#χωρις επικοινωνια

[xehasmenesithakes]

Εάν συναντηθείτε κάπου έξω με την πρώην σου θα χαιρετηθειτε;

Ρε τι λες την εχω σαν οικεγενεια μου δεν ειναι ετσι η σχεση μας,δεν ειναι απλα μια πρωην.Μιλαμε μαθαινω τα νεα της μαθαινει τα δικα μου,ειμαστε δυο ανθρωποι που αγαπιουνται οντως,η χαρα της ειναι χαρα μου.Οταν με καποιον ανθρωπο εχεις δεθει πραγματικα και εχεις αγαπηθει.Ακομα και αν χωρισετε ειστε πραγματικα διατεθημενοι να αλλαξετε μορφη στη σχεση σας για να εχει ο ενας τον αλλο στη ζωη του.Δεν ειναι απλο ουτε ευκολο αλλα γινεται.Ας πουμε και με την πρωτη μου κοπελαπου ημασταν μαζι πριν αρκετα χρονια που οντως υπηρχε ερωτας και αγαπη.Ειμαστε πολυ καλοι φιλοι σε φαση ειναι απο τα πιο κοντινα μου ατομα και εχει αγορι και ξερω και το αγορι της.Γενικα στους ανθρωπους που εχω δωσει κομματια του εαυτου μου,τους θελω στη ζωη μου,για να φτασω να ερωτευτω γουσταρω το αλλο ατομο σε ολα τα επιπεδα και γοητευομαι και θαυμαζω το ειναι του.Ειναι ανθρωποι που ξεχωριζουν μεσα μου απο ολο μου τον περιγυρο,τους διαλεγω και τους κραταω,και θα με γοητευαν και χωρις το ερωτικο.Γενικα οι ερωτικες μου σχεσεις οταν ειναι σοβαρες δεν γυρνανε γυρω απο το σεξ αλλα γυρω απο την επικοινωνια και το ουσιαστικο δωσιμο.

[barracudabch]

08.07.22

Kαι αν καποιες μερες μαλωνουμε, πιστεψε με εχει νοημα γιατι αλλαζουμε οσο μεγαλώνουμε, οχι μην αρχίζεις πάλι τα μα και αν καποιες φορες δεν βγαζω νοημα και μου λες ολο γκρινιάζω παλευω να σε τραβηξω κοντα, ουρλιαζω, τεντονομαι και σε πλησιάζω

Η επικοινωνια και η μεταφραση ειναι το παν με καποιους συνεννοουμαι, με αλλους ουτε καν και πρεπει να αγαπιομαστε λεει επειδη καμποσο γνωριζόμαστε οπως και η γονεις σου επρεπε-πρέπει και ολο σκοτωνόσαστε;

Αγαπη ειναι μεν το νιαξιμο και η ανιδιοτελής φροντιδα ομως ειναι και η ειλικρινης και ανοιχτή μεταξυ μας επικοινωνια ψυχικα το να αναπτυσσομαι οσο αναπτυσσεσαι να μην μου γαμας και μην σου γαμω οσο εγώ και εσυ πελευεις και ελισσεσαι

Οσο εξελίσσεσαι, να σε σεβομαι και να ειμαι εκει να καλυψουμε αυτο που σου λειπει απο μικρο παιδί χωρις πιεση να ανατήλλουμε, ο πινακας να βαφτει με χρώματα ζωγραφίζουμε, την μαυρη μας μερα αλλα και την λευκή

Να ειμαστε οι εξυπνοι και οχι οι χαζοι να μην φοβασαι το τι θα γινει και το τι θα συμβει αν συμφωνουμε ειμαστε στην μπορα, στην καταιγιδα παρεα αν οχι απομακρυνομαστε τώρα, και ναι ειναι ενταξει ΚΑΙ αυτο σαν ιδέα

Η συναρπξη και η ταυτοχρονη ελευθερία θα συμφωνησουμε οτι λειπει απο τον στοχο και εχει γινει η αιτια για πολλες αποστάσεις και πολλες ανεκφραστες εντασεις κοιταω τι μπορεις να κερδισεις και όχι παλι τι θα χάσεις

RR

[monaxikos-skantzoxoiros]

.

#γαμω τη ζωη μου βγες απο το λεφαλι μου δεν αντεχω #δεν αντεχω δεν αντεχω δεν αντεχω #παει ενας χρονος #πανε μηνες ολοκληροι #χωρις επικοινωνια #γιατι δεν προχωραω; #δεν μοορω δεν μπορω δεν μπορω δεν παω πουθενα καθομαι εδω ειμαι ενας μαλακας #σ

[ashalvar]

Έβγαινα ένα διάστημα με τον γείτονα μου όχι κάτι σοβαρό αλλά εγώ ερωτευτηκα και το διαλυσαμε χωρίς να πουμε τίποτα απλά μια μέρα σταμάτησε η όλη φάση. Πίστευα πως μου είχε τελειώσει αλλά τον είδα να φέρνει άλλη σήμερα και πριν λίγο τους άκουγα και να το κάνουν και δεν ξέρω πως να νιώσω

Σιγουρα δεν ειναι ωραιο να σταματαει κατι ετσι απλα, χωρις να εχει υπαρξει η απαραιτητη επικοινωνια που χρειαζεται σε αυτα τα πραγματα. Ειναι λογικο να αισθανεσαι ετσι, μην καταπιεσεις αυτο το συναισθημα που νιωθεις τωρα, απομυθοποιησε τον πραγματικα αυτη τη φορα, και σε συνδυασμο με το να δωσεις στον εαυτο σου τον απαραιτητο χώρο και χρόνο που φαντάζομαι πως έχει αναγκη, πιστευω πως θα το ξεπερασεις!

#σοβαρα και ασοβαρα #χρειαζονται επικοινωνια #οι ανθρωπινες αλληλεπιδρασεις

[strange-adolesent]

Και τι ζητάω στο κάτω κατω...

Να ειμαι με αυτόν που θέλω

Να πηγαίνουμε βόλτες μαζί

Να κοιμομαστε μαζι

Να βγαίνουμε μαζί

Να πηγαίνουμε για καφε μαζι

Να πηγαινουμε για φαγητο μαζί

Να καθόμαστε στο σπιτι μαζι

Να πηγαινουμε βολτες με το αυτοκίνητο μαζι

Να πηγαινουμε σε κλαμπ μαζι

Να ήμαστε μαζί γενικά

Να με συμβουλευει

Να με μαλώνει

Να μου κραταει μουτρα

Να μου λεει ποτέ ειμαι λαθος

Να με αγαπαει

Να με προσεχει

Να με νοιάζεται

Να με εμπιστευεται

Να με σέβεται

Να με θέλει για αυτο που ειμαι

Να με αγαπαει με τα ελλατωματα μου

Να με ανέχεται

Να μου βαζει ορια

Να μου θυμίζει ποσο σημαντική ειμαι για αυτον

Να μου θυμίζει το ποσο όμορφη ειμαι στα μάτια του

Να με κοιταει στα μάτια και να μου λεει σ'αγαπώ

Να με κοιτάει στα μάτια και να καταλαβαίνει οτι δεν ειμαι καλα και οτι κάτι εχω

Να ειναι δίπλα μου σε ολα

Στα ωραία, στις χαρες

Στα άσχημα, στις δυσκολιες

Να θέλει να ακούει την φωνη μου επειδή του ελειψε

Να μου πειραζει και να παιζει με τα μαλλια μου

Να μου τσιμπαει τα μάγουλα

Να με χαϊδευει

Να με βάζει για υπνο να με κοιτάει και να σκέφτεται οτι ειναι τυχερός που με έχει

Να με κοιτάει και να νοιώθει οτι ειμαι αυτο που παντα ήθελε

Να κανουμε βαθιες συζητήσεις

Να με ακουσει χωρις να με κρινει

Να μου μιλήσει για τον εαυτό του

Να μου πει τι τον βασανιζει

Να με πειραζει

Να μου σπαει τα νευρα

Να του αρέσει να του κρατάω μουτρα

Να έχουμε επικοινωνια

Να με θέλει αποκλειστικά δικια του

Να ζηλευει επειδη με θέλει για παρτυ του

Να ειναι ειλικρινής

Να είμαι μαζι του και να νοιώθω ασφαλείς

Να με διεκδικεί καθε φορά

Να μην αφήνει κανεναν να με πειραξει

Να μου ισιώνει τα μαλλια

Να με βάφει χαχα

Να κανουμε μαζι μπανιο

Να μου δίνει τις πιτζαμες του

Να μου δίνει τα φουτερ του

Να μου δίνει τις ζακέτες του

Να με φιλαει μπροστά σε ολους

Να μου δινει αγκαλιες χωρις να το περιμενω

Να είναι θαρραλεος

Να λεει αυτα που σκέφτεται

Να κανει ακριβώς αυτα που έχει στο μυαλό του

Να μου δινει φιλιά στο λαιμο

Να μου αγοραζει σοκολατες

Να μου αγοραζει μπουενο

Να μου αγοράζει φαγητό

Να με ταΐζει

Να με σκεπάζει και να μου δινει πολλα φιλιά

Να με κράτα σφιχτά στην αγκαλιά του

Να μου σκουπιζει τα δάκρυα οσες φορες σπάω

Να μου λεει πως ειναι διπλα μου

Να μου λεει πως "ολα θα πανε καλά"

Να μου λεει "μην φοβασαι ειμαι εγω εδω" Και να με αγκαλιαζει

Να φτιάχνουμε ποπ κορν μαζι

Να βλέπουμε ταινιες μαζί

Να κοιμάται πάνω μου

Να του χαϊδευω τα μαλλιά

Να πινουμε μαζί

Να μου λεει να σταματησω γιατί πινω πολυ

Να μου δινει δυναμη

Να μην με αφήνει να καπνιζω

Να καπνιζω και να με μαλώνει

Να πιστευει σε εμενα

Να ειναι περήφανος για μενα

Να παιζουμε μπάσκετ μαζί

Να πεφτω και να γελάει με την τουμπα

Να με κάνει να γελάω

Να με βοηθάει στα μαθή��ατα μου

Να μου λυνει τις δυσκολες ασκήσεις

Να με μαλωνει όταν δεν τα κάνω

Να μου κάνει εκπλήξεις

Να μου κάνει δωράκια

Να παιζουμε μαζι στο play station

Να με κοροϊδευει που χανω

Να με αφήνει να κερδίσω

Να πηγαινουμε μαζι διακοπές

Να πηγαινουμε μαζι παραλια

Να πηγαινουμε μαζι σε παρτυ στην παραλια

Να πηγαίνουμε μαζί βολτες το βράδυ στην θαλασσα

Να κανουμε βραδινό μπάνιο

Να καθομαστε αγκαλια αργα το βράδυ στην άμμο

Να μην αφήνει κανέναν να με πειραξει

Να με νοιώθει

Να με καταλαβαίνει

Να... Να... Να... Να...

Πεμ, 23 Απρ 2020 N.K. 18:13

Κυρ, 12 Δεκ 2021 N.K. 02:49

[thebeardednightowl]

Μελάνθη - H Εξομολόγηση.

Zed Belinsky - The Confession of Lucia Kraus.

*

Μελάνθη το ονομα της. Και αυτη ειναι η εξομολογηση της. Πριν απο μερικες εβδομαδες προσκαλεσε καποιον στο σπιτι της. Πριν βιαστειτε να την κρινετε, ακουστε τουλαχιστον ολοκληρη την ιστορια της. Εξαπατηθηκε. Τα συναισθηματα της εγιναν αντικειμενο εκμεταλευσης. Χειραγωγηθηκαν με δολο απο μια οντοτητα εξαιρετικης εφυιας...

Ας τα παρουμε απο την αρχη.

Η Μελανθη παντα εννοιωθε στο περιθωριο. Αν και αρκετα δημοφιλης στον σχολικο της κυκλο, παντα εννοιωθε τις σχεσεις της επιφανειακες. Οι φιλες της νοιαζοντουσαν ειτε να παρταρουν ειτε να γκομενισουν. Και η Μελανθη προσπαθουσε και αυτη να ακολουθει. Βγηκε με διαφορα αγορια που της γνωριζαν, αλλα ολες οι φασεις παντα τελειωναν με μερικα φιλια το πολυ. Αυτο που την εκνευριζε ομως περισσοτερο με τις φιλες της, ηταν η ψυχωση που ειχαν με τα facebook και τα instagram. Ηταν συνεχως στα κινητα τους, η μια φωτο μετα την αλλη να μαζεψουν οσα περισοτερα like γινοταν. Σαματησε να τις κανει παρεα επειδη εννοιωθε οτι καθε της κινηση ηταν υπο παρακολουθηση και συνεχη αναφορα στα ομαδικα τους chat, δε μπορουσε να συναναστρεφεται με ανθρωπους που ηταν λες και επαιζαν σε reality. Απομακρυνθηκε σταδιακα απο ολες τους.

Στα μαθηματα τα πηγαινε αρκετα καλα. Ηταν μαθητρια του 18-19. Δεν την εννοιαζαν ιδιαιτερα οι σπουδες μετα το σχολειο, κατι που εξοργιζε πολλους απο τους καθηγητες αλλα και τους γονεις της. Ολοι την προειδοποιουσαν οτι χωρις πτυχιο πανεπιστημιου θα κατεληγε να σερβιρει καφεδες για μια ζωη. Και στην Μελανθη αυτο ακουγοταν ελκυστικο ακομα και στο τωρα, ειδικα απο τη στιγμη που θα επρεπε να πεταξει 5-6 χρονια απο τη ζωη της για ενα αχρηστο χαρτι και μια περηβοητη μελλοντικη ασφαλεια σε μια αγορα εργασιας που ηταν ηδη νεκρη.  

Φαινομενικα λοιπον, ειχε εναν ικανοποιητικο κοινωνικο κυκλο, ειχε δυνατους βαθμους. Πολλοι θα θα διναν τα παντα για να βρισκοντουσαν στη θεση της... Στην πραγματικοτητα, εννοιωθε μοναξια και βαρεμαρα, παρα τις φιλιες. Δεν εβρισκε σε τιποτα νοημα. Εννοιωθε λες και η ζωη της ηταν ασημαντη, και οτι τιποτα απο οτι και να εκανε δεν θα επηρεαζε ποτε ουσιαστικα κατι η καποιον. Ξυπνουσε τα πρωινα με ενα βαρος στο στηθος, και το κουβαλουσε μαζι της ολη την μερα, μερικες φορες να μη την αφηνει ουτε να κοιμηθει οταν νυχτωνε. Ηθελε κατι να αλλαξει στην ζωη της.

Ηταν απο αυτη τη βαρεμαρα και την μοναξια που αγορασε ενα Ouija Board. Ηταν ενα φτηνιαρικο του 5ευρου, μαρκα ανυπαρκτη. Παρατηρησε το κουτι. Εγραφε "Μυστιριακη Εμπειρια" πανω, και εδειχνε τεσσερα χερια να αιωρουνται πανω απο τη πλακετα με τα γραμματα. Φαινοταν εντελως γελοιο, αλλα εντουτοις η Μελάνθη εσκισε τη ζελατινα και το ανοιξε. Μια εργοστασιακη οσμη βερνικιου της γεμισε τα ρουθουνια. Ανοιξε τη πλακετα και παρατηρησε τα γραμματα, τον ηλιο και τη σεληνη στις γωνιες. Κοιταξε παλι μεσα στο κουτι και βρηκε και τον ξυλινο δεικτη.

Με αυτα τα δυο αντικειμενα στα χερια, καθησε οκλαδον στο κρεββατι της πανω στο μωβ της παπλωμα και ανοιξε την πλακετα μπροστα της. Τοποθετησε με ανυπομονησια τον δεικτη στην κορυφη της και πιεσε με τα δυο δαχτυλα τις γωνιες. Ξεφυσηξε νευρικα, η φωνη να αντηχει στο δωματιο.

"Θελω να μιλησω! Μ'ακουει κανεις;"

Κρατησε την ανασα της και παρακολουθουσε τον δεικτη για το παραμικρο ιχνος κινησης. Εντωμεταξυ, τα τζιτζικια αντηχουσαν απο το ανοιχτο παραθυρο και εκεινη τη στιγμη ακουστηκε και το θλιβερο καλεσμα ενος περιστεριου...

Ξαναπροσπαθησε, ξανα και ξανα, αλλα καμια απαντηση. Δεν εννοιωθε καμια... "Μυστιριακη εμπειρια", δεν εννοιωθε βασικα τιποτα. Η σεληνη και ο ηλιος απλα την κοιτουσαν αψυχα...

Πππφφφ... Τι περιμενες μωρε...; Παιδικο παιχνιδι ειναι...

Σκεφτηκε αναστεναζοντας. Αποφασισε οτι θα ξαναδοκιμαζε αργοτερα, οταν θα ειχε πεσει ο ηλιος. Εβαλε τη πλακετα και το δεικτη πισω στο κουτι και τα χωσε κατω απο το κρεββατι της πριν κατεβει στη κουζινα για φαγητο.

Καθησε στο τραπεζι με τους δικους της που αρχισαν να την ρωτανε πως ηταν η μερα της. Τους απαντησε με τον τυπικο βαριεστημενο τροπο των εφηβων. Η μαμα της φλυαρουσε για τους ενοχλητικους συναδελφους της στη δουλεια ενω ο μπ��μπας της ηταν αποσβωλομενος στο κινητο του. Η Μελάνθη ευχοταν να την βγαλει καθαρη, αλλα το ηξερε πως ηταν σχεδον αναποφευκτο. Καθε μεσημερι τα ιδια σκατα, η μαμα της να την πρηζει για τις σπουδες και για το ποσο αχρηστη θα καταντουσε χωρις πτυχιο. Της απαντουσε οτι θα την εβρισκε την ακρη της οπως και να'χε, οστοσο, με κατι τετοια σχολια ηταν σαν να εριχνε λαδι στη φωτια.

"Ο Χρηστακης τι κανει;"

Ρωτησε ξαφνικα η μαμα της, πιανοντας την απροετοιμαστη και σχεδον κανοντας την να πνιγει στη μπουκια της. Ποτε δε ρωτουσε για τις σχεσεις της, αλλα ο Χρηστος ηταν ο πιο προσφατος οπως και ταυτοχρονα ενα τυπακι, ελαφρως πιο ενδιαφερον απο μια βρεμμενη πετσετα. Ειχαν ηδη χωρισει. Και οταν το ειπε στη μαμα της, αυτη δεν το πηρε και πολυ καλα...

"Ουτε στο πανεπιστημιο θες να πας, ουτε αντρα θες να βρεις... Τι τρεχει με σενα κοπελα μου;!; Νομιζεις οτι θα την βγαζεις μια ζωη στα επιδοματα;"

Της ειπε πριν πιει μια γουλια απο το κρασι της.

Η Μελάνθη κουνησε το κεφαλι της, μουγκριζοντας ενοχλημένα. Το ηξερε καλα οτι οτιδηποτε και να ελεγε, δεν ειχε καμια σημασια...

"Πρεπει να βρεις ενα μαλακ...ε, ενα καλο παιδι εννοω, να πληρωνει τους λογαριασμους! Και γιατι σε παρατανε ολοι, ε? Μηπως οταν σε ριχνουν στο κρεββατι καθεσαι κει ακινητη σα το κουτσουρο;!;"

"ΜΑΜΑ!"

Φωναξε έντρομη η Μελάνθη. Δεν της ειχε ξαναμιλησει ποτε με τετοιον τροπο. Κοιταξε εκπληκτη τον πατερας της, αλλα αυτος συνεχισε να χαζευει το κινητο του υποκρινομενος οτι δεν τις ακουγε.

"Μαμούνια! Λέγε κοπέλα μου, σε ρωταω! Κανα πουτσο καβάλησες ακόμα ή όχι; Δεν ειναι τιποτα, θα τους το γλυφεις λιγο να σκληραίνει και μετα θα το βαζεις μεσα, τ'αγορακια τρελενονται για τετοια κολπα... Μέχρι να βρεις κανα κουκλο με πολλα λεφτα, να σε γκαστρωσει, να τον τυλιξεις για τα καλα και αυτο ηταν! Τελος οι σκοτουρες, λογαριασμοι πάπαλα, ζωη μαγική!"

Ειπε η μαμα της, πριν σκασει στα γελια λες και ειπε κατι εξωφρενικα αστείο, η επιροή του αλκοολ εμφανής στα χυδαια της λογια.

Η Μελάνθη καθοταν κοκκαλωμενη απο την οργή, το αιμα της να βραζει, το προσωπο της κατακοκκινο. Δεν ηξερε αν ηθελε να ουρλιαξει ή να ξερασει. Αποφασισε να σηκωθει αποτομα απο το τραπεζι τρεχωντας προς το δωματιο της, το σοκ απο απο τα λογια της μανας της, την ειχε σχεδον παραλυσει. Μετα μαλλον θα ανεβαινε να της ζητησει συγνωμη, αλλα δε την εννοιαζε. Το ηξερε οτι τιποτα δεν θα ηταν ποτε ικανο να βγαλει αυτες τις σιχαμενες λεξεις απο το μυαλο της.

Νομιζει οτι ειμαι καμια τσουλα... ;!;

Σκεφτηκε, νοιωθωντας τα ματια της να δακριζουν πριν κλεισει τη πορτα του δωματιου της.

Καθησε ξαπλωμενη για αρκετη ωρα. Να ακροβατει μεταξυ ζαλης και υπνου. Τα λογια της μανας της ακομα αντηχουσαν ακομα στο κεφαλι της, καθως το σκοταδι της νυχτας αρχισε να πνιγει το δωματιο. Κάποια στιγμη, η γατα της η Bella ανεβηκε διπλα της γουργουριζοντας. Την χαιδεψε μαλακα. Το γατι παντα το ηξερε οταν κατι δε πηγαινε καλα. Η Μελάνθη εννοιωθε σταδιακα το θυμο της να υποχωρει και να αντικαθισταται απο μια βαρια θλιψη. Σκεφτηκε το Ouija Board που ειχε κατω απο το κρεββατι.

Εσκυψε και το πιασε, ανοιγοντας το για δευτερη φορα. Ο Ηλιος και η Σεληνη την αντικρυσαν ξανα, οπως και η Bella απο διπλα με περιεργια.

Για να δουμε τωρα...

"Ειναι κανεις εδω?"

Ο δεικτης εκανε ενα μικρο σπασμο κατω απο τα δαχτυλα της.

Εγω το ΄κανα αυτο;

Αναρωτηθηκε, αλλα εκεινη αρχισε να κινειται αργα προς την λεξη ΝΑΙ.

Τα χειλη της τρεμουλιασαν, η καρδια της αρχισε να χτυπαει πιο γρηγορα. Ξαναρωτησε...

"Π-ποιος ειναι εδω;"

Ο δεικτης εμενεινε για λιγο ακινητος, πριν αρχισει να κινειται πανω στη πλακετα απο γραμμα σε γραμμα. Π, Ε.... Τ, Ρ.... Ο... Σ...

"Πετρος;"

Ρωτησε με αγωνια, σαν να πλησιαζε καποιον στα τυφλα μετα απο ιντερνετικο ραντεβου.

Ο δεικτης μετακινηθηκε παλι στο...

"Ναι..."

"Ποσο χρονων εισαι Πετρο;"

"18"

"Εχεις πεθανει;"

"Οχι, ειμαι κολλημενος στο ενδιαμεσο."

Τοτε θυμηθηκε κατι που ειχε διαβασει καποτε στο ιντερνετ. Οι αδεσποτες ψυχες συνηθως δε γνωριζουν οτι εχουν πεθανει. Περιπλανιουνται σε μια συνεχομενη επαναληψη, σε μια διασταση την οποια δεν ειναι μερος του κοσμου μας αλλα ουτε και του επομενου στον οποιον υποτιθεται οτι πρεπει να μεταβουν.

Ο δεικτης αρχισε παλι να κινειται...

"Οικογενειακα προβληματα;"

Ειπε στο Πετρο για το οτι δε την ενδιεφερε να περασει στο πανεπιστημιο. Του ειπε επισης για το τσακωμο με την μαμα της προηγουμενως. Επανελαβε εκεινα τα απαισια λογια και το στομαχι της ανακαταυτηκε ξανα.

"Λυπαμαι πολυ ρε συ, άσχημο σκηνικο..."

Της απαντησε. Η Μελάνθη πηρε το κινητο της ωστε να μεταφερει τα γραμματα της πλακετας σε λεξεις στην οθονη του πιο γρηγορα, η επικοινωνια αυτη ηταν πολυ περιεργη.

"Ξερεις, το πανεπιστημιο δεν ειναι για ολους... Μαλιστα, πολλοι απο τους μεγαλυτερους εκατομυριουχους στο κοσμο, δεν εβγαλαν καν ποτε καποια σχολη... Η μαμα σου απλα σε νοιαζεται και θελει το καλο σου... Σιγουρα το κανει απο αγαπη, ακομα και αν ο τροπος της ειναι λιγο σκληρος μερικες φορες..."

"Ναι... μαλλον..."

Συμφωνησε διστακτικα οταν καταφερε να διαβασει ολο το μυνημα. Νοιωθωντας ευαλωτη, τον ρωτησε αν και αυτος εννοιωθε ποτε μονος...

"Φυσικα..."

Μετα τον ρωτησε τι εκανε οταν εννοιωθε μονος...

"Βρισκω καποιον να μιλησω."

Απο περιεργια ή απλή απελπισια, η Μελάνθη αρχισε να εξιστορει σχεδον ολη της ζωη σε αυτο το αορατο ατομο. Δειχνοντας οτι ενδιαφεροταν, ο Πετρος θα εκανε περιστασιακα καποια αναλαφρα σχολια. Στο τελος της ειπε...

"Μπορω να γινω εγω φιλος σου αν θες..."

Και ετσι ξεκινησαν οι συζητησεις της με τον Πετρο. Ηταν σαν δυο χαμμενες ψυχες που μετα απο επιπονη αναζητηση, βρηκαν τελικα ο ενας τον αλλον. Η Μελάνθη βρηκε καποιον που δεν εκρινε, καποιον που δε τον ενδιεφερε να ποσταρει τη καταθλιψαρα του στο instagram, και κυριως καποιον που ποτε δε θα την συμβουλευε να ανοιξει τα ποδια της για κανενα πλουσιοπαιδο.

Μεσα στις επομενες μερες γνωριστηκαν καλυτερα με τον Πετρο. Καθε μερα θα εστηνε το Ouija Board μετα το σχολειο και ο Πετρος θα απαντουσε αμεσως, λες και την περιμενε να γυρισει ( Τι αλλο θα μπορουσε να κανει αλλωστε...) Εμαθε οτι πηγαινε σε ενα ιδιωτικο σχολειο στην διπλανη πολη και ειχε και μια δικη του στηλη στην σχολικη εφημεριδα. Ανεφερε ειπσης οτι επαιζε πολυ καλα το βιολι. Η Μελανθη θα του ελεγε για το πως περασε την μερα της και αυτος θα τις εδινε διορατικες συμβουλες και σχολια, ή θα της ελεγε αστεια και ανεκδοτα με τα οποια θα ξεκαρδιζονταν στα γελια. Ποτε δε τον ρωτησε πως πεθανε.

Αυτος ειναι ενας απο τους σημαντικοτερους κανονες οταν συνομιλεις με τους νεκρους.

Και ετσι αρχισε να τον εμπιστευεται. Της φαινοταν οτι πρεπει να ηταν και πολυ γαματο τυπακι οσο ζουσε. Ευχηθηκε να μπορουσε να μπορουσε να τον ειχε γνωρισει τοτε. Ισως η παρουσια του να την βοηθουσε με τα αδιεξοδα στην ζωη της. Της ειπε να επικεντρωθει σε αυτα που ειχαν σημασια για κεινη, να επικεντρωθει στην εαυτη της. Της ειπε οτι το δωρο της ζωης ειναι πολυτιμο και δε θα πρεπε να το χαραμισει ανυσηχοντας για αυτα που σκεφτονταν οι αλλοι. Και αυτη η φραση της αρεσε πολυ.

Μια νυχτα, η Μελανθη τον ρωτησε αν θα μπορουσε να τον δει. Της ειπε οτι θα μπορουσε να το κανονισει, αλλα θα επρεπε να γινει μεσω καποιου ονειρου πρωτα. Την ρωτησε αν ηταν ενταξει με κατι τετοιο, και η Μελανθη μεσα στον ενθουσιασμο της, φυσικα και του απαντησε θετικα...

"Εχω μια ερωτηση... Μπορει να σου ακουστει περιεργο, αλλα... σε εχουν βαφτισει κανονικα?"

Την ρωτησε ξαφνικα.

"Οχι, οι γονεις μου δεν ειναι ιδιαιτερα θρησκοι... Εσυ, εισαι βαφτισμενος?"

"Οχι. Οι δικοι μου ηταν Εβραικης καταγωγης αλλα ειχαν ειδη χασει την πιστη τους πολυ πριν γεννηθω, οποτε... "

Ειπε, πριν αλλαξει γρηγορα θεμα.

"Α! Καλα που το θυμηθηκα... Σου εχω κατι!"

Της ειπε, πριν την σηκωσει να κοιταξει μεσα στο κουτι της με τα κοσμηματα. Η Μελανθη, μη γνωριζοντας τι να περιμενει, το ανοιξε, βρισκοντας ενα δαχτυλιδι απο ατοφιο χρυσαφι να καθεται περηφανα πανω απο τα διαφορα της μπιχλιμπιδια. Ελαμπε εντονα σε συγκριση με ολα τα αλλα, λες και τους αποροφουσε την ζωντανια, κανοντας τα να φαινονται θαμπα και αψυχα. Το σηκωσε στο χερι της. Ηταν βαρυ.

"Εεε... Δ-δε ξερω τι να πω.."

Ειπε, σαστισμενη απο την εκπληξη της απιστευτης ομορφιας του κοσμηματος.

"Φορεσε το... Ηταν της μητερας μου."

Η Μελανθη φορεσε το δαχτυλιδι. Ηταν σα να ηταν φτιαγμενο για το χερι της. Το κοιταξε περνοντας μια κοφτη ανασα... ηταν πανεμορφο...

"Ειναι... τοσο ομορφο..."

Σε κεινο το σημειο συνειδητοποιησε οτι ειχε αρχισει να τον ερωτευεται. Το προσωπο της κοκκινησε και μεσα στη ντροπη της αναρωτηθηκε αν μπορουσε να την δει...

Αργοτερα την ιδια νυχτα, ξυπνησε ζαλισμενη. Εννοιωθε καποιον μαζι της στο δωματιο, καποιον να στεκεται ακριβως διπλα της. Πριν προλαβει να αντιδρασει, ακουσε μια φωνη να της ψυθιριζει απαλα στο αυτι...

"Σσσ, Μελανθη... βλεπεις απλα ενα ονειρο..."

Εννοιωσε τις τριχες στο σβερκο της να σηκωνονται και ενα ριγος να της κυριευει ολοκληρο το κορμι. Μουδιασε απο την χαρα της...

Ηταν ο Πετρος. Ειχε ερθει, οπως ακριβως της ειχε υποσχεθει. Η φωνη του ηταν ομορφη, γλυκια, σαγηνευτικη...

"Ασε με να ανοιξω το φως... Θελω να σε δ--"

"Οχι, Μελανθη μου... Αν το κανεις αυτο θα ξυπνησεις... και εγω θα εξαφανιστω."

Πριν προλαβει να απαντησει, ο Πετρος εσκυψε και της εδωσε ενα φιλι στα χειλη. Ηταν πιο γλυκo και απο μελι. Σηκωσε το χερι της και του χαιδεψε το σβερκο και την πλατη, πριν τον νοιωσει να ανεβαινει απο πανω της. Αρχισε να την χαιδευει στο λαιμο κατεβαινοντας, και καθως το φιλι γινοταν ολο και πιο παθιασμενο, της πιεσε δυνατα το αριστερο στηθος. Το εννοιωσε να σκληραινει αυτοματα απο την ηδονη, οι κινησεις του την ειχαν ερεθισει απιστευτα, ηταν σαν κυμματα δροσιας σε μια καυτη παραλια. Της δαγκωσε το χειλος, μετα το λαιμο, και αρχισε να κατεβαινει αργα προς τα κατω. Της κατεβασε το εσωρουχο και εβαλε τη γλωσσα του αναμεσα στα ποδια της. Δε τον σταματησε, το ηθελε. Επιασε τα μαλια του σπρωχνωντας απαλα το κεφαλι του προς το μερος της.

Ηξερε πολυ καλα τι θα ακολουθουσε, και ηταν αποφασισμενη να τον αφησει να μπει...

Τι εχεις να πεις τωρα για αυτο, μαμα? Η κορη σου ετοιμαζεται να γαμηθει με ενα φαντασμα...

Ο Πετρος σηκωθηκε να την αντικρυσει. Του επιασε το προσωπο, το δερμα του ζεστο και απαλο.

"Εισαι ετοιμη?"

H Μελανθη δάγκωσε τα χειλη της, εγνεψε ανυπομονα και τα χερια της εσφιξαν ασυναισθητα γυρω απο τους δικεφαλους του. Ηθελε να τον νοιωσει μεσα της. Καθε εκατοστο του σωματος της τον ποθουσε. Τον ηθελε με ολη της την ψυχη, η καυτη του ανασα σαν μουσικη στα αυτια της...

Οταν μπηκε μεσα της, ηταν παγωμενος.

Το ρολοι στο κομοδινο ελεγε τρεις και τριαντατρια.

*

Την επομενη μερα ξυπνησε με πονοκεφαλο. Ο ηλιος που εμπαινε απο το παραθυρο την αρρωσταινε. Σηκωθηκε να κλεισει τα παραθυρα και ετοιμαστηκε για το σχολιο. Μια πολυ εντονη ημικρανια την βασανιζε ολη μερα, δεν μπορουσε να συγκεντρωθει σε κανενα μαθημα. Πηρε δυο παυσιπονα αλλα δεν εκαναν σχεδον τιποτα. Οταν γυρισε σπιτι, ανεβηκε στο δωματιο, εκλεισε τις κουρτινες και επεσε για υπνο. Οταν σηκωθηκε, αρχισε να σκεφτεται τα χθεσινοβραδυνα. Μηπως ηταν τελικα παραπανω απο ενα απλο ονειρο? Εσκυψε να πιασει το Ouija και το ανοιξε μπροστα της, πριν αρχισει να καλει τον Πετρο...

Καμια απαντηση...

Προσπαθησε αρκετες φορες, αλλα τιποτα. Εμεινε στο δωματιο της για ολη την υπολοιπη μερα, βλεποντας Netflix.

Ηταν πολυ μπερδεμενη. Γιατι την απεφευγε ετσι ξαφνικα? Σε καποια φαση κουραστηκε και ξαπλωσε να κοιμηθει...

Πφφ, μεχρι και τα φαντασματα με κλανουν...

Σκεφτηκε απογοητευμενα, πριν γελασει με το ποσο κομικοτραγικο ηταν αυτο που συνεβαινε, παρα την κουραση της.

Εκεινη τη νυχτα, ενας δυνατος γδουπος την ξυπνησε αποτομα. Σηκωθηκε τρομαγμενη κοιταζοντας τριγυρω στο δωματιο. Η Bella που κοιμοταν στα ποδια της, ειχε καρφωσει το βλεμμα της στη πορτα, οι τριχες στην πλατη της καγκελο.

Ακολουθησαν δυο ακομα δυνατοι γδουποι, τρια χτυπηματα συνολο, απο την πορτα.

Η Μελανθη προσπαθησε να ακουσει πιθανα βημματα να υποχωρουν, αλλα δεν ακουγοταν τιποτα. Σηκωθηκε προσεχτικα απο το κρεββατι και την πλησιασε, ανοιγοντας την με κρατημενη την ανασα. Δεν ηταν κανεις στο διαδρομο. Εβγαλε το κεφαλι της δειλα, κοιταξε αριστερα, μετα δεξια. Κανεις. Τα ροχαλητα των γονιων της αντηχουσαν στο βαθος. Δεν ηταν σιγουρη οτι θα επρεπε να τους ξυπνησει για κατι τοσο χαζο, ισως να το ειχε ονειρευτει. Μετα ακουσε ενα ποδοβολητο απο την σοφιτα, βαρια βημματα σαν μποτες.

Τοτε ετρεξε στο δωματιο των γωνιων της τρομοκρατημενη...

"Ξυπνηστε!!!Καποιος μπηκε στο σπιτι, καποιος ειναι πανω... ξυπνηστε!!!"

Ο μπαμπας της ανασηκωθηκε, η φατσα του να στραβωνει απο την ενοχληση προσπαθωντας να ακουσει μεσα στη σιωπη.

"Περιμενε εδω..."

Της ειπε κοφτα, βαζοντας τα δυνατα του να ακουστει σαν τον αντρα του σπιτιου...

Ψαχουλεψε τα γυαλια του στο κομοδινο πριν σηκωθει και ανοιξει τη ντουλαπα, βγαζοντας ενα σιδηρολοστο που ειχε κρυμενο εκει. Η Μελάνθη τον ακολουθησε στο διαδρομο, πριν φτασει κατω απο την καταπακτη της σοφιτας, τραβοντας το λουρι και ανοιγοντας την, και οι δυο να προσπαθουν να αντικρυσουν κατι μεσα απο το σκοταδι πριν η σκαλα κατεβει.

"Ποιος ειναι εκει;!"

Φωναξε κοφτα ο πατερας της, περιμενοντας για την παραμικρη απαντηση...

"Ρε πουστημ..."

Ψελλισε φοβισμενα, πριν χωσει το σιδηρολοστο κατω απο τη μασχαλη του και ανοιξει το φακο στο κινητο του. Ανεβηκε τη σκαλα με μεγαλη προσοχη, τα ποδια του να τρεμουν. Οταν ειχει μπει μεσα στη καταπακτη μεχρι τη μεση, τα βημματα σταματησαν αποτομα.

"Ποιος ειναι εκει!!!"

Ξαναφωναξε, πριν συνεχισει να ανεβαινει μεχρι που μπηκε ολοκληρος. Η Μελανθη τον ακουγε να πηγαινοερχεται περα δωθε, ψαχνοντας αναμεσα στα σκονισμενα κιβωτια και τα παλια επιπλα. Δαγκωσε τον αντιχειρα της απο την αγωνια, περιμενωντας καποια κραυγη, καποιο χτυπημα...

Αναστεναξε οταν τον ειδε να επιστρεψει στο ανοιγμα και να κατεβαινει, κουνοντας το κεφαλι του αρνητικα, αλλα τα νευρα της ηταν ακομα τεντωμενα. Οταν ανοιξαν τα φωτα στο διαδρομο, ο πονοκεφαλος της επεστρεψε. Ο πατερας της πηρε ενα δυνατο φακο και βγηκε εξω να τσεκαρει τη στεγη.

Η Μελανθη πηγε παλι να ξαπλωσει. Προσπαθησε να κοιμηθει αλλα ακουγονταν γρατζουνισματα. Ερχοντουσαν απο τους τοιχους. Ηταν λες και τα νυχια μικροσκοπικων αρρουραιων προσπαθουσαν να σκαψουν και να βγουν απ' τους σοβαδες. Δεν ηθελε να ξαναξυπνησει τους δικους της. Εβαλε τα ακουστικα της με χαλαρη μουσικη για να αποκοιμηθει.

Αρχισαν να συμβαινουν αλλοκοτα πραγματα. Τα γρατζουνισματα ηταν μονιμα καθε φορα που θα επεφτε ο ηλιος, οπως και τα τρια δυνατα χτυπηματα, καθε βραδυ αναμεσα στις 3 και τις 3.30. Μερικες φορες ερχοντουσαν απο την πορτα, αλλες φορες απο την ντουλαπα. Μια φορα ακουστηκαν ακριβως κατω απο το κρεββατι της. Μετα θα εννοιωθε παγωμενα χερια να ανεβοκατεβαινουν στα ποδια της, να την χαιδευουν. Ηταν λες και καποιο ακρωτηριασμενο χερι θα περπατουσε με τα δαχτυλα του στα μπουτια και τις γαμπες της. Και τα αγγιγματα του θα γινοντουσαν ολο και πιο επιθετικα, πολλες φορες να την αρπαζουν απο τους αστραγγαλους και να προσπαθουν να την σουρουν εκτος κρεββατιου.

Το ειπε στους γονεις της και αυτοι αρχισαν να ανυσηχουν. Την εστειλαν στο γιατρο, ο οποιος την εστειλε σε ψυχολογο, ο οποιος μετα την εστειλε σε καποιον πιο ειδικευμενο με ενα περιεργο ονομα που δε μπορουσε να το προφερει. Οι εξετασεις που εκανε ηταν ολες μια χαρα, και απο υγεια ηταν απολυτα φυσιολογικη. Της εδωσαν μερικα φαρμακα για της ημικρανιες, τα οποια λειτουργησαν για λιγο καιρο. Επεστρεψε στο σχολιο, υποθετωντας οτι το μαρτυριο της ειχε τελειωσει.

Ποσο λαθος ειχε κανει...

Ξυπνησε ενα βραδυ απο το νιαουρισμα της Bella. Νομιζε οτι ηθελε να βγει εξω και ανασηκωθηκε. Κοιταξε το κινητο της.

Ηταν 3 και μιση...

Πριν προλαβει να σκεφτει, η Μπελλα ξανανιαουρισε, εντονα και αφυσικα, λες και πονουσε. Ακουλουθησε το κλαμμα του γατιου και βρεθηκε στην κουζινα. Η διπλη πρα��ινη λαμψη απο τα ματια του την υποδεχτηκε στο σκοταδι. Γυρισε το βλεμμα του και αρχισε παλι να σπαραζει. Η Μελανθη ανοιξε το φως, δυσανασχετωντας αυτοματα στην ακτινοβολια του. Οταν καταφερε να συγκεντρωσει το βλεμμα της, παρατηρησε την Bella. Στο πισω μερος του λαιμου της, μια καφετια μαζα ηταν προσκολλημενη. Το αιμα της παγωσε οταν καταλαβε οτι ηταν ενας αρουραιος. Πηγε να ουρλιαξει αλλα κρατηθηκε. Σιχαινοταν τους αρουραιους, αλλα επρεπε να βοηθησει το κακομοιρο το γατι και ετσι επιασε το σκουποξυλο πισω απο το ψυγειο, σφιχτηκε και το πλησιασε. Η Bella χτυπιοταν και προσπαθουσε να πεταξει τον αρουραιο απο πανω της, σφαδαζοντας απο τους πονους. Η Μελανθη προετεινε το σκουποξυλο προς το μερος της αποφασισμενα.

"Ελα Bella... Ελα δω καλο μου... Ελα να σε βοηθησω..."

Προσπαθησε να σπρωξει το τρωκτικο με το ξυλο αλλα αυτο αντιστεκοταν με νυχια και με δοντια. Με την αηδια εντονη στο προσωπο της, η Μελανθη εσκυψε και απλωσε το χερι της προς τον αρουραιο...

"Θα το κανουμε γρηγορα... Δε θα καταλαβεις τιποτα, νταξει Bella μου; Τιποτα..."

Χωρις δευτερη σκεψη, το χερι της εκτοξευτηκε αρπαζοντας τον αρουραιο βιαια, ενα ριγος αηδιας να την διαπερνα στην αφη του αηδιαστικου του τριχωματος καθως κρατωντας τον κοντρα με το ποδι της στο πατωμα και το αλλο της χερι στη πλατη της γατας, τραβηξε το τρωκτικο δυνατα προς τα πανω. Ο αρουραιος αποκολληθηκε απο το λαμο της Bella με ενα φρικιαστικο υγρο ηχο καθως πηρε και ενα κομματι της μαζι του. Η γατα ουρλιαξε απο το πονο και οταν καταλαβε οτι ηταν πλεον ελευθερη, ετρεξε προς το σαλονι πανικοβλημενη. Ο ηχος της σαρκας που σκιστηκε τρομαξε την Μελανθη, η οποια ανοιξε τη λαβη της με τον αρουραιο να συσπαται στην ξαφνικη του απελεθυερωση πριν ασχισει την πτωση του προς τα πλακακια της κουζινας.

Τοτε το τρωκτικο σηκωθηκε στα ποδια του και αρχισε να τρεχει προς την πορτα του υπογειου. Το κοιταξε σοκαρισμενη καθως ζουλιχτηκε στο ανοιγμα κατω απο την πορτα, το ματωμενο κομματι της Bella ακομα να κρεμεται απο τα μπροστινα του δοντια πριν εξαφανιστει στην σκοτεινη σχισμη, με την ουρα του να μαστιγωνει λυσσαλεα τα περιχωρα της πριν και αυτη χαθει στο σκοταδι μαζι του.

Η Μελανθη ειχε ανεβασει παλμους. Δεν ειχαν εμφανιστει ποτε ξανα αρουραιοι στο σπιτι. Ηταν και αυτο αλλο ενα μερος της παρανοιας των οσων γενικα της συνεβαιναν εκεινες τις μερες...;

Και ξαφνικα ολα εβγαλαν το τελειο νοημα.

"Ο Πετρος..."

Σιγομουρμουρισε νευριασμενη.

Ετρεξε πανω στο δωματιο της και ανοιξε ατσαλα το Ouija πανω στο κρεββατι της, πριν αρχισει να φωναζει με θυμο.

"Πετρο! Το ξερω οτι μ'ακους! Εσυ τα κανεις ολα αυτα;!; Το ξερω οτι μ'ακους... μιλα!"

Το προσωπο της ειχε κοκκινησει απο την οργη. Ο δεικτης που κρατουσε πανω απο τα γραμματα, ετρεμε μαζι με τα νευριασμενα της χερια, αλλα παρολαυτα αρχισε να κινειται στιβαρα και σταθερα σχηματιζοντας μια φραση πανω στη πλακετα...

"ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΣΥΝΤΟΜΑ"

"Πετρο;!; ΠΕΤΡΟ!!! ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΜΟΥ!!!"

Ο δεικτης αρχισε παλι να κινειται...

"ΑΝΤΙΟ"

H Μελανθη μουγκρισε εξοργισμενη. Το ματι της επεσε στο δ��χτυλιδι που της ειχε δωσει. Το χρωμα του ειχε θαμπωσει οσο συνεβαιναν ολα αυτα...

"Παλιομαλακα..."

Ψιθυρησε πριν αρχισει να το τραβαει απο το δαχτυλο της. Αλλα το δαχτυλιδι ειχε κολλησει. Προσπαθησε ξανα και ξανα αλλα ηταν λες και ειχε σουφρωσει σε μεγεθος...

"Μμμ... Μα ΦΥΣΙΚΑ και δε βγαινει!"

Ειπε απογοητευμενη πριν θυμηθει την Bella. Κατεβηκε να την βρει στο σαλονι, το κακομοιρο ζωντανο να προσπαθει απεγνωσμενα να γλυψει την τρυπα στο πλαι απ' το σβερκο του. Η Μελανθη εφερε λιγο αντισηπτικο απ' το μπανιο και μετα αρχισε να την κυνηγαει για τουλαχιστον 5 λεπτα, κατι το οποιο ηταν αρκετα πρωτοφανες. Οταν τελικα την στριμωξε, η Bella προσπαθουσε να την γρατζουνισει αλλα την επιασε και την ακινητοποιησε δυνατα αναμεσα απ΄τα ποδια της. Ακουμπησε το μπαμπακι στην πληγη. Το ζωντανο εσκουξε απο τον πονο...

Οταν η Μελανθη επεστρεψε στο δωματιο της, την υποδεχτηκαν και αλλα γρατζουνισματα απο το εσωτερικο των τοιχων. Τα νευρα της ηταν ετοιμα να σπασουν. Πλησιασε τον ενα τοιχο προσπαθουντας να καταλαβει απο πιο σημειο ερχοντουσαν, και οταν το βρηκε, χτυπησε τη γροθια της πανω του τρεις φορες. Το αιμα της παγωσε οταν κατι μεσα απο τον τοιχο ανταπωδωσε τα τρια ακριβως χτυπηματα, απιστευτα δυνατα και επιθετικα. Τα χερια της ετρεμαν. Ανοιξε το κουτι με τα χαπια που της ειχαν γραψει, και καταπιε μια μικρη χουφτα στα τυφλα. Περασε ολη την υπολοιπη νυχτα μεσα στη φρικη και την υπερενταση, καθιστη στο κρεβατι, απλα να ακουει απεγνωσμενα το συνεχομενο γρατζουνητο απο τους γαμημενους τους τοιχους.

Ηταν το τελευταιο βραδυ ομως, που η Μελανθη εζησε την πιο τρομακτικη εμπειρια της ζωης της.

Ειχε ξαπλωσει και προσπαθουσε να κοιμηθει. Δεν ακουγοντουσαν ουτε γρατζουνισματα, ουτε αρουραιοι να τρεχουν, αλλα στις τρεις ακριβως ακουσε ενα βαρυ χτυπημα στη πορτα του δωματιου της. Ειχε σκοπο να το αγνοησει, ως συνηθως, αλλα εννοιωσε τις τριχες της να σηκωνονται οταν ειδε την πορτα να ανοιγει... αργα και βασανιστικα.

Δεν ειδε κανεναν να στεκεται εκει, αλλα μετα το εννοιωσε...

Κρατησε τρομοκρατημενη την ανασα της καθως μια πηχτη σκια μπηκε στο δωματιο της. Εμοιαζε με ενα μικροσκοπικο νεφος, μια συμπυκνωμενη καταιγιδα, στο σχημα και το υψος ενος αντρα, αλλα το μαυρο χρωμα του ηταν πιο μαυρο και απο τα πιο αραχνα σκοταδια. Θυμηθηκε μικρη οταν με τους γονεις της, οταν ειχαν παει στα σπηλαια των λιμνων, και πανω στη βαρκα πλησιασαν οριακα μεχρι την τελευταια χαρτογραφημενη περιοχη της υπογειας εκτασης. Ο ξεναγος τους ειπε να κοιταξουν βαθια προς τα κει. Δεν υπηρχε ιχνος φωτος, μονο το νερο να παφλαζει ασθενικα στα πλαγια του σκαφους. Αλλα ακομα και εκεινο το σκοταδι, σκοταδι σπηλαιων που δεν ειχε ποτε αγγιξει το φως, δεν μπορουσε να συγκριθει στο ελαχιστο με το απολυτο σκοταδι της σκιωδης φιγουρας που στεκοταν εκεινη την στιγμη μπροστα της.  

Αρχισε να κινειται σιωπηλα προς το μερος της, λες και αιωρειτο. Αργα, οπως η ροη ενος παγετωνα, και ηταν τοτε που ολα παγωσαν και καθε ιχνος θερμοτητας εξαφανιστηκε απο το δωματιο. Οσο την πλησιαζε, η καρδια της χτυπουσε ολο και πιο δυνατα, και τα ρουθουνια της γεμισαν απο την οσμη κρεατος που σαπιζε. Ειχε παραλυσει απο φοβο. Στεκοταν και το παρατηρουσε μουδιασμενη, η σκεψη της σταματημενη. Ηθελε να ουρλιαξει, αλλα καμια της σωματικη λειτουργια δε την υπακουγε...

Η μαυρη φιγουρα ανεβηκε πανω της. Δεν ειχε βαρος, ηταν αιθερια, αλλα εννοιωθε μια αβασταχτη πιεση στο στηθος. Και οταν καταφερε τελικα να ουρλιαξει, η φιγουρα συρικνωθηκε σε δεσμιδα και αρχισε να εισερχεται βιαια στο στομα της και να της γεμιζει το λαιμο. Η Μελανθη αρχισε να πνιγεται και να ξεροβηχει αλλα πριν προλαβει να αντιδρασει, η φιγουρα ειχε εξαφανιστει. Η θερμοκρασια επανηλθε στο δωματιο και τα τζιτζικια αρχισαν παλι να ακουγονται απο το ανοιχτο παραθυρο. Το ροχαλητο των γονιων της επανηλθε απο τον διαδρομο και ηταν λες και τιποτα στον κοσμο δεν ειχε καταλαβει τον εφιαλτη που το κακομοιρο κοριτσι ειχε μολις βιωσει...

Την επομενη μερα εννοιωθε ακομα πιο αδυναμη. Καθε φορα που αντικρυζε τον ηλιο, τα ματια της εκαιγαν, το στομαχι της εννοιωθε λες και ειχε καταπιει τσιμεντο, το δερμα της ηταν γεματο εξωγκοματα και εννοιωθε την ναυτια και τον ιλιγγο να την καταβαλουν. Εννοιωθε το νερο στο ντους παγωμενο, ακομα και αν αυτο αχνιζε. Ολη την μερα εννοιωθε τον χρονο να κυλα γυρω της κανονικα ενω αυτη στεκοταν βαλτωμενη. Κοιταζε το ρολοι της ξανα και ξανα. Αυτο που θεωρουσε πενταλεπτο, αποδεικνυοταν τελικα διωρο. Οτιδηποτε και να εβαζε στο στομα της, ηταν λες και μασουσε σταχτη, και καθε γουλια νερο που κατεβαζε της εδγερνε το λαρυγγι. Οι γονεις της, παρα τις προσφατες αναταραχες, εξακολουθουσαν να ανυσηχουν πολυ. Η μητερα της κανονισε με ενα ψυχιατρο να τους επισκεφθει στο σπιτι και να την δει. Ειπε οτι της τον ειχε προτεινει μια συναδερφος και θα ερχοταν σε λιγες μερες.

Η Μελανθη ομως δε πιστευε οτι μπορουσε να περιμενει. Εννοιωθε οτι πεθαινε...

Το βραδυ ανεβηκε στο δωματιο της σερναμενη απ΄τη κουραση. Επεσε στο κρεββατι εξαντλημενη. Το μυαλο της προσπαθουσε να επεξεργαστει ολη την παρανοια που βιωνε. Τιποτα δεν εβγαζε νοημα.

Μηπως ειχε παραισθησεις? Μηπως εχανε το μυαλο της και εβλεπε πραγματα? Εννοιωθε λες και η φαια της ουσια ελιωνε σαν κερι μεσα στο κρανιο της και ειχε αρχισει να χυνεται απο τα αυτια της. Προσπαθησε να συγκεντρωθει, να βρει καποια ακρη μεσα σε ολο αυτο το χαος. Εβγαλε το laptop και αρχισε να γραφει αυτα που βιωνε. Ηθελε να τα ε��ει καπου συγκροτημενα, ενα καταφυγιο εξομολογησεων για καθε φορα που καποιος θα την ελεγε... τρελη.

Και ηταν μολις ειχε καταφερει να τελειωσει την τελευταια προταση του κειμενου της, που μια αποκοσμη φωνη, αντηχησε παιχνιδιαρικα στο μυαλο της...

"Τι κανεις κοριτσακι? Σου 'λειψα καθολου?"

[migratingcoconutsswallow]

Letters from the sea

Ακρωτηριο Καλης Ελπιδος, 17.09.2020

Τι ωραια που επιτελους βλεπουμε στερια, ακομη κι αν ειναι τα μακρινα βουνα της Αφρικης. Ακομα καλυτερες βεβαια ειναι οι φαλαινες που ξεμυτιζουν σε ανυποπτο χρονο και ξαναβουτανε πριν προλαβεις, δυστυχως, να τις φωτογραφισεις.

Δεν μπορω να πω πως δε με εβαλε σε μερικες σκεψεις το γραμμα σου. Νομιζω πως εχουμε αρκετο υλικο συζητησης γενικα, κατι το οποιο λατρευω φυσικα, παντα μου αρεσε να μιλαω μαζι σου, κυριως οταν μου εμπιστευεσαι τις σκεψεις και τα συναισθηματα σου.

Η αληθεια ειναι οτι δεν μπορω να με φανταστω σε καποια σχεση χωρις επικοινωνια, και δη βαθια και αληθινη επικοινωνια. Ειναι σιγουρα απο τους λογους που δε συμπαθω τα γρηγορα ειδυλλια και ποτε δεν τα κυνηγουσα. Ξερεις πολυ καλα πως θα ηταν ψεμματα εαν ελεγα πως δεν εχω παρει βιαστηκες και επιπολαιες αποφασεις, αλλα ποτε με γνωμονα το βραχυ μελλον.

Πολυ εξομολογηση με επιασε θαρρω, αλλα μου αρεσει να στα λεω. Θα προτιμουσα απο κοντα βεβαια αλλα θα κανω υπομονη μεχρι το χειμωνα. Στο μεταξυ εισαι μονιμα στο μυαλο και την καρδια μου.

[psychedelicmessworld]

Πανδώρα θελω βοηθεια. Τραβιεμαι με ενα παιδι εδω και 1 χρονο. Με ηθελε εκεινος απλα μου ειχαν πει διαφορα, οτι ειναι πεφτουλας κτλ, για αυτο και εγω φοβομουν να κανω σχεση μαζι του. Ενω αυτος προσπάθησε πλ! Ε μετα απο 1,5 μηνα βαρεθηκε να ασχολείται. Όταν εγινε αυτο αρχισε να μου αρεσει εμενα, αλλα εκεινος ειχε πεισμωσει και ελεγε "οταν ηθελα εγω εκεινη που ηταν;". Μου ειχε πει οτι θελει μονο φαση και εγω απο τον εγωισμο μου του χα πει οτι δεν θελω να συμβιβαστω με κατι λιγοτερο απο αυτο πουθελω

Αυτο που ήθελα εγω ήταν σχεση. Το θεωρουσα κατι τοσο ρηχο,το να κάνουμε απλα κατι και τελος.Περασε ενα διαστημα που απλα θελαμε ο ενας τον αλλον αλλα θελαμε διαφορετικα πραγματα ο ενας απο τον αλλον, αυτπς φαση εγω σχεση. Μετα απο κάποιο καιρο γνωρισε μια κοπελα και του άρεσε!Δεν έγινε κατι μεταξυ τους αλλα την ηθελε ολο το καλοκαιρι και τον Σεπτέμβριο-Οκτωβριο.Στο μεταξυ εμεις προσπαθησαμε να ειμαστε φιλοι χωρις να βλέπει ουτε εκεινος εμενα φιλικα, ουτε εγω εκεινον. Ενα βραδυ ετσι οπως μιλαγαμε απο το ινστα,ειπαμε ο ενας στον αλλον ολα οσα νιώθουμε κτλ. Μετα απο καποιο καιρο κανονισαμε να βγουμε και με φιλησε. Αυτη τη φορα ομως ημουν απιφασισμενη να το ζησω μεχρι τελους, ανεξαρτήτως του τι θα γινοταν, ακομα και να μην ψηνοταν ακομα για σχέση, εγω ηθελα να το ζησω οσο περισσότερο γινοταν. Βγήκαμε και μια 2η φορα και εγινε ξανα κατι, τοτε μου ζητησε σχεση και εγω δέχτηκα. Απλα τσακωνομασταν πολυ συχνα, δεν υπήρχε σωστη επικοινωνια και ολα τα σχετικα, οποτε το ληξαμε στις 2 εβδομάδες. Ειπαμε να κρατήσουμε επαφες γιατι αγαπιομαστε παρα πολυ, αυτο σιγουρα δεν μπορω να το αμφισβητήσω. Για αλλη μια φορα ομως καταληξαμε στο να μην μπορουμε να δουμε ο ενας τομ αλλον φιλικα. Ξαναβγηκαμε, ξαναεγινε κατι και ειπαμε οτι σχεση δεν μας βγαινει, οποτε να το διατηρήσουμε ετσι, αφου ουτε φιλοι μπορούμε να ειμαστε. Μου εχει πει απειρες φορες οτι με αγαπαει περισσοτερο απο ολες τις προηγουμενες και οτι ειμαι ξεχωριστή. Το εχει πει και στους φιλους του. Τωρα εγω ομως δεν ξερω τι να κανω. Τον αγαπαω τοσο πολυ. Δεν μπορείς να φανταστεις ποσο. Αλλα για ποσο θα συνεχιστεί αυτο; Δεν θα μπορέσουμε ποτε να δουμε ο ενας τον αλλον φιλικα; Δεν ξερω τι να κανω.

Να κάνεις αυτό που θεωρείς καλύτερο για εσένα. Αν όλο αυτό για σένα είναι λίγο, τότε φύγε. Θα πονέσει.. αλλά αυτό θα το διορθώσει ο χρόνος. Αν από την άλλη είσαι εντάξει με αυτό και σε καλύπτει, ζήσε το σήμερα και άσε το αύριο. Κάνεις μα κανείς δε μπορεί να σου πει τι θα γίνει στο μέλλον. Καταλαβαίνω ότι φοβάσαι αλλά μην αφήσεις το "αν" το "ίσως" ή το "μπορεί" να επισκιάσει το τώρα.

[mpuraaa]

Ειπα οχι. Δεν καναμε ο,τι ηθελε, απλα δεν προσπαθησε και ιδιαιτερα να περασω και εγω τοσο καλα οσο αυτος... Οχι δεν εχω επικοινωνια καθολου μαζι του και εγω θα κανω δυστυχως την αρχη γιατι εχει γενεθλια και θελω να του πω χρονια πολλα εστω Δεν ξερω πως θα αντιδρασω σε μια εβδομαδα γιατι μεχρι τωρα νομιζα πως ημουν ενταξει με το γεγονος, κανουμε ο,τι κανουμε χωρις καποιες ιδιαιτερες δεσμευσεις και βλεπουμε πως βγαινει, αλλα τελικα θα προτιμουσα τα πραγματα να ηταν πιο ξεκαθαρα απο την αρχη νομιζω

Κοιτά

Να σου πω την γνώμη μου πάνω στο θέμα ;

Να μην καθίσεις να ασχοληθεις περαιτέρω μαζι του εφόσον βλέπεις πως δεν σου μιλάει και πως δεν εκανε κάτι για να ικανοποιήσει και σένα ..

Για μένα θα ήταν προτιμότερο να προχωρήσεις την ζωή σου με κάποιον άλλον που θα σε σκέφτεται σοβαρα και που να στο πω απλά θα σε ικανοποιεί και σένα στον ίδιο βαθμό ..

Εισαι σίγουρη πς θες να του πεις χρόνια πολλά ;

Να του μιλήσεις πρώτη κλπ ;

[victoriaenjoyshardcore]

θεωρεις εφικτο να κρατας επικοινωνια με πρωην χωρις να επηρεαζεται η ψυχολογια σου και οι τωρινες σου σχεσεις?

meta apo kairoooo k mono an kai dyo

exete teleiwsei me auti ti sxesi nai.

alla sgra oxi arxika

[xehasmenesithakes]

Δεν ξερω τι περνας εσυ. Εγω θρινω εναν ανθρωπο που πιστευα θα ειμασταν αληθεια ο ενας για τον αλλον μαζι, για παντα. Πολυ παραμυθενιο το ξερω. Θελω να πιστευω πως η ανθρωπινη μας δεν μας το επετρεψε και πως δεν φταιγαμε εμεις που δεν βγηκε οπως θελαμε. Θελω να πιστευω πως ευθυνεται αυτο. Σε ενα αλλο συμπαν ειμαστε ακομα μαζι, το ξερω. Ως αλλα οντα. Οχι ανθρωποι. Με τιποτα ανθρωποι. Οι ανθρωποι ειναι αυτοκαταστροφικοι και χουν πολλους δαιμονες. Και αυτο μας εμποδιζει απ’το να ειμαστε εντελως αγνοι. Πραγματικα αγνοι. Οι ψυχες μας το ξερω πως ειναι ενωμενες μαζι. Κολλημενες. Ερωτευμενες και αγαπημενες. Ακομα ειναι, απλα με αποσταση και χωρις επικοινωνια. Σου μιλαω για ανεξηγητο συναισθημα. Δεν εχει ονομασια ειναι κατι απο μονο του.

Να ξερεις σε καταλαβαινω,ακριβως ετσι νιωθω και εγω.Διαβασα ενα ποιημα σημερα και το εβγαλα φωτογραφια γιατι ταυτιστηκα πολυ και σκεφτηκα οτι με το ανωνυμο που μου εστειλες μαλλον θα ταυτιζεσαι και εσυ

[idontwannabeyouanymoreeeee-blog1]

Και ξαφνικα, δεν ειχαν επικοινωνια. Εκεινος, τοσο γρηγορα, τοσο απλα, προχωρησε με τη ζωη του, αγνοώντας οτι τοσο καιρο της εδινε ελπίδες. Και εκεινη, τοσο μελαγχολική και τοσο μπερδεμένη,τον σκεφτόταν καθε μερα, καθε ωρα και στιγμη.

Καθε λεπτο που περνούσε, έπαιρνε κ εκεινον μαζι. Μα μαζι μ' εκεινον, ο χρόνος έπαιρνε και την ευτυχία της. Οχι οτι δεν ηταν χαρούμενη μακρια του· ηταν. Τουλαχιστον ετσι πίστευε. Η ευτυχία ειναι μια ψευδαίσθηση· μια ψευδαίσθηση που εκεινος δημιουργούσε τοσο καλα.

Οχι οτι δεν ειναι χαρούμενη χωρις εκεινον, ευτυχισμένη δεν ειναι.

Και μπορει ν' ακούγεται πολυ, μπορει ν' ακούγεται βαρύ, ομως η πραγματική ευτυχία ερχόταν στη ζωη της οταν περνούσαν στιγμές μαζι, οταν μπορούσε να του στειλει απλα ενα μηνυμα, να του πει τα παντα, γνωρίζοντας πως θα συμμεριστεί τη χαρα της και θα την εκανε ακομη μεγαλύτερη.

Γιατι ετσι εκανε παντα. Εκανε τις μερες να περνούν πιο γρηγορα, τις ωρες μαζι του να μην ειναι αρκετές, το καθε δευτερόλεπτο ειχε αξία.

Και οταν ηταν διπλα της,διάολε, τετοια χαρα δεν ειχε ξανανιώσει. Το συναίσθημα της ηδονής, απλα και μονο με το άκουσμα του ονόματος της να βγαινει απο τα χειλη του. Τετοιο συναισθημα δεν ειχε ξαναζήσει με κανεναν. Δεν ηταν απλα ο σαρκικος πόθος, αυτο της το προσέφερε ο καθένας. Ηταν η εγκεφαλική προσέγγιση που μονο εκεινος ειχε καταφέρει σε τετοιο βαθμό.

Κανείς, μόνο εκείνος.

[thewriterwannabe]

Να με κοιτας στα ματια.

Τα ματια. Ο,τι πιο ομορφο εχουμε πανω μας. Μπλε, καστανα, μαυρα, πρασινα, ολα τοσο ξεχωριστα μα τοσο ιδια. Διαπλατα ανοιγμενα, να δηλωνουν οσα εχουμε περασει, να δακρυζουν οταν ειμαστε λυπημενοι, να διογκωνονται οταν βλεπουμε αυτο που μας αρεσει, να γινονται σχιστα οταν χαμογελαμε. Μμ, διαπλατα ανοιγμενα οταν βλεπουμε κατι που μας αρεσει. Ενδιαφερον. Τοτε μαλλον, σ αρεσα και μ αρεσες πολυ. Ειδικα οταν χαμογελουσες. Και χαμογελουσα. Ειναι αυτη η επικοινωνια που προσφερουν τα ματια, που καμια λεξη, κανενα τηλεφωνημα, καμια φωνη δεν μπορει να προσφερει. Ειναι εκεινη η βαρια σιωπη τους, οταν κοιτουν αυτο που τους αρεσει, που δηλωνει εκεινη την αβιαστη αγαπη, τη χαρα, τη λυπη για οσα φευγουν. Την νοσταλγια για οσα μας λειπουν. Κοιτωντας τους ανθρωπους στα ματια, εμαθα πως αυτο ειναι το κοσμημα τους, το πιο ακριβοπληρωμενο, που πρεπει να το προσεχουν με καθε κοστος. Να, ας πουμε, θυμαμαι τους γονεις μου να με κοιτουν στα ματια χαρουμενοι την πρωτη φορα που τους φωναξα, και συγκινημενοι οταν περασα στο πανεπιστημιο. Θυμαμαι την καλυτερη μου φιλη να με κοιτα στα ματια οταν της ανακοινωσα πως κινδυνευω. Θυμαμαι επιστρεφοντας στο θεμα μας εσενα, να μου σφιγγεις το χερι λεγοντας “χαρηκα” κοιτωντας με αυστηρα στα ματια και μονο εκει, σαν να εχουν κατι το ιδιαιτερο. Καταλαβα, αργοτερα, πως οντως εβλεπες κατι το ιδιαιτερο. Τα ματια, εχουν την ιστορια τους. Οταν πια εφευγες, σε κοιτουσα σκληρα στα ματια, σαν να θυμωνω, που δεν ηθελες πλεον να με βλεπεις οπως παλια. Κ ομως, ημουν απ τους ανθρωπους, που ειχα δει ολες τις εκδοχες των ματιων σου, καθε χρωμα. Οταν ας πουμε ελεγες για το χαμογελο μου, ή για οσα φοβοσουν, οταν ησουν θυμωμενος, οταν δακρυζες, και οταν γελουσες. Και δεν θα μπορουσα να ξεχωρισω νομιζω ποτε μ αρεσαν πιο πολυ. Απαιτησα λοιπον, να με κοιτας στα ματια. Σαν να βλεπεις μεσα τους, ολα οσα περασες μαζι μου, να δεις αν οντως σου φανταζουν τοσο αδιαφορα οσο υποστηριζεις. Να καταλαβεις αραγε, οτι κανεις το σωστο , και να συνεχισεις οσα εχεις στο μυαλο σου. Να με δεις να πραγματοποιω τα ονειρα μου χωρις εσενα, και εσυ τα δικα σου χωρις εμενα, αλλα να μας θυμασαι να τα σχεδιαζουμε μαζι. Να τα σκαρφιζομαστε μαζι. Να δεις στα ματια μου, τις πιο τρελες - ομορφες επιθυμιες μας να γινονται στιγμες, και τωρα αναμνησεις. Να μας δεις να ερωτευομαστε, να κανουμε ερωτα, να φτιαχνουμε ερωτα, να σχεδιαζουμε ερωτα και τελος, να αποποιουμαστε τον ερωτα που μας εφερε κοντα και να προχωραμε. Κοιτωντας με στα ματια, να παιρνουμε αποφασεις, να ερωτευομαστε ξανα, τα ματια αλλων, και να χαζευουμε που και που τα ματια μας στις φωτογραφιες. Να μπορεις πια να διακρινεις, πως τα ματια μας, δειχνουν πως κατι μας αρεσε, μας κουρασε, μας πονεσε, μας εχασε και μας κερδισε ξανα. Πως κατι μας λειπει, ή το σιχαινομαστε, πως επικοινωνουμε ιδιαιτερα, πως θυμωνουμε και αγαπαμε. Πως ερωτοτροπουμε, πια μονο με τα ματια.

#ελληνικα #ελληνικο ταμπλρ #γκρικ #γκρικ ποστ #γρεεκ κουοτς #κειμενο #εκεινος #εκεινη #ματια #ελληνικά #σκεψεις #ερωτας #greek posts #greek quotes

[ksipni]

44, 48, 49

44. Γιατί έχει χαθεί η επικοινωνία μεταξύ μας;

Η επικοινωνια εχει χαθει γιατι αυξηθηκαν οι ανθρωποι που θελουν μονο να μιλουν και δεν ακουν τον συνομιλητη, αυξηθηκαν εκεινοι που διακοπτουν τον αλλον γιατι βιαζονται να μιλησουν. Στο μεταξυ δεν υπαρχει χρονος, θελεις να πεις πολλα αλλα συντομα και το ιδιο και ο αλλος, αλλα σπανια εχεις τοσες ωρες να συζητησεις με καποιον για ολα οσα σε καιουν κι ετσι απλως αποστρεφεσαι το να συζητησεις γιατι ξερεις οτι ειναι σχεδον χαμενος κοπος. Και οι ανθρωποι εχουμε γινει περισσοτερο εγωιστες και κριτικαρουμε με το παραμικρο διοτι εχουμε αποψη και πρεπει αυτη να υπερισχυσει. 

Η επικοινωνια εχει χαθει γιατι δεν υπαρχει πια το μεταξυ μας. Ο ανθρωπος δεν σκεφτεται πλεον τοσο τον εαυτο του συναρτησει των αλλων αλλα τους αλλους συναρτησει του εαυτου του. Δηλαδη δεν ενδιαφερεται να εξετασει τη δικη του συμπεριφορα ουτε να ασκησει κριτικη στον ιδιο. Και, οπως λενε ‘’για τους αλλους, οι αλλοι ειμαστε εμεις’’, αυτο προφανως συμβαινει γενικα. 

Η επικοινωνια εχει χαθει γιατι ολα αυτα τα μεσα επικοινωνιας που προωθουν την ευκολια του να επικοινωνει κανεις εχουν απωθησει στην πραγμα��ικοτητα τον ανθρωπο να επικοινωνει πραγματικα και ουσιαστικα. Και ολα αυτα τα γραφω στο ταμπλερ που ειναι μεσο κοινωνικης δικτυωσης και ο καθενας απο εμας εχει τη δυνατοτητα να παρουσιασει οποια πτυχη του εαυτου του επιθυμει, εχει τη δυνατοτητα να παρουσιασει ακομη και κατι το οποιο δεν εχει σχεση με το ποιος πραγματικα ειναι. Και οι υπολοιποι απλως το λαμβανουν χωρις να ξερουν αν ισχυει τι ισχυει σε ποιο βαθμο. 

Η επικοινωνια εχει χαθει γιατι δεν ξερεις ποιος ειναι ο αλλος με τον οποιο θες να επικοινωνησεις. Φοβασαι να μαθεις. Δεν εχεις χρονο. Αναρωτιεσαι εαν αξιζει. Και εαν ειναι δυσκολο να βγαλεις καποιον απο το καβουκι του face to face, ποσο δυσκολο ειναι οταν απλως ειστε δυο αγνωστοι σε μια πλατφορμα μικρομπλογκινγκ που δεν μπορειτε ουσιαστικα να δειτε ο ενας τον αλλον, που εαν ο αλλος δε σου δωσει τον ελευθερο δεν μπορεις να διαπιστωσεις κατα ποσο ολα οσα σου παρουσιαζει εχουν σχεση με την πραγματικοτητα; 

Εχει χαθει η εμπιστοσυνη στον ανθρωπο - εχει χαθει η επικοινωνια

(Ωστοσο δεν σημαινει οτι δεν υπαρχουν εξαιρεσεις και οτι ολες αυτες οι σκεψεις μου ισχυουν στο 100%)

48. Γιατί οι άνθρωποι αποκτούν απωθημένα;

Γιατι δεν επικοινωνουν, δεν εκφραζονται, δεν μιλουν (Για τους παραπανω λογους.)

49. Γιατί πιστεύεις ότι υπάρχει τόση κακία στον κόσμο;

Διοτι καποιοι ανθρωποι δεν πιστευουν ουτε ελαχιστα στο καρμα, διοτι ειμαστε απληστοι, εγωιστες και κανεις δεν προσπαθησε να μας αλλαξει αλλα μας εδωσε και ευσημα, διοτι ουτε εμεις οι ιδιοι δεν προσπαθησαμε να μας αλλαξουμε, διοτι δεν κανουμε αυτοκριτικη, διοτι μερικες φορες δρουμε χωρις να σκεφτουμε πριν, διοτι δεν εχουμε γνωρισει τι σημαινει ευτυχια ωστε να προσπαθουμε να την αποκτησουμε και να την ζησουμε…

[doyoumissmenowbby-blog]

Μου ελειψε σε καθε τραγουδι να ερχεσαι μεσα στο μυαλο μου και να μου παιρνεις το χαμογελο απο το στομα. Μου ελειψε η επικοινωνια μας. Οι συζητησεις χωρις νοημα. Τα ηλιθια αστεια μας. Τα βραδια που σε εψαχνα και ειχες κλειστο το κινητο σου. Μου ελειψαν οι μερες σου οι σκοτεινες. Εκεινες που "ολα ηταν καλα" ενω ηξερα μεσα μου πως παλι εισαι ετοιμη να φυγεις. Μου ελειψε το χαμογελο σου, τα μεγαλα σου πρασινα ματια. Το ποσο αδικη ησουν μαζι μου. Και αυτο διαολε! Μου ελειψε. Μου ελειψες ΕΣΥ και οτιδηποτε μπορει να περιβαλλεται γυρω απο σενα. Ο αερας. Το δωματιο. Ο δρομος που περπατουσαμε ενω μου κρατουσες σφιχτα το χερι. Τα σεντονια τα λερωμενα απο τον ιδρωτα σου καποια βραδια που ενιωθες την αναγκη να με ερωτευθεις παραφορα. Μου ελειψε να σε θελω. Μου ελειψε να ζω. Μου ελειψε πως ειναι η ζωη να αποκτα παλι νοημα.

#ελληνικα #γρεεκ κουοτς #γρεεκ τεξτ #γρεεκ ποστς #μου λειπεις

[d-louloudi]

Επικοινωνια

Συνεχεια... Γυρισαμε στο παρτυ γιατι επαιζε ενα απο τα αγαπημενα μου τραγουδια..." ελα και σωσε με, δεν αντεχω, αλλο δεν μπορω " ταυτιστικα με τους στιχους και δεν θυμαμαι πως και γιατι βρεθηκα ξαφνικα στην αγκαλια σου... Θα' ταν οι μπυρες και το ουζο... Θα'ταν λιγο οι στιχοι..παντως αυτο που ξερω ειναι οτι μετα απο καιρο ενιωσα οτι ημουν εκει που ηθελα να ειμαι...δεν θυμαμαι πολλα και ισως ετσι να ειναι καλυτερα. " παμε να φαμε πρωινο στο φουρνο κοντα στα φαναρια" εσκυψες και μου ψιθυρισες στο αυτι και εγω η χαζη χωρις δευτερη σκεψη με ενα χαμογελο στα χειλη ειπα ναι! Μα τι χαζη.. Εν τελη ο φουρνος ηταν κλειστος...πηραμε κρουασαν και γαλα απο το ψιλικατζιδικο της γειτονιας και ενω ειχα αρχισει να τρωω το δικο μου κρουασαν αναλυοντας σου τη θεωρια του οτι "οταν καποιος σου λεει αντιο σημαινει οτι δεν θα τον ξανα δεις ποτε" επειδη ετσι με αποχαιρετησε ο παππουκας απο το ψιλικατζιδικο..με διακοπτεις λεγοντας "ελα να μεινεις σε μενα, που να ανεβαινεις με τα λεωφορεια εστιες τωρα". Απο μεσα σου ολα χοροπηδουσαν απο χαρα αλλα απ'εξω στο επαιξα δυσκολη! " Εεε αστο μωρε, θα παω σπιτι καλυτερα, δεν εχω και οδοντοβουρτσα μαζι μου, ουτε μπυζαμες.." μα επεμενες και..εγω αλλο που δεν ηθελα δυσκολευτικα.. " αντε καλα, με επεισες" και σκας ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια Στο δρομο για το σπιτι σου σκεφτομουν... " τι φαση..λες οντως να εχει αλλαξει και να θελει να προσπαθησει να αλλαξει τη κατασταση!? " σκεψεις απο εδω, σκεψεις απο εκει, φτανουμε σπιτι τρωμε και " για πες" μου λες" πως θα γινει!? Που θες να κοιμηθεις!? " με ρωτας... " δεν εχω προβλημα" σου λεω " κοιμαμαι και στο καναπε" αλλα δεν σαρεσε και πηρες παλι την αποφαση απο μονος σου οτι θα κοιμηθουμε μαζι! Αφου βρε μαλακα ετσι θα γινοταν γιατι να με ρωτησεις!? Ξαπλωνω πρωτη, και μετα απο λιγο ερχεσαι και εσυ. Σε τρις ωρες επιανες δουλεια και σε επριζα να κοιμηθεις. Εγω η πιο ξενερωτη γκομενα να εχω ηδη σχεδον αποκοιμηθει μεχρι τη στιγμη που βαζεις το χερι σου κατω απο το σβερκο μου, με γυριζεις στο πλευρο σου και μου σκας Το πρωτο φιλι. Να τα μας παλι! Ξερεις πολυ καλα να το παιζεις αυτο το παιχνιδι. " χαιρομαι πολυ που εισαι ξανα εδω" μου λες και μετα απο λιγη κρεματομουρμουρα μας περνει ο υπνος. Το ξυπνητηρι χυπτα αλλα κανενας μας δεν ανταποκρινεται μεχρι τη στιγμη που το κινητο σου χτυπαει και η φωνη του αφεντικου αντηχει απο τη πισω μερια του ακουστικου " σε 10' να εισαι στο μαγαζι" για το ποτε, σηκωθηκες, ντυθηκες, πλυθηκες, ετοιμαστηκες...χαμπαρι δεν πηρα. Εφυγες και εγω εχοντας αρχισει νηφαλια πλεον να αντιλαμβανομαι τι εχει συμβει σηκονομαι στριβω τσιγαρο και ετοιμαζω καφε. " δεν θα περασεις παλι τα ιδια " λεω στον εαυτο μου! " ο ανθρωπος δεν αλλαζει τοσο ευκολα." Με τα πολλα και με τα λιγα..φευγοντας απο το σπιτι σου, βαθια μεσα μου ηξερα οτι ηταν και η τελευταια φορα που ημουν εκει. Αποδειχτηκες το ιδιο μαλακας και σκαρτος οπως τη προηγουμενη φορα. " εεε εχω κατσει ηδη για καφε με τους φιλους μου , ελα απο εδω εαν θες" μου απαντησες τη μερα που κανονισαμε να παμε για καφε και εγω σαν το μαλακα σε πηρα τηλεφωνο. Μετα απο αυτο ουτε ενα μηνυμα.ουτε ενα τηλεφωνο. Μονο λογια για μοα ακομη φορα. Εγω ξερω οτι οποιος πραγματικα γουσταρει μια γκομενα παραταει και φιλους παραταει και ολα για να αλλαξει κατι ή να κερδισει κατι. Μα..εσυ... Εσυ εισαι ακομη παιδακι, ενας εγωπαθης που δεν μπορεις να αντιληφθεις οτι μπορει να υπαρχει ανθρωπος που να μην τα εχει καλα μαζι σου. Πιστευεις οτι εισαι τοσο γαματος που ολοι πρεπει να τρεχουν απο πισω σου. Οχιι αγορακι μου, ακου να μαθεις, εμενα κανενας δεν θα επιτρεψω να με θεωρησει ποτε δεδομενη, και δεν θα επιτρεψω ξανα στον εαυτο μου να πιστεψω σε λογια! Θα γινω λοιπον το πρωτο ατομο που δεν θα θελει να εχει καμια επαφη μαζι σου, ουτε αυτη τη γαμημενη επικοινωνια που και καλα επιδιωκες να επανακτησεις, και θα γινω ισως το πρωτο ατομο που θα σου μαθει και θα σε κανει να καταλαβεις οτι δεν εισαο τοσο Γαματος οσο νομιζεις και πως οι ανθρωποι δεν ειναι ουτς μαργιονετες ουτε παιχνιδι οποτε θες τους βαζεις στη ζωη σου υπο δικους σου ορους και μετα τους πετας σας στημενες λεμονομουπες. Οι ανθρωποι φευγουν και εσυ.μια μερα θα μετανιωσεις για οσα εχασες. Μεινε λοιπον με την εγωπαθεια και τη γαματοσυνη σου και αντε και στο διαολο!