#maar dit beeld zit nu in mn hoofd | Explore Tumblr Posts and Blogs

9142km · 5 years

Text

Als het noodlot toeslaat

Het is waarschijnlijk ieders grootste angst wanneer we voor langere tijd naar het buitenland vertrekken dat er thuis met een dierbare ‘iets’ gebeurt. Het is een van de dingen waar je zo min mogelijk aan probeert te denken. Maar je ontkomt er vaak niet aan. Mensen gaan door een moeilijke periode, raken betrokken in ongelukken, worden ziek of komen te overlijden.. Vele gebeurtenissen komen hard binnen als je aan de andere kant van de wereld zit. Je kan weinig van zo’n afstand. En vaak kom je snel tot de realisatie dat er niets is dat je kan doen. Het enige dat je kan doen is luisteren naar je gevoel en zorgen dat je genoeg geld achter de hand hebt om terug te vliegen als je daar behoefte aan hebt of een goede verzekering afsluiten die die last (grotendeels) op zich neemt. Je begrijpt het al.. dit blog is geen ode aan ANWB verzekeringen maar meer een testimonia over hoe het ondenkbare werkelijkheid werd.

Na mijn ‘vakantie’ naar Taiwan ontmoette ik mijn zus in Ho Chi Minh City. Ze had in totaal 3 weken om Vietnam te verkennen. Ondertussen had ze er al ruim een week op zitten en Veranderden de plannen vanwege veel regenval, water tot de knieën enzo. In HCMC was het, zoals gewoonlijk, droog en boven de 30 graden. Dus spendeerde we eerst een paar dagen daar. De waanzinnig grote stad, waar ik me steeds meer thuis ga voelen, liet ik vol trots zien. Alle toeristische attracties af, massages, shoppen.. We bekeken van dag tot dag wat mogelijk was en zodoende kozen we om heen en weer te vliegen naar Dalat. we hadden heel erg geluk met het weer, volop zon. Dit gebied staat bekend om de berglandschappen en is vrij bekend onder toeristen. We crosste rond op een scooter en bezochten enkele watervallen in de regio. Klauterde over wat rotsen om een waterval van dichterbij te bekijken en zelfs even te zwemmen. We waren hier helemaal alleen, heeeerrrrlijk. Shanika maakte wat foto’s, zette haar camera even neer, draait zich om.. ‘plons’. Paniek. Camera op de bodem van de waterval.. gelukkig kwam er precies op dat moment een groepje jongens aanlopen. Dus begon ik een smeekbede en een paar tellen later lagen we met z’n allen in het water te zoeken naar mijn camera. Met succes! Note to self: koop verdorie toch een keer een floaty zodat je camera blijft drijven. De volgende dag bezochten we oa het crazy house. Dit huis doet zijn naam eer aan, en eerlijk weet ik niet goed hoe ik moet beschrijven wat we daar hebben gezien. Beeld je in dat Gaudí en Disney een kindje maken, van beide kanten komt het meest excentrieke naar boven en dat is dan ‘crazy house’. Bruggen van hier naar daar, uitsteeksels, kamers in thema’s, klimmen, klauteren, grote ramen, kleine ramen.. in een woord bijzonder. Tot op dit moment heb ik me nog niet besloten of ik het nou leuk vond, raar.. bijzonder.. interessant.. we hebben ons in Dalat in ieder geval prima vermaakt. We vlogen weer terug naar hcmc (opgestegen en gedaald duurt echt maar een half uurtje) en kort daarna vertrokken we naar Phu quoc.

Phu Quoc is een eilandje in het zuiden van Vietnam. Als je het Googled krijg je geweldige foto’s te zien. Maar in werkelijkheid is het niet zo heel bijzonder. Wij gingen er heen om gewoon even lekker lui in de zon te liggen, daar is het ideaal voor en zijn we ook zeer zeker in geslaagd. We zijn dan ook niet veel verder gekomen dan het strand en het zwembad. Normaal ben ik daar heel slecht in, geen geduld enzo. Maar doordat ik niet helemaal fit was was het ideaal! Zondagavond vlogen we weer terug en na wat handig inpakwerk ging mijn zus de volgende ochtend terug richting Nederland, precies op tijd voor kerst, met behoorlijk wat meer bagage dan op de heen weg. En ik had opeens een stuk minder souvenirs om rond te sjouwen.

Wat er in de dagen daarna gebeurde is nog altijd niet helemaal te bevatten. Op kerstdag kreeg ik te horen dat mijn opa de dag ervoor te horen had gekregen ziek te zijn. Zo in een keer. Heel erg ziek. De beste man liep weken daarvoor nog hardloopwedstrijden en had net zijn 73e verjaardag gevierd. Op die dag hadden we nog even gewhatsappt, hij had een hele leuke dag gehad en was goed verrast door mijn oom die als verrassing naar Nederland was gekomen. Dolblij. Hij vroeg nog of ik wel genoeg vrije tijd had naast mijn studie in Vietnam. Ik stelde hem gerust.. ‘ik heb het reuze naar mijn zin!’ Afgesloten met ‘tot snel en een knuffel aan oma’. Daar zat ik dan, op de bank bij vrienden met het nieuws dat opa waarschijnlijk nog maar dagen te leven had. Ik bevatte het niet. Ik snapte het niet. Ik verwerkte het niet. De jongens besloten me af te lijden en dat werkte. Ik had het moeilijk maar het was fijn mensen om me heen te hebben. Mijn familie dook de auto in om afscheid te nemen. En ik zat aan de andere kant van de wereld. Het was het moment waarop ik me besefte hoever weg dat was. Ik kon niet even in de auto stappen en binnen een paar uur bij hem zijn. Nee, ik zat bijna 10.000km verderop. Met een paar mensen om me heen die ik pas 3 maand eerder voor het eerst de hand had geschud. Een paar uur later FaceTime-de mijn familie mij om ook afscheid te kunnen nemen van opa. Het was het beste dat er op dat moment te bedenken was. Tranen, huilen en janken. Hoe lief en mooi de woorden ook waren die hij zei het was verschrikkelijk. ‘Je kan nooit meer langskomen’ zei hij ‘maar ik vond het altijd fijn als je er was’. Ik was hartgebroken na dit gesprek. En alles in me schreeuwde dat het verkeerd was. Het voelde van geen kant goed. Mijn huisgenoten probeerde me te troosten en op te vrolijker. Tegelijkertijd hadden we het over wat ik nu wou.. ik kwam snel tot de conclusie dat het simpelweg niet goed voelde daar te blijven. En dat ik liever spijt had dat ik terug was gegaan dan spijt omdat ik niet geprobeerd had nog afscheid te nemen. De volgende dag probeerde ik alles op school te regelen, de laatste paar weken zitten gevuld met deadlines en presentaties. Via een omweg kreeg ik van 2 van de 4 docenten toestemming weg te gaan, realiseerde me dat het me eigenlijk niet uitmaakte wat de andere zouden zeggen. Ik belde mijn verzekering en binnen een uur had ik een vliegticket in mijn inbox. 4uur later zat ik in het vliegtuig. 20u later stond ik op de koude aankomsthal van Schiphol. Nog ruim een uur later stond ik in de woonkamer, bij opa en oma, in sintmaartensbrug. Mijn opa keek op van het gesprek dat hij had met de mensen die naast zijn bed zaten. Hij keek me aan en keek weer weg. ‘Ik zie mijn kleindochter staan, maar dat kan niet want die zit in Vietnam’ zei hij tegen deze mensen. Hij wende zijn hoofd nog een keer mijn kant op. ‘Ik ben er echt opa’ zei ik. En zo begon het mooiste afscheid dat ik me had kunnen wensen.

De afgelopen week is een soort wirwar aan emoties en ervaringen geweest. Het voelt tot op dit moment zo onrealistisch dat dit allemaal is gebeurt. Vanaf het moment dat ik wist dat ik naar huis ging was ik heel rustig. Het voelde goed. Ik was nog wat gespannen omdat ik niet wist wat ik aan ging treffen. Maar ik heb het gered, ik heb afscheid genomen. Ik heb hem nog twee keer kunnen zien. Nog kunnen spreken, zijn adviezen op Mn hart gedrukt gekregen. ‘Problemen moeten bij de bron aangepakt worden. Alles daaromheen is tijdelijk, lijkt misschien te helpen maar de oorzaak verdwijnt niet.’ Ook bleef hij maar benadrukken hoe trots hij wel niet is op ons allen, zijn kinderen en kleinkinderen. Hoe iedereen zo sterk is. En hoe geweldig mooi het toch is dat ik de wereld zie. Dat ik nooit moet stoppen met ontdekken. En hoe vreselijk jammer hij het vind dat hij nooit meer kan meegenieten van mijn reizen, vooral de foto’s. Met een dubbel gevoel zit ik nu in het vliegtuig.. Ik weet dat mijn opa is overleden. Maar het dringt allemaal nog niet helemaal door. Ik land zo weer in Ho Chi Minh City. Mijn leven daar zal weer verder gaan zoals ik het achterliet. 12u nadat ik ben geland moet ik alweer een presentatie geven. Ik heb er voor gekozen om terug te gaan naar HCMC, net als dat ik koos terug te gaan naar Nederland. Het voelt raar, maar dat gevoel heb ik al sinds het nieuws mij bereikte. Ik ben niet bij de begrafenis. Daar heb ik meer moeite mee dan verwacht, ik denk juist doordat het ook nog zo onwerkelijk voelt. In plaats daarvan zit ik dinsdag een examen te maken. Maar nu heb ik wel de kans om alles zo goed mogelijk proberen af te sluiten. De vakken voldoende af te sluiten zonder een boete, zonder een hele stapel papierwerk achteraf. Om alle laatste dingetjes in Vietnam nog te doen. Om afscheid te nemen van alle mensen daar. Simpelweg om mijn leven daar af te sluiten. Hoewel het dubbel voelt sta ik daar wel achter. Opa heeft me doen beloven dat ik zou blijven genieten, dat ik zou blijven reizen en de wereld ontdekken. Het gaat gek zijn wetende dat hij nooit meer onder mijn foto’s zal reageren. Wetende dat hij de foto’s überhaupt nooit meer zal zien..

Een paar jaar geleden verbleef ik een paar dagen bij opa en oma in huis. Toen heb ik geleerd en ervaren wat een bijzonder sterk persoon mijn opa was. We hadden hele goede gesprekken waarin hij uitlegde dat hij had gewild bepaalde dingen anders gedaan te hebben. Maar, en dit drukte hij me op het hart, ik heb geprobeerd te doen wat ik dacht dat het beste was voor iedereen. Nu weet ik dat een keuze die niet goed voelt op de lange termijn niet goed te praten is. Want je stond er zelf nooit volledig achter. Hoe moeilijk een keuze ook kan zijn wees je ervan bewust dat je een eigen keuze hebt. Dat als iets niet goed voelt je vrij bent om er iets aan te veranderen. Je moet je keuzes uiteindelijk aan jezelf verantwoorden, niet aan een ander, dus beter sta je er zelf achter. Doe het niet omdat je denkt dat het van je verwacht wordt. En al helemaal niet als je weet je er op de lange termijn slecht door te gaan voelen. Het leven gaat je al genoeg pijn, zorgen en geld kosten dus doe het zelf niet. Neem je verantwoordelijkheid en laat het los, maak jezelf niet kapot. En verdorie hij had gelijk. Bitterzoet, maar goedenavond Vietnam.. Als kind al kwam ik graag bij opa en oma. ‘Vroeger’ was het een hele opgave met de trein vanuit apeldoorn naar sintmaartensbrug, of all places. Toen mama haar rijbewijs haalde werd het makkelijker. En de laatste jaren was het vanuit school, in Amsterdam, niet eens zover meer. Het voelde als een andere wereld. Ik had mijn eerste kennismaking met de duinen, het strand en de zee vanuit daar. Ze woonden hier vlakbij en zodoende kregen zij de naam ‘Opa en Oma Zee’. Tot op de dag van vandaag gebruiken wij deze naam. Hij was zo trots op deze plek. En het leek in niets op ons mooie Apeldoorn. Gelukkig blijft die plek bestaan. Het fysieke huis, de tuin en de winkel zullen snel veranderen en uit ons leven verdwijnen. Maar de herinneringen blijven. De duinen, het strand en de zee zullen mij voor altijd herinneren aan deze bijzondere man. Niet alleen daar, overal ter wereld zal het een speciaal iets blijven. De bergen zullen me doen denken aan zijn droom om die nog een keer te bewandelen. Ik zal extra genieten, van elk mooi uitzicht dat ik tegen kom. En wie weet mocht ik ooit oma worden herken ik hem in mij, wanneer de kleinkinderen niet van tafel mogen voordat het glas karnemelk is leeggedronken..

Vaarwel opa, bedankt voor alles.

0 notes

examenjaarblog · 7 years

Text

Chantal bespreking Suzanne

Chantal: *uitleg concept

Suzanne: Wat zijn dit voor een foto’s?

Chantal: zelfbewerkt van donker naar lichte focus

Suzanne: Je kunt wat je verteld hebt in kraaltjes en borduursels uitdrukken.

Chantal: Eigenlijk ging ik uit van de overgang van herfst zomer. van donker naar licht toe wil.

Suzanne: is dit vanuit de illustratieve sfeer?

Chantal: misschien meer iets om mn verhaal vast te leggen, niet zo zeer dat het illustratie gericht moet worden.

Suzanne: Het lijkt alsof je deze vorm heel snel gevonden hebt. Hoe komt dit er?

Chantal: Gestart vanuit mn eigen verhaal, er was al een proces, vanuit mn beeldmateriaal, dingen in mijn hoofd moesten eruit. Wat bedoel je dan precies, hoe ziet die tak er dan uit?

Suzanne: Zou er een vorm nog mogelijk zijn? Het is een mooi onderzoek, het laat duidelijk een proces zien. Zijn er andere mogelijkheden om het verhaal krachtig te visualiseren. Is dit wat het is?

Chantal: Ik worstel er mee, of ik het nog kan verduidelijken.

Suzanne: Het lijkt alsof je het allemaal in je hoofd moet. Een andere vorm van materiaal gebruik mogelijk? Je bedenkt iets en gaat het daarna uitvoeren. Het ziet er al af uit. Mag het er nog procesmatig uitzien?

Chantal: Doelgericht werken werkt het beste voor mij, ik probeer het wel ik vind het moeilijk om verder te zoeken naar iets anders.

Suzanne: zou je er meer bij kunnen halen, om andere technieken uit te proberen, andere materialen dat je loskomt van dat proces. Het is mooi zoals het is maar dit is het. Dit stuk, dit is de vormgeving (wijst naar je collectiebeelden) sta je daar nog achter

Chantal: daar ben ik aan het twijfelen.

Suzanne: Je maakt onbewust echt heel erg smaakvolle beelden, het lijkt nu, die procesvoering is echt belangrijk om het diepte in de collectie te vormen als je de borduursels uitwerkt en experimenteert dan komt het wel goed met de collectie. Maar pas op dat het niet mooie jurkjes met borduursels worden. Je kunt beeld visualiseren, denk bij het werken van donker en licht, waar je het over hebt. Die techniek beheers je maar het doet af aan je onderzoek, want je hebt al een heel goed onderzoek, je kunt jezelf hierin uitdagen. Je hebt bij wijze van spreken maar 1 jurk nodig. Het gaat niet om een collectie van 8 jurken.

Chantal: Er wordt van me verwacht dat er een bepaalde aanpassing in mijn werk wordt verwacht. om de vorm van mn kledingstuk maar het gaat om de vorm van mijn bewerkingen.

Suzanne: Je moet uitkijken dat het straks niet een mooi genaaide jurk wordt, ik kan me voorstellen dat het een wandkleed zou worden, je kunt er nog twee lagen achterzetten die mee spelen met de jurk. Ga een derde laag aanbrengen varieren met achtergronden, prints, zeefdruk, dikker tapij, werk met dik en dun, zwaarte lichtheid. Het is heel mooi dat je gebruik maakt van borduursels maar het is nog 2d, maar het kadert wel heel mooi anders wordt het heel breed voor je. Maar denk aan een extra laag die je kan toevoegen. Maar dat je met 1 kledingstuk uitkomt en een tapijt daarachter. Je laat me dit zien, en geen verder onderzoek. De vraag of jij op een andere manier met materiaal om kan gaan

Chantal: Ik vind het gewoon lastig om in ander materiaal te denken.

Irene: hoe werk je dan, je mag ook dingen laten mislukken

Chantal: Ik kan mijn materiaal gewoon niet verder zetten in iets anders, ik vind het moeilijk om buiten kralen om te kijken op dit moment. Ik kom bij het kijken naar andere ontwerpers ook heel erg op dit uit.

Suzanne: Ik vind de afbeeldingen van vroegere projecten wel waardevol omdat je daar deuren opent voor andere materiaal interpretatie.

Irene: Nu zijn het nog kleine lapjes, pak een grote lap en kijk wat je daar experimenterend en borduurend mee kan.

Suzanne: wil je hier nog verder mee gaan op de manier zoals je het hier doet?

Chantal: Ik wil groter gaan niet allemaal kleine lapjes. Daarom is het silhouet heel belangrijk omdat ik het naar vierkante lapjes naar silhouet moet gaan.

Suzanne: ik denk dat je dat moet loslaten

Irene: Als je je verhaal kan vertellen in die gelaagdheid

Suzanne; Ik zie terug van het losse naar het strakke samengevoegd, het is prachtig gedaan, maar pas op dat je geen lapje gaat versieren. lekker dat je zegt: het moet groot natuurlijk, dat is goed.

Chantal: Ik wil dit wel doen, maar er zit natuurlijk heel veel tijd in.

Suzanne: Even af van het borduren en kraaltjes, je bent hier nu mee bezig, je kunt daar meer mee, je hebt echt skills om dit uit te werken. Dit kan heel interssant worden, het komt er wel uit. Visualiseren van je verhaal in ander materialen.

#feedback

0 notes