#probeersel

[levisgeekstuff]

Iron Man

Door het succes van de films uit het Marvel Cinematic Universe is het vandaag de dag nauwelijks denkbaar, maar Iron Man is lange tijd slechts een B-figuur geweest in de comicwereld. Dat is te merken aan het geringe aantal uitgaven van de man van staal in het Nederlands…

Vroege start

Nochtans was Tony Stark er wel vroeg bij in de Lage Landen. Al in 1969 maakt hij zijn opwachting in de legendarische HIP Classics reeks. Daarin wist hij slechts drie deeltjes te vullen, maar toch kreeg hij van uitgeverij Classics de kans met een eigen serie. Voor die eigen series telden ze het aantal nummers dat helden in HIP hadden gekregen en van daar nummerden ze dan verder. Zo is het eerste ‘eigen’ nummer van ‘Ijzerman’ nummer 4 uit 1971. Helaas voor Tony Stark bleef het daar ook bij. 

Staalman

Pas in 1983 zouden we Iron Man terugzien onder eigen naam. In de reeksen Marvel Special en Marvel Superhelden probeerde uitgeverij Juniorpress allerlei minder bekende helden uit. Zo kregen ze een beeld van welke personages populair zijn bij het publiek en dus mogelijk een eigen serie verdienen. Ook Iron Man kreeg er zijn kans. Zijn vertaling was intussen trouwens aangepast van Ijzerman naar Staalman.

Helaas bleken deze geen groot succes en zouden we Iron Man buiten enkele (gast-)optredens in andere reeksen zoals de Vergelders niet snel terugzien bij Juniorpress. Wel een bijzondere vermelding waard voor die gastoptredens is Spiderman Extra 17 uit 1987. Daarin krijgen we voor het eerst 'de Iron Man uit de toekomst' te zien.

Heroes Reborn

In 1997 kreeg Iron Man nog eens een eigen uitgave in Marvel Superhelden. Na de ‘Onslaught’ saga hadden een aantal klassieke Marvel-titels onder de noemer ‘Heroes Reborn’ een herstart gekregen met aan het roer grote namen uit de comicwereld. Zo schreef Jim Lee mee aan deze nieuwe Iron Man reeks. Het tekenwerk was helaas niet van zijn hand, wel van Whilce Portacio.

Marvel Cinematic Universe

In 2008 was Juniorpress de rechten op Marvel intussen verloren aan Z-Press. Die laatste zette de lopende Spiderman en X-Mannen (nu wel als X-Men) titels verder, maar probeerde daarnaast enkele beperkte nieuwe zaken. 

Eén van die nieuwigheden was de Iron Man Special op magazineformaat. Geen onlogische keuze, want de film Iron Man met Robert Downey Jr liep intussen in de bioscoop. In het magazine werd naast enkele strips dan ook hard ingespeeld op het succes van de film. 

Standaard

Zoals je merkt, moest Iron Man het tot nu toe vooral hebben van losse uitgaven en probeersels in overkoepelende titels. Daar zou in 2015 verandering in komen. Standaard Uitgeverij (bekend van Suske & Wiske) had de rechten op Marvel Comics bemachtigd en lanceerde een groot superhelden offensief. Er werden een heleboel nieuwe lopende series gestart met materiaal uit de grote Marvel Now reboot van de Amerikaanse uitgever. Ook Iron Man was dit keer bij de gelukkigen met een eigen titel. De run van schrijver Kieron Gillen en tekenaar Greg Land werd mooi uitgegeven in 9 delen.

In de supermarkt

De meest recente ‘eigen’ Iron Man titel komt uit 2021. Supermarktketen Carrefour lanceerde dat jaar in samenwerking met uitgever Panini een reeks bundels rond verschillende Marvel-helden. Daarin stonden verschillende verhalen uit de jaren 2000. Ook Iron Man kreeg een deeltje op zijn naam, met daarin oa. het geweldige ‘Extremis’ door Warren Ellis (!) en Adi Granov. Een aanrader! 🙌

Gastoptredens

Iron Man moet het dus stellen met een zeer beperkt aantal eigen titels, maar zoals gezegd maakte hij wél zeer regelmatig zijn opwachting in andere titels. Daarin is de rol van Tony Stark soms ook best groot. Denk maar aan Civil War, waar hij samen met Captain America de centrale figuur is. 

#Held in de kijker #Standaard #Z Press #Juniorpress #Classics #panini #Iron Man

[homoerotisch]

De busschauffeur is de beste essayist Even een trigger warning, lieve lezers. U stapt momenteel een essay in. Of eigenlijk stapt u in een busje, een Mercedes-dieselbusje dat over de smalle kronkeldijken van het eiland Goeree-Overflakkee kachelt. We hebben geen flauw idee waar we heen gaan, we dragen geen gordels. Dat hoeft allemaal niet in een essay. Het is het meest ongebonden genre, daarom ben ik er zo gek op.

Ik zeg het er maar bij. Want ik was zelf nauwelijks ingestapt, of ik las op mijn telefoon dat mensen tegenwoordig doodsbenauwd zijn voor essays. Jongeren denken bij ‘essay’ aan een oersaaie schoolopdracht. Alleen het woord zelf al roept ‘traumatische gevoelens op’, aldus een verslag op een website van de boekensector. Daarom overweegt de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek om het Boekenweekessay voortaan anders te noemen. Er moet een ander ‘label’ komen.

Enfin, alle essayisten boos. Welk nieuw label, dat is nog niet bekend. Zelf zou ik Boekenweekpamflet voorstellen. Een pamflet is een simpel stuk proza waarin staat hoe het zit, zodat de lezer kan stoppen met denken. Naar pamfletten is momenteel veel vraag.

Een essay daarentegen is een roadtrip over kronkelwegen waarbij je moet helpen kaartlezen terwijl je bijna uit de bocht vliegt. Dus ik snap de angst. Als essayist ben ik sowieso bang voor ‘essay’: zet het woord op de omslag van een boek en niemand koopt het. Dus laat ik het woord maar weg. Zonde, want het essay verdient juist volop propaganda.

Essay betekent: alles mag. Van de sierlijke woede van James Baldwin via het verdwaalplezier van Rebecca Solnit tot de sublieme Ikjes die Michel de Montaigne schreef en die even makkelijk over oorlog, katten of seks gingen.

Dus inderdaad: dan is er iets goed mis als de jeugd het genre associeert met de plichtmatige woordenbrij die je evengoed aan ChatGPT kunt uitbesteden. Iets mis met het moderne fabrieksonderwijs, bedoel ik, met het culturele klimaat. Niet met het woord.

Een essay is juist dat wat aan robotschrijven ontsnapt. Essay is Frans voor probeersel of proef, scheikundigen gebruiken het woord ook, gespeld als assay; een biochemische test. Essayeren is nieuwe al dan niet chemische verbindingen maken.

Een essay is iets nieuwsgierigs dat in je gezicht kan ontploffen.

Zoals ons busritje over Goeree-Overflakkee kan mislukken. Achter de voorruit zit een A4’tje geplakt met ‘buurtbus lijn 735’. De chauffeur komt uit Ooltgensplaat, heeft lang blond haar, draagt een marinejas met gouden manchetten. Met zijn chelsea boots drukt hij het gaspedaal in.

We brommen langs blote winterakkers waar de uien, bieten en spruiten nog niet zijn ingezaaid. Net het Amerikaanse heartland: veel christenen, veel dorpen zonder buurtsuper, veel jongeren aan de amfetaminen. Volop vloekende vlaggen.

Ik ken de chauffeur als Frank/Janine, de jurkdragende zanger en gitarist van Ongeregeld, een Rotterdamse countryband die vrolijke liedjes maakt over verschoppelingen. Frank/Janine is alle hokjes ontstegen. Geen computer kan ons tochtje nabootsen.

Dat we hier rijden, zit zo. Eind jaren negentig zag men marktwerking als oplossing voor alle problemen die we nog niet hadden. Zoals staatsbusbedrijven. Die moesten weg, mensen zouden schrikken van het woord ‘bus’. Dus kregen bussen voortaan nieuwe labels: Qbuzz, Arriva, Connexxion, et cetera.

Connexxion betekent verbinding, maar die verbinding valt steeds vaker weg, vandaar die twee kruisjes. Dit jaar zette Connexxion wat x’jes door lijndiensten op het eiland, om kosten te besparen.

Toen zijn Frank/Janine en een stel andere vrijwilligers zelf maar een busdienst tussen de dorpen begonnen. Achter ons zitten twee mbo-scholieren, blij dat ze niet 19 kilometer naar school hoeven te fietsen.

Frank/Janine reed hier eerder rond als maaltijdbezorger: dagelijks eten langsbrengen bij eenzame ouderen, praatje maken. Tot de ‘zorgmoloch’ dat te duur vond. Tegelijk met de bus verdween de maaltijdbezorging. Nu kiepert een commercieel bedrijf eens per week een partij magnetronmaaltijden voor de deur van eenzame mensen. Ping, klaar.

We rijden langs een wegkwijnend zwemparadijs en een bedreigd ziekenhuis. Rotterdam ligt een half uur hiervandaan. Ook in de grote glimstad schrapt men trouwens driftig in bus en metro. Heel Holland krimpt op eendere wijze.

De gemarginaliseerde essayist en de gekrenkte boer en al die mensen die eenzaam hun magnetronmaaltijden verorberen, ze delen het lot: het land van losse schroeven. En ik droom van een samenleving waarin schrijvers even boos zijn over het verdwijnen van een buslijn als om het woord essay.

Intussen is de buschauffeur hier de beste essayist: in een verschraald land legt hij verbindingen die er eerder niet waren.

#readings #nederlands #tekst onder de read more want idk of ie achter een paywall ofzo zit maar vond dit een goeie column

[petermot]

Before the coffee gets cold, door Toshikazu Kawaguchi

Bespreker:  Peter Motte, 730 woorden Een maand of twee geleden stonden er drie tamelijk goedkope boekjes in het Engels van Toshikazu Kawaguchi in de plaatselijke boekhandel, en ik heb het goedkoopste deel gekocht. Ik ken de auteur totaal niet, dus het is een probeersel. Enige probleem: hij stond in het hoekje (nou ja: HOEK) van de young adult, en daar staan maar twee typen in: romcoms en…

View On WordPress

#Before the coffee gets cold #fantasy #japan #Kawaguchi #magisch realisme #romcom #science fiction #sciencefiction #scifi #sf #Suginami Drama Festival #tijdreizen #Toshikazu Kawaguchi #Voordat de koffie koud wordt #young adult

[keynewssuriname]

Nederlander als taalgroeiremmer

Nederlander als taalgroeiremmer Het zal 1979 geweest zijn toen ik mijn eerste probeersel in de vorm van een literair essay voor de NRC ter publicatie opstuurde. De toentertijd verantwoordelijke chef literatuurredactie. K.L.... lees meer op: Read the full article

[postioneren-23-24-flachetmelle]

Probeersels met kleur & kalk

[loickvandervelpen]

Processchetsen, gouache probeersels en schetsen van de antieke en natuurlijke elementen.

[peterpijls1965]

Het beestmens D. slikte 9 pillen per dag

In 2014 schreef ik over de kickbokser en bodybuilder D., met wie ik samenwoonde in een beschermde woonvorm. Hij was het vleesgeworden agressieprobleem.

Nu ik in een revalidatiekliniek met bionische benen heb leren lopen, ben ik neergestreken in een beschermde woonvorm. Daar wonen mensen die te gestoord zijn om helemaal zelfstandig wonen, maar ook niet gek genoeg zijn om permanent te worden opgeborgen in een gesloten afdeling.

Ik, zei de gek, woon hier omdat ergens in de krochten van mijn DNA is vastgelegd dat ik talent heb voor een bipolaire stoornis, in combinatie met een behandelde alcoholverslaving.

Dat ik het tot mijn 42ste heb kunnen uitstellen om van de psychiaters die diagnose te krijgen, beschouw ik als de grootste prestatie van mijn leven. Want ik wist al heel lang dat ik niet spoorde, maar aangezien ik een instinctieve afkeer had van psychiaters en pillen, medicaliseerde ik mezelf met aanzienlijke hoeveelheden alcohol en drugs om de gekte binnenboord te houden, wat tot op zekere hoogte nog lukte ook.

Ik probeerde de gang naar de psychiater zo lang mogelijk uit te stellen omdat ik voorzag wat me te wachten stond: diagnose, gevolgd door pillen om de symptomen te onderdrukken, met als doel de patiënt weer tot sociaal wenselijk gedrag te dresseren. Want er bestaat niet een psychiater, niet een pil, die een psychiatrische patiënt werkelijk kan genezen, al zijn er maar weinig psychiaters die dat hardop durven toe te geven. Het is de meest machteloze beroepsgroep ter wereld.

Ook in een beschermde woonvorm worden patiënten massaal gesedeerd met medicatie. Soms lijkt daar reden toe. Vorige zomer, voor ik werd opgenomen in een revalidatiekliniek, woonde ik in een beschermd huis samen met D., een vroege dertiger. D. was behept met drie vermoede stoornissen: borderline, autisme en schizofrenie, in combinatie met een explosief agressieprobleem.

Nooit eerder ontmoette ik een mens die zo voorbestemd leek om op een dag te veranderen in een moordmachine. Dat dat niet gebeurde, kwam omdat D. dagelijks met 9 verschillende soorten pillen in bedwang werd gehouden. Toen dat nog niet gebeurde, en D. zijn gekte en razernij dagelijks opstookte met cocaïne en amfetamine, maakte hij er een sport van om op regelmatige basis en zonder noemenswaardige aanleiding mensen in elkaar te slaan, hetgeen hem op diverse veroordelingen voor openlijke geweldpleging kwam te staan.

Niet zonder trots toonde D. me de littekens op zijn hoofd. Hij was zo’n jongen die zijn toch al geblokte lichaam in de sportschool tot massieve proporties had opgepompt. En in de kickboksring had hij geleerd hoe een medemens zo efficiënt mogelijk tot moes te slaan en te schoppen, vaardigheden die D. niet naliet op straat en in de kroeg te etaleren. Vergeleken met D. is Badr Hari een mietje.

Aldus veranderde het leven van D. in een orgie van zinloos geweld. Alleen de politiecel, de gesloten afdeling en de separeer hielden hem tijdelijk in bedwang. Toen ik hem leerde kennen, in het beschermde huis, was D. nog altijd een tijdbom, die alleen maar niet tot ontploffing kwam omdat de psychiaters, die loopjongens van de farmaceutische industrie, hem met kolossale hoeveelheden antipsychotica, slaappillen en kalmerende middelen in bedwang hielden.

Ondanks zijn paranoïde wereldbeeld zag hij me als een vertrouweling. Hij noemde me ‘de geleerde’, omdat ik, dit in tegenstelling tot hem, goed had leren lezen en schrijven. Hij was bezig zijn levensverhaal op papier te zetten, en hij wilde dat ik hem daarmee hielp. Toch deinsde hij er telkens voor terug mij zijn probeersels te laten lezen, en ik denk dat ik wel weet waarom: zijn zeer beperkte woordenschat moet het hem onmogelijk hebben gemaakt zijn gevoelens en ervaringen samenhangend op papier te zetten.

In de ogen van veel mensen zal D. niet veel meer zijn dan een redeloos, gestoord beest. Toch ontmoette ik zelden eerder zo’n gevoelige, kwetsbare kerel, die met zijn beperkte verstand en idioom dag in dag uit dappere pogingen deed het bestaan te begrijpen en met zichzelf in het reine te komen. “Geleerde”, sprak hij me dagelijks aan. “Die pillen zijn in m’n immuunsysteem gekropen. Het zijn harddrugs. Ze proberen me te vergiftigen.” Ik denk dat D. het haarfijn begreep.

[preachingdrummer]

Opfrisser in het Engels

Ik post tegenwoordig de Opfrisser ook op TikTok, een internationaal platform waar ik meer bezoekers trek dan met deze vorm. Maar ik zie dat vele anderstaligen het zien, maar die zullen het niet snappen. Daarom eens, als probeersel in het Engels, wat denk je ervan? Lord, I want You to be able to enjoy everything I say or think. Lord, You are the rock under my feet. You are my Savior.Psalms 19:15…

View On WordPress

[elkedageenfotovanluus]

Het eerste probeersel dat ik maakte voor een geboortekaartje.

#geboortekaartje #2018 #dieren #februari18 #linocut #printmaking

[tanja-rreepplliiccaass]

probeersel compositie finaalbeeld

[sybille21]

Probeersels

[levisgeekstuff]

Batman: Jaar Twee

Na enkele eerste probeersels met Europese strips (Johan en Pirrewiet 🙌) ben ik als kind vrij snel begonnen met het lezen van comics. Mijn allereerste was er meteen ook eentje van mijn nog steeds favoriete held: Batman 17 van Baldakijn Boeken. Ik was meteen verknocht aan die fascinerende kleine strips op krantenpapier met die coole helden. Ik ging dan ook snel op zoek naar meer Batman comics. Zo botste ik op de omnibus van Batman Jaar Twee uit 1988.

Ik kan je zeggen dat dit een comic was die toen (ik was 8 jaar oud) behoorlijk veel indruk op me maakte. De slechterik in deze strip was écht angstaanjagend en veegde dan ook nog eens de vloer aan met Batman. Het tekenwerk in het eerste deel van Alan Davis was prachtig én toegankelijk. De latere delen met werk van, jawel, Todd McFarlane oogden spectaculair.

Dat alles maakte deze strip op dat moment veel aangenamer voor mij dan Batman Jaar Eén, waarvan ik de omnibus toen op hetzelfde moment had gekocht. Nu, vele jaren later, zie ik dat toch wel even anders 😅. Uiteraard is Year One véél diepgaander en beter geschreven. Maar dat maakt het dus ook een meer volwassen strip dan Jaar Twee, dat dichter bij de traditionele superhelden-comic blijft. Ook al heeft het best wel wat serieuze thema's. We zien hier oa. hoe Batman zijn morele standpunt rond vuurwapens vorm krijgt.

Klantenservice

Die omnibus van Jaar Twee moet zowat mijn meest gelezen comic uit mijn kinderjaren zijn geweest. De bundel bevatte nummer 15 en 16 uit de reguliere Batman serie van Baldakijn. Dat waren toen niet de makkelijkste back-issues om te vinden. Ik heb mijn losse deeltjes toen uiteindelijk besteld via de klantenservice van Juniorpress/Baldakijn.

De cirkel is rond

Enkele jaren later, in 1993, zou bij Baldakijn trouwens ook het vervolg op Year Two verschijnen: Batman Full Circle. Deze one-shot, net als het originele verhaal geschreven door Mike W. Barr en getekend door Alan Davis, verscheen in België en Nederland in Batman Special 18. Alleen al vanwege dat prachtige tekenwerk en de fraaie inkleuring daarvan is deze special meer dan de moeite waard.

Nieuwe hardcover

In 2014 bracht RW Lion een nieuwe editie van Batman Year Two uit in de Lage Landen. Dit keer werd het een hardcover op oversized formaat. In deze nieuwe vertaling werd ook de nieuwe inkleuring van de strip gebruikt. Bovendien bevat deze hardcover ook het Full Circle vervolgdeel.

Vooral het tekenwerk van Todd McFarlane spat in deze editie van de pagina’s. Recent kocht ik als guilty pleasure trouwens nog het grote action figure van McFarlane Toys gebaseerd op de iconische 'giant cape' uit Year Two. 

#Review #Baldakijn #RW Lion #batman

[selenpecen]

Fase 2: Probeersel 2 Thuis

Na uren lang over te denken vond ik een binnen tekening van mijn gebouw dat ik deed. Het was een belangrijke tekening om het interieur te tonen, het ruimtelijkheid daarvan. Deze leek veel op het interieur tekening van Lina Bo bardi zelf.

Ik baseerde me op het citaat van Sartre: "L'enfer c'est les autres" en zijn toneelstuk: "Huis Clos"

Ik probeerde eerst een donkere sfeer te geven om zijn visie van de mensheid over te geven. => niet gelukt

Daarna in Huis Clos ging het over dat 3 mensen opgesloten zaten in een ruimte daarom probeerde ik die gevoel te geven => niet gelukt

Ik plaatste bepaalde elementen:

Stoelen om over na te denken = existentialisme

Speelgoed & drugs = kunnen oorzaken zijn van een existentialistische crisis;

Standbeeld: verwijzing naar het park + Sartre vond dat alles bestond zonder een redenen te hebben.

Boeken: Waren initieel in mijn ontwerp, wetend dat Sartre veel las en schreef. Ik ontwerpt daarvoor een lange muur met een boekenrek dat ontstond door het architectuur structuur op een bepaalde manier te ontwerpen.

Vogels = vrijheid

Conclusie: Ik vond dat ik op het goede pad ging maar dat alles terug herzien moes worden. Meer in detail gaan. Waar & waarom bepaalde elementen staan.

[judithgrondelaers]

Eerste probeersels analoog (week 2)

[alanadierick]

Kopie week 2: eerste probeersel volume in omgeving

[postioneren-23-24-flachetmelle]

2de probeersel reeks fotos