#σινεφίλ | Explore Tumblr Posts and Blogs

justforbooks · 2 months

Text

youtube

Από τότε που το «Ρoor Things», η τελευταία ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, έκανε πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες το κύμα αντιδράσεων που ξεσήκωσε δεν λέει να κοπάσει ακόμα. Μια χιονοστιβάδα κριτικών, δημοσιευμάτων, σχολίων και εντυπώσεων που εκτείνονται από την απόλυτη αμφισβήτηση μέχρι την υπέρμετρη αποθέωση και η υπερανάλυση και της παραμικρής οπτικής της ταινίας κατέκλυσαν τη δημόσια σφαίρα.

Προφανώς, το γεγονός ότι ένας από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες του καιρού μας είναι Έλληνας προκαλεί αυτόν τον παροξυσμό σχολιασμού. Μετά τις 11 οσκαρικές υποψηφιότητες που απέσπασε η ταινία, μεταξύ αυτών και της καλύτερης ταινίας και της σκηνοθεσίας, ετοιμάζεται να ανταγωνιστεί στα ίσα στην τελετή της 10ης Μαρτίου βαριά ονόματα, όπως ο Κρίστοφερ Νόλαν και ο Μάρτιν Σκορσέζε.

Ο Λάνθιμος ασφαλώς και δεν είναι μία ακόμα περίπτωση Έλληνα που κατάφερε να διαπρέψει στο εξωτερικό, επιβεβαιώνοντας το κλισέ «ουδείς προφήτης στον τόπο του». Το φαινόμενο «Λάνθιμος» –γιατί περί φαινομένου πρόκειται– και το πώς σχετιζόμαστε μαζί του αποτελεί καθρέφτη για πολλές νεοελληνικές παθογένειες, στερεοτυπικές συμπεριφορές, σύνδρομα και εθνικές φαντασιώσεις και διήλθε διάφορες φάσεις και ποικίλους μετασχηματισμούς πριν φτάσουμε στη σημερινή αναφανδόν εγκωμιαστική στάση μιας πλευράς του ελληνικού κοινού και Τύπου και την όχι και τόσο καλά κρυμμένη αμηχανία, ή και χολή, μιας άλλης.

Από την απόλυτη απαξίω��η και τις λοιδορίες στο ξεκίνημα της καριέρας του μέχρι τις σημερινές δοξολογίες μεσολαβούν αρκετά στάδια, αλλά εμείς μοιάζει να τα υπερβαίνουμε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.

Μήπως δεν είχε ακούσει τα εξ αμάξης ο Λάνθιμος όταν, άγνωστος στο ευρύ κοινό, τα πρώτα χρόνια πριν από τον Κυνόδοντα του 2009, προσπαθούσε να βρει τρόπο να κάνει τις ταινίες που οραματιζόταν; Υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς όπως «βιντεοκλιπάς», χάχανα και ειρωνείες στα σινεφίλ πηγαδάκια της εποχής όταν έκανε πρεμιέρα η Κινέττα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2005, κατηγορίες περί λογοκλοπής.

Ο Κυνόδοντας για κάποιους δεν ήταν παρά μια αντιγραφή του μεξικάνικου Το Κάστρο της Αγνότητας του Αρτούρο Ριπστάιν, ενώ για άλλους ο Λάνθιμος δεν ήταν παρά ο κάλπικος και εφετζής δημιουργός του Greek Weird Wave, με ημερομηνία λήξης. Αναλόγως της πλευράς από την οποία εκτοξεύονταν οι επικρίσεις, ακούγαμε για κινηματογράφο ελιτίστικο και μανιερίστικο, έκφυλο και διεστραμμένο ή όχι αρκετά ελληνοπρεπή.

Αλλά η βασική κατηγορία που είχαν να του προσάψουν οι επικριτές του όλα αυτά τα χρόνια ήταν πως οι ταινίες του απευθύνονται σε ένα πολύ μικρό arthouse κοινό, εν ολίγοις σε ένα «παρεάκι». Ομολογουμένως οι ταινίες του μέχρι και τον Θάνατο του Ιερού Ελαφιού (2017) δεν ήταν για κατεξοχήν mainstream κοινά. Με αλλόκοτες αλληγορίες, στρυφνές δυστοπίες, ερμητικά νοήματα και παραδοξολογίες, στυλιζαρισμένο και αποστασιοποιημένο ύφος, θεωρητικά τουλάχιστον δυσκόλευαν τον μέσο θεατή.

Μετά την Ευνοούμενη (2018), και ελέω Χόλιγουντ, οι δημιουργίες του άρχισαν να είναι πιο εύληπτες –χωρίς ωστόσο να θυσιάσει κάτι από την ιδιαιτερότητα της κινηματογραφικής του γραφής– κι έτσι χάλασε τη μανέστρα της κριτικής περί εστέτ σινεμά μόνο για λίγους, ειδικά όταν άνθρωποι που δεν είχαν δει ποτέ ταινία του άρχισαν να συρρέουν πλέον στις ελληνικές αίθουσες για να δουν το Poor Things, το οποίο έχει ξεπεράσει μέχρι στιγμής τα 200.000 εισιτήρια.

Με τα χρόνια και την πέρα από κάθε προσδοκία θριαμβευτική πορεία, οι ποδοσφαιρικού τύπου άκριτοι πανηγυρισμοί πλήθυναν για τον απλούστατο λόγο ότι διαθέτει ελληνικό διαβατήριο, άρα οφείλουμε να φουσκώνουμε από εθνική περηφάνια.

Πόσο Έλληνας όμως είναι ο Λάνθιμος; Εδώ συμβαίνει το εξής αξιοπερίεργο. Ο Λάνθιμος μας αφορά επειδή πρώτα και κύρια αφορά τους άλλους. Σε αντίθεση με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον τελευταίο διεθνούς φήμης σκηνοθέτη πριν από τον Λάνθιμο –που επίσης είχε ακούσει τα μύρια όσα, κατά το ίδιον της φυλής μας–, που, εκκινώντας από την ελληνική ανθρωπογεωγραφία και Ιστορία και με τη συνδρομή της ποίησης των εικόνων του, απέκτησε ένα κινηματογραφικό ιδίωμα το οποίο απευθυνόταν και στο διεθνές κοινό, ο Λάνθιμος διάνυσε μια αντίστροφη πορεία: αφορά το ελληνικό –και όχι μόνο– κοινό επειδή καταφέρνει να μιλά μια παγκόσμια γλώσσα και επειδή δημιουργεί έναν κινηματογράφο στον οποίο ελάχιστα στοιχεία εντοπιότητας μπορούμε να διακρίνουμε.

Ακριβώς επειδή διαθέτει μια ατοπική και συχνά άχρονη απεύθυνση, μπορούμε να ταυτιζόμαστε μαζί του και να εντοπίζουμε ελληνικά χαρακτηριστικά, όπως ενδεχομένως μπορεί κι ένας Μεξικανός ή Φινλανδός τα αντίστοιχα δικά του. Στον Κυνόδοντα είδαμε το περίκλειστο σύμπαν της υπερπροστατευτικής αγίας ελληνικής οικογένειας. Στον Αστακό την αφόρητη κοινωνική πίεση για ζευγάρωμα και τον εξοστρακισμό όσων αποτυγχάνουν. Στη Βληχή το ελληνικό στοιχείο δεν προκύπτει από το προφανές, δηλαδή το αγροτικό και βουκολικό τοπίο της Τήνου, αλλά από τα παγανιστικά συστατικά του ελληνορθόδοξου χριστιανισμού. Και στον Θάνατο του Ιερού Ελαφιού το οικείο σ' εμάς είναι η αποσύνθεση της δομής της πυρηνικής οικογένειας και λιγότερο ο αρχαιοελληνικός μύθος της θυσίας της Ιφιγένειας.

Ο Λάνθιμος συγκαταλέγεται πλέον στην εκλεκτή χορεία των Ελλήνων με υποψηφιότητες Όσκαρ στο ενεργητικό τους, ενώ έχει βάλει πλώρη για το πρώτο προσωπικό του βραβείο όχι με Zorba the Greek, αρχαία ελληνική τραγωδία, ελληνικό γουέστερν ή βορειοελλαδίτικα ομιχλώδη τοπία και αναζήτηση της «ελληνικότητας» στις διάφορες εκφάνσεις της αλλά με πλάνα που δεν θυμίζουν σε τίποτα Ελλάδα.

Κι αυτό είναι ένα από τα ασυγχώρητα «εγκλήματα» του Λάνθιμου. Οι ταινίες του δεν αφορούν την Ελλάδα, όπως θα επέτασσε η μικρόνοη οπτική μας περί ελληνικότητας, και δεν την αφορούσαν ποτέ, ακόμα και όταν κινηματογραφούσε στα χειμωνιάτικα ερημικά θέρετρα της Κινέττας. Μήπως η ελληνικότητα δεν είναι ο μόνος δρόμος;

Το άλλο του μεγάλο «λάθος», που δεν μπορούμε να του συγχωρήσουμε επ’ ουδενί, είναι το πώς και πού μεγάλωσε. Δεν είναι δυνατό ο πιο αναγνωρισμένος Έλληνας σκηνοθέτης της εποχής μας να γεννήθηκε στο Παγκράτι, να ζούσε σε ένα μικρό διαμέρισμα της οδού Χρεμωνίδου, να τελείωσε τη Σχολή Μωραΐτη, όπου δίδασκε ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας πατέρας του, και να πέρασε από τα θρανία της Σταυράκου, όπως τόσοι άλλοι. Δεν είναι δυνατό να μην είναι ένας ακόμα μετανάστης δημιουργός, πολιτογραφημένος Αμερικανός, όπως ο Ελία Καζάν, ή ένας Γαλλοτραφής Κώστας Γαβράς – θα ήταν πιο ανεκτό.

Δεν γίνεται να πέρασε ένα φεγγάρι από την ομάδα μπάσκετ του Παγκρατίου, ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του, να σκηνοθετούσε βιντεοκλίπ για γνωστούς τραγουδιστές στα '90s, να ήταν βοηθός σκηνοθέτη στον Λάκη Λαζόπουλο, να έκανε τις τηλεοπτικές διαφημίσεις του, να, εδώ δίπλα μας, στο μικρό και στενόχωρο χωριό της ελληνικής σόουμπιζ. Δεν γίνεται να έκανε τις πρώτες του ταινίες με τη βοήθεια φίλων και χωρίς ισχυρές πλάτες.

Δεν γίνεται να είναι ένας από μας. Έγκλημα καθοσιώσεως. Όπως έγκλημα καθοσιώσεως είναι και το αναμφισβήτητα μεγαλοφυές ταλέντο του, όσο κι αν κάποιοι δεν αρέσκονται στο είδος των ταινιών του ή έχουν ενστάσεις για επιμέρους επιλογές και ατέλειες. Το περίσσευμα ταλέντου κι αν είναι ασυγχώρητο από χώρους που ενθαρρύνουν τις μετριότητες και προσπαθούν να κόψουν τη φόρα σε όποιον προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι.

Κι έφτασε η στιγμή που αυτό το ταλέντο, βρίσκοντας τους πόρους και πρόσφορο περιβάλλον για να ξεδιπλωθεί και να μεγαλουργήσει, κατακτά πλέον στο Poor Things το δικό του αντισυμβατικό σύμπαν, μια οργιαστική κινηματογραφική φαντασία, έναν steampunk ρετροφουτουρισμό σαν να είχε στο production design τον ίδιο τον Ιούλιο Βερν, ενώ ταυτόχρονα προκαλεί συζητήσεις σε όλο τον κόσμο, συμμετέχοντας σε ένα δυναμικό φεμινιστικό process, έστω και με τους περιορισμούς του male gaze.

Μας βάζει έτσι σε σκέψεις μήπως το γνήσιο ταλέντο μπορεί να υπερισχύσει της χρυσής μετριότητας που πριμοδοτείται από παντού. «Βρε, λες;»

Όσοι δεν διαθέτουμε κοντή μνήμη, δεν ξεγελιόμαστε από τις τωρινές υπερβολικά ενθουσιώδεις εκδηλώσεις. Ο φθόνος, η ζήλια και οι μικροπρέπειες μοιάζει να έχουν κατασιγαστεί σε έναν βαθμό μπροστά στο μέγεθος της επιτυχίας, αλλά έχουν απλώς καμουφλαριστεί καλύτερα. Παραμένουν πάντα εκεί.

Ευτυχώς, όλα αυτά ελάχιστη σημασία έχουν για τον ίδιο τον Λάνθιμο που, ενώ δεν μπορούμε να του καταλογίσουμε πως είναι αποκομμένος από την Ελλάδα, ταυτόχρονα μοιάζει να είναι έτη φωτός μακριά από τον θόρυβο των social media και την υπερκατανάλωσή του ως εθνικού προϊόντος. Ίσως ακριβώς επειδή κατάφερε να μην τον αφορούν οι κακόμοιροι συμπλεγματισμοί μας και βγήκε αλώβητος να έγινε και ο δημιουργός που όλοι ξέρουμε.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Γιώργος Λάνθιμος #giorgos lanthimos #poor things #Κυνόδοντας #Αστακός #Η ευνοούμενη #Youtube

1 note · View note

authfilmalumni · 3 months

Text

Ο Μύθος συναντά την Πραγματικότητα σε ένα εντυπωσιακό οπτικό επίτευγμα

Ο Αμερικανός σκηνοθέτης Samuel Tressler IV είναι ο πρώτος που επιχείρησε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μια μοντέρνα εκδοχή της ιστορίας της Λήδας, με την ταινία του "Leda", η οποία του πήρε 8 χρόνια για να την ολοκληρώσει, λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι ανεξάρτητες παραγωγές στην χρηματοδότησή τους.

Αυτή η ταινία είναι μια πραγματικά γενναία κινηματογραφική προσπάθεια σε μια εποχή όπου ενδιαφέρουσες ταινίες σχεδόν δεν γίνονται πια. Η "Leda" είναι το ανεξάρτητο arthouse cinema στα καλύτερά του.

Όντας ο ίδιος σκηνοθέτης, μπορώ να πω ότι με εξέπληξε βαθιά, πρόκειται για ένα απίστευτο κινηματογραφικό επίτευγμα. Τα 76 λεπτά που διαρκεί, χωρίς ούτε μία εκφερόμενη λέξη, είναι μια πραγματικά δύσκολη σεναριακή επιλογή για έναν σκηνοθέτη, αν θέλει να κάνει την ταινία του κερδοφόρα. Η ίδια η Λήδα, ως θέμα, είναι πολύ δύσκολο στην ανάπτυξή του.

Ωστόσο, η ταινία καταφέρνει να μεταφέρει πολλά μηνύματα και κρυμμένα νοήματα στον κόλπο της. Η επιλογή της σιωπής χαρίζει φόρο τιμής στη σιωπή της ίδιας της ηρωίδας, που μας κρατά σε εικασίες για την πραγματική της ζωή. Τα μόνα που μας αφήνει να ξέρουμε είναι ότι ήταν η βασίλισσα της Σπάρτης και ότι ο Δίας ήθελε πολύ να ζευγαρώσει μαζί της.

Η ταινία επιχειρεί γενναία να δώσει μια εξήγηση για το τι συνέβη στην αινιγματική Λήδα, πρίν και μετά τη γέννηση των δύο αυγών (τα αυγά περιελάμβαναν: την Ελένη της Τροίας, την Κλυταιμνήστρα, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη.) Ο Κύκνος εδώ έχει έναν δικό του χαρακτήρα. Βάναυσος, όπως και ο Δίας μερικές φορές, αλλά και μαλακός όταν πρόκειται για αποπλάνηση.

Η φωτογραφία απογειώνεται σε ένα θαρραλέο ασπρόμαυρο σύμπαν και οι επιλογές του σκηνοθέτη δημιουργούν μια καταπληκτική εμπειρία και μια εναλλακτική πραγματικότητα για τον μύθο, που όμως τον σέβεται απόλυτα.

Εδώ, έχουμε επίσης μια απολύτως εκπληκτική ερμηνεία από την Adeline Therry που δεν μπορεί να αγνοηθεί στον ρόλο της Λήδας. Και να σκεφτεί κανείς ότι τα γυρίσματα κράτησαν τόσα χρόνια! Είναι πραγματικά μία method actress. Βυθίστηκε πλήρως στη ζωή της χαρακτήρα της.

Πιστεύω ότι ο Samuel Tressler IV έκανε εξαιρετική δουλειά στην επικοινωνία του οράματός του και έχει πολύ μέλλον μπροστά του. Οι δύσκολες αποστολές άλλωστε κάνουν τους μεγάλους σκηνοθέτες.

Εάν είστε ένας normal σινεφίλ που παρακολουθείτε «κανονικές» ταινίες ίσως αυτή η ταινία να μην είναι για εσάς, αν είστε όμως ένας hard-core σινεφίλ που θέλει να ξεφύγει από τα «κανονικά» χάλια, αυτή είναι η ταινία σας! Δείτε την με την πρώτη ευκαιρία και δεν θα το μετανιώσετε ποτέ. Δείτε την στη μεγαλύτερη δυνατή οθόνη που μ��ορείτε να βρείτε και η εμπειρία γίνεται ακόμα καλύτερη.

Ήμασταν πολύ τυχεροί που αυτή η μοναδική ταινία έκανε την Πανευρωπαϊκή της πρεμιέρα, μαζί με την ομάδα της και τον σκηνοθέτη, στο 2ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ: Οι Μονόλογοι της Λήδας, στο Αγρίνιο, το 2022.

Μπορείτε να βρείτε και να δείτε την ταινία, ή να την αγοράσετε, σε κάποιο από τα παρακάτω links:

Γιώργος Λουριδάς,

Σκηνοθέτης

#ledathemovie #leda #leda and the swan

0 notes

biopanik · 4 months

Text

Ο τυπάς που έκανε ταινία για τη πιο καταραμένη στάση του ΤΡΑΙΝΟΣΕ πήρε golden globe πως νιώθεις σήμερα Έλληνα σινεφίλ;

#σεβασμός σε όσους πιστούς έχουν κάνει τη διαδρομή Αθήνα - Κιάτο πραγματικά #my posts #greek #cinema #greek cinema #yorgos lanthimos #golden globes #Κινέτα #kineta #poor things #irl stuff

1 note · View note

eclecticstarlightblogger · 6 months

Text

Πόσα γνωρίζετε για το Popcorn;

Είναι η αγαπημένη λιχουδιά των απανταχού κινηματογραφόφιλων. Μάλιστα είναι τόσο συνδεδεμένο με τον κινηματογράφο που θεωρείται το να προμηθευτείς popcorn ως απαραίτητο μέρος του «τελετουργικού» μίας εξόδου στον κινηματογράφο. Εκτός, όμως από τους σινεφίλ, το popcorn είναι μία από τις αγαπημένες «αμαρτίες» μικρών και μεγάλων σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Το απολαμβάνετε […] Πόσα γνωρίζετε για…

View On WordPress

0 notes

thoughtfullyblogger · 6 months

Text

Πόσα γνωρίζετε για το Popcorn;

View On WordPress

0 notes

greekblogs · 6 months

Text

Πόσα γνωρίζετε για το Popcorn;

View On WordPress

0 notes

skandaladiaplokidiafthora · 6 months

Text

Πόσα γνωρίζετε για το Popcorn;

View On WordPress

0 notes

madragoras · 8 months

Text

ΤΟ HOLY MOTORS, Ο ΚΑΡΑΞ ,ΤΟ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΙΝΕΦΙΛ ΔΕΥΤΕΡΕΣ

Σε νέα ώρα προβολής στις 20:00 τη Δευτέρα 9 Οκτωβρίου στο θερινό ΑΠΟΛΛΩΝ οι Σινεφίλ Δευτέρες υποδέχονται το Holy Motors του Λεός Καράξ στο αφιέρωμα «Σύμπαν θρυμματισμένο, έρημο».

Το φιλμ τιμήθηκε με πολλά βραβεία εκ των οποίων το κυριότερο στο φεστιβάλ των Καννών, ενώ προ ετών προβλήθηκε τιμητικά στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Με έναν ειλικρινή, αφοπλιστικό τρόπο ο δημιουργός παρατηρεί τον θρυμματισμό της ενότητας και επανασυνθέτει το σύμπαν με θλίψη και όπλο το σινεμά στο οποίο αναφέρεται συνεχώς.

Το «Holy motors» αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι του νεωτερικού σινεμά. Η άψογη φωτογραφία με συνεχείς περιπλανήσεις και αλλαγές ταυτοτήτων μας σέρνει ως το λυκόφως του πολιτισμού του 20ου αιώνα και προς την ανατολή του νέου , που είναι γεμάτο σκιές και αμφιβολίες.

Εννοιολογικά –ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ είναι κοντά στα φιλμ «2001: Η οδύσσεια του διαστήματος» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, «Το μωρό της Ρόζμαρι» του Ρομάν Πολάνσκι «Το μεγάλο φαγοπότι», «Αντίο πίθηκε» και «Τελευταία γυναίκα» του Μάρκο Φερέρι, «Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου» του Λουίς Μπουνιοέλ, «Η ΄Αννα και οι λύκοι» του Κάρλος Σάουρα, «Ο λαβύρινθος του Πάνα» και «Το μονοπάτι των χαμένων ψυχών» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, «Περσόνα» και «Σιωπή» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

Α.Ν.Δ

0 notes

spiroskagadis · 11 months

Text

Μια μαγευτική κινηματογραφική βραδιά στον Πόρο Κεφαλονιάς!

Μια πραγματικά μαγευτική βραδιά έζησαν οι μικροί αλλά και μεγαλύτεροι σινεφίλ μας το βράδυ της Πέμπτης κάτω από τα άστρα και το φεγγάρι με την επιτυχημένη εκδήλωση του πολιτιστικού συλλόγου του Πόρου Κεφαλονιάς "Ο Πρόνησος!"

Η προβολή της παιδικής κινηματογραφικής ταινίας της Ντίσνεϊ "Ενκάντο" έγινε προς μεγάλης χαράς των παιδιών, γονέων και των υπολοίπων σινεφίλ στο χώρο του γηπέδου 5Χ5 δίπλα από την Παραλία Αράγια του Πόρου.

Στα παιδιά και τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους προσφέρθηκαν δωρεάν ποπ κορν προσφοράς στο σύλλογο από τον Ποριώτη χορηγό Βαγγέλη Κορισιάνο!

Όπως μας είπε η Πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου του Πόρου Ασπασία Σεριάτου θα ανακοινωθούν κι άλλες παρόμοιες προβολές ταινιών για τα παιδιά!

Τέλος, η είσοδος σε αυτή την όμορφη καλοκαιρινή κινηματογραφική προβολή ήταν ελεύθερη για όλους!

Σπύρος Καγκάδης

#kefalonia #kefalonia island #greece

0 notes

alexpolisonline · 1 year

Text

0 notes

authfilmalumni · 10 months

Text

"Je suis libre" του Γιώργου Λουριδά

(Κριτική : Βασίλης Μέντζος, Αρχιτέκτονας - Σινεφίλ)

Στις 31 Ιουλίου 2023 έκανε πρεμιέρα, η ταινία του Γιώργου Λουριδά, Je suis libre. Όχι σε κάποια αίθουσα σινεμά ούτε υπό την αιγίδα κάποιου φεστιβάλ, αλλά σε ένα καφέ στην πόλη του Αγρινίου, το Café de Flore. Εκεί, ο σκηνοθέτης μας προσκάλεσε να βιώσουμε το έργο του και έπειτα να το συζητήσουμε, τόσο αυτό καθ’ αυτό, όσο και τα θέματα τα οποία θίγει. Θέματα τα οποία είναι ανάγκη τόσο να θίγονται όσο και να επιλυθούν.

Το Je suis libre είναι μια κοινωνική ταινία. Περιστρέφεται γύρω από την προσπάθεια μιας καθηγήτριας γαλλικών (Γεωργία Καποπούλου) να ξεφύγει από την τωρινή της κατάσταση, οικογενειακή αλ��ά και επαγγελματική, και να ζήσει τη ζωή της, ελεύθερη πια να κυνηγήσει τα όνειρά της. Το φιλμ θίγει τόσο τα θέματα κακοποίησης μιας γυναίκας εγκλωβισμένης σε έναν τοξικό γάμο όσο και τα θέματα ταμπελοποίησης της από την ίδια την κοινωνία.

Βλέποντας αυτήν την ταινία καταλαβαίνω πως ο σκηνοθέτης θέλει να μεταδώσει έναν συναισθηματικό ρεαλισμό. Για να το πετύχει αυτό ανακατεύει στοιχεία αποτύπωσης με μυθοπλαστικά – καλλιτεχνικά στοιχεία. Τα ονόματα και τα επαγγέλματα των ηθοποιών ταυτίζονται με αυτά των χαρακτήρων τους στην ταινία. Με αυτόν τον τρόπο ο σκηνοθέτης μπερδεύει την αντίληψη του κοινού του, κάνοντάς το να ξεχνά την σεναριακή υπόσταση της ταινίας και να νομίζει, πολλές φορές, πως πρόκειται για μια πραγματική αποτύπωση. Ακόμα και η χρήση του ασπρόμαυρου φίλτρου, ή ο πειραματισμός του μοντάζ, γίνονται με σκοπό την εμβύθιση του κοινού στον κόσμο της ταινίας. Έναν κόσμο σκληρό, μα πραγματικό, όπου το όνειρο της Γεωργίας να γίνει ηθοποιός και ο έρωτάς της με έναν άντρα που την σέβεται και την αγαπά, αντιμετωπίζονται επικριτικά, πολλές φορές κακοποιητικά, τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά.

Ωστόσο, το μήνυμα δεν είναι απαισιόδοξο. Όταν η ταινία αρχίζει να παίρνει χρώμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αρχίζει να μοιάζει περισσότερο με το τέλος κάποιας ρομαντικής ταινίας του Woody Allen. Η πραγματικότητα γίνεται ταινία καθώς η Γεωργία καταφέρνει να φτάσει στο αίσιο τέλος το οποίο ονειρευόταν. Πλέον η ύπαρξή της δεν είναι ασπρόμαυρη. Ο κόσμος της καταφέρνει να κερδίσει το χρώμα που η ίδια η κοινωνία της είχε στερήσει.

Θα ήθελα να συγχαρώ όλους τους συντελεστές της ταινίας για το αποτέλεσμα το οποίο παρέδωσαν στο κοινό. Η εκφραστικότητα του προσώπου της κυρίας Καποπούλου, ο τρόπος που ο σύζυγός της, στην ταινία, (Κωνσταντίνος Σαμψών) μεταφέρει τον λόγο του καθώς και η ωριμότητα που η κόρη της (Έλενα Σαλμά) αντιμετωπίζει τον ρόλο της είναι αξιοθαύμαστα.

Τέλος, θα ήθελα να συγχαρώ τον σκηνοθέτη, κύριο Γιώργο Λουριδά, που καταφέρνει να κάνει μια καλλιτεχνική αποτύπωση της πραγματικότητας, ισορροπώντας μεταξύ καταγραφής και μυθοπλασίας, προσφέροντας τον απόλυτο συναισθηματικό ρεαλισμό. Ταινίες σαν αυτή αποδεικνύουν πως η καλλιτεχνική φύση του κινηματογράφου υπάρχει ακόμα δυνατή και εξελίσσεται συνεχώς, παρά τον καταιγισμό των εύπεπτων θεαματικών blockbuster.

Ανυπομονώ να δω περισσότερα έργα όλων των καλλιτεχνών που συνέβαλλαν στην υλοποίηση αυτού του φιλμ. Χαίρομαι που ήμουν παρών στην πρώτη προβολή του και να ακούω τον ίδιο τον δημιουργό να μιλά για το έργο του με την αγάπη και την αφοσίωση που θα έπρεπε να έχει κάθε καλλιτέχνης για το έργο του.

Συγχαρητήρια.

#jesuislibre #eimaieleftheri

#movies #cinema

1 note · View note