thetrigger

[thetrigger]

Ψυχιατρική - δομές, βοήθεια

Συμβουλή προς ανθρώπους που δεν μπορούν να ζουν μέσα σε υγιή πλαίσια, είτε ως προς τις διαπροσωπικές τους επαφές - κοινωνικότητα (αντικοινωνική προσωπικότητα, συμπεριφορά - antisocial behaviour) είτε ως προς την λειτουργικότητά τους. Ζητείστε βοήθεια.

Αν έχετε κοντινό άνθρωπο που εμπίπτει, μην του ενισχύετε τα ένστικτα, η νοσηρή κατάσταση πρέπει να αντιμεντωπίζεται. Δεν μπορούν όλοι οι νοσούντες να δουν το πρόβλημά τους. Συμβουλέψτε τους σωστά. Μην τους "παίζετε" μπάλα και θεωρούν πως όλα κυλούν νορμάλ στη ζωή τους.

[thetrigger]

Μαρία - Κονγκρόσιαν Green dragon - Southern etc.

Δεν ασχολούμαι ποτέ με τα οικονομικά των άλλων, εκτός και αν ασχοληθούν οι ίδιοι με πληροφορίες που θέλουν να μοιραστούν προς τα έξω. Και πάλι, κομπιάζω.

Καθόμασταν για ένα γρήγορο καφέ, μεταξύ δύο στάσεων από υπηρεσία σε υπηρεσία.

Η Μαρία προσπαθούσε να είναι ήπιων τόνων. Το κατάφερνε πάντα εν ώρα εργασίας, αυτό έπρεπε να το αναγνωρίσουμε. Είχε όμως ένα στρεβλό τρόπο να αντιλαμβάνεται την συνεργατικότητα και τον φόρτο, κάτι που μας έκανε όλους να διασκεδάζουμε ελαφρώς. Και να υποφέρουμε ταυτόχρονα καθόλου ελαφρώς.

Της φαινόταν πως η ομάδα μας είχε λίγα βάρη και έτσι σε κάθε ευκαιρία ζητούσε κι'άλλα. Μέχρι που οι απέναντι, απλά κατέληξαν να μας χειροκροτούν πίνοντας τα καφεδάκια τους άπρακτοι. Όλη μέρα τρέχαμε σαν τρελοί ενώ εκείνοι, πετούσανε χαρταετό. Και καλά κάνανε. "Αν είστε βλάκες, εξαιτίας τις Μαρίας, καλά να πάθετε. Εμείς δεν σας φταίμε καθόλου". Μάλλον το διασκέδαζε, γιατί η ίδια δεν είχε αλλάξει τίποτε στους δικούς της ρυθμούς. Πάντα με τον μεγεθυντικό φακό να εξετάζει τα έγγραφα, το κεφάλι μακρυά, αργά, σταθερά, στον ίδιο τόνο.

Να μην τα παραλέω, η Μαρία μας είχε φορτώσει σαν τα μουλάρια. Πριν κλείσω χρόνο, έτρεχα στον οφθαλμίατρο. Κάτι ειπώθηκε για πρεσβυωπία, όμως τελικά δεν είχα τίποτα. Πολύ κούραση. Και μία λοίμωξη που την αντιμετώπισα με αναρρωτικές και αντιβιώσεις, μετά από χτύπημα στο μάτι. Κερατοειδής.

Την κοιτούσα και δεν μπορούσα να καταλάβω ώρες - ώρες τι πήγαινε θεόστραβα μαζί της. Δεν άργησα να την νιώσω. Ζήλευε. Και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Τόσο, που όταν σταμάτησα να της δίνω ιδιαίτερη σημασία, ερχόταν στο κατόπι μου να διαταράξει την ησυχία μου. Όπου έστεινα το γραφείο μου για να μπορέσω να δουλέψω. Όταν έβλεπε πως το σχέδιο δεν έπιανε, άρχιζε στο τέλος να μου μιλάει με τρεμάμενη φωνή. Δεν μπορούσε να το συγκρατήσει. Εγώ πίσω στη δουλειά μου στον υπολογιστή, από μέσα μου να σκάω στα γέλια. Έφευγε άπρακτη.

Ασχολούνταν με cardio math θέματα, έλεγχο των αντιδράσεων, του καρδιακού παλμού. Δεν γνώριζα παραπάνω, είχα καταλάβει όμως πως έκλινε προς τα εκεί για να καταφέρει να ελέγξει τον ίδιο της τον εαυτό: έτρεμε και βραχυκύκλωνε όταν βρισκόταν αντιμέτωπη με τα ίδια της τα ένστικτα. Δεν είχα ξαναδεί μέχρι εκείνη τη στιγμή γυναίκα να ζηλεύει τόσο που να μην μπορεί να το κρύψει μέσα στον χώρο. Και ο χώρος ήτανε μικρός.

Είχα μετατρέψει μία αποθήκη σε γραφείο μου, για να βρω την ησυχία μου. Κουβάλησα, ανέβηκα, κατέβηκα, διαμόρφωσα. Πιάστηκε η μέση μου.

Εσύ είσαι που ήθελες ησυχία; Μου κουβαλήθηκε πολύ σύντομα με τον εξοπλισμό της "θα πάμε με την Στεφανία να αγοράσουμε από τα jumbo τουβλα για την yoga, θα έρθεις;"

Όταν με έβλεπε με τον Γαλλόφωνο πληθυσμό στα workshops, άρχισα να καταλαβαίνω πως τρελαινόταν. Ακόμη και τα αγγλικά της ήταν σε κακή κατάσταση, οπότε δεν ήταν και τόσο ευχάριστο να ακούει κάποιον Γαλλόφωνο σε ροή. Πρέπει να υπέφερε από μέσα της.

Κατ'επέκταση παρέα δεν μπορούσε να γίνει μαζί της, υπήρχε τοξικότητα στον ψυχισμό της. Τουλάχιστον ως προς εμένα.

Είχε διετελέσει τραπεζικός υπάλληλος με άδοξο όμως τέλος, όταν εξαφάνισε πολλές εκατοντάδες σήματα κυκλοφορίας. Το πιθανότερο; Τα είχε πετάξει αφηρημένη στα σκουπίδια.

Μιλούσε, την κοιτούσα να πίνει καφέ. Διαισθανόμουν το πως ένιωθε.

Ανήκε στον αναρχοάπλυτο χώρο, για κάποιο λόγο μπορεί να θεωρούσε πως υπήρχε ιδεολογικό χάσμα μεταξύ μας. Όχι ιδιαίτερα, απολιτίκ εγώ, μάλλον με θεωρίες και ιδεολογία που θα απαντούσες στον αριστερό χώρο. Όταν όμως νιώθεις πως υφίσταται ιδεολογικό χάσμα, είναι γιατί εσύ τοποθετήθηκες τις περισσότερες φορές στην απέναντι όχθη.

Ναι, δεν θα έκανα ποτέ ελεύθερο κάμπινγκ. Όχι, δεν θα αγόραζα ποτέ σπίτι με δάνειο. Όχι, δεν θα αγόραζα ποτέ αυτοκίνητο με δάνειο.

Θα δικαιολογούσα έκθεση στις τράπεζες μόνον για θέματα υγείας και επιχειρηματικά ξανοίγματα. Δεν έκρυβα πως για την κατάσταση στη χώρα θεωρούσα και θεωρώ συνυπεύθυνο τον Έλληνα που ξιπάστηκε.

Γύρισα και την κοίταξα όταν άκουσα τη λέξη φτώχεια. Δεν θυμάμαι τι έλεγε. Ίσως εξέφραζε την επαγγελματική της αγωνία. Αρκετά μεγαλύτερή μου, υποθέτω πως αγωνιούσε για το συνταξιοδοτικό. Για το πως θα πληρώσει τα δάνειά της τον επόμενο μήνα. Τον μεθεπόμενο.

Τα λέγαμε ξανά και ξανά. Όταν έληγε το πρόγραμμα, δεν θα ήταν εύκολο να βρεθεί δουλειά. Οι συστηματικές και σταθερές απολαβές στο ελεύθερο επάγγελμα, μόνο συστηματικές και σταθερές δεν ήταν.

Το ήξερε, δραστηριοποιούνταν, και μόνο γι'αυτό έλαχε της εκτίμησής μου από την αρχή: δεν μπορούσα να εξηγήσω τις συμπεριφορές της αλλά μπορούσα ταυτόχρονα. Αν δεν τα κατάφερνε με το δάνειο, θα έπρεπε να πάρει τα μέτρα της και να επιστρέψει στο χωριό, στη μαμά της. Από εκεί που έφυγε. Μπορεί να μην έντεχε να με βλέπει ξέγνοιαστη, χωρίς ευθύνες. Αυτή ήταν άλλη μία προσέγγιση για το κυνήγι της εντός του χώρου αλλά και έξω, στο διαδίκτυο. Στο τέλος είχα κατανοήσει πλήρως πως έσκιζε τα ρούχα της να με δει να φεύγω από το πρόγραμμα.

Θα έφευγα, όταν είχαν λήξει για εμένα οι λόγοι για να μείνω. Οι ανθρωπιστικοί. Και θα έφευγα, όταν ο φόρτος είχε γίνει πλέον ακατανόητος, χωρίς την αντίστοιχη επιβράβευση και απολαβές. Ελεύθεροι είμαστε να πάμε παρακάτω.

Εγώ ένα ήξερα πάντως για τον φτωχό, και την κοίταξα που έπινε την επόμενη, τελευταία γουλιά: ο φτωχός είναι ο ψυχικά τοξικός, ο ανισόρροπος. Φτωχός είναι ο παρενοχλητικός. Αυτός που αντί να επιδιώκει φιλία και συνεργατικότητα, αποζητά την έριδα. Φτωχός είναι ο κουτοπόνηρος. Φτωχός είναι αυτός που επιβουλεύεται τον συνάδελφό του, για να νιώσει ο ίδιος καλύτερα μέσα σε λιγότερο ανταγωνισμό.

Τέλος, και μόνο στο τέλος, φτωχός θεωρώ πως είναι ο φτωχός στην τσέπη. Στις ημέρες που θα έρθουν, θα το βλέπουμε ολοένα και περισσότερο. Γι'αυτό, έιωθα τον πόνο της.

Ένα βήμα πιο κοντά στη φτωχοποίηση, έρχεται ο κουτός. Ένα βήμα ακόμη πιο κοντά στη φτώχεια, όταν είναι και χρεωμένος.

[thetrigger]

Ο Θείος Τάκης

Τον είχε ξαπλώσει τον Τάκη στον καναπέ, στο μεγάλο παιδικό δωμάτιο.

Τον “θείο” Τάκη δηλαδή, το καινούριο της απόκτημα. Και ήταν όντως θείος, πολύ – πολύ μακρινός. Πρώτη φορά τον έβλεπα, πρώτη φορά τον εγνώριζε και αυτή. Γλυκύτατος άνθρωπος.

Περίπου, όχι εντελώς παραπληγικός.

Τον μάζεψε από ένα ίδρυμα που τον πάρκαραν οι δικοί του, στα προάστια τα δικά μας, μόλις της το είχαν σφυρίξει συγγενείς. Καταγωγή η οικογένειά του αυτή κάθε αυτή από την άλλη άκρη της Ελλάδας.

Πρέπει να παιζόντουσαν θέματα περιουσιακών στοιχείων έλεγε η δικιά μου, γι’ αυτό τον είχανε παρκάρει. Χωρίς όμως να είμαι βέβαιη καθώς δεν ασχολήθηκα ποτέ με τέτοιου είδους ιστορίες. Ήταν γενικά αρχή μου να μην μπερδεύομαι σε ξένα καλάθια κληρονομικών και γενικότερα οικονομικών θεμάτων.

Και έτσι έπεσε στα νύχια του δικού μας αρπακτικού. Εκείνες της ημέρες πηγαινοερχόμουν σπίτι. Σπάνιο να έχω μαζί της διπλωματικές σχέσεις, από τότε που θυμάμαι ενήλικο τον εαυτό μου. Πρέπει να ήμουν Ελλάδα, ωστόσο.

Έτσι το παρακολούθησα κατά κάποιο τρόπο να εξελίσσεται αυτό το ανέκδοτο, αν και δεν ήταν καθόλου ανέκδοτο. Η δικιά μου το έπαιζε καλός Σαμαρίτης: και τι κακό του είχαν κάνει του ανθρώπου, και γιατί τον πετάξανε μόνο του, και θα τον πάρω από το ίδρυμα με δικηγόρο, και δικηγόρο πρέπει να έβαλε.

Για πότε σε μία νύχτα μόλις τα μάθανε κάτω τον ξε-παρκάρανε από το ίδρυμα, δεν καταλάβαμε ��ίποτα. Γελούσα από μέσα μου για την πονηριά της και το άδοξο τέλος των προσπαθειών της.

Όμως, δύσκολα τα κοράκια επιτρέπουν να βγουν χαμένα. Όπως σε κάθε ένα συγγενή της, τον ξεπατίκωσε και τον έκανε βιβλίο. Ο οίστρος της ήταν άνευ προηγουμένου, όταν επρόκειτο για βιβλίο και σάλτσα.

Αρκεί να είχε ένα πρόσωπο να καταπιαστεί να αρχίσει να το μουτζουρώνει. Κάποτε λέει, ένας “αστρολόγος” που είχε έρθει στο προξενείο διάβασε το χέρι της και της είχε πει πως θα γίνει διάσημη από τον κόπο της. Αυτή συμπέρανε πως θα γίνει διάσημη συγγραφέας, ή όντως έτσι της είπε. Κι’έτσι, τα μυθιστορήματα μια και θέλουν κόπο και φαντασία, σιγά μην σκεφτεί με τόση πρώτη ύλη: βουτούσε όποιον ανέπνεε δίπλα της να τον φτιάσει μυθιστόρημα.

Η αδερφή μου λίγο πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, εξαφάνισε από τους φακέλους της αλληλογραφίας της όλο το περιεχόμενο. Αυτή η τρελέγκω είχε φάει τα λυσακά της. Από μέσα μου σκεφτόμουν, τι έκανε, πως τα πέταξε ανήμπορη να κουνηθεί; Κατάπινε τις σελίδες σιγά-σιγά κομμάτι το κομμάτι;

Τρομερή ιστορία, αν το καλοσκεφτείς. Αυτό όμως δεν την εμπόδισε. Αλίμονο.

Αργότερα στο πεντχάουζ μου, μόλις επέστρεψα για τα καλά, της έκανα την γραμματέα ένα διάστημα, με “πλήρωνε” και τα είχα ανάγκη. Πρώτη φορά στη ζωή μου από τότε που έπαψα να είμαι παιδί, της έπαιρνα χρήματα.

Έκανα πως δακτυλογραφούσα το πόνημά της που στην αρχή είχε για τίτλο το όνομα της μακαρίτισσας της μικρούλας μας. Την έκανα δυό παρά δυό. Το άλλαξε. Καινούριος τίτλος. Μέσα του το περιεχόμενο, ό,τι αηδία μπορείς να φανταστείς. Ναι, να το φανταστείς και αυτό που μόλις φαντάστηκες.

Αυτή τη φορά θεωρητικά την είχα υπό έλεγχο γιατί η αλήθεια είναι πως παλαιότερα δεν είχα διαβάσει γραμμή από τις αρλούμπες που έγραφε για να γίνει “διάσημη”.

Εκεί λοιπόν που δακτυλογραφούσα, τσουπ μέσα στην αφήγηση ο καθηγητής της μικρής στο ΑΠΘ, συνεργάτης και δικός μου ο άνθρωπος, οικογενειάρχης, να συναντιέται στο Παρίσι με την αδερφή μου. Με αφέλεια στην αρχή, γυρνάω και την ρωτάω: σοβαρά; συναντήθηκαν στο Παρίσι; Όχι καλέ. Στο βιβλίο το γράφω. Μαρή τρελή (από μέσα μου αυτό) θα τον κάψεις οικογενειάρχη άνθρωπο, πρώτα τον φωτογραφίζεις και μετά τον τοποθετείς και στο Παρίσι να βγαίνει τσάρκες με την αδερφή μου; Για πόσα τέτοια, τρελά και ανύπαρκτα μουγγάθηκα και δεν μιλούσα. Παίξε, έλεγα από μέσα μου. Παίξε, να σε δω.

Κι'έτσι την άφηνα να παίζει, και εγώ έκανα πως δακτυλογραφούσα, τι άλλο να έλεγα. Είναι γνωστό πως η τρέλα δεν πάει στα βουνά.

Με τον ίδιο ακριβώς οίστρο, έστησε στο πιτς – φιτίλι βιβλίο για τη ζωή του καινούριου μας του θείου του Τάκη, που ήταν γλυκύτατος ο άνθρωπος, αυτό το ξαναλέω. Μπας και γίνει διάσημη: της το είχε τάξει το σύμπαν, εξάλλου.

“Το τελείωσα, παρ’το να το διαβάσεις, και να μου πει και τη γνώμη του ο Θόδωρος”. Σιγά μην το διάβαζα.

Ο Θόδωρος ήταν από την κοντινή παρέα μου, θεολόγοι όλοι τους. Είχαν πένα, έγραφαν καλά. Δημοσιογράφος ο ίδιος στο αθλητικό ρεπορτάζ.

Το πήρε μαζί του και το διάβασε στο λεωφορείο στην επιστροφή του από Καβάλα.

Το...διάβασες; Ναι μου απαντά. Μην το διαβάσεις σε παρακαλώ. Έβαλα τα κλάματα στο λεωφορείο.

Την ήξερε, μια και ήξερε εμένα. Με ένα γραπτό όμως, σου αποκαλύπτονται και σου απαντιώνται όλα όσα ήθελες να ρωτήσεις και δεν ρώταγες.

Κατάλαβε την ψυχή της.

Δεν είπαμε ξανά τίποτε γι’αυτό. Της έδωσα το manuscript πίσω. Έκανα την αδιάφορη όταν με ρώτησε, δεν προδόθηκα.

“Όλα κουλ μάνα, υπέροχο”.

Να είναι καλά ο γλυκύτατος ο Θείος Τάκης, όπου και να είναι αυτός ο άνθρωπος.

Νομίζω πως σε βιβλίο, δεν θα κυκλοφορήσει.

#Ο θείος ο Τάκης

[thetrigger]

Το μεγάλο ναυάγιο της ζωής (ή ένα μάτσο λέσια) no 1.

Για το θεό, πρέπει να φύγει από αυτό το σπίτι!

Καθήσαμε όλες στην κουζίνα. Η κατάσταση είχε πάει στο απροχώρητο. Κυκλοφορούσε σαν το βαμπίρ όλη μέρα πιάνοντας τον αριστερό του καρπό, μομφάζοντας όταν καταλάβαινε πως κάποια από εμάς τον παρατηρούσε με αγωνία, προβληματισμό και αηδία.

Μετά το ατύχημα τον είχαμε φορτωθεί για τα καλά. Κουτοπόνηρος, δεν είχε μπλέξει τη μητέρα του μην τυχόν και τον αποσύρει από την πιάτσα και τον παρκάρει Γιάννενα.

Εδώ θα την βγάλει όλο τον χειμώνα; Να πάει στην μητέρα του να τον περιποιηθεί. Μάνα δεν έχει; σπίτι δεν έχει; Άντε δουλειά δεν θέλει. Γιατί δεν τον παίρνουνε φαντάρο αυτόν τότε καλέ; Εμ το πτυχίο; δεν έχει πτυχίο να βγάλει αυτός ο άνθρωπος ποτέ στη ζωή του;

Ποιό πτυχίο... είχαμε φρικάρει. Σχεδόν 30 χρονών μαντράχαλος να τριγυρνά σαν την άδικη κατάρα όλη μέρα στα δωμάτιά μας, όταν εμείς λείπαμε σε μαθήματα, δουλειά, πρόβες. Και τη νύχτα ύπνο να μην έχει, να παίζει στον υπολογιστή της Μαριάννας, μόνιμος κάτοικος στο δωμάτιό της όσο αυτή έμενε στον Ισαάκ ή πηγαινοερχόταν Αγγλία.

Βρυκόλακας. Στην κυριολεξία είχαμε σκιαχτεί.

Δεν μπορούσες όμως να περιμένεις πολλά από έναν ρέμπελο που κατσικωνώταν σε όποιον από ένα λάθος τον είχε φιλοξενήσει. Στον Γιώργο στο νησί, έπρεπε να βάλει το χέρι της η μάνα του για να τον διώξει από τα δωμάτια. Αμ δε! βγήκε από δωμάτιο και μετακόμισε στην αυλή. Έμπαιναν οι πελάτες και μόλις έκλειναν την καγκελόπορτα έβλεπαν τις ποδάρες του να εξέχουν από το σλιπινγκ - μπαγκ. Ήταν δραματική η κατάσταση για τον Γιώργο, τώρα που το θυμάμαι. Τα δανεικά που του χρωστούσ�� του ανθρώπου, ήταν ας πούμε από αυτά, τα αγύριστα.

Έτσι ήταν η πρώτη γνωριμία μαζί τους. Εγώ έμενα στην Αγγελική λόγω εργασίας. Καλοκαίρι δουλειά σεζόν στο νησί για να πληρώσω μαθήματα έξτρα τον χειμώνα. Έκανα ειδικά για να δώσω εξετάσεις Γαλλία. Το όνειρό μου ήταν η Σορβόννη, και η αλήθεια είναι πως το πέτυχα όσο δύσκολο και αν φάνταζε να δώσω όλο το πακέτο με τα ειδικά της μουσικολογίας.

Πήγαινα με τον δικό μου μπούσουλα εργασίας. Εκείνη την εποχή ήταν κάπως σπάνιο να βλέπεις κοπέλα να δουλεύει, και μάλιστα τόσο. Ήμασταν λίγες στο νησί, οπότε σφαζόντουσαν στην κυριολεξία τα μαγαζιά να σε κλέψουν από εργοδότη. Δεν τους ένοιαζε ποσώς.

Κι'έτσι ανέβαζα το κασέ μου διαρκώς. Δεν ήταν και εύκολο να φύγεις στη δική μου ηλικία τότε τέλος της μικρής σεζόν βέβαια με ... ένα περίπου εκατομμύριο δραχμές. Όταν οι μισθοί ήταν 110.000 δραχμές ενός καλού λογιστή σε εταιρία. Έτσι μου έλεγε ο Γιάννης, από την παρέα μας που είχε την Spider (replay). "Ρε Λενάκι, πλάκα κάνεις, 110 δίνουμε στο λογιστή μας που έχει και οικογένεια".

Πίσω στον Γιώργο ο οποίος ήταν ήσυχος, πράος άνθρωπος. Με έναν Καζαντζάκη στο χέρι. Ο άλλος όμως ήταν μία περίπτωση που δεν είχα καμία αγωνία να την παρακολουθήσω, πέρα από το βαρύ πακέτο με τις ποδάρες που ξεχείλιζε από το σλίμπινγκ - μπαγκ και δεν με άφηνε να μπω στον αυλόγυρο ν'ανέβω στο δωμάτιό μου.

Η συμφωνία με την Αγγελικούλα ήταν τότε 2.500 δραχμές τη βραδυά, στη χώρα. Δεν ήμουν καλά - καλά 18 χρονών.

Έβγαζα από τη δουλειά στα ρούχα 4.000 το πρωί, και στο αναψυκτήριο το βράδυ 8.000 δραχμές με 12.000, πολλές φορές.

Τους έβαλα λοιπόν στη δουλειά. Μπορούσα με μία κουβέντα να τους βάλω σε ένα σωρό μαγαζιά, είναι η αλήθεια. Αν και ο Γιώργος δεν είχε ανάγκη. Όλον τον χειμώνα το παλικάρι δούλευε. Μηχανικός πλοίων, Ασπρόπυργο. Αυτοί όμως πήγαιναν πακέτο, και προκειμένου ο ποδάρας να τον ξεπληρώσει, ο Γιώργος θα πήγαινε παντού μαζί του.

Είχα οργανώσει σφηνάκι πάρτυ, στο μαγαζί που δούλευα το βράδυ. Δάδες αναμένες, στολίσματα, τριφασικό πλάνο για να γεμίσουμε όλη την αυλή. Τους έβαλα λοιπόν στην πόρτα, κράχτες. Θα κερνούσαν σφηνάκια τον κόσμο που κατευθυνόταν προς τις Καρυάτιδες. Έτοιμα τα καρπούζια, οι βότκες, όλο το σχέδιο με τις λεκάνες και τους χυμούς στο τέλος μέσα.

Προχωρούσε λοιπόν η βραδυά και το μάγαζί άρχιζε να γεμίζει ασφυκτικά. ΄Ετρεχα σαν ζουρλή, με αποτέλεσμα να μην παρατηρήσω πως αυτός, ένα σφηνάκι έδινε σε πελάτη, τρία έπινε μαζί του. Κι'άλλα τρία μόλις του γυρνούσαν την πλάτη και έμπαιναν μέσα. Ο Γιώργος ήταν σταθερά πιο σεμνός: Ένα προς ένα.

Επιτυχία στο κλείσιμο, γεμίσανε οι τσέπες των συνεταίρων. Τους πληρώνω τους δυό να φύγουν, με αυτόν να τρικλίζει στην κυριολεξία, και τρέχω να αρχίσω να μαζεύω να στείλω κουζίνα. Όταν άρχισε το Σόου. Βγήκα τρέχοντας από μέσα μόλις άκουσα το σύμπαν να γκρεμίζεται. Κατέβαζε τα ποτήρια του μπαρ και τα σπαζε. Και μάλιστα τα πλυμένα και τα σκουπισμένα. Να πεις να δώσει μία τα άπλυτα, πάει κι'έρχεται. Τα κατέβαζε όλα, ασυγκράτητος. Μέχρι που άρχισε να φωνάζει "σ'αγαπάωωωωωω" μακρόσυρτα. Τα υπόλοιπα ήταν ακατάλυπτα, όμως ήταν πολλά.

Αυτό ήταν. Μαζί με ένα άλλο επεισόδιο, δεν τους ξαναέβαλα πουθενά. Πάνε οι 5.000 δραχμές, πάει το σχέδιο να αρπάξει ο Γιώργος κανένα φράγκο από αυτόν τον ρέμπελο, η Αγγελική απλήρωτη μέχρι που τους έδιωξε και τους δυό και από τον αυλόγυρο. "Άμα κάνεις παρέα με αυτό το ρεμάλι, να πας πακέτο να κάνετε παρέα αλλού". Σαν να την ακούω μέχρι σήμερα να λέει.

Ξαμολύθηκε μαζί τους κι η δικιά μου η αγέρωχη που είχε κατέβει πριν λίγες ημέρες να την προσέχω - υποσχετική στη μαμά - και την κοπανήσανε με το πρώτο πλοίο της γραμμής για Κρήτη. Τι θα έλεγα δεν ήξερα. Απ' την πολύ δουλειά εγώ δεν μπορούσα να την ελέγξω, δεν το είχα σταματήσει το φευγιό.

Το πλάνο λοιπόν έλεγε να κατσικωθεί αυτός μαζί με την ουρά που τον συνοδεύει στον επόμενο. Συμφοιτητές στην Πάτρα, ο άλλος εργατικό παιδί. Μαγαζί και δωμάτια στον Άγιο Νικόλαο.

Το σχέδιο το επαναλάβανε η μικρή για αρκετές φορές μέσα στα επόμενα χρόνια, σε σημείο που δεν ήξερα με ποιον από τους δύο τα έχει φτιάξει (ή κάποιον τρίτο), μέχρι που θα ήταν 7-8 χρόνια αργότερα όταν ξεχασμένη εγώ από τα καθέστατα, τον φιλοξενήσαμε. Φαινόταν διορθωμένος, τι στο διάολο, αυτά τα κάνουμε μικροί, υπέθετα. Έπρεπε να είχε ωριμάσει. Παρόλα αυτά έσκασε μύτη ο αιώνιος φοιτητής, με μία μαλούρα μέχρι κάτω, το φανταρικό να φαντάζει μία χαζή, μακρινή αγγαρία. Νύχια μακριά σαν του κιθαρίστα.

Και τη μοιραία πράσινη Kawasaki 250 μηχανή παρκαρισμένη απ'έξω.

TBC, Υπερσυντονιστικά. Καραγκούνικα.

[thetrigger]

Ο ενεργειακός γύφτος και πως να τον αντιμετωπίσεις

Πάντα συνέδεα την εμμονή (εμμονή με τους ανθρώπους, όχι πάθος για χόμπυ, σπορτς για παράδειγμα) με την 'ασχήμια'.

Την ψυχική και την εξωτερική. Η Εξωτερική εμφάνιση εξάλλου τις περισσότερες φορές αποτελεί καθρέφτη της ψυχικής μας ωριμότητας. Το έξω μας δείχνει πόσο “χορτάτοι” είμαστε μέσα μας σε κάθε επίπεδο. Ένας άντρας γόης για παράδειγμα, φαντάζεσαι πως έχει χορτάσει να πέφτουν τα μάτια επάνω του από την 'πληρότητα' σε όλες τις εκφάνσεις της. Στο χέρι ενός "γόη" να επιβεβαιωθεί με ποιόν τρόπο διαχειρίζεται αυτήν τη ξεχωριστή δύναμη του να έλκεις.

Οι ασχημούληδες, ωστόσο, δημιουργούν ευχάριστες εκπλήξεις: ακόμη και την εξωτερική αδυναμία μπορεί κανείς να την μετατρέψει σε μεγάλη γοητεία. Το μέσα μας όταν είναι γλυκύ, τα χαρακτηριστικά υπακούν.

Το ίδιο για μία γυναίκα. Από ψυχικά γεμάτους ανθρώπους εισπράττεις ηρεμία και ευγένεια. Ομορφιά.

Μπαίνουν στον κόσμο σου μόνο αν το επιτρέψεις και μόνον αν τους ανοίξεις την “πόρτα”. Δεν σε παρενοχλούν, δεν σου επιβάλλονται ως κομπλεξικοί ζήτουλες του ενδιαφέροντος, δεν παρενοχλούν το ενεργειακό σου πεδίο.

Μία ώριμη προσωπικότητα γνωρίζει σε τι βαθμό έχει να κερδίσει από εσένα σε ένα “απαλό” δούναι λαβείν ενεργειακό.

Αυτούς τους ανθρώπους τους καταλαβαίνεις γιατί είναι “αεράκια”.

Έχω γνωρίσει λογής – λογής ενεργειακούς ...ζήτουλες. Γύφτους. Σε κάθε περίπτωση απομακρύνομαι. Εάν δεν μπορώ να απομακρυνθώ γιατί ας πούμε εγκλωβίστηκα στον χώρο και τον χρόνο με ενεργειακό χαμίνι, ουαί και αλλοίμονο. Ενεργοποιείται η δύναμη του σκότους μέσα μου.

Τέτοια ενεργειακά γυφτάκια έχει τύχει να τα βάλω στη θέση τους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Το πρόβλημα βέβαια με την ενεργειακή γυφτιά είναι πως δεν ανέχεται την απόρριψη. Εξάλλου, ενδιαφέρον ζητούν, ευθύς εξαρχής. Εάν δεν το πάρουν, εάν τους έχεις δώσει μερικές σβουριχτές να τους κάνεις χαλκομανία στον τοίχο, μετά από καιρό τσουπ, ξανά κορδώνονται και σου τη βγαίνουν σαν τις τσουτσούδες από γωνίες.

Τί κάνεις με αυτήν την ενεργειακή ζητιανιά; Θα σου διηγηθώ ιστορίες, με διαφορετικές λύσεις στις περιπτώσεις μας αν τυγχάνει και έχεις μπερδευτεί στο πως μπορείς να διαχειριστείς τον ενεργειακό γύφτο.

Ετοιμάσου για γέλια μετά δακρύων.

Ο Βασίλης (ο Μαύρος), κατήντησε ενεργειακό χαμίνι από τότε που του άλλαξε δραστικά γούστα μία δημοσιογράφος 10 χρόνια μεγαλύτερή του (μάλλον τον βαρούσε). Από τότε ισχυρίζεται πως βαράει (το γύρισε δηλαδή το γούστο ανάποδα). Το αποτέλεσμα είναι πιθανότατα αρκετά μεγαλύτερο στον ψυχισμό του, σε συνδυασμό με ένα φημολογούμενο πρόβλημα που τον καθιστά σεξουαλικά σχεδόν ανίκανο.

ο Αλέξανδρος (ο κολοκύθας ή ο βοθρίλας - Σέλευκας), The Rebel και άλλα αμέτρητα νικς που θα του δώσουμε στη συνέχεια. Βρομύλος όπως τα διηγείται η δικιά του, ψυχάκι νερτν, μία πρώην του τον κεράτωσε στο ίδιο του το airbnb που το πάει κατά διαόλου. Την τσάκωσε στο κρεβάτι. Κοντός, μαυριδερός. Έχει θέμα με τα χρήματα, το κάνει για χόμπυ να αγοράζει ως ...δώρο πολλά κομμάτια σαμπουάν στην ...εκάστοτε και μετά να της ζητά τα ευρώ που πλήρωσε. Ενοχλητικός, βαράει κουδούνια απρόσκλητα. Πελάτες του, ζητούσε από επαγγελματία να τους περάσει στο δικό του μπλοκάκι. Έχει θέμα γενικά με τα χρήματα. Την καλή του την είχε κάνει καθαρίστρια στο Airbnb (βρίσκουν και τα κάνουν) παρόλο που η γυναίκα είχε μία οικονομική επιφάνεια.

Η κυρά Μαρία (ο πράσινος δράκος ή Κονγκρόσιαν, ή southern, ή ... πολλά - πολλά άλλα παρατσούκλια, διαβόητο ενεργειακό χαμίνι, χρεωμένη μέχρι το λαιμό, ποινικό μητρώο. Μπέκρα),

η Κατερίνα η (no ...man στον ορίζοντα για πολύ καιρό;) υστερικιά κοντούλα από ένα μικρό χωριό της επαρχίας ή Καρολίνα,

ο Γιός της Πλύστρας βγαλμένος από τη λάσπη των Ιωαννίνων, με τα χίλια πρόσωπα. Δεν μπορεί να έχει φυσιολογική ζωή στον έξω κόσμο. Ζει δεκαετίες μέσα σε simulation παιχνίδια, από commodoro ακόμη εποχή. Παρουσιάζεται ως ο σχεδόν πιο κακός/μοχθηρός άνθρωπος στη σειρά. Δέχθηκε αμέριστη επαγγελματική βοήθεια και στήριξη παρόλο που στο ιστορικό του κατέγραφε διαρκώς επεισόδια: τα έπινε και τα έσπαγε σε μαγαζιά που τον τοποθετούσαν για δουλειά. Ατυχήματα. Ένα τέτοιο ατύχημα (παραλίγο δυστύχημα) με τη μηχανή το προκάλεσε ο ίδιος - μετωπική σύγκρουση μπαίνοντας ανάποδα σε λεωφόρο πιωμένος (ένα μπουκάλι ουίσκι). Πως σώθηκαν οι απέναντι, πως σώθηκε αυτός, είναι μία άλλη ιστορία. Οι μπουκάλες αίμα που έτρεχαν να του αιμοδοτήσουν οι άνθρωποι που τον φιλοξενούσαν, η περιποίηση και η θαλπωρή που δέχτηκε σε αρκετά σπίτια συγγενικά μετά το ατύχημα (στα οποία δυστυχώς πολύ πιθανό να αποκτούσε πρόσβαση σε προσωπικές πληροφορίες οικονομικά ευκατάστατων καθώς και καταξιωμένων ανθρώπων, με αποτέλεσμα μόλις απεδείχθη τι κουμάσι είναι να κοιτάζονται όλοι μεταξύ τους με απορία και αγωνία), δεν στάθηκαν ικανά να τον κάνουν να μην φθονεί σε τάτοιο βαθμό την οικονομική τους κατάσταση, που να προσπαθήσει πολύ αργότερα στην εποχή του ίντερνετ παίρνοντας μεγάλη φόρα, να τους βλάψει. Enterprise-Psi, Daje, και όχι εκατοντάδες, αλλά χιλιάδες άλλα νικς. Ήταν επόμενο στη ζωή του να καταστραφεί σε πολλαπλά επίπεδα, μια και την έβγαζε μέρα - νύχτα συκοφαντώντας τους ανθρώπους που κατάφερναν να πετύχουν ή αυτούς που απλά και μόνο πραγματοποιούσαν τα όνειρά τους. Εδώ έχουμε την πεμπτουσία του "πήγα να σε σώσω και βρέθηκα μπλεγμένος".

ο Τρύφωνας ή Ακίραβ ή η κλαίουσα Ιτιά κατεστραμένος και παγιδευμένος από τα δάνεια και τις υποχρεώσεις (κλαις όταν τον ακούς και αποχωρείς άπαξ κερνώντας τα ποτά), δίδυμα.

Ο Αλέξανδρος β' ο Βολιώτης, από τους πιο επικίνδυνους της σειράς εδώ ανθρώπους, 4 παιδιά τα οποία δεν χάνει την ευκαιρία να τα κακολογήσει, εγκεφαλικό από την πίεση να επιτύχει οικονομικά. Μοχθηρά ένστικτα.

ο Μήτσος ο σάχλας ή ο φραγκοδίφραγκος που για όλα φταίει αυτός ο ...εβραίος, συνεδρίες στις οποίες δεν πηγαίνει. Πολλά, αμέτρητα Νικς. Θα τα καταλάβεις όλα.

ο Μάικ ή λόρδος Ταντρίδης χρεωμένος και αυτός μέχρι τον λαιμό, με την πρώην να τον έχει δέσει πισθάγκωνα (την κεράτωνε αβέρτα στην Αθήνα με μοντέλες - διατηρούσε διπλά σπίτια περίοδο ολυμπιακών αγώνων που το χρήμα έρρεε. Ψυχάκι, μυθομανής: "θα σου πάρω τα παιδιά και θα φύγω Καναδά", η δικιά του. Ήταν κάποτε ωραίος.

Ο Βασίλης ο Νταγκλής. Από πολύ πλούσιο σπίτι που του παρείχε τα πάντα όλα, τον σπούδασε στο εξωτερικό όμως αυτός έπαιρνε αεροπλάνο όποτε τον ανεβάζανε πίσω να συνεχίσει σπουδές και επέστρεφε σβουριχτός στο κρεβάτι του στη σοφίτα του σπιτιού του. Ναρκωτικά που του έκαψαν τον εγκέφαλο. Οικονομικά η οικογένειά του έχει καταστραφεί σχεδόν ολοσχερώς από δάνεια. Τον έχει χτυπήσει αυτή η ιστορία πολύ άσχημα γιατί δεν μπορεί να γεμίσει το ρεζερβουάρ του τζιπ του με μπεντζίνα. Και φοβάται πως δεν θα τα καταφέρει ποτέ να συντηρήσει οικογένεια. Έχει κάποια ευγενικά χαρακτηριστικά, όμως από το πολύ μπούλινγκ που υπέστη στη ζωή του έχει μετατραπεί σε ένα ενεργειακό χαμίνι.

Ο Λευτέρης τέλος επί του παρόντος, ένα από τα νεότερα ερευνητικά δείγματα. Μέσα στα δάνεια, με τις τράπεζες να του παίρνουν τα σπίτια στην Αθήνα και στο νησί. Τεμπέλης αναντάμ-παπαντάμ, γιωταπεντάς, με απαραίτητες συνεδρίες που σταμάτησε γιατί δεν μπορεί να τις πληρώσει, το πιθανότερο. Ή τις αμελεί, απλά. Στον άσο όταν τα έφαγε όλα σε Ρωσίδες με αποτέλεσμα να ζητά τα ρέστα από τις Ελληνίδες. Γονεική περιουσία που του εδώθη και εξατμίστηκε. Πετούσε μολώτωφ στα Εξάρχεια, σήκωνε αυτοκίνητα και τα μετακινούσε στην επαρχία. SUV, Αρχαία Κατσαρίδα, και άλλα νικ νέιμς. Βαρύ ενεργειακό χαμίνι.

Μία άξια περίπτωση στον αντίποδα, ο Λοξίας - Ιωάννης. Παρουσιάζεται ως συγκροτημένο παιδί, καλών ενστίκτων. Θα τον πούμε εμφανισημο, με μία σχετική για το νεαρό της ηλικίας του επιτυχία στις γυναίκες. Πολύ αλκοόλ. Του αρέσουν οι μεγαλύτερες. Επαρχιώτης. Δεν μπορεί να γίνει ενεργειακό γυφτάκι, είναι καλός και συνηδειτοποιημενος άνθρωπος. Πέραν του ότι ότι θελήσει το έχει σχετικά εύκολα στα πόδια του. Όχι πάντα βέβαια.

Τους έχω δουλέψει στο κείμενο με τα διάφορα νικς σε παραλλαγές.

Δίνω έμφαση όπως πάντα στα οικονομικά χαρακτηριστικά.

Έτσι λοιπόν, θα συζητήσουμε για δάνεια, εισοδήματα, εργασιακή κουλτούρα, τρόπους που ξοδεύουν, προφίλ σεξουαλικότητας, πως διαβιούν ως ενεργειακοί ζητιάνοι, κτλ, πως κατέληξαν και κλατάρησαν ενεργειακά - και οικονομικά - οι περισσότεροι (με εξαίρεση έναν) από αυτούς. Θα δημιουργήσουμε δηλαδή ολοκληρωμένα προφίλ ιστοριών.

#Ενεργειακό γυφτάκι #Ενεργειακή ζητιανιά #φτηνός #αλητεία #ξιπασμένος #Ευτέλεια

[thetrigger]

Ιωάννα Λιούτσια

[thetrigger]

Τα δώρα

Ξύπνησα απότομα από τα κουνήματα του αεροπλάνου. Επιστρέφαμε πίσω όπως κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Όταν ηρεμεί το μυαλό, δεν μπορείς να αποφύγεις να επεξεργαστείς τις λεπτομέρειες πολύ καλύτερα, με όλα τους τα χρώματα και τις μυρωδιές, γυρνώντας πίσω στον χρόνο.

Έστρεψα απότομα το κεφάλι μου με ανησυχία και τον ρώτησα, αν και ήξερα την απάντηση

- τους έδωσες τα δώρα που τους πήρες;

Ναι, μου απάντησε. Γιατί;

Κατεβαίνοντας Ελλάδα, στο αεροδρόμιο, τον είχα παρατήσει για λίγη ώρα μόνο του στα Duty Free. Δεν κατάλαβα πολύ καλά τι διάλεγε. Θέλαμε να τους πάρουμε δώρα, όπως κάναμε κάθε φορά που συναντιόμασταν.

Καλά να πάθαινα. Συμφωνίες που δεν είχαν τηρηθεί από την πλευρά του και τις δέχτηκα. Δεν θα μπλέκαμε κανέναν, αυτή ήταν η επιθυμία του, και είχε μπλέξει όλον τον κουμμουνιστικό συρφετό. Αγόραζε καλή μου τώρα πανάκριβα αρώματα και κρέμες, τραπέζωνε τους έξω, και δως του επισκέψεις, άβολες. Από πολιτική δεν κάτεχα, όμως διαισθανόμουν πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Το σπίτι τους από μόνο του πρόδιδε παρακμή.

Τζάμια κολλημένα με μονωτική ταινία, ένας τεράστιος γλόμπος να κρέμεται στο σαλόνι γυμνός, τοίχοι καφέ – γκριζωποί που είχαν προφανώς να βαφτούν δεκαετίες τώρα, εκτεθειμένοι στη μάνα που κάπνιζε αρειμανίως… Απορούσα όταν την έβλεπα να καπνίζει έτσι, και το ομολογούσε. Της άρεσε να διορθώνει γραπτά τα ξημερώματα δίπλα στις τζαμαρίες κολημένες με σκοτς καπνίζοντας από ένα με δύο πακέτα τσιγάρα, στο σαλόνι.

Τα πόδια της ήταν μέσα στις πεταγμένες φλέβες, αρκετά παχυά προς το τελείωμά τους προς τα επάνω, σαν το παχύ μέρος της κολοκύθας, με πολλές ζάρες, για να το θέσω όσο πιο κομψά γίνεται. Τα πολλά κιλά της, πρόδιδαν γυναίκα που δεν περπατάει σχεδόν καθόλου. Είχα φτάσει να ανησυχώ για την υγεία της.

Η Κατερίνα μου είχε ομολογήσει λίγο πριν μου τον γνωρίσει τον λεγάμενο πως όταν τους πέταξε ο προηγούμενος ιδιοκτήτης έξω από το σπίτι και έτρεχαν στα δικαστήρια (με δικηγόρο όπως απεδείχθη χασοδίκη), πήραν αυτό το tiny ας το πούμε διαμέρισμα με τα πενιχρά τους (έτσι όπως τα διαχειρίζονταν, και κατάλαβα αργότερα), και δάνειο. Το πρόβλημα ήταν πως δεν είχε χώρους όσους θα έπρεπε για μία οικογένεια. Ήταν σπίτι για εργένη.

Έτσι, είχε δημιουργηθεί μία τσιγγάνικη συνθήκη, όπου οι γονείς δεν είχαν δικό τους δωμάτιο: κοιμόντουσαν πάντα στο σαλόνι, ο ένας στο ένα ντιβάνι, ο άλλος στο άλλο απέναντι. Το ένα παιδί στο ένα δωμάτιο, το άλλο στο άλλο.

Ο Χριστός και η Παναγία ρε παπάκι, τους πήρες τα σαπούνια της Clinique, με την πράσινη θήκη, και μάλιστα δύο;

Πάντα ψώνιζε τα ίδια σε όλους όταν τον άφηνες, ήταν ικανός να πάρει κραγιόν στη γυναίκα και κραγιόν στον άνδρα. Παραλίγο να το πράξει, στις Galleries Lafayettes. Εκεί τον είχα προλάβει.

Έριξα το κεφάλι πίσω με τρελή απογοήτευση για το πως θα ένιωθαν, και μάλιστα νομίζοντας πως είχα βάλει εγώ το χεράκι μου. Ρεζίλι!

Αμάν ρε παπάκι, αμάν, αν σε αφήσει κανείς είσαι ικανός να φέρεις την καταστροφή! Είπα μέσα μου.

Δεν του έλεγα τι σκεφτόμουν για όλη αυτή την τρελή κατάσταση των πάνζουρλων, καθομολογία δικής τους κιόλας πάνζουρλων, για να μην μαρτυρήσω τις σκέψεις μου. Δεν ήθελα να τον προσβάλλω. Ούτε να τον στενοχωρήσω.

Ήταν που ήταν μαυριδερές μάνα και κόρη, ήταν αρκετά και δαύτος. Το μόνο που δεν έπρεπε να συμβεί ήταν να τους το πει κάποιος αγοράζοντάς τους σαπούνια της Clinique, και μάλιστα εις διπλούν επαναληπτικό να το εμπαιδώσουν. Ποτέ δεν θα επέτρεπα να φανταστούν πως τις είχα αποκαλέσει για το χρώμα τους "κατσιβέλες", για παράδειγμα. Δεν είχα τέτοιο επίπεδο, ότι και να έκαναν, όσο και να ζήλευαν από όσο φάνηκε στο τέλος.

Το χρώμα του δέρματος, πρέπει να είχε σχέση με την καταγωγή. Η επαρχία από την οποία κατάγονταν η μάνα, είχε στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού παλαιότερα Ρομά και γύφτους.

Όσο και να μην ήθελα να σκέφτομαι έτσι, η μυρωδιά του σπιτιού μέσα στην τσιγαρίλα, το παρατημένο κορμί της κοντούλας ηλικιωμένης μαυριδερής μάνας με φωνή νταλικέρη από το κάπνισμα, η μυρωδιά που ανέδυε το σώμα της μικρής όταν για πρώτη φορά με πλησίασε, ενίσχυαν το σκεπτικό μου.

Ωχ ρε παπάκι, ωχ τι έκανες, έλεγα από μέσα μου, και σε ποιόν να μαρτυρήσω τι.

[thetrigger]

Boston Post, Massachusetts, July 7, 1921

[thetrigger]

Lost in Love

Ένιωθα πως άρχισα να χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Βγήκαν από το σκάφος, κοίταξε προς εμάς. Φορούσε σχεδόν όπως πάντα γυαλιά ιστιοπλοίας. Πλησίασε με την υπόλοιπη ομάδα του, κάθισαν σε ένα τραπέζι στο βάθος. Ήτανε όχι μουτρωμένος, δεν θα το έλεγα. Δαγκωμένος. Διαισθάνθηκα πως ήταν πληγωμένος. Πριν από δύο ημέρες είχα δώσει ένα τέλος σε όλο αυτό.  Δεν μου μιλούσε. Λίγο πριν πλησιάσουν το τραπέζι τους,  στάθηκε για λίγα λεπτάπίσω από εμάς, την πλάτη γυρισμένη. Εκείνα τα λεπτά, μου φάνηκαν αιώνας.

- Έλενα ηρέμησε, είπε πιάνοντάς μου το μπράτσο η Σοφία. Η Έρρικα από απέναντί μου στο τραπέζι με κοιτούσε με νόημα - είσαι καλά; 

- Μια χαρά κορίτσια, ψύχραιμα, μην το κάνουμε θέμα, συζητώντας νιώθω άβολα και σκέφτομαι ενώ δεν υπάρχει λόγος να σκέφτομαι. 

Είχα αρχίσει να θυμώνω. Θα μπορούσα να μην είχα δώσει απολύτως καμία σημασία εάν κάναμε όλες την πάπια, η κάθε μία για τον δικό της λόγο. Όλες μας όμως θέλαμε αντιμεταθετικά να καταπιαστούμε με τον έρωτα της άλλης, για να κρύψει η καθεμιά την δική της αμηχανία. Σε λίγο πέρασε ο Παναγιώτης μπροστά από το τραπέζι μας, γύρισε και κοίταξε μέσα στα κατεβασμένα γαλάζια μάτια τη Σοφία. Με τα δικά του γαλανά εκφραστικά μάτια. Ένιωθα πως αν δεν κρατιόταν από το μπράτσο μου τόση ώρα, θα είχε γλιστρήσει κάτω από την καρέκλα για να βρεθεί λιωμένη σαν την οδοντόκρεμα κάτω από το τραπέζι. Δεν έλεγα τίποτα, ήξερα να διαχειριστώ πιο έξυπνα τα δικά τους. Είχε φτάσει όμως ο κόμπος στο χτένι, ήμουν πολύ θυμωμένη μαζί τους. Στο διπλανό τραπέζι μία συνάδελφος του Κρις, με την μοτορόλα στο χέρι. Μας άκουγε. Δεν ήξερα πλέον που να κρυφτώ, ένιωθα πως όλοι τα γνωρίζαμε όλα και όλοι κάναμε τις πάπιες και όμως τίποτα δεν πήγαινε στη θέση του. 

Είχε δροσίσει. Ήταν μετά τα γενέθλιά μου. Τα είχαμε γιορτάσει στο ίδιο σημείο, δίπλα στη θάλασσα, με την δική μας ομάδα. Τις πόζες που είχαμε πάρει για τις φωτογραφίες μας, όσο και να θέλω να τις σβήσω από την μνήμη μου, δεν το κατάφερα ποτέ. 

Βραδάκι με λίγη ψύχρα, εγώ, η Σοφία, η Έρρικα, ο Ανδρέας, μερικοί ακόμη φίλοι που ανεβοκατεβαίνουν από τα γήπεδα του τένις πριν αρχίσουν ματσς ή μόλις τελείωναν. Είχαμε γίνει μία μεγάλη παρέα. Σκάφος, τένις, φαγάκι στον όμιλο, βόλτες, και ξανά πίσω. 

Ένα βράδυ που αυτός δεν είχε φανεί, αν και ήξερε πως θα γιορτάζαμε τα γενέθλιά μου εκεί. Η Σοφία φορούσε ένα κόκκινο κολλητό φόρεμα, τα μαλλιά κατάξανθα στάχυα, το χρώμα της σοκολατί από τις προπονήσεις μέσα στον ήλιο. 

Έλενα γύρνα! 

Μου είχαν στήσει… ενέδρα, με τα παιδιά από την ψαροταβέρνα. Η τούρτα είχε βγει από το ψυγείο, με τα κεράκια της. Ανοίξανε τα μπουκάλια το κρασί. 

2010. 

Οι επιστροφές μου πήγαιναν συγκροτημένα, με πλάνο. Ο κοινωνικός μου ιστός δημιουργούνταν ξανά, η δουλειά στρώθηκε ξανά με μαθήματα και φροντιστήρια. Τη σχέση ποτέ δεν την προγραμματίζεις ωστόσο, ούτε μου έλειπε κάτι βέβαια από τόσο πολύ νωρίς. Μέσα όμως σε τόσο κόσμο με καινούριες παρέες μας, τα φλερτ έδιναν και έπαιρναν. Και πάνω στα γήπεδα όπως λέγαμε, και κάτω στα σκάφη. Όμως ένας πέφτει πάντα στις καρδιές μας, και μάλιστα πολλές φορές μας κάθεται πολύς. 

Μπούκωνα, είχα θυμώσει μαζί τους. Το κινητό μου  χτύπησε. Ο Θανάσης οργάνωνε πάρτυ σε μονοκατοικία με συναδέλφους από τη Cedefop. Επιβεβαίωση. Ήταν η ώρα μου να φύγω, Κάτι με έκανε να νιώθω πως ήταν για πάντα. Από τις αποφάσεις που παίρνουμε εν ριπή οφθαλμού, το match point της ζωής μας.

Ο Κρις παρατηρούσε από το τραπέζι του, είχε καθίσει κεφαλή. Μόλις έφυγα ρώτησε τα κορίτσια, - πού πήγε η Έλενα; - Σε ένα πάρτυ της Cedefop, απάντησαν η Σοφία και η Έρικα. Όχι μιλημένες. 

Η δυσκολία μας να εκδηλώσουμε το ενδιαφέρον μας, τα ατυχήματα να βάζουμε άλλους στη μέση για να κάνουμε ο ένας τον άλλον να ζηλέψει, είχαν δημιουργήσει συνθήκες μεγάλης δυσκολίας στην επιστροφή από την εκδρομή, από την Μονεμβασιά και μετά. Εγκατέλειψα. Εγκατέλειπα. Δεν ήξερα που πήγαινα με την περίπτωσή του, δεν ήξερα και δεν μπορούσα να καταλάβω ποτέ τι ήθελε. 

-Αφήστε με επιτέλους κορίτσια, ειλικρινά δεν αντέχω άλλο. Είπα σχεδόν χωρίς άλλη δύναμη να συγκρατήσω τη φωνή μου που έσπαζε. Μας άκουσε η συνάδελφος με τη μοτορόλα. 

Μάζεψα τα λίγα κιλά μου, έσιαξα τον σκούφο μου, φόρεσα την καμπαρντίνα και έφυγα. Ένα μικρό μεγάλο τέλος. 

Η διασκέδαση δεν με πρόδωσε στο πάρτυ. Στριφογύριζα από παρά σε παρέα μιλώντας Αγγλικά, Γαλλικά και Ελληνικά. Ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον. Ήταν κατά τα άλλα μία υπέροχη βραδιά. Προς το τέλος, είπαμε με μια φωνή και οι δύο κουρουμπελιασμένοι, να την συνεχίσουμε.

Κι’έτσι, ατυχηματικά, καταλήξαμε στο στέκι που συχνάζουν ρακομελόφρονες, τα “ταγάρια”, στο κέντρο. Οι αριστεροί υποθέτω, δεν ξέρω πως να το πω διαφορετικά. Ήταν ένα μέρος που άρεσε στον Θανάση, αν και δεν ήταν θαμώνας. Δεν είχα λόγο με όλες αυτές τις σκέψεις να πω όχι. Έπρεπε να ξεχαστώ και το κατάφερνα πολύ καλά εκείνο το βράδυ. 

Σηκώθηκα να ζητήσω άλλη μία γύρα από την μπαρ-γούμαν. Ήταν η σειρά μου, τα πρώτα ήταν του Θανάση. Κοιτάζοντάς την, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Η μπαρ - γούμαν, ήταν η αδελφή του τέως. Φυτιλιάστηκα.

Μου είχε πάρει καιρό αλλά είχα καταλάβει καλά το παιχνίδι της να φάει το σπίτι του καλού μου. Οι γονείς της, για να ολοκληρώσει τις σπουδές της έξω, μπορεί να είχαν φάει ίσα με δύο διαμερίσματα ρευστό. Την ίδια στιγμή που εγώ φορτώθηκα την ευθύνη να οδηγήσω τον αδερφό της στο εξωτερικό, με βοήθεια κανενός. Εγώ και αυτός, εγώ και τα χρήματα της δουλειάς μου, αυτός και τα χρήματα της δουλειάς εκεί. Είχε μεγάλο παράπονο από τους δικούς του. Κάναμε όμως πως δεν καταλαβαίναμε. Δεν είχα λόγο να το συζητώ, δεν με αφορούσε. Ήξερα όμως την πίκα του. Το παράπονό του.

Περίπου εννιά  χρόνια της πληρώνανε ζωή στο εξωτερικό, σε ένα από τα πιο ακριβά θέρετρα των vips για χειμερινές διακοπές. Μέσα σε αυτό τον καιρό από τις απροσεξίες της, είχε κολλήσει ένα σωρό αφροδίσια από έναν καλό της που την κεράτωνε με πόσες ακόμη ένας θεός ξέρει. Δεν το πρόσεξαν αυτό το παιδί. Δεν παρατάς μία κοπέλα μέσα σε κλίκες αριστερών αναρχοάπλυτων μόνη. Δεν την αφήνεις 5 χρόνια να προσπαθεί μόνη στο εξωτερικό να περάσει σε μία ακαδημία και να μην περνά επειδή κόβεται στη γλώσσα. Δεν μπορείς να πιέσεις ένα παιδί που δεν έχει ικανότητες, απλώς και μόνο ρίχνοντας εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ επάνω του, να τις αποκτήσει. Δεν κάνουμε όλοι για ακαδημίες και πανεπιστήμια. 

Ελάχιστες φορές την είχα δει στη ζωή μου. Μία από αυτές είχε βγάλει μία περίεργη ζήλεια. Δεν είχα δώσει όμως καμία σημασία. Ποτέ δεν έδινα σημασία σε εκδηλώσεις ζήλειας…  κακώς. Αυτή τη φορά θα τα άκουγε όμως γενναία από εμένα:

-Του το πήρες το ��ιαμέρισμα τελικά, εντάξει ικανοποιήθηκες; έχετε τώρα με τον δικό σου καταφύγιο; (να πηδιέστε ήθελα να πω όμως συγκρατήθηκα). Τσουπ σε χρόνο μηδέν πετάχτηκε και ο “νταβάς” από δίπλα μου, έξω από τη μπάρα στο μπαρ. Ο …καλός της υποθέτω.

Μέχρι κάτω μαλλί, μούσια ένα μέτρο, κοντοπίθαρος. Για το θεό, σκέφτηκα από μέσα μου. Για το θεό την αριστερά σου… Τόσα χρόνια την σπουδάζεις για να γίνει μπαρ γούμαν; Και να τα μπλέξει με αυτόν τον τρίχα τον αναρχοάπλυτο νταβά; Είχα μείνει άφωνη. Ο τζόβενος να την παρακολουθεί να δουλεύει, και αυτή να βάζει ποτά πίσω από την μπάρα στο παρακμιακό στέκι. 

Δεν είχα λόγια. Σαφώς αν δεν είχαμε πιεί, δεν θα είχα πει και τίποτα. Στο τέλος - τέλος, το ευχαριστήθηκα όμως που βρήκα το θάρρος να της πω αυτό που της είπα. 

Για τον θεό, σκεφτόμουν αργότερα. Μπαρ γούμαν… Με τόσο κόπο! Και τόσα λεφτά! Τόση προσπάθεια να πικάρεις το άλλο σου παιδί με τέτοιο αποτέλεσμα; Και να έχουν και μούτρα να μου ζητάνε και χιλιάδες των χιλιάδων δανεικά;

Επέστρεψα στο τραπέζι δίπλα στον Θανάση. Δεν θα μου χαλούσε κανένα επεισόδιο εκείνη τη βραδιά. Τίποτε δεν θα γυρνούσε τον χρόνο που είχα χάσει με τον Κρις, πίσω. Τίποτε. 

Και εγώ το είχα βάλει πείσμα από τον πόνο. Δεν θα επέστρεφα ποτέ. Γι’αυτό, “κοίτα να περνάς καλά, μάτια μου”

[thetrigger]

Prolégomènes

Είχα δύο επιλογές, μάλλον τρεις στη διαχείριση του γραπτού.

Η πρώτη, να συγυρίσω όλες τις βιβλιογραφικές σημειώσεις και να συνεχίσω να παιδεύομαι με ένα ακαδημαϊκό γραπτό, ή κάτι που να φέρνει σε αυτό τέλος πάντων.

Η δεύτερη, μια και ο χρόνος που χρειάζεται είναι περισσότερος και απαιτείται επισταμένη προσοχή στο υλικό, να ξεφύγω από την αυστηρή ακαδημαική γραφή και να γράψω κάτι λιγότερο αυστηρό.

Η τρίτη, να μην ασχοληθώ καθόλου με ακαδημαική γραφή. Να γίνει μία μίξη στην αφήγηση ανεκδοτική. Χωρίς να απουσιάσουν από το κείμενο οι πληροφορίες που θέλω να δώσω για την οικονομική αποστράγγιση της χώρας.

Η αλήθεια είναι πως μετά από χρόνια και αποστασιοποίηση από την πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση στην Ελλάδα, δεν συντρέχει πλέον και ο λόγος ενός κειμένου τύπου 1 και 2, πιο πάνω.

Ακαδημαικοί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, έγραψαν αρκετά. Από το 2010 και μετά υπάρχει ικανοποιητική βιβλιογραφία επί του θέματος, έστω και εκ των υστέρων.

Όσοι μιλούσαμε για αυτήν την πρώτη κρίση, ηθικά τουλάχιστον νιώθουμε πως κάναμε ό,τι μπορούσαμε σε όποιους χώρους, με τα πρώτα τεχνολογικά μέσα που διαθέταμε, να ορθώσουμε τις φωνές μας. “Προστατευτείτε, μην μπαίνετε σε δάνεια, αν έχετε δάνειο φροντίστε να αποπληρωθεί, μπείτε στην ασφάλεια των μετάλλων. Γίνεται ακραίο Looting”: 2005 - 2006.

Στα απόνερα της Ολυμπιάδας στην Αθήνα, η ψυχολογία βρισκόταν σε Bull Market. Κανένας δεν πίστευε, λοιδορούνταν όποιος και μόνο αναφερόταν σε Reckoning Day. Του χρεώθηκε εμμονή, συνωμοσιολογία, τουλάχιστον βλακεία.

Ο χρυσός από τότε, μέσα σε ελάχιστα χρόνια, 4 φορές επάνω. Όσοι διέβλεψαν και επένδυσαν, μπήκαν αν μη τι άλλο σε ένα πολύ ασφαλές καταφύγιο.

Έτσι, δεν έχω να σημειώσω εδώ κάτι άλλο. Το αυταπόδεικτο.

Συγγενείς και φίλοι τοποθετήθηκαν μετά από προτροπές μου προστατεύτηκαν. Αυτό και μόνο αποτελεί μία ηθική ικανοποίηση.

Προστάτεψα τους ανθρώπους μου. Δεν γνωρίζω για τους αναγνώστες μου τότε, είμαι σίγουρη πως ναι. Μια και πολύς κόσμος ρωτούσε στέλνοντας μηνύματα.

Έχουμε μπροστά μας όμως μία δεύτερη σοβαρή στροφή της κρίσης που είναι προδιαγεγραμμένο να εξελιχθεί. Ο κόσμος παθός σήμερα αναγνωρίζει πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Είναι όμως μουδιασμένος από την ακραία φτωχοποίηση, με πολύ λίγες δυνάμεις αντίστασης για να σκεφτεί παραπέρα.

Εδώ θεωρώ πως πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα μπροστά μας με αισιοδοξία.

Αποφάσισα λοιπόν να μην μπω στη διαδικασία να γράψω κάτι βαρύ, αλλά κάτι ανέμελο. Κάτι που θα στέκεται στο μεταξύ, στο ενδιάμεσο. Με βιβλιογραφικές αναφορές μέσα στο κείμενο, παρενθετικά.

Κάτι που θα εξιστορεί, θα δίνει όμως και ιδέες. Κάτι, που θα περνά από συμβάντα αλλόκοτα και ανθρώπους αλλόκοτους, για να καλύψει αυτήν την ζουρλή περίοδο που έχουμε περάσει. Με την δική μου ματιά, από το δικό μου οπτικό πεδίο που είδε, κατέγραψε, επεξεργάστηκε.

Προφανώς λοιπόν θα υπάρχουν αναφορές σε ανθρώπους και καταστάσεις.

The Trigger (effect) ως τίτλος πρώτου και εισαγωγικού κεφαλαίου

“Ποιές επιπτώσεις μπορεί να έχει ένα όπλο στραμμένο πάνω σου, την κάννη στον κρόταφό σου;

Πολλές και μεγάλες. Τέτοιες, που αν ο θεός θελήσει να βγεις ζωντανός με το όπλο να μην έχει εκπυρσοκροτήσει, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Για σένα, για τους γύρω σου και για όσους από ένα κακό γύρισμα της τύχης, θα έχουν βρεθεί στο δρόμο σου. “

thetrigger.sites.google.com/

https://thetrigger.tumblr.com/

#the trigger