#diger kisileri de seviyorum ama | Explore Tumblr Posts and Blogs

esfin · 2 years

Text

Çok yoğun duygular vardı. Ben nası 2 yıl boyunca böyle hissettim. Si'm hiç yok galiba. Sadece hissettiklerim kaldı geriye. Kız diyodu ki ne hissediyorum. Aşk mı nefret mi sevgi mi tutku mu. Hissetmeyi seviyodum sanırım duygularin kendisine aşıktım. Özlem değil de acıma hissettim karaktere. Fakat kız kadar salaktım ama diğer çocuk gibiydim hevesli mutlu surekli hayal kırıklığı yaşayan ama yine de vazgeçmeyen. Nasıl bi ilişki içinde olduğumuzu çok sonradan anladım nası bu kadar saf olabildim. Kendimi aşırı kullanılmış hissettim. Aptal gibiydim. Dizideki çocuk daha ahlaklıydı. Hayır dediğinde hayırdı manipule edip bok gibi hissettirmiyodu. Başta kızı masum bi sekilde sevmisti. Sevmeyi bilmese de. Hayatının içindeydim ama onu tanımıyodum. O ise benim hayatımın her yerindeydi. Sonradan çocuk ilişkilerini toparlamıştı yıkılan heykeli toplamaları gibi. Tekrar o kadar yoğun bi sekilde birini sevmek veya sevilmek istemem. Sanırım samimi ve güvende hissedebileceğim biriyle olmak isterdim. Tereddütün yoksa doğru kişidir. Herhangi bir arayışım yok. Doğru olanı yaptım hatta inanmak istemeyerek gerçeklerle çok geç yüzleştim. Acısını hayatımdan 4.5 yıl vererek çektim bu yüzden zaman ve yaşamak benim içi önemli. Ne için ve kim için harcıyorum zamanımı?

Daha önce böyle aşklı maşklı şeyler izlediğimde sadece duygulardan ibaret bakıyorum hayata. Rasyonel bakmazsam ilerleyemem. Çok rasyonel bakınca da ilerleyemem ehh.

Aslında bu dünyadanız ama gelip geçiyoruz. Yolcuyuz. Bu metafor beni bazen dizlerim acısa da yolumu şaşırsam da ayakta tutuyor. Şu an güllerle kaplı baktığımda güzel gözüken ama yürürken acıtan bir yolda gidiyomuşum gibi hissediyorum. Yolumu ne ara ve nası değiştirdim bilmiyorum ama kokuları bile farklı bu yolun. Mutluyum ama huzurlu hissetmiyorum. Güllerin dikenleri var ve yavaş yavaş ruhumun yaralandığını hissediyorum. Her şeyi belli bi düzene uydurma çabasında beynim. Bağlantılar ve matematik. Hisleri davranislari ve karakterleri bile rasyonelize ediyorum.

İnsan inanca tutunmayı unutunca kendinde yeni inançlar buluyor. İslamda en sevdiğim şey orta yolda olmak. 10 sınıfta yolumu kaybettigimde riyaz'dı yolumu çizdiren. Aslında bir yolum yoktu. Ben neyim nereye gidiyorum ve nası bi insan olmalıyım. Karmaşa ve kaybolmusluk boyle zamanlarda astrolojiye sarmıştım ya da ni içeren diziler. Ni'sini kullanan karakterler vardı. Sonra anlam çabasından yorulunca inanca tutunmak insanı hayatta tutuyor. İnsanın fıtratına konmuş bu.

Eskiden abdestsiz dışarı çıkınca endişeli ve guvensiz gezerdim simdi adidas ayakkabi giymezsem.

Önceden peygamberimizi ve bazi sahsiyetleri ornek alirken simdi daha kapitalist ve materyalist kisileri 'idol sayıyorum. Pinterestin bana estetik dedigi yasam tarzını seciyorum ve seviyorum. Ara yüz mü önemlu amaç mı hayatta? Sanırım ben hep estetiği de amsca hizmeti de sevdim. Çalışmak beni diri tutuyor.

Aslında eczane bitiyo diye sevinirim sanıyodum ama insanlara baya bi alışmışım. Şimdi bi bosluga dustum. 1 hafta da gitmek istiyorum. Insanlara durust olmak istiyorum. Raf silmek istimeyorum bi de shjssh prospektusleri okuyup teshis ve etken madde ntolari almak ve ders calismak istiyorum.

Beni siddharta kitabı değiştirdi aslında. Kitapta sonradan diger yolu secmisti karakter. Zevkine duskun biri olmustu. Ben biraz buraya kayıca bu insanları artık daha az yargilar oldum kendim de benzemek kaydiyla oldu bu. O insanlar gibi saha rahat gozukmesem yargilardim heralde. Samimiyete ve duygulara da onem veriyorum. Aynalama yapmadan neden anlayamıyorum insanları.

Yol mu önemli yol arkadasları mı? Benim yolum bana huzur veriyorsa diğerlerinden kime ne?

Sanki k pop diye bir din var. Bireyci bir din bu. İnsanlar içlerinden kendilerine bir kişiyi sevip ona ilgi duyuyor. Hoşlanıyor özlüyor sanki gelip seninle konusuyor dinlemiyor ama konusuyor sana serenat yapıyolar ilgileniyorlar arkadasin gibiler yalniz hissetniyosun. Kendini sevmeyi kendine iyi bakmayı oz saygiyi ve sevgiyi ogretmek amaclanmis. Idoller peygamber gibi gosteriliyor. Örnek alıncak kisiler olmaya calisiyolar. Görünüş ve ahlaken en iyisi gozukuyolar. Kusursuzluk onları buyuleyici gosteriyor. Çok çalışıyorlar karsiliginda sevilip para kazaniyorlar. Milyonlarca kisinin seni sevmesi ve merak etmesi nasi bi histir acaba dusunsene dunyanin her yerinden birileri seni dusunuyot merak ediyor takip ediyor seni yaninda hayal ediyor fotograflarinla yasiyor. Gercek hayatta bir kisiyi en fazla ka kisi sevebilir? Bu insanlar aşık olunması için üretilmis gibiler. Fakat ne kadar mantıklı bu insanlara bu kadar baglanmak?

0 notes