#aralaperdelerini

[kaypkzblog]

SESSİZ ÇIĞLIKLAR

   Bir gün uyandı çocuk, saat gece üç suları...

   Ayağa kalktı, pencerenin önüne doğru ilerledi. Perdeyi araladı. O gece nedense uyuyamamıştı. Sanki kapanmamak için yeminliydi gözleri. Ne kadar uyumaya çalışsa da olmuyor, bir türlü uykunun sıcak kollarına bırakamıyordu kendini. Pencereyi açtı. Yüzüne çarpan soğuk havayla irkildi. Bir an için geri adım atsada sonra geri pencereye yaklaştı. Zifiri karanlığa bir güneş gibi doğan aya çevirdi gözlerini. İçinden ‘Ne kadar güzel parlıyor ay, oysa onun ışığı bile sahte. O sadece güneşin aynası.’ diye düşündü çocuk. Bir süre sessizce ayı izledi. Sonra pencereyi kapattı. Camdaki yansımasına baktı. Sanki o yansımadaki kendisi değildi. Bir farklılık vardı, büyük bir farklılık... 

   Hayatı boyunca hep susmuştu çocuk. Hiç mutlu olmamıştı, olamamıştı. Hiçbir zaman sevilmemiş, hep dışlanmıştı. Ve artık çok yorulmuştu...

   Camdaki yansımasından gözlerine baktı. Alev alevdi gözleri, sanki birşeyden kaçıyordu. Bir kurtuluş yolu arıyordu. Sanki, sessiz çığlıklar atıyordu. Çığlıkları da sessizleşmişti aynı kendisi gibi. Kimse duyamaz, göremez olmuştu. O an anladı çocuk, asla vazgeçmeyecekti. Bırakamayacaktı hayatı, savaşıcaktı. Ve en önemlisi, mutlu olacaktı...

#sessizçığlıklar #aralaperdelerini #soğuk #zifirikaranlıkgece #ay #ayna #alevalev #yoruldumartık #aslavazgeçeme #bırakamahayatı #savaş