szklaprogresy75

[szklaprogresy75]

Lista programów TVN

Artykuł przedstawia listę programów emitowanych przez telewizję TVN.

Programy informacyjne

Fakty TVN (1997-obecnie)

Magazyn Orange Ekstraklasa (2005-2008)

NBA Action (1998-2001)

Pogoda TVN (1997-obecnie)

Sport TVN (1997-obecnie)

Magazyny telewizyjne

Adopcje (2002-2003)

Co za tydzień (1998-obecnie)

Cyfra

Dom pełen pomysłów

Dzień Dobry TVN (2005-obecnie)

Dzień Dobry Wakacje (2010-obecnie)

Europa św. Patryka

Europejska corrida

Fakty, ludzie, pieniądze (1997-2006)

Fenomen milionerów (2000)

Firma

Kto was tak urządził?

Ładny dom

Magazyn Orange Ekstraklasa (2005-2008)

Modelki

Nie do wiary (1997-2007)

Noktowizjer (2000-2002)

Oko za oko (2002)

Pepsi Chart Show (2000)

Polska na weekend

Tele plotki (2002-2003)

Wydanie II poprawione

Zielono mi

Programy kulinarne

Co ty wiesz o gotowaniu, czyli Linda w kuchni

Gotuj z Kuroniem

Kuchenne rewolucje (2010-obecnie)

Kuroń raz

MasterChef Polska (2012)

Nigella gryzie – program kulinarny produkcji amerykańskiej. Emitowany był na TVN i TVN Style. Prowadziła go Nigella Lawson.

Pascal express

Pascal: Po prostu gotuj! – program kulinarny telewizji TVN, emitowany do grudnia 2009 roku i prowadzony przez Pascala Brodnickiego. Pascal pokazuje jak zrobić potrawy, często zagraniczne i trudne do wykonania.

Smakuj świat z Pascalem (2012-obecnie)

Ugotowani (2010-obecnie)

Wielka niespodzianka Klaudiusza

Doradca smaku (2013-)

Magazyny motoryzacyjne

Auto-auto

Automaniak (1998-2006)

Automaniak Max (2006-2007)

Moto show

Turbo ring

Magazyny reporterów

600 sekund życia

Extrawizjer

Superwizjer (2001-obecnie)

Telewizjer

Uwaga! (2002-obecnie)

Wizjer TVN

Wprost TV

Programy publicystyczne

Dama Pik (2006-2007)

Jak pies z kotem

Kawa na ławę (2006-2010)

Konferencja prasowa

Kropka nad i (1997-2003)

Miller, czyli kto?

Najsztub pyta (2004-2005)

Prześwietlenie (2003-2005)

Sto dni premiera

Sven Hannawald mówi

Teraz my! (2005-2010)

Reality show

Agent (2000-2002)

Big Brother (2001-2002)

Bitwa o dom (2013-obecnie)

Cofnij Zegar (2011)

Ekspedycja (2001)

Jestem, jaki jestem (2003-2004)

Kawaler do wzięcia (2003)

Kuchenne rewolucje (2010-obecnie)

Perfekcyjna Pani Domu (2012-obecnie)

Superniania (2006-2008)

Surowi Rodzice (2012-obecnie)

Top Model. Zostań modelką (2010-obecnie)

Ugotowani (2010-obecnie)

Woli & Tysio na pokładzie (2012)

Wyprawa Robinson (2004)

Programy rozrywkowe

Ale plama (1998-2004) – półgodzinny program rozrywkowy emitowany od maja 1998 do 11 stycznia 2004 roku, prowadzony przez Janusza Rewińskiego i Krzysztofa Piaseckiego. W audycji prowadzący komentowali w sposób satyryczny wydarzenia mijającego tygodnia. Program uhonorowany został wieloma nagrodami, m.in. w dziedzinie "Najlepszy program satyryczny", a Janusz Rewiński został laureatem Wiktora. Kontynuacją po latach przerwy był program Szkoda gadać w TVP.

alleZIMA! (2009, 2010) – program prowadzili Dorota Gardias-Skóra i Olivier Janiak

Ananasy z mojej klasy

Ciao Darwin (2004-2005)

Big Star Party – jeden z pierwszych programów o tematyce muzycznej

Co za dzień

Co za noc

De De Reporter – program dla dzieci, emitowany na początku istnienia TVN. Twórcą programu jest Adam Górczyński. Program był w temacie zwierząt, roślin, oraz świata.

Dla ciebie wszystko (2003-2004)

Droga do Gwiazd – program telewizyjny prowadzony przez Zbigniewa Wodeckiego, w którym osoby z talentem muzycznym rywalizują o główną nagrodę, którą jest możliwość nagrania płyty w wytwórni Sony Music Polska. Program nadawała telewizja TVN, zrobiono 3 jego edycje w którym jurorami byli Ewa Bem, Piotr Mikołajczak oraz gość. Później zamiast gościa wprowadzili stałego jurora – był nim Tadeusz Sołtys. Po trzech edycjach czym wyprodukowano program pod zmienioną nazwą Twoja droga do gwiazd.

Druga twarz

Gorący patrol

HDw3D Telewision (2011)

Ibisz, gwiazdy, muzyka

Jak łyse konie (2003)

Kropek

Mam talent! (2008-obecnie)

Mamy Cię! (2004-2005)

Maraton uśmiechu (1999-2007) – program rozrywkowy emitowany w telewizji TVN od 9 października 1999 roku. Zaproszeni do programu goście mają za zadanie opowiedzieć serię dowcipów, które oceniają widzowie zgromadzeni w studio. Uczestnik, który zdobędzie największą liczbę punktów, wygrywa nagrodę przewidzianą w programie. Pierwszym gospodarzem programu był aktor Mariusz Czajka. W 2006 roku zmieniły się zasady: przychodzą ludzie znani (m.in. Wojciech Majchrzak, Michał Wójcik, Joachim Lamża, K.A.S.A., Omenaa Mensah, Bohdan Łazuka). Pod koniec odcinka występuje kabaret Formacja Chatelet.

Mini Playback Show – program emitowany na antenie TVN od co najmniej 1997 r. W programie dzieci musiały wykazać się umiejętnościami tanecznymi, piosenkarskimi oraz aktorskimi.

Misja Martyna (2004-2005) – program podróżniczo-przygodowy prowadzony przez dziennikarkę telewizyjną, Martynę Wojciechowską, nadawany przez stację TVN. W każdym odcinku prowadząca otrzymuje od tajemniczego "Charliego" zadania wymagające udania się do odległego i egzotycznego dla widzów kraju. Wykonując te zadania prowadząca przybliża jednocześnie widzom kulturę, obyczaje i piękno odwiedzanego obszaru. W pierwszej serii Martyna Wojciechowska odwiedziła: Indonezję, Mongolię, Ekwador, Indie, Etiopię, Polinezję Francuską, Japonię, RPA oraz w finale Kenię i Tanzanię. Kręcenie programu zostało zawieszone z powodu wypadku samochodowego na Islandii, w którym zginął operator Rafał Łukaszewicz, a Martyna Wojciechowska odniosła poważne obrażenia. We wrześniu 2005 rozpoczęła się emisja drugiej edycji programu. Podczas jego nagrywania realizatorzy ponad dwukrotnie okrążyli kulę ziemską i odwiedzili najbardziej fascynujące miejsca na prawie wszystkich kontynentach.

Moja krew (2004)

Projekt plaża (2007-2010) – program wakacyjny telewizji TVN emitowany w 2007 roku. Przez dwa miesiące ekipa TVN przemierzała polskie wybrzeże, by prezentować wakacyjne preferencje Polaków. Bohaterami programu są plażowicze i mieszkańcy kurortów. Autorzy odwiedzili 10 nadmorskich miejscowości: Świnoujścia, Międzyzdrojów, Rewala/Niechorza, Kołobrzegu, Mielna, Darłowa, Ustki, Władysławowa, Helu i Gdańska. W każdym z tych miast prowadzący zbudowali na plaży namiotowe miasteczko, w którym znalazły się boisko do siatkówki, parkiet do tańca, a także bar. W miasteczku gościły również gwiazdy polskiego show-biznesu. 2 edycja była emitowana od 12 lipca 2008. Ekipa odwiedziła te same miejscowości co w roku 2007. 3 edycja odbyła się w 2009 roku, a ekipa odwiedziła takie miasta jak Giżycko, Augustów, Władysławowo, Ustka, Darłowo, Kołobrzeg, Mielno i Rewal. W 2010 roku ekipa odwiedziła Darłowo, Ustkę, Mielno, Kołobrzeg i Giżycko. 4 edycja ograniczyła się jednak do relacji w programach Co za tydzień oraz Dzień Dobry Wakacje. Pierwszą edycję programu w 2007 roku prowadzili wspólnie Olivier Janiak, Karolina Malinowska, Jakub Wesołowski i Omenaa Mensah. Gospodarzami 2 edycji byli Olivier Janiak, Agnieszka Cegielska oraz Elisabeth Duda. 3 edycją prowadziła Dorota Gardias-Skóra i Irek Bielennik. 4 edycje ponownie poprowadził Olivier Janiak.

Studio Tramwaj

Studio Złote Tarasy (2007-2008) – program emitowany w TVN w niedzielne popołudnia (od 14:20 do 17:30), wzorowany na Studio 2. Formuła programu to wejścia na żywo, w czasie których para prowadzących (Ewa Drzyzga i Mateusz Kirstein lub Martyna Wojciechowska i Marcin Sawicki) rozmawiają z gośćmi lub ekspertami programu. Program wszedł na wizję 16 września 2007, gośćmi byli m.in. Lech Wałęsa, Leo Beenhakker, Manuela Gretkowska, Ewa Sonnet, Agnieszka Frykowska, Grzegorz Markowski, Kazimiera Szczuka, Mateusz Damięcki oraz Ędward Ącki. Ekspertami programu są Dorota Sumińska (zwierzęta), Maciej Nowak (kuchnia), Marcel Andino Velez (sztuka) i Paweł Walewski (medycyna). Stałym elementem programu jest kontakt zgromadzonej w Złotych Tarasach widowni z gośćmi i ekspertami, którzy rozdają autografy, pozują do zdjęć i udzielają porad.

Szymon Majewski Show (2005-2011)

Szymon na żywo (2012-obecnie)

Taniec z gwiazdami (2005-2011)

To było grane

Trafiony zatopiony

Trzy serca – do programu były zapraszane trzy osoby. Jedna osoba losowała kartę, z którą osobą wychodzi na randkę. Pod koniec odcinka osoba musiała wybrać z kim być może się bliżej poznać. Kiedy zostawała już tylko para, o północy mogliby wyjść na zewnątrz ze swoich pokoi. To oznaczałoby, że wychodzą z programu i chcą być razem...

Twój problem, nasza głowa

VIVA Polska! [2004-2006"> To Był Program VIVA Polska

X Factor (2011-obecnie)

You Can Dance - Po prostu tańcz (2007-obecnie)

Zmagania miast

Zostań gwiazdą (1998-1999)

Zwariowana forsa (1999)

Programy sportowe

Adrenalina

Ko czy OK

Puchar Lata – Gdynia 2003

Raz kozie śmierć

Skok do Europy

Slalom Gwiazd

Strong Man-Siłacze (2001-obecnie)

Windsurfing Era Cup

Talk-show

Dwururka (2006 – wyemitowano 3 z 4 nakręconych odcinków)

Ibisekcja

Kuba Wojewódzki (2006-obecnie)

Na tropie agenta

Pod napięciem (1998-2006)

Rozmowy w toku (2000-obecnie)

Urzekła mnie twoja historia

Wybacz mi

Teleturnieje

Chwila prawdy (2002-2004)

Czas to pieniądz

Dobra cena (1997-1998) – polska wersja teleturnieju The Price is Right, prowadzony przez Grzegorza Wonsa

Dzieciaki z klasą (2004-2005)

Galaktyka (2001)

Gorączka złota (2000) – teleturniej, emitowany w stacji TVN wiosną 2000 r. Prowadzącymi byli: Krzysztof Ibisz i Jacek Lenartowicz. Podczas nadawanego na żywo programu, urozmaicanego np. występami piosenkarzy, odbywało się losowanie loterii, której losy można było kupić w kioskach w całej Polsce. Co tydzień do wygrania było 150 000 zł w postaci sztaby 24-karatowego złota, a także inne cenne nagrody, w tym samochody, sprzęt AGD i RTV oraz wycieczki zagraniczne

Kapitalny pomysł (2008-2009)

Milionerzy (1999-2003), (2008-2010)

Milion w minutę (2011-2012)

Najsłabsze ogniwo (2004-2005)

O co chodzi? (2000)

Oko za oko (2002)

We dwoje

Wipeout - Wymiatacze (2011)

Wszystko albo nic

Seriale telewizyjne

Polskie seriale obyczajowe

BrzydUla (2008-2009)

Julia (2012)

Klub szalonych dziewic (2010)

Lekarze (od 2012)

Magda M. (2005-2007)

Majka (2009-2010)

Miasteczko (1999-2000)

Na Wspólnej (od 2003)

Prawo Agaty (od 2012)

Prosto w serce (2010-2011)

Przepis na życie (od 2011)

Teraz albo nigdy! (2008-2009)

Usta, usta (2010-2011)

Polskie seriale komediowe

13 posterunek 2 (2001)

39 i pół (2008-2009)

Anioł Stróż (2005)

BrzydUla (2008-2009)

Camera Café (2004)

Grzeszni i bogaci (2009)

Hela w opałach (2006-2007, 2010-2011)

Ja, Malinowski (1999)

Kasia i Tomek (2002-2003)

Król przedmieścia (2002)

Lot 001 (1999-2000)

Niania (2005-2009)

Reguły gry (2012)

Rodziców nie ma w domu (1997-1998)

Wszyscy kochają Romana (2011-2012)

Polskie seriale kryminalne

Alfabet mafii (2004)

Kryminalni (2004-2008)

Naznaczony (2009)

Odwróceni (2007)

Supergliny (1998-2000)

Twarzą w twarz (2007-2008)

Układ Warszawski (2011)

Polskie seriale dokumentalno-fabularne

Agencja

Cela

Cela nr

Chicago (2002)

Detektyw (2001-2006)

Detektywi (2005-2012)

Epitafia katyńskie (2011)

Generał (2009)

Granice (2004-2005)

Jarmark Europa

Katastrofy w przestworzach (2006)

Katastrofy górnicze (serial dokumentalny) (2010)

Kocham. Enter (2013-obecnie)

Kryminalne gry (2002-2003)

Na ratunek (2000-2002)

Nauka jazdy

Polska Jasienicy (2010)

Sąd rodzinny (2008-2010)

Sędzia Anna Maria Wesołowska (2006-2010)

Szpieg (2008)

Szpital (2013-obecnie)

Ukryta prawda (2012-obecnie)

Usterka (2003-2004)

W11 - Wydział Śledczy (2004-obecnie)

Wielkie ucieczki (2006)

Seriale zagraniczne

Agenci NCIS

Aniołki z piekła rodem

Barwy grzechu

Beverly Hills, 90210

Bezimienni

Bez skazy

Bez śladu

Californication

Cena marzeń

Cristina

Człowiek-cel

Detektyw Monk

Dexter

Dowody zbrodni

Esmeralda

Fringe: Na granicy światów

Gliniarze bez odznak

Gorzka zemsta

Inwazja

Goście

Kamila

Kłamstwo i miłość

Kobra - oddział specjalny

Krok od domu

Labirynt namiętności

Łowcy skarbów

Marina

Medicopter 117

Na celowniku

Na powierzchni

Nash Bridges

Nie z tego świata

Ostry dyżur

Pacific Drive

Paola

Pamiętniki wampirów

Partnerki

Pogoda na miłość

Prawo pożądania

Przyjaciele

Przyjaciółki i rywalki

Przystanek Alaska

Rodzina Soprano

Rosalinda

Serce z kamienia

Słodka trucizna

Słodka zemsta

Sześć stóp pod ziemią

Szkolny odlot

Szkoła złamanych serc

Ścieżki miłości

Tajemnice Smallville

Taken

Drew Carey Show

Virginia

W niewoli uczuć

Weronika Mars

Wszystkie wcielenia Tary

Wybrańcy obcych

Życie na fali

V (serial telewizyjny)

Seriale animowane

Action Man

Albert

Animaniacy

Biblia dla najmłodszych

Bosco

Co nowego u Scooby'ego?

Conan awanturnik

Delfy

Dennis Rozrabiaka

Digimon

Diplodo

Fantastyczna Czwórka

Farma pełna strachów

Filiputki

Guziczek

He-Man i Władcy Wszechświata

Homer

Huckleberry Finn

Hutch Miodowe Serce

Inspektor Gadżet

Iron Man: Obrońca dobra

Kapitan Planeta

Kleszcz

Kosmiczne wojny

Kraina snu

Królewna Złoty Loczek

Księżniczka Sissi

Księżniczka Tenko

Kucyki i przyjaciele

Laboratorium Dextera

Latarnia Solusia

Łebski Harry

Magiczny kamień

Malusińscy

Maska

Mikan - pomarańczowy kot

Młody Robin Hood

Myszorki na prerii

Niesamowite opowiastki

Nowe podróże Guliwera

O czym szumią wierzby

Obrońcy kryształu

Omer

Opowieści z Zielonego Lasu

Patrol Jin Jina

Pinokio

Piotruś Pan

Podróż do serca świata

Przybysz z gwiazd

Przygody Animków

Przygody Kapitana Simiana

Przygody Kuby Guzika

Przygody Mikołaja

Przygody Olivera Twista

Przygody Pytalskich

Przygody Syrenki

Przyjaciel Bob

Puchar Zoo

Raczkujące melodyjki

She-Ra - księżniczka mocy

Sindbad żeglarz

Srebrny Surfer

Strachy na lachy

Superświnka

Sylvan

Sylwester i Tweety na tropie

Szaleństwa Alvina wiewiórki

Szczeniak zwany Scooby Doo

Szczenięce lata Toma i Jerry'ego

Świat Bobbiego

Tajne akta Psiej Agencji

Tęczowa kraina

Troskliwe misie

Trzy małe duszki

W 80 marzeń dookoła świata

Walter Melon

Wesołe smoki

Wodnikowe Wzgórze

Wszystkie psy idą do nieba

Wunschpunsch

Zooolimpiada

Zorro

Zwierzątka ze sklepiku

#wirtualne biuro warszawa wola tanie wirtualne biuro warszawa wirtualne biuro w warszawie

[szklaprogresy75]

Systemy emisji sygnału telewizyjnego

Systemy emisji programu telewizyjnego można podzielić na systemy analogowe i systemy cyfrowe.

Techniczne aspekty systemu telewizyjnego

Każdy system telewizyjny charakteryzuje się następującymi podstawowymi parametrami:

Ilość linii tworzących obraz. Obecnie używane systemy analogowe używają 625 lub 525 linii. Im większa liczba linii, tym lepsza jakość obrazu, ale też konieczne jest przydzielenie szerszego pasma częstotliwości.

Kierunek przebiegu linii. We wszystkich dziś stosowanych systemach telewizyjnych stosuje się poziomy przebieg linii, zaczynając od lewego górnego rogu ekranu. Stąd częstotliwość rysowania linii to częstotliwość odchylania poziomego, a częstotliwość przesyłania obrazów to częstotliwość odchylania pionowego.

Częstotliwość odchylania pionowego (popularnie zwana częstotliwością odświeżania). Obecnie używane systemy analogowe używają 50 lub 60 Hz w zależności od częstotliwości sieci energetycznej. Im wyższa częstotliwość odchylania pionowego, tym płynniejszy ruch obiektów na ekranie. Zrównanie częstotliwości odchylania pionowego z częstotliwością sieci energetycznej powoduje, że zakłócenia sieciowe pokazują się jako poziome, nieruchome pasy, przez co są mniej widoczne dla oka ludzkiego. W systemach bez wybierania międzyliniowego równoznaczna z liczbą obrazów na sekundę, w systemach z wybieraniem międzyliniowym – liczbą pól na sekundę.

Wybieranie międzyliniowe (popularnie zwane przeplotem). W systemach bez wybierania międzyliniowego przekazuje się linie po kolei (1, 2, 3, 4, …, 311, 312, 313, 314, …, 622, 623, 624, 625), w systemach z wybieraniem międzyliniowym każdy obraz dzieli się na p pól, do i-tego pola należą linie o numerze i+n×p, gdzie n to liczba naturalna. Wszystkie obecnie stosowane systemy analogowe stosują podział obrazu na dwa pola (tzw. przeplot 2:1), w tym wypadku najpierw przekazuje się linie np. o numerach nieparzystych (1, 3, …, 311, 313, …, 623, 625), a następnie parzystych (2, 4, …, 312, 314, …, 622, 624) (dotyczy prawie wszystkich systemów, jedynie w systemie M kolejność jest odwrócona, tj. najpierw przekazuje się linie parzyste, a następnie nieparzyste). Dzięki zastosowaniu wybierania międzyliniowego uzyskuje się znaczne zmniejszenie efektu migotania ekranu. W przypadku podziału obrazu na dwa pola synonimem terminu „pole” jest „półobraz”.

Szerokość pasma wizji. Logiczne jest, by rozdzielczość w poziomie była zbliżona do rozdzielczości w pionie, choć w rzeczywistości zazwyczaj jest nieco mniejsza (jest to mało zauważalne dla ludzkiego oka, a pomaga zaoszczędzić szerokość pasma. Dawniej ograniczenia techniczne dodatkowo powodowały, że faktyczna rozdzielczość pozioma była i tak mniejsza od teoretycznej). Obecnie używane analogowe systemy telewizji mają pasmo wizji między 4,2 MHz (systemy M i N) a 6 MHz (systemy D, K, K1 i L). Teoretycznie do zachowania identycznej rozdzielczości poziomej i pionowej w przypadku systemu 625 linii (576 widocznych linii) i 50 Hz wymagane jest pasmo wizji ok. 6 MHz, a w przypadku systemu 525 linii (480 widocznych linii) i 60 Hz – ok. 5 MHz.

Stosunek długości boków obrazu. Obecnie stosowane systemy używają stosunku 4:3 i 16:9 (coraz bardziej powszechny).

Modulacja wizji:

Rodzaj modulacji wizji. Z przyczyn technicznych stosuje się wyłącznie modulację amplitudy z częściowo wytłumioną jedną wstęgą boczną, inne rodzaje modulacji wymagałyby wielokrotnie większej szerokości kanału telewizyjnego.

Polaryzacja modulacji. Modulacja może być pozytywowa (większa amplituda sygnału wizji oznacza jaśniejszy obraz) lub negatywowa. Większość systemów stosuje modulację negatywową, dzięki której synchronizacja jest dużo bardziej niezawodna (impulsy synchronizujące przesyłane są w zakresie czerni, co w wypadku modulacji negatywowej odpowiada największej amplitudzie sygnału), poziom jasności obrazu może być automatycznie utrzymywany na stałym poziomie niezależnie od fluktuacji natężenia sygnału docierającego do anteny, możliwe jest stosowanie uproszczonego układu odbioru fonii wykorzystującego fakt stałej i niezmiennej różnicy częstotliwości wizji i fonii (w systemie z pozytywową modulacją amplituda fali nośnej wizji w najciemniejszych scenach bywa niedostateczna do zapewnienia odbioru fonii tą metodą), impulsowe zakłócenia radioelektryczne w postaci piorunów, iskrzenia sieci energetycznej itp. objawiają się jako ciemne lub czarne punkty, przez co są mniej widoczne i mniej uciążliwe dla widza.

Szerokość i położenie częściowo wytłumionej wstęgi bocznej. W wyniku modulacji amplitudowej uzyskuje się dwie wstęgi boczne, z których każda niesie identyczną informację. Aby zaoszczędzić pasmo, wystarczyłoby przesyłać wyłącznie jedną wstęgę boczną, ale uniemożliwiłoby to stosowanie w odbiornikach tanich i prostych detektorów obwiedni, zmuszając do stosowania droższych i bardziej zawodnych (w tamtych czasach) detektorów synchronicznych (pasmo sygnału wizji rozciąga się od składowej stałej). W większości systemów wytłumiana jest dolna wstęga boczna.

Odstęp nośnych wizji i fonii. Z oczywistych względów częstotliwość nośnej fonii musi być tak dobrana, by z jednej strony nie występowało wzajemne zakłócanie się sygnałów wizji i fonii, a z drugiej strony by nie poszerzać zbytnio szerokości kanału. We wszystkich systemach nośna fonii umieszczona jest od strony pełnej wstęgi bocznej wizji, dzięki czemu nie zakłóca obrazu.

Modulacja fonii. Fonia może być modulowana amplitudowo (AM) lub częstotliwościowo (FM). Większość systemów używa FM, dzięki czemu ogranicza się wpływ zakłóceń na dźwięk, w tym pochodzących od sygnału wizji.

Względne poziomy: bieli, czerni, wygaszania i szczytów impulsów synchronizacji. W systemie z negatywową modulacją wizji szczyty impulsów synchronizacji odpowiadają 100% poziomowi modulacji, w systemie z pozytywową modulacją poziom 100% modulacji to biel sceny, zaś oryginalnie poziom szczytu modulacji uznany był jako poziom 0-3%.

Klasyczne systemy analogowe

Wszystkie systemy telewizji analogowej zostały stworzone pierwotnie na potrzeby telewizji monochromatycznej (czarno-białej). Pierwsze systemy opracowano na początku XX wieku, ostatnie – w latach 50. XX w.

Z różnych względów (technicznych, politycznych i gospodarczych) na świecie powstało i weszło do eksploatacji wiele odmiennych systemów monochromatycznej telewizji analogowej. Systemy te w latach 60. zostały oznaczone przy pomocy liter od A do N.

Systemy obecnie używane

Systemy wycofane z eksploatacji

Wszystkie poniższe systemy były używane wyłącznie w paśmie VHF.

Inne systemy

Systemy mechaniczne używały niewielkiej liczby linii, nie stosowały przeplotu, większość systemów nie przewidywała transmisji dźwięku w sposób analogiczny do obecnych systemów. Wiele systemów używało obrazu kwadratowego lub o orientacji pionowej (np. system Bairda początkowo cechował się obrazem o proporcjach 7:3), pionowego przebiegu linii i znacznie niższych częstotliwości przesyłania obrazów. Były stosowane głównie w warunkach laboratoryjnych. Wybrane systemy:

30 linii, 5 obrazów na sekundę – pierwszy system Bairda z 1926 roku.

120 linii – wstępne badania laboratoryjne, wiele krajów (w tym Polska).

180 linii – niemiecka telewizja mechaniczna, później również elektroniczna (kompatybilna z mechaniczną), w 1936 roku w tym systemie transmitowane były Letnie Igrzyska Olimpijskie 1936 w Berlinie.

240 linii, 25 obrazów/s – szczyt możliwości telewizji mechanicznej, system używany między 2 listopada 1936 a 8 lutego 1937 przez BBC w ramach testów porównawczych systemu mechanicznego i elektronicznego 405 linii (patrz wyżej, system A), używany też w ZSRR przez stację telewizyjną w Leningradzie.

Systemy elektroniczne:

343 linie 50/60 półobrazów na sekundę – de facto standard RCA z 1936 roku, liczne kraje eksperymentujące z telewizją na jednym z etapów rozwoju planowały wprowadzenie tego systemu (w tym Polska). W 1937 roku Związek Radziecki zakupił od RCA kompletne wyposażenie studia, aparaturę nadawczą i pewną ilość odbiorników telewizyjnych na potrzeby telewizji moskiewskiej.

411 linii 50/60 półobrazów na sekundę – standard niemiecki w użyciu od 1937 do 1944 roku. Używany też był we Włoszech i we Francji (w tym ostatnim kraju z przerwami do połowy lat 50). W 1939 roku zaproponowany jako oficjalny standard amerykański przez RMA (ang. Radio Manufacturers’ Association – Stowarzyszenie Producentów Radioodbiorników).

450 i 455 linii 50 półobrazów – używany we Francji na krótko przed II wojną światową.

System telewizyjny a system transmisji koloru

Obszary używania systemów transmisji kolorów NTSC, SECAM i PAL na świecie

Duża część populacji utożsamia system transmisji koloru (NTSC, PAL lub SECAM) z całością standardu telewizyjnego. Choć rzeczywiście występują typowe zestawienia system TV – system koloru (a mianowicie: NTSC-M, PAL-B, G, H, I i SECAM-D, K, L), zaś system M (telewizji czarno-białej) został opracowany przez NTSC, to nie istnieją techniczne przeszkody, by stosować dowolny system koloru z dowolnym systemem TV. Przykładem mogą być telewizje grecka i NRD, które stosowały system B/G i SECAM (w Grecji w latach 70., w NRD – do reunifikacji Niemiec) i telewizje wielu demoludów, które w latach 90. przeszły z systemu D/K SECAM na D/K PAL. W Wielkiej Brytanii na przełomie lat 50. i 60. prowadzono doświadczenia nad wprowadzeniem transmisji kolorowej NTSC do systemu A (405 linii), następnie eksperymentowano z systemami SECAM i PAL. Francja oryginalnie planowała użycie systemu SECAM z ich systemem telewizyjnym E. W obu krajach, mimo pozytywnych wyników prób, zaniechano wprowadzania koloru, gdyż podjęto decyzję o wycofaniu z użycia swoich systemów i zastąpieniu ich systemami 625-liniowymi. Brazylia używa systemu TV M i koloru PAL.

Należy tu nadmienić, że w pewnych wypadkach pewne parametry systemu koloru mogą wymagać drobnych zmian w celu zapewnienia lepszej jakości obrazu (np. niewielka zmiana odstępu częstotliwości dźwięku lub częstotliwości podnośnej chrominancji), co nie wpływa na samą ideę systemu transmisji koloru.

Dźwięk stereo/dwukanałowy

W latach 80. niemiecki Drugi Kanał TV (ZDF) jako pierwszy wprowadził fonię stereo. Zasada opiera się na dodaniu drugiej częstotliwości nośnej fonii, położonej o 242 kHz powyżej standardowej częstotliwości nośnej fonii. Na standardowej nośnej przesyła się sumę kanałów lewego i prawego (w przypadku dźwięku stereo) lub kanał podstawowy (w przypadku dźwięku dwukanałowego), zaś na drugiej nośnej kanał prawy (w przypadku dźwięku stereo) lub kanał dodatkowy (w przypadku dźwięku dwukanałowego; może to być na przykład wersja oryginalna ścieżki dźwiękowej zagranicznego filmu). System ten przyjął się w kilku krajach Europy (m.in. Austria, Holandia) i pozaeuropejskich (m.in. Australia). System ten zwany jest Zweiton (niem. podwójny dźwięk). Uwaga: Powyżej opisana fonia stereo powstała dla standardów B i G, zaś dla standardu D i K (a także D1) istnieje zmodyfikowana, tzw. "czeska" wersja, w której druga częstotliwość nośna fonii położona jest o 242 kHz poniżej standardowej częstotliwości nośnej fonii.

W 1984 roku w Stanach Zjednoczonych wprowadzono system MTS (ang. Multichannel Television Sound – wielokanałowy dźwięk telewizyjny), w którym przesyła się trzy dodatkowe kanały audio: jeden to sygnał różnicy kanałów lewego i prawego (w połączeniu z sygnałem sumy kanałów lewego i prawego przesyłanym na standardowej nośnej fonii używany jest do dekodowania stereo), dwa pozostałe mają znaczenie pomocnicze (jeden z nich może być użyty do przesyłania dodatkowego kanału dźwięku, np. obcojęzycznego lub komentarza, ostatni z nich jest wykorzystywany wyłącznie przez stację telewizyjną i nie jest dekodowany w odbiornikach telewizyjnych przeznaczonych dla publiczności).

NICAM

Systemy rodziny MAC

Systemy MAC (ang. Multiplexed Analogue Components – multipleksowane składowe analogowe) miały zastąpić obecnie używane systemy telewizji analogowej. Miały oferować nieco lepszą jakość obrazu (dzięki rozdzieleniu sygnału luminancji i chrominancji) i dużo lepszą jakość dźwięku (dzięki zastosowaniu transmisji cyfrowej). W efekcie przyjęły się wyłącznie jako systemy transmisji satelitarnej. Opracowane zostały następujące systemy rodziny MAC:

A-MAC

B-MAC

C-MAC

D-MAC

D2-MAC

HD-MAC

Systemy cyfrowe

Obszary używania systemów ATSC, DVB-T, ISDB-T i innych

Oparte są na technologii kompresji MPEG-2, a ostatnio również MPEG-4. Szeroko prowadzone rozmowy międzyrządowe mają zapewnić, że standard będzie zunifikowany przynajmniej w skali kontynentu. W Europie i w innych częściach świata trwają prace nad wprowadzeniem systemu DVB-T (ang. Digital Video Broadcasting – Terrestrial, czyli cyfrowe nadawanie wizji – naziemne). W Ameryce Północnej i Meksyku przyjęto system ATSC, w Chinach DMB-T, a w większości krajów Ameryki Południowej i Japonii ISDB-T.

System transmisji DVB-T opiera się na modulacji COFDM (ang. Coded Orthogonal Frequency Division Multiplexing), wykorzystującej do 8000 częstotliwości nośnych na kanał, używanych do transmisji danych ze stosunkowo niewielką prędkością. System ten cechuje się bardzo dużą odpornością na interferencje powstające wskutek odbioru wielodrożnego. Sumaryczna prędkość danych w zależności od ustawień waha się między 4 a 30 Mbps.

Zobacz też

Telewizja

Telewizja cyfrowa

HDTV

Częstotliwości kanałów telewizyjnych

Polski plan kanałów TV kablowej

Polski standard TV analogowej D1

Telewizja kablowa

CATV

Literatura przedmiotu

Jerzy Chabłowski, Wojciech Skulimowski: Telewizja w pytaniach i odpowiedziach. Wyd. 2. Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1982. ISBN 83-204-0410-X.

Linki zewnętrzne

Mapa nadajników telewizyjnych w Polsce

#tanie wirtualne biuro warszawa wirtualne biuro warszawa wola wirtualne biuro w warszawie

[szklaprogresy75]

Czynniki wpływające na oszczędność paliwa w samochodach ciężarowych

Szerzej o szkła progresywne. Nie przegap!

Aerodynamika pojazdu oraz jego prędkość jazdy mają niezwykle duży wpływ na ilość zużycia paliwa. Siła wytwarzana przez opór aerodynamiczny pojazdu wzrasta wykładniczo wraz z prędkością jazdy.

Gdy pojazd porusza się po drodze, szereg czynników wpłynie na ilość paliwa, którą zużyje by dotrzeć z punktu A do punktu B. Główne parametry to ciężar pojazdu, opór aerodynamiczny, straty mechaniczne i opór toczenia opon. Chociaż opony są tylko jednym z czynników, mogą mieć wpływ na trzecią część całkowitego zużycia paliwa. Każda opona pojazdu tocząca się po drodze wytwarza siłę oporu, która powstaje ze strat energii wynikających z uszkodzeń ścian bocznych opony oraz przez ruch, kompresję i zniekształcenia bieżnika opony spowodowane kontaktem z powierzchnią drogi. Tę siłę oporu nazywa się oporem toczenia;można ją bardzo dokładnie zmierzyć w laboratorium. Udział opon w całkowitej energii wymaganej do poruszania się pojazdu po drodze zależy od działania wielu czynników zewnętrznych, między innymi: Aerodynamika i prędkość Aerodynamika pojazdu oraz jego prędkość jazdy mają niezwykle duży wpływ na ilość zużycia paliwa. Siła wytwarzana przez opór aerodynamiczny pojazdu wzrasta wykładniczo wraz z prędkością jazdy. Opór toczenia opony rośnie liniowo wraz z prędkością, lecz opony stanowią stosunkowo niewielki procent całkowitej siły oporu działającej na pojazd przy wzroście prędkości. Temperatura otoczenia, warunki pogodowe, nawierzchnia drogi (piaszczysta, żwirowa, asfaltowa, betonowa) oraz rodzaj terenu (płaski, pagórkowaty lub górzysty) to czynniki środowiskowe, których nie można kontrolować, natomiast mają one bezpośredni wpływ na zużycie paliwa. Układ pojazdu W typowym 40-tonowym, 5-osiowym samochodzie ciężarowym, każda oś ma wkład w całkowity opór toczenia pojazdu. Osie napędu i przyczepy łącznie dają około 83% całkowitego oporu toczenia opon. W celu zmniejszenia zużycia paliwa przez pojazd, zaleca się wyposażenie wszystkich osi w ekonomiczne opony o niskim oporze toczenia. Ciśnienie opon Opór toczenia jest w dużym stopniu zależny od ciśnienia opon. Jednostopniowe odchylenie od nominalnej wartości ciśnienia w oponach może doprowadzić do zmiany oporu toczenia sięgającej 5%, czego wynikiem może być znaczny wzrost kosztu paliwa. Dla optymalnego oporu toczenia, ważne jest prawidłowe napompowanie opon, stosownie do obciążenia poszczególnych osi. Ponadto złe ciśnienie ma negatywny wpływ na wytrzymałość opony. Zbieżność kół Błędne ustawienie zbieżności kół może mieć drastyczny wpływ na opór toczenia i w efekcie na zużycie paliwa. Jeżeli koła w 12-kołowym ciągniku i przyczepie nie mają prawidłowo ustawionej zbieżności, całkowita siła oporu działająca na pojazd wzrasta. Większe "szorowanie" opon po powierzchni drogi i potencjalnie większy opór aerodynamiczny powstają wówczas gdy ciągnik i przyczepa nie układają się równolegle do kierunku podróży. Styl jazdy Nawyki lub "styl" jazdy prowadzącego pojazd może mieć ogromny wpływ na ilość zużywanego paliwa. Agresywna jazda może pozbawić nas wielu korzyści czerpanych z inwestycji w ekonomiczne opony i silnik, urządzenia aerodynamiczne czy syntetyczne smary. Istnieją jednak nowoczesne, zautomatyzowane układy przeniesienia napędu, które mają na celu zmniejszenie wpływu kierowców na zużycie paliwa w trakcie jazdy, dodatkowo zwiększając potencjał oszczędnościowy odpowiednich opon. Przy dzisiejszej technologii, możliwe jest dokładne zmierzenie ilości paliwa zużywanego przez silnik w jednostce czasu, co pozwala na wdrożenie programów mających na celu nagradzanie kierowców za oszczędne zużycie paliwa. Stosuj nowoczesne opony goodyear Nowoczesne opony ciężarowe i autobusowe firmy Goodyear zaprojektowano, aby zapewnić optymalną oszczędność paliwa. Największą oszczędność paliwa uzyskuje się dzięki powierzchni zewnętrznej opony (mieszanka bieżnika, rzeźba i głębokość bieżnika). Powierzchnia zewnętrzna wytwarza około 75% oporu toczenia opony, boki opony oraz pasy wzmacniające około 25%. Oto dlaczego tak ważne jest właściwe ciśnienie w oponach: dzięki niemu powierzchnia bieżnika odkształca się tylko o tyle, ile jest niezbędne do przewiezienia ładunku, unikając zbędnego ruchu bieżnika wytwarzającego ciepło i w efekcie zwiększa opór toczenia. Uwagi ogólne Oprócz zalecanego używania określonego typu "ekonomicznych" opon, oto kilka ogólnych uwag na temat czynników wpływających na opór toczenia opon: - Żebrowy wzór bieżnika zapewnia mniejsze opory toczenia, głownie ze względu na mniejszą powierzchnię styku opony z nawierzchnią. - Opony o niskim profilu są bardziej sztywne, dzięki czemu mniej uginają się pod ciężarem i dlatego mają zasadniczo mniejsze opory toczenia niż opony o wysokim profilu. Stosowanie ekonomicznych opon na wszystkich osiach może spowodować znaczny spadek zużycia paliwa, redukcja oporu toczenia pojazdu o 10% skutkuje zmniejszeniem zużycia paliwa o około 3% (w przybliżeniu 0,9 litra / 100km w pojeździe, który zużywa 30 litrów/100km). Przykład: Standardowy 40-tonowy samochód ciężarowy, przeciętnie zużywa 30 litrów paliwa na 100 km, roczny przebieg pojazdu 150,000 km, cena paliwa 3,9 zł/litr, wyposażony w "standardowe" opony: Roczny koszt paliwa: 1,500 (100km)x 30 litr/100km x 3,9 zł= 175,500 zł ten sam samochód ciężarowy, wyposażony "ekonomiczne" opony Goodyear (10% zredukowany opór toczenia) Roczny koszt paliwa: 1,500 (100km)x 29,1 litr/100km x 3,9 zł=170,235 zł - Potencjalne oszczędności 5265 zł rocznie na 1 pojazd w twojej flocie. Podsumowanie Nie możemy wpłynąć na poprawę warunków drogowych, jednak stosowanie ekonomicznych opon o niskich oporach toczenia, w połączeniu z utrzymywaniem pojazdu i opon w dobrym stanie, jak również odpowiednim stylem jazdy, pozwala zmniejszyć zużycie paliwa w samochodach ciężarowych w porównaniu z używaniem "standardowych opon" w tych samych pojazdach. Przy dzisiejszych zmiennych cenach paliwa, jak również coraz bardziej restrykcyjnym ustawodawstwie dotyczącym emisji zanieczyszczeń, zużycie paliwa jest głównym ekonomicznym i ekologicznym czynnikiem w operacjach transportowych. Nowoczesne opony firmy Goodyear do pojazdów ciężarowych i autobusów zapewnia idealne warunki do: - zwiększenia wydajności parku pojazdów - zmniejszenia kosztu przejechania kilometra - redukcji emisji szkodliwych spalin.

#wycena sprzątania kosztorys usługi sprzątania

[szklaprogresy75]

Już za chwilę pierwsze artykuły

#okulary korekcyjne soczewki progresywne szkła progresywne