#ik ben zelf een hele hoop dingen aan het uitleggen aan haar want er is echt niiiiks voor ned te leren online 😩 | Explore Tumblr Posts and Blogs

van-b-naar-b · 6 years

Text

WHAT IS GOING ON?

Zaterdag 27 oktober 2018

Hiiiiier ben ik weer, se.

Vorig weekend was verlengd weekend, zoals jullie weten, en ik ben eigenlijk heel blij dat op vrijdag twee vriendinnen mij hebben meegevraagd naar Drugyel. Dit is een plaatsje near Paro (Oh mijn God ik vind het soms echt moeilijk om bepaalde uitdrukkingen in het Nederlands te zeggen omdat ik dan het gevoel heb dat het niet goed klinkt), en hier was een soort van monastry (again). Ik was blij dat we een taxi konden nemen tot daar en het was écht een prachtige plek. Choki vertelde me dat hier ooit één ‘’oorlog’’ is geweest en dat dit een soort van oorlogsplek was. Hooggelegen, en rondom zag je inderdaad de wandelpaden (met enorm trappen en gigantische treden, Jezus ik kreeg al bijna astma als ik ernaar keek). Jammer genoeg konden we niet naar binnen omdat er renovatiewerken waren, maar ik heb écht genoten van het uitzicht en van mijn vriendinnen daar.

Toen we terugkeerden, was er geen taxi haha (WPA!!) (WPA betekent Western Panic Attack) (Allez ja, zo noem ik het toch). Ik merkte dat beide meisjes heel kalm waren en bleven wandelen en mijn overgestructureerde westerlijk brein kon dit gewoon niet vatten. HOE ZOUDEN WE TERUG GERAKEN WANT HET IS AL BIJNA AVOND EN WE ZIJN OP EEN REDELIJK AFGELEGEN PLEK HALLOOOO. Maar ze hadden gelijk, na een paar honderd meter wandelen, kwamen we toevallig een taxichauffeur tegen die ons graag terug naar Paro Town bracht. Daar zijn we dan iets gaan eten in Take-Away cafetaria (da’s zo een westerse tent waar je pizza, fried chicken, pasta enzo kan eten en ik ga hier eigenlijk gewoon altijd eten omdat ik NOGSTEEDS niet gewend ben aan het Bhutanese voedsel). Daarna namen we de taxi richting ons mandje, haha.

Op zaterdag en zondag heb ik eigenlijk niets gedaan. Ik ben eerlijk gezegd ook niet veel uit bed gekomen, gewoonweg omdat ik me niet goed voelde, mentaal. Ik heb thuis heel erg gemist dat weekend, om niet te zeggen verschrikkelijk erg, maar elke dag gaat weer voorbij.

Maandag had ik weer goede moed om terug positief te zijn. Ik ben gewoon naar college gegaan, heb supertoffe Australische UNE-studenten leren kennen die een weekje zouden meedraaien in PCE en heb ook Karine gesproken. Karine, International Officer van UCLL, was daar met Liesbeth en ik vond het echt supertof om nog eens met Belgen te kunnen praten en te kunnen praten over wat ik voel en denk en leer. Ik vertelde haar ook hetgene ik het meest heb ervaren tot nu toe: hoe goed wij het wel niet hebben in België en hoe dankbaar ik mijn mama ben voor alles, omdat ik dit in België nooit echt besefte. Daarna ben ik naar veggie market gegaan want ik had echt ander eten nodig dan altijd soep en noodles (ik kan beiden echt niet meer zien, ruiken of proeven, zelfs als ik maar denk eraan, verdraait mijn maag) en heb daar wortel, uitjes, watermeloen en granaatappels gekocht voor een appel en een ei. Ik leef hier zo vegetarisch, da’s niet normaal voor een vleeseter gelijk ik. Ik ben een jaartje vegetarisch geweest, jep, maar om redenen moeten stoppen, daarna was ik onafscheidelijk van vlees. Een vriendin van mij stond op de markt met haar oma en heb van die mevrouw ook pindaatjes gekregen als cadeautje. Zo lief.

Dinsdagochtend stond ik op met enorme hoofdpijn, en da’s eerlijk gezegd ook niet zo abnormaal. Mijn kamergenoten waren zo enorm luid, en dat vaak tot een gat in de nacht. Dan staan ze weer tussen 5 en 6 uur op. Ik ben op dinsdag dus voor de eerste keer niet naar college gegaan, gelukkig miste ik maar één les. Ik heb ’s middags worteltjes met uitjes gekookt en ben redelijk vroeg proberen gaan slapen.

En nu komt het… Op woensdag werd ik wakker rond 9 uur, klaar voor mijn wekelijks check-up gesprek met mijn mentor. Alles goed en wel, tot ik wou vertrekken. Nergens, maar dan ook nergens, was mijn portefeuille nog te vinden. Die zit ALTIJD in mijn rugzak. But now it was just gone. Disappeared. Vanished. Dus daar had ik weer een WPA (Western Panic Attack) en terecht deze keer. Ik heb mijn vrienden en mentor direct aangesproken dat ik mijn portefeuille niet meer kon vinden en heb de kamersleutel meegenomen naar school because NO WAY dat er nog iemand in die kamer zou komen tot ik mijn portefeuille vond. En geloof me, it is hella important, want deze bevatte niet enkel geld, maar ook mijn paspoort, visa, ID, rijbewijs, bankkaarten, studentenkaarten, Belgische SIM,… Omdat dit niet de eerste keer is dat iets zomaar uit mijn kamer verdwijnt (eerder ook Nu 15 000 = 200 euro en mijn back-up gsm), besloot de administrative officer deze keer de politie erbij te halen. Mijn documenten kwijt zijn, met slechts een vijftigtal dagen eer ik terug naar België keer, is een ramp.

Nu, ik ga niet het hele politieverhaal uitleggen, dat interesseert niemand. Het gekke is, ik heb maandagavond 300% zeker mijn portefeuille gehad in mijn kamer, ben de kamer amper uitgeweest tot woensdagochtend en TOCH is die portefeuille uit mijn rugzak genomen. Ik heb niemand gezien in die periode buiten mijn kamergenoten. De officier besloot dus mijn kamer volledig te controleren, inclusief alle kasten, tassen, zakken, dozen, hoekjes en kleinste kiertjes van mijn kamergenoten. Na een uur ALLES overhoop te gooien van hen, op de grond te smijten en hun vingerafdrukken genomen te hebben, was duidelijk dat in die kamer mijn portefeuille niet was. De officier beval ook dat ik van kamer zou wisselen, omdat dit al de zoveelste keer was voor mij en vertelde me dat mijn portefeuille waarschijnlijk ergens weggegooid is, omdat iedereen de hersencellen wel heeft of mijn spullen met mijn naam niet bij zich te houden.

All my hope was lost. Hoe zou ik in godsnaam ooit mijn documenten terug krijgen? Die hele procedure weer... Laat staan al die kosten… ’s Avonds tijdens attendence (om 20u30 moeten alle meisjes, buiten ik eigenlijk, zich altijd aanwezig stellen) werd dit hele gebeuren aangekondigd door de verantwoordelijke. Ook ik deed mijn woordje om duidelijk te maken hoe veel deze spullen wel niet voor me betekenden. Een meisje stelde dan ook voor om de volgende dag met z’n allen verplicht mijn portefeuille te zoeken. Maar ja, wie heeft daar nog hoop voor. Ook beschuldigden sommige meisjes mij dat het waarschijnlijk mijn eigen fout was, terwijl ik heel zeker was van mijn schuld en omdat ik soms met vrienden iets ga drinken... I was shocked. Such a cultural difference. Ik ben dus van kamer veranderd en lig nu bij twee klasgenoten van me die ik vertrouw en op donderdag ben ik dan maar gewoon teruggekeerd naar college, zonder documenten weliswaar.

De hele dag was ik down (WPA, je weet wel). En in het midden van de les werd ik door mijn mentor buiten geroepen. Alle gekheid op een stokje: iemand had anoniem mijn portefeuille gedropt in het hoofdgebouw van college. WHAAAT?? Alle documenten zaten er gewoon in. Enkel de Nu 1500 was weg. MAAR ALLE DOCUMENTEN ZIJN ER GEWOON!!! Ik heb dus echt gehuild van geluk. Waarschijnlijk had degene die mijn portefeuille nam beseft hoe zeer gekwetst ik was óf was ze bang geworden omdat niet enkel heel college het wist, maar ook de politie ermee bezig was.

Dit was een van mijn beste dagen hier, ik heb de hele dag gelachen en ’s avonds zijn we nog naar de volleybalmatch van de meisjes van de klas gegaan.

Op vrijdag hadden we Momo-party. Momo-what?! Meer dan de helft van de klas was samengekomen om samen momo/dumplings te maken. Iedereen had wel een taakje. Een momo is eigenlijk deeg met daarin eender welke groenten. Wij deden er ui en cabbage in, samen met wat kaas. Je kan er ook vlees in doen, maar omdat velen van ons vegetarisch zijn (Boeddhisme), gingen we voor een vegetarische variant. Daarna worden ze gestoomd en hebben we allemaal lekker samen gegeten. Ook heb ik een film gekeken met een van mijn beste vrienden en rond 21 uur was ik weer in mijn hostel, in mijn nieuwe kamer, doodmoe en klaar om te slapen.

Vandaag was het zaterdag en normaal denk je, heeeuy weekend. Ja, nee dus. Vanochtend hadden wij een gastspreker voor het vak Creative Arts en blijkbaar was hij dus echt wel een big deal. Het was een Bhutanese rapper, de eerste ooit hier, Kenzang Dorji was zijn naam en hij kwam zijn levensverhaal en visie op onderwijs brengen. Super interessant, echt waar.

En nu, lig ik om 16u27 in bed, denkende aan al mijn werk wat ik moet doen voor school. Denkende aan mijn ene examen (haha) dat eraan komt. Denkende aan het einde van mijn studie hier in PCE. Denkende aan mijn twee weken vrije tijd in de hoofdstad Thimphu. Denkende aan zo veel.

Weet je, het is eigenlijk heel raar hoe dag na dag er niets lijkt te veranderen, maar dat na een tijdje alles lijkt veranderd te zijn.

Wat ik wou meedelen met dit megalange blogbericht zijn twee dingen…

In elke cultuur zitten slechte mensen. Niet iedereen heeft het goed met je voor. Maar mensen zijn mensen en hoe jij op hen reageert maakt JOU ook een goed of een slecht mens. Hou gewoon altijd je ogen open, want je kan niet zomaar iedereen vertrouwen.

Het volgende is dat je altijd uit slechte dagen kunt komen. Ik heb hier hele donkere dagen gehad, dagen dat ik niets nog zag zitten, maar zoals jullie het spreekwoord wel kennen (NEE NIET NA REGEN KOMT ZONNESCHIJN): difficult roads often lead to beautiful destinations.

En oke... nog 1 extraatje dan. Het laatste wat ik wil zeggen is NEVER EVER let people bring you down or make you sad. Jij weet wie je bent. Jij weet wat je waard bent. En soms is het niet mogelijk om dit te bewijzen aan iedereen. Maar leef je leven en geniet. Vooral geniet...

Tot snel maar weer XOXO

48 days to go!

1 note · View note

bartopzijncambodjas · 6 years

Text

En nu...

We zitten een klein beetje over de helft. Het belangrijkste die eerste dagen en weken voor mij was een routine opbouwen en referentie-punten creëren (op geografisch vlak: ik kan namelijk verdwaald raken in een vierkant zwembad van 1m², is een genetische afwijking. Daarom heb ik bij mijn eerste wandelingen in de buurt moeten zien van “ok, dat hotel is ongeveer 100m van de zijstraat van mijn guesthouse, die dronken mens is altijd luidruchtig bezig aan die winkel, etc). Routine opbouwen is de eerste keren een paar drempels overtreden en dan zien hoe het beter kan: de eerste keer naar de winkel gaan, maar is er geen betere winkel in de buurt? De eerste keer een pintje gaan drinken, maar is geen beter bier-merk? Zulke dingen. Dat is altijd spannend. Ik ben een vrij hard gewoontedier, dus eenmaal dat die gewoontes er zijn ben ik een iets relaxter persoon.

Op school loopt het kei goed. Ik weet zo een beetje wat werkt voor elke groep (ik heb in totaal 8 groepen waar ik op één dag aan “lesgeef” - lees “een beetje laat experimenteren met computers en hopen dat ze hun laptops niet in brand steken en als dat toch gebeurt dat ze zichzelf niet verbranden”, sommige een half uurtje, andere drie kwartier). En het ding aan ICT geven is dat kinderen HEEL snel iets beu kunnen geraken. Dus genoeg afwisseling op hun niveau, want - extra dimensie - het is ook immens frustrerend als je u tien minuten moet bezighouden met iets waar je de ballen van begrijpt. Dus dat was wel wat zoeken, maar de balans gevonden. Op zondag download ik een hele hoop gratis spelletjes en we typen altijd eerst even en dan twee spelletjes erna: één educatief spel (memory, puzzelen, ..) en dan één spel-spel (pacman, angry birds, iets met een hoge amusements-waarde). En dat loopt dus. Ik geef ook aan de leerkrachten zelf soms een beetje computerles, een beetje word, een beetje excel, gewoon hun vragen proberen te beantwoorden. Gisteren vroeg een collega hoe je een inhoudstabel maakt in word. Het was van mijn thesis geleden denk ik dat ik nog eens een inhoudstabel met die headers had gemaakt, maar ik heb het haar kunnen uitleggen!

Ik kan ook immens hard genieten van onderweg zijn op een vakantie. Zeker na school, dat ritje in de tuktuk of op de brommer is altijd heel hard genieten. Je bent vuil, je stinkt, je plakt, op uw huid is een 5mm dikke laag, mengeling van zonne-crème, Deet en aangebakken zweet. Maar dat tochtje met de wind door mijn kalende kruin is toch altijd iets plezants.

Als ik hier ben, heb ik ook wel wat tijd voor ontspanning. En ik ben niet echt iemand die aan niets kan denken. Mensen zeggen dan zo van die dingen: “als ik aan het joggen ben, dan kan ik mijn hoofd leegmaken”. Dat ben ik dus niet. Als ik op mijne alleene ben, dan loopt mijn hoofd juist vol. Zo van die belachelijk diepe vragen, waarvan mijn hersenen normalerwijs zoiets van zou hebben: Echt, makker, verdoof mij met alcohol, want ik heb tijd noch goesting om hieraan te denken. Anyway, één van de dingen die dan opkomt bij is: waarom doe ik eigenlijk vrijwilligerswerk? Waarom niet gewoon rondtrekken? Waarom niet gewoon hangen aan een zwembad? Een heel moeilijke vraag. Een mogelijks antwoord zou bij mij daar kunnen zijn “schuldgevoel”. Veel mensen zijn zich er hopelijk van bewust, maar wij hebben het echt zo immens, onbeschrijflijk goed in België. En ik bedoel echt wel té goed ze. Wij hebben een bed waarop we kunnen slapen met lakens en kussens, wij hebben een tafel waaraan we kunnen eten, we hebben eten van immense kwaliteit, we kunnen eten wanneer we willen, we kunnen eten in een huis, een huis met elektriciteit en water en gas, we hebben een heel zorgsysteem achter ons. Zelfs mensen dat hier niet zo veel hebben, hebben nog altijd zo veel. Alles is zoooooooooooooooo relatief en dat is de reden van mijn vrijwilligerswerk. De wereld zit niet eerlijk in elkaar.

En dat was diep genoeg: ik ga in mijn hoofd nog wat denken aan de vooruitgang van mijn achteruitgang, wat ook wel te maken heeft met diepte (zo een vieze grap, die nodig was om het wat luchtiger te maken, “luchtiger”, ook verschillende interpretaties mogelijk in deze context)... Veel essentiëler en platter. Dat is echt iets waar een mens zich mee MOET bezighouden op een reis die langer duurt dan twee weken. Uw persoonlijke consistentie, en consistentie heeft hier - wederom- meerdere betekenissen. Onvergetelijke dingen op reis in de tropen: ORS en actieve kool. Immodium is als het een stapje erger is, maar eerst beginnen bij die twee.

0 notes