sifatsizkadin

[sifatsizkadin]

kanatlarım geri geldi

[sifatsizkadin]

Güzel bir yazı okudum bugün. Üzerinde çok uzun süredir düşündüğüm ve hakkında sıklıkla serzenişte bulunduğum bir konu. Unutmak, özel olarak da okuduğunu unutmak. O yazıyı buraya bırakıyorum.

https://t24.com.tr/yazarlar/cemal-tuncdemir/kitaplarda-okuduklarimizi-unutuyorsak-hala-neden-okumaliyiz,21516?fbclid=IwAR2bVhO3-CduY9Yh7Tb-FlH0DsrjEJcQoVW1rW5BW2MdarKAOg2eMniJTFo

 Unutuyor olmak aslında bir anlamda içimi rahatlatıyor. Nasıl olduğunu tam olarak anlatmam güç. Ancak düşünsel aktivitenin, kendine bir şeyler katmanın (her ne kadar kullanmayı sevmesem de “entellektüel aktivitenin”) okuduklarını biriktirmekten, bilgi depolamaktan farklı olduğunu doğrulayan bir şey unutma gerçeği. Bunların insan beyni için gerçekçi hedefler olmadığını gösteriyor.

Nelerin daha çabuk ya da daha çok unutultuğu, nelerin daha kalıcı olduğu sorusu da düşünselliğe dair bir şeyler söylüyor. Bir şeyi okurken hissettiklerimi ve düşündüklerimi hatırlıyorum daha çok, pek çok insanla bu noktada ortaklaştığımı da biliyorum. Kendi hislerim ve düşüncelerim —ne kadar yoğun ve hararetli olurlarsa olsunlar— aklımdan çıkabiliyorlar hatta çoğunlukla çıkıyorlar ancak başka şeyler tarafından tetiklendiklerinde görüyorum ki oradalar. Okuduklarım, daha öncesinde ve sonrasında sorduğum sorularla, sadece bana öğrettikleriyle değil ama çağrıştırdıklarıyla ve okuma esnasında bağlantı kurduğum eski bilgilerim ve fikirlerimle bir ağ oluşturuyorlar.

Ne var ki bu yazdıklarım da fazla optimist. Unutmak, hatta “nasılsa unutacak olmak”, o kadar da iç ferahlatıcı bir şey değil. Bu ağın canlılığını korumak süreklilik gerektiren bir düşünsel emek istiyor. Okumayı, tekrar okumayı, sormayı, kafa yormayı, geri dönüp bakmayı barındıran ancak sadece bunlardan ibaret olmayan bir sürekli efor.

#sessizlikler #unutmak #okumak #cemaltunçdemir

[sifatsizkadin]

iç çekişin sesidir

hüzünlü şiir kaçkınları

yalnızlığı paylaşıyoruz 

kilometreler boyu yalnızlığı

nefesimizde kuşlar ürperiyor

balıklar nefesimizde

can çekişiyor

[sifatsizkadin]

gittim. kelimelerimden çok uzaklara gittim. yaşamıyormuşçasına susturdum  kendimi ve içimdeki her şeyi. gecelerdir içimde biriken ne varsa hepsini uykusuzluğuma attım. aklımdaki sözcükler yan yana dizilip cümleleşmeye çalıştığı anda gözlerimi kapayıp uyumaya çalıştım. uyuyamadım ve uyanamadım. karanlık içimdekileri susturmaya yetmediğinde duvara baktım saatlerce. evin her duvarını, her lekeyi, her gölgeyi ezberledim. işte böyle susturdum kelimelerimi. yazmayı geçtim, bütünsel bir halde düşünmekten bile korktum. cümlelerin beynimi kemirmesinden, kuruntuların gerçekleri sömürmesinden korktum. karanlıkta yalnız kalmış bir çocuğun sırtını duvara vermesi gibi kapadım gözlerimi. her santimetresini ezberlediğim duvarları düşündüm başka şeyler düşünmemek için. aynı çocuğun dizlerini kendine çekmesi gibi çektim yorganı. dış dünyayla aramdaki bir kalkan gibi. düne karşı; yarına, sonraki güne, gelecek yıla; on yıl sonra kendimi gördüğüm yere karşı bir kalkan. ama minik gidişim bir kez daha son buldu. her gidişim böyle minik mi olacak? her “bu son” diyişim. “artık kendi yazdığım dünyada değil nefes aldığım dünyada yaşayacağım.” diyişim boşa mı çıkacak? peki ya sevdiklerim, çok sevdiklerim. kanlı canlı olanlar. kelimelerimle anlatabildiklerim ama kendime kurduğum delice dünyaya alamadıklarım? sevdiğim her insanda yarım kalmaya devam mı edeceğim? hele ki kendi kendime olduğumda bile eksik bir şeylerim varken.. kendimi kendime bile tam anlamıyla anlatamıyorken başkasına nasıl anlatacağım. kendi kendimi bile tam anlamıyla anlayamıyorken bir başkasını nasıl anlayacağım. her sevgi ve bu sevgilerin dile getirilişi kısmen yalan olmayacak mı? seni seviyorum derken ve bu cümlenin nesnesini tam olarak tanıyamazken. peki ya sevdiğini parmak uçlarına kadar hissederken?  birbiriyle çelişen iki şeyin doğru olduğuna eminken ne yapacağım? her seferinde kendimi ve içimdeki her şeyi susturmaya mı çalışacağım? ama susmuyor. susturmak da istemiyorum. kelimelerimle yaratmadığım, zihnimden bağımsız bir gerçekliği olan hiçbir şeyi sevmeyecek miyim? ama seviyorum. ve sevmek istiyorum. kelimelerimden böylesine gittim işte, tüm amalar ve veler yüzünden gittim. ve böylesine geri dönüyorum onlara çünkü uykularımı geri istiyorum.

[sifatsizkadin]

Sanı

I.

doğurduğun gibi değilim anne

uzadı tırnaklarım, saçlarım

sesim anne, değişti

kelimelerim söndü, yeni sözler doğdu

artık sihre inanmıyorum anne

sihirli değneğimi kaybedeli yıllar oldu

bir kere bile aramadım 

kuşlar, onlar da büyüdü, anne

kanatları taşıyamaz oldu bedenlerini

ve benim hayatıma başka sevgiler de geldi

en çok da sen geldin, ben senden gittikçe

kalbim anne, sığmaz oldu bedenime

II.

beni sevdiğin gibi değilim artık

kesildi saçlarım, kısıldı bakışlarım

törpülendi sözlerim, sevgilerim

canım, derdim

can buz tuttu kalbimde. kalbim

o bile sihre inanmıyor artık

bir kolye vardı ya adı Deniz’di

deniz gibi yeşil, benim gibi kırmızı

kar beyaz, uzay mavisi. kalp siyahı

evet ben o kolyenin rengini unuttum

kuşlar, onlar da gökyüzüne küstü

ve benim hayatıma başka sevgiler de geldi

sen geldikçe, ben senden gittim

seni sevdiğim gibi değilim artık

belki annemi özledim. belki

özlem buzlandı ellerimde.

III.

seviştiğin gibi değilim

ve kuşlar ötmüyor artık.

kalbim, belki, sığınamıyor şehvete.

belki, buz tuttu tüm dudaklar.

b.

[sifatsizkadin]

erken öten güneşim ben geçmişim hayallerim acılarım saçlarım birbirine karışmış pinokyoyu ağlaya ağlaya izleyemeyen küçük çocuğum hala saçma gelir ‘titaniğin’ sonu

her gün pazartesiye uyanan bir memurum  sabahları öğleye doğru öğretmenleşirim akşamüstleri yol yorgunu şoförüm şüphe yok gecelerini hiç sormayın

kalbini vitrinde unutan plastik mankenin gözyaşları gibi üzüntülerim paslanmış bir camım kırılıp da kurtulamayan

kupanın üzerindeki kedi resmiyim ben gerçek olsam yürümezdim, fazla uzun kuyruğum bir köpeğin boğuşunda değil saçma sapan bir arabanın altında biterdi hayatım

adımın baş harfini kaybettim geçen gece (nasıl olduğunu sormayın) rüyamda yatağın altına saklanmıştı, uyandım baktım yoktu orda. biraz uyku biraz sevgi kalmış yatağın altında aldım hepsini pijamamın cebine koydum nasıl oldu da hamamböceği olarak uyanmadım her gece üstüm açık uyurken

coca cola şişesi üzerindeki kız olmak isteyip fazla kola içmekten olamayan bir kadın gördüm bugün sonra çerçevedeki palyaço göz kırptı bana yemin ettim o kadına, inanmadı.  fotoğraflar hareket etmezmiş. fotoğraflar hareket etmesin tamam bana göz kırpan palyaço fotoğraf değildi. bugün de anlaşamadık ‘örtmenim’. bugün de çok konuştum. bugün de en konuşmam gereken yerde sustum. sessizmişim güzel ayakkabılı insanlar bilmiyorlar sessizliği dinlemeyi ayakları hep yorgun biri oldum ben

bugün de yıldım dedim anneme. ayaklarını uzat geçer dedi ayaklarımı geçtim yorgunluğum uzadı. dün ağladım. geçmedi. bugün ağlamadım. geçmedi. yarın ağlayamayacağım.

küçükken miniciktim kanepenin arkasına saklanır büyümek isterdim. şimdi kocaman bir gövdem var kanepenin arkasına sığamıyorum üzerine oturup küçülmek istiyorum keşke pinokyo satmasaydı kitabını diyorum (ben oraya kadar izledim, kalanını bilmiyorum) ve jack kurtulamaz mıydı donmadan yine gecenin bir saati tüm filmler mutlu bitsin istiyorum

not: ayıp oldu palyaçoya, keşke ben de palyaçoya göz kırpsaydım

b.

[sifatsizkadin]

[sifatsizkadin]

СПб

[sifatsizkadin]

duyum

kalabalık yalınlaşmadan yalnızlaşırdı

sen ve onlar oluşurdu duvarlarda.

çıt çıksa uyanır diye korkuların,

parmak ucunda yürürdün korkundan.

kavga dövüştü senin sessizliğin

nefretini değil sevgilerini gizlerdin

eni dar ama derin rafların arkasına.

yalnızlıktan bağırırdın

deli diyecek biri bile yoktu.

 kaç kahve unuttun masalarda

-masaların bile kalabalıktı-

tadına değil soğumuşluğuna bakardın.

soğukluğu bile bile tattın

sırf bir değişim duymak için.

aynılıktan boğuldun ve bozulmuş sütler

eni boyu aynı buz dolaplarında

ve o gecelerde kalabalıktan susardın

kovacak biri kalmayana dek.

b.

#cigliklar #duyum #siir

[sifatsizkadin]

yine

1.3.

Bir kez daha kendinle baş başasın. Söylemek istediklerin söyleyemediklerinin altında ezildiğinde hep sığındığın söz oyunları yetersizleşiyor. S e s s i z l i k. Her zamanki gibi sessizlik içini ürpertiyor, aklının gürültüsü içini ürpertiyor, kendine itiraf edemesen de bildiklerin içini ürpertiyor; üşüyorsun. Üzerine ne kadar kalın giyinirsen giyin kelimelerin çıplaklaşıyor. İçinin soğuğunda hangi battaniyenin altına saklanırsan saklan çırılçıplak cümlelerin peşini bırakmayacak. Riyakarlığınla başbaşasın: Her insanın eşit ve eş değerde olduğuna inanıp daha iyisi, daha değerlisi, daha çok taktir göreni, daha seveceni, daha az sevip daha çok sevileni, en kalp kıranı, en kalbi kırılmayanı, en çalışmadan başarılı olanı olmak için uğraşmadın mı? Emeği kutsal sayıp, karşılığını alamadığın emeklerinden utanmadın mı? Kimse umrumda değil diyip gözlerinin içine bakmadın mı insanların umursamazlığını fark etsinler diye? Ciddiyetsizliği ciddiye almadın mı? Çaresizliğini kabullenir görünüp hep bir çare ummadın mı? Tüm genellemelerin, tüm kalıpların, “onlar”ın sevdiği, yaptığı, umduğu, kurduğu her şeyin dışında kalmaya çalışıp kendi verdiğin tepkiyle tüm tezdüzeleştirme çabalarının etkisini onamış olmadın mı? S e s s i z l i k. Konuştukça batmanın, söyledikçe çelişmenin, her başkaldırı söyleminde boyun eğmenin sessizliği.. 

Yine de..

Belki sandığın kadar kötü değilsindir.

[sifatsizkadin]

solmus sesler

bir çiçek soluyor bir bebek ağlarken

sular altında artık gül bahçeleri

kadınlar mı doğurmuyor, doğanlar mı ağlamıyor

bir sessizlik dört bir yanda

“denize bakın ne güzel”

o bağıran adamlar, sustular mı gittiler mi

sessiz bağırışıyor artık insanlar

“denize bakın ne güzel”

acılar dindi mi, çiçekler nerede

çıt sesi dahi yok derinlerde

yankı avcıları kuşanmış kulaklarını

o kadınlar nerede kaldı

o çocuklar nereye gitti

ben nerede kayboldum, kim buldu beni

o ölenler neye öldü, diyemeden

“denize bakın

                                ne güzel”

b.

#cigliklar #solmus sesler #solmuş sesler

[sifatsizkadin]

gün

geç kalınmış bir sabahın müziği

bizden başka duyan yok gibi

nereye gitmeliyim karanlıkta

nerede sevmeliyim sevdiklerimi

 şu karşıdaki yol boylu boyunca

şu karşıdaki yolu takip et

geç kalmadan edersin akşamı o zaman

sabah elden gitti, yapacak bir şey yok

b.

#cigliklar #gün

[sifatsizkadin]

siz beni tanımazsınız bayım ama ben sizi iyi bilirim. ben sizin bu sabah köşeyi dönerken görmediğiniz direğim hangi köşe hatırlamazsınız bayım. çöp kutusuyum ben bayım, kullanmadığınız çoğunlukla. ve siz bilmezsiniz bayım, ayakkabılar anlatır insanı. ezdiğiniz ekmek kırıntısıyım, sokak ortasında.

bayım siz duymazsınız beni, bense bağıramam. duysanız anlamazsınız bu yüzden bağırmam. kalbimi söktürmeyi düşündüm bayım, gamsızlığınızı görünce. ben acımla mutluyum bayım, bazen kanlar içinde. siz çubuğunuzu düşünürsünüz bayım; ben evleri düşünürüm. sıcak ve soğuk evleri bayım, dolu ve boş. Dinlerim sesleri evlerden gelen, benim evimde uzun süredir çıtırtı dahi yok bayım.

ben kimseyim bayım. bir gecenin bir yarısının bir kazası. hangi gece hatırlamazsınız bayım, zaten bütün kadınlar aynı. annem artık nefes alamadığı için şanslı olmalı. güzel kadındı annem bayım. siz göremezsiniz, dünyada deprem oluyor. hemen cenin pozisyonuna geçmelisiniz bayım, yoksa gururunuz ezecek bedeninizi. ve yerle bir edecek erkekliğiniz altında ezilmiş kişiliğinizi.

hayal bayım, nedir bilir misiniz? zamanın durmasıdır uykusuz gecenin sabahında. fazla değil 8 saatçik. hele bir de ağlamışsanız bütün gece. öldüm mavisidir gökyüzünün adı. iyi ki gökyüzünün adını siz koymuyorsunuz bayım.

siz beni tanımazsınız bayım, sizi herkes bilir de bilmez gibi yapar. siz kendinden korkansınız. tehlikeli olup “teklikede” olan. ben sizin açık unuttuğunuz musluğum bu gece. umarım rahat uyursunuz bayım

b.

[sifatsizkadin]

Sana döneceğimi biliyordun. Ne kadar uzaklaşırsam uzaklaşayım, ne kadar zaman girse de araya, sensiz kaybolacağımı biliyordun. 

Ve bulacağımı yolumu tekrar, titrek ayaklarla da olsa. 

Sana döneceğimi biliyordun. Daha önce döndöğüm gibi, çatlamış dudaklarımın arasındaki pişmanlıkla. 

Ve sonunda yine gideceğim. Bilmez değilsin.

#sessizlikler

[sifatsizkadin]

az önce - birden bire - eskiden ne kadar güçsüz olduğumu fark ettim

şaka yapıyorum

#kalanlar

[sifatsizkadin]

[sifatsizkadin]

“sevdiğin insan sevdiğin insan değilmiş

çok iyi bir insanmış, muhteşemmiş, harikaymış, komik, ilkeli hatta, duyarlı, tekrar muhteşem, tekrar çok iyi bir insanmış evet evet

ama sevdiğin insan değilmiş..

hani o sadece bakışıp birbirinize gözlerinizle ‘benim düşündüğümü düşünüyorsun değil mi’ dediğiniz anlar var ya 

senin düşündüğünü düşünmüyormuş bazen

e düşünmesin ne olacak, düşünmesin.. bunun için sevmekten vazgeçeceksen geç. geçecek misin ? 

hayır.

o yüzden sevdiğin insan sevdiğin insan değilmiş diyorum ”

- eski bir yazı

#sessizlikler