Tumgik
3ftihia · 10 months
Text
Το συναίσθημα όταν περνάς στην πρώτη σου επιλογή είναι απερίγραπτο
1 note · View note
3ftihia · 1 year
Text
Και κάπως έτσι, το τέλος πλησιάζει.
Αυτό το τέλος όμως είναι διαφορετικό από τα άλλα.
Αυτό το τέλος σημαίνει καινούρια αρχή.
Είναι ένα "αντίο" στη παλιά ζωή και ένα "καλώς όρισες" στη καινούργια.
Λίγες ημέρες έχουν πλέον μείνει μέχρι το τέλος.
Για κάποιους το τέλος θα έρθει στην ώρα του, για κάποιους άλλους θα αργήσει. Θα χρειαστεί μια επανάληψη της διαδικασίας με την ελπίδα ότι ίσως αυτή τη φορά θα έρθει το τέλος.
-Πανελλήνιες 2023
18 notes · View notes
3ftihia · 2 years
Text
«Ο επιμένων νικά.»
Ο επιμένων νικά. Μια φράση δυναμική, μια φράση που οι περισσότεροι γνωρίζουν και μια φράση που στέκει εδώ και αιώνες.
Στέκει όμως;
Αν ο επιμένων νικά τότε γιατί υπάρχουν ακόμα ανεκπλήρωτοι έρωτες; Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που φτάνουν στο σημείο της αυτοκτονίας ενώ επέμεναν και προσπαθούσαν να μείνουν ζωντανοί; Γιατί χάνουν άνθρωποι την δουλειά που προσπάθησαν τόσο πολύ να πάρουν; Γιατί, γιατί και γιατί.
Μπορεί κανείς να πει οτι φταίνε οι ίδιοι οι άνθρωποι γι' αυτό. Σίγουρα, έχουν ενα μερίδιο ευθύνης. Όμως, η ζωή έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη.
Δεν είναι λίγες οι φορές που η ζωή φέρνει τα πάνω κάτω και σου χαλάει τα σχέδια. Εκεί που όλα είναι καλά και τα πράγματα όπως θα 'πρεπε να 'ναι έρχεται μια αναποδιά.
Πολλές φορές αυτη η αναποδιά είναι καθοριστική και αναπόφευκτη.
Βλέπεις, δεν μπορείς να καθορίζεις πάντα εσύ τη μοίρα σου. Βασικά, σχεδόν ποτέ δεν την καθορίζεις εσύ, αλλά το μυαλό σου σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις πλήρη έλεγχο.
Τελικά, ο επιμένων νικά, μα όχι πάντα.
6 notes · View notes
3ftihia · 2 years
Text
Αυτό το συναίσθημα όταν όλες σου οι ανασφάλειες έρχονται και σε καταπλακώνουν...
3 notes · View notes
3ftihia · 2 years
Text
13 Δεκεμβρίου.
Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, οι πόλεις είναι στολισμένες, τα πάρκα και οι πλατείες γεμάτες ζευγαράκια.
Κάπου στο βάθος υπάρχουν και αυτοί οι μοναχικοί άνθρωποι. Κάποιοι μοναχικοί από επιλογή και κάποιοι επειδή έτσι τους τα έφερε η ζωή.
Εγώ λοιπόν, δεν ζηλεύω τα ζευγαράκια, αλλά αυτούς τους μοναχικούς ανθρώπους. Επειδή καταφέρνουν να προσπεράσουν τις δυσκολίες και τη στεναχώρια τους. Κάποιοι από αυτούς τουλάχιστον. Πάντα θα υπάρχουν και κάποιοι που όσο και να προσπαθήσουν δεν θα τα καταφέρουν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγωνίζονται.
Ε λοιπόν εγώ αυτόν τον αγώνα τον τιμώ και τον θαυμάζω πολύ.
4 notes · View notes
3ftihia · 3 years
Text
Και κάποτε, έρχεται η στιγμή που νιώθεις τόσο κουρασμένος όσο ποτέ.
Απο το σχολείο, το φροντιστήριο, από την ζωή γενικώς.
Κοιμάσαι τα μεσημέρια για 1-2 ωρίτσες κι αυτό ΑΝ προλαβαίνεις.
Η καθημερινή σου ρουτίνα γίνεται ανυπόφορη. Πρωινό ξύπνημα-Σχολείο-Φροντιστήριο-Σπίτι-Διάβασμα-Ύπνος και μετά την άλλη μέρα επανάληψη.
Περιμένεις πως και πως να έρθει το Σαββατοκύριακο με την ελπίδα ότι θα χαλαρώσεις λίγο και ίσως βγεις με τους φίλους σου για να περάσεις και καλά.
Και τελικά, το Σαββατοκύριακο έρχεται και νιώθεις ότι περνάει σε κλάσματα δευτερολεπτου.
Δυστυχώς όμως πρέπει να ανεχτείς την κούραση και την πίεση. Μπορεί να σπάσεις αλλά δεν θα τα παρατήσεις. Θα πεισμώσεις και θα ανταπεξέλθεις. Διότι όλος σου ο κόπος κάποτε θα ανταμειφθεί και τότε θα είσαι και πραγματικά χαρούμενος.
21 notes · View notes
3ftihia · 3 years
Text
Πόσο λυπηρό, να σε ρωτάνε ποία ήταν η πιο χαρούμενη μέρα της ζωής σου και εσυ να μην μπορείς να σκεφτείς τίποτα.
6 notes · View notes
3ftihia · 3 years
Text
Flashback στα καλοκαίρια που περιμέναμε πως και πως να έρθει η ώρα που θα μας άφηναν οι γονείς μας να πάμε να παίξουμε στην πλατεία με τους φίλους μας.
Flashback στα καλοκαίρια που έπρεπε να γυρνάμε σπίτι με το που άναβαν τα φώτα, και εμείς, επειδή δεν θέλαμε να σταματήσουμε το παιχνίδι, παρακαλουσαμε τους γονείς μας να κάτσουμε έστω και πέντε λεπτά παραπάνω.
Flashback στα καλοκαίρια που παίζαμε καθημερινά κρυφτό όλα τα παιδιά, όλων των ηλικιών,  μαζί. Παιδιά δημοτικού μέχρι και παιδιά λυκείου.
Flashback στα καλοκαίρια που μετά από ώρες παιχνιδιού, όσο κουρασμένα κι αν ήμασταν, πηγαίναμε βόλτες στο χωριό.
Flashback στα καλοκαίρια που η μονη μας ανησυχία ήταν αν η κρυψώνα μας στο κρυφτό ήταν καλή, και όχι το σχολείο ή η ζωή.
Πολλά καλοκαίρια γεμάτα παιχνίδι, γεμάτα στιγμές και αναμνήσεις.
Πολλά καλοκαίρια γεμάτα γέλιο και χαρά.
Τέτοια καλοκαίρια πλέον υπάρχουν μόνο στην ανάμνηση και σαν flashbacks. Πλέον, είμαστε κολλημένοι σε μια οθόνη. Διότι πλέον, νιώθουμε πιο άνετα και ασφαλείς μέσα στην οθόνη.
Γίναμε άτομα κομπλεξικά, άτομα που οι μόνες αφορμές που βρίσκουν για να μαζευτούν όλοι μαζί είναι είτε το κουτσομπολιό είτε το αλκοόλ.
Βγαίνουμε παρέες και καταγράφουμε στιγμές στα κινητά μας με βίντεο και φωτογραφίες και ελπίζουμε να μείνουν για πάντα οι δε στιγμές.
Στην πραγματικότητα όμως αυτές είναι οι στιγμές που θα τις θυμάσαι και δεν θα νιώθεις τίποτα. Λόγω της οθόνης; Ίσως, επειδή τα καλά flashbacks είναι αυτά που δεν τα πιάνουν οι κάμερες και τα κινητά. Είναι αυτά που σε βάζουν να σκέφτεσαι πράγματα που έγιναν χρόνια ή και δεκαετίες πίσω και μετά σε κάνουν να νιώθεις μια τεράστια νοσταλγία.
12 notes · View notes