#De vulkaan

[twafordizzy]

Het vulkanisch Onvermogen van Nicolaas Beets

Onvermogen Op eenmaal soms ontwaakt in mij, / Wanneer ik ‘t minst verwachte, / Van schoonheid en poëzy / De wordende gedachte. Een onbepaalde en zoete lust / Sluipt hart en aadren binnen, / Als werd ik in de droom gekust / Door een der Zanggodinnen. Er ruisen tonen om mij heen, / En schone vormen zweven / In glazig nevelwaas dooreen, / Die mij het hart doen beven. De schoonste wenkt mij in ‘t…

View On WordPress

#19-de en 20-ste eeuws #de lier #dichter #Gerrit Komrij #het instrument #Hildebrand #hoogleraar #Nicolaas Beets #poëtische drift #predikant #pseudoniem #seksuele beeldspraak #tegenzet #tragisch #vulkaan

[drakenklask2]

We gingen vandaag aan de slag met de brainstorm van de draakjes. Een vulkaan maken, zelf een piratenspel bedenken en maken, ...

[jogjadays]

Het is nu zondag 2 april half 7 's avonds lokale tijd en we zijn nu al een aantal uurtjes in het huis waar we de komende tijd gaan besteden. Het huis heet Rumah Mangga, oftewel Mango House. En de naam is gelijk ook het enige wat we wisten over onze verblijfplaats voordat we hier aankwamen. Het precieze adres van Rumah Mangga hadden we namelijk nooit doorgekregen. We zijn dus bijna 24 uur onderweg geweest naar een onbekende plek. Gelukkig heeft het goed uitgepakt. Rumah Mangga is een prachtige plek midden in de creatieve wijk van Yogyakarta. Het huis heeft een klein binnenplaatsje met een keuken, een mooie badkamer inclusief bad, een veranda en twee ruime slaapkamers. Ik denk eerlijk gezegd niet dat we iets mooiers hadden kunnen uitkiezen. De reis zelf verliep voorspoedig. De vlucht van Amsterdam naar Yogyakarta kostte zo'n 13 uur, waarbij de grootste uitdaging was om ons niet gek te laten maken door zowel Belgen voor ons, Duits/Nederlanders naast ons en nog meer Duitsers(?) achter ons. Bij aankomst in Jakarta namen we gelukkig afscheid van elkaar (niet letterlijk): zij naar Bali, wij naar Yogyakarta. We moesten echter wel nog een uur of 4 wachten tot onze vlucht zou vertrekken. Inmiddels was het ochtend in Jakarta en bleek de nieuwe terminal vol met eettentjes te zitten. Vanwege ramadan waren voor alle eettentjes schermen gezet zodat niet iedereen met eten geconfronteerd hoefden te worden. Niemand heeft ons dus ook gezien bij de KFC om 10 uur 's ochtends. De vlucht van Jakarta naar Yogyakarta duurde maar een uurtje en was zo voorbij. Op de nieuwe luchthaven van Yogakarta werden we opgehaald door twee mensen van het Cemeti-team (de kunstorganisatie waarbij Sam haar residency doet). Omdat we nog even op de trein van het vliegveld naar Yogyakarta zelf moesten wachten, stonden ze erop dat we nog even wat zouden eten met z'n allen. Sam en ik aten zo een vroege lunch met Nasi Kucing (kattenrijst). Dus niet Nasi Kuning. Nasi Kucing betekent eigenlijk dat je een klein bolletje rijst/bami in een bananenblad krijgt. Het kucing-gedeelte staat dus meer voor dat het een kleine (katten)-portie is(?). Misschien zit ik er naast hoor. Vervolgens pakten we de trein die zich door jungle, rijstvelden en dorpjes richting Yogyakarta zelf slingerde. De reis duurde zo'n 40 minuten en was het eerlijk gezegd alleen voor het uitzicht al waard. Je krijgt echt een mooi overzicht van het gebied tussen Yogyakarta zelf en de zuidkust van Java. Bij aankomst op het treinstation van Yogyakarta had Team Cemeti een taxi voor ons geregeld die ons dus naar ons surprise-huis bracht. Het eerste wat de taxi-chaffeur deed was wat zo'n beetje wat elke taxi-chaffeur in Indonesië doet: Westlife opzetten. En eerlijk gezegd is Westlife ook niet verkeerd. Na Westlife volgde Mariah Carey, die ik jaren geleden op Ambon ook al non-stop in de auto heb kunnen luisteren Verder hadden we het met de taxi-chaffeur nog over Yogyakarta zelf, Gunung Merapi (de nu actieve vulkaan) en Gudeg (het lokale zoete gerecht wat ik nog niet op heb). En zo stonden we voordat we het wisten dus voor het infameuze Rumah Mangga. En zoals ik al had verklapt. Het is prachtig. Nu gaan we misschien nog een klein rondje lopen en daarna lekker uitrusten.

[keesdp]

Het Zuiden

IJsland heeft maar een hoofdweg de weg nummer 1. Deze loopt helemaal rond. Sommige wegen in het oosten zijn secundaire wegen, maar omdat je die ook kunt nemen en daarmee rond IJsland kan rijden noemen ze deze ook 1. Ik zie het al gebeuren: waar staat u? op weg nummer 1, kunt u zeggen waar precies? Nee natuurlijk niet. Er staan nergens hectometerpaaltjes en de afstanden tussen de dorpen zijn soms 200 km. Daarbij zijn de plaatsnamen niet uit te spreken met die voor ons vreemde letters en accenten. Ook de benzinepompen zijn dun gezaaid, dus goed plannen en vaak tanken als het kan.

De bewegwijzering is ook iets waar je aan moet wennen. Ongeveer 100 meter voor een kruising of afslag wordt aangegeven welk wegnummer naar links of rechts gaat met het volgende plaatsje achter het wegnummer. Als hij verwijst naar een volgende weg, staat dit wegnummer met een stippellijn omrand. Bij de kruising of splitsing zelf, staat geen bord meer, dus je moet onthouden, wegnummer, bestemming en richting. Kan je het nog een beetje volgen? Nou ik ben in het begin vaak 100 meter achteruit gereden, wat hier geen probleem is want er is bijna geen verkeer.

Ijslanders zijn vreemde mensen. Ze hebben vaak een prachtig vrijstaand huis als je van een afstandje kijkt, maar als je dichterbij komt of naar binnen kijkt schrik je je rot. Wel trekt iedereen zijn schoenen uit als ze naar binnen gaan. Ze spreken zonder uitzondering uitstekend engels, wat maar goed is, want IJslands lijkt nergens op. Het schijnt afgeleid te zijn van het Noors, maar die verstaan ze ook niet. Ook alle info die je op borden en folders vind zijn in het Ijslands en Engels, soms in het Duits ook. Vreemd, want de meeste touristen die wij tegenkwamen waren Italianen en Fransen, oh ja en Amerikanen. Verder een enkele Tsjech, een Nederlander een Zuid-Koreaan, een Belg en een Pool. We zijn geen Scandinaviërs tegengekomen en gelukkig ook geen Russen.

De weg die wij nog moeten gaan (lijkt Mieke Telkamp wel), is de zuidelijke 1 van west naar oost. We denken alle speciale Ijsland dingen al gezien te hebben. Nou dus niet. Dat wil zeggen; het landschap veranderd elke kilometer van de 300. Dan rij je tussen met IJslandsmos bedekte lavavelden, dan weer tussen paarse heidevelden, dan weer door een maanlandschap met zwarte heuveltjes in een vlak groen veld, met links imposante bergen zoals je ze alleen in films ziet over de maan of mars of Game of Thrones, misschien zijn die hier wel opgenomen. Dan weer door gele duinen van steen, bizar gewoon, echt.

We passeren de Eyjafjallajökull, je weet toch 2014 legde hij met zijn aswolk al het vliegverkeer plat in Europa. Er is nu een museum langs de weg waar je de vulkaan ziet. Sporen van de uitbarsting zie je duidelijk op de berg, daar heb je geen museum voor nodig. De enige wc waar ze geld vragen staat hier.

We rijden verder langs de enorme gletsjer Vatnajökull. De grootste van IJsland. We doen er dan ook 2 dagen over om er langs te rijden. Ondertussen veranderen de rivieren onder de bruggen, in met ijsblokken gevulde stromen. We gaan een zijweggetje in. Deze bestaat uit gravel en eindigd na vele bochten, putten en heuvels op een enorme parkeerplaats met bussen en auto's. Je kan hier een boottocht met rib's boeken naar de gletsjer. We gaan informeren of we mee kunnen. Er wordt door de CB om assistentie gevraagd, 2 mannen rennen naar buiten, doen zwemvesten om en springen op een quad en scheuren tussen de touristen door weg. Wij zien de paniek op de gezichten van de vrouwen achter de toonbank. I need assistance now, horen we door de CB. Yeah, we on our way; horen we. Dat is wat we weten, wat er gebeurd was werd ons niet duidelijk. De vrouw achter de balie probeerde achteloos door te gaan met haar werk, het verkopen van 12 zitplaatsen op de 7 rib's á 60 euro. Ik heb 1 plek zegt ze om half drie. anders wordt het half zeven voor ik twee plaatsen heb. Iedereen heeft on-line geboekt. Eén is geen. Als jullie hier rond willen lopen, en over een half uur terug willen komen, is er misschien een afzegging. We gaan rondlopen. Als we over de heuvel zijn weten we niet wat we zien. Een prachtig meer met drijvende ijsschotsen. In de verte zien we de Rib's naar de gletsjer varen. Het is hier zo geweldig, dat we besluiten het hierbij te laten en de Ribvaart een mis te geven.

Ook de Puffintour op een open hooiwagen doen we niet, veel te koud. Ik reken uit dat we 250 euro hebben uitgespaard, dat moeten we vieren in het volgende havenstadje met fish en chips, een veel gevraagde hap bij de pizzeria.

Onderweg zien we een brand in de verte. Het blijkt een huurcamper te zijn als we dichterbij komen, Er zijn al veel mensen bij en de hitte is enorm. Als wij passeren staat hij al volledig in lichterlaaie. Het zal je gebeuren op vakantie vreselijk. Een half uur later komt de brandweer ons tegemoet, nou ik denk dat dat een beetje te laat is.

Op een parkeerplaats zien we een ons bekende camper staan. We zagen hem op de boot, op Sandur Pharoer en bij de zeehonden in het noorden. Nu hier dus weer in het oosten. One life live it staat op zijn en haar camper. Zij trekken zich niets aan van campings en staan overal op parkeersplaatsen. Een enorme antenne staat achterop gebouwd met een benzine generator voor stroom. Toen wij de vorige keer elkaar weer zagen gaf hij mij een visitekaartje. Zij zijn Polen en maken radio verslag van hun reis. Op hun website die ik even open, staat een heel reisverslag van hun reis welke overeenkomt met de onze. Alleen houden wij ons wel aan de regels.

[fabulousplz]

Vannacht een hele gave hike gedaan naar de krater van een actieve vulkaan! Blauw lava, enorm vieze zwavel lucht, gasmasker, zuur meer, geen slaap en tranende ogen maar het was het meer dan waard! 🌋☠️🥾 (at Ijen Crater, Banyuwangi) https://www.instagram.com/p/CgwUyYppLRG/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[voetbalshirtskopen]

De symbolische speler van het Italiaanse voetbal

De doelman van de top tien - Buffon, die de voetbaltenues Italië Euro 2024 draagt, prees coach Luciano Spalletti. Daarnaast sprak hij ook over zijn voormalige nationale teamgenoot De Rossi die momenteel Roma coacht. Buffon zei dat hij Spalletti erg leuk vindt omdat hij als een stromende rivier is, een vulkaan vol ideeën. Je zult nooit de hoop in hem verliezen omdat je weet dat hij op kritieke momenten altijd iets kan bedenken. Bij Spalletti hoef je je nooit zorgen te maken over een afname van de intensiteit, hij doet de dingen op een manier die iedereen om hem heen scherp houdt.

De prachtige suggestie van Spalletti bracht supersterren als Totti, Baggio en Del Piero samen om het Italiaanse team te inspireren? Het is een geweldig idee om onze spelers te inspireren, om ze deze iconen van het Italiaanse voetbal te laten zien en waar ze van kunnen leren en verbeteren. Buffon wordt algemeen beschouwd als misschien wel de grootste doelman in de voetbalgeschiedenis, dus wie is volgens hem op dit moment de beste doelman in de Serie A? Als we naar de schone lakens kijken, kunnen we niet anders dan Sommer vermelden. Veel mensen zijn verrast door zijn prestaties, maar ik niet, ik weet dat hij een zeer betrouwbare doelman is. Ook Szczesny presteerde goed, maar we hebben in Italië ook veel goede keepers en dat geeft wel hoop. Donnarumma die de voetbaltenues Euro 2024 draagt, is de eerste vertegenwoordiger van onze nieuwe generatie, maar we hebben nog steeds veel uitstekende spelers op deze positie!

#voetbaltenues Italië Euro 2024

[scoutingnieuws]

Scouts uit Bodegraven pakken volledig podium tijdens scoutingwedstrijden

Scouting Bolaro uit Bodegraven heeft dit weekeinde de scoutingwedstrijden voor de regio Hollands Midden gewonnen. Zowel de eerste als de tweede plaats werden door groepjes kinderen van Bolaro veroverd. De derde plaats was qua punten voor de St. Jozefgroep uit Leiden, maar zij speelden door leeftijdsrestricties buiten mededinging mee. Hierdoor pakte Bodegraven ook de laatste podiumplek. De zes beste groepjes van het weekend mogen door naar de Landelijke Scoutingwedstrijden die tijdens het pinksterweekend gehouden worden in Baarn.

Vanaf vrijdagavond kampeerden bijna 350 tieners in groepjes op het Naaldenveld in Bentveld. Onder een zomerse zon deden ze er alles aan om de felbegeerde punten binnen te slepen. Een maaltijd koken, themakleding aan, meedoen met allerlei spellen en activiteiten; overal konden punten mee verdiend worden, tweeduizend in totaal. Het winnende groepje van de Bolaro scoorde 1663 punten. In totaal waren het weekend ruim 150 scoutingvrijwilligers actief uit alle windstreken van de Regio Hollands Midden. Ook de deelnemende kinderen kwamen uit Scoutinggroepen van Katwijk tot Boskoop.

Thema van het weekend was dit jaar ‘de elementen uit balans’. De kinderen moesten de vier elementen aarde, water, vuur en lucht weer in de goede verhoudingen samen brengen om de onbalans te herstellen. ’s Avonds werd dit levensgroot in beeld gebracht door een rokende en vuurspuwende vulkaan tijdens een interactief thematheater in de grote kampvuurkuil. Ook konden de kinderen daar los gaan tijdens de karaoke en hun creativiteit tonen in hilarische opdrachten.

Pim de Jong, coördinator namens Scoutingregio Hollands Midden, blikt tevreden terug. “Er was dit jaar veel nieuwe aanwas in vrijwilligers, zowel bij de organisatie als onder de medewerkers. Desondanks liep het programma gesmeerd, en was de inschrijving voor het eerst sinds jaren in no-time vol. Ik heb ook alleen maar blije gezichten bij de kinderen gezien. Het bewijst weer hoe scouting zichzelf blijft vernieuwen en leden aantrekt.”

Bron: RSW Hollands Midden

#regionaal #RSW #Scoutingregio Hollands Midden

[peterpijls1965]

Bezwering

Toch heeft het wel iets om dansend op de vulkaan het armageddon af te wachten

Zul je zien dat de barbaren weer niet komen

Al schijnt die Pierlala ieders leven te versjteren, ten slotte

De kankerlegioenen rukken op in die en dinges maar niet in mij

We gaan het zien of ik wel zo sterflijk ben

Tot dan speel ik poppenkast met de eeuwigheid

[campericeland]

De Vulkaan is net begonnen - live stream

Laatste nieuws uit IJsland Voor de vierde keer in slechts drie jaar tijd kunnen we de boodschap “de vulkaan is net weer begonnen” uitzenden. De krant Morgunblaðið schreef zojuist het volgende: “Op het schiereiland Reykjanes is een uitbarsting begonnen, de vierde in drie jaar. Het vuur brak uit ten noorden van Grindavík, in de buurt van Hagafell en de Sundhnúka kraterreeks.” Wat gebeurt er bij…

View On WordPress

[charlottevdbblog]

Vulkaan god van het vuur zou daar wonen, elementen zoals zee vulkaan, bakstenen wand omarmen echt de identificatie van de plek.

[dirklagast]

“Niet alles, maar veel begint bij luisteren"

In zijn vorig boek “Dansen op een ziedende vulkaan” uit 2022 onderzocht Dominique Willaert waar de wortels liggen van de woede en het onbehagen waar onze cultuur mee te kampen heeft. Hij vindt die in de waanzinnige ratrace van de wereldeconomie, de aanval van het kapitaal en de “Big Tech” op de democratie, de ontmenselijking van de andere en de jarenlange ontmanteling van de publieke sfeer met de…

View On WordPress

#democratie #Denderstreek #Dominique Willaert #extreemrechts #onbehagen #politieke partijen #woede

[jogjadays]

Daar waren ze dan: Justin en Julia. En terwijl ik dit schrijf zijn ze ondertussen aangekomen in Bali. Maar eerst even terug naar vorig weekend. Nadat Sam haar presentatie had gegeven, was ze zondag al weer op pad met een nieuwe missie. Voor haar eindshow in Yogyakarta had ze namelijk een grote schaal nodig waar water in kan.

Een traditionele Javaanse gong bleek uiteindelijk de perfecte kandidaat hiervoor.

Deze gongs zijn onder andere onderdeel van Gamelan-orkesten. Maar goed, waar vind je zo'n gong en ook nog het liefst een wat oudere en voor een goede prijs. Uiteindelijk was Sam samen met haar assistent Nuril op het spoor gekomen van een oude gong, maar daar moesten ze wel een tijdje voor reizen. Dus zondag ging ze samen met Nuril op pad om ergens in een dorpje buiten Jogja de gong te bekijken.

En jawel, later die avond liep ik naar buiten omdat Sam met een taxi terug was gekomen en uit de kofferbak kwam een prachtige oude gong. Eén missie voltooid.

Ondertussen was Sam ook nog druk bezig met Yoga (de tour guide/historicus) die samen met Sam de presentatie had gedaan om de dag in te plannen die we samen met Julia en Justin zouden beleven. Want dinsdag stonden ze ineens voor m'n neus.

Ongeveer tien minuten lopen van ons huis hadden ze een mooi hotel gevonden en na een lange reis en dolle taxirit waren ze daar dus ineens. Het was grappig omdat het aan de ene kant heel normaal voelde om ze te zien, maar eigenlijk ook best gek was dat we nu ineens met z'n allen in Yogyakarta waren.

Nadat ze waren ingesettled gingen we nog wat eten bij een restaurant in de buurt. Daarna was het voor ons allemaal op tijd naar bed, omdat woensdag dus onze trip op de planning stond.

Sam had dus met Yoga afgesproken om enkele tempels te bezoeken die onderdeel waren van de geschiedenis die ze zo uitgebreid besproken hadden. Dus je hebt net buiten Yogyakarta de Borobodur (het grootste Boeddhistische complex ter wereld) en Prambanan (het grootste Hindoeistische 'compound' van Indonesië). Dit zijn de standaardbestemmingen voor veel toeristen, maar tegelijkertijd ook erg druk. Maar los van die twee trekpleisters zijn er allerlei kleinere

Boeddhistische en Hindoeïstische tempels die rond dezelfde periode gebouwd zijn en allerlei andere belangrijke verhalen vertellen. Yoga nam ons mee naar vier van die onbekendere tempels. We begonnen bij een klein Hindoeïstisch compound dat zich net buiten een dorpje bevond in het boerenland. Deze tempel was ontdekt door een boer die een stuk land wilde uitgraven. Los van de tempel zelf was dit een belangrijke plek omdat bij het uitgraven de verschillende 'lavalagen' goed zichtbaar werden. Hierdoor konden onderzoekers concluderen dat er zo'n veertien vulkaanerupties moeten zijn geweest, en was hierdoor ook belangrijk bewijs waarom het zo machtige koninkrijk dat complexen als de Borobudur en Prambanan had gebouwd ineens heel het gebied verlaten had. Waarschijnlijk niet door oorlog, maar door de vulkaan.

Het bijzondere was dat er niemand was bij de tempel en wij de plek voor onszelf hadden. Yoga entertainde ons ondertussen met allerlei feitjes, verhalen en grappen. De volgende tempel was weer Hindoeïstisch, maar iets groter. Ook deze moet in dezelfde tijd gebouwd zijn (8ste eeuw). We sloten af met twee Boeddhistische tempels, waarvan Plaosan mijn favoriet was.

De Plaosan tempel ligt dichtbij Prambanan en bestaat uit twee vrijwel identieke tempels met drie kamers. Elke kamer heeft Boeddhabeelden (mits ze niet ontvreemd zijn) en beelden van andere belangrijke personen. Het is niet altijd duidelijk wie die personen geweest moeten zijn. Zo zijn er twee beelden die niet goed passen binnen de lokale setting. Beiden hebben een kledingstijl die veel weg heeft van de Angkor-stijl, wat zou kunnen bevestigen dat er destijds wellicht sterke banden waren met het oude Cambodja.

Daarnaast bevatte het Plaosan-complex ook een soort platform waarin allerlei beelden zittend omheen zaten. Voor mij leek dit net een soort Mortal Kombat-stage. Het hele complex was gewoon zo bijzonder. Het is alleen tragisch dat zoveel van de gebouwen zijn ingestort door aardbevingen of op andere manieren zijn beschadigd en niet onderhouden. Als alles nog in zijn originele conditie was zou het ongetwijfeld prachtig zijn geweest.

Na deze tempelbezoeken hadden we een korte pauze voordat we naar een uitkijkpunt gingen in de heuvels. Vanaf dit punt hadden we een mooi uitzicht over Jogja. Bovendien was er een restaurant waar we heerlijke mie ayam aten met gefrituurde tofu, tempé en banaan. Eén van de lekkerste maaltijden van ons hele verblijf hier.

Toen we bijgetankt waren was het tijd voor wat actie. Rondom Jogja zijn namelijk ook grotten. Eén van deze grotten, Goa Pindul, kun je met een opblaasband doorheen en bovendien kan je er van wat rotsen afspringen in het water. Hoe veilig dat is weet ik niet, maar het mag wel. In het droge seizoen heeft het water een prachtige kleur. Wij zaten net in de overgang, waardoor het water ook al best mooi was. Goa Pindul was vooral lekker verfrissend. We konden er heerlijk zwemmen en waren er weer zo goed als in ons eentje. Waarschijnlijk dat we daarom iets te veel aan het relaxen waren en vervolgens moesten opschieten voor onze volgende stop. Het was namelijk de bedoeling om de zonsondergang te bekijken bij één van de stranden aan de zuidkust.

Onze 'driver' Aris moest vol gas door de heuvels richting de kust om het te halen. Hoe we het uiteindelijk nog net gehaald hebben weet ik niet, maar iedereen was blij dat we aangekomen waren aan de kust. We renden daar vervolgens naar het strand en pakten nog net de laatste zonnestralen mee.

De kust is echt prachtig en een heerlijke manier om de dag af te sluiten. Wanneer de zon vervolgens ondergaat is het gelijk ook echt superdonker. Dus na iets meer dan een uur gerelaxed te hebben op het strand gingen we weer richting de auto. Yoga had ondertussen nog een nieuw plan.

Hij wilde ons voordat hij ons naar huis bracht nog naar Bukit Bintang brengen. Bukit Bintang (star hill) is een uitkijkpunt over de stad en heet zo omdat je alle stadslichten kunt zien. Hoewel we allemaal moe waren bleek het de perfecte afsluiter. We aten heerlijke geroosterde mais met een prachtig uitzicht. En toen was het inmiddels tegen negenen en gingen we eindelijk naar huis.

De volgende dag was iedereen kapot. Maar al te veel tijd om te rusten hadden we niet. Sam had een afspraak in de middag met een lokale kunstenaar. Hij zou haar kunnen helpen met het maken van een inscriptie in ijzer. Het zal net als de gong onderdeel worden van de eindshow. Ik ging ondertussen met Julia en Justin richting Jalan Malioboro, de hoofdstraat van Yogyakarta.

Malioboro is nog even druk en chaotisch als altijd, maar het hoort er wel een beetje bij als je naar Jogja komt. We hadden er wat gegeten en probeerde er nog iets van batik te scoren. Maar de chaos was te groot om echt iets goeds te vinden. Al met al was het wel gezellig en een goede manier om weer tot leven te komen.

De volgende dag stond Prambanan namelijk op de planning. Dit keer geen Yoga, maar Thomas. Ik had het op mijzelf genomen om Julia en Justin naar het tempelcomplex mee te nemen en ze van informatie te voorzien.

Prambanan zelf is redelijk makkelijk te bereiken met een taxi. Het ligt ongeveer tussen de 45 minuten en een uur van onze verblijfplaats af, afhankelijk van het verkeer. Zoals gewaarschuwd bleek Prambanan erg druk. Bussen vol schoolkinderen zorgen voor een jolige chaotische sfeer. Maar gelukkig had Yoga ons al gezegd om wat verder te kijken dan Prambanan zelf.

Zo bestaat het Prambanan terrein namelijk uit vier tempelcomplexen. Je moet daar alleen wel een stukje voor lopen. En wat blijkt, de meeste mensen hebben daar geen zin in. Wat logisch is, want het was superwarm. Gelukkig waren wij wel zo gek om een kleine kilometer te lopen naar de andere tempels, waarvan vooral de laatste Candi Sewa heel bijzonder is.

Het is een enorm Boeddhistisch tempelcomplex dat net als Plaosan voor een groot deel kapot is. Maar dat maakt het niet minder indrukwekkend. We waren daar bijna in ons eentje en het was gewoon zo groots en bijzonder. Op een gegeven moment waren we elkaar zelfs kwijt.

Omdat we ondertussen drie flesjes water hadden uitgezweet zochten we een terrasje op om wat te drinken. Toen zagen we naast ons een boogschutter-activiteit. De pijl en boog spelen een belangrijke rol in de Ramayana (die afgebeeld staat in reliëfs op Prambanan). Dus besloten we alle drie een poging te wagen. Uiteindelijk bleek na een slechte start Justin de ultieme boogschutter. Als Barney in z'n hoogtijdagen wist hij de roos makkelijk te vinden.

En na deze dag was het al weer tijd voor de laatste dag van Justin en Julia in Jogja. Wat nog ontbrak (naast de Borobodur, maar daar was Julia al geweest), was Alun-Alun Kidul en Taman Sari. Uiteraard is er ook nog het Kraton en wat andere dingen, maar dit hoort wel bij een Jogja-verblijf.

Bij Alun-Alun Kidul heb je twee hele oude Banyan-bomen. Er is een mythe rond deze bomen waarbij iemand blind van de ene kant van het plein naar de andere kant kan lopen tussen de bomen door overspoeld wordt met geluk. Het lijkt een makkelijke opdracht gezien je alleen recht vooruit hoeft te lopen, maar vrijwel iedereen die het probeert loopt ineens de verkeerde kant op.

Uiteindelijk wist Julia het bij een tweede poging toch te doen. Nadat ze richting het einde ineens verkeerd leek te lopen, bleek ze toen toch een ingeving te krijgen die haar in de juiste richting duwde. Gaston van de postcodeloterij kan dus alvast naar de Rietvink rijden. Vervolgens dronken we nog even wat voordat we naar Taman Sari gingen. Hoewel het wat vervallen en niet al te groot is, is het oude badhuis van de sultan wel een leuke en interessante spot voor wat foto's. Het is een belangrijk onderdeel van het sultanaat wat Jogja nog is.

Daarna waren we wel echt moe en uitgeblust (vooral ikzelf) en gingen we naar een belangrijke plek van Sam en mijn residency: Mediterranea by Kamil. Dit restaurant is één van de hotspots van Jogja. Het is een beetje upscale Westers, maar wel een grappige sfeer. Het eten is er lekker, en vaak eten Sam en ik er ontbijt.

Met onze maag gevuld gingen we nog even zwemmen in het hotel om 's avonds bij onze andere vaste stek te eten: Nanamia Pizzeria. Ondertussen kon Sam ook weer aanschuiven, gezien zij de hele dag met de eerdergenoemde artiest bezig was om haar eigen inscriptie te maken in ijzer. Sinds 's ochtends vroeg bestond haar dag dus voornamelijk uit aluminium buigen en hameren. Het eerste resultaat is prachtig. En hopelijk kunnen we binnenkort daar wat meer van delen.

Tot zover… moeie vingers.

[langsdewittewolken]

We rijden de flank van de vulkaan op. We logeerden beneden bij het kratermeer. We laten een warme hotspring pool achter, velden vol ajuintjes en hopen vliegen die die laatste lusten.

De flank betekent trappen, stoppen, duwen, zuchten, vloeken, een lift overwegen maar niet opgeven. We doen van applaus voor onszelf met een koffietje en een nice view. Om dan twintig kilometer lang (twintig!) te downhillen zonder trappen. Merci vulkaan. Merci.

[joostjongepier]

Wat?   Kunstwerken door Anselm Kiefer geïnspireerd op Finnegans Wake door James Joyce

Waar?   Tentoonstelling Anselm Kiefer – Finnegans Wake in White Cube Bermondsey, Londen

Wanneer?   10 augustus 2023

Mijn eerste kennismaking met Kiefer was het werk Innenraum in het Stedelijk Museum, Amsterdam. Een indrukwekkend werk door grootte en donkere kleuren. Het werk van Kieffer heeft vaak verwijzingen naar de Tweede Wereldoorlog. In de White Cube Bermondsley is recent werk van de kunstenaar te zien dat is geïnspireerd op het boek Finnegans Wake, het laatste werk van James Joyce. Zelf heb ik het boek van Joyce, dat voor onvertaalbaar en tamelijk onbegrijpelijk doorgaat, nooit gelezen. Dat doet echter niets af aan de ervaring die een bezoek aan de Kiefer-expositie in de White Cube oplevert.

Bij binnenkomst kom je in een lange gang waar aan beide kanten, als in Kiefers atelier, hoge stellingen zijn opgesteld. Daarin allerlei spullen: van een model van een kerk en een fiets tot stalen kostuums, letterbakken, brokken steen, takken en korenhalmen. Aan deze lange gang grenzen vier expositieruimtes. In de kleinste daarvan eveneens rekken. Bovenin ligt onder meer een groot rotsblok dat de indruk wekt ieder moment  op je hoofd te kunnen vallen. In een andere ruimte ligt een hoop zand met daarin allerlei oude boodschappenkarretjes. Aan de muur hangt één enorm schilderij dat haast driedimensionaal aandoet. Ik zie er een menigte mensen in met bovenin een vulkaan die aan het uitbarsten is. Een andere ruimte bevat een hele serie grote schilderijen. In het midden liggen opengeslagen boeken van metaal. Of de schilderijen abstract of figuratief zijn, blijft in het midden. Ik zie er bomen in en een water, waarin die bomen worden weerspiegeld. Maar wellicht zegt dat meer over mij dan over Kiefers werk. De grootste zaal bevat een hoop puin met prikkeldraad. Het lijkt op een gebouw dat bij een bombardement is ingestort. Om de ruïne heen enkele grote schilderijen.

Het werk van Kiefer is soms raadselachtig, maar altijd indrukwekkend. Je bekijkt zijn werk niet zozeer; je ondergaat het. En dat is een indrukwekkende ervaring. Ik betwijfel of het lezen van Finnagans Wake veel verduidelijking zou opleveren.

#anselm kiefer

[luckas58-blog]

Dag 11 in costa rica: van san gerardino naar turrialba, maar eerst nog naar de vulkaan irazu op 3400 m hoogte, met auto klimmen tot op parkeerplaats op die hoogte. Landschap vol landbouw, en groententeelt tot bijna tegen de top, op vulkaanas. Blijkbaar zeer vruchtbaar. Kraters opgedroogd, en verl wolken, dus geen vergezicht van oceaan naar oceaan. Afdalen via slechte secobdaire wegen doorneeh velden met prachtig geschikt groentenrijen en veel werkvolk. Smiddags gegeten in groot leeg restaurant. Om 16 u ter plekke en in ecodeck geinstalleerd. Przchtig vergezicht en slapen in open hemel met muggennet. Apero door francaise die een varman verving, dus weinig of speciaal smakrnde gintonic. Eten was goed maar net zoals thuis, tomaatjes als intro, patatten/witre saus in de oven en rijstpap. Geen witte wijn want frigo kaputt. Wel gezellig met kids scoutxen pieke zot verjagen gespeeld. Om 9 pm met lichtjes op het hoofd naar ecodeck terg gewandeld en Elisa de kids in “ecobed gestopt”.

[rausule]

KAMEROEN Ka_meroena

Die Here toelaat. Latynse

Iamo Ruan.

Laart van Kameroen

Marou.

Land van stomende oerwoude en dorre woestyne

Gar

TSJAD

Benus

Rei Bo

NIGERIE

Adamaoua

Ngaoundere ins Adamaoua-

gebergte

Miere

10000 mm reen-meer as op enige ander plek in Afrika-word jaarliks by die reenmeter op Debundja aan die hange van die Kameroenberg gemeet. Dag ná dag. week na week stort die reen hier neer op 'n sto mende oerwoud waarin daar geen seisoene bestaan nie, en waar selfs die nag kwalik verligting bring van die ondraaglik bedompige van

die ekwatoriale Afrika Maar 'n mens moenie die fout maak om te dink dat die hele Kame roen een groot tropiese reënwoud is nie. Kameroen is 'n taamlik groot land (met sy 475 442 km is dit groter as die Vrystaat en Transvaal saam), en hoewel sy noordpunt minder as 15 noord van die wanaar 10, is 'n aansienlike deel van die binneland, wat aan die onherbergsame Sahara grens, feitlik 'n woestyn. Hier is die gemiddelde jaarlikse reen val 400 mm of minder, en in die vroee deel van die jaar word die ver sengende hitte bowendien vererger deur 'n droë wind uit die Sahara Gelukkig kom die heersende winde uit die suide en suidweste, 'n fit wat daarvoor verantwoordelik is dat daar wel 'n bietjie roen val

Die groot klimaat-uiterstes wat Kameroen ondervind, kan ten dele, toegeskryf word aan sy eienaardige driehoekvorm. (In die noorde strok die land met 'n lang tong tot aan die walle van die Tajad-meer art regs) Die bou en die natuurlike plantbedekking is gevolglik op pale gevarieerd. Die suidelike en sentrale hoogland word heel in die suide begryns deur laaglande met digte tropiese reënwoude, en in die weste deur 'n breé tropiese kusvlakte. Noordwaarts loop die hoog- land uit in betrek hoe bergreekse wat met 'n wye boog van die Kameroenbergreeks naby die kus noordooswaarts strek. Die hoogste spite in die bergreeksen Kameroenberg, in 4070 m hoog en soms selfs met sneeu bedek Hierdie vulkaan se jongste uitbarsting was in 1922 Verder noordooswaarts gaan de Kameroenberge oggin die hauwniagtige Adamaous-gebied en nog verder noord, aan die oors

van die Tajad-meer, 18 'n moerasagtige laangebied Verske groot riviere dreineer die binneland Deur die suidelike hoogland vioel die Sanaga, die Nyong en 'n aantal kleiner riviere, wat almal in die Golf van Biatra uitmond. Die belangrikste rivier in die noorde is die Benue, die grootste takrivier van die Niger, wat noord- waarts ne Nigerie vloel. Hoewel die Sanaga 'n bree riviar is, is hy vari weinig waarde as 'n verkeersweg want vanweë watervalle, stroomver anellings an'n te lae watervlak in die droë seisoen is slegs klein entjies van die rivier bevaarbaar. Dieselfde geld vir die ander riviere

Tibati

Mbam

Bament

Foumban

Bambolo-

gebergle

MIDDE- AFR. REPU- BLIEK

Dengdend Lom

K

A

M anaga

Ro

odel Rey Nkongsamba.

E

Baton

KAMERDENBENG

Nange Eboko

Doume

Sanage

R

DOUALA

YAOUNDE OM Balmayo

Edea

Hyong

Golf

van

Kribio

Baumbe

E

N VOORUITSTREWENDE STAAT

Campo

Kameroen is een van die mees vooruitstrewende state in tropiese Afrika, en sy ekonomie berus hoofsaaklik op die landbou en bosbou in die droë noorde word giers verbou en beeste en bokke aangehou In die suidweste is koffie en piesangs die belangrikste produkte, terwyl

EKWATORIALE GUINEE!

GABOEN

KONGO

PLANTE- EN DIERELEWE

Die gevarieerde omgewingstoestande bring mee dat 'n groot verskeidenheid plante en diere in Kameroen voorkom Die suidelike laagland word bed deur tropiese reenwoude met die tipiese plantegroei van die soort streak die moerasgebiede van die noorde groei riet, rottang en raffiapalms, terwy fugwortelbome (mangroves) aan die kus voorkom. Dieper die binneland in Grondboontjies, mango's, @altnevrugte kakan, kole.

TEKS IN OORLEG MET DR JN STRYN

kakao in die suidelike streek verbou word. Koffie. kakao en hout is die belangrikste uitvoerprodukte. Sedert die ontdekking van olie in Kameroen se Auswaters en bauxiet (aluminiumerts) by Ngaoun- dere in die binnelandt het die mynwese vinnig ge- groel. Tans lewer dit 'n belangrike bydrae tot die and se uitvoer en volksinkome Die meeste van die Iland se krag word by die Edea-hidroelektriese skema in de Sanagarivier opgewek, waar ook 'n aluminiumsmeltery opgerig is

Exonomiese ontwikkeling word vertraag deur 'n gebrek aan 'n goeie verkeersnetwerk. Tog is daar reeds twee spoorlyne voltooi. Die een verbind die hawe van Douala met Nkongsamba, terwyl die ander tot by Ngaoundere in die binneland strek. Die pad- verbindings word eweneens verbeter. Hoewel Douala deur 'n hoofpad verbind word met Ndjamena die hoofstad van die Republiek Tsjad in die noorde is die pad so swak dat dit maklikeris om die van die noordelike streek op die Benuerivier deur Nigerie uit te voer.

Danksy die land se betreklike politieke stabilitet die regering se verstandige ontwikkelingsbeleid. vorder Kameroen ekonomies, en die per capita inkomste van byna R400 per jaar vergelyk gunstig met die van sommige van sy bure.

'N GEMENGDE BEVOLKING

Kameroen het 'n uiters gemengde bevolking, en volgens berekening word die land deur meer as 200 verskillende inboorlingstamme bewoon. Die kus strook en die suidelike woudgebied is die tuiste van Bantoestamme, die getalsterkste etniese groep in die land inde noorde woon in groot verskeidenheid Negerstamme, en in die sentrale gebied is daar stamme met tale wat verwant is aan dié van sowel die Bantoes as die Negers. In die noorde word ook hee wat groepe van Arabiese afkoma aangetref. Die oor spronklike bewoners van die land was waarskynlik pigmee, wat nou siegs nog in verspreide groepies in die suidelike woude voorkom. Daar is tans hoog- stens 10 000 van hierdie interessante inwoners van Midde-Afrika in Kameroen oor.

Vanweë die ondraaglike klimaat het blankes hulle

nooit in groot getalle in Kameroon gevestig nie. Tana

Is daar slegs sowat 12000 blankes, hoofsaaklik

Franso, in die land, uit 'n totale bevolking van sowat 9,6 miljoen.

BEKNOPTE GESKIEDENIS

Die gebied aan die Golf van Biafra is aan die einde

van die 15de eeu deur die Portugese seevaarder

word 'n groot verskeidenheid immergroen bome aangetret, en in die hoër dele kom tropiese graslande voor. In die noorde gaan die land oor danngboswereld

Die dierelewe is byna net so gevarieerd as die plantegroel in die reinwoude inef om gorillas en sjimpansees, asook duisende reptiele

Inboorlinghulte met in eienaardige vorm in die binneland

INVOER Brandstof Voertuie

UITVOER Aluminium Katoen Koffie Rubber Palmolie Petroleum Hout

Fernando Po ontdek, wat die grootste inham aan die kus die Rio dos Cameroes (Rivier van die Garnale) genoem hat vandaar die naam Kameroen. In die- 17de en die 18de eeu is verskeie handelsposte aan- die kus gestig, maar sonder veel welstae. Die kus- stamme van die Douala-gebied het geen ontdekkers toegelaat om die binneland te besoek nie en het as tussengangers fussen die blanke handelaars en die binnelandse stamme opgetree 'n Aantal van die hoofmanno aan die kus het trouens skatryk geword uit die handel in rubber, ivoor en slawe

Teen die einde van die 18de eeu was die handel hoofsaaklik in Britse hande, en in 1835 het die koning van Bimbia 'n strook land aan die kus aar Brittanje afgestaan. In 1884 het die Duitse Afrika- reisiger Gustav Nachtigal, wat van 1869 tot 1885 ver- skeie ontdekkingstogte na Midde-Afrika onderneem het (sien bl 2551), 'n verdrag met 'n aantal stam- hoofde gesluit, waardeur Kameroen 'n Duitse

kolonie geword het. Nieteenstaande aanvanklike Britse en Franse teenkanting is die Duitse aanspraak op die gebied later erken.

Tydens die Eerste Wêreldoorlog het Franse en Britse troepe die Duitse kolanie beset, en na die oor- log is die gebied verdeel in 'n groot Franse en 'n veel kleiner Britse mandaatgebied

Op 7 Januarie 1960 het die Franse Kameroon 'n onafhanklike republiek geword onder die leiding van pres. Ahmadou Ahidjo. Op 1 Oktober 1961 het die Britse Kameroen eweneens onafhanklikheid ver kry. Daar is toe deur middel van 'n volkstemming besluit om die suidelike deel van dié gebied by die voormalige Franse Kameroen en die noordelike deel by Nigerie in te lyf (sien bl. 2308) Pres. Ahidjo, wat outoritér geregeer het, het in 1982 bedank en is op- gevolg deur die eerste minister. Paul Biya, wat in 1984 herkies is. Die ontwikkelingspell van die be- volking is egter steeds baie laag, en kwalik 15 persent van die bevolking kan lees en skryf. Frans en Engels is die amptelike tale

Die enigste belangrike stede is Douala (950000 inwoners) aan die kus en Yaounde (660000 inwo- ners), die hoofstad, wat in die binneland le. Douala, die belangrikste hawe van Kameroen en een van die grootstes aan die hele Wes-Afrikaanse kus, het ook 'n moderne internasionale lughawe

TEKS IN OORLEG MET P WESTERHUYSEN

en insekte. Aan die woudrande en op die grasvlaktes hou olitante, wildsbokke, buffels, kameelperde en swartrenosters. In die riviere kam seokoaie en kro- kodille voor, terwyl 'n groot verskeidenheid tropiese volls in alle dele van Kamerben aangetref word.

#KAMEROEN #Marou #blou #afrikaans #south africa #Ka_meroena