#Ku Me Preko | Explore Tumblr Posts and Blogs

letra21-blog · 4 years

Text

Kur komunistët hynë në Shkodër: Flamujt jugosllavë valaviteshin në çdo rrugë, jehonte kënga “Ide druzhe Tito preko Albanie”

(Pjesë nga vepra “Rrno vetëm për me tregue") 28 Nandori 1944, qe nji ditë e ftohtë, e zymtë, ndoshta mâ e zymta që prej shpalljes së pamvarsisë. Qysh në fëmijni këtë ditë e kishim festue me dritë, ngjyra, kangë, brohori e flamuj. Flamujtë ishin naltue në kumbonaret e kishave, por ishin si të vetmuem dhe atê ditë nuk i kqyrte kurrkush. Gjermanët ishin largue të gjithë prej kazermave, zyrave dhe vend-rojeve të tyne në drejtim të Malit të Zí. Shkodra priste hymjen e partizanëve, të cilët ndër kodra të Bardhajve, në Postripë e përtej Urës së Bahçallekut pritshin largimin e plotë të gjermanëve. Atê natë u ndie zhurma e disa shpërthimeve të mëdha, aq sa u thyen xhamat e shumë shpijave. Nji motocikël gjermane ishte kthye prej Hanit të Hotit për me i ndezë minat e vendosuna ndër urat që lidhshin qytetin me fushat. Mbas atyne bumbullimave që shpallën largimin përfundimtar të gjermanëve, nuk fjeti mâ kurrkush n’atê natë të gjatë. Në Kuvendin Françeskan, ku jetojshem, zotnonte parandjenja se me atê çast Oksidenti po largohej prej nesh me nji hap shumshekullor, se kundra katolicizmit në Shqipní do të fillonte nji luftë, e cila, me gjasë, do të vente në rrezik vetë ekzistencën e elementit katolik në Shqipní. Për klerin katolik nuk qe gjâ e papritun, mandje mund thomi se ishte e parapame. Shumë vjet përpara kishim fillue pregatitjet e të rijve me lekcjone e konferenca për të përballue nji salvim aq mizor sa mund të na kushtonte edhe jetën… N’orarin e lutjeve të mëngjesit, që prej orës 5 deri 6, u mblodh i gjithë komuniteti françeskan me eprorin, At Mati Prendushin, dhe me lutje të veçanta kërkuem mbrojtjen e të Madhit Zot. Kisha Katolike në Shqipní gjindej në Kopsht të Gethsemanit: “O Zot, në kjoftë e mundun, largoje këtë kelk prej meje!” Lutja ishte kjo, por u bâ vullnesa e Zotit! 29 nandori gdhini ditë e zymtë dhe e ftohtë. Në orën 10.30 – 11.00, nëpër rrugët kryesore të qytetit hyni brigada partizane e prime prej Major Gjin Markut: flamurit kombtar, që valvitnin përpara, i kishin shtue nji hyll të kuq. Na kqyrshim mbas grilave të dritareve. Për hir të së vërtetës, duhet dishmue se popullsia katolike e qytetit nuk merrte pjesë n’ate manifestim, përveç ndonji personi të rrallë, që njihej si prokomunist, ndërsa nji pjesë e madhe e popullsisë muslimane, veshë në tesha feste, jepte dukjen e nji pritje të gëzueshme. Ushtrija partizane, e veshun me gjithnduer uniformash të hueja, paraqitej si nji ushtri e parregullt, leckamane, me opinga dhe e untë. Çka bante mâ shumë përshtypje ishin partizanet. Çfarë nanash mund ishin ato femna me pushkë në krah? Ndër kazerma nuk kishin çka me bâ, mbasi nuk kishin as rroba fjetje, as ushqime, prandej i shpërndanë nëpër familje: dikund 3, dikund 6-7. Populli i strehoi, i ushqeu dhe u mbush me parazitë. Por nuk ishin rob Zotit: këqyrshin me tinzí nëpër shpija nëse mund gjejshin ndonji gjerman ose “reaksionar” të mshehun. E para punë që banë qe vumja në funksionim e burgjeve, të cilat u mbushën plot e përmajë me njerëz të pafajshëm. Nuk kishin as bukë me u dhanë, prandej duhej t’ua çojshin familjet, përndryshe vdisshin. Ushqimet që u dërgojshin familjet ishin mâ shumë për partizanët e unshëm, se për ata të mjerë të torturuem. Menjiherë filluen të shpërndahen fjalë: kanë vra X-in o Y-in; ose për tjerë që ishin zhdukë pa shenj e pa nishan. Kush ishte kryetar i kësaj qeverije? Filloi me u përmendë emni i Enver Hoxhës, deri atëhere krejt i panjoftun për popullin e Shqipnisë së Veriut. Gjatë muejit dhetor u vendos pushteti i rí i Shqipnisë, që nuk kuptohej mirë nëse ishte ushtarak apo civil: të gjithë ishin të mëdhaj e kurrkush nuk kishte gjâ në dorë, përveç komandantëve partizanë, nga mâ të ndryshmit, të cilët ishin vendosë kush në nji shtëpi, kush në nji tjetër. Brigadat në Shkodër banë nji riorganizim, dhe kështu Major Gjin Marku me ata të parët që erdhën kaluen kufinin e Shqipnisë për t’u dhanë “ndihmë vëllazërore” popujve të Jugosllavisë. Shkodra u mbush me brigada partizane dhe çuditej se nga erdhën aq shumë ushtarë sa nuk i kishin pasë as ushtritë e hueja! Partizanët thojshin se kishin ardhë për të ndjekë gjermanin deri në Berlin, por ishin pa këpucë ndër kambë. Në përgjithësi ishin njerëz me të cilët nuk mund të flitej, me sjellje të këqija: hajshin bukën e përmbysshin kupën. Shumë ushtri të hueja kishte pá Shkodra, por si kët kurrnji jo! Menjiherë mbas asaj dite të 29 nandorit 1944, në rrugën Shkodër-Podgoricë filloi qarkullimi si kurrë mâ parë, në nji kohë që komunikacioni me Tiranën ishte tepër i vështirë për shkak të prishjes së urave, ndër të cilat filluen me u vendosë trapa lundrues e roje partizane. Kështu malazezë e shqiptarë qarkullojshin mes vedit pa kufi. Kush ishte sundimtari i vërtetë i Shqipnisë? Përgjegjen e jepte “trobojnica”. Flamujt e shumtë tri ngjyrësh jugosllavë valaviteshin në çdo rrugë, në çdo ndërtesë shtetnore e në çdo shpi. Ku u gjetën aq shpejt e aq shumë ata flamuj që populli i kqyrte me inat, sepse shenjojshin nji robní të ré të kombit shqiptar! Posa u hapën shkollat, ndër të gjitha, pa përjashtim, erdhën me mësue që të këndohej Hymni i atij flamurit të huej: “Ei slloveni josh ste zhivi”, “ço bajrak ne vije”, “zhivi zhivi jugoslovenski” si edhe “Ide druzhe Tito preko Albanie… preko Albanie…” (Un nuk e dij as sot kuptimin e tyne, as se si shkruhen, por kështu m’kan mbetun në vesh qysh n’atê kohë me gjithë meloditë e tyne). Hymnet tona të flamurit nuk u ndigjojshin mâ. Kaluen disa ditë. Vetëm në kumbonaren e kishës françeskane, e cila zotnonte qendrën e qytetit, ende nuk ishte vû “trobojnica”. Flamuri i Shqipnisë, ai i vërteti pa spata e pa hyll, dridhej, përpëlitej i zymtë e i vetmuem: nuk shifte asnji si vedin. Përpiqej me u qindrue stuhive t’atij dimni komunist: ashtu i shkyem e i leckosun valavitej pa pushim. Nji ditë të dhetorit dy partizanë trokitën në derën e Kuvendit Françeskan: “Duam të hipim në këmbanare!” Portieri më thirri mue, sepse un ditë për ditë u ngjitshem atje nalt për me kurdisë sahatin, të cilin e shifte gjithë Shkodra. Në të vërtetë, për kët detyrë ishte i ngarkuem At Filip Mazreku: ai kishte vendosë së fundit flamurin e vërtetë të shqiptarëve me 27 nandor 1944, por tue qenë se un ishem i rí e i gatshëm, m’i besoi çilsat e kumbonares. Shkova me vrap e gjeta At Filipin e i thashë se te porta kishin ardhë partizanët e dojshin çilsin e kumbonares. “Ndigjo, – më tha, – un nuk mund i shof me sy! Ti e din se këta mâ kanë zhdukë vllanë tem në Tiranë, pa shêj, pa nishan. Né nuk ia dim as vorrin, që të thomi nji uratë e t’i dërgojmë nji lule. Të lutem, shko ti me ta, çilsat i ke. Por ndigjo këtu: mos i len vetëm as për nji ças. Zoti e din se çfarë kurthesh mund të vejnë!” “Jemi të dërguar nga komanda për ta hequr atë rreckë që valavitet atje lart. Është turp, – thanë ata, – që mu mbi sheshin kryesor të qytetit të valavitet ajo leckë që nuk e ka as yllin partizan!” “Eh, po nuk kemi tjetër!” “I kemi prurë neve, të rinj fringo. Ja flamuri i Jugosllavisë motër, dhe ky me yllin partizan.” “Dy flamuj? – pveta un. – Po né kemi nji shtizë të vetme; nuk janë vendosë kurrë dy flamuj!” “Pse, t’Italisë nuk e vendosët ju?” “Kurrë.” “As atë të Vatikanit?” “Jo, kurrë.” “E si t’ia bëjmë?” “Si të doni.” “Ja që do kthehemi; do të marrim edhe nji tjatër shtizë, prandaj na prit këtu e mos ik gjëkundi!” Kur erdhën së dyti me shtizën tjetër, kërkuen prej meje çilsin e kumbonares. U ngjita bashkë me ta atje nalt, përmbi sahat, ku shpalosej flamuri. U mahnitën tue kqyrë qytetin rreth e rrotull. “Uaaa! Sa bukur!” Prej aty Shkodrën e kishe në shplakë të dorës. Mbasi u njoftuen me qytetin, atëhere e hoqën shtizën nga ganxha dhe venduen në tê flamurin e rí me hyllin partizan. M’u rrëqeth i gjithë trupi: ai flamur trim, malok, i rreckosun mbet aty si nji kufomë. Por kur deshtën me çpalosë flamurin jugosllav, nuk gjetën ganxhë. “Ku ta vendosim shtizën? Këtu nuk ka ganxhë. Dreq o punë! – thanë, mandej pvetën: -A keni pak tel që ta lidhim këtu në parmakë?” “Jo, nuk kemi. Po kqyri nji herë, po edhe sikur të këtë, këtu teli nuk u qindron stuhive e shtërgatave, se jemi nalt; duhet ganxhë.” “Dreq o punë, dreq o punë! – thanë. – Ç’na polli! Lipset bërë dhe ganxha. Po si nuk na the që parë?” “As un nuk e dijshem, nuk u kujtova.” “Rri këtu, se do të biem nji usta.” Zdrypën e shkuen. Mbas ndonji ore u kthyen me gjithë nji usta. Ai vendosi edhe dy ganxha tjera. Në anën tjetër të flamurit të Shqipnisë u çpalos flamuri jugosllav. Dy flamuj. Poshtë, në qendër të qytetit, në shpinë e ré të posandërtueme të tregtarit të madh Zef Kokës, ishte komanda e komandave: Komiteti i Partisë. Dy partizanët me kapota, nga kumbonari, i thirrën dikuj atje poshtë. Ai qindronte në rrugë dhe jepte sinjale me duer. Përsëri i hoqën flamujt dhe u ndërruen vendet: aty n’atê vend ku përpara valavitej flamuri shqiptar, aty u shpalos flamuri jugosllav. Ndërsa n’anën tjetër kaloi flamuri partizan, të cilit ia ndalonte mjaft pamjen Gjatë darke, në mensën e Kuvendit Françeskan, mbahej nji heshtim i plotë, sikur të na kishte dekë ndokush i familjes. Kurrkush nuk e hapi gojën. Mbas darkës At Mati Prendushi më thirri m’anësh e më pveti: “Ti i ke çilsat e kumbonares?” “Po, m’i ka lanë Pater Filipi për me kurdisë sahatin.” “Ti e vune flamurin jugosllav?” “Jo, kurrsesi. Erdhën dy partizanë dhe e vunë.” “A e din ti, – më tha, – se aty n’atê vend me 12 qershor 1913 asht vû për të parën herë në Shkodër Flamuri i Skanderbegut, dhe fretënt e kanë ruejt me pushkë në dorë? A e din ti se Pater Gjergj Fishta asht dënue me vdekje për atê flamur? A e din ti se as malazezët, kur kanë hy në Shkodër në 1915, nuk e kanë shpalosë atê flamur? A e din ti…” “Pater, – i thashë, – të gjitha i dij. Ata që e vunë aty flamurin jugosllav ishin dy partizanë me pushkë, të derguem nga komanda. Çka kishem me bâ un: me u vra me ta?” “Jo, jo, nuk po të them se ke faj. Por oh, sa turp i madh! Mâ mirë të mos e kishem pá kët ditë! E si mbërrijti me u valavitë flamuri jugosllav mbi kumbonaret e kishave tona? O Zot, shif e gjyko…! Njerëzit e pafé paskan vetëm bark! Po çka thanë ata partizanët, a u bani përshtypje e si e ndien vedin kur vunë flamurin jugosllav?” “Thanë se zbatojshin urdhnin e komandës, për mâ tepër ata folën mes vedit që atje nalt në kumbonare të vendosej nji mitraloz.” “Mitraloz?” “Po, nji mitraloz, sepse thanë që kumbonari kontrollon gjithë qytetin.” “Na e kemi dijë gjithmonë se çfarë lirije na bien serbët! Po çfarë shqiptarësh janë këta partizanë që luftojnë për sllavët? Kanë çue edhe djelmët tanë me i mbytë atje!… Mjerë Shqipnia n’dorë të kujt ka ra!” Nji paralizë e përgjithshme i ra jetës normale. Nuk pati mâ as rrugë, as telefon, as dyqan, as tregti, as zyrë, as dokumente zyrtare. Rrallëherë vetëm nji copëz e vogël letre me vulën partizane i hapte të gjitha dyerët. Shqipnia e terrorizueme kishte ra në koma. Njerëzit e ditun nuk dijshin mâ kurrgjâ dhe njerëzit e paditun kishin në dorë gjithshka: atê që nuk dihej! Mbas disa ditësh, mbrenda qytetit filluen operacionet ushtarake: kontrollet. Të gjitha shtëpitë e qytetit, pa përjashtim, kontrolloheshin prej partizanëve t’armatosun, në çdo skutë, në çdo birucë, në çdo oxhak, në çdo quer. Nën pretekstin se ishin në kërkim të “kriminelave” e “reaksionarëve”, këto veprime kishin si qëllim me mbjellë terrorin në gjithë popullsinë, prandej pothuej ndër të gjitha rastet, shoqnoheshin me pushkatime e me burgime. Shumëkush, për t’i ikë terrorit, merrte arratinë ndër male e hidhej n’ilegalitet, ose strukej te ndonji mik besnik. Ndëshkimet për ata që strehojshin “reaksionarët” ishin torturat e tmerrshme dhe pushkatimi, që ndodhte të bahej edhe vetëm pse emni i nji personi ishte i ngjashëm me atê të ndonji tjetni, të cilin e kërkojshin. E shumta e atyne njerëzve, ushtarakë a civila, të ngarkuem me detyra e përgjegjësi, ishin analfabetë ose gjysanalfabetë. Në fillim të dhetorit 1944, ia behi në Kuvendin Françeskan të Gjuhadolit nji grup i randësishem prej 7- 8 vetash, i shoqnuem prej Kolë Jakovës; thuhej se ky grup kryesohej prej Nako Spirut. Prunë me vedi shumë urdhnesa, si mbylljen e revistës kulturore “Hylli i Dritës”, si edhe të gjitha revistave tjera fetare Zani i Shna Ndout, Zgjimi i djelnmisë, Bijat e Zojës, etj. Urdhnonin mbylljen e shtypshkronjës si edhe të gjitha shoqatave fetare. “Vizituen” edhe Bibliotekën e Muzeun e At Shtjefën Gjeçovit. Kola kërkoi unazën e Gjeçovit. Kështu thirrej nji unazë antike, me gjasë e shek. I, arit, punim i dyfishtë me mjeshtri të madhe, që kishte nji gur të naltë joproporcional me unazën. Thohej se nji përfaqësues i British Muzeum-it kishte ofrue për tê shumën 14000 sterlina ar. Ndërkaq Kola e muer dhe lëshoi nji letër-vërtetim. Read the full article

0 notes

filologija · 4 years

Text

Predstavitve z latinščino in grščino za osnovnošolce in gimnazijce

Študenti Oddelka za klasično filologijo velikokrat gostujejo po šolah, kjer pripravljajo predstavitve z latinščino, staro in novo grščino. Tako si nabirajo pedagoške izkušnje. Obenem latinščino in grščino približujejo tistim, ki se s temi vsebinami v okviru rednega pouka ne srečajo. Z različnimi delavnicami so v preteklem letu gostovali na OŠ Kolezija ob dnevu jezikov, na OŠ Ketteja in Murna, na Festivalu znanosti v organizaciji Slovenske znanstvene fundacije in na Noči raziskovalcev – festivalu Antika. Zanimanje za sodelovanje na delavnicah v okviru festivala Antika je bilo tolikšno, da so študentke Nataša Martina Pintarič, Klara Keršič, Meta Skubic in Aiša Napast predstavitve izvedle kar devetkrat zapored. Priprave na delavnice nastajajo v okviru didaktike pouka klasičnih jezikov pod mentorskim vodstvom Andreje Inkret. V nadaljevanju si lahko preberete nekaj vtisov. Slikovni slovar grških in latinskih tujk Na delavnicah smo za začetek ugotavljali, kdo je govoril latinsko in grško, kdo so bili znani Grki in Rimljani, ali lahko kje naročimo kavo v latinščini. Kje je latinščina še danes uporabna – v medicini, pravu, biologiji? Zjutraj se udeleženci usedejo v avtomobil ali na avtobus (obe besedi izvirata iz latinščine in grščine). Potem pridejo v šolo (grško), v avlo (spet grško), nato sedejo za mizo (latinsko), gledajo na tablo (latinsko). Nato nekateri odidejo na gimnazijo (grško), morda pa celo na fakulteto (latinsko). Po navodilih za delo so se vsi zapodili nad listke, iskali ustrezna slovarska gesla in smeške. »Ne, cura v 'manikura' ni isto kot slovenska 'kura'! Poišči, kaj pomenita sestavini besede, ne samo, kaj pomeni beseda v slovenščini! Kaj ima rad klorofil?« V zadnjih minutah je vsak učenec moral sošolcem razložiti, od kod prihaja njegova tujka in kaj pomeni. Ko stopim v razred, razmišljam o vsem, kar mi pomenita latinščina in grščina. Zakaj sem ju vzljubila, česa sta me naučili in kako lahko čim več tega predam učencem? Razmišljam, kako iz jezikov povleči vse barvito življenje, ki se v resnici skriva v njiju, naj gre za kulturo in civilizacijo, književnost ali preprosto slovnično vajo. Če učenci začutijo in spoznajo vsaj košček te barvite živosti, odidem iz šole s tistim posebnim nasmeškom, ki mu rečemo 'pedagoški eros'. (Nataša Martina Pintarič) Grki in njihova abeceda Na delavnici, ki sem jo zasnovala skupaj z Mašo Poljšak Kus, sem učencem predstavila razvoj pisave od Egipta dalje. Poseben poudarek sem namenila zvezi med grškim alfabetom in latinico. Učenci so se s predstavitve naučili, da nam je prav alfabet dal latinico. Ob učenju grške pisave smo hitro ugotovili, da si pisavi pravzaprav nista tako različni, kot se na prvi pogled zdi. V drugem delu smo raziskali, kako pomemben je bil izum alfabeta - kot prve abecedne pisave s simboli za vokale - za razvoj demokracije. Preko igre smo na koncu spoznali, kaj pomeni demokracija, kako pomembno je pri volitvah poslušati sebe, pa tudi, kako se lahko demokratični sistem hitro zlorabi. Najlepše mi je bilo, ko sem pri nasmejanih učencih začutila, da so antiko sprejeli za svojo, kot del sebe in se jim kar na enkrat ni več zdela tako oddaljena. (Klara Keršič) Besedne rože ter latinščina in njeni potomci Namen delavnice (nastala je po ideji Ane Ratajc) je bil pokazati razširjenost besed, ki izvirajo iz latinščine v živih jezikih (francoščina, španščina, italijanščina, angleščina). Učenci so si ob tem pomagali z različnimi slovarji. Tako so nastajale besedne rože, ki so imele na sredini zapisano latinsko besedo, na cvetnih listih pa moderne izpeljanke. Všeč nama je bilo predvsem to, da so bili učenci motivirani za delo. Pritegnila jih je uvodna motivacija, kjer so prišli v stik z govorjeno latinščino in se tudi sami naučili nekaj besed. Posebej prijetno naju je presenetilo navdušenje, s katerim so po slovarjih brskali skoraj vsi po vrsti. Ob načrtovanju in izvedbi predstavitve sva spoznali še en del učiteljskega poklica, s katerim se študentje, bodoči učitelji, pri nastopih pred kolegi in na izpitih srečamo manj pogosto. To je delo v paru, sodelovanje z drugim učiteljem. Ta izkušnja se nama je zdela pomembna in dobrodošla, saj se bova v učiteljskem poklicu najbrž vedno pogosteje morali medpredmetno povezovati in sodelovati tudi z učitelji drugih predmetov (ostali tuji jeziki, slovenščina, zgodovina, umetnostna zgodovina). Prav je, da že na fakulteti spoznamo, kako poteka sodelovanje pri pripravi aktivne ure pred razredom v osnovni ali srednji šoli. Tako se naučimo razdeliti naloge, sodelovati, se prilagajati in pomagati drug drugemu. (Lina Čufar in Katja Pičinin) Read the full article

0 notes

artinulcinj-blog · 5 years

Photo

Rudi Goga The Albanian painter Ruždi-Rudi Goga was born on June 10, 1948 in Ulcinj, Montenegro and died on May 03, 2017. Rudi Goga graduated from the Academy of Fine Arts in Prishtina in the class of professor Muslim Mulliqi in 1979. A year before that his first personal exhibition titled “Balsha’s Tower” was opened in Ulcinj. He then completed his postgraduate studies at the Kunstakademie Düsseldorf, Germany with well-known German professor Joseph Beuys. From 1981 to 1985 he was a member of the BBK NRW Düsseldorf - the Federal Association of Artists. Rudi Goga was also one of the founders of the "Art Club Ulcinj", where he made a great contribution to the advancement of this group.

During his artistic career, Goga counts 40 solo and participated in over 150 collective exhibitions not just in Montenegro but also abroad. His works are found in galleries and private collections in various European countries such as the Netherlands, Germany, France, Kosovo and Albania. Furthermore, Goga received several awards including the yearly “Art Club award”, Ulcinj in 1991; “Onufri ‘95” in 1995, Tirana; “AJMZ” in 1998, Podgorica.

Rudi Goga Albanski slikar Ruždi-Rudi Goga rođen je 10. juna 1948. godine u Ulcinju, u Crnoj Gori i umro 03. maja 2017. Rudi Goga je diplomirao na Akademiji likovnih umjetnosti u Prištini u klasi profesora Muslim Mullikija 1979. godine. Godinu dana ranije u Ulcinju je otvorena njegova prva osobna izložba pod nazivom „Balšina kula“. Nakon toga je završio postdiplomske studije na Kunstakademie Dusseldorf u Njemačkoj sa poznatim njemačkim profesorom Josephom Beuisom. Od 1981. do 1985. bio je član BBK NRV Dusseldorf - Saveznog udruženja umetnika. Rudi Goga je bio i jedan od osnivača "Art Kluba Ulcinj", gde je dao veliki doprinos napretku ove grupe.

Tokom svoje umetničke karijere, Goga broji 40 samostalnih i učestvuje na preko 150 kolektivnih izložbi ne samo u Crnoj Gori već iu inostranstvu. Njegovi radovi nalaze se u galerijama i privatnim kolekcijama u raznim evropskim zemljama kao što su Holandija, Nemačka, Francuska, Kosovo i Albanija. Osim toga, Goga je primio nekoliko nagrada uključujući i godišnju nagradu Art Cluba, Ulcinj 1991. godine; “Onufri ”95” 1995, Tirana; “AJMZ” 1998. godine, Podgorica.

Rudi Goga Piktori shqiptar Ruzhdi-Rudi Goga u lind më 10 qershor 1948 në Ulqin të Malit të Zi dhe vdiq më 3 maj 2017. Rudi Goga u diplomua nga Akademia e Arteve të Bukura në Prishtinë në klasën e profesorit Muslim Mulliqi në vitin 1979. Një vit më parë, ekspozita e tij e parë personale e titulluar "Kulla e Ballshajve" u hap në Ulqin. Pastaj përfundoi studimet e tij pasuniversitare në Kunstakademie Düsseldorf, Gjermani me profesor të mirënjohur gjerman, Joseph Beuys. Nga 1981 deri në 1985 ai ishte anëtar i BBK NRW Düsseldorf - Shoqata Federale e Artistëve. Rudi Goga ishte gjithashtu një nga themeluesit e "Art Club Ulqinit", ku dha një kontribut të madh në avancimin e këtij grupi.

Gjatë karrierës së tij artistike, Goga numëron 40 solo dhe mori pjesë në mbi 150 ekspozita kolektive jo vetëm në Mal të Zi por edhe jashtë vendit. Veprat e tij gjenden në galeritë dhe koleksionet private në vende të ndryshme evropiane si Holanda, Gjermania, Franca, Kosova dhe Shqipëria. Për më tepër, Goga mori disa çmime duke përfshirë çmimin "Art Club" vjetor, Ulqin në vitin 1991; "Onufri '95" në vitin 1995, Tiranë; "AJMZ" në vitin 1998, Podgoricë.

Rudi Goga Der albanische Maler Ruždi-Rudi Goga wurde am 10. Juni 1948 in Ulcinj, Montenegro geboren und starb am 3. Mai 2017. Rudi Goga schloss 1979 an der Akademie der Bildenden Künste in Prishtina in der Klasse von Professor Muslim Mulliqi ab. Ein Jahr davor wurde in Ulcinj seine erste persönliche Ausstellung mit dem Titel „Balsha's Tower“ eröffnet. Anschließend absolvierte er ein Aufbaustudium an der Kunstakademie Düsseldorf bei dem renommierten deutschen Professor Joseph Beuys. Von 1981 bis 1985 war er Mitglied des BBK NRW Düsseldorf - des Bundesverbandes Bildender Künstler. Rudi Goga war auch einer der Gründer des "Art Club Ulcinj", wo er einen großen Beitrag zur Förderung dieser Gruppe leistete.

Während seiner künstlerischen Karriere zählt Goga 40 Einzelausstellungen und hat an über 150 Gemeinschaftsausstellungen teilgenommen, nicht nur in Montenegro, sondern auch im Ausland. Seine Werke befinden sich in Galerien und Privatsammlungen in verschiedenen europäischen Ländern wie den Niederlanden, Deutschland, Frankreich, dem Kosovo und Albanien. Darüber hinaus erhielt Goga mehrere Auszeichnungen, darunter 1991 den jährlichen “Art Club Award”, Ulcinj; „Onufri ´95“ im Jahr 1995, Tirana; “AJMZ” 1998, Podgorica.

#artist

0 notes

fortunetellersdilettante · 4 years

Text

mi sentu sempri Pensu à Angelique e so mamme voce sopra à mè E i balle in u muru induve si hè silenziatu È nantu à un millesimu colinu, pensu à Albertine Quì in i so ochji ciò chì ùn vecu micca cù u mo propriu Rwanda avà ch'e aghju vistu, sò rispunsabilità A fede senza atti hè morta avà chì vi aghju tinutu in i mo braccia, ùn possu lasciare andà finu à tè Sò in un pianu annantu à un mare distante Ma ti portu in mè è a polvera annantu, a polvera annantu, a polvera nantu à i mo pedi Rwanda avà ch'e aghju vistu, sò rispunsabilità A fede senza atti hè morta avà chì vi aghju tinutu in i mo braccia, ùn possu lasciare andà finu à tè Diciaraghju à u mondu, li diceraghju induve sò statu Manteraghju a mo parolla Li diceraghju à Albertine avà ch'e aghju vistu, sò rispunsabilità A fede senza atti hè morta avà chì vi aghju tinutu in i mo braccia, ùn possu lasciare andà finu à tè Sò nantu à un palcuscenicu, mille occhi nantu à mè Li diceraghju, Albertinesjedim mirno Mislim na Angelique njezine majke glasaju preko mene I meci u zidu gdje je zašutio A na tisućitom brdu mislim na Albertine tamo u njenim očima ono što ja ne vidim sa svojim Ruanda sad kad sam vidio, odgovoran sam Vjera bez djela je mrtva Sad kad sam te držao u svojim rukama, ne mogu te pustiti dok ne budeš U avionu sam preko dalekog mora Ali nosim te u sebi i prašine, prašine, prašine na mojim nogama Ruanda sad kad sam vidio, odgovoran sam Vjera bez djela je mrtva Sad kad sam te držao u svojim rukama, ne mogu te pustiti dok ne budeš Reći ću svijetu, reći ću im gdje sam bio Zadržat ću svoju riječ Reći ću im Albertine sad kad sam vidio, odgovoran sam Vjera bez djela je mrtva Sad kad sam te držao u svojim rukama, ne mogu te pustiti dok ne budeš Na pozornici sam, tisuću očiju na mene Reći ću im, Albertinesidder stille Jeg tænker på Angelique hendes mødre stemmer over mig Og kuglerne i væggen, hvor det blev stille Og på en tusinde bakke tænker jeg på Albertine der i hendes øjne, hvad jeg ikke ser med mine egne Rwanda nu, hvor jeg har set, er jeg ansvarlig Tro uden gerninger er død nu hvor jeg har holdt dig i mine egne arme, kan jeg ikke give slip, før du er Jeg er på et fly over et fjernt hav Men jeg bærer dig i mig og støvet på, støvet på, støvet på mine fødder Rwanda nu, hvor jeg har set, er jeg ansvarlig Tro uden gerninger er død nu hvor jeg har holdt dig i mine egne arme, kan jeg ikke give slip, før du er Jeg vil fortælle verden, jeg vil fortælle dem, hvor jeg har været Jeg vil holde mit ord Jeg vil fortælle dem Albertine nu, hvor jeg har set, er jeg ansvarlig Tro uden gerninger er død nu hvor jeg har holdt dig i mine egne arme, kan jeg ikke give slip, før du er Jeg er på scenen, tusind øjne på mig Jeg siger dem, Albertinezit stil Ik denk aan Angelique haar moeders stem over mij En de kogels in de muur waar het stil werd En op een duizendste heuvel denk ik aan Albertine daar in haar ogen wat ik niet met mijn eigen ogen zie Rwanda nu ik het gezien heb, ben ik verantwoordelijk Geloof zonder daden is dood nu ik je in mijn eigen armen heb gehouden, kan ik niet meer loslaten totdat je er bent Ik zit in een vliegtuig over een verre zee Maar ik draag je in me en het stof aan, het stof aan, het stof op mijn voeten Rwanda nu ik het gezien heb, ben ik verantwoordelijk Geloof zonder daden is dood nu ik je in mijn eigen armen heb gehouden, kan ik niet meer loslaten totdat je er bent Ik zal de wereld vertellen, ik zal ze vertellen waar ik ben geweest Ik zal mijn woord houden Ik zal ze Albertine vertellen nu ik het gezien heb, ben ik verantwoordelijk Geloof zonder daden is dood nu ik je in mijn eigen armen heb gehouden, kan ik niet meer loslaten totdat je er bent Ik sta op een podium, duizend ogen op mij gericht Ik zal het ze vertellen, Albertinemi sidas kvieta Mi pensas pri Angelique ŝiaj patrinoj voĉas super mi Kaj la kugloj en la muro, kie ĝi silentis Kaj sur mila monteto, mi pensas pri Albertine tie en ŝiaj okuloj tio, kion mi mem ne vidas Ruando nun mi vidis, mi estas respondeca Kredo sen faroj mortis nun, ke mi tenis vin en miaj propraj brakoj, mi ne povas lasi iri ĝis vi Mi estas sur ebeno trans malproksima maro Sed mi portas vin en mi kaj la polvo sur, la polvo sur, la polvo sur miaj piedoj Ruando nun mi vidis, mi estas respondeca Kredo sen faroj mortis nun, ke mi tenis vin en miaj propraj brakoj, mi ne povas lasi iri ĝis vi Mi diros al la mondo, mi diros al ili kie mi estis Mi konservos mian vorton Mi rakontos al ili Albertine nun mi vidis, mi estas respondeca Kredo sen faroj mortis nun, ke mi tenis vin en miaj propraj brakoj, mi ne povas lasi iri ĝis vi Mi estas sur scenejo, mil okuloj rigardas min Mi diros al ili, Albertineistun paigal Ma arvan Angelique'ist tema emad hääletavad minu üle Ja kuulid seinas, kus see vaikis Ja tuhande künkal mõtlen Albertine'ile seal tema silmis on see, mida ma enda omadega ei näe Rwanda nüüd, kui ma olen seda näinud, vastutan mina Usk ilma tegudeta on surnud Nüüd, kui ma olen teid enda käes hoidnud, ei saa ma enne lahti lasta, kui olete Olen lennukis üle kauge mere Kuid ma kannan sind minus ja tolm peal, tolm peal, tolm jalgadel Rwanda nüüd, kui ma olen seda näinud, vastutan mina Usk ilma tegudeta on surnud Nüüd, kui ma olen teid enda käes hoidnud, ei saa ma enne lahti lasta, kui olete Ma ütlen maailmale, ma ütlen neile, kus ma olen olnud Ma hoian oma sõna Ma ütlen neile Albertine nüüd, kui ma olen seda näinud, vastutan mina Usk ilma tegudeta on surnud Nüüd, kui ma olen teid enda käes hoidnud, ei saa ma enne lahti lasta, kui olete Olen laval, tuhat silma on mul Ma ütlen neile, Albertine Ma ütlen neile, Albertineako ay nakaupo pa rin Iniisip ko si Angelique tinig ako ng kanyang mga ina At ang mga bala sa dingding kung saan ito natahimik At sa isang libong burol, naiisip ko si Albertine doon sa kanyang mga mata kung ano ang hindi ko nakikita sa aking sarili Rwanda ngayon na nakita ko, responsable ako Ang pananampalataya na walang gawa ay patay ngayon na hinawakan kita sa aking sariling mga bisig, hindi ko mapapalaya hanggang sa ikaw ay Nasa isang eroplano ako sa isang malayong dagat Ngunit dala kita sa akin at ang alikabok, ang alikabok sa, ang alikabok sa aking mga paa Rwanda ngayon na nakita ko, responsable ako Ang pananampalataya na walang gawa ay patay ngayon na hinawakan kita sa aking sariling mga bisig, hindi ko mapapalaya hanggang sa ikaw ay Sasabihin ko sa mundo, sasabihin ko sa kanila kung nasaan ako Itatago ko ang aking salita Sasabihin ko sa kanila si Albertine ngayon na nakita ko, responsable ako Ang pananampalataya na walang gawa ay patay ngayon na hinawakan kita sa aking sariling mga bisig, hindi ko mapapalaya hanggang sa ikaw ay Nasa isang entablado ako, isang libong mata ako Sasabihin ko sa kanila, Albertine Sasabihin ko sa kanila, Albertine

0 notes

urbanidesnicar · 4 years

Text

Još si mi samo ti falio....

Prošla je tužna obljetnica Vukovara a isprike još nema, niti će je ikada biti. Četalji kažu da su pojedinci činili zločine. Slažem se. Danas u smrdiji živi oko 7 milijuna takvih "pojedinaca" i svi isto misle. Vidim da ima dosta dobrih ljudi, koji misle da se molitvom i opraštanjem može sve riješiti. Nažalost kod zvijeri to ne pali. Oni jedino (i isključivo) razumiju jezik sile. U prijevodu: "Četnik tebe kamenom, ti njega granatom." Bez ikakve dalje rasprave. Bolje je ostati koji dan duže u Čistilištu, nego dozvoliti da nas ponižavaju i prave budale od nas.

Sinoć sam usnuo divan san. Ne sjećam se detalja ali je redoslijed otprilike bio ovakav: 1.Vojni puč, 2.Izvanredno stanje, 3.Prijeki sudovi, 4.Problem riješen 5. Narod sretan. Da ne bi bilo zabune, radnja se odvijala u banana republikama i slučajnim državama.

General Glasnović na jednom javnom skupu kaže: "Hrvati iz Hrvatske, BiH i Dijaspore su jedan narod". Apsolutno točno. Upravo zato vlast čini sve da tako ne bude. Prvenstveno promjenom izbornog zakona, gdje jedan srpski glas vrijedi tisuće hrvatskih. I kako sada tim ljudima koji već dugo na zapadu žive u pravnim i uređenim državama, objasniti sve apsurde u RH? Da nam državom nakon toliko godina još uvijek vladaju mentalni komunisti a dobar dio naroda je podsvjesno još uvijek u "regiji". Mission impossible.

Kao narod smo još uvijek kilometrima daleko od demokracije. A upravo je ona preduvjet za bilo kakve promjene u društvu. Treba prihvatiti samo dvije stvari. Drži do svoga mišljenja (nitko ti ne brani), ali isto tako dozvoli i drugima da imaju tu privilegiju. Samo je bitno da imamo zajednički cilj. Za kmere ovo ne važi, jer njihov cilj će uvijek biti suprotan našem. Njih treba: locirati i transferirati u 3 PM. Sve ostalo je gubljenje vremena.

Nažalost, kod nas se sve svodi na uzajamna prepucavanja i dokazivanje tko je u pravu? Takvom komunikacijom, NITKO nikada neće biti u pravu. U nekim glavama još uvijek živi totalitaristička ideja da svi moramo isto misiti. Ma nemoj majke ti? Evo kratak primjer. Ako ja na svome profilu napišem da je za mene Dr. Tuđman izuzetno pozitivna ličnost, u čemu je problem? Ako ne misliš tako, ti na svome profilu napiši suprotno. I riješen problem. Ali ne ide to baš tako lako. Neki su umislili da sve znaju i uporno ti nekakvim polu-činjenicama (rekla-kazala) pokušavaju osporiti pravo na mišljenje. Moja stranica, moja pravila. A ti na svojoj piši što god želiš, ja ti sigurno neću smetati. I zato me strašno živcira što se neki miješaju u sve živo i kopaju po tuđim objavama. Stvarno nema smisla. Dok se ne naučimo poštovati jedni druge, nikada nećemo biti ni jedinstveni, ni složni.

Predsjednički izbori su za manje od mjesec dana a čini mi se kao da kampanja već "vekovima" traje. Toliko laži, podvala, izvlačenja riječi iz iz konteksta već dugo nisam vidio. Imam osjećaj da se takmičimo protiv četnika, a ne međusobno. Zato nema smisla ništa komentirati. Ali jednu stvar moram spomenuti. Ljudi su iznenađeni što je Glavaš dao potporu Milanoviću? Ja nisam. Uopće. Ni sekunde. Za mene je iznenađenje kad netko održi svoju riječ, a ne kad izda. Jer takav smo narod. Mnogi koji se čude ovom Glavaševom postupku bi sutra to isto napravili. Samo da dobiju priliku. Jer niti je mali Branimir naivan, niti je to učinio "na lijepe oči". Koje se tu zakulisne igre vode, vjerojatno nikada nećemo saznati. Ali jedno je sigurno. U zemlji u kojoj je još na snazi polu-komunistička diktatura, sve je moguće.

Šutnja je zlato i toga se i držim, sve do 5. siječnja. Tada ćemo dobiti vrhovnog poglavara(ku) koji apsolutno o ničemu ne odlučuje. Po ovlastima, iznad Predsjednika je drug tito sa svojom poslušničkom vladom i 3/4 Saborskom većinom. A iznad njih su Briselske masončine i sotonjare. Njihova je uvijek zadnja. Kad pozovu naše Jude na instrukcije, to otprilike izgleda ovako:" Smjestite par tisuća migranata u Hrvatsku, malo više promičite zapadni Balkan, LGBTQZŽ ideologiju, i konačno objasnite svom zatucanom narodu da zaborave na pojmove: "suverenost, obitelj vjera i Domovina". Kako? Snađite se. To uopće nije naš problem. I tu priča završava.

Nedavni Masonski kongres u Zagrebu nam je najbolji dokaz. U dvorani gdje nije bilo niti jednog hrvatskog nacionanog obilježja, naši rektalni lideri su doživili prave ovacije. Pogotovo drugarica Andreja Broz. I to s razlogom. Jer bez pogovora idu Soroševim stazama revolucije. Gosp. Orban i ostali koji se usuđuju misliti svojom glavom, na skup nisu ni pozvani. Otprilike tako izgleda današnje poimanje demoNkracije. Gdje je u svemu tome narod? Oni koji su dotične izabrali da zastupaju njihove interese? Ne budimo smiješni. Narod je tu samo da da legitimitet nečemu, što je već unaprijed dogovoreno.

Divljakušina "škola za dilajle" daje prve rezultate. Djeca su toliko oduševljena novim programom, da su prestala ići u školu. A tamo ih svakako nema tko dočekati jer je upravo u tijeku "sveopšti" štrajk prosvjetnih radnika. Sve je to normalno i ne događa se samo kod nas. Ali....., nešto je trulo u državi Danskoj. Jer štrajk podržava preko 30 nevladinih organizacija, kojima su na čelu "čudni ljudi, čudnog imena....". Na toj listi su između ostalih: GONG, Centar za mir, Documenta, Kuća ljudskih prava, Feministički kolektiv - fAKTIV, Dugine obitelji.....Očito je da tu nešto ne štima i da je sve ovo ideološki motivirano.

Za kraj sam ostavio idola masa, ljubimca žena i velikog mislioca i filozofa Bojana, koji nikoga ne mrzi. Dete moron je uvređeno, jer su mu rekli da mu se čača okreće u grobu. I bili su apsolutno u pravu. Jer dok mu je otac HEROJ riskirao život, da bi izvještavao naciju o zvjerstvima koja se događaju u Vukovaru, mali Boki je s kevom Cecilijom otišao u "izbeglištvo". I to baš u Prijedor, epicentar četničkog "antifašizma". Zato sinko šuti i uredno primaj nezasluženu saborsku plaću. Svakako mi je ovih dana pun ku*ac budala.

Još si mi samo ti falio....

"ZA DOMOVINU SPREMNI"

0 notes

corrallyfebruary · 5 years

Text

Update (Storytime)Very long!

Da Sam YouTuber, naslov bi bio "My crazy neighbor wanted to beat me! Clickbait!

Već danima i nedjeljama razmišljam da objavim šta se desilo tog dana ali nikako da to i uradim. Čekam i čekam. Prokrastinacija ili lenjost? Ili šta će drugi da kažu? Koji drugi? Kao da ovi ovde ili bilo ko drugi gleda moje profile? Ceo život da ti prođe u "Ne smem ovo da kažem, ko zna šta će drugi da kažu?", "Ne smem ovako da se slikam, ko zna šta će drugi da kažu?", "Ne smem ovim da se bavim, ko zna šta će drugi da kažu?" Koji drugi? Da ne možeš i ne smeš biti srećan zbog drugih? Kojih? Ja ove ljude istinski ne poznajem, niti govorim sa njima. A ni oni sa mnom. A živim ovde 16 godina. Nemojte sad ni da počinjete. Ja imam socijalnu fobiju, tako da pliz, leave me alone. No hard feelings.

Ali razmišljam o tome svakoga dana. Tako ja razmišljam o nečemu danima dok to ne obavim i skinem sa duše? He he! Sa uma. I onda sam kul. Razmišljam da skrinšotujem i postujem (srpski jezik bre lol) na Ig pa neka.

Ili pak nedostatak memorije na ovom uređaju. Provela sam skoro 10 sati ažurirajući, brišući, i instalirajući aplikacije. I odlučih da konačno objavim post. Istinu iz mog ugla. (I iz ugla moje majke i tetke) ali neću njih da mešam, da ne mrze njih ako mene mrze. Pa šta? Neka me mrze. * Add here Bhad Bhabie Hi bitch! Bye bitch! * Lol Za šta? Ne znam? Ja sam samo jedna i jedina mlada devojka u komšiluku 😁 Pa jesam, još uvek sam mlada, ali to ne znači da sam ok i da mi je sve potaman.

Let's cut to the chase

Pre dve nedelje, tj. pretprošlog utorka babi su zasmetali mačići ( kao i svakoga dana, ništa novo, ništa lepo od nje). Tako ona voli da stalno izlazi (ne znam za šta) i da ih juri i da se "dere" na njih 😥 I ne zna da zatvara ulazna vrata za sobom. I tako ono njeno "Šta ga ih!?" , "Kuku majko!" , "Sve ću vas pobijem!" , "Jebem vam majku!" , "Jebali vas bogovi usta!" Ta joj je omiljena. To i nama stalno priča kad se iznervira. To su reči iz usta jedne babe od 76god.

Kad ona psuje "Jebali vas bogovi usta!" , ja iz druge sobe cheer and clap "Oral sex! Oral sex!" Lol 😁

Da nastavimo dalje. I tako (što bi rek'o Radašin) Moji lepi su ulovili i doneli neku pticu. Bravo! 👏👏 Stalno love ili guštere ili miševe ili ptice. Sad face, but that's life. Be proud when your cat brings you "present".

I ona je (baba) umesto da baci tu pticu u kantu, uzela da maše njome pred ovom drugom babom-komšinicom-rođakom "Hej Lj.R.2 (imaju iste inicijale btw) vidi šta donele ove mačketine!" Obe mrze mačke iz dna duše. Duše? What soul? Lol

I ja tu izađem i "Bravo! Pametni mali! Korisni mali lovci!" Smeškam se, a iznutra počinje napad panike. "Bravo! Korisne mace, tako treba!" A one... Njih dve izbečene! Ne kapiraju. Za šta si izbečena? Šta ti ko radio? Kakva faca. Sad si pokazala stvarno lice (ova druga, ne moja baba, ona je svoje lice odavno pokazala). Počela je da se dere skreeech glas joj ko unukin. Misophonia hits me hard 🙉

I tu ti ja izvadim telefon i počnem da snimam.

A pre toga sam uzela pticu i bacila je u kantu.😔

I ova ti zvaćemo je Lj.R.2 "Gle! Gle! Gle šta radi!? Bezobrazno! Ću te prijavim! I tu se njena drugarica stvori " Snimanje je zabranjeno!"

E pa nije. To je dokaz. Snimanje je zabranjeno u slučaju ako piše "Zabranjeno snimanje, fotografisanje i osmatranje" (I naravno zabranjeno je snimanje seksualnog čina bez znanja i dozvole te osobe)

Ja vičem (zato što su bile dalje) "To što ste stariji, ne znači i da ste u pravu!" To je tačno. To se zove Gerontokratija.

A ona: " Ma nemoj! Nego ti si! Sad sam te vid'la kakva si! To od tebe nisam očekivala! 😮 😕 Um? Šta? Ne smem da vloggujem? Ne smem da fotografišem? Ali to sam ja! Sad znaš. Za šta si se naljutila i uvredila? Koja glupost?

Kažem: "Za ovih 16 godina koliko živimo ovde trovali su mi mačke, (a prolazne mačore takođe, ili su ih odvodili ko zna gde). Gde su njihove majke i babe?"

Lj.R.2 "Pa ne znam idi ih traži!"

(Nažalost, pod zemljom su. Iznenadna smrt, kojoj prethodi snažan vrisak mačke, povraćanje ili pak iznenadno mršavljenje. To sve ukazuje na trovanje. Namerno trovanje slabijeg i manjeg od tebe.)

Kažem: "Svi vole i imaju mačke, (osim ovog glupog komšiluka) svi na internetu vole mace!"

A Lj.R.2 skreeech "Ja nEmAm iNtErNeT!!!"

Oookay.

Calm down woman.

Jel' si se požalila svim tvojim rođacima, komšinicama i drugarici na mene i moje mačke? Jesi? Good for you!

Eh. Pisala bih ovo sve na Twitteru, ali nemam mesta za app, a i neka jednom ne bude tajna ispovest.

"Moje drage komšije" Šta je to? Nikad čula? Ne znaju ni da se jave. Svi imaju kola, a niko da poveze moju majku i tetku u gaj/brdo/ranč ili kako god ga već zovete. Dali su 100k na taxi. Njen (Lj.R.2) sin nikada nije išao da obiđe moju majku, da pita jel' treba pomoć.

A taj/ti Z.S i R.S osim što je trovao, upao je na tuđ posed I gurao naše staro trulo drvo sa svojim ocem i još nekim. Naše drvo u našem dvorištu. E to je trebalo da se snimi i tuži na sud. Jer, bogati izgleda da mu je to drvo narušavalo aesthetic.

Dalje.

Kasnije tog dana vidim ponovo Lj.R.2 i kažem: " Izvinite! Hej Izvinite! Samo još nešto!"

A ona: "Šta 'oćeš!?

Rekoh: "Nisam jedina koja ima mačke. Ima jedna žena Mira tu blizu (kojoj komšije preko puta i pored nje takođe joj truju i ubijaju mace 😢) , a takođe ima i jedna žena pored groblja (ona ima i kučiće). I pre nego što stigoh da završim rečenicu, Lj.R.2: "Ma ne zanima me! Ja neću da ih vidim ovde!" (Nije ni čula šta sam rekla) Nije konstantovala 😁 Ništa nije smešno, ali eto ja volim smajlije. Kažem i deda M. je voleo mačke, ako ti nisi.

Ja kažem: "Ja ih tu ne dovodim, ne kažem im ja Hej idite tamo!"

"Što nisi došla da snimiš kad su mi tu napravili nered po terasi? Kad mi je neka tvoja mačka iscepala mrežu i upala u kuću i uneredila novi trosed?" (Možda treba da ga plastificiraš? Ili da ogrneš sa ćebetom? I meni stalno zaseru, pa šta, idem za njima i kupim)

Rekoh: "Možda je Žuća od R?"

"Ne! Ne! Nije on!"

Okay... Sheesh!

LJ.R.2. "Gde si bila kad su mi poganili tu terasu?"

Poganili. Poganili. Rekoh: "A šta vam znači to poganili? Jel' šta znači to?" A ona nešto maje glavom.

"Neću da mi bude ovde ciganmala"( jel' se tako kaže?)

Rude. And racist. Koliko ja znam kod mnogih cigana/ Roma je lepo i uređeno.

Kažem: "Znam kako je, ali tako je, k'o da ja ne znam. Imamo puno krša". Trebaće mnogo vremena, ne može se to odjednom srediti. Mi smo horderi btw.

Sigurno je lek počeo da deluje jer je odjednom počela drugim tonom da mi se obraća. (Gospođa popije lek kad se uznemiri i doživi stres. Hmm. Meni je to svakodnevnica, ali koga briga)

Kaže skočio joj je pritisak, pa je morala da uzme lek. (See I was wright)

Kažem: "Pa i mladima skače pritisak. (Šta 'oćeš? Kol'ko godina imaš? 50 godina si starija od mene) Kažem ni meni nije dobro."

A ona tu nešto maje glavom "To me ne zanima! Imaš majku, nek te vodi kod lekara." A jel' kad je u pitanju tuđe zdravlje, ne zanima te. 😒

Lj.R.2: "Sad sam te videla kakva si. Ovo od tebe nisam očekivala. Razočarala si me. Smatrala sam te za ćerku, ali više ne. Šta radiš? Mene bi bilo sramota. Od sad smo samo na Dobar dan i doviđenja."

My response. Just like fat Amy or Eminem, I'll say the truth about me, so you can't say anything against me. My Diss to you:

Kakva sam? Kakva da budem? Od kakve sam familije? Šta bolje i očekivati? Amirite? Razočarala te? A to treba da me povredi? Pih, kog sve nisam. Pa šta? Ko je sve mene razočarao i to ozbiljno, pa ništa. Smatrala me za ćerku? Ha ha ha ha 😂 Bish whaaat?

A to da me je sramota za moj lifestyle, kad ustajem, nemam posao itd. K'o da sam počinila neki zločin. Moja baba mi je jednom rekla: " Ja da sam na tvom mestu, ja bi se ubila!" Gee... Good to go. To say that to a suicidal person. 👏👏 Ona se toga i ne seća.

Uzgred, kad smo kod nesećanja, pre dve noći je popila lek i umesto da legne, dva sata se muvala po sobi, skršila stvari i htela da otvori prozor da izađe😱 Nije prvi put. Kad otvori vrata od dnevne sobe i upita "A gde sam ja? Penjem se na neke stepenice? Gde mi je soba?" 😨😲 Uplaši i mene i tetku. Ona tako popije taj belbien i onda čeka da prođe 10 minuta, jer tako mora? Bish piše ti u upustvu da legneš čim popiješ!!! Ali džabe. I ako ne ode za 10min, onda se prevrće i pada. Veoma neprijatno i strašno. Plaši me. Tetka viče da je probudi, a ona mumla "Šta ti je? Ko spava?" Ona se toga ne seća sutradan. Treba da poštuje uputstvo. Ili da joj zamene lek, jer ovaj pije godinama, piše da izaziva halucinacije (stepenice!?) A i budi se usred noći.

Gerontokratija: definicija: "Ćuti! Sedi! Ja sam u pravu! Ja sam starija, ja sam pametnija! (sorry to disappoint you, I mlađi od mene su pametniji) Nemaš pravo glasa! Ne pitaš se ti! Ko si ti! Umukni! Mrš! E sad ćeš da vidiš! Itd. Samo deo onoga što sam slušala od babe.

Zaključak: ni jedna baba ne valja. Ni LJ.R1 ni LJ.R2 ni R.P.M. Sve su opasne i strašne. Granny the game IRL lmao

Tako da je super što se promenilo vreme, pa se ranije smrkne, taman neće da ih vide. Dobro je što je zima, pa su prozori zatvoreni, da se manje čuju. Kad bi ljudi znali da postoji izum koji se zove čepići za uši ili slušalice. I know! Shocking! 😱😂

Tako da moji mali moraju da čekaju da se smrkne, da bi izašli napolje malo na vazduh.

Da se vratimo na Lj.R.2

Pitam je: "Pa šta hoćete da radim? Da ih zatvorim? Da stalno budu zatvoreni, treba im ⛅ i svež vazduh (ko i one druge pre što su smetali mojoj babi, pa su sad oni indoor cats.) Ili da ih nosim u brdo? Jel' ćete da budete srećni onda? A? Pa odgovori? Jel'? Jel' ćeš da budeš srećna? A ona ćuti i opet nešto mrda glavom.

"Ne znam, ali neću da ih vidim ovde. Neću da se raspravljam o mačkama. Idi sad. Hoću da sednem da gledam seriju. Idi, sve je u redu." A sad je sve u redu?

Kao da nas nešto izbegava ove dve nedelje. Hmm.

Slobodno možeš da budeš kući pre podne a i posle. Moji mali su zatvoreni u terasi. A ja spavam.

Meni je drugačiji bioritam. Okay? Kapiš?

Poštovanje se zaslužuje. To što si stariji ne daje ti za pravo da pretiš i komanduješ.

Da. Imam mačke. U kući. Napolju. Na selu. Da. Svi vole mačke/kučiće. Ljudi i u zgradama imaju kuce, one male bele, što ih nose k'o da su Paris Hilton 😁 Svi po 1-2 najmanje. Svi koje ja pratim. Svi na internetu, ali ne i u tvom komšiluku. Tu ih mrze. I trovali su ih. Ubistvo životinje je kažnjivo zakonom. Ako još jednom pokušate, advokat i sudija će da pričaju umesto mene.

Whatever Trevor

Raspisala sam se, zabole me ruka.

A da. Što se tiče online prodavnice i prodaje čestitki, ništa od toga. Preveliki je stres to za mene. Ne pravim čestitke već nekoliko meseci. Ne mogu da idem po pozivu, tako da nemojte da zovete, broj je nedostupan. A to još uvek nije takav kvalitet, da bi ih prodavala online. Jer glupo da neko da 250din+150din isporuka za jednu čestitku. Ne isplati se.

Laku 🌃

PS a sada ću da podelim neki test o anksioznosti, pa će da vidimo dali je i tebi ovako. Ne bih rekla.

BTW ja patim od depresije i anksioznosti i zato pazi šta mi pričaš.

#text post #my diary #16.10.2018 #16 oktobar 2018

0 notes