the-people-magazine-blog

[the-people-magazine-blog]

Surviving with R Kelly - Recensie

De documentaire Surviving with R Kelly gaat over het verleden van Robert Kelly vanaf 1970 tot heden. Robert Kelly is een afro Amerikaanse r&b zanger die seksueel misbruik heeft gemaakt van minderjarigen. In de documentaire worden er verschillende interviews afgenomen met familieleden van de artiest, zijn ex-vrouw en de slachtoffers van het misbruik. Familieleden. Al een aantal jaren rommelt de artiest met minderjarigen. Robert Kelly gaat de straten op of zelfs tijdens zijn show ronselt hij minderjarigen. Het zijn vaak minderjarigen meisjes van ongeveer 13 en 14 jaar die ook beroemd willen worden met muziek. De artiest stapt af op de meisje die hij wilt of laat zijn beveiliger dit doen door zijn nummer door te geven. De meisjes raken er helemaal enthousiast van, het idee dat een artiest hun benaderd. Vervolgens spreekt hij met deze meisjes af bij één van zijn studio’s. Hier belooft hij ze beroemd te maken. De naïeve minderjarigen geloven dit gelijk, omdat hij zelf een succesvolle artiest is. Hij sprak vaker met ze af en nam ze uiteindelijk mee naar één van zijn huizen. In het begin kwam hij als een man zonder kwaad over. Hij maakte veel plezier met zijn meisjes door veel leuke dingen samen te doen. Hij had een leuke tijd samen met de meiden, waardoor de meiden makkelijk bij hem bleven in het huis. De meisjes wisten het niet van elkaar. Op een gegeven moment veranderde de artiest in een duivel. Hij liet de meisjes niet meer weggaan en begon ze te misbruiken. Hij mishandelde de meisjes mentaal en seksueel. De meisjes hadden geen schijn van kans. Ze werden gedrogeerd, gehypnotiseerd en geslagen. Hij deed dit allemaal zodat er nooit genoeg bewijs tegen hem zou zijn als ze zouden getuigen. Hij liet de meisjes nooit met zijn visite praten. Als er visite kwam dan was het slachtoffer erop getraind om heel kortaf te zijn door alleen te groeten. Op deze manieren had hij ze in zijn macht. De artiest is beschuldigd van kinderporno, waaronder zelfs een seks tape van hem gelekt is. Misbruik na misbruik Als kind is R Kelly ook misbruikt door een familielid toen hij tussen de 7 en 14 jaar was. Dit gebeurde om de dag of om de week. Het gevolg van deze trauma is dat hij zelf ook minderjarigen ging misbruiken als een volwassenen man. Dit valt niet goed te praten, maar het is een oorzaak geweest. Toen ik naar de documentaire keek, kreeg ik verschillende emoties en gedachtes. Ten eerste voelde ik mee met alle slachtoffers van de artiest. Ik voelde verdriet voor de minderjarigen. Dat ze op een afschuwelijke manier misbruikt zijn door R Kelly. Het maakte mij ook boos dat hij meer dan 40 meisjes misbruikt heeft en nog steeds een vrije man was na al zijn daden. Hij is een aantal keren voor de rechter geweest, maar werd steeds vrijgesproken. Hij kocht de getuigen om, waardoor de getuigen hun klachten terug trokken. De getuigen en familieleden werden ook bedreigd door hem. Door angst en omkoperij was er niet voldoende bewijs. Ik vind het heel erg wat is gebeurd met de minderjarigen. Het zijn dappere meisjes die uiteindelijk er vooruit zijn gekomen om hun verhaal te doen. Ze zijn nu vrij van hem, maar hebben een zware trauma opgelopen. Dat is te zien aan hoe ze hun verhaal vol met verdriet vertellen en sommige kwamen niet uit hun woorden. Voor de meeste was het heel moeilijk om tijdens het interview hun verhaal te vertellen. De meisjes waren als minderjarigen kwetsbaar en makkelijk te verleiden met valse beloftes. Bijna elk jong meisje droomt ervan om rijk en beroemd te worden. Als er ook nog een succesvolle artiest naar je toestapt en je belooft je dromen waar te maken, dan kun je snel de val ingaan. De minderjarigen konden niet tegen de artiest op. Fysiek was hij ook veel sterker dan de slachtoffers. Nadat de documentaire te zien was voor iedereen, was de artiest nog steeds op vrije voeten. In de documentaire werd geroepen, omdat het gaat over een zwarte man die zwarte meisjes misbruikt, hij een vrije man is. Als het ging om een zwarte man die witte meisjes misbruikt, dan was de dader allang opgepakt. Nu is mijn vraag: wanneer zal er rechtvaardigheid komen ongeacht ras en kleur? Al sinds 1970 is het bekend dat de artiest andermans leven verwoest, maar nog steeds loopt hij op vrije voeten.

Bijage: Recensie

Geschreven door: Nadine Cassi

Bronnenlijst:

Npo3. (2019) Surviving R. Kelly: denk hier nog maar eens aan voordat je Ignition opzet. Geraadpleegd van https://www.npo3.nl/film-en-serie/reviews/surviving-r-kelly

[the-people-magazine-blog]

Voor niks en om niks een kogel door je hoofd.

Op 1 januari om ongeveer half vijf in de ochtend was er een ruzie op de nieuwe binnenweg uit de hand gelopen. Faisal Mssyeh, oftewel rapper Feis werd toen neergeschoten. Een paar uren eerder had Feis het nog over een aantal plannen die hij wilde waarmaken voor het nieuwe jaar, maar een paar uren later waren al zijn dromen voorbij. Voor niks en om niks werd Feis doodgeschoten. Feis werd in zijn rug geraakt. Het bleek dat hij de ruzie probeerde te sussen. Vervolgens liep Feis weg van de ruzie en kreeg een kogel door zijn rug. Onmiddellijk ontstond er veel ophef. Iedereen begon te schreeuwen. De broer van Feis werd ook geraakt tijdens de ruzie. Na de kogelschoten is de schutter gelijk ervandoor gegaan. Hierna is de politie gekomen en heeft een paar verdachten opgepakt. De politie heeft de mensen die aanwezig waren ondervraagd, maar niemand gaf aan wie de schutter was. De politie denkt dat dit door de straatcode of angst komt. Voordat Feis werd doodgeschoten had hij een goed gesprek met zijn moeder via de telefoon. Zijn moeder gaf aan dat Feis gelukkig was met zijn huis en zijn vrouw. (Rtlnieuws, 2019) Jammer genoeg duurde dit niet lang. Toen zijn familie te horen kreeg wat er gebeurd was, waren ze helemaal van slag. Ze konden niet geloven dat een goede jongen om niks van het leven genomen is. Zijn moeder vertelde aan Opsporing verzocht dat het heel zwaar is voor haar. (Rtlnieuws, 2019) Voor de familie is dit een nachtmerrie. Beiden slachtoffers lagen in het ziekenhuis, maar alleen de broer van Feis overleefde het. De broer van Feis zat zwaar in de coma.

Zoals hierboven eerder benoemd was, is het ontzettend zwaar voor de moeder van deze twee zoons. Een moeder die op nieuwjaar voor niks en om niks een zoon verloren heeft en de ander in een zware coma. Een uit de hand gelopen ruzie dat leidde tot moord en moord dat leidde tot kwetsbare familieleden en vrienden. Wanneer men een familie lid verliest, bestaat er niks dat de pijn kan wegnemen, maar de aandacht, troost en steun van de nabestaanden kunnen veel betekenen voor de familie voor het rouwproces. De familie te respecteren in hun rouwproces, empathie tonen, een rug om te huilen en een luisterende oor vind ik belangrijk voor de rouwenden. Liefde van de nabestaande en met elkaar zijn, is op dit moment van noodzaak. Het is veel moeilijker om alleen door een probleem te gaan dan samen. Met elkaars troost hebben de kwetsbare mensen steun van elkaar en kunnen ze samen richting het rouwproces gaan. Het verlies proberen te accepteren, alhoewel dit heel moeilijk is in het begin. Wanneer familie en vrienden iemand verliezen komen veel vervelende gevoelens naar boven. De nabestaanden voelen intense verdriet, verslagenheid, verlatenheid, somberheid en in dit geval zelfs haat en afschuw. De rol die een sociaal werker hierin kan hebben is door betrokken te zijn met de familie en nabestaanden. De rouwende te stimuleren om samen met de naasten te rouwen, het accepteren van het verlies en afscheid te nemen. Het is voor een sociaal werker ook belangrijk om empathie te tonen en te ondersteunen. Wanneer de rouwenden weer plezier krijgen in het leven, dan is het rouwproces voldaan. Dit kan wel een tijdje duren, van maanden tot jaren, maar er zal altijd wel een gemis blijven.

Bijlage: Nieuwsartikel

Geschreven door: Nadine Cassi

Bronnen:

Rtlnieuws. (2019, 5 februari). 'Mama, maak je geen zorgen': even later was Feis dood. Geraadpleegd van https://www.google.com/amp/s/www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/4599741/moeder-rapper-feis-rouwt-om-dood-zoon%3famp

[the-people-magazine-blog]

Loverboy en hun slachtoffers

Een loverboy is een mensenhandelaar van ongeveer 12 tot 60 jaar. Een loverboy heeft het profiel van iemand met een vlotte babbel die er goed uitziet. Hij weet hoe hij vrouwen kan inpalmen en haar voor zichzelf te winnen. Het gaat vaak over meisjes met een laag zelfbeeld. De loverboy heeft uiteindelijk als doel om haar te laten werken in de prostitutie, de drugshandel of andere criminele praktijken. Dit kan op verschillende manieren gebeuren. Door middel van chantage, geweld, bedreigingen dwingt hij het slachtoffer voor hem te gaan werken. Een loverboy probeert het slachtoffer compleet af te zonderen van haar sociale contacten en meer in contact te laten komen met zijn kring. Het komt vaak voor dat het slachtoffer gedwongen naar bed moet met zijn vrienden. Een aantal jaren terug was het zo dat loverboys meisjes probeerden te ronselen door middel van dure cadeaus en mooie praatjes. De dader maakte indruk door middel van zijn dure auto, kleding enz. De loverboy was lief tegen het meisje en liet haar speciaal voelen. Hij wist precies hoe hij haar moest behandelen. De dader probeert altijd de meisjes te ronselen die een laag zelfbeeld hebben, negatief zijn, problemen thuis hebben enz. (Stoploverboysnu, 2019) Wanneer het tijd werd om alle dure cadeaus terug te betalen moest het slachtoffer de prostitutie in of drugs verkopen. Intussen tijd had de loverboy ervoor gezorgd dat ze nauwelijks tot geen contact meer had met haar familie en vrienden. Onder dwang en bedreiging moet ze meedoen aan criminele praktijken. Door angst gaat het slachtoffer erin mee en durft geen hulp te zoeken. Tegenwoordig gaat het allemaal veel sneller de dader leert een meisje kennen en hier begint al de afpersing. (Ad,2019) Er wordt vaak ook geweld gebruikt, hierdoor lijkt er voor het slachtoffer geen weg meer terug. Het gaat vaak over meisjes die onzeker zijn, minderjarig, eenzaam en etc. Het komt ook steeds vaker voor dat meisjes met een Marokkaanse afkomst in de handen van loverboys komen. In de Marokkaanse gemeenschap leeft de vrouw onder een grote druk als het gaat om seksualiteit. Een voorbeeld is dat wanneer een Marokkaanse vrouw gaat trouwen, ze moet bewijzen aan haar man en familie dat ze maagd was voor de huwelijksnacht. Dit word overgedragen van generaties tot generaties. De vrouwen worden slecht behandeld. De man heeft een hogere positie dan de vrouw. De vrouw heeft niet veel te zeggen en krijgt niet genoeg waardering. Doordat de vrouw thuis niet genoeg waardering en respect krijgt, behandelen Marokkaanse jongens anderen vrouwen ook slecht. Dit geld niet voor alle Marokkaanse jongens. (Bouali, 2004) Wat ik heel belangrijk vind, is dat men elkaar met respect behandelen ongeacht geslacht, ras, kleur enz. De vrouw is veel kwetsbaarder dan een man en zou eigenlijk beter behandeld moeten worden en met meer waardering. Doordat ze behandeld worden als vuil, groeien ze op met een negatief zelfbeeld. Door een negatief zelfbeeld kunnen ze op het verkeerde pad terecht komen. Met deze profiel zijn ze makkelijk te manipuleren. Mijn visie op de rol van sociaal werk voor loverboys is dat ze een voorlichting speciaal voor jongens geven over de waarde van een vrouw. Dat ze jongens helpen om meer inzicht hierin te krijgen om ongeacht geslacht, geloof, ras enz. elkaar te respecteren. Wanneer jongens thuis niet leren hoe ze met een vrouw moeten omgaan, dan is er kans dat ze buiten een vrouw ook niet weten te waarderen. Een ander rol van sociaal werk voor de vrouwen zou kunnen zijn dat er campagnes komen voor vrouwen waarin ze worden geleerd om van zichzelf te houden. De sociaal werker het slachtoffer stimuleert om te werken naar een positief zelfbeeld. Met een positief zelfbeeld staat de vrouw sterker in haar schoenen en is ze niet makkelijk in te palmen. De vrouw voelt zich meer zelfverzekerder en is geen favoriet meer voor een loverboy. De vrouw heeft regie over haar eigen leven en valt moeilijker in de handen van verkeerde jongens. De sociaal werker kan bijvoorbeeld het verschil laten zien tussen goede en slechte jongens. Belangrijk is voor de vrouwen om signalen te leren opvangen van verkeerde jongens. Zodat ze uit de handen van loverboys blijven, maar niet altijd kun je dit voorkomen. Je kunt niet van te voren weten met wie je te maken hebt. Deze jongens zijn sluw en weten te manipuleren. Sommige vrouwen vallen voor het verkeerde. Zou dit toch mogen gebeuren, dan moeten deze vrouwen weten dat ze hun angst niet boven hun veiligheid moet zetten. Vaak weten vrouwen die in de handen van loverboys zitten niet waar ze hulp moeten zoeken. Vooral wanneer ze er al te diep in zitten. Door een simpele melding te doen, kunnen ze al hulp krijgen van de hulpverleners. Wanneer het slachtoffer hulp zoekt en terecht komt bij hulpverleners. Dan is het belangrijk dat de hulpverlener geen informatie verstrekt zonder toestemming van het slachtoffer. Men kan niet weten hoe moeilijk het is geweest voor het slachtoffer om een melding te doen. Een sociaal werker hoort betrouwbaar te zijn. Zo kan het slachtoffer zich veilig voelen en is het makkelijker om zich open te stellen. Hierdoor kan de sociaal werker ook beter hulp verlenen. 

Bijlage: Wetenschappelijk artikel

Geschreven door: Nadinne Cassi

Bronnenlijst:

Ad. (2018, 20 mei)   De loverboy van nu hoeft meisjes niet te verleiden. Geraadpleegd van

https://www.ad.nl/binnenland/de-loverboy-van-nu-hoeft-meisjes-niet-te-verleiden~acc20330/

Stoploverboys. (2019) Wat is een loverboy? Geraadpleegd van

https://www.stoploverboys.nu/nl/wat-is-een-loverboy/

Bouali, F. (2004, 7 september). Marokkaanse cultuur kweekt loverboys. Geraadpleegd van

https://www.trouw.nl/home/marokkaanse-cultuur-kweekt-loverboys~acd186e0/

[the-people-magazine-blog]

Vluchteling leven

Waar komt u oorspronkelijk vandaan en wat was de reden dat u uit uw land moest vluchten? Ik ben geboren in Georgie. In Georgie was er een kloof tussen het volk. Ik ben zelf afkomstig van de etnische bevolking van de Yezidi. Hierdoor is het zo dat we opgejaagd werden. Dit komt doordat de bevolking van de voormalige Sovjet-Unie, waaronder Rusland, Georgië en Ukraine in die tijd mensen zoals de Yezidi opjaagden en een afkeer hadden voor hun omdat er vanuit de propaganda veel leugens werden verspreid.

Hoelang bent u al in Nederland en hoe was de reis hier naartoe? Ik ben nu al bijna 18 jaar in Nederland. De reis hier naartoe was wel zwaar. Mijn man, zijn broer en moeder waren degene die eropuit gingen om te kijken welke plekken het beste voor ons geschikt zouden zijn om een nieuw bestaan op te bouwen. Zo zijn ze vanuit Georgië naar Nieuw-Zeeland en uiteindelijk Spanje gegaan. Op een bepaald moment was het zelfs zo dat het erop leek dat we in Spanje asiel zouden zoeken, maar de economie was simpelweg te slecht toen die tijd. Onze contact in Spanje suggereerde daarom dat we naar Nederland zouden gaan. Haar advies volgend hadden we al onze kansen op dit land gericht. Ik was achter gebleven met de rest van de familie en moest hun dus ook uiteindelijk allemaal herenigen met de mijn man, oom en schoonmoeder. De reis naar Nederland toe was best wel zwaar. Om zo’n grote groep van mensen te moeten reizen is al een lastig karwei op zich, laat staan als je de taal niet goed spreekt en met iedereen moet communiceren in gebroken Engels. Daarnaast was het zo dat mijn zo’n ook nog eens een gebroken been had, mijn oom enorme koorts had gekregen en mijn oma al heel oud was en veel begeleiding nodig had. Ik had mijn man ook niet bij me wat alles veel moeilijker maakte omdat er op dat moment niemand voor mij kon zorgen. Het naarste was het gevoel dat we van minstens twee fronten bedreigd werden. Aan de ene kant dreigden we teruggezonden te worden aan de grens van Rusland omdat we de Krim aan het verlaten laten waar in die tijd met veel argwaan naar werd gekeken. Aan de andere kant was de dreiging van onze vijanden aanwezig, omdat ze ieder moment erachter konden komen dat we het land probeerden te verlaten. Daarbij moest ik heel erg opletten of ik niemand ons zou herkennen, omdat de kans bestond dat ons dekmantel zou worden ontdekt.

Hoelang heeft u in een opvangcentrum gezeten? Ik heb ongeveer 7/8 jaar in een opvangcentrum gezeten.

Hoe was het om te leven in een opvangcentrum voor zo’n lange periode? Hectisch. Het was niet zeker niet makkelijk. Vooral om voor zo’n lange periode op een antwoord te moeten wachten was erg zwaar. Je weet niet of het juist goed is dat je al zo lang in het opvangcentrum verblijft of dat het juist betekent dat er geen hoop is. We hebben veel meegemaakt in de jaren dat we er zaten. We waren daarnaast ook de eerste generatie van vluchtelingen waardoor de opvangcentrums nog niet goed genoeg ontwikkeld waren. Veel bewakers waren erg racistisch toen die tijd en discrimineerden de vluchtelingen. Na een tijdje kwam er echter wel verandering in en was het zo dat alles veel beter ging. Veel dingen die ervoor zorgden dat het opvangcentrum meer als een gevangenis leek werden afgeschaft, zoals de avondklok. Vooral de laatste 3 jaar leken op een gegeven moment voorbij te vliegen omdat we allemaal wat ouder werden en meer goed nieuws kregen over onze situatie. Wanneer je zo’n lange tijd in zo’n opvangcentrum verblijft herkennen mensen je ook meer en ontstaat er een betere band tussen de mensen.

Heeft u nog familie in uw land of is iedereen van uw land gevlucht naar Nederland? Vrijwel iedereen die ik ken in mijn familie is gevlucht naar Nederland. Mijn eigen ouders zijn echter nog wel achtergebleven in Georgië. Ze hadden daar al een goed bestaan opgebouwd voordat de oorlog kwam en hadden hun werkelijke etnische identiteit verborgen gehouden.

Hoe was het om gewend te moeten raken aan de taal en manieren van Nederland? Voor mij was het heel moeilijk om de taal onder de knie te krijgen, en heb er tot de dag van vandaag nog moeite mee. Ik ben dyslectisch, en in een taal zoals het Nederlands waar er veel d’s, b’s en t’s zijn is het soms lastig om onderscheid te maken tussen sommige woorden. Ik moest de inburgeringscursus vaak overnieuw doen wat mij erg frustreerde en op sommige momenten er zelfs voor zorgde dat ik in paniek raakte doordat ik freesde dat ik het land zou worden uitgezet.

Heeft u nog wel het verlangen om terug te keren naar uw land van herkomst? Over het algemeen niet meer. Ik mis mijn vader en moeder nog wel heel erg, vooral om ons contact juist heel goed is geworden nu we zo ver weg van elkaar zijn. Het was in de eerste jaren nadat we eindelijk officiële ook heel moeilijk omdat ik geen contact mocht hebben met mijn ouders voor de vrees dat we teruggezonden zouden worden. Toch ben ik blij dat ik hier ben. Ik heb mijn bestaan hier nu opgebouwd, heb een prachtige baan, erg veel goede vrienden en collega’s. Mijn man en zoon hebben hun carrière hier ook al opgebouwd en het zou dus onverstandig zijn om nu nog terug te willen keren.

Als er iets is wat drastisch verandert moet worden als men kijkt naar de vluchtelingen van nu, wat denkt u dat er verandert moet worden? Ik denk dat het beste is als er hulpverleners zijn die de vluchtelingen ondersteunen in het overleven in de Nederlandse samenleving. Daarbij moet je denken aan het helpen van de vluchtelingen met het inburgeren, leren van de taal en leren van de gewoontes. Het belangrijkste daarbij is het laten zien van de verschillen en overeenkomsten van de waarden en normen tussen het eigen cultuur en de cultuur van Nederland. Veel vluchtelingen hebben geen idee hoe Nederlanders in elkaar zitten, waardoor er een kloof ontstaat tussen de mensen.

Denkt u dat er is iets wat gedaan kan worden zodat er meer begrip komt voor vluchtelingen, vanuit de invalshoek van de sociaal werker en de maatschappij? Ik denk dat mensen zoals maatschappelijke werkers en sociaal werkers een belangrijk rol spelen in het overbruggen van de krachten en wensen van de vluchtelingen en de verwachtingen van de maatschappij. Vluchtelingen zijn enorm kwetsbare mensen, wat niet iedereen tot zich door laat dringen. Zo zijn er mensen die erbij lopen en vluchtelingen gelukzoekers noemt. Voor iemand die alles heeft moeten opofferen om naar een ander land te moeten vluchten om een heel nieuw bestaan op te bouwen is dat erg kleinerend. Daarom denk ik dat sociaal werkers moeten proberen om ervoor te zorgen dat het belang van vluchtelingen aangekaart wordt. Een voorbeeld kan zijn dat een handvol vluchtelingen met verschillende achtergronden hun verhaal kunnen vertellen aan de mensen zodat er meer begrip ontstaat. Ook kunnen de mensen vragen stellen over hun situatie voor meer helderheid.

U geeft aan dat vluchtelinge kwetsbare mensen zijn, in wat opzicht bedoelt u dat? Vluchtelingen zijn kwetsbare mensen omdat ze zich nergens aan vast kunnen houden. Voor vluchtelingen is er maar weinig hoop, en die vestigen ze op het opnieuw bouwen van hun leven in een nieuw land. Ze hebben alles moet opofferen om te vluchten. Vrienden, familie hebben ze achter moeten laten om een nieuw leven te kunnen beginnen dat veiliger is.

Is er nog iets dat u kwijt wilt? Ik hoop dat we als mensen op een dag met z’n allen samen door een deur zullen kunnen gaan. Al is het misschien aan de extreem positieve kant, denk ik toch dat we eruit kunnen komen als we onze verschillen weg kunnen zetten voor een moment en naar onze belangen kunnen kijken.

Bijlage: Interview

Geschreven door: Kendal Khatoyev

[the-people-magazine-blog]

Eenzaamheid bij ouderen

We voelen ons allemaal wel eens eenzaam van tijd tot tijd. Maar wat niet iedereen beseft is dat er mensen zijn die zich na een bepaalde leeftijd voor een hele lange periode eenzaam beginnen te voelen. Ruim 1 miljoen 55-plussers voelen zich eenzaam volgens het Nationaal Ouderenfonds. (Nationaal Ouderenfonds, 2019) Dit is 1 op de 4 ouderen die je tegenkomt. Maar liefst 200.000 ouderen ervaren het gevoel van extreme eenzaamheid. Hierbij moet men denken aan ouderen die hooguit één keer in de maand sociaal contact hebben. In de meeste gevallen is dat dan ook een kort gesprek waarbij er aan hun gevraagd wordt hoe het met hun gaat. In mijn werkveld, Laurens Ouderenzorg zie ik het zelf al vaak genoeg voorkomen dat ouderen die hun levenslange partner kwijtraken zich vaak eenzaam beginnen te voelen.

Na gesprekken aan te gaan met een aantal ouderen die in een vergelijkbare situatie verkeren, gaven ze vrijwel allemaal aan dat ze na het verlies van hun partner vrijwel geen sociaal contact hebben buiten het eten in het restaurant tussen de middag. Echter is het zo dat de ouderen die op hun kamer blijven eten zich nog eenzamer voelen. Deze ouderen durven uiteindelijk ook niet meer buiten hun kamer te komen omdat ze al zo’n lange tijd geïsoleerd geraakt zijn. Vaak komt dit voor bij vrouwen die veel waarde hadden geëcht aan hun man en vrijwel niet buiten het huis gingen zonder ze. Wanneer deze oudere vrouwen hun partner vervolgens verliezen, verliezen ze niet alleen een partner, maar ook een houvast.

Zonder genoeg zorg en aandacht, dreigen deze ouderen sneller ziek te worden. Eenzaamheid is namelijk niet alleen maar een naar gevoel, maar kan zich ook ontwikkelen tot een ziektebeeld. Zo zorgt langdurige eenzaamheid er namelijk voor dat andere ziektes die men ervaart gaan escaleren. Eenzame ouderen blijken 14% meer kans te hebben om aan een vroege dood te lijden. (Nationaal Ouderenfonds, 2019)

In verzorgingstehuizen is de situatie nog enigszins onder de controle te krijgen doordat er voor de ouderen gezorgd wordt, maar zelfs hier kan de situatie zich voor het ergere ontwikkelen. Vanuit mijn eigen werkervaring kan ik constateren dat de zorg en de gastvrouwen/heren zich niet continue bezig kunnen houden met het geestelijke welzijn van de ouderen. De zorg heeft het op zich al druk genoeg met het fysiek verzorgen van de ouderen. De enige hoop op een praatje voor deze eenzame ouderen zijn de gastvrouwen/heren in het huis, maar zelfs die hebben bepaalde taken waarbij veel intensiviteit geëist wordt. Hierdoor is het zo dat er weer geen tijd is voor de ouderen.

Daarbij kan men zich voorstellen hoe ouderen zich voelen die alleenstaand in een eigen woning leven. In die gevallen is er namelijk geen zuster of broeder die hem of haar gezelschap kan houden.

Dus wat kunnen we doen om dit probleem op te lossen of een ten minste een manier vinden om de eenzaamheid te verminderen en zo verdraaglijk mogelijk te maken?

We hebben mensen nodig die ingezet kunnen worden naast de broeders, zusters, gastvrouwen/heren die hun tijd kunnen benutten om een gesprek aan te gaan met de eenzame ouderen. De beste optie die we hebben zijn sociaal werkers. Sociaal werkers respecteren de intrinsieke waarde en waardigheid van mensen en de rechten die daaruit voortvloeien. (van de Meij & Luttik, 2018) Zo heeft ieder mens in Nederland recht op een goed en gezond bestaan en dat zal niet mogelijk als men jarenlang alleen is. Sociaal werkers zullen misschien niet allemaal ingezet kunnen worden om iedere keer een uitgebreid gesprek te kunnen voeren met de ouderen, maar ze kunnen anderen er wel van bewust laten worden dat deze probleem afspeelt. Zo kunnen familieleden geïnformeerd worden die weinig of geen contact meer hebben met de ouderen.

Als de sociaal werker zijn kennis zodanig kan verspreiden, zal er een wereld aan nieuwe wijsheid geschapen worden.

Bijlage: Actualiteit

Geschreven door: Kendal Khatoyev

Bronnen:

· Meij, M. van der& Luttik, E. (2018). Beroepscode voor de sociaal werker, Sociaal werk versterkt. Utrecht: Piraña grafisch ontwerp

· (2019). Bijna helft ouderen in Nederland eenzaam. Opgeroepen op 2019 van https://www.ouderenfonds.nl/activiteiten/eenzaamheid

[the-people-magazine-blog]

‘’Mama, waarom noemen die mensen ons gelukzoekers?’’

Een stille avond. Alles lijkt goed te gaan. We zijn al bijna aan de beurt om door de poorten heen te lopen. We moeten alles achter zich laten. Vrienden, familie, kennissen, niemand bestaat meer waar wij vandaan komen. Alles draait nu om het overleven in ons nieuwe land. Ik moet het zien als een nieuw avontuur, zeg ik tegen mijzelf. Een nieuw kans op het leven. We moeten wel. We hebben geen andere keuze. Als we blijven waar we waren, worden we geheid opgepakt. Wie weet wat er dan gebeurt. Vermoord, verkracht, verkocht aan slavenhandelaars. Wie weet. Het enige dat ik weet is dat ik moet overleven. Overleven zodat mijn volk kan overleven. Alles lijkt goed te gaan. Kogelschoten. Iedereen met één doel in ogen. Wegrennen, en nooit meer terugkijken. ‘’We zijn erbij! Ze hebben ons!’’ Ik voel de vertrouwde armen van mijn moeder me om mijn middel grijpen. Ik sluit m’n ogen. Minuten voelen aan als maanden. Wanner ik mijn ogen open begin ik te tellen. Eén, twee, drie, vier… Een moment van opluchting. Iedereen is hier. We hebben het gehaald.

Vluchtelingen. Door sommige ook wel gelukzoekers genoemd. Maar wat maakt het nou dat er zo’n enorm stigma rondom het woord vluchteling hangt. Is het dat men in Nederland zodanig bang gemaakt is dat het land zo klein is dat we verder geen mensen meer kunnen herbergen? Dat het land te klein is, is een broodje aap, want er worden steeds meer nieuwe woningen erbij gebouwd.

Zijn de mensen misschien bang dat deze vluchtelingen hun baan inpikken? In dat geval zou ik zeggen dat het probleem meer bij de mens ligt dan de vluchtelingen die nu alleen het overleven op hun gedachte hebben en niet het inpikken van iemand anders zijn baan. Dus wat maakt het nou dat sommigen zo bang zijn voor deze vluchtelingen.

Zo onlogisch is dat eigenlijk helemaal niet. Wat als jij een land onder je bezit zou hebben en er op een dag allemaal onbekende gezichten verschijnen zou je ook schrikken. Daarnaast zijn het allemaal mensen die er helemaal anders uitzien dan jijzelf. Deze mensen hebben eigenlijk niet veel gemeen met jou. Integendeel, je vindt de cultuurelementen van deze mensen allemaal een beetje vreemd. Het past totaal niet bij wat jij als Nederlander gewend bent. Gelukkig is de wereld echter vol met kleuren en is het niet alleen zwart of wit. Want als men kijkt naar hoe Nederland er nu uit ziet, ziet men dat de Nederlander enorm divers is. De Nederlander kan meerdere talen spreken, kent meerdere culturen, heeft inzicht op wat er in meerdere landen aan de hand is.

Toch is er een barrière tussen de belangen van de Nederlander en de vluchtelingen die een Nederlander willen worden. Deze barrière is echter te verbreken. Maar niet zomaar. We hebben mensen nodig die kennis kunnen opmaken over de waarden en normen van de verschillende soorten vluchtelingen en de kernwaarden van de Nederlander in kaart kunnen brengen. We hebben niet zomaar mensen nodig. We hebben sociaal werkers nodig. Sociaal werkers die de hef in eigen handen kunnen nemen en gebruik durven te maken van hun krachten om met innovatieve manieren de barrière tussen vluchtelingen en burger te verbreken. Ze zijn namelijk professionals met een bepaalde visie om de maatschappij te verbeteren. Sociaal werkers richten zich op de mogelijkheden en krachten van de individuen binnen gemeenschap en zorgen ervoor dat hun empowerment bevorderd worden. Ze staan voor het bevorderen van sociale rechtvaardigheid met betrekking tot de individuen en de gemeenschap. Ook zijn sociaal werkers in staat om tegen discriminatie te staan en diversiteit en diversiteit juist te erkennen. En misschien wel de meest verantwoordelijke taak; ze wijzen onrechtvaardigheid uit in de samenleving en doen er wat mee. (van de Meij & Luttik, 2018)

Als we me z’n allen een steentje bijdragen aan de samenleving, meer begrip tonen en ervoor zorgen dat de sociaal werkers hun werk kunnen doen, komen we vast en zeker tot ons doel. De barrière tussen de vluchteling en burger zal verbroken worden en er zal nieuw leven in de samenleving geblazen worden.

Bijlage: Column

Geschreven door: Kendal Khatoyev

Bronnen:

· Meij, M. van der& Luttik, E. (2018). Beroepscode voor de sociaal werker, Sociaal werk versterkt. Utrecht: Piraña grafisch ontwerp

[the-people-magazine-blog]

“Het is schrikken als je net moeder bent geworden en je te horen krijgt dat je kind zijn zevende levensjaar niet gaat halen.”

Elisa Singokarso, moeder van twee, waarvan haar eerste geboren kind een hartafwijking heeft. Elisa deelt haar verhaal over de afwijking van haar zoon, Farley. De angst om je kind te verliezen, de pijn om je kind te zien lijden en het drijfveer wat Elisa sterk houdt.

Mijn zwangerschap verliep heel goed tot de laatste controle, toen kreeg ik het nieuws dat er iets mis was met zijn maagje. Op een donderdagavond werd ik verwezen naar het FU ziekenhuis, want die nacht kreeg ik weeën, ik werd opgenomen omdat mijn vliezen braken. Het was echt een moeilijke bevalling, Farley werd uiteindelijk pas zaterdagnacht geboren. Er werd meteen geconstateerd dat er iets mis was met zijn hart, omdat hij niet huilde en niet reageerde. Het kwam ook omdat mijn vliezen eerder braken en ik geen vruchtwater meer had; waardoor het een droge bevalling was en hij er wit en blauw uitkwam. Daar zijn ze dus achter gekomen dat er iets mis was met mijn zoontje. Na verdere controles dachten de artsen eerst dat het een ruisje was, toen had de cardioloog uiteindelijk geconstateerd dat m’n zoontje geboren was zonder een tussenschot in zijn hart, waardoor zuurstofrijk en zuurstofarm zich samen mengen, oftewel de afwijking Ventricular Septal Defect (VSD).

Op zo’n moment, als moeder, besef je het niet en ga je gewoon op automatische piloot. Dit is hoe het is en je neemt de rol als moeder op met extra zorg. Het is schrikken als je net moeder bent geworden en je te horen krijgt dat je kind zijn zevende levensjaar niet gaat halen. Het is niet alleen voor een pasgeboren baby zorgen, maar ook maandelijkse onderzoeken en controles doen en in constant in spanning zitten over de gezondheid van je kind. Tot zijn negende maand ging alles in principe goed, totdat het bleek dat Farley met spoed geopereerd moest worden nadat de cardioloog zag dat er teveel bloed naar zijn longen toe ging. Er is toen een omleiding gemaakt in zijn hartje, om de zuurstoffen van zijn hart niet meer samen te mengen. Farley heeft toen als baby een maand in het ziekenhuis gelegen, het is ontzettend naar om je kindje zo jong onder het mes te zien gaan en daarvan te herstellen. Na een jaar werd de volgende stap van deze operatie uitgevoerd en daarna kon ik als moeder zijnde eindelijk een beetje opgelucht ademhalen. Alles ging namelijk volgens schema en het begon er beter uit te zien voor Farley.

Het klinkt misschien een beetje gek, maar ik dacht “Nu kan ik eindelijk een beetje normaal moeder zijn.” Het was een ongewone start voor mij, pijnlijk en stressvol. Als moeder wil je het allerbeste voor je kind, je wilt dat je kind optimaal gezond is. En om je eigen baby zo jong te zien vechten voor zijn leven, is pijnlijk. Maar je wilt doorgaan op een normale manier. Positief blijven was erg belangrijk. Niet opgeven. Het is je moederinstinct, je gaat ervoor en je vecht ervoor. Wat ons ook te wachten staat, we komen er samen sterker uit.

Na vier jaar kreeg ik m’n tweede kind, maar ik zat nog steeds met de extra zorg van m’n eerste kind. Ik zag opeens bepaalde dingen wat ik bij Farley heb gemist, zoals het kruipen, lopen en eigenlijk wat een gezond kind ‘’hoort’’ te doen. Ik was zo gefocust op zijn zorg en en zijn ziekte, dat ik opeens bij m’n tweede kind besefte hoeveel ik eigenlijk heb gemist van de kleine, normale dingen. Natuurlijk was ik onwijs blij dat m’n tweede kind gezond te wereld kwam.

(figuur 1)

Ik heb wel echt een bijzondere band met Farley gecreëerd, vanaf de geboorte hebben we samen veel meegemaakt, tot de dag van vandaag. Als moeder zul je altijd wel een beetje bang zijn om je kind te verliezen. Op z’n achttiende was het randje kantje, ik dacht hem echt kwijt te raken. Hij had toen maar liefst drie maanden in het ziekenhuis gelegen op intensive care, bij het krijgen van zijn eerste pacemaker. Farley kreeg een pacemaker omdat hij ouder werd en zijn hartslag steeds begon te dalen. De dokter zei vroeger natuurlijk dat hij z’n zevende niet haalt, dat werd verschoven naar zijn achttiende, dus het was haast wachten op een bevestiging. Ik heb altijd gezegd dat we een engeltje op onze schouder met ons meedragen. De positiviteit en kracht die ik aan m’n zoon overdroeg, die hij toen echt meer dan ooit nodig had, zijn we er toch samen door heen gekomen. En dat zal altijd zo blijven. Ondanks mijn baan in de zorg, zal ik altijd de extra zorg en extra aandacht blijven geven aan m’n kind. Het was zwaar, maar dit gaf bij mij ook de drive om zelf überhaupt in de zorg te gaan werken. Een ander te kunnen verzorgen, ondanks dat ik zelf met een zorgkind zit. Het geeft mij de kracht om door te gaan.

Nu gaat het op zich prima, de onderzoeken die blijven plaatsvinden. Binnenkort komt er weer een grote operatie aan, om zijn pacemaker te verwisselen. We gaan dan weer door, we blijven positief! Farley is inmiddels al 25 jaar oud, dus kan je nagaan hoe ver iemand het kan schoppen met wilskracht en steun.

Voor alle moeders met een ziek kind en die hetzelfde mee hebben gemaakt, of meemaken: Blijf positief, zoek je eigen drijfveer en vooral niet bij de pakken neerzitten! Zo komt het allemaal goed.

Aspect van Sociaal werkers

Jaarlijks zijn er maar liefst 1,250 nieuwe gevallen van aangeboren afwijkingen in Nederland. (Eurocat, 2012) Niet alleen het kind lijdt hieronder, maar ook de zorgdragers. Wat kunnen wij als Sociaal werkers voor deze zorgdragers/ouders betekenen? Mentaal vergt dit veel kracht, zoals Elisa had gedeeld in haar verhaal. Er is hier sprake van intrinsieke motivatie, haar eigen drijfveer om Farley sterk te houden en om door te zetten is wat ze ambieert. (Rigter, 2017). Het is erg knap hoe Elisa zich samen met Farley staande heeft gehouden en dat nog steeds doet. Een maatschappelijk werker kan hier erg van steun zijn, om de last van hun schouders te verlichten. Een zorgdrager heeft af en toe zelf ook zorg nodig. De sociaal werker kan aan de slag gaan met verwerkingsproblemen, angst en emotieregulatie.

Bijlage: Human interest

Geschreven door: Rasheena Badoella

Bronnen:

EUROCAT, European Registration Of Congenital Anomalies and Twins.zorggegevens.nl

Figuur 1: Afbeeling behoort tot Elisa Singokarso

Rigter, J. (2017) Basisboek psychologie. Bussum: Coutinho.

[the-people-magazine-blog]

“Prachtig, bijzonder, mooi en dankbaar werk. Ik kan het niet bij een woord laten!”

Ingrid Sakri (51), is een verpleegkundige in het Nederlands Kanker Instituut in Amsterdam, oftewel het NKI. Samen met het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis vormt het NKI één organisatie, waar wetenschappelijk onderzoek en specialisatie wordt uitgevoerd gericht op het bestrijden van de ziekte kanker. Ingrid werkt hier al sinds 2001. Maar wat betekent kwetsbaarheid voor een verpleegkundige in een omgeving als deze? Kanker is een van de meest voorkomende ziektes in Nederland, waaraan we helaas velen aan moeten verliezen. Je neemt deze kanker patiënten onder je hoede en begeleid ze door het proces, daar komt niet alleen fysieke zorg bij kijken, maar ook mentale zorg. Jezelf kwetsbaar open stellen; om andermans kwetsbaarheid te verzachten.

Ingrid, wat heeft jou gemotiveerd om verpleegkundige te worden?

Het heeft mij altijd al aangetrokken om patiënten te verzorgen, aandacht te geven en een luisterend oor bieden. En zorgzaamheid zit in mijn genen!

Hoe ben je begonnen bij het NKI?

Ik zag een advertentie in de krant staan, ze waren op zoek naar een voedingsassistente en daar heb ik op gesolliciteerd, ik werd meteen aangenomen. Ik heb toen een jaar als voedingsassistente gewerkt, ik had dagelijks contact met patiënten door het verzorgen van hun eten. Maar om toch echt zorg te bieden aan de patiënten ben ik de interne opleiding verpleegkundige gaan doen en dat is mij enorm goed bevallen. Ik doe het natuurlijk nog steeds!

Wat leuk dat je eerst als voedingsassistente begon! Hoe ziet een dag werken eruit voor een verpleegkundige?

Ik zelf doen alleen dag- en weekenddiensten. Ik begin ‘s morgens om half acht en dan verlos ik de andere verpleegkundigen van hun nachtdienst. Alle verpleegkundigen krijgen hun eigen patiënten voor die dag aangewezen en dan ga ik mijn overdracht lezen, over mijn eigen patiënten. Onder zorg bieden valt o.a. medicijnen geven, visite lopen met de arts bij het patiënt, hoe het gaat, of diegene mag moet blijven of ontslagen mag worden.

Wat houdt visite lopen met de arts in?

Dat is een term bij ons op de afdeling. Dagelijks loop je als verpleegkundige met een arts de patiënten af, om te kijken hoe het met de patiënt gaat, of er klachten zijn en hoe diegene zich voelt en wat er dan nodig is.

Ah oké, duidelijk! Als dit je werk in een woord zou moeten omschrijven, wat zou het zijn en waarom?

Prachtig, bijzonder, mooi en dankbaar werk. Ik kan het niet bij een woord laten! Waarom ik dit zeg, ja, het is mooi om te zien dat de patiënten blij en tevreden zijn met de zorg die we hen bieden. Je verzacht toch de pijn van deze mensen daardoor. Aan het einde van de dag is dat wat mij voldoening geeft aan dit werk en daarom doe ik het.

Dat is erg mooi om te horen. Even een iets minder leuke vraag. Wat zijn de dingen waar je dagelijks op het werk mee te maken hebt, die je soms moeilijk vindt?

Ik werk natuurlijk in een ziekenhuis met alleen patiënten die aan kanker lijden, je krijgt dan uiteraard ook te maken met verlies. Patiënten die overlijden of slecht nieuws krijgen, maar ook patiënten die beter kunnen worden. Hetgeen wat ik soms moeilijk vind is als ze slecht nieuws krijgen, dat we helaas niks meer kunnen doen voor de patiënt. Vooral bij jonge mannen en vrouwen, die dan ook nog jonge kinderen moeten achterlaten. Dan krijg ik echt een brok in mijn keel en laat ik soms ook een traan.

Dat kan ik me voorstellen. Hoe ga je hier emotioneel mee om?

Het is en blijft moeilijk. Zeker op het moment dat je met de arts en familie van het desbetreffende patiënt in gesprek moet gaan. Op zo’n moment moet ik me dan emotioneel echt inhouden, hoe moeilijk het ook is. Achteraf praat ik meestal met collega’s aan het einde van mijn dagdienst. Bij overdracht aan de avonddienst, dus dagafsluiting, zitten we vaak samen en daar is dan de ruimte om over je gevoelens en emoties te praten onderling. Het is onwijs fijn om het te kunnen delen met je collega’s. Zo kan ik het dan weer loslaten en met een goed gevoel naar huis gaan.

Heel fijn om elkaar daarin te kunnen steunen. Om dit interview nog op een prettige manier af te sluiten: Wat zijn de mooie dingen die je op het werk meemaakt?

Dat de patiënten die onder mijn zorg staan heel erg tevreden zijn over de zorg die ik hen biedt. Ook het luisteren naar hun verhalen over pijn en verdriet. En dan complimenten krijgen of een schouderklop over hoe blij ze zijn met mij en dat geeft mij zoveel voldoening. Als de patiënt tevreden en blij is- dan heb ik taak voor die dag met hart en ziel volbracht. Ik houd echt van dit werk en ik wil dit ook met alle liefde tot mijn pensioen doen!

Aspects van een Sociaal werker

Het Sociaal werk kent heel veel richtingen en ook verschillende doelgroepen. Dit interview richt zich meer op het medische kant van Sociaal werk. De medisch maatschappelijk werkers in de industrie zullen het vast herkenbaar vinden. Als medisch maatschappelijk werker heb je met te maken met verschillende aspecten waarmee een verpleegkundige, in dit geval in een kankerinstituut, mee leert om te gaan. Zoals Ingrid had benoemd is het moeilijk om je emoties tijdens het werk in toom te houden. Een medisch maatschappelijk werker kan emotieregulatie toepassen, het herkennen van je eigen emoties en deze vaardigheden adequaat kunnen uiten en gebruiken (Rigter, 2017). Zo leert de verpleegkundige er makkelijker mee omgaan. Waardoor er ontwikkeling is bij de coping strategie, het bewust kiezen van hoe je met stress en problemen omgaat (Rigter, 2017). Kanker is een vreselijke ziekte waar verlies en rauw een grote rol speelt. Voor de verpleegkundige is het dan ook goed om dit te kunnen verwerken, om zo nog optimaal te werk kunnen gaan.

Bijlage: Interview ervaringsdeskundige

Geschreven door: Rasheena Badoella

Bronnen:

Rigter, J. (2017) Basisboek psychologie. Bussum: Coutinho.

[the-people-magazine-blog]

The Fault In Our Stars - Recensie

The Fault In Our Stars is een prachtig boek over een jong tienermeisje gediagnosticeerd met longkanker. Hazel is 16 jaar oud en gaat naar een support groep voor kanker, waar ze onwillig aan deelneemt door haar ouders. Maar snel komt ze erachter dat het eigenlijk wel een goed idee is, nadat ze een jongen genaamd Augustus Waters leert kennen. Hij is charmant en geestig. Augustus lijdt aan een zeldzame soort van botkanker, maar is recent schoon verklaard. Terwijl Hazel en Augustus op zoek gaan naar hun favoriete auteur, bevinden ze zich in een achtbaan van emoties, liefde en verdriet. Ze reizen samen naar Amsterdam, op zoek naar auteur Peter van Houten, schrijver van Imperial of Affliction. Tijdens de trip deelt Augustus hartverscheurende nieuws met Hazel en de grond zakt onder hun voeten vandaan.

Het boek, geschreven door John Green, is perfect voor degene die van de genre jongvolwassen houdt met veel geestige humor en hartverscheurende gebeurtenissen. Eenmaal begonnen aan dit boek, was ik meteen meegezogen in het verhaal. Je begint al met een gevoel van medelijden voor Hazel, een jong meisje met zoveel ellende achter de rug. Ze ontmoet dan eindelijk een leuke jongen en je krijgt hoop en je bent gewoon benieuwd waar dit naartoe leidt. Al die vlinders die je wel eens als tiener hebt gevoeld, beginnen weer opnieuw te kriebelen. Ik genoot van de band die ze samen creëren. Het verhaal verloopt zo geleidelijk, met een grote twist waarvan het bijna onmogelijk is dat je daar niks bij voelt. Je leeft zo mee met de personages en voor je het weet is het boek al uitgelezen. Vaak is een roman voor jongvolwassenen ietwat cliché, maar in dit boek was weinig van cliché te vinden. Het mooie is ook dat deze personages een bepaalde zelfspot met zich meedragen, dat maakt The Fault In Our Stars zo menselijk. Je begrijpt de pijn die ze voelen en wat ze van het leven willen maken. Om Hazel’s ontwikkeling als het ware mee te maken en om te zien hoe haar kijk op haar leven wordt veranderd, is zo mooi. En dan heb je Augustus Waters, de nonchalante en coole jongen die haar daarin wegwijs maakt. Het is erg leuk, verdrietig maar ook empowering en hartverwarmend.

Dit boek heb ik gelezen met een grote glimlach en zeker wat tranen. John Green heeft meerdere boeken in deze genre geschreven, maar ik moet zeggen dat The Fault In Our Stars mij altijd is bijgebleven. Na het uitlezen van dit boek, had het verhaal nog een sterke grip op mij. Het is een nadenkertje- je staat even stil bij het leven en je wilt het maximale er uit halen, ondanks enige tegenslagen. Het heeft niet lang geduurd voordat ik dit boek weer had opgepakt om het voor de tweede keer te lezen. Een leuke fun fact: Dit boek is verfilmd en ook werkelijk in Amsterdam opgenomen. Voor de Nederlanders onder ons, is het natuurlijk altijd leuk om over herkenbare dingen te lezen uit je eigen land, maar dus ook om het weer terug te zien in de verfilming! Een goede tip is wel; om het boek eerst te lezen voordat je besluit de film te gaan kijken, zo kun je met een bepaalde perspectief de film toch iets beter begrijpen. Dit boek draagt een boodschap met zich mee, dat niet alleen voor de genre jongvolwassen mooi is om te begrijpen, maar ook voor volwassenen. The Fault In Our Stars is een romantisch, geestig maar vooral menselijk boek voor jong en oud. De hoofdstukken zijn makkelijk te lezen en elk personage wordt mooi heel neergezet met een eigen bijdrage aan het boek. Zeker een aanrader! And don’t forget.. ‘’It’s a metaphor!’’

Waarom moet jij als Sociaal werker dit boek lezen?

Dit boek zal iemand met het hart van een Sociaal werker ongetwijfeld inspireren en emotioneren. Om te zien hoe een jong meisje als Hazel, zich zo sterk houdt na alle tegenslagen die ze door haar ziekte mee heeft gemaakt. Maar ook een band creëert met iemand waar zich ze mee associeert (De Graaf & Tieleman, 2016) iemand die de pijn begrijpt en besluit een hele andere kijk te nemen op het leven en daar samen een verbintenis mee te vormen. The Fault In Our Stars inspireert men om stil te staan bij hoe het is voor jongeren om kanker te hebben en hoe zwaar het is om hiermee om te gaan. Dit boek helpt je meer te begrijpen, maar ook dankbaar te zijn voor de kansen die je krijgt in het leven. Voor een sociaal werker kan dit een nieuwe inzicht ontwikkelen, een nieuwe manier van aanpakken. 

Bijlage: Recensie

Geschreven door: Rasheena Badoella

Bronnen:

De Graaf, J. en Tieleman, M. (2016) Ontwikkelingspedagogiek. Amsterdam: Boom.