych broni. Były to :

piechota - żółty prostokąt

artyleria - czerwony trójkąt

rozpoznanie - niebieski romb

saperzy - brązowa elipsa

kompanie samochodowe - niebieskie koło

Na prawym błotniku i drzwiach kabiny malowano znaki dywizji, pod nimi znaki pułków.

1 Pułk Grenadierów Warszawy - herb Warszawy

2 Pułk Grenadierów Wielkopolskich — herb Poznania

3 Pułk Grenadierów Śląskich — herb Katowic

6 Kresowy Pułk Strzelców Pieszych — brązowy żubr na żółtej tarczy.

Poniżej umieszczano numer batalionu. Tablice rejestracyjne pojazdów oprócz pięciocyfrowego numeru miały literę "P" i biało-czerwony pasek.

W Samodzielnej Brygadzie Strzelców Podhalańskich zamierzano oznakować pojazdy w następujący sposób:.

pojazdy dowództwa brygady, dowództw obu półbrygad i oddziały pozabatalionowe — wizerunek podkowy

I batalion i III batalion — wizerunek głowy wilka

II batalion i IV batalion — wizerunek białego niedźwiedzia.

Nie ma jednak potwierdzenia, czy projekt wszedł w życie, a jeśli tak, to w jakim zakresie

Stacjonująca w Syrii Brygady Strzelców Karpackich znakowała pojazdy w sposób następujący:

Oznakowanie pojazdów Brygady Strzelców Karpackich

pojazdy dowództwa - tarcza herbowa podzielona skośnie na białe i czerwone pole i prostokąt podzielony przekątnymi tworzącymi cztery trójkąty - górny i dolny czerwone, boczne białe

Pułki piechoty miały takie same znaki, lecz o barwach broni. Trójkąt górny i dolny był żółty, a boczne granatowe. Stosowano też znak w kształcie kwadratu podzielonego wzdłuż przekątnej tworzącego dwa trójkąty, górny (lewy) granatowy, dolny żółty oraz o barwach odwróconych z numerem batalionu oznaczonym białą rzymską cyfrą.

Dywizjon Ułanów Karpackich miał znak w formie kwadratu podzielonego poziomo o barwach: górnej karmazynowej, dolnej jasnogranatowej. Znak 2 szwadronu: górna biała, dolna pąsowa.

Tablice rejestracyjne pojazdów, oprócz pięciocyfrowego numeru, miały literę "P" i biało-czerwony pasek

Kiedy jednostki polskie na przeszły pod dowództwo brytyjskie, otrzymały znaki brytyjskiego dowództwa na Środkowym Wschodzie. Była to oznaka "Middle East" — wielbłąd w kolorze ochry na tle czarnego prostokąta. Używano też oznaki "British Troops in Egypt" — piramida z dwiema palmami koloru cynobrowego na tle jasnoszmaragdowym lub białym.

20 stycznia 1942 roku zatwierdzono oznakę rozpoznawczą Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Przedstawiła ona zbroję rycerską umieszczoną na tarczy .

W Polskich Siłach Zbrojnych w Wielkiej Brytanii

W Polskich Siłach Zbrojnych w Wielkiej Brytanii pierwszym polskim znakiem rozpoznawczym na pojazdy mechaniczne był znak Polskich Sił Zbrojnych.

Sposób umieszczenia jego określił rozkaz I Korpusu Polskiego z 12 grudnia 1940 roku następująco:

Wszystkie pojazdy mechaniczne zarejestrowane, posiadające numer wojskowy, muszą posiadać znak rozpoznawczy.

Znaki rozpoznawcze (białe kółko ze skrzydełkiem na czarnym tle) są malowane:

— na przednim błotniku lewym, na pojazdach nie posiadających błotników — z lewej strony pojazdu, — z tyłu pojazdu na lewym błotniku lub na dobrze widocznym miejscu z lewej strony, — ponadto w pojazdach posiadających przednie szyby znak rozpoznawczy nakleja się w lewym dolnym rogu przedniej szyby, — przy motocyklach na zbiorniku z lewej strony.

Znak ten umieszczano na wszystkich pojazdach Polskich Sił Zbrojnych w Wielkiej Brytanii, niezależnie od korpuśnych, dywizyjnych i innych. Używano go do czasu demobilizacji oddziałów polskich na Zachodzie.

Pojazdy mechaniczne dowództwo jednostek wojska w Wielkiej Brytanii i 1 Dywizji Pancernej oznaczano ich godłem. 1 Samodzielna Brygada Spadochronowa miała osobny znak. Był nim biały orzeł na tle czarnego prostokąta lub malowany bezpośrednio na pojeździe.

Oznakowywano też pojazdy oddziałów i samodzielnych pododdziałów 1 DPanc i 1 SBSpad. Były to kwadraty w określonym kolorze z odpowiednim numerem.

Na wieżach czołgów malowano znaki rozpoznawcze pułków i szwadronów w formie barwnych figur geometrycznych. W czasie inwazji na sprzęcie wojsk sprzymierzonych z boku i od góry pojazdu malowano białe gwiazdy.

Rozkazem Naczelnego Wodza i ministra spraw wojskowych z 20 czerwca 1941 roku wprowadzono chorągiewki rozpoznawcze na samochody. Przysługiwały one: Naczelnemu Wodzowi, szefowi sztabu Naczelnego Wodza, inspektorowi Polskich Sił Powietrznych, dowódcy 1 Korpusu, zastępcy dowódcy 1 Korpusu, dowódcy artylerii 1 Korpusu, dowódcy saperów 1 Korpusu, dowódcom brygad i równorzędnych, attache wojskowym i komendantom garnizonów. Chorągiewki rozpoznawcze miały przeważnie kształt prostokąta, trójkąta lub połączonego prostokąta z trójkątem. Wymiary chorągiewek prostokątnych: długość 28 cm, szerokość 17,5 cm.

W terminie późniejszym wprowadzono chorągiewki na samochody: wiceministra spraw wojskowych, dowódcy armii i dowódcy i zastępcy dowódcy 1 DPanc. W związku z przemianowaniem 19 listopada 1942 roku Ministerstwa Spraw Wojskowych na Ministerstwo Obrony Narodowej ustanowiono chorągiewkę rozpoznawczą na samochód ministra obrony narodowej, a później inspektora wyszkolenia wojska i inspektora do spraw zarządu wojsk.

W Armii Polskiej na Wschodzie i w 2 Korpusie

Znaki na pojazdach mechanicznych w Armii Polskiej na Wschodzie i 2 Korpusie były identyczne, jak oznaki rozpoznawcze Wielkich Jednostek. U umieszczano je na prostokątnych tarczach

W kampanii włoskiej używano barwnych tablic z numerami pułków i batalionów. 22 kompanii zaopatrzenia artylerii znakowała samochody czarną sylwetką niedźwiedzia niosącego pocisk, umieszczoną na białej prostokątnej tarczy o wymiarach 250x300 mm 316 kompania transportowa Pomocniczej Wojskowej Służby Kobiet używała znaku tańczącej dziewczyny w stroju łowickim, objętej kołem kierownicy o średnicy 250 mm

Przykładowe oznakowanie pojazdów broni pancernej APW

W broni pancernej, z lewej i prawej strony wieży, malowano barwne figury geometryczne, na transporterach opancerzonych — na pancerzu bocznym i z przodu, na samochodach ciężarowych — na drzwiach kabiny kierowcy.

pierwsze pułk dywizji — kolor czerwony

drugi pułk dywizji — kolor żółty

trzeci pułk dywizji — kolor niebieski

Figury geometryczne odpowiadały szwadronom (kompaniom)

romb - szwadron dowodzenia

trójkąt — 1 szwadron (kompania)

kwadrat — 2 szwadron

koło — 3 szwadron

Stosowano też malowanie tylko barwnych konturów znaków geometrycznych. W części pułków stosowano dodatkowe znaki:

4 pułk pancerny - na wieży rysowano sylwetkę skorpiona

1 pułk ułanów krechowieckich - w polu znaku rozpoznawczego pododdziału rysowano końską głowę

15 pułk ułanów - na Staghoundach rysowano proporczyk pułkowy

Na bokach wozów bojowych umieszczano ich nazwy. Nadawane były według określonego klucza i stanowiły dodatkowy znak rozpoznawczy.

W 1 pułku ułanów krechowieckich:

szwadron dowodzenia i szwadron rozpoznawczy — nazwy na literę K — czołg dowódcy "Krechowiak", poczet dowódcy "Komarów", "Koziatyń"

1 szwadron — nazwy na literę B — czołg dowódcy "Burza"

2 szwadron — nazwy na literę R — czołg dowódcy "Rozmach"

3 szwadron — nazwy na literę Z — czołg dowódcy "Zwycięzca"

Zobacz też

Godła wielkich jednostek Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie

Uwagi

Bibliografia

Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie 1939-1945 : barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984. ISBN 83-223-2055-8.

Jerzy Murgrabia: Symbole wojskowe Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Wydawnictwo Bellona, 1990. ISBN 83-11-07825-4.

Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918-1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddz. Broni Pancernej, 1971.

[firmaremontowakrakow1]

Eugeniusz Kaszyński

Nagrobek Eugeniusza Kaszyńskiego "Nurta" znajdujący się przy kapliczce na Wykusie.

Eugeniusz Gedymin Kaszyński ps. "Zygmunt", "Nurt", "Mur" (ur. 22 sierpnia 1909 w Łodzi, zm. 24 marca 1976 w Londynie) – major rezerwy piechoty Wojska Polskiego, cichociemny, zastępca dowódcy i dowódca Zgrupowań Partyzanckich AK "Ponury", dowódca I batalionu 2 pułku piechoty Legionów AK, ostatni dowódca 2 pułku piechoty Legionów AK.

Młodość i udział w kampanii wrześniowej

W 1931 zdał maturę. Następnie wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 2 w Biedrusku pod Poznaniem, którą ukończył we wrześniu 1932. Otrzymał przydział do 31 Pułku Strzelców Kaniowskich w Łodzi. 1 stycznia 1935 dostał awans do stopnia podporucznika. W 1937 został członkiem Związku Strzeleckiego. Był instruktorem Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego. 1 kwietnia 1938 został ponownie powołany do wojska jako oficer kontraktowy w 49 pułku piechoty Strzelców Huculskich w Kołomyi. Wkrótce został komendantem hufca PW i WF w Horodence. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. w ramach Batalionu Obrony Narodowej "Stryj" w Grupie Operacyjnej "Stryj" pod dowództwem gen. Stefana Dembińskiego.

Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie

Po przejściu granicy polsko-węgierskiej 19 września 1939, został internowany w obozie na Węgrzech. Już jesienią przedostał się do Francji, gdzie przydzielono go jako dowódcę plutonu piechoty do 8 Pułku Piechoty w 3 Dywizji Piechoty. W jej składzie walczył w czerwcu 1940 w kampanii francuskiej. Po kapitulacji Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii. Tam wstąpił do 4 Brygady Kadrowej Strzelców, a następnie 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej pod dowództwem płk. Stanisława Sosabowskiego. Po przejściu kursu spadochronowego został instruktorem w ośrodku spadochronowym w Ringway koło Manchesteru, gdzie szkolono cichociemnych. W końcu sam się zgłosił na cichociemnego i przeszedł wszystkie wymagane kursy przygotowawcze. 24 sierpnia 1942 zaprzysiężono go na rotę przysięgi Armii Krajowej.

Konspiracja w Górach Świętokrzyskich

W nocy z 1 na 2 października 1942 został zrzucony do Polski w ramach operacji "Chisel". Do końca listopada przebywał w Warszawie, gdzie otrzymał przydział do Komendy Okręgu Radomsko-Kieleckiego AK. Od 1 grudnia 1942 do kwietnia 1943 pełnił funkcję oficera technicznego Związku Odwetu i jednocześnie inspektora dywersji Kedywu Komendy Okręgu. Był wówczas odpowiedzialny za organizowanie patroli dywersyjnych na szlakach komunikacyjnych i szkolenie żołnierzy. Po przybyciu Jana Piwnika ps. "Ponury", który miał zadanie sformowania oddziału partyzanckiego, został jego zastępcą oraz komendantem Zgrupowania nr 1 w ramach Świętokrzyskich Zgrupowań AK (latem 1943). Jego oddział, liczący ok. 215 ludzi, składał się z trzech plutonów: ppor. E. Domoradzkiego ps. "Grot", chor. T. Wagi ps. "Szort" i wachm. T. Wójcika ps. "Tarzan". Baza operacyjna znajdowała się na wzgórzu Wykus, a teren działania obejmował obszar Gór Świętokrzyskich w rejonie Łysicy i Samsonowa. Po pierwszej obławie niemieckiej na partyzantów 28 października oddział E. Kaszyńskiego przeniósł się w okolice Pasma Jeleniowskiego. W zimie w okresie rozformowania Zgrupowań, dowodził skadrowanym oddziałem i pełnił pieczę nad czasowo zdemobilizowanymi żołnierzami. Po odejściu J. Piwnika z powodu zatargu z Komendą Okręgu objął 2 stycznia 1944 dowództwo nad całością Zgrupowań Świętokrzyskich AK. Z rozkazu płk. Emila Fieldorfa "Nila" został wówczas zlikwidowany po przesłuchaniu przez "Nurta" bardzo groźny agent niemiecki ppor. Jerzy Wojnowski ps. "Motor", oficer Zgrupowań, wyrok wykonał chor. "Szort". Pod koniec 1944 r. Zgrupowania zostały rozformowane.

Akcja Burza i końcowy okres konspiracji

2 stycznia 1944 objął dowództwo Zgrupowań Partyzanckich AK "Ponury". W ramach przygotowań do Akcji "Burza" zgrupowania przemianowane na Oddział Partyzancki 2 pułku piechoty Legionów AK. 3 maja 1944 otrzymał awans do stopnia kapitana. W lipcu 1944 ponownie przemianowany I batalionu 2 pp Leg. AK. Przy batalionie powstała specgrupa produkująca pistolety maszynowe "KIS" własnej konstrukcji oraz miny przeciwpiechotne. Na czele I/2 pp Leg. AK przeszedł cały szlak bojowy Pułku od Ostrowca Świętokrzyskiego poprzez Staszów, Opatów, Dziebałtów aż po okolice Przysuchy, gdzie przeprowadzono koncentrację oddziałów Korpusu AK "Jodła" w celu marszu na pomoc Powstaniu Warszawskiemu. Po odwołaniu marszu na Warszawę, z 2 Dywizją Piechoty przeszedł na południe od Końskich, a następnie w kierunku Kielc i wreszcie Włoszczowy. 8 października 1944 rozkazem Komendanta Okręgu AK "Jodła" mianowany dowódcą 2 pułku piechoty Legionów AK. Dowodzenie sprawował faktycznie do 12 października, gdy rozwiązano w okręgu związki taktyczne na poziomie pułku. Powrócił do swego batalionu. 29-30 października 1944 w rejonie wsi Chotów - Oleszno odpardł atak niemieckiej obławy. Zmuszony został do odwrotu i ciągłego kluczenia przed Niemcami. 14 listopada 1944 rozformował batalion w rejonie Świniej Góry. Do rozwiązania Armii Krajowej melinował w okolicy Włoszczowy. 18 stycznia 1945 awansowany został do stopnia majora ze starszeństwem 1 stycznia 1945. Wkroczenie na Kielecczyznę Armii Czerwonej uniemożliwiło ponowną mobilizację oddziałów.

Lata powojenne

E. Kaszyński wyjechał do Warszawy, a następnie do Krakowa. Nielegalnie przedostał się przez granicę i poprzez Czechosłowację do Niemiec Zachodnich, gdzie stacjonowała wtedy jego macierzysta jednostka 1 Samodzielna Brygada Spadochronowa. Wraz z nią powrócił w 8 października 1946 do Wielkiej Brytanii. Zamieszkał w Londynie, gdzie do śmierci ciężko pracował fizycznie lub przebywał w szpitalach. Chory na schizofrenię. Zmarł w samotności 24 marca 1976. Zgodnie z jego wolą prochy zostały sprowadzone do Polski w 1993 i złożone przy kapliczce na Wykusie 11 czerwca 1994.

Za swoje zasługi Eugeniusz Kaszyński odznaczony został Orderem Virtuti Militari V klasy, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Wojska po raz 1, 2 i 3 Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Bibliografia

Borzobohaty Wojciech, "Jodła". Okręg radomsko-kielecki ZWZ-AK 1939-1945. Wyd II poprawione i rozszerzone, PAX, Warszawa 1988.

Chlebowski Cezary, Cztery z tysiąca. Wyd II poprawione i uzupełnione. Warszawa 1983.

Chlebowski Cezary, Pozdrówcie Góry Świętokrzyskie: reportaż historyczny. Wyd. 7, Wyd. Adam Marszałek, Toruń 2006, ss. 526. ISBN 83-7441-440-5, ISBN 978-83-7441-440-1

Jedynak Marek, "Kapliczka na Wykusie. Wokół powstania Środowiska Świętokrzyskich Zgrupowań Partyzanckich AK "Ponury"-"Nurt", wyd. II uzupełnione, Kielce 2009.

Jedynak Marek, "Robotowcy 1943. Monografia II Zgrupowania Zgrupowań Partyzanckich AK "Ponury", Końskie 2007.

Kaszyński Eugeniusz, Byle do zmroku, [w:"> Drogi cichociemnych. Wyd. Bellona, Warszawa 2008, s. 459-469.

Kaszyński Eugeniusz, Gwiazda na Baranowskiej Górze, [w:"> Drogi cichociemnych. Wyd. Bellona, Warszawa 2008, s. 221-226.

Kaszyński Eugeniusz, Partyzancki pogrzeb, [w:"> Drogi cichociemnych. Wyd. Bellona, Warszawa 2008, s. 226-231.

Königsberg Wojciech, Droga "Ponurego". Rys biograficzny majora Jana Piwnika. Wyd. Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej, Oficyna Wydawnicza Rytm, Warszawa 2011, ss. 360. ISBN 978-83-7399-475-1

Pawelcowie Henryk i Zbigniewa, "Na rozkaz serca", Kielce 2005.

Rachtan-Halny Zdzisław, Nurt major Eugeniusz Kaszyński 1909-1976. Wyd. RYTM, Warszawa 2008.

Świderski Marian, Wśród lasów, wertepów. Warszawa 1983; wyd. II poprawione, Bodzentyn 2010.

Tucholski Jędrzej, Cichociemni. Wyd. II uzupełnione. PAX, Warszawa 1988.

Witebski Zdzisław (oprac. zbiorowe), Ponury, Nurt, ich żołnierze. Świętokrzyskie Zgrupowania Partyzanckie Armii Krajowej 1943-1945. Warszawa 1988.

Linki zewnętrzne

Wykus.pl

#tanie biuro warszawa adres dla firmy warszawa wirtualne biuro w warszawie

[firmaremontowakrakow1]

Polskie platformy cyfrowe

Pierwszą polską telewizyjno-radiową satelitarną platformą była Wizja TV, która zainaugurowała swoją działalność 1 czerwca 1998 roku. Jej operatorem była amerykańska spółka At Entertainment (przejęta po krótkim czasie przez operatora telewizji kablowej UPC). W tym samym roku – 6 listopada 1998 – została uruchomiona druga polska platforma cyfrowa – Cyfra+, której operatorem jest Canal+ Cyfrowy. Ponad rok później 5 grudnia 1999 Telewizja Polsat uruchomiła Polsat 2 Cyfrowy (obecnie Cyfrowy Polsat). Z kolei 1 marca 2002 roku doszło do fuzji dwóch najstarszych platform w Polsce – Wizji TV z konkurencyjną platformą Cyfra+. Natomiast 12 października 2006 na polskim rynku pojawiła się kolejna platforma pod nazwą n. Jej operatorem jest ITI Neovision. 27 października 2008 Telekomunikacja Polska zaoferowała swoją ofertę znaną dotąd z sieci IPTV – Neostradę TP z telewizją poprzez satelitę, która od 16 kwietnia 2012 r. funkcjonuje pod nazwą Orange TV. Natomiast 21 marca 2013 roku doszło do połączenia dwóch konkurencyjnych platform Cyfry+ i n, w wyniku którego powstała nowa platforma nc+.

Obecnie w Polsce funkcjonują 3 platformy telewizji cyfrowej: Cyfrowy Polsat, nc+ i Orange TV. Dodatkowo za pomocą satelity istnieje możliwość odbioru kanałów telewizyjnych na zasadzie doładowań lub przedpłaty – w systemie prepaid, za pomocą Cyfry+ na kartę, Telewizji na kartę i n na kartę. Poniżej zestawiono kanały wszystkich polskich platform cyfrowych. Zestawienie zawiera kanały polskojęzyczne i wybrane kanały obcojęzyczne.

Oferowane usługi

Operatorzy satelitarni oferują swoim abonentom następujące usługi:

Transmisja cyfrowa programów telewizyjnych i radiowych – usługę dostępu do programów telewizyjnych i radiowych, zgrupowanych w pakiety programowe o różnej zawartości, świadczą wszyscy operatorzy platform cyfrowych, zarówno w standardowej rozdzielczości (SDTV), jak i wysokiej rozdzielczości (HDTV) obrazu i dźwięku. Testowane są pierwsze pozycje w 3DTV.

Dostęp do internetu – troje operatorów działających na polskim rynku świadczą usługi dostępu do internetu mobilnego.

Telefonia – usługi telefonii komórkowej w swojej ofercie posiada dwoje operatorów.

Kanały dla abonentów i serwisy interaktywne – oferowane przez każdą z platform.

Odbiór naziemnej telewizji cyfrowej za pomocą set-top-boxa.

Dostęp do wirtualnych wypożyczalni VOD oraz do programów nadawanych w systemie PPV.

Multiroom – możliwość odbioru kanałów na kilku telewizorach w ramach jednego abonamentu.

Zestawienie ofert postpaid

Kanały na platformach cyfrowych

W poniższej tabeli zestawiono możliwie najniższy pakiet. Pozostałe kombinacje przedstawiono w tabeli Pakiety kanałów i opcje dodatkowe. Dane pochodzą ze stron internetowych nadawców.

Kanały radiowe na platformach

Pakiety programowe i opcje dodatkowe

Dekodery i usługi dodatkowe

Dekodery platform

Odbiorniki telewizyjne set-top-box (zwane dekoderami) umożliwiają dostęp do oferty programowej platform satelitarnych. Sygnał nadawanych stacji szyfrowany jest za pomocą odpowiednich systemów kodowania dla danej platformy. W dekoderzez umieszczana jest karta elektroniczna tzw. Smart Card, która dekoduje sygnał przesyłany do dekodera przez satelitę. Alternatywnym zabezpieczeniem w usłudze Multiroom jest Printed Circuit Board. Wszystkie dekodery umożliwiają dostęp do cyfrowej telewizji satelitarnej. Część z nich także daje uprawnienia do korzystania z usług dodatkowych, takich jak odbiór telewizji w jakości HDTV, Multiroom, dostęp do internetu, naziemnej telewizji cyfrowej, wypożyczalni VOD, czy dają możliwość nagrywania wybranych programów na wbudowany twardy dysk dekodera oraz posiadają funcję timeshift.

Serwisy interaktywne i kanały dla abonentów

Usługi wideo na życzenie i serwisy internetowe

Zestawienie ofert prepaid

Dostęp do oferty kanałów na zasadzie przedpłaty na platformie Cyfra+ oferowany jest od 2006 r. Natomiast 3 października 2008 uruchomiono kolejny projekt ITI Neovision, operatora platformy n – Telewizję na kartę. Od 21 maja 2010 ruszyła Telewizja na kartę HD, a 1 czerwca 2011 r. kolejna oferta przedpłącowa n na kartę. Z kolei oferta Cyfrowego Polsatu na zasadzie przedpłaty jest identyczna jak w ofercie abonamentowej.

Kanały na platformach

Pakiety

Zobacz też

Polskojęzyczne stacje telewizyjne free-to-air

Polskie sieci kablowe

Polskie sieci IPTV

Naziemna telewizja cyfrowa w Polsce

Telewizja mobilna w Polsce

Polskojęzyczne stacje telewizyjne

Zlikwidowane polskojęzyczne stacje telewizyjne

Polskie stacje radiowe

#olympus tg-830 sigma 35 sigma 10-20

[firmaremontowakrakow1]

Jan Jakub Kolski

Jan Jakub Kolski (ur. 29 stycznia 1956 we Wrocławiu) – polski reżyser, scenarzysta, operator i producent, autor filmów dokumentalnych, fabularnych, sztuk teatralnych, książek i piosenek.

Syn montażysty Romana Kolskiego, brat montażystki Ewy Pakulskiej. Jego byłą żoną jest aktorka Grażyna Błęcka-Kolska a córką Zuza Kolska, zamieszkała obecnie w Londynie.

Życiorys i twórczość

Znaczną część dzieciństwa (cztery lata między 11. a 15. rokiem życia) spędził w domu swego dziadka, Jakuba Szewczyka, we wsi Popielawy, niedaleko Tomaszowa Mazowieckiego, w świecie, który stał się źródłem inspiracji i częścią charakteru Kolskiego. Imał się wielu zajęć, nie tylko artystycznych, wymurował między innymi dom jednemu z popielawian.

Jego profesjonalna droga do filmu rozpoczęła się w latach 1976–1981 gdy pracował w Ośrodku TVP Wrocław, zaczynając jako pomocnik operatora, a kończąc jako główny reżyser. W międzyczasie trafił do wojska, gdzie również filmował reportaże poligonowe dla wojskowego programu telewizyjnego. W latach 1981–1985 studiował na Wydziale Operatorskim PWSFTviT w Łodzi. Kolski ma też swój "podziemny" okres, gdy w czasie stanu wojennego współpracował z Kurią Metropolitalną we Wrocławiu.

Jako reżyser lub operator zrealizował ponad 20 filmów krótkometrażowych. Zamiłowania do wspinaczki górskiej i speleologii, którą uprawiał przez 12 lat zaowocowały wieloma filmami o górach. (m.in.: Najpiękniejsza jaskinia świata, Idź, Wyprawa pod podszewkę Alp).

W jego dorobku są też filmy o tematyce przyrodniczej (Polskie parki i rezerwaty przyrody); oświatowej i społecznej (m.in.: Jak mnie kochasz, Kolejarze 80); religijnej (m.in.: Zostań z nami, Lourdes miasto nadziei, Jan Paweł II w Lourdes), filmowe portrety (m.in.: Rekwizyty Wiesława Garbolińskiego, Trzy tematy Leszka Rózgi, Pałkiewicz ma rację).

Szczególną wagę mają fabularyzowane filmy powstałe w Popielawach, stanowiąc przedsmak jego późniejszej twórczości. (m.in.: Umieranko, Ładny dzień).

Ostatnie lata przyniosły serię reportaży podróżniczych z wypraw do delty Mekongu, zaginionego miasta Inków i wysp Polinezji organizowanych przez Jacka Pałkiewicza – Zobaczyć jak najwięcej, Gdzie jesteś Paititi?, Między rajem a ziemią.

Debiutem pełnometrażowym był Pogrzeb kartofla nakręcony w Popielawach w 1990 roku. Film oparty na historii dziadka Kolskiego, zachowuje realia popielawskie włącznie z nazwiskami bohaterów, jednocześnie jednak, można w nim dostrzec pierwsze przejawy realizmu magicznego, typowego dla późniejszych autorskich filmów Kolskiego (Pograbek, Magneto, Jańcio Wodnik, Cudowne miejsce, Grający z talerza, Szabla od komendanta, Historia kina w Popielawach, Jasminum), z nielicznymi wyjątkami, umiejscowionych w archetypicznej wsi polskiej.

Wielokrotnie nagradzany na festiwalach w Polsce i na świecie. Był laureatem jednej z pierwszych edycji Paszportów "Polityki". Od 2000 roku członek Europejskiej Akademii Filmowej.

Oprócz filmów fabularnych w dorobku Kolskiego są teatry telewizji (m.in.: Diabeł przewrotny – adaptacja i reżyseria, Bajka o bardzo lekkim chlebie – scenariusz i reżyseria, Wyspa róż – reżyseria, Skrzypki – scenariusz i reżyseria, Kamera marzeń – scenariusz i reżyseria).

Jest autorem Jańcia Wodnika i innych nowel, powieści Kulka z chleba, bajki dla dzieci Jadzia i małoludki i opowiadań Mikroświaty, w których kontynuuje rysowanie świata Popielaw i okolic.

Wśród innych produkcji telewizyjnych są reklamy, teledyski do płyty ojDADAna Grzegorza Ciechowskiego, Piosenki polne i okoliczne – recital piosenek Kolskiego zaśpiewanych przez jego byłą żonę Grażynę Błęcką-Kolską oraz Małopole czyli świat – serial telewizyjny, gdzie wraca do wiejskiej tematyki.

Historią kina w Popielawach Kolski podsumował dotychczasowy popielawski etap kina autorskiego w swym dorobku. Zrealizowany w 2000 roku film Daleko od okna oparty na reportażu Hanny Krall i scenariuszu Cezarego Harasimowicza otworzył nowy etap w twórczości Kolskiego, którego kontynuacją jest nakręcona w 2002 Pornografia oparta na powieści Witolda Gombrowicza.

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011).

Artystyczne pokrewieństwa

Wiejska perspektywa filmów Kolskiego sprawia, że jego twórczość często jest kojarzona z filmami Witolda Leszczyńskiego Żywot Mateusza (1968 opartym na powieści Ptaki Tarjea Vesaasa) i Konopielka; Chłopami Reymonta, a także z wielokrotnie filmowaną twórczością Wiesława Myśliwskiego – m.in. Pałac, Nagi Sad (sfilmowany p.t. Przez dziewięć mostów), Kamień na kamieniu.

Sam Kolski doszukuje się swoich korzeni także w malarskiej twórczości Jacka Malczewskiego.

Filmografia

Pełnometrażowe filmy fabularne i seriale

Pogrzeb kartofla (1990)

Pograbek (1992)

Magneto (1993)

Jańcio Wodnik (1993)

Cudowne miejsce (1994)

Grający z talerza (1995)

Szabla od komendanta (1995)

Historia kina w Popielawach (1998)

Daleko od okna (2000)

Małopole czyli świat (2000) serial telewizyjny

Pornografia (2002)

Jasminum (2006)

Afonia i pszczoły (2009)

Wenecja (2010)

Zabić bobra (2012)

Sztuki teatru TV

Diabeł przewrotny (1997) – adaptacja i reżyseria

Bajka o bardzo lekkim chlebie (1997) – scenariusz i reżyseria

Noga dla Józefa (1997) – scenariusz

Wyspa róż (1998) – reżyseria

Skrzypki (1999) – scenariusz i reżyseria

Kamera marzeń (2001) – scenariusz i reżyseria

Najważniejsze filmy krótkometrażowe i inne produkcje filmowe

Najpiękniejsza jaskinia świata (1983 – realizacja, scenariusz, komentarz, zdjęcia)

Mały dekalog (1983 – scenariusz, reżyseria, zdjęcia)

Umieranko (1984 – scenariusz, reżyseria, zdjęcia)

Nie zasmucę serca twego... (1984, scenariusz, reżyseria, zdjęcia)

Jak mnie kochasz (1985, scenariusz, reżyseria, zdjęcia)

Polskie parki i rezerwaty przyrody (1985, scenariusz, reżyseria, zdjęcia)

Słowiański świt. Początki Polski (1986, reżyseria, scenariusz, zdjęcia)

Wyprawa pod podszewkę Alp (1987)

Ładny dzień (1988, reżyseria, scenariusz, zdjęcia, scenografia)

Szkoła przetrwania (1988, reżyseria, scenariusz, zdjęcia)

Pałkiewicz ma rację (1988, reżyseria, scenariusz, zdjęcia)

Piosenki polne i okoliczne (1996, reżyseria, scenariusz)

Teledyski do płyty ojDADAna Grzegorza Ciechowskiego

Zobaczyć jak najwięcej (2001, reżyseria, scenariusz, zdjęcia)

Gdzie jesteś Paitii? (2002, reżyseria, scenariusz, zdjęcia)

Między rajem a ziemią (2003, reżyseria, scenariusz, zdjęcia)

Nagrody filmowe

1983 Najpiękniejsza jaskinia świata – Budapeszt (MFF Sportowych) Zdjęcia

1989 Ładny dzień – Nagroda Szefa Kinematografii w dziedzinie filmu dokumentalnego za zdjęcia

1992 Pograbek – Gdańsk-Gdynia (FPFF) nagroda Wschodnioeuropejskiego Funduszu Scenariuszowego

1993 Jańcio Wodnik – Gdańsk-Gdynia (FPFF) nagroda dziennikarzy

1993 Jańcio Wodnik – Gdańsk-Gdynia (FPFF) Nagroda Specjalna Jury

1994 Jańcio Wodnik – Łagów (LLF) nagroda im. Juliusza Burskiego

1994 Cudowne miejsce – Gdańsk-Gdynia (FPFF) nagroda za dialogi

1994 Cudowne miejsce – Gdańsk-Gdynia (FPFF) nagroda za reżyserię

1995 Jańcio Wodnik – Moskwa (MFF Słowiańskich i Prawosławnych) nagroda dla najlepszego filmu

1995 Cudowne miejsce – Tarnów (Tarnowska Nagroda Filmowa) Maszkaron – Nagroda Publiczności

1995 Grający z talerza – Gdańsk-Gdynia (FPFF) nagroda za scenariusz

1995 Grający z talerza – Tokio (MFF) nagroda jury

1996 Szabla od komendanta – Słupca k. Konina (Przegląd Filmowy "Prowincjonalia") Złoty Jańcio (nagroda główna)

1997 Grający z talerza – Tarnów (Tarnowska Nagroda Filmowa) Maszkaron – Nagroda Publiczności II nagroda

1997 Grający z talerza – Tarnów (Tarnowska Nagroda Filmowa) Srebrna Statuetka Leliwity – Nagroda Specjalna dla najlepszego reżysera

1998 Historia kina w Popielawach – Gdańsk-Gdynia (FPFF) Grand Prix (nagroda za najlepszy film)

1998 Historia kina w Popielawach – Gdańsk-Gdynia (FPFF) nagroda Kin Studyjnych

1999 Historia kina w Popielawach – Moskwa (MFF Słowiańskich i Prawosławnych) Srebrny Witeź

1999 Historia kina w Popielawach – Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepsza reżyseria; za rok 1998

1999 Historia kina w Popielawach – Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepszy scenariusz; za rok 1998

1999 Historia kina w Popielawach – Tarnów (Tarnowska Nagroda Filmowa) Srebrna Statuetka Leliwity – Nagroda Specjalna

1999 Historia kina w Popielawach – Triest (Festiwal Alte Adria Cinema) Grand Prix (Premio Trieste)

1999 Historia kina w Popielawach – Złota Kaczka (przyznawana przez pismo "Film") w kategorii: najlepszy film polski; za rok 1998; przyznana 26.04.1999

2000 Daleko od okna – Gdańsk-Gdynia (FPFF) nagroda jury młodzieżowego

2001 Daleko od okna – Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepsza reżyseria; za rok 2000

2001 Daleko od okna – Złota Taśma (przyznawana przez Koło Piśmiennictwa SFP) w kategorii: film polski za rok 2000; ex aequo z filmem "Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową" (przyznane 4.01)

2001 Zobaczyć jak najwięcej – Kambodża i Wietnam – Główna nagroda Przeglądu Filmów Turystycznych i Turystyczno-Gospodarczych Tour-Film

2003 Pornografia – Gdynia (do 1986 Gdańsk) (FPFF) nagroda Stowarzyszenia Zagranicznych Organizatorów Polskich Festiwali

2003 Pornografia – Gdynia (do 1986 Gdańsk) (FPFF) nagroda Publiczności (od 1995 "Złoty Klakier" – nagroda Radia Gdańsk)

2004 Pornografia – Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: reżyser; za rok 2003

Bibliografia

Jan Jakub Kolski. Ekologia duszy, 1994, KINO, /03, 16-18., Sobolewski Tadeusz

Lepsi niż reszta ludzi, 1994, POLITYKA, /12, 11, Urbanek Mariusz

Świat według Jana Jakuba, 1994.12.11, NOWA EUROPA*, /224, 6., Karbowiak Małgorzata

Jan Jakub Kolski. W potoku kina, 1996, TWÓJ STYL, /06, 94-98, Terlecka – Recknis Małgorzata

Chłopski raj Jana Jakuba, 1996, SYCYNA*, /11, 14, Tatarkiewicz Anna

Własny charakter pisma, 1997, VIDEO CLUB, /06, 22-23, Słodowski Jan

Kaskader wszelkich metraży, 1997.03.10, GAZETA WYBORCZA, 58, -, Armata Jerzy

Filmowy Jańcioland Jana Jakuba Kolskiego, 1998, KINO, /12, 23-26., Stachówna Grażyna

Jan Jakub Kolski, nota biograficzna, 1998.10.27, GAZETA WYBORCZA, /252, 4, Sobolewski Tadeusz

Jestem z kina, 1998.12.07, GAZETA WYBORCZA, 286, -, Armata Jerzy

Dom, okno, próg, las, 2000, FRAZA*, /1/2, 183-193, Mielnik Wiesława

Marquez z kamerą?, 2000, TYGIEL KULTURY, /4/6, 158-163, Bobowski Sławomir

Cudowność i magiczność w filmach J.J. Kolskiego, 2000, Nowy Test*, 1, -, -

Filmowa piątka XXI wieku, 2000.01.10, GAZETA WYBORCZA, /007, 13, Sobolewski Tadeusz

Antropologia wizualna. Rzecz o twórczości Jana Jakuba Kolskiego, 2001, GŁOSY TRADYCJI*, DiG, rozdział, Sulima Roch

Historia Janka z Popielaw, 2003, KULISY, -, -, Gronkiewicz Ewa

Wciąż w drodze, 2003.10.25, TRYBUNA,99, -, Horoszczak Adam

Sylwetki – Jan Jakub Kolski, 2004.04 Kultura Polska, Nawój Ewa

Linki zewnętrzne

Jan Jakub Kolski w bazie filmpolski.pl

Jan Jakub Kolski w bazie Internet Movie Database (IMDb) (ang.)

Jan Jakub Kolski w bazie stopklatka.pl

Kontrola autorytatywna:

VIAF: 106938149

LCCN: nr96000907

WorldCat

#canon 700d

[firmaremontowakrakow1]

Jak eksploatować turbodiesla

Nie pomiń rówież docieplenia kraków.

Turbosprężarka w silniku wysokoprężnym to bardzo żywotny podzespół. Aby jednak długo cieszyć się jej pracą umożliwiającą dynamiczną jazdę samochodem napędzanym przez silnik Diesla trzeba zastosować się do siedmiu podstawowych zaleceń.

Zdarza się, że turbosprężarki ulegają awarii w samochodach, które mają zaledwie kilkudziesięciotysięczny przebieg. Takie przypadki wynikają z błędów popełnianych przez nieświadomych kierowców. Tymczasem dobrze eksploatowana turbosprężarka spokojnie może funkcjonować bez żadnych problemów na dystansie do trzystu tysięcy kilometrów.

Oczywiście kupując samochody używane z Niemiec czy z Francji nie mamy wpływu na to jak poprzedni właściciel eksploatował samochód i tym bardziej powinniśmy zadbać o właściwe użytkowanie od momentu, w którym staliśmy się właścicielem pojazdu z turbodieslem.

Generalnie należy pamiętać o dwóch zasadniczych trybach pracy turbosprężarki. Otóż kiedy temperatura silnika nie dojdzie do swojego optimum musimy samochodem jeździć delikatnie, tzn nie wciskać zbyt ostro pedału gazu. Natomiast po nagrzaniu się silnika i osiągnięciu przez niego optymalnej temperatury pracy musimy unikać zbyt spokojnej jazdy i przestawić się na tryb dynamiczny. Wynika to z konstrukcji sprężarki ze zmienną geometrią łopatek. Jadąc przy nagrzanym silniku zbyt długo z jednostajną prędkością może się zacierać kierownica powietrza. Zatem trubodiesel to batdzo dobry silnik do jazdy, jaka zaleca eco driving.

Ponadto musimy pamiętać o tym aby:

Przestrzegać terminów wymiany oleju co 10 000 - 15 000 km.

Przy każdej wymianie oleju wymieniać filtr powietrza, co znacznie podnosi żywotność turbosprężarki.

Sprawdzać obecność oleju w układzie dolotowym co 60 000 km.

Kontrolować szczelność układu przy każdej wymianie oleju, ponieważ nawet drobne pęknięcia mogą powodować zabrudzanie się układu i prowadzić do mechanicznego uszkadzania turbosprężarki.

Po skończonej jeździe nie wyłączać od razu silnika, ale pozwolić się ostudzić turbinie. Im bardziej dynamiczna była jazda tym dłuższe studzenie, przy czym 1 minuta to absolutne minimum po spokojnej jeździe.

Tankować tylko zalecane paliwo i uważać na wszelkie biododatki do oleju napędowego.

#hamulce

[firmaremontowakrakow1]

Zasada działania DHCP

Większość ludzi, którzy mają styczność z komputerem powinna kojarzyć takie określenie jak DHCP. Co to jednak konkretnie jest? Jak to działa? W poniższym artykule opisuję jak mniej więcej działają serwery DHCP oraz jak to jest, że nasz komputer nie ma IP, a zaraz nagle ma...

DCHP - (ang. Dynamic Host Configuration Protocol - protokół dynamicznego konfigurowania węzłów). Jest to protokół, dzięki któremu każde urządzenie w sieci może uzyskać od serwera DHCP unikatowy adres IP, maskę sieci, bramę oraz adresy DNS'y i inne.

Wielu z Was na pewno nieraz łączyło się z siecią w momencie gdy komputer nie miał przypisanego stałego adresu IP, a sam pobierał ten adres po uruchomieniu się. To właśnie wtedy działa komunikacja pomiędzy Waszymi komputerami, a serwerem DHCP. Po kolei, czyli jak to działa w praktyce.

Komputer włącza się i sprawdza swój protokół TCP/IP. Jeśli ustawione jest, że ma pobrać adres automatycznie, zaczyna się „rozmowa" z serwerem DHCP:

Komputer wysyła do wszystkich urządzeń w sieci (komputery, drukarki, wszędzie gdzie tylko może), czyli na adres rozgłoszeniowy: 255.255.255.255 DHCPDISCOVER - odkrywanie DHCP

Następnie serwer DHCP, który dostał prośbę o przydzielenie IP wysyła również na adres rozgłoszeniowy DHCPOFFER pakiet z konfiguracją jaką komputer powinien sobie przydzielić.

Komputer wysyła na adres rozgłoszeniowy tzw. DHCPREQUEST czyli potwierdzenie klienta, że dany adres mu odpowiada i prośba o przydzielenie mu go.

Serwer odpowiada (wciąż na adres rozgłoszeniowy) DHCPACK czyli potwierdza, że transakcja została poprawnie przeprowadzona, klient od tej pory może używać tego adresu IP, a sam serwer „skreśla" ten adres z puli dostępnych.

Od tej pory nasz komputer może używać przydzielonego mu w ten sposób adresu i komunikować się już bezpośrednio za jego pomocą.

Dlaczego komputer z serwerem wysyłają swoje pakiety na adres rozgłoszeniowy? Otóż po włączeniu się komputera ma on adres IP: 0.0.0.0. Jedyną drogą na dotarcie do serwera DHCP jest rozesłanie pakietu do wszystkich urządzeń. Na tej samej zasadzie działa serwer. Nie wie on dokładnie do którego komputera ma wysłać pakiet z odpowiedzią, więc rozsyła go w ten sam sposób. Urządzenia, które nie odesłały pakietu DHCPDISCOVER odrzucają wszystkie paczki. Istnieje niestety jeden minus takiego działania. Jeżeli w firmie mamy 1000 komputerów i każdy co chwila się łączy, inny rozłącza itd. powstaje strasznie duży ruch w sieci, który w większości, czyli dla tych 998 urządzeń jest niepotrzebny. Dobrym sposobem na zapobieganie takiemu „zapychaniu" łącza jest ustawienie VLAN'ów. Dzięki nim odseparujemy od siebie urządzenia, dzięki czemu wszystkie komputery nie będą dostawały zapytań na domenę rozgłoszeniową. Wiąże się to jednak z ustawieniem agentów serwera DHCP w każdym VLAN'ie lub skonfigurowaniem mostków pomiędzy poszczególnymi VLAN'ami, a serwerem DHCP.

Drugie pytanie, to skąd serwer DHCP wie jakie IP może, a jakiego nie może przydzielić danemu hostowi? Otóż serwery te mają zdefiniowane pule (zakres) z jakich mogą wydzierżawiać adresy IP. Adres AP można przypisać na 2 sposoby: -dynamicznie: serwer przydziela pierwszy wolny adres IP z puli -ręcznie: serwer sprawdza, czy dany MAC adres klienta posiada wpis i czy do danego MAC adresu jest przypisany jakiś adres IP.

OK, nasz komputer ma już adres IP, sieć ładnie działa. Jednak tak naprawdę to jeszcze nie koniec komunikacji pomiędzy naszym komputerem a serwerem. Wraz z adresem IP serwer przydzielił naszemu komputerowi również czas dzierżawy tego adresu. Czas dzierżawy administrator ustawia na serwerze w zależności od ilości komputerów oraz tego jak często i na jak długo podłączają się one do sieci. Czas dzierżawy jest podzielony na 2 zegary: T1 i T2. T1 to 50% całkowitego czasu dzierżawy. Po upływie czasu T1 klient wysyła DHCPREQUEST z prośbą o przedłużenie czasu dzierżawy. Serwer może odpowiedzieć pakietem DHCPACK potwierdzającym przedłużenie czasu. Gdy tak się stanie zegar zostaje zresetowany. Może natomiast zdarzyć się tak, że serwer nie odpowie na pierwsze zapytanie. Wtedy klient wysyła po czasie T2, czyli 87,5% czasu trwania dzierżawy ponownie DHCPREQUEST z prośbą o przedłużenie czasu trwania dzierżawy. I znów serwer może odpowiedzieć lub nie. W momencie jednak gdyby nie odpowiedział, klient będzie zmuszony rozpocząć całą procedurę uzyskiwania adresu IP od początku.

Musisz sprawdzić także usługi remontowe kraków.

#hamulce szczękowe

[firmaremontowakrakow1]

Coraz trudniej o kredyt walutowy

Pomimo faktu że złotówka ostatnio umacnia się to jednak ciągle zostaje na tyle słaba, że walutowe kredyty w dalszym ciągu nie są opłacalne. Z tej przyczyny kredyty w polskiej walucie cieszą się w tym momencie ogromnym powodzeniem, nienotowanym w przeszłości.

Serdecznie polecam także elewacje kraków.

Spadek popularności walutowych kredytów jest spowodowany nie tylko zwyżkującymi kursami walut takich jak EUR czy frank, ale także czynnościami Komisji Nadzoru Finansowego oraz NBP. Wszystko to powoduje że walutowe kredyty drożeją i stają się coraz to mniej atrakcyjne. Oprócz tego wszyscy mają w pamięci drożejącego szwajcarskiego franka i dopiero teraz jak nigdy dotąd zaczynają zdawać sobie sprawę z możliwego zagrożenia jakie niosą ze sobą kredyty walutowe.

Niegdyś banki uspokajały i mówiły, że kredyty mieszkaniowe można przewalutowywać, dzisiaj natomiast okazuje się że przewalutowanie to bardzo kłopotliwa operacja a szczególnie wybór momentu w którym należałoby dokonać zmiany waluty kredytu żeby uniknąć wpadki jest bardzo trudny do zaplanowania. Jest to właściwie czysta spekulacja. Co więcej od początku 2012 roku zaczęła obowiązywać tzw rekomendacja S a dokładnie mówiąc jej aktualizacja, która jak się okazało stała się przysłowiowym gwoździem do trumny dla kredytów walutowych. Instytucja nadzoru finansowego wprowadziła nowatorskie zarządzenia dotyczące przyznawania pożyczek walutowych. Na ich podłożu bank może dać kredyt walutowy tylko i wyłącznie w sytuacji gdy obliczona rata miesięczna nie będzie wyższa niż 42 procent miesięcznego dochodu kredytobiorcy.

Co najważniejsze, aby dokonać tego wyliczenia nie można za bardzo wydłużyć okresu kredytowania, jak to się odbywało w latach poprzednich. Obecnie najdłuższy okres jaki jest brany do kalkulacji raty kredytu to maksymalnie 25 lat. Do tego jeszcze dochodzą wydatki jakie banki ponoszą zdobywając walutę. Z tego powodu robią one wszystko ażeby skutecznie zniechęcić potencjalnych klientów do brania pożyczek walutowych. W związku z wprowadzonymi obostrzeniami ofert walutowych kredytów mocno się zmniejszyła oferta bankowa i należy się domyślać, że niestety kredyty walutowe, które ciągle jeszcze są dostępne, będą sukcesywnie zupełnie wycofywane z oferty banków. Sytuacja ta ma swoje wady i zalety. Minus to z pewnością zwiększony koszt kredytu hipotecznego w polskiej walucie, zaletą jednak jest z pewnością całkowity brak ryzyka zmiany kursu waluty i bardzo klarowne warunki spłacania miesięcznych rat. Ci którzy chcą zaciągnąć kredyt hipoteczny mogą te zasady odbierać jako przeszkodę, jednakże Ci którzy mają walutowy kredyt zaciągnięty parę lat temu, prawdopodobnie chętnie odwróciliby bieg historii, jeśliby to było możliwe i teraz wzięliby kredyt w złotówkach.

#hamulce

[firmaremontowakrakow1]

To mój pierwszy artykuł. Krótki, ale na dniach spodziewajcie się dużo więcej treści

#usługi remontowe kraków