#Γιώργος Αρβανίτης | Explore Tumblr Posts and Blogs

virtuouspagan · 5 years

Text

Επίλογος στην Καισαριανή

Γρήγορα πιστεύω θα φανεί η ζημιά από την ένοχη υποχώρηση του πασοκικού σοσιαλισμού, που, θέλοντας και μη, έβαλε πλάτη τα δύο τελευταία χρόνια στο εξοντωτικό μερκελικό μνημόνιο, από το οποίο όμως στο μεταξύ φάγαμε κάμποσα δισεκατομμύρια ευρώ. Γιατί το κενό που υποχωρώντας αφήνει το ΠαΣοΚ, το αναπληρώνει τώρα, πλάι στη συνένοχη Νέα Δημοκρατία, το παιδί αλεξίπτωτο, αρχομανές ως τα μπούνια.

[Δημήτρης Μαρωνίτης, Η διορία, 10.06.2012]1

Ο υπό παραίτηση πρωθυπουργός, «το παιδί αλεξίπτωτο, αρχομανές ως τα μπούνια», Αλέξης Τσίπρας, είναι ανήσυχος, πηγαίνει πέρα-δώθε στο Μαξίμου, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα βέβαια, έχει τους Παππάδες (πατέρα και γιο) να τον φυλάνε, βοηθάνε και οι κλούβες απέξω. Από τον Τζήμερο το περίμενε το πραξικόπημα και από αλλού το βρήκε! Το ήξερε, το είχε εκμυστηρευτεί και στο asset του, τον Γιάνη Βαρουφάκη, ότι «φοβόταν ένα νέο Γουδί»2. Ώστε ήταν αλήθεια! Η επαναστατική κυβέρνηση Θεόδωρου Πάγκαλου [εγγονού του συνονόματου στρατηγού], Γιωργάκη Παπανδρέου [εγγονού του μετακατοχικού πρωθυπουργού] και Βαγγέλη Βενιζέλου [απλή συνεπωνυμία] είναι γεγονός! Και αξιώνει – πώς το είπαν; – «οι προδότες στην Καισαριανή»! Ωιμέ, αλί και τρισαλί, στο άνθος της ηλικίας του, με δυο παιδιά και έρπη, να τελειώσει τη θητεία του εκεί από όπου την άρχισε: στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Λες να τον εκτελέσουν; Μα, αν δεν τον εκτελέσουν οι επαναστάτες, τότε γιατί επαναστάτησαν;

______________________________________________________

«ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΓΟΥΔΙ: Η Δίκη των Εξ»: έτσι τιτλοφορείται το βιβλίο του Αλέξανδρου Κοτζιά3, το οποίο εξιστορεί τη δίκη των έξι εκτελεσθέντων, πέντε πολιτικών και ενός στρατιωτικού, από την Επαναστατική Κυβέρνηση της Τριανδρίας Πλαστήρα, Γονατά και Φωκά. Ήταν η κορύφωση του εθνικού διχασμού, του μίσους ανάμεσα σε βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς, και ο επίλογος της εθνικής τραγωδίας, της αποτυχίας του ελληνικού στρατού και της πολιτικής ηγεσίας να υπερασπιστεί τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης.

Η αντιπαράθεση κορυφής μετά από το πρώτο μέρος του εμφυλίου πολέμου 1915-1917 είχε αποτέλεσμα την επικράτηση του Ελευθερίου Βενιζέλου τον Ιούνιο του 1917 και την επιβολή στρατιωτικού νόμου και λογοκρισίας. Το μίσος των αντιβενιζελικών πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από τη διακυβέρνηση Βενιζέλου, είχε «εκδηλωθεί» με αναθέματα (ανάθεμα κατά του Βενιζέλου το 1916 με συνθήματα «Ανάθεμα εις τον προδότην», «Ζήτω ο Βασιλεύς ο σωτήρ μας» και άλλα), δολοφονίες (δολοφονίες 35 φιλοβενιζελικών μετά από τα Νοεμβριανά του 1916. δολοφονία του εκδότη του Ελεύθερου Τύπου, Ανδρέα Καβαφάκη το 1922), απόπειρες δολοφονίας (πρώτη απόπειρα κατά του Κουντουριώτη (1921), μέλους της Τριανδρίας της Εθνικής Αμύνης. τραυματισμός4 του Γεωργίου Παπανδρέου. επιδρομή3 πέντε ένοπλων παρακρατικών στο σπίτι του Θεόδωρου Πάγκαλου στη Ελευσίνα τον Απρίλιο του 1921. απόπειρα κατά του Βενιζέλου το 1920).

Αλλά το μέγα «επίτευγμα» των αντιβενιζελικών ήταν οι Επίστρατοι. «Οι αντίπαλοι του Ελ. Βενιζέλου [...] είχαν κατορθώσει να συγκροτήσουν ένα ισχυρό φιλοβασιλικό ρεύμα, το οποίο μάλιστα είχε προσλάβει, το 1916, κυρίως στις περιοχές της Παλαιάς Ελλάδας, και τη μορφή μαζικής οργάνωσης, με τους (πρωτο-φασιστικής ιδεολογίας) συλλόγους των Επιστράτων, οι οποίοι έφτασαν να συναριθμούν 120.000 έως και 200.000 μέλη. Ο παλαιο-ελλαδίτικος εσωστρεφής πατριωτισμός των Επιστράτων, ένα λανθάνον αντιδυτικό πνεύμα (το οποίο τροφοδοτούσε και η ξένη επέμβαση), η αντίθεση στον αστικό εκσυγχρονισμό με τις κοινωνικές και πολιτικές του προεκτάσεις (τη ‘βενιζελική τυραννία’) και κυρίως το δυσβάστακτο ανθρώπινο κόστος του πολέμου είχαν διαμορφώσει ένα ευρύτατο πνεύμα απόρριψης της βενιζελικής πολιτικής».5

Συνοδοιπόρος και υποστηρικτής, αν όχι και οργανωτής των Επίστρατων (των τότε «αγανακτισμένων»), ήταν ο μετέπειτα δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς. «Ο κ. Βενιζέλος», έγραφε σε άρθρο του το 1934 ο Μεταξάς, «με κατηγόρησε και με κατηγορεί σήμερον, ότι υπήρξα ο οργανωτής της κινήσεως ταύτης. Αλλ' αυτό το θεωρώ εγώ τιμήν μου. Ναι! την κίνησιν εδημιούργησε μόνη της ολόκληρος η ελληνική νεολαία της εποχής εκείνης. Και εγώ ετέθην εις την υπηρεσίαν αυτής και ηγωνίσθην μετά πλήθους άλλων αλησμόνητων συνεργατών, όπως λάβη ωργανωμένην μορφήν. Την ελάμβαναν άλλως τε και μόνη της». «Ίσως λοιπόν», γράφει ο Μαυρογορδάτος, «θα έπρεπε να αναγνωρισθεί [ο Μεταξάς] όχι μόνον ως εφευρέτης τού φασισμού στην Ελλάδα, αλλά και ως πρωτοπόρος διεθνώς. Αντίθετα με ό,τι νομίζεται, πρωτοστάτησε στο πρώτο φασιστικό εγχείρημα είκοσι ολόκληρα χρόνια πριν από την 4η Αυγούστου, που κατά τούτο κακώς θεωρείται σκέτη αντιγραφή και απομίμηση ξένων προτύπων».

Το πολιτικό σκέλος του κωνσταντινισμού και των επίστρατων, δηλαδή αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα κατά την αντιβενιζελική περίοδο (1915-1917, 1920-1922), εκτός από τον βασιλιά Κωνσταντίνο (ο Κωνσταντίνος έγραφε τον Νοέμβριο του 1922, όντας εξόριστος στο Παλέρμο: «Δεν πρόκειται περί στρατιωτικής καταστροφής, αλλά περί καταστροφής πολιτικής, οφειλομένης εις την αντίθετον προπαγάνδαν [...] Υπήρξα πολύ ανεκτικός, πολύ έντιμος και πολιτισμένος απέναντι του δολοφόνου αυτού [του Ελ. Βενιζέλου]»)6, αποτελούνταν από τον «αττικάρχη» (και μονομάχο!) Δημήτριο Ράλλη, (πατέρα του κατοχικού πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη), τον Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη (κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του κατέρρευσε το μικρασιατικό μέτωπο), τον Νικόλαο Στράτο (πρωθυπουργό για λίγες μέρες τον Μάιο του 1922), και τον «Άτλαντα της νομικής επιστήμης» και «αηδόνι» της Βουλής7, Δημήτριο Γούναρη (σήμερα κάποιοι θα έλεγαν ότι «έπιανε πουλιά στον αέρα»). Ο Γούναρης προσδιόρισε τον στόχο της αναμέτρησης από τον πρώτο κιόλας λόγο που εκφώνησε στην Πάτρα (12/10/1920): «η απολύμανσις της χώρας από της πανώλους της τυραννίας»5. Δύο χρόνια μετά, ο Γούναρης, ο Πρωτοπαπαδάκης, ο Στράτος, ο Θεοτόκης, ο Μπαλτατζής, και από τους στρατιωτικούς, ο τελευταίος αρχιστράτηγος της μικρασιατικής στρατιάς, ο Χατζανέστης, εκτελέστηκαν στο Γουδί. Ο αδερφός του Κωνσταντίνου, πρίγκιπας Ανδρέας8, διοικητής του Β’ Σώματος Στρατού μέχρι τον Δεκέμβριο του 1921 στο μικρασιατικό μέτωπο, καταδικάστηκε (σε ξεχωριστή δίκη) σε «ισόβιον υπερορία».

Το σκυλολόι των Αγανακτισμένων

Ολο το προηγούμενο διάστημα τα ακούγαμε από τον κ. Παπαδήμο, τον κ. Βενιζέλο, τον κ. Παπανδρέου και τον κ. Σαμαρά. Μπορεί οι Ευρωπαίοι να λένε ότι είμαστε όλοι Έλληνες, αλλά μάλλον κάποιοι Έλληνες δεν είναι και τόσο Έλληνες. Αυτοί που μας κυβερνούν.

[Αλ. Τσίπρας, 20.02.2012]9

Κάπου 95 χρόνια μετά, εμφανίζεται το «Κίνημα των Αγανακτισμένων», με εντελώς άλλα κίνητρα και σκοπούς. Το κίνημα αυτό είχε καταρχάς «γνήσια» αμεσοδημοκρατικά κίνητρα, και αποτέλεσε τους χρήσιμους ηλίθιους οι οποίοι έφεραν τον Σύριζα και τους ΑΝΕΛ στην εξουσία.

Όπως τους Επίστρατους εκμεταλλεύτηκαν οι τότε αγύρτες Μεταξάς, Γούναρης και Κωνσταντίνος, έτσι και τους «αγανακτίστας» εκμεταλλεύτηκαν αριστοτεχνικά τσαρλατάνοι που αναδύθηκαν από την άκρα δεξιά και την άκρα αριστερά. Οι τύποι αυτοί γιγάντωσαν τους αγανακτισμένους και γιγαντώθηκαν από αυτούς, «κατέταξαν το σκυλολόι κατά φάλαγγες και λόχους»10 και το οδήγησαν στην Άνω και Κάτω Πλατεία Συντάγματος.

«Θέλω να πω το εξής» λέει ο Γιάννης Πρετεντέρης στο Mega τον Μάιο του 2011, «ότι αυτό το κίνημα είναι εξαιρετικά συμπαθητικό, γιατί έχει τρία στοιχεία που κανένα ως τώρα κίνημα που ξέρουμε δεν είχε: είναι πρώτον ανεξάρτητο, είναι ακομμάτιστο, και είναι και καλόκαρδο [sic]». Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα στο ίδιο βίντεο εμφανίζονται οι «αγανακτισμένοι» να μουτζώνουν «καλόκαρδα» τη Βουλή, ενώ υπάρχουν και μηνύματα συμπαράστασης του Γιάννη Κότσιρα και του Σταμάτη Κραουνάκη. «Προς την ίδια κατεύθυνση», λέει ο Νίκος Χατζηνικολάου, εκδότης της Real News, «οι πολιτικές ηγεσίες πρέπει να δουν μέσα από το γνήσιο κίνημα των Αγανακτισμένων όχι τον εν δυνάμει αντίπαλο. Αλλά τον εν τοις πράγμασι συνοδοιπόρο στο ανηφορικό μονοπάτι του απεγκλωβισμού της κοινωνίας από τις δραματικές επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Τούτο σημαίνει ότι θα δείξουν, με έργα, στους αγανακτισμένους πως συμμερίζονται την αγωνία τους».

- Αβανταδόροι της φάλαγγας των αγανακτίστας, του Σύριζα και των ΑΝΕΛ, «εκλεκτοί» δημοσιογράφοι: Νίκος Φίλης, Τέρενς (Σπένσερ Νικόλαος) Κουίκ, Νίκος Ξυδάκης (αρχισυντάκτης στην «Καθημερινή»), Στάθης Σταυρόπουλος, Έλενα Ακρίτα, Αννέτα Καββαδία (επαναπροσλήφθηκε με φαξ στην ΕΡΤ), Γιώργος Κυρίτσης, Χρήστος Γιαννούλης (ΕΡΤ), Γιώργος Καραμέρος, Νάσος Αθανασίου, Κατερίνα Ακριβοπούλου (ΣΚΑΙ, ΕΡΤ), Γιώργος Βαρεμένος (ο τύπος που είχε κρύψει 10.000 ευρώ στον απορροφητήρα του σπιτιού του), Γιώργος Αυγερόπουλος («Άκρως σοβαρά όσα ειπώθηκαν στην συν/ξη τύπου των ΑΝΕΛ»), Στέλιος Κούλογλου, Κώστας Αρβανίτης (MEGA, ΕΡΤ, «Κόκκινο 105,5»), Ματθαίος Τσιμιτάκης (συντάκτης στην «Καθημερινή»), Κώστας Βαξεβάνης («ο έγκριτος και βραβευμένος δημοσιογράφος»), Γιώργος Χριστοφορίδης (εκδότης του «Χωνιού», συντάκτης τού «Χθες συμπάθησα μια Χρυσαυγίτισσα»), Νατάσα Γιάμαλη (ΕΡΤ), Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης (ΕΡΤ), Δώρα Αυγέρη (ΕΡΤ), Βασίλης Μουλόπουλος (για πολλά χρόνια αρχισυντάκτης στο «Βήμα»), Αγλαΐα Κυρίτση (ΕΡΤ), Γιώργος Φιλιππάκης (ειδικός γραμματέας της ΕΣΗΕΑ) και άλλοι.

- Το 2012 το ΕΣΡ επέβαλε πρόστιμο 25.000 € στον Γιώργο Τράγκα «για κακή χρήση της ελληνικής γλώσσας και άσεμνους χαρακτηρισμούς κατά της Γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελας Μέρκελ» (την αποκάλεσε άσεμνα «σκρόφα», «ξεκωλιάρα» και «πατημένο στρούντελ»)11. Στο πλευρό του σπεύδει να συνταχθεί ο Λάκης Λαζόπουλος: «Ο κ. Τράγκας», λέει ο Λαζόπουλος τσαντισμένος, «έφαγε το πρόστιμό του κι αυτός για να αντιμιλάει [sic] στο καθεστώς το γερμανικό που έχουμε [...] Το γερμανικό ΕΣΡ τιμωρεί τους Γερμανούς για αυτά που λένε για τους Έλληνες; κι αναγκάζεται ο έρημος ο Τράγκας μετά το πρόστιμο καθ’ υπόδαξ [sic], που έχει περάσει...». Στη συνέχεια, ξεκαρδίζεται στα γέλια βλέποντας τον Τράγκα σε βίντεο (μετά από το πρόστιμο) να ψιθυρίζει τη λέξη «ξεκωλιάρα» -δεν τολμάει φυσικά να την πει- και ρωτάει (ο Λαζόπουλος) το κοινό του: «Κοκαλιάρα; τι είπε; κοκαλιάρα με ένα –ξε» [most hilarious laugh ever].

- «Ο ΑΛΕΞΗΣ ΣΩΖΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ. Ματαιώνει τα σχέδια της γερμανικής συμμορίας» έχει πρωτοσέλιδο τον Ιούλιο του 2015 η Κυριακάτικη kontranews την οποία εξέδιδε ο Γιώργος Κουρής.

ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ – ΝΑΖΙ το ίδιο μαγαζί;

Πρώτα δημιουργήθηκε το ακροατήριο και μετά ο κομματικός του αντίλαλος.

[Κ. Τασούλας, «Η στιγμή αυτή είναι μια θαυμάσια στιγμή», 30/08/2015]12.

«Κατά την περίοδο αυτή, ‘καβαλώντας’ το κύμα της λαϊκής οργής, γεννήθηκαν νέα κόμματα, όπως οι Ανεξάρτητοι Ελληνες του Πάνου Καμμένου, που στις εκλογές του Μαΐου του 2012 συγκέντρωσαν το 10,6% των ψήφων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι πρότινος ένας μικρός, οριακά κοινοβουλευτικός σχηματισμός, βρέθηκε μετά τις εκλογές του Ιουνίου του ίδιου έτους με 27% και στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η Χρυσή Αυγή, από την εκλογική ανυπαρξία του 0,3% του 2009, εκτοξεύθηκε στο 7% και εκπροσωπήθηκε για πρώτη φορά στη Βουλή»13. «Ο ΣΥΡΙΖΑ σμίλευσε και ανέδειξε την ταυτότητά του εν μέσω της αντιμνημονιακής κινητοποίησης των ‘Αγανακτισμένων’ του 2011, της οποίας εκθείασε τον αυθορμητισμό, ‘κατανόησε’ ορισμένες βίαιες εκτροπές της, οικειοποιήθηκε ταυτοχρόνως την κινητοποιητική της δυναμική και το συγκινησιακό της υπόστρωμα, τις οιμωγές και τα αναθέματα ‘εναντίον όλων’ αυτών που μας κυβερνούν, των εγχωρίων ελίτ, αλλά και εκείνων που έχουν επιβάλει στη χώρα ‘καθεστώς κατοχής’, των ‘ξένων’»14.

Ο Σύριζα είναι ο χρυσός ευεργέτης της Χρυσής Αυγής (της οποίας τους ψηφοφόρους ο Τσίπρας θεωρεί «παραπλανημένους»): «Στην αρχή ήταν οι πλατείες των ‘αγανακτισμένων’: οι κοινοί αγώνες κόντρα στον νεοφιλελευθερισμό, την παγκοσμιοποίηση και άλλες πολυσύλλαβες λέξεις. Μετά, ήταν η κοινή μάχη για το περήφανο ΟΧΙ στην Ευρωπαϊκή την Ένωση. Ύστερα ήρθε η εξουσία για τον ΣΥΡΙΖΑ και η παντελής αδιαφορία για τη διευκόλυνση της επιτάχυνσης της δίκης της Χρυσής της Αυγής»15. «Κοινό χαρακτηριστικό [των αγανακτισμένων] ήταν ο ωμός αντικοινοβουλευτισμός. Από την πάνω πλατεία, πέρα από τα συνθήματα για κρεμάλες και Γουδή, επιχειρήθηκε εισβολή στο Κοινοβούλιο. Από την κάτω πλατεία και από μια οργάνωση «Άμεση Δημοκρατία» επιχειρήθηκε να παρεμποδιστεί η κοινοβουλευτική διαδικασία με μπλόκα στους δρόμους στις 28 και 29 Ιουνίου 2011. Οι απόπειρες εισβολής στο Κοινοβούλιο, οι προσπάθειες παρεμπόδισης βουλευτών να προσεγγίσουν το κτίριο για να ψηφίσουν, οι προπηλακισμοί των εκλεγμένων αντιπροσώπων μετά την ψηφοφορία ήταν αντικοινοβουλευτικές έκτροπες και ύβρεις στη Δημοκρατία, οι οποίες φυσικά ξεπλύθηκαν με συνθήματα για «δίκαιη οργή του λαού» ή «Αμεση Δημοκρατία Τώρα»16.

Ο εναγκαλισμός του Σύριζα και των ΑΝΕΛ με τη Χρυσή Αυγή φαίνεται σε αυτό το ποστ του Μαρτίου 2015, στο οποίο πρωταγωνιστεί η τότε πρόεδρος της Βουλής, κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου17. Δεν είναι τυχαίο ότι τα δύο κακέκτυπα του Ηλία Ηλιού, ο κ. Καμμένος και ο κ. Τσίπρας, επαναλαμβάνουν τη φράση του, «θα σας ταράξουμε στην νομιμότητα».τώρα όμως ακούγονται σαν τον πνευματικό ηγέτη της γαλλικής άκρας Δεξιάς Charles Maurras τη δεκαετία του ’30, ο οποίος έλεγε ότι θα χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα για την επίτευξη του σκοπού, «ακόμη και τα νόμιμα». [Το ΚΚΕ «φρόντισε» να διαχωρίσει τη θέση του και να καταγγείλει τη Χρυσή Αυγή όταν διαπίστωσε ότι τα συμφέροντά τους ήταν αντικρουόμενα: το μεν ΚΚΕ πουλούσε προστασία στους εργολάβους στο Πέραμα, η δε Χρυσή Αυγή τα έπαιρνε από τους εργολάβους για να χτυπήσει συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ].

Τον Δεκέμβριο του 2014 γίνεται ψηφοφορία στη Βουλή για την ανάδειξη νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο μοναδικός υποψήφιος, Σταύρος Δήμας, υπερψηφίζεται από μόνο 168 βουλευτές, και «καταψηφίζεται» («Παρών») από τις κοινοβουλευτικές ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, των ΑΝΕΛ, της ΔΗΜΑΡ, της Χρυσής Αυγής (ποιος να το περίμενε!) και τους ανεξάρτητους βουλευτές Βύρωνα Πολύδωρα, Πέτρο Τατσόπουλο, Μίμη Ανδρουλάκη, Βασίλη Καπερνάρο, Νίκη Φούντα, Θόδωρο Παραστατίδη, Ραχήλ Μακρή και Θεοδώρα Τζάκρη, οπότε διενεργούνται πρόωρες εκλογές στις 25/01/2015 με μεγάλους νικητές τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, οι οποίοι σχηματίζουν κυβέρνηση με «σύνθεση λίγο τρομακτική»18: πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας και υπουργοί (μεταξύ άλλων) ο Πάνος Καμμένος, ο Τέρενς Κουίκ, ο Νίκος Ξυδάκης, ο Νίκος Παππάς και ο Γιάνης Βαρουφάκης.

Αποστολή εξετελέσθη λοιπόν; Έμεναν κάτι υπόλοιπα.

Τον Ιούλιο του 2015 γίνεται δημοψήφισμα για τα … ζητήματα «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» (Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού) και «Preliminary Debt sustainability analysis» (προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους). Υπέρ του ΟΧΙ τάσσονται ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή (ποιος να το περίμενε!).

Το κατηγορητήριο στη «δίκη των Έξι»

Πρέπει να μην έχει κανείς ιδέα από Ελλάδα για να μην ξέρει τι σημαίνει στα χώματά μας ο λεγόμενος «μωραϊτισμός». Είναι ο τοπικισμός, η μικροπολιτική και, για όσους έζησαν τα λησμονημένα εκείνα χρόνια, είναι «η Ελλάς μικρά και τιμία», είναι το περίφημο εκείνο του υποψήφιου από το εκλογικό μπαλκόνι του της Καλαμάτας, όταν, ανεμίζοντας μαινόμενος τον χάρτη της Μεγάλης Ελλάδας, έλεγε στους εκλογείς του: «Οι αντίπαλοι ημών, διά να καλύψουν τας ατασθαλίας των, σας παρουσιάζουν τον χάρτην τούτον. Ε, λοιπόν: Τον χάρτην αυτόν, εγώ, τον σχίζω!». Και χραπ, τον έσχιζε ο δόλιος.

[Γιώργος Σεφέρης, Επιστολή στον Τίμο Μαλάνο, 9.5.1948]19

Ας ξαναγυρίσουμε στα χρόνια των επίστρατων και της κωνσταντινικής Ελλάδας η οποία «έστελνε Έλληνες αιχμαλώτους στη Γερμανία και έχανε την Καβάλα»20. Συνοδοιπόροι-δημοσιογράφοι του κωνσταντινισμού ήταν ο εκδότης-διευθυντής της εφημερίδας «Πρωτεύουσα» και μετέπειτα «ιδεολόγος» του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, βιογράφος του Δημ. Γούναρη, Αρίστος Καμπάνης, και ο φίλος του Γούναρη, Γεώργιος Βλάχος, εκδότης της «Καθημερινής». Ο Βλάχος δημοσίευσε στην Καθημερινή δύο ιστορικής σημασίας άρθρα, «Οίκαδε» (ανυπόγραφο – 14/8/1922 – αργότερα ισχυρίστηκε ότι τα δημοσίευσε με υπόδειξη του Γούναρη) και «Οι Πομερανοί» (ενυπόγραφο – 17/8/1922), τα οποία αποκαλύπτουν

«τη βαθύτερη αδιαφορία των Αντιβενιζελικών για τους ελληνικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας. Μολονότι τη συνέχισαν και την κλιμάκωσαν αχρείαστα επί σχεδόν δύο χρόνια, η εκστρατεία παρέμενε γι’ αυτούς ‘η περιπέτεια, η επιβληθείσα εις τον λαόν από τον άνθρωπον, ο οποίος, ατυχώς διά την Ελλάδα, ζη ακόμη’, όπως γράφει το δεύτερο άρθρο. Ο Γ.Α. Βλάχος διαλέγει τη στιγμή της τουρκικής επίθεσης για να επιδοκιμάσει έμμεσα τη δολοφονική απόπειρα κατά του Βενιζέλου το 1920, όπως δεν μπορούσε να κάνει τότε».

»Οι ελληνικοί πληθυσμοί της Μικράς Ασίας λογικά δεν περιλαμβάνονται στην ‘Ελλάδα’ για την οποία γράφει και νοιάζεται ο Βλάχος. Είναι μάλιστα καταπληκτική η σταδιακή εξαφάνισή τους από τα κείμενά του. Στο αμέσως προηγούμενο άρθρο του (‘Η γέφυρα των στεναγμών’ στις 13 Αυγούστου) αναφέρονταν τελικά απλώς ως ‘χριστιανοί’. Στο ‘Οίκαδε’ αναφέρονται πλέον μόνο ως ‘γενναίοι κάτοικοι’, με προφανή ειρωνική διάθεση, αφού υπονοείται ότι δεν ήσαν διατεθειμένοι να πολεμήσουν οι ίδιοι για την άμυνά τους. Το άρθρο τούς μνημονεύει επίσης ειρωνικά (μέσα σε εισαγωγικά) ως λαό ‘ελευθερωθέντα από των δεσμών της δουλείας’. Από το τρίτο άρθρο (‘Οι Πομερανοί’) απουσιάζουν εντελώς! Όπως προκύπτει, η τύχη τους δεν απασχολεί τον Βλάχο και τους αναγνώστες του. Όταν πια έρθουν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες, η αδιαφορία θα μετατραπεί σε απροκάλυπτη εχθρότητα και αμφισβήτηση της ελληνικότητάς τους»21.

«Όταν άρχισε η υποχώρηση του Ελληνικού Στρατού, μέχρι της εισόδου των Τούρκων στη Σμύρνη, μεσολάβησαν πλέον των δέκα ημερών, χρόνος αρκετός για να σταλούν πλοία και να σωθούν χιλιάδες πρόσφυγες, εάν υπήρχε πολιτική βούληση της κυβέρνησης. Εκ των υστέρων μαθεύτηκε ότι ο Στεργιάδης, ακραίος τυπολάτρης, ενεργούσε βάσει του Νόμου 2870, που ψηφίστηκε από τη Βουλή και εδημοσιεύθη στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (Αρ. φύλλου 119, Τεύχος Α΄, 20 Ιουλίου 1922), ως Βασιλικό Διάταγμα με υπογραφές του Βασιλέως Κωνσταντίνου και των υπουργών, Εθνικής Οικονομίας (Λ.Κ. Ρούφου) και Δικαιοσύνης (Δ. Γούναρη) […] Ο Νόμος 2870/16-7-1922 ισοδυναμούσε με έμπρακτο καταδίκη στη σφαγή δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων της Μ. Ασίας»22.

Από το κατηγορητήριο επί εσχάτη προδοσία, «έργο του πιο έξαλλου από τους αδιάλλακτους, του στρατηγού Θ. Παγκάλου»3 απουσίαζε η αναφορά στον «νόμο» 2870/16-7-1922. Συνοπτικά, το κατηγορητήριο περιελάμβανε τα εξής 3,23:

Η ελληνική κυβέρνηση έκανε δημοψήφισμα με σκοπό την επαναφορά του τέως Βασιλέως Κωνσταντίνου μετακυλίοντας την ευθύνη στον ελληνικό λαό, παρότι οι Μεγάλες Δυνάμεις ήταν αντίθετες (Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία), το αποτέλεσμα του οποίου οδήγησε σε οικονομικές και πολιτικές δυσχέρειες.

Η ελληνική κυβέρνηση τοποθέτησε επικεφαλής ανωτέρων και κατωτέρων μονάδων απειροπόλεμα και άχρηστα στελέχη.

Η ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε σύμβαση με τον Άγγλο Υπουργό του Θησαυροφυλακίου, με την οποία παραιτήθηκε από πιστώσεις τις οποίες είχαν προηγουμένως αναλάβει οι σύμμαχοι, εις βάρος της χώρας μας.

Η διαρκής επανάσταση

The truth is that the Terror was an integral part of revolutionary ideology, which, just as it shaped action and political endeavour during that period, gave its own meaning to ‘circumstances’ that were largely of its own making. There were no revolutionary circumstances; there was a Revolution that fed on circumstances.

[François Furet, Interpreting the French Revolution, 1981]24

Ο κ. Αλέκος Αλαβάνος έβλεπε πάντα πολύ μπροστά, προέβλεπε τις εξελίξεις, ήταν πάντα εκεί να μας προειδοποιεί. Ο κ. Αλαβάνος ΕΙΝΑΙ οι εξελίξεις, με τις οποίες ταΐζει την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Στον κ. Αλαβάνο αρέσει η έκφραση «κατοχική κυβέρνηση». ΗΔΗ από τον Δεκέμβριο 200725, κατά την περίοδο διακυβέρνησης του μικρού Καραμανλή! Έναν χρόνο μετά, στη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικό (ο οποίος καταδικάστηκε σε ισόβια), ο κ. Αλαβάνος «δικαιώθηκε» ex post facto:

«Να βλέπει κανείς στις φυλακές, στις κινητοποιήσεις [sic] που έγιναν πριν από λίγες εβδομάδες, είκοσι χρονών κορίτσι να έχει βουτήξει ένα κινητό και να είναι μέσα επειδή δεν έχει να πληρώσει την εγγύηση. Ποιος γεννάει τη βία, λοιπόν; Ποιος γεννάει τη βία; Η βία γεννάται συνεχώς από το σύστημα και τις κυβερνητικές πολιτικές, παντού, εκεί που υπάρχει φτώχεια, εκεί που διαλύονται οι κοινότητες, στις πλατείες τη νύχτα και το είδαμε στο Περιστέρι, στις διαλυμένες οικογένειες, στις γειτονιές της παρακμής, στους χώρους που συνυπάρχουν αποκλεισμένοι Έλληνες με αποκλεισμένους ξένους. Η βία προκαλείται από την ίδια την Αστυνομία, αντί να την αντιμετωπίσει. Έτσι ξεκίνησε όλο αυτό, η σειρά των κινητοποιήσεων [...]».

»Το θέμα των κουκουλοφόρων. Είναι γνωστό, η κασέτα είναι παιγμένη πως, όχι μόνο δημιουργεί ανακλαστικά βίας στην κοινωνία το κράτος, αλλά όταν στις δύσκολες στιγμές δεν τη βρίσκει, χρησιμοποιεί τους εντεταλμένους του [...] Καταθέτω στα Πρακτικά το βίντεο από την εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου για την οργάνωση αστυνομικών με σιδερένια ραβδιά στην Πλατεία Συντάγματος, καθώς και δύο βίντεο από την τηλεόραση ‘Χωρίς Σύνορα’ για το πώς κουκουλοφόροι που ήταν μαζί με αστυνομικούς συνελάμβαναν φοιτητές που κραύγαζαν βοήθεια στο Ηράκλειο και για το πώς κάτι αντίστοιχο γινόταν στα Εξάρχεια. Αυτήν τη στιγμή γίνεται ένα πολύ άσχημο παιχνίδι. Θα σας διαβάσω την τοποθέτηση που έκανε ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρώην Πρωθυπουργός, πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας, Φραντσέσκο Κοσίγκα σε μία συνέντευξη, η οποία ταρακούνησε όλη την Ιταλία. Και λέει ο συγγενής της Νέας Δημοκρατίας: ‘αφήνει τους φοιτητές να κάνουν ό,τι θέλουν. Αποσύρονται οι δυνάμεις της Αστυνομίας από τους δρόμους και τα πανεπιστήμια. Μέσα στο κίνημα διεισδύουν προβοκάτορες, έτοιμοι για όλα και αφήνει για καμιά δεκαριά μέρες να λεηλατήσουν τα μαγαζιά, να κάψουν αυτοκίνητα, να περάσουν δια πυρός και δια σιδήρου την πόλη. Μετά, ενισχυμένος από τη λαϊκή συναίνεση, ο ήχος των σειρήνων των ασθενοφόρων θα υπερκαλύψει εκείνον των περιπολικών’ (Φραντσέσκο Κοσίγκα, Il Giorno, 20/8/2008)’. Τι κάνει η Κυβέρνηση; Έχει την εντύπωση κανείς ότι αντί να λύνει ένα πολιτικό πρόβλημα έχουμε έναν Πρωθυπουργό ο οποίος παίζει Playstation με τους αστυνομικούς με την επίσημη στολή από τη μια μεριά και με τους αστυνομικούς με τις κουκούλες από την ��λλη»26.

Είναι κι αυτή μια άποψη. Οι αστυνομικοί κάνουν τις «κινητοποιήσεις», φυσικά με κουκούλες, σπάνε και καταστρέφουν, προκαλούν πάντως. Ή, ακόμα καλύτερα, «διεισδύουν προβοκάτορες, έτοιμοι για όλα» και η κυβέρνηση «αφήνει για καμιά δεκαριά μέρες να λεηλατήσουν τα μαγαζιά» κλπ, ώστε μετά, υπό την πίεση της κοινής γνώμης, να σου φορέσει (η κυβέρνηση) τα αντιλαϊκά μέτρα που θέλει να περάσει, να ενισχύσει την κρατική καταστολή. Και όλα αυτά τον Δεκέμβριο του 2008, δύο χρόνια πριν έρθει το ΔΝΤ! Πόσο μπροστά, ο Λάκης Λαζόπουλος27, ο Χωρίς Σύνορα, ο Αλέκος Αλαβάνος.

Υπάρχει όμως μια μικρή αντίφαση στη σκηνοθεσία. Είναι η εφημερίδα Αυγή (καμία σχέση με τη Χρυσή Αυγή), «δημοσιογραφικό» όργανο του Σύριζα, η οποία κυκλοφορεί το ημερολόγιο του 2009 με εικόνες από τις καταστροφές του Δεκεμβρίου 2008, το χάος, «τη λάβα που αιφνιδιάζει όσους δεν βλέπουν το ηφαίστειο», ζητάει «λεφτά για τη[ν] παιδεία και όχι για τους μπάτσους», «όλοι στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο», «πλιάτσικο στις κλεμμένες μας ζωές», «ξύσε τον καθηγητή να βγει από μέσα ο μπάτσος».

Πόσο κρετίνοι! Πού να ήξεραν στην Αυγή ότι διαφήμιζαν έργα προβοκατόρων, λεηλασίες μαγαζιών από χέρια μπάτσων, κουκουλοφόρους αστυνομικούς που έχουν διεισδύσει στο κίνημα, λίγο πριν έρθει χειρότερη καταστολή.

Στις πρόωρες εκλογές του 2009 ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής επικαλείται «την εθνική πρόκληση της αντιμετώπισης των σοβαρών συνεπειών της διεθνούς οικονομικής κρίσης».

«Έγγραφο των υπηρεσιών της Τραπέζης της Ελλάδος προς τον διοικητή της, Γιώργο Προβόπουλο, με ημερομηνία 6 Οκτωβρίου 2009 –δύο μέρες μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ– έρχεται να φωτίσει με αμείλικτο τρόπο την πραγματική κατάσταση που άφησε αποχωρώντας ο κ. Καραμανλής. Το συμπέρασμα των συντακτών του σημειώματος, γραμμένο σε πλάγια γραμματοσειρά για έμφαση, είναι: ‘Με βάση τα έως τώρα στοιχεία και τις εξελίξεις, καθώς και τις διαφαινόμενες προοπτικές, ευρισκόμεθα ενώπιον ενός πρωτοφανούς δημοσιονομικού εκτροχιασμού, ο οποίος δεν δικαιολογείται, παρά μόνο σε πολύ μικρό βαθμό, από την κάμψη της οικονομικής δραστηριότητας. Είναι δε απολύτως βέβαιο ότι η παρούσα δημοσιονομική θέση της χώρας δεν είναι διατηρήσιμη’»28.

[Για τον «πρωτοφανή δημοσιονομικό εκτροχιασμό», τον ρόλο του δημοσιοϋπαλληλικού στρατού κατοχής και τις «αριστερές» πολιτικές δημοσιονομικής επέκτασης (ακόμα, ή κυρίως, κι από τις δήθεν Δεξιές (φιλελεύθερες…) κυβερνήσεις της δεκαετίας του ’70) δες «A magnificent Navy on land, ο δημοσιοϋπαλληλικός στρατός κατοχής και άλλες ιστορίες» και «Εισαγωγή στον καραμανλικό σοσιαλισμό»29].

Τον Φεβρουάριο του 2010 η κυβέρνηση Παπανδρέου (εκλεγείσα τέσσερις μήνες πριν με 43,2%) κι ο υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ανακοινώνουν πάγωμα μισθών και περικοπές επιδομάτων: «Πάγωμα των μισθών όλων των δημοσίων υπαλλήλων, εργαζομένων σε ΔΕΚΟ, ΝΠΔΔ και ΟΤΑ, αναστολή της τιμαριθμικής αναπροσαρμογής σε όλα τα επιδόματα, περικοπή επιδομάτων κατά 10%, περικοπή των υπερωριών κατά 30%, κατάργηση της αποζημίωσης για τη συμμετοχή σε ομάδες και επιτροπές εργασίας, περικοπή των οδοιπορικών, μέσω τροποποίησης του νομικού πλαισίου».

Κι ύστερα ήρθαν το ΔΝΤ κι η Μαρφίν. Την Παρασκευή 23 Απριλίου 2010 ο πρωθυπουργός της χώρας ανακοινώνει ότι η Ελλάδα αιτείται την «ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου».

Στις 5 Μαΐου 2010 πραγματοποιείται 24ωρη Γενική Απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, και όπως ανακοινώνει η ΓΣΕΕ «με απόλυτη επιτυχία και καθολική συμμετοχή των εργαζομένων […] Πανεργατικό αίτημα της Απεργίας ήταν να αλλάξουν ριζικά οι κυβερνητικές εξαγγελίες καθώς και οι όροι και οι προκλητικές απαιτήσεις των δανειστών της Τρόικας (Ε.Επιτροπή, ΕΚΤ, ΔΝΤ) οι οποίοι επέβαλαν ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΚΑ [sic] ΕΠΙΤΟΚΙΑ και τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες περιοριστικές πολιτικές στην οικονομία και την κοινωνία της χώρας μας»30 [επιτυχία με τρεις νεκρούς].

«Ξαφνικά, μέσα από το πλήθος, ξεπηδά μια ομάδα 12 ατόμων (σύμφωνα με το βούλευμα των δικαστών), η οποία -με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά- κατευθύνεται στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» και στο υποκατάστημα της τράπεζας «Marfin Bank» στον αριθμό 23. Τρεις από αυτούς σπάνε τις τζαμαρίες και πετούν εντός βόμβες μολότοφ».

»Στην Marfin, οι 8 υπάλληλοι της τράπεζας εγκλωβίζονται μέσα στο κτίριο που φλέγεται και έχει γεμίσει από καπνούς, καθώς η μόνη τους έξοδος διαφυγής είναι κλειδωμένη. Οι μαρτυρίες ανατριχιάζουν. Οι εγκλωβισμένοι καλούν τους οικείους τους για να τους πουν το τελευταίο ‘αντίο’, ενώ άλλοι προσπαθούν να βρουν έστω ένα παράθυρο για να πηδήξουν στον δρόμο και να γλιτώσουν από την φωτιά και τον καπνό. Κάποιοι από τους υπαλλήλους, πέντε στον αριθμό, καταφέρνουν και διασώζονται από ‘υπερκείμενους ορόφους’, σύμφ��να με την ανακοίνωση της πυροσβεστικής. Δεν έχουν όμως όλοι την ίδια τύχη».

»Τρεις νέοι άνθρωποι και ένα αγέννητο παιδί έχουν βρει τον θάνατο. Εκείνη την ημέρα κόβεται το νήμα της ζωής για τον Επαμεινώνδα Τσακάλη (36 ετών), την Παρασκευή Ζούλια (35 ετών) και την εγκυμονούσα Αγγελική Παπαθανασοπούλου (32 ετών). Σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση, τα αίτια του θανάτου των τριών ανθρώπων ήταν η εισπνοή καπνού και τοξικών αερίων».

»Οι μαρτυρίες που ακούστηκαν στις ακροαματικές διαδικασίες σοκάρουν. Υπάλληλος του βιβλιοπωλείου αναφέρει ότι όταν είπε στους δράστες ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι εντός των καταστημάτων, αυτοί του απάντησαν κυνικά ‘θα σας κάψουμε όλους’. Επιβάτης του Μετρό καταθέτει ότι συμμετέχοντες στην επίθεση συζητούσαν μεταξύ τους μετά το συμβάν ό[τ]ι ‘έπρεπε απλά να τους τρομάξουν και όχι να τους κάψουν’. Άλλοι παρευρισκόμενοι διηγούνται ότι μέρος των διαδηλωτών φώναζε ‘κάψτε τους πλούσιους’31.

[Οι «προβοκάτορες» αστυνομικοί έχουν μπει στο πετσί του ρόλου: δεν καίνε μόνο, κάνουν και σχόλια την ώρα που σκοτώνουν].

Στις 24/06/2010 δολοφονείται από έκρηξη βόμβας ο Αστυνομικός Διευθυντής Γιώργος Βασιλάκης, υπασπιστής του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης, Μιχάλη Χρυσοχοίδη. Στην προκήρυξη ανάληψης της ευθύνης με υπογραφή «Θανάσης Κλάρας» (το πραγματικό όνομα δηλαδή του Άρη Βελουχιώτη) αναφέρονται τα εξής: «Η πραξικοπηματική τροπολογία, που παρέχει τη δυνατότητα στον υπουργό Οικονομικών να υπογράφει κάθε μνημόνιο συνεργασίας, συμφωνία ή σύμβαση δανεισμού, με τους υπερεθνικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, παρακάμπτοντας ουσιαστικά το κοινοβούλιο, βάζει οριστικά την ταφόπλακα στην αξιοπιστία των κομμάτων και στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες που επικαλούνται […] Απευθυνόμαστε σε όλους εκείνους, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνέβαλαν στο να βρεθεί ο λαός στη δίνη της ανέχειας, και δίχως ίχνος ντροπής, πέταξαν τα όνειρα του στο καιάδα του Δ.Ν.Τ.»32

Ο Κωστής Χατζηδάκης, βουλευτής της (αντιπολιτευόμενης) Νέας Δημοκρατίας δέχεται επίθεση από τρία άτομα στις 15/12/2010, ενώ δύο που έσπευσαν να τον βοηθήσουν καταλήγουν μαζί του στο νοσοκομείο. Το βίντεο είναι θλιβερό: ο κακόμοιρος βουλευτής δεν μπορεί να αμυνθεί, τον κρατάνε και τον χτυπάνε, έχει ματώσει στο κεφάλι. Οι δειλοί τραμπούκοι που του επιτέθηκαν σπεύδουν να εξαφανιστούν (ο μοναδικός δράστης που ταυτοποιήθηκε ήταν ένας 68χρονος συνταξιούχος, από τη «χειμαζόμενη μάζα» των συνταξιούχων του ΟΤΕ: δεν μας είπαν μόνο πόσα χρόνια έπαιρνε σύνταξη), και ο Κωστής Χατζηδάκης δηλώνει ότι «κατανοεί την αγανάκτηση των πολιτών» και ζητάει να μη διωχθούν οι δράστες. Η πιο ψοφοδεής και αγράμματη ανακοίνωση όμως είναι από την Νέα Δημοκρατία (ποιος να το περίμενε!) του Αντώνη Σαμαρά, η οποία μιλάει για (τι άλλο;!;) προβοκάτσια (!), συγχέοντας τον προπηλακισμό [η ενέργεια ή το αποτέλεσμα του προπηλακίζω, ο χλευασμός, ο διασυρμός, ο εξευτελισμός] με τον ξυλοδαρμό: «Ο προπηλακισμός [LOL] κάθε προσώπου, οποτεδήποτε και αν γίνει [sic], είναι απαράδεκτος και καταδικαστέος. Σήμερα όμως, ο προπηλακισμός [LOL] Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας είναι κάτι παραπάνω [sic]. Υπηρετεί ύποπτες και προβοκατόρικες σκοπιμότητες. Φαίνεται πως το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία έχει πρωτοστατήσει στον αγώνα κατά της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης και έχει καταγγείλει ότι το πρόσφατο νομοθέτημά της οδηγεί σε ‘εργασιακό Μεσαίωνα’, έχει ενοχλήσει πολλούς. Όσοι πιστεύουν ότι η Νέα Δημοκρατία θα κάνει έστω και ένα χιλιοστό πίσω από τη γραμμή αυτή, κάνουν μεγάλο λάθος. Παραμένουμε αμετακίνητοι κατά του Μνημονίου και επιμένουμε»33. Μοναδικός (;) γενναίος από τη Δεξιά μια γυναίκα, η Ντόρα Μπακογιάννη: «Με λύπη μου διαπίστωσα χθες, μετά από τη βάρβαρη επίθεση κατά του Κωστή Χατζηδάκη, ότι η ΝΔ έκανε λόγο περί προβοκάτσιας ή συνωμοσίας. Επιτέλους, οφείλουν όλοι να καταλάβουν ότι η τυφλή αντιμνημονιακή ρητορική, οδηγεί στις καταστάσεις ανεξέλεγκτης βίας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι όταν σπέρνουν ανέμους, θερίζουν θύελλες. Δεν μπορεί το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως να ακολουθεί τη ρητορική του ΠΑΜΕ».

Άλλοι πολιτικοί ή ακόμα και συνδικαλιστές που δέχθηκαν επίθεση από τραμπούκους ήταν: ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γιάννης Παναγόπουλος (Μάρτιος, 2010), ο Απόστολος Κακλαμάνης (Μάιος 2010), ο Δημήτρης Σιούφας (Αύγουστος 2010), ο Θεόδωρος Πάγκαλος (Μάρτιος 2011), ο Ανδρέας Λοβέρδος (Απρίλιος 2011), ο Άδωνις Γεωργιάδης (Απρίλιος 2012), ο Γιώργος Κουμουτσάκος (Νοέμβριος 2015), αλλά και ο Γιάνης Βαρουφάκης (Απρίλιος 2015), ο Νίκος Φίλης και ο Νίκος Ξυδάκης (Ιούλιος 2017), ο Κώστας Ζουράρις (Ιανουάριος 2018), και πάρα πολλοί άλλοι.

Τον Οχτώβρη [sic] του 2011 το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ κάνει απεργιακή συγκέντρωση, στην οποία πέφτει (πολύ) ξύλο. Η κ. Αλέκα Παπαρήγα δηλώνει: «Η προσχεδιασμένη δολοφονική επίθεση εναντίον της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας και του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών απέτυχε, όπως θα αποτύχουν και όσες άλλες προσπάθειες γίνουν από δω και μπρος. Ο χώρος της ταξικής πάλης, της αποφασιστικής πάλης απέναντι όχι μόνο στην κυβερνητική πολιτική, αλλά απέναντι σ' αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα, είναι μαθημένος [...] Κυβέρνηση, κόμματα, όσοι φοβούνται την ταξική πάλη νομίζουν ότι μπορούν να την καταστείλουν. Είτε με το μαστίγιο, είτε με το καρότο, είτε με αυτούς τους μηχανισμούς κρατικούς, παρακρατικούς που παρασύρουν και αθώα [sic] παιδιά σίγουρα, δε θέλω να τα βάλω όλα στο ίδιο τσουβάλι [...] Ο λαός να πάρει στα χέρια του την υπόθεση. Όσο πιο μαζικό κίνημα, τόσο λιγότερη θα είναι η τρομοκρατία και η προβοκάτσια»34.

[Ο στόχος είναι προφανής: αν πάρει μέτρα η κυβέρνηση, ακόμα κι αν ΜΕΤΑΒΑΛΕΙ τις «συντάξεις των άγαμων ή διαζευγμένων θυγατέρων» ή «προκαλέσει» την κατάληψη του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους από «συγκεκριμένες ομάδες σε πλήρη αναντιστοιχία με τα προβλήματα της χώρας»35, τότε η κυβέρνηση έχει κάνει προβοκάτσια «για να δημιουργήσει ανακλαστικά βίας στην κοινωνία» και να περάσει τα «δυσβάστακτα μέτρα»! Αν δεν πάρει μέτρα, τότε το «εργατικό κίνημα» νίκησε! Οι τσιρίδες έπιασαν τόπο! Αποκαλύφθηκε η προβοκάτσια!]

Τον ίδιο μήνα φτάσαμε στο «point of no return». Στις 28/10/2011 έχει ετοιμαστεί η στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, και ο υπουργός Εθνικής Αμύνης, Πάνος Μπεγλίτης «πηγαίνουν στην κεντρική εξέδρα των επισήμων […] όπου αντιμετωπίζουν μια πρωτοφανή ατμόσφαιρα. Από την απέναντι πλευρά, ένα αγριεμένο πλήθος έχει συσσωρευθεί πίσω από τις κορδέλες στα πεζοδρόμια. Από τη μία είναι οι ‘κόκκινοι’ με επικεφαλής τον βουλευτή Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ Τάσο Κουράκη που τον αναγνωρίζουν από την εξέδρα χάρη στο γνωστό του κοτσιδάκι. Από την άλλη, από δεξιά είναι οι ‘μαύροι’ - χρυσαυγίτες, απόστρατοι, παρακρατικοί και άλλοι. Οι ομάδες είναι χωριστές. Αλλά τα συνθήματα για κατοχική κυβέρνηση και άλλα δημοφιλή θέματα της εποχής εκείνης συγκλίνουν […] Το πλήθος φωνάζει όλο και πιο δυνατά. Και σε μια στιγμή σπρώχνει τις κορδέλες και τα κιγκλιδώματα και κατεβαίνει στην άσφαλτο. Όταν ‘κόκκινοι’ και ‘μαύροι’ συγκλίνουν στα εβδομήντα μέτρα από την εξέδρα, λαμβάνεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον υπουργό Αμυνας η απόφαση να μη γίνει η παρέλαση […] Είναι Παρασκευή. Μέχρι την Κυριακή ο Γιώργος Παπανδρέου θα έχει αποφασίσει να τραβήξει το - μοιραίο όπως θα αποδειχθεί - χαρτί του δημοψηφίσματος»36. Αλλά το μεγαλύτερο «εθνίκι» στις φαιοκόκκινες ομάδες αποδείχτηκε ο μετέπειτα σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα, ο κ. Νίκος Καρανίκας (Μπορεί και να ήταν προβοκάτορας)!

Στο δημοψήφισμα που δεν έγινε τότε, «ο Αλ. Τσίπρας μιλούσε για έναν ‘πρωθυπουργό σε απελπιστική κατάσταση’ και προσέθετε ότι η πραγματική πτώχευση θα συμβεί πολύ προτού φτάσουμε στην κάλπη. Ο Φ. Κουβέλης επέκρινε τις ‘ψευδώνυμες επιλογές’ και ζητούσε πρόωρες εκλογές»37.

Ο ηθοποιός και βουλευτής των ΑΝΕΛ, κ. Παύλος Χαϊκάλης, ποστάρει στο twitter στις 3/12/2012 (με κεφαλαία για έμφαση): ΠΟΥΣΤΗ ΠΡΟΔΟΤΗ ΠΑΠΑΔΗΜΟ. Στην ίδια γραμμή ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ, κ. Πάνος Καμμένος, η εφημερίδα Αυγή, αλλά και η Χρυσή Αυγή (ποιος να το περίμενε!), μιλούν για χούντα Παπαδήμου (2012). Μετά το τρομοκρατικό χτύπημα εναντίον του κ. Παπαδήμου τον Μάιο 2017 ο πρώην αναπληρωτής Γραμματέας των ΑΝΕΛ, κ. Αθ. Μπέλτσος, έγραψε: «Τρομοκρατικό χτύπημα του κόλου [sic]. Δηλώσεις συμπαράστασης. Εμετός»38. Στο αντιμνημονιακό μέτωπο ή/και με τον Σύριζα συντάσσονται και η κ. Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, ο κ. Βαγγέλης Μαρινάκης, ο κ. Ιβάν Σαββίδης, ο κ. Πέτρος Κόκκαλης, η κ. Πόλα Ρούπα, ο κ. Χριστόδουλος Ξηρός, ο κ. Άκης Τσοχατζόπουλος.

Η κ. Βασιλική Θάνου, Πρόεδρος του Αρείου Πάγου (Ιούλιος 2015 – Ιούνιος 2017) και πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ελλάδας (Αύγουστος – Σεπτέμβριος 2015), μόλις ανέλαβε την προεδρία του Αρείου Πάγου έστειλε επιστολή στους Προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων των κρατών μελών της ΕΕ για να τους ενημερώσει «κατά τρόπο αντικειμενικό, αμερόληπτο και ειλικρινή [sic], όπως επιβάλει η δικαστική ιδιότητα αναφορικά με τις θέσεις του ελληνικού λαού και με την κατάσταση [sic] της Ελλάδος». «Αυτά δεν τα λέει κάποιος πολιτικός», σχολιάζει ο Σταύρος Τσακυράκης, «αλλά η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου σε συναδέλφους της δικαστές. Είναι φανερό ότι όχι μόνο δεν κατανοεί την επιταγή της αποχής της ιδίας από πολιτικές κρίσεις αλλά είναι τόσο αφελής ώστε δεν υποψιάζεται καν ότι οι δικαστές των άλλων χωρών θα τραβούν τα μαλλιά τους διαπιστώνοντας ότι ανώτατος δικαστικός λειτουργός μιλά ως πολιτικάντης»39. Πολύ νωρίτερα, το 2012, η συνδικαλίστρια Βασιλική Θάνου-Χριστοφίλου είχε πρωτοστατήσει στην απεργία των δικαστικών παραβιάζοντας το Σύνταγμα: «οι απεργοί δικαστές είναι επίορκοι, διαπράττουν το αδίκημα της απεργίας δημοσίων υπαλλήλων (άρ. 247 ΠΚ), [γι’ αυτό και] μπορούν και πρέπει να συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω, [ενώ] υπέχουν και πειθαρχικές κυρώσεις»40.

Ο συγκυβερνήτης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τα χρόνια 2015-2019, κ. Πάνος Καμμένος, δεν σταμάτησε να λέει περί «προδοτών και τοκογλύφων» το 2012. Αλλά με ποιο επιτόκιο δανειζόταν η χρεοκοπημένη Ελλάδα; «Την επόμενη τριετία θα δανειζόμαστε με επιτόκιο 2% – χαμηλότερο από το κόστος δανεισμού των χωρών που μας δανείζουν» γράφει η κ. Μιράντα Ξαφά. Το 2009, ο Πάνος Καμμένος στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ήταν Υφυπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας. Από τον Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλιο του 2009 η Ελλάδα δανείζεται με επιτόκιο κοντά ή πάνω από 6% στα 10ετή ομόλογα! Προκύπτει λοιπόν αβίαστα το ερώτημα για τον Πάνο Καμμένο: είναι ηλίθιος ή υποκριτής;

Το «κατηγορητήριο»

Στο εδώλιο κάθισαν οι τρεις «κατηγορούμενοι»: ο Αλέξης Τσίπρας, Πρωθυπουργός την αποφράδα περίοδο 25/01/2015 – 20/08/2015. ο Γιάννης Βαρουφάκης, πρώην σύμβουλος του ΓΑΠ, Υπουργός Οικονομικών την περίοδο 27/01/2015 – 06/07/2015. και η Βασιλική Θάνου, υπηρεσιακή Πρωθυπουργός την περίοδο 27/08/2015 – 21/09/2015, Πρόεδρος του Αρείου Πάγου την περίοδο 01/07/2015 – 30/06/2017.

Η «επαναστατική επιτροπή» παρουσιάστηκε στην έδρα: ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου με το μαγιό του (θα έφευγε με το κανό αμέσως μόλις έβγαινε η απόφαση). ο Ευάγγελος Βενιζέλος, συνταγματολόγος σπουδαίος, «έδινε» το απαραίτητο κύρος στην όλη παρωδία δίκης. ο Θεόδωρος Πάγκαλος, πρόεδρος της επαναστατικής κυβέρνησης, φορώντας μπλουζάκι Judge Dread “I AM THE LAW” απήγγειλε το «κατηγορητήριο»:

Η ελληνική κυβέρνηση έκανε αντισυνταγματικό δημοψήφισμα με σκοπό την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη, και την επαναφορά της δραχμής με το εμφανώς παραπλανητικό ερώτημα «Είστε υπέρ ή κατά του Preliminary Debt Sustainability Analysis» μετακυλίοντας την ευθύνη στον ελληνικό λαό, παρότι οι Μεγάλες Δυνάμεις ήταν αντίθετες (Γερμανία, Γαλλία, ΗΠΑ), το αποτέλεσμα του οποίου οδήγησε σε οικονομικές και πολιτικές δυσχέρειες, με προφανείς ευθύνες της συνδικαλίστριας και επιόρκου40 Προέδρου του Αρείου Πάγου, Βασιλικής Θάνου.

Ο Αλέξης Τσίπρας σχημάτισε κυβέρνηση με «σύνθεση λίγο τρομακτική»18, τοποθετώντας επικεφαλής υπουργείων και δημοσίων υπηρεσιών απειροπόλεμα και άχρηστα στελέχη, συμπεριλαμβανομένων του ίδιου και των συγγενών του.

Η ελληνική κυβέρνηση παραιτήθηκε από πιστώσεις – έχασε 24,5 €δισ. (χρήματα του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας προς τις συστημικές τράπεζες), με σύνολο καταγεγραμμένης ζημιάς περισσότερα από 40 €δισ. – κατά τη διάρκεια της «αγωνιστικής διαπραγμάτευσης» των Τσίπρα/Βαρουφάκη.

Οι όψιμοι μάρτυρες κατηγορίας ήταν «καταπέλτες»: Στάθης Παναγούλης (υποψήφιος βουλευτής με το ΚινΑλ - ο τύπος που είπε «όσοι έχουν υπογράψει τα μνημόνια θα παρακαλάνε να περάσουν από Ειδικό Δικαστήριο, παρά να έχουν το τέλος του πρέσβη των ΗΠΑ στη Λιβύη»), Γιάννης Ραγκούσης (ο πρώτος δημόσιος υπάλληλος που «διορίστηκε» παρά τη θέλησή του), Νίκος Κοτζιάς (παρατρίχα υπουργός με ΓΑΠ, παραιτηθείς υπουργός επί Τσίπρα), Κώστας Λαπαβίτσας (κατ’ άλλους «Παλαβίτσας» – έχει πει «οι ελλείψεις θα είναι στις μεταφορές και εκεί το δελτίο θα είναι αναγκαίο»), Πάνος Καμμένος (ζητούσε επιτακτικά λιντσάρισμα των κατηγορουμένων), Δημήτρης Καζάκης (ο τύπος που είπε «Η Αστυνομία να συλλάβει τον δοτό πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας») και άλλοι. Μόνη μάρτυς υπεράσπισης η αδερφή του Αλέξη, Ζανέτ Τσίπρα (κατ’ άλλους Ζανέτ Τουρλουφίδη-Χατζηγιώργη).

Η ετυμηγορία ήταν επίσης ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ: «Οι κατηγορούμενοι κρίνονται όλοι ένοχοι! Απαγορεύεται η μισθοδοσία και η σύνταξη από το ΔΗΜΟΣΙΟ εφ’ όρου ζωής σε όλους τους κατηγορουμένους ΚΑΙ στους συγγενείς τους, συμπεριλαμβανομένων και των παιδικών φίλων…»

Ο Τσίπρας άρχισε να τσιρίζει, «ΟΧΙ δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί, ΟΧΙ και τον Καρανίκα, σας παρακαλ…».

______________________________________________________

Ξύπνησε ιδρωμένος. Ήταν ένα κακό όνειρο, ΕΦΙΑΛΤΗΣ! Δίπλα του η σύντροφός του μια ζωή μαζί, διορισμένη στο δημόσιο (γιατί δυο κρατικοί μισθοί στην οικογένεια είναι καλύτερα). Χάιδεψε τα μαλλιά της, ήταν χαρούμενος, όλοι ήταν ευχαριστημένοι, ο ξάδερφός του, Γιώργος Τσίπρας, ο Καρανίκας, όλοι, ΟΛΟΙ, είχαν ΚΑΙ την κυβέρνηση ΚΑΙ την εξουσία, ρε δεν πα να γαμηθούν! Η Μπέτι σηκώθηκε αναμαλλιασμένη: «τι ψιθυρίζεις πάλι μωρέ βλάκα, Ιούλιο μήνα είμαστε ακόμα στην πόλη…».

Σώπασε. Κανείς δεν τον καταλαβαίνει πια, ούτε η γυναίκα του.

ΟΛΟΙ ΑΧΑΡΙΣΤΟΙ.

Αναφορές

1. Δ. Ν. Μαρωνίτης, Η διορία, Το Βήμα, 10.06.2012

2. Γ. Βαρουφάκης: Ο Τσίπρας μου είπε «να φοβάμαι ένα νέο Γουδή», Καθημερινή, 19.05.2017

3. Αλ. Κοτζιάς, ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΓΟΥΔΙ. Η Δίκη των Εξ, Τύπος Α.Ε., Αθήναι, 1974 [Σειρά: Τα φοβερά ντοκουμέντα].

4. Γεώργιος Παπανδρέου, Η αλήθεια θα ζήση και θα νικήση, «Ελεύθερος Λόγος», Μυτιλήνη, 7 Ιουλίου 1922. Βλ. Γ. Παπανδρέου, Πολιτικά Θέματα, ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ Α.Ε., 2018, 1η Έκδ. 1941, σ. 156.

5. Ηλίας Νικολακόπουλος, Των εκλογών τα πάθη, ΔΟΛ, 2012, σσ. 62-63.

6. Σωτήρης Ριζάς, Το τέλος της Μεγάλης Ιδέας, (Εκδ. Καστανιώτη), 2015, σ. 335. [Απόσπασμα επιστολής Κωνσταντίνου προς άγνωστο παραλήπτη, 9 Νοεμβρίου 1922, Αρχεία τ. Βασιλικών Ανακτόρων, ΓΑΚ, φάκ. 125].

7. Σπ. Γ. Πλουμίδης, Το «αηδόνι» με το πρόωρο και βίαιο τέλος, Καθημερινή, 15.04.2018.

8. Όπως γράφει ο Σωτήρης Ριζάς [Σωτήρης Ριζάς, Το τέλος της Μεγάλης Ιδέας, (Εκδ. Καστανιώτη), 2015, σ. 304-305]:

«Ο πρίγκιπας Ανδρέας αποκάλυπτε επίσης το ψυχολογικό χάσμα που χώριζε τη δυναστεία, που θεωρούσε ότι εκπροσωπούσε την Παλαιά Ελλάδα, από τους Μικρασιάτες Έλληνες:

‘Απαίσιοι πραγματικώς είναι οι εδώ Έλληνες, εκτός ελαχίστων [...] Επικρατεί βενιζελισμός γλοιώδης. Θα ήξιζε πράγματι να παραδώσωμεν την Σμύρνην εις τον Κεμάλ διά να τους πετσοκόψη όλους αυτούς τους αχρείους, οι οποίοι φέρονται έτσι κατόπιν του φοβερού αίματος όπερ εχύσαμεν εδώ. Αίματος της Παλαιάς Ελλάδος δε, διότι όλα τα παιδιά των οπωσδήποτε καλυτέρων οικογενειών των ενταύθα υπηρετούν εις την Σμύρνην και τα μετόπισθεν, αλλοίμονον δε αν εν οιονδήποτε τμήμα ευρεθή σχηματισμένον μόνον από Μικρασιάτας και ενώπιον του εχθρού’».

9. Αλ. Τσίπρας: Αυτοί που μας κυβερνούν δεν είναι τόσο Έλληνες, Το Βήμα, 20.02.2012.

10. Εμμανουήλ Ροΐδης, Πάπισσα Ιωάννα, Κεφ. Δ’.

11. Ζούλας, Κ., Η ... ελευθεροστομία των συριζαίων, Καθημερινή, 22.03.2014

Μαργωμένου, Μ., Ευκαιρία για μία ημέρα δόξας, Καθημερινή, 13.10.2012

Πρόστιμο για το ξ*κ*λι*ρα του Τράγκα στη Μέρκελ, News247, 22.02.2012

12. Κ. Τασούλας, «Η στιγμή αυτή είναι μια θαυμάσια στιγμή», Καθημερινή, 30/08/2015

13. Γ. Παλαιολόγος, Από τη Marfin έως τις επιθέσεις κατά πολιτικών, Καθημερινή, 25.08.2018.

14. Α. Πανταζόπουλος, Η εθνικολαϊκιστική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, Το Βήμα, 23.11.2013

15. Μ. Βουλαρίνος, Να βρείτε κάποιον να σας φροντίζει όπως ο ΣΥΡΙΖΑ τη Χρυσή Αυγή, Athens Voice, 16.11.2018.

16. Π. Μανδραβέλης, Η άνοδος και η εξαφάνιση των Αγανακτισμένων, Καθημερινή, 25.11.2012

17. Όσοι δυσανασχετούν ή δεν αποδέχονται τη σύμπραξη κομμουνιστών και ναζιστών ενίοτε, ας διαβάσουν τα παρακάτω (του Ανδρέα Παππά):

«Πόσοι, άραγε, ξέρουν ή θυμούνται πως πριν από το 1933 κύριος στόχος των κομμουνιστών ήταν οι σοσιαλιστές, που αποκαλούνταν ‘σοσιαλφασίστες’ και δέχονταν μετωπικές επιθέσεις – επιθέσεις που έφθασαν ακόμη και στο σημείο να υπάρξει συνεργασία μεταξύ κομμουνιστών και ναζί κατά της σοσιαλιστικής κυβέρνησης της Πρωσίας, το 1931 (δημοψήφισμα) και το 1932 (απεργία στις συγκοινωνίες του Βερολίνου); Οταν ο Στάλιν και η Κομιντέρν θα ανησυχήσουν από το γεγονός ότι οι σφοδρές επιθέσεις κατά των Σοσιαλδημοκρατών δεν θα φέρουν την προλεταριακή επανάσταση, όπως προσδοκούσαν, αλλά – σε συνδυασμό, ασφαλώς, και με άλλους παράγοντες – τον Χίτλερ στην εξουσία, θα ακολουθήσει η περίοδος των λαϊκών μετώπων και των μεγάλων αντιφασιστικών συσπειρώσεων.

Και αυτή, όμως, η (εκ των πραγμάτων) θετική αλλαγή στη γραμμή πλεύσης θα πέσει θύμα των αναγκών της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής. Έτσι, το 1939, όταν θα υπογραφεί το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ, η ‘γραμμή’ και πάλι θα αλλάξει: πάνε πια οι μεγάλοι αντιφασιστικοί συνασπισμοί, πάει η πολιτική της συμμαχίας με τους σοσιαλδημοκράτες και με τη ‘δημοκρατική πτέρυγα της αστικής τάξης’. Ο πόλεμος που θα ξεσπάσει έναν μήνα αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1939, θα καταγγελθεί από την Κομιντέρν ως ‘ενδοϊμπεριαλιστική διαμάχη’, μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας από τη μια και Γερμανίας από την άλλη, στην οποία οι κομμουνιστές δεν έχουν κανένα λόγο να αναμειχθούν.

Το ΚΚΕ, δεν πρόλαβε καλά-καλά να βρεθεί αντιμέτωπο με ανάλογες καταστάσεις, καθώς από την κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς (Απρίλιος – Μάιος 1941) ως τη γερμανική επίθεση κατά της ΕΣΣΔ μεσολάβησε μόλις ένας μήνας. Έτσι κάπως τα πράγματα ‘απλοποιήθηκαν’ και η αντιφασιστική γραμμή πλεύσης του 1934-39 έγινε και πάλι επίκαιρη.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, από τις φυλακές της Κέρκυρας, φαίνεται πως αντιλήφθηκε ότι όλος ο κόσμος, ασχέτως πολιτικών απόψεων και στάσης απέναντι στην 4η Αυγούστου, είχε λίγο – πολύ στοιχηθεί πίσω από την τότε πολιτική ηγεσία της χώρας, καθώς είχε νιώσει ‘δικό του’ και ‘δίκαιο’ τον πόλεμο κατά της Ιταλίας. Έστειλε, λοιπόν, τη γνωστή επιστολή προς τον Μεταξά (31.10.1940), με την οποία δήλωνε την πρόθεση του ΚΚΕ να συστρατευθεί στον ‘εθνικοαπελευθερωτικό’, όπως τον αποκαλούσε, πόλεμο. Υπήρξε, όμως, και συνέχεια, την οποία λίγοι γνωρίζουν, και ακόμη λιγότεροι επιθυμούν να τους τη θυμίζουν. Η Κομιντέρν επέπληξε δριμύτατα τον Ζαχαριάδη γι’ αυτή την πρωτοβουλία του. Έτσι, την πρώτη, τη ‘γνωστή’ ας την πούμε, επιστολή του Ζαχαριάδη ακολούθησαν δεύτερη (26.11.1940) και τρίτη (15.01.1941), με τις οποίες ο ηγέτης του ΚΚΕ ‘έπαιρνε πίσω’ όσα είχε γράψει στην πρώτη επιστολή του, κάνοντας τώρα λόγο για ‘πόλεμο καταχτητικό στο έδαφος της Αλβανίας’, που συνεχίζεται ‘για λογαριασμό της πλουτοκρατίας και του αγγλικού ιμπεριαλισμού’, και προτείνοντας ‘ιταλο-ελληνική ειρήνη με τη μεσολάβηση της Σοβιετικής Ένωσης’. Αλήθεια, αναρωτιέμαι, πόσοι συμπατριώτες μας γνωρίζουν την ύπαρξη της δεύτερης και της τρίτης επιστολής Ζαχαριάδη;».

18. Αλέξανδρος Κρητικός, Από τις μεγάλες προσδοκίες στην ανώμαλη προσγείωση, Καθημερινή, 08/02/2015

19. Γιώργος Σεφέρης, Επιστολή στον Τίμο Μαλάνο, 9.5.1948, περ. Η Λέξη, τχ. 23, Μάρτης-Απρίλης 1983. Η σημείωση έχει παρθεί από Ηλίας Νικολακόπουλος, Των εκλογών τα πάθη, ΔΟΛ, 2012, σ. 63.

20. Πάνος Θεοδωρίδης, Θεσσαλονίκη. Διήγηση ενός αιώνα ή ο νόμος ανατολικά του Πέκος, (Εκδ. Θύραθεν), 2013, σ. 183

21. Μαυρογορδάτος, Γ.Θ., 100 χρόνια «Κ»: Οίκαδε… οι Πομερανοί, Καθημερινή, 19/02/2019.

22. Επιστολή Γεωργίου Κ. Αραμπατζή, Η σφαγή στη Σμύρνη, ο ύπατος αρμοστής και τα «μοιραία» διαβατήρια των Ελλήνων, Καθημερινή, 08/03/2019.

Και εδώ.

23. Wikipedia, Η δίκη των έξι

24. François Furet, Interpreting the French Revolution, (Cambridge University Press) 1981, pp. 62-63.

25. α) Γ. Λούλης, Ο δρόμος προς την άβυσσο, Εκδ. Καστανιώτη, 2011.

β) Και εδώ.

26. ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΗΣ, ΙΒ’ ΠΕΡΙΟΔΟΣ, Σύνοδος Β’, Συνεδρίαση ΝΘ’, 21/12/2008, σσ. 3760-3764.

Στις 14/12/2008, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, στη συνέντευξη τύπου με θέμα «ΕΚΡΗΞΗ [sic] ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ - ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ» λέει τα εξής:

«Κατά την εκτίμησή μας, όσα έλαβαν χώρα το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, στην οδό Μεσολογγίου δεν ήταν ένα μεμονωμένο ατυχές περιστατικό όπως αρχικά προσπάθησε να παρουσιάσει η κυβέρνηση και μερίδα των ΜΜΕ. Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, στην οδό Μεσολογγίου είχαμε μια πράξη ωμής κατάλυσης της δημοκρατικής νομιμότητας. Είχαμε μία εν ψυχρώ δολοφονία, εμείς λέμε μία προαναγγελθείσα εκτέλεση, μια δολοφονία που ξεχείλισε το ποτήρι [...] Θα σας θυμίσω ένα σύνθημα από την περίοδο των μαθητικών αγώνων της δικής μου γενιάς που ακολούθησε κι όλες τις επόμενες γενιές κι έλεγε: «δεν είναι τα βιβλία, δεν είναι οι βαθμοί εκείνο που μας λείπει είναι η ζωή». Αργότερα βροντοφώναξαν ότι «φοβόμαστε όλα αυτά που θα γίνουν για μας χωρίς εμάς» και σήμερα στους μεγάλους δρόμους της Αθήνας κι όλων των μεγάλων πόλεων βροντοφωνάζουν «στις τράπεζες λεφτά στην νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες» [...] Εμείς πιστεύουμε ότι αυτές οι κινητοποιήσεις [sic] αυτές οι εκδηλώσεις αγανάκτησης, οργής, δυσαρέσκειας δεν είναι μόνο εκδηλώσεις που αναδεικνύουν την συσσωρευμένη οργή αλλά που εμπεριέχουν κι ένα μεγάλο θετικό [sic] φορτίο για ριζοσπαστικές αλλαγές και τελικά για μια μεγάλη αλλαγή στην πορεία της χώρας […] [Ζ]ητάμε να μπει τέλος στην πολιτική του αυταρχισμού, της καταστολής και της κρατικοποίησης [sic]. Με λίγα λόγια, ζητάμε τον αφοπλισμό των αστυνομικών δυνάμεων όταν έρχονται σε επαφή με τον πολίτη στη διάρκεια κινηματικών, συνδικαλιστικών και πολιτικών εκδηλώσεων. Την κατάργηση των ΜΑΤ και την απαγόρευση χρήσης χημικών σε διαδηλώσεις».

[Αργότερα, μόλις ανέλαβε την πρωθυπουργία, ο κ. Τσίπρας είχε κλούβες και ΜΑΤ σε κάθε του κίνηση, αλλά ο ίδιος το αρνείται!]

27. Περί Λάκη Λαζόπουλου, πάλι από Ανδρέα Παππά, έναν χρόνο πριν από το μνημόνιο:

«Γνωστός προστάτης των λαϊκών συμφερόντων (όταν δεν ταξιδεύει με σκάφη φίλων ‘για Μύκονο’), ο Λάκης Λαζόπουλος είναι επίσης, για όσους δεν το γνωρίζουν, και ασυμβίβαστος υπερασπιστής των ‘εθνικών δικαίων’, έτοιμος -κατά δήλωσή του- να συντρίψει τους Σκοπιανούς (sic) που τολμούν να αμφισβητούν ότι ‘η Μακεδονία είναι ελληνική’. Βέβαια, το γεγονός ότι έχει απαλλαγεί από τις στρατιωτικές υποχρεώσεις του, εξασφαλίζοντας (σαν καλός ηθοποιός) τρελόχαρτο, είναι μια μικρή λεπτομέρεια, ανίκανη ασφαλώς να πλήξει ή να μειώσει το κύρος του ως ακραιφνούς και θερμού πατριώτη».

28. Γιάννης Παλαιολόγος, «Ευρισκόμεθα ενώπιον ενός πρωτοφανούς εκτροχιασμού», Καθημερινή, 07/01/2018

29. Virtuouspagan, A magnificent Navy on land, ο δημοσιοϋπαλλ��λικός στρατός κατοχής και άλλες ιστορίες, 13/09/2016.

Virtuouspagan, Εισαγωγή στον καραμανλικό σοσιαλισμό, 06/12/2017.

30. Δελτίο Τύπου, ΓΣΕΕ, ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ, Καθολική, αγωνιστική συμμετοχή στη Γενική Απεργία της ΓΣΕΕ, 5/5/2010.

Από το πρώτο Δελτίο Τύπου απουσιάζει η «είδηση» της δολοφονίας των τριών εργαζομένων της Μαρφίν που έγινε την ίδια μέρα--. Υπάρχει όμως στο δεύτερο δελτίο τύπου την ίδια μέρα: «Η μεγαλύτερη μεταπολιτευτική διαδήλωση των εργαζομένων ενάντια στα αντεργατικά μετρά σημαδεύτηκε από τυφλή και προβοκατόρικη βία που οδήγησε στο θάνατο τριών νέων ανθρώπων […] Εκφράζουμε την βαθύτατη λύπη μας και τα συλλυπητήρια μας προς τις οικογένειες των αθώων θυμάτων της τυφλής βίας. Δηλώνουμε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε και να εντείνουμε τον αγώνα και τις διεκδικήσεις μας για τα δίκαια αιτήματά μας».

31. Η τραγωδία της Marfin που συγκλόνισε το πανελλήνιο [εικόνες-βίντεο], iefimerida.gr, 05/05/2016

32. Η δικογραφία για το θάνατο του Γιώργου Βασιλάκη - Πώς κατασκευάστηκε το φονικό τρομοπακέτο - Γιατί πήγε η αντιτρομοκρατική στις Κορυσχάδες, bloko.gr, 29/05/2017.

33. ΟΑΚΚΕ, Με την κτηνώδη επίθεση κατά του Χατζηδάκη το φαιοκόκκινο μέτωπο κλιμακώνει τη φασιστική του βία. Προπηλακισμός και του Παπαχελά.

(Δες και το άρθρο του Δημήτρη Φύσσα)

Όλο το άρθρο της Οργάνωσης για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ (ΟΑΚΚΕ) είναι καταπληκτικό – ανεξάρτητα αν διαφωνεί κάποιος με τις κρίσεις που κάνει, περιέχει αυτούσιες δηλώσεις πολιτικών.

34. Αλέκα Παπαρήγα, Η ταξική πάλη είναι πολύ ώριμη να οξυνθεί στην Ελλάδα, Ριζοσπάστης, 21/10/2011.

Και λίγο πιο κάτω στο ίδιο δημοσίευμα, ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, γραμμένο κατά πάσα πιθανότητα από την ίδια: «Η επιχείρηση τρομοκράτησης, συκοφάντησης και καταστολής του εργατικού λαϊκού κινήματος πηγάζει από κρατικές δομές, από κέντρα και υπηρεσίες. Αυτό αποδείχνει η ιστορία, αυτό δείχνει και η σημερινή βάρβαρη και δολοφονική επίθεση. Οι κουκουλοφόροι, αναρχοαυτόνομοι, φασιστοειδή ή όπως αλλιώς ονομάζονται ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας το δικό της στόχο που οι δυνάμεις καταστολής, οι εκβιασμοί και οι απειλές της απέτυχαν, για να τρομοκρατήσουν το λαό για να σκύψει το κεφάλι. Αντικειμενικά [sic] προκύπτει ότι τα ίδια κέντρα εκτέλεσαν την προβοκατόρικη δολοφονική πυρπόληση της Μαρφίν τη μέρα ψήφισης του μνημονίου στις 5 Μαΐου 2010».

Στις 13/01/2013 γίνεται ένοπλη επίθεση στα κεντρικά γραφεία της Νέας Δημοκρατίας στη λεωφόρο Συγγρού. Η Αλέκα Παπαρήγα λέει: «Η καταδίκη είναι αυτονόητη, τέτοιες ενέργειες δεν είναι έκφραση δυσαρέσκειας ή τιμωρίας, ενώ το σημερινό επεισόδιο δείχνει μια κλιμάκωση [sic]. Εμείς καταδικάζουμε την ατομική τρομοκρατία και τις βομβιστικές ενέργειες, αλλά το θέμα είναι πού στοχεύουν και από πού προέρχονται. Το θέμα μας απασχολεί πάρα πολύ [sic], καθώς υπάρχει κάθε συμφέρον να μπει ο λαός στον γύψο».

35. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Game over, (Εκδ. Παπαδόπουλος), 3η Έκδοση, 2016, σ. 133.

Ολόκληρο το απόσπασμα:

«Η άλλη όψη του νομίσματος, όμως, ήταν οι διαμαρτυρίες συγκεκριμένων ομάδων, που βρίσκονταν σε πλήρη αναντιστοιχία με τα προβλήματα της χώρας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι εργαζόμενοι του πρώην κρατικού αερομεταφορέα. Είχαν αντιταχθεί στην ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής, και είχαν καταφέρει να αποσπάσουν μεγάλες αποζημιώσεις, με ταυτόχρονη δέσμευση επαναπρόσληψής τους στο Δημόσιο, και μάλιστα με τις παλιές τους απολαβές. Τώρα αξίωναν η νέα κυβέρνηση να ικανοποιήσει τις υποσχέσεις της προηγούμενης. Καθώς η κυβέρνηση αντιστεκόταν, είχαν καταλάβει το κτίριο του ΓΛΚ.

»Αυτού του είδους οι καταλήψεις εξελίχθηκαν σε συχνό φαινόμενο την περίοδο 2010-2011. Συχνά αναγκαζόμουν να μετακομίσω προσωρινά σε άλλο γραφείο εξαιτίας της κατάληψης του κεντρικού του υπουργείου στο Σύνταγμα. Ως κυβέρνηση είχαμε κατά την άποψή μου υπερβολικά ανεκτική πολιτική απέναντι σε παρόμοια φαινόμενα· καθώς εμπεδώθηκε το ότι κάποιος που καταλαμβάνει ένα δημόσιο κτίριο δεν επρόκειτο να εκδιωχθεί, οι καταλήψεις πολλαπλασιάστηκαν».

36. Βασίλης Σ. Κανέλλης, Παρελάσεις: Τα επεισόδια του 2011, οι «εκτροφείς» του λαϊκισμού και αυτοί που ρίχνουν νερό στο μύλο της ακροδεξιάς, in.gr, 24/03/2019

37. Δήμητρα Κρουστάλλη, Οταν ο Τσίπρας καταδίκαζε το δημοψήφισμα…, Βήμα, 27/06/2015.

38. Οι αναρτήσεις του μίσους, Liberal, 26/5/2017.

39. Σταύρος Τσακυράκης, Να παραιτηθεί η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, 9/7/2015.

40. Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος, Κατά των απεργών δικαστών, αναΜορφωση – συνΙστολογιο, 25/10/2012

- Την ίδια εποχή, ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών, κ. Γιάννης Πενταγιώτης, γράφει για «κυβέρνηση δωσιλόγων», «δήθεν κοινοβουλευτική δημοκρατία», και «ζούμε σε καθεστώς κατοχής, δουλείας, αποικιοκρατίας γερμανικής προέλευσης».

- Στην μηνυτήρια αναφορά του Άδωνι Γεωργιάδη για διασπορά ψευδών ειδήσεων το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών εκδίδει την υπ' αριθμ. 67650/2013 απόφαση: «Στην υπό κρίση περίπτωση αποδείχθηκε, ότι ο πρώτος κατηγορούμενος [Αρτέμης Σώρρας], δυνάμει αμετάκλητου πληρεξουσίου, τυγχάνει διαχειριστής χρηματικού ποσού, ύψους εξακοσίων δισεκατομμυρίων δολαρίων (600.000.000.000), που ανήκει σε αλλοδαπή εταιρία επενδύσεων, με την επωνυμία "RedPantherLimited", που εδρεύει στο Λονδίνο της Μεγάλης Βρετανίας. Το ποσό αυτό έχει ενσωματωθεί σε έξι (6) διεθνή γραμμάτια του αμερικανικού ταμείου, ονομαστικής αξίας, εκάστου, εκατό δισεκατομμυρίων δολαρίων (100.000.000.000), λήξεως το μήνα Αύγουστο του έτους 2014 [LOL], τα οποία έχουν κατατεθεί σε λογαριασμό καταπιστεύματος και φυλάσσονται προς πίστωση και χορηγία της Ελληνικής Δημοκρατίας».

- «Το 2015 που ίσχυσε νόμος -καταργήθηκε από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ- ορίζων πως, επί αναβολής υπόθεσης, εκδικάζει υποχρεωτικά η αναβάλλουσα σύνθεση οι αναβολές είχαν περιοριστεί κατά… 90%. Αρα 9 αναβολές στις 10 οφείλονται σε φυγοπονία ή φόβο δικαστικών λειτουργών».

[Ουδείς από τους επίορκους αυτούς «λειτουργούς» της δικαιοσύνης τιμωρήθηκε με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ τρόπο, θυμίζοντας το τουρκικό ρητό: «αν σε πηδήξει ο κατής, σε ποιον να παραπονεθείς;»]

2 notes · View notes